Cytaty o duszy

strona 14

„Szlachetne dusze nie smucą się z uczynionego dobra.”

„Liczy się tylko dusza i to ona powinna panować nad wszystkim innym. Krótkie czy długie, życie ludzkie jest coś warte jedynie wtedy, jeśli nie będziemy musieli się go wstydzić, gdy przyjdzie zeń zdać rachunek.”

„(…) to człowiek bezustannie ciekawy świata, otwarty na wszystko, co go otacza. Bezustannie gotowy nieść duchową posługę, nie bacząc na swój wiek, na trudy drogi. Zawsze życzliwy, znający i rozumiejący rozmaite rozterki ludzkiej duszy.”

„Jezus karmi własnym Ciałem, poi własną Krwią. To przebywanie duszy w Bogu jest aktem tak niepojętym i tak wielkim, choćby dokonał się on tylko raz w życiu, że między Bogiem a duszą zawiązuje się niejako Boskie pokrewieństwo… Z niczym Komunia Św. porównać się nie da.”

„Mówienie o zmianie czy też postępie w Kościele może oznaczać wzrost Królestwa Bożego w ludzkich duszach, wzrastanie w świętości wszystkich członków Mistycznego Ciała Chrystusa. Może również oznaczać wzrost precyzji w formułowaniu Bożego objawienia, jakie zostało powierzone Kościołowi. Nie może jednak nigdy oznaczać żadnej zmiany w sensie zastąpienia nową treścią – treści dawnej, gdy chodzi o przedmiot wiary, lub nowym dogmatem – dawnego.”

„Znajomy z Krakowa napisał mi w liście, że widział wiszące na murze obok Barbakanu kopie obrazów Kossaka, Rembrandta i… Beksińskiego. Trafiłem pod strzechy. No, no.”

„Być może odkryjemy jeszcze nieznane nam pola, czy zapomniane zakamarki duszy – jeśli już takich wielkich słów używać. Spełnienie jest wielkim słowem. Nawet fajny, zgrany aktor, nigdy nie będzie do końca zgrany, czyli wypełniony radością, że oto dokonał wszystkiego, czego mógł dokonać. To jest przecież niemożliwe. Z żadną sztuką się tego nie da zrobić.”

„Żyjemy i umieramy, a cała reszta to tylko złudzenie. Całe to gadanie o uczuciach i wrażliwości to jedno wielkie kurze łajno. Zmyślone, subiektywne, emocjonalne brednie. Nie ma duszy. Nie ma Boga. Są tylko decyzje, choroby i śmierć.”

„(…) tam, gdzie dominują cienie fikcyjnego świata, wśród sugestywnych złudzeń pojawia się niekiedy coś rzeczywistego, co jest pierwotne względem niedoskonałego ciała, choć równie jak ono ułomne, bez czego nie byłoby tych martwych słów i co kiedyś je ożywi – nieśmiertelna między mirażami dusza.”

„Chcemy uczyć się życia pod gołym niebem, bowiem tylko tam sprawnie ukształtujemy nasze ciała i uszlachetnimy nasze dusze…”

„Sama, choćby najgłębsza przyjaźń, nie uleczy zranionej duszy.”

„Człowiek, który kłamie, nie ma w duszy nic świętego. Prawda jest cenniejsza od wszystkiego.”

„Kiedy ciało słabnie, silniej czuje się duszę.”

„I oto dusza moja jest jak kryształ,
Którego nie tknął jeszcze promień zdradny.”

„Miłość niewiasty jest częstokroć potrzebą jej zmysłów, przyjaźń zaś jest zawsze potrzebą jej serca i duszy.”

„Duszy szlachetnej ciąży myśl, że ktoś się jej czuje zobowiązany do podzięki; gminnej, że ona komuś.”

„O literaturze powiem to, co można bez wątpienia rzec o duszy: każdy powinien osiągnąć zbawienie, a można je osiągnąć tylko pokonując błędy.”

„Zawsze byłem stronnikiem polskiej idei, nawet wtedy, gdy moje sympatie opierały się wyłącznie na instynkcie (…) Moja instynktowna sympatia do Polski zrodziła się pod wpływem ciągłych oskarżeń miotanych przeciwko niej; i – rzec mogę – wyrobiłem sobie sąd o Polsce na podstawie jej nieprzyjaciół. Doszedłem mianowicie do niezawodnego wniosku, że nieprzyjaciele Polski są prawie zawsze nieprzyjaciółmi wielkoduszności i męstwa. Ilekroć zdarzało mi się spotkać osobnika o niewolniczej duszy, uprawiającego lichwę i kult terroru, grzęznącego przy tym w bagnie materialistycznej polityki, tylekroć odkrywałem w tym osobniku, obok powyższych właściwości, namiętną nienawiść do Polski. Nauczyłem się oceniać ją na podstawie tych nienawistnych sądów – i metoda okazała się niezawodną.”

„Nieuchronna wydaje się także konfrontacja politycznej poprawności z ludzką wolnością. Polityczna poprawność uważa za oczywiste, że jeśli jeden człowiek chce coś powiedzieć drugiemu, to musi uzyskać na to pozwolenie od trzeciego, który akurat sprawuje władzę publiczną.”

„W mej niedojrzałości starałam się odwzajemnić jego namiętność, ale w duszy pragnęłam czegoś całkiem innego. Nad wszystkim dominowało niejasne uczucie, że czekałam najwidoczniej na coś nie nastąpiło. Często musiałam przyciskać usta do poduszki, aby z żalu i tęsknoty nie krzyczeć na cały głos: mamo, mamo, mamo!”

„Później po powrocie do domu, w chwili wdowiego zamyślenia Maxine siada w samotności, gasi światło, wyjmuje kopertę z gotówką i wdycha ostatnie ślady zapachu jego podłej wody kolońskiej, próbując przywołać z powrotem coś równie niewidzialnego, nieważkiego i niemożliwego do opisania jak jego dusza…”

„Jako dziecko błąkałam się po zakamarkach teatru, w którym grał mój tato. Potem sama, jako dziecko, w teatrze występowałam. Przez lata granie przeplatało się z moim codziennym życiem, więc dziwne byłoby gdybym nie spróbowała. Kiedy, za pierwszym razem, nie dostałam się do szkoły teatralnej, odezwały się we mnie diabliki ambicji. Teraz, kiedy jestem już prawie na mecie teatralnej szkoły, dopiero zaczynam odkrywać, jak bliskim mojej duszy środkiem wyrazu jest kreowanie postaci.”

„Kto chce duszę zgubić, niech się czepia pieniędzy.”

„Znalazłem w nim bratnią duszę. Mogę chyba nawet powiedzieć, że się zaprzyjaźniliśmy, choć ciężko mi używać tego słowa w odniesieniu do kogoś, kogo niesamowicie podziwiam. Ale w sumie nasza współpraca miała przyjacielski charakter, więc nie skłamałbym. Tak się dziwnie złożyło, że zaprzyjaźniłem się z reżyserem, który wywarł na mnie większy wpływ niż ktokolwiek inny.”

„To niezwykłe, że tak inteligentna księżna, tak wspaniała dusza mogła zdecydować się, aby opuścić swoje królestwo, ojczyznę i poddanych.”

„Gdyby językiem powszechnym stał się śpiew świętego Franciszka, pogodzono by ogień i wodę, ból i radość, ciało i duszę, śmierć i życie.”

„Od mogiły żołnierza nie odchodzi się ze złamaną duszą. Nie odchodzi się z poczuciem klęski i beznadziejności, ale z niezbitym przekonaniem, że oto wyrosła nowa wartość ducha, wartość nie moja, nie twoja, ale nas wszystkich – wartość należąca do całego Narodu. Trzeba, aby pamięć o nich wiecznie trwała i żyła. W naszych szkołach dzieci powinny poznawać nazwiska poległych swej gminy czy miasta. To powinno wchodzić w program nauki i być pierwszą nauką o Polsce…”

„Lenin dużo mówił i pisał, nawet bardzo dużo. Cytatami z Lenina można podeprzeć wszystko, czego dusza zapragnie.”

„Jeśli przez kilka tygodni intensywnie pracuję nad jakimś referatem czy artykułem, w związku z czym przez cały ten czas śni mi się obóz koncentracyjny – to się odkłada w organizmie, tak najprościej, fizjologicznie. Ale także osadza się na duszy w postaci kolejnego pokładu smutku.”

„Kobieca dusza łzami się karmi.”

„Dzisiaj coraz częściej ciało, skazane na cierpienie, umiera wcześniej niż dusza. Łączymy się z Bogiem nie w blasku światła, lecz w bólu i gniewie.”

„Na zewnątrz chłodny i zdystansowany. Ale w środku, w głębi duszy, zdystansowany i chłodny.”

„Nie umiałbym powiedzieć, gdzie pierwej, we Francji, czy we Włoszech, użyto wyrazu „nacjonalizm” dla określenia nowego ruchu narodowego. Byłem zawsze zdania, że to termin nieszczęśliwy, osłabiający wartość ruchu i myśli, którą ten ruch wyrażał. Wszelki „izm” mieści w sobie pojęcie doktryny, kierunku myśli, obok którego jest miejsce na inne, równorzędne z nim kierunki. Naród jest jedyną w świecie naszej cywilizacji postacią bytu społecznego, obowiązki względem narodu są obowiązkami, z których nikomu z jego członków nie wolno się wyłamywać: wszyscy jego synowie winni dla niego pracować i o jego byt walczyć, czynić wysiłki, ażeby podnieść jego wartość jak najwyżej, wydobyć z niego jak największą energię w pracy twórczej i w obronie narodowego bytu. Wszelkie „izmy”, które tych obowiązków nie uznają, które niszczą ich poczucie w duszach ludzkich, są nieprawowite.”

„– Mówcie do mnie – odparł Anarcha – Nie chcę zasnąć. „To żywi, żywi, żywi wciąż umierają”. – Thomas Peak milczał przez chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. Wreszcie przemówił cicho: – Tkanka za tkanką, tak w duszę on się rozrasta jak róża liść za liściem rozkwita kolczasta. Wreszcie tkanka za tkanką sczeźnie i jak słońce z baniek mydlanych, gdy pryskają – zniknie”.”

„Nie ma dobrego systemu szkolnego bez religii. Szkoła bez Boga jest jak świat bez słońca, ciało bez duszy, czy orzeł bez skrzydeł.”

„Przełknąłem tęgi haust trucizny. – Po trzykroć niech będzie błogosławiony zamysł, jaki mnie nawiedził! – Palą mnie wnętrzności. Zaciekły jad skręca mi ciało, zniekształca mnie, zwala z nóg. Konam z pragnienia, duszę się, nie mogę krzyczeć. To piekło, cierpienie wieczne! Spójrzcie, jak wznosi się płomień! Płonę jak trzeba! Zgoda, demonie! Majaczyło mi nawrócenie się na dobro i szczęście, zbawienie. Czy opisać mam wizję? aura piekła nie znosi hymnów! Były to miliony czarownych istot, słodki koncert duchowy, siła i uspokojenie, szlachetne popędy, czy ja wiem? Szlachetne popędy!”

„Owszem, ludzie biją brawo, bo zrobiłam 32 piruety i nie upadłam! Ale jeśli coś nie poruszyło pana duszy, jeśli nie ma pan łez w oczach – to nie jest prawdziwa sztuka.”

„Tutaj ukryłem srebrnostrunną lirę
Która się stała duszą tego dworu
Tutaj indykom czytając Szekspira
Drżałem o losy swego Elsynoru”

„Socjalizm dążący do upaństwowienia całego życia człowieka, nie może postawić żadnego ideału etycznego, który, jako rzecz nawskroś wewnętrzna i indywidualna, musi być wiekuistym buntownikiem. Zrozumiałe jest także, że wcielenie przez państwo rewolucyjne społecznych ideałów sprawiedliwości i braterstwa nie będzie mogło dokonać żadnego przewrotu moralnego w duszach ludzkich, tak samo jak nie mogła przeobrażać się moralność niewolników, zależnie od tego, czy mieli dobrych czy złych panów, wydających sprawiedliwe czy niesprawiedliwe rozkazy. W obu tych razach mamy zachowanie tego samego typu moralności, polegającej na posłuszeństwie rozkazowi lub prawu i nie zmieniającej się od tego, jaką treść lub dany rozkaz zawiera w sobie, ponieważ nie ma tutaj wolności wyboru, ani dobrowolnego posłuszeństwa.”

„Kiedy odchodzimy, tracimy nie tylko cały kosmos, choć również to można odczuć jako bolesną stratę, lecz żegnamy się także z wieloma tysiącami ludzkich dusz, z którymi zawarliśmy znajomość. Jeśli oczywiście istnieje aż tyle indywidualnych dusz. Być może jesteśmy fasetkami jednego i tego samego ducha świata…”

„Nie ma dla nas miejsca; nie ma miejsca dla Boga ani diabła; niech nadprzyrodzone będzie tylko metaforą, bez względu na to, czy mamy do czynienia z sumą w katedrze Świętego Patryka czy z operowym Faustem sprzedającym duszę, czy też gwiazdą rocka udającą wampira.”

„Piekło jest to miejsce odrzucenia od Boga. Ogień – to niepohamowana żądza duszy widzenia Boga i posiadania Go, która ją całą pożera, a nigdy nie spali. Rozpacz – to straszne słowo na wieki.”

„Złoto to cudowna rzecz! Kto je posiada, jest panem wszystkiego, czego pragnie. Za pomocą złota można nawet duszom wrota raju otworzyć.”

„W nocy z 19 na 20 lutego 1999 roku odkrywam w Bałtroczyku bratnią duszę. Rano 20 lutego nie pamiętam dlaczego.”

„Lolito, światło mego życia, płomieniu mych lędźwi. Mój grzechu, moja duszo. Lo-li-ta: czubek języka schodzący w trzech stąpnięciach wzdłuż podniebienia, aby na trzy trącić o zęby. Lo. Li. Ta. (…) W rybaczkach Lola. W szkole nazywała się Dolly. Na wykropkowanej linii do wypełnienia Dolores. A w moich ramionach zawsze Lolita.”

„Czymże jest ból cielesny, jeśli nie uszkodzeniem całości tej rzeczy, którą dusza przez zły użytek uczyniła, podatna na zniszczenie? Czymże jest cierpienie duchowe, jeśli nie brakiem rzeczy zmiennych, z których dusza korzysta lub spodziewała się, że będzie korzystać? I oto wszystko, co nazywamy złem, jest grzechem i karą za grzech.”

„Miłość ta sprawia, że dusza ma w sobie Boga.”

„Cat nie odpowiedziała. Nie chciała się kłócić z Jessicą, lecz w głębi duszy wiedziała, że nie wystarczy czterdzieści tygodni, żeby stać się matką. Na to trzeba całego życia.”

„Piękna kobieta to raj dla oczu, piekło dla duszy i czyściec dla portfela!”

„Będzie strasznie, bo to, co teraz jest chorobą, będzie stanem ogólnym ludzkości. Pomsta przyjdzie na to, czym się najwięcej szczyci homo sapiens. Świat ludzki skończy zwyrodnieniem ciała i obłąkaniem rozumu. Postęp, cywilizacja, wynalazki, walka o byt, nauki, sztuki, zbytek, wygody – to wszystko stopnie do rozstroju ciał i dusz, do szaleństwa i śmierci za życia.”

„Każda strzelba posiada duszę, którą strzelec powinien zbadać, zrozumieć i pokochać. Wtedy oboje mają jedną wolę. Kto nie jest fachowcem i nie złościł się nigdy na nic nie warte pukawki, ten tego nie zrozumie i śmieje się z tego.”

„Złymi świadkami są oczy i uszy dla ludzi, którzy mają dusze barbarzyńców.”

„Bretońska to opowieść stara,
Którą wam prawić będę zaraz (…).
Tak dusza mu płonęła cała,
Aż go i w końcu pokochała.
Zasię poczęła go miłować
Nie tylko za miłosne słowa
I za oddane serce wszystko,
Lecz za to też, że był tak blisko.”

„Właściwie człowiek powinien być zawsze jak biała kartka papieru, na której jest miejsce na wszystko. A tak naprawdę, to ludzie bardzo szybko stają się zeszytem kratkowanym, liniowanym albo w ogóle książką buchalteryjną. Piszą siebie tylko w jeden sposób, bo to „lepiej” wygląda. Często wydaje mi się, że tak zwany rozsądek jest najbardziej zakłamanym kątem duszy człowieka. Siedlisko bakcyli najzgubniejszego zakłamania. Bardzo często.”

„Prawda że, jakeśmy to w poprzednim rozdziale widzieli, Chrystus uniezależnił sakramentalną moc uświęcania dusz, daną kapłanom, od ich osobistej świętości tak, iż dosięga ona dusz wiernych tak samo za pośrednictwem najświętszego z nich jak i najniegodniejszego.”

„Poczuj swą duszę i pozwól jej przemierzyć świat
To jest pielgrzymka, a nie cel jak wiadomo nam”

„Tu pragnę wyrazić trzy uczucia duszy pod wpływem szczególnej łaski Bożej. Pierwsze uczucie. Nadzwyczajny wstręt do wszystkiego, co nie jest Bogiem, a na to miejsce pragnienie, ach, jak bardzo wielkie: dużo, ach dużo cierpieć dla Boga. Drugie uczucie. Szał miłości, porywający duszą gwałtem ku wyżynom tam, gdzie mój Pan i Bóg mieszka. Ach, jak wielki to szał miłości! Trzecie uczucie. Niepojęta boleść duszy, czemu Pan Bóg jest tak mało kochany i tak zapomniany, i tak zlekceważony! Wówczas cierpienia fizyczne srogo przywaliły mnie, ale i boleść z obrazy Pana Boga odpowiednio. A moje kochane udręczenia – bo mi je tak Pan Jezus kazał nazywać – o jakżeż się bardzo wzmogły! Nic nie wiedziałam, gdzie się znajdują, bom tak była bardzo ogarnięta miłością i tym, co Pan Bóg od ludzi cierpi. Tak mile Pan Jezus mówił do duszy mojej biednej: „Pozostań tu, pozostań moja maleńka pieszczotko! Ja już tak długo czekałem na ciebie! Powiedz i powierz się Sercu Mojemu! Ja je zapalę. Ja je oczyszczę. Ja je udoskonalę. Ja je napełnię ogniem i żarem, zniszczę to, co Mnie, w nim się może nie podobać! Pozostań tu u stóp Mojego Boskiego Serca jak najdłużej.””

„Zazdrość – żółtaczka duszy.”

„Cierpliwość i zamiłowanie cierpienia dla miłości Pana Jezusa najwięcej prowadzą duszę do zjednoczenia z Bogiem.”

„Albowiem bardzo niechętnie opuszcza dusza ciało i wierz mi, że płacz jej i boleść nie są bez przyczyny.”

„Każdy ma swoje miejsce ulubione w dzieciństwie. To jest ojczyzna duszy.”

„Przyjaźń jest subtelną rozkoszą szlachetnych dusz.”

„Czuć, jak Jego jestestwo przenika moją istotę i całą Trójcę, napełniającą skrytości duszy mojej, bo w Nim żyjemy, ruszamy się i jesteśmy.”

„Dziś nie jestem wierzący, ale jestem człowiekiem uduchowionym. Tylko nie w sensie religijnym. Nie sądzę, żeby dla duszy miały znaczenie konkretne religie. Nie można sprowadzać uduchowienia do dogmatów.”

„Nadzieja jest tym upierzonym
Stworzeniem na gałązce
Duszy – co śpiewa melodie
Bez słów i nie milknące”

„Model współpracy i debaty ze środowiskami laickimi, jaki proponowali katolicy otwarci ze starych środowisk „Więzi” czy „Znaku”, wyczerpał się. Ludzie „Gazety Wyborczej”, „Newsweeka” czy środowisk nowolewicowych już nawet nie udają, że chcą z kimkolwiek dialogować. Ich celem jest maksymalne osłabienie Kościoła, pozbawienie go autorytetu i przejęcie władzy nad duszami.”

„Na każdym przyjęciu zawsze dochodzi do takiego momentu, że ktoś mówi tak: „A za… A za… A zaśpiewajmy coś, co wszyscy umiom”. No i wtedy jest: „Dałabym mu chleba z masłem, a chachary żyją”…”

„(…) psychoanaliza nie jest antybiotykiem dla duszy – nie zabija infekcji rozpaczy, czyniącej z ludzi kaleki.”

„Nie widzą Ciebie moje oczy,
Nie słyszą Ciebie moje uszy;
A jesteś światłem w mej pomroczy.
A jesteś śpiewem w mojej duszy.”

„A czymże jest twoja dusza, skoro nie pragnie podgwiezdnej podróży poprzez stulecia zamiast tych krótkich lat żywota? Czymże jest twoja dusza, skoro nie pragnie szukać prawdy przez wieczność zamiast przez ten marny czas zwykłego życia?”

„Kiedy wysiadł, poprosiłam Zbawiciela: „Panie, nie pozwól tej duszy iść na zatracenie!”. „Twoja modlitwa wypowiedziana w tamtej chwili była moim ratunkiem – wyjaśnił mi na koniec mężczyzna – inaczej byłbym zgubiony”.”

„Bożeż mój, Boże! toż bogactw wszelakich na świecie, jak tego śmiecia w izbie, kiedy przez cały tydzień jej nie zamieść. Toż tam ludzie dokazują, weselą się i grzeszą! Chyba oni nigdy nic nie robią, że im to wszystko do głowy przychodzi. Chyba oni Pana Boga nie lękają się i wstydu w oczach nie mają, kiedy takie rzeczy robić mogą. Człowiek i sto lat przeżyć mógłby, a w pracy i biedzie do głowy by mu nie przyszło, że są na świecie takie bogactwa, piękności, dziwy i grzechy!
Oj, grzechy! Te szczególniej ludzi tych w oczy kłuły i w głowach im zamęt sprawiały. Nie dlatego, aby człowiek sam nigdy już Pana Boga nie obrażał i, szczególniej upiwszy się, siakim takim grzechem duszy nie obarczył. Ale zawszeż takie marnowanie darów boskich, rozpusty, kłótnie, zabijanie siebie i innych […], to już piekło, czyste piekło!”

„Nie kocham jeszcze, a już mi jest drogi;
Nie kocham jeszcze, a już drżę i płonę
I duszę pełną o niego mam trwogi
I myśli moje już tam, w jego progi
Lecą stęsknione…”

„Wiedziałam, że wszystko, czego doświadczamy, jest symbolem czegoś innego, że rytuały polegają na odgrywaniu innych wydarzeń. Wiedziałam, że nasze praktyczne umysły wyprowadziły obrzędy z głębi duszy na świat, żeby nie był on kompletnie pozbawiony sensu.”

„Lalka jest niewinna i nieświadoma. Człowiek poprzez nitki wprowadza ją w ruch, i daje jej duszę. Nagle widzimy w niej nasze odbicie. Lalka jest antygrawitacyjna, na tym polega jej przewaga nad człowiekiem. Spełnia nasze marzenia o unoszeniu się, o lataniu.”

„Książka to cudo promieniste, to złota iskierka, to okruch serca, to promień wieczystego słońca, co świeci na drodze we wieczność. Ona jest z nami, kiedy jest smutno, i śmieje się razem z nami. Bez niej wyglądałoby nasze życie jak lodowa pustynia, twarda, straszna i śmiertelna, życie bez marzeń, bez poezji, bez złudzeń, bez tęczy, bez tego, co rzuca blask na jego okrutność. Można w książce cudownej poważnem spojrzeniem dostrzec wszystko, co piękne: duszę tęczową, serce pełne słodyczy, uśmiech piękności niezrównany, wzruszenie aż do łez, współczucie nieskończone, jasność spojrzenia, mądrość serdeczną, cierpienie głębokie, ból niewypowiedziany, smutek prawdziwy. Gdzie nie ma książki, tam w życiu człowieka czyni się zła pustka, której niczem wypełnić nie można, tam bez jej promienia włóczą się mgły i senne opary, rodzi się oschłość i najstraszniejsza choroba duszy: nuda. Człowiek więdnie bez dobrej książki i bez słonecznej jej iluzji, bez przeczystej jej poezji i bez śpiewu jej serca, jak więdnie kwiat bez słońca. Książka naucza serce dobroci i miłości, naucza świętości cierpienia i pogody bólu. Książka to mędrzec łagodny i pełen słodyczy, który puste życie napełnia światłem, a puste serca wzruszeniem; miłości dodaje skrzydeł, a trudowi ujmuje ciężaru; w martwotę domu wprowadza życie, a życiu nadaje sens.”

„Nie można sobie wyobrazić aby Bóg w swej nieskończonej mądrości umieścił duszę, a zwłaszcza duszę dobrą w czarnym ciele. Niepodobna jest, abyśmy przypuszczali, że to są ludzie…”

„Dla Warmiaka najważniejszy jest Pan Bóg, potem rodzina, ziemia, a potem posłuszeństwo temu, który rządzi, bo ktoś rządzić musi. A pochodzenia się nie wybiera (…). Noc przed przysięgą była dla mnie najtragiczniejszą nocą. Ja z niemieckimi korzeniami na Polskę? Doszedłem do wniosku, że w Polsce się urodziłem, Polska mnie wykarmiła, a więc jestem to Polsce winny. Wyszło na to, że może krew we mnie niemiecka, ale dusza słowiańska.”

„Tutaj popłynie prąd, który będzie wybielał dusze.”

„I po co to komu było, myślałeś. Trzeba było się nie modlić o tę wojnę powszechną o wolność narodów. Trzeba było zlać sprawę. Byłyby najwyżej trzy Polski, a wszyscy Polacy chodziliby opromienieni ciepłem cierpienia narodu bez kraju. Kompozytorzy by komponowali, pisarze by pisali. Terroryści by za nią ginęli, za Polskę, za piękną Polonię, w pociągach Deutsche Bahnu, w rosyjskich marszrutkach, w austriackich cukierniach, a świat by ich miał coraz bardziej dosyć. (…) Jaka piękna by była Polska, gdyby istniała – tak by pisali. Historycy polscy by dowodzili, że musiałby to być najcudowniejszy kraj pod słońcem (…). Inni tworzyliby historie alternatywne i wyobrażali sobie Polskę jako raj na ziemi. Niemiecki porządek, słowiańska dusza. Niemiecki kraft, słowiański spontan. Tak by pięknie było. I po cholerę było toto rodzić w takich bólach i tyle razy, żeby tego trupa skazanego przez historię na śmierć co rusz reanimować? Ten projekt toksyczny i beznadziejny, który nigdy nie może się udać, ale który, kurwa, angażuje w siebie za każdym razem na śmierć i życie miliony wolontariuszy, którzy wywlekają dla niego do ostatka swoje bebechy i gówno z tego mają?”

„Kiedy śnisz, wydaje ci się, że przeżywasz wieloraką rzeczywistość i że znajdujesz się w świecie zewnętrznym, lecz wszystko w zaklętym świecie snu pochodzi od twej własnej duszy, ba, jest twoją własną duszą i niczym innym. Problem polega tylko na tym, że nie rozumiesz tego, dopóki się nie przebudzisz, a wtedy sen już nie istnieje. Wtedy zdjął już wszystkie fałszywe maski i pozostaje tym, czym był przez cały czas, a mianowicie tobą samym.”

„Radość tkwi nie w rzeczach, ale w głębi naszej duszy.”

„Dusza człowieka jest odzwierciedleniem nieskażonej, czystej wody.”

„Świadome poddanie wszystkich naturalnych władz duszy miłości nadprzyrodzonej – to wiara.”

„Kropla po kropli stałém spadaniem
I najtwardszy głaz rozkruszy,
Może tak zdołam stałém kochaniem
Przełamać opór twéj duszy.”

„Problem przedstawia się następująco: rozpoczęła się w nowych warunkach walka o to, kto ma kierować narodem, kto ma sprawować „rząd dusz” w narodzie. Do tej walki trzeba się odpowiednio przygotować. Cała nasza praca polityczna i publicystyczna powinna brać to pod uwagę.”

„Teraz przejdźmy do innej przyczyny wielu nieszczęść, które wraz z Naszym żalem dotykają Kościół to jest do indyferentyzmu, czyli przewrotnej opinii bezbożnych, wszędzie podstępni rozpowszechnianej, że w każdej religii można dostąpić wiecznego zbawienia duszy, jeśli się uczciwie i obyczajnie żyje. W tak oczywistej sprawie, jesteście w stanie z łatwością uchronić powierzony Wam lud od tego najbardziej zgubnego błędu. Kiedy bowiem apostoł przestrzega, że, „jeden jest Bóg, jedna Wiara, jeden Chrzest" (Ef 4, 5), niechże drżą z bojaźni wszyscy, którzy z jakiejkolwiek religii spodziewają się fałszywie otwartego przystępu do błogosławionej wieczności i niech szczerze rozważą według świadectwa Zbawiciela, że „są przeciw Chrystusowi, bo z Chrystusem nie są, i że rozpraszają nieszczęśliwie, bo z nim nie gromadzą" (Łk 11, 23), dlatego niezawodnie na wieki zaginą, jeśli katolickiej wiary wyznawać i jej całkowicie i bez naruszenia zachowywać nie będą.”

„Księżyc, pucułowata, oszukańcza bestia, wyglądał już zza frontu, co stoi na szosie do Dubna, pusty, szczera ruina, gdzie tylko lisy i sowy mieszkają, a w głębokich podziemiach czort na pewno sprawiłby tryzny po swojej ciotce świni, gdyby nie to, że nie lubi on, podlec, duszy sołdackiej.”

„Niszcząc ciało płodu, niszczymy narzędzie duszy.”

„Słowa… Posłańcy myśli, kłamliwi zdrajcy, okrutni zabójcy spokoju dusz niewieścich. Wywołują zamęt w sercu, rumieniec na policzkach, przyśpieszają oddech. Każą szeptać wyznanie za wyznaniem, ton wyniosły zmieniają w błagalny, zasnuwają umysł woalem nierealności, wymuszają wiarę w spełnienie marzeń o miłości idealnej.”

„Lecz był to człowiek mający nie tylko ciało, lecz i duszę z żelaza. Umiał łamać innych, umiał i siebie.”

„Błazen nie jest dworzaninem. Błazen ma wiadome obowiązki i nie może w zapale składać żadnych przysiąg. Nie może też ślepo popadać w zachwyty. Choćby dusza w nim wrzała, choćby rwał się ku nowości, nie wolno mu się zatracić. Jego oko musi pozostać chłodne i przenikliwe. Błazen nosi czapeczkę z dzwoneczkami, ale jest człowiekiem wolnym. On jeden! I musi bronić tej wolności – choćby za cenę życia. Błazen jest po stronie prawdy, tak, gorzkiej, niemiłej władcom prawdy, ale koniecznej. Jeśli się tej prawdzie sprzeniewierzy (…), jeśli się sprzeniewierzy swojemu błazeńskiemu powołaniu, utraci wszelką dla króla wartość i zostanie ze wzgardą przepędzony.”

„Często wystarczy umieć popatrzeć na duszę spojrzeniem prawdziwej miłości, aby ją zdobyć. Często dusze nie są tak złe, jak sądzicie. Są zniechęcone, chore, zawstydzone. Zdegustowane tym, co świat, a w nim duchowieństwo mieli im do zaoferowania. Chore, ponieważ Szatan wykorzystał ich słabość. Zawstydzone swoją chorobą. Pragną być uleczone, lecz wstydzą się wyznać swe choroby.
Dajcie im to, czego nie miały: świętą miłość. Wyjdźcie do nich. Nakłońcie je, aby otworzyły się bez wstydu. Są opornymi kwiatami. Lecz jeśli miłość je ogrzeje, otworzą się.”

„Obserwowanie to dla mnie za mało. Widz powinien uwierzyć w ten świat, który kreuję na scenie. Ja danemu bohaterowi użyczam emocji, a z widzem się nimi dzielę. Dopuszczam go do mojego świata. Oddaję część własnej intymności. To chyba jakaś forma ekshibicjonizmu. Nie mówię: „widzu, widzu, mój bohater tak cierpi, przyjrzyj się”. Ja udzielam mu tego cierpienia, tych emocji. Widz nie może wyjść obojętny z teatru. Nie może powiedzieć „fajnie było.””

„W razie reklamacji zwrot duszy gwarantowany.”

„Apacze na przykład wierzą, że jeśli ukąsi cię grzechotnik, to jest to wyłącznie twoja wina. Widocznie postąpiłaś lekkomyślnie i głupio, zbliżając się do niego za bardzo. Poza tym ukąszenie to coś więcej, niż tylko trucizna, która zabija ciało. To także trucizna, która zabija duszę, a to w wyniku twojego błędu. Innymi słowy: jeśli giniesz od ukąszenia, to na własną prośbę. Widocznie na to zasługujesz. Trzeba to zrozumieć, aby pojąć wierzenia Indian.”

„(…) bo ten ogród to twoja dusza. Bałagan też jest twój! Ty i ja razem pracowaliśmy w twoim sercu. A ono jest piękne i dzikie, choć się zmienia. Tobie wydaje się, że panuje tu nieład, natomiast ja widzę tworzący się, doskonały wzór… żywy fraktal. (…) Spojrzał na ogród – jego ogród – i zobaczył, że mimo nieporządku rzeczywiście jest wspaniały. A poza tym były tutaj Tata i Sarayu, która kochała to miejsce.”

„Jeśli napadną na nas Niemcy, przegramy wolność; jeśli napadną Rosjanie, stracimy duszę.”

„Lenistwo jest głupstwem ciała, a głupstwo lenistwem duszy.”