Cytaty na temat praca

„Gdy powstawała Unia, jako maksymę przyjęto równouprawnienie oparte na humanistycznej idei niezbywalnej godności ludzkiej. Ta dewiza jest mi szczególnie bliska. Dogmat ten oczywiście wykracza znacznie poza rynek pracy. Jednak zatrudnienie i płaca stanowią główne dziedziny życia, w których powinna mieć miejsce zasada równości wszystkich osób.”

„Wspieranie ludzkiej godności oraz przestrzeganie praw człowieka uznanych na płaszczyźnie międzynarodowej w oparciu o podstawowe standardy pracy MOP stanowić ma główną zasadę polityki korporacyjnej koncernu i poszczególnych przedsiębiorstw.”

„Pragnę w tym momencie przypomnieć, że gdy powstawała Unia, przyjęto zasadę równouprawnienia opartego na humanistycznej idei niezbywalnej godności ludzkiej. Zasada ta oczywiście wykracza znacznie poza rynek pracy. Jednak zatrudnienie i płaca stanowią główne dziedziny życia, w których powinna mieć miejsce zasada równości wszystkich osób. Dlatego więc twórcy Unii Europejskiej, jako podstawową i pierwotną zasadę jej istnienia przyjęli „Równe wynagrodzenie za pracę o równej wartości.””

„CSR to filozofia zarządzania przedsiębiorstwem przyjazna pracownikom, klientom, dostawcom, społeczności lokalnej i wszystkim, z którymi firma wchodzi w jakieś relacje. Oczywiście nikt nie zaprzeczy, że podstawowym zadaniem biznesu jest tworzenie zysku, ale trudno będzie wypracować zysk bez lojalnych pracowników. Pracownicy muszą być właściwie motywowani, ponieważ rynki pracy są coraz bardziej konkurencyjne i może się nagle okazać, że nikt nie będzie chciał pracować w firmie, w której nie obowiązują dobre zasady motywacji pracowników.”

„(…) najlepszym sposobem zabezpieczenia przyszłości Pfleiderer oraz miejsc pracy personelu jest otwarta, wspólna i konstruktywna współpraca pomiędzy firmą oraz przedstawicielami pracowników (…).”

„Kultura korporacyjna to wzajemny szacunek oraz oparte na zaufaniu i poważaniu relacje z wszystkimi współpracownikami, uznanie godności wszystkich osób oraz partnerstwo w miejscu pracy.”

„Symbolem solidarnościowej rewolucji powinno być przywrócenie godności milionom Polaków oraz działaczom opozycji antykomunistycznej i demokratycznej w PRL, jak również ich rodzinom, poprzez zabezpieczenie im godnego życia. Działacze opozycyjni włożyli tytaniczną pracę w odzyskanie niepodległości i są obecnie w większości przekonani, że rząd Mateusza Morawieckiego przywróci im wiarę w sens naprawy Rzeczpospolitej.”

„Myślenie to najcięższa praca z możliwych i pewnie dlatego tak niewielu ją podejmuje.”

„Jeśli człowiek ma zamiar do końca życia pozostać pracownikiem fizycznym, to powinien równo z wybiciem godziny szesnastej zapominać o swojej pracy. Natomiast jeśli zamierza piąć się wzwyż, wówczas wybicie godziny szesnastej powinno być dlań sygnałem do myślenia.”

„Czynna praca przynosi szczęście.”

„Każdą pracę wykonuj, jakby miała ona być ostatnią w życiu.”

„Henry Ford wynajął kiedyś eksperta w dziedzinie wydajności pracy, żeby ocenił jego firmę. Po paru tygodniach ekspert wrócił do Forda. Jego ocena była nadzwyczaj pochlebna, z wyjątkiem jednego słabego punktu. – To tamten człowiek w hali – naskarżył ekspert – Kiedy przechodzę przez jego gabinet, widzę, że leży on wyciągnięty z nogami na biurku i zażywa drzemki. On marnuje pańskie pieniądze, panie Ford. – Ach, ten człowiek – odpowiedział Ford – Kiedyś wpadł na pomysł, dzięki któremu zaoszczędziliśmy miliony dolarów. A jego nogi znajdowały się wtedy dokładnie w tym samym miejscu co teraz.”

„Patrzyłem na policjanta, który mnie okładał. Pięknie patrzeć na człowieka, który z radością wykonuje swoja pracę!”

„Skaut musi mieć dobry węch, żeby móc nocą zwąchać wroga. Dobrym sposobem pracy skautowej są wyprawy badawcze.”

„Ten, kogo – tak jak was – wiąże tak wielki obowiązek służenia Bogu, nie może się zadowolić przeciętną służbą i pracą.”

„To było wyjątkowe i niezapomniane przeżycie, ale trwało zaledwie chwilę, ponieważ mieliśmy dużo pracy do wykonania. Widoki były po prostu nadzwyczajne.”

„Zawsze intrygowała mnie w ludziach ta całkowicie niezrozumiała potrzeba nieustannego przemieszczania się z miejsca na miejsce bez wyraźnego powodu. Zamiast cieszyć się weekendem wolnym od pracy, wyjeżdżają na łono natury, gdzie gryzą ich komary, słońce przypieka na czerwono, a do spożywanego na trawie posiłku włażą mrówki i wpadają muchy. Albo jadą z ukradzioną komuś dziewczyną do Zakopanego, żeby romantycznie wdychać aromat owczych odchodów. Albo świadomie decydują się na potworne niewygody na tak zwanych działkach, gdzie żrą nadwęglone nad ogniem mięso, wdychają cuchnący dym z ogniska i śpią w iście spartańskich warunkach – podczas gdy wygodne mieszkanie z normalnym łóżkiem, łazienką z ciepłą wodą, telewizorem i lodówką stoi puste. Zboczeńcy, ani chybi! Zaś latem większość tego towarzystwa postanawia wyjechać na „wypoczynek”, z którego zawsze wraca się w stanie skrajnego wycieńczenia.”

„Uczucie rozczarowania przychodzące czasem po jakimś niepowodzeniu w pracy mijało szybko, ustępując miejsca świeżemu napływowi energii. Rozkoszne też przeżywaliśmy chwile, przechadzając się dookoła szopy i rozprawiając o naszej pracy. Jedna z naszych rozrywek w owym czasie – to przychodzenie do pracowni wieczorem. Dostrzegaliśmy wtedy ze wszystkich stron słabo mieniące się zarysy szkieł i torebek, w których mieściły się nasze preparaty. Był to widok naprawdę cudowny i zawsze dla nas nowy. Żarzące się rurki wyglądały jak nikłe czarodziejskie światełka.”

„Gdy przychodzi natchnienie, zastaje mnie przy pracy.”

„Rekreacja jest nie tylko po to, żeby po posiłku praca nie szkodziła zdrowiu, ale i po to, żeby bracia przestawali z sobą, rozmawiali, poznawali się wzajemnie i miłowali. To właśnie zapala i podtrzymuje miłość wzajemną.”

„Największą nagrodą jaką daje nam życie, jest możliwość ciężkiej i wartościowej pracy.”

„Jeśli się spostrzeżesz, że jesteś kuszony, zabierz się od razu do jakieś pracy i wzywaj Niepokalanej Maryi Wspomożycielki. Skromność i bezczynność nie mogą żyć razem.”

„Cywilizacja gnije, barbarzyństwo nie osiągnęło jeszcze dostatecznej siły (…) chciałoby się dożyć wielkiego dnia Nemezis (…) Niech moi przyjaciele budują – ja pragnę zniszczenia, ponieważ jestem przekonany, że budować w martwocie ze zgniłych materiałów jest syzyfową pracą i że tylko z wielkiego zniszczenia mogą powstać nowe materiały, a z nich nowe organizmy”

„Nie ma dla mnie bardziej stresującej pracy niż zawód komika, szczególnie estradowego. Na samą myśl o tym, że miałabym wyjść na scenę i zacząć rozśmieszać ludzi, umarłabym ze strachu. Nie byłabym w stanie opowiedzieć ani jednego dowcipu. Dlatego komedia to jedno z najtrudniejszych wyzwań dla aktora. Nie ma nic gorszego niż próbować rozbawić kogoś na siłę. Z drugiej strony moja rodzina i przyjaciele twierdzą, że w moim towarzystwie bawią się znakomicie, być może więc cały problem tkwi w tym, że przed obcymi ludźmi nie potrafię się otworzyć.”

„Przewiduję szczęśliwą przyszłość Amerykanom jeśli będą mogli zapobiec marnowaniu ludzkiej pracy przez rząd, pod pretekstem opieki nad nimi.”

„Nie można nazwać wychowanym nikogo, kto nie jest gotów i nie pragnie zrobić swej cząstki pracy dla świata i nie ma po temu wykształconej zdolności.”

„Uczynić biedną dziewczynę matką, pozbawić ją pracy dlatego, bo spodziewa się macierzyństwa, kopnąć ją z pogardą, zrzucić na nią cały ciężar błędu i jego skutków, zagrozić jej latami więzienia, jeżeli oszalała rozpaczą chce się od tego zbyt ciężkiego na jej siły brzemienia uwolnić, oto filozofia praw, które – aż nadto znać – były przez mężczyzn pisane.”

„Komunista – to słowo łacińskie. Communis – znaczy wspólny. Społeczeństwo komunistyczne oznacza, że wszystko jest wspólne: ziemia, fabryki, wspólna praca – oto czym jest komunizm.”

„Cóż to za ciężka praca – podobać się nieciekawym ludziom.”

„Nie płaci się za zamiary, lecz za pracę, którą wykonano.”

„Największym talentem, jaki można dostać od Boga, to chęć do pracy. Takie coś otrzymałem.”

„Konopnicka nie żałowała swego czasu, by należeć do pierwszego grona osób, które przed laty podjęły zadania zrzeszania kobiet dla obrony ich własnej sprawy; że należała wówczas do spółdzielczej pracowni kobiecej, miewała tam pogadanki z pracownicami. Wreszcie, nawet w srebrzystych cieniach rozkwitłych akacji, oblanych księżycowym światłem, poetka miała cierpliwość omawiania arkuszowych kwestionariuszów olbrzymiej ankiety, w której zapał inicjatorek-nowicjuszek chciał objąć od razu wszystkie gałęzie pracy kobiecej, każdy kierunek ich myśli, a nawet i drgnienia serca.”

„Niedziela winna być wielką bramą, przez którą na teren powszednich dni tygodnia wchodzi życie wieczne i siła do pracy.”

„Wielu wokalistów uważa się za gwiazdy tylko dlatego, że śpiewają słowa do melodii. A to bzdura. Jeśli masz taki fantastyczny głos jak Andrea Bocelli, jesteś kimś. Jesteś wielki. A ja jestem takim sobie przeciętnym wokalistą w dobrym zespole. Udaje mi się trzymać melodii. A wszystko, co śpiewam, chłopcy ozdabiają swoją, cholernie dobrą muzyką. Są wielcy. Mam świetną pracę w zespole. Każdego wieczoru śpiewam. I mogę ich oglądać za darmo, ile tylko chcę.”

„Praca pisarza jest dlatego tak ciekawa, że pisarz nigdy nie napisał swojego najlepszego dzieła.”

„Ten, kto powiedział: żadna praca nie hańbi, na pewno nie znał ani jednego polityka.”

„Diabeł ma beznadziejną pracę – musi codziennie użerać się z dupkami, pewnie jest znudzony jak cholera.”

„Cechy charakterystyczne społeczeństwa polskiego to: alkoholizm, nieuczciwość, brak tolerancji względem inaczej myślących, nieposzanowanie pracy, zarówno cudzej jak i własnej. Wypadałoby zapytać, czy takiemu społeczeństwu przysługuje miano chrześcijańskiego.”

„Praca natychmiastowa, nawet zła, warta jest więcej niż marzycielstwo.”

„Wtedy bowiem są naprawdę mnichami, gdy żyją z pracy rąk własnych, jak Ojcowie nasi i Apostołowie.”

„Sekta ma dwie twarze. Za powierzchownością dobrego wujka kryje się groźny przestępca. Działanie sekty polega na niszczeniu dotychczasowych więzi emocjonalnych werbowanej osoby. Obiecuje się lepsze życie. Naprawdę chodzi o oderwanie od rodziny, środowiska pracy, przyjaciół i całkowite podporządkowanie.”

„To jest tak, przyjacielu, jakbyś od rana przyjmował różne pyszne pokarmy i płyny. Kawka – to przygotowany obiekt, bułeczki z szyneczką – piękna scenografia, pyszna zupka – udana inscenizacja, mięsko – niezrównana gra aktorów, desery – zręczna praca szwenkiera, i tak cały dzień, i wszystko pięknie, tylko że ktoś potem w końcu tę kupkę musi zrobić.”

„Pracę można traktować jako rodzaj modlitwy. Jeśli jestem blisko Chrystusa, jeśli nad Chrystusa nie przedkładam niczego, to całe moje życie powoli zmieni się w świecę spalającą się dla Boga, która nie tylko wydaje ciepło, blask i siłę, ale również przekształci rzeczywistość. Trzeba używać światła, którym jest kontakt człowieka z Bogiem. Praca bez Boga to całkowite zatracenie się, pracoholizm, wyzysk człowieka przez człowieka, niszczenie drugiego. Szczytem tego były obozy pracy w systemach totalitarnych. Przeciwieństwem powinna być humanizacja pracy, o której mówił ksiądz Tischner w swoich kazaniach solidarnościowych. Z kolei modlitwa bez pracy może być czczą dewocją. Modlitwa i praca muszą więc ściśle się łączyć, musi być między nimi równowaga.”

„Pierwszy raz gram osobę całkowicie przeciętną. To, że moją partnerką była Kate, raczej ułatwiło pracę – od lat jesteśmy przecież przyjaciółmi.”

„Nie pozwalaj podniecać się swoją pracą.”

„Wam inteligentom to łatwo. Na was pracowali ojcowie, a często i dziadkowie. No i coś wam w mózgach załatwili, co wam ułatwia pracę zawodową czy twórczą. Ja jestem pierwsze pokolenie i całą wiedzę, pożal się Boże, o świecie, o ludziach, o kulturze, musiałem zdobyć sam. Myślicie, że to łatwo? To trzeba zębami i pazurami. Wielu moich kolegów i znajomych, którzy chcieli zostać prawdziwymi inteligentami, nie dało rady i albo rozpili się na śmierć, albo w ogóle poszli na dno. tak że wy nie znacie waszego szczęścia, wam jest łatwo, bo za was pracowali inni.”

„Niech ludzie myślą o pracy, a nie o odpoczywaniu. A jeździć to mogą autobusami.”

„Jak piszecie pracę, pamiętajcie, że nie piszecie dla idiotów. Ale pamiętajcie, że idioci będą to czytać!”

„Jeśli chodzi o moją pracę, naraziłem dla niej życie, a rozum mój załamał się.”

„To będziesz chodził głodny. Chyba, że zmienisz pracę.
– Na jaką?
– Na byle jaką. Zostań kapłanem. Byłbyś niezły z twoimi skrupułami, z twoją moralnością, z twoją wiedzą o naturze ludzi i wszelkiej rzeczy. To, że nie wierzysz w wszelkich bogów, problemu stanowić nie powinno. Mało znam kapłanów, którzy wierzą. Zostań kapłanem i przestań użalać się nad sobą.”

„Życie wymaga ciągłej pracy i nakładu energii. Nie jest to praca skierowana na zewnątrz, lecz przede wszystkim praca nad sobą, nad obrazem samego siebie, nad charakterem, uczuciami i emocjami.”

„Ujrzałem wielu zakonników przyodzianych w podarte szaty i biegających w różnych kierunkach. Jeden nich podszedł do mnie i rzekł mi: - Szukasz pokoju, ale tu go nie znajdziesz. Nie widzisz, jak postępują twoi bracia? Bóg przygotowuje dla ciebie inne miejsce, inne pole do pracy.”

„Polacy mimo męstwa naród płochy, wytrwałości nie ma, zabawę woli niż pracę, życie sobie niewiele ceni. Dać je w chwili zapału, poświęcić majątek – to u nich łatwo. Fantazji dużo, ale gdy się na słowa wyczerpią, do czynu ochoty i sił brak. Sekretu nie zachowa; mówić dużo lubi, czynić mało.”

„Niech przyszłość powie prawdę i oceni każdego według jego pracy i osiągnięć. Teraźniejszość należy do nich, a przyszłość, na którą naprawdę pracowałem, do mnie.”

„Takim środkiem [powściągania zmysłowości] jest modlitwa wszelka, a szczególnie myślna (…) Takim środkiem jest ciągła praca (…) Takim sposobem jest post, a i tego środka używają Święci tak żarliwie, że niektórzy czasem po kilka dni nic nie pożywają, albo ilość pokarmu ograniczają do minimum (…) Takim wreszcie środkiem jest umartwienie zmysłu czucia, jako siedziby żądzy zmysłowej. Święci dochodzą i tu do heroizmu, bo dla ujarzmienia tej żądzy używają przeróżnych narzędzi, jak włosiennicy, ostrej dyscypliny, żelaznych łańcuszków, drucianych pasów, sypiania na twardej desce albo na kamieniach, krótkiego snu, narażania się na zimno lub gorąco (…) Jeżeli te szczyty cnoty wydają się niedostępne, niech przynajmniej każdy kapłan dalekim będzie od pieszczenia swojego ciała i znosi cierpliwie niewygody, przykrości, choroby i bóle; jeżeli zaś żądza cielesna się burzy niech ją zaraz poskromi, czy dyscypliną (o co najłatwiej), czy w inny sposób.”

„W tym kraju inteligencja nie jest cnotą, dzięki której dostaje się pracę. Najważniejsze to mieć właściwą narodowość a reszty nauczysz się służąc.”

„Alfred Tarski, jeden z największych logików w historii, jest powszechnie uważany za „człowieka, który zdefiniował prawdę”. Jego prace o pojęciu prawdy i konsekwencji logicznej były kamieniem węgielnym współczesnej logiki i miały wielki wpływ na rozwój matematyki, filozofii, lingwistyki i podstaw informatyki. Tarski był charyzmatycznym nauczycielem, żarliwie promującym swoją koncepcję logiki jako podstawy wszelkiej racjonalnej myśli, bon vivantem i kobieciarzem. Rolę „wielkiego człowieka” odegrał w całej pełni.”

„W pracy wewnętrznej wakacji nie ma.”

„Sensu mojej pracy nie nadają badania oglądalności, tylko osobista satysfakcja.”

„Nie byłem wystarczająco utalentowany [jako aktor], a ojcu nie dorównałbym nigdy. Poza tym po dziurki w nosie miałem atmosfery aktorsko-filmowej związanej z osobą ojca i jego pracą. Latanie było zresztą moim marzeniem z dzieciństwa. Dziś dużą frajdę sprawia mi reakcja pasażerów, gdy dowiadują się, że ich samolotem kieruje facet o nazwisku de Funès. Tylko nieliczni wierzą, że to prawda.”

„A ja uciekłem, bo mnie męczy rap gra,
jeszcze chwil parę, musiałby mnie ktoś uwięzić w kaftan,
jestem za stary, żeby walczyć już o względy świata,
chcę wszystkie prace swoje spalić, jak przed śmiercią Kafka.”

„Pracowałeś! lecz cóż ma wspólnego praca, z przywłaszczeniem wspólnego dobra?”

„Na wakacje jeżdżę, ale na krótko – tydzień w zupełności wystarcza. Co dalej bym robił z życiem, gdyby nie było wypełnione pracą?”

„Idą czasy, których znamieniem będzie wyścig pracy, jak przedtem był wyścig żelaza, jak przedtem był wyścig krwi.”

„Moje dzieci zaczynają zauważać, że jestem nieco inny niż reszta ojców. „Dlaczego nie masz normalnej pracy, jak każdy inny?” zapytały mnie pewnego dnia. Opowiedziałem im tę historię: W lesie były dwa drzewa: powyginane i proste. Każdego dnia, proste drzewo mówiło do powyginanego: „Spójrz na mnie… jestem taki wysoki, prosty i przystojny. A spójrz na siebie… jesteś cały powyginany i przekrzywiony na bok. Nikt nie chce na ciebie patrzeć.” I tak sobie rosły razem w tym lesie, aż pewnego dnia, przyszli drwale. Zobaczyli powyginane drzewo i to proste. „Wytnijmy proste drzewa a resztę zostawmy” – powiedzieli. Więc drwale zamienili proste drzewa na deski, wykałaczki i papier. Powyginane drzewo, jednak, ciągle tam jest, rośnie w siłę i staje się coraz bardziej dziwne z każdym dniem.”

„Każda praca jest możliwa do wykonania jeśli podzielić ją na małe odcinki.”

„My, którzy czytamy już skomentowane dzieła geniuszów albo korzystamy z ich prac, jesteśmy przekonani, że nic łatwiejszego, jak poznać się na geniuszu. Tymczasem, który był z nich od razu poznany?… Filantropów męczono lub wyśmiewano; wynalazców nazywano wariatami, a reformatorów heretykami. Można głowę postawić o zakład, że z dwu ludzi stających do jakiegoś wyścigu w dziedzinie ducha – mierność od razu zdobędzie podziw i oklaski, a geniusz – przede wszystkim zaniepokoi widzów. I dopiero następujące pokolenia dostrzegają, że jeden prześlicznie chodził po wyszlifowanych gościńcach, a drugi stwarzał nowe światy.”

„Nie wiem gdzie będę pracował potem… Może pójdę szukać pracy w pośredniaku?”

„Z ojcem miałem zawsze kłopot. Uciekałem z domu, nie chciałem żyć jak on, powtarzać jego drogi. Przez mgłę wspomnień zobaczyłem, że przez 50 lat wychodził rano do pracy i zawsze wracał. Jak już byłem dojrzałym człowiekiem zrozumiałem, że to naprawdę był facet. Nie sztuka sobie polecieć w kosmos, sztuka wracać codziennie do domu, niezależnie od tego, co się w domu dzieje, czy jest ciężko, czy jest trudno. Tego się nauczyłem. Bycia mężczyzną.”

„Jednym z objawów zbliżającego się załamania nerwowego jest przekonanie, że wykonujemy niezwykle ważną pracę.”

„Życie stało się lepsze, towarzysze, życie stało się weselsze. A gdy życie jest wesołe, to i praca idzie dobrze.”

„Pamiętajcie, nowa Polska nie może być Polską bez dzieci Bożych! Polską niepłodnych lub mordujących nowe życie matek! Polską pijaków! Polską ludzi niewiary, bez miłości Bożej! Nie może być ojczyzną ludzi bez wzajemnej czci jedni dla drugich, bez ducha ofiary i służby, bez umiejętności dzielenia się owocami pracy z tymi, którzy sami nie są w stanie zapracować na życie i utrzymanie.”

„I cóż ma z trudu swego człowiek?…
I z prac tych, które wszczął pod słońcem?…
Znikomość – jego dzieła gońcem,
A żywot jego mgnieniem powiek.”

„Bogactwo jest produktem pracy.”

„Najpierw stworzyli na ziemi szerokiej niebiescy bogowie
To pokolenie, co złotym ludzkości okresem się zowie.
(…) Żyli zaś niby bogowie nie będąc nigdy w potrzebie,
Pracy ni trudów nie znając, ni cierpień przykrej starości,
Ani w nogach ni w rękach nie tracąc młodzieńczej świeżości.
Żyli w dostatku radośnie, od wszelkich cierpień z daleka.”

„Zrozumiałem naraz, że Kartezjusz wypowiadał wprawdzie niezmiernie mądre myśli, nie one jednak decydują o życiu duchowym milionów ludzi. Wychowany na ideach XIX wieku wyolbrzymiałem rolę filozofów i pisarzy; to co – jak mi się zdawało – weszło społeczeństwu w krew, było tylko szatą zewnętrzną. Marynarki zamienono na mundury, humanitaryzm na krwiożerczość, wątpliwości kartezjuszowskie na dobrowolne wyrzeczenie się jakiejkolwiek pracy myśli.”

„Recesja jest wtedy, gdy twój sąsiad traci pracę. Depresja, gdy ty tracisz pracę. A uzdrowienie, gdy pracę traci Jimmy Carter.”

„Nie lubię dydaktyzmu w kinie, czuję wtedy, że ktoś komuś coś narzuca, dookreśla, niepotrzebnie zamyka. Nie lubię opowiadać o swojej pracy, wolę by mówili widzowie, publiczność, ciekawi mnie interpretacja innych. Przecież wszystko, co miałam do powiedzenia widać na ekranie – nie lubię sytuacji, w których muszę objaśniać swoje filmy, dawać takie instrukcje obsługi. Za to uwielbiam słuchać różnych interpretacji, patrzeć jak to, co zrobiłam żyje dalej, nabierając nowych kształtów, znaczeń, nowej wartości. Często jest inaczej niż sobie wyobrażałam, ludzie zwracają uwagę na zupełnie inne rzeczy niż ja, rozumieją film nie po mojej myśli. Ale milczę. To bardzo cenna lekcja dla reżysera i w gruncie rzeczy najprzyjemniejsze, najciekawsze oblicze tego zawodu.”

„Księżyc się pokłócił z jajkiem. Kto z nich ciszej milczeć umie. Żem był w piekle zacnym grajkiem. Ucierpiałem na rozumie. Com zarobił pracą w piekle, To straciłem przedtem w raju. Będę śpiewał coraz piękniej o księżycu i o jaju.”

„Dlatego też „Gazeta Wyborcza”, która w innym przypadku podniosłaby nieprawdopodobny klangor, projekt „instalacji”, jaką w gdańskim Centrum Sztuki Współczesnej „Łaźnia”, zamierzała zainstalować Alina Żemojdzin, zrelacjonowała zupełnie spokojnie. Pani Żemojdzin w ramach pracy dyplomowej wyprodukowała „linię kosmetyków”, a więc m. in. różne „balsamy”, no i oczywiście mydło, używając ludzkiego tłuszczu, jako surowca. (…) Rzecz w tym, że tłuszcz tłuszczowi nierówny i jeśli, dajmy na to, pochodzi on od przedstawicieli narodów mniej wartościowych, to nie ma potrzeby wszczynać alarmu, bo ten powinien być zarezerwowany dla przypadków naprawdę karygodnych. (…) Niedawno pan premier Tusk zapowiedział podjęcie prac nad legalizacją eutanazji. Wprawdzie taki finał rządowej polityki miłości może wielu ludziom wydać się zaskakujący, ale z drugiej strony wszechświatowy kryzys daje się coraz bardziej we znaki i nie jest wykluczone, że władze nie widzą innego wyjścia, jak liczbę obywateli nieco zredukować. W czasach kryzysu nie można sobie pozwolić na marnotrawstwo, wobec czego rząd premiera Tuska, jako dobry gospodarz, decydując się na legalizację eutanazji, nie może zaniedbać nawet tych dochodów, jakie można uzyskać z utylizacji zwłok obywateli poddanych ustawowej procedurze. Wszystko zatem przed nami, co zresztą przewidział prze laty Janusz Szpotański, pisząc w proroczej wizji, że „trzeba golić, strzyc to bydło, a kiedy padnie – zrobić mydło.””

„Gdy otwiera się dla nas nowe pole pracy i możemy rozszerzyć działalność na inne tereny, gorąco pragnę, na ile nasze siły pozwolą, byśmy tam pracowały na chwałę Bożą i dla dobra cierpiącej ludzkości.”

„Klasy to takie grupy ludzi, z których jedna może sobie przywłaszczać pracę innej z powodu różnicy miejsca zajmowanego przez nią w określonym systemie gospodarki społecznej.”

„Wspominaliśmy już, że współczesne instytucje ekonomiczne dzielą się na dwie kategorie: pieniężne i produkcyjne. To samo można powiedzieć o zawodach i rodzajach pracy. Do pierwszej kategorii zaliczamy zawody związane z własnością czy zawłaszczaniem, do drugiej – związane z instynktem pracy czy produkcją. To, co było powiedziane o instytucjach, odnosi się do zawodów. Interesy ekonomiczne klasy próżniaczej związane są z zawodami „pieniężnymi”, interesy klasy pracującej – z obiema kategoriami, ale głównie z zawodami produkcyjnymi. Droga do klasy próżniaczej prowadzi przez zawód „pieniężny.””

„Talent jest jak kawałek szlachetnego, ale surowego metalu: dopiero pilna praca go obrobi i wartość mu wielką nada.”

„Bez względu na obecną tendencję wiodącą ku silnym władcom, totalitarnym państwom, lewicowym dyktaturom, moje przekonania pozostały niezachwiane. Wierzę w jednostkę i w zdolność wolnych jednostek do wspólnego wysiłku. Pod tym względem moje życie i moja praca były sukcesem.”

„Bzdura to oczywista, że bogactwo bierze się tylko z pracy, a ubóstwo i nędza wyłącznie z lenistwa.”

„To jest pasja, która, na szczęście, łączy się z pracą.”

„Pisarz francuski to dla wielu blagier, dla którego nie ma nic świętego, który ze wszystkiego się śmieje i mówi sprośności. (…) Skoro przeznaczeniem naszym jest poznawać Francję z owej śmiejącej strony, nauczmyż się bodaj rozumieć ten francuski uśmiech. Wieki nieprzerwanej pracy i kultury są poza tym uśmiechem. Trzeba było zdeptać we wszystkich kierunkach wszystkie ścieżki, wszystkie dziedziny ducha, aby w świecie myśli stworzyć sobie ogródek intelektualnej zabawy, aby skrót mądrości pokoleń umieć podawać w żartobliwej formie.”

„Tylko u mnie! Tylko za grosze!
Za bezcen! Brać i wybierać proszą:
Miasta i wioski. Fabryki, huty,
Wszystko za trochę oddam waluty
Za ciężką pracę mych robotników
Razem trzydziestu żądam srebrników
Inna postać Szopki – Amerykanin – śpiewała:
Dolarów rzeka płynie
I rośnie, rośnie Wehrmacht mój
Z gadziny na gadzinę.
Moi ludzie w więzieniach szukają,
Zaglądają w okienka, wołają,
Bo ci z SA i ci z SS
To skarb nasz największy jest. (…)
HITLEROWIEC: Lecz się jednak dogadać trzeba w sprawie granic.
EMIGRANT: Po co się dogadywać? Nikt nie będzie łez lał,
Gdy Szczecin nazwiesz Stettin, a Wrocław znów Breslau.
Zaraz, zaraz… Pan bodaj przeżył okupację
Jako okupant w Łodzi, to jest w Litzmannstacie?
HITLEROWIEC: Tak jest. I pięknych wspomnień tkwią w mym sercu drzazgi.
EMIGRANT: Więc Łódź wasza! Nie mówmy o tym, to drobiazgi!”

„Wyniki naszych prac powierzmy Jezusowi. On je zapewni w ten sposób, jaki będzie uważał za dobry. Misjonarz, podobnie jak cnota, nie zna prawdziwych klęsk i zawodów. Owszem, spotyka trudności, upokorzenia, krytyki, różne prześladowania, a więc pozorne klęski i niepowodzenia, lecz klęsk prawdziwych nie zazna nigdy. Potrzeba tylko wiele ducha nadprzyrodzonego, by poprzez wszystkie niepowodzenia ujrzeć rękę Bożą i nie tracić ufności ani dać się zniechęcić, bo powodzenie nie polega na czymś zewnętrznym, dostępnym dla zmysłów. Trzeba nam też pamiętać, że dzieła Boże nabierają siły żywotnej wśród przeciwności. Nigdy nie zniechęcajmy się. Po pracy bez wyniku wracajmy do niej na nowo i mówmy z apostołami: „Panie, przez całą noc łowiliśmy i niceśmy nie złowili, ale na słowo Twoje zapuścimy sieć.””

„Pszczoły były wielkim umiłowaniem stryja Leona, kochał je i lubił miód. Ule były przeważnie typu Dadanta, najłatwiejsze w obsłudze. Były one kwadratowe, z podnoszonym dachem, którędy w okresie zbiorów miodu wsuwało się specjalne nadstawki. Nadstawka taka starczała ledwie na kilka dni, szybko bowiem napełniała się miodem i należało zakładać nową. Sad pełen był olbrzymich, szerokich lip, obsiewano go też specjalnie miododajnymi trawami. W okolicy rosły białe koniczyny, dużo łubinów, w lasach wrzos. Miodobranie zaczynało się w czerwcu, po zakończeniu kwitnienia sadów i łąk. Im wcześniejszy był miód, tym lepszy. Stryj rozsyłał go i sprzedawał po całej Polsce, dużo zabierali krewni. W domu, w glinianych dzbankach miód stał cały rok. Przede wszystkim jednak specjalnie pakowany w żelazne pudełka był sprzedawany klientom z różnych miast. Miód jesienny na pierniki kupował Toruń, wiosenny i lipcowy brał Wedel. Były miody wczesne, łąkowe, rzadziutkie, złotego koloru – te nigdy się nie scukrowały. Miód z akacji, aby się scukrzyć, musiał stać bardzo długo, i wtedy robił się podobny do drobnej, białej kaszki. Inne, późniejsze, to były miody lipcowe z lip i wrześniowe, z gryki i wrzosu. Lipcowy uchodził za najlepszy, natomiast z gryki i wrześniowy były gorsze. Kiedy miód twardniał, to na przykład gryczany ciemniał, lipcowy bielał. Wszystkie oczywiście różniły się smakiem. W okresie miodobrania, kiedy pracy było wiele, stryj wynajmował chłopców do pomocy. W specjalnym domku, zimą zastępującym stebnik, miód się wirowało. Tam przenosiło się ramki, odcinało się ciepłym nożem zasklepioną woszczynę i stawiało do centryfugi (wirówki), gdzie po wpływem kręcenia korbą miód wypryskiwał na ściany beczki i ściekał. Z dołu, kurkiem, zlewało się go do podstawionych garnków, na które nakładało się sita, aby nie wpadły odłamki woszczyny. W garnku mieściło się około szesnastu litrów miodu. Przez kilka dni garnek stał odkryty, aby miód odparował, dopiero potem zakładało się woskowy papier i zawiązywało wokół. Stryj miał biblioteczkę z książkami o pszczołach. Lubił pszczoły, a one jego. Kiedy któraś wleciała do domu, brał ją delikatnie w ręce i wynosił, nigdy go nie użądliła. Pracował gołymi rękoma, nie w rękawiczkach, mówił, że pszczoły nie lubią tego. Czasami wieczorem kładł się w sadzie i słuchał jak pracują, czy są zadowolone ze zbiorów. Mówił na przykład, że pszczoła umarła, nie zdechła; jeżeli ktoś opowiadał, że pszczoła ugryzła, odpowiadał zaczepnie: – Czy widział ktoś, aby pszczoła miała zęby do gryzienia?”

„Gdy pracuję przeżywam chwile lęku, ale gdy nie pracuję, doznaję tępego niezadowolenia i uwiera mnie własna świadomość. Życie poświęcone pracy nie jest radośniejsze od innego, ale przynajmniej człowiek nie zauważa przemijania czasu.”

„Stało się zatem tak, iż nasze książki teoretyczne i krytyczne zamiast być przejrzystymi i prostymi dysertacjami, których autorzy zawsze wiedzieliby przynajmniej, co chcą powiedzieć, a czytelnik wiedziałby, co czyta - pełne są technicznych określeń nie służących niczemu prócz tworzenia barier pomiędzy czytelnikiem a autorem. Często dzieje się jeszcze gorzej; prace są niczym puste naczynia, a sam autor nie ma pojęcia, o co mu chodzi, zadowala się ogólnikami, które wyrażone w prostym języku stałyby się niestrawne nawet dla niego samego.”

„(…) praca w TV nie jest dla mnie. Wolę kręcić trzy filmy rocznie, niż grać tego samego faceta przez dwa lata.”

„A jest straszliwym nadużyciem, które za wszelką cenę należy usunąć, jeśli matki z powodu szczupłości zarobku ojca muszą poza domem szukać pracy zarobkowej z zaniedbaniem właściwych swych prac i obowiązków, przede wszystkim wychowania dzieci.”

„Mnie w każdym razie tak zwane malarstwo artystyczne nic nie mówi; nie porusza ono także ludzi prostych i niezepsutych, ludzi nie skażonych sztuką. Potrafią je zrozumieć tylko osoby inteligentne i wykształcone, które dzięki własnej wnikliwości i doświadczeniu są zdolne objąć zmysłowe bogactwo, pełnię materiału, skrzący się liryzm, niezmierzone subtelności, nadające temu rodzajowi sztuki tak skomplikowany charakter, że jej bogactwo staje się dla ogółu niezrozumiałe. Moje własne prace są natomiast antyartystyczne i bezpośrednie; wzruszają ludzi i są dla nich zrozumiałe bez żadnego przygotowania warsztatowego (przygotowanie warsztatowe akurat przeszkadza w ich zrozumieniu). Nie wymagają – jak inne rodzaje malarstwa – obszernych wyjaśnień, znajomości dawnych idei, założeń myślowych. Wystarczy na nie po prostu patrzeć.”

„Kler, który, uporawszy się z 'heretykami' położył w dawnej Polsce rękę na wszystkim, przyczynił się do pogrążenia narodu w owej straszliwej ciemnocie, w jakiej tkwiliśmy przez cały wiek siedemnasty i trzy czwarte ośmnastego, wówczas gdy inne narody spełniały największą pracę myśli.”

„Praca to prawdziwy język międzyludzkiej komunikacji. Z wytworu mojej pracy ktoś może wnioskować o stopniu mojej miłości ku niemu. Pytamy się, za ile, a nie zastanawiamy się, jak pracę wykonać, aby przyniosła zadowolenie komuś i mnie. Etyka więc to integralna część pracy.”

„Pracy nad jednością chrześcijan nie wolno popierać inaczej, jak tylko działaniem w tym duchu, by odszczepieńcy powrócili na łono jedynego, prawdziwego Kościoła Chrystusowego, od którego kiedyś, niestety, odpadli.”