Cytaty na temat znoszenie

„Przychodzi w życiu godzina – jesteś jeszcze od niej bardzo daleko – kiedy znużone oczy znoszą już tylko jedno światło, to, które piękna noc, jak dzisiejsza, tworzy i sączy wraz z mrokiem; kiedy uszy nie mogą już słuchać innej muzyki prócz tej, którą gra blask księżyca na flecie milczenia. Gdzieś w połowie niewiadomego drzewa niewidzialny ptak siląc się skrócić dzień zgłębiał przeciągłą nutą otaczającą samotność; ale otrzymywał od niej odpowiedz tak jednomyślną, odzew tak nabrzmiały ciszą i bezruchem, iż można by rzec, że zatrzymał na zawsze chwilę, której bieg chciał przyśpieszyć.”

„Chętnie znoś wady innych, jeśli chcesz, aby inni znosili twoje.”

„Nie mówcie mi o tym człowieku, nie znoszę samej myśli o nim. Ach, ileż zła nam wyrządził! Podobny owemu owadowi, pladze ogrodów, co wybiera do swych ukąszeń tylko korzenie najcenniejszych roślin, Wolter swoim żądłem kłuje bez przerwy dwa korzenie społeczeństwa: kobiety i młodzież. Nasyca ich swoimi truciznami, przekazując je w ten sposób z pokolenia na pokolenie. (…) Wielką zbrodnią Woltera jest nadużycie talentu i świadoma prostytucja geniuszu, stworzonego po to, by sławić Boga i cnotę. (…) nic go nie usprawiedliwia; ten rodzaj zepsucia jest charakterystyczny wyłącznie dla niego: zakorzenia się ono w najgłębszych włóknach serca i obwarowuje się wszystkimi siłami umysłu. Stały sojusznik świętokradztwa, urąga Bogu, gubiąc ludzi. Ze swą bezprzykładną wściekłością ten bezczelny bluźnierca doszedł do tego, że zadeklarował się jako osobisty wróg Zbawiciela ludzi: z głębi swej nicości poważył się nadać mu szydercze przezwisko i to cudowne prawo, jakie Bóg-człowiek przyniósł na ziemię, nazwał ŁAJDACTWEM.”

„Dobrze spełniać to co ode mnie zależy, a dobrze znosić to, co ode mnie nie zależy – oto jest cała doskonałość i źródło prawdziwego szczęścia na świecie.”

„Nie znoszę oślic. Patrzą na mnie jak na osła.”

„Gdybym mówił językiem ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.

Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił,
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.

I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.

Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;

nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;

nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz współweseli się z prawdą.

Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystko pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.

Po części bowiem tylko poznajemy,
po części prorokujemy.

Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.

Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.

Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz.
Teraz poznaję po części,
wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.

Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.”

„Sceptycyzm jest może najrozumniejszym stanowiskiem, ale, wyzwalając nas od błędu, zabija on życie. Dojrzałość umysłu polega, być może, na tym, ażeby dobrowolnie brać udział w przymusowej grze życia, zachowując pozory kogoś, co grę tę traktuje poważnie. Taka dobrowolna rezygnacja, uzupełniona przez lekki uśmiech ironii, zachowuje nam przynajmniej pozory swobody.(…) Kto wpadł już w potrzask życia, powinien los swój znosić pogodnie; opór nie prowadzi do niczego, co najwyżej – do szaleństwa, jeżeli już odmawiamy sobie samobójstwa. Rezygnacja pełna pokory – czyli stanowisko religii – lub też pogodne rozczarowanie z pewną domieszką ironii – oto jedyne dwa wyjścia.”

„Dawni ludzie nie potrzebowali sportu: byli zdrowi i silni z natury. Dziś sport zabija wszystko, zastępuje nawet sztukę, która upada coraz bardziej. Ja sam bardzo lubię narty, ale nie znoszę, jak z was, sportsmanów, robi się największe chwały narodów i kiedy wasze idiotyczne rekordy zajmują tyle miejsca w gazetach, gdzie tego miejsca nie ma na poważną artystyczną krytykę – bo ta, która jest, to są bzdury – i na polemikę w kwestiach sztuki.”

„Świat, w którym gówno jest zanegowane i wszyscy się zachowują jakby nie istniało to estetyczny ideał, który nazywa się kiczem. (…)
Kicz jest estetycznym ideałem wszystkich polityków, wszystkich politycznych partii i ruchów. W społeczeństwie, w którym istnieją obok siebie różne kierunki polityczne i ich wpływy się wzajemnie znoszą albo ograniczają, możemy jeszcze jako tako uciec przed inkwizycją kiczu. Jednostka może uchronić swą osobowość, a artysta stworzyć nieoczekiwane dzieła. Ale tam, gdzie pełną władzę ma jeden jedyny ruch polityczny, znajdujemy się natychmiast w krainie kiczu totalnego. (…)
Oznacza to, że wszystko, co narusza kicz, jest eliminowane z życia: każdy przejaw indywidualizmu (dlatego, że każda odrębność jest plunięciem w twarz uśmiechającemu się braterstwu), każda wątpliwość (dlatego, że kto zaczyna wątpić w drobiazgi, musi skończyć na zwątpieniu w życie jako takie), ironia (dlatego, że w krainie kiczu wszystko należy traktować ze śmiertelną powagą)(…)
W krainie totalnego kiczu odpowiedzi są z góry znane i wykluczają jakiekolwiek pytania. Wynika z tego, że rzeczywistym przeciwnikiem totalnego kiczu jest człowiek, który pyta. Pytanie jest jak nóż, który rozcina płótno namalowanej dekoracji, abyśmy mogli zajrzeć, co się za nią kryje.”

„Takim środkiem [powściągania zmysłowości] jest modlitwa wszelka, a szczególnie myślna (…) Takim środkiem jest ciągła praca (…) Takim sposobem jest post, a i tego środka używają Święci tak żarliwie, że niektórzy czasem po kilka dni nic nie pożywają, albo ilość pokarmu ograniczają do minimum (…) Takim wreszcie środkiem jest umartwienie zmysłu czucia, jako siedziby żądzy zmysłowej. Święci dochodzą i tu do heroizmu, bo dla ujarzmienia tej żądzy używają przeróżnych narzędzi, jak włosiennicy, ostrej dyscypliny, żelaznych łańcuszków, drucianych pasów, sypiania na twardej desce albo na kamieniach, krótkiego snu, narażania się na zimno lub gorąco (…) Jeżeli te szczyty cnoty wydają się niedostępne, niech przynajmniej każdy kapłan dalekim będzie od pieszczenia swojego ciała i znosi cierpliwie niewygody, przykrości, choroby i bóle; jeżeli zaś żądza cielesna się burzy niech ją zaraz poskromi, czy dyscypliną (o co najłatwiej), czy w inny sposób.”

„Wszyscy po prostu się ze mnie śmieją. Nie znoszę tego. Czy nie mogę być kimś innym? Mój Boże, jak długo można być sexy?”

„Nie znoszę swojego głosu, w ogóle nie mogę słuchać, jak śpiewam! Bycie wokalistą to nic przyjemnego, ale ktoś to musi robić. Lubię interpretować piosenki, to właśnie przede wszystkim bawi mnie gdy wykonuję je na żywo. Lubię też pisać. Myślę że dałbym sobie uciąć prawą rękę… albo nie, dałbym uciąć czyjąś prawą rękę, że nie ma nikogo, kto umiałby dobrze zaśpiewać wszystkie moje kompozycje… To byłoby cudowne – napisać coś i zaraz mieć to wykonane tak, jak trzeba.”

„Modlitwa, która kończy się jedynie poczuciem dobrze spełnionego obowiązku, nie jest tak naprawdę modlitwą chrześcijańską. Modlitwa musi zmienić moje wnętrze, sprawić, że polubię człowieka, którego nie znoszę. Człowiek, który przyjął Bożego ducha, dzieli się wyłącznie dobrem. Bo Bóg jest nieskończenie dobry.”

„Być bohaterem przez minutę, godzinę jest o wiele łatwiej niż znosić trud codzienny w cichym heroizmie.”

„Ludzie dobrzy mają znosić złych w tym znaczeniu, że winni cierpliwie znieść doznane od nich osobiste krzywdy, ale w miarę jak to jest godziwe. Nie mogą natomiast pozwolić na wyrządzanie krzywdy Bogu i bliźnim, gdyż, jak mówi św. Jan Chryzostom: „Należy być cierpliwym, gdy chodzi o osobiste krzywdy; natomiast obojętność na krzywdy wymierzone przeciw Bogu byłaby zbyt bezbożna.””

„Piękno może być tak samo trudne do zniesienia jak ból. Można je znosić tylko do pewnej granicy, przeżywać do pewnej głębokości. I potem mdleje się wewnętrznie.”

„Nie znoszę niczego po troszku, zwłaszcza jeżeli źle smakuje.”

„Tak oto dążymy naprzód, kierując łodzie pod prąd, który nieustannie znosi nas w przeszłość.”

„Nie brakuje na świecie ludzi, którzy mogą kupić tyle hamburgerów, ile zdołają zjeść, kupić tyle butów, ile zdołają znosić. W tym względzie nie jestem inny. Różni mnie tylko to, że nie gromadzę majątku, żeby zostawić go moim dzieciom. Jeżeli zechcą, niech przeżyją przygodę z budowaniem wszystkiego od początku. Warto, to ogromna frajda!”

„Człowiek dopóty pozostaje młody, dopóki zdolny jest przyjmować nowe zwyczaje i znosić przeciwności.”

„Na czym polega miłość bliźniego? Po pierwsze, na tym, żeby chcieć dla bliźniego dobra. Po drugie, na tym, żeby świadczyć mu dobro przy każdej nadarzającej się okazji. Po trzecie, żeby znosić i usprawiedliwiać błędy bliźniego.”

„Skarżysz się, że znosisz krzywdy i niesprawiedliwość… Pamiętaj, że największym nieszczęściem jest je wyrządzać.”

„Kto umrze dla wszystkiego, znajdzie życie we wszystkim.
Oddal się od zła, czyń dobrze i szukaj pokoju (Ps 33, 14).
Kto się skarży i szemrze, nie jest doskonałym, ani nawet dobrym chrześcijaninem.
Ten jest pokorny, kto się ukrywa we własnej nicości i zdaje się na Boga.
Ten jest łagodny, kto umie znosić bliźnich i siebie samego.
Jeżeli chcesz być doskonały, sprzedaj swą wolę, daj ją ubogim duchem i idź za Chrystusem w łagodności i pokorze aż na Kalwarię i do grobu.
Kto w sobie tylko ufność pokłada, gorszy jest niż szatan.”

„Musimy się nauczyć i to znosić, że ktoś dźwiga swój krzyż, a my nie możemy mu ulżyć, co jest często trudniejsze, niż cierpieć samemu.”

„Co źle znosisz, będziesz dobrze znosił: przywyknij tylko.”

„Beatyfikacja ks. Jerzego to jest wielkie wydarzenie. Należy się cieszyć, że ten Męczennik epoki komunizmu, Obrońca wiary i naszej narodowej tożsamości, która wiąże się z naszą wiarą, Kapłan, który ożywiał Solidarność i był siłą duchową, został wyniesiony na ołtarze. Zwłaszcza teraz, gdy część kręgów solidarnościowych uległa prądom liberalnym. To jest sygnał dla tych osób: patrzcie, gdzie jest właściwa droga, którą należało i należy iść, tylko ta, którą wskazuje nowo beatyfikowany. Komuniści chcieli w ogóle aspekt narodowy zmarginalizować i dzisiaj podobny cel stawia sobie nurt liberalny zmierzający do rozwodnienia naszej tożsamości narodowej związanej z Kościołem, który zawsze dawał nam siłę duchową do znoszenia różnych przeciwności.”

„Jest jesień, niedługo Święta już. Nie znoszę tych katolickich póz –
co z Bogiem może mieć wspólnego, że ludzie żrą jak świnie?
To szybko minie…”

„Miłość nie znosi rozważań. Rozum zmienia miłość w umowę.”

„Wstąpiwszy w posiadanie ziem dziedzicznych postanowiłem prowadzić życie ciche, oddalone od świata, pracowite z pobudek religii i patriotyzmu, odpowiadające chęciom i zamiarom panujących monarchów; chciałem się zająć cały w ziemi i w dobrach swoich, dając poddaństwu nauki, jakie takie oświecenie i cywilizację, stosowną do ich stanu wieśniaczego, chciałem im ulżyć i znośniejszym uczynić poddaństwo, ile możności niewolę przemienić na rozumną wolność; nadałem im prawo albo raczej zawarłem z poddanymi rolnikami przymierze, tyle, ile to do objęcia ich i prostoty zbliżyć się mogło. Tak właśnie, jak Solon o Ateńczykach powiedział: „dałem im prawo, nie takie, jakie być powinno, ale jakie Ateńczykowie znosić potrafią.””

„W tamtym okresie musiałam czasami pomagać ojcu, bo brat był jeszcze na to za mały. Pompowałam świeżą wodę i chodziłam tam i z powrotem wzdłuż kojców, czyszcząc pojemniki i napełniając je. Lubiłam to zajęcie. Taka praca wydawała mi się ważna, ceniłam też samotność, która się z nią wiązała. Później, gdy podrosłam, musiałam więcej pomagać mamie, czego nie znosiłam. Zajęcia domowe wykonywałam z rozżaleniem i wciąż rzucałam zjadliwe uwagi.”

„Nie znoś drewna do lasu.”

„Bo ja się uczę największej sztuki życia:
Uśmiechać się zawsze i wszędzie
I bez rozpaczy znosić bóle,
I nie żałować tego co przeszło,
I nie bać się tego co będzie!”

„1) Pisarz z latami staje się coraz lepszy. (…)
Pisarz martwy jest nieśmiertelny.
2) Pisarz chory jest lepszy od pisarza zdrowego. (…)
3) Pisarz tworzący w izolacji jest lepszy od innych. (…)
4) Pisarz publikujący mało jest lepszy od twórcy płodnego.
Kto wie, do czego by doszedł, gdyby wcale nie pisał.
5) Nigdy nie żałować obola dla debiutanta. (…)
6) „Nie dawać pierwszeństwa zdolniejszym”. (…)
7) By pomóc drogiej osobie, mówić tylko o wartościach. Jest to również bardziej moralne.
By zniszczyć konkurenta, nie mówić nigdy „nie znoszę go”, lecz rozłożyć ręce: „Szkoda, że nie jest już sobą!”
8) By uniknąć lekceważenia, obrażać się wcześniej.
Dezorientacja zapewniona.
9) Pogardzać sukcesem. Przynajmniej cudzym.
10) Oceniać książki nie czytając ich.
Wydaje się czarnoksięstwem, a jest tylko przyzwyczajeniem.”

„W 1998 roku Kipketer był krok od śmierci. Jak co roku pojechał na wakacje do rodzinnej wioski w Kenii nad Wielkim Rowem Tektonicznym. Za każdym razem odwiedza swoją szkołę St. Patrick High School w Iten, gdzie nauczył się ciężkiej pracy, odwagi w znoszeniu wysiłku. Tyle że w 1998 roku pojechał, gdy zaczęła się pora deszczowa. Zapomniał, że od sześciu lat już nie jest Kalendżinem (to nazwa jego plemienia), ale Duńczykiem żyjącym w innym klimacie i wrócił z malarią. Najpierw rozpoznano jego chorobę jako grypę. Gdyby trafił dzień później do szpitala, mógłby już nie żyć.”

„Przede wszystkim, na treningach nie ma ojca – jest trener Rezende. Jest bardzo pomocny, bo daje mi wiele cennych wskazówek. Problem polega na tym, że ode mnie wymaga znacznie więcej, niż od innych i kiedy coś mi nie wychodzi w trakcie meczu, nie przebierając w słowach wytyka mi każdy szczegół. Z innymi postępuje delikatniej. Tak czy inaczej, mój ojciec jest jednym z najlepszych trenerów na świecie, ufam mu bezgranicznie i cierpliwie znoszę reprymendy, bo wiem, że są wyłącznie w dobrej wierze.”

„Kombatanci cudzoziemscy nadużywają bezustannie zagwarantowanej im bezkarności i tolerancji. Włosi szczególnie wyrobili sobie taką pozycję, że policja pozostawia ich w spokoju w każdym przypadku dla uniknięcia większych szkód. I bezczynnie przypatruje się ich krwawym bijatykom; znosi ich codzienne obelgi. Ci ludzie, wulgarni i okrutni, nawykli do awanturniczego życia, wiodą niemoralny tryb życia i nie uznają żadnej władzy poza autorytetem ich szefa – pułkownika Garibaldiego.”

„Dlatego musiał się (socjalizm) narodzić. Robotnicy musieli bronić się przed systemem, który obiecywał wiele praw, ale nie zapewniał godziwego życia. Ale – ostrzegał Jose Antonio – socjalizm, a zwłaszcza ten socjalizm, który stworzyli w gabinetach niewzruszeni w obojętności apostołowie socjalizmu, którym zawierzyli robotnicy… (socjalizm ten) nie widzi w historii niczego, poza grą gospodarczych resortów; znosi się wszystko, co duchowe: religia to opium dla ludu, Ojczyzna, to mit wykorzy­stywania biednych. To wszystko twierdzi socjalizm. Nie ma niczego poza produkcją i organizacją gospodarki. Robotnicy muszą więc dobrze popracować nad swą duszą, by nie pozostał w niej najmniejszy cień wartości du­chowych.”

„Tradycja może być brzydkim słowem, zwłaszcza w okolicach Bożego Narodzenia.
Rodziny z całego świata spotykają się przy stole i radują swoim towarzystwem przez jakieś kilka minut. Przez godzinę się tolerują. Później już z trudem znoszą swoją obecność.”

„Ci, co najbardziej zasługują na pochwały, najlepiej znoszą krytykę.”

„Lubię utrudniać sobie życie. Nie znoszę iść na łatwiznę i zawsze próbuję sprostać kolejnym wyzwaniom. Nie umiem tworzyć na skróty. Próbowałem sobie odpuszczać, ale zawsze to jakoś rekompensuję.”

„Reklama jest tekstem kultury, 'który realizuje patrzenie na teraźniejszość jako odkrywanie przeszłości'. Znosi przemijanie, polemizuje z mitem przeszłości jako czymś idyllicznym, lepszym od teraźniejszości.”

„Nikt nie pytał nas, czy chcemy przyjść na świat. Dlaczego więc w sytuacjach skrajnych nie mielibyśmy sami decydować o śmierci i sposobie odejścia z ziemi? Dlaczego zmuszać kogoś do znoszenia nadmiaru cierpień?”

„Nie znoszę mundurów, bo zbyt często nosiłem je w filmach. Wygląda się w nich dość seksownie, ale role żołnierzy są nudne.”

„Ciągle muszę znosić jej docinki. Jest taka gruboskórna…
Wiem, bo kiedyś położyłem jej na krześle pinezkę i nic nie poczuła!”

„Jest wieloletnim przyjacielem jej męża, a niektóre kobiety nie znoszą takich zadawnionych wiernych przyjaźni. Nie tolerują nikogo, kto znał ich mężów, zanim one same ich poznały.”

„Etyka i prawo są w dziejach cywilizacji sprzężone ściśle, bo powinny tworzyć jedną całość, zgodną w motywach i w przejawach. Niezgodność ich stanowi zawsze klęskę publiczną. Nie ma poczucia tożsamości zrzeszeniowej bez jedności etycznej; harmider etyk podważa ściany budowli społecznych i państwowych. Poczucie zrzeszeniowe wymaga również jednakowych pojęć o prawie; stanowi to zresztą prostą konsekwencję jedności etycznej. Może wszakże zachodzić wypadek, że w pewnym zrzeszeniu obowiązują różne prawa, a nie wszystkie zgodne z właściwymi temu zrzeszeniu pojęciami o prawie, narzucone mu przemocą. Nie ma cięższego nieszczęścia, jak gdy wróg znosi prawo krajowe, a narzuca obce; nie ma nic gorszego, jak nie móc rządzić się „prawem własnym.””

„Kuchnia nie znosi demokracji. (…) Ten, kto stoi przy kuchence i trzyma chochlę w ręce, jest szefem.”

„(…) taniec życia nie odbywał się wczoraj ani nie będzie się odbywał jutro, lecz właśnie tutaj, w nieruchomym punkcie teraźniejszości. To prosta i oczywista prawda, ale trudna do przyjęcia, bo sentymentalizujemy przeszłość i pławimy się w niej, z trudem znosimy teraźniejszość i w każdej chwili, gdy nie śpimy, marzymy o przyszłości.”

„Pierwsza osoba jest bezużyteczna, jeśli chce się pisać prawdę o sobie. „Soba” nie znosi pierwszej osoby i ulega w niej dziwacznym zniekształceniom. Odkształca się w stronę Tego, Co Powinno Być. Pomijając Rzeczy-Wistość.”

„Nie znoszę kłamstwa na czczo ani milczenia na trzeźwo.”

„Władca, którego naród polski dwa razy na tron powołał; który w nieszczęściu sercem czułym, spokojnym, a nawet wesołym najdotkliwsze ciosy losu znosił; który na koniec zaszczycony wszelkimi cnotami człowieka i monarchy, jak ów Marek Aureliusz od współczesnych jednomyślnie królem-filozofem nazwany został.”

„Zawsze podziwiałem wspaniałą Norwidowską zwięzłość. Urzeka mnie jego język – niełatwy, niedzisiejszy, a tak celny i treściwy. Od pisarskich początków jestem związany z radiem, które nie znosi gadulstwa.”

„Sądząc z mojego doświadczenia właśnie przywiązanie wzbudza w nas te zamiłowania, ucząc z początku dostrzegać, potem znosić, potem uśmiechać się, potem cieszyć się, a w końcu doceniać ludzi, którzy się „tu przypadkiem znaleźli”. Stworzeni dla nas? Bogu dzięki nie, są sobą, bardziej dziwaczni, niż można było uwierzyć, i więcej warci, niż można było przypuszczać.”

„Nie życzę młodym, stawiającym pierwsze kroki w tym zawodzie artystom, aby zbyt poważnie traktowali to, co robią, bo wówczas bardzo ciężko się znosi kiedy dostaje się po nosie. Proporcja upadków i uniesień zawsze istnieje i trzeba odnaleźć w tym wszystkim równowagę. Jednak zawsze należy robić to, co się lubi, i starać się dowiedzieć o tym jak najwięcej.”

„Bałbym się choroby. Tego, że będę musiał przez całe życie zajmować się tym, czego nie znoszę. Zatrzymania się w miejscu.”

„Pytał się siebie, czy to on nagrał?
Bo często czuł się, jakby wszystkich nabrał,
najtrudniej znosił przede wszystkim aplauz,
bo za co klaszczą? Dla kogo klaszczą? Dla Jarka?!
I wydawało mu się podejrzane to,
musi być w tym jakieś drugie oszukane dno
i jak królika w cylindrze magika,
w końcu go wygwiżdże kapryśna publika.”

„Osamotnienie jest właściwością starości – ja zresztą nie znoszę towarzystwa. Ludzie nie zapełniają życia, wnoszą w nie tylko chaos.”

„Nienawidzę sosu barbeque. Mało znany fakt o mnie. Nie znoszę tego.”

„Żadne zdrowe społeczeństwo nie będzie bez zdobycia się na opór czynny znosić gospodarki bandytów podtrzymywanych przez władze i władz podtrzymywanych przez bandytów. I jeśli takim społeczeństwem jesteśmy, podobnych gospodarzy powinniśmy się pozbyć.”

„Mój ojciec był człowiekiem bardzo dowcipnym i pełnym temperamentu.(…) w jego żyłach płynęła hiszpańska krew. Zdarzało się jednak, że przez wiele godzin zamykał się w sobie i nic nie mówił. Jego nastrój zmieniał się niekiedy z minuty na minutę. Wiem, że jego filmowi współpracownicy z trudem znosili te humory.”

„Walka klasowa nie znosi przerw. Trzecia Międzynarodówka – śladem Drugiej – dla rewolucji umarła. Niech żyje Czwarta Międzynarodówka!”

„Nikt nie może poznać zdolności człowieka do znoszenia bólu. Jedynie nasze serce.”

„Miłość to taki potok, który znosi wszelkie tamy i zalewa istotę ludzką bez reszty.”

„Ludzie tym się różnią od zwierząt, że znoszą dobrodziejstwo jak hańbę, a wdzięczności się wstydzą.”

„Bo nasz lud tego nie znosi: odrzuconych przegranych niewydarzonych. Siedzą oni wszędzie i czyhają na zemstę. Wymyślają sobie wrogów i historyjki, w których ci wymyśleni wrogowie rzeczywiście występują i zostają zlikwidowani. Myślą bardzo prosto, posiłkując się karabinem maszynowym. Obmyślają coraz to nowe sposoby uśmiercania wciąż tego samego przeciwnika. Zamalowują lusterko do golenia słowem „rewolucja”. W książkach zawsze wyczytują tylko siebie. I na okrągło zajadają zupy. I nie zapominają małego, zamierzchłego „nie”. I pielęgnują swoje mroczne chęci. I chcą pozbywać się usuwać wykańczać. I nie czując przytłumionego bólu zęba pospiesznie i łapczywie kartkują ilustrowane magazyny…”

„Pewna dusza pokutująca w czyśćcu powiedziała mi kiedyś: „Cierpienie jest najskuteczniejsze, gdy znosi się je pokornie i składa w ofierze Matce Bożej, by przeznaczyła je, dla kogo zechce, ponieważ wie Ona, gdzie można je najlepiej wykorzystać i gdzie jest najbardziej potrzebne.””

„Zło, które niekiedy wydziera mi jęk z serca, nie polega na tym, że jestem kobietą niezamężną i prawdopodobnie pozostanę niezamężną, ale na tym, że jestem kobietą samotną i prawdopodobnie nią pozostanę. Cóż nie można temu zaradzić i trzeba to znosić, i w dodatku znosić – jeśli się da – bez słów.”

„Nie da się zbyt długo znosić czyjegoś cierpienia.”

„Jak się wojnę przegrywa, to znaczy, że się, za przeproszeniem dało dupy i nie należy tego afirmować. Nie znoszę obnoszenia zbitej dupy po drzewcach jako powodu do chwały narodowej. Nie rozumiem polskiego kultu klęski.”

„Dla mojego śp. Brata Lecha i dla mnie Najwspanialsza, Najukochańsza, Najlepsza i Niezastąpiona Mama, najlepszy nauczyciel, najlepszy przyjaciel i niezachwiane wsparcie. Pozostała nim także w ostatnich, najtrudniejszych latach życia, po smoleńskiej tragedii, w bardzo ciężkiej chorobie. Dzielnie znosiła cierpienie, spokojnie i z godnością przyjęła śmierć. Pozostała po Niej niemożliwa do wypełnienia pustka. Syn Jarosław.”

„Polscy publicyści mają skłonność do przesady przy ocenianiu Niemców. A ci nie są ani wcieleniem dobra, ani zła. Są za to w dłuższej perspektywie nieprzewidywalni, mimo iż hołdują swoim nawykom i potrafią długo znosić niewygodne dla nich sytuacje. Bo kiedy jest to już ponad ich siły – buntują się bardzo gwałtownie. I nigdy nie wiadomo, co ten wybuch przyniesie – czy coś pozytywnego, czy skrajnie negatywnego”

„Mam niemiłe wrażenie, że raczej się cofnęłam. To nie było wyzwanie dla mojego warsztatu. Kocham swój zawód i wciąż potrafi mnie fascynować. Ale ciekawe propozycje to rzadkość. Już nie mam ochoty grać wesołych cioteczek. Szkoda nawet o tym mówić. Zresztą, i tak w końcu mnie wywalili. Trzeba byłoby zapytać tych, co ze mnie zrezygnowali. Swoją pracę staram się zawsze wykonywać jak najlepiej. Jestem zawodowcem, więc moje chimery nie są chyba nie do zniesienia. Ale aktorstwo to zawód, w którym trzeba się podporządkować reżyserowi, producentowi. A ja to trudno znoszę, bo nie ma osoby, której oddałabym władzę nad sobą – z wyjątkiem własnej rodziny.”

„Czy służy to tylko gnębieniu nas w momencie, gdy walczymy o wydobycie się z krępujących więzów naszej pradawnej cywilizacji, gdy nieustannie mają miejsce udoskonalenia i postęp? Czy Chiny mają znosić nieszczęście inwazji na swe brzegi i okupacji własnego terytorium z powodu zdarzenia, z którym kraje Zachodu uporałyby się na drodze prawnej, a nie wojennej?”

„Według mnie najpierw trzeba namalować obraz, a potem wyniknie z tego jakaś anegdota. Nie znoszę literackich podtekstów, nachalnych historyjek. Pod tym względem dla mnie mistrzem był Goya: przede wszystkim to jest przepiękne malarstwo, a potem można wypatrywać, co tam jest przedstawione.”

„Kiedy Coenowie zadzwonili do mnie powiedziałem: „Słuchajcie, nie nadaję się do tej roli. Nie umiem prowadzić, słabo mówię po angielsku i nie znoszę przemocy.” Zaczęli się śmiać i powiedzieli: „Może dlatego do ciebie zadzwoniliśmy.””

„Jeśli żywisz do kobiety jakieś uczucia, powściągnij swoją naturalną chęć, by ją natychmiast zerżnąć. Nie obawiaj się, zdążysz. Jeśli jej nie znosisz od samego początku, spróbuj od razu ją wydymać. Jeśli zaś tego nie zrobiłeś, to lepiej jest odczekać, przy sposobności zerżnąć ją przykładnie, a znienawidzić później.”

„Teledyski są odpowiednikami poezji w literaturze. Nie znoszę teledysków, które są małymi filmami, mają bohaterów i opowiadają jakąś historię. Lubię natomiast takie, które są luźną grą nastrojów i emocji.”

„Nie znoszę tych, którzy źle próbują i grają. Szanuję i cenię profesjonalizm.”

„Dopóki kobieta nosi jeden przyprawiony warkocz na głowie, dopóki fałszuje zarówno swoje myśli mową, jak kształty swego ciała ubraniem, nie może lubić, nawet znosić prawdy.”

„Teatr nie znosi zastoju i bezruchu. Teatr jako sztuka zawsze się spieszy, zna tylko współczesność.”

„Teraz kobieta miała już wszystko o czym marzyła. To ją rozgniewało. Aby pozbyć się złości uderzyła pieska – piesek zaskowyczał i uciekł, uderzyła lwa – lew zaryczał i odszedł, nadepnęła nogą żmiję – żmija zasyczała i odpełza. Małpa też uciekła i ptaki odleciały, kiedy kobieta na nie nakrzyczała…
– O, ja nieszczęśliwa! – zawołała kobieta, załamując ręce. – Przytulają się do mnie, chwalą mnie, kiedy jestem w dobrym nastroju i wszyscy uciekają, kiedy jestem zła. Jestem taka samotna! O wszechmogący Mahadewo! Ostatni raz już cię proszę: stwórz mi taką istotę na którą mogłabym zrzucać złość, taką która by nie miała śmiałości uciec ode mnie, wtedy kiedy jestem zła, taką która musiała by cierpliwie znosić wszelkie moje fochy i szturchańce.
Mahadewa zamyślił się głęboko i stworzył jej… męża.”

„Mój ty poczciwcze – odezwał się znienacka Wuch – i cóż mi zaszkodzi pobyt na dnie morskim? Rozumujesz kategoriami istoty nietrwałej, stąd twoje omyłki. Przecież, zrozum to, albo morze wyschnie kiedyś, albo pierwej całe dno jego wydźwignie się jako góra i stanie się lądem. Czy to nastąpi za sto tysięcy lat, czy za miliony – nie ma dla mnie znaczenia. Nie tylko jestem niezniszczalny, ale i nieskończenie cierpliwy, jak winieneś był zauważyć, choćby po spokoju, z jakim znosiłem objawy twojego zaślepienia.”

„Osoby znane wzbudzają zainteresowanie. Mogą o sobie przeczytać wiele dziwnych, nieprawdziwych rzeczy. Rozmawiam o tym z aktorami z M jak miłość i obserwuję, że podchodzą do tego ze spokojem. Z biegiem lat nabrali do tego dystansu. Ja chyba jeszcze bym nie potrafił ze spokojem znosić głupot wypisywanych o mnie. Musiałbym zareagować. Jednak mam nadzieję, że uda mi się od tego uchronić.”

„Nic nie służy bardziej cierpliwości w życiu i spokojnemu znoszeniu niedoli i ludzi niż następująca buddyjska uwaga: oto sansara, świat żądz i pragnień i dlatego świat narodzin, choroby, starości i śmierci; jest to świat, który nie powinien istnieć. A oto ludność sansary. Czy możecie więc czegoś lepszego oczekiwać? Zalecałbym, aby każdy cztery razy dziennie z pełną świadomością sobie to powtarzał.”

„Nie masz, siostro, wystarczająco dużo zaufania. Za bardzo boisz się dobrego Boga. Zapewniam cię, że jest On tym zasmucony. Nie powinnaś obawiać się czyśćca z powodu cierpień, jakie trzeba tam znosić, lecz raczej pragnąć, byś nie musiała tam pójść, sprawiając tym radość dobremu Bogu, który niechętnie nakłada taką karę. Jeśli tylko spróbujesz we wszystkim Mu się podobać i będziesz miała niezachwiane zaufanie, Bóg oczyści cię w jednej chwili swoją miłością i nie pozostawi żadnego grzechu. Wtedy możesz być pewna, że nie trafisz do czyśćca!”

„Miłość rodzi się wtedy, gdy bratasz się z cierpieniem, nie tylko umiesz je znosić, lecz go nie unikasz.”

„Nie znoszę udzielać wywiadów. Wiem, że często mówię głupstwa, ale nie lubię, kiedy gazety drukują głupstwa, których ja wcale nie powiedziałam.”

„Ludzie zwykle cieszą się, kiedy w ich życiu zachodzą zmiany – znoszą katastrofy tak dzielnie, że nikt nie spodziewałby się tego po nich w zwykłych okolicznościach.”

„Tamten mężczyzna mówi, że kobietom należy pomagać przy wsiadaniu do wagonu, przenosić przez błoto. (…) A mnie nikt nie pomaga wsiadać do wagonów ani nie przenosi nad kałużami, ani nie ustępuje najlepszego miejsca! A czyż nie jestem kobietą?
Popatrzcie na mnie! Popatrzcie na moje ramiona! Orałam, siałam i znosiłam zboże do spichlerzy i żaden mężczyzna nie mógł mi dorównać! A czyż nie jestem kobietą?
Mogę pracować i jeść tyle co mężczyzna – jeśli będę miała okazję – a i bat zniosę równie dobrze! A czyż nie jestem kobietą?
Urodziłam trzynaścioro dzieci i patrzyłam, jak większość została sprzedana w niewolę, a kiedy opłakiwałam je w swoim matczynym sercu, nie słyszał mnie nikt prócz Jezusa! A czyż nie jestem kobietą?”

„Mam usposobienie kota. Nie znoszę, jak mnie ktoś osacza, bo to mnie męczy, peszy i wtedy uciekam. Najbardziej cenię swobodę. Wiecznie chadzam własnymi drogami i lubię prywatność. Czasami wolę pobyć po prostu sama.”

„Nie znoszę porównywania kobiet do zwierząt, ale też nie pojmuję, dlaczego ma to być degradujące i poniżające.”

„Dla mnie heroina stanowiła wówczas swego rodzaju tarczę ochronną. Z jej pomocą łatwiej było znosić całą tą obłudę show-biznesu. Dzięki niej można się było zdystansować, zyskać nową perspektywę, a mimo to nie wypaść całkiem z gry.”

„Źle jest być sługą Amora, bo im wierniej mu się służy, tym boleśniejsze trzeba znosić ukłucia.”

„[Karawełow] nie zwraca żadnej uwagi na swoich partyjnych towarzyszy. Tylko co szczersi patrioci potrafią znosić jego wady z uwagi na jego zalety i go popierać. Patrzy na wszystkich z niedowierzaniem dla ich umiejętności. W ogóle jako człowiek Karawełow jest uczciwy, uczciwy jest i jako mąż stanu, ale jego przyjaciele z trudem go znoszą.”

„Nie, tu jest piekło! Jam nie poza piekłem.
Azali myślisz, że ja, którym patrzał
W oblicze Boga i pił rozkosz nieba
Nie znoszę dzisiaj mąk tysięcznych piekieł
Pozbawion będąc wiecznego zbawienia?”

„Potrafię sobie wyobrazić swoje życie bez Parlamentu Europejskiego, ale nie bez pracy. Za pięć lat moja kadencja się skończy, a ja wcale nie chcę iść na emeryturę. Nie martwię się jednak, że kiedyś przyjdzie mi wyjechać z Brukseli. Życie nie znosi próżni. Na pewno wtedy pojawi się coś nowego, innego, a ja nie boję się zmian. I przyznam pani, że już nie mogę się doczekać września. Wtedy zacznę pracować pełną parą. Wstyd się przyznać, ale najszczęśliwsza jestem, kiedy mam dużo do zrobienia.”

„Po jakimś czasie dowiedziałem się, że on mnie nie znosi. Powinienem się wkurzyć, bo potraktowałem go życzliwie. Ale mnie jego kompleksy śmieszyły.”

„Uczmy się od Niego, by się nie uskarżać, nie złościć, nie tracić wobec nikogo cierpliwości, nie żywić w sercu niechęci do tych, o których sądzimy, że wyrządzili nam krzywdę, lecz znosić siebie wzajemnie (…) i kochać wszystkich. Rozumiecie? Wszystkich, także tych, którzy nam czynią coś złego, przebaczyć im i modlić się także za nich, bo może w oczach Bożych są lepsi od nas.”

„[Słowianie] są bardzo liczni i wytrwali, znoszą łatwo upał, zimno i słotę, niedostatek odzienia i środków do życia.”