„Myśl wielka zwykle usta do milczenia zmusza.“
— Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz
Pan Tadeusz (1834)
Źródło: księga III, Umizgi
Adam Mickiewicz cytaty
58 6
Adam Mickiewicz
Data urodzenia: 24. Grudzień 1798
Data zgonu: 26. Listopad 1855
Natępne imiona: Adam Bernard Mickiewicz
Adam Bernard Mickiewicz – polski poeta, działacz polityczny, publicysta, tłumacz, filozof, działacz religijny, mistyk, organizator i dowódca wojskowy, nauczyciel akademicki.
Obok Juliusza Słowackiego i Zygmunta Krasińskiego uważany za największego poetę polskiego romantyzmu oraz literatury polskiej, a nawet za jednego z największych na skalę europejską. Określany też przez innych, jako poeta przeobrażeń oraz bard słowiański.
Członek i założyciel Towarzystwa Filomatycznego, mesjanista związany z Kołem Sprawy Bożej Andrzeja Towiańskiego. Jeden z najwybitniejszych twórców dramatu romantycznego w Polsce, zarówno w ojczyźnie, jak i w zachodniej Europie porównywany do Byrona i Goethego. W okresie pobytu w Paryżu był wykładowcą literatury słowiańskiej w Collège de France. Znany przede wszystkim jako autor ballad, powieści poetyckich, dramatu Dziady oraz epopei narodowej Pan Tadeusz uznawanej za ostatni wielki epos kultury szlacheckiej w Rzeczypospolitej Obojga Narodów. Narodowy poeta Polski, Litwy i Białorusi. Działacz niepodległościowy, organizator polskich oddziałów do walki z Rosją, bonapartysta.
Jego dzieła L’Église officielle et le messianisme oraz L’Église et le Messie umieszczone zostały w index librorum prohibitorum dekretami z 1848 roku. Wikipedia
Fotografia: Unknown author, culture.pl Gallica / Public domain
Dzieło
Cytaty Adam Mickiewicz
„Ciemno wszędzie, głucho wszędzie,
co to będzie, co to będzie?“
— Adam Mickiewicz, książka Dziady
Dziady (1823–1832)
Źródło: cz. II
„Uwiązany na taśmie ze srebrnym kutasem.“
— Adam Mickiewicz, Pan Tadeusz
Pan Tadeusz (1834)
Źródło: księga II Zamek
„Pierwsza mowa szatana do rodu ludzkiego
Zaczęła się najskromniej od słowa: „Dlaczego?”“
Źródło: Zdania i uwagi z dzieł Jakóba Boehme, Anioła Szlązaka i Saint-Martina w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 276.
„Głośniej niźli w rozmowach, Bóg przemawia w ciszy,
I kto w sercu ucichnie, zaraz go usłyszy.“
Źródło: Zdania i uwagi z dzieł Jakóba Boehme, Anioła Szlązaka i Saint-Martina w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 281.
„Bez serc, bez ducha – to szkieletów ludy.
Młodości! podaj mi skrzydła!
Niech nad martwym wzlecę światem
W rajską dziedzinę ułudy…“
Źródło: Oda do młodości w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 237.
„Język kłamie głosowi, a głos myślom kłamie (…).“
— Adam Mickiewicz, książka Dziady
Dziady (1823–1832)
Źródło: cz. III, sc. II, Improwizacja, w. 5
„Mierz siłę na zamiary,
Nie zamiar podług sił!…“
Źródło: Pieśń filaretów w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 235.
„Bo dzieło zniszczenia
W dobrej sprawie jest święte, jak dzieło tworzenia:
Bóg wyrzekł słowo stań się, Bóg i zgiń wyrzecze!“
Źródło: Reduta Ordona w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 254.
„W słowach tylko chęć widzim, w działaniu potęgę;
Trudniej dzień dobrze przeżyć, niż napisać księgę.“
Źródło: Zdania i uwagi z dzieł Jakóba Boehme, Anioła Szlązaka i Saint-Martina w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 276.
„I was dostrzegam, o dumni badacze!
Gdy wami burza jak śmieciem pomiata,
Zamknięci w sobie, jak w konchy ślimacze,
Chcieliście mali obejrzeć krąg świata.“
Źródło: Rozum i wiara w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 273.
„Ten może deptać węże, głaskać lwy i tury,
Kto wyrwał z siebie żądło, rogi i pazury.“
Źródło: Zdania i uwagi z dzieł Jakóba Boehme, Anioła Szlązaka i Saint-Martina w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 279.
„Aby kraj mógł żyć, trzeba, aby żyły prawa.“
Źródło: Czesław Czapliński, Juliusz Erazm Bolek, Adwokaci w walce o sprawiedliwość, PIW, 2004, s. 7.
„I postać twoją widzieć lękam się i żądam.“
Źródło: Do… (Na Alpach w Splügen) w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 217.
„Jeśli istnieje głos tak zwany „z piersi” i głos tak zwany „z głowy”, toż samo można by rzec o zapale. Jest pewien zapał pochodzący z głowy, pewne natchnienie z głowy, i takie znajdujemy u Horacego. (…) Kochanowski, przeciwnie, przemawia z głębi serca, ma często żar iście poetycki, ale ten żar nie może ożywić każdego utworu; często wybucha, ale i przygasa.“
Źródło: Literatura słowiańska, kurs I, wykład XXXVI (1841)
„…Ręce za lud walczące, sam lud poobcina,
Imion miłych ludowi – lud pozapomina…
Wszystko przejdzie. Po szumie, po huku, po trudzie,
Wezmą dziedzictwo cisi, ciemni, mali ludzie.“
Źródło: Urywki bez napisów w: Poezye, t. I, Kraków 1899, s. 300.
