Cytaty o samotności

„Wygnaj ludzi z twych myśli, niech nic zewnętrznego nie kala twej samotności, błaznom pozostaw troskę o szukanie podobnych im. Inny cię umniejsza, bo zmusza cię do odgrywania jakiejś roli; ze swego życia usuń gest, ogranicz się do tego, co istotne.”

„Przychodzi w życiu godzina – jesteś jeszcze od niej bardzo daleko – kiedy znużone oczy znoszą już tylko jedno światło, to, które piękna noc, jak dzisiejsza, tworzy i sączy wraz z mrokiem; kiedy uszy nie mogą już słuchać innej muzyki prócz tej, którą gra blask księżyca na flecie milczenia. Gdzieś w połowie niewiadomego drzewa niewidzialny ptak siląc się skrócić dzień zgłębiał przeciągłą nutą otaczającą samotność; ale otrzymywał od niej odpowiedz tak jednomyślną, odzew tak nabrzmiały ciszą i bezruchem, iż można by rzec, że zatrzymał na zawsze chwilę, której bieg chciał przyśpieszyć.”

„Bez miłości własnej niemożliwa jest też miłość bliźniego; nienawiść do samego siebie jest tym samym, co skrajny egoizm, i płodzi w końcu tę samą okrutną samotność i rozpacz.”

„Na świecie ma się do wyboru tylko samotność albo pospolitość.”

„Nie zna smaku prawdziwego życia, kto przez tunel samotności się nie przeczołgał.”

„Jestem jedynakiem, ale mam nadzieję, że moje dzieci nie zaznają uczucia samotności.”

„(…) czasami czuję się bardzo samotny. Bywają takie dni, gdy czuję się samotny nawet w tłumie. Wyobrażam sobie, że z nią [wymarzoną miłością], kiedy już ja znajdę, ta samotność nie przytrafi mi się więcej.”

„Kiedy sięgniesz pamięcią wstecz, widzisz, jak wiele z naszego życia zmarnowaliśmy w samotności. Każdemu potrzebni są przyjaciele.”

„Do przyszłości, czy przeszłości, do czasów, w których myśl jest wolna, w których ludzie różnią się między sobą i nie żyją samotnie. Do czasów, w których istnieje prawda (…) Z epoki identyczności, z epoki samotności, z epoki Wielkiego Brata, z epoki dwójmyślenia pozdrawiam was!”

„Prawdziwa miłość przenika tajemnice i samotność kochanej osoby, pozwalając jej zachować swoje sekrety i pozostawia jej wewnętrzną wolność.”

„Walkę przeciwko światu musisz prowadzić w samotności. Gdzie dwóch, tam zdrada!”

„Źle mierzy się postęp duchowny wedle oblicza, gestów, łatwości natury lub zamiłowania do samotności. Miarę tę należy brać z mocy, z jaką ktoś przezwycięża samego siebie.”

„Pustynia ma wiele form. Istnieje pustynia nędzy, pustynia głodu i pragnienia, pustynia porzucenia, samotności i zniszczonej miłości. Istnieje pustynia ciemności Boga, wypalenia duszy, gdzie zanika świadomość godności i drogi człowieka. Ponieważ tak rozległe stały się pustynie wewnętrzne, na świecie mnożą się zewnętrzne pustynie.”

„(…) samotność nigdy nie jest bardziej samotna niż wtedy, kiedy człowiek się budzi i uświadamia sobie, że ma cały dom dla siebie. Że jedyne żywe stworzenia to ty i myszy w ścianach.”

„O ile alkohol i kokainę zaliczyć można do jadów realistycznych, – potęgują świat nie dając nastroju niesamowitości – o tyle peyotl nazwałbym narkotykiem metafizycznym, dającym poczucie dziwności istnienia, którego w stanie normalnym doznajemy niezmiernie rzadko – w chwilach samotności w górach, późno w nocy, w okresach wielkiego umysłowego przemęczenia, czasem na widok rzeczy bardzo pięknych, lub przy słuchaniu muzyki, o ile nie jest to po prostu normalnym wrażeniem metafizyczno-artystycznym, pochodzącym od pojmowania bezpośrednio samej Czystej Formy dzieła sztuki.”

„Dziewczyny często próbują się dowiedzieć, co mną kieruje – dlaczego żyję lub robię to, co robię – i usiłują zgłębić moje myśli. Chcą ocalić mnie od samotności, ale robią to w taki sposób, że odnoszę wrażenie, iż chcą dzielić ze mną moją samotność, a tego nie życzyłbym nikomu, ponieważ uważam się za jednego z najbardziej samotnych ludzi na świecie.”

„Wewnętrzne życie księdza polega więc na nieustającej walce seksualności z religią. To smutne życie. Po odprawieniu tych dwóch, trzech mszy dziennie ksiądz wraca do pustej plebanii i zżera go samotność. Publicznie nie mówi się o patologiach, które występują w stanie kapłańskim: hazardzie, alkoholizmie. Bo co ten dorosły mężczyzna ma robić, jak wróci na pustą plebanię?”

„Czymże jest człowiek bez zwierząt? Gdyby odeszły wszystkie zwierzęta, odszedłby człowiek z wielkiej samotności ducha. Co przydarza się zwierzętom – wkrótce przydarzy się też ludziom.”

„Moje uczucia jako chrześcijanina wskazują mi mojego Pana i Zbawcę jako wojownika. Wskazują mi człowieka, który kiedyś w swej samotności, otoczony przez garstkę uczniów, rozpoznawał w Żydach, czym naprawdę są, i zebrał ludzi, by walczyć przeciwko nim, i który był największym nie jako męczennik, ale jako wojownik. W nieograniczonej miłości jako chrześcijanin i jako człowiek czytam ustępy, które mówią, jak Pan wystąpił w swej mocy i pochwycił bicz, by wypędzić ze świątyni ten ród węży i żmij. Jak wspaniała była jego walka w obronie świata przeciwko truciźnie żydowskiej. Dziś, po dwu tysiącach lat, z głębokim uczuciem rozpoznaję wyraźniej niż kiedykolwiek, że w tym właśnie celu rozlał On swoją krew na krzyżu. Jako chrześcijanin nie mam obowiązku, by przyzwalać na oszukiwanie mnie, lecz obowiązkiem moim jest być wojownikiem o prawdę i sprawiedliwość… I jeśli jest cokolwiek, co potwierdzałoby, że działamy właściwie, jest to ucisk, który codziennie wzrasta. Jako chrześcijanin mam też obowiązek wobec mojego własnego narodu. Kiedy wychodzę rano i widzę tych ludzi stojących w kolejkach i patrzę na ich ściśnięte twarze, wierzę, że byłbym nie chrześcijaninem, ale samym diabłem, gdybym nie odczuwał żalu, gdybym nie zwrócił się, jak nasz Pan dwa tysiące lat temu, przeciwko tym którzy do dziś wykorzystują i grabią tych biedaków.”

„Człowiek wybiera samotność jedynie wtedy, gdy jest w zupełnej harmonii z samym sobą albo też, gdy czuje, że wszyscy ludzie są mu tak obcy, że nawet w tłumie, nawet wśród bliskich czuje się w głębi duszy samotny, zdany na samego siebie.”

„W tak zatłoczonym małym światku, jakim jest pokład okrętu wojennego, największym przywilejem jest samotność.”

„Czuję, że umieram z samotności, z miłości, z rozpaczy, z nienawiści – ze wszystkiego, co może mi zaoferować ten świat.”

„W Japonii czułam taką samotność, samotność w tej masie ludzi. Jak wyszłam tam na ulicę wieczorem, zaczęłam się śmiać. Miałam wrażenie, że ci ludzie wyszli właśnie z jakiegoś ogromnego spędu, koncertu typu Michael Jackson. Oni tak po prostu idą, idą, idą… I to jest deprymujące. Ale z drugiej strony – to jest fantastyczne, bo w tym tłumie można się tak łatwo schować, stajesz się taki niezauważalny. Genialna sytuacja. Genialna dla mnie. I ja się tam bardzo dobrze czułam.”

„Zdumiewające do jak absurdalnych wniosków można dojść, myśląc nad czymś w samotności.”

„Ludzie czują się naprawdę braćmi tylko wtedy, gdy słyszą się nawzajem w ciszy rzeczy poprzez samotność.”

„Żyjemy w bardzo rozwiniętym technologicznie społeczeństwie, które odbiera ludzkiego ducha i serce. Stworzyliśmy samotność, w jej najgorszej formie. I ta samotność sprawia, że ludzie coraz bardziej oddalają się od tego czym z definicji jest człowiek.”

„Samotność u kresu istnienia i na jego początku jest nieco do siebie podobna w ciężarze nieproporcjonalnym do sił. Małe dziecko jest jeszcze za słabe, starzec jest już za słaby, by ją bez szwanku psychicznego unieść.”

„Prawdziwa samotność zaczyna się od chwili, kiedy człowiek nie może już dłużej znieść własnego towarzystwa.”

„Dobrze jest móc oprzeć się na innych. Nikt nie zniesie życia w samotności.”

„Ja całe życie jest samotna. Chyba mam to zapisane w swoim życiorysie, w przeznaczeniu (…) Samotność to jest taka dziwna rana i takie małe rozdarte serce, których nie da się ująć w słowa, bo słowa są za ubogie, żeby umieć to nazwać.”

„Uczucie samotności jest bolesne, gdy ogarnia nas w tłumie, lecz w łonie własnej rodziny jest nie do zniesienia.”

„Tylko w cudzym pięknie
jest pocieszenie, w cudzej
muzyce i w obcych wierszach.
Tylko u innych jest zbawienie,
choćby samotność smakowała jak
opium.”

„Może ja jestem obłąkana? Czy to możliwe, żeby samotność doprowadziła kogoś do szaleństwa i naprawdę uczyniła kogoś wariatem?”

„Wielu ludzi tak bardzo przywykło do przebywania tylko ze sobą, że zgoła nie porównywają się z innymi, lecz pędzą swój monologowy żywot w spokojnym, radosnym nastroju, na dobrych rozmowach ze sobą, nawet na śmiechach. Jeżeli się jednak zmusi ich do porównania siebie z innymi, skłaniają się wtedy do markotliwego niedoceniania samych siebie: do tego stopnia, iż trzeba ich zmuszać, żeby znowu nauczyli się dobrego, słusznego mniemania o sobie od innych: i jeszcze od tej nabytej opinii będą chcieli zawsze coś odciągnąć i wytargować. - Przeto należy pewnym ludziom użyczyć ich samotności, i nie być tak głupim, jak to się często zdarza, żeby ich z tego powodu żałować”

„Zdanie to jest dla mnie swego rodzaju wyznaniem-kluczem. Jeśli jesteśmy samotni, to jesteśmy przeklęci, ponieważ nie zasługujemy na najwyższe dobro, jakie nas wszystkich czeka, czyli na miłość. Moi bohaterowie są ludźmi wydrążonymi, odciętymi od tego co jest powietrzem, oddechem i motorem wszelkiego działania. W filmie sugeruję, że moi bohaterowie są winni swojej samotności. Żyją jak w transie, w zagadkowym stanie duszy, w którym wszystko jest dozwolone, ich życie jest niekończącą się imprezą. My sami odpowiadamy za swoje czyny, myśmy sami ten stan wybrali. Czerwienię się mówiąc takie banały. Wszyscy wiemy, że jesteśmy jakimiś tam połówkami, które są po to, żeby istnieć razem. Jeśli zatem na własne życzenie odcinamy się od miłości, to jest to stan patologiczny i właśnie o tej chorobie zrobiłem film.”

„Myślisz, że ludzie powinni odczuwać taką gorycz i samotność, jakie ja odczuwałem podczas moich ostatnich śmiertelnych lat? Nie wydaje mi się. Jak wszystkie stworzenia, także człowiek został stworzony po to, by żyć pełnią życia. Cała reszta to duchowa i fizyczna katastrofa. O tym jednym jestem przekonany.”

„Nie mam nic, z krzyku tylko zdarte gardło,
ale nim wstanie świt, po cichu powiesz, że było warto.”

„Jak wiele dróg, jak wiele,
jak wiele słów w godzinie
zmierzchu: nie poznasz
dróg innych niż słowa, które
powtarzasz zawsze w samotności.
Tam odnajdziesz jakiś kamień,
jakąś rysę na murze.”

„Tego chciałam
zalanych łzami nocy
właśnie to dostałam (…)
Tyle twoich słów
w głowie ciągle mam
tyle pięknych słów
że uwierzyłam,
że już zawsze będzie tak…”

„W tamtym okresie musiałam czasami pomagać ojcu, bo brat był jeszcze na to za mały. Pompowałam świeżą wodę i chodziłam tam i z powrotem wzdłuż kojców, czyszcząc pojemniki i napełniając je. Lubiłam to zajęcie. Taka praca wydawała mi się ważna, ceniłam też samotność, która się z nią wiązała. Później, gdy podrosłam, musiałam więcej pomagać mamie, czego nie znosiłam. Zajęcia domowe wykonywałam z rozżaleniem i wciąż rzucałam zjadliwe uwagi.”

„Samotność jest przyjemnością dla tych, którzy jej pragną, i męką dla tych, co są do niej zmuszeni.”

„Na szczęście mogę godzić śpiew z aktorstwem. Ale jeżeli chodzi o instrument – nie starczyłoby mi cierpliwości na granie na nim, bo mój temperament by mi na to nie pozwolił. W aktorstwie podoba mi się ciągły kontakt z ludźmi. Technikę aktorską można ćwiczyć samemu, ale także z partnerem. W przypadku gry na instrumencie należy zamknąć się na wiele godzin w samotności i wytrwale ćwiczyć. To chyba przeważyło, że nie zdecydowałam się zostać muzykiem. Mimo wszystko jestem wdzięczna moim konsekwentnym rodzicom za umożliwienie nauki w szkole muzycznej, bo dużo mi dało muzyczne wykształcenie.”

„Najgorszą karą dla istoty myślącej jest samotność w otoczeniu stworzeń podobnych, lecz odmiennych.”

„Chociaż Malina milczy, jest to lepsze niż milczenie w samotności, pomaga mi potem (…), kiedy nie mogę pojąć, kiedy nie mogę się opanować, ponieważ Malina zawsze jest pewny i zdecydowany na mnie, więc w najbardziej mrocznych chwilach pozostaje mi świadomość, że Maliny nigdy nie stracę – choćbym zatraciła się sama.”

„Jestem z natury odludkiem, mieszkam sam i wcale mi to nie przeszkadza. Co jakiś czas spotykam się z dziećmi, więc nie żyję tak całkiem w izolacji od świata. Nie przepadam jednak za nadmiernym kontaktowaniem się z ludźmi. Jak już mówiłem, lubię sobie poleniuchować, kiedy mam wolny czas. A najlepiej leniuchuje się właśnie w samotności.”

„Począwszy od pewnego wieku – dla niektórych nadal bardzo młodego – nie ma już nowych ludzi, zwierząt, marzeń, twarzy, wydarzeń: wszystko działo się przedtem, wszystkich kiedyś już widziałam – w innych maskach, inaczej ubranych, należących do innych narodowości, o innym kolorze skóry, ale to ci sami, ciągle ci sami. Wszystko jest echem i powtórzeniem; nawet żal stanowi tylko nawrót czegoś dawno wyrzuconego z pamięci, co wyraża się niewiarygodnym bólem, przepłakanymi dniami, samotnością, świadomością zdrady.”

„Braterstwo oznacza utożsamienie się z kimś drugim, nieoddzielanie jego losu od swojego; więcej nawet – widzenie jego niebezpieczeństwa wyraźniej niż swego, doznanie, że jego śmierć jest trudniejsza do przeżycia niż własna. Braterstwo jest łatwością przekraczania tych granic, które filozofowie głoszący samotność człowieka uznają za nieprzekraczalne, za linię, za którą jest już tylko milczenie lub powrót własnego głosu. Tkwiliśmy głęboko wewnątrz słowa „my”, słowa, w którym fenomenologowie widzą wyraz oznaczający szczególną jakość doświadczenia, jakość kształtującą odbiór świata, nadającą nam inny wymiar istnienia. W kręgu tego wymiaru – jeśli w nim jesteśmy naprawdę, nie tylko w wyobrażeniu, w udaniu przed sobą, w poczuciu powinności bycia innymi, niż jesteśmy, w osadzie chrześcijańskości, będącym już tylko tajonym wstydem – istotnie odbieramy świat inaczej, jesteśmy w inny sposób, i to z poczuciem oczywistości, które dziwnym czyni wszelki odmienny sposób przeżywania.”

„Dziennikarze często mnie pytają, jak to jest być prawnuczką prezydenta RP Stanisława Wojciechowskiego oraz premiera Władysława Grabskiego. Dużo o nich w dzieciństwie słyszałam, ale bardziej w kontekście tego, komu pomogli, co zrobili dobrego dla Polski. Pradziadek Wojciechowski był bardzo skromny, uczynny. Często mawiał: „Jeśli jesteś wykształcony, zadowolony ze swojego życia, to twoim obowiązkiem jest zajmowanie się tymi, którzy tego nie potrafią, musisz wziąć za nich odpowiedzialność.””

„Samotność powinna stworzyć jakiś wielki pokład powszechnej wiedzy, jakiś nowy poziom ludzkiej świadomości, ciekawość i sceptycyzm…”

„Na pewno można by pytać, co tak naprawdę nadaje sens i treść naszemu życiu? Jestem przekonany, że jest to bardzo głębokie pytanie o podłożu filozoficznym i aksjologicznym. Nie zgadzam się jednak, że można zmarnować własne życie przez niezałożenie rodziny. Wcale nie trzeba być egoistą, żeby nie założyć rodziny i prowadzić swoje życie jednak w samotności. Wystarczy być człowiekiem, który posiada wartości i zasady nie z tej epoki, żeby znacznie bardziej kochać otaczający nas świat, niż samemu doznawać od niego miłości.”

„Wolność jest najważniejsza, ale to nieprawda. Lepiej być w kajdanach z ukochanymi ludźmi, niż cieszyć się wolnością w samotności.”

„(…) kocham siebie. Z wzajemnością. Moja samotność jest świadomym wyborem. W sytuacji, o której mówimy, kilka osób, które wydawało mi się powinny się do mnie odezwać, nie zrobiły tego. Nie mam o to żalu. Tylko jak o tym myślę, jest mi smutno.”

„Boże, napełnij moją samotność Twoją samotnością. Przyjmij moją samotność w Twoją samotność. Nakryj moją samotność Twoją samotnością.”

„Miłość to dwie samotności, które spotykają się i nawzajem wspierają.”

„Tam słońca żar okrutny, śmierć w parnej atmosferze,
Tu cień i wody szum, i chłód, i spokój dziczy;
Nieukojonym drżeniem bambusów drżące pierze,
Tysiąca ptaków śpiew, samotność, las dziewiczy.”

„Wzywają mnie mej drogi ścieżki pogmatwane.
Samotności wieczystej tajemne potęgi
Mówią, że nie zbuduję, co nie zbudowane.”

„Miłość między dwojgiem to zbliżenie dwóch samotności, które poznają się, ochraniają i dodają sobie nawzajem otuchy.”

„Samotność boli.
I dlatego, rozrzutny fetyszysta,
z twojego bogactwa i z mojej
nieprzymuszonej woli
jednym imieniem nazwałem
wszystkie dobre przewodniki
światła i radości,
wszystkie drogi wschodzące,
wielkie słońca i kwiaty małe,
drzewa i owoce.”

„Lepiej byś już zapomniał
Potem będzie trudniej żyć
Wszystko na próżno co masz w sobie
tyle ciepła tyle czułych słów”

„Czasami wolałbym żyć samotnie i umrzeć w samotności. Tak by było fair.”

„Za żadne skarby nie dam się już nabrać na następne małżeństwo.(…) małżeństwo i szczęście to się wyklucza. Prawdziwe szczęście daje samotność i spolegliwa kochanka.”

„Reżyser cały czas pracuje wśród ludzi, natomiast scenarzysta musi pisać w samotności – a mnie odpowiadają oba typy aktywności.”

„Zdobywaj wiedzę. Umożliwia ona temu, kto ją posiada odróżnienie dobrego od zła, oświeca drogę do niebios. Jest naszym przyjacielem na pustyni, naszym towarzyszem w pustce, naszym przyjacielem w samotności. Wiedzie nas do szczęścia, podtrzymuje w biedzie, jest ozdobą wśród przyjaciół i zbroją pośród wrogów.”

„(…) wbrew urodzie grywam kobiety silne, często zdeterminowane. I nie muszę dodawać, że marzę o propozycji, która byłaby ich zaprzeczeniem. Chciałabym wreszcie zagrać kobietę delikatną, wiotką, taką nawet, która nie do końca wie, czego chce. To byłoby wyzwanie.”

„Nie jestem samotna – odparła Mary zgodnie z prawdą. Samotność, pomyślała, to pragnienie towarzystwa innych ludzi. Ale nie zdawała sobie sprawy, że przez brak towarzystwa samotność może niezauważalnie poczynić duchowe spustoszenie.”

„Niewątpliwie samotność jest niebezpieczna dla czynnego umysłu. Potrzebujemy wokoło siebie ludzi, którzy myślą i mówią. Kiedy jesteśmy sami, zaludniamy pustkę widziadłami.”

„Niemożliwe jest pozostawać we własnej samotności, choćby nie wiem jak była romantyczna.”

„Nie ma już powieściowych bohaterów, bo nie ma już indywidualistów, bo indywidualność zaginęła, bo człowiek jest samotny, bez prawa do indywidualnej samotności, i tworzy bezimienną i abohaterską masę.”

„Bo ja gdy czytam, to właściwie nie czytam, biorę piękne zdanie do buzi i ssę je jak cukierek, jakbym sączył kieliszeczek likieru, tak długo, aż w końcu ta myśl rozpływa się we mnie jak alkohol, tak długo we mnie wsiąka, aż w końcu nie tylko jest w moim mózgu i sercu, lecz pulsuje w mych żyłach aż po krańce naczyniek włoskowatych.”

„Inny nie może mnie zrozumieć ani nie może mi pomóc – oto samotność cierpienia.”

„Żeby nie zepsuć,
Będzie bez tekstu,
Piosenka ta będzie bez słów,
Bez rymowania,
Bez porównania,
Bez odkrywania świata znów!
Że już nie wspomnę o miłości,
Która potrafi zmrozić krew,
O bólu, smutku, samotności
I bez radości będzie też.”

„Całe życie jest się samemu. Zaczynasz je w samotności i kończysz w samotności. Podróżuję sam. Jak jadę z kimś, zawsze mam kłopoty. Co roku jeżdżę sam do Tajlandii. Co roku spędzam tam miesiąc, medytuję. Mam tam mistrza. Uwielbiam od czasu do czasu odciąć się od świata.”

„Oczywiście lubię być wśród znajomych i bliskich, ale tak naprawdę lubię pracować jako samotnik i w ogóle lubię w pewnym sensie samotność”

„Pędziłem w przyszłość, upajając się samotnością – siostrą buntu, rozpoczynając tę podróż ku samemu sobie, którą odbywamy po omacku przez całe życie.”

„A ja wiersz piszę
Po prostu o pięści
Z płaczu omijanego
Z chleba oddalonego
Z mozołu daremnego
Z postarzałego marzenia
Co się w wiecznego tułacza przemienia
Ze słów bez ciała i że z jęku
Tylko samotność dźwięku
I że z kruszyną litościwego daru
Mocujesz się ponad miarę
Ona lekka jak piórko
A ty ją dźwigasz jak tonę ciężaru
Z tego właśnie – tak mi ta leszczyna szeleści
Ukute są pięści”

„Lubię tę pracę, chociaż jest żmudna. Lubię samotność przed komputerem, zawsze lubiłam bawić się językiem – wchodzę w inny świat.”

„Sekretem dobrej starości jest nie co innego, tylko szczery pakt z samotnością.”

„Wielkie, silne zwierzęta umierają w samotności i milczeniu. Odchodzą w pustkę i nie skarżą się nikomu. Tylko człowiek szczeka wspomnieniami.”

„Idziemy przez ten świat samotnie, ale jeśli mamy szczęście to przez jedną chwilę należymy do kogoś i ta jedna chwila pozwala nam przetrwać całe wypełnione samotnością życie.”

„Widzę ich, ale sprawia mi to więcej bólu, niż radości. Może tym właśnie jest czyściec – wieczną samotnością.”

„Przyjaźń to strach przed samotnością, a miłość to jeszcze większy strach przed osamotnieniem.”

„Kiedy pisałam scenariusz czułam, że problem samotności ludzi i lęk przed bliskością jest ogromny. Dzisiaj widzę, że się tylko pogłębia. Żyjemy w ogromnym tempie: tak bardzo dużo czasu spędzamy w pracy, że nie starcza go na wypoczynek, nie wspominając już o pielęgnowaniu relacji z bliskimi i otwieraniu się na nowe. Do tego dochodzi jeszcze egoizm, traktowanie innych przedmiotowo, koncentracja na zaspakajaniu tylko własnych potrzeb i nie myśleniu o innych. W naszej kulturze z jednej strony podtrzymywany jest mit o miłości romantycznej, o idealnym królewiczu / królewnie, z drugiej strony tak mało mówi się o tym, czym ta prawdziwa miłość jest – jak o nią dbać, by nie wygasła. Tęsknota do miłości i związku zostaje zderzona z lękiem i niewiarą w to, że ktoś naprawdę może nas kochać.”

„(…) żyjemy dla kilku spotkań i paru wzruszeń i być może, gdy dorosnę do swojej samotności, będę umiał się z nią zmierzyć i wówczas może, gdy poukładam się sam ze sobą, będę w stanie ofiarować komuś pełnię moich uczuć.”

„Wierzę, że to się może zdarzyć. Musiałam sobie to wyobrazić, grając postać w „Samotności w sieci”. Tak naprawdę miłość przychodzi, kiedy chce. Nie mamy na to wpływu. Różnymi drogami. Jedną z nich może być internet… Ale ja nie jestem wielką internautką, więc mnie to nie grozi!”

„Zacząłem rzeźbić po to tylko, aby wyrazić taką sprawę jak nieobecność i przeczuwałem, że pustkę można wyrazić tylko poprzez rzeźbienie. Chciałem pokazać figurę, której pojedynczość, samotność wyrazić można tym, że w niej tej drugiej figury nie ma – stąd mieści się w niej negatyw ciała, jakby druga postać.”

„Na każdym szczycie jest tylko światło, chłód i samotność.”

„Miłość polega na tym, że dwie samotności ochraniają się, dotykają i pozdrawiają.”

„Paradoksalnie (…) w samotności i udręce dorastania, nauczył się kochać ludzi.”

„Można by sądzić, że wraz z upływem lat przybywa samotnych dusz, tak jakby nadzieja życia potrafiła wzrastać tylko pod tym warunkiem, że samotność zrobi to samo.”

„Masz tyle za sobą, przed sobą
odwróconą postać,
która się krząta wokół sensu,
śmierci dopisuje dialogi,
samotności dorabia gesty.
Na miejscu czy na wynos?”

„Paradoksem naszych czasów jest to, że ludzie żyją tak blisko siebie, a mimo to jakże często odczuwają samotność. Każdy żyje w małym, ciasnym światku własnych spraw. A przecież być chrześcijaninem, to spełniać testament Chrystusa: „Przykazanie nowe daję wam, abyście się wzajemnie miłowali tak, jak was umiłowałem.””

„Nie ma co – opowiedzcie wreszcie, jak kupowaliście miejsca w szpitalu, na dobrych komandach, jak spychaliście do komina muzułmanów [w obozie człowiek wyniszczony fizycznie i duchowo, poddający się śmierci], jak kupowaliście kobiety i mężczyzn, co robiliście w unterkunftach [magazyn obozowy], kanadach [komando rozładowujące transporty obozowe], krankenbaumach [szpital], na obozie cygańskim, opowiedzcie to i jeszcze wiele innych drobnych rzeczy, opowiedzcie o dniu codziennym obozu, o organizacji, o hierarchii strachu, o samotności każdego człowieka. Ale piszcie, że właśnie wyście to robili. Że cząstka ponurej sławy Oświęcimia i wam się należy. Może nie, co?”

„Samotność, jaką człowiek może znieść i nie umrzeć, ma granice tak samo, jak napięcie elektryczne.”

„Jeśli chcesz przeżyć życie z poczuciem, że za płotem jest raj – twoja sprawa. Ale często za płotem jest szaro i lepiej o tym wiedzieć.”

„Twoja samotność nie jest sama.
Strużką płynie niby krew.
Stwarzamy siebie w niejasnym celu
Jak noc dzień.”

„Kreacja teatralna spełnia marzenie o nadzwyczajności, jest czymś w rodzaju święta. Tu można przymierzyć bezpiecznie każdą rolę i dzielić się jej doświadczeniem z innymi ludźmi. Sztuka teatru jest na tyle intensywna, wciągająca, że człowiek nie do końca ma czas koncentrować się na sobie. Musi się uczyć nieraz niezbyt miłych rzeczy o swoim ego. To daje poczucie humoru na swój temat, wyzbywa samotności. Teatr pozwala odkrywać, jak wiele jest do ujrzenia w człowieku. To daje ogromną radość.”

„Kobiety w Polsce odbierają najniższe emerytury, spędzają jesień życia w biedzie i samotności. Istotą polityki równościowej jest przeciwdziałanie takiej nierówności, to sprawy zasadnicze, dotyczące codziennego życia polskich rodzin.”

„Kiedy się szumem, tłumem, gwarem
Ludzkie skupiska ustokrotnią
Najdroższym na świecie towarem
Będzie samotność
Tęsknotą ciszy uciekamy
W bezludność wyspy, słońce południa
Lecz kiedy na niej zamieszkamy
Wyspa przestaje być bezludna
Przybędzie z nami trud i strach
Niewola dnia, historii schemat
Jak pięknie wiatr układa piach
Tam gdzie nas nie ma”

„(…) trzeba mi teraz trochę samotności, żeby sklecić siebie w jakąś całość, tak bardzo czuję się rozbita.”