Bernard Fontenelle cytaty

„Przeszkodą do szczęścia jest nadzieja na zbyt wielkie szczęście.“

—  Bernard Fontenelle

„Prawdziwymi pochwałami są nie te, którymi nas obsypują, lecz te, które wydzieramy.“

—  Bernard Fontenelle

„Zdaje się, że większość kobiet wolałaby raczej, by źle mówiono o ich cnocie aniżeli o ich piękności.“

—  Bernard Fontenelle

„Przyjemności przypominają mokradła, po których trzeba lekko przebiegać, nie zatrzymując na nich dłużej stopy.“

—  Bernard Fontenelle

„Matematycy są jak zakochani. Podaruj takiemu najskromniejszą przesłankę, a uczepi się jej i wyprowadzi z tego wnioski, które będziesz musiał zaakceptować.“

—  Bernard Fontenelle

„Wszystko jest przypadkiem, o ile tą nazwą określa się jakiś nieznany nam porządek.“

—  Bernard Fontenelle

„Potrzeba światła, by zwątpić, i siły, by w zwątpieniu wytrwać.“

—  Bernard Fontenelle

„To bardzo ładny zawód być ładną kobietą.“

—  Bernard Fontenelle

„Trzeba zachowywać przesądy obyczajowe, aby żyć zgodnie z innymi, ale trzeba uwolnić się od przesądów umysłowych, aby myśleć jak mędrzec.“

—  Bernard Fontenelle

„Szaleńcy są do tego stopnia obłąkani, że najczęściej jedni drugich uważają za szaleńców.“

—  Bernard Fontenelle

„To prawda, że nie można znaleźć kamienia filozoficznego, ale dobrze, że się go szuka, gdyż szukając go, odkrywa się wiele innych tajemnic, których się nie szukało.“

—  Bernard Fontenelle

Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał K. Nowak, Warszawa 1998.

„Piękna kobieta to raj dla oczu, piekło dla duszy i czyściec dla portfela!“

—  Bernard Fontenelle

Źródło: Przemysław Słowiński, Sławni ludzie w anegdocie, Videograf II, Katowice 2009, ISBN 9788371837272.

„Uczciwi ludzie istnieją i jest ich nawet całkiem sporo. Tylko to nie są ci, którzy szukają towarzystwa króla.“

—  Bernard Fontenelle

Źródło: Przemysław Słowiński, Sławni ludzie w anegdocie, Videograf II, Katowice 2009, ISBN 9788371837272.

„Sonato, czego chcesz ode mnie?“

—  Bernard Fontenelle

Fr. Sonate, que me veux tu?, źródło: Enrico Fubini, Historia estetyki muzycznej, przeł. Z. Skowron, Musica Iagiellonica, Kraków 2002, s. 247.

„Wszędzie, gdzie są ludzie, są głupstwa; i to te same głupstwa.“

—  Bernard Fontenelle

Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał K. Nowak, Warszawa 1998.

„Ambicja dąży do celu, którego nigdy nie osiąga.“

—  Bernard Fontenelle

Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał Krzysztof Nowak, Warszawa 1998.

„We wszystkich sprawach trzeba, by ludzie wytykali sobie granicę doskonałości, nawet poza sferą tego, co leży w ich mocy.“

—  Bernard Fontenelle

„Men could not be contented to take the Oracle just as it came piping hot from the Mouth of their God. But perhaps, when they had come a great way for it, they thought it would look silly to carry home an Oracle in Prose.“

—  Bernard Le Bovier de Fontenelle

The History of Oracles, and the Cheats of the Pagan Priests (1688)
Kontekst: So that at length the Priests of Delphos being quite baffled with the railleries of those learned Wits, renounced all Verses, at least as to the speaking them from the Tripos; for there were still some Poets maintain'd in the Temple, who at leisure turned into Verse, what the Divine fury had inspired the Pythian Priestess withal in Prose. It was very pretty, that Men could not be contented to take the Oracle just as it came piping hot from the Mouth of their God. But perhaps, when they had come a great way for it, they thought it would look silly to carry home an Oracle in Prose.<!--pp. 221-222

„Poetry had a much more serious beginning than is usually imagin'd, and“

—  Bernard Le Bovier de Fontenelle

The History of Oracles, and the Cheats of the Pagan Priests (1688)
Kontekst: But why then did the Ancient Priestesses always answer in Verse?... To this Plutarch replies... That even the Ancient Priestesses did now and then speak in Prose. And besides this, in Old times all People were born Poets.... [T]hey had no sooner drank a little freely, but they made Verses; they had no sooner cast their eyes on a Handsom Woman, but they were all Poesy, and their very common discourse fell naturally into Feet and Rhime: So that their Feasts and their Courtships were the most delectable things in the World. But now this Poetick Genius has deserted Mankind: and tho' our passions be as ardent... yet Love at present creeps in humble prose.... Plutarch gives us another reason... that the Ancients wrote always in Verse, whether they treated of Religion, Morality, Natural Philosophy or Astrology. Orpheus and Hesiod, whom every body acknowledges for Poets, were Philosophers also: and Parmenides, Xenophanes, Empedocles, Eudoxus, and Thales... [the] Philosophers, were Poets too. It is very strange indeed that Poetry should be elder Brother to Prose... but it is very probable... precepts... were shap'd into measured lines, that they might be the more easily remembred: and therefore all their Laws and their rules of Morality were in Verse. By this we may see that Poetry had a much more serious beginning than is usually imagin'd, and that the Muses have of late days mightily deviated from their original Gravity.<!--pp. 207-209