Cytaty na temat krzyk (141 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Metal ma na naszą muzykę duży wpływ. Jeśli chodzi o siłę, krzyki, gitary, itp. to jest trochę metalowe, ale wg mnie brzmi to bardziej jak punk.”

Gerard Way (1977)

O sile

„Zachodzi słońce nad Wędzarnią krwawo, Słychać krzyk drobiu Więckowskiej nieświeży, Sezon skończony, żegnaj sławo! Na zwiędłych liściach znokautowany bokser leży. Twarz mu wykrzywia uśmiech żałosny. Byle do wiosny! Kiedy ci walka na pięści zbrzydła, Poezji rozwiń skrzydła!”

Edmund Niziurski książka Sposób na Alcybiadesa

Sposób na Alcybiadesa

O uśmiechu , O wiośnie , O słońcu , O walce

„Robiąc Katyń, czyli zastrzeliwując w roku 1940 kilkanaście tysięcy polskich jeńców-oficerów, Stalin nie przewidział, że miejsce ich pochówku zajmą potem Niemcy, rozkopią groby, narobią krzyku, a wujkowi Joe wstydu przed aliantami. Przez to w roku 1944 drugi Katyń, chociaż pilnie Stalinowi teraz potrzebny, był już nie do własnoręcznego wykonania. Na Polaków zawsze można jednak liczyć. Wywołując powstanie sami sprowokowali zabicie w swojej stolicy około 20 tysięcy wojskowo przeszkolonych młodych polskich inteligentów o orientacji prolondyńskiej. Na dokładkę uśmiercono 200 tysięcy ich rodziców, krewnych i znajomych. Wszystko bez jednego radzieckiego strzału, naprawdę rękoma Niemców – nie trzeba już było im tego wmawiać. Pełna higiena polityczna. Odeszli jak kamienie przez Boga rzucone na szaniec. W tym czasie w ogóle Bóg bardzo Stalinowi pomagał, lubił go widocznie (…). Londyn sprowokował śmierć lub rozproszenie warszawian i zburzenie miasta w naiwnej nadziei, że uda się z niego wypędzić Niemców tylko po to, żeby w opanowanej przez AK stolicy utworzyć komitet powitalny armii radzieckiej o innym politycznie składzie, niż życzył sobie tego Stalin (…). W powstaniu warszawskim zabito kilkanaście razy więcej ludzi niż w Katyniu. Mniej więcej tyle, ile zginęło polskich żołnierzy na wszystkich frontach II wojny światowej i we wszystkich jej bitwach razem wziętych: we wrześniu 1939, pod Lenino i Monte Cassino, koło Narwiku i w Afryce Północnej, nad Londynem i na Atlantyku, w walkach o Wał Pomorski i nad Odrą.”

Jerzy Urban (1933) polski dziennikarz

Źródło: tygodnik „Nie” nr 31/2004

O śmierci , O Bogu , O wojnie , O ludziach

„Medeą była, kiedy spotkałem ją kolejny raz, czarownicą w transie, w ekstazie, nieruchoma na chodniku,
obdarty płaszcz szeroko rozdziawiony, tłum przepływający wokół niej, jej usta nagle rozdarte na oścież,
niby w krzyku, cicho jednak, tak jakby wybuchł on wyłącznie w jej mózgu czy piersi:
w płaczu tak czystym, wyćwiczonym, oderwanym, że nie potrzebował już głosu czy może nie mógł go już wytrzymać.”

C.K. Williams (1936–2015)

Źródło: Sąsiadka, tłum. Magda Heydel

„Ja wiedziałem, co sercem gryźć mam,
jakim ciosom nadstawić pierś,
nie rachunkiem, nie sylogizmem
budowałem życie i wiersz.

Ale troska jak rdza przeżarła
mojej pieśni serdeczną moc,
tylko krzyk ściśniętego gardła
głucho ciemną przeszywa noc.

Lecz w tym krzyku zostanę młodym.
Jeśli grom – niechaj trafia mnie!
Temu światu ja się nie poddam,
temu światu ja krzyknę: nie!”

Władysław Broniewski (1897–1962) polski poeta

Źródło: Troska i pieśń

O życiu , O świecie , O grach , O nocy

„Jest jakaś powściągliwość w ludziach nieśmiałych – oni już niczego udawać nie muszą, są tylko tacy, jacy wszyscy jesteśmy naprawdę – bezbronni i nadzy. Więc myślę sobie, że jeżeli piekło wybrukowane jest krzykiem, próżnością i jazgotem udawaczy, to droga do nieba zarezerwowana być musi dla ludzi nieśmiałych. No bo czy można sobie wyobrazić bezczelnego anioła?”

Roma Ligocka (1938) polska malarka i pisarka

Wszystko z miłości

O ludziach , O aniołach , O myślach , O piekle

„Każde pokolenie ma prawo do protestu i krzyku, do wyrażania swoich frustracji co do swojej interpretacji świata.”

Krystyna Janda (1952) polska aktorka

Źródło: „Zwierciadło” nr 7/1929, lipiec 2007.

„Nie mam nic, z krzyku tylko zdarte gardło,
ale nim wstanie świt, po cichu powiesz, że było warto.”

Buka (1988)

Po drugiej stronie lustra
Źródło: utwór Oni mówią samotność

O samotności

„Strasznie dziwna ta Warszawa
Ciągły w niej krzyk, ciągła wrzawa.”

Jan Kanty Gregorowicz (1818–1890) polski dziennikarz i pisarz

Źródło: Antologia poezji głupich i mądrych Polaków, wybór Ludwik Stomma, Gdańsk 2000.

„Noc jest najlepszą porą do przeprowadzania szturmu. W nocy nikt nie wie, przeciw komu ma walczyć, jak liczne są siły przeciwnika i skąd nadchodzą. W nocy rządzą Strach i Trwoga, dwaj synowie boga wojny. Noc jest pełna tratowanych namiotów, krzyków przerażenia, świateł pochodni gasnących w błocie i wrzasku konających. W nocy rozbijasz toporem łeb krewniaka i omijasz ostrzem gardło wroga. W nocy słyszysz głos: „ratuj, przyjacielu” i nie wiesz, czy woła wróg, czy sprzymierzeniec. W nocy zaplątujesz się w sznurach od namiotu, a potem spostrzegasz, że to nie sznury, lecz wywleczone ludzkie jelita.”

Jacek Piekara (1965) polski pisarz

Łowcy dusz
Źródło: s. 341

O Bogu , O wojnie , O strachu , O świetle

„Zapewniam cię, księżniczko, że gdybyś zobaczyła mnie naprawdę, uciekłabyś z krzykiem.
– Tylko wtedy, gdybym wiedziała, że za mną pobiegniesz.”

Sherrilyn Kenyon (1965)

Seria Mroczny Łowca, Taniec z diabłem

„To jest krzyk tonącego, gdy znad tafli wody wystaje tylko jeden, ten najmniejszy paluszek.”

Przemysław Iwańczyk

„„Świat cały wydał jęk zgrozy, stwierdzając, że jest ariański” – zauważył w IV wieku św. Hieronim. Dziś wołałby: „świat cały wydał krzyk śmierci, stwierdzając, że jest ekumeniczny”.”

Karl Stehlin (1962) niemiecki prezbiter, przełożony Bractwa Świętego Piusa X w Europie Środkowej i Wschodniej, przełożony Bractwa w …

Źródło: Zawsze Wierni Prawdzie katolickiej – Prawdzie jedynej, Te Deum, Warszawa 2003, s. 92.

O śmierci , O świecie , O wieku

„–2.0 się obudził – odparła. Gdy dowiedzieli się, że Kelly nosi w sobie ich dziecko, nazwali je testem beta. Gdy odebrał telefon ze szpitala, w którym powiadomiono go, że odeszły jej wody, wybiegł ze swego biura, wrzeszcząc wniebogłosy: „Mój program wreszcie trafia na rynek!”. Nim jeszcze przebrzmiał pierwszy krzyk malucha, zaczęli go nazywać 2.0.”

Cory Doctorow (1971) kanadyjski pisarz

Ten bachor przyszedł na świat po to, by ssać cycka.
Gdy sysadmini rządzili światem

O dzieciach , O świecie , O odejściu

„Gdzie zmarł krzyk: „pro patria mori!” Tam kraj – dąb odarty z kory.”

Jan Lemański (1866–1933) polski poeta, satyryk i bajkopisarz

„Niezależnie od wszystkiego, na wskroś i wbrew, głosy ofiar nie zamilkną i ziemia ich krzyku nie ukryje. To, co było przedtem, nie wróci, ale czas po Zagładzie nigdy już nie będzie czasem błogiej niewinności.”

Piotr Cywiński (1972) polski historyk

fragment przemówienia wygłoszonego w trakcie obchodów 65. rocznicy wyzwolenia obozu Auschwitz.
Źródło: Oś – Oświęcim – Ludzie – Historia – Kultura, nr 22, luty 2010 http://pl.auschwitz.org.pl/m/index.php?option=com_docman&task=doc_download&gid=305&Itemid=82

O ludziach , O historii , O czasie

„Ludzie, w których może jeszcze tkwi iskierka ludzkości, uczuć ludzkich, opamiętajcie się! Usłyszcie mój krzyk, krzyk szarego, zwyczajnego człowieka, syna narodu, który własną i cudzą wolność ukochał ponad wszystko, ponad własne życie, opamiętajcie się! Jeszcze nie jest za późno!”

Ryszard Siwiec (1909–1968) żołnierz AK, zmarły śmiercią samobójczą przez samospalenie

Źródło: Fundacja „Nowy Kierunek” http://nowykierunek.org/pl/aktualnosci/a,33,pamieci-ryszarda-siwca.html

O życiu , O ludziach , O emocjach , O wolności

„To miał być krzyk w obronie dzieci. Krzyk, który poruszy wrażliwość widza stępioną przez różnego rodzaju drastyczne przekazy, pojawiające się chociażby w serwisach informacyjnych.”

Andrzej Celiński (reżyser) (1961) reżyser

o filmie Dzieci z Leningradzkiego.
Źródło: Grzegorz Wojtowicz, „Dzieci z Leningradzkiego”. Tubka kleju zamiast obiadu, stopklatka.pl, 25 lutego 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=24439

O dzieciach

„Kręcenie filmu w Nowym Jorku jest jak mieszkanie w tym mieście. Bywają dni, kiedy czujesz się najszczęśliwszym człowiekiem na ziemi, ale są i takie, że chcesz z krzykiem uciec z miasta. Nowy Jork może być jednego ranka twoim najlepszym przyjacielem, a następnego twoim prześladowcą.”

Thomas McCarthy (1966) aktor amerykański

Źródło: Thomas McCarthy o filmie „Spotkanie”', „ITI Cinema”, 14 stycznia 2009 http://www.kinomaniak.pl/katalog/wywiad/74,2

„Przelicz jeszcze i dodaj czterdzieści i cztery Sposoby wybawienia od wszelkiego licha,By wolność jak tabakę zażyć z tabakiery,Potem zdrowo i głośno na wszystko się kicha,I ten rachunek w prawdę sumuj oczywistą,Niech Ci do romantycznej znów uderzy głowy,To jest Twój sen upiorny, Wielki Realisto:Państwo w kamieniach młyńskich, naród niegotowy.Buduj teraz, wydźwignij nas dumnie na cokół,Wielki pomnik śród świata, nad dziejów przesmykiemWyjdź pierwszy na piedestał i rozgłoś naokółTę wielkość wymuszoną batem albo krzykiem,Święć przeminienie tłuszczy i chrzcij nowe czasyZ kropielnicy, co wyschła i krwią już nie chlusta,Starym herbem sarmackim w popuszczane pasyZatkaj gęby krzyczące i zgłodniałe usta –I komu teraz jeszcze otuchy za małoA przeszłość jesionowa praojców nie śliczna,Niech stanie pod cokołem i porwany chwałąTworzy wolność.Masz rację. Jakże jest tragiczna!”

Kazimierz Wierzyński (1894–1969) polski poeta, prozaik, eseista

Źródło: Ojczyzna chochołów z tomu Wolność tragiczna, 1936

O snach , O wolności , O przeszłości , O ojczyźnie

„Nic się nie zmieniło.
Przybyło tylko ludzi,
obok starych przewinień zjawiły się nowe,
rzeczywiste, wmówione, chwilowe i żadne,
ale krzyk, jakim ciało za nie odpowiada,
był, jest i będzie krzykiem niewinności,
podług odwiecznej skali i rejestru.”

Wisława Szymborska (1923–2012) polska poetka, noblistka

Koniec i początek (1993)
Źródło: Tortury

O ludziach

„Słabsi i wraźliwsi dostawali roztroju nerwowego i popełniali samobójstwa, a czyniła to po największej części inteligencja. Ci, gdy wracali do baraków po pracy przy trupach, mając jeszcze uszy pełne krzyków i jęków ofiar – w nocy wieszali się. A było takich wypadków conajmniej 15 do 20 dziennie.”

Jankiel Wiernik (1889–1972) ocalony z Treblinki, świadek Holokaustu

Rok w Treblince
Źródło: s. 21.

O inteligencji , O samobójstwie

„A oto nagle: któż to kroczy?
Tłum frankensteinów widzą oczy.
Łapska ogromne, móżdżek – tyci.
To nowa rasa jest – zomici,
wyhodowana w jednym celu:
by wszystkich bili w PRL-u.
Toteż łomoczą tak, jak leci:
chromych, kobiety, starców, dzieci,
a nawet mimo strasznych krzyków
sprali dwie żony pułkowników.”

Janusz Szpotański (1929–2001) satyryk i poeta polski, działacz opozycji w PRL

O kobietach , O dzieciach

„Oni, wrzeszcząc, marli.
Aż wreszcie z krtani zdławionej mej runął
krzyk ponad wszystkie — to wrzeszczało piekło.
Wtedy zbudziłem się w szczebiocie ptaków.”

Ferdinand Avenarius (1856–1923) Niemiecki pisarz i poeta.

Źródło: Noc była, tłum. Stefan Napierski

O piekle , O ptakach

„Potrzebujemy kolejnej partii chłopców. Lekkomyślnych, porywczych, zuchwałych, nieostrożnych. Pójdą pierwsi w ogień i dym, w sam środek bitwy. Widziałem, jak jeden z moich synów, wówczas dwunastolatek, stoi na szczycie klifu i krzykiem rzuca wyzwanie wrogowi. Jeszcze nikt nie dostał medalu za rozsądek.
Chłopców wykradamy, skąd się da. Nie obchodzi nas, czy są z naszej strony, czy z tej drugiej. I tak szybko zapomną, po której kiedyś byli stronie, jeżeli w ogóle są tego świadomi. W końcu, co może mieć w głowie taki siedmiolatek? Powiesz mu, że nasz sztandar jest najlepszy i najpiękniejszy, i że my jesteśmy najlepsi i najmądrzejsi, a on w to wierzy. Lubią mundury. Lubią wymyślne kapelusze z piórkami. Lubią dostawać medale. Lubią sztandary, bębny i wojenne okrzyki.”

Carol Emshwiller (1921–2019)

Chłopcy

„Wszystko przepadło. Już kopytem stuka
Apokalipsę niosąca Chimera
Na próżno serce zatrwożone szuka
Przed nią ucieczki. Ta już krew wyżera.

Już rwie łańcuchy, już oplata szyję
Głupota, która ogarnia świat cały,
A ja tym czasem, widząc wszystko, ryję
Swój nowy sonet w swym kawałku skały.

Gdy w noc czerwone uniosły się łuny
I krzyk rozpaczy się rozległ dokoła
Wieszcząc, że „Gotów w Imperium tabuny!”

W Rzymie ktoś stanął i nie kryjąc czoła
Wspomniał na czasy pokoju Augusta.
I wers z Horacego wyszeptały usta.”

Kálmán Kalocsay (1891–1976) węgierski poeta esperancki

Źródło: Wszystko przepadło http://tlumacz-literatury.pl/index.php?page=tekst/dronis&lista=esperanta_poezja, tłum. Jarek Zawadzki

O miłości , O głupocie , O świecie , O pokoju

„Śmierć moja, położy wreszcie kres oszczerczym plotkom, że naczelnicy umieją tylko innych wysyłać na śmierć, a sami w ogień nie idą. Po drugie, doda bodźca pozostałym bić się aż do zwycięstwa. Jest u nas w zwyczaju umierać z krzykiem. Krzyków w ogóle nie lubię, jeśli jednak wydać go padnie, to będzie nim jedynie: „Niech żyje Polska niepodległa!””

Józef Mirecki (1879–1908)

w liście napisanym przed śmiercią na stokach Cytadeli.
Źródło: Adam Próchnik, Józef Mirecki (1879–1908), „Kronika Ruchu Rewolucyjnego w Polsce” nr 2(10)/1937, s. 137.

O śmierci

„Wszedłem przed świętami do jednego z empików. Na półce zobaczyłem dwa egzemplarze Krzyku Ludu, arcydzieła komiksowego, pieczołowicie przetłumaczonego, wydanego elegancko w twardych okładkach. Oba zaczytane. Wrócą do mojego magazynu, nikt ich nie kupi. Czyli ktoś zniszczył książki, których wydanie moja firmę niemało kosztowało. To nie w porządku. (…) To, co mnie irytuje, to czytanie w sklepie komiksu od deski do deski, czyli konsumowanie czegoś, za co się nie zapłaciło. (…) Nie widzę specjalnej różnicy pomiędzy czytaniem komiksu w empiku a pirackim ściąganiem piosenki z sieci. Za darmo to można sobie książkę poczytać w bibliotece publicznej.”

Tomasz Kołodziejczak (1967) polski pisarz fantastyki naukowej

Źródło: gazeta.pl, Czytasz komiksy w empiku? To jak piractwo w internecie, 10 stycznia 2011 http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80269,8923402,Czytasz_komiksy_w_empiku__To_jak_piractwo_w_internecie.html

O ludziach , O książkach , O czytaniu

„Czasami jesteśmy świadkami ateizmu wulgarnego, który nie szuka żadnego uzasadnienia rozumowego niewiary, lecz dąży jedynie do zniszczenia chrześcijaństwa. Także w takiej postawie mieści się jakiś krzyk udręczonej ludzkości, który domaga się pomocy. Także w tym przypadku łaska może wszystko zmienić, przemienić człowieka.”

Stanisław Gądecki (1949) polski duchowny katolicki, arcybiskup

Źródło: o. Stanisław Tasiemski, Nowa ewangelizacja nie będzie tylko hasłem http://ekai.pl/wydarzenia/temat_dnia/x60084/nowa-ewangelizacja-nie-bedzie-tylko-haslem/, ekai.pl, 26 października 2012

O wierze , O pomocy

„Nie jestem w stanie zadeklarować, co musi się wydarzyć, żebym znowu reprezentowała Polskę. Najłatwiej byłoby powiedzieć, że powinien zmienić się prezes. Żeby to było takie proste… Odnowy wymaga cały związek. Wiele moich koleżanek i kolegów cierpi tak samo jak ja. Moja decyzja jest jak krzyk - może ktoś go usłyszy?”

Paulina Ligocka (1984) snowboardzistka polska

o swojej decyzji startu w barwach Niemiec.
Źródło: sport.pl, 28 lipca 2011 http://www.sport.pl/sport/1,65025,10026044,Paulina_Ligocka_chce_startowac_w_barwach_Niemiec_.html

O decyzjach , O sporcie , O cierpieniu

„O, bramy warszawskie! Cóż mogę wam teraz poświęcić, ja, szukający ledwie uchwytnych cieniów kronikarz? Garść chaotycznych wspomnień. Nie z mego ołówka spłynąć mogą poważne, czcigodne o was rozprawy. Wiem tylko, że w waszym chłodnym półmroku, wśród waszych śmiesznych i pretensjonalnych sztukaterii i pseudorenesansowych gzymsów odnajdywaliśmy nasze Dzikie Pola. My, chłopcy z pięter, nasze pierwsze siniaki i pierwszą krew z nosa, pierwszy hazard i zapamiętanie w grze w chowanego, w czarnego luda, w siódemkę. Później odnajdywaliśmy na waszych ścianach pierwszy gryzący humor nieprzyzwoitych napisów, jeszcze później szukaliśmy pierwszej wiedzy o dorosłym życiu w ciemnościach waszych kątów, za żelaznymi, dębowymi lub szklanymi drzwiami, poznając tam pierwszy zawrót głowy po pierwszym papierosie, pierwsze starannie skrywane obrzydzenie po pierwszym hauście wódki, pierwszą słodycz po pierwszym pocałunku. Jeszcze później byłyście świadkami, o, bramy warszawskie! naszych westchnień i wyznań, naszych werterowskich rozpaczy i zaklęć, jakich pełne były długie, nocne rozmowy po powrocie z kina czy z wieczorynki, gdy ręka długo spoczywała na dzwonku, nie naciskając go w obawie przed przedwczesną interwencją stróża — tego rozespanego Neptuna bram warszawskich, wynurzającego się z ciemnego niebytu w zbroi z kożucha. Nie zawsze też byłyście sceną lekkoskrzydłych fars wielkomiejskich i beztroskich popisów farmazonów, sprzedających w waszym cieniu sztuczne brylanty naiwnym wieśniakom. Zdarzyło się wam osłonić swoim mrokiem niejedną tragedię, niejeden błysk noża gasł w waszych odmętach, niejeden straszliwy krzyk odbił się w was echem, zagłuszając chlust kwasu solnego wyżerającego oczy niewiernego kochanka, niejeden cichy jęk osuwającej się ofiary rozległ się wraz z brzękiem spadającej na wasz bruk flaszki po octowej esencji. Aż nadszedł czas, gdy stałyście się ostatnim schronieniem w walce ulicznej, kiedy płytki wasz tunelik stanowił nieraz błogosławieństwo dla kluczącego i uciekającego przed tępą przemocą goniących zbirów. I jak wszystko w tym dziwnym mieście, tak wy, bramy warszawskie, wkroczyłyście wprost z śmieszności i nędz, w najszczytniejsze bohaterstwo bez póz, koturnów i wzniosłych słów, raczej z lekko wulgarnym krzykiem, tak jak to się czyni w Warszawie.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O miłości , O grach , O kochankach , O wiedzę

„Rano rozpoczął się drugi dzień powstania. W ciągu dnia słyszymy kroki, ktoś pośpiesznie przebiega przez podwórze, ktoś przekopuje przejście między piwnicami. Ciśniemy się do okien. Pierwsi powstańcy! Zwykłe, codzienne ubrania i tylko biało-czerwone opaski na rękawach. (…) Spieszą na pomoc oddziałowi, który zdobywa szkołę naprzeciwko kościoła świętego Andrzeja. Porywa nas entuzjazm. Więc to prawda, że nasi są na ulicach, że Niemcy wyrzuceni z wielu domów, że Śródmieście prawie całe wolne?! Wciskamy chłopcom do kieszeni kostki cukru i papierosy. Ciężka walka trwa, potem jeszcze przez kilka dni bardzo trudny szturm rozgrywający się blisko nas. Bez przerwy jednopiętrowy dom Zmartwychwstanek wstrząsa się i chwieje. Tymczasem pojawiają się bombowce niemieckie i intensywnie pomagają swoim. Po południu znowu krzyk na ulicy, wzywający do budowania barykady. Dziewczęta z internatu wyrywają się do pracy. Podobnie siostry. W pierwszym porywie zapału my także idziemy z innymi.”

Maria Okońska (1920–2013)

Źródło: Maria Okońska, Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 23.

O prawdzie , O domu , O siostrze , O wspomnieniach

„Moja muzyka, moje teksty są dla osób, które dysponują wrażliwością i inteligencją. Coś czują, czy chciałyby coś poczuć, są zainteresowane tym co ktoś inny ma do powiedzenia. Być może one też będą się mogły do tego podłączyć. Zdaje sobie sprawę z tego, że piosenka to powinien być krzyk duszy, manifestacja. Jeżeli włączam taką piosenkę, to ja mogę się z nią utożsamić. Wtedy ona ma wartość. Obecnie hitami są piosenki, które mają za zadanie „nie przeszkadzać.””

Grzegorz Wilk (1973)

Wydaje mi się, że nie w tę stronę trzeba iść, ale to jest moje prywatne zdanie.
Źródło: Ewelina Róg, Grzegorz Wilk: Jesteśmy zbudowani z doświadczeń, kulturaonline.pl, 21 stycznia 2015 http://kulturaonline.pl/grzegorz,wilk,jestesmy,zbudowani,z,doswiadczen,tytul,artykul,19842.html

O muzyce , O duszy , O inteligencji , O wilkach

„Lepiej, że ja oberwałem, niż gdyby policja skrzywdziła któregoś z tych małych chłopców, biorących udział w tej łobuzerce ulicznej. Przecież oni są niewinni. Bezmyślność tej burdy ulicznej bije każdego w oczy, przecież krzykami kilkudziesięciu, a nawet kilkuset smarkaczy nikt kierować się nie może. Sytuacja jest dla mnie bardzo przykra, gdyż nie chodzi mi o moją osobę, nie mogę jednak dopuścić do poniżenia godności Rzeczypospolitej.”

Gabriel Narutowicz (1865–1922) prezydent Polski, inżynier

11 grudnia 1922 do majora Polkowskiego, gdy tłum podburzony przez polityków endeckich rozpoczął rozruchy w Warszawie.
Źródło: Danuta Pacyńska, Śmierć prezydenta, Wyd. MON, Warszawa 1965.

O śmierci

„Po to jest cisza by szepty słyszeć? – Słyszeć łzy:
– Wielu poetów poznało krzyk ciszy.”

Jan Tulik (1951)

Źródło: Pszczoły spod Verdun

O ciszy , O łzach

„Najtrudniejsze były chyba sceny kręcone w Spodku. Kiedy stanąłem przed tłumem statystów, to nogi się pode mną ugięły. Niby na co dzień mam bezpośredni kontakt publicznością, ale jest to publiczność teatralna. Skupiona i cicha. W Spodku byli natomiast fani Dżemu, którzy zachowywali się jak na regularnym koncercie. Były krzyki i gwizdy. Pamiętam, że zamknąłem oczy, chwyciłem mikrofon i pomyślałem sobie: Rysiu pomóż, bo jak coś spieprzę, to oni mnie zabiją. Niezwykle trudna, ze względu na ładunek emocjonalny, była dla mnie także scena monologu w kuchni. Wtedy jeden jedyny raz poprosiłem o pięć minut ciszy na planie.”

Tomasz Kot (1966) duchowny polski, jezuita

o roli w filmie Skazany na bluesa.
Źródło: Wywiad, 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=27078

„Każdy sen, ten czarowny i piękny, zbyt długo śniony zamienia się w koszmar. A z takiego budzimy się z krzykiem.”

Andrzej Sapkowski Wiedźmin

Wieża Jaskółki
Saga o wiedźminie, Pani Jeziora

O snach

„Przypominam sobie uwagi starego, bardzo utalentowanego aktora prowincjonalnego i cenionego reżysera, który, zdenerwowany bezradnością młodej adeptki, nie mogącej należycie zagrać sceny przerażenia, zawołał groźnie:
– Niech pani zejdzie ze sceny! Jak zawołam „już”, proszę wpaść i krzyknąć.
Młode stworzenie schodzi ze sceny ze łzami w oczach; doświadczony reżyser-praktyk obnaża obie połowy, które w całości noszą umowną nazwę „czterech liter”, celuje nimi wprost na drzwi, po czym tragicznym, grobowym głosem woła:
– Już!
Ofiara wpada na scenę. Parę sekund oniemienia, a potem przejmujący krzyk przerażenia.
– Bardzo dobrze! – woła rozpromieniony reżyser.”

Karol Adwentowicz (1871–1958) polski aktor i reżyser

Bardzo dobrze! Niech pani ten obraz zachowa w oczach do premiery, a będzie świetnie!
Źródło: Wspominki, Warszawa 1960.

Obraz , Łza

„Mkną po szynach niebieskie tramwaje
przez wrocławskich ulic sto.
Tu przechodnia uśmiechem witają dzieci,
kwiaty i każdy dom.
Na przystankach nucą słowiki,
dźwięczy śpiewem stary park.
Przez Sępolno, Zalesie i Krzyki
niesie melodię wrocławski wiatr.”

Maria Koterbska (1924) polska piosenkarka

Autorzy: Krystyna Wnukowska, Wrocławska piosenka
Cytaty z piosenek wykonywanych przez Marię Koterbską

O dzieciach , O uśmiechu , O domu , O Kwiatach

„Spalone wiersze
żyją wokół ciebie
Ich szepty, szelest, chrobotanie
modlitwa dziecka czystym głosem
przeciągły i ochrypły krzyk
o pomoc”

Doris Kareva (1958)

Źródło: ***, tłum. Aarne Puu

O dzieciach , O pomocy

„Krzyk: dziejowa sztafeta pokoleń.”

Antoni Regulski

„Po nocy boleści, krzyków, udręczenia nadeszła chwila, kiedy można wreszcie powiedzieć starszym dzieciom: – Chodźcie zobaczyć, oto wasza mała siostrzyczka! Mój Boże, co za piorun z jasnego nieba! Jakie przerażenie! Łkanie! Słowa więzną w gardle. A to dlatego, że ten noworodek wydający odważne okrzyki, tak upragniony, tak wymarzony, przyszedł na świat bez rąk i nóg. Natura czasem jest przerażająca. A ta „mała siostrzyczka” – to ja.(…) Odwiedziny nie ustają przez wiele dni. Sympatia? Nie, to ciekawość, i to ciekawość chorobliwa. Pewna sąsiadka mówi z miną współczującą: – Pewnie sprzedacie ją do cyrku.”

Denise Legrix (1910–2010)

Źródło: Maciej Piotrowski, Triumf... http://www.niepelnosprawni.pl/ledge/x/11716?print_doc_id=106540, op. cit.

O Bogu , O dzieciach , O świecie , O naturze

„Przez lata pielęgnował w sobie ból – precyzyjny
niczym wskazówka metronomu. Nocami spowiadał się
z niego krzykiem, spoconą pościelą. Był dumny
z katalogu łacińskich nazw wypisanych przy jego

nazwisku, z ciągu dat. Z rozwiązanych krzyżówek,
zaniechanych haseł. Jego ciało powoli stawało się
słowem, którego nie umiał wymówić. Charczał
tylko: Przeżyłem ojca. Długa pauza. Dwukrotnie.”

Maciej Robert (1977)

Źródło: Historia choroby

O bólu , O chorobach , O historii , O nocy

„Uczucia zastępują człowiekowi muzykę, gdyż: „Nie krzyk, lecz miłość rozbrzmiewa w uchu Boga”. Kto dobrze kieruje uczuciami, ten zgodną symfonią najlepiej chwali Boga.”

Stanisław Papczyński (1631–1701) zakonnik polski, założyciel katolickiego zgromadzenia marianów

Wskazania (Dziękuj i wychwalaj Pana).

O miłości , O Bogu , O emocjach

„To niemożliwe, aby w krzyku lata było tyle niepokoju.
Przecież lato to uspokojenie. Świt łamany opłatkiem jeziora,
co rozmowę prowadzi potajemną z drzewem pochylonym nad
grozą skarpy.”

Igor Kantorowski (1956) polski poeta i publicysta

Źródło: Lato

O lecie

„Dobrze jest budować sobie poparcie krzykiem, który tłumaczy, że upośledzeniu czy biedzie winien jest zawsze jakiś „obcy”, istota nie całkiem ludzka.”

Leszek Kołakowski (1927–2009) polski filozof

Mini wykłady o maxi sprawach (1997–2003)

„Usłyszałem bicie dzwonów w oddali, poczułem zapach duszy Delgadiny śpiącej na boku, usłyszałem krzyk na horyzoncie, płacz kogoś, kto może zmarł sto lat temu w alkowie. I wówczas zgasiłem światło w ostatnim tchnieniu, wplotłem swe palce w jej palce, by poprowadzić ją za rękę, i odliczyłem dwanaście uderzeń dwunastej w nocy i moich dwanaście ostatnich łez, dopóki nie zaczęły piać koguty, a po nich nie rozległy się dzwony chwały i petardy święta, które uczciły radość niebywałą, że cały i zdrowy przeżyłem swoje dziewięćdziesiąt lat.”

Gabriel García Márquez książka Rzecz o mych smutnych dziwkach

Rzecz o mych smutnych dziwkach

O duszy , O świetle , O płaczu , Radość

„Nakręciłem ten film [Niemy krzyk], aby pokazać, czym naprawdę jest przerywanie ciąży. Jestem odpowiedzialny za 75 tysięcy sztucznych poronień wykonanych w prowadzonej przeze mnie klinice. Lecz obecnie nawróciłem się na stronę obrony życia. Nie jestem ciemniakiem ani człowiekiem prymitywnym. Nie jestem katolikiem ani protestantem. Jestem żydem i w dodatku kompletnym ateistą. Moje nawrócenie nie jest podyktowane ani motywami religijnymi ani etycznymi: jest ono wyłącznie naukowe i technologiczne. Po prostu doszedłem do wniosku, że nie ma żadnej różnicy między 12-tygodniowym a 28-tygodniowym płodem. Powinny być traktowane kompletnie tak samo. Dokonanie zabiegu przerywania ciąży jest dzieciobójstwem. Zabijany płód doznaje takich samych cierpień jak dorosły torturowany skazaniec.”

Bernard Nathanson (1926–2011) lekarz amerykański, działacz ruchów pro-life

Źródło: M. Stypułowska, Niemy krzyk dziecka, tygodnik „Niedziela”, 11 sierpnia 1985, s. 6.

O dzieciach , O cierpieniu

„Jam krzyk. Krzyk waszej ciężkiej niemocy
Zrodzony jednej potwornej nocy,
Kleszczami bólu wydarty.”

Bruno Jasieński (1901–1938) polski poeta futurystyczny

Źródło: Prolog Do „Wesela” Stanisława Wyspiańskiego

„Lubię malarstwo dla jego fabuły
która ujawnia się w farbie,
choć przyznać muszę że najlepszym obrazem
który widziałam w tym roku
był widok na Florencję
K okien galerii Uffizi —
spokój, dojrzałość
piękno bez krzyku
emanuje z umiarem
sennie?”

Joanna Bielobradek (1943)

Źródło: Europa, Europa

Cytaty o pięknie , O malarstwie , Obraz

„Nie chcemy, na przykład, mówić rzeczy, które brzmiałyby dla ludzi jak krzyk rozpaczy. Oczywiście, są pisarze, których twórczość odbierana jest przez czytelników jak krzyk rozpaczy, ale nie jest dobrze pisać w ten sposób – nie należy rozprzestrzeniać postaw niszczycielskich i samo-niszczycielskich. Są też inne względy – w zamkniętych obszarach duszy znajdują się rzeczy, których człowiek nie chce, nie potrafi czy nie może odsłonić, bo byłoby to zbyt podobne do rozbierania się do naga publicznie.”

Leszek Kołakowski (1927–2009) polski filozof

Źródło: Czas ciekawy, czas niespokojny. Z Leszkiem Kołakowskim rozmawia Zbigniew Mentzel, Część 2, wyd. Znak, 2008, s. 96.

O ludziach , O duszy , O czasie

„Istnieje moment, znany każdemu wiarusowi, w którym bitwa staje się tak chaotyczna, że zmysł żołnierza przestaje ją ogarniać. Pod zasłoną krzyków i strzałów zostaje stłumiony dryl, jaki wyniósł ze szkolenia. Zostaje tylko jedno, krótkie, kołaczące się po głowie zdanie: „Biją naszych!””

Krzysztof Piskorski (1982) pisarz polski, autor fantastyki

Dar dla cesarza

„Dla mnie łagodny człowiek to nie jest ktoś, kto się na wszystko zgadza i nie ma siły forsować swego zdania. Teraz trudnej dochodzić do celu bez krzyku i tupania, bo wymaga to więcej czasu i cierpliwości. Mam dla łagodności wielkie poszanowanie, uwielbiam współpracować z profesjonalistami, którzy są na dodatek kulturalni. Właściwie byłabym skłonna z kimś pracować tylko dlatego, że jest kulturalny. Dziś o to coraz trudniej.”

Dominika Ostałowska (1971) aktorka polska

Źródło: „Rzeczpospolita”, 19 maja 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/sho.htm

O sile , O czasie , O cierpliwości

„Żeby móc być wtłoczonym we własne istnienie, trzeba by podjąć się kilku drobnych czy też większych prac naprawczych w człowieku, inaczej nie wpasuje się on w siebie i przez całe życie będzie błądził w poszukiwaniu kogoś innego, w kogo mógłby się wpasować. Przy czym wtedy człowiek najbardziej może się przestraszyć właśnie tego, że jest samym sobą (i może wolałby jednak być tym drugim, czyli wtłoczyć się w istnienie kogoś innego – wielu do tego dąży i tego sobie życzy, i najczęściej im się to nie udaje). Ludzie jeszcze nie wiedzą, że najpierw powinni trochę (albo więcej niż trochę) pokręcić przy swoich śrubkach, żeby w ogóle stać się ludźmi. Jeżeli sami sobie będą najdrożsi, jeżeli sami siebie ukochają najbardziej, to w chwili poznania, rozpoznania być może z krzykiem od siebie uciekną.”

Elfriede Jelinek (1946) pisarka austriacka, noblistka

Źródło: Łukasz Chotkowski, Backstage: Można się udusić od tej niewinności http://www.dwutygodnik.com/artykul/4341/, Dwutygodnik.com nr 102/2013, tłum. Karolina Bikont.

O życiu , O ludziach , O poszukiwaniu

„To tylko błysk,
To tylko szmer,
To tylko ćwierć sekundy!
A już krzyk
I haka dźwięk
Koniec ostatniej rundy.
Myśl? Na nic
Myśl? Po co?
Za późno.
Szkoda, że
Promień zgasł.
A potem już ciemność…
Może blask…
Czy tak?”

Jan Długosz (taternik) (1929–1962) polski taternik i alpinista

Źródło: Andrzej Dryszel, Zaskakująca górska śmierć, „Przeglad” 33/2009 http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/zaskakujaca-gorska-smierc

O śmierci , O myślach , O myśleniu

„Księżyc. Cudowny księżyc. Pełny, tłusty, czerwonawy, noc jasna jak dzień i poświata, z którą spływa na ziemię radość, radość, och, jaka radość. Radość i gromki zew tropikalnej nocy, łagodny, jednocześnie dziki ryk wiatru szalejącego we włosach na ręku, głuche zawodzenie światła gwiazd, zgrzytliwy krzyk migotliwie skrzącej się wody.”

Jeff Lindsay książka Demony dobrego Dextera

Demony dobrego Dextera

O nocy , Radość

„Zawsze byłam drobna i malutka, odczuwałam potrzebę przebicia się i wyróżnienia. Często metodą siłową – głosem, krzykiem, nawet histerycznym rykiem. Kiedy coś mnie denerwuje, nie umiem się powstrzymać i wyrzucam z siebie słowa jak z karabinu maszynowego.”

Magdalena Schejbal (1980) aktorka polska

Źródło: wywiad dla dziennika „Fakt”

„Diplodok: Precz! A kysz! Słyszysz?
Lord Hokus-Pokus: No wiesz i o to narobiłeś tyle krzyku? Przecież to zwykła kura. Zresztą twoja bliska kuzynka. Pochodzi z prostej linii gadów.
Diplodok: Straszne, co porobiła ta ewolucja!”

Tadeusz Baranowski (1945) polski scenarzysta i rysownik komiksów, ilustrator, grafik

Podróż smokiem Diplodokiem

„Świecie nasz –
Daj nam cień wysokich traw
Świecie nasz –
Daj zagubić się wśród drzew poszumu
Świecie nasz –
Daj nam ciszy czarny staw
Świecie nasz –
Daj nam siłę krzyku, śpiewu tłumu”

Marek Grechuta (1945–2006) polski piosenkarz

Źródło: utwór Świecie nasz z płyty Korowód

O sile , O trawie

„Po czerni jeżyny
Po liściu kaliny
– Jesień, jesień już
Po ciszy na stawie
Po krzyku żurawi”

Leszek Długosz (1941) aktor, literat, kompozytor i piosenkarz polski

Źródło: Dzień w kolorze śliwkowym

Jesień

„W milczeniu nawet słaby krzyk robi wiele hałasu.”

Brigitte Bardot (1934) francuska aktorka

„Podniosą może trochę krzyku nieprzyjaciele błękitu i różu, gdyż to właśnie jest ten blask, ta feeria świetlna, którą usiłuję oddać, ci zaś, co nie widzieli tego kraju [Włoch], okrzykną to – jestem pewien – za nieprawdopodobne, chociaż ja jeszcze nie dałem tej prawdziwej siły właściwego tonu: wszystko jest tam jak gardło gołębia i jak płomień ponczu.”

Claude Monet (1840–1926) malarz francuski

Listy
Źródło: list do Paula Duranda-Ruela, cyt. za: Zdzisław Kępiński, Impresjonizm, op. cit., s. 213.

O sile

„Uwierz, że rodzi się w krzyku
Codziennie tysiąc Yoricków
I płyną w ciemnej topieli
Przez świat ławice Ofelii”

Jan Wołek (1954) polski malarz, poeta, wykonawca poezji śpiewanej

Źródło: Krew i atrament

O świecie

„Chcieliśmy zobaczyć, kto z naszych kolegów obozowych został ranny lub zabity. W walce brało udział dwudziestu kilku mężczyzn w obozowych pasiakach. Ale zanim jeszcze udało nam się podejść do miejsca, gdzie siedzieli, nagle usłyszeliśmy krzyk: „Żydzi, Żydzi, psia ich krew!”, a następnie doszedł nas huk wystrzału, potem następnego – dwóch Żydów upadło. Nad nimi stali dwaj mężczyźni z rewolwerami i krzyczeli: „Nie trzeba nam Żydów! Wystrzelać wszystkich!” – i rozglądali się, szukając dalszych ofiar. Zatrzęsło nami. Chcieliśmy rzucić się na nich, ale zostaliśmy ze wszystkich stron otoczeni przez Polaków i prawie siłą wciągnięci do pobliskiego domu. Tamci dwaj z tymi, którzy się jeszcze do nich przyłączyli, zaczęli mordować żydowskich bojowników walczących na barykadzie. Jeszcze długo krzyki zbrodniarzy – „Śmierć Żydom!””

Chaim Icel Goldstein (1900)

mieszały się z okrzykami radości z przepędzenia Niemców. Natychmiast po tym wydarzeniu zmieniono nam ubrania na cywilne.
Bunkier

O śmierci , O mężczyznach , O domu , O sile

„Irytuje mnie dominująca obecnie w literaturze polskiej poetyka silnego, osobistego głosu. „Ja”, które opowiada, że jadło kanapkę w tramwaju, z ręką w kieszeni i z palcem w dupie. Myślałam nad tym, czy da się mówić z perspektywy ogółu, zagłuszając podmiot. Teraz myślę nad tym, czy da się zagłuszyć ogół. Ciężko mi powiedzieć, w co wierzę. Wydaje mi się, że nasza osobliwość nie znika – wręcz przeciwnie – cały czas jest budowana z szumów i śladów, z szeptów i krzyków, aby ulegać ciągłym zmianom. „Ja” to taki błazen, który pławi w przesadzie, bawi, zwodzi, kłamie i straszy, jak jakieś dydko.”

Katarzyna Fetlińska (1991) poetka polska, urodzona w 1991 roku

Źródło: „Jestem matematyczną, oczytaną katarynką”. Z Katarzyną Fetlińską rozmawia Łukasz Zatorski http://biuroliterackie.pl/przystan/czytaj.php?site=200&co=txt_4168

O literaturze , O myślach , O czasie , O czytaniu

„Wiesz, co to jest piekło? Piekło to dwa zamglone szczyty, tulące się do siebie niczym półdupki. To wciąż te same szarpane linie gór, osnute niebieskawym oparem. To widoczne w oddali dwie plamy lasu wspinające się po zboczach, płonące królewskimi barwami jesieni. To siedemdziesiąt trzy iglaste krzewy, pokręcone, jakby wyszły spod ręki mistrza bonsai. To rozsypane wokół białoszare bryłki wapiennych skał, sine jak zepsute mięso. To roziskrzona plwocina śnieżnych czap na wierchach. To prześliczny niczym z pocztówki górski pejzażyk, który staje się wszystkim. Niezmienny, nudny, piękny. Pocztówka nagle awansowała do roli wszechświata. To uwięziony w słojach drewna wieczny gniew i wściekłość. To wyschłe, drewniane gardło, które nie zna krzyku. To jest piekło.”

Jarosław Grzędowicz Pan Lodowego Ogrodu

Pan Lodowego Ogrodu
Źródło: tom 2, rozdział 1, Drzewo

O piekle , O drzewach , O gniewie , Wściekłość

„Żadne krzyki i płacze nas nie przekonają, że białe jest białe, a czarne jest czarne.”

Jarosław Kaczyński (1949) polski polityk, premier RP

po chwili (w odpowiedzi na reakcję posłów) słowa te zostały sprostowane: „… że białe jest czarne, a czarne jest białe”. Kaczyński dodał później jednak: „Nie przekonają nas zresztą i w tym pierwszym względzie”.
Źródło: exposé, 19 lipca 2006 http://www.kprm.gov.pl/1433_18017.htm

O płaczu

„Lecz to widmo, ta rana, ten krzyk, te cierpienia?!
To stało się tak dawno. O nocy zaklęta,
Nicości, weź mnie z sobą! – Prawdy nic nie zmienia:
Ktoś wyrwał moje serce. Wciąż o tym pamiętam.”

Charles Leconte de Lisle (1818–1894) francuski poeta, filozof, filolog klasyczny i krytyk literacki, przedstawiciel pesymizmu i parnasizmu, tłum…

O cierpieniu , Serce

„Chcę dać czadu na następnym albumie. Wiecie, dużo krzyków, głośne gitary.”

Avril Lavigne (1984) muzyk rockowy, wokalistka

„Wyrzec słowo, by stwierdzić, że głos
Jest krzykiem i nikogo to nie obchodzi.”

Rafał Wojaczek (1945–1971) polski poeta

Źródło: Dotknąć…

„A czy kiedyś… jeśli nawet uda się wyjść na prawdziwą wolność, czy potrafię nie kojarzyć najpiękniejszego krajobrazu, najbardziej uroczych zakątków z czarnym dymem, z krwistym płomieniem, z rozpaczliwym ostatnim krzykiem palonych ludzi? Chyba nigdy już, nigdy. Ludzie będą mieli swoje sprawy, a ja będę zawsze myślami, sercem tu. Inni będą w lesie, a ja będę wciąż przy płonących rowach, ziejących ogniem kominach. Bo tego nic nie wyrówna. Nic nie potrafi przekreślić tych wspomnień.”

Krystyna Żywulska (1914–1993) polska pisarka, felietonistka, autorka tekstów piosenek i graficzka

To chyba kalectwo – mówię głośno.
Przeżyłam Oświęcim (1946)

O ludziach , O wolności , Serce

„Jądrem ciszy jest krzyk.”

Janusz Węgiełek (1947)

„To rytm Ziemi jest pieśnią morza.
To rytm Ziemi jest hukiem lawin.
To rytm Ziemi rozbrzmiewa wokół ciebie.
To rytm Ziemi jest krzykiem ptaków.
To rytm Ziemi jest szumem skalnych wiatrów.
To rytm Ziemi jest rytmem życia.”

Krzysztof Dzikowski (1938) polski satyryk i literat

Źródło: Rytm ziemi

O ptakach

„Dancing Queen –
jeszcze masz styl i makijaż,
Dancing Queen –
jeszcze wciąż grasz to, co chcesz,
Dancing Queen –
tylko jak krzyk cichnie przyjaźń,
Dancing Queen –
przez własne drzwi trudniej przejść.”

Janusz Kondratowicz (1940–2014) polski poeta, satyryk

Źródło: piosenka Dancing Queen z repertuaru Haliny Frąckowiak

O przyjaźni

„Ja w czasie wojny nie spotkałem ani jednego przyzwoitego Niemca. Na pewno gdzieś byli, ale ja ich nie spotkałem. Pamiętam za to niebywałą butę i pogardę w codziennych kontaktach. I ciągły krzyk. Oni zawsze krzyczeli.”

Witold Kieżun (1922) polski ekonomista

Źródło: Jacek Karnowski, Michał Karnowski, Okradli nas jak okradli Afrykę, „W Sieci”, 42 (46) 2013, 21–27 października 2013

O wojnie , O czasie

„I wiem, że miłość to tylko krzyk w otchłani, a zapomnienie jest nieuniknione, ale ja naprawdę cię kocham.”

John Green książka Gwiazd naszych wina

Rozmowa Hazel z Augustusem w eleganckiej, romantycznej restauracji w Amsterdamie.
Gwiazd naszych wina

O miłości , Kochać się

„Uwierz, że rodzi się w krzyku
Codziennie tysiąc Yoricków
I płyną w ciemnej topieli
Przez świat ławice Ofelii”

Stanisława Celińska (1947) polska aktorka

Cytaty z piosenek wykonywanych przez S. Celińską
Źródło: „Krew i atrament”, sł. Jan Wołek

O świecie

„Powstanie Warszawskie stało się krzykiem całego kraju na cały świat! – Umyj ręce! – piszę. Nie uczestniczyłem w Powstaniu Warszawskim. Byłem w obozie koncentracyjnym Buchenwald (1944 r.). Żyliśmy przedsmakiem nalotów amerykańskich. Warszawskie Powstanie przeżywaliśmy z dala od Warszawy. Budziło w nas otuchę, że Polska jeszcze nie zginęła. Z głośników płynęły wiadomości nadal pełne buty i kłamstwa – niemieckiej propagandy. Z podziwem, lękiem i z zazdrością myśleliśmy o odwadze i heroizmie innych. Oni walczyli.”

Józef Szajna (1922–2008) polski malarz, scenograf, reżyser

Źródło: Tragizm i sens Powstania Warszawskiego, Janusz Kuczyński, Józef L. Krakowiak (red.), Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2006, s. 202.

O kłamstwie , O świecie , O zazdrości , O butach

„Wszyscy mistrzowie życia wewnętrznego – i tego nie da się ukryć – mówią nam, że non serviam, tzn. „nie będę służył” (w związku z czym „nie chcę znać swoich obowiązków, a tylko domagam się praw”), jest krzykiem Szatana sprzeciwiającego się Bogu.”

Vittorio Messori książka Czarne karty Kościoła

Czarne karty Kościoła
Źródło: s. 89

O Bogu

„Zatem, pobijając swoje własne rekordy odnośnie pakowania się w niebezpieczeństwo i lekkomyślnego zachowania, zerwałam bransoletkę Soni.
– Jestem Rose Hathaway.
Płacz i krzyki z widowni powiedziały mi, że moje przebranie zniknęło.”

Richelle Mead Akademia wampirów

Akademia wampirów (Dialogi)

O zachowaniu , O zerwaniu , O płaczu

„Dzięki artykułom premiera Tuska prezes PiS przypomniał sobie wierszyk z dzieciństwa, ten o Samochwale. Panie Prezesie, w przeciwieństwie do Pana, my po prostu mamy się czym pochwalić. Na szczęście oceny naszych rządów dokonają Polacy; Pana „żadne krzyki i płacze… nie przekonają, że białe jest białe, a czarne jest czarne.””

Joanna Mucha (1976) polska działaczka polityczna

Źródło: wyborcza.pl http://wyborcza.pl/1,75515,9329679,Podrabiane_trufle_prezesa.html, 28 marca 2011

O szczęściu , O dzieciństwie , O płaczu

„A ty u okien jeszcze marzysz,
nagrobku smutny. Czasu napis
spływa po mrocznej, głuchej twarzy,
może to deszczem, może łzami.
I to, że miłość, a nie taka,
i to, że nie dość cios bolesny,
a tylko ciemny jak krzyk ptaka,
i to, że płacz, a tak cielesny.”

Krzysztof Kamil Baczyński (1921–1944) polski poeta

Źródło: Deszcze, 1943

O miłości , O ptakach , O czasie , O płaczu

„Obóz, jak się zorientowałem. Obejmował teren około półtora kilometra kwadratowego płaskiego terenu. Otoczony był solidnym ogrodzeniem z drutu kolczastego, rozpiętego kilkoma rzędami pomiędzy drewnianymi słupami. Ogrodzenie miało ponad dwa i pół metra wysokości. Po zewnętrznej stronie przechadzały się patrole w odstępach około pięćdziesięciometrowych. Po stronie wewnętrznej strażnicy z bronią stali co jakieś piętnaście metrów. Za drutami stało kilkanaście baraków. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniał gęsty, falujący tłum. Więźniowie tłoczyli się, przekrzykiwali. Z kolei strażnicy starali się utrzymywać ich we względnym porządku…
… Po lewej stronie od bramy, o jakieś sto metrów za ogrodzeniem, był tor kolejowy, a właściwie rodzaj rampy. Prowadził od niej do ogrodzenia chodnik zbity z desek. Na torowisku stał pociąg złożony z około trzydziestu wagonów towarowych. Były brudne i zakurzone…
… Mijaliśmy akurat jakiegoś starca. Siedział na ziemi nagi i rytmicznie kiwał się do przodu i tyłu. Jego oczy błyszczały i nieustannie mrugał powiekami. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Obok leżało dziecko w łachmanach. Miało drgawki. Z przerażeniem spoglądało dookoła.
Tłum pulsował jakimś obłędnym rytmem. Wrzeszczeli, machali rękami, kłócili się i przeklinali. Zapewne wiedzieli, że niedługo odjadą w nieznane, a strach, głód i pragnienie potęgowały poczucie niepewności i zwierzęcego zagrożenia. Ludzie ci zostali wcześniej ograbieni z całego skromnego dobytku, jaki im pozwolono zabrać w tę podróż. Było to pięć kilogramów bagażu. Były to zwykle jakieś najpotrzebniejsze w drodze przedmioty. Poduszka, jakieś okrycie, trochę jedzenia, butelka z wodą. Czasem kosztowności czy pieniądze. Docierała tu przeważnie ludność gett, która nie miała już nic…
Pobyt w obozie nie trwał długo. Zazwyczaj nie dłużej niż cztery dni. Potem pakowano ich w wagony na śmierć. Przez czas pobytu w obozie prawie nie otrzymywali jedzenia. Zdani byli na własne zapasy.
Baraki obozowe mogły pomieścić mniej więcej połowę więźniów. Drugie tyle pozostawało na dworze. Powietrze wypełniał odór ludzkich odchodów, potu, brudu i zgnilizny…
… Oficer SS, odpowiadający zapewne za załadunek, stanął przed tłumem Żydów. Nogi rozstawił szeroko.
– Ruhe! Ruhe! Spokój! – wrzasnął. – Wszyscy Żydzi mają wejść do wagonów. Pojedziecie tam, gdzie jest dla was praca. Ma być porządek. Nie wolno się pchać ani opóźniać załadunku. Kto będzie wywoływał panikę albo stawiał opór, zostanie zastrzelony.
Przerwał i wbił wzrok w masę ludzką przed sobą. Spokojnie zaczął otwierać kaburę pistoletu. Wyjął broń. Pierwsze szeregi Żydów zaczęły się cofać. Niemiec zaśmiał się i oddał trzy strzały w tłum. W grobowej ciszy rozległ się przeszywający krzyk. Spokojnie schował pistolet.
– A teraz do wagonów! Raus! – wrzasnął.
Tłum zamarł. Z tyłu rozległy się strzały. Ludzie ławą ruszyli do przodu, krzycząc przeraźliwie. Zbliżali się do drewnianego pomostu. Ludzki strumień był jednak zbyt szeroki, aby się w nim pomieścić. Esesmani otworzyli ogień. Pędzący zaczęli padać. Rozległ się głuchy tupot nóg po deskach rampy. Teraz zaczęli strzelać strażnicy stojący przy wagonach. Tłum przyhamował.
– Ordnung! Ordnung! – wrzeszczał esesman.
Pierwsi Żydzi wpadli do wagonu. Niemcy przy drzwiach odliczali ich. Po liczbie „sto czterdzieści” esesman zawył „Halt!” i dwukrotnie strzelił. Przystanęli. Pociąg powoli szarpnął i nowy wagon wtoczył się na wysokość pomostu. Zaczęli go wypełniać nowi więźniowie.
Wedle wojskowych regulaminów wagon towarowy przeznaczony był na osiem koni lub czterdziestu żołnierzy w transporcie. Upychając ludzi na siłę i bez jakiegokolwiek bagażu, można było pomieścić w wagonie sto osób. Niemcy wydali rozkaz pakowania po stu trzydziestu, ale jeszcze dopychali dodatkową dziesiątkę. Gdy drzwi nie dały się zamknąć, tłukli na oślep kolbami, strzelali do środka wagonu, wrzeszczeli na nieszczęsnych Żydów. Ci, aby zrobić miejsce dla nowych, wspinali się na ramiona i głowy już znajdujących się wewnątrz. Z głębi wagonu dochodził jakiś potępieńczy ryk i wycie.
Gdy upchnięto już sto czterdzieści osób, strażnicy przystąpili do zamykania drzwi. Były ciężkie, wykonane z drewna obitego żelazem. Miażdżyły wystające na zewnątrz kończyny wśród wrzasków bólu. Po zasunięciu drzwi zabezpieczano je żelazną sztabą i ryglowano.
Przed załadunkiem na podłogę wagonów sypano warstwę niegaszonego wapna. Oficjalnie był to zabieg higieniczny. Chodziło o nie rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych. W praktyce wapno gwałtownie absorbowało wilgoć z powietrza. Spadała zawartość tlenu i ludzie zaczynali się dusić. Równocześnie wapno w kontakcie z ludzkimi odchodami wydzielało trujące substancje, między innymi chlor. Ten zaś dusił stłoczonych więźniów. Niemcy osiągali podwójny cel. Choroby zakaźne istotnie się nie rozprzestrzeniały, a wagon można było łatwiej po transporcie wymyć. Po drugie, transportu tego nie przeżywało wielu „podróżnych”. A o to przecież chodziło.
Czasami od polskich kolejarzy docierały informacje, że takie wagony z Żydami stały na bocznicach po kilka dni. Po otwarciu znajdowano w nich same trupy…
… Na obozowym placu pozostali zabici i konający. Strażnicy przechadzali się wolnym krokiem i dobijali ich strzałami w głowę. Wkrótce zapanowała cisza…”

Jan Karski (1914–2000) prawnik, dyplomata, wykładowca akademicki, polski kurier czasów II wojny światowej

Karski dostał się w przebraniu strażnika do obozu tranzytowego dla Żydów w Izbicy, który był „ostatnim etapem” przez obozem zagłady w Bełżcu.
Tajne państwo: opowieść o polskim Podziemiu

Koń , O miłości , O śmierci , O pieniądzach

„Czyta kropki. Czyta kreski.
Czasem zdarza jej podpisać się krzyżykiem.
Jeden błąd, a cię przekreśli
ruchem ręki. Nigdy się nie splami krzykiem.
Zawsze wyżej. Zawsze ponad.
Swoim losem niebywale wciąż przejęta.
Zbyt natchniona, niespełniona –
dyrygentka.”

Barbara Stępniak-Wilk (1969)

Źródło: Dyrygentka

O losie , O szkole , O błędach , O czasie

„Pochłonąć zachody słońca i przestrzeń między drzewami i wodą, i stojące niebo niewiadomego koloru. Wszystko uważnie, ostrożnie zebrać, ażeby spróbować nagle jednym tchem zmienić na magiczny znak, słowo jakby, krótki krzyk ptaka.”

Piotr Potworowski (1898–1962)

o swoim malarstwie.
Źródło: Stanisław Krzysztof Stopczyk, Plastyka, rozdz. XIII, Najwybitniejsze zjawiska w sztuce polskiej okresu powojennego, wyd. VII, WSiP, Warszawa 1992, s. 56.

O ptakach , O wodzie , O malarstwie