Cytaty na temat wiele

„Korupcja, łapownictwo i nadużycia finansowe są zjawiskami starymi jak świat. Towarzyszyły one człowiekowi od momentu, kiedy to wynaleziono pieniądze i bywało, że doprowadzały do upadku rządów i państw. Niechaj więc nie dziwią nas i nie gorszą rozmaite dzisiejsze afery gospodarcze i bankowe, gdyż stanowią one przecież godną kontynuację dawnych tradycji w tej dziedzinie. A trzeba przyznać, że współcześni aferzyści wiele mogliby się od swoich poprzedników w tej materii nauczyć.”

„Niemal każdy człowiek popełnia w swoim życiu czyny, których przychodzi mu się wstydzić po latach. Im kto w społeczeństwie wyższą pozycję zajmuje, lub piastuje poważniejsze stanowisko, tym łatwiej mu ów błąd życiowy z płaszczyzny osobistej przenieść na płaszczyznę ogólną, publiczną. Wybitni ludzie są bowiem bacznie obserwowani przez innych i rozliczani z najdrobniejszych nawet posunięć. Taka jest oto przyczyna – oczywiście przedstawiona w największym skrócie – że o niecnych sprawkach możnych tego świata wiemy tak wiele i z taką lubością nimi się zajmujemy. A może chodzi tu o uspokojenie własnego sumienia?”

„Firmy mogą wiele skorzystać na współpracy z uczelniami, konieczna jest więc aktywizacja w tym zakresie przedsiębiorstw. Tylko poprzez wspólne działania staną przed wyzwaniami gwarantującymi im rozkwit. Wzajemne zaufanie i współpraca na bazie pozyskanych środków unijnych jest gwarancją trwałego wzrostu gospodarczego w regionie. Wymaga to od przedsiębiorców i uczelni gotowości do prowadzenia wspólnej polityki według nowych, wspólnie uzgodnionych reguł.”

„Narażamy się na wiele rozczarowań, jeśli wszystkie nasze życiowe zainteresowania uzależniamy od uczuć burzliwych, jak miłość…”

„Nie ten jest mądry, kto wiele spraw umie,
lecz kto złe od dobrego rozeznać rozumie.”

„Występowanie przed tłumem to jak zastrzyk adrenaliny. Żadne uczucie nie jest w stanie temu dorównać. Po odlocie na scenie potrzeba mi wiele godzin, by dojść do siebie i zacząć zachowywać się normalnie.”

„Kiedy sięgniesz pamięcią wstecz, widzisz, jak wiele z naszego życia zmarnowaliśmy w samotności. Każdemu potrzebni są przyjaciele.”

„Dawniej ludzie wiedzieli mało, ale to „mało” poruszało do głębi ich serca. Dzisiaj ludzie wiedzą wiele, ale to „wiele” porusza ich tylko powierzchownie i karykaturalnie.”

„Około w pół do dwunastej w korytarzach rozległ się głuchy odgłos, jakby olbrzymi, ciągnięty przez wiele koni wóz zbliżał się do drzwi sypialni. Z każdą minutą dźwięk ten stawał się coraz bardziej posępny, jak grzmot. Cała sypialnia się trzęsła. Przerażeni klerycy wyskoczyli ze swych łóżek i stłoczyli się w jednym kącie. I wtedy właśnie, wśród posępnego łoskotu gromu, rozległ się jasny głos Alojzego Comollo, który po trzykroć powiedział: Bosko, jestem zbawiony!”

„Tak wiele książek tak mało czasu.”

„Uprzejmość tak mało kosztuje, a tak wiele można nią kupić.”

„Wystarczy spojrzeć na Koran: ta marna książka wystarczyła do stworzenia religii światowej, do zaspokojenia od 1200 lat metafizycznej potrzeby niezliczonych milionów ludzi, stała się podstawą ich moralności i znacznej pogardy wobec śmierci, a także potrafiła zagrzać ich do krwawych wojen i dalekosiężnych podbojów. Tutaj odnajdujemy najsmutniejszą i najuboższą postać teizmu. Być może wiele zagubiło się przez przekład, ale nie udało mi się znaleźć w Koranie ani jednej wartościowej myśli.”

„Istnieje wiele dobrych sposobów, by nie ulec pokusie, lecz najpewniejszy – to tchórzostwo.”

„Pamiętam jak krytykowano mnie za to co powiedziałem na koncercie w Londynie, że studenci powinni się lepiej skoncentrować na swoich studiach zamiast marnować czas na marsze protestacyjne i strajki. Z tej prostej przyczyny, że gdy już zostaną prawnikami, lekarzami czy politykami, to będą mogli o wiele skuteczniej walczyć o zmiany w świecie, niż teraz, będąc długowłosymi studentami.”

„Przed miłością ratuje nas nie tyle rozum, co nawał zajęć. Aby miłość była pełna, potrzeba przede wszystkim wiele czasu. Wszyscy dawni kochankowie – Werter, Romeo, Tristan – mieli go pod dostatkiem.”

„Wydaje się to takie oczywiste, że ja, że my, jesteśmy żywi, a jednak obawiam się, że nazbyt często i zbyt łatwo zapominamy o ważności tego prostego faktu. Tak łatwo jest zapomnieć, że naprawdę żyjemy, a przynajmniej doceniać, że się naprawdę żyje, że można obserwować każdy wschód słońca i cieszyć się każdym jego zachodem.
A przez wszystkie te godziny pomiędzy nimi, oraz przez wszystkie godziny po zmierzchu, można robić, co się chce.
Łatwo jest przegapić możliwość, że każda osoba, której ścieżka zetknie się z twoją może stać się wydarzeniem i wspomnieniem, dobrym bądź złym, aby wypełniać godziny doświadczeniem zamiast nudy, aby przełamywać monotonię mijających chwil. Te stracone chwile, te identyczne godziny, rutyna, są wrogiem, są małymi obszarami śmierci w obrębie życia.
[…]
Wszyscy umieramy, w każdej chwili, która mija każdego dnia. Nie da się uciec przed tą prawdą istnienia. Prawda ta może nas sparaliżować strachem lub nasączyć niecierpliwością, pragnieniem odkrywania oraz doświadczania, nadzieją – nie, żelazną wolą! – znajdywania wspomnień w każdym czynie. Aby być żywym, pod światłem słońca lub światłem gwiazd, w pogodzie pięknej lub burzowej. Aby tańczyć na każdym kroku, czy to w ogrodach pięknych kwiatów, czy w głębokich śniegach.
Młodzi znają tę prawdę, o której zapomniało tak wielu starych, a nawet w średnim wieku. Na tym polega źródło gniewu, zazdrości, jaką tak wielu żywi wobec młodych. Tak wiele razy słyszałem powszechne żale: „Gdybym tylko mógł się cofnąć do tego wieku, wiedząc to, co wiem!”. Słowa te wzbudzają we mnie wielkie rozbawienie, bowiem naprawdę powinno to brzmieć: „Gdybym tylko mógł odzyskać pożądanie i radość, jakie znałem wtedy!”.”

„Naród nasz ma w sobie dużo uczuciowych popędów i odruchów. Niekiedy za nimi idzie. Powstają z nich dzieła sztuki, wielkie i wzniosłe porywy, potężne zwycięstwa. Są one kwiatami naszych dziejów i kultury narodowej, ale aby te kwiaty mogły wyrosnąć, ziemia musi być owładnięta, opanowana i wypracowana. Musimy czuwać nad nią i trzymać ją „obiema dłońmi” w swej spokojnej, trzeźwej myśli, woli i sercu. (…) I naszym narodowym być albo nie być jest nakaz władania sobą, spokój, równowaga, trzeźwość, umiejętność rządzenia wszystkimi swymi porywami, odruchami, namiętnościami, skłonnościami i uczuciami. W obliczu szczytów, które dziurawią niebo i wyciągają swe ramiona w bezkresy, można niekiedy ulec nieładowi uczuć. Tymczasem kto chce wejść na szczyt musi zaczynać od dołu, a potem iść krok za krokiem, nie przyspieszając go. Zły to taternik czy alpinista, który zaczyna wspinaczkę w góry od zrywu i wielkiego wysiłku. Dobry – idzie krok za krokiem, powoli, spokojnie. Możemy się tutaj uczyć jak kierować sobą, rodziną swoją, narodem i państwem. To musi być cierpliwy, spokojny krok za krokiem. Wypadnie niejednego się wyrzec, niejednego sobie odmówić, niejedno w sobie opanować. Trzeba będzie zdobyć się na cierpliwość i umiejętność koordynowania wszystkich swoich porywów. (…) Każdy, kto chce władać państwem, narodem, Kościołem czy rodziną musi naprzód nauczyć się władać sobą.”

„W jakimś stopniu jestem w stanie utożsamić się z Johnem Wilmotem, jako że sam również zetknąłem się wiele razy z niechęcią, antypatią czy wręcz nienawiścią.”

„Klapaucjusz myślał, myślał, wreszcie zmarszczył się i rzekł:
– Dobrze. Niech będzie o miłości i śmierci, ale wszystko to musi być wyrażone językiem wyższej matematyki, a zwłaszcza algebry tensorów. Może być również wyższa topologia i analiza. A przy tym erotycznie silne, nawet zuchwałe, i w sferach cybernetycznych.
– Zwariowałeś chyba. Matematyką o miłości? Nie, ty masz źle w głowie – zaczął Trurl. Lecz zamilkli wraz z Klapaucjuszem, ponieważ Elektrybałt jął deklamować:

Nieśmiały cybernetyk potężne ekstrema
Poznawał, kiedy grupy unimodularne
Cyberiady całkował w popołudnie parne,
Nie wiedząc, czy jest miłość, czy jeszcze jej nie ma?

Precz mi, precz, Laplasjany z wieczora do ranka
I wersory wektorów z ranka do wieczora!
Bliżej, przeciwobrazy! Bliżej, bo już pora
Zredukować kochankę do objęć kochanka!

On drżenia współmetryczne, które jęk jednoczy
Zmieni w grupy obrotów i sprzężenia zwrotne,
A takie kaskadowe, a takie zawrotne,
Że zwarciem zagrażają, idąc z oczu w oczy!

Ty, klaso transfinalna! Ty, silna wielkości!
Nieprzywiedlne Continuum! Praukładzie biały!
Christoffela ze Stoksem oddam na wiek cały
Za pierwszą i ostatnią pochodną miłości.

Twych skalarnych przestrzeni wielolistne głębie
Ukaż uwikłanemu w Teoremat Ciała,
Cyberiado cyprysów, bimodalnie cała
W gradientach, rozmnożonych na loty gołębie!

O, nie dożył rozkoszy, kto tak bez siwizny
Ani w przestrzeni Weyla, ani Brouwera
Studium topologiczne uściskiem otwiera,
Badając Moebiusowi nieznane krzywizny!

O wielopowłokowa uczuć komitanto,
Wiele trzeba Cię cenić, ten się dowie tylko,
Kto takich parametrów przeczuwając fantom,
Ginie w nanosekundach, płonąc każdą chwilką!

Jak punkt, wchodzący w układ holonomiczności,
Pozbawiony współrzędnych zera asymptotą,
Tak w ostatniej projekcji, ostatnią pieszczotą
Żegnany – cybernetyk umiera z miłości.”

„Wiele jest zbędnych wydatków. Na przykład mur cmentarza. Nikt z stamtąd nie może wyjść, nikt z zewnątrz nie chce wejść.”

„Synu mój, chcę, żebyś był uśmiechnięty i radosny w Panu. Zakonnik bowiem nie ma żadnej przyczyny do smutku, a wiele do radości. Ażebyś zaś mógł być zawsze pogodny i radosny, bądź zawsze pokorny i zawsze posłuszny.”

„Starzy głupcy o wiele większe głupstwa robią niż młodzi.”

„Wiele można zdziałać nienawiścią, ale jeszcze więcej miłością.”

„W miarę, jak wzrasta (…) liczba tych, którzy przedwcześnie i nagle rozstają się z życiem, rośnie znaczenie wiedzy, tłumaczącej sens biologicznego życia i śmierci. W dzisiejszej, globalnej cywilizacji, chrześcijańska spowiedź i rozgrzeszenie tracą swój uniwersalny wymiar. Cieszmy się więc, że nasze czasy podsuwają nam tak wiele nowych poglądów i punktów widzenia na podstawowe kwestie naszej egzystencji.”

„Kto chce jednym spojrzeniem ująć wiele równocześnie przedmiotów, ten żadnego z nich nie widzi wyraźnie.”

„Pustynia ma wiele form. Istnieje pustynia nędzy, pustynia głodu i pragnienia, pustynia porzucenia, samotności i zniszczonej miłości. Istnieje pustynia ciemności Boga, wypalenia duszy, gdzie zanika świadomość godności i drogi człowieka. Ponieważ tak rozległe stały się pustynie wewnętrzne, na świecie mnożą się zewnętrzne pustynie.”

„Mógłbym uczynić o wiele więcej, gdybym miał więcej nadziei.”

„Ten wysoki, postawny mężczyzna przydybał mnie w kuchni i poprosił, żebym go uświadomił, co to znaczy pić po polsku, bo wiele o tym słyszał. Nie byłem specjalistą od tych spraw ani pijakiem, ale moja patriotyczna duma kazała mi zachować się godnie. Do wysokiej szklanki wlałem w równych proporcjach piwo, wino, wermut, wódkę i trochę likieru do smaku, po czym powiedziałem Chandlerowi, że trzeba to wypić duszkiem. Był zachwycony, że wreszcie pozna lokalny obyczaj. Kiedy go przeniesiono z kuchni na leżankę, mimo zamkniętych oczu wyglądał na szczęśliwego.”

„Stosuję niezmiennie zasadę, która mówi „Mój plan to nie mieć planu”. Moi rodzice nauczyli mnie pewnej pokory. Tego, że nie należy w życiu rozpychać się łokciami ani zbyt wiele spodziewać się od losu. Raczej czekać spokojnie na to, co sam przyniesie. Tę zasadę niełatwo stosować akurat w aktorstwie, ale można dzięki niej uniknąć wielu stresów. A zawód, który uprawiam, daje mi wciąż wielką frajdę.”

„Człowiek uczyni wiele, aby go kochano. Uczyni wszystko, aby mu zazdroszczono.”

„Kłamstwo posiada wiele aspektów: niedopowiedzenie, półprawda, oczernianie… Ale zawsze jest bronią tchórzy.”

„Doniosłość teraźniejszości rzadko jest natychmiast rozpoznana; następuje to dopiero o wiele później.”

„Polacy i Rosjanie mają ze sobą bardzo wiele wspólnego. Tak samo się bawią, smucą, cierpią i śmieją… Słowiańska dusza… W zasadzie wszystkie zachowania są podobne i nie da się nas porównać do innych nacji. Jesteśmy wyjątkowi.”

„To jest czas, w którym trzeba poświęcić wiele, żeby wszystko ocalić.”

„Mnie np. filozofia moja nigdy nie przyniosła zysku, ale bardzo wiele mi zaoszczędziła.”

„Mnogość praw dostarcza często usprawiedliwienia występkom: państwo o wiele lepiej urządzone jest wówczas, gdy ma ich bardzo niewiele, ale w zamian bardzo ściśle przestrzeganych.”

„Kiedy byłem dzieckiem, co roku w Wielki Tydzień między czwartkiem i sobotą umierał Bóg. Mówiono: „Żydzi zabili Jezusa”. Obwiniali o to Żydów! (…) I tak to trwało przez 2 tys. lat. Nie sądzę, żeby ktokolwiek był bardziej spotwarzany od Żydów. O wiele bardziej niż muzułmanie. Żydów oczerniano i obwiniano o wszystko. A muzułmanów o nic się historycznie nie oskarża. Irański rząd musi zrozumieć, że Żydów wypędzono z ich ziemi, prześladowano, poniewierano i gromiono na całym świecie, bo oskarżano ich, że to oni zabili Boga. (…) Przetrwali jako naród dzięki kulturze i religii. Ich los był o wiele cięższy niż nasz. Niczego nie da się porównać do Holocaustu. Rząd Iranu lepiej przysłuży się pokojowi, jeśli uzna tę unikalną historię antysemityzmu i zrozumie, dlaczego Izraelczycy tak boją się o swoje przetrwanie.”

„Pisarzy jest wiele. Czytelników o wiele mniej.”

„Popełniłem wiele okrucieństw i pozbawiłem życia niezliczoną liczbę ludzi, nigdy nie będąc pewnym, czy racja jest po mojej stronie. Nie jestem jednak taki, jak się powszechnie o mnie sądzi.”

„Każdy dąży do tego samego, mimo to wiele jest wersji historii.”

„Mówić mało i źle jest nieszczęściem prostaków, mówić wiele i źle jest zuchwalstwem głupców, mówić wiele i dobrze jest szczęściem dowcipnych, mówić mało i dobrze jest roztropnością mądrych.”

„Teoretycznie osiągnięto równość doskonałą, w praktyce również bardzo się do niej zbliżono. Można by rzec, iż miało się przedsmak socjalizmu, przez co rozumiem, że większość umysłów była owładnięta ideami socjalistycznymi. Wiele postaw życiowych, charakterystycznych dla rozwiniętych społeczeństw, takich jak snobizm, pogoń za pieniędzmi, lęk przed przełożonymi, przestało tutaj w naturalny sposób istnieć. Zatarły się zwykłe podziały klasowe i to w stopniu prawie niewyobrażalnym dla zdeprawowanej przez pieniądz Anglii; byli tylko chłopi i byliśmy my, i nikt nie był niczyim panem.”

„Przez wiele sezonów, „czy z nogą czy bez nogi”, jeździłem na kadrę, więc skłamałbym, gdybym powiedział, że nie śledzę poczynań moich kolegów. Jestem na pewno najwierniejszym kibicem polskiej reprezentacji, a to, że nie dogadałem się ze sztabem szkoleniowym, nie zmienia faktu, że kibicuje chłopakom i życzę im jak najlepiej.”

„Wiele osób pomaga nam przejść przez życie. Rodzina, przyjaciele, obcy, czasami przypadkowi ludzie. Ważne są też lektury, filmy i zasłyszane opowieści. Niemałą rolę w moim życiu odgrywają zwierzęta.”

„Nie cierpię, kiedy w filmie siedzi gość przy żółtej lampie, a w oknie jest niebieskie światło. To takie enerdowskie. Widzowie nie zdają sobie sprawy z tego, jak wiele zależy od laboratorium. Osoba, która robi kopie, to jest też artysta.”

„W godzinie śmierci Msze święte, w którym nabożnie uczestniczyliśmy, są naszym największym skarbem, są o wiele cenniejsze niż te odprawiane za nas po śmierci.”

„Angielskiej piłce będzie brakowało José Mourinho. To świetny manager, wygrał wiele w Anglii i te tytuły mówią same za siebie. Może chciał nowego wyzwania, tak czy inaczej życzę mu jak najlepiej.”

„Używamy wampirów jako metafory do czegoś innego, czegoś głębszego niż rzeczy nadprzyrodzone. To po prostu coś o chodzącej śmierci zasysającej krew, która tak wiele może ludziom powiedzieć. Jest mnóstwo ludzi, codziennie starają się przejąć nad tobą kontrolę, w jakimś sensie ukraść twoją duszę, zabrać kawałek ciebie…”

„I małe grzechy zabijają, jeśli się je lekceważy. Małe są krople, które napełniają rzeki, małe są ziarenka piasku, lecz jeśli się włoży na kogoś wiele piasku, to ten go uciska i przygniata. Zlekceważona woda to samo czyni, co nacierająca fala, choć stopniowo się wsącza, ale długo się wsączając, jeśli nie jest wylewana, okręt zatapia.”

„Nie wiele, a dużo (nie ilość, a jakość).”

„Kto chce dywan, ten chce zbyt wiele.”

„Przekazuję wam wiele, wiele pozdrowień od pewnego pana, który jest opalony i nazywa się… Barack Obama. Nie uwierzycie, oni na plażę chodzą razem, bo jego żona też jest opalona.”

„Cechą wielkich ludzi jest to, że stawiają innym o wiele mniejsze wymagania niż sobie.”

„Sądzę, że wymyślasz swe własne ograniczenia dla osobistej wygody. Są ludzie, którzy chcą mieć ograniczenia i wymyślają sobie tak wiele małych pudełeczek ile jest im potrzebne. Chcą chronić się przed razami i strzałami ślepego losu i tak dalej. Robią to w sferze psychicznej. Budują swą własną zbroję. Kopią sobie szczurzą norę, cokolwiek to jest. Wybierają sposób w jaki żyją. Czy robią to świadomie, czy z pomocą rządu, czy systemu edukacyjnego, to ktoś wciąż pomaga przy budowie tego wyobrażonego pudełka w którym żyjesz, ale jego wcale nie musi tam być.”

„Na pewno aktor, który będzie chodził w prywatnych butach, nie stanie się postacią, którą gra. Ale wiele zależy od tego, ile pieniędzy przeznaczono na kostiumy. Jeżeli przychodzi mi ubrać epizodystę, który gra jedną scenę, to bardzo często mówię aktorowi, żeby został w swoim stroju. Z reguły to się nie zdarza w filmie, ale przy serialach tak. W naszych współczesnych serialach kostium trafia na plan prosto ze sklepu, żeby zaraz do sklepu wrócić. A ja nie uznaję oddawania do sklepu kostiumów, które zagrały na planie choćby kilka godzin. Dla mnie to nie jest kostiumografia, to jest nieetyczne. Ja kostium kupuję- oddaję tylko ten, który nie został wykorzystany, pozostałe trafiają do garderoby.”

„Spójrz na Kasjusza: chudy, jakby głodny;
Zbyt wiele myśli; tacy najgroźniejsi.”

„Stając się celem rozlicznych ataków, współczesna rodzina została wystawiona na szczególną próbę, łącznie z zakwestionowaniem samej definicji rodziny. W otaczającym nas świecie słowo „rodzina” zdaje się tracić pozytywny wydźwięk. Wiele w tym winy mediów, które lansują przykłady w rodzaju „Rodziny Kiepskich” albo „Rodziny Badziewiaków”. Utrwala się w ten sposób mit, że w rodzinach żyją ludzie niespełna rozumu, beznadziejni i zwyrodniali moralnie. Wtóruje im prasa oraz skrajnie feministyczne ugrupowania, przedstawiające rodzinę, jako miejsce gdzie kwitną najgorsze dewiacje i przemoc. To za ich sprawą, na ulicach polskich miast pojawiają się co jakiś czas bilbordy negujące wartość rodziny.”

„Wiele scen z Jessicą Tandy kręciliśmy w samochodzie. Nie było to zadanie komfortowe.”

„Moja koleżanka jadła niedawno lunch ze swoją 80-letnią babcią, która powiedziała jej właśnie to – chwytaj każdy dzień, bo za kilka lat będzie już za późno na niektóre rzeczy. Jeśli masz ładne nogi, nie wstydź się zakładać krótkich spódniczek, bo być może za 10 lat nie będziesz mogła ich nosić. I co najważniejsze, kochaj samą siebie. Wiele kobiet w pewnym wieku całkowicie poświęca się dla rodziny, zupełnie ignorując swoje potrzeby czy marzenia. To nie jest dobre! Każda z nas musi umieć znaleźć czas tylko (…) na swoje pragnienia, a niestety, zbyt często o tym zapominamy. Warto być zdrową egoistką.”

„Być rodzicem znaczy wiele, zmienia resztę twojego życia.”

„Patrzę na teatr z dystansu, jestem z nieco innej, literackiej bajki. Dlatego może uważam, że teatr powinien o wiele mocniej pokazywać rzeczywistość. Że nie powinien odcinać kuponów od pewnych konwencji, ale podobnie jak literatura zacząć kreować rzeczywistość, nazywać ją po imieniu. Odteatralnienie nazwałbym zerwaniem ze zbyt wygodną maską bycia aktorem.”

„To rzeczywiście niezwykle ważne, żeby żyć w zgodzie z samym sobą. Od tego wiele zależy. Człowiek staje się spokojniejszy.”

„W Boliwii Diaz grał na trzech tysiącach metrów wysokości i strzelał tam wiele goli. Nie wiem, czy jakbyśmy zagrali na Kasprowym, to byłby skuteczniejszy. Mogłoby być dla niego za nisko.”

„Wiele problemów tego świata bierze się z przeświadczenia człowieka, że może nad wszystkim zapanować, albo wszystko zaplanować.”

„Kto wiele przebywa z dziećmi, odkryje, że żaden nasz czyn nie pozostaje u nich bez oddźwięku.”

„Być bohaterem przez minutę, godzinę jest o wiele łatwiej niż znosić trud codzienny w cichym heroizmie.”

„Wyniki naszych prac powierzmy Jezusowi. On je zapewni w ten sposób, jaki będzie uważał za dobry. Misjonarz, podobnie jak cnota, nie zna prawdziwych klęsk i zawodów. Owszem, spotyka trudności, upokorzenia, krytyki, różne prześladowania, a więc pozorne klęski i niepowodzenia, lecz klęsk prawdziwych nie zazna nigdy. Potrzeba tylko wiele ducha nadprzyrodzonego, by poprzez wszystkie niepowodzenia ujrzeć rękę Bożą i nie tracić ufności ani dać się zniechęcić, bo powodzenie nie polega na czymś zewnętrznym, dostępnym dla zmysłów. Trzeba nam też pamiętać, że dzieła Boże nabierają siły żywotnej wśród przeciwności. Nigdy nie zniechęcajmy się. Po pracy bez wyniku wracajmy do niej na nowo i mówmy z apostołami: „Panie, przez całą noc łowiliśmy i niceśmy nie złowili, ale na słowo Twoje zapuścimy sieć.””

„Pszczoły były wielkim umiłowaniem stryja Leona, kochał je i lubił miód. Ule były przeważnie typu Dadanta, najłatwiejsze w obsłudze. Były one kwadratowe, z podnoszonym dachem, którędy w okresie zbiorów miodu wsuwało się specjalne nadstawki. Nadstawka taka starczała ledwie na kilka dni, szybko bowiem napełniała się miodem i należało zakładać nową. Sad pełen był olbrzymich, szerokich lip, obsiewano go też specjalnie miododajnymi trawami. W okolicy rosły białe koniczyny, dużo łubinów, w lasach wrzos. Miodobranie zaczynało się w czerwcu, po zakończeniu kwitnienia sadów i łąk. Im wcześniejszy był miód, tym lepszy. Stryj rozsyłał go i sprzedawał po całej Polsce, dużo zabierali krewni. W domu, w glinianych dzbankach miód stał cały rok. Przede wszystkim jednak specjalnie pakowany w żelazne pudełka był sprzedawany klientom z różnych miast. Miód jesienny na pierniki kupował Toruń, wiosenny i lipcowy brał Wedel. Były miody wczesne, łąkowe, rzadziutkie, złotego koloru – te nigdy się nie scukrowały. Miód z akacji, aby się scukrzyć, musiał stać bardzo długo, i wtedy robił się podobny do drobnej, białej kaszki. Inne, późniejsze, to były miody lipcowe z lip i wrześniowe, z gryki i wrzosu. Lipcowy uchodził za najlepszy, natomiast z gryki i wrześniowy były gorsze. Kiedy miód twardniał, to na przykład gryczany ciemniał, lipcowy bielał. Wszystkie oczywiście różniły się smakiem. W okresie miodobrania, kiedy pracy było wiele, stryj wynajmował chłopców do pomocy. W specjalnym domku, zimą zastępującym stebnik, miód się wirowało. Tam przenosiło się ramki, odcinało się ciepłym nożem zasklepioną woszczynę i stawiało do centryfugi (wirówki), gdzie po wpływem kręcenia korbą miód wypryskiwał na ściany beczki i ściekał. Z dołu, kurkiem, zlewało się go do podstawionych garnków, na które nakładało się sita, aby nie wpadły odłamki woszczyny. W garnku mieściło się około szesnastu litrów miodu. Przez kilka dni garnek stał odkryty, aby miód odparował, dopiero potem zakładało się woskowy papier i zawiązywało wokół. Stryj miał biblioteczkę z książkami o pszczołach. Lubił pszczoły, a one jego. Kiedy któraś wleciała do domu, brał ją delikatnie w ręce i wynosił, nigdy go nie użądliła. Pracował gołymi rękoma, nie w rękawiczkach, mówił, że pszczoły nie lubią tego. Czasami wieczorem kładł się w sadzie i słuchał jak pracują, czy są zadowolone ze zbiorów. Mówił na przykład, że pszczoła umarła, nie zdechła; jeżeli ktoś opowiadał, że pszczoła ugryzła, odpowiadał zaczepnie: – Czy widział ktoś, aby pszczoła miała zęby do gryzienia?”

„Ja wierzę, że czasem, gdy człowiek jest głodny, albo dokucza mu ból, potrafi wyrazić więcej. Wierzę, że gdy człowiek cierpi na głód uczuć, a dokucza mu ból, bo widzi, że z obiektem jego miłości nie dzieje się najlepiej, potrafi czasem wyrazić bardzo wiele…”

„My, dorośli, na wiele potrzebnych nam rzeczy możemy poczekać. Dziecko nie może. Właśnie teraz formują się jego kości, tworzy krew, rozwija umysł. Nie możemy mu powiedzieć jutro. Jego imię brzmi dzisiaj.”

„Jednak wiele przesłanek przemawia za tym, że na pokładzie samolotu mogło dojść do jednej lub kilku eksplozji. Należy w tym miejscu przypomnieć raport BND z marca 2014 roku. W dokumencie tym utrzymywano, że zlecenie zamachu na Tu-154M pochodziło „bezpośrednio” od wysokiego rangą polskiego polityka i było skierowane do generała FSB Jurija D. „Nie udało się ustalić, kiedy i gdzie do tego doszło.””

„W sierpniu 1982 roku mieszkałam w Toronto, gdy prasa podała wiadomość o śmierci Ingrid Bergman.
Wielu moich przyjaciół mówiło o tym ze smutkiem. Było nam wszystkim żal, jak zwykle, kiedy dowiadujemy się o odejściu ulubionych aktorów, pisarzy, artystów, kompozytorów, publicznych lub bardzo prywatnych osób. Podzielili się z nami własnym światem, talentem i każdy z nich stał się jak drogi przyjaciel, którego odejście się opłakuje.
To bardzo ładna nagroda – taka ludzka pamięć i odczucia. Jeden z pięknych pośmiertnych „honorów”, oddanych ludziom, którzy wzbudzali nasze wzruszenia, wiele nam dali swoją sztuką, swoją pracą. Dla mnie Ingrid dołączyła do grupy osób publicznych (bo prywatne opłakujemy często do końca naszego życia), którzy byli mi drodzy, bo cząstka ich została w nas. Nawet czytanie po latach o śmierci trzydziestodziewięcioletniego Fryderyka Chopina, który zmarł sto lat przed moim urodzeniem, wywołuje u mnie myśl: taki talent odszedł, i tak przedwcześnie.”

„Myślę często, że na świecie nie ma chyba kobiety mądrzejszej ode mnie. Choć słyszałam wiele o królowej Wiktorii, wciąż nie sądzę, by jej życie było w połowie tak ciekawe i urozmaicone jak moje. Spójrz na mnie, ode mnie zależy los 400 milionów ludzi.”

„Książki to są twoi najlepsi przyjaciele. Nie wyśmieją, nie zdradzą, a nauczą wiele.”

„Zrobić coś z niczego jest własnością Boga; zrobić z małej rzeczy wiele to własność pracy.”

„No, już, wynoście się stąd! Ostatnie słowa są dla głupców, którzy nie powiedzieli wystarczająco wiele.”

„Sądzę, że niektórzy ludzie, o najwybitniejszych umysłach nie przeczytali nawet połowy tego ani wiedzieli tyle, co niektórzy spośród naszych miernych uczonych. I niejeden z naszych bardzo miernych uczonych mógłby zostać znacznie wybitniejszym człowiekiem, gdyby tak wiele nie przeczytał.”

„Demokracja to anarchia, a tyrania jest o wiele lepsza od anarchii.”

„Astrologia może bez wątpienia wnieść wiele do psychologii, to jednak, co ta może zaoferować swej starszej siostrze, jest już mniej oczywiste.”

„Od ostatniej trasy koncertowej wiele się zmieniło. Zerwałem z nałogami. Przez to nasze koncerty bardzo się zmieniły, bo zacząłem lepiej śpiewać. Piłem dużo, także przed koncertami. Skończyłem z tym. Alkohol to depresant, więc wprawiał mnie w okropny nastrój. Jeśli byłbym ciągle pijany i w depresji, nie mógłbym jeździć dalej w trasy.”

„Kto jest kim, już nie raz wyszło w toku.
Wypisane mam na twarzy Wojtek Sokół.
Znam dotyk dna oraz zazdrość spojrzeń.
Mam w DNA zapisane wiele potrzeb.”

„Trzeba wiele wybaczyć samemu sobie, aby przyzwyczaić się wybaczać innym.”

„Zdaniem profesora Andrzej Ziółkowskiego z Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN wiele deformacji fragmentów wraku odpowiada typowym zniekształceniom powstającym w przypadku eksplozji. W swoich badaniach naukowiec skoncentrował się na znalezionych fragmentach metalowych i doszedł do wniosku, że główną przyczyną katastrofy była eksplozja na pokładzie samolotu, gdy ten znajdował się jeszcze w powietrzu.”

„Wspomnienia bywają kapryśne, niestety,
Zbyt wiele szczegółów lub tychże za mało,
Cóż z dat kronikarza, cóż z pióra poety,
Gdy nie chcą wspomnienia układać w całość.”

„Wiele rzeczy. Będę woził dzieci do szkoły, tak jak uczyniłem to dziś rano. Sprawiło mi to dużo radości. Równie dużo radości czerpię z odbierania moich dzieci ze szkoły, co też mam zamiar niedługo uczynić. Lubię też patrzeć, jak się bawią.(…) Te rzeczy wielu mogą wydawać się trywialne, ale ja nigdy tak naprawdę nie mogłem się nimi nacieszyć, bo nie pozwalała mi na to moja praca i inne rzeczy, którymi zajmowałem się przez ostatnie 14 lat. Dlatego też teraz rozkoszuję się do woli najprostszymi czynnościami.”

„Seks i gra w brydża mają wiele wspólnego – jeśli masz słabego partnera, musisz mieć mocną rękę.”

„„Rzecz jest, rzecz będzie, nie ma być osoba?”
– A potem dodał zimno: „I ja raczę
O kiju przywlec się, gdy przyjdzie pora.”
Tu zaś obrócił się do Artemidora,
Dla dwojga razem grzeczność dając jedną,
I wspomniał: „Wiele niech nie czyta chora –
Szkoda, że stare rękopisma rzedną.
Dobrze jest miewać wzgląd na autora,
Kiedy się czyta – cóż za rzecz przedziwna
Czytanie!”

„Pokonując granice własnej wytrzymałości
Wznosisz się na wyżyny własnych umiejętności
Bo to życie oferuje nam dziś wiele możliwości
A ty łap los w swoje ręce nadal bądź duchowo mocny.”

„Ameryka ma wiele oblicz: inna jest na południu, inna na zachodzie, na pewno inna w Nowym Jorku. Od skrajnego konserwatyzmu po liberalizm. Ta różnorodność łącznie z klimatami daje wielkie urozmaicenie, a także poczucie, że wystarczy tu zmienić miejsce zamieszkania, by zmienił się cały świat wokół nas.”

„Mianowany przed kilkoma miesiącami dyrektor gimnazjum, Rosjanin Mielnikow, z niesłychaną surowością wymagał od swych wychowanków ślepego posłuszeństwa i przywiązania do carskiej Rosji. Niezwykła ta opowieść rozpoczyna się bowiem w roku tysiąc dziewięćset drugim, gdy znaczna część Polski znajdowała się pod zaborem rosyjskim. Znienawidzony przez uczniów nowy dyrektor wykazywał szczególną gorliwość w dziele rusyfikacji polskiej młodzieży. Mało mu było tego, że wszystkie lekcje prowadzono wówczas w języku rosyjskim. Mielnikow, a pod jego wpływem i niektórzy nauczyciele pilnie przestrzegali, aby uczniowie w szkole w ogóle nie rozmawiali po polsku. Dyrektor wiele czasu poświęcał również badaniu stosunków panujących w rodzinach wychowanków. Na każdym kroku węszył nieprzychylność Rosji, co w szkole znajdowało odbicie w ujemnej ocenie postępów w nauce.”

„Człowiek stworzony został w ten sposób, aby mógł dźwigać swój krzyż; po to dane mu są silne ramiona. A znieść może on wiele, jeżeli zdolny jest znieść samego siebie.”

„Więc cóż Zachód może nam ofiarować? Wolność od czegoś to dużo, ale to za mało, to o wiele mniej niż wolność ku czemuś.”

„Wiedział, jak wyglądają ludzie wracający z wycieczek w stanie odłączenia, gdy na powrót uaktywniają swe uczucia… można było przez wiele dni czy tygodni żyć bez uczuć i było to ponoć wspaniałe doznanie czysto intelektualnej siły, zdolnej rozwiązywać problemy dotąd maskowane przez mozaikę uczuć. Jedynym problemem były odbite wspomnienia i zablokowane uczucia, gdy się je włączyło. Wtedy dobrze było mieć koło siebie kogoś, kto rozwinąłby kłębek nieszczęścia, w jakie zmieniał się ów odłączony (można by używać łomu), i położył go do łóżka”

„Johnny próbuje wszystkiego. (…) Jest gotów na wiele poświęceń. Poza tym nie jest próżny i nie lubi siebie oglądać na ekranie. Dzięki temu po prostu w pełni oddaje się temu, co robi, wczuwa się w rolę, zamiast siedzieć i analizować wszystko wokół. Takiemu aktorowi reżyser może zaufać.”

„Ciotka Anda była starą panną. Była starą panną do szpiku kości. Była starą panną w o wiele większym stopniu, niż na przykład ciotka Luśka, jej młodsza siostra, również stara panna, która wszakże nie nosiła szczególnych znamion staropanieństwa. Ciotka Anda już przy pierwszym kontakcie nie nastręczała wątpliwości co do swego stanu. Spośród licznych cech typowej starej panny, trudnych do wyodrębnienia i opisu, choć wyraźnie widocznych w geście, postawie, słowach i zachowaniach, szczególnie rzucała się w oczy drobiazgowa pedanteria i ponadnormalna dbałość o higienę. Do miasta zawsze wychodziła w rękawiczkach, żeby nie dotknąć gołą ręką czegoś brudnego.”

„Możemy wybudować wiele kościołów. Ale jeśli nie będziemy mieli własnych mediów, te kościoły będą puste.”

„Każdy umiera inaczej. Istnieje wiele rodzajów śmierci. Ale ostatecznie… zostaje tylko pustynia.”

„Ludzie o wiele częściej waliliby się młotkiem w palec, gdyby ból występował dopiero po roku.”

„Robić zło w dobrym celu? Pomyśl: nawet, gdybym mógł jednym kłamstwem zakończyć ten konflikt [tj. II wojnę światową], nie zrobiłbym tego, choć może zdziałałbym wiele dobrego!”