Cytaty o słońcu

„Mówisz, że kochasz deszcz, a rozkładasz pa­rasolkę, gdy zaczy­na padać.
Mówisz, że kochasz słońce, a cho­wasz się w cieniu, gdy zaczy­na grzać.
Mówisz, że kochasz wiatr, a za­mykasz ok­no, gdy zaczy­na wiać.
Właśnie dla­tego boję się, gdy mówisz, że kochasz mnie.“

—  William Shakespeare angielski poeta i dramatopisarz 1564 - 1616

„Człowiek wywiera sobą takie małe wrażenie na świecie. Rodzi się człowiek i próbuje wywrzeć wrażenie; sam nie wie dlaczego, ale wciąż i wciąż próbuje. Rodzi się jednak w tym samym czasie co mnóstwo innych ludzi, jest z nimi zespolony, więc te wszystkie jego próby są takie, jakby poruszał rękami i nogami przy pomocy sznurków jednocześnie przywiązanych do rąk i nóg innych zupełnie tak, jakby pięć czy sześć osób próbowało jednocześnie utkać kilim na tym samym warsztacie i każda chciała utkać jakiś własny deseń, to pewnie nie ma znaczenia (…) bo w przeciwnym razie to przecież te siły wyższe, które taki warsztat ustawiają, na pewno by urządziły te sprawy jakoś lepiej. A jednak to powinno mieć znaczenie, bo człowiek wciąż i wciąż próbuje albo nawet musi próbować wciąż i wciąż, aż nagle, ni stąd, ni zowąd jest już po wszystkim i z tego całego próbowanie zostaje tylko jakaś kamienna płyta z wydrapanym napisem, o ile w ogóle znajdzie się ktoś, kto pamięta, żeby się zająć wydrapaniem napisu, i zabiera się do tego, i ma na to czas. I na te płytę deszcz pada, słońce świeci i po jakimś czasie już nikt nie pamięta ani tego imienia, ani niczego, co ten wyryty napis usiłuje wyrazić, więc to wszystko nie znaczy już nic.“

—  William Faulkner powieściopisarz, nowelista i poeta amerykański 1897 - 1962

Absalomie, Absalomie

„Małe jasne – to jest piwo
Duże jasne – to jest słońce
Mała czarna – to jest kawa
Duża czarna – to jest noc
Noc odchodzi, słońce wschodzi
Chyba nam go nie ubyło
Mała miłość – to nic nie jest
Duża miłość – to jest miłość“

—  Jonasz Kofta polski poeta, dramaturg, satyryk, i piosenkarz 1942 - 1988

Źródło: Słońce w: Wiersze, Toruń 1994, s. 13.

„Wierzę w chrześcijaństwo tak, jak w słońce: nie tylko dlatego, że je widzę, lecz także dzięki temu, że widzę wszystko pozostałe.“

—  Clive Staples Lewis angielski pisarz, historyk, filozof i teolog 1898 - 1963

„Dwa światła, które są mi niezbędne do życia: Słońce i iskierka nadziei.“

—  Tomasz Wargala 1976

Antologia del Premio internazionale per l’aforisma „Torino in sintesi”

„Zawsze intrygowała mnie w ludziach ta całkowicie niezrozumiała potrzeba nieustannego przemieszczania się z miejsca na miejsce bez wyraźnego powodu. Zamiast cieszyć się weekendem wolnym od pracy, wyjeżdżają na łono natury, gdzie gryzą ich komary, słońce przypieka na czerwono, a do spożywanego na trawie posiłku włażą mrówki i wpadają muchy. Albo jadą z ukradzioną komuś dziewczyną do Zakopanego, żeby romantycznie wdychać aromat owczych odchodów. Albo świadomie decydują się na potworne niewygody na tak zwanych działkach, gdzie żrą nadwęglone nad ogniem mięso, wdychają cuchnący dym z ogniska i śpią w iście spartańskich warunkach – podczas gdy wygodne mieszkanie z normalnym łóżkiem, łazienką z ciepłą wodą, telewizorem i lodówką stoi puste. Zboczeńcy, ani chybi! Zaś latem większość tego towarzystwa postanawia wyjechać na „wypoczynek”, z którego zawsze wraca się w stanie skrajnego wycieńczenia.“

—  Tomasz Beksiński polski dziennikarz muzyczny, prezenter radiowy, tłumacz 1958 - 1999

Opowieści z Krypty
Źródło: felieton Jaszczurka w bidecie, „Tylko Rock” nr 8 (96), sierpień 1999.

„Nie jesteśmy zespołem festiwalowym, granie w dzień to coś, z czym musimy skończyć, tzn., eh, słońce jest do d. py.“

—  Gerard Way 1977

„Chociaż to duże miasto, Żydzi Białegostoku posługiwali się wyłącznie językiem jidysz. Obca im była snobistyczna asymilacja i każda inna. Dla tutejszych Żydów nie istniała kwestia języka. To jidysz był językiem żydowskich tkaczy i żydowskiej inteligencji. Językiem ulicy i salonu, kawiarni i szkoły. Białostocki Żyd nie mógł się nadziwić, słysząc, że w innych dużych miastach w Polsce w pewnych żydowskich kręgach rozmawia się po polsku, a żydowski jest rzeczą wstydliwą. W Białymstoku nawet słońce świeciło po żydowsku…“

—  Mordechaj Canin żydowski pisarz i publicysta 1906 - 2009

Przez ruiny i zgliszcza
Źródło: rozdz. Białystok, s. 250.

„Słońce nie jest większe od stopy.“

—  Heraklit z Efezu filozof antyczny -535

„Lubię myśleć o sobie, że staję się każdego dnia. Rodzę się na nowo i umieram, tak jak słońce wstaje i zachodzi.“

—  Adam Darski polski muzyk rockowy (Behemoth) 1977

Źródło: wywiad Tańczący z demonami http://www.gala.pl/wywiady-i-sylwetki/adam-nergal-darski-tanczacy-z-demonami-9082?3, „Gala”, 22 października 2012.

„Nastąpił koniec świata, a słońce nadal świeci. Wiem, że to musi boleć, ale dlaczego aż tak? Jest tyle lekarstw, a na to jedno nie ma żadnego…“

—  Ewa Nowak 1966

Ogon Kici (2006)

„Tak długo pisze się list
tak krótko czyta
tak długo robi obiad
tak krótko spożywa
tak długo umiera
tak krótko żyje“

—  Krzysztof Pieczyński aktor polski 1957

Źródło: tom wierszy Słońce mruczy

„Przeżywaj każdy dzień od chwili, kiedy słońce wstanie, dopóki nie opadną ci powieki.“

—  James Patterson 1947

Listy pisane miłością (2004)

„pielęgniarka
schowała słońce
do szafki z opatrunkami“

—  Miłosz Kamil Manasterski 1977

Tom Portfolio, Cykl Martwa natura ze strzykawką
Źródło: Przed gabinetem

„Świeć dla mnie, swojego sługi, o wielkie słońce, i opromieniaj moją ukochaną żonę, panią obu królestw, Nefretete, niech żyje i będzie piękna, zawsze i na wieki.“

—  Echnaton faraon egipski

o Nefertiti
Źródło: jeden z jego hymnów do boga słońca Atona, cyt. za: Helmut Werner, Tyranki. Najokrutniejsze kobiety w historii, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2005, tłum. Monika Gajowa, ISBN 8389632241, s. 38.

„Z początku wstydziłem się jej dać. Taki wiersz to jak oświadczyny prawie. A ona – jak się ucieszyła! Przeczytała i zrobiła się cała czerwona. Nie bujaj, mów, na pewno skądś przepisałeś. Jak Boga kocham, napisałem go specjalnie dla ciebie. No, nie wierzę. Chłopaki zawsze tak mówią. To ja na to, że zaraz na przerwie mogę jej napisać następny. No? Wziąłem kartkę, tę samą, i na drugiej stronie napisałem wiersz Jeżeli mi nie wierzysz. Dwie zwrotki, ale zawsze. „Jeżeli mi nie wierzysz, odejdę. By nigdy już tu nie wrócić. Daleko. Niczym nie zmierzysz. Pójdę rozbite serce rozrzucić. Na cztery strony. Świata. Bo jeśli ty mi nie wierzysz. Nie wzejdę. Jak słońce. Na Twoim niebie. O nieskończoność od Ciebie. W innym kosmosie. Kto inny zrozumie. I przyjmie. Nieszczęśliwego wariata.”“

—  Tadeusz Siejak pisarz polski, inżynier elektryk 1949 - 1994

Kulturysta

„Nigdy tam nie byłam. Ale dotknęłam
tego delikatnie pozłacanego piasku,
tej pijanej, oceanicznej roślinności.(…)
Zgaduję popołudnie, lasy na drugim brzegu,
szafranowy pierścień nad zielenią
nieomal pływającą i czarną,
rzeki bez mgły, wody z bezkresnymi
tajemnicami, błoto moich kroków,
zapach życia, patrzenie znów w słońce
jak w dostojnego i silnego boga (…).
Życie mieści się we wgłębieniu pomiędzy wydmami
i odchodzą rozpraszając się zmysły
ponieważ już tylko proszą o zapach: ten morski,
ten, który przysyłają nieruchomi bogowie głębin.
Nigdy tam nie byłam. Nigdy nie wrócę z tej Atlantydy.“

—  Aurora Luque 1962

Źródło: Wydmy, „Dekada Literacka” 1997, nr 12 (136), tłum. Beata Mirek

„Niczego nie byłam pewna. Może to po prostu cecha nastolatków: ogólny brak pewności. Nie byłam pewna, czy istnieje Bóg, czy istnieje życie po śmierci. (…) czy słońce wzejdzie o poranku i zajdzie wieczorem.“

—  John Marsden Pisarz australijski 1950

Seria Jutro, Jutro 5: Gorączka

„Oto ja wobec wszystkich człowiek przy zdrowych zmysłach
Znający życie i śmierć to co żyjący znać może
Który poznałem cierpienia i radości miłości
Który potrafiłem niekiedy narzucać swoje myśli
Znający wiele języków
Który niemało podróżowałem
Ja co widziałem wojnę w Artylerii i Piechocie
Raniony w głowę z czaszką trepanowaną pod chloroformem
Który straciłem najlepszych przyjaciół w straszliwej bitwie
Wiem o starym i nowym ile poszczególny człowiek może o tym wiedzieć
I nie dbając dzisiaj o tę wojnę
Między nami i dla nas przyjaciele moi
Rozstrzygam ten długi spór tradycji i wynalazczości
Porządku i Przygody

Wy których usta są na podobieństwo ust Boga
Usta które są samym porządkiem
Bądźcie wyrozumiali kiedy nas porównujecie
Z tymi co byli doskonałością porządku
Nas którzy wszędzie wietrzymy przygodę

Nie jesteśmy waszymi wrogami
Chcemy wam dać rozległe i dziwne dziedziny
Gdzie kwiat tajemniczości prosi chętnych o zerwanie
Są tam nowe ognie kolory nigdy nie widziane
Tysiąc nic nie ważących fantazmów
Którym trzeba nadać realność
Chcemy wykryć dobroć niezmierzoną krainę gdzie wszystko milknie
Jest również czas który można ścigać albo zawrócić
Litości dla nas walczących zawsze na krańcach
Bezkresu i przyszłości
Litości dla naszych błędów litości dla naszych grzechów

Oto i lato pora gwałtowna nastała
I młodość moja zgasła jak podmuch wiosenny
O słońce to już zbliża się Rozum płomienny
I czekam
Aż za urodą którą na koniec przybrała
Abym kochał ją miłą i szlachetną pójdę
Nadchodzi i z daleka
Przyciąga mnie jak siłą stali magnetycznej
Ma postać prześlicznej
Rudej

Jej włosy ze złota tak jasno
Świecące się nigdy nie zgasną
Jak ognie pyszniące się będą
Śród róż herbacianych co więdną

Ale śmiejcie się śmiejcie się ze mnie
Ludzie zewsząd ludzie tutejsi
Bo tyle jest rzeczy których wam nie śmiem powiedzieć
Tyle jest rzeczy których nie dacie mi powiedzieć
Zlitujcie się nade mną“

—  Guillaume Apollinaire francuski poeta 1880 - 1918