Cytaty o winie

„Mamy tylko chwilę, mamy tylko chwilę
Zanim minie nasz czas,
zanim skończy się świat,
zanim wino przestanie nas grzać.“

—  Robert Gawliński polski muzyk rockowy, lider zespołu (Wilki) 1963

Źródło: Mamy tylko chwile

„Szampan to wino nabite w butelkę.“

—  Antoni Regulski

„Człowiek jest tylko sumą oddechów.“

—  Sidney Polak polski muzyk 1972

Źródło: Otwieram wino

„Skoro dostał wino, musiał wyrzec się raju.“

—  Henri Pourrat 1887 - 1959

Szlifierz w raju
Źródło: Leggende cristiane, Mediolan 1963, s. 514–517, cyt. za: Legendy…, s. 293.

„Wiadomo – wino, kobiety i śpiew. Na winie robi forsę, choć podobno kryzys w branży dał mu się we znaki. Co do kobiet – spotyka się ostatnio (w chwili zamykania książki) z córką Grzegorza Turnaua, młodszą od niego o 23 lat Antoniną. I wyglądają na szczęśliwych, młodzi oczywiście, nie ojciec.“

—  Krzysztof Feusette dziennikarz i publicysta 1971

o Marku Kondradcie.
Alfabet Salonu
Źródło: s. 97.

„Mój kraj produkuje skażone melaminą mleko w proszku, pasie ryby i krewetki środkami antykoncepcyjnymi, chrzci podrabiane wino alkoholem przemysłowym, konserwuje tofu ludzkimi ekskrementami, odzyskuje i sprzedaje do konsumpcji olej z restauracyjnych ścieków.“

—  Murong Xuecun 1974

Źródło: Potwór bez łańcucha, hfhrpol.waw.pl http://www.hfhrpol.waw.pl/Tybet/raport.php?raport_id=1459

„Ten wysoki, postawny mężczyzna przydybał mnie w kuchni i poprosił, żebym go uświadomił, co to znaczy pić po polsku, bo wiele o tym słyszał. Nie byłem specjalistą od tych spraw ani pijakiem, ale moja patriotyczna duma kazała mi zachować się godnie. Do wysokiej szklanki wlałem w równych proporcjach piwo, wino, wermut, wódkę i trochę likieru do smaku, po czym powiedziałem Chandlerowi, że trzeba to wypić duszkiem. Był zachwycony, że wreszcie pozna lokalny obyczaj. Kiedy go przeniesiono z kuchni na leżankę, mimo zamkniętych oczu wyglądał na szczęśliwego.“

—  Wojciech Mann polski dziennikarz muzyczny 1948

„(…) dobrych komedii jest mało. To bardzo trudny gatunek. Od strony czysto realizacyjnej, warsztatowej dramat robi się z lewej ręki. Natomiast komedia wymaga matematycznej precyzji. Trzeba przewidzieć reakcje ludzi, wyczuć, czy się będą śmiali i w którym miejscu pojawi się śmiech. To bardzo skomplikowana i mozolna praca. Dlatego ci, co robią komedie, są na ogół smutni i zestresowani, natomiast ci, którzy robią dramaty, kasują pieniądze i idą na wino.“

—  Janusz Kondratiuk polski reżyser i scenarzysta 1943 - 2019

Źródło: Janusz Kondratiuk o filmie „Milion dolarów”, „Profilm”, 12 maja 2011 http://www.kinomaniak.pl/katalog/wywiad/125,1

„W Eucharystii świętujemy jedność Boga i człowieka. Na tym polega jej najgłębsze znaczenie. Chleb i wino reprezentują całe stworzenie.“

—  Willigis Jäger filozof niemiecki, benedyktyn i mistrz zen 1925

„Kiedy się skosztowało wszystkich potraw, piło wino wszelkich gatunków i doświadczyło wszystkich rodzajów romantycznych uniesień – cóż pozostaje poza klasztorem?“

—  Graham Masterton brytyjski pisarz 1946

„Kiedy się wino wzburzy, wszystko na wierzch wynurzy.“

—  Grzegorz Knapski polski językoznawca i duchowny 1561 - 1639

„Ognia od ognia przydaje, kto młodemu wino daje.“

—  Grzegorz Knapski polski językoznawca i duchowny 1561 - 1639

„Poezja to diabelskie wino.“

—  Aureliusz Augustyn z Hippony wczesnochrześcijański biskup i teolog 354 - 430

„Najczęściej wino leją nam politycy, ale bez domieszki prawdy.“

—  Gabriel Laub 1928 - 1998

„Związek między dwojgiem ludzi ma być olśnieniem. (…) fajerwerkiem, chęcią bycia coraz bliżej. Dzielenia się tym, co dobre i złe. (…) Miłość ma upajać, jak dobre wino, a nie powodować kaca.“

—  Jacek Piekara polski pisarz 1965

Świat jest pełen chętnych suk

„W Węgrzech się wino rodzi, a w Polszcze umiera.“

—  Wacław Potocki poeta, epik, satyryk i moralista 1621 - 1696

„Ostatnio dojrzałem. Jestem chyba jak wino – im starszy, tym lepszy.“

—  Krzysztof Ignaczak siatkarz polski 1978

„Noc, miłość i wino – one nie mogą rozsądnie doradzać.“

—  Owidiusz poeta rzymski -43 - 17 p. n. e.

„Syfilis stał się także rodzinnym schorzeniem Jagiellonów. Nie był on wprawdzie w tej dynastii chorobą dziedziczną, ponieważ pojawił się dopiero w trzecim pokoleniu (…). Jako pierwszy zaraził się Jan Olbracht. Nastąpiło to prawdopodobnie w 1497 roku w Krakowie, gdzie według Macieja z Miechowa „niewiasta jedna z odpustu rzymskiego do Krakowa za upominek przyniosła, która niemoc w Polszcze jako osobliwa plaga Boża za wszeteczeństwem ludzi swawolnych prędko się rozniosła, zwłaszcza u tych, którzy radzi wino, a takież i inne trunki piją, a niewiast przyglądają”. Olbracht prędko zdał sobie sprawę ze swojej choroby, ponieważ ustatkował się i przystąpił do porządkowania spraw państwowych. Śmierć dosięgła go jednak w czterdziestym pierwszym roku życia. W dwa lata później „długą niemocą francuską zemdlony” zmarł w wieku trzydziestu pięciu lat jego młodszy brat Fryderyk, arcybiskup gnieźnieński i kardynał. Książę biskup nie był człowiekiem nazbyt świątobliwym i lubił sobie folgować w towarzystwie wesołych niewiast.“

—  Jerzy Jankowski 1887 - 1941

Monarsze sekrety