Guillaume Apollinaire cytaty

„Raz w przedwieczornej mgle w Londynie
Ulicznik jakiś mnie zaskoczył
Podobny był do mej jedynej
Ze wstydu więc spuściłem oczy
W spojrzeniu jego czując drwinę

Zły chłopak szedł i całą parą
Gwiżdżąc w kieszenie ręce włożył
Ja za nim domy nad tą parą
Jak rozstąpione fale morza
On Hebrajczycy ja Faraon

Niech cegły zwalą się lawiną
Jeślim cię miła fałszem karmił
Władcą Egiptu i władczynią
Jestem i ciurą jego armii
Jeśli nie jesteś mą jedyną

W rogu ulicy która płonie
Ogniami wszystkich swoich fasad
Runami mgieł w nieutolonej
Krwawiącej skardze wszystkich fasad
Kobieta szła podobna do niej

Ten wzrok nieludzki i niewierny
Ta blizna tuż pod szyją gołą
Pijana szła przez próg tawerny
W tej samej chwili gdy pojąłem
Każdej kochanej fałsz bezmierny

Kiedy przytułał się z daleka
Ulisses mądry d przystani
Drgnęła staremu psu powieka
I za przędziwem cienkich tkanin
Żona na powrót męża czeka

Do Sakontali syty chwały
Wracał małżonek-król po walce
Oczy miłością jej pałały
Czekała blada a jej palce
Samca gazeli sierść głaskały

Ledwie wspomniałem szczęście króli
Tu nieprawdziwa tam niedobra
W której wciąż kocham się najczulej
Dwa cienie które los mi dobrał
Zderzyły się by zjątrzyć ból mój

Żal się już piekłem na mnie wali
Otwórz się niebo niepamięci
Za pocałunek jej zuchwali
Królowie życie z własnej chęci
Nędzarze cień by swój sprzedali

Zazimowałem w swej przeszłości
O słońce wielkanocne grzej i
Niech ciepło w sercu mym zagości
Bo zmarzło tak jak w Cezarei
czterdziestu męczenników kości

Pamięci o mój piękny statku
Czy nam już nie dość podróżować
Po fali wód o przykrym smaku
Od zórz po zmierzchy od różowych
Aż po te smutki na ostatku

Szalbierko żegnam twój kobiecy
Cień pomylonych dwóch postaci
I tej z którą zwiedzałem Niemcy
Jam ją w ubiegłym roku stracił
I nigdy nie zobaczę więcej

O Drogo Mleczna płyń siostrzyco
Białych strumieni ziem Chanaan
Kochanek białych w mgle zachwyceń
Zgrajo topielców niekochana
Ciągnijmy za nią ku mgławicom

Pamiętam jak innego roku
Kwietniowy świr zwiastował wiosnę
Śpiewałem radość u jej boku
Śpiewałem miłość męskim głosem
Gdy rozkwitała miłość roku“

—  Guillaume Apollinaire

„Oto ja wobec wszystkich człowiek przy zdrowych zmysłach
Znający życie i śmierć to co żyjący znać może
Który poznałem cierpienia i radości miłości
Który potrafiłem niekiedy narzucać swoje myśli
Znający wiele języków
Który niemało podróżowałem
Ja co widziałem wojnę w Artylerii i Piechocie
Raniony w głowę z czaszką trepanowaną pod chloroformem
Który straciłem najlepszych przyjaciół w straszliwej bitwie
Wiem o starym i nowym ile poszczególny człowiek może o tym wiedzieć
I nie dbając dzisiaj o tę wojnę
Między nami i dla nas przyjaciele moi
Rozstrzygam ten długi spór tradycji i wynalazczości
Porządku i Przygody

Wy których usta są na podobieństwo ust Boga
Usta które są samym porządkiem
Bądźcie wyrozumiali kiedy nas porównujecie
Z tymi co byli doskonałością porządku
Nas którzy wszędzie wietrzymy przygodę

Nie jesteśmy waszymi wrogami
Chcemy wam dać rozległe i dziwne dziedziny
Gdzie kwiat tajemniczości prosi chętnych o zerwanie
Są tam nowe ognie kolory nigdy nie widziane
Tysiąc nic nie ważących fantazmów
Którym trzeba nadać realność
Chcemy wykryć dobroć niezmierzoną krainę gdzie wszystko milknie
Jest również czas który można ścigać albo zawrócić
Litości dla nas walczących zawsze na krańcach
Bezkresu i przyszłości
Litości dla naszych błędów litości dla naszych grzechów

Oto i lato pora gwałtowna nastała
I młodość moja zgasła jak podmuch wiosenny
O słońce to już zbliża się Rozum płomienny
I czekam
Aż za urodą którą na koniec przybrała
Abym kochał ją miłą i szlachetną pójdę
Nadchodzi i z daleka
Przyciąga mnie jak siłą stali magnetycznej
Ma postać prześlicznej
Rudej

Jej włosy ze złota tak jasno
Świecące się nigdy nie zgasną
Jak ognie pyszniące się będą
Śród róż herbacianych co więdną

Ale śmiejcie się śmiejcie się ze mnie
Ludzie zewsząd ludzie tutejsi
Bo tyle jest rzeczy których wam nie śmiem powiedzieć
Tyle jest rzeczy których nie dacie mi powiedzieć
Zlitujcie się nade mną“

—  Guillaume Apollinaire

„Nie ma jej tu – powiedział sobie. – Mój węch by ją wytropił, zadrżałyby mi nerwy, moje oczy dojrzałyby ją na pewno”.“

—  Guillaume Apollinaire, książka Poeta zamordowany

myśl Croniamantala o Smutnej Baletniczce.
Poeta zamordowany

„Oczy jego pożerają wszystko, na co spoglądają, a powieki zaciskają się jak szczęki pochłaniające wszechświat, który bezustannie się odnawia wskutek zabiegów jego wyobraźni, gdzie przepływają, obnażając się do najmniejszych szczegółów, ogromne i karmiące go światy.“

—  Guillaume Apollinaire, książka Poeta zamordowany

Poeta zamordowany

„Gleba jest biała noc błękitna
I broczy krwią ukrzyżowanie
Gdy męką krwawą rany kwitną
Żołnierza Ziemi Obiecanej“

—  Guillaume Apollinaire, książka Kaligramy

Kaligramy
Źródło: Śpiew horyzontu w Szampanii (Chant de l’horizon en Champagne)

„Bywają wędrowcy, którzy mylą kwiaty z gwiazdami.“

—  Guillaume Apollinaire

Źródło: Myślę, więc jestem. Aforyzmy, maksymy, sentencje, oprac. Czesława i Joachim Glenskowie, Antyk, Kęty 1993, s. 22.

„A ja obnoszę swoją skargę
Ciężką jak baba damasceńska
Dałem ci serce nazbyt nagie
Tym więcej boli teraz klęska“

—  Guillaume Apollinaire, książka Alkohole

Alkohole
Źródło: Piosenka niekochanego

„Dzielące nas noce próżne
Rzekliśmy żegnaj i później
Z tej próżni Nadzieja wstała“

—  Guillaume Apollinaire, książka Alkohole

Alkohole
Źródło: La Tzigane

„Malować można czym się chce, fajkami, znaczkami pocztowymi, świecznikami, kawałkami ceraty.“

—  Guillaume Apollinaire

Źródło: Maria Rzepińska, Siedem wieków malarstwa europejskiego, wyd. II, popr., Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986, s. 7.

„Jest to coś dalekiego, tak bardzo lekkiego,
że gdy myśl tego dotknie, to już ciałem czyni
Linię ograniczoną przez niebieskie morze“

—  Guillaume Apollinaire, książka Kaligramy

Kaligramy
Źródło: Angielski napis (L’inscription anglaise)

„Rozszarpały mnie kiedyś zazdrosne ojczyzny – mnie, Rozsądek, mnie, Sztukę, i mnie, Miłość.“

—  Guillaume Apollinaire

Źródło: Je suis la vie

„Gdy byłem małym dzieckiem
Zawsze mnie matka stroiła w ubranka białe niebieskie
O Panno Święta
Czy aby jeszcze mnie kochasz
Bo ja jestem pewien
Że będę cię kochał
Nawet w godzinę śmierci
A jednak stało się koniec
Nie wierzę ni w niebo ni w piekło“

—  Guillaume Apollinaire

Źródło: Modlitwa

„A ty sam marzysz o boskich rozkoszach sypialni
Gdy smutny i znużony trwasz na dnie kopalni“

—  Guillaume Apollinaire

„Dupa powinna pachnieć dupą, a nie wodą kolońską.“

—  Guillaume Apollinaire

„Nie ma jej tu – powiedział sobie.“

—  Guillaume Apollinaire, książka Poeta zamordowany

Mój węch by ją wytropił, zadrżałyby mi nerwy, moje oczy dojrzałyby ją na pewno”.
myśl Croniamantala o Smutnej Baletniczce.
Poeta zamordowany

„Come to the edge," he said.
"We can't, we're afraid!" they responded.
"Come to the edge," he said.
"We can't, We will fall!" they responded.
"Come to the edge," he said.
And so they came.
And he pushed them.
And they flew.“

—  Guillaume Apollinaire

„Come to the edge.
We might fall.
Come to the edge.
It's too high!
COME TO THE EDGE!
And they came
And he pushed
And they flew.“

—  Guillaume Apollinaire

Christopher Logue's poem "Come to the Edge" from New Numbers (London: Cape, 1969) pp. 65-66. It was originally written for a poster advertising an Apollinaire exhibition at the ICA in 1961 or 1962, and was titled "Apollinaire Said"; hence it is often misattributed to Apollinaire (Source: Quote…Unquote Newsletter, July 1995, p. 2).
Misattributed

„How slow life is, how violent hope is.“

—  Guillaume Apollinaire

„Now and then it's good to pause in our pursuit of happiness and just be happy.“

—  Guillaume Apollinaire