Cytaty na temat piękny

strona 8

„Dlatego też wymyśliliśmy kiedyś etykietkę „love metal”, bo w tym, co robimy, jest dużo poetyckości i wrażliwości. Nigdy nie staraliśmy się być śmiertelnie poważni i agresywni. To znaczy, ja wciąż uważam, że muzyka może być ciężka, ostra, agresywna i surowa, ale zarazem musi być piękna. Piękno to podstawa.”

„Cóż to jest miłość? Czyż to nie jest najpiękniejszy afekt ludzkiego serca! nie najzieleńszy to listek rozkwitającej duszy ludzkiej! nie braterska to dłoń podana całej ludzkości za pośrednictwem kobiety? Nie pierwszy to, nie konieczny krok, zrobiony przez nieznanego światu młodzieńca na owej pięknej drodze, która go ma zaprowadzić pomiędzy ludzi, uczynić członkiem statecznej rodziny, osądzić na pewnem stanowisku w społeczeństwie, namaścić na ojca, na obywatela!.”

„Wszyscy ludzie są o tyle piękni, o ile mniej poznani.”

„Objąć cię słowem chociażby na chwilę,
na krótki moment jak rozbłysk świtu, gdy w dialogu
z nocą dzień się pojawia, by mnożyć zwątpienie,
ale także radość, i ufność, i gorycz, i ból po stracie,
przeżywanie piękna co równie nieobjęte
jak ziemia”

„Wszystko, co składa się na szeroko rozumianą humanistykę – od prawa po sztuki piękne – wynika z interakcji między doborem indywidualnym i grupowym. (…) Naszą naturę charakteryzuje wewnętrzny konflikt między prywatą i dobrem wspólnym. Dzięki temu napięciu człowiek jest tak kreatywny, bo zapewne stanowi ono źródło naszych dążeń, nowatorstwa i fantazji. Za sprawą tego pęknięcia ludzkość jest tak wyjątkowa.”

„Jestże coś piękniejszego niż być proboszczem?”

„Nauczyciel posiadający z natury talent do swego zawodu, obejdzie się wprawdzie bez przepisów pedagogicznych nauczania. Wyśledzi sam środki stosowne, które mu pracę ułatwią i niezawodnie do zamierzonego celu go doprowadzą. Jednakże nie każdy urodził się już dzielnym nauczycielem, a wola ma także swe prawa. Jej wszechmocą można naturę zniewolić, a pracą i usilnością zastąpić godnie brak przyrodzony. Sam dar nauczycielski potrzebuje orjentacyjnej wskazówki. Wszystko to składa nam pod nogi niniejsza cześć dydaktyki. Umiejętność ta jest szczególniej pod tym względem ważna, że usposabia młodego nauczyciela do jego przyszłego powołania i że radami swemi oddala niejedno smutne doświadczenie, które dopiero na uczniu swoim zrobić musiał. Jest to piękna nauczycielskiego stanu mądrości spuścizna! Kto jej dziedzicem? Młody nauczyciel. Obowiązkiem jest jego poznać po czcigodnych przodkach spadłą na siebie pozostałość.”

„Czuję, że daję ci piękną sposobność do deklamacji o zdradzie etc., ale jeżeli natura obdarzyła mężczyzn jedynie stałością, a kobietom zaś użyczyła przymiotu naprzykrzania się, to nie moja wina. Posłuchaj mnie: znajdź sobie innego, jak ja biorę inną. Wierz mi, to dobra, bardzo dobra rada, a jeśli ci się nie podoba, to nie moja wina.”

„Może zdziwi się ktoś, jakim to sposobem jeszcze się nie widząc już jesteśmy przyjaciółmi. Lecz jakim to sposobem są naszymi przyjaciółmi ci, co żyli przed tysiącem lat, a nawet przed dwoma tysiącami lat? Tym mianowicie, że byli ludźmi pod każdym względem prawymi, o pięknych i dobrych charakterach. I my pragniemy stać się takimi, jeśli nawet – w moim przypadku przynajmniej – daleko do tego; lecz już sama chęć poniekąd zamieszcza nas w jednej z tamtymi kategorii.”

„Serce – to najpiękniejsze słowo świata…”

„Nigdy nie pozwól, by piękna kobieta wybierała ci drogę, jeśli ma na oku mężczyznę.”

„[Ale w getcie, jak ktoś rabował, nawet i z głodu, to często okradał kogoś, kto także był głodny - WB, KB].
Nie zawsze. Taki haper – chłopak, który stał koło bazaru i jak kupowałeś ćwiartkę chleba, wskakiwał na ciebie, chwytał i od razu gryzł i jadł. Czasem to było mydło, bo on nie wiedział, co masz w paczce, ale czasem coś, co za swoje ostatnie grosze kupiłeś, czasem nie, no i co? Jak go osądzić? Czy to jest kradzież? Oczywiście, 72 złote wtedy kosztował bochenek chleba, ja zarabiałem 52 złote, on to złapał i już. No więc to jest kradzież oczywiście, no i co? Przestańcie mówić takie rzeczy. Inna jest moralność w czasie wojny, moralność głodu, i inna moralność w normalnej sytuacji, kiedy mamusia prowadzi do przedszkola, daje manną kaszkę, wychowuje dobrze itd. To są sytuacje w ogóle nieporównywalne, i z takiego hapera, Co? Złodziej, to do więzienia go, tak? No powiedzcie.(…) Ja nie jestem takim moralistą, żeby wiedzieć to wszystko. Każdy człowiek powinien móc przeżyć, a inny nie musi mieć stu miliardów czy dwustu miliardów… Przecież nie pójdzie z nimi do grobu, więc co? Ale też co z tego, że ktoś ma duże pieniądze? Niech ma. Ja nie potrzebuję, mnie wystarcza to, co mam. Wystarczy mi, żeby jakiejś dziewczynie dać 200 złotych, żeby sobie kupiła piękne buciki. Choć nie wiem po co, jeśli ona ma już ładne nogi.”

„Nie ma na świecie nic piękniejszego niż nagi kwiat i naga kobieta.”

„No tak, stary… ty rzeczywiście jesteś pechowy i nie masz szczęścia do kobiet! – powiedział nachlany już Sebastian.
Siedzieli wtedy po drugiej nad ranem w jednym z klubów go-go i wpatrywali się w taneczny występ urodziwej Mariki, która kusiła swoim pięknym półazjatyckim ciałem.
– A ta ostatnia, jak ona, kur… miała na imię?
– Natalia – odpowiedział.
– No i… kurwa, co z nią?!
– Okazała się kurwą, która szukała frajera, co by pomógł spłacać jej długi – odpowiedział z szyderczym uśmiechem.
– A jak nazwiesz… te… tutaj… które świecą dupami za kasę w tańcu na rurce?
– Uczciwymi kobietami!”

„Ładne czasy nastąpiły! Najpiękniejszym prezentem jest już, kiedy człowiekowi nic nie zabiorą.”

„Ten świat, tak wdzięczny i piękny, jest zgniły i chwiejny. Śmierć, kryjąca się w jego ciemnych zakamarkach, jest – przeciwnie – szczęśliwą przystanią, której nie grożą wzburzone fale ani trzęsienia ziemi. Życie i świat stały się przedmiotem wstrętu. z jakim ostatni ludzie średniowiecza i pierwsi ludzie odrodzenia zgodnie odnosili się do śmierci. Śmierć i życie zamieniły się rolami.”

„Nasz piękny park nosił niegdyś, jak opowiadał mi nieboszczyk dziadek, imię marszałka Piłsudskiego. Później, w czasie wojny, zmieniono tę nazwę na Park Horsta Wessela. Po wojnie patronami parku zostali bohaterowie Stalingradu i byli nimi bardzo długo – do czasu, gdy marszałek Piłsudski ponownie wrócił do łask, a jego popersie do parku. Później, gdzieś około 1993, nastała Era Szybkich Zmian. Marszałek Piłsudski zaczął się źle kojarzyć – nosił wąsy i robił przewroty, głównie w maju, a nie były to czasy, gdy można było tolerować w parkach popiersia facetów z wąsami, lubiących podnosić zbrojną rękę na legalną władzę, niezależnie od efektu i pory roku. Park przemianowano tedy na Park Orła Białego, ale wówczas inne narodowości, których na Suwałkach było już bez liku zaprotestowały gorąco. I czynnie. Wówczas nazwano park Ogrodem Ducha Świętego, ale po trzydniowym strajku banków postanowiono nazwę zmienić. Zaproponowano: Park Grunwaldzki, ale zaprotestowali Niemcy. Zaproponowano: Park Adama Mickiewicza, ale zaprotestowali Litwini ze względu na pisownię i inskrypcję „polski poeta” na projekcie pomnika. Zaproponowano: Park Przyjaźni, ale zaprotestowali wszyscy. W rezultacie ochrzczono park imieniem króla Jana III Sobieskiego i tak już zostało, prawdopodobnie dlatego, że odsetek Turków w Suwałkach jest znikomy, a ich lobby nie ma żadnej siły przebicia. Właściciel restauracji „Istanbul Kebab” Mustafa Baskar Yusuf Oglu mógł zaś sobie strajkować do usranej śmierci.”

„Weźmy pierwszy rozdział Genesis i otwórzmy jakikolwiek porządny podręcznik naukowej egzegezy. Dowiadujemy się najpierw, że ten tekst został stworzony w czasie niewoli babilońskiej; analiza wykazuje, że on był przedtem przekazywany ustnie z pokolenia na pokolenie i ma wyraźnie budowę mnemotechniczną ułatwiającą zapamiętywanie. Jest podzielony na siedem dni, a każdy dzień zaczyna się tak samo, jest stały rytm: „i rzekł Bóg…, i stało się…, i widział, że to było dobre…”. Obraz świata, który jest pod to podłożony, pochodzi z babilońskich lub sumeryjskich tekstów kosmologicznych, które kursowały wtedy na Bliskim Wschodzie. Teraz przyjrzyjmy się bliżej samemu tekstowi: otóż on ma bardzo piękną budowę, najpierw jest wstęp, taka jakby ramka: „na początku Bóg stworzył niebo i ziemię, a ziemia była pusta”, potem jest opis stworzenia, a na końcu znowu ramka: konkluzja, siódmy dzień, wypoczynek. Cała reszta kompozycji ujęta jest w dwa tridua, opis pierwszych trzech dni wyobraźmy sobie umieszczone po lewej stronie, opis pozostałych trzech dni po prawej. I jest wyraźna paralelność: w pierwszym dniu Pan Bóg oddziela wody górne od dolnych – było takie wyobrażenie babilońskie – a w czwartym dniu wypełnia wody górne i dolne ptakami i rybami. W pierwszym triduum stwarza przestworza, obszary, w drugim wypełnia je bytami. Więc to jest kompozycja literacka, a nie podręcznik kosmologii, to jest piękny poemat, zapewne o funkcji liturgicznej, i trzeba go tak tłumaczyć, a nie dosłownie. Nie można dosłownie tłumaczyć np. „Lilli Wenedy”.”

„Wielu ludzi w dobrej wierze uważa za piękne nawet te rasy psów, które pomysłowość hodowcy doprowadziła do groteskowej deformacji. Rasom tym przypisuje się wartość estetyczną zależnie od ich śmieszności i mody faworyzującej dany rodzaj wynaturzenia. Dla naszych celów można powiedzieć, że użyteczność tych psów zależy od stopnia groteskowości i niestałości mody i wynika z rzadkości i związanej z nią kosztowności ras. Wartość handlowa psich monstrów takich, jak najmodniejsze obecnie rasy psów pokojowych cenionych przez właścicieli przede wszystkim jako przedmiot ostentacyjnej konsumpcji, opiera się na wysokich kosztach produkcji, Pośrednio, ze względu na ich elegancką kosztowność, przypisuje się im także użyteczność społeczną i w ten sposób, dzięki łatwej zamianie słów i pojęć, podziwia się je i uważa za piękne.”

„Nie lubię sprawiedliwych, którzy nie padają, nie potykają się. Ich cnota jest martwa i mało warta. Nie poznali piękna życia.”

„Bo jest życie piękniejsze, nowe,
i żyć warto, i umrzeć warto!
Trzeba nieść, jak chorągiew, głowę,
świecić piersią kulami rozdartą,

trzeba umieć umierać pięknie,
patrzeć w lufy wzniesione śmiało!
Aż się podłe zadziwi i zlęknie,
aż umilknie łoskot wystrzałów!”

„Nie umrę jeszcze, poczekam, poczekamy razem; my umiemy przecież pięknie czekać, na życie, na śmierć, na cokolwiek…”

„Najpiękniejsze w byciu parą jest dzielenie się swoim życiem z kimś innym.”

„Jeżeli warsztat jest bazą, podstawą sztuki i jej trwałości, to jednak nie jest wszystkim. W sztuce starożytnej jest coś innego, co sprawia, że jej dzieła są tak piękne: jest to p o g o d a, która sprawia, że nigdy nie można się im dość napatrzeć i która nasuwa nam myśl o dziele wiecznym.”

„W epoce niezbyt kosztownego piękna, jego brzydota miała w sobie coś z symbolu.”

„Tak, Kraków to był nadal trup stolicy, tak samo jak w XIX wieku, gdy przerażał podróżników, którzy do niego przyjeżdżali. Ale wtedy wyglądał jak prawdziwy, porządny upiór zbieranina ruin pięknych niegdyś pałaców i kamienic, pomiędzy którymi snuły się poobdzierane zombie mieszkańców. (…)

A teraz to nadal jest trup, zmumifikowany trup stolicy, tylko że wyszminkowany, ubrany w karnawałowy kostium i elektrowstrząsami zmuszony do pląsania. W środku tego wszystkiego stał Wawel, wawelska katedra, która wyglądała w tym wszystkim jak zaginiona świątynia z Indiany Jonesa, gdzie – jak w winzipowym pliku – leżała zgromadzona cała polska historia. Można tam sobie spacerować między kryptami Kazimierza Wielkiego, Łokietka i Jagiełły i patrzeć z niedowierzaniem, jak te mityczne postaci nabierają realnego wymiaru, jakie musiały być małe, zwykłe, kruche i niedoskonałe. I to wszystko, truchła królewskie, artefakty, całe te narodowe czary-mary, Wawelu wzniosły mur, orły, sztandary, krzyże, kości mamuta wiszące nad bramą katedry, zebrane w jednym miejscu składniki Polski, zutaten, ingredients, które zmieszane razem powinny dać jakiś, jakikolwiek, kurwa, efekt, leżą sobie bezsilnie w pliku wawelskim, wawel. rar, polska. zip, i służą jedynie do kurzenia się i zaczepiania na chwilę znudzonych spojrzeń wycieczek szkolnych i ukrywających ziewanie panów Hubertów i pań Halin, którzy z nudów wybrali się do królewskiego miasta Krakowa w wolny weekend, bo ileż można patrzeć w telewizor, ileż można grilla zjeść, a dookoła nich wszystkich trwa jedna wielka impreza byłego polskiego chłopstwa, które – po wykonanym zgrabnie i niepostrzeżenie wyrzuceniu z kraju szlachty, twórców tego nieszczęsnego narodu, bo na dobrą sprawę nie do końca wiadomo, co się z tą szlachtą stało, cała impreza jakoś się, po prostu, rozpełzła, tysiąc lat historii, ot tak, rozeszło się po domach – samo przebrało się w polskie piórka, samo wskoczyło w pańsko-polskie kontusze i wycinało po trupie swojej dawnej stolicy takie hołubce, o jakich nikomu wcześniej się nie śniło, zredukowawszy ją do roli oberży.”

„Przypominałem sobie te ich cygara, wykwintne garnitury. Myślałem o dużych porcjach steków, jazdach długimi krętymi alejami wiodącymi do pięknych domostw. Beztroskie życie. Podróże do Europy. Piękne kobiety… Czy oni są ode mnie aż o tyle mądrzejsi? Jedyne, co nas różni, to pieniądze i pragnienie ich gromadzenia.”

„Ta akcja była piękna – drybling przez całe boisko, piwot, to zawieszenie przeciwnika w koszu – fantastyczne!”

„Jak to jest, że dni, zdarzenia, chwile które były tak piękne, nagle stają się wstrętne i to bez żadnego, żadnego konkretnego powodu? Po prostu się zmieniają. Bez najmniejszej przyczyny.”

„Małżeństwo to tak piękna rzecz, że trzeba o niej myśleć całe życie.”

„(…) jeśli ludzie są piękni w środku, to stają się piękni na zewnątrz.”

„Leży przede mną Twoja fotografia zrobiona zaraz po śmierci. Z przetrąconym już karkiem spoczywasz na kocu, oczy masz zamknięte, usta rozchylone, pełne wargi są ciut blade – czyżbyś spadając przygryzł je sobie pod czarnym kapturem? Twoje piękne dłonie z palcami tak długimi, że zaraz widzi się je przy etiudach i mazurkach, zastygły w pełnym gracji ruchu – tak jakbyś właśnie w chwili otwarcia zapadni chciał pstryknąć palcami na kelnera żądając rachunku. Wiem, w momencie śmierci byłeś skrępowany, ręce miałeś związane na plecach, nogi spętane.”

„Jesteś tylko interesującą zabawka w rękach pięknej, młodej damy, mój chłopcze. Za chwilę znudzi się tobą i rzuci cię w kąt.
– Niech wtedy zazdroszczą mi ci, którzy nie mieli nawet szansy zostać jej zabawką. (…) Tylko ten, kto całe życie oddychał smogiem, doceni wartość świeżego powietrza. Niech to trwa choć mgnienie oka, choć chwilę, ale właśnie dla takiej chwili warto żyć.”

„Los to piękne słowo, za którym nie kryje się nic konkretnego. Zostało wymyślone przez ludzi dla usprawiedliwienia niedołęstwa, dla uchylenia się od moralnej odpowiedzialności za popełnioną z głupia frant podłość.”

„Odrodzenie nauczyło nas – albo nauczyło na nowo – opłakiwać zmarłe dzieci. Luter głęboko przeżył utratę szesnastoletniej córki Magdaleny. Jest rzeczą charakterystyczną, że największy polski poeta wieku XVI, humanista Kochanowski, najlepsze swoje dzieło, Treny, poświęcił córeczce Urszuli, która umarła, mając dwa i pół roku. Oczywiście utwór jest starannie wypracowany, czasem przeładowany erudycją, jednakże jego szczerość nie budzi wątpliwości; ona decyduje o wartości jego najpiękniejszych wierszy, „przejrzystych i czystych jak łzy.””

„Tajemnica życia leży w poszukiwaniu piękna.”

„Wszystko jest poezją – powiedział Edward Stachura, a w Gardzienicach wszystko jest kulturą. Wszystko, każda piędź ziemi, każde drzewko, każdy szpaczek, każda wiewiórka i wszystka najpiękniejsza młodzież z Polski i ze świata.”

„Żyję w pięknym świecie: grzesznicy żałują, ateusze chcą uwierzyć, zakochani kochają, ludzie czytają…”

„Każdą zdradę można pięknie wytłumaczyć.”

„Prawie każda droga w Yosemite ma jakąś swoją legendę, która z czasem narasta i narasta, tak, że w końcu zaczyna mocno odbiegać od rzeczywistości. Bo jak Steck – Salathé, to musi być strasznie, natomiast gdy Astroman – to pięknie itd. Ludzie sami się tym nakręcają, a w efekcie końcowym traci na tym i droga i my. Nie przyjmujemy jej bowiem taką, jaką jest, tylko podchodzimy z nastawieniem, że musi być taka a taka. Nie próbujemy też odczuć jej na swój sposób, tylko staramy się odszukać to, co rzekomo powinniśmy na niej znaleźć.”

„Wyrafinowanie duchowe naszego inteligentnego ogółu, jakkolwiek zupełnie zrozumiałe, gdy zważamy wszystkie jego źródła, przy bliższym zastanowieniu jest i smutne, i śmieszne zarazem. I nie tylko dlatego, że nie odpowiada ono poziomowi rozwoju naszych władz duchowych, że intelektualizm łączy się często ze słabymi zdolnościami umysłowymi i nawet nieuctwem, że estetyzmowi towarzyszy brak poczucia piękna, surowość i niewyrobienie smaku, podlegającego pierwszej lepszej sugestii, że w pierwszych szeregach ruchu etycznego idą niedojrzałe dusze, nie rozumiejące życia i jego zadań, niezdolne do konsekwentnego stosowania zasad, ale dlatego także, iż obecnemu momentowi i w dziejowym rozwoju naszego narodu najmniej odpowiada wszelka kontemplacja, wyrafinowanie duchowe, bierne filozofowanie lub pływanie w estetycznych ekstazach. My jesteśmy narodem młodym, a jeżeli idzie o świeżość duchową głównej masy społecznej – może najmłodszym w Europie. Polska upadła nie dlatego, że się jako naród zestarzała, ale dlatego, że się wykoleiła w rozwoju.”

„Gdybym przyszedł do führera i powiedział: Führerze, melduję, że zlikwidowałem dalsze 150 000 Polaków, otrzymałbym odpowiedź: „Pięknie, jeśli to było konieczne.””

„Królewicz wydobył komórkę w bardzo najnowszym modelu, tak piękną i błyszczącą, że w sam raz umieścić ją nad Carskimi Wrotami ikonostasu, aby w wielkiej potrzebie: powódź, wojna, prawica u władzy – zadzwonić do Szefa i się naskarżyć, otworzyć serce i nieograniczony kredyt impulsów: spasi Haspod, spasi.”

„Tyle że nie miałem tutaj wjechać związany jak szynka, ciągnięty za stopy i stukający głową w śmierdzące łajnem klepisko. Nie tak, zapewne piękne panny wyobrażają sobie tego, kto oswobodzi je z niewoli…”

„Wtedy Matka Przełożona w obecności wszystkich zebranych, ogarniętych wielkim wzruszeniem, wydobyła sztandar biało-czerwony, pięknie haftowany, ukryty do tej chwili w poszewce poduszki. Poprzedniego dnia w jakimś momencie wezwała nas do swego pokoiku. Patrzyłyśmy z podziwem, z jakim oddaniem ta staruszka haftowała polski sztandar. Dotykałyśmy delikatnie biało-czerwonego materiału, chowanego od tylu lat właśnie na tę chwilę, kiedy będzie mogła go zawiesić na domu. Uśmiechała się do nas, nie przerywając roboty. Już jutro – mówiła – na naszym domu zawiśnie sztandar. I tak się stało. Stanęliśmy na baczność. Powoli sztandar zawisnął na domu. Początkowo nieśmiało, tu i ówdzie, a potem w coraz to nowych domach ukazywały się biało-czerwone znaki wolności. Sztandary spływały z okien, balkonów i bram… Był to bardzo nierozważny krok, bo dom tak ozdobiony nieustannie był ostrzeliwany, jeśli nie przez czołgi, to przez ukrytych „gołębiarzy”, którzy sprytnie z różnych kryjówek strzelali na ulice, podwórka i w okna.”

„Narody, które przed wiekami zadbały o piękne o sobie mity, dziś jeszcze czerpią z tego ogromne profity.”

„Większość nie zdała egzaminu. Wyjątkiem jest tu „Gazeta Polska”. Mój syn Jarek powiedział, że „Gazeta Polska” pokazuje, iż można być przyzwoitym i mimo wszystko dać sobie radę. Ale muszę też wspomnieć o „Naszym Dzienniku”, który zaczęłam regularnie czytać, o pięknej postawie Radia Maryja. Są też inne odważne pisma, szczególnie katolickie, np. „Niedziela”. Interesujące i pisane bez bojaźni artykuły ukazywały się też w „Rzeczpospolitej”. Większości tego, co się pisze i mówi w mediach, nie biorę pod uwagę. Ciągle można wyczytać o gen. Błasiku, o moim synu, że jakoby wydawali jakieś polecenia. Nie bardzo sobie wyobrażam, by Leszek wydawał tego rodzaju rozkazy.”

„Gdybym chciał łatwej pracy, to zostałbym w Porto – piękny niebieski fotel, Puchar Ligi Mistrzów, Puchar UEFA, Bóg, a po Bogu ja.”

„W tym pustym miejscu, które często nazywamy człowiekiem, pulsuje coś pośredniego między diagnozą i prognozą, między naturalną koniecznością i etyczną powinnością. Właśnie w tym miejscu się spotykamy, ty i ja, oboje tak samo winni i niewinni, tak samo piękni i straszni, brat i siostra, którzy podają sobie rękę w ciemnej, pustej ulicy.”

„(…) w starych filmach są naprawdę piękne historie.”

„Kiedy życie wręcza nam wreszcie bukiet pięknych kwiatów, zwykle patrzymy podejrzliwie, czy między płatkami nie ukryła się osa.”

„Polska to piękny kraj, z bardzo przyjaznymi ludźmi. Macie tu najlepszą szkołę filmową i będę ją polecał studentom w Stanach. Powiem, że jeśli chcą być dobrymi filmowcami, muszą tu przyjechać. Ale najpierw – będą musieli nauczyć się polskiego w co najmniej 6 miesięcy. I niech nie jedzą więcej niż 10 pierogów na raz, bo nie wyjdzie im to na dobre.”

„Nigdy nie poddaję się rezygnacji. Napędza mnie chęć poznania, ciekawość życia. Jest ono bowiem czymś niepowtarzalnym. Nie dręczą mnie wyrzuty sumienia, że ocalałam, czuję natomiast wyraźnie, iż czas, który został mi dany, powinnam przeżyć pięknie.”

„Młodość jest piękna, ale strasznie głupia. Takie jej prawo.”

„Czy nigdy nie będę szczęśliwy? Co mam zrobić, żeby być? – Chciał sobie przypomnieć, czy kiedyś już w życiu odczuwał prawdziwą radość. Stanęły mu przed oczami zapomniane fragmenty przeszłości: bardzo wczesny chłodny poranek, słońce wstaje zza gór, po błotnistej drodze skaczą małe szare ptaszki. Nie miał wtedy żadnego specjalnego powodu do radości, ale ją czuł.
Albo to: wieczór, koń o lśniącej sierści ociera swą piękną szyję o płot, słychać nawoływanie przepiórek, gdzieś, skądś kapie woda. Aż zaczął szybciej oddychać w podnieceniu, kiedy sobie to przypomniał.
I jeszcze: jedzie starym wozem drabiniastym ze swoją kuzynką. Była starsza od niego, nie pamięta, jak wyglądała. Koń spłoszył się i szarpnął, ona upadła na niego i podnosząc się oparła rękę na jego nodze. Ogarnęła go rozkosz, czuł ją w brzuchu, uderzyła mu do głowy, aż do mózgu, aż do bólu.
I to: jest o północy w wielkiej ciemnej katedrze, ostry barbarzyński zapach żywicy kręci mu w nosie. Trzyma w ręku małą świeczkę przewiązaną białą jedwabną kokardą. Senny szmer odprawianej przed wielkim ołtarzem mszy nadpływa z oddali i usypia go słodko.
Mięśnie Juana rozluźniły się. Zasypiał na słomie w opuszczonej stodole. Nieśmiałe myszy wyczuły, że śpi, wyszły spod słomy, zaczęły się bawić i krzątać, i deszcz poszeptywał cicho na dachu”

„Co to znaczy? – spytała Anda. I jednocześnie spostrzegła ze zgrozą, że zamiast swoich pięknych, popielatych spodni, ma na sobie również długie, bo sięgające po łydki, białe perkalowe majtki z falbankami.
– Co to ma znaczyć? – powtórzyła głośniej, bardzo już zdenerwowana. – Gdzie ja jestem? Gdzie moje spodnie?
– Drogie dziecko – cioteczna babka uśmiechała się nadal – mówiłam ci już, że przecież sama, własnoręcznie cofnęłaś wskazówki starego, holenderskiego zegara, że przecież sama, własnoręcznie cofnęłaś czas.”

„Tancerze muszą przede wszystkim połączyć się z muzyką. Nie mogę kazać im tańczyć do danego utworu tylko dlatego, że uważam go za piękny.”

„(…) wszystko jest piękne, nawet na pewno, jeśli się ma te dwadzieścia parę lat. Wtedy są złudzenia i miłość – i wszystko jest do zdobycia, bo właśnie te głupie dwadzieścia lat. A potem przychodzi życie twarde, bezlitosne, obedrze człowieka do naga z tych złudzeń – i wtedy już nic nie zostaje z tych dwudziestu lat i z tej wiosny, i z tej miłości… Z początku człowiek cierpi, szuka jeszcze swoich złudzeń, potem przestaje cierpieć, tyje, sam sobie pluje w mordę, śmieje się z tego, co było w nim kiedyś najlepsze. Śmieje się, śpiewa głupie piosenki i boi się przyznać, że sam miał kiedyś dwadzieścia lat i wiosnę. A potem już nie ma żadnych marzeń, to już niepotrzebne, tylko tak – z dnia na dzień.”

„Naukowy obraz otaczającego mnie świata jest bardzo niepełny. Daje mi mnóstwo rzeczowych informacji, w sposób cudownie spójny porządkuje całe nasze doświadczenie, ale jednocześnie upiornie milczy o sprawach bliskich naszemu sercu, naprawdę dla nas ważnych. Nie wie nic o pięknu i brzydocie, dobru i złu, Bogu i wieczności. Nauka czasem udaje, że odpowiada na takie pytania, ale jej odpowiedzi są na ogół tak niemądre, że nie możemy ich traktować poważnie. […] Nauka jest również powściągliwa w kwestii wielkiej Jedności, której w jakiś sposób jesteśmy częścią, do której należymy. W naszych czasach Jedność tę określa się najczęściej mianem Boga przez duże B. Naukę zaś powszechnie uważa się za działalność ateistyczną. W świetle powyższych spostrzeżeń nie ma w tym nic zaskakującego. Jeżeli naukowy obraz świata nie obejmuje nawet piękna, zachwytu, smutku, jeżeli za zgodą powszechną usunięto z niego osobowość, to jak miałby obejmować najbardziej wzniosłą ideę, która objawia się umysłowi człowieka?”

„Oprócz świetnej płyty musi być cała otoczka, żeby tę płytę sprzedać… profesjonalna i pomysłowa sesja zdjęciowa, ciekawe klipy to już standard. Skoro pracujemy nad płytą rok, to nie możemy potem pozwolić sobie na zdjęcia robione w 5 minut aparatem Zorka 5. Nawet black metalowcy muszą mieć pięknie namalowane corpse painty.”

„Aktor to nie skrzypce, które im starsze, tym piękniejsze wydają dźwięki.”

„Również i prace samarytańskie i pierwsza pomoc interesowały bardzo młodzież. W Drużynie przeprowadzono kilka kursów z tej dziedziny – które prowadziła p. Krogulska obecnie P. Pułk. Kamińska, tak pięknie zapisana w kronikach obrony Lwowa.”

„Człowiek potrafi produkować na miarę każdego gatunku i stosować do każdego przedmiotu właściwą miarę: dlatego człowiek formuje też według praw piękna.”

„Nawet bohaterstwo nie jest, jak się zwykle mówi, przezwyciężeniem śmierci na rzecz życia; jest ono tylko dlatego piękna, że rzuca cień śmierci na życie i czyni je na nowo tajemniczym.”

„Piękne słowa, nawleczone na sznur poprawnej składni, mogą urzec mnie na moment, zniekształcić perspektywę, zmącić wizję rzeczywistości. Jednakże efekty te nie trwają długo; mój instynkt samozachowawczy jest zbyt wyostrzony, umiłowanie życia zbyt silne, doświadczenie w walkach słownych zbyt gorzkie. Prędzej czy później rozjaśnia mi się w mózgownicy i pojmuję tak jak pojąłem wówczas, że rozmowa, której się przysłuchuję, została wcześniej ukartowana i przećwiczona i że jej celem jest zaszczepienie mi pewnej idei. Ale jakiej?”

„Kiedy zdrada wyszła na jaw, matka powiedziała do niego pięć słów. Pięć słów.(…) Nagle stanęła w kuchennych drzwiach. Miała na sobie kwiecistą podomkę, tę, która pięknie pachniała. Pachniała mamą. Przepełniła go radość. Pomyślał, że może teraz, w dniu jego urodzin, jest gotowa mu wybaczyć.
Powiedziała pięć słów.
– Nie chcę, żebyś tu mieszkał.”

„Pokazywanie świata komuś, kto jeszcze potrafi się dziwić, jest pięknym zajęciem.”

„Zbyt piękne dla naszych uszu i strasznie dużo nut, drogi Mozarcie.”

„Moje serce jest w Lublinie, ja jestem zakochany w tym mieście. O jednej ulicy potrafię mówić przez godzinę, bo tutaj dostałem największy azyl na świecie – młodość. To piękne, że tam teraz jest masa młodzieży i uczelnie. Stare Miasto jest jednym z piękniejszych na świecie. Myślę, że tutaj przemawia przeze mnie duch patriotyzmu lokalnego, ale ja się nie zmienię.”

„Przykro było żurawiowi,
Że samotnie ryby łowi.
Patrzy – czapla na wysepce
Wdzięcznie z błota wodę chłepce.
Rzecze do niej zachwycony:
„Piękna czaplo, szukam żony,
Będę kochał ciebie, wierz mi,
Więc czym prędzej się pobierzmy.”
Czapla piórka swe poprawia:
„Nie chcę męża mieć żurawia!”
Poszedł żuraw obrażony.
„Trudno. Będę żył bez żony.””

„Przecież już jak się coś sobie wyobraża, to się myśli o czymś najpiękniejszym.”

„Dziewczyny mego miasta piękne kiedyś
teraz za sobą ciągną zardzewiały
długi i ciężki swych lat łańcuch
ciągną go w cichej nocy ulicami
jak rosyjscy burłacy łodzie
ile im jeszcze ogniw pozostało?”

„Wierzę w miłość, ale nie wierzę w idealne związki. Chociaż mój dziadek z babcią są już ze sobą ponad pięćdziesiąt lat. Piękna para, całe życie razem i nadal się kochają. Jest we mnie marzenie o stałym związku, ale jeszcze nie teraz. Żeby zbudować dobrą relację z drugą osobą trzeba najpierw odkryć siebie. Ja to dopiero robię. Dzieci chcę mieć najwcześniej po trzydziestce, jak nie później. A w ogóle co ma być, to będzie. Jak coś jest mi pisane, to przyjdzie. Nic na siłę. Życie to przygoda, z którą płynę.”

„To opowiadanie zaczyna się jako historia mojego dziadka, a kończy jako moja. Dziadek mój był maszynistą w tych dawnych czasach, kiedy nie tylko pociągi miały jeszcze napęd parowy (to w końcu nie było tak dawno), ale kiedy piękne kobiety traciły głowę w wyniku nieszczęśliwej miłości. I z jedną taką głową, uczepioną za czarne włosy pod trzonem lokomotywy, przyjechał dziadek w nocy do parowozowni (remizy). Ponieważ jej załoga wypuściła się na nocne wędkowanie do pobliskiego stawu, usiadł tymczasem na palecie, żeby zjeść skromną kolację, i w tej chwili (z kromką w ręku) zobaczył pod lokomotywą ludzką głowę.”

„Szczęśliw, kto jak Ulisses zwiedził piękne kraje,
Lub jak ten, co za złotym runem zganiał wody,
Aby potem, doświadczeń pełen i pogody,
Wrócić w dom ojców, dawne znowu czcząc zwyczaje…”

„Afrodyta jest nieskazitelnie piękna – bo bezmózga.”

„Jeanie wyglądała normalnie, wręcz zdrowo. Ale naprawdę lubiła whisky. Piła równo ze mną. Zszedłem na dół w przypływie pożądania, ale już go nie czułem, to znaczy, gdyby miała w sobie coś świńskiego, coś nieprzyzwoitego albo jakąś skazę (zajęczą wargę, cokolwiek), miałbym większą ochotę do działania. Przypomniała mi się historia, którą przeczytałem kiedyś w „Informatorze wyścigowym” o rasowym ogierze, którego nie mogli zmusić do pokrycia klaczy. Wyszukiwali mu najpiękniejsze sztuki, ale ogier zawsze uciekał. Potem ktoś, kto się na tym znał, wpadł na pomysł. Wysmarował piękną klacz błotem i ogier natychmiast ją pokrył. Chodzi o to, że ogier miał kompleks niższości, toteż dopiero kiedy klacz była zabłocona i pobrudzona, mógł w końcu poczuć się równy lub nawet lepszy od niej. Wygląda na to, że umysły koni i mężczyzn nie różnią się tak bardzo.”

„Na dodatek mamy za sobą siedem lat triumfów Tuska, które nie mogły prawicy nie zdemoralizować. Dostaliśmy twardą lekcję – że cynizm, chamstwo i brutalność zawsze popłacają, że dla wroga nie wolno mieć litości, nawet dla poległych w tragicznej katastrofie opłaca się nie mieć skrupułów wdeptać ich w błoto i obszczać, by zdławić rodzący się kult, że słabość karana jest przegraną. Karnowscy przypominają mi przedwojennych oenerowców, z politowaniem patrzących na skrupuły starszego pokolenia endecji, gdy bandyci Piłsudskiego rozprawiali się z opozycją pobiciami, skrytobójstwem, krzywoprzysiężnymi sądami i Berezą. A oni chcieli odpłacać pięknym za nadobne, walić w pysk – przecież tu chodzi o Polskę, o naród, o sprawy najświętsze, rozgrzeszające z każdego użytego środka! Tylko, tak się złożyło, zanim doczekali się możliwości walnąć w pysk Rydza, „musieli” pałek i kastetów używać głównie przeciwko innym odłamom tego samego narodowego radykalizmu.”

„Czasami piękne dzieci przychodzą na świat po ciężkim porodzie.”

„Zaskakująca, przejmująca muzyka przepełniła moje jestestwo ostrymi fragmentami tak niebywałego piękna, że do oczu napłynęły mi łzy. Chwilami zwalniała na rzecz nurtu szemrzących głosów, a ja byłem nawet w stanie uchwycić jedno czy dwa słowa. Potem przeniknęła do mojego mózgu i ukazała mi wszystkie moje wspomnienia. Zdumiało mnie ich bogactwo, a zarazem niedostatek, przeżyłem bowiem zaledwie pięćdziesiąt lat, zaś owa inteligencja, z którą zostałem właśnie skonfrontowany, stanowiła wszystkie spisane zbiorowe ludzkie wspomnienia.”

„Jadą, jadą dzieci drogą…
Siostrzyczka i brat
I nadziwić się nie mogą,
Jaki piękny świat!”

„Generał Buonaparte był najchudszym i najosobliwszym człowiekiem, jakiego spotkałem w życiu (…) włosy (opadały mu) nieporządnie aż do ramion. Ta wielka czupryna robiła szczególnie dziwaczne wrażenie w zestawieniu z jego niezwykłymi oczami… O ile w pierwszej chwili odnosiło się wrażenie, że ma się przed sobą człowieka namiętnego - uduchowionego - to po chwili przychodziła myśl, że niedobrze by było spotkać się z nim samemu w lesie. Strój generała bynajmniej nie uspokajał; płaszcz był znoszony; wszystko na nim wyglądało nędznie… Młody Buonaparte miał wspaniałe oczy, które zapalały się, kiedy zaczynał mówić… Wykrój ust niezwykle piękny… Wyrażał się zazwyczaj bardzo precyzyjnie, a jego twarz bardzo się wówczas ożywiała. Mówiono, że jest bardzo biedny i dumny jak Szkot… Nie wyglądał na żołnierza; nie był arogancki ani pyszałkowaty, nie było w nim nic z faraona czy rozbójnika. Dziś zwróciło moją uwagę, że te subtelnie wykrojone usta wskazywać mogą na to, że jest człowiekiem, który lekceważy niebezpieczeństwo, nie zna lęku.”

„Bardzo zgodni. Ale co to ma właściwie znaczyć? Zgodność jest wtedy, kiedy wiersz jest do rymu. Albo, co brzmi gorzej, kiedy w umowie wszystko się zgadza. A o miłości to można mówić wtedy, kiedy brak ci tchu, kiedy jest bezrozumna, kiedy odczuwasz brak, kiedy jest pięknie, chociaż nic się nie rymuje, kiedy jest szał… Kiedy już, na samą myśl o tym, że mógłbyś ją ujrzeć u boku innego, przesadziłbyś cały ocean, rozszarpując po drodze wszystko, co popadnie.”

„Czasem co piękne, może snem się okazać.”

„Wystarczy wyciągnąć rękę, aby objąć dziewczynę, ale wystarczy także przejść kilka kroków, aby pochylić się nad trumną, a między tym co jest najpiękniejszym życiem, a tym, co jest najokrutniejszą śmiercią – jesteśmy my.”

„Najbardziej boimy się nie tego, że jesteśmy do niczego.
Najbardziej boimy się tego, że jesteśmy potężni ponad miarę.
To nasza jasna – a nie ciemna – strona nas przeraża.
Zadajemy sobie pytanie, czy możemy być śmiali, błyskotliwi, piękni,
utalentowani i niezwykli.
A czyż właśnie tacy nie jesteśmy?”

„Opowieść jako kategoria estetyczna jest dla mnie podstawą teatru, czyli spotkania żywego widza z żywym aktorem. Każdy z nas jest kopalnią opowieści o sobie i swoim życiu, ale istnieje mnóstwo pięknych opowieści o wymiarze uniwersalnym, ponadczasowym, z którymi wielu z nas się identyfikuje i wzrusza. Szekspir jest królem tych opowieści i wciąż na nowo je przedstawiamy w teatrze w najróżniejszych interpretacjach.”

„Aparat fotograficzny wyrównuje szanse. Chroni mnie, jest moją bronią. Oni celują we mnie światłomierzami i kamerami, a ja odpłacam im pięknym za nadobne.”

„Jak przez mgłę przypomniał sobie kazania o tym, jak pięknie jest składać siebie w ofierze i jak szlachetnie oddawać innym to, co najbardziej się kocha. Nie znał się na etyce, ale nagle zrozumiał - nie w formie słów, lecz mrocznego, gniewnego, zwierzęcego bólu - że jeśli na tym polega szlachetność, nie chce mieć w niej udziału.”

„Muzyka pochodzi od samego Boga. On jest jej autorem. Myślę, że jako artysta stworzył ją, aby się z nami komunikować, aby do nas docierać, nie wrażeniowo i powierzchownie, ale do naszego ducha. Wiem, że muzyka jest darem dla nas jako jedna z form modlitwy. Dla mnie jest możliwością ciągłych prób opisywania, wyrażania piękna Boga, tego, które już odkryłem, doświadczyłem. Granie i wyśpiewywanie między innymi o tym, jaki On jest, co dla mnie zrobił, to wielki zaszczyt i radość. Muzyka stała się dla mnie także okazją do spotkania z drugim człowiekiem i opowiedzenia własnej historii. To przedziwne, ale dzięki niej czasami mamy możliwość usłyszenia i odkrycia tajemnic, których nie da się opisać samymi słowami.”

„(…) kultura afrykańska to kultura piękna i kreatywności.”

„Dla mnie najpiękniejsze jest kiedy aktor może uczestniczyć w pracy nad przedstawieniem, nad dramaturgią tekstu, ma możliwość wzięcia udziału w dyskusji dotyczącej muzyki, scenografii. Jest częścią przedstawienia i powinien mieć wpływ na pozostałe jego składowe. Czułbym się niekomfortowo, gdyby reżyser traktował mnie tylko jako pionka w grze.”

„Powodzenie tylko wtedy jest piękne, jeśli przyszło w walce o piękny cel.”

„Nie myślę wtedy o nieszczęściu, ale o pięknie, które pozostaje. W tym przeważnie leży różnica między mamą i mną. Jej radą na przygnębienie jest: „Pomyśl o całym nieszczęściu, które jest na świecie i ciesz się, że cię ono nie spotkało”. Moją radą jest: „Wyjdź na zewnątrz, na pola, do natury i słońca. Wyjdź na zewnątrz i próbuj odnaleźć szczęście w samym sobie; myśl o całym pięknie, które rośnie w tobie i dookoła ciebie, i bądź szczęśliwy”.”

„I że śnieg wygląda z początku tak świeżo i czystko, ale kiedy ludzie go rozdepczą, staje się najbrudniejszy na świecie, całkiem szary, w żółtawe plamy, i tak jest zawsze – śnieg nigdy nie może pozostać biały, a jednak co roku ma się nadzieję, że uda się jakimś sposobem sprawić, żeby był do końca piękny.”

„(…) przemówienia przed sądem Kuronia i Modzelewskiego. Piękne nawet, ale to głosy wołające na puszczy, obce mi w dodatku, bo powołujące się wciąż na „socjalizm”. „Ci dopiero daliby nam w dupę””

„Nie boję się upływu czasu. Być może dopiero kiedy będę starsza, odzyskam prawdziwy spokój. Lubię obserwować starych ludzi. Ich twarze są jak książki. Przeżycia pozostawiają na nich ślad, i to jest piękne.”

„Jest tak wiele pięknych dziewcząt i tak wiele zatruwających życie żon.”

„Rozkosze są niby fale i szczyty gór cierpienia – niby głębie i wąwozy i dopiero wszystkie one razem sprawiają, że życie jest piękne, gdyż rzeźbi się jak poszarpany łańcuch gór wschodnich, na które patrzymy z podziwem.”