Cytaty o babci

„We wsi był teatr, który dzisiaj nazwano by ludowym, poza tym na co dzień śpiewano pieśni. Moja babcia też śpiewała.“

—  Wojciech Siemion aktor polski 1928 - 2010

Źródło: „Przegląd”, 2003, cyt. za: culture.pl http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_siemion_wojciech

„Wszyscy ci samotni chłopcy są dalekim odbiciem jej własnego synka Lassego, którego musiała zostawić u obcej rodziny tuż po urodzeniu.“

—  Ulla Lundqvist 1938

o bohaterach książek Astrid Lindgren (m.in. Bosse, Sucharek i kaleki chłopiec z Braci Lwie Serce).
Źródło: Justyna Sobolewska, Babcia wszystkich Szwedów, „Polityka” nr 12 (3001), 18–24 marca 2015, s. 90.

„Powiem pani dlaczego. W jej życiu było sporo cierpienia, ale nie chciała, żeby o tym mówić. I dopóki żyła, nie wspominało się, że jej mąż był alkoholikiem, że nie było im tak dobrze. Powstał właśnie film dokumentalny, w którym dowiadujemy się o tej stronie jej życia.“

—  Ulla Lundqvist 1938

informując, że Astrid Lindgren nie zaznała w życiu namiętnej miłości między mężczyzną a kobietą oraz kobietą a kobietą.
Źródło: Justyna Sobolewska, Babcia wszystkich Szwedów, „Polityka” nr 12 (3001), 18–24 marca 2015, s. 90.

„W czasie poprzednich wakacji wracałem do domu babci znad rzeki i usłyszałem z daleka, jak babcia krzyczy, że ten pan Leon to d… a nie facet. Na mój widok strasznie się speszyła, a potem wyjaśniła mi, że facet, który nie umie porąbać drewna, to nie jest prawdziwy facet. Hm, chyba nie ma najlepszego zdania o moim tacie. On na pewno uciąłby sobie rękę, albo nawet obie ręce, rąbiąc malutki pieniek.“

—  Liliana Fabisińska 1971

Amor i porywacze duchów

„Dziewczyny i chłopaki, odniosłem wrażenie, że robicie to po raz pierwszy. Parę osób wypadło wam z orbity, szczególnie tutaj babcia blondyneczka posypała się i poleciała na Wenus.“

—  Kuba Wojewódzki polski dziennikarz muzyczny 1963

Mam talent!
Źródło: edycja I, odc. 3 http://tvnplayer.pl/programy-online/mam-talent-odcinki,50/odcinek-3,S01E03,725.html

„Obraz dziadka Jana (Jasia, jak nazywała go babcia) wyobrażałem sobie od dzieciństwa. Wydawał mi się świętym. Przez całe życie nie słyszałem, by ktoś rzucił kamieniem w ten obraz. Zabójcy milczeli, żeby nie wyjawić swojej zbrodni. I oto przyszedł czas, i zapienili się następcy zabójców. Myślą, że nie odpowiedzą za twoją śmierć, dziadku Jasiu. No i pienią się przecież na mnie, choć i wspominają twoje imię. Jacy oni podobni do tamtych, jak podobni… Podobni do szczegółów.“

—  Jan Poźniak publicysta i działacz białoruskiej mniejszości narodowej w II Rzeczypospolitej 1895 - 1940

„Pierwszy raz kiedy odkryłem śmierć… ja, moi rodzice, babcia i dziadek jechaliśmy przez pustynię o świcie. Ciężarówka pełna Indian uderzyła w jakiś inny samochód czy coś. W każdym bądź razie ci Indianie leżeli na drodze wykrwawiając się na śmierć. Byłem tylko dzieckiem, więc zostałem w samochodzie, kiedy mój ojciec i dziadek poszli sprawdzić co się stało. Nic nie widziałem, była tylko zabawna czerwona farba i ludzie leżący dookoła. Wiedziałem jednak, że coś się dzieje, mogłem odczuć wibracje ludzi dookoła mnie i w pewnym momencie zdałem sobie sprawę, że oni wiedzą jeszcze mniej ode mnie. To był pierwszy raz, kiedy zaznałem strachu… i myślę, że w tym momencie dusze tych martwych Indian… może jeden czy dwóch z nich biegając w przerażeniu dookoła dostał się do mojej duszy. A ja byłem jak gąbka, gotowy aby ich przyjąć.“

—  Jim Morrison amerykański muzyk rockowy i poeta 1943 - 1971

„Moja babcia zwykła mówić, że Bóg ma swój plan w stosunku do każdego z nas. Chciałbym móc zrealizować Jego plan, ponieważ mój okazał się do dupy.“

—  Mickey Rourke aktor amerykański 1952

„Patrz, teraz godom jak śląska babcia.“

—  Ryszard Riedel polski muzyk rockowy, wokalista 1956 - 1994

„Wspominam Warszawę z dużym sentymentem. W Warszawie mieszkają moja mama i siostra, (…) babcia i dziadek (…). Zadowalam się jednak odwiedzinami, gdyż nie chciałabym mieszkać w Warszawie (…). Nie wyobrażam sobie, aby tam wychowywali się nasi synowie. Warszawa wydaje się miejscem pełnym pośpiechu, gonitwy, nieustannej rywalizacji i agresji. Brakuje mi tam zwykłej ludzkiej życzliwości, skupienia na drugim człowieku, okazania ciepła, gestu czy uśmiechu. Wszyscy wyglądają na zestresowanych zarabianiem pieniędzy, spłatą kredytów i rosnącymi potrzebami. Poznań, mimo że jest jedną z większych aglomeracji, to dużo spokojniejsze miasto. Odbieram je jako prorodzinne. Żyje się w nim inaczej.“

—  Natalia Niemen wokalistka 1976

Źródło: Izabela Górnicka-Zdziech, Ze śpiewem na ustach, „Magazyn Familia”, 18 kwietnia 2011 http://www.magazynfamilia.pl/artykuly/Ze_spiewem_na_ustach,4159,91.html

„Lektura powieści Marii Rodziewiczówny „Między ustami a brzegiem pucharu” powinna być lekturą obowiązkową. Pokazuje ona bowiem coś, czego inne narody po prostu nie mogą pojąć, a mianowicie, że nieważne są brudne wioski, nieważne to, że inni mają fortuny, skoro nie znają zapachu zacieru wódczanego, nieważne, że babcia zrzędliwa, panna odęta, a Jasio przaśny bęcwał, skoro promienieje z nich siła moralna. Jak? Którędy? Skąd? - Nie wiadomo. „Amen – wymówił Jan z Wentzlem, pochylając głowę. A Jadzi zdawało się, że tego słowa nie mówił tylko mąż i brat, ale że powtarzał za nimi cały chór z grobów rozrzuconych po całym świecie”. Tym wesołym zdaniem kończy się powieść Marii Rodziewiczówny. A teraz przyznajmy się: przecież musieliśmy chyba czytać ją wszyscy, bo inaczej skąd bylibyśmy tacy, jak jesteśmy?“

—  Krzysztof Teodor Toeplitz polski dziennikarz 1933 - 2010

Źródło: Siła moralna, „Polityka”, grudzień 1984.

„Mój dziadek, który urodził się i studiował we Lwowie, a także babcia Anisja Czemierkin, pochodząca z rodziny zrusyfikowanych kozaków zaporoskich przeniesionych przez cara na Kaukaz zginęli oboje. Dodam, że co warte podkreślenia zginęli z rąk UPA mimo, że babcia była rodowitą Ukrainką, a dziadek lekarzem, który często „judymował” – leczył biednych Ukraińców za darmo. Kilkadziesiąt lat później, gdy byłem w Kisielinie, ukraińscy sąsiedzi wiele razy podkreślali jak wspaniały był to człowiek i jak niesamowicie dobry. Pewnego razu moja mama nie wytrzymała i zapytała: „To dlaczego go zamordowaliście?”. Odpowiedzieli: „Bo tak trzeba było”. „A nas też, gdyby trzeba było, zamordowalibyście?”. „No tak”“

—  Krzesimir Dębski kompozytor polski, skrzypek jazzowy 1953

usłyszała.
Wypowiedzi o rzezi wołyńskiej
Źródło: Wywiad z Krzesimirem Dębskim, polskiekresy.pl, 3 czerwca 2008 http://www.polskiekresy.pl/index.html?act=nowoscifulldb&id=50

„Wciąż żyjemy w świecie, w którym istnieje potrzeba audiowizualnego wydarzenia. Czuli ją Grecy, Rzymianie, pojawiła się nawet w kościele katolickim. Sztuką, która przez 300 lat z dużym powodzeniem zaspokajała tę potrzebę, była opera. A gdy opera się skończyła, pojawiło się kino. Teraz jest podobnie – kino umiera i będzie zastąpione przez inną formę telewizualną. To właśnie malarstwo powinno stać się początkiem nowego kina. Malarstwo ma olbrzymią siłę, narzuca sposób w jaki patrzymy na świat, postrzegamy krajobrazy, czy kobiece piękno. Słynny szwajcarski malarz Giacometti mówił, że twoja babcia może nie wie nic o Picassie, ale Picasso wie o niej wszystko. Mnóstwo ludzi przejawia olbrzymią ignorancję i myśli, że malarstwo to takie bardzo prywatne, kameralne zajęcie.“

—  Peter Greenaway brytyjski reżyser filmowy 1942

Źródło: Wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=41379

„Moja babcia zawsze mówiła, żeby nie karmić bezpańskich zwierząt. Wiecie dlaczego? Bo się rozmnażają.“

—  André Bauer 1969

o publicznej pomocy społecznej dla ludzi bezdomnych.
Źródło: „Forum”, 17 września 2012.

„Astrid zobaczyła, że Pippi to ja. Dostałam tę książkę, kiedy miałam siedem lat, i to był najważniejszy prezent w moim życiu.“

—  Ulla Lundqvist 1938

Źródło: Justyna Sobolewska, Babcia wszystkich Szwedów, „Polityka” nr 12 (3001), 18–24 marca 2015, s. 90.

„W czasie wojny jadaliśmy żytni chleb, który w środku był zawsze wilgotny. Ja, która jadałam mało i nie lubiłam bobu, często pojawiającego się na stole, schodziłam po chleb i byłam zadowolona, bo do wagi bochenków był zawsze dodatek, który brałam dla siebie, choć babcia się gniewała, bo brakowało potem chleba dla wszystkich, ale ja i tak go sobie brałam i chowałam na zapas. Potem ja i moja siostra Maria wyjmowałyśmy miąższ i odkładałyśmy na bok. Kiedy tylko mama na nas nie patrzyła, robiłyśmy z tego wilgotnego miąższu laleczki, które kładłyśmy na parapecie do wyschnięcia. Następnego ranka, kiedy byłyśmy głodne, choć były już twarde, zjadałyśmy je.“

—  Sophia Loren włoska aktorka filmowa 1934

Źródło: Zakazany związek, który potępiał Watykan i inne sekrety z życia Sophii Loren, Wirtualna Polska, 5 lutego 2013 http://ksiazki.wp.pl/gid,15310875,page,11,tytul,Zakazany-zwiazek-ktory-potepial-Watykan-i-inne-sekrety-z-zycia-Sophii-Loren,galeria.html

„Ja przeżyłem, moje siostry bliźniaczki nie. Babcia była sanitariuszką, dziadek działał w obronie cywilnej. A na pogrzebie ojca podszedł do mnie facet i powiedział: „Nie wiem, czy pan wie, ale pana ojciec kupował od Niemców broń dla AK ciężarówkami.”“

—  Jan Englert aktor polski 1943

Tylko tyle.
Źródło: Jacek Cieślak, Oddzielić złoto od błota, „Rzeczpospolita”, 5 września 2008 http://www.rp.pl/artykul/186049.html?print=tak&p=0

„Boję się chorób i śmierci, no i oczywiście starości. Zapewne wyniosłem to z domu. Wczesna śmierć ojca i brata dają o sobie znać w mojej psychice. Babcia też ciągle mówiła o chorobie i śmierci. Ja nie chcę chorować, dlatego szczepię się, na co się da, badam się raz do roku na wszystko, dbam o zęby, a jak tylko gdzieś mnie coś strzyknie, lecę do lekarza. Niektórzy nazywają mnie hipochondrykiem. Poza tym chcę być szczupły. Dlatego uprawiam te wszystkie sporty: pływam, ćwiczę jogę, jeżdżę na rowerze. Dają mi one psychiczną wolność od moich obsesji. Po każdym ćwiczeniu, po każdym basenie czy przejażdżce rowerowej jestem szczęśliwy. Osiągam spokój. A jeżeli nie znajduję na to czasu albo mi się po prostu nie chce, jestem na siebie zły. Bo te ćwiczenia oddalają wizję starego, tłustego cielska.“

—  Jacek Poniedziałek aktor polski 1965

Źródło: Nienawidzę sztuczności, „Sukces” nr 12, grudzień 2010 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/108945.html

„Bardzo dużo koreańskich piosenek zna moja babcia. Skończyła 73 lata i wciąż ma fenomenalną pamięć. Potrafi zaśpiewać piosenkę, która trwa godzinę i ma ze 20 zwrotek… A gdy pytam, skąd ją zna, mówi, że usłyszała kiedyś w dzieciństwie!“

—  Iwan Komarenko wokalista rosyjski (Ivan i Delfin) 1976

Źródło: Ivan Komarenko - Muzyka jak narkotyk... http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/828/Ivan-Komarenko-Muzyka-jak-narkotyk.html