Cytaty o życiu

„tyle lat nie było cię w domu zbudowanym z chrustu
każda chwila, którą muszę spędzić z dala od Ciebie
oddala mnie od etiudy. Czyżby sprawiły to twoje piękne
słowa? bo w Twoje życie weszło moje życie.

Nic mnie nie powstrzyma przed kolejnym wybuchem –
Wielki głód odsunął nasze zaślubiny gdzieś na peryferie.“

—  Maksymilian Tchoń polski poeta i eseista 1987

Źródło: Muzyka kosmosu, z tomu: Narracje, Episteme, Lublin 2019, s. 55.

„Sceptycyzm jest może najrozumniejszym stanowiskiem, ale, wyzwalając nas od błędu, zabija on życie. Dojrzałość umysłu polega, być może, na tym, ażeby dobrowolnie brać udział w przymusowej grze życia, zachowując pozory kogoś, co grę tę traktuje poważnie. Taka dobrowolna rezygnacja, uzupełniona przez lekki uśmiech ironii, zachowuje nam przynajmniej pozory swobody.(…) Kto wpadł już w potrzask życia, powinien los swój znosić pogodnie; opór nie prowadzi do niczego, co najwyżej – do szaleństwa, jeżeli już odmawiamy sobie samobójstwa. Rezygnacja pełna pokory – czyli stanowisko religii – lub też pogodne rozczarowanie z pewną domieszką ironii – oto jedyne dwa wyjścia.“

—  Henri Frédéric Amiel 1821 - 1881

Dziennik intymny

„Bezlitosny uśmiech ust tych, które znał… Sojusznika! Który strzelał mu w tył głowy!
Dziesiątki lat męczona i nękana przez życie szła o przyszłość niespokojna
Kto głupi tak zaprzedał swą ojczyznę, kto skazał kraj na rządy komunizmu?
Tysiące dni lata niespłaconych ran, czerwone psy mordercy wielkich wspomnień,
Judaszy płacz, srebrniki za ojczyznę, fałszywe łzy za zbrodnie komunizmu!“

—  Mariusz Szczerski wokalista polski (Honor) 1970 - 2005

Cytaty z utworów zespołu Honor
Źródło: Oblicze zbrodni

„Dzieciństwo to miejsce, gdzie mieszka się przez całe życie.“

—  Rosa Montero 1951

Źródło: Stąd do Tartaru

„Tak dobrze oddzielałam życie prywatne od zawodowego, że zaczęłam mieć na to inne spojrzenie. W końcu musiałam wyjaśnić parę spraw, opowiedzieć prawdziwą wersję. Cóż, wpadam w żartobliwy nastrój i zaczynam gadać jak najęta, żeby trzymać wszystkich na dystans.“

—  Sandra Bullock aktorka amerykańska 1964

o prywatności.

„Życie jest dla mnie największym olśnieniem. Nie sztuka, jak do niedawna myślałam, ale zwykła codzienność.“

—  Maria Peszek aktorka i piosenkarka polska 1973

Źródło: „Zwierciadło” nr 4/1926, kwiecień 2007

„Odwaga jest ceną, której życie żąda w zamian za udzielenie spokoju.“

—  Amelia Earhart amerykańska pilotka, dziennikarka i poetka 1897 - 1937

„Czyż życie nie jest snem, który się śni we śnie?“

—  Edgar Allan Poe poeta i nowelista amerykański 1809 - 1849

„Zwyczaje i obrzędy ludowe towarzyszące świętom i uroczystościom kościelnym, od wieków są nieodzownym elementem polskiej tradycji.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Szopka góralska, „Życie Literackie” nr 51–52, 24–31 grudnia 1989, s. 7. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=13608&from=publication&tab=1

„Odwiedzając Wawel, oglądając zgromadzone tam tak liczne pamiątki dawnej świetności, gdy wzrok nasz pada na szczerbiec, jakże brakuje nam w muzealnych gablotach tych tak wielu wymienionych insygniów koronnych. Jakże chcemy wierzyć, że gdzieś tam w tajemniczym bezimiennym grobie, w zapomnianej już dawno kościelnej czy klasztornej krypcie lub w głębokim zamkowym lochu, leżą złożone skrzynie i czekają na godnego odkrywcę.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Klejnoty i insygnia koronacyjne w dawnej Polsce. Prawdy i legendy, „Życie Literackie” nr 32, 9 sierpnia 1987, s. 5. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=12429&from=publication&tab=1

„Wychodźstwo polskie po klęsce powstania listopadowego współcześni zwykli szacować na ok. 15 tysięcy. My przyjmujemy, iż Wielka Emigracja liczyć mogła 7–8 tysięcy osób. Byli to w większości ludzie młodzi i wykształceni, wywodzący się ze światłych środowisk polskich. Ci inteligentni i rozumni Polacy pomimo zakazów i utrudnień dążyli gromadnie do Paryża, tworząc tam różnego rodzaju stowarzyszenia i organizacje. Wielu z nich w szeroko pojętej działalności kulturalnej widziało możliwość zachowania tradycji i ducha narodowego. A nośnikiem historii i dorobku wieków państwowości polskiej były książki.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Biblioteka przy Quai d’Orlèans, „Życie Literackie” nr 13, 2 kwietnia 1989, s. 4. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=13547&from=publication&tab=1

„Gdybyśmy w swoich sądach o wybitnych ludziach przeszłości kierowali się jedynie notkami encyklopedycznymi i poważnymi monografiami, obraz minionych epok wydałby się nam wielce ponury, a ludzie poważni, smętni i do znudzenia pryncypialni. Między linijkami tekstu wyliczającego zasługi, stanowiska i osiągnięcia niewiele, niestety, pozostaje miejsca dla człowieka z krwi i kości. A to przecież codzienne bytowanie tworzyło koloryt epoki, natomiast zalety, przywary i narowy ludzi przeciętnych i wielkich stanowiły niewyczerpalny temat rozmów i plotek, którym z równym zainteresowaniem poświęcała uwagę ulica, jak i salony.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Niemcewicz mniej znany, „Życie Literackie” nr 27, 9 lipca 1989, s. 10. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=13564&from=publication&tab=1

„Niezbadane wyroki historii mogą uczynić z człowieka bohatera czczonego przez przyszłe pokolenia, lub na zawsze wymazać go z pamięci narodu. W nocy z 29 na 30 listopada 1830 Piotr Wysocki jako przywódca spisku podchorążych dzierżył w swoich rękach przez moment los umęczonej Ojczyzny. Ta chwila uczyniła zeń bohatera i na trwałe wpisała jego nazwisko do podręczników historii. Lecz bywa i tak, że za jeden moment wyniesienia przychodzi płacić spędzonymi w goryczy i cierpieniu latami samotności i zapomnienia. Życie wydaje się wówczas karą, a śmierć oczekiwanym wybawieniem.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Syberyjskie losy Piotra Wysockiego, „Życie Literackie” nr 48, 27 listopada 1988, s. 1, 13. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=13442&from=publication&tab=1

„Śpią snem wiecznym wielcy monarchowie w podziemiach katedralnych na Wawelu, wolni nareszcie od spraw wielkich i małych, ważnych i błahych. Nad ich głowami skrytymi pod kamiennymi posadzkami i płytami przeminęły wieki i pokolenia i coraz rzadziej z tego przedwiecznego trwania budzi ich dźwięk Zygmunta.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Wielkie pogrzeby w dawnej Polsce, „Życie Literackie” nr 44, 30 października 1988, s. 1, 8. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=13438&from=publication&tab=1

„Biblioteka to nie tylko miejsce, gdzie można przyjść, sięgnąć po wybraną pozycję i po wykorzystaniu odłożyć z błogą pewnością, iż leżeć tam będzie zawsze, gdy tylko zajdzie potrzeba ponownego do niej dotarcia. Aby tak było, trzeba ponosić ciągłe nakłady i otaczać bibliotekę opieką. Taką samą opieką jak muzea, teatry, kina, salony wystawowe. Należy o tym przypominać wszystkim, którzy o stanie kultury polskiej decydują.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Książki utracone, „Życie Literackie” nr 35, 28 sierpnia 1988, s. 11. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=13429&from=publication&tab=1

„Cóż jest w dębie takiego, że go tak często antropomorfizujemy, że mówimy o nim jak o drugim człowieku? Dąb przecież także… umiera. Umiera powoli i majestatycznie, tak jak przystało na jego 1500-letnie życie. (…) Gdy stoimy oko w oko z królem drzew polskich, to pamiętajmy, że patrzą na nas wieki, wieki podczas których jakże inny był stosunek człowieka do dębów i do całej przyrody.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Dąb – król polskich drzew, „Aura” nr 9, wrzesień 1988, s. 20–21. http://yadda.icm.edu.pl/yadda/element/bwmeta1.element.agro-72dccf88-5430-4d92-8617-9f550865d9b9?q=1dac2329-67be-4b51-b5b3-4554b1ebe953$15&qt=IN_PAGE

„Wbrew utartym opiniom w sferach rządowych II Rzeczypospolitej doskonale zdawano sobie sprawę z rzeczywistej pozycji i trzeźwo oceniano ekonomiczne możliwości kraju. Skoro zatem emigracja zarobkowa była tej rzeczywistości integralnym elementem, to należało bez fałszywego wstydu i szermowania patriotycznymi hasłami działać tak, aby tracąc z konieczności obywatela, nie utracić jego narodowego poczucia i tożsamości. Tak też wtedy czyniono i niepotrzebne do tego były fasadowe instytucje i biurokratyczne aparaty. Stosunki kraju z emigracją charakteryzowała po prostu normalność.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Polonia zagraniczna w czasach II Rzeczypospolitej, „Życie Literackie” nr 33, 20 sierpnia 1989, s. 10. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=13576&from=publication&tab=1

„Może warto już w innym świetle niż dotychczas spojrzeć na tę ciągle kontrowersyjną i przecież wciąż tak mało znaną postać Stanisława Augusta, której to postaci równie łatwo przypisywano wątpliwe zasługi jak i niepopełnione błędy i winy. Powrót do Polski króla Stanisława Augusta Poniatowskiego dokonać się musi bowiem najpierw poprzez serca i umysły Polaków, aby stać się powrotem faktycznym i nieodwracalnym.“

—  Marek Żukow-Karczewski polski historyk, publicysta i działacz społeczny 1961

Źródło: Stanisław August w Petersburgu, „Życie Literackie” nr 43, 25 października 1987, s. 1, 6. http://mbc.malopolska.pl/dlibra/docmetadata?id=12440&from=publication&tab=1

„Ci, którzy z rozumem i z dzielnością nie mają nic wspólnego, a czas spędzają na ucztach i tym podobnych przyjemnościach, i to jest całe ich doświadczenie, ci, zdaje się, zjeżdżają tylko na dół, a stamtąd z powrotem do połowy drogi i na tej przestrzeni plączą się całe życie, a nie mijają tej granicy nigdy i nigdy się nie wznoszą do tego i nie patrzą na to, co jest naprawdę wysoko, i nigdy się istotnie nie napełniają tym co istnieje; więc pewnej a czystej rozkoszy nie kosztują, tylko tak jak bydło patrzą zawsze w dół i schylają się ku ziemi i ku stołom, pasą się tam i parzą, a że każdy z nich chce mieć tego więcej niż inni, więc kopie jeden drugiego i bodzie żelaznymi rogami i kopytami, i zabijają się nawzajem, bo nie napełnili tym, co istnieje, ani tego, co w nich samych jest, ani tego, co w nich jest szczelne.“

—  Platon, Państwo

Państwo
Źródło: Księga IX