Cytaty na temat drugi (1988 cytatów, strona 19)

„Nie, nie, chodźmy do ciebie, zabawimy się potem. Wiesz, jak to jest, Kostuch. Czas gadania, czas wsadzania. Trzeba odróżniać jedno od drugiego.”

Jacek Piekara (1965) polski pisarz

Łowcy dusz
Źródło: s. 156

O czasie

„Rynek nie jest metaforą społeczeństwa. Rynek jest rynkiem. Widzimy tam ludzi, których moglibyśmy spotkać na każdym innym. Gdybyśmy mówili o pięknie jako kategorii abstrakcyjnej, powinniśmy skupić się na różnicach w pewnych proporcjach. Zresztą rozumienie piękna w odmiennych kulturach to właśnie kwestia proporcji. Jeśli zaś mówimy konkretnie o filmie – piękno istnieje w nim pod postacią formy. Piękno tkwi w sposobie filmowania, w kompozycji kadrów czy w rytmie obrazu, w strukturze filmu. Możemy opowiadać o rzeczach najbardziej potwornych i katastroficznych, ale robić to w sposób piękny pod względem formalnym. W Szczęście ty moje oddzielam jedno od drugiego – temat od sposobu jego ujęcia.”

Siergiej Łoznica (1964)

Źródło: Anna Bielak, Nowe zasady gry. Wywiad z Sergiejem Łoźnicą, reżyserem filmu „Szczęście ty moje”, 5 listopada 2011 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=82382

O szczęściu , O ludziach , Cytaty o pięknie , Obraz

„Istnieją dwa podstawowe sposoby porządkowania zjawisk literackich. Pierwszy z nich, oparty na generacyjnym modelu opisu dynamiki przemian historycznoliterackich, postrzega proces literacki przez pryzmat socjologicznej „zmiany pokoleniowej”.(…) Drugi sposób opisu i porządkowania zjawisk literackich odwołuje się do kategorii poetologicznych i opiera się na śledzeniu ewolucji form literackich.”

Tomasz Kunz (1969)

Źródło: Modernizm jako przestrzeń interpretacji. Z dodaniem kilku uwag o nieoczywistych powinowactwach dwóch polskich poetów współczesnych, „Dekada Literacka” 2008, nr 2-3 (228–229)

„Pinochet wystartował sam, ale przybiegł drugi.”

Augusto Pinochet (1915–2006) wojskowy dyktator Chile

żart, znany w Chile o Pinochecie, dotyczący referendum prezydenckiego przeprowadzonego w 1988.
O Augusto Pinochecie

„Drugim warunkiem skuteczności modlitwy jest wytrwałość. Warunek ten Zbawiciel jeszcze wyraźniej zaznaczył w swych wezwaniach do modlitwy błagalnej i żadna może z przypowieści, znajdujących się w Ewangelii, nie posiada tyle wyrazistości, co owo opowiadanie o człowieku, kołaczącym w nocy do sąsiada, aby mu pożyczył trojga chleba dla poczęstowania gościa (Łk 11, 5–8). Widzimy z Jego słów, że modlitwa nasza, aby być skuteczną, musi mieć tę cechę wytrwałości, którą w stosunkach ludzkich nazwalibyśmy natręctwem, ale która w stosunku do Boga i do dóbr nadprzyrodzonych, o które doń kołaczemy, nie jest natręctwem, jeno dowodem głębokiego przekonania o wszechmocy i miłosierdziu Bożym. W tym naleganiu bowiem zawiera się tyle ufności w nieskończoną dobroć Bożą, że podobna modlitwa, aczkolwiek treścią swą błagalna, staje się potężnym hymnem czci i chwały dla Pana wszechświata.”

Jacek Woroniecki (1878–1949) teolog polski, dominikanin

Pełnia modlitwy
Źródło: s. 79, 80

O Bogu

„Nie wierzyłem własnym oczom. Poważni panowie, uczeni z tytułami dyskutują o trzęsieniu ziemi w Japonii, jak nasi politycy o OFE. Jaki temperament polemiczny ma fizyk prof. Turski, w TVN24 powinni byli wiedzieć. To niepoprawny politycznie besserwisser, z trudem znoszący inne zdanie i walący prosto w oczy. Od razu przypomniał mi się inny tego typu fighter, proradiomaryjny prof. Wolniewicz. Turski najpierw zaatakował media za sianie paniki i szerzenie głupot w dążeniu za krwawymi sensacjami. Potem uznał drugiego zaproszonego do studia za tubę propagandową jakiegoś lobby antynuklearnego. Doszło niemal do rękoczynów.”

Adam Szostkiewicz (1952)

Źródło: blog Cień Fukuszimy, 13 marca 2011 http://szostkiewicz.blog.polityka.pl/2011/03/13/cien-fukuszimy/

O głupocie , O studiach

„Miłość jest równie stała jak pogoda. Próbując uzależnić swoje szczęście od drugiej osoby, prędzej czy później skazujesz się na rozczarowanie.”

Małgorzata Gutowska-Adamczyk

Cukiernia Pod Amorem, Hryciowie
Źródło: s. 406

O miłości , O szczęściu , O rozczarowaniu , O pogodzie

„Uleganie presji widowni, schlebianie jej upodobaniom może doprowadzić do zaniżenia poziomu, rezygnacji z ambicji artystycznych. Robienie filmów „pod publiczkę” jest niebezpieczne. Z drugiej jednak strony niedostrzeganie i nieliczenie się z upodobaniami widzów może prowadzić do lekceważenia funkcji filmu i do rozminięcia się z widzami, a przy dużej częstotliwości takich „rozminięć”, do stracenia widowni. W naszej rzeczywistości społecznej sztuka pełni także rolę użytkową, ma przede wszystkim służyć społeczeństwu. Uważam za niemoralne korzystanie z dobrodziejstw naszego systemu tylko po to, by „realizować siebie” i własne ambicje artystyczne. Ten mój stosunek do funkcji użytkowej filmu determinuje każdą moją realizację.”

Jerzy Passendorfer (1923–2003) polski reżyser filmowy

Źródło: Danuta Karcz, Pułapki na widzów, Kino nr 6 (66), 1971, s. 7.

O sztuce , O rzeczywostości

„Pokraczna parada typów bez uroku. Może gdzieś w drugim szeregu siedzą Adonisy, ale w ławach pierwszych i na bilbordach: gruby, brzydki, łysy, kurdupel, garbus, gigant, sepleniący, pokurcz, podgardle obwisłe, pożyczka z tłustych włosów, niedogolony, pryszcze, stare buty i sznurowadła na supeł…”

Wojciech Cejrowski (1964) polski dziennikarz i podróżnik

o politykach w Polsce.
Źródło: http://cejrowski.com/dziennik/index. php? id=56212404&subpage=3&show_all=

O butach

„Oskarżasz ją, że przechodzi od jednego do drugiego, a ona szuka tylko stałego mężczyzny.”

Johann Wolfgang von Goethe (1749–1832) niemiecki poeta

Pozostałe

„Autor jest tłumaczem życia, tłumaczem uczuć własnego i drugich serc.”

Ignacy Chodźko (1794–1861) polski pisarz

O emocjach , Serce

„Gdy jako dziecko jeździłam na kolonie, wyszukiwałam sytuacje, gdzie inni się gryźli, i szukałam sposobu, żeby przestali się gniewać. Kłamałam, że jedna o drugiej mówiła coś dobrego, i wtedy się na siebie otwierały. Chciałam być dobrą wróżką z bajki.”

Edyta Górniak (1972) polska piosenkarka

„Wysokie Obcasy” (gazeta.pl), 17 kwietnia 2006

O dzieciach

„To jest polszczyzna wzorcowa. Władysław Bartoszewski, Bronisław Geremek, Barbara Skarga, Adam Michnik. To jest polszczyzna inteligencji polskiej, tej, która zawsze walczyła o najwyższe wartości. To jest język piękny, wzorcowy, język szacunku dla drugiego człowieka. I ja zawsze o taki język będę walczył.”

Jan Miodek (1946) polski językoznawca, popularyzator wiedzy o języku polskim

odpowiedź na pytanie: jaka grupa społeczna posługuje się najpiękniejszą polszczyzną?
Źródło: Zawsze będę walczył o język piękny i pełen szacunku dla drugiego człowieka. Rozmowa z prof. Janem Miodkiem, wp.pl, 6 czerwca 2007 http://ksiazki.wp.pl/page,4,tytul,Zawsze-bede-walczyl-o-jezyk-piekny-i-pelen-szacunku-dla-drugiego-czlowieka-Rozmowa-z-prof-Janem-Miodkiem,wid,9553,wywiad.html

O inteligencji , O piciu

„Jednemu Allah daje pożywienie, drugiemu apetyt.”

Mahomet (570–632) Arabski przywódca polityczny i założyciel islamu

Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał Krzysztof Nowak, Warszawa 1998.

O myślach , O myśleniu

„Wszelkie stadne skupiska to azyl dla beztalenci, bez względu na to, czy są zwolennikami Sołowjowa, Kanta czy Marksa. Prawdy szukają tylko samotnicy; zrywają ze wszystkimi, którzy kochają ją niedostatecznie. Czy istnieje na świecie coś, co zasługiwałoby na wierność? Takich rzeczy jest bardzo mało. Ja uważam, że trzeba być wiernym nieśmiertelności, tej drugiej, silniejszej formie życia. Trzeba zachować wierność wobec nieśmiertelności, trzeba być wiernym Chrystusowi!”

Borys Pasternak (1890–1960) rosyjski poeta i prozaik

O zachowaniu , O wierności , Kochać się

„Bóg sam może świat zniszczyć i drugi wystawić,
A bez naszej pomocy nie może nas zbawić.”

Adam Mickiewicz (1798–1855) polski poeta

Źródło: Zdania i uwagi z dzieł Jakóba Boehme, Anioła Szlązaka i Saint-Martina w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 288.

O Bogu , O świecie , O aniołach , O pomocy

„Dziś bardzo brakuje mi prostych i szczerych międzyludzkich więzi. Zniknął gdzieś podstawowy szacunek do drugiej osoby, zbyt dużą rolę w tworzeniu hierarchii społecznej odgrywają pieniądze. Człowiek zszedł na dalszy plan. Patrzę w telewizor, widzę dziennikarzy, polityków, aktorów, ale tak naprawdę, kurczę, to nie widzę tam ludzi. Jest za to cała galeria masek.”

Bisz (1984)

Cytaty wywiadów
Źródło: Joanna Lach, Buntownik, który sprzedaje tysiące płyt, wyborcza.pl, 16 października 2012 http://wyborcza.pl/1,75475,12677516,Buntownik__ktory_sprzedaje_tysiace_plyt__ROZMOWA_.html

O pieniądzach , O ludziach

„Zdegradowanie obywateli byłej NRD i ich potomków pod względem socjalnym do Niemców drugiej kategorii stało się do tego stopnia faktem, że zwłaszcza młodzi ludzie opuszczają swoje gminy oraz małe i większe miasta i przeprowadzają się na Zachód. Niektóre regiony zaczynają się wyludniać. Nierzadko zaś na miejscu zostają prawicowi radykałowie, budują tam swoje barbarzyńskie gniazda i w trudny do przeoczenia sposób nadają ton na tych opuszczonych obszarach.”

Günter Grass (1927–2015) pisarz niemiecki, noblista

Źródło: Kamienie Syzyfa, tłum. Piotr Buras, wyborcza.pl, 1 sierpnia 2011 http://wyborcza.pl/1,97738,10030963,Grass__Kamienie_Syzyfa.html?as=2&startsz=x

O ludziach

„Pierwotnie Kościoły miały mieć funkcję służebną – pośrednika między Bogiem a człowiekiem. Jak głosili ich twórcy, królestwo [Boże] miało być nie z tego świata. Jednak nastawieni całkowicie politycznie i mający ambicje światowe kapłani wypaczyli naukę twórców Kościoła. Wszyscy twierdzą dzisiaj, że to oni i tylko ich Kościół mają generalne pełnomocnictwo Boga, by odgrywać rolę pośrednika. Niezależnie od tego, czy są podstawy, by tak twierdzić, czy nie, wywodzą swoje światowe działanie polityczne od tego pełnomocnictwa. Nie dosyć, że starali się przez stulecia zniszczyć wartości rasowe i duchowe naszego narodu, to jeszcze udawali, że je zachowują przez przejęcie ich form zewnętrznych, a dzisiaj twierdzą, że są jedynymi obrońcami wartości tego świata. Zamiast być prawdziwymi bezinteresownymi pośrednikami opanowali, zasłaniając się sprawami kościelnymi, jedno po drugim stanowiska władzy.”

Reinhard Heydrich (1904–1942) polityk niemiecki, nazista

Źródło: Günther Deschner, Reinhard Heydrich. Namiestnik władzy totalitarnej, Dom Wydawniczy Bellona, Warszawa 2000, s. 106–107.

O Bogu , O domu , O nauce

„Och, [media] z pewnością nie chcą poznać prawdziwej historii Barretta… nie ma w tej historii żadnych faktów, i dlatego mogą ukuć sobie z tego dowolną opowieść; co też robią. W rzeczywistości mamy tu bardzo mglistą podstawę: Syd był członkiem zespołu i napisał materiał na pierwszą płytę – około 80% tego materiału – i to już wszystko. To tylko ten jeden album, i tego właśnie ludzie nie rozumieją. Ten pierwszy album, i jeden utwór z drugiego. To wszystko; nic więcej.”

Roger Waters (1943) muzyk rockowy, basista i wokalista

Filozofia, Roger Keith Syd Barrett
Źródło: Julian Palacios, Lost In The Woods, 1997

O ludziach , O historii , O rzeczywostości

„Co jeden człowiek wynajdzie, to drugi może wykryć.”

Arthur Conan Doyle książka Tańczące sylwetki

Źródło: Tańczące sylwetki (ze zbioru Sherlock Holmes niepokonany, Poznań 1978)

„Nie tak łatwo lęk dziś przezwyciężyć
Choć tak bardzo tworzyć się chce
Nie tak łatwo znów odsłonić wnętrze
Drugi raz mogę nie podnieść się
Gdy zabraknie Cię”

Patrycja Markowska (1979) piosenkarka polska

Nie zatrzyma nikt
Źródło: Kilka pytań

„Dotyka mnie sztuczność i plastikowość intymnych relacji, bliskich więzi z drugim człowiekiem w dzisiejszych czasach.(…) Jesteśmy teraz w momencie kulminacji przewagi tego, co cielesne, nad tym, co duchowe. Trzeba, aby ta czara się przepełniła i taką sytuację staram się pokazać”

Piotr Kruszczyński (1967)

Źródło: „Gazeta Morska”, 2 stycznia 2001

O relacjach

„Drugim pełnym tajemnic elementem marynarskiego stroju była bluza, w której należało „umierać” po pozbyciu się spodni. Bluza powinna być obcisła, szczególnie w talii, ale jednocześnie trzeba przez tę dopasowaną do figury „wąskość” przesunąć przy nakładaniu bary, które musiały być „mocarnomarynarskie”; przecież człowiek musiał w nich mieć dostateczną ilość siły, by „coś” przepłynąć lub pływać nieokreśloną ilość czasu, zanim nie nadejdzie pomoc. A pomoc mogła nie nadejść i to było najbardziej romantyczne.”

Karol Olgierd Borchardt książka Znaczy Kapitan

Znaczy Kapitan

O tajemnicy , O sile , O czasie , O pomocy

„Bo w życiu nie ma żadnej muzyki, nie ma żadnych akcentów. Większość spraw dzieje się w ciszy. Żyjesz dalej i odtwarzasz wszystko w pamięci. Niczego nie przeżywasz po raz drugi, tylko po prostu zapamiętujesz, i to niedokładnie. Poza tym życie nie jest takie proste jak fabuła filmu, jest za wiele do zapamiętania.”

Joyce Carol Oates (1938) pisarka amerykańska

Córka grabarza (2007)

O życiu

„To fascynująca przygoda znaleźć się po tej drugiej stronie i z perspektywy piątego rzędu realizować swój reżyserski zamysł (pod warunkiem, że jest rzetelnie przygotowany!), obserwować jak się rozwija, rosnąć w rolach z aktorami. Bardzo mnie to wzbogaciło. Teraz lepiej rozumiem tych, na których my, aktorzy, tak często „wieszamy psy.””

Grażyna Barszczewska (1947) polska aktorka

o reżyserowaniu.
Źródło: Deptak dla Dulskiego, 2007 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/42198.html

O psie

„Trzeba wielkiej odwagi w głoszeniu prawdy (…). Nie można i nie wolno żonglować słowem. Nie wolno liczyć, że z pomocą słowa uda się wprowadzić w błąd drugiego człowieka. Bo człowiek jest dociekliwy. Może się to udać raz lub drugi, ale jeżeli kłamstwo w słowie stanie się nałogiem, wówczas traci zaufanie autor kłamliwych słów i stracą wartość wypowiadane słowa, ludzie natomiast zaczną czytać między wierszami i stworzą własne, drastyczne określenia dla producentów kłamliwych słów.”

Stefan Wyszyński (1901–1981) polski duchowny katolicki, prymas

w kościele św. Marcina w Poznaniu, 23 kwietnia 1970.
Źródło: Świadectwa powstania warszawskiego 1944, Andrzej Gałka (red.), op. cit., s. 7–8.

O ludziach , O kłamstwie , O błędach , O zaufaniu

„Każdy człowiek jest z jednej strony konformistą, z drugiej – radykałem.”

Jan Hřebejk (1967)

Źródło: wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=41607

„Rozpoczynamy głosowanie. Proszę panie i panów posłów o podejmowanie decyzji. Naciśnięcie białego przycisku jest odpowiednikiem wrzucenia karty do urny. (Głos z sali: Powtórzyć głosowanie!) Przepraszam bardzo, jest wniosek o wstrzymanie głosowania, tak? Wstrzymujemy głosowanie. (Poruszenie na sali) (…) Czy jest potrzebne przypomnienie metody głosowania? (Głosy z sali: Nie, nie.) (…) Po zakończeniu przyciskamy biały przycisk i to oznacza wrzucenie karty do urny, tak że proszę jeszcze raz wybierać. (Głos z sali: Wciskać biały.) Proszę państwa, jeżeli będzie potrzeba, to wstrzymamy to głosowanie i zarządzimy jeszcze raz, tak aby wszyscy mogli… Proszę o wstrzymanie głosowania… Głosowanie jest wstrzymane. Przeczytam jeszcze raz zasady głosowania, a w razie potrzeby udzielimy dodatkowych wyjaśnień.(…) Czy są potrzebne dodatkowe wyjaśnienia? (Głosy z sali: Nie.) Głosujemy. Czy wszyscy panie i panowie posłowie oddali głos? (Głos z sali: Nie.) Zaczynamy głosowanie, przepraszam. Wysoka izbo! W historii regulacji audiowizualnej w Polsce uczestniczymy w najważniejszym od 13 lat głosowaniu. 13 lat temu wybierano Krajową Radę Radiofonii i Telewizji w całości, po raz drugi jest taka okazja w historii izby. (Poseł Donald Tusk: Za 3 miesiące znowu będzie.)”

Marek Jurek (1960) polski polityk

nocne głosowania nad wyborem członków do KRRiT – Marek Jurek prowadzi obrady.
Dialogi sejmowe
Źródło: stenogram 9. posiedzenia Sejmu 26 stycznia 2006

O historii , O decyzjach

„Żyjąc w tak zindywidualizowanym społeczeństwie, gdzie ludzie mają ze sobą coraz mniej wspólnego, obcujemy z nimi i posiadamy o nich szalenie naskórkową wiedzę.(…) na prawdziwie głębokie poznanie drugiego człowieka nie ma już miejsca i czasu. Nasze obcowanie z innymi ludźmi i wiedzę o nich można porównać do newsów z plotkarskiego portalu czy magazynu poświęconego celebrytom – krótka, najlepiej zaskakująca (czasem zaskakująco głupia) informacja i lecimy dalej.”

Paweł Borowski (1973)

Źródło: Wywiad, 2009 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=59498

O ludziach , O czasie

„Dojrzałość ludzka i chrześcijańska zarazem, to wyjście z siebie naprzeciw drugiego człowieka poprzez miłość i odpowiedzialność.”

Janusz Pasierb (1929–1993) polski ksiądz, poeta, eseista, historyk sztuki

Miłość

O miłości

„Jeśli byśmy wzięli wagę i na jednej szali postawili wszystkie grzechy świata, a po drugiej państwo syjonistyczne, to szala przechyliłaby się po syjonistycznej stronie i to byłby dowód na to, że ten byt jest źródłem wszelkiego zła i zepsucia na świecie.”

Joel Teitelbaum (1887–1979)

Źródło: Satmar wyniesie się z Izraela?, izrael.org.il, 22 sierpnia 2010 http://izrael.org.il/judaizm/583-satmar-wyniesie-si-z-izraela.html

„Ucisk ludów i wzajemna ich nienawiść stanowią dwa fakty współzależne, związane ze sobą w ten sposób, że jeden powołuje do życia drugi i że mogą zniknąć tylko równocześnie, przez usunięcie ich wspólnej przyczyny – rządu.”

Pierre-Joseph Proudhon (1809–1865) francuski polityk i filozof

O nienawiści , O ludziach

„Jesienią 1942 r., najwyższe władze ZSRR zdecydowały podjęcie boju o Stalingrad; w jego wyniku miasto zostało niemal starte z powierzchni ziemi. Trudno uwierzyć, ale ani w radzieckiej wielotomowej historii drugiej wojny światowej, ani w naszej encyklopedii II wojny, ani w innych dostępnych masowemu czytelnikowi opracowaniach nie znajdziemy jednego słowa o wielkości strat materialnych i ludzkich tego miasta, które miało 450 tysięcy mieszkańców. Są tylko straty niemieckie: liczby rozbitych dywizji, wyeliminowanych z walki żołnierzy, zdobytego sprzętu. Jakby nikogo cena tej bitwy – straty ludzkie i materialne – nie obchodziła. Jakby ważny był tylko sam fakt zwycięstwa przybliżającego koniec wojny. Nie podzielam takiego stanowiska. Straty powstańczej Warszawy obchodzą mnie i bolą, ale przecież nie można wszystkiego sprowadzać do jednego tylko czynnika. Tak jak nikt, oceniając polską działalność partyzancką, która we wszystkich publikatorach ma tak znakomitą prasę, nie spróbował nawet obliczyć, ile kosztowała ona ludność cywilną wsi polskich i jaki był stosunek między stratami Niemców a naszymi. Tak jak nikt nie potępia akcji na Kutscherę, za którą przyszło nam zapłacić życiem 300 rozstrzelanych więźniów Pawiaka. Jakże nierówną miarę można przykładać do podobnych w swej tragicznej wymowie wydarzeń! Jak dowolne są kryteria oceny różnych bitew tej samej wojny światowej! Tak samo jak na walkę wrześniową, partyzantkę, akcje bojowe podziemia, również na Powstanie Warszawskie trzeba spojrzeć biorąc pod uwagę i zestawiając różne czynniki, niczego nie eliminując. W procesie historycznym, w procesie długiego trwania, liczą się bowiem także wartości. Czasem nie tylko się liczą – decydują.”

Tomasz Strzembosz (1930–2004) polski historyk

Refleksje o Polsce i Podziemiu 1939–1945
Źródło: s. 126–127

O wojnie , O historii , O stracie , O czasie

„Mieszkanie jego [Wyspiańskiego] było bardzo oryginalne. Mieściło się w domu zamieszkanym przeważnie przez bardzo biedną ludność. Pracownię stanowił duży pokój, oświetlony kilku oknami, pomalowany na kolor ciemnobłękitny. Później wstawił Wyspiański do tego pokoju niektóre meble zrobione dla teatru podczas przedstawienia Bolesława Śmiałego. Duży, czerwono obity fotel stał koło długiego stołu. Na jednej ze ścian był rozpięty jego cudowny obraz pastelami malowany, niestety bardzo podniszczony, przedstawiający „Sezam”.(…) Dalsze pokoje były fantastycznie pomalowane, jeden koloru cytrynowego, drugi o dosyć zjadliwym różowym tonie. Kiedy się przechodziło z tych kolorowych pokoi do jego pracowni, wzrok gubił się w błękitnej atmosferze.”

Michał Marian Siedlecki (1873–1940) polski zoolog

w radiu.

O pokoju , O kolorach , O domu , O zamieszkaniu

„Jeżeli namaluję tu jednego przy drugim wszystkich sędziów i pan będzie się przed tym płótnem bronił, więcej pan wskóra przed nim niż przed prawdziwym sądem.”

Franz Kafka książka Proces

Proces
Źródło: s. 156–157.

„Jakże fałszywe i niemądre jest lękanie się śmierci jako stanu, który zasługuje raczej na apologię! Cóż może się równać z doskonałością nieistnienia? Zapewne, prowadząca doń agonia, jako taka, nie stanowi zjawiska atrakcyjnego, ale z drugiej strony nie było jeszcze nikogo tak słabego duchem czy ciałem, kto by jej nie wytrzymał i nie potrafił całkowicie, bez reszty i do samiuteńkiego końca skonać.”

Stanisław Lem (1921–2006) polski pisarz, futurysta

O śmierci

„Ja przypuszczam, że mój umysł ma pewną błyskotliwość. Ale czy l'improductivite slave nie rozwieje pokładanych we mnie nadziei? Na mocy tego, com dotychczas zrobił, a raczej na mocy tego, żem dotychczas nic nie zrobił nie tylko dla drugich, ale nawet dla siebie, godzi mi się przypuszczać, że tak.”

Henryk Sienkiewicz (1846–1916) polski pisarz

„Daj mi teraz marzyć, daj - i już nikt nie wie, co jest realne, a czego w ogóle nie ma, gdzie prawda, gdzie złuda, co się czuje, czego się nie czuje, gdzie naturalność, a gdzie sztuczność, zgrywa i to, co powinno być, miesza się z tym, co nieubłagane jest, i jedno i drugie dyskwalifikuje, jedno drugiemu odbiera wszelką rację bytu, o, wielka szkoło nierzeczywistości!”

Witold Gombrowicz książka Ferdydurke

Ferdydurke
Wariant: Daj mi teraz marzyć, daj - i już nikt nie wie, co jest realne, a czego w ogóle nie ma, gdzie prawda, gdzie złuda, co się czuje, czego się nie czuje, gdzie naturalność, a gdzie sztuczność, zgrywa i to, co powinno być, miesza się z tym, co nieubłagane jest, i jedno i drugie dyskwalifikuje, jedno drugiemu odbiera wszelką rację bytu, o, wielka szkoło nierzeczywistości.

O prawdzie

„Tu nie ma wody tu jest tylko skała
Skała bez wody i piaszczysta droga
Droga wijąca się wśród gór nad nami
Między skałami głazami bez wody
Gdyby tu była woda stanąłbym i pił
Lecz pośród skał nie można myśleć ani stać
Suchy jest pot a stopy grzęzną w piachu
Gdyby tu woda spływała ze skał
Martwa jest paszcza gór spróchniałe zęby pluć nie mogą
Tutaj nie można usiąść leżeć ani stać
I ciszy nawet nie ma w górach
Tylko bezpłodny suchy grzmot bez deszczu
I samotności nawet nie ma w górach
Tylko posępne czerwone twarze - drwią i szydzą
W drzwiach lepianek z popękanej gliny
Gdyby tu była woda
A nie skała
Gdyby tu była skała
Ale i woda
I woda
Źródło
Sadzawka wśród skał
Gdyby tu był chociażby wody dźwięk
A nie cykada
I śpiew suchych traw
Ale na skale wody dźwięk
Gdzie drozd-pustelnik śpiewa pośród sosen
Krop kap krop kap kap kap kap
Ale tu nie ma wody

Kim jest ten trzeci, który zawsze idzie obok ciebie?
Gdy liczę nas, jesteśmy tylko ty i ja
Lecz gdy spoglądam przed siebie w biel drogi
Zawsze ktoś jeszcze idzie obok ciebie,
Stąpa spowity płaszczem brunatnym, w kapturze
Nie wiem czy jest to kobieta czy mąż
- Kim jest ten, który idzie po twej drugiej stronie?

Co to za dźwięki wysoko w powietrzu
Pomruk matczynych lamentów
Co to za hordy w kapturach, jak roje
Na bezkresnych równinach, utykają na spękanej ziemi
Otoczonej jedynie płaskim horyzontem
Co to za miasto nad łańcuchem gór
Pęka i zrasta się i rozpryskuje - w fioletowym wietrze
Walące się wieże
Jeruzalem Ateny Aleksandria
Wiedeń Londyn
Nierzeczywiste”

Thomas Stearns Eliot (1888–1965) poeta, dramaturg i eseista angielski

The Wasteland, Prufrock and Other Poems

O myślach , O myśleniu , O samotności , O kobietach

„Szubienica to waga, która u jednego końca ma człowieka, a u drugiego całą ziemię. Być człowiekiem - piękna to rzecz.”

Wiktor Hugo książka Katedra Marii Panny w Paryżu

The Hunchback of Notre-Dame

„Na ogół uważa się, że mieć określony cel to dobra rzecz, bo wtedy człowiek czegoś chce i do czegoś zdąża; z drugiej jednak strony taka sytuacja nakłada na niego końskie okulary: widzi tylko swój cel i nic więcej. Tymczasem to więcej - szerzej - głębiej, może być znacznie ciekawsze i ważniejsze. Przecież wejście w inny świat to wejście w jakąś tajemnicę, a ona może kryć w sobie tyle labiryntów i zakamarków, tyle zagadek i niewiadomych!”

Ryszard Kapuściński (1932–2007) polski reportażysta, dziennikarz, pisarz i publicysta

O tajemnicy , O świecie

„Przed wojną. Kawiarnia Ziemiańska w Warszawie. Dymna chmura. Stolik pisarzy i poetów. Awangarda. Proletariat. Surrealizm. Socrealizm. Wyzwoleni z przesądów. Mówią: - Głupie snobizmy epoki kończącego się mieszczaństwa! Albo: - Śmieszne uprzedzenia rasowe feudalizmu!
Lecz ja przysiadam się i z miejsca zaznaczam, choć mimochodem, że moja babka była kuzynką Burbonów hiszpańskich. Po czym najuprzejmiej podsuwam im cukier - nie Kazimierzowi jednak (który wśród nich królował gdyż najlepszym był poetą) ale Henrykowi (który jest bardziej z towarzystwa i ma ojca pułkownika). Gdy zaś rozpoczyna się dyskusja popieram zdanie Stefana gdyż on z ziemiańskiej rodziny. Albo mówię: - Stasiu, poezja poezją, ale przede wszystkim ci radzę: nie bądź gminny. Albo: - Sztuka jest zjawiskiem w pierwszym rzędzie heraldycznym! Śmieją się lub poziewają, albo protestują - ale ja tak miesiącami, latami całymi z niezłomną konsekwencją absurdu, z powagą nonsensu, z największą pracowitością dlatego właśnie iż rzecz niewarta pracy. - Nuda, idiotyzm, kretyństwo! - krzyczą, ale powolutku jeden, potem drugi ulega, oto już ten bąknął, że jego dziadek miał willę w Konstancinie, tamten daje do zrozumienia, że siostra babki była "ze wsi", a inny jeszcze niby dla zabawy wyrysował swój herb na bibułce. Socrealizm? Surrealizm? Awangarda? Proletariat? Poezja? Sztuka? - Nie. Las drzew genealogicznych, a my w ich cieniu.
Powiedział mi poeta Broniewski.
- Co pan robi? Co to za dywersja? Pan nawet komunistów zaraził herbarzem!”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1953 - 1956

O zrozumieniu , O siostrze , O wojnie , O sztuce

„Wyobraził sobie ślady swoich palców na jej pyzatym, tłustym, lśniącym policzku. Ale z jakiej racji jeden policzek miałby być uprzywilejowany. Należałoby bić obiema rękami naraz. Jeśli nie utrafi, czerwone pręgi będą z jednej strony wyżej, z drugiej niżej. To byłoby brzydkie. Studium chińskiej sztuki wyrobiło w nim namiętne zamiłowanie do symetrii.”

Elias Canetti książka Auto da fé (utwór)

Auto-da-Fé

„Następnego dnia Moista von Lipwiga delikatnie zbudził Crossly, który jak dotąd nie zdołał pojąć stosunku swego pracodawcy do snu. Stosunek ten został więc wyrażony przez odwrócenie się Moista na drugi bok i uwagę:
- Błebłe błebłe wrm błebłe erm błebłe zostaw!”

Terry Pratchett książka Para w ruch

Raising Steam

„Dzieciaki biednego Grochowa, synowie tego ciasnego kraju, z którego nie było wyjścia ani ucieczki, bo z jednej strony Ruskie, a z drugiej Niemcy, i jak ćmy wirowaliśmy wokół świata wydzielanego przez nasze głowy, serca i dusze. Po prostu jeździliśmy w kółko, unieważniając Ruskich, i Niemców, i biedny Grochów, błąkaliśmy się w złotej mgle, zaplątani w świetlistą przędzę własnych umysłów.”

Andrzej Stasiuk (1960) pisarz polski

Grochów

O duszy , Serce

„Nie ma drugich szans, są tylko inne. Jakąkolwiek podejmiesz decyzję, życie zawsze będzie inne niż wtedy, gdybyś podjął inną.”

Simon Beckett książka Chemia śmierci

The Chemistry of Death

O decyzjach , O życiu

„Mówią, że kiedy rodzi się człowiek z nieba spada dusza i rozpada się na dwie części. Jedna trafia do kobiety, druga do mężczyzny… Sens życia polega na dnalezieniu tej drugiej połowy.
Połowy swojej duszy.
Połowy siebie.”

Paulo Coelho (1947) pisarz brazylijski

Sens , O kobietach , O duszy

„Izolacja przykroiła mnie na swój obraz i podobieństwo. Obecność drugiej osoby - jakiejkolwiek osoby - opóźnia natychmiast mój proces myślenia i podczas gdy normalnego człowieka kontakt z innymi pobudza do rozmowy i wyrażenia czegoś, na mnie ten kontakt działa paraliżująco, jeśli tak można rzec. Będąc sam, jestem zdolny wymyślić różne dowcipne powiedzenia, odpowiedzieć szybko na to, czego nikt nie powiedział, błysnąć inteligentną towarzyskością wobec nikogo. Ale to wszystko znika, gdy znajdę się w czyjejś obecności: znika inteligencja, nie potrafię mówić i po jakichś piętnastu minutach odczuwam jedynie senność. Tylko moi wyimaginowani i widmowi przyjaciele, tylko moje rozmowy prowadzone z nimi w marzeniach są dla mnie realne i znaczące, pobudzają mój umysł, który odbija się w nich niczym w lustrze.
Ciąży mi zresztą wszelka myśl o zmuszaniu się do kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad z przyjacielem budzi we mnie trudny do określenia niepokój. Myśl o jakimś obowiązku towarzyskim - pójściu na pogrzeb, rozmowie z kimś na jakiś temat w biurze, udaniu się na dworzec po kogoś, znanego czy nieznanego - sama ta myśl już mi zakłóca dzień, a niekiedy nawet w przeddzień już się trapię, źle śpię, gdy tymczasem samo zdarzenie nie ma żadnego znaczenia i nie usprawiedliwia niczego. I to zawsze się powtarza, nigdy nie mogę się tego oduczyć.
"Moje obyczaje skłaniają mnie ku samotności, a nie ku ludziom": nie wiem, czy to Rousseau, czy Senancour powiedział. Ale był to ktoś w moim rodzaju, choć chyba nie mogę powiedzieć, że z mojej rasy.”

Fernando Pessoa książka Księga niepokoju

The Book of Disquiet

O inteligencji , O myślach , O myśleniu , O samotności

„Czekam, czekam.
Obrazy przechodzą jeden za drugim, nie utrwaliły się mocno - zaledwie cienie i wspomnienia.
Nicość, nicość.
Niepokój mój wzrasta.
Przerażające uczucie obojętności chwyta mnie nagle. Nie mogę znaleźć sobie miejsca, jestem stąd wykluczony; jakkolwiek błagam i wysilam się, nic się tu nie porusza, beznamiętny i smutny siedzę niby skazaniec i przeszłość odwraca się ode mnie. […] Jestem żołnierzem, tego muszę się trzymać.
Zmęczony podnoszę się i wyglądam przez okno. Następnie biorę jedną z książek [.. ] lecz odstawiam ją na miejsce i biorę drugą. […] i wciąż dochodzą inne książki, coraz szybciej - kartki, kajety, listy.
Stoję milczący przed tą stertą. Jak przed sądem.
Zniechęcony.
Słowa, słowa, słowa - nie dosięgają mnie.
Powoli ustawiam książki z powrotem na półkach.
Stało się.
Cicho wychodzę z pokoju.”

Erich Maria Remarque książka Na Zachodzie bez zmian

All Quiet on the Western Front

Obraz , O książkach , O czekaniu , O pokoju

„Regent nader zręcznie wprasował się do autobusu, który na pełnym gazie pędził w kierunku placu Arbackiego, i umknął. Iwan, zgubiwszy jednego ze ściganych, całą swoją uwagę skoncentrował na kocurze i zobaczył, że dziwny ów kot podszedł do drzwi wagonu motorowego linii A, który stał na przystanku, bezczelnie odepchnął wrzeszczącą kobietę, chwycił za poręcz i nawet wykonał próbę wręczenia konduktorce dziesiątaka przez otwarte z powodu upału okno.
Zachowanie się kota wstrząsnęło Iwanem do tego stopnia, że zastygł nieruchomo obok sklepu kolonialnego na rogu, i wtedy zdumiał się po raz drugi, i to znacznie silniej, tym razem za przyczyną konduktorki. Ta, skoro tylko zobaczyła włażącego do tramwaju kota, wrzasnęła, dygocąc z wściekłości:
-Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!
Ani konduktorki, ani pasażerów nie zdziwiło to, co było najdziwniejsze – nie to więc, że kot pakuje się do tramwaju, to byłoby jeszcze pół biedy, ale to, że zamierza zapłacić za bilet!
Kot okazał się zwierzakiem nie tylko wypłacalnym, ale także zdyscyplinowanym. Na pierwszy okrzyk konduktorki przerwał natarcie, opuścił stopień i pocierając monetą o wąsy, usiadł na przystanku. Ale gdy tylko konduktorka szarpnęła dzwonek i tramwaj ruszył, kocur postąpił tak, jak postąpiłby każdy, kogo wyrzucają z tramwaju, a kto mimo to jechać musi. Przeczekał, aż miną go wszystkie trzy wagony, po czym wskoczył na tylny zderzak ostatniego, łapą objął sterczącą nad zderzakiem gumową rurę i pojechał, zaoszczędziwszy w ten sposób dziesięć kopiejek.”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

O kotach , O kobietach , O zachowaniu , Szarpnięcie

„Tam między gałązkami coś tkwiło — coś sterczało odrębnego i obcego, choć niewyraźnego… i temu przyglądał się też mój kompan.
— Wróbel.
— Acha.
Był to wróbel. Wróbel wisiał na drucie. Powieszony. Z przechylonym łebkiem i rozwartym dzióbkiem. Wisiał na kawałku cienkiego drutu, zahaczonego o gałąź.
Szczególne. Powieszony ptak. Powieszony wróbel. Ta ekscentryczność krzyczała tutaj wielkim głosem i wskazywała na rękę ludzką, która wdarła się w gąszcz — ale kto? Kto powiesił, po co, jaki mógł być powód?… myślałem w gmatwaninie, w tym rozrośnięciu obfitującym w milion kombinacji, a trzęsąca jazda koleją, noc hucząca pociągiem, niewyspanie, powietrze, słońce, marsz tutaj z tym Fuksem i Jasia, matka, chryja z listem, moje „zamrażanie” starego, Roman, zresztą i kłopoty Fuksa z szefem w biurze (o których opowiadał), koleiny, grudy, obcasy, nogawki, kamyczki, liście, wszystko w ogóle przypadło naraz do tego wróbla, jak tłum na kolanach, a on zakrólował, ekscentryk… i królował w
tym zakątku.
— Kto by go mógł powiesić?
— Jakiś dzieciak.
— Nie. Za wysoko.
— Chodźmy.
Ale nie ruszał się. Wróbel wisiał. Ziemia była goła, ale miejscami nachodziła ją trawa krótka, rzadka, walało się tu sporo rzeczy, kawałek zgiętej blachy, patyk, drugi patyk,
tektura podarta, patyczek, był też żuk, mrówka, druga mrówka, robak nieznany, szczapa i tak dalej i dalej, aż ku zaroślom u korzeni krzaków — on przyglądał się temu, podobnie jak ja.
— Chodźmy. Ale jeszcze stał, patrzył, wróbel wisiał, ja stałem, patrzyłem. —
Chodźmy. — Chodźmy. Nie ruszaliśmy się jednak, może dlatego, że już za długo tu
staliśmy i upłynął moment stosowny do odejścia… a teraz to stawało się już cięższe, bardziej nieporęczne… my z tym wróblem, powieszonym w krzakach… i zamajaczyło mi się coś w rodzaju naruszenia proporcji, czy nietaktu, niestosowności z naszej strony…
byłem śpiący.
— No, w drogę! — powiedziałem i odeszliśmy… pozostawiając w krzakach wróbla, samego.”

Witold Gombrowicz książka Kosmos

Cosmos

O nocy , O matce , O myślach , O odejściu

„Jedna połowa ludzi na świecie nie potrafi zrozumieć, dlaczego drugiej połowie coś sprawia przyjemność.”

Jane Austen książka Emma

Emma

O przyjemności , O ludziach

„Prawdziwy dżentelmen nigdy nie dąży do wyruchania dziewczyny na pierwszej randce (chyba, że nie planuje drugiej).”

Irvine Welsh książka The Bedroom Secrets of the Master Chefs

The Bedroom Secrets of the Master Chefs

O dziewczynach

„Kobieta (…) ma prawo oczekiwać od mężczyzny tylko dwóch podarków: na lato ciąża, a na zimę łapcie z cienkiego łyka. Tak pierwszy, jak i drugi podarek ma za zadanie zakotwiczyć kobietę w domu. Dom jest bowiem miejscem dla kobiety odpowiednim, przez naturę jej przypisanym. Kobieta z wielkim brzuchem i uczepionym jej kiecki potomstwem od domu się nie oddali i nie przyjdą jej do głowy żadne głupie pomysły, a to gwarantuje pokój ducha mężczyźnie. Spokojny duchem mężczyzna może ciężko pracować gwoli pomnażania bogactwa i dobrobytu swego władcy.”

Andrzej Sapkowski książka Sezon burz

Sezon burz

O domu , O naturze , O bogactwie , O lecie

„Słońce. Mdło. Tutaj stoimy w kolejce, a tam, na przeciwległym chodniku, idą i idą, mijają i mijają, bez przerwy lizą i lizą, skąd tyle tego, przecież już jestem o dwadzieścia kilometrów od centrum Buenos Aires! A jednak mijają i mijają, wciąż wyłażą zza rogu i przechodzą i wyłażą i przechodzą i wyłażą i przechodzą i wyłażą aż zwymiotowałem. Zwymiotowałem, a ten co przede mną stał spojrzał i nic, bo i cóż! Tłok.

Ja znowu zwymiotowałem i - nie wiem, czy nie przesadzam - jeszcze raz zwymiotowałem. Cóż jednak z tego znowu i z tego jeszcze raz, kiedy tam znowu przechodzą i jeszcze przechodzą, a w samym Buenos Aires, jest z pięć milionów pięć razy dziennie chodzących do wychodka czyli w sumie dwadzieścia pięć milionów na dwadzieścia cztery godzin, zwymiotowałem, podjechał ombibus i wsiadaliśmy, jeden za drugim, a trzeci za drugim i siódmy za szóstym, szofer ziewał, przyjmował pieniądze, wydawał bilety, płaciliśmy jeden za drugim, ruszamy, jedziemy, radio, przygrzewa, duszno, przelewa się przede mną roztopione masło rozlewające się jejmości ze złotym naszyjnikiem a staruszkowi coś się gaworzy, wpychają się, napychają, wypychają, pchają, ja bym zwymiotował…

Po co? Miliony! Miliony! Miliony! Iluż wymiotowało w tej samej chwili w Buenos Aires, ilu? Ze stu może, w sumie, ze stu pięćdziesięciu? Więc po co dodawać jeden więcej wymiot? Jakież bogactwo! Milionerem byłem, wszystko mnożyło mi się przez tysiąc i milion.”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1961-1966

O bogactwie , O pieniądzach , O słońcu

„W małej jadalni, tuż obok, ujrzałem ojca, który chodził od jednej ściany do drugiej. Widać było, że jeszcze nie wypracował sobie odpowiedniej postawy, że nie był do końca gotów na tę okoliczność. Być może czekał, aż wydarzenia same się wyklarują, i że łatwiej mu będzie wtedy coś postanowić. Trwał tak, i stał jak nad przepaścią, niezdecydowany. Ludzie przechodzą od jednej sztuki do drugiej. W międzyczasie sztuka nie jest jeszcze gotowa, a ludzie nie potrafią dobrze jeszcze odróżnić jej zarysów, nie znają ról, jakie mają w niej odegrać, więc stoją tak, z opuszczonymi rękami, przed tym, co się dzieje na ich oczach, z instynktem złożonym jak parasol, poruszając się niezbornie, zredukowani do samych siebie, to znaczy, że zredukowani do nicości.”

Louis-Ferdinand Céline książka Podróż do kresu nocy

Journey to the End of the Night

O ludziach , O sztuce , O czekaniu

„I wreszcie wyruszam na morze zawsze jako majtek z uwagi na zbawienny dla zdrowia ruch i czyste powietrze na pokładzie forkasztelu. A ponieważ na tym świecie wiatry wiejące od przodu znacznie przeważają nad wiatrami od rufy (to znaczy, o ile się nigdy nie pogwałci zasady pitagorejskiej), zatem w większości wypadków płuca komodora stojącego na mostku kapitańskim otrzymują powietrze z drugiej ręki - od majtków na forkasztelu. Jemu się zdaje, że pierwszy nim oddycha; tak jednakże nie jest.”

Herman Melville książka Moby Dick

Ismael, Moby-Dick or, The Whale
Źródło: Moby Dick

O morzu

„Wszyscy muszą być podobni jeden do drugiego. Każdy człowiek wizerunkiem innego człowieka. Wtedy wszyscy są szczęśliwi, bo nie ma gór, by się przed nimi zginać ze strachu i porównywać się z nimi. Książka to naładowana broń w sąsiednim domu. Spal ją, rozładuj broń. Rozbij mózg człowieka. Skąd wiadomo, kto mógłby się stać celem oczytanego człowieka?”

Ray Bradbury książka 451 stopni Fahrenheita

Fahrenheit 451

O książkach , O strachu , O domu

„- Wiesz, Tsukuru – głos Eri wydobywał się spomiędzy jej palców. - Mam do ciebie prośbę.
- Jaką?
- Czy mógłbyś mnie przytulić?
Tsukuru pomógł jej wstać i objął ją. Dwie duże piersi przylgnęły do niego jak jakiś dowód. Na plecach czuł ciepło jej dłoni. Miękki, mokry policzek dotknął jej szyi.
- Myślę, że już nigdy nie będę mogła wrócić do Japonii – wyszeptała. Jej ciepły, wilgotny oddech musnął jego ucho. - Bo wszystko by mi przypominało Yuzu. I nasze…
Tsukuru nic nie powiedział, tylko mocniej ją objął.
Stali tak objęci, prawdopodobnie widoczni przez otwarte okno. Ktoś mógł tamtędy przechodzić. Edvard z dziećmi mógł w każdej chwili wrócić. Ale takie rzeczy nie miały znaczenia. Niech ludzie sobie myślą, co chcą. Musieli się tu teraz obejmować ze wszystkich sił. Musieli się zbliżyć i razem odegnać długi cień złego ducha. Prawdopodobnie Tsukuru po to tu przyjechał.
Bardzo długo – ile to mogło trwać? - stali tak blisko siebie. Biała firanka nadal nieregularnie kołysała się na wietrze, policzki Eri nadal były mokre, a Alfred Brendel nadal grał utwory z "Roku drugiego. Włochy: Sonet Petrarki nr 47" i "Sonet Petrarki nr 104". Tsukuru dokładnie je wszystkie pamiętał. Mógłby je zanucić z pamięci. Po raz pierwszy zdał sobie sprawę, jak głęboko wsłuchiwał się w nie sercem.
Nic więcej nie mówili. Słowa nie miały mocy. Jak tancerze, którzy przestali się poruszać, stali tylko cicho objęci, poddając się nurtowi czasu. Był to czas, w którym mieszały się przeszłość, teraźniejszość i prawdopodobnie także trochę przyszłości. Między ich ciałami nie było luk, jej ciepły oddech w regularnych odstępach owiewał jej szyję. Tsukuru zamknął oczy i poddając się brzmieniu muzyki, wsłuchiwał się w odgłos bicia serca Eri, który nakładał się na stukot małej łódki uderzającej o pomost.”

Haruki Murakami (1949) pisarz japoński

色彩を持たない多崎つくると、彼の巡礼の年

O myślach , O myśleniu , Serce , O dzieciach

„Ręce w górę! W górę! (…) Coście za jedni? Ty mów! – odezwał się najwyższy z uzbrojonych podchodząc do prodziekana Aniłłowicza.
(…)
– Jedziemy do Wrocławia… jesteśmy uczonymi, uniwersytet… Polska… – dobiegały Wielenieckiego pojedyncze słowa. (…) Wszyscy stali nieruchomo. Pod dużą wierzbą przy rowie dwóch leśnych obszukiwało szofera.
– No… – rzekł dowódca, widać nie bardzo wiedząc, co robić z tym fantem – no…
Nagle wzrok jego padł na milicjanta, który coraz bardziej bladł od upływu krwi.
– Żbik, co z tym szczeniakiem?
– Melduję posłusznie, komunista, panie kapitanie. Znalazłem! – triumfująco, choć spokojnie wypalił Żbik, ów brodacz w spadochroniarskim hełmie, który postrzelił milicjanta. Podniósł w górę zakrwawioną książeczkę. Do tej pory podtrzymywał chłopca, jakby tego nie czując. Teraz puścił go. Tamten ukląkł od razu i zastygł niezdarnie na czworakach. Ze spęczniałej bluzy mundurowej kapała krew.
Żbik potrząsnął w powietrzu książeczką. Żaden z profesorów nie spojrzał w tę stronę; była cisza. Dowódca założył kciuki za pas. Marszcząc czoło wciągnął ze świstem powietrze.
– A wy co, polscy profesorowie? – ryknął nagle głosem wysilonym do zdarcia. – Co robicie?! Rozkazów bolszewików słuchacie?! Chleb moskiewski zapachniał?! Żydokomunę zaprowadzić?! Co?! Co?! Co?! – krzyczał coraz przenikliwiej, jakby upajając się własnym głosem. (…) – Bolszewika wam dali, żeby bronił?! A przed kim?! Przed kim, ja się was pytam, panowie moi?! Przed nami, przed armią polską, przed siłami zbrojnymi niepodległej rzeczypospolitej…
Urwał, krótką chwilę wytrzymał w strasznej ciszy i rzucił:
– Komuniści, wystąp! (…) Są peperowcy? Żydzi? No?!
Grupa profesorów zwarła się jeszcze bardziej, tak że Wieleniecki został zupełnie sam na jej narożu. Chwila, a wystąpiłby przed szereg. Czuł, jak pali mu pierś legitymacja partyjna i jak powoli łomocą pulsy w głowie. Dwaj leśni przeciągali przez rów milicjanta, który leciał im z rąk. Po raz ostatni zobaczył Wieleniecki twarz chłopca.
(…)
Profesorowie kupą rzucili się do autobusu. (…) Starter stęknął, szyby zadrżały i autobus ruszył od razu z drugiego biegu. Gdy mijali zakręt, od łąki rozległ się jeden głośny strzał.”

Stanisław Lem (1921–2006) polski pisarz, futurysta

Powrót

O górach , O miłości , O sile , O ciszy

„Kusiło mnie, żeby zobaczyć, co jest dalej, po drugiej stronie. Zastanawiałem się, co się przeżywa, przechodząc granicę. Co się czuje? Co myśli? Musi to być moment wielkiej emocji, poruszenia, napięcia. Po tamtej stronie - jak jest? Na pewno - inaczej. Ale co znaczy to - inaczej? Jaki ma wygląd? Do czego jest podobne? A może jest niepodobne do niczego, co znam, a tym samym niepojęte, niewyobrażalne.”

Ryszard Kapuściński książka Podróże z Herodotem

Travels with Herodotus

O wyglądzie , O myślach , O myśleniu

„Oto masz, drogi Maksie, dwie książki i kamyk. Zawsze starałem się znaleźć na Twoje urodziny coś, co wskutek swej obojętności nie zmieniałoby się, nie gubiło, nie psuło i nie mogło być zapomniane. A dumając potem miesiącami, znów nie widziałem innego ratunku, niż wysłać Ci książkę. Z książkami jest jednak utrapienie, z jednej strony są obojętne, a potem znów z drugiej o tyle bardziej interesujące, potem zaś pociągnęło mnie do tych obojętnych tylko przekonanie, które bynajmniej nic we mnie nie rozstrzygnęło, w końcu zaś, ciągle jeszcze z odmiennym przekonaniem, trzymałem w ręku książkę, która paliła tak tylko z ciekawości. Kiedyś nawet z rozmysłem zapomniałem o Twoich urodzinach, co było wszak lepsze niż posłanie książki, ale dobre nie było. Dlatego wysyłam Ci teraz ten kamyczek i będę Ci go wysyłał póki naszego życia. Będziesz go trzymać w kieszeni, ochroni Cię, wsadzisz do szuflady, również nie będzie bezczynny, ale jeśli go wyrzucisz, będzie najlepiej. Bo wiesz, Maksie, moja miłość do Ciebie jest większa niż ja sam i bardziej ja w niej mieszkam niż ona we mnie, i ma też kiepską podporę w mojej niepewnej istocie, tym sposobem jednak dostanie w kamyczku skalne mieszkanie i niechby to było tylko w szczelinie bruku na Schalengasse. Od dawna już ratowała mnie ona częściej niż sądzisz, a właśnie teraz, gdy wiem o sobie mniej niż kiedykolwiek i odczuwam siebie z pełną świadomością jedynie w półśnie, tylko tak nadzwyczaj lekko, tylko teraz jeszcze - krążę tak niczym z czarnymi wnętrznościami - dobrze zatem zrobi ciśnięcie w świat takiego kamyka i oddzielenie w ten sposób pewnego od niepewnego. Czym są wobec tego książki! Książka zaczyna Cię nudzić i już nie przestanie albo porwie ją twoje dziecko, albo, jak ta książka Walsera, rozlatuje się już, kiedy ją dostajesz. Przy kamyku przeciwnie, nic nie może Cię znudzić, taki kamyk nie może też ulec zniszczeniu, a jeśli już, to dopiero po długim czasie, także zapomnieć go nie można, ponieważ nie masz obowiązku o nim pamiętać, w końcu nie możesz go też nigdy ostatecznie zgubić, gdyż na pierwszej lepszej żwirowej drodze znajdziesz go z powrotem, bo jest to właśnie pierwszy lepszy kamyk. A jeszcze nie mógłbym mu zaszkodzić większą pochwałą, szkody z pochwał powstają bowiem tylko wtedy, gdy pochwała chwaloną rzecz rozgniata, niszczy lub zapodziewa. Ale kamyczek? Krótko mówiąc, wyszukałem Ci najpiękniejszy prezent urodzinowy i przekazuję Ci go z pocałunkiem, który ma wyrażać niezdarne podziękowanie za to, ze jesteś.”

Franz Kafka (1883–1924) pisarz austriacki pochodzenia żydowskiego

O urodzinach , O pocałunku , O miłości , O dzieciach

„PANI
Nie frasuj mi się, moje ǳiecię miłe,
Takci na świecie być musi: raz radość,
Drugi raz smutek; z tego dwojga żywot
Nasz upleciony. I rozkoszyć nasze
Niepewne, ale i troski ustąpić
Muszą, gdy Bóg chce, a czasy przyniosą.
HELENA
o matko moja, nierównoż to tego
Wieńca pleciono; więcej że daleko
Człowiek frasunków czuje niż radości.
PANI
Barziej do serca to, co boli, człowiek
Przypuszcza, niżli co g'myśli się ǳieje.
I stądże się zda, że tego jest więcej,
Co trapi, niżli co człowieka cieszy.
HELENA
Prze Bóg, więcejci złego na tym świecie
Niżli dobrego. Patrzaj naprzód, jako
Jedenże tylko sposób człowiekowi
Jest uroǳić się, a zginąć tak wiele
Dróg jest, że tego niepodobno zgadnąć.
Także i zdrowie nie ma, jeno jedno.
Człowiek śmiertelny, a przeciwko temu
Niezliczna liczba chorób rozmaitych.
Ale i ona, która wszystkim włada,
Która ma wszytko w ręku, wszytkim rząǳi,
Fortuna, za mną świadczy, że daleko
Mniej dóbr na świecie niżli tego, co złym
Luǳie mianują, bo ubogaciwszy
Pewną część luǳi, patrzaj, co ich ciężkim
Ubóstwem trapi. A iż tego żadnej
Zadości g'woli ani skępstwu swemu
Nie czyni, ale niedostatkiem tylko
Sciśniona, znak jest, że i ǳiś, gdy komu
Chce co uczynić dobrze, pospolicie
Jednemu pierwej weźmie, toż dopiero
Drugiemu daje; skąd się da rozumieć,
Co już powtarzam nie raz, że na świecie
Mniej dóbr daleko niżli złych przypadków.
PANI
Mniej abo więcej, równa li też liczba
Obojga — korzyść niewielka to wieǳieć.
o to by Boga prosić, żeby człowiek
Co namniej szczęścia przeciwnego doznał,
Bo żeby zgoła nic, to nie człowiecza.
Ale że z rady tak długo nikogo Kobieta
Nie słychać! Wiem, że da bez omieszkania
Znać Aleksander, skoro się tam rzeczy
Przetoczą, a nam białymgłowom jakoś
Przystojniej w domu zawżdy niż przed sienią”

Jan Kochanowski Odprawa posłów greckich

Odprawa posłów greckich

O kobietach , O Bogu , O zdrowiu , O smutku

„Drugi pewnik, który dobrze mi [kretynowi] robi na zdrowie, to przekonanie, że ideologia - taka czy inna chciałoby się powiedzieć, ale nie można, bo zawsze chodzi o jedną ideologię, tę, którą się wybiera jako swoją - samoczynnie zapewnia mądrość osobnikowi, który ją wybiera. A wszystkie one, te ideologie, zgromadzone są w dwie osobne kupy, nazwane "lewicową" i "prawicową". Dzisiaj nie można już otworzyć gazety, usłyszeć radia, usłyszeć i zobaczyć co gada i pokazuje telewizja, ani też rozmawiać z kimkolwiek, nawet ze sobą samym, żeby wszystko, ale to wszystko - nie było interpretowane tylko jako "lewicowe", "prawicowe". Nikt już nie pyta, czy coś jest mądre czy głupie, uczciwe czy nieuczciwe, wysokie czy niskie, małe czy duże, otwarte czy zamknięte, rzadkie czy gęste, miękkie czy twarde, okrągłe czy kanciaste, suche czy lepkie, grząskie, proste, krzywe, pachnie, śmierdzi, stoi, biegnie, żyje, zdechło, mówi, ryczy, milczy, truje, smakuje, gadzie, ptasie, a może futerkowe? Mój Boże, tyle pytań, można je mnożyć w nieskończoność, bo nieskończenie bogaty jest przecież świat. Ale nie, jest tylko jedno pytanie: "postępowe to czy niepostępowe"."Prawicowe to czy lewicowe".”

Sławomir Mrożek (1930–2013) polski dramatopisarz, prozaik i rysownik

O mądrości , O Bogu , O zdrowiu , O świecie

„Zło to zło, Stregoborze - rzekł poważnie Wiedźmin wstając. - Mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno, proporcje są umowne, a granice zatarte. Nie jestem świątobliwym pustelnikiem, nie samo dobro
czyniłem w życiu. Ale jeżeli mam wybierać pomiędzy jednym złem a drugim, to wolę nie wybierać wcale.”

Andrzej Sapkowski (1948) polski pisarz

The Last Wish

O złu

„Bo to tak jest, że dla siebie, owszem, można coś tam zrobić, ale dla drugiego człowieka to już można coś niesamowicie pięknego zrobić, wszystko. Wszystko.”

Edward Stachura (1937–1979) polski poeta, prozaik, pieśniarz i tłumacz

Się
Źródło: Się (1977), Pokocham ją siłą woli, s. 165.

O pewności siebie

„Drugi mąż mamy, dziennikarz i publicysta Stanisław Brodzki, też był żydowskim komunistą, nawet znacznie bardziej homo politicus niż mój ojciec. Brodzki do 1957 roku kierował działem kulturalnym „Trybuny Ludu”, a potem pracował w tygodniku „Świat” i w „Polskich Perspektywach.””

Agnieszka Holland (1948) polska reżyserka i scenarzystka

Źródło: Krystyna Naszkowska, My, dzieci komunistów, rozmowa z Agnieszką Holland, Czerwone i Czarne, Warszawa 2019.

O ludziach , O świecie

„Na swoim drugim albumie dano mi znów absolutną wolność, tak abym mógł podtrzymać moją integralność artystyczną i wyrazić to, co porusza moim sercem. Tutaj mam szansę przedstawić „dyrektora” na Scatman’s World: Louisa Armstronga. Od mojego wczesnego dzieciństwa Louis wpłynął na mnie. Dla mnie Louis jest ojcem wszystkich moich mistrzów.”

Scatman John (1942–1999) amerykański muzyk

Źródło: Bogna Świątkowska, Sławomir Pękala, Hieronim Wrona (red.), Encyklopedia muzyki popularnej. Rap, dance i techno, Oficyna Wydawnicza Atena, Poznań 1997, ISBN 83-85414-93-2, s. 409–410.

O dzieciństwie , O wolności , Serce

To tłumaczenie czeka na recenzję. Czy to jest poprawne?

„Kiedy cywilizacja [populacja] wzrasta, dostępna siła robocza znów wzrasta. Z kolei luksus znów rośnie wraz ze wzrostem zysków, a zwyczaje i potrzeby luksusu rosną. Rzemiosła są tworzone w celu uzyskania luksusowych produktów. Realizowana z nich wartość rośnie, w wyniku czego zyski są ponownie mnożone w mieście. Produkcja rozwija się jeszcze bardziej niż wcześniej. I tak idzie z drugim i trzecim wzrostem. Cała dodatkowa praca służy luksusowi i bogactwu, w przeciwieństwie do oryginalnej pracy, która służyła potrzebie życia.”

Ibn Chaldun (1332–1406) filozof i historyk arabski

O bogactwie , O sile

To tłumaczenie czeka na recenzję. Czy to jest poprawne?

„Moje wszystkie tożsamości były rozwinięte we mnie jedna po drugiej.”

Ram Dass (1931–2019)

„Coś takiego jak tradycja to nie jest tylko słowo. Jest to coś niezwykle ważnego w społeczeństwie, a szczególną rolę zajmuje w armii. To wpływa na jej morale. Żołnierza nie tylko się szkoli, ale też wychowuje. Jeżeli patronami jednostek są osoby wątpliwe moralnie, których życiorys był upiększany, to jest to obciążenie. Obecna sytuacja wprowadza wielkie zamieszanie. Z jednej strony patronem jest gen. bryg. Stanisław Sosabowski, a z drugiej gen. Edwin Rozłubirski, były bojówkarz Armii Ludowej. Takiej sytuacji nie można akceptować. To jest wręcz skandal i mam nadzieję, że jedynie niedopatrzenie kolejnych ekip kierujących resortem obrony. Być może uznano, że uzbrojenie i reforma armii jest dla nich ważniejsza. Ale zwracajmy też uwagę na to, kto patronuje żołnierzom.”

Wojciech Muszyński (1972) polski historyk

o tradycjach Wojska Polskiego.
Źródło: Czerwoni patroni w wojsku https://naszdziennik.pl/polska-kraj/216134,czerwoni-patroni-w-wojsku.html,, naszdziennik.pl, 16 grudnia 2019.

„Próbujecie doszukać się w tym wyroku TSUE jakiegoś drugiego dna. A polscy sędziowie muszą mieć świadomość, że podlegają pod polską konstytucję i Trybunał Konstytucyjny. I jeśli nie będą się stosować do polskiego prawa i polskich ustaw, to muszą się liczyć z konsekwencjami!”

Marek Ast (1958) polski polityk

Źródło: Sprawa sędziego Juszczyszyna. Rzecznik "Themis" ostro o działaniu rzecznika dyscypliny. Marek Ast: Polscy sędziowie mają przestrzegać polskich ustaw https://wiadomosci.onet.pl/tylko-w-onecie/sprawa-sedziego-juszczyszyna-rzecznik-themis-krytykuje-piotra-schaba/6emb273, onet.pl, 30 listopada 2019.

„Przez ostatnie 400 lat w naszej części świata można było zostać bohaterem narodowym na dwa sposoby. Pierwszy sposób: zabić wielu sąsiadów, drugi: dać się zabić sąsiadom. Szanując wszystkich bohaterów, ja osobiście nie mam poczucia, że to jest najlepsza oferta dla naszych dzieci i wnuków. Nie powinniśmy być niewolnikami historii. Budując nasze stosunki z sąsiadami, pamiętajmy, że nie zawsze było źle. Były momenty w historii, kiedy razem walczyliśmy o wolność i potrafiliśmy współpracować. Wtedy byliśmy niepokonani.”

Krzysztof Stanowski (1959) Polski polityk i działacz społeczny

Źródło: Paweł Krysiak, Polacy i Ukraińcy razem. Pielęgnujmy ten Cud nad Wisłą. Rozmowa z Krzysztofem Stanowskim, 9 sierpnia 2017 https://lublin.wyborcza.pl/lublin/7,48724,22244761,polacy-i-ukraincy-razem-pielegnujmy-ten-cud-nad-wisla-rozmowa.html

O historii , O dzieciach , O wolności

„Z pisaniem utworów nie wiążą się żadne ciekawe historie. Kiedy mamy nagrać płytę, po prostu siadamy razem i tworzymy najlepszą muzykę, na jaką nas stać. Nie mamy magicznej recepty, nie mamy momentów objawienia. Przynosimy kilka pomysłów, kilka riffów gitarowych nagranych na taśmie, wybieramy te najciekawsze i tworzymy z nich możliwie najlepsze piosenki. (…) To żmudny i bardzo pracochłonny proces, nie ma w nim żadnej, nie ma w nim żadnej magii. Nigdy mi się nie zdarza, żebym jadąc samochodem, nagle doznał olśnienia: widzę wyłaniające się zza wzgórza światło, które każe nazwać nowy album …And Justice for All. Przygotowywanie materiału do albumu traktujemy trochę jak pracę w biurze: od jutra przez cały tydzień będziemy się spotykać o drugiej i pisać. Nie ma w tym nic szczególnego.”

Lars Ulrich (1963) muzyk rockowy, perkusista, członek zespołu Metallica

z wywiadu dla Radiowej Trójki – 15 maja 1999.
Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 198.

O świetle , O historii

„Grypsy przeszmuglowane i zachowane do dzisiaj to rzadkość, zaś cała ich kolekcja – to ewenement źródłowy i historyczny. Ponadto jeśli są to grypsy pisane w komunistycznej celi śmierci przez jednego z legendarnych przywódców Polski Podziemnej i Drugiej Konspiracji, w niezwykły sposób przechowane przez skazanego na dożywocie kolegę z konspiracji – mamy do czynienia z poruszającym źródłem historycznym i z relikwią polskiego marzenia o wolności i niepodległości jednocześnie.”

Janusz Kurtyka (1960–2010) historyk polski, działacz państwowy

o grypsach Łukasza Cieplińskigo z celi śmierci więzienia UB.
Źródło: Łukasz Ciepliński (1913-1951) https://dzieje.pl/postacie/łukasz-ciepliński-1913-1951, dzieje.pl, 1 marca 2011.

O marzeniach , O zachowaniu , O wolności , O śmierci

„Formułki są ważniejsze od istoty rzeczy. Dla uczącego się jestem za stary, dla uczonego brak mi stopni naukowych. A jednak jestem jednym i drugim obecnie. Czuję się Polakiem, za granicą jestem nawet podziwianym Polakiem, a dla swoich zupełnie niepotrzebną rzeczą, najwyżej żebrakiem, który kęsek chleba może wyprosić.”

Bronisław Piłsudski (1866–1918) polski etnograf i rewolucjonista

z listu do Juliana Talko-Hryncewicza, gdy Piłsudskiemu odmówiono katedry etnologii na Uniwersytecie Jagiellońskim.
Źródło: Jerzy Chociłowski, Bronisława Piłsudskiego…, op. cit., s. 131.

„Leopold Okulicki po wyjściu na wolność po porozumieniu Sikorski-Majski, mógł pozostać w armii gen. Andersa na stanowisku dowódcy dywizji, zdecydował się jednak na skok do kraju, choć możliwość ponownego trafienia na Łubiankę była bardzo realna. Tak się stało. Poszedł na spotkanie z sowieckimi oficerami wraz z 15-ma innymi przywódcami podziemia, choć wiedział, co go czeka. Po procesie zmarł w sowieckim więzieniu. Jest jednym z bohaterów drugiej wojny światowej – godzien pomnika.”

Józef Garliński (1913–2005) polski pisarz, historyk, działacz emigracyjny

o Leopoldzie Okulickim
Źródło: Stanisław M. Jankowski red., Generał Leopold Okulicki „Niedźwiadek”. Fakty – dokumenty – ślady – legenda, Muzeum im. Stanisława Fischera w Bochni, Instytut Katyński w Polsce, Zarząd Miasta Bochni, Bochnia – Kraków 1996. s. 64.

O wolności , O wojnie , O czekaniu

„Podczas spotkań przy pracy nad nową wersją The Lamb zorientowałem się, że spośród obecnych tam 14 osób jestem jedynym człowiekiem, którego oboje rodzice żyją. Mój tata ma teraz 88 lat. To (…) zdarzyło się dwa lata temu. Poczułem, że powinienem spędzić z nim trochę czasu. Ojciec od 40 lat ćwiczy jogę. Ja czasem też to robię ale niezbyt systematycznie. Pomyślałem, że byłoby wspaniale, gdybyśmy wyjechali na tydzień tylko z instruktorem jogi. I rzeczywiście to był świetny pomysł. Instruktor uczył na ćwiczeń dwuosobowych, w których jedna osoba za pomocą ciężaru swojego ciała rozciąga ciało drugiej. Dzięki temu byłem byłem z moim ojcem w kontakcie fizycznym. Któregoś razu po prostu wybuchnąłem płaczem. Tata przytulił mnie, jakbym był małym dzieckiem. To było dla mnie bardzo ważne. Zaproszenie go na ten wyjazd wymagało ode mnie pewnej odwagi. Dobrze byłoby zachęcić innych ludzi, żeby zrobili tak samo. Ja dzięki temu dużo zyskałem.”

Peter Gabriel (1950) brytyjski muzyk rockowy, wokalista i flecista

z wywiadu dla Radiowej Trójki – Londyn, 9 maja 2000.
Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 14–15.

O rodzicach , O dzieciach , O ludziach , O czasie

„Jego życiorys był z jednej strony tragiczny, a z drugiej – może dziś być kanwą scenariusza filmowego – filmu sensacyjnego, dramatu czy filmu szpiegowskiego. To bardzo interesujący życiorys. Zresztą powstał już dokument o jego życiu.”

Patryk Pleskot (1980)

o Hieronimie Dekutowskim, ps. „Zapora”
Źródło: Hieronim Dekutowski ps. Zapora - patriota, żołnierz niezłomny https://polskieradio24.pl/130/5789/Artykul/2276181,Hieronim-Dekutowski-ps-Zapora-patriota-zolnierz-niezlomny, polskieradio24.pl, 11 marca 2019.

„Wielkie kariery robią ludzie wielkich charakterów, ludzie bez czci i wiary, i ludzie, którzy potrafią być narzędziem pierwszych lub drugich.(…) Tylko że pierwsi i drudzy, jeśli się potykają, to o wielkie kamienie, gdy ta trzecia kategoria z reguły słabo trzyma się na nogach. Wystarczy skórka pomarańczy – żeby leżeli. A wtedy wynoszą ich do rupieciarni.”

Tadeusz Dołęga-Mostowicz (1898–1939) polski pisarz

Czeki bez pokrycia

O charakterze , O ludziach , O wierze

„Której najoczywistszym celem było restytuowanie suwerennej stolicy z suwerennymi władzami i suwerennym wojskiem, wtedy gdy rzecz ta była łatwa do zrobienia? Jeden wróg odchodził, drugi nadchodził. Pomiędzy tych dwóch wrogów wstawić niepodległy skrawek, ba, centrum Polski! Co w tym było głupiego albo zbrodniczego?”

Józef Mackiewicz (1902–1985) polski pisarz i publicysta

o powstaniu warszawskim.
Źródło: Grzegorz Eberhardt, "Obłęd'44" - plusy i minusy. Miłośnika twórczości autora Józefa Mackiewicza przeraża sposób, w jaki został użyty przez Zychowicza https://wpolityce.pl/polityka/171160-obled44-plusy-i-minusy-milosnika-tworczosci-autora-jozefa-mackiewicza-przeraza-sposob-w-jaki-zostal-uzyty-przez-zychowicza, wpolityce.pl, 16 listopada 2013.

„Jeżeli Trybunał dopuści się precedensu i usankcjonuje zawieszenie prawa przez Sąd Najwyższy, to nasz rząd zapewne nie będzie miał innego wyjścia jak doprowadzić do drugiego precedensu, czyli zignorować orzeczenie TSUE jako sprzeczne z traktatem lizbońskim oraz z całym duchem integracji europejskiej. Mówię to z ubolewaniem jako zwolennik integracji. Unia Europejska jest śmiałym i dalekosiężnym projektem, ale może przetrwać tylko jako Europa ojczyzn.”

Jarosław Gowin (1961) publicysta, senator VI kadencji

Źródło: Jarosław Gowin: Rząd może zignorować orzeczenie TSUE https://www.rp.pl/Sadownictwo/180829478-Jaroslaw-Gowin-Rzad-moze-zignorowac-orzeczenie-TSUE.html, rp.pl, 27 lipca 2018.

O ojczyźnie

„Ten jest zboczony, który sieje nienawiść, ten jest zepsuty, który odnosi się do drugiego z wrogością, trzyma rękę wyciągniętą w nienawiści, chce rzucić kamieniem, chce potraktować go pałką, ten który mówi złe słowa, złą energię wysyła do drugiego człowieka, ten jest, przepraszam, zboczony. My jesteśmy najnormalniejsi na świecie.”

Paweł Adamowicz (1965–2019) polski prawnik, polityk i samorządowiec; długoletni prezydent Gdańska

Źródło: Mówił Paweł Adamowicz: „Ten jest zboczony, kto sieje nienawiść. Miłość może tylko łączyć” https://oko.press/mowil-pawel-adamowicz-ten-jest-zboczony-kto-sieje-nienawisc-milosc-moze-tylko-laczyc/, oko.press, 13 stycznia 2018.

O nienawiści

„Tak to świadomość czyni nas wszystkich tchórzami; to zdanie doskonale wyrażało stan młodzieńczej duszy Johna Bridgensa, przygnębionego stanem własnej egzystencji i swymi nienaturalnymi pragnieniami, przygnębionego udawaniem kogoś, kim nie był, przygnębionego byciem sobą i przygnębionego przede wszystkim faktem, że mógł tylko myśleć o odebraniu sobie życia, gdyż strach, że po drugiej stronie myśl może istnieć nadal, że on może wciąż pozostawać niewolnikiem własnego umysłu, spać i śnić, skutecznie powstrzymywał go przed tym czynem.”

Dan Simmons (1948) amerykański pisarz fantastyki naukowej

Terror (2007)
Źródło: rozdział 50, Bridgens

O myślach , O myśleniu , O strachu , O duszy

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi…”

Leopold Tyrmand książka Zły

Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.
Zły

O życiu , O dzieciach , O uśmiechu , O butach

„Prof. Chodakiewicz jest zdecydowanie antysemitą i propaguje antysemickie schematy. (…) Oskarża Żydów, że z własnej winy stali się ofiarami. Propaguje takie schematy, że może rzeczywiście Polacy zamordowali Żydów, ale to dlatego, że Żydzi współtworzyli komunizm czy coś w tym stylu. Drugim wątkiem jest temat żydokomuny, czyli że trzydziestomilionowy naród po wojnie został zdominowany i zmuszony do komunizmu przez 50 tys. ocalałych Żydów, z których ponad połowa miała poglądy syjonistyczne. Twórczość prof. Chodakiewicza nie jest odkrywcza. Jego popularność wynika z powtarzalności rozmaitych tez. Kieruje się on zasadą Goebellsa, że kłamstwo powtarzane tysiąc razy staje się prawdą i niestety ludzie zaczynają w to wierzyć.”

Marek Jan Chodakiewicz (1962) amerykański historyk polskiego pochodzenia

Autorka: Alina Cała
Źródło: rozmowa Bartosza Boruciaka, Cała: Michnik słusznie porównał prof. Chodakiewicza do Hitlera https://www.se.pl/wiadomosci/polityka/cala-michnik-slusznie-porownal-prof-chodakiewicza-do-hitlera-aa-3Vw3-ZPPz-LZqm.html, se.pl, 31 maja 2016.

O wojnie , O ludziach , O kłamstwie

„Krajowa Rada Sądownictwa, Trybunał Konstytucyjny i to, co się dzieje dziś z Sądem Najwyższym, to dowody na hybrydowy zamach stanu! Hybrydowy, a nie klasyczny, bo nie ma wymiaru militarnego, siłowego, lecz złożony jest z wielu elementów, często postrzeganych jako miękkie i czasami pozornie odległe od siebie. Na hybrydowy zamach stanu z jednej strony składa się ciąg zdarzeń, w wyniku których jedna partia demoluje i podporządkowuje sobie cały wymiar sprawiedliwości, ale z drugiej np. opanowuje media publiczne i czyni z nich narzędzia brutalnej propagandy. Tworzone są przy tym fałszywe narracje historyczne, interpretacje faktów, a nawet ich deformacje.”

Bogdan Zdrojewski (1957) polityk i samorządowiec polski

Źródło: Bogdan Zdrojewski: W Polsce mamy hybrydowy zamach stanu https://www.wprost.pl/kraj/10140879/bogdan-zdrojewski-w-polsce-mamy-hybrydowy-zamach-stanu.html, wprost.pl, 21 lipca 2018

O sprawiedliwości , Odległy , O pewności siebie

„W niektórych książkach ginie jedna osoba po drugiej – poinformowała mnie z lubością Josephine. W końcu znajduje się mordercę, bo jest jedyną osobą, która zostaje przy życiu.”

Agatha Christie książka Dom zbrodni

Josephine, obudź się! To nie powieść kryminalna. Tu są Trzy Szczyty w Swinly Dean, a ty jesteś dziewczynką, która czyta za dużo kryminałów.
Źródło: Dom zbrodni (1949), tłum. Anna Rojkowska

O książkach

„O wiele lepiej jest pokonać wroga głodem, zaskoczeniem lub terrorem niż w bitwie, ponieważ w tym drugim przypadku los ma często większy udział niż męstwo.”

Wegecjusz

O losie , O głodzie

„Westerplatte, które jest symbolem bohaterskiego oporu przeciwko silniejszemu przeciwnikowi. Kilkaset kilometrów stąd jest Wieluń, miasto, na które spadły pierwsze bomby, zginęło ponad tysiąc ludzi. To drugi symbol – symbol totalnego charakteru tej wojny.”

Lech Kaczyński (1949–2010) polski polityk, prezydent Polski

o obronie Westerplatte i początku II wojny światowej, 1 września 2009.
Przemówienia rocznicowe
Źródło: Polska walczyła, nawet osamotniona http://www.niedziela.pl/artykul/107674/nd/Polska-walczyla-nawet-osamotniona, niedziela.pl, 26 sierpnia 2013

O charakterze , O wojnie , O ludziach

„Jest rzeczą zdumiewającą, że w sporach, które toczymy z innymi krajami, olbrzymia część polskiej publicystyki i niektóre tytuły – z góry można powiedzieć – że staną nie po polskiej stronie, tylko po tej drugiej.”

Lech Kaczyński (1949–2010) polski polityk, prezydent Polski

Źródło: Maciej Chojnowski, Marek Krukowski, Warto być Polakiem. Prezydent Lech Kaczyński, op. cit., s. 60.

„Dokładnie siedemdziesiąt lat temu Polska otrzymała cios w plecy. Wojsko Polskie walczyło wtedy w Warszawie, Modlinie, na Helu, w rejonie Lwowa, na Lubelszczyźnie i w wielu innych miejscach naszego kraju; trwała jeszcze bitwa pod Kutnem. Tego dnia około drugiej w nocy ponadsześćsettysięczna armia sowiecka wdarła się w granice Rzeczypospolitej – dokonała aktu agresji; nie było to wkroczenie. O godzinie trzeciej nad ranem polski ambasador został wezwany do sowieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych, żeby dowiedzieć się, że państwo polskie nie istnieje, a rząd uciekł. W rzeczywistości rząd Rzeczpospolitej urzędował wtedy na jej terytorium. Doszło do najzwyklejszego aktu agresji – aktu, który był aktem wojennym. Polska stała się ofiarą dwóch agresorów w trakcie, gdy wojna jeszcze trwała. Wiem, że powtarzam to nie po raz pierwszy, ale tę prawdę trzeba choćby i codziennie powtarzać.”

Lech Kaczyński (1949–2010) polski polityk, prezydent Polski

o agresji ZSRR na Polskę 17 września 1939
Źródło: "Polska otrzymała wtedy cios w plecy". Śp. Prezydent Lech Kaczyński o 17 września 1939 https://wpolityce.pl/polityka/166645-polska-otrzymala-wtedy-cios-w-plecy-sp-prezydent-lech-kaczynski-o-17-wrzesnia-1939, wpolityce.pl, 17 września 2013.

O rzeczywostości , O wojnie

„Mam chłopskie pochodzenie, to wyrabia twardość. Jeden dziadek był chłopem, drugi majstrem w fabryce papierosów. Całe życie trenowałem umysł. Uczyłem się np. wierszy na pamięć, począwszy od Mickiewicza, skończywszy na Majakowskim.”

Włodzimierz Ptak (1928–2019) polski immunolog, mikrobiolog

w odpowiedzi na pytanie, jak udało mu się pozostać aktywnym naukowo tak długo.
Źródło: Andrzej Kobos, Po drogach uczonych. T. 4. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2009, s. 383–398. ISBN 978-83-7676-021-6.

O życiu

„W chwili, gdy grozić będzie bezpośrednie okupowanie Warszawy przez Sowiety, dowództwo i sztab podzielić na dwa rzuty. Jeden z nich pozostaje w Warszawie, gdzie nie ujawniając się, wspólnie z rzutem politycznym, pozostawionym ewentualnie przez Delegata Rządu, kieruje oporem przeciwko sowieckiej polityce faktów dokonanych. Ujawnienie się nie ma sensu wobec utworzenia tzw. Komitetu Wyzwolenia Narodowego i perspektywy aresztowania ujawnionych władz przez Sowiety. Drugi rzut dowodzenia AK wycofuje się w ogólnym kierunku południowo-zachodnim do kolejnych punktów umożliwiających nadal kierowanie walką całości. Ten sposób postępowania obowiązuje również w wypadku, gdyby udało się opanować Warszawę przed wkroczeniem wojsk sowieckich.”

Kazimierz Sosnkowski (1885–1969) generał polski, minister

depesza do gen. Stanisława Kopańskiego w Londynie z instrukcją przekazania depeszy do Polski, 25 lipca 1944.
Źródło: Tadeusz Komorowski, Armia podziemna, wyd. Bellona, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2009, s. 257.

Sens , O walce

„Pierwszy czar – tabu – i drugi czar – sama religia – są wzajemnie powiązane w ciekawy sposób. Źródłem siły drugiego może być po części ochrona, którą zapewnia mu pierwszy. (…) Związek między tymi dwoma czarami został obrazowo przedstawiony w uroczej bajce Hansa Christiana Andersena Nowe szaty cesarza.”

Daniel Dennett (1942) filozof amerykański

Fałsze i mity, które stanowią „mądrość potoczną”, mogą czasem trwać nieograniczenie długo po prostu dlatego, że sam zamiar ujawnienia ich jest, za sprawą tabu, traktowany jako wstydliwy lub niestosowny. Wspólnie żywione wątpliwe domniemania bywają podtrzymywane przez całe lata lub nawet stulecia tylko dlatego, że każdy zakłada, iż <u>ktoś inny</u> zna jakieś dobre powody, by ich nie kwestionować, więc nikt nie ośmiela się tego uczynić.
Komentarz: podkreślenie autora.
Odczarowanie. Religia jako zjawisko naturalne
Źródło: s. 42.

O sile , O religii

„Drugi Sobór Watykański nie został potraktowany jako część całej, żywej Tradycji Kościoła, ale jako koniec Tradycji, nowy start od zera. Prawda jest taka, że sobór ten w ogóle nie zdefiniował żadnego dogmatu i świadomie wybrał skromną rangę soboru zaledwie pastoralnego. A jednak wielu traktuje go tak, jakby uczynił on z siebie superdogmat odbierający ważność wszystkim pozostałym. Ideę tę wzmacnia to, co dzieje się teraz. To, co poprzednio uważano za najświętsze – forma, w której liturgia jest przekazywana kolejnym pokoleniom – nagle jawi się jako coś najbardziej zakazanego, jako jedyna rzecz, której można bezpiecznie zakazać. Nie toleruje się krytyki decyzji podjętych od czasu Soboru, a z drugiej strony, jeżeli ludzie kwestionują starożytne zasady lub nawet wielkie prawdy Wiary – np. cielesne dziewictwo Maryi, cielesne zmartwychwstanie Jezusa, nieśmiertelność duszy itd.”

Benedykt XVI (1927) papież

nikt się nie skarży, a jeśli już, to z tylko z największym umiarem. Ja sam, kiedy byłem profesorem, widziałem jak ten sam biskup, który z powodu pewnego nieokrzesanego sposobu wysławiania się zwolnił przed Soborem nauczyciela będącego naprawdę bez zarzutu, po Soborze nie był gotów zdymisjonować profesora, który otwarcie zaprzeczał pewnym fundamentalnym prawdom wiary. Wszystko to sprawia, że bardzo wielu ludzi zadaje sobie pytanie: czy dzisiejszy Kościół jest rzeczywiście tym samym Kościołem, co wczoraj? Czy może zmieniono go w coś innego, nic o tym nie mówiąc ludziom? Jedynym sposobem uwiarygodnienia Vaticanum II jest przedstawianie go takim, jakim jest, jako jedną z części nieprzerwanej, unikalnej Tradycji Kościoła i jego wiary.
Źródło: przemówienie na konferencji do biskupów Chile, Christianitas.pl, 13 lipca 1988 http://christianitas.pl/?sr=!czytaj&id=63&dz=6&x=6&pocz=0&gr=

O decyzjach , O ludziach , O prawdzie , O czasie

„Jestem przerażony tym, że PiS i prezes Kaczyński wyciągnęli wnioski z tej książki, a opozycja mniej. Wprawdzie pisowcy publicznie mówili, że książkę napisał nieodpowiedzialny narkoman, ale jednak wyrzucili Macierewicza i prawie wszystkich jego współpracowników. Zrobili totalną czystkę w Ministerstwie Obrony – i to nie zwyczajną czystkę polityczną, tylko taką, jaką się robi, kiedy się czyści gniazdo szpiegów albo przestępców. W tym przypadku można przypuszczać, że to było gniazdo i jednych, i drugich.”

Tomasz Piątek (1974) polski pisarz i dziennikarz

o reakcjach na książkę Tomasza Piątka pt. Macierewicz i jego tajemnice
Źródło: Tomasz Piątek: Rosja wykorzystuje PiS https://koduj24.pl/tomasz-piatek-rosja-wykorzystuje-pis/, koduj24.pl, 15 lutego 2018

O książkach

„Można stać się lepszym człowiekiem. Książki uczą pokory. Książki uwrażliwiają. Książki powodują, że dostrzegamy dużo więcej szczegółów. Bez książek pewnie nigdy nie zwróciłabym uwagi, że biedę widać w butach i to w różnorodny sposób. Inaczej w tych starych znoszonych, inaczej w nowych, kupionych za 20 zł. Dzięki książkom możemy to wszystko zobaczyć, bo one uczą nas drugiego człowieka.”

Maria Dąbrowska-Majewska (1956)

Źródło: Maria Dąbrowska-Majewska: Więzienie to Polska w mikroskali https://www.styl.pl/magazyn/news-maria-dabrowska-majewska-wiezienie-to-polska-w-mikroskali,nId,2480850, styl.pl

O książkach , O butach

„Ja tam nie chcę iść, dlatego że ja tam już siedziałem i oni drugi raz mnie nie wypuszczą.”

Leopold Okulicki (1898–1946) generał polski

przed udaniem się na polecenie władz Polskiego Państwa Podziemnego wraz z nimi na negocjacje z Sowietami w 1945.
Źródło: Proces szesnastu – historia przywódców Polskiego Podziemia https://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/810304,Proces-szesnastu-–-historia-przywodcow-Polskiego-Podziemia, polskieradio.pl, 18 czerwca 2018.

Cytaty na temat drugi strona 19

Cytaty na temat drugi
strona 19