Cytaty o grach

„Przychodzi w życiu godzina – jesteś jeszcze od niej bardzo daleko – kiedy znużone oczy znoszą już tylko jedno światło, to, które piękna noc, jak dzisiejsza, tworzy i sączy wraz z mrokiem; kiedy uszy nie mogą już słuchać innej muzyki prócz tej, którą gra blask księżyca na flecie milczenia. Gdzieś w połowie niewiadomego drzewa niewidzialny ptak siląc się skrócić dzień zgłębiał przeciągłą nutą otaczającą samotność; ale otrzymywał od niej odpowiedz tak jednomyślną, odzew tak nabrzmiały ciszą i bezruchem, iż można by rzec, że zatrzymał na zawsze chwilę, której bieg chciał przyśpieszyć.“

—  Marcel Proust, książka W poszukiwaniu straconego czasu

W poszukiwaniu straconego czasu
Źródło: tom I, W stronę Swanna, s. 123, 133

„Życie jest zbyt krótkie, by przez cały czas udawać postać, którą się gra. Potrzebna jest przerwa na nabranie odpowiedniego dystansu. Niektórzy nawet podczas przerw nie wychodzą z roli – ja oczywiście nie zamierzam tego krytykować, bo każdy pracuje tak, jak mu pasuje najlepiej. Moje metoda jest jednak inna: kiedy pracuję, to pracuję. A kiedy nie pracuję, to nie pracuję. Kiedy mamy przerwy między kolejnymi ujęciami, nie pracuję, chyba że akurat pracuję między ujęciami.“

—  Robert Downey Jr. aktor amerykański 1965

Źródło: Yola Czaderska-Hayek, Robert Downey Jr. specjalnie dla Stopklatki o rolach Sherlocka Holmesa i Tony’ego Starka, stopklatka.pl, 14 stycznia 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=62288

„To jest tak, przyjacielu, jakbyś od rana przyjmował różne pyszne pokarmy i płyny. Kawka – to przygotowany obiekt, bułeczki z szyneczką – piękna scenografia, pyszna zupka – udana inscenizacja, mięsko – niezrównana gra aktorów, desery – zręczna praca szwenkiera, i tak cały dzień, i wszystko pięknie, tylko że ktoś potem w końcu tę kupkę musi zrobić.“

—  Krzysztof Kieślowski polski reżyser i scenarzysta filmowy 1941 - 1996

o swoich filmach.

„Cały świat gra komedię.“

—  Petroniusz rzymski pisarz, filozof i polityk, domniemany autor Satyriconu 27 - 66

„Tym spośród nas, którzy łatwo znajdują zadowolenie, a pogodni są tylko z pozoru, przeciwstawiają się inni ludzie i całe ludzkie pokolenia, których pogoda nie jest powierzchowną igraszką, ale powaga i głębią. Jednego z nich znałem, był to dawny nasz mistrz muzyki, którego sam niegdyś widywałeś w Waldzell czasami, człowiek ten w ciągu ostatnich lat swojego życia posiadł cnotę pogody w tak znacznym stopniu, że promieniowała zeń jak światło ze słońca, że w postaci życzliwości, radości życia, dobrego humoru, ufności i zaufania przechodziła ona na wszystkich dookoła, we wszystkich też dalej promieniując, we wszystkich tych, którzy prawdziwie blask jej wchłonęli i pozwolili się nim przeniknąć. Ja również oświecony zostałem jego blaskiem, mnie również udzielił on nieco swej jasności i promienistości serca (…) Osiągnięcie takiej pogody jest dla mnie, a wraz ze mną dla wielu, celem najwyższym i najszlachetniejszym. Znajdziesz ową pogodę także u niektórych ojców z kierownictwa zakonu. A pogoda ta nie jest ani igraszką, ani upodobaniem w samym w sobie, jest najwyższą świadomością i miłością, jest afirmacją wszelkiej rzeczywistości, czuwaniem na skraju wszelkich głębin i przepaści, jest cnota rycerzy i świętych, cnota niezniszczalną, która wraz z wiekiem i przybliżaniem się śmierci stale jeno wzrasta. Jest ona tajemnica piękna i właściwą substancją wszelkiej sztuki. Poeta, który cuda i potworności życia taneczną miara swych wierszy opiewa, muzyk, co pozwala im rozbrzmiewać w postaci czystej współczesności, jest szafarzem światła, pomnaża radość i jasność na ziemi, nawet jeśli nas najpierw wiedzie przez łzy i ból. Może ów poeta, którego wiersze tak nas zachwycają, jest smutnym samotnikiem, może i muzyk ów był posępnym marzycielem, lecz także i wówczas dzieło jego uczestniczy w radości gwiazd i bogów. To, co nam daje, nie jest już jego mrokiem, cierpieniem czy trwogą, to kropla czystego światła, wiekuistej radości. Nawet całe narody czy języki zgłębić usiłują głębiny świata przez mity, kosmogonie, religie, radość ta jest ostatecznym i najważniejszym celem, który mogą osiągnąć.“

—  Hermann Hesse, książka Gra szklanych paciorków

Józef Knecht do swojego przyjaciela Plinia Designori
Gra szklanych paciorków
Źródło: Gra szklanych paciorków (rozdz. Rozmowa), tłum. Maria Kurecka, Wydawnictwo Poznańskie 1971, s. 319–322.

„Prawda, mój kochany, istnieje! Lecz „nauka”, której pożądasz, jakaś absolutna, doskonała i wyłącznie mądrością obdarzająca nauka – nie istnieje. I nie powinieneś też wcale tęsknić do takiej doskonalej nauki, przyjacielu, lecz tylko do udoskonalenia samego siebie. Boskość jest w tobie, nie w pojęciach ani książkach. Prawdą się żyje, nie wykłada się jej. Przygotuj się do walk, Józefie, widzę, że już się one rozpoczęły.“

—  Hermann Hesse, książka Gra szklanych paciorków

Mistrz gry szklanych paciorków (magister ludi) do Józefa Knechta podczas wizyty w domu mistrza po ukończeniu kastalskiej szkoły średniej.
Gra szklanych paciorków
Źródło: Gra szklanych paciorków (rozdz. Powołanie), tłum. Maria Kurecka, Wydawnictwo Poznańskie 1971, s. 81

„Jeśli wysoki urząd powoła cię na jakieś stanowisko, wiedz: wszelkie wstępowanie po urzędowych szczeblach nie jest krokiem ku wolności, lecz ku związaniu. Im większa urzędowa władza, tym związanie głębsze. Im silniejsza osobowość, tym bardziej potępiana samowola.“

—  Hermann Hesse, książka Gra szklanych paciorków

Jedna z reguł Zakonu Kastalskiego, którą wstępujący do niego Józef Knecht otrzymał jako zadanie, przedmiot medytacji.
Gra szklanych paciorków
Źródło: Gra szklanych paciorków (rozdz. Lata studiów), tłum. Maria Kurecka, Wydawnictwo Poznańskie 1971, s. 140

„Następnego ranka moja fotografia znalazła się we wszystkich gazetach. Nasze zaręczyny ogłoszono przez radio po dwóch dniach. Miałam szesnaście lat. Zrobiono z tego osiemnaście. Różnica wieku byłaby zbyt mocno rzucająca się w oczy. Sprawy przebiegały zbyt szybko, porywały mnie ze sobą w zawrotnym tempie.“

—  Sorajja Esfandijari Bachtijari księżniczka Iranu 1932 - 2001

opisując dzień po swoich zaręczynach z szachem, na które się zgodziła.
Źródło: Ulrike Grunewald, Słynne rywalki, czyli gra o miłość, pieniądze i władzę, op. cit., s. 114.

„Muzyka to moja pasja. A aktorstwo jest po prostu moim zawodem.“

—  Paweł Małaszyński polski aktor 1976

Źródło: Paweł Małaszyński nie tylko gra, onet.pl, 10 kwietnia 2006 http://film.onet.pl/wiadomosci/plotki/pawel-malaszynski-nie-tylko-gra,1,3826078,wiadomosc.html

„Bo jest sportem dla inteligentnych. Trzeba w tej grze myśleć i to nie jest na zasadzie „bij -zabij”, „biegnij, kopnij”, tylko tutaj trzeba pomyśleć. Każda akcja musi być przemyślaną i nie ma tak, jak w piłce nożnej, że można wykonać 40 strzałów na bramkę i ten najbardziej przypadkowy wpadnie do bramki i jest się bohaterem. Tutaj 40 razy uderzy się poza boisko i się przegrywa mecz. Tutaj trzeba o każdy punkt walczyć i o każdy punkt „gryźć parkiet” ze wszystkich sił. Tutaj trzeba zawsze dawać z siebie wszystko.“

—  Sebastian Świderski siatkarz polski 1977

odpowiedź na pytanie za co kocha siatkówkę.
Źródło: Siatkówka to gra dla inteligentnych http://www.sebastianswiderski.pl/artykuly/dla%20inteligentnych.html

„Nie uważam ich za nieudaczników. Lubię problemy, którym muszą stawiać czoła, ludzi, którzy czują, jakby nie pasowali do społeczeństwa, bo sam wciąż czuję się w ten sposób.“

—  Steve Buscemi aktor amerykański 1957

o postaciach, które gra.

„Siatkówka to gra zespołowa, wszyscy jedziemy na tym samym wózku.“

—  Sebastian Świderski siatkarz polski 1977

Źródło: przegladsportowy.pl http://www.przegladsportowy.pl/Wasz-wywiad/Sebastian-swiderski-Wasz-wywiad-z-Sebastianem-swiderskim,artykul,78726,1,895.html

„To Rafał wymyśla sobie temat, to on pisze. A my jesteśmy tylko odtwórcami. To nie jest tak, że on siada z nami i mówi: Ej, co byście chcieli zagrać, co wam w duszy gra? To jego coś musi najpierw natknąć. Przynosi nam gotowe już teksty.“

—  Sonia Bohosiewicz polska aktorka 1975

o Rafale Kmicie.
Źródło: „Dziennik Zachodni”, 26 października 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/nmnd.htm

„Właściwie jedyny zespół, którego się jeszcze obawiam, to Polska. Zespół ten gra siatkówkę nie z tego świata.“

—  Bernardo Rezende siatkarz brazylijski, trener 1959

o reprezentacji Polski.

„Thalberg tęgo gra, ale nie mój człowiek. Piano pedałem, a nie ręką bierze, decymy bierze jak ja oktawy – ma brylantowe guziki od koszulek.“

—  Fryderyk Chopin polski kompozytor i pianista XIX wieku 1810 - 1849

o pianiście Zygmuncie Thalbergu.
Źródło: Janusz Ekiert, Czy wiesz? Zagadki muzyczne, Warszawa 1995, wyd. Alfa, s. 273.

„Uwielbiam prowokacyjne odzywki wobec rywali na boisku. Na większość zawodników to działa, ale są tacy, którzy w ogóle nie zwracają na to uwagi. Taki Wójcik tylko gra. Możesz do niego gadać, a on potem zniszczy cię w kilku akcjach.“

—  Michael Ansley amerykański koszykarz 1967

po tym, jak Adam Wójcik został rekordzistą polskiej ligi koszykówki pod względnej ilości zdobytych punktów.
Źródło: „Sport” (poniedziałkowy dodatek „Gazety Wyborczej”) nr 7/642, ISSN 1232–1737, 16 lutego 2009

„Gorzej się gra świętych. Ludzie mają konkretne wyobrażenia na temat dobra. Pole manewru dla aktora nie jest więc za szerokie. A zło musi zaskakiwać.“

—  Benicio Del Toro aktor amerykański 1967

Źródło: OK, teraz mogę być zły, polityka.pl, 12 stycznia 2016 http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/kultura/1646480,1,benicio-del-toro-pieniadze-sa-wazne-ale-nie-najwazniejsze.read

„W moim przekonaniu fałszywa pewność opierająca się na wzajemnym stosunku stawki w grze oraz ryzyku, na gruncie jakiejś racjonalnej kalkulacji przypisywanej potencjalnemu agresorowi, nie większą ma wartość niż dogmatyczne przywiązanie do linii Maginota.“

—  Raymond Aron francuski filozof, socjolog, teoretyk polityki i publicysta polityczny 1905 - 1983

o tzw. realpolitik.
Źródło: Tony Judt, Brzemię odpowiedzialności…, op. cit., s. 218.

„Dają się zauważyć w jego grze „braki treningowe”, ale ze znanych mi premierów wasz jest najlepszy. Na pewno lepszy od premiera Czernomyrdina.“

—  Anatolij Karpow szachista rosyjski 1951

o umiejętnościach szachowych Waldemara Pawlaka.
Źródło: Rafał Kalukin, Nie ma mocnych na Pawlaka, wyborcza.pl, 1 stycznia 2010 http://wyborcza.pl/1,76842,7404832,Nie_ma_mocnych_na_Pawlaka.html?as=3&startsz=x