Gabriel García Márquez cytaty

„Nie ma na świecie chyba nic bardziej przerażającego jak człowiek doprowadzony do stanu ruiny.“

—  Gabriel García Márquez

Postać: pułkownik
Szarańcza

„Dzieci kocha się nie dlatego, że są dziećmi, ale z przyjaźni, która towarzyszy ich wychowaniu.“

—  Gabriel García Márquez, książka Miłość w czasach zarazy

Miłość w czasach zarazy (1985)

„Pierwszy z rodu jest przywiazany do drzewa, a ostatniego zjadaja mrowki.“

—  Gabriel García Márquez

Cien años de soledad y un homenaje/ One Hundred Years of Solitude and a tribute: Discursos de Gabriel García Márquez y Carlos Fuentes

„zrozumiał ostatecznie coś, co sam o tym nie wiedząc, wielokrotnie przeczuwał: że można jednocześnie i z równym bólem kochać wiele kobiet, żadnej z nich nie zdradzając. (…),, Serce ma więcej pokoi niż mój k*****ki hotel".“

—  Gabriel García Márquez

„Co robiłbym bez grudniowych wiatrów, które jazgocząc wpadają przez rozbite szyby, jak mógłbym żyć bez zielonych błyskawic latarni morskiej, ja, który opuściłem mój płaskowyż mgieł, śmiertelnie chory na febrę wplątałem się w rozgardiasz wojny federalnej i niech pan nie myśli, że zrobiłem to z patriotyzmu, jak mówi encyklopedia, czy żądzy przygód, czy coś w tym rodzaju, bo gówno mnie obchodziły federalistyczne zasady, które niech Bóg ma w opiece w swym świętym królestwie, nie, mój kochany Wilsonie, zrobiłem to wszystko po to, by poznać morze.“

—  Gabriel García Márquez, książka Jesień patriarchy

Jesień patriarchy (1975)

„Usłyszałem bicie dzwonów w oddali, poczułem zapach duszy Delgadiny śpiącej na boku, usłyszałem krzyk na horyzoncie, płacz kogoś, kto może zmarł sto lat temu w alkowie. I wówczas zgasiłem światło w ostatnim tchnieniu, wplotłem swe palce w jej palce, by poprowadzić ją za rękę, i odliczyłem dwanaście uderzeń dwunastej w nocy i moich dwanaście ostatnich łez, dopóki nie zaczęły piać koguty, a po nich nie rozległy się dzwony chwały i petardy święta, które uczciły radość niebywałą, że cały i zdrowy przeżyłem swoje dziewięćdziesiąt lat.“

—  Gabriel García Márquez, książka Rzecz o mych smutnych dziwkach

Rzecz o mych smutnych dziwkach

„Jakże drogo nas kosztowała ta zasrana niepodległość!“

—  Gabriel García Márquez, książka Generał w labiryncie

Postać: Generał do Montilli
Generał w labiryncie

„Nie bez trudu udało jej się wreszcie wrzucić kota do sizalowego wora i wynieść go, choć strasznie się miotał. Po jakimś czasie zadzwoniła do mnie ze schroniska, by powiedzieć, że nie ma innego wyjścia, trzeba się go pozbyć, więc potrzebna jest moja zgoda. Dlaczego? Bo już jest bardzo stary, odpowiedziała Damiana. Pomyślałem w złości, że i mnie mogliby żywcem spalić w piecu dla kotów. Wzięty w dwa ognie, czułem się całkiem bezradny: nie nauczyłem się kochać kota, ale i nie miałem serca, by kazać go zabić tylko dlatego, że był stary.“

—  Gabriel García Márquez, książka Rzecz o mych smutnych dziwkach

Rzecz o mych smutnych dziwkach

„Szczerze się uradowałem, spotkawszy tam dziennikarzy z radia i z innych dzienników wychodzących w naszym mieście: z konserwatywnej „La Prensa”, z liberalnego „El Heraldo” i sensacyjnej popołudniówki „El Nacional” (…) bo zgodnie z duchem naszego miasta żołnierze utrzymywali więzy przyjaźni, podczas gdy wojny prasowe wywoływali i prowadzili marszałkowie“

—  Gabriel García Márquez, książka Rzecz o mych smutnych dziwkach

Rzecz o mych smutnych dziwkach

„Sami zobaczycie, mówił, znowu rozdzielą wszystko pomiędzy księży, jankesów i bogaczy, i oczywiście guzik dla biedaków, bo tym będą zawsze tak dokopywać, że w dniu, kiedy gówno nabierze wartości, biedacy urodzą się bez dupy, sami zobaczycie.“

—  Gabriel García Márquez, książka Jesień patriarchy

Postać: Generał
Jesień patriarchy (1975)

„(…) mężczyźni, jeśli chodzi o kobiety, są tępi.“

—  Gabriel García Márquez

Opowiadania

„Życie może nie jest czymś, co przemija jak wzburzona rzeka Heraklita, lecz jedyną okazją, by odwrócić się na ruszcie i smażyć na drugim boku przez następne dziewięćdziesiąt lat.“

—  Gabriel García Márquez, książka Rzecz o mych smutnych dziwkach

Rzecz o mych smutnych dziwkach

„Niektórzy z moich dawnych zwolenników zostali po mnie prezydentami (…). Sayago i inni (…) – wszyscy tak jak ja: uzurpując sobie prawo do zaszczytów, na które nie zasługiwaliśmy, związanych z urzędem, którego nie potrafiliśmy sprawować. Niektórzy gonią tylko za władzą, ale większość szuka czegoś bardziej błahego: po prostu pracy.“

—  Gabriel García Márquez

Dwanaście opowiadań tułaczych
Źródło: Szczęśliwej podróży, panie prezydencie

„Widzieć, że śpisz tak pewna i bezpieczna, wierny nurt opuszczenia, czysta linia, tak blisko moich ramion splątanych.“

—  Gabriel García Márquez

sonet Gerarda Diego.
Dwanaście opowiadań tułaczych
Źródło: Samotność śpiącej królewny

„Słowo „metysaż” oznacza mieszanie łez z płynącą krwią. I czego tu oczekiwać po podobnej miksturze?“

—  Gabriel García Márquez

Dwanaście opowiadań tułaczych

„Gobeliny dziewic śpiących w gondolach rozczarowania.“

—  Gabriel García Márquez, książka Jesień patriarchy

Jesień patriarchy (1975)

„Nie ma lekarstwa, które wyleczyłoby z tego, czego nie leczy szczęście.“

—  Gabriel García Márquez

O miłości i innych demonach

„Trzeba robić różne rzeczy i sprzedawać je bogaczom, zanim poumierają. Oni wszyscy są chorzy i wykitują.“

—  Gabriel García Márquez

Opowiadania

„Czasem, gdy morze bardzo jest rozhukane, woła coś na nich wśród nocy i ciemności po nazwisku. Jeżeli nieskończoność morska może tak wołać, to być może, że gdy się człowiek zestarzeje, woła także na niego i inna nieskończoność, jeszcze ciemniejsza i bardziej tajemnicza, a im jest bardziej zmęczony życiem, tym milsze są mu te nawoływania. Ale, by ich słuchać, trzeba ciszy.“

—  Gabriel García Márquez