Cytaty o smutku
Zbiór cytatów na temat smutek.
Pokrewne tematyRazem 165 cytatów o smutku:
„Tragedia, smutek i nędza. I głód, i brak światła i terror, bo wielu ludzi we Lwowie znalazło się takich, którzy nie mieli tam swoich domów, ani miejsca zamieszkania, ani rodzin, ani krewnych, byli to uchodźcy z zachodu, między innymi my w grupie pięciu kolegów. (…) A Rosjanie – to była czarna noc nad miastem.“
— Józef Szajna polski malarz, scenograf, reżyser 1922 - 2008
Opis: o przeprowadzce do Lwowa podczas okupacji w 1939.
Źródło: Józef Szajna. Zapiski ze współczesności http://ninateka.pl/audio/jozef-szajna-zapiski-ze-wspolczesnosci-1-10, ninateka.pl
„Miłość ci wszystko wybaczy,
Smutek zamieni ci w śmiech.
Miłość tak pięknie tłumaczy
Zdradę i kłamstwo i grzech.“
— Julian Tuwim polski poeta 1894 - 1953
Źródło: piosenka Miłość ci wszystko wybaczy
„Francuska armia totalnie była zarażona syfilisem w jego ciężkiej formie. Żołnierzom gniło ciało, odpadały nosy i uszy, powszechny smutek zapanował w armii królewskiej.“
— Pierre de Bourdeille, seigneur de Brantôme francuski historyk, żołnierz i biograf 1540 - 1614
Źródło: Elwira Watała, Wielcy zboczeńcy, Warszawa 2007, ISBN 9788373992276.
„Nie ma nic bardziej samotnego niż smutek.“
— John Marsden Pisarz australijski 1950
Kontynuacja Kroniki Ellie, Kroniki Ellie: Wojna się skończyła, walka wciąż trwa
„Wszelką radość płaci się smutkiem jej zgonu.“
— Leopold Staff poeta polski 1878 - 1957
Źródło: Radość i smutek szczęścia i chwili
„Jesteśmy tak ślepi, że nie wiemy, kiedy się martwić, a kiedy cieszyć; oddajemy się prawie zawsze fałszywym radościom i smutkom.“
— Monteskiusz francuski filozof i pisarz 1689 - 1755
„Uśmiech bywa aktem męstwa, smutek to słabość i postawa zbyt wygodna. Być radosnym i dobrym, kiedy świat jest smutny i zły, to mi dopiero odwaga.“
— Małgorzata Musierowicz pisarka polska 1945
Małomówny i rodzina (1975), Opium w rosole (1983), Źródło: s. 56, 57
„Na pierwszej łyżeczce
było napisane
Mądrość pustyni
tonie w szaleństwie morza
Na drugiej (…)
Kto w czas wrzucony
ten rozumie wieczność
Na trzeciej (…)
Siejesz rady
zbierasz plewy
Na czwartej (…)
Męstwo to żółw
stary, uparty i bez wyobraźni
Na piątej (…)
Przestańcie już pytać
Kto pomnaża wiedzę pomnaża smutek
Na szóstej (…)
Eneasz wlókł za sobą sznur pamięci
przez całą drogę aż do wtórej Troi
Na siódmej (…)
Kto wynalazł strach?
Złotooki lew czy srebrnowełnisty baranek?“
— Andrzej Busza polski poeta, eseista, krytyk literacki 1938
Źródło: Hagia Sophia, tłum. Bogdan Czaykowski
„Moja pierwsza książka powstała w momencie, gdy odszedł mój ukochany rottweiler Bucz. Tak naprawdę, na początku to był pies mojego brata. Oddał mi go, bo zamiast szczerzyć kły, tylko się do wszystkich… „uśmiechał”! Pamiętam, że gdy Bucz trafił w końcu do nas, mój kochany kot Prezes potwornie się obraził… Wlazł na drzewo morelowe, zrywał liście i rzucał nimi w Bucza! Ale później się do siebie przekonali. Bucz był ze mną ponad osiem lat, rozumiał każde moje słowo. Gdy umarł, przyjaciele radzili mi, żebym skupiła się na pisaniu. Ta książka miała być rodzajem terapii: dlatego opisałam w niej moje smutki i rozterki i moje australijskie radości.“
— Agnieszka Fitkau-Perepeczko 1942
Źródło: Małgorzata Karnaszewska, Agnieszka Fitkau-Perepeczko - Tam jest niebo na Ziemi... http://www.m-jak-milosc.pl/76607/agnieszka-fitkau-perepeczko-tam-jest-niebo-na-ziemi.html
„Rozumiałem już. Umiera gąsienica, kiedy zmienia się w poczwarkę. Umiera roślina, kiedy zawiązuje się ziarno. Każdy, przemieniając się, odczuwa smutek i niepokój. Wszystko w nim staje się zbędne. Każdy, przemieniając się, jest jak pełen żalu cmentarz.“
— Antoine de Saint-Exupéry francuski pisarz i poeta, lotnik 1900 - 1944
Twierdza
„Aszer Rubin uważa, że większość ludzi jest głupia i że to głupota ludzka sprowadza na świat smutek. Nie jest to grzech ani cecha, z którą człowiek się rodzi, ale zły pogląd na świat, błędna ocena tego, co widzą oczy. W rezultacie ludzie spostrzegają wszystko osobno, każdą rzecz w oderwaniu od pozostałych. Prawdziwa mądrość to sztuka łączenia wszystkiego ze wszystkim, wtedy wyłania się prawdziwy kształt rzeczy.“
— Olga Tokarczuk, książka Księgi Jakubowe
Księgi Jakubowe, Źródło: s. 866.
„Krzyknąłem, że nie jestem ani pisarz, ani członek czegokolwiek, ani metafizyk, czy eseista, że jestem ja, wolny, swobodny, żyjący… Ach, tak, odrzekli, jesteś więc egzystencjalistą.
Ale nagość moja, transoceaniczna, stamtąd, z pampy, nagość, która była mi potrzebna do miłości mojej z Argentyną (wbrew memu wiekowi!) nie pozwalał mi nie być z nimi obnażającym. Wytworzyła się nieprzyzwoitość. Z jakimż zażenowaniem te tuzy przyjmowały mój wzrok namiętnie naiwny, dobierający się do nich poprzez ubranie… śmiertelna dyskrecja, dyskretna melancholia, zgaszenie taktowne, odpowiadały mojemu żądaniu stamtąd, z peryferii świata, z ojczyzny Indian. Ubrani od stóp do głowy, opatuleni, choć maj przecież, z twarzami wystylizowanymi przez fryzjerów… a każdy miał w kieszonce mały posążek, zupełnie nagi, by mu się przypatrywać okiem znawcy. Panuje skromność i rozwaga. Nikt nie narzuca się nikomu. Każdy robi swoje. Produkują i funkcjonują. Kultura i cywilizacja. Uwięzieni w stroju, ledwie się mogą ruszać, podobni do owadów posmarowanych czymś lepkim. Kiedy zacząłem zdejmować spodnie powstał popłoch, dawaj drała drzwiami i oknami. Pozostałem sam. Nikogo nie było w restauracji, nawet kucharze uciekli… dopierom wtedy się spostrzegł, że co to, na Boga, co robię, co ze mną… i skrzywiony stałem z nogawką jedną na nodze, drugą w ręku.
Wtem Kot wchodzi z ulicy i widząc mnie tak stojącego pyta ze zdumieniem: - Co ty, zwariowałeś? Mnie wstyd i chłodno, odpowiadam, że tak trochę zacząłem się obnażać, a wszystko uciekło. Mówi: - Oszalałeś, tobie się w głowie pomieszało, gdzie by tu kto się twojej nagości przestraszył, przecie na całym świecie nie znajdziesz takiego zdzierania szat, jak tutaj… czekaj, na królików trafiłeś, ale ja ci sproszę lwów takich, że choćbyś goły na stole tańczył, ani mrugną! Stanął tedy zakład między nami, zakład szlachecki i polski (bo ja z Kotem nie po argentyńsku a po polsku się czułem, bo tę babkę wspólną mieliśmy), i nie dzisiejszy, chyba tak z końca zeszłego stulecia. No, dobra! Sprosił kogo trzeba, intelekty najbrutalniej obnażające, ja nic, aż kiedy już do wetów przyszło, zaczynam portki zdejmować. Zwiali, grzecznie przeprosiwszy, że niby czas na nich! Więc Leonor Fini i Kot do mnie mówią: - Jakże to, nie może być żeby oni się przestraszyli, przecie intelekty wyspecjalizowane w tym mają! Mnie ciężko bardzo i źle na duszy, smutek mnie zżera, mało brakowało a byłbym się gorzko rozpłakał, ale mówię: - Cała rzecz w tym, że oni, uważacie, nawet rozbieraniem się ubierają i nagość to u nich tylko jedna para pantalonów więcej. Ale jak ja tak zwyczajni portki spuściłem, to ich zemgliło, a głównie dlatego, żem nie robił tego wedle Prousta, ani a la Jean Jacques Rousseau, ani wedle Montaigne'a czy w sensie egzystencjalnej psychoanalizy, tylko ot tak sobie, byle zdjąć.“
— Witold Gombrowicz pisarz polski 1904 - 1969
Dziennik 1961-1966
„Nie tylko jego twarz, ale cała postać wyrażała tak wielki smutek, że nie odważyłam się go pocieszać nawet najmniejszym gestem. Było jasne, że chce pozostać sam na sam ze swą żałobą. Wydawało mi się, że zmalał: czapka niemal zakrywała mu twarz, oczy tonęły w powstrzymywanych z wysiłkiem łzach. Gdy nasze grono postąpiło naprzód wraz z tłumem żałobników, poszedł za nami bez oporu, tak jakby wdzięczny był, że prowadzimy go do zmarłej towarzyszki.“
— Andżelika Bałabanowa 1878 - 1965
Opis: opisując reakcję Włodzimierza Lenina na śmierć Inessy Armand.
Źródło: Nigel Cawthorne, Życie erotyczne wielkich dyktatorów, tłum. Zofia Domaniewska, wyd. Puls, ISBN 1859170676, s. 51.
„I hordy mongolskie na pustynnej granicy…
I wojska strażnice nasze obsadzają…
I wyprawy karne ciągną bez końca…
I pustka… i smutek… i zniszczenia…“
— Li Bai 701 - 762
Źródło: Jesienna zaduma w: Dzwoneczki nefrytowe w księżycowej poświacie. Wybór wierszy chińskich, z chińskiego przełożył Aleksy Dębnicki, Warszawa 2003, str. 44
„Hip-Hop rozwija się naturalnie. Pokolenie młodych ludzi wychowane na pecetach może samo robić bity i rymować o swoich sprawach: radościach, smutkach, pierwszych miłościach, dragach, wkurwiającym ich Lepperze itd. Natomiast problemem polskiego HH jest to, że większość płyt wychodzi faktycznie na nielegalu, ponieważ nikt nie kontroluje wykorzystywanych tam sampli. Poza tym sam bit HH jest tak fajny do wykorzystania, że można go zaadaptować do różnych gatunków muzycznych. I to się dzieje.“
— Hieronim Wrona 1960
Źródło: Wywiad http://www.hip-hop.pl/teksty/projector.php?id=208
„Ściśle rzecz biorąc, moje przestępstwo miało charakter polityczny. Ale ze względu na demokratyczny „imidż” i światową opinię publiczną, władze zorganizowały zabójstwo pewnej trzeciorzędnej aktorki, abym mógł zostać rozstrzelany jako wspólnik odrażającego mordercy. Było dla mnie rzeczą zupełnie oczywistą, że w całej tej nagonce maczali palce strukturaliści, krytycy i postmoderniści. Wykorzystując porę smuty, czas wojny domowej, zdecydowali posłużyć się krwiożerczą naturą reżimu, aby nareszcie ukręcić mi głowę; aby ostatecznie pomścić wszystkie obelgi, którymi hojnie obrzucałem ich na łamach kolorowych czasopism w kraju i na świecie.“
— Svetislav Basara 1953
Źródło: De bello civili, tłum. Maria Dąbrowska-Partyka
„Mam to do siebie, że dociskam sprawę do końca. Po próbach, już w nocy, wymyślam sceny na następny dzień. I tak przez dwa miesiące. Niekończący się dopływ adrenaliny. Po zakończonej produkcji, niezależnie od tego jak udanej, pojawia się dziwny smutek. Czuję się zbędny, każdy wie, co ma robić, a mnie już nikt nie potrzebuje. Więc najbardziej przyjemny jest sam moment powstawania. Tę sytuację można porównać do dziecka, które idzie w świat i na zawsze opuszcza rodzica. – To dziecko jest zwierciadłem dla rodzica: projekcją jego lęków i pragnień.“
— Mariusz Treliński polski reżyser operowy, filmowy i teatralny. 1962
Sztuka ma sens tylko wtedy, kiedy uwzględnia wymiar intymny. Nie chodzi o eksploatowanie własnego ego, tylko o punkt odniesienia – dla mnie wyznacznik arcydzieła.
Źródło: „Tygodnik Powszechny”, 29 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20945
„Na egzamin nauczyłem się sentymentalnej piosenki – bo jakiś smutek miałem zawsze w sobie, pewnie to z genów wynika – w której były słowa: „Bo ja jestem sam z moimi łzami, tak mi źle Ale jedna myśl zadręcza mnie, wiem, że kochasz mnie” i tak dalej. Komisja w pewnym momencie przerwała mi mówiąc, żebym zaśpiewał jakąś zwykłą piosenkę, najlepiej ludową i wtedy ja, ni mniej ni więcej, tylko zaśpiewałem barytonem: „Gdybym ci ja miała skrzydełka jak gąska.”“
— Wojciech Alaborski polski aktor 1941 - 2009
I oni niemal umarli ze śmiechu.
Źródło: „Trybuna” nr 234, Aneks, 6 października 2006 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/30053.html
