Cytaty na temat stara

„Starzy ludzie cierpią na mniej chorób niż młodzi, ale za to te nigdy ich nie opuszczają.”

„Stary – jakby ojciec dzieci,
Nie do boju, nie do trudu;
Dajmy mu na pośmiewisko,
Sprzeczne z naturą nazwisko (…).”

„Starzy głupcy o wiele większe głupstwa robią niż młodzi.”

„(…) starzy jesteśmy wtedy, kiedy większość ludzi wolałaby, żebyśmy już nie żyli.”

„W sumie dziwna to geometria, nie, Dawid?
że kwadraty i trójkąty robią tyle koła,
że trójkąty i kwadraty robią tyle koła,
Stary, stary, chylę czoła.”

„Jestem księdzem katolickim, jestem stary, chcę umrzeć za niego, on ma żonę i dzieci.”

„Każda firma, nowa czy stara, która nie dostrzega nowej technologii internetowej w swoim życiu biznesowym – dosłownie – jak oddychania, może się w krótkim czasie udusić.”

„Czy ci, którzy 20, 30 lat temu dołączyli do sztafety pokoleń walczących o Polskę niepodległą, o zdrowym ustroju państwowym i katolicką, o Polskę wierną swojej tysiącletniej tradycji narodu będącego antemurale christianitatis, w swoich najbardziej pesymistycznych prognozach mogli sobie wyobrazić, że w wolnej i niepodległej Polsce działalność ustawodawcza będzie się sprowadzała do kserokopiowania zarządzeń zagranicznego i ponadpaństwowego ośrodka władzy? Że odzyskanie własności zagrabionej przez komunistów będzie drogą przez mękę, podczas gdy majątek publiczny będzie rozkradany i rozdawany aferzystom za bezcen? (…) Że nie tylko obce parlamenty będą uchwalały rezolucje potępiające takie polskie myślozbrodnie, jak antysemityzm czy homofobia, ale znajdą się i polscy eurodeputowani, którzy za tymi rezolucjami będą głosować? Że w imię obłędnej ideologii prawoczłowieczej zostanie odrzucone, jako rzekome barbarzyństwo, ius gladii [kara śmierci] dla złoczyńców, ale medialna kampania kłamstwa i nienawiści może doprowadzić do prawdziwie barbarzyńskiego zabójstwa dziecka w łonie małoletniej matki? Że największe świętości wiary katolickiej będą bluźnierczo a bezkarnie profanowane, a marszałkowie obu izb parlamentu przyłączą się do ataków na Ojca Świętego za jego gest otwarcia wobec niezłomnych obrońców Tradycji? Że minister oświaty będzie nasyłać urzędowe kontrole na politycznie niepoprawnych nauczycieli akademickich, a lobby sodomickie potrafi skutecznie zmusić katolicką uczelnię do odwołania konferencji naukowej? Że z wyższych uczelni zniknie wprawdzie nieskuteczna już stara wersja marksizmu-leninizmu, ale zastąpi ją nowocześniejsza wersja marksizmu kulturowego, promującego intelektualny syfilis pseudonauk w rodzaju feminizmu, gender studies czy queer? Nie, tego wszystkiego nie mogliśmy się spodziewać w najczarniejszych myślach. To, że z rozkładu komunizmu wyłoni się Polska tolerancjonistyczna dla każdej niegodziwości, a pogardliwie odpychającą każdą cnotę - nie mogło być nawet brane pod uwagę, bo przekraczało miarę wyobraźni. Kiedy kombatant walki o Polskę z któregokolwiek pokolenia słyszy, że kwestiami serio dyskutowanymi są definicja małżeństwa i parytet płci na listach wyborczych, musi zadawać sobie pytanie jak pan Zagłoba: „azali tylko ja jeden jestem trzeźwy in universo?".”

„Twe oczy, którym nigdy nie dość było moich,
Pochyliły się w smutku za powiek zasłoną,
Bo nasza miłość pierzchnie."

Wtedy ona rzecze:
"Choć to prawda, że nasza miłość pierzchnie, stańmy
Jeszcze raz na samotnym wybrzeżu jeziora,
Obok siebie, w godzinie wielkiej łagodności,
Kiedy znużone dziecko, Namiętność, zasypia,
Jak dalekie są gwiazdy. Pierwszy pocałunek
Jak daleki. I jakże stare moje serce!"

Zamyśleni kroczyli przez uwiędłe liście,
A potem on, trzymając jej rękę w swej dłoni,
Powiedział z wolna: "Pomyśl, te serca wędrowne,
Nasze serca, Namiętność nieraz utrudziła."

Lasy były dokoła. I pożółkłe liście
Jak blade meteory przez półmrok spadały.
Stary, kulawy królik kuśtykal po ścieżce.
Jesień była nad nimi. I oto stanęli
Jeszcze raz na samotnym wybrzeżu jeziora.
Obróciwszy się, ujrzał, jak umarłe liście -
Wilgotne jak jej oczy - w milczeniu zebrane,
Rozrzuciła na piersiach i włosach swych.

"Nie płacz,
żeśmy znużeni. Inne miłości spotkamy.
Wciąż nienawiść i miłość, bez kresu i żalu.
Przed nami leży wieczność cała. Nasze dusze
Miłością są i nieustannym pożegnaniem.”

„Możemy być starzy i mimo to jeszcze komuś potrzebni.”

„Stary zegar jest przytułkiem czasu.”

„Jesteśmy po prostu starzy, grubi, naprawdę. I, hm, Sam Bayer odwala naprawdę świetną robotę robiąc z nas przystojniaków!”

„A ja uciekłem, bo mnie męczy rap gra,
jeszcze chwil parę, musiałby mnie ktoś uwięzić w kaftan,
jestem za stary, żeby walczyć już o względy świata,
chcę wszystkie prace swoje spalić, jak przed śmiercią Kafka.”

„Już gotowy! mimo czary
Wyszedł jakiś człowiek godny (…)
Jest to stara twarz Rzymiana
Na pieniądzu wpół zatarta.
Dajmy mu na pośmiewisko
Sprzeczne z naturą nazwisko;
Ochrzcijmy imieniem Czarta.”

„Jeden z przybyłych z emirem wodzów, stary, siwy jegomość o długich włosach, spytał któregoś z oficerów Hindusów:
– Powiedz mi, jakiemi środkami osiągacie takie cuda?
– Wydano rozkazy i spełniono je! – odrzekł oficer krótko.
– Jakto? Czyż i zwierzęta rozumieją rozkazy?
– Są równie, jak ludzie, posłuszne! Muł, koń, słoń i wół są powolne przewodnikom, przewodnik słucha sierżanta, sierżant porucznika, porucznik kapitana, kapitan majora, major pułkownika, pułkownik brygadjera, który ma pod rozkazami trzy pułki, brygadjer generała, ten zaś słucha wicekróla, który jest sługą cesarzowej Indyj. To cała tajemnica!
– Inaczej jest u nas w Afganistanie! – rzekł wódz azjatycki – Tam każdy pełni jeno własną wolę.
– Dlatego to – odparł oficer, pokręcając wąsa – emir wasz, którego słuchać nie chcecie, przybywa po rozkazy do naszego wicekróla.”

„Stary amant jak piec stary:
Dużo swędu, mało pary.”

„Jeśli zabierzecie mi moje karate, to co mi zostanie? Trenowałem na drodze karate przez ponad pół wieku. I nie umiem nic innego. Chcę pozostać aktywnym w nauczaniu sztuki karate aż do śmierci. Jeśli to możliwe nie chciałbym umrzeć leżąc w łóżku, ale zaabsorbowany treningiem, na podłodze dojo jak wytrwały, stary dąb niechętny do rozsypania się. To jest moja największa aspiracja.”

„Chciałum uciec, wymknąć się samojednu, ale gdziem się nie obróciłu, i tak w polu było mi polno, a w lesie – leśno. Nie uciekniesz od samego siebie. Nie wypłyniesz w nowe geografie, gdy nadal stara głowa je wyświetla.”

„Obecnie 63 tys. osób na świecie (w tym 14 tys. w Europie) posiada – każda z osobna – ponad 100 mln dolarów. Łącznie dysponują one majątkiem o wysokości 39,9 bln dolarów. Ponieważ stosunki własnościowe nie podlegają dyskusji, Stary Kontynent jest dziś bardziej niż kiedykolwiek przedtem projektem elitarnym, co nieuchronnie prowadzi do „galopującej de-demokratyzacji europejskiego systemu państw” – skonstatował profesor Wolfgang Streeck, dyrektor zarządzający w kolońskim Instytucie Badań Społecznych im. Maxa Plancka.”

„Większość Rosjan jest homofobami, ponieważ w rosyjskiej umysłowości pozostają bardzo silne metastazy kryminalnego kodeksu honorowego. Każdy poważny człowiek, czymkolwiek by się zajmował, podświadomie przymierza się do pryczy i stara się, żeby w jego wykazie przebiegu służby nie było większych naruszeń więziennych tabu, za które musiałby zapłacić tyłkiem. Dlatego życie rosyjskiego macho przypomina permanentny seans spirytystyczny: ciało nurza się w luksusach, a dusza odsiaduje wyrok w łagrze.”

„Na przyjęciu odczytała piękne słowa Samuela Ullmana, które ponoć tak lubił też generał Douglas MacArthur.
Mogą być moim mottem, mogą być mottem wielu:
„Młodości nie mierzy się liczbą lat, ale świadomością umysłu. Tak długo, jak twoje serce dostaje impulsy radości i odwagi, reaguje na innego człowieka – tak długo jest się młodym. Kiedy wszystkie połączenia się przerwą i serce pokryje się śniegiem pesymizmu – wtedy jesteś stary i Bóg może się użalić nad twoją duszą.””

„Czyli radość życia daje niedająca się niczym zahamować młodość i beztroska dwudziestu kilku lat?… a później do nas wszystkich (brzmi to jak stara i niemodna płyta) należy dbanie o teraźniejszość, by następnym pokoleniom lepiej się żyło. Zostajemy na straży przeszłości i staramy się ją uporządkować, tak jak to właśnie robię, snując swoją opowieść o „Kai od Radosława”, dzielnej, dumnej dziewczynie, którą kształtował „szeroki świat”. Tak jak jej siostra, która mając trzy lata, zaginęła w górach Ałtaju w Dżungarii, powiedziała potem Kirgizowi, że poszła zobaczyć „szeroki świat”.”

„Ciotka Anda była starą panną. Była starą panną do szpiku kości. Była starą panną w o wiele większym stopniu, niż na przykład ciotka Luśka, jej młodsza siostra, również stara panna, która wszakże nie nosiła szczególnych znamion staropanieństwa. Ciotka Anda już przy pierwszym kontakcie nie nastręczała wątpliwości co do swego stanu. Spośród licznych cech typowej starej panny, trudnych do wyodrębnienia i opisu, choć wyraźnie widocznych w geście, postawie, słowach i zachowaniach, szczególnie rzucała się w oczy drobiazgowa pedanteria i ponadnormalna dbałość o higienę. Do miasta zawsze wychodziła w rękawiczkach, żeby nie dotknąć gołą ręką czegoś brudnego.”

„Pierwszą czynnością jaką rano spełni stary skaut jest zauważyć skąd wieje wiatr.”

„Magia przyciągania i zachwytu nie przetrwa krótkotrwałej eksplozji, jeśli opiera się ona wyłącznie na hormonach. Jestem zbyt stary, aby tego nie wiedzieć. I zbyt dobrze znam się na chemii.”

„Stary człowiek po śmietnikach buszuje jak pies,
no powiedzcie politycy co to kurwa jest?!”

„Właściciele mówią że oni pracowali na tej ziemi, to ta sama stara historia!; ci, którzy nie pracują i nigdy nie pracowali, zawsze zasłaniają się pracą.”

„Bo miłość nie zna, co to jej najwyższa miara, póki wciąż cudzych spojrzeń uniknąć się stara.”

„Sam nie wiedział, kiedy zrobił się stary i lekko przygarbiony od bólu pleców, kiedy jego żona pomarszczyła się i schowała za okularami.”

„Jest taki stary dowcip o behawiorystach: behawioryści są przekonani, że nie istnieją przekonania, myślą, że nikt nie myśli, i według ich opinii nikt nie ma opinii.”

„Zacząłem od filmów społeczno-publicystycznych, bo wówczas jeszcze naiwnie wierzyłem, że krytyczne filmy dokumentalne mogą ulepszyć socjalizm w Polsce; wielu wówczas chciało na fali entuzjazmu Października 1956 roku likwidować nieprawości stalinizmu i budować wspaniałą świetlaną przyszłość. Ale „czarna seria” szybko się skończyła, większość tych filmów powędrowała na półki, a z nimi i moje Miasteczko. Do dziś istnieje w archiwum WFD stara adnotacja czerwonym długopisem, że mój film można wydawać na projekcje „tylko w salach WFD i za zgodą dyrektora.””

„Błaszczak w roli silnego człowieka stara się, jak może. Wymusza na niechętnej policji coraz twardsze interwencje wobec ludzi protestujących przeciw władzy PiS. Zniechęca ją zaś do działań wobec kiboli czy narodowców, których partia Kaczyńskiego chce uczynić swymi sojusznikami. Zastrasza uczestników protestów pod Sejmem i pod Wawelem poprzez publikowanie ich portretów – wraz z wezwaniem do stawienia się lub wskazania policji miejsca ich pobytu. Wypowiada się przeciw imigrantom, jeśli wcześniej tak samo wypowie się prezes. I milczy w sprawach trudnych, dopóki prezes nie przedstawi swego stanowiska. (…) Błaszczak jest człowiekiem bez właściwości, bez charakteru, wydaje się, że nawet jego energia życiowa jest w całości pożyczona od Kaczyńskiego.”

„Człowiek najprawdopodobniej rodzi się z długiem, którego nigdy nie może spłacić, niezależnie od tego, jak bardzo się stara, bo dług ten ciągle rośnie. Człowiek zawsze zawdzięcza coś innym. Jeśli zignoruje ten dług, to powoli zatruwa sobie duszę. Jeśli zaczyna go spłacać, to w rezultacie powoduje tylko zwiększenie zadłużenia. Ale to, co potrafi dać, jest miarą jego człowieczeństwa.”

„Gdzieś na dnie snu,
późną jesienią,
powraca tu
rozmowa zła,
te głosy dwa,
których już nie ma,
ten stary temat –
to ty i ja.”

„Starzy piraci wciąż mnie grabią
Sprzedali mnie kupcom
Zaraz po tym jak wyciągnęli mnie
Z otchłani bez dna”

„To genialny aktor i wspaniały człowiek. I świetny rozmówca. Przyprowadził na plan swoją nastoletnią córkę i przedstawił mi ją. Dziewczyna marzy o tym, żeby zostać aktorką, Tommy więc chciał, żebym jej opowiedziała trochę, jak to jest. Byłam zaszczycona, dosłownie mowę mi odebrało. A poza tym gadaliśmy przez cały czas o wszystkim i o niczym. Bardzo naturalnie, jak starzy przyjaciele. Tommy ma niesamowite poczucie humoru, uwielbiam go za to. A do tego potrafi słuchać jak mało kto. Nawet po jakimś czasie pamiętał, o czym rozmawialiśmy danego dnia. To naprawdę miłe.”

„Nikt nie jest tak stary, aby nie mógł się jeszcze czegoś nowego nauczyć.”

„(…) w latach 80. grałam ją w telenoweli zatytułowanej „W labiryncie” i kiedy pan Paweł Karpiński, producent i reżyser, zaproponował mi, żebym wróciła jako ta postać tym razem do „Klanu”, to pomyślałam sobie: czy tu ktoś nie zwariował? Ale, jak widać, w serialach jest wszystko możliwe. I tak oto, od pięciu lat trwa nowy, stary żywot Marioli Kaczorek.”

„W zimie czuję się jak stara kolba kukurydzy, kiedy ziarnka zostały wyłuskane i wykarmiono nimi świnie.”

„Potwarz stara się głównie o to, ażeby aniołom odłamać skrzydła i przyprawić ogony.”

„Każdy artysta stara się być indywidualistą i nie lubi, jak go gdzieś w jakieś szuflady wciskają.”

„Reżyser dokumentalista to – według mnie – człowiek, który stara się przybliżyć widzom pewne tematy z życia, do których sam nie mógłby dotrzeć. Zawsze starałem się dostać z kamerą w rejony niedostępne przeciętnemu człowiekowi. Do domu Tadeusza Bairda czy na metę rajdu Monte Carlo. Jako dokumentalista starałem się pobudzić ludzką ciekawość i częściowo ją zaspokoić.”

„Zdecydowałam się dlatego, że zaprosili mnie ludzie, do których mam zaufanie, którym wierzę. A jako stara aktorka mam duże wyczulenie na to kto mówi prawdę (…) ludzie z Prawa i Sprawiedliwości mówią prawdę.”

„Źle. Nic nie zdziałałem. Birski, idiota się wplątał. Przykuł mnie do drzewa i poszedł po samochód. Cholera. Mało mnie nie dopadło.
– Uwolniłeś się?
Pokazał resztki kajdanek wiszące mu na nadgarstku.
– Zawieś czosnek. Jutro spróbuję znowu. Tylko, że ten cholerny gliniarz będzie teraz na mnie czatował. Boże, Ty widzisz taką ciemnotę i dlaczego nie oświecasz tego bałwana?
– Dzięki. Jak mogę się odwdzięczyć?
– Dopiero po robocie. Szkoda, że nie dałem rady dzisiaj.
– Czekaj, przetnę ci może chociaż do końca te bransoletki.
– Tego nie odmówię.
Poszli do szopy. Marek zręcznie przeciął szlifierką kajdanki, podkładając kawałek blachy. Jakub starannie wytarł je szmatką i wsypał do plastikowej torebki.
– Przyda się – wyjaśnił.
Wkrótce potem na swoim koniku jechał do domu. Dojechał do szosy na Chełm i pojechał w stronę Woj sławie. Gdy mijał cmentarz poczuł, że coś mu się przygląda.
– Jeszcze się do was dobiorę – obiecał.
Wrażenie przyglądania się zniknęło, tak jak gdyby to coś przestraszone wycofało się. Birski czekał swoim radiowozem na krzyżówkach.
– Dobry wieczór – rzucił kąśliwą uwagę.
– A dobry wieczór.
– A skąd to się wraca? Może z nielegalnych poszukiwań archeologicznych?
– A tak sobie jeżdżę. Cierpię na bezsenność. Pomyślałem, że odrobina świeżego powietrza dobrze mi zrobi.
– Słuchaj Jakub, ty mnie znasz.
– Trudno nie znać ozdoby naszej gminy i dzielnego pogromcy kłusowników, bimbrowników i wszelakich innych złoczyńców.
– Dopóki nie złapię cię na gorącym uczynku, możesz czuć się bezpieczny, ale strzeż się. Nawet, jeśli wiek cię uratuje przed odsiadką, to ja się postaram, żeby obrzydzić ci życie. Będą grzywny i inne takie. Ty się starzejesz. Nie jesteś już taki sprytny jak pięć lat temu, gdy obejmowałem tu służbę. A z czasem będzie coraz gorzej.
– Zapewne tak. A swoją drogą to mało brakowało, a tłumaczyłby się pan, dlaczego mój trup znaleziony na cmentarzu ma kajdanki na rękach.
– Hym?
– Wampiry przyszły. Na szczęście uwolniłem się.
– Oddaj chociaż kajdanki. To służbowe…
– Proszę – Jakub rzucił mu torebkę. Birski roześmiał się.
– Wiesz, za co cię posadzę?
– Tak?
– Za niszczenie milicyjnej własności.
– Pańskie słowo w sądzie przeciwko mojemu. To będzie bardzo trudno udowodnić.
– Tu są twoje odciski palców – potrząsnął torebką.
– Obawiam się, że nie. Wytarłem je flanelą. Nie został ani jeden.
Birski zawył. Naraz coś mu przyszło do głowy.
– Są za to na torebce.
– Niewątpliwie. Znalazł pan torebkę u mnie w kuble i wsypał pan do niej zniszczone uprzednio kajdanki. Na torebce są moje odciski palców, co nie czyni dowodu.
Milicjant zaklął.
– Muszę cię dopaść, choćby to była ostatnia rzecz, jaką zrobię w życiu.
– Życzę powodzenia.
– Mam. Kierowanie nieoznakowanym pojazdem. Ten konik nie ma nawet świateł odblaskowych o pozycyjnych, nie wspominając.
– Zgadza się. Sanie, fura przyczepa platforma muszą mieć światła odblaskowe. Ale konie nie. To taka luka w przepisach. Nie zacytuję z pamięci stosownego paragrafu. Ale mam w domu kodeks ruchu drogowego. Gdyby pan chciał skorzystać.
Birskiemu wpadł do głowy kolejny pomysł. Wyciągnął z kabury pistolet.
– Rzuć broń – polecił.
– Nie mam.
– Rzuć broń. Rzuć broń.
– Proszę o dodatkowe wyjaśnienia.
– Proste. Muszę trzy razy ostrzec, abyś rzucił broń. Potem oddam strzał ostrzegawczy, a potem postrzelę cię w obronie własnej i postaram się, aby to był nieszczęśliwy wypadek. Aby postrzał okazał się śmiertelny. – Zaraz, zaraz. Przecież nie mam broni.
– Przepisy milczą o takim przypadku. To taka luka, Jakubie. Muszę ostrzec, oddać strzał ostrzegawczy i mogę strzelać.
– A jeśli rzucę broń, to już pan nie może? – zaciekawił się Jakub.
– Wtedy nie.
Egzorcysta sięgnął do cholewy buta i wydobywszy z niej nóż, rzucił go na ziemię. Prosto pod nogi Birskiego.
– Rzuciłem broń. Tym samym nie może pan strzelać.
Birski rozpłakał się.
– Ja już nie mogę – powiedział. – Pan panie Wędrowycz jest okropnym człowiekiem.
– No nie rozklejaj się. Milicjant, a beczy. Zagniesz mnie następnym razem.
Posterunkowy otarł oczy.
– Rozmowa z panem to intelektualne przeżycie – wyznał. Jestem szczęśliwy, że tylko pan w tej gminie jest tak inteligentny. Proszę jechać do domu.
– Nie omieszkam się. Jestem już stary i muszę się wysypiać. A odnośnie świateł odblaskowych, to wiszą tam, pokazał gestem.
Na końcu ogona kłaczka miała zapiętą spinkę do włosów, na której huśtał się odblaskowy znaczek. Czterolistna koniczynka. Na szczęście. Birski wył długo i ponuro. Wył tak przejmująco, że aż pobudzili się okoliczni mieszkańcy. Nie zapalali świateł. Stali za firankami i przyglądali się temu zdumiewającemu widokowi. Pośrodku skrzyżowania stał radiowóz, a koło niego miejscowy posterunkowy, zadarłszy głowę, wył do księżyca. Okoliczne psy podchwyciły jego skowyt. Wkrótce obudziło się pół wsi.”

„Została u nas w domu po niej taka stara, kaszubska książka…”

„Gdy umierają wielkie religie, wyłaniają się religie wypaczone – sekty. Zawsze jest tak. Wtedy się wyłaniają bożki – to jest ta charyzmatyczna władza wodza, jeszcze przed Stalinem, on jest ten jedyny, nikomu się nie ufa i wybiera się wtedy jednego, któremu się ufa. To jest stara historia. To sięga co najmniej czasów romantyzmu. (…) polityka jest taką zbrodnią i hańbą, że lepiej, aby jeden człowiek wziął na siebie całą tę hańbę. W ten sposób narodowi została ta hańba oszczędzona. Tu było teoretyczne uzasadnienie autokracji rosyjskiej: car poświęca się, bierze na siebie hańbę za cały naród, hańbę prowadzenia państwa. I tu znowu ta krew przelana, te straszliwe zbrodnie, jakie się działy, tak, ale tu jest ta uświęcona osoba tego idola, właśnie tego cara czy Lenina, charyzmatycznej osoby, która odkupuje wszystko, w której pokłada się najwyższe nadzieje, i ona bierze na siebie cały grzech.”

„Jeszcze w 1937 roku, w okresie moskiewskich procesów, gdy rozmawiałem z dość ważnymi komunistami, z przyjaciółmi i pytałem: „Więc teraz to jest dla was przecież oczywiste?” – odpowiadali: „Tak, to prawda, ale nie możemy odejść, to jest cała nasza młodość”. Komunizm pokazał, jak niesłychanie jest trudno odejść od swojej młodości, wtedy kiedy ta młodość była jakimś szczytem, jakąś bezinteresownością, jakąś piękną drogą życia. Ci wszyscy starzy komuniści, którzy różnie dochodzili do komunizmu, dochodzili przecież drogą idealizmu i drogą ogromnej bezinteresowności. Polscy komuniści. Likwidacja polskiej partii komunistycznej, likwidacja Polaków w Rosji ma bardzo wiele przyczyn. Jedną z przyczyn jest to, że polscy komuniści, przynajmniej inteligentni, ci najbardziej inteligentni, znacznie przed wojną i nawet przed procesami wiedzieli, czym są tak zwane zbrodnie Stalina. (…) Odejść od swojej młodości, od idealnej swojej młodości, nie mieli siły. (…) siła partii komunistycznej (…) polega między innymi na tym, że przy ogólnej atomizacji społeczeństw współczesnych wytwarza sektę braterską, braterstwo sekty i la deliquenca settaria.”

„Lekarz stara się ujrzeć w człowieku jego niedomagania, sędzia jego złe strony, a ksiądz jego głupotę – im głębsza tym lepsza.”

„Podczas jednego z posiedzeń Międzynarodowej Rady Państwowego Muzeum w Oświęcimiu przeprowadziliśmy na terenie byłego obozu Auschwitz-Birkenau wizytację mającą na celu ustalenie sposobów konserwacji zachowanych tam obiektów. Podczas tej czynności dwóch żydowskich działaczy rozejrzało się wokół, jakby czegoś wypatrując. W pewnym momencie powiedzieli, że na wieży jednego z kościołów w Oświęcimiu widzą krzyż. Wkrótce pojawiła się z ich strony sugestia, że najlepszym sprawdzianem dobrej woli chrześcijańskich uczestników dialogu będzie wyeliminowanie wszystkich krzyży z krajobrazu wokół Auschwitz-Birkenau. (…) Oczywiście z wież kościołów w Oświęcimiu też! Na początku nie dowierzałem własnym uszom. W najlepszym przypadku traktowałem to jako ponury żart. Ale żeby upewnić się, czy mój słuch i rozum działają, zaproponowałem obu rozmówcom wejście na wieżyczkę nad bramą wejściową do Birkenau, skąd rozciąga się panorama obozu i okolicy. Wszedłszy na górę, wskazałem dłonią krzyż nad kościołem i zapytałem, czy chodzi im o jego usunięcie. Potwierdzili i zacytowali znaną formułę religii Holocaustu: „Niebo nad Auschwitz musi być puste!”. W ich ustach odżył stary postulat ateistów: cmentarz, jakim jest Auschwitz, musi być wolny od znaków religijnych, a sprzymierzeńcem w dziele usuwania krzyży powinien być Kościół. Nadmienię, że – niestety – nie zabrakło w polskim Kościele osób, duchownych i świeckich, którym ta rola odpowiadała.”

„Poezja jest stara jak świat i skończy się dopiero razem z nim.”

„Kocham ją z całego serca. Chyba dlatego, że jest tak różna ode mnie. Ludzie mówią, że jest wariatką, życiową niezdarą. Ja tak nie uważam. Ona po prostu chce, żeby wszystkim było dobrze, stara się na siłę uszczęśliwiać ludzi. Przez to popada w coraz to nowe tarapaty.”

„Pamiętam dokładnie wszystkie jego opowieści, z których część mogłaby stworzyć fabułę cudownej książki. Jego chropowate dłonie, którymi zawsze poklepywał mnie po ramieniu na przywitanie, zwykle pociły się w trakcie snucia setek historii. Nie wiem ile w nich było prawdy, a ile pięknej wyobraźni Pana Mirona, ale to nie jest ważne. Ważniejsze było poczciwe, lwowskie el, które stary bukinista wplatał w słowa milicja, solidarność, PRL, Gomułka. Uwielbiałem słuchać jego lwowskiego el.”

„Czas jest jak stary, łysy oszust.”

„Ty stary dziadu! Co tam majstrujesz cały czas przy tych spodniach?”

„Odkąd człowiek myśli i odkąd umie swe myśli wypowiadać i pismem utrwalać, czuje, że ociera się nieustannie o tajemnice, niezbadane dla jego grubych i niedoskonałych zmysłów i stara się wysiłkami inteligencji uzupełnić bezsilność swoich organów. Kiedy ta inteligencja pozostawała jeszcze w stanie pierwotnym, obcowanie człowieka z fenomenami niewidzialnego świata przybierało formy banalnych okropieństw. Stąd wzięła początek ludowa wiara w rzeczy nadnaturalne, legendy o duszach pokutujących, o wróżkach, gnomach, straszydłach itp.”

„Kiedy przez te dni poza domem chodziła po ulicach, oglądała wystawy sklepów, udawała, że robi zakupy w hipermarkecie, albo przesiadywała na ławce w parku, przyczepił się do niej jakiś facet. Był dość stary, mógł mieć ze trzydzieści lat.”

„Życie nie jest fair. W życiu nic nie jest fair. Od urodzenia harowałem i gówno. A teraz jestem stary i co się dzieje? Aresztują mnie, jak się odlewam. To cholernie krępujące”

„Pierwszym proboszczem z Huszlewa, którego pamiętam, był stary ks. Garbaczewski. Raz przyjechał w Wielką Sobotę, ażeby święcić stoły z pieczywem i mięsiwem. Stoły nie były jeszcze gotowe, a ksiądz mruczał: – Bardzo mi się to nie podoba, na co ja huknąłem spod stołu: – Spróbuj stary, a spodoba ci się! Po odjeździe księdza matka wyłoiła mi skórę. Trochę płakałem, daleko głośniej wrzeszczałem, ale w gruncie rzeczy byłem bardzo z siebie kontent.”

„Jeśli zamiast dwudziestoletniej, pięknej dziewczyny, którą kocham, zjawi się stara kobieta? Czy ją także kocham? Czy zdobędę się choćby na pozory uczucia do Yetty sześćdziesięcio… siedemdziesięcioletniej?! Śmieszne i tragiczne zarazem. Kogo właściwie kocham i czy to w ogóle prawda, to uczucie… Czy nie jest tylko urojeniem, wypełniającym myśli przez całe lata dalekiej podróży?”

„Ujrzeć dno życia – to nie jest najstraszniejsze. Najstraszniejsze jest, gdy owo dno staje się własnością człowieka, gdy miara jego moralności zapożyczana jest z łagrowego doświadczenia, kiedy zastosowanie w waszym życiu znajduje moralność błatniaków. Gdy rozum człowieka stara się nie tylko usprawiedliwić owe łagrowe uczucia, ale też im służyć.”

„Większość z nas jest zbyt stara. Ja mam już pięćdziesiąt lat i od dwudziestu czterech lat jestem premierem.”

„Pamięć tak rozpaczliwie stara się nas opuścić. Pamięć wie, że nie jesteśmy w stanie znieść jej towarzystwa. Pamięć potrafi zrobić z nas skończonych głupców. Posłuchaj tylko starych śmiertelników, którym nie pozostało nic prócz wspomnień z dzieciństwa. Jakże często mylą tych, co są obok nich, z ludźmi, którzy od dawna już nie żyją, a w dodatku nikt ich nie słucha.”

„Rzeczywiście człowiek lubi widzieć swojego najlepszego przyjaciela w poniżeniu wobec siebie; na poniżeniu przeważnie przyjaźń się opiera; i to jest stara prawda, znana wszystkim rozumnym ludziom.”

„Gdy do domu wrócą starzy,
Młódź usłyszy bramy trzask,
Gdy wrócicie już z wojaży,
Dzieci… będą grzecznie spać!”

„Stary, najbardziej nie mogę znieść ludzkiej obojętności na zło. Tej samej bestii, mniejszej lub większej, w czasie wojny i na co dzień przez ludzi hodowanej dla ludzi. Nie mogę się wyrwać, bo nie potrafię być obojętny.”

„Zasada reinkarnacji jest głęboko chrześcijańska, gdyż opiera się na nieśmiertelności duszy, na karach i nagrodach przyszłych, na sprawiedliwości Bożej, na wolnej woli człowieka i na etyce Chrystusowej; nie jest więc sprzeczna z religią. Nawet słowa Chrystusa nie dopuszczają pod tym względem żadnej wątpliwości.
Czytamy w Ewangelii św. Jana w r. III.
„Odpowiedział Jezus Nikodemowi: Zaprawdę powiadam ci: Jeżeli się kto nie narodzi znowu, nie może widzieć Królestwa Bożego: Rzekł do niego Nikodem: Jakoż się może człowiek narodzić będąc stary? I zali powtóre może wejść w żywot matki swojej i narodzić się?
Odpowiedział Jezus: Zaprawdę, powiadam ci: Jeżeliby się kto nie narodził z wody, nie może wejść do Królestwa Bożego. Co się narodziło z ciała, ciało jest, a co się narodziło z ducha duch jest. Nie dziw się, że ci powiedziałem. Musicie się znowu narodzić.””

„Jeśli skurwysynu na mój koniec czekasz.
To sobie poczekasz jeszcze parę dekad.
Skurwysynu, jeszcze na twym grobie będę tańczył breaka.
Nawet jako stary zgred będę robił rap, przyrzekam.”

„Hi-fi, super star, super hit,
Disc jockey szczerzy kły znad konsolety,
Hi-fi, super star, super hit,
Na zwariowane sny świat ma apetyt.”

„Warszawa jest dla mnie jak taka stara, brzydka żona. Nie kocham jej, nie lubię, nie podoba mi się i nigdy nie podobała, ale przecież zawsze do niej wracam. Wracam, choć mam na świecie rozsiane różne kochanki, z którymi właściwie mogłabym się ożenić. Ale nie żenię się.”

„Stara, chadecka i komunistyczna klasa polityczna miała jednak poczucie wspólnego dobra. Berlusconi wziął ludzi ze świata biznesu i rzucił ich w politykę. Oni nie mają poczucia misji, nie mają sensu della stato. Trudno się dziwić, że co pięć minut zmieniają partyjne sztandary. Berlusconi mógłby jutro poprosić o azyl na wyspach Fidżi, ale ten cały światek, który wykreował, pozostanie i będzie trudny do wyeliminowania.”

„Ludzie mówią, że jestem stary, zramolały i nie mogę mówić. Ze współczucia wolą, żebym żył w spokoju, spędzając czas w łóżku. To nie jest sprawiedliwe.”

„Myślę, że w dzisiejszych czasach, kiedy tak dużo mówi się o historii, a nawet stara się pisać tę historię na nowo, sprawa pamięci i naszej tożsamości jest naprawdę ważna.”

„Hamilkarze, senny władco grodu książek, czujny stróżu nocny! Przed szkaradnymi gryzoniami bronisz rękopisów i druków, które stary uczony nabył za cenę skromnego dochodu i niezmordowanej gorliwości. W tej cichej bibliotece, której strzegą twe cnoty marsowe, śpij, Hamilkarze, jak lubieżna sułtanka! Bo w swej osobie łączysz straszną postać tatarskiego rycerza z ociężałym wdziękiem kobiety Wschodu. Bohaterski i zmysłowy Hamilkarze, śpij, czekając chwili, gdy myszy przy świetle księżyca zaczną wyprawiać harce Acta sanctorum uczonych bollandystów.”

„Miłości! – gaje pogody,
I łzawych cierpień bez miary,
Złorzeczy ci gorzko młody,
Ale uwielbia cię stary.”

„W epoce upadku świata starożytnego i pojawienia się chrześcijaństwa „reakcyjna” była obrona zasad starożytnego oświecenia i starożytnej cywilizacji, natomiast „postępowa”, a nawet „rewolucyjna” była obrona tych zasad duchowych, które później zatriumfowały w kulturze średniowiecznej. Twórczy ruch, rewolucja ducha tamtych czasów, prowadziły ku „mrokom Średniowiecza”. To nie ostatni obywatele, nie ostatni pisarze i filozofowie świata starożytnego, ale nauczyciele i Ojcowie Kościoła byli ludźmi prawdziwego ruchu duchowego”.(…) Stary świat, który upada i do którego nie może być powrotu, jest właśnie światem nowożytnym z racjonalistycznym Oświeceniem, z indywidualizmem i humanizmem, z liberalizmem i demokratyzmem, ze wspaniałymi monarchiami narodowymi i polityką imperialistyczną, z potwornym systemem gospodarki industrialno-kapitalistycznej, z potężną techniką oraz pozornymi zdobyczami i pomyślnością, z wyuzdaną i bezgraniczną żądzą życia, z ateizmem i bezdusznością, z brutalną walką klas i socjalizmem jako ukoronowaniem epoki. Z ochotą gotowi jesteśmy śpiewać słowa pieśni rewolucyjnej „Starego wyprzyjmy się świata”, rozumiejąc pod „starym światem” właśnie świat nowożytny skazany na zagładę.”

„Ta stara maszyna już dalej nie pociągnie.”

„Na pierwszym planie przez kilka dni występowała redaktor Katarzyna Wiśniewska, dziennikarka „Gazety Wyborczej”. Sposób, w jaki zajmuje się ona sprawami Kościoła i je przedstawia, jest skandaliczny! W pewnym sensie mamy do czynienia z nową jakością podmywania tożsamości wierzących. Ta nowa jakość redaktor Wiśniewskiej polega na tym, że nie stara się używać argumentów ani maskować niechęci do Kościoła i części jego hierarchów, lecz posługuje się metodami i środkami, które w takim natężeniu i z taką częstotliwością nie były dotąd stosowane.”

„Plutarch… To ten okropnie stary pisarz!”

„Starzy głupcy są najgorsi.”

„Starzy ludzie idą powoli.
Ciągną za sobą
długie i coraz cięższe życie.”

„Znowu dochodzą nas wieści o wyrokach śmierci. Dziś wieczorem w sprawie włocławskiej, która trwała 10 dni, zapewne znowu zapadło kilkanaście. Z 11 wyroków w sprawie lubelskiej zatwierdzono 5. Przed 2 tygodniami razem z Wólczyńskim powieszono i drugiego, Śliwińskiego. Końca nie ma i nie widać jeszcze. My już przyzwyczailiśmy się do tych wiadomości. I żyjemy dalej. Myśl nie jest już w stanie objąć zgrozy całej, odczuwa niepokój tylko jakiś, jakiś cień pada na duszę – i obojętność na wszystko coraz głębiej duszę ogarnia. Żyje się, bo nie wyczerpały się siły fizyczne. I wstręt się rodzi do siebie za to życie. I pozostaje jedno z dwojga: albo stoczyć się na samo dno…, albo odrzucić od siebie wszelką myśl o życiu własnym, o szczęściu i pójść drogą „odkupienia” winy swojej, winy ludzkości – drogą „męczeństwa”. Tyle razy pisałem o radości życia i potędze jego, o dniu jasnym, wiosennym, o czarodziejskiej muzyce, o pieśni wymarzonej, o kraju z bajki, o kraju prawdziwym. Dziś jeszcze mówiłem o tym towarzyszowi memu, przed kilku dniami pisałem o tym do towarzysza, któremu na obczyźnie, w kraju cudownie pięknym, smutno i pusto, i obco. A teraz, gdy piszę te słowa, zawsze, jak cień złowrogi, pada na mą duszę myśl: „umrzeć powinieneś””

„W czasie ostatnich dni nasiliła się eskalacja błędnych informacji, pewien chaos medialny. Próbuje się zmienić stary skostniały system, on zawsze będzie się opierał. (…) Ta ustawa jest bardzo trudna. Wprowadza elementarny porządek w sektorze leków, gwarantuje dostęp do nowoczesnego i skutecznego leczenia dla wszystkich pacjentów, a nie tylko tych, których na to stać. Kończy się pewien etap: etap dzikiego zachodu w polskiej polityce lekowej.”

„Tytuł W starym kinie pojawił się dość szybko, podobnie koncepcja – była wprawdzie stara, ale wciąż aktualna, bo chcieliśmy bawić ucząc i uczyć bawiąc. Programy musiały więc być atrakcyjne, ale przy tym i edukacyjne. Przyjąłem jeszcze jedną zasadę: że nie będę używał obcych słów. W tym programie nie będzie żadnych „frustracji”, „alienacji” itd. Będę wprawdzie – jeśli to konieczne – mówił o tych sprawach, ale nie będę używał słów, które dla kogoś mogą okazać się niezrozumiałe. Telewizję oglądają różni ludzie i dla każdego to, co mówię, ma być jasne i klarowne.”

„Przekonanie o wyjątkowości Polaków wpajała mi od małego moja babcia, która urodziła się w 1917 r. Stara pepeesówka, tłumaczyła mi, że Indianie to też są Polacy i Ajnowie w Japonii również. Bo Polacy to każdy naród, który jest uciemiężony.”

„Nie jestem stary, więc o emeryturze nie myślę. Zostałem jednak legendą i przyznaję, że naprawdę nie wiem co konkretnie chcę teraz robić.”

„Czasami czuję się jak stary grecki medyk. Wiem, jakie mam przeprowadzić badania i jakie efekty wywołają moje mikstury. Greckie słowo „pharmakon” ma podwójne znaczenie: to lek i niebezpieczna trucizna. Tak samo dwuznaczna jest metoda mojej sztuki. Dla aktorów, tancerzy i publiki mój teatr jest estetyką trucizny, która może okazać się lekiem.”

„Sędzia wyglądał jak ospały stary wyżeł. Prokurator okręgowy sprawiał wrażenie zdenerwowanego, za to obrońca oskarżonej był diabelnie pewny siebie. W ławie przysięgłych nie zasiadała ani jedna kobieta. Pomyślałem, że uniewinnienie Fanquist jest niemal pewne.”

„Kiedyś ćpałem, piłem na umór, miałem kompleksy i myślałem tylko o pieniądzach i karierze. Dziś mam stabilizację i podoba mi się moje życie. Owszem, ono jest nudne, bo siedzę w domu i oglądam programy sportowe. Nie chciałbym jednak tej niepewności, którą miałem kiedyś. A na szaleństwa jestem już za stary.”

„Komunikacja – zwykła, stara komunikacja, jaka znana była dawniej – przeminęła. Za sprawą zakłóceń elektromagnetycznych. Telefony – a co za tym idzie, i stary dobry Internet – nie działały. Nie działał przekaz radiowo-telewizyjny. Nikt nie wiedział, co stanowi przyczynę tego zjawiska, ale było to coś na podobieństwo długiego rozbłysku słonecznego, który mógł trwać w nieskończoność.”

„Na miano znakomitego reżysera trzeba długo pracować. Ja już jestem za stary. Raczej zostanę przy swoim głównym zawodzie. Dlatego uspokajam kolegów reżyserów – nie będę konkurencją.”

„Większość nauczycieli traci czas na zadawanie pytań, które mają ujawnić to, czego uczeń nie umie, podczas gdy nauczyciel z prawdziwego zdarzenia stara się za pomocą pytań ujawnić to, co uczeń umie lub czego jest zdolny się nauczyć.”

„Kiedy moje dziecko będzie miało 20 lat i doprowadzi do tego, że stary będzie chciał ruchać jego dupy, to na pewno się tu przeprowadzę.”

„Ani to brylant, ni talizman wschodu
Ni krwawe ślady tatarskiej ofiary.
Jest to szacowna relikwia narodu,
Z której się chełpi nasz Sandomierz stary.”

„Życie przypomina jedną wielką przejażdżkę kolejką górską, z wszelkimi podskokami, zakrętami i obrotami, w górę i w dół przez całą drogę (…) Problem polega na tym, że większość ludzi myśli, że kieruje kolejką, i tak bardzo stara się przejąć kontrolę, że traci wszystkie zabawne momenty.”

„BJ:' – Spadłem ze sceny w Millwaukee… nie, to nie było śmieszne. Tak se zleciałem i tyle.
'Dziennikarz:' O czym wtedy myślałeś?
'BJ:' – Miałem nadzieję, że nie złamałem nogi.
'Dziennikarz' (do Mike'a i Trea): A co wy pomyśleliście?
'Tre:' – Jaa.. nie zauważyłem.
'Mike:' – Pomyślałem, pośpiesz się stary, nie gram dla nich cały dzień.
'BJ:' Taa, traciliście dla mnie czas, co?
'Mike:' Nawet jeśli się złamała, to co?
'BJ:' Krwawiłem! Czułem się jak zbity pies! Ale tracili cenny czas, więc musiałem szybko się pozbierać…
'Tre:' Inaczej byśmy Ci złamali drugą girę.”

„Puszczenie jest ceną za dojrzewanie i mądrość. Cierpienie umierania jest cierpieniem nowych narodzin. Stara koncepcja, teoria, sposób życia, widzenie świata muszą umrzeć. Wtedy wygrywa życie.”

„Diabeł wie więcej nie dlatego, że jest diabłem, tylko dlatego, że jest stary.”

„Stara miłość jest jak rak.”

„Gazeta Wyborcza” stara się śledzić wszystkie moje kroki, żebym przypadkiem nie powrócił na arenę kultury narodowej. Zaproszenie mnie do Gorzowa jest aktem wielkiej odwagi.”