Cytaty o wspomnieniach
Zbiór cytatów na temat wspomnienie.
Pokrewne tematyRazem 127 cytatów o wspomnieniach:
„Wspomnienie jest jedynym rajem, z którego nikt nas nie może wypędzić.“
— Jean-Paul Sartre powieściopisarz, dramaturg, eseista i filozof francuski, noblista 1905 - 1980
„Lecz czy wspomnienie minionej niedoli, nie jest radością chwili obecnej?“
— Edgar Allan Poe poeta i nowelista amerykański 1809 - 1849
„Wspomnienie dni radosnych milszym nieraz bywa
I prawdziwszym, niż szczęście na ziemi.“
— Alfred de Musset poeta i pisarz francuski 1810 - 1857
Un souvenir heureux est peut-être sur terre
Plus vrai que le bonheur.
Źródło: Wspomnienie http://cyfrowa.chbp.chelm.pl/dlibra/docmetadata?id=1629 w: Poezye, Warszawa 1890, s. 150, tłum. Bolesław Londyński.
„Żaden ból nie jest dla mnie tak wielki jak wspomnienie szczęśliwych czasów w biedzie.“
— Dante Alighieri średniowieczny poeta włoski 1265 - 1321
„Przyjąłem dziś Pana Jezusa! Błogosławiony dzień, którego wspomnienie napełnia błogością i wielką za nim tęsknotą.“
— Michał Sopoćko polski duchowny katolicki, teolog 1888 - 1975
o swojej Pierwszej Komunii Świętej.
Źródło: Droga świętości Ks. Michała Sopoćki http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TH/THW/sopocko1.html, opoka.org.pl
„Nie czekać na pochwały, na uznania, przyjdą same i we właściwym czasie.“
— Janina Woynarowska polska pielęgniarka 1923 - 1979
o istocie pracy.
Źródło: Życie pojęła poważnie. Wspomnienie o pielęgniarce Janinie Woynarowskiej. http://www.moipip.org.pl/media/doc/ad_vocem_75.pdf
„moje marzenia
są wielkie
jestem więc najbogatszym
człowiekiem na świecie“
— Józef Baran polski poeta, dziennikarz 1947
Źródło: Wspomnienie
„Trzynaście razy wychodziłyśmy z różnych zasypanych i rozbitych domów i zawsze cało. Wszędzie ginęli ludzie, a my pozostawałyśmy nietknięte. Przeżywałyśmy ciągłe zdumienie, dlaczego Matka Boża nas osłania? I stale odpowiedź była ta sama – dla Sprawy Bożej, dla naszego powołania i dla Ojca. I utrwalałyśmy sobie w pamięci: życie nasze ma być lepsze i świętsze od najbardziej bohaterskiej, młodzieńczej śmierci w powstaniu. Gdy miałyśmy jakieś polecenie, by pójść ratować ginących ludzi, przynieść pociechę chorym na Mokotowskiej, czy w schronach, gdy trzeba było iść w jakieś niebezpieczne miejsce, pamiętałyśmy, że: „Idziemy na Jasną Górę do Matki Bożej. Byłyśmy skazane na śmierć 6 sierpnia, a jednak Ona nas obroniła. 8 września, w dniu święta Jej Narodzenia, świadomie ofiarowałyśmy swoje życie za Ojca. Bomba padła jako znak, że byłyśmy tak jak wszyscy w powstaniu absolutnie narażone na śmierć, a jednak Matka Najświętsza nas uratowała. Idziemy bowiem na Jasną Górę!” To było tak krzepiące, że najcięższe misje mogłyśmy podejmować i biec w najbardziej niebezpieczne miejsca bez lęku, w tym poczuciu, że idziemy do Niej. Nieraz opanowywał nas ogromny strach, ale wtedy wystarczyło powiedzieć sobie wspólnie lub w swojej duszy: „Idziemy na Jasną Górę!”“
— Maria Okońska 1920 - 2013
I natychmiast wracała odwaga.
Źródło: Maria Okońska, Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 122–123.
„Nie mówmy więc, że ofiara Mszy świętej jest tylko ucztą pamięci, ucztą wspomnień, odbywaną tylko na wspomnienie tego, co Nasz Pan uczynił podczas Ostatniej Wieczerzy. Bo to jest bluźnierstwem, potwarzą rzucaną na naukę katolicką, potwarzą rzucaną na to, co uczynił i ustanowił Nasz Pan Jezus Chrystus. To przyczynia się do upadku kapłaństwa. Kapłan nie jest w żadnym razie tylko osobą prowadzącą ucztę pamięci. On jest nie tylko tym, który podczas uczty przewodniczy zgromadzeniu. Kapłan jest tym, który składa ofiarę. Kapłan jest tym, który sprawia, że Boży Baranek ofiarny zstępuje na ołtarz, że naprawdę jest obecny na ołtarzu.“
— Marcel Lefebvre francuski biskup katolicki, twórca schizmy 1905 - 1991
Źródło: s. 44
„Rodzice kupili mi zabawkowy fortepianik, gdy miałam dwa czy trzy lata. Bardzo mnie wkręcił, potrafiłam w sposób rozpoznawalny grać melodie i to był początek. Drugie ważne wspomnienie na ten temat to gramofon, który stał w naszym tzw. kominkowym pokoju. Zamykałam się tam i godzinami słuchałam płyt. Począwszy od bajek grajek poprzez Czerwone Gitary, po Mazowsze (to było w domu). Nie było dla mnie lepszej rozrywki…“
— Dorota Osińska 1978
Źródło: Monika Cukiernik, Dorota Osińska. „Życie mnie inspiruje”, 25 kwietnia 2013 http://www.artysci24.pl/index.php/wywiady-muzyka/908-dorota-osinska-zycie-mnie-inspiruje
„Wierny ojczyźnie mojej do ostatniego momentu, walczyłem za jej wolność pod nieśmiertelnym Kościuszką. Upadła ona przed przemocą i nie pozostaje nam, jak pocieszające wspomnienie, żeśmy krew przelewali za ziemie przodków naszych, żeśmy widzieli nasze chorągwie zwycięskie pod Dubienką, Racławicami, Warszawą i Wilnem. Polacy, nadzieja powstaje! Francja zwycięża, ona się bije za sprawę narodów, starajmy się osłabić jej nieprzyjaciół. Francja pozwala nam schronienia, czekając lepszych losów dla kraju naszego, idźmy pod jej chorągwie, te są znakiem honoru i zwycięstwa. Legiony polskie formują się we Włoszech, na tej ziemi, niegdyś świątyni wolności. Już oficerowie i żołnierze, towarzysze trudów naszych i męstwa są ze mną, już się bataliony formują. Przybywajcie, koledzy, rzucajcie broń, którą wam nosić przymuszono, bijmy się za sprawę wspólną wszystkich narodów, za wolność pod walecznym Bonaparte, zwycięzcą Włoch! Triumfy Rzeczypospolitej Francuskiej są naszą jedyną nadzieją, za jej pomocą i jej aliantów może zobaczymy jeszcze domy nasze, któreśmy z rozrzewnieniem porzucili.“
— Jan Henryk Dąbrowski polski generał 1755 - 1818
odezwa legionowa z 20 stycznia 1797.
Źródło: J. Willaume (oprac.), Legiony Dąbrowskiego. Europa w dobie wojen napoleońskich. Teksty źródłowe do nauki historii w szkole, nr 26, Warszawa 1960
„Pracowałam w czasach, gdy działali tacy giganci teatru, jak Axer, Dejmek, Grotowski, Grzegorzewski, Hanuszkiewicz, Jarocki, Kantor, Swinarski, Szajna, Wajda i inni. Z kilkoma z nich współpracowałam. Oni to spowodowali, że teatr polski wyszedł z prowincjonalnego grajdołka i osiągnął poziom światowy. Siłą teatru były wtedy różnorodność i niezwykłe osobowości jego twórców. Dziś jest inaczej. Teatr stracił swoją rangę społeczną. Przestał być ważnym miejscem na pogłębioną analizę rzeczywistości; problemów, które nękają społeczeństwo“
— Ewa Starowieyska 1930 - 2012
Źródło: Teresa Sołtysiak, Wspomnienie: Ewa Starowieyska (1930–2012), „Gazeta Wyborcza – Stołeczna” nr 118, 22 maja 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/140197.html
„Student otwiera drzwi profesora Rawickiego. Widzi, że nie ma profesora i mówi: „Znów nie ma tego s…a”. Wtedy zza szafy dobiega głos profesora: „Pan chyba zapomniał, że na uczelni używa się terminów naukowych, a nie rodowych”.“
— Lech Falandysz polski prawnik 1942 - 2003
Źródło: Znał życie i używał go. Wspomnienie o Lechu Falandyszu, edukacjaprawnicza. pl, marzec 2004 http://www.edukacjaprawnicza.pl/index.php?mod=m_artykuly&cid=2&id=303
„Coś w tym jest, że im dalej jesteśmy od swojego dzieciństwa, tym staje się ono nam bliższe… Przy końcu życia powracamy do jego początków. Dawne obrazy są coraz bardziej wyraźne, podczas gdy pamięć wczorajszego dnia zaciera się niczym stuletnie wspomnienie. Może to tak ma być – powrót do punktu wyjścia.“
— Monika Jaruzelska polska dziennikarka, stylistka, projektantka mody 1963
Rodzina
Źródło: s. 51
„To był bardzo dobry i interesujący etap w mojej karierze. Wspominam go szczególnie miło z powodu zawodników, bo z większością z nich łączyły mnie bardzo dobre relacje, z powodu osób, które poznałem, i tego jak pracowałem. A musiałem naprawdę ciężko pracować, żeby wywalczyć rzeczy, które dotąd nie były normą w polskiej siatkówce. Jedyne złe wspomnienie jest związane z Arkiem Gołasiem. Ze szczególnym smutkiem wspominam 16 września, dzień jego śmierci.“
— Raúl Lozano argentyński trener siatkówki 1956
o pracy z reprezentacją Polski.
Źródło: Wracam do Polski ze względu na dobre wspomnienia http://www.sportowefakty.pl/siatkowka/2011/03/14/raul-lozano-wracam-do-polski-ze-wzgledu-na-dobre-wspomnienia/
„Moja mała gloria pękła od podstaw blada,
dość już ofiar, chcę się poddać, w dłoniach biała flaga,
chcę, byś wiedziała, jak to na mnie działa,
dla ciebie całe wspomnienie wydziaram dla nas ciarkami na ciele.“
— Buka 1988
Wspaniały widok na nic interesującego
Źródło: utwór Orchidee
„4 października i my wyszłyśmy z Warszawy. Na Placu Narutowicza widziałyśmy powstańców idących do niewoli. Hitler ogłosił, że będą traktowani jako wojskowi, według konwencji międzynarodowej, a nie jak zamierzał – jako bandyci. Pójdą więc do obozów wojskowych. Gdy przechodziłyśmy, chłopcy nas otoczyli. Podeszłyśmy do szeregów, wyciągnęłyśmy resztki medalików i rozdałyśmy komu się dało. Nie wiedziałyśmy czy można, tylu było dokoła Niemców, ale oni przybiegali i wszystko co miałyśmy rozdzieliłyśmy między nich. Ciągle rozdawałyśmy Matkę Bożą Jasnogórską i tak zostało do dzisiejszego dnia. To było nasze zadanie i nasz plan: Weźmiemy Jej Oblicze i pójdziemy do powstania. Temu byłyśmy wierne do końca.“
— Maria Okońska 1920 - 2013
Źródło: Maria Okońska Wspomnienie z powstania warszawskiego, Wydawnictwo im. Stefana Kardynała Wyszyńskiego „Soli Deo”, Warszawa 2004, ISBN 83-88202-25-1, s. 129