Cytaty o wspomnieniach

„Żaden ból nie jest dla mnie tak wielki jak wspomnienie szczęśliwych czasów w biedzie.“

—  Dante Alighieri średniowieczny poeta włoski 1265 - 1321

„Lecz czy wspomnienie minionej niedoli, nie jest radością chwili obecnej?“

—  Edgar Allan Poe poeta i nowelista amerykański 1809 - 1849

„Przyjąłem dziś Pana Jezusa! Błogosławiony dzień, którego wspomnienie napełnia błogością i wielką za nim tęsknotą.“

—  Michał Sopoćko polski duchowny katolicki, teolog 1888 - 1975

o swojej Pierwszej Komunii Świętej.
Źródło: Droga świętości Ks. Michała Sopoćki http://www.opoka.org.pl/biblioteka/T/TH/THW/sopocko1.html, opoka.org.pl

„Ciężar obowiązku czujemy w stosunku proporcjonalnym do braku miłości.“

—  Janina Woynarowska polska pielęgniarka 1923 - 1979

o zawodzie pielęgniarki.
Źródło: Życie pojęła poważnie. Wspomnienie o pielęgniarce Janinie Woynarowskiej. http://www.moipip.org.pl/media/doc/ad_vocem_75.pdf

„Student otwiera drzwi profesora Rawickiego. Widzi, że nie ma profesora i mówi: „Znów nie ma tego s…a”. Wtedy zza szafy dobiega głos profesora: „Pan chyba zapomniał, że na uczelni używa się terminów naukowych, a nie rodowych”.“

—  Lech Falandysz polski prawnik 1942 - 2003

Źródło: Znał życie i używał go. Wspomnienie o Lechu Falandyszu, edukacjaprawnicza. pl, marzec 2004 http://www.edukacjaprawnicza.pl/index.php?mod=m_artykuly&cid=2&id=303

„Tak, to miasto, St. Petersburg, kaprys tyrana, który zapragnął, by jego wspomnienie Wenecji przybrało kształt w kamieniu na bagnistym brzegu rzeki, gdzieś na końcu świata, pod najbardziej niegościnnym z nieb, to miasto, wznoszone cegła po cegle przez poetów, szarlatanów, awanturników i szalonych kapłanów, przez niewolników i wygnańców, to miasto nosi wspólne imię tego księcia i świętego, który dzierży klucze niebios… Petersburg, miasto zbudowane z dumy, wyobraźni i pragnień… Tak jak my sami jesteśmy, lub być powinniśmy.“

—  Angela Carter pisarka angielska 1940 - 1992

Źródło: Wieczory cyrkowe

„W epoce pierwszych wieców i memoriałów w Warszawie w 1904 r. samo wspomnienie o prawach kobiet jeszcze wywoływało tłumiony śmiech, a w najlepszym wypadku dobroduszne napominanie «jak można obniżać powagę narad w tej dziejowej chwili – wzniecaniem takiej kwestii!»“

—  Paulina Kuczalska-Reinschmit polska działaczka społeczna i dziennikarka 1859 - 1921

o prawach kobiet w kontekście niepodległości Polski.
Wyborcze prawa kobiet

„Wspomnienie nie dawało mu spokoju. Można je było wytrzymać przez chwilę i to tylko z perspektywy nieuleczalnej choroby, w wyraźnym przeczuciu nadchodzącej śmierci.“

—  Vladimir Nabokov, książka Pnin

Pnin

„Drżeliśmy więc przed maturą. Gdy przydzielono nam ławki, przede mną znalazł się chłopak z mojej klasy, jeden z tych gorzej traktowanych przez matematycę, Tomek. Gdy się zorientował, że siedzę za nim, odetchnął z ulgą. „Zdałem maturę”, powiedział, i szeroki uśmiech rozjaśnił mu twarz. Dobrze mi to zrobiło, że ktoś tak we mnie wierzył. Musiałam stanąć na wysokości zadania. Na końcu okazało się zresztą, że także i ja zdałam maturę dzięki Tomkowi.(…) Pomału posuwałam się do przodu – do rozwiązania były trzy zadania. Zaczęłam pierwsze, rozwiązałam kawałek i utknęłam, rozwiązałam część drugiego i utknęłam, rozwiązałam fragment trzeciego i utknęłam, nie mogłam się zdecydować, które jest najłatwiejsze, które rozwiązywać dalej. Nie umiałam podjąć decyzji! Tomek nerwowo kręcił i wiercił się na krześle, co jakiś czas odwracał się do mnie i syczał: „Dawaj!”. Aż w końcu wkurzył się na całego i napisał mi karteczkę: „Co ty wyprawiasz, wszystko zaczynasz, niczego nie kończysz, zrób w końcu jedno zadanie do końca, bo inaczej nie zdam matury!”. Bezcenna pomoc psychologiczna.(…) Kiedy tylko rozpoczynam zbyt wiele rzeczy naraz, nie kończąc żadnej z nich, kiedy nie wiem, co robić, co wybrać, i zaczynam w panice chaotycznie rozwiązywać wszystkie problemy własne oraz świata na raz, wprowadzając coraz większy bałagan, przypominam sobie egzamin dojrzałości. I mądrość Tomkowej podpowiedzi.“

—  Brigitta Helbig-Mischewski polska literaturoznawczyni i pisarka mieszkająca w Niemczech 1963

Źródło: Podpowiedź - wspomnienie maturalne. w: Refleksje 1 (2014), s. 21.

„Nigdy nie chciało jej się wierzyć, że można to zobaczyć, ale oto właśnie na jej oczach pękało ludzkie serce. Widok ten przypominał wyburzanie wieżowca, który zapadał się w siebie, piętro po piętrze, aż nie pozostało nic, tylko wspomnienie zawisłe w powietrzu.“

—  Jodi Picoult 1966

Świadectwo prawdy (2000)

„Nigdy nie wiadomo, z jakiej racji przypomina nam się akurat to, a nie co innego. Pojawia się nagle, ot tak, nie pytając o pozwolenie. I nigdy nie wiesz, kiedy da ci spokój. Jedyne czego możesz być pewnym, to że, niestety, nawiedzi cię ponownie. Ale zazwyczaj to kwestia kilku sekund. I już wiem jak sobie z tym radzić. Wystarczy nie poddawać się temu zbytnio. Jak tylko pojawi się wspomnienie, należy niezwłocznie zostawić je samemu sobie, oddalić się natychmiast, bez żalu, nie idąc na żadne ustępstwo, pozwolić by pozostało nieostre, nie dać mu się wciągną. Tak, by uniknąć bólu.“

—  Federico Moccia 1963

Tylko ciebie chcę

„incognito odchodzi
pod pachą niesie
małą trumienkę
futerał swojego ciała
zostawia list
zastawny
w recepcji hotelu
którego nikt nie odbiera
zostawia ślad
postrzępioną gazetę
z nekrologiem na ostatniej
stronie“

—  Jarosław Trześniewski-Kwiecień polski poeta i prawnik 1961

Źródło: incognito wspomnienie pośmiertne

„A przecież ja sam o wielu rzeczach w mym życiu wolałbym nie wiedzieć oraz nie pamiętać, gdyż niosą za sobą tylko wspomnienie gorzkiego bólu. Być może jednak właśnie ta niechciana pamięć jest krzyżem dźwiganym na chwałę Pana, gdyż pamiętam, jak mój przyjaciel, dramaturg, mistrz Ritter, zapisał: „co nas nie zabija, to nas uszlachetnia”. Szkoda tylko, że niezgodnie z wymową jego słów, w głębi mego serca, zawsze czułem się bardziej martwy niż szlachetny. Lecz cóż, nawet okręt o połamanych masztach musi płynąć dalej, choćby kurs wiódł go ku zgubie…“

—  Jacek Piekara polski pisarz 1965

Miecz aniołów
Źródło: s. 355 i 356, wyd. I

„Mody się zmieniają – radio ma swoją aurę. Radio pozostawia słuchaczowi wyobraźnię. To jest sztuka niesłuchanie szlachetna i niesłychanie trudna, ale myślę, że radia tak naprawdę nic nie zastąpi, i to nie tylko w słuchaniu muzyki, ale literatury czy teatru. Słuchacz zostaje sam na sam ze swoją wyobraźnią i z głosem, i ta przestrzeń radiowa jest najbardziej fascynująca.“

—  Józef Opalski 1947

Źródło: Marzena Florkowska, RADIO MA SWOJĄ AURĘ – wspomnienie o Romanie Bobrowskiej, „Alma Mater” nr 120–121, grudzień-styczeń 2009/2010, s. 52.

„Rodzice kupili mi zabawkowy fortepianik, gdy miałam dwa czy trzy lata. Bardzo mnie wkręcił, potrafiłam w sposób rozpoznawalny grać melodie i to był początek. Drugie ważne wspomnienie na ten temat to gramofon, który stał w naszym tzw. kominkowym pokoju. Zamykałam się tam i godzinami słuchałam płyt. Począwszy od bajek grajek poprzez Czerwone Gitary, po Mazowsze (to było w domu). Nie było dla mnie lepszej rozrywki…“

—  Dorota Osińska 1978

Źródło: Monika Cukiernik, Dorota Osińska. „Życie mnie inspiruje”, 25 kwietnia 2013 http://www.artysci24.pl/index.php/wywiady-muzyka/908-dorota-osinska-zycie-mnie-inspiruje

„Ojciec nigdy nie poddawał się emocjom w życiu publicznym. Lubił przytaczać wspomnienie pewnego przedwojennego krytyka teatralnego, który był na premierze jakiejś romantycznej sztuki. Tak nim wstrząsnęła, że do rana nieprzytomny z zachwytu chodził po Warszawie. A kiedy wrócił do domu, napisał recenzję dyskwalifikującą ten spektakl. Wzruszenie minęło, zorientował się, że nie był dobry. Ojciec potrafił się wzruszać, ale potem, jak mówił, jest czas na zapalenie papierosa, żeby wszystko przemyśleć, zracjonalizować i dopiero wtedy wydać swój osąd.“

—  Piotr Dejmek polski aktor i producent filmowy 1953 - 2010

Źródło: „Rzeczpospolita”, 4 lutego 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/dnitpb.htm

„Zaglądamy do mszału, aby się przekonać, co liturgia przygotowała na dzień dzisiejszy. Jest jeszcze 1 sierpnia, dzień świętego Piotra w okowach. Piotr skuty dwoma łańcuchami, strzeżony przez poczwórną straż, leży w ciemnościach: „A oto Anioł Pański podle stanął, a jasność ich oświeciła w mieszkaniu, a uderzywszy w bok Piotrowy obudził go mówiąc: Wstań rychło. I opadły łańcuchy z rąk jego”. A tak się stało, bo „modlitwa bez ustanku działa się od Kościoła do Boga za nim” (Dz. Ap. 12). Nasuwa się wyraźna analogia. Więc jednak, aby opadły łańcuchy, konieczny jest współudział modlitwy. To nas utwierdza w pełnieniu naszej służby.“

—  Maria Okońska 1920 - 2013

Źródło: Maria Okońska, Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 22–23.

„To nie była zwykła wiara w Boga, ale coś z płomienia wiary. Płonęła Warszawa, płonęły ludzkie serca, zwłaszcza jeszcze w sierpniu, bo potem przyszły trudniejsze momenty i załamania. Okres między 15 a 26 sierpnia to był czas wielkiego podniesienia ducha, ogromnej modlitwy, jarzących się świec zapalanych na ołtarzykach Matki Bożej Jasnogórskiej i niezwykłej ufności. Mogę śmiało napisać, że i nasza ufność do Matki Bożej przechodziła wszelkie pojęcie. Żyłyśmy tą ufnością. Nasze postanowienie, które uczyniłyśmy na Chłodnej, że idziemy na Jasną Górę, było rzeczywistością. To nie było tylko hasło, które człowiek czasem sobie przypomina, ale to było nasze życie. Żyłyśmy Matką Bożą Jasnogórską. Byłyśmy tak Nią przejęte i zafascynowane, że nieustannie w duszy widziałyśmy Cudowny Obraz. Nieraz zdawało się nam, że chmury układają się w kształt postaci Matki Bożej. Tak było przed 26 sierpnia. Wszystkie zobaczyłyśmy na niebie zarys obrazu Matki Bożej Częstochowskiej w znanym kształcie koron i sukienek. Widziałyśmy to nie tylko my, ale i inni. Wtedy rozgrzała mnie nieugięta pewność, że nie zginiemy i tej pewności nie straciłyśmy do końca powstania, pomimo świadomie złożonej ofiary z życia. Miałyśmy pewność, że my ocalejemy i że Matka Boża znajdzie sposób, by uratować Warszawę.“

—  Maria Okońska 1920 - 2013

Źródło: Maria Okońska Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 63.

„Trzynaście razy wychodziłyśmy z różnych zasypanych i rozbitych domów i zawsze cało. Wszędzie ginęli ludzie, a my pozostawałyśmy nietknięte. Przeżywałyśmy ciągłe zdumienie, dlaczego Matka Boża nas osłania? I stale odpowiedź była ta sama – dla Sprawy Bożej, dla naszego powołania i dla Ojca. I utrwalałyśmy sobie w pamięci: życie nasze ma być lepsze i świętsze od najbardziej bohaterskiej, młodzieńczej śmierci w powstaniu. Gdy miałyśmy jakieś polecenie, by pójść ratować ginących ludzi, przynieść pociechę chorym na Mokotowskiej, czy w schronach, gdy trzeba było iść w jakieś niebezpieczne miejsce, pamiętałyśmy, że: „Idziemy na Jasną Górę do Matki Bożej. Byłyśmy skazane na śmierć 6 sierpnia, a jednak Ona nas obroniła. 8 września, w dniu święta Jej Narodzenia, świadomie ofiarowałyśmy swoje życie za Ojca. Bomba padła jako znak, że byłyśmy tak jak wszyscy w powstaniu absolutnie narażone na śmierć, a jednak Matka Najświętsza nas uratowała. Idziemy bowiem na Jasną Górę!” To było tak krzepiące, że najcięższe misje mogłyśmy podejmować i biec w najbardziej niebezpieczne miejsca bez lęku, w tym poczuciu, że idziemy do Niej. Nieraz opanowywał nas ogromny strach, ale wtedy wystarczyło powiedzieć sobie wspólnie lub w swojej duszy: „Idziemy na Jasną Górę!”“

—  Maria Okońska 1920 - 2013

I natychmiast wracała odwaga.
Źródło: Maria Okońska, Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 122–123.