Cytaty o słońcu (302 cytatów, strona 3)

„Mija pięć lat mego pobytu w szpitalu Nie chodzę
nie piszę świat się zamknął
leczą mnie pastylkami i litrami wody
nie trwożę się nie ma we mnie
skargi Słońce ozłaca żyto boje się że są tam
ukryte inne bogi”

Roman Śliwonik (1930–2012) polski pisarz i poeta

Źródło: Notatki z choroby

O życiu , O Bogu , O świecie , O chorobach

„Istnieje niezliczona ilość słońc; wokół tych słońc poruszają się niezliczone ziemie, podobnie jak siedem planet obiega nasze Słońce. Te światy są zamieszkane przez żyjące istoty.”

Giordano Bruno (1548–1600) włoski astronom, naukowiec i filozof

„Człowiekowi, który przystaje na sąd Kopernika, iż nasza Ziemia jest planetą wodzoną wokół Słońca i, podobnie jak wszystkie inne, oświetloną przez Słońce, trudno oprzeć się wrażeniu, że i pozostałe planety są przystrojone i zamieszkane tak jak nasza Ziemia. Zawsze jednakże byliśmy skłonni sądzić, że próżno szukać tego, co Natura zechciała tam uczynić, widząc daremność nadziei na zakończenie takiego poszukiwania. Lecz gdy niedawno pogrążyłem się w poważnych rozważaniach na ten temat (nie uważając siebie za bystrzejszego od wielkich ludzi z przeszłości, ale mając to szczęście, że żyję po większości z nich), doszedłem do przekonania, że moje myślowe poszukiwania wcale nie były tak niewykonalne, a ścieżka wiodąca do celu zagrodzona piętrzącymi się trudnościami, by nie było tam pod dostatkiem miejsca na prawdopodobne domysły.”

Christiaan Huygens (1629–1695) holenderski matematyk, fizyk oraz astronom

Źródło: New Conjectures Concerning the Planetary Worlds, Their inhabitants and Productions

O szczęściu , O ludziach , O poszukiwaniu , O wrażeniach

„Istotnie latem mieszkańcy Przytorza utrzymywali, że pocą się bardziej niż ich sąsiedzi z drugiej strony Broadwayu, a zimą domagali się przykręcenia termostatu, podczas gdy ci z Przyrzecza wówczas bardziej marzli, lecz chełpili się miłym chłodkiem, gdy Sezonowe Słońce dawało się we znaki sąsiadom.”

Paul di Filippo (1954)

Rok w linearnym mieście

O zimie

„Nie czcimy niczego i nikogo. Uważamy, że idea „czczenia” jest poniżająca. Jest to równoznaczne z obniżaniem własnej wartości w stosunku do czczonego obiektu, obojętne czy jest on zmyślony czy rzeczywisty. Przez tysiące lat ludzie idiotycznie czcili koty, krowy, słońce, kamienie, strachy i duchy wszelkiego rodzaju. […] Uważamy, że jest to głupia praktyka zakorzeniona w prymitywnych przesądach i niechlubna pozostałość po dzikiej przeszłości ludzkości.”

Ben Klassen (1918–1993)

Biblia Białego Człowieka

O ludziach , O strachu , O przeszłości

„Miłość, to jakby zobaczyć mgłę o poranku, kiedy się przebudzisz a słońce jeszcze nie wzeszło. To trwa właśnie tę krótką chwilę a potem się wypala. Miłość jest mgłą, która się spala wraz z pierwszym brzaskiem rzeczywistości.”

Charles Bukowski (1920–1994) amerykański poeta i powieściopisarz

Źródło: film Bukowski: Born into this, 2003

O miłości , O rzeczywostości

„Nastąpił koniec świata, a słońce nadal świeci. Wiem, że to musi boleć, ale dlaczego aż tak? Jest tyle lekarstw, a na to jedno nie ma żadnego…”

Ewa Nowak (1966)

Ogon Kici (2006)

„Słońce chwały angielskiej zaszło.”

William Pitt Młodszy (1759–1806) brytyjski polityk, premier Królestwa Wielkiej Brytanii

w 1793 po klęsce zadanej przez Francuzów połączonym siłom brytyjsko-hanowerskim w bitwie pod Hondschoote.
Źródło: André Maurois, Dzieje Anglii, tłum. Wacław Rogowicz, wyd. Książka i Wiedza, Warszawa 1957, s. 424.

O książkach , O wiedzę , O sile

„Ja się czuję dzieckiem, zagubionym w wielkim świecie, patrzącym na słońce. Nie wybieram sam takich ról, to reżyserzy zabierają mnie na wycieczki, żebym rozbijał samochody i był agresywnym facetem. Po prostu wykonuję aktorskie zadania, a mam do tego predyspozycje. Nie byłem liderem w szkole, nie dostaję nagród. Nie podlizuję się krytykom ani widowni, tylko gram. Jestem narzędziem reżysera, jeśli to skutkuje, to jest w porządku.”

Eryk Lubos (1974)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 12 października 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jestemn2.htm

O dzieciach , O facetach

„Śnieżka dźwiga czoło jasne
Karkonoszy lampa płonie
Zanim zgasną krwawe zorze
Złote Czechom słońce wstanie”

Karel Hynek Mácha (1810–1836)

Źródło: Alicja Hirsch-Tabis, Ewa Katarzyna Tabis, Karpacz – Krummhübel. Dzieje miasta pod Śnieżką, Związek Gmin Karkonoskich, 2005, s. 304.

„Słońce jest cieniem bez Ciebie.”

Antoni Regulski

„(…) w tym kraju ludzie są zdołowani. Budynki zniszczone, wszędzie miny. Na miejscu zrobiono nam wykład, że można chodzić tylko po asfalcie i nic nie wolno podnosić. W zawiązku z przewagą plenerów mieliśmy też inne trudności. Słońce szybko zachodziło i robiło się zimno, a ja musiałem wciąż chodzić w t-shircie.”

Sergiusz Żymełka (1991) aktor polski

o Bośni.

O ludziach

„Sądzono, że po Soborze słońce zaświeci nad dziejami Kościoła, ale zamiast słońca mamy chmury, burze, ciemności, szukanie i niepewność. Głosimy ekumenizm, ale coraz bardziej oddzielamy się od siebie.”

Paweł VI (1897–1978) papież

homilia z 29 czerwca 1972.
Źródło: Oni Jego zdetronizowali, wyd. Te Deum, Warszawa 2002, s. 257.

„Las drgnął, zaszemrał i pochylił korony ku słońcu, a z łąk i oparzelisk zaczęły bić mgły w górę jak dymy z trybularzy. Stawy podnosiły powieki mgieł i sennym jeszcze, zorzanym spojrzeniem patrzyły w niebo; zboża zachrzęściły źdźbłami, poruszyły się sennie, że rosa jak grad różowymi perłami posypała się na ziemię. Strumienie zabulgotały i płynęły szybciej, radośniej.
Nad mokradłami czajki już chybotały białymi podbrzuszami, kołowały i kwiliły, bocian zaklekotał nad stodołą jakąś i ciężkim lotem płynął na żer, jaskółki świegotały pod strzechami, dzikie kaczki krzyczały na oparzeliskach, a od wsi jakiejś jeszcze niewidzialnej płynęło po rosach rżenie koni.
Słońce szło w górę, dzień się zrobił zupełny, bo skowronki ze wszystkich pól zrywały się ku niebu i drżał w powietrzu ich hymn porankowy, a potem głos sygnaturki leciał po rosach, dzwonił, budził, radował.”

Władysław Reymont (1867–1925) polski pisarz

Źródło: Dwie wiosny

O górach , O wiośnie , Koń

„I nagle Toccata, w chwili gdy słońce znika całkowicie za chmurami, zgromadzonymi na samej linii horyzontu. W operze niebios – ogromne czerwone smugi, czarny plusz, delikatne budowle, które sprawiają wrażenie, jakby były utkane z drutu żelaznego i puchu, przygotowują się w szerokim układzie, czerwonym, zielonym i czarnym – pokrywając cały nieboskłon, ewoluując w nieustannie zmieniającym się oświetleniu, według najbardziej majestatycznej z choreografii. Toccata, na tym uśpionym morzu, pod festynem tego królewskiego nieba… chwila jest niezapomniana.”

Albert Camus (1913–1960) francuski pisarz, noblista

Dzienniki z podróży

O wrażeniach

„Koniec świata trwa już od lat. To, co się dzieje na świecie – w społeczeństwie, w przyrodzie, już od dawna przyjmuje znamiona apokalipsy. Nie jest to jednak rewolucja. To raczej powolna, ale systematyczna i skuteczna ewolucja. Proroctwa Nostradamusa, różnych magów i szamanów, przewidywały już wiele końców świata. I oni w pewien sposób mieli rację, z tym, że nie będzie to krótkotrwałe wydarzenie. Słońce nie zgaśnie nagle. Przynajmniej nie w krótkim czasie. Na tej nagonce korzystają korporacje, politycy, media, showbiznes. Powstają apokaliptyczne filmy, reklamy. Biznes się kręci.”

Błażej Peszek (1970) polski aktor

Źródło: Natalia Sokólska, Dajcie mi rząd dusz!, „Magazine TOUCHÉ”, grudzień 2012 http://issuu.com/touche_magazine/docs/touche_grudzien2012/18

O duszy , O biznesie , O czasie

„Słońce gór szybciej zbliża niż rozrywki miasta.”

Jan Alfred Szczepański (1902–1991) polski pisarz, publicysta, taternik

Źródło: Cytaty o górach, alpinistyczne, wspinaczkowe, drytooling.com.pl, 9 stycznia 2013 http://drytooling.com.pl/serwis/art/artykuly/2136-cytaty-o-gorach-alpinizmie-himalaizmie-wspinaczce-wspinaczach?showall=&start=3

„W moich posiadłościach słońce nie zachodzi.”

Karol V (1500–1558) cesarz niemiecki

o ogromie swojego imperium zajmującego tereny na obu półkulach Ziemi.

„pielęgniarka
schowała słońce
do szafki z opatrunkami”

Miłosz Kamil Manasterski (1977)

Tom Portfolio, Cykl Martwa natura ze strzykawką
Źródło: Przed gabinetem

„Czuję się niewątpliwie stuprocentową Greczynką i zarazem stuprocentową Hiszpanką. Jestem bowiem stuprocentową Śródziemnomorką. Lubię oliwę z oliwek, sałatę, słońce…”

Zofia Grecka (1938)

Źródło: Tadeusz Pasierbiński, Monarchie świata. Poczet rodów królewskich i książęcych, wyd. Iskry, Warszawa, 2002, ISBN 83-207-1705-1, s. 61

„Wiedza cię pod koniec liceum przerasta. Tak naprawdę ta wiedza jest dużo większa niż świadomość wiedzy, jaką posiadasz. Nie ma łącznika pomiędzy teorią, a praktyką. (…) Ta bezradność mi trwała przez ostatnie 10 lat. (…) Odblokowałem w głowie psychologiczną klapkę, która blokowała wiedzę, którą posiadałem. W tym momencie wszystko jest dla mnie jasne jak słońce i stwierdzam jasno, kurde, byłem debilem. W sensie muzycznym.”

O.S.T.R. (1980) raper polski

O wiedzę , Sens

„Do codziennego użytku pozostawało złote słońce, znacznie lepsze od zegarka, i trwalsze, gdyż nie można go było wymienić u Torellego na wino.”

John Steinbeck książka Tortilla Flat

Tortilla Flat

O winie

„Jest rozpieszczonym, nadętym, wyniosłym skurwysynem, który uważa, że słońce świeci mu z dupy. Zasrany pan Wszystkowiedek!”

Desmond Bagley książka The Tightrope Men

Źródło: Na równoważni (ang. The Tightrope Men), tłum. Zbigniew A. Królicki

„Wierz mi, z życiem jak z kroplą wody. Weź ją pod mikroskop: będzie stekiem wstrętnych, pożerających się i pożeranych, ginących i rodzących się potworów; spójrz na nią przez słońce: zobaczysz tęczę i brylant. Wszystko zależy od sposobu traktowania, od punktu widzenia. Być dobrym, to tylko patrzeć na wszystko przez słońce.”

Maria Rodziewiczówna książka Atma

Atma
Źródło: s. 51

„Słońce nie omija nikogo. Nie ominie i ciebie, chyba żebyś się skrył w cieniu.”

Phil Bosmans (1922–2012)

„Każdy człowiek jest ślepy, tylko słońce
świat mu pokazuje, takim jakim nie jest.
W swoim trwałym mroku kruchym
za wcześnie i za późno zawsze.”

Stefan Szczygłowski (1952)

Źródło: Jest w tomie No właśnie (2001)

O świecie

„Nad stalowym i wzburzonym morzem, pełnym oślepiających blasków, wstaje dzień. Niebo jest białe od mgły i gorąca, blaskiem martwym, lecz niemożliwym do wytrzymania, jakby słońce roztopiło się i rozlało pośród gęstych chmur.”

Albert Camus (1913–1960) francuski pisarz, noblista

Dzienniki z podróży

„Zwykłe to
Życia koleje:
Słońce świeci, deszcz pada,
Wiatr wieje…”

Roman Gorzelski (1934–2010)

Srebrnikowe myśli, czyli bajki, fraszki, przysłowia i wierszyki, Srebrnikowe myśli
Źródło: Uwaga doświadczonego, s. 32

„Tu czy tam gasną gwiazdy – wszystko jedno. Do końca będę sobą, miał siebie, a jeżeli zacznie się wielki cień: las milczący przytuli rycerza, las milczący, ciszy wielki cień, słońce blaskiem o zbroję uderza, nie obudzi go cisza i noc, nikt nie dźwignie srebrnego puklerza, własnej duszy wykuła go moc.
Kto tak ginie, jakby w jedno z duszą zrośnięty. Kto tak trwa sam ponad wszystkim, ten już nie wie, co jest śmierć i życie. (…)
Póki trwam nie uchylę szyszaka. Świeci zbroja wśród ciszy jak szczyt górski, kiedy przegląda się w jeziorze. Gdziem jest rzeczywisty: tu czy tam. Tu i tam jest cisza. Nie rozumiem, jak można wierzyć w śmierć. Śmierci nie ma. Jestem wieczne ja.”

Stanisław Brzozowski (1878–1911) polski pisarz i filozof

Płomienie (1908)
Źródło: tom II; IX, Oblubieniec

O życiu , O śmierci , O duszy , O ciszy

„Jabłko i grzech – tak musi być,
Wojna i śmiech – zaraz po niej.
Zieleń i brąz, płomień i dym,
Żebrak i król w koronie.

Słońce i grad, po nocy dzień,
Światło i mrok – ramię w ramię,
Szampan i kac, po życiu sen
I nic się już nie odstanie.”

Marek Dutkiewicz (1949) polski autor tekstów piosenek

Źródło: Aleja gwiazd z repertuaru Zdzisławy Sośnickiej

O wojnie , O śmiechu , O snach , O świetle

„Ażebym uzyskał pewność, iż uwieczni mnie rodzaj ludzki, włożono mi do głowy, że rodzaj ów nie skończy się nigdy. Zgasnąć w nim równało się narodzinom i przekształceniu w nieskończoność, ilekroć jednak wykładał mi ktoś hipotezę, że pewnego dnia jakiś kataklizm mógłby zniszczyć naszą planetę, zdejmowała mnie trwoga, choćby miało to nastąpić za pięćdziesiąt tysięcy lat; i dziś jeszcze, zawiedziony, nie potrafię myśleć bez lęku, że słońce kiedyś wystygnie. To że moi współplemieńcy zapomną o mnie na drugi dzień po moim pogrzebie, nie obchodzi mnie raczej; dopóki żyć będę, będę ich nawiedzał nieuchwytny, nie nazwany, obecny w każdym tak jak we mnie obecne są miliardy zmarłych, których nie znam, ale których chronię przed unicestwieniem. Gdyby jednak ludzkość znikła, zabiłaby swoich zmarłych na dobre.”

Jean-Paul Sartre (1905–1980) powieściopisarz, dramaturg, eseista i filozof francuski, noblista

O myślach , O narodzinach , O zmarłych , O myśleniu

„Że Bóg mnie kocha, mówiły mi bez słów stworzenia wszelkie, z którymi się zapoznawałam. Wschodzące czy gasnące zorze złociste, chmurne, pełne tajemniczych mroków, czy gwiaździste noce, szeptały do duszy, że jestem kochaną przez Boga, który dla mnie gasi i zapala słońce… Lekki, kojący wietrzyk, czy groźna zawierucha, pełna grzmotów i błyskawic mówiły mi o tym zarówno, że Bóg czuwa nade mną, że mnie kocha. O, ta mowa przyrody, barwnego kwiecia i rozśpiewanych ptasząt, to nie było tylko marzenie, to był głos, który pouczał, że tam, gdzie kończy się jej działanie, gdzie nawet myśl ludzka nie dosięgnie, ale jak strudzona ptaszyna zwraca ku dostępnym dla niej gniazdom – że tam żyje Bóg – który nazywa się Miłością.”

Leonia Nastał (1903–1940) polska zakonnica

Pisma Sługi Bożej Leonii Marii Nastał siostry Profeski Zgromadzenia Służebniczek NMP Niepokalanie Poczętej w Starej Wsi, t. 1, s. 29.
Źródło: o. Joachim Roman Bar, s. Janina Bernadeta Lipian – Polscy święci. Służebnica Boża Leonia Maria Nastał, t. 2, op. cit., s. 290–291.

O Bogu , O duszy , O myślach , O siostrze

„Istnieją u nich (Massagetów) następujące zwyczaje. Każdy wprawdzie żeni się, ale żon używa się wspólnie.(…) Mianowicie jeżeli Massageta pożąda jakiejś niewiasty, wtedy zawiesza swój kołczan na wozie i spółkuje z nią bez żenady. Specjalna granica wieku u nich nie istnieje; tylko jeżeli ktoś się bardzo zestarzeje, schodzą się wszyscy krewni, zarzynają go i wraz z nim jeszcze owce, gotują mięso i obficie nim się raczą. Taki los uchodzi u nich za najszczęśliwszy. Kto natomiast umrze wskutek choroby, tego nie spożywają, lecz chowają do ziemi, i ubolewają nad nim, że nie udało mu się być zarżniętym. Nie sieją nic, tylko żywią się mięsem bydlęcym i rybami, których im obficie dostarcza rzeka Arakses (Syr-daria). Za napój mają mleko. Z bogów czczą tylko słońce, któremu ofiarują konie. Sens tej ofiary jest taki: najszybszemu z bogów poświęcają najszybsze ze wszystkich stworzenie.”

Herodot książka Dzieje

o Massagetach kojarzonych z Hunami lub uznawanych za odłam ludów irańskich.
Dzieje
Źródło: I, Klio.

O Bogu , O losie , O ludziach , O chorobach

„Skromne i niepokaźne kwiaty, rozwijające się w dolinach umierają może, gdy przesadzić je nazbyt blisko niebios, w rejony, gdzie zbierają się burze, a słońce pali.”

Honoriusz Balzac Komedia ludzka

Komedia ludzka, Dom pod Kotem z Rakietką

O Kwiatach

„Wiosna długo nie nadchodziła. (…) Na Wielkanoc leżał śnieg. I nagle na drugi dzień świąt powiał ciepły wiatr, nadciągnęły chmury i przez trzy dni i trzy noce lał rzęsisty i ciepły deszcz. We czwartek wiatr ucichł i nastała gęsta, szara mgła, jakby kryjąc tajemnicę dokonujących się w przyrodzie przemian. W tej mgle popłynęły wody, kry lodowe zatrzeszczały i drgnęły, szybciej ruszyły mętne spienione strugi i w samą Przewodnią Niedzielę przed wieczorem mgła się rozpełzła, chmury rozbiegły się, przybierając kształt baranków, niebo się przetarło i nastała prawdziwa wiosna. Rankiem mocne słońce pożarło cienką warstwę lodu, która przez noc ścięła wody, i całe rozgrzane powietrze zadrgało od napełniających je oparów zmartwychwstałej ziemi. Zazieleniła się zeszłoroczna i nowa, strzelająca igiełkami z ziemi trawa, napęczniały pączki kaliny, porzeczek i lepkiej, pełnej pieniących się soków brzozy. Na osypanej złocistym kwieciem łozinie zahuczała wysłana na zwiady, znużona lotem pszczoła. Zaniosły się od śpiewu niewidzialne skowronki nad aksamitem ozimin i nad zmarzniętym ścierniskiem; zapłakały czajki nad bagnami i nad zalanymi burą, nieskoro spływającą wodą niżami, a wysoko przeciągnęły z głośnym klangorem klucze żurawi i gęgające stada dzikich gęsi. Zaryczało wyliniałe nierówno bydło na wygonach, krzywonogie jagnięta poczęły wyskakiwać dokoła tracących wełnę, beczących matek. Po niezupełnie jeszcze suchych, pokrytych śladami stóp ludzkich ścieżkach rozbiegły się lekkonogie dzieci; nad stawem zaterkotały wesoło głosy bab niosących płótno, a po podwórzach zastukały topory chłopów szukających sochy i brony. Przyszła prawdziwa wiosna.”

Lew Tołstoj książka Anna Karenina

Źródło: Anna Karenina, t. 1, rozdz. XII, tłum. Kazimiera Iłłakowiczówna

O dzieciach , O tajemnicy , O wiośnie , O matce

„Wpatruj się w niebo i śpiewaj z radości, gdyż słońce otula cię ciepłem i opromienia światłem – za darmo.”

Phil Bosmans (1922–2012)

O śpiewie

„Jest naszym złotem, ropą i bogactwem […]
Użala się nad nią morze
Pali słońce
Chłoszcze wiatr
A ona niecierpliwie wyczekuje zmroku
Taka właśnie jest kobieta z wysp”

Teófilo Chantre (1964)

Źródło: Elżbieta Sieradzińska, Kobieta z Wysp Zielonego Przylądka, afryka.org, 3 września 2007 http://afryka.org/afryka/kobieta-z-wysp-zielonego-przyladka,news/

O kobietach , O morzu , O bogactwie

„Słońce wstawało na niebie, by znowu się schować, a oni grali partię po partii. Detektyw popijał sok porzeczkowy, a swojego niezwykłego gościa częstował mlekiem.”

Maciej Wojtyszko (1946) polski reżyser i pisarz

Bromba i inni (1975)
Źródło: Rozdział Fikander

„Gdy w środku gwiazdy spalą się wszystkie zasoby wodoru, Słońce będzie miało jeszcze jego duży zapas, ale nie w rejonach centralnych. I dlatego za pięć miliardów lat zacznie ono umierać. Mój pomysł polega na tym, aby wodór przemieścić z górnych rejonów do środka Słońca. Trzeba po prostu zamieszać Słońce. (…) Można wysłać ogromną bombę atomową, która eksploduje wewnątrz Słońca. Wybuch spowoduje, że wszystko zacznie się ruszać i w ten sposób wodór będzie się przesuwał w kierunku środka gwiazdy. Inne rozwiązanie polega na wysłaniu bardzo silnego promienia laserowego w stronę Słońca i stworzeniu punktu ciepła daleko od centrum, co wywoła ruch materii.”

Hubert Reeves (1932)

Źródło: Lesław Peters, Zamieszać Słońce http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=61183, „Przekrój”, nr 2/2638, 14 stycznia 1996, s. 17.

„O rozdarte słońce
oślepły pawiu magiczny i rześki
o łukowatych dłoniach probówek
chwilowy zanik przestrzeni”

Aimé Césaire (1913–2008) francuski poeta i polityk, związany z Martyniką

Źródło: Przerywnik

„Pochłania mnie życie.
Potem siadam w fotelu i czytam. Jest mi tak dobrze. Nieraz, gdy w zawrotnym tempie uwijam się po ulicach na rowerze, gdy świeci słońce, jestem tak szczęśliwy jak jeszcze nigdy w życiu. Odkryłem uśmiech myśli. Nie umiem tego inaczej nazwać. Mam ochotę błaznować sam do siebie, robić głupstwa sam dla siebie; rozsadza mnie jakaś głupia radość i lekkość. Wszystko mi się podoba, wszystko wokoło jest jak muzyka. Chwytane w przelocie nastroje poszczególnych ulic i widoki wiją się wewnątrz mnie jak jakiś roztańczony korowód par, każda w innym stroju. Piję coś wielkimi łykami, czego nie umiem określić. Młodość? Dobrze mi, bo jestem młody i silny; dobrze mi, bo jestem sobą i myślę tak swobodnie, jak nigdy dotąd. I mam Basię. Czego więcej potrzeba?”

Andrzej Bobkowski (1913–1961) polski pisarz i przedsiębiorca emigracyjny

4 września 1941.
Szkice piórkiem

O życiu , O uśmiechu , O muzyce , O myślach

„Śląsk zasłużył sobie u Boga na ten dar, by posiadać Czesława, chwalebnego wyznawcę Chrystusa. Nie można było dać Śląskowi nic bardziej miłego, potrzebnego i Boskiego. Podobnie jak z oceanu, jak powiadają, wychodzi słońce, tak Czesław na kształt jaśniejącej gwiazdy przyszedł z Polski, aby zajaśnieć nie tylko nad Wrocławiem, ale nad całym Śląskiem. Swoim nieskalanym i niebiańskim życiem pociągnął zagubionych ludzi do godziwych i dobrych obyczajów, uczciwych zaś i zacnych zagrzewał kazaniami. Swoimi modlitwami wyświadczył Wrocławiowi wiele dobra. Jest on przykładem wszelkich cnót. Zacnością swego życia i głoszeniem Ewangelii odwrócił od nieprawości i zbrodni niemało ludzi występnych i niegodziwych, a skłonił ich ku miłowaniu Chrystusa i gorliwości w pobożnym życiu. Wielu również pociągnął do życia zakonnego. Kiedy napominał, jego słowa tchnęły łagodnością. A kiedy sławił cnoty, z jego ust promieniowała wielka mądrość i dar wymowy.”

Czesław Odrowąż (1180–1242) dominikanin polski, błogosławiony Kościoła katolickiego

w XVII-wiecznym dziele „Tutelaris Silesiae” (patron, opiekun Śląska).
Źródło: Zatrzymał jeźdźców Apokalipsy - bł. Czesław http://kosciol.wiara.pl/doc/490658.Zatrzymal-jezdzcow-Apokalipsy-bl-Czeslaw, wiara.pl

O mądrości , O Bogu , O ludziach , O wierze

„Tak długo pisze się list
tak krótko czyta
tak długo robi obiad
tak krótko spożywa
tak długo umiera
tak krótko żyje”

Krzysztof Pieczyński (1957) aktor polski

Źródło: tom wierszy Słońce mruczy

O czytaniu

„Ponad pięćdziesiąt lat temu pojąłem, że wyścig nie zawsze wygrywają szybcy, bitwę mocni, ale że wszyscy jesteśmy poddani przypadkowi i czasowi. Słońce wschodzi i słońce zachodzi, a to samo czeka zarówno prawych, jak i nikczemnych (…). Mędrzec nie umiera lepiej ani mądrzej niż głupiec. W jakim sensie wobec tego mędrzec jest mędrcem?”

Joseph Heller (1923–1999) pisarz amerykański

Bóg wie

O głupcach , O czasie , O czekaniu , Sens

„Słońce zachodzi za mój horyzont,
Czai się noc u drzwi,
Słowa bezmyślne rozum mi podbiją,
Stanę się jednym z nich.

Słońce zachodzi za mój horyzont,
Dalej nie widzę nic,
Armie głupoty skrzydła swe rozwiną,
Na szybach skona krzyk.”

Bogdan Olewicz (1946) polski autor tekstów piosenek i dziennikarz

Źródło: Składam broń z repertuaru zespołu Korba

O głupocie , O nocy

„Staje się wtedy dla niego wyraźne i pewne, że nie zna żadnego słońca ani żadnej ziemi, lecz tylko oko, które widzi słońce, rękę, która czuję ziemię; że świat, który go otacza, istnieje tylko jako przedstawienie…”

Arthur Schopenhauer (1788–1860) filozof niemiecki

Świat jako wola i przedstawienie
Źródło: t. 1, rozdz. I

O świecie

„Nic nas tak Bogu podobnymi nie czyni, jak gdy złym i takim, którzy nam krzywdę czynią, przebaczamy, jak to Chrystus uczył mówiąc, że słońce Jego wschodzi nad złymi i dobrymi.”

Jan Chryzostom (349–407) biskup Konstantynopola, pisarz chrześcijański

Źródło: Wykład Ewangelii św. Mateusza, homilia 19.

O Bogu , Chrystus

„Można powiedzieć, że słońce jest często wielką żółtą pigułką od niebiańskich psychiatrów, która rozpędza smutek i wytwarza różowy nastrój. Słońce jest żółtym ręcznikiem frotté, który nas samoczynnie wyciera do sucha. Słońce również dostaje nam się do krwi, by ogrzać nasze serca, kiedy są zimne jak psi nochal.”

Ota Pavel (1930–1973) czeski pisarz

Wariant: Można powiedzieć, że słońce jest często wielką żółtą pigułką od niebiańskich psychiatrów, która rozpędza smutek i wytwarza różowy nastrój. Słońce działa niekiedy skuteczniej niż szwajcarskie proszki noveril czy amerykański aventyl HCl. Słońce jest także żółtym ręcznikiem frotte, który nas samoczynnie wyciera, do sucha. Słońce również dostaje się nam do krwi, by ogrzać nasze serca, kiedy są zimne jak psi nochal.
Źródło: Długi Honza, tłum. Józef Waczków

O smutku , O nastroju , Serce

„Co jest piękniejszego na świecie, niż siedzieć przy otwartym oknie i patrzeć na naturę, słuchać jak ptaki śpiewają, czuć słońce na ustach i mieć w ramionach kochanego chłopaka?”

Anne Frank (1929–1945) Żydówka, autorka dziennika

O ptakach , O naturze , O śpiewie , Chłopak

„Zabierałem je do tajnych kryjówek, w których przygotowane były już ich groby. Czasem były tam też ciała poprzednich dziewcząt. Związywałem je, gwałciłem przy wschodzie słońca. Przy pierwszym blasku słońca dostawałem wytrysku. Chwytając za gardło zmuszałem je do uprawiania seksu. Gdy słońce całkowicie wzeszło zaczynałem je dusić.”

Pedro López (1948)

z wywiadu udzielonego w styczniu 1999.
Źródło: Michał Filipczak, López Pedro http://killer.radom.net/~sermord/New/zbrodnia.php-dzial=mordercy&dane=LopezPedro.htm, zbrodnia.of.pl

O seksie , O czasie

„Samson jest na pewno postacią legendarną. Przypomina on w niektórych szczegółach sumeryjskiego bohatera Gilgamesza i greckiego Heraklesa. Niektórzy uczeni podejrzewają nawet, że pierwotnie był on jakimś mitologicznym bóstwem w kulcie słońca, który w Kanaanie miał wielu wyznawców. Jego imię wywodzi się etymologicznie z hebrajskiego „szemesz” i babilońskiego „szamszu”, co oznacza słońce. Wiadomo ponadto, że w Bet-szemesz, w niedalekiej odległości od wsi rodzinnej Samsona, znajdowała się świątynia poświęcona bogu słońca. Nie jest więc wykluczone, że postać Samsona miała za prawzór jakiegoś bożka popularnego wśród Kananejczyków. Nie znaczy to jednak, że nie jest on tworem wyobraźni.”

Zenon Kosidowski (1898–1978) polski pisarz, esseista, poeta

Opowieści biblijne (1963)
Źródło: s. 243

O Bogu , O odległości

„Zawsze szukam metod osiągnięcia celu nie wymagających jednocześnie wciskania na siłę czytelnikom mojego przesłania czy oddawania za nie duszy. Weźcie sobie wszystkie morały i znaczenia i wsadźcie tam, gdzie słońce nie dochodzi, dobra? Ja pragnę oddźwięku.”

Stephen King książka Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika

Jak pisać. Pamiętnik rzemieślnika

O duszy , O sile

„System kalkulacji ekonomicznej sprowadził cały bieg życia (…) do swego rodzaju parodii koszmaru księgowego. (…) Musimy pozostać biedni, ponieważ nie „opłaci się” być bogatym. Musimy żyć w norze nie dlatego, że nie umiemy zbudować pałacu, ale dlatego że nas na niego nie stać. (…) Niszczymy piękno krajobrazu, bo niezawłaszczone wspaniałości przyrody nie mają wartości ekonomicznej. Jesteśmy zdolni zgasić słońce i gwiazdy, bo nie płacą dywidendy.”

John Maynard Keynes (1883–1946) angielski ekonomista

fragment referatu wygłoszonego w 1933 w Dublinie.
Źródło: Activities 1931–9: World Crises and Policies in Britain and America, w: The Collected Writings of John Maynard Keynes, t. 21, Palgrave Macmillan, Londyn 1982.

Cytaty o pięknie

„Obudzili się oboje, kiedy słońce, wzniósłszy się ponad grzbiety górskie, zalało blaskiem przeciwległy brzeg rzeki. Rozżarzona czerwień wynurzyła się z porannej mgły i niczym ognista łuna rozgorzała nad lasami aż po horyzont.”

Astrid Lindgren książka Ronja, córka zbójnika

Ronja, córka zbójnika

„Czy nienawidzę Orgoreynu? Nie, dlaczego? Jak można nienawidzić albo kochać kraj? Tibe o niczym innym nie mówi, ale ja tego nie rozumiem. Znam ludzi, znam miasta, wioski, wzgórza, rzeki i skały, wiem, jak jesienią słońce zachodzi za pewnym polem w górach, ale jaki sens ma przecinanie tego wszystkiego granicą i nadawanie temu nazwy po to, żeby przestać to kochać od linii, gdzie nazwa przestaje obowiązywać? Co to jest miłość do swojego kraju? Czy to oznacza nienawiść do innych krajów? W takim razie to nic dobrego. Może to po prostu miłość własna? W takim razie to nic złego, ale nie należy z tego robić cnoty ani profesji… Kocham wzgórza domeny Estre, tak jak kocham życie, ale taka miłość nie zna granicy, za którą zaczyna się nienawiść. A poza tym jestem, mam nadzieję, ignorantem.”

Ursula K. Le Guin książka Lewa ręka ciemności

Cykl Hain (Ekumena), Lewa ręka ciemności

O miłości , O życiu , O nienawiści , O ludziach

„– Mówcie do mnie – odparł Anarcha – Nie chcę zasnąć. „To żywi, żywi, żywi wciąż umierają”. – Thomas Peak milczał przez chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. Wreszcie przemówił cicho: – Tkanka za tkanką, tak w duszę on się rozrasta jak róża liść za liściem rozkwita kolczasta. Wreszcie tkanka za tkanką sczeźnie i jak słońce z baniek mydlanych, gdy pryskają – zniknie”.”

Philip Kindred Dick (1928–1982) amerykański pisarz

Wbrew wskazówkom zegara (1967)

O duszy

„Na dobrą sprawę to partnerzy znaleźli mnie. Piotr i Artur usłyszeli w mediach o mojej pracy naukowej. Rozmawialiśmy o możliwości rozwoju technologii perowskitowej w Polsce. Może to hiszpańskie słońce, a może nadawanie na tych samych falach sprawiło, że postanowiliśmy: wchodzimy w to razem, zakładamy swój biznes. Żegnaj uczelnio, żegnaj korporacjo! Witajcie wyzwania, pot, krew i łzy!”

Olga Malinkiewicz (1982) Polska fizyk

Źródło: Innowacyjni Polacy i rewolucja energetyczna. Czy to się uda?, wnp.pl, 7 lutego 2016 http://energetyka.wnp.pl/innowacyjni-polacy-i-rewolucja-energetyczna-czy-to-sie-uda,265353_1_0_0.html

O biznesie , O łzach

„Zrobiła się piękna pogoda, świeciło słońce. Nagle spostrzegłem, że poniżej ktoś leżał na śniegu. Kto? [Andrzej] Sikorski. Na pierwszy rzut oka nie zobaczyłem żadnych obrażeń. Wydawało mi się, że jeszcze żył. Odruchowo przystąpiłem do reanimacji, zaś [Kazimierz] Głazek ruszył do obozu trzeciego po pomoc. Ale to tylko tak mi się wydawało… Andrzej już nie żył. Nie poczekał na nas. Odszedł wcześniej. Przykryłem go śniegiem, jakbym trumnę zamknął.”

Janusz Kuliś (1950)

o wyprawie na szczyt Broad Peak Middle w 1975.
Źródło: Polska tragedia na Broad Peak sprzed 38 lat. Kuliś: Przykryłem go śniegiem, jakbym trumnę zamknął, off.sport.pl, 13 marca 2013 http://off.sport.pl/off/1,111379,13553525,Polska_tragedia_na_Broad_Peak_sprzed_38_lat__Kulis_.html

O odejściu , O sporcie , O pogodzie , O pomocy

„Poranek i zmierzch – to najprzyjemniejsze godziny w Afryce. Słońce jeszcze nie pali albo już nie doskwiera – daje istnieć, daje żyć.”

Ryszard Kapuściński książka Heban

Heban

„Tu słońce nie świeci, coś z nim jest nie tak”

Pih (1977) polski raper

Dowód rzeczowy nr 3 (2013)
Źródło: utwór (Ulicami) Pandemonium

„Zrezygnowawszy z pracy w klinice Powers nie zaprzestał cotygodniowych odwiedzin i badań lekarskich w gabinecie Andersona. Było to już co prawda tylko zwykłą formalnością, zupełnie pozbawioną sensu. Podczas ostatniej wizyty Anderson zrobił mu badanie krwi; zwrócił uwagę na coraz większą obrzękłość mięśni twarzy, słabnące refleksy oczu i nie ogolone policzki Powersa. Uśmiechając się poprzez biurko Anderson zastanawiał się przez chwilę, co mu powiedzieć. Niekiedy próbował jeszcze pocieszać co inteligentniejszych pacjentów. Ale z Powersem, który był zdolnym neurochirurgiem i człowiekiem tkwiącym w nurcie życia, tworzącym rzeczy oryginalne, rozmowa nie była łatwa. W myślach zwracał się do niego: – „Jest mi ogromnie przykro, Robercie, ale cóż mogę ci powiedzieć… Nawet Słońce stygnie z dnia na dzień…””

James Graham Ballard książka The Voices of Time

Źródło: Głosy czasu (ang. The Voices of Time, 1972), wyd. pol. w antologii Kroki w nieznane. 3

O prawdzie , O czasie , Sens

„Koniec końcem, zawsze po burzy wychodzi słońce.”

Fokus (1980) polski producent i artysta hip-hopowy

Cytaty z Pokahontaz, Receptura
Źródło: utwór Nie ma czym oddychać

„W liceum uczęszczałam bowiem do klasy o profilu matematyczno-fizycznym i nic nie zapowiadało tego, że pewnego dnia trafię na scenę. Zawsze miałam jednak zacięcie artystyczne i uczestniczyłam w różnego rodzaju konkursach recytatorskich.”

Marta Żmuda Trzebiatowska (1984) polska aktorka telewizyjna, filmowa i teatralna

Źródło: Tomasz Bielicki, Z motyką na słońce, „Nowości” nr 63, 17 marca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/113259.html

„Słońce, deszcz czy śnieg – co za różnica? I tak nie mamy na to wpływu. Z perspektywy żeglarza regatowego widzę, że warunki atmosferyczne są coraz mniej stabilne. Nawet na Morzu Śródziemnym, które uchodziło za akwen stosunkowo stabilny w czasie lata, coraz trudniej o dokładną prognozę pogody. Zdarzają się niespodziewane gwałtowne porywy wiatru, widziałem nawet dwie małe trąby powietrzne. Poza tym nie ma już wyraźnego podziału na pory roku – zrobił się taki wielki kogel-mogel.”

Karol Jabłoński (1962) polski żeglarz i bojerowiec

Źródło: Arkadiusz Bartosiak, Łukasz Klinke, Karol Jabłoński, „Playboy”, nr 9, 2009

O czasie , O pogodzie

„Dziś wydaje się nadzwyczajne, iż surowe na pozór wymagania Jezusa dostarczyć mogły tyle radości, a powrót do pogańskiej swobody obyczajów pogrąża zachodnią cywilizację w mroku przygnębienia i nudy. Czy Skandynawia rozbrzmiewa śmiechem szczęścia? Czy brodatą i rozebraną z biustonosza rewolucję kalifornijską zdobią wawrzyny uśmiechu, czy ich taneczny korowód przetacza się przez dzikie doliny? Czy uniwersyteckie dziedzińce dźwięczą radosną pieśnią i skrzą się dowcipem? Nie wydaje mi się. Choć nie potrafię wyjaśnić, doświadczyłem i wiem, że świat porzucony zaczyna lśnić wszystkimi swymi barwami, kształtami i dźwiękami jak nigdy przedtem; oczy zwrócone ku niebu widzą każdą tkankę ciała, fałdę sukni, całe ziemskie piękno tak wyraźnie, jak nigdy nie potrafi nikt, kto zwrócił wzrok ku ziemi; i że miłość, która wolna jest od żądzy posiadania, miłość o pustych rękach, wolna od żądła egoizmu i od żaru krwi, błyszczy jak wschodzące słońce, przepełniające świat ciepłem, światłem, zachwyceniem.”

Malcolm Muggeridge (1903–1990)

Jezus. Człowiek, który żyje
Źródło: Szymon Hołownia, Tabletki z krzyżykiem, Wydawnictwo Znak, Kraków, 2009, ISBN 978-83-240-0835-3, s. 156.

O miłości , O świecie , O uśmiechu , Cytaty o pięknie

„Świeć dla mnie, swojego sługi, o wielkie słońce, i opromieniaj moją ukochaną żonę, panią obu królestw, Nefretete, niech żyje i będzie piękna, zawsze i na wieki.”

Echnaton faraon egipski

o Nefertiti
Źródło: jeden z jego hymnów do boga słońca Atona, cyt. za: Helmut Werner, Tyranki. Najokrutniejsze kobiety w historii, Wydawnictwo Jeden Świat, Warszawa 2005, tłum. Monika Gajowa, ISBN 8389632241, s. 38.

O kobietach , O Bogu , O świecie , O historii

„Bez wątpienia, obraz jest będzie najważniejszy pośród wszystkich sztuk wizualnych. Bo kiedy patrzymy na obraz, niezależnie, czy jest to wydruk, projekcja czy video, ta moc – połączenie ciemności i światła, ciepłych i zimnych barw, oddziałuje na nas z tą samą energią. Nie odbieramy obrazu tylko oczami, ale całym ciałem, bo to całe ciało otrzymuje energię. Tak było już na początku ludzkości, kiedy człowiek budził się ze wschodem słońca i dostawał światło dające mu energię do życia. Kiedy słońce zachodziło ciało człowieka automatycznie otrzymywało sygnał by zatrzymać swoją fizyczną działalność. Kiedy zmusilibyśmy człowieka do pozostawania w świetle przez 24 godziny na dobę, to mogłoby go doprowadzić do szaleństwa.”

Vittorio Storaro (1940) włoski operator filmowy

Źródło: Marcin Tomaszewski, Opowieść jest w obrazie, tvp.info, 17 grudnia 2012 http://tvp.info/opinie/wywiady/opowiesc-jest-w-obrazie/9452251

O świetle , O szaleństwie , Obraz

„Panie Przewodniczący (…), chciałbym aby członkowie tej Izby zrozumieli moje stanowisko. Uważam, że jestem członkiem tego gremium. W związku z tym nie będę się przymilał do żadnej partii, przed żadną partią nie będę się korzył ani kulił, żebrząc o swoje prawa (…). Jestem tu, aby domagać się swoich praw i rzucać gromy na tych, którzy odważyli się zakwestionować moje człowieczeństwo (…).
Sceny, jakich byliśmy dziś świadkami w tej Izbie, nie mają precedensu w dziejach świata (…). Nigdy dotąd żadne gremium pełniące władzę ustawodawczą, sądowniczą czy wykonawczą nie postawiło w stan oskarżenia kogoś za to, że jego skóra ma ciemniejszy odcień niż skóra jego bliźnich (…). Dopiero stan Georgia, w samym środku XIX stulecia, postanowił postawić człowieka przed sądem i oskarżyć za czyn, za który nie jest on bardziej odpowiedzialny niż za to, że dźwiga głowę na karku. Rasa anglosaska jest niezwykle zaskakująca (…). Nie wiedziałem, że cechuje ją tak wielkie tchórzostwo czy bojaźliwość (…). Powiem panom, że ta kwestia nie umrze w dniu dzisiejszym. To zdarzenie zostanie zachowane w pamięci potomnych przez przyszłe wieki. Będzie pamiętane, dopóki słońce będzie wschodzić na niebie ponad wzgórzami.”

Henry McNeal Turner (1834–1915)

fragment przemówienia do Izby Reprezentantów Georgii wygłoszonego w 1868, gdy władze ustawodawcze głosowały nad wnioskiem o wydalenie wszystkich 27 czarnych reprezentantów, w tym Henry’ego Turnera.
Źródło: Howard Zinn, Ludowa historia Stanów Zjednoczonych. Od roku 1492 do dziś, tłum. Andrzej Wojtasik, Wyd. Krytyki Politycznej, Warszawa 2016, s. 266.

O zachowaniu , O historii , O wieku

„Lubię barwy przymglone, miękkie i spłowiałe,
Blade tęcze, rzucone w gotyckie arkady –
I przesiany przez liście, lubię promień blady,
Którym słońce ozłaca tumy spustoszałe.”

Kazimiera Zawistowska (1870–1902)

Źródło: Lubię barwy [w:] Poezye http://zbc.uz.zgora.pl/dlibra/doccontent?id=22446&dirids=1, wyd. H. Altenberg, Lwów, s. 71.

„Trzeba tak kochać, jak świeci słońce.”

Simone Weil (1909–1943) francuska filozof i myślicielka

Kochać się

„Czas nie mija, Hansie Thomasie. I nie cyka. To my mijamy, a cykają nasze zegarki. Tak samo cicho i nieubłaganie jak słońce, wstające na wschodzie i zachodzące na zachodzie, czas pożera historię. Niszczy wielkie cywilizacje, podgryza dawne pomniki, pochłania pokolenie za pokoleniem. Dlatego właśnie mówimy o „zębie czasu.””

Jostein Gaarder (1952) pisarz norweski

Bo czas nadgryza i przeżuwa, a między jego trzonowcami jesteśmy my.
Przepowiednia dżokera

O historii , O czasie

„Prezydent republiki w naszej konstytucji jest jak Słońce, nieruchomo stojące w centrum Wszechświata i dające życie całemu światu. Jego najwyższa władza powinna być stała, bo w systemach pozbawionych hierarchii, bardziej niż w innych, jest niezbędny stały punkt, wokół którego krążą wysocy urzędnicy i zwykli obywatele, ludzie i rzeczy. (…). Dla Boliwii takim punktem jest dożywotni prezydent. Tak, dożywotni prezydent z prawem wyboru następcy to najważniejsza część ustroju republikańskiego.”

Simón Bolívar (1783–1830) południowoamerykański przywódca walk wyzwoleńczych

Źródło: Adam Danek, Romanoamerykański model władzy, legitymizm.org http://www.legitymizm.org/romanoamerykanski-model-wladzy

O życiu , O ludziach , O świecie

„Czym jest słońce dla ziemi, tym miłość dla duszy.”

Honoriusz Balzac (1799–1850) francuski powieściopisarz

O miłości , O duszy

„Jeżeli istnieje gdzieś antyświat zbudowany z antymaterii, to jest tam też anty-Układ Słoneczny, anty-Słońce i anty-Ziemia. I z pewnością na tej anty-Ziemi badaniami naukowymi zajmują się antysemici.”

Witalij Ginzburg (1916–2009) fizyk rosyjski, noblista

Źródło: Spotkania z Ginzburgiem – wspomina prof. Marek Abramowicz z Uniwersytetu w Göteborgu, portal Gazeta.pl, 7 października 2003 http://serwisy.gazeta.pl/nauka/1,34135,1710611.html

O nauce

„Ja nie potrafię być paparazzi, który wykonuje zdjęcia na zlecenie i właściwie nie ma znaczenia czy to dobrze wykadrowane. Liczy się tylko to, co jest na zdjęciu. A trzeba tak zakomponować, żeby odpowiednie światło było, żeby odpowiedni był nastrój, nieraz mgła, nieraz słońce, nieraz takie przejście dnia i nocy z szafirowym niebem.”

Adam Bujak (1942) polski fotograf

Źródło: Krzysztof Ziemiec, Nie potrafię być paparazzi, tvp.info, 30 marca 2013 http://tvp.info/opinie/wywiady/nie-potrafie-byc-paparazzi/10540644

O nastroju , O świetle

„Ta komisja będzie jak słońce, gdy świeci na bałwana w marcu.”

Kazimierz Kutz (1929–2018) polski reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny; działacz polityczny i senator RP

o komisji śledczej ws. śmierci Barbary Blidy.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/12690,1532895,0,1,wiadomosc.html

O śmierci

„Bóg, stwórca świata, umieścił na niebie dwie gwiazdy dla oświetlenia go: słońce za dnia i księżyc w nocy. Podobnie na firmamencie Kościoła powszechnego umieścił dwa najwyższe autorytety: papiestwo, które włada duszami, i monarchię, która włada nad ciałami. Ale pierwsza jest wyższa niż druga. Jak księżyc otrzymuje swe światło od słońca, podobnie władza cesarska otrzymuje cały swój splendor i prestiż od władzy papieskiej.”

Innocenty III (1160–1216) papież

o władzy cesarskiej.
Źródło: Józef Andrzej Gierowski, Historia Włoch, s. 86.

O Bogu , O duszy , O historii , O świetle

„Słońce świeci, deszczyk pada,
Czarownica się podkrada. (…)
Słońce świeci, deszczyk pada,
Czarownica dziwy składa.”

Leopold Staff (1878–1957) poeta polski

Źródło: Deszcz majowy

„Trzymam się nisko jak słońce, gdy oczy wreszcie otwieram,
po kolejnej nocy z tych do zapomnienia.”

Miuosh (1986)

Ulice bogów
Źródło: utwór Brud i tusz

„Słońce zgaśnie i gwiazdy spać będą, a on jeszcze zapyta o wytyczne.”

Włodzimierz Ścisłowski (1931–1994)

„Białe słońce Paryża
rozmiękcza chodniki
szkicuje białe cienie na świetlikach
chwyta w pułapkę czarnego kota
na odległym balkonie
I cale miasto śpiąc dryfuje
przez białe przestrzenie
jak zagubiony sterowiec
nieświadomy ogromu tajemnicy”

Lawrence Ferlinghetti (1919)

Źródło: Paryskie przemiany, tłum. Andrzej Szuba

Odległy

„Ludzie, którzy pilnują tęczy, nie lubią takich, którzy zasłaniają słońce.”

Terry Pratchett książka Piekło pocztowe

Piekło pocztowe (2004)

O ludziach

„Wszystko, co robię w JJart Foundation ma pomagać ludziom odnaleźć w sobie siłę poetycką, która pozwoli im walczyć wszędzie tam, gdzie jest to potrzebne. Aby malować świat kolorami tęczy. Chcę pomagać ludziom dotrzeć do świata poprzez twórczą wyobraźnie, aby ważne stało się dla nich każde istnienie i sprawi by stali się wrażliwi na człowieka i mieli siłę i wolę ciała, głosu, umysłu, serca i duszy do radosnego śpiewania pieśni w taki sposób, aby pobudzać serca i umysły do działania. Bez tej pasji i zaangażowania artysty, słońce nie świeciłoby w naszych oczach. Chcę, aby młodzież poczuła, że poetyckość, wrażliwość, siła i głęboka wierność samemu sobie są to wartości, które należy kształtować i czcić – w sobie i w innych.”

Jerzy Jeszke (1958) polski aktor musicalowy

Źródło: Jerzy Jeszke w Deutsche Welle, Deutsche Welle, 15 lipca 2012 http://jerzy-jeszke.de/?de_interviews,86

O młodzieży , O świecie , O duszy , O sile

„PiS patrzy na Polskę w czarnych barwach i jest to dla niego kraj, gdzie nigdy nie świeci słońce.”

Sławomir Neumann (1968) polityk polski

Źródło: Sławomir Neumann (PO): PiS patrzy na Polskę w czarnych barwach, Polskie Radio, 1 października 2015 https://www.polskieradio.pl/130/2792/Artykul/1521555,Slawomir-Neumann-PO-PiS-patrzy-na-Polske-w-czarnych-barwach

„Ale cóż, jak powiedziałaby pani Linde, słońce będzie nadal wstawać i zachodzić, nie oglądając się na to, czy zdam ten egzamin, czy nie.”

Lucy Maud Montgomery (1874–1942) pisarka kanadyjska

Anne Of Green Gables

„Oto ja wobec wszystkich człowiek przy zdrowych zmysłach
Znający życie i śmierć to co żyjący znać może
Który poznałem cierpienia i radości miłości
Który potrafiłem niekiedy narzucać swoje myśli
Znający wiele języków
Który niemało podróżowałem
Ja co widziałem wojnę w Artylerii i Piechocie
Raniony w głowę z czaszką trepanowaną pod chloroformem
Który straciłem najlepszych przyjaciół w straszliwej bitwie
Wiem o starym i nowym ile poszczególny człowiek może o tym wiedzieć
I nie dbając dzisiaj o tę wojnę
Między nami i dla nas przyjaciele moi
Rozstrzygam ten długi spór tradycji i wynalazczości
Porządku i Przygody

Wy których usta są na podobieństwo ust Boga
Usta które są samym porządkiem
Bądźcie wyrozumiali kiedy nas porównujecie
Z tymi co byli doskonałością porządku
Nas którzy wszędzie wietrzymy przygodę

Nie jesteśmy waszymi wrogami
Chcemy wam dać rozległe i dziwne dziedziny
Gdzie kwiat tajemniczości prosi chętnych o zerwanie
Są tam nowe ognie kolory nigdy nie widziane
Tysiąc nic nie ważących fantazmów
Którym trzeba nadać realność
Chcemy wykryć dobroć niezmierzoną krainę gdzie wszystko milknie
Jest również czas który można ścigać albo zawrócić
Litości dla nas walczących zawsze na krańcach
Bezkresu i przyszłości
Litości dla naszych błędów litości dla naszych grzechów

Oto i lato pora gwałtowna nastała
I młodość moja zgasła jak podmuch wiosenny
O słońce to już zbliża się Rozum płomienny
I czekam
Aż za urodą którą na koniec przybrała
Abym kochał ją miłą i szlachetną pójdę
Nadchodzi i z daleka
Przyciąga mnie jak siłą stali magnetycznej
Ma postać prześlicznej
Rudej

Jej włosy ze złota tak jasno
Świecące się nigdy nie zgasną
Jak ognie pyszniące się będą
Śród róż herbacianych co więdną

Ale śmiejcie się śmiejcie się ze mnie
Ludzie zewsząd ludzie tutejsi
Bo tyle jest rzeczy których wam nie śmiem powiedzieć
Tyle jest rzeczy których nie dacie mi powiedzieć
Zlitujcie się nade mną”

Guillaume Apollinaire (1880–1918) francuski poeta

O myślach , O myśleniu , O zerwaniu , O życiu

„Niech wzrok twój w słońce, dech twój w wicher przejdzie… Jesteś wszystkimi kolorami jednocześnie, w największej ich jaskrawości.”

Jennifer Niven książka All the Bright Places

All the Bright Places

„Niektórym się wydaje, że czubkiem można zostać ot tak, ni z gruchy, ni z pietruchy. Ze na przykład najspokojniej w świecie spacerujesz sobie z rodziną, aż tu nagle doskakujesz do drzewa i zaczynasz je kopać, dopadasz wózeczka i plujesz dzidziusiowi w ryło, podnosisz nogę i obsikujesz kulę kaleki, jednym słowem - odbija ci. Albo inaczej, zwyczajnie szykujesz się do spania, ucałowałeś rodziców, przyjaciół, żonę, dzieci, meble, oszczędności, ubranka, bojler, umywalkę, podeszwy swoich butów, muszlę klozetową. Po prostu dostajesz hyzia.

Nie, nie i jeszcze raz nie.

To może jeszcze inaczej - przeglądasz pocztę, popijając poranną kawę (zachowanie w normie, tylko trochę niezdrowe dla pęcherza) i trafiasz na wredny list na swój temat, anonim. Sklecono go przy pomocy liter powycinanych z różnych piśmideł, których nie czytujesz, pośrednio zmuszając cię tym sposobem do ich lektury. - Łajdaki! Nie uda się wam! - wydzierasz się z pianą na ustach i ciach! dostajesz kuku na muniu. Bo zachodzące w mózgownicy procesy chemiczne uległy zakłóceniu, jako że bolą cię zęby. Albo dlatego, że w dzieciństwie mamusia i tatuś nie kochali cię dość mocno, bo słońce grzeje coraz słabiej, a księżyc wchodzi przez okno dwanaście po północy.

Nie. nie. nie. NIE.

NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE NIE.

Kto jak kto. ale ja znam się na tym i mogę stwierdzić, że ci, którzy tak mówią, po prostu bredzą. Nigdy w życiu nie zająłbym tak eksponowanej pozycji, na samym szczycie hierarchii chorób umysłowych, gdybym nie poświęcał każdej sekundy na ciężką, wytrwałą, drobiazgową pracę nad sobą i swoimi uzdolnieniami. Jeśli człowiek nie stawia sobie wymagań, to do niczego nie dojdzie. Dzisiejsza młodzież chciałaby dostać świra - bo to całkiem fajne - ale bez tego wysiłku, który jest niezbędny. Owszem, być szurniętym to nic trudnego. Ale żeby zostać prawdziwym, wielkim, pierwszorzędnym szaleńcem, na to - wierzcie mi - trzeba się nieźle napocić. A czasami trochę wypić: nie jestem wymagający, trzy kieliszki wystarczą. Ale przede wszystkim, przede wszystkim, przede wszystkim - z czego nie zdajemy sobie sprawy i czego powtarzać nigdy dość - świrowanie to wynik zbiorowego wysiłku! Tak, koleżanki i koledzy, zatkało was, co? "Jak to? Wariowanie to zajęcie grupowe? Ten się chyba z głupim widział!" No dalej, lżyjcie mnie, nie żałujcie sobie. Och, przyznaję, że niełatwo to znieść, ale kiedy za twoimi plecami stoi murem zespól, wszystko staje się prostsze. A ja, czego nie należy zapominać, mam najlepszą ekipę na świecie. Byłem we wszelakich szpitalach, u najróżniejszych psychiatrów. Wszyscy połamali sobie na mnie zęby. Najbardziej nieustępliwi, którzy od pierwszego spotkania wyrokowali z okrutnym uśmieszkiem: "To nic takiego, nic poważnego, raz dwa wróci pan do siebie." No i co? Figa z makiem. Jak wysiadają ci mądrale, teraz, gdy nikt, nawet najciemniejsza z pielęgniarek nie może zaprzeczyć, że jestem przykładem najwspanialszego, najelegantszego, najosobliwszego obłędu w stylu francuskim z końca dwudziestego wieku? Ale ja nigdy, przenigdy nie zapominam, nawet gdy piję samotnie, że udało mi się dzięki innym, dzięki mojemu zespołowi. To on przypominał mi nieustannie, że świat jest przeciw mnie, że ludzie chcą moich pieniędzy i mojej śmierci, że nie spoczną, dopóki nie wymażą mnie z listy żyjących.

Dziękuję.

Dziękuję wam wszystkim.”

Roland Topor (1938–1997) pisarz i rysownik francuski pochodzenia polskiego

Dziennik Paniczny

O kawie , O zapominaniu , O piciu , O rodzicach

„Raz w przedwieczornej mgle w Londynie
Ulicznik jakiś mnie zaskoczył
Podobny był do mej jedynej
Ze wstydu więc spuściłem oczy
W spojrzeniu jego czując drwinę

Zły chłopak szedł i całą parą
Gwiżdżąc w kieszenie ręce włożył
Ja za nim domy nad tą parą
Jak rozstąpione fale morza
On Hebrajczycy ja Faraon

Niech cegły zwalą się lawiną
Jeślim cię miła fałszem karmił
Władcą Egiptu i władczynią
Jestem i ciurą jego armii
Jeśli nie jesteś mą jedyną

W rogu ulicy która płonie
Ogniami wszystkich swoich fasad
Runami mgieł w nieutolonej
Krwawiącej skardze wszystkich fasad
Kobieta szła podobna do niej

Ten wzrok nieludzki i niewierny
Ta blizna tuż pod szyją gołą
Pijana szła przez próg tawerny
W tej samej chwili gdy pojąłem
Każdej kochanej fałsz bezmierny

Kiedy przytułał się z daleka
Ulisses mądry d przystani
Drgnęła staremu psu powieka
I za przędziwem cienkich tkanin
Żona na powrót męża czeka

Do Sakontali syty chwały
Wracał małżonek-król po walce
Oczy miłością jej pałały
Czekała blada a jej palce
Samca gazeli sierść głaskały

Ledwie wspomniałem szczęście króli
Tu nieprawdziwa tam niedobra
W której wciąż kocham się najczulej
Dwa cienie które los mi dobrał
Zderzyły się by zjątrzyć ból mój

Żal się już piekłem na mnie wali
Otwórz się niebo niepamięci
Za pocałunek jej zuchwali
Królowie życie z własnej chęci
Nędzarze cień by swój sprzedali

Zazimowałem w swej przeszłości
O słońce wielkanocne grzej i
Niech ciepło w sercu mym zagości
Bo zmarzło tak jak w Cezarei
czterdziestu męczenników kości

Pamięci o mój piękny statku
Czy nam już nie dość podróżować
Po fali wód o przykrym smaku
Od zórz po zmierzchy od różowych
Aż po te smutki na ostatku

Szalbierko żegnam twój kobiecy
Cień pomylonych dwóch postaci
I tej z którą zwiedzałem Niemcy
Jam ją w ubiegłym roku stracił
I nigdy nie zobaczę więcej

O Drogo Mleczna płyń siostrzyco
Białych strumieni ziem Chanaan
Kochanek białych w mgle zachwyceń
Zgrajo topielców niekochana
Ciągnijmy za nią ku mgławicom

Pamiętam jak innego roku
Kwietniowy świr zwiastował wiosnę
Śpiewałem radość u jej boku
Śpiewałem miłość męskim głosem
Gdy rozkwitała miłość roku”

Guillaume Apollinaire (1880–1918) francuski poeta

O wiośnie , O kochankach , O piekle , Chłopak

„Słońce, tak dufnie jaskrawe
na placu przed klinika,
zamiast na wskros mnie przeniknać,
umiało na dobra sprawę

naswietlić tylko powierzchnię
mojej skóry czy kurtki,
co najwyżej pobieżnie
olsnić oczy przez krótki

moment przed ich zmrużeniem;
tu, w czterech scianach półmrocznych scianach,
przez scisła bryłę ciała
przebija się - nieznużenie

i błyskawicznie - nikła
bladosć promienia, który
jak wscibski brukowy dziennikarz
ujawnia pod gruboskórnym

zdrowiem wewnętrzne wstydy,
sztywna kruchosć i sliski
dygot, żałosne spiski,
skandale i ohydy,

skrywane w sobie przed soba,
by siebie nie przestraszyć.
Radiologu Bez Twarzy,
niech stanę obok

Ciebie, pokaż mi ekran
z tym mna, znanym na wylot
jedynie Tobie; chwila
wiedzy niech mnie przeswietla

Twój promień, tylko jedna:
daj - nim ja zaciemnię, zagrzebię -
sprobować, czy zniosę tę pewnosć
siebie.”

Stanisław Barańczak (1946–2014) polski pisarz

Widokówka z tego świata i inne rymy z lat 1986–1988

O wiedzę

„Tam między gałązkami coś tkwiło — coś sterczało odrębnego i obcego, choć niewyraźnego… i temu przyglądał się też mój kompan.
— Wróbel.
— Acha.
Był to wróbel. Wróbel wisiał na drucie. Powieszony. Z przechylonym łebkiem i rozwartym dzióbkiem. Wisiał na kawałku cienkiego drutu, zahaczonego o gałąź.
Szczególne. Powieszony ptak. Powieszony wróbel. Ta ekscentryczność krzyczała tutaj wielkim głosem i wskazywała na rękę ludzką, która wdarła się w gąszcz — ale kto? Kto powiesił, po co, jaki mógł być powód?… myślałem w gmatwaninie, w tym rozrośnięciu obfitującym w milion kombinacji, a trzęsąca jazda koleją, noc hucząca pociągiem, niewyspanie, powietrze, słońce, marsz tutaj z tym Fuksem i Jasia, matka, chryja z listem, moje „zamrażanie” starego, Roman, zresztą i kłopoty Fuksa z szefem w biurze (o których opowiadał), koleiny, grudy, obcasy, nogawki, kamyczki, liście, wszystko w ogóle przypadło naraz do tego wróbla, jak tłum na kolanach, a on zakrólował, ekscentryk… i królował w
tym zakątku.
— Kto by go mógł powiesić?
— Jakiś dzieciak.
— Nie. Za wysoko.
— Chodźmy.
Ale nie ruszał się. Wróbel wisiał. Ziemia była goła, ale miejscami nachodziła ją trawa krótka, rzadka, walało się tu sporo rzeczy, kawałek zgiętej blachy, patyk, drugi patyk,
tektura podarta, patyczek, był też żuk, mrówka, druga mrówka, robak nieznany, szczapa i tak dalej i dalej, aż ku zaroślom u korzeni krzaków — on przyglądał się temu, podobnie jak ja.
— Chodźmy. Ale jeszcze stał, patrzył, wróbel wisiał, ja stałem, patrzyłem. —
Chodźmy. — Chodźmy. Nie ruszaliśmy się jednak, może dlatego, że już za długo tu
staliśmy i upłynął moment stosowny do odejścia… a teraz to stawało się już cięższe, bardziej nieporęczne… my z tym wróblem, powieszonym w krzakach… i zamajaczyło mi się coś w rodzaju naruszenia proporcji, czy nietaktu, niestosowności z naszej strony…
byłem śpiący.
— No, w drogę! — powiedziałem i odeszliśmy… pozostawiając w krzakach wróbla, samego.”

Witold Gombrowicz książka Kosmos

Cosmos

O nocy , O matce , O myślach , O odejściu

„Najbardziej lubię koniec grudnia, kiedy ciemno robi się o czwartej. Mogę włożyć pidżamę, łyknąć środek nasenny, położyć się do łóżka z butelką wina i książką. Tak żyję od lat. Słońce wstaje o dziewiątej, zanim człowiek się umyje i wypije parę kaw, robi się południe i trzeba przetrwać już tylko cztery godziny, co zazwyczaj udaje mi się bezboleśnie. Ale wiosna jest nie do zniesienia, niekończące się cudowne zachody słońca, jak w jakiejś pieprzonej operze, wciąż nowe kolory, nowe blaski; raz postanowiłem zostać tu przez całą wiosnę i lato; myślałem, że umrę, co wieczór byłem na skraju samobójstwa, przez ten zmrok, który godzinami nie chciał zapaść.”

Michel Houellebecq (1956) francuski prozaik, eseista, poeta i autor piosenek

La Carte et le territoire

O wiośnie , O myślach , O myśleniu , O samobójstwie

„Słońce. Mdło. Tutaj stoimy w kolejce, a tam, na przeciwległym chodniku, idą i idą, mijają i mijają, bez przerwy lizą i lizą, skąd tyle tego, przecież już jestem o dwadzieścia kilometrów od centrum Buenos Aires! A jednak mijają i mijają, wciąż wyłażą zza rogu i przechodzą i wyłażą i przechodzą i wyłażą i przechodzą i wyłażą aż zwymiotowałem. Zwymiotowałem, a ten co przede mną stał spojrzał i nic, bo i cóż! Tłok.

Ja znowu zwymiotowałem i - nie wiem, czy nie przesadzam - jeszcze raz zwymiotowałem. Cóż jednak z tego znowu i z tego jeszcze raz, kiedy tam znowu przechodzą i jeszcze przechodzą, a w samym Buenos Aires, jest z pięć milionów pięć razy dziennie chodzących do wychodka czyli w sumie dwadzieścia pięć milionów na dwadzieścia cztery godzin, zwymiotowałem, podjechał ombibus i wsiadaliśmy, jeden za drugim, a trzeci za drugim i siódmy za szóstym, szofer ziewał, przyjmował pieniądze, wydawał bilety, płaciliśmy jeden za drugim, ruszamy, jedziemy, radio, przygrzewa, duszno, przelewa się przede mną roztopione masło rozlewające się jejmości ze złotym naszyjnikiem a staruszkowi coś się gaworzy, wpychają się, napychają, wypychają, pchają, ja bym zwymiotował…

Po co? Miliony! Miliony! Miliony! Iluż wymiotowało w tej samej chwili w Buenos Aires, ilu? Ze stu może, w sumie, ze stu pięćdziesięciu? Więc po co dodawać jeden więcej wymiot? Jakież bogactwo! Milionerem byłem, wszystko mnożyło mi się przez tysiąc i milion.”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1961-1966

O bogactwie , O pieniądzach

„Na dworze świeciło słońce, był ładny dzień, burza minęła.
Ze zmianą pogody nastąpiła również zmiana samopoczucia uwięzionych na wyspie. Czuli się jak obudzeni z koszmarnego snu. Niebezpieczeństwo istniało jeszcze, ale to już było niebezpieczeństwo przy świetle dziennym. Obezwładniająca atmosfera strachu, która przytłaczała ich, gdy burza szalała na dworze, teraz minęła.”

Agatha Christie (1890–1976) pisarka angielska

And Then There Were None

O zmianach , O strachu , O pogodzie

„Tę porę roku dostrzec we mnie możesz,
Gdy liście żółte, żadne, nieco liści,
Z drżących gałęzi zwisają na mrozie;
Gdzie słodko śpiewał ptak, nagi chór zniszczeń.
Zmierzch dnia twym oczom we mnie się odsłania,
Gdy słońce gaśnie na zachodzie nisko,
A noc je z wolna pochłania, pochłania -
Bliźniaczka śmierci - pieczętując wszystko.
Nikły żar we mnie widzisz, po płomieniu,
Który w popiele młodości umiera
Na łożu śmierci, gdzie zagaśnie w cieniu,
Przez to pożarty, co dotąd pożerał. (…)”

William Shakespeare książka Sonety Williama Szekspira

Shakespeare's Sonnets

O ptakach , O nocy , O śpiewie , O śmierci

To tłumaczenie czeka na recenzję. Czy to jest poprawne?

„Dzień bez słońca jest jak, no wiesz, noc.”

Steve Martin (1945) amerykański aktor komediowy

O nocy

„Stałem na listwie pod okapem. Świeciło słońce. Czułem jego gorący dotyk. Nagle na niebie pojawiło się drugie słońce. Upał stawał się nie do zniesienia. To dzwoniłaś ty. Pociągnąłem łyk zimnej herbaty z termosu.”

Marek Konecki (1949)

Lodowy rycerz i inne górskie osobliwości

O herbacie

„Lubię myśleć o sobie, że staję się każdego dnia. Rodzę się na nowo i umieram, tak jak słońce wstaje i zachodzi.”

Adam Darski (1977) polski muzyk rockowy (Behemoth)

Źródło: wywiad Tańczący z demonami http://www.gala.pl/wywiady-i-sylwetki/adam-nergal-darski-tanczacy-z-demonami-9082?3, „Gala”, 22 października 2012.

O myśleniu , O myślach

„Chociaż to duże miasto, Żydzi Białegostoku posługiwali się wyłącznie językiem jidysz. Obca im była snobistyczna asymilacja i każda inna. Dla tutejszych Żydów nie istniała kwestia języka. To jidysz był językiem żydowskich tkaczy i żydowskiej inteligencji. Językiem ulicy i salonu, kawiarni i szkoły. Białostocki Żyd nie mógł się nadziwić, słysząc, że w innych dużych miastach w Polsce w pewnych żydowskich kręgach rozmawia się po polsku, a żydowski jest rzeczą wstydliwą. W Białymstoku nawet słońce świeciło po żydowsku…”

Mordechaj Canin (1906–2009) żydowski pisarz i publicysta

Przez ruiny i zgliszcza
Źródło: rozdz. Białystok, s. 250.

O inteligencji , O języku słowackim

„Widzę, najpierw muszę zobaczyć obraz. Jak chociażby te twoje zdjęcia: chmury, aż po horyzont, koloryt przedświtu, oczekiwanie na słońce, które za chwilę wynurzy się z Pacyfiku. I potem staram się do obrazu dopasować dźwięk. Czasami to się udaje, czasami nie.”

Kitarō (1953)

odpowiedź na pytanie „Twoja muzyka przypomina obrazy. Gdy ją malujesz, gdy stajesz przed czystym płótnem, to widzisz ją czy słyszysz?” z wywiadu dla Radiowej Trójki – Warszawa, 17 czerwca 1997.
Źródło: Piotr Kaczkowski, Przy mikrofonie, Prószyński i S-ka, Warszawa 1999, ISBN 83-7052-806-6, s. 83.

Obraz

Cytaty o słońcu strona 3

Cytaty o słońcu
strona 3