Cytaty o słońcu

strona 2

„Słońce wydobywa erotyczny potencjał planety: to ono budzi jej nieokiełznaną zmysłowość.”

„W czterech ścianach siedzę
Wpatrzony w monitor
W okno słońce świeci
Nowy wirus w sieci
Ach na dworze jest tak pięknie
Ludzie chodzą uśmiechnięci
Przyszła już najwyższa pora
Porzucić światło monitora”

„Słońce skórę mi spiekło, lecz kłopot to mały.
Jestem przecie tak mocnym i krzepkim pasterzem!
I cóż wart jest mężczyzna, gdy nie ogorzały?
Włos mi pierś i ramiona porósł, by rzec szczerze,
Lecz nie powinno cię to odstręczać, jeżeli
Piękność twoja zawarła z rozumem przymierze.”

„Niech optymizm zatriumfuje nad pesymizmem, niech słońce zaświeci i niech każdy wie, że Partia Konserwatywna jest gotowa: do służby, do walki, do zwycięstwa.”

„Jeszcze nigdy nie przyjęłam żadnej roli w telenoweli. Powód jest prosty – kreowanie postaci przez wiele lat niekorzystnie wpływa na rozwój aktora. Aktor staje się w pewnym momencie zwykłą maszynką. Zamiast grać odtwarza daną scenę. Kilkakrotnie odmówiłam już takich ról. I nie żałuję.”

„Uważam, że jest zupełnie na odwrót niż mówił Godard. Kino to nie prawda 24 razy na sekundę, to kłamstwo 24 razy na sekundę. Aktorzy udają, że są kimś, kim nie są, w sytuacjach i miejscach, które są nieprawdziwe. Dzień udaje noc, suche udaje mokre, Vancouver udaje Nowy Jork, utarte ziemniaki udają śnieg. Budynek to plan z cienkimi ścianami, słońce to lampa, a odgłosy ulicy zapewniają spece od dźwięku. To wszystko iluzja, ale wygrywają ci, którzy sprawią, że fantazja jest najbardziej realna, emocjonująca i najbardziej angażująca.”

„Cokolwiek dostanę do ręki, rylec, trzcinę, gęsie pióro, długopis,
Gdziekolwiek odnajdą mnie, na taflach atrium,
w celi klasztornej, w sali przed portretem króla,
Spełniam, do czego zostałem w prowincjach wezwany.”

„Miłość – pożywienie zgłodniałego, woda czysta spragnionego, słońce człowieka zziębniętego, nieodzowna energia życia…”

„Dla Żyrardowian z przed półwiecza geografja nie przedstawiała żadnych trudności. Słońce wschodziło za Czarnym borkiem i zachodziło latem nad Guzowem, a zimą między Sokólem i Benenartem. Na północ od Żyrardowa był Teklinów i Feliksów, dalej wlewo, ku zachodowi leżały Wiskitki, do których szło się przez las koło Papierni, a jechało szosą przez długie Kozłowice; za Wiskitkami istniał barwny Łowicz, znany nam tylko z imienia, bo był bardzo z drogi dla ludzi wędrujących pieszo, albo furkami chłopskiemi. Na południowej stronie leżały wsie Korytów i Chroboty, a za niemi Radziejowice i miasto Mszczonów, wsławione niezliczonemi pożarami.”

„Niebo kąpie się w bitewnym blasku
Ogień za ogień. Nosi surowe imię: wielki Yang, Słońce
Rewolucja zaś ma nagie, różowe ciało
Przez chwilę idą razem
Póki nie znikną złudzenia.”

„Określono mnie całkiem szczerze trzeźwym Ślązakiem. Coś w tym prawdy, aczkolwiek mniej jestem trzeźwym od przeciętnego Ślązaka. Ulega i poddaję się z łatwością uczuciom. Inaczej nie mógłbym nagryzmolić tyle książek o tamtym sercu. Ja zaś wiem, że staram się być przede wszystkim wyrozumiałym na wszystko. I na złość ludzką i na głupotę ludzką i na dobroć ludzką. Czasem tylko się zapominam i wtedy albo jestem porwany czyjąś dobrocią i widzę w niej słońce w ludzkim sercu, albo też ciężko pieronuję, co razi nieprzywzyczajone uszy. Ale i tego pieronowania staram się unikać, choćby już z tego powodu, żeć to nie wypada i nieładnie.”

„Pamiętam, że miałem wtedy rzeżączkę, musiałem złapać to u jakiejś prostytutki przed tą walką. Paliło mnie jak lipcowe słońce.”

„Największa mądrość życiowa polega właśnie na obojętnym przyjmowaniu tego, co zsyłają niebiosa, słońce czy deszcz, byleby nie w nadmiarze, ale nawet i wtedy, bo przecież ani w czasie potopu nie zginęli wszyscy ludzie, ani nie było jeszcze takiej suszy, żeby nie przetrwała choćby jedna trawka lub nadzieja na jej odnalezienie.”

„Wtedy wstał czarny, mroczny, zły Śiwa i stworzył Głupotę.
Uniosła się ona z Ziemi, ogromna i szpetna. Bezbarwne włosy wielkimi kosmami opadały na jej ramiona i plecy a oczy jej były ślepe. Patrzyła na słońce – i nie widziała słońca. Patrzyła w gwiazdy – i nie widziała gwiazd.
Wokół niej kwitły kwiaty a ona nie odczuwała ich woni. Kiedy palące promienie słońca padały na jej ciało – nie kryła się w cieniu rozłożystych drzew. A kiedy od chłodu drżały jej wszystkie członki – nie chodziła wygrzewać się na słońcu.
(…) A wokół unosił się okropny fetor, słychać było jęki, lała się krew.”

„W strofach poetów
słońce grzeje, ale nie opala
wiatr wieje, ale nie przeziębia (…)
ulewą zachodzą szyby, ale nie mokną (…)
sen piersi oddechem kołysze
ale serce nie bije temu, kto oddycha”

„Lubię jesienne słońce, wtedy
Gdy przez tłum chmurek i mgieł się przedziera
I rzuca blady swój umarły promień
Na drzewo, co się od wiatru kołysze,
I na wilgotny step.”

„Zdradziła mnie. Jest czternasty lipca, święto Francuzów, słońce praży jak piec, zieleń wiotczeje, czyjeś imieniny, jezioro srebrzy się, a nad nim opary, a wyżej mewy, a wyżej obłoczki niczym pupy niemowląt, a najwyżej błękit, niebieskość, seledyn, fiolet, kosmiczna głębia pełna niepotrzebnych planet, zbytecznych gwiazd, bezsensownych mgławic układających się w jakieś Drogi Mleczne, które prowadzą donikąd. No i po co to wszystko?
Pytam:
po co jest życie?
po co człowiek?
po jakie licho ludzkość, w dodatku podzielona idiotycznie na kraje, narody, społeczeństwa, rasy, wyznania, kolory?
dlaczego chłopcy kochają się w dziewczynach, a dziewczęta w chłopcach, tylko nie w tych co należy i nie na długo, nie na zawsze, choć przysięgają z iskrą w oku, że kochać będą przez wieczność?
dlaczego głupota góruje nad rozwagą, brutalna siła nad subtelnością, wulgarność nad humorem, przyziemność nad fantazją?
dlaczego mój ojciec pije?
dlaczego matka nie rzuci go do stu piorunów?
dlaczego dorośli ludzie na wysokich stanowiskach, skąd rządzi się światem, są zajęci głównie grożeniem sobie, prowokacjami i produkcją coraz to doskonalszych środków do rozbicia kuli ziemskiej na atomy?
dlaczego Jagoda mnie okłamała?”

„Za oknami świt czerwony,
Jeszcze sennych szelest drzew,
Słońce wraca z drugiej strony,
Ptak zbudzony zaczął śpiew.”

„Tak czy owak, oto haiku po naszemu.
Napisał na tablicy:
Słońce Miami
W górze nad rozlewiskiem.
Steki z bułkami.”

„Od kiedy pamiętam, 1 maja zawsze było słońce, jednak od kiedy kler zawłaszczył ten dzień, czyniąc z niego święto Józefa Robotnika, zaczęło padać.”

„Wszyscy to wiedzieliśmy, wszyscy to przeżywaliśmy, a jednak trzeba było to sobie wyraźnie i jeszcze raz uprzytomnić: lato 1940 roku było straszne. Straszne dla wszystkich ludzi dobrej woli. Wtedy, w owym lipcu, nie śpiewały ptaki, nie pieściło ich słońce, nie dla nich był nawet spokojny chleb, w pocie czoła zdobyty. Cała wolna jeszcze ludzkość przecierała sobie przerażone oczy i budziła się jakby z koszmarnego snu do jawy, która miała być również koszmarem, tylko jeszcze posępniejszym. Światem wstrząsały niebywałe dotychczas dreszcze, serca miliarda ludzi tłukły się w najgorszym przeczuciu, w niepokoju, w rozpaczy, w zwątpieniu. Wszyscy ludzie, wszyscy – i ten u góry, i ten na dole, i wrażliwy, i ociężały, i cockney nad Tamizą, i kaboko w Brazylii, i górnik w Pensylwanii, i hodowca w Australii, i plantator na Jawie – wszyscy, jakby porażeni, tracili nadzieję. Oczekiwali ostatecznej klęski. Klęski już nie tylko wielkiej Brytanii, ostatniego wolnego bastionu Aliantów za Zachodzie Europy, lecz całego ucywilizowanego świata. I nie byli ani pod wpływem wrogiej propagandy, ani piątej kolumny; mieli inne źródła zwątpienia: fakty. Nagie fakty. Żelazną wymowę faktów.”

„Boże narodów, daj nam Twe błogosławieństwo
Pochyl się nad tą naszą ojczyzną;
Nieustanie zsyłaj słońce i deszcz,
Wypełniaj jej ziemie ludźmi i kwiatami;
My jej dzieci błagamy Cię,
Daj nam siłę, wiarę, lojalność,
Nigdy słabość, zupełna wytrwałość
W obronie jej wolności.”

„Wpatruj się co wieczora we słońce zachodnie:
Nic nie powiększa oczu i duszy – i nie ma
Chwili – jako ta chwila potężna – i niema,
Kiedy dzień w piersi morza gasi swą pochodnię.”

„Calutki dzień tak ciepło było,
Że dziadek – i on w końcu z pieca zlazł,
U rzeczki siadł, gdzie słońce piekło,
I stare plecy pod siermięgą grzał.”

„Czy nigdy nie będę szczęśliwy? Co mam zrobić, żeby być? – Chciał sobie przypomnieć, czy kiedyś już w życiu odczuwał prawdziwą radość. Stanęły mu przed oczami zapomniane fragmenty przeszłości: bardzo wczesny chłodny poranek, słońce wstaje zza gór, po błotnistej drodze skaczą małe szare ptaszki. Nie miał wtedy żadnego specjalnego powodu do radości, ale ją czuł.
Albo to: wieczór, koń o lśniącej sierści ociera swą piękną szyję o płot, słychać nawoływanie przepiórek, gdzieś, skądś kapie woda. Aż zaczął szybciej oddychać w podnieceniu, kiedy sobie to przypomniał.
I jeszcze: jedzie starym wozem drabiniastym ze swoją kuzynką. Była starsza od niego, nie pamięta, jak wyglądała. Koń spłoszył się i szarpnął, ona upadła na niego i podnosząc się oparła rękę na jego nodze. Ogarnęła go rozkosz, czuł ją w brzuchu, uderzyła mu do głowy, aż do mózgu, aż do bólu.
I to: jest o północy w wielkiej ciemnej katedrze, ostry barbarzyński zapach żywicy kręci mu w nosie. Trzyma w ręku małą świeczkę przewiązaną białą jedwabną kokardą. Senny szmer odprawianej przed wielkim ołtarzem mszy nadpływa z oddali i usypia go słodko.
Mięśnie Juana rozluźniły się. Zasypiał na słomie w opuszczonej stodole. Nieśmiałe myszy wyczuły, że śpi, wyszły spod słomy, zaczęły się bawić i krzątać, i deszcz poszeptywał cicho na dachu”

„Prowincja Ostrów miasta wyschła snu zatoka
Słońce wysoko rośnie gorączka podróży
palące czoło na szybie wagonu
w przeciągu czasu, zdarzeń, doświadczenia.”

„Tak jak yin i yang, Słońce i Księżyc, światło i cień, dzień i noc, tak i my należymy do siebie!”

„Ciemność jest częścią tego, kim jesteśmy. Ale teraz wybieramy słońce.”

„W twojej szmince karminowe słońce się odbija dziś.”

„Gdyby cnota opalała płeć jak słońce, kobiety zasłaniałyby się i od cnoty parasolkami.”

„Przeżywaj każdy dzień od chwili, kiedy słońce wstanie, dopóki nie opadną ci powieki.”

„Słońce nie jest żółte
Kurczak jest!”

„Słońce rozproszyło cały niepokój.”

„W każdej twej kropli słońce świeci.
Wodo, najbystrzejszą dolę los tobie przeznaczył!”

„Słońce także kloaki nawiedza, a nie maże się.”

„Błysnęło słońce i światło uderzyło w dwa anioły, śpiące na ławce i jeden z nich chciał zasłonić oczy i poruszył się niespokojnie i nieostrożnie stoczył się przez wyrwę w ławce wprost na betonowe płyty trotuaru, nie rozlewając ani kropli z butelki, a cień od żerdzi z ławki przeciął mu twarz na pół, od czoła do brody i nadał tej twarzy wyraz zadumy i anioł leżał na trotuarze, a drugi, śpiący na ławce, wyciągnął nagle rękę i lunatycznie zaczął macać żerdzie obok siebie i to miejsce, na którym spoczywał dotąd jego towarzysz, a potem ręka znieruchomiała, a on zaskomlał…”

„Wczesnoporanne słońce było słodkie jak lody waniliowe, rozsmarowane delikatnie na niebie.”

„Roślinność w całym mieście oszalała i byłaby pochłonęła wszystkie ulice, gdyby jej codziennie nie wyrąbywano. Wszędzie było zielono, zielono, zielono, zielona mgła na niebie, z nieba padał zielony deszcz, niekiedy przez chmury przeświecało zielone słońce, z każdego balkonu zwieszały się szerokie, błyszczące, zielone liście, w każdym ogródku szalała zieleń.”

„Astronom znużony przymknął powieki, chwilę – zda się – drzemie, nagle wprost w Słońce spojrzał i natchniony zatrzymał Słońce i poruszył Ziemię.”

„W moich posiadłościach słońce (nigdy) nie zachodzi.”

„Samotność jest jak światło bez słońca. Choćby słońce się wypaliło, zostanie jasność.”

„Nie jestem ładna. Nie jestem piękna. Jestem promienna niczym słońce.”

„Promienne jak uśmiech słońce
na błękitnym zwieńczeniu świata.
Ten grymas potrzyma nas w napięciu
od rana do wieczora.
W godzinie wzejścia wzbije się w niebo
paskudny księżyc,
bo zdeformowany częściowym zaćmieniem
i będzie olbrzymia droga z gwiazd:
mleczna jak tabliczka czekolady.”

„To, że Bóg stworzył najpierw Adama, a potem Ewę nie dowodzi bynajmniej, że mężczyźni są ważniejsi, tylko że kobiety są doskonalsze. Mężczyzna jest próbnym okazem człowieka, szkicem, podczas gdy kobieta – wariantem ostatecznie zatwierdzonym, poprawionym i dopełnionym. Przecież to jasne jak słońce!”

„Zimowe słońce czas prześwietla
podnosi drzewa rozczochrane
… od dziś je czeka warta wieczna,
gdy tu w mogile pozostaniesz!”

„Przyleciały jaskółeczki
kołem kołujące,
figlowały, świergotały
radośnie krzyczące:
– Idzie wiosna! Wiosna idzie!
prowadzi ją słońce.”

„Krew, pot i słońce leją się na skronie
I krzyże stroją ziemię Cyrenajki,
Bój wrze bez przerwy w boskich praw obronie,
Lata się liczą godzinami walki.”

„Chwała to słońce martwych.”

„Od chwili skonania Pana Jezusa na Krzyżu Łaska Boża nie przestaje przyświecać wszystkim ludziom, zarówno dobrym jak złym; podobnie jak słońce świecące nad pięknym kwiatem, któremu nadaje barwę, jak i nad brudnym ściekiem.”

„Słońce wczoraj się wkradło między nas przy stole,
By znienacka w twe oczy zajrzeć opuszczone,
Ale ogniem zbyt żywym pierzchło zawstydzone,
Lękając się na zawsze popaść w ich niewolę.”

„Tak wielu ludzi jest nieszczęśliwych, a jednak nie podejmują żadnej próby, by to zmienić, ponieważ przywykli do życia w pewności, konformizmie i konserwatyzmie, co może dawać poczucie spokoju umysłu, ale w rzeczywistości nie ma rzeczy bardziej niszczącej dla niespokojnego umysłu niż pewna przyszłość. Podstawą życia ducha ludzkiego jest jego pasja przyrody. Radość życia przychodzi z nowymi doświadczeniami, a zatem nie ma większej radości niż mieć wciąż zmieniający się horyzont, każdego dnia inny, i nowe słońce.”

„To jest tak, że budzisz się rano, a wszystko wokół jest szare. Niebo szare, słońce szare, miasto szare, ludzie szarzy i myśli szare. I jest tylko jedno wyjście – znowu się napić. Wtedy robi się lżej. Wtedy wracają kolory.”

„Kogo Bóg oświeci, pewnie i słusznie jaśnieć musi. Nie dlatego słońce niejasne, że je czasem czarne chmury okryją.”

„Bóg mnie nie przyjmie, ale nie przyjmie też diabeł. Wyszedłem na słońce, aby mogli wziąć moją dusze. Zrobiłem to z miłości, nie myśląc o piekle ani bólu. Ale to ziemia stała się moim czyśćcem.”

„Słońce nie jest większe od stopy.”

„Żar lał się z nieba. Zdawało się, że to nie tylko samo słońce tak grzeje, ale i ziemia, budynki i drzewa, że nawet zwierzęta wganiane do chlewów i stajni roznoszą tę duchotę, że nawet ludzie, że to z zielonej ściany parku bucha jak z pieca to duszne, nagrzane powietrze, które lepiło się do ciała, zatykało oddech, gryzło w oczy jak dym.”

„Póki słońce i powietrze, zawsze będzie wiatr; to dobrze gdy czasem wieje w twarz.”

„Wszędzie tam, gdzie brzoza
i muzyka w kołach jadącego na jarmark woza:
„Aj, dierbień, dierbień kaługa” śpiewa wóz i w słońce jedzie…
gdzie wiewiórki są królewny, a królowie – niedźwiedzie;
gdzie kobiety noszą piersi wysoko, a w oczach zmrużonych całą słodycz świata,
gdzie na wędrowca czeka wieczorem herbata
i mały dom, i sen, i brzęk talerza,
i głupie, rzeźbione drzwi, dla biedaków rozwarte na ścieżaj –
wszędzie tam,
choćby to było na końcu świata,
jest Rosja.”

„Bhagawad Gita jest jak Słońce. Uważam, iż powinnością każdego Hindusa jest ją czcić, tak jak czci on pozostałe elementy go otaczające. Jestem z całego serca przekonany, że jeśli ktoś nie szanuje tego tekstu, nie ma dla niego miejsca w Indiach. Powinien opuścić kraj i osiedlić się poza jego granicami.”

„Słońce jest łowcą niedojrzałym,
w czerwień radości głowę stroi,
słońce indiańską jest dziewczyną
z plemienia Illinois.”

„a kiedy nad ranem
słońce cię rozbiera dla mnie
sentymentalnie
i nad fortepianem
pochyleni święci brody swe
rozpuszczają
oglądam twą nagość
i nie wierzę sobie sam
tutaj niebo swe mam
tutaj niebo swe mam
tu mój raj”

„Słońce jest Bogiem.”

„Słońce chyliło się ku schematowi.”

„Słońce grzeje jak nigdzie, ten sam rap bije oknem,
patrzą krzywo przechodnie, choć już mamy wyżej spodnie,
to okropne, z pysków ponoć bije nam żałość.”

„Jest niedziela
dziecko karmi chlebem gołębie
pies wykręca w tył łeb
żeby zobaczyć swe gówno
słońce wpatrzone w siebie
rani wszystko na oślep
wieczorem zdechnie
jak zawsze”

„Milczymy, bo wszystko już powiedziane
Milczymy, bo boli nas nasza wina (twoja, moja)
Nie umiem spojrzeć w twoje oczy
Ty też szukasz czegoś na ścianie.”

„Minęło lato. Góry śniegiem się odziewają, przedgórza występują w dzikszych coraz barwach. Polany opustoszały, ogłuchły echa pieśni pasterskich, słońce z każdym dniem widoczniej się nudzi, z każdym dniem wcześniej na spoczynek odchodzi.”

„Trudno jest kręcąc, zatrzymywać się i potem znów zaczynać od początku. Dzień mija, słońce zachodzi. Trudno jest kręcić na łonie natury, w plenerze.”

„Potem okazało się, że z tych moich zdjęć chce korzystać: oceanografowie, żeby zaobserwować, jak się zmienia linia morza, socjologowie, żeby zbadać, jak ludzie obracają się, kiedy słońce wędruje po niebie; przychodzili naukowcy z PAN. Zrozumiałem, że nagroda WPP zobowiązuje.”

„W oddali łąki, wejdźże do łóżka,
Czeka tam na cię z trawy poduszka,
Skłoń na niej główkę, oczęta zmruż,
Rankiem cię zbudzi słońce, twój stróż.
Tu jest bezpiecznie, ciepło jest tu,
Stokrotki polne zaradzą złu.
Najsłodsza mara tu ziszcza się,
Tutaj jest miejsce, gdzie kocham cię.”

„Najpierw zaszło słońce, potem zaszedł fakt, a w rezultacie i ona.”

„Nie martw się!
Bo przyjdzie wiosna znów!
Zawoła: „Przebudź się, ziemio! Przebudź
Z głębokiego snu!”
Znów wyjrzy słońce,
Zazielenieje trawka na łące,
Wybuchnie wiosna i jak wiatrem rozwieje
Mój smutek i zmartwienie!”

„On nigdy nie wychodzi na słońce, bo zbytnio się zmęczył ciągnąc za sobą cień.”

„Na szczęście słońce rozlewając światło nie pyta ludzi, czy sobie go życzą, bo rozdzieliliby się na stronnictwa, a niektóre z nich żądałyby, ażeby zgasło.”

„Za rok wiosenne czary wrócą znów:
Słońce zaświeci i słowik zanuci,
Akacja kwitnąć będzie i krzak bzów,
Jeno się człowiek zmieni i nie wróci.”

„Czyż każda z tych gwiazd lub słońc nie może mieć swoich podwładnych, tak jak nasze Słońce ma planety z ich księżycami, które im służą?”

„Starzy mówią o zimie
Młodzi chwalą słońce
A czas tylko umyka

Biegniemy do nikąd
Kręcimy się wkoło
A rok staje się dniem”

„Słońce w kapeluszu.”

„A kto odwiąże łódź, gdy łódź odpływa? A kto usłyszy cień obuty w futra? Kto w półśnie żywy przemógł kiedyś strach? Nam co zostało? Tylko pocałunki, A tak włochate niby pszczoły małe, Co umierają, gdy wylecą z ula. A szemrzą wciąż w przejrzystym gąszczu nocy, A lecą pośród drzew Tajgetu sennych, A żywią się lucerną, czasem, miętą. A teraz weź, dziki jest mój podarek, Suchy naszyjnik z małych martwych pszczół, A one w słońce przemieniły miód.”

„Był czas gdy czczono Słońce. Przez wiele stuleci budowano mu wieże, złociste ołtarze, składano hołd o świcie, aż w toku wydarzeń wygasł człowiek dla Słońca, które dalej świeci…”

„Jak słońce, gasnąc w pysznych promieni efekcie,
Zachodzić się nie wzbrania i świecić nie żąda,
Tak on powoli opis poprawia w korekcie
Tej śmierci, którą widzi i wie, jak wygląda.”

„Niczego nie byłam pewna. Może to po prostu cecha nastolatków: ogólny brak pewności. Nie byłam pewna, czy istnieje Bóg, czy istnieje życie po śmierci. (…) czy słońce wzejdzie o poranku i zajdzie wieczorem.”

„Miłość wśród cnót jest jak słońce wśród gwiazd: udziela im blasku i piękna.”

„Czyż można chcieć Słońce, a jego plam nie?”

„To [jazda konna] jak proszenie kobiety do tańca. Jeżeli nie masz pewności siebie i boisz się, że ci odmówi, i podchodzisz ukradkiem, patrząc na swoje buty, to jasne jak słońce, że ci odmówi. Wtedy, oczywiście, możesz spróbować złapać ją i zmusić do skakania po podłodze, ale w końcu żadnemu z was nie sprawi to zbytniej radości.(…)
Tańczenie i jazda konna to to samo cholerstwo. Chodzi o zaufanie i przyzwolenie. Jedno się trzyma drugiego. Mężczyzna prowadzi, ale nie ciągnie jej na siłę, proponuje współpracę, a ona czuje to i idzie z nim. Są w harmonii i poruszają się we wzajemnym rytmie, po prostu na wyczucie.”

„Pod moim bezpośrednim dowództwem było 49 bombowców horyzontalnych. Mniej więcej 500 metrów z prawej i trochę poniżej mojego samolotu leciało 40 samolotów torpedowych. W tej samej odległości z lewej, ale o 200 metrów nade mnę leciało 51 bombowców nurkujących. 43 myśliwce osłaniały formację. Trzy pierwsze grupy dowodzone były przez kapitanów Muratę, Takahashi i Itaya. Lecieliśmy przez gęste chmury rozciągające się na wysokości 2000 metrów, czasem ponad nimi. Dzień wstawał i obłoki pod nami poczęły stopniowo rozjaśniać się, gdy na wschodzie pojawiło się błyszczące słońce. Otworzyłem owiewkę kokpitu i popatrzyłem na wielki szyk samolotów. Ich skrzydła lśniły w jasnym, porannym świetle słonecznym. Szybkościomierz wskazywał 125 węzłów – pomagał nam wiatr popychający nas z tyłu. O 7.00 wyliczyłem, że powinniśmy osiągnąć Oahu w niespełna godzinę, jednak lecąc ponad chmurami nie widzieliśmy powierzchni morza, nie mieliśmy też możliwości sprawdzenia, na ile wiatr zniósł nas z kursu. Włączyłem antenę kierunkową, nastawiając ją na radiostację Honolulu i wkrótce złapałem jakąś lekką muzykę. Obracając antenę odnalazłem dokładny kierunek, z którego nadchodziła emisja i skorygowałem nasz kurs o pięć stopni. Nastawiając precyzerem radioodbiornik usłyszałem razem z muzyką coś, co wydawało mi się komunikatem meteo. Wstrzymując oddech pokręciłem gałką i wsłuchiwałem się w głos. I wtedy usłyszałem po raz drugi: „Przeciętne częściowe zachmurzenie, z chmurami przeważnie nad górami. Podstawa chmur 3500 stóp. Widzialność dobra. Wiatr północny, 10 węzłów.””

„Świat się zmienia, słońce zachodzi, a wódka się kończy.”

„Król dzikusów tylko łagodnie spytał Aleksandra Macedońskiego:
„Powiedz, czy w twoim wielkim kraju słońce świeci?”
„Jeszcze jak! Jak słońce jest na niebie, to ono świeci”.
„A czy deszcz pada w twoim wielkim kraju?”
„Co za pytanie? Jak deszcz sobie pada, to on pada”.
„A czy w twoim wielkim kraju jest trzoda chlewna?”
„Daj ci Boże tyle trzody chlewnej, ile tego jest w moim kraju”.
Zamyślił się król dzikusów, a potem powiada:
„Wiesz co, Aleksandrze Macedoński, o ile w twoim kraju jeszcze świeci słońce i jeszcze pada deszcz, to jedynie ze względu na trzodę chlewną.””

„Nie chodzi o to, czy słońce w państwie danego monarchy nie zachodzi, czym ongiś chełpiła się Hiszpania, lecz o to, co widzi ono w państwie tym podczas swej drogi.”

„A niebo znów na głowę spada mi. I nadziei coraz mniej na słońce.”

„Socjalizm lepiej sobie radzi z idealnymi ludźmi, niż anarchokapitalizm z niedoskonałymi. Lepiej jest też nosić bikini, kiedy świeci słońce, niż płaszcz przeciwdeszczowy, gdy pada. To żaden argument przeciwko noszeniu parasola.”

„Największym nieszczęściem jest skostniałość serca, któremu jednego dnia staje się wszystko obojętne: radość i zgryzota, miłość i nienawiść, smak słodyczy i smak soli. Lepiej takiemu sercu, aby umarło! Nic na nim nie zostawi śladu, nic nim nie zatrzęsie, ani nic nie podnieci. Przeżyło się za życia i trwa w nieruchomym, na nic nieczułym letargu: wszystko inne cierpi albo raduje się, miewa sny i tęsknoty, trwoży się śmiertelnie trwogą, albo bucha odwagą – człowiek zaś chory na skostniałość serca nie drgnie, choćby grom przy nim uderzył, nie zaśmieje się, choćby samo słońce do niego przyszło. Jest mu wszystko doskonale obojętne.”

„Mówię do ciebie tak cicho jak ptak
o świcie słońce upuszcza w twoje oczy
Mówię do ciebie tak cicho
jak ty do mnie”

„Dla Gruzinów słońce wschodzi i zachodzi w Moskwie.”

„Kto nosi szaty zakonne, ten musi mieć serce złote a duszę jak słońce, które oświeca, ogrzewa, zapala i pobudza do życia.”

„(…) Jestem przerażony od stóp do głów.
– Dlaczego?
– Ponieważ przyglądam się cieniom, panie Rozbóju – odparł Wojtek. – Słońce się przesuwa. Zachodzi.
– Ze słońcem tak bywa… – zaczął Rozbój.
– Nie. Nie rozumie pan. Mówię panu właśnie, że to nie jest słońce prawdziwego świata. To jest słońce jej duszy.”

„Kiedy słońce ukaże się temu, który do tej pory pozostawał w ciemnościach, to otrzymuje światło dla swoich cielesnych oczu i wyraźnie widzi to, czego przedtem nie dostrzegał. Podobnie i ten, który został uznany godnym daru Ducha Świętego, zostaje oświecony na duszy i wyniesiony ponad to, co ludzkie, widzi to, co dotąd było mu nieznane.”

„Zamierzam mostem połączyć Hellespont i przez Europę powieść wojsko na Helladę, aby ukarać Ateńczyków za wszystko zło, jakie wyrządzili Persom i mojemu ojcu. Wszak widzieliście, że i Dariusz gotował się wyprawić przeciw tym mężom. Lecz on zmarł i nie było mu dane zemścić się. Ja zaś, działając w jego i reszty Persów imieniu, nie wprzód spocznę, aż zdobędę i spalę Ateny, których mieszkańcy mnie i mojemu ojcu pierwsi wyrządzili krzywdę.(…) Jeżeli podbijemy ich i ich sąsiadów (…), sprawimy, że ziemia perska będzie graniczyła z eterem Zeusa. Bo istotnie słońce nie ujrzy żadnego kraju, który by z naszym graniczył, lecz wszystkie je z wami połączę w jedyny kraj, przeszedłszy przez całą Europę. Wszak sprawa, jak słyszę, tak się przedstawia, że nie pozostanie żadne miasto, żaden lud na świecie, który by zdołał wdać się w bój z nami – skoro tych, o których mówiłem, usuniemy. W ten sposób zarówno winni wobec nas, jak i niewinni będą dźwigali jarzmo niewoli.”

„Chętnie spotykam się z dziećmi, zwłaszcza małymi. Dla mnie to sprawdzian propozycji ilustratorskich, a dla nich – możliwość rozwinięcia niezwykłych pomysłów. Nie nauczę nikogo rysować w ciągu godziny, ale mogę pobudzić wyobraźnię, zanim nie zostanie zadeptana przez szkołę, gdzie dziecko dowie się, że niebo musi być zawsze niebieskie, słońce – żółte, a trawa – zielona.”