Cytaty na temat łóżko

„Jestem człowiekiem o na wskroś pojednawczym usposobieniu. A oto moje życzenia: skromny domek kryty strzechą, przy tym jednak dobre łóżko, dobre jedzenie, mleko i masło pierwszej świeżości, przed oknem kwiaty, przed drzwiami kilka pięknych drzew, jeśli zaś dobry Bóg chce mnie w pełni uszczęśliwić, to niech da mi się nacieszyć widokiem sześciu czy siedmiu moich nieprzyjaciół wiszących na tych drzewach. Z sercem przepełnionym wzruszeniem wybaczę im wszystkie krzywdy, jakie mi wyrządzili w życiu – no, trzeba wybaczać nieprzyjaciołom, ale nie wcześniej, nim zawisną.”

„Zawsze intrygowała mnie w ludziach ta całkowicie niezrozumiała potrzeba nieustannego przemieszczania się z miejsca na miejsce bez wyraźnego powodu. Zamiast cieszyć się weekendem wolnym od pracy, wyjeżdżają na łono natury, gdzie gryzą ich komary, słońce przypieka na czerwono, a do spożywanego na trawie posiłku włażą mrówki i wpadają muchy. Albo jadą z ukradzioną komuś dziewczyną do Zakopanego, żeby romantycznie wdychać aromat owczych odchodów. Albo świadomie decydują się na potworne niewygody na tak zwanych działkach, gdzie żrą nadwęglone nad ogniem mięso, wdychają cuchnący dym z ogniska i śpią w iście spartańskich warunkach – podczas gdy wygodne mieszkanie z normalnym łóżkiem, łazienką z ciepłą wodą, telewizorem i lodówką stoi puste. Zboczeńcy, ani chybi! Zaś latem większość tego towarzystwa postanawia wyjechać na „wypoczynek”, z którego zawsze wraca się w stanie skrajnego wycieńczenia.”

„Pewien żarłok NIENAŻARTY
raz wygłodniał nie NA ŻARTY
i wywiesił szyld na PŁOCIE,
że ochotę ma na PŁOCIE.
Tutaj na brak RYB NARZEKA,
Bo daleka RYBNA RZEKA.
Więc się zgłosił pewien ŻEBRAK
i rzekł żarłokowi, ŻE BRAK
płoci, karpi oraz ŚLEDZI,
ale rzeki pilnie ŚLEDZI
i gdy tylko będzie W STANIE,
to o świcie z łóżka WSTANIE,
po czym ruszy na POMORZE
i w zdobyciu ryb POMOŻE…
Odtąd żarłok nasz JEDYNIE
zamiast smacznych ryb JE DYNIE.”

„1. Wszystko, co chodzi na dwóch nogach, jest wrogiem.
2. Wszystko, co chodzi na czterech łapach albo ma skrzydła, jest przyjacielem.
3. Żadne zwierzę nie będzie nosić ubrania.
4. Żadne zwierzę nie będzie spać w łóżku.
5. Żadne zwierzę nie będzie pić alkoholu.
6. Żadne zwierzę nie zabije innego.
7. Wszystkie zwierzęta są równe.”

„Ile szczęśliwych myśli zostaje zaduszonych pod kołdrą, kiedy się samotnie śpi w swoim łóżku, i ile nieszczęsnych snów się nią ogrzewa.”

„Nie mogę więc się skarżyć, jednak coś z życia wyciągnąłem, a że inni więcej, no cóż, zresztą kto ich wie, każdy tylko trajluje, przechwala się, że z tą, że z
tamtą, a naprawdę bida z nędzą, wraca do domu, siada, buty zdejmuje, do łóżka się kładzie sam z sobą, więc po co tyle gadania, ja przynajmniej, wie pan, jak człowiek tak na sobie się skupi i zacznie sobie małe, nieznaczne przyjemnostki świadczyć, nie tylko
zresztą erotyczne, bo na przykład, może się pan jak basza zabawić kuleczkami z chleba, przecieraniem binokli, ze dwa lata to uprawiałem, tu mnie głowę suszą sprawami rodzinnymi, biurowymi, polityką, a ja sobie binokle… otóż, mówię, co to ja chciałem, acha, pan nie ma pojęcia jak się od takich drobnostek ogromnieje, wprost nie do wiary, człowiek się rozrasta, swędzi pana pięta to jakby gdzieś daleko na Wołyniu, na kresach, zresztą ze swędzenia pięty też można mieć trochę satysfakcji, wszystko zależy od
podejścia, ujęcia intencji, panie, jeśli odcisk może boleć, to dlaczegożby nie miał i rozkoszy przysporzyć? A wsadzenie języka w zakamarki zębów? Co chciałem powiedzieć? Epikureizm, czyli rozkosznisium, może być dwojakie, bo primum dzik, bawół, lew, secundum pchełka, muszka, ergo w skali wielkiej i w skali małej, ale, jeśli w małej, to
potrzebna jest zdolność mikroskopowania, dozyfikowania i właściwego podzielenia, lub rozczłonkowania, bo jedzenie karmelka możesz pan rozłożyć na etapy primum wąchanie secundum lizanie, tertium wsadzanie, quartum zabawki z językiem, ze ślinką, quintum wyplucie na rękę, przypatrzenie się, sextum rozpęknięcie za pomocą zęba, że poprzestanę na tych kilku etapach, ale, jak pan widzi, można już sobie jako tako poradzić
i bez dancingów, szampana, kolacyjek, kawioru, dekoltów, frufru, pończoszek, majteczek, biustów, wyprężeń, skotek hi, hi, hi, ojej, co pan, jak pan śmie, hihihi, hahaha,; hochoch, yych, yych, z karczkiem. Ja przy kolacji sobie siedzę, z rodziną gawędzę, z lokatorami, a przecie i tak trochę paryskiego szantanu sobie po cichu wyskrobię. I niech mnie przyłapią! Tle, he, he, nie przyłapią! Cała rzecz polega na pewnego rodzaju wewnętrznym
wymoszczeniu się rozkosznisiowym i przyjemnościowym z wachlarzami, z pióropuszami, w rodzaju Sułtana Selima Wspaniałego. Ważne są wystrzały artylerii. Oraz bicie w dzwony.

Wstał, ukłonił się, zaśpiewał:

Gdy się nie ma, co się lubi
To się lubi, co się ma!”

„(…) na co dzień naprawdę trudno mi odczuć, jaki jestem sławny, ponieważ na planie filmowym nikt nie traktuje mnie jak wielką gwiazdę. Wstaję o piątej rano, kręcę zdjęcia, a potem wracam do domu i padam na łóżko. I tak w kółko. Dlatego nie bardzo potrafię rozmawiać na temat własnej popularności. Jedynym dowodem sławy, z jakim miałem bezpośredni kontakt, są naprawdę piękne łazienki hotelowe. Człowiek, który podróżuje tyle, co ja, zawsze dostaje najlepszy apartament!”

„Jeśli zabierzecie mi moje karate, to co mi zostanie? Trenowałem na drodze karate przez ponad pół wieku. I nie umiem nic innego. Chcę pozostać aktywnym w nauczaniu sztuki karate aż do śmierci. Jeśli to możliwe nie chciałbym umrzeć leżąc w łóżku, ale zaabsorbowany treningiem, na podłodze dojo jak wytrwały, stary dąb niechętny do rozsypania się. To jest moja największa aspiracja.”

„Dwie rzeczy są w życiu bardzo istotne: dobre łóżko i wygodne buty. Człowiek jest bowiem albo w łóżku albo w butach.”

„Jeśli masz Astona DB9 na podjeździe i nim nie jeździsz, to tak jakbyś miał Keirę Knightley w łóżku i spał na kanapie.”

„Wczoraj przyjechałem do Katowic, ale urzędnicy polscy robili mi tyle trudności, że musiałem znowu udać się do Berlina, aby stamtąd wrócić do Katowic. Dziś zwiedziłem kopalnię Ferdynand, ale zobaczyłem tylko urządzenia poziomu wyższego, a niestety nie mogę się dłużej zatrzymać, żeby odwiedzić i te głębsze. Wieczorem jadę pociągiem pośpiesznym do Wrocławia, to prawdziwa radość, że znowu będę spał w łóżku. (…) Przykro mi, że doznałem tylu trudności od Polaków. Będę się musiał wyrzec jazdy do Wiednia przez Kraków, bo czas leci i muszę rychło wrócić do Italii.”

„Wypróbowałem również, że jest wielce pożyteczne, jeśli spoczywając w ciemności w swym łóżku, powtarzać sobie będziesz zarysy powierzchni kształtów uprzednio studiowanych lub inne rzeczy godne subtelnych rozważań. Jest to czynność chwalebna i pożyteczna dla utwierdzenia rzeczy w pamięci.”

„Wiedział, jak wyglądają ludzie wracający z wycieczek w stanie odłączenia, gdy na powrót uaktywniają swe uczucia… można było przez wiele dni czy tygodni żyć bez uczuć i było to ponoć wspaniałe doznanie czysto intelektualnej siły, zdolnej rozwiązywać problemy dotąd maskowane przez mozaikę uczuć. Jedynym problemem były odbite wspomnienia i zablokowane uczucia, gdy się je włączyło. Wtedy dobrze było mieć koło siebie kogoś, kto rozwinąłby kłębek nieszczęścia, w jakie zmieniał się ów odłączony (można by używać łomu), i położył go do łóżka”

„Gdybyś była moją dziewczyną, kochałbym się z tobą w każdym pokoju, na każdym łóżku, na każdym dywanie, na każdym stole…
– Mamy też piękne wczesnoamerykańskie żyrandole.”

„Leżałem w ubraniu na łóżku i myślałem o tym, że stoją tu różne meble, leżą książki, wiszą obrazy, ale to wszystko nie ma sensu. Ja też tu leżę i tez nie mam sensu.”

„Lata upłynęły, odkąd ostatni raz byłem w łóżku z sześćdziesięciolatką.”

„Kiedy leżałam już w łóżku, usłyszałam, że rodzice po cichu z sobą rozmawiają. Tata mówił, że trzeba będzie coś zrobić z tymi dziećmi, bo nie sprzątają, zawalają lekcje i się nie słuchają. A na dodatek wciąż się kłócą. Chciałam wstać z łóżka i pobiec do taty, by mu powiedzieć, że w takim przypadku trzeba po prostu zlać te złe dzieci po tyłkach, ale bardzo zachciało mi się spać i zasnęłam. Przecież strasznie się dziś napracowałam.”

„Jestem tak szybki, że zeszłej nocy, gdy zgasiłem światło w moim pokoju hotelowym, byłem w łóżku zanim w pokoju zrobiło się ciemno.”

„Czasem tak wiele myśli przychodzi mi do głowy rankiem, kiedy wciąż leżę w łóżku, że schodzi całe rano, a bywa, że cały dzień i dłużej, zanim zdążę je wszystkie dokładnie spisać.”

„Szczęście jest jak lekkomyślna dziewczyna, która ci w oczy popatrzy, da całusa i leci dalej; nieszczęście jest jak poważna kobieta, która spokojnie siada przy twoim łóżku i – żyje.”

„Jego długa postać w łóżku i srebro oczu, przeświecające spod powiek. Jego dusza usiadła, potem wyszła mi naprzeciw. Takie dusze zawsze to czynią – to te najlepsze. Podnoszą się i mówią: „Znam cię, jestem gotowa. Nie, żebym się prosiła, oczywiście, ale pójdę z tobą dobrowolnie”. Te dusze są bardzo lekkie, bo idą bez bagażu, rozdały już siebie. Ta częściowo odpłynęła z oddechem akordeonu, ze wspomnieniem bąbelków wypitego latem szampana, z dotrzymanymi obietnicami.”

„Nie kładź się nigdy do łóżka bez wcześniejszego zrobienia rachunku sumienia z całego minionego dnia i zwrócenia wszystkich swoich myśli do Boga. Następnie oddaj i poświęć siebie, a także wszystkich chrześcijan, Bogu. Ponadto ofiaruj na chwałę Jego majestatu odpoczynek, który rozpoczynasz i nie zapominaj nigdy o Aniele Stróżu, który jest zawsze z tobą.”

„Mary Ann Cotton
Zimna i nieżywa
Z otwartymi oczami
Na łóżku spoczywa.
Raz, dwa; raz, dwa i trzy.
Mary Ann Cotton ma sznur na szyi
A gdzie? A gdzie? A tam w górze
Zgniły pudding za pensa sprzedaje.”

„Abdellah Drissi jest reżyserem. Poznałam go w szkole teatralnej, on kończył studia reżyserskie w Filmówce. Wcześniej studiował reżyserię teatralną w Strasburgu i dlatego już pracował w teatrach łódzkich. Dostał kilka nagród. Opowiem panu, jak wyglądało nasze pierwsze spotkanie. Któregoś dnia weszłam do sekretariatu szkoły teatralnej. Wszedł tam też taki duży, czarny człowiek. Miał loki. Pod pachą trzymał taśmy filmowe. On stał, a ja patrzyłam, w końcu potupał nogami i zapytał: 'Co się tak na mnie gapisz?', i zaczął się śmiać. Poszliśmy na kawę. I wylądowaliśmy w łóżku.(…) mój tatuś tupał nogami i mówił: 'Skończysz szkołę teatralną, a on cię wywiezie z Polski i zamieni za kozę'. No więc mój arabski narzeczony przyjechał do moich rodziców i, wręczając tatusiowi koniaczek, mamusi kosmetyki i kwiatki, poprosił o moją rękę. Po ślubie zdecydował, że zostaje w Polsce. Kiedy ojciec lepiej poznał Abdela, powiedział: „Człowiek jak człowiek, zielony czy niebieski, byle był fajny”.”

„(…) najbardziej uwielbiałem czasopismo „Galaxy”. Tata je prenumerował i ilekroć skończył czytać nowy numer, oddawał mi go. Mama tego nie pochwalała. Zawsze czytywałem je na strychu albo poza domem, w szałasie, który postawiłem w lesie. Potem chowałem je pod moim łóżkiem w schronie przeciwatomowym. Wiedziałem, że po wojnie nuklearnej nie będzie ani telewizji, ani radia, ani w ogóle niczego, toteż będę potrzebował zajęcia w chwilach, kiedy nie będę walczył z mutantami.”

„W przeciwieństwie do tych, którzy pełniąc funkcje publiczne czy społeczne, tworzą dystans, ks. Jerzy był człowiekiem niesłychanie skromnym. Nigdy nie wysuwał siebie na pierwszy plan, myślał natomiast, komu i jak można pomóc. Był człowiekiem ciepłym, wyczuwało się w nim ogromną życzliwość. Taka otwarta służebna postawa ludzi przyciąga. Pamiętam nasze spotkanie, na niecały miesiąc przed tym dramatycznym porwaniem, w szpitalu na Banacha przy łóżku Piotra Bednarza – jednego z przywódców NSZZ Solidarność na Dolnym Śląsku, który został aresztowany i był traktowany w sposób, którego trudno nie nazwać torturami. W trakcie głodówki, nie w pełni świadomy i zdesperowany, podjął nieudaną na szczęście próbę samobójczą. Ksiądz Jerzy często odwiedzał go w szpitalu, wspierał duchowo.”

„Przyjaciel jest tą osobą, którą przyjemnie jest ci zobaczyć w drzwiach, kiedy całą twarz masz w pryszczach, straszny katar i gorączkę. Możesz mówić: „Lepiej nie wchodź”, ale masz nadzieję, że powie: „Nonsens. Wracaj do łóżka. Nastawię wodę na herbatę.””

„Pacyfiści to są ludzie wzięci z księżyca, którzy nie rozumieją, że jakby nie było silnego ruchu oporu przeciwko dyktaturze, faszyzmowi, komunizmowi, to pacyfizm by nie istniał. Co to znaczy pacyfizm? Nie słyszałem, by pacyfiści ostro protestowali, że w ciemnych krajach arabskich kamieniują kobiety, które poszły z kochankiem do łóżka. Najwyżej cienko zamiauczą, ale nic poza tym. Krzyczą na demokrację, a jakoś nie krzyczą na rzeczywiste, twarde dyktatury. To pacyfiści. Dlatego ich działania są w istocie pogardą dla człowieka.”

„Plaża – największe łóżko świata.”

„Nawet nie zdejmuje butów, a często w ogóle nie idziemy do łóżka. Robimy to na podłodze. To go bardzo podnieca.”

„Życie jest szpitalem, w którym każdy pacjent jest opanowany chęcią zmiany swego łóżka. Są tylko trzy istoty godne szacunku: kapłan, wojownik, poeta. Wiedzieć, zabijać i tworzyć. Wszyscy inni są do obciosania i pańszczyzny, stworzeni do obory, czyli do wykonywania tak zwanych zawodów.”

„Człowiek układa się wygodnie w łóżku, żeby poleniuchować, a wtedy gotowe rozwiązania same przychodzą mu do głowy. Tak powstały najlepsze pomysły do moich książek.”

„Ja materacem w łóżku Łyżwińskiego nie jestem!”

„Czasami tonę w szarości dnia, gotuję, sprzątam, stoję gdzieś między obiadem, tramwajem a łóżkiem czekając na coś, na kogoś już sama nie wiem. Są ludzie, mijają. Są jeszcze kwiaty i wcześniejsze powroty do domu, o których ktoś zapomniał.”

„Modelki dzieli się na dwie grupy: te, dla których najważniejsze jest bycie w świetle reflektorów, i te, dla których modeling jest wyłącznie pracą. Byłam w tej drugiej. Zamiast iść na imprezę, kładłam się do łóżka, bo na drugi dzień trzeba było iść do szkoły. To pewnie dlatego, że wychowano mnie w innym duchu.”

„Świadkiem dowodowym był ich długoletnia przyjaciółka, pani Wiktoria Komoda, która z rozdartym, jak mówiła, sercem złożyła następujące zeznanie:
– Trzy lata patrzałam, proszę sądu wysokiego, na to, co się tam działo. Same najpierwsze złodzieje w całem Grochowie, tak zwana więzienna elita tam się schodziła i różny towar przytaszczała. Czego tam nie było: radia, gramofony, bielizna męska i damska, a Kolczyk chodził i wszystko sprzedawał. Jednego razu przychodzę, patrzę, a pan Kolczyk na łóżku leży na obcej bieliźnie, kradziony sok malinowy do wody sobie dolewa, kradzionemy serdelkami zakąsza i mówi:
– Patrz pani, pani Komoda, jak sobie żyję, wszystko mam, o czem mnie dusza zamarzy – i nogą mnie wskazał na salceson włoski, któren leżał na łóżku.”

„Czy opuścił Cię kiedyś ktoś, kogo kochałaś?
– Owszem. Zawsze ktoś kogoś opuszcza. Czasem ten drugi cię ubiegnie.
– I co wtedy zrobiłaś?
– Wszystko. Wszystko, ale to nic nie pomogło. Byłam strasznie nieszczęśliwa.
– Długo?
– Tydzień.
– To niedługo.
– Cała wieczność, jeśli się jest naprawdę nieszczęśliwym. Każda cząstka mojej istoty
tak była nieszczęśliwa, że kiedy tydzień minął, wszystko się wyczerpało. Moje włosy
były nieszczęśliwe, skóra, łóżko, nawet suknie. Nieszczęście wypełniło mnie tak
całkowicie, że nic poza nim nie istniało. A kiedy nic już nie istnieje, nieszczęście
przestaje być nieszczęściem, bo nie ma go z czym porównać. I wtedy następuje
kompletne wyczerpanie. I wtedy to mija. Powoli zaczyna się żyć na nowo.”

„Idź do łóżka, don Bazylio!”

„Próbując bezskutecznie wynegocjować podwyżkę, chciałem być grzeczny i miły. Dopiero później zrozumiałem, że Milizm rzadko chodzi do łóżka z Efektywnością.”

„Była to tym razem kobieta, którą ujrzałem w mieście,
Mówiłem z nią, ona ze mną. Leżałem w łóżku, w ciemnościach. Powiedziano mi w pewnej chwili, że jest ona u mnie. I ujrzałem ją obok mnie, oddała mi się. Zaległa ciemność. Ogarnął mnie wielki niepokój,
Mnie okrywały łachmany, ona należała do wielkiego świata. Należało nakazać jej odejść, co za strapienie!
Posiadłem ją, pozwoliłem jej, prawie nagiej, upaść z łóżka. I, w mojej niewypowiedzianej słabości, spadłem na nią. I wciąż w ciemnościach tarzałem się wraz z nią wśród dywanów. Ogromna lampa w sąsiednim pokoju rozczerwieniła inną. Wtedy kobieta znikła.
Łez wylałem więcej niż Bóg mógłby żądać ich ode mnie. Wyszedłem do miasta, które nie miało granic. O utrudzenie! Czułem się zatopiony w głuchej nocy po ucieczce szczęścia. Była to jak gdyby noc zimowa ze śniegiem, pragnącym zdusić świat na zawsze.”

„Niektórzy ludzie, kładąc się wieczorem do łóżka, myślą: «Ależ to był piękny dzień». Ja zawsze się zastanawiam: «Co też dzisiaj spieprzyłem?». Przed totalną depresją chronią mnie dwie rzeczy: optymizm Rity i aktorstwo.”

„Teatr jest dla mnie priorytetem. Pamiętam, że kiedyś miałam temperaturę 39 stopni i ledwo wstawałam z łóżka, a wieczorem miałam spektakl w Kielcach. Wezwałam więc lekarza i prosiłam o lek, który pozwoliłby mi zagrać. Dostałam jakiś specyfik, który działał przez trzy godziny. Co prawda nic z tego nie pamiętam, ale dzięki temu poświęceniu spektakl mógł się odbyć.”

„Jest w północnych krainach wyspa, która nazywa się Skandan, (…) gdzie mieszka wiele ludów. Wśród nich był niewielki lud zwany Winnilami. I była z nimi niewiasta imieniem Gambara i miała dwóch synów, imię jednego Ibor, a imię drugiego Agio; ci z matką swoją Gambarą dzierżyli przywództwo nad Winnilami. Ruszyli się zatem wodzowie Wandalów, to jest Ambri i Assi z wojskiem swoim, i mówili do Winnilów: „Albo płaćcie nam dań, albo przygotujcie się do bitwy i bijcie z nami”. Wtedy odpowiedzieli Ibor i Agio z matką swoją Gambarą: „Lepiej nam przygotować się do bitwy niż płacić Wandalom”. Wtedy Ambri i Assi, to jest wodzowie Wandalów, poprosili Wotana [Odyna, boga wojowników], aby dał im zwycięstwo nad Winnilami. Odpowiedział Wotan, mówiąc: „Których pierwszych ujrzę o wschodzie słońca, tym dam zwycięstwo”. W tym samym czasie Gambara z dwoma synami swoimi, to jest Iborem i Agio, którzy byli przywódcami Winnilów, poprosili Freję, małżonkę Wotana, żeby była przychylna Winnilom. Wtedy Freja dała im radę, aby o wschodzie słońca przybyli Winnilowie oraz ich żony z włosami rozpuszczonymi wokół twarzy na podobieństwo brody, i aby tak przybyły ze swoimi mężami. Wtedy, gdy zabłysło wschodzące słońce, obróciła Freja, małżonka Wotana, łóżko, w którym spoczywał jej mąż, i skierowała jego twarz ku wschodowi, i zbudziła go. A on, spoglądając, ujrzał Winnilów i ich żony z włosami rozpuszczonymi wokół twarzy, i rzekł: „Kim są ci długobrodzi?”. I rzekła Freja do Wotana: „Tak jak dałeś im imię, daj im też zwycięstwo.””

„Poczęstuj mnie łóżkiem!”

„Dziewczyna w oknie, ogień był tuż, tuż!
Na ręce wziąłem ją, skoczyłem w dół…
– Chciałbym to widzieć, jak leciałeś –
Na głowę z łóżka spadłeś, to był tylko sen!”

„Sława to taka gruba dama, która co prawda z nami nie sypia, ale kiedy człowiek się budzi, nie kto inny, a właśnie ona zawsze stoi przy łóżku i bacznie się nam przygląda.”

„Okoliczności się zmieniają. Ludzie się zmieniają. Zmiana jest jednym z nieuniknionych praw natury wyciskających piętno na życiu ludzi. Popełnia się błędy, odczuwa się żal, a pozostaje tylko coś, co sprawia, że zwykłe wstawanie z łóżka przychodzi z ogromnym trudem.”

„W stolicy poczuła się dobrze. Małe, dwupokojowe mieszkanie dzieliła z ciotką Melanią i jej matką. Ta święta kobieta nawet nie zauważyła, że do jej pokoju dostawiono jeszcze jedno łóżko. Chwilami demencyjna, acz niezwykle czysta i radosna babcia Zarębowa, traktowała Paulinę jak swoją ulubioną, dawno zaginioną kotkę.
– Czy pozwolisz się pogłaskać? – spytała, gdy Melania przedstawiła jej dziewczynę. – Masz piękne włosy!
– Ależ tak, mamo.
Paulina pozwoliła się pogłaskać po niezwykle bujnych, rudych jak marchewka włosach. Nie sprawiło jej to żadnej przykrości. Dłoń babci Zarębowej była lekka i przezroczysta niczym skrzydło motyla.”

„Trzy czwarte życia spędzam w łóżku.”

„Właśnie dlatego Meryl Streep tak dużo pracuje, bo wygląda jak kobieta z którą możemy czuć się związani. Meryl wygląda jak nieposłane łóżko.”

„Ludzie mówią, że jestem stary, zramolały i nie mogę mówić. Ze współczucia wolą, żebym żył w spokoju, spędzając czas w łóżku. To nie jest sprawiedliwe.”

„Radosna zabawa w łóżku.”

„Żeby przeżywać życie, trzeba widzieć w nim sens. Żeby chcieć rano wstać z łóżka, trzeba widzieć w tym jakiś cel.”

„Czy ludzie nas kiedyś zrozumieją? – zastanawiała się siedząca obok mnie Wisia. – Czy ktoś nas zrozumie, choćby nie wiem, ile opowiadać? Jakimi słowami da się opisać to, że można do takiego koszmaru przywyknąć, i do tego zawszonego parszywego łóżka, i do tych mętnych ziółek, i że naszym jedynym pragnieniem jest teraz tylko to, aby nam dali spokój. Aby nas nie ruszali. Kto tego nie przeżył, nie zrozumie, tak jak nie odczuje naszej udręki mimo najwierniejszej relacji. Bo po cóż będziemy opisywać najpotworniejsze sceny? Wzbudzą na pewno zgrozę, ale przecież nasze cierpienie polega przede wszystkim na ciągłości, na beznadziejności. Jesteśmy wiecznie w stanie bólu psychicznego i fizycznego. To tak jakby stale ktoś bliski umierał. I tak jakby stale ktoś na ciebie pluł. I tak jakby wszystko to działo się jednocześnie. Czy ja wiem, jak to przetłumaczyć na pojęcia ludzi wolnych?”

„Zresztą, jeżeli ktoś chce kogoś zamordować, to nie pomoże żadna obserwacja. Trudno dzień i noc trzymać wywiadowcę pod łóżkiem domniemanej ofiary. – Tym bardziej, że w dzisiejszych czasach nie ma łóżek. Wszyscy sypiają na tapczanach – zauważył rzeczowo Walczak.”

„Jaskier dzielił atrakcyjne kobiety, w tej liczbie i czarodziejki, na przemiłe, miłe, niemiłe i bardzo niemiłe. Przemiłe na propozycję pójścia do łóżka reagowały radosną zgodą, miłe wesołym śmiechem. Niemiłe reagowały w sposób trudny do przewidzenia. Do bardzo niemiłych trubadur zaliczał zaś te, wobec których sama myśl o złożeniu propozycji wywoływała dziwne zimno na plecach i drżenie kolan.”

„Mógł zasnąć wszędzie, w dowolnym czasie, na czymkolwiek. Widziałem go śpiącego na warsztacie z ramieniem zamiast poduszki; na krześle ze stopami na biurku; na łóżku polowym – zupełnie ubranego. Widziałem go śpiącego przez trzydzieści sześć godzin, tylko z jednogodzinną przerwą, w czasie której zjadł wielki befsztyk z ziemniakami i szarlotkę oraz wypalił cygaro; wiem też, że zasypiał na stojąco.”

„Pech oziębłej żony
Kiedy od żony ziąb z łóżka wieje,
Mąż długo miejsca z nią – nie zagrzeje!”

„Wstawałem w nocy parę razy z łóżka, żeby odpocząć.”

„Ideą tej wystawy – wyjaśniał artysta – jest wprowadzenie nas w atmosferę, która może przywołać wspomnienie sennych koszmarów z dzieciństwa: budzenie się w nocy, sikanie do łóżka, jawa po przebudzeniu dalej będąca snem. Wprowadzenie nas do świata, w którym przedmioty, które znamy, przepoczwarzają się w miarę przyglądania się im. Budzą nas z jednej rzeczywistości, a wciągają w inną.”

„Są ludzie, którzy budzą się o drugiej w nocy, żeby wejść na Twittera. I piszą: „Nie mogę spać”. A co mnie to obchodzi? Wracaj, chłopie, do łóżka!”

„Co rano budzimy się, wstajemy z łóżek i nigdy nie wiemy, w jakim momencie życie przywali nam prosto w twarz.”

„Czułam, że pogrążam się w bardzo mrocznym stanie umysłu, i zdarzało się, że rano nie byłam w stanie podnieść się z łóżka, więc postanowiłam przyjąć rolę, która zmusiłaby mnie do większej aktywności. Chciałam zająć się czymś, co wymagałoby ode mnie ciężkiej pracy fizycznej, żeby na chwilę przestać myśleć o śmierci mamy.”

„Jako dziecko myślałem naiwnie, że otwarty związek polega na tym, że rodzice mogą ze sobą swobodnie rozmawiać i wymieniać poglądy. Przez długi czas nie miałem pojęcia, że zgadzają się na chodzenie do łóżka z innymi partnerami. Gdy byłem starszy i zrozumiałem, o co w tym wszystkim chodzi, wolałem nie zagłębiać się w szczegóły i myślałem, że może to dobrze.”

„Kiedy jesteś w łóżku, nie żyjesz.”

„Gdy tylko znalazła się na zewnątrz, pod nocnym, czarnym jak węgiel niebem, natychmiast poczuła się lepiej. Może plan, który obmyśliła, nie należał do najmądrzejszych, ale wszystko było lepsze niż kolejna bezsenna noc w łóżku i użalanie się nad sobą.
Na znajomej zarośniętej ścieżce prowadzącej nad wodę łatwo było wyobrazić sobie, że Peris stąpa bezszelestnie tuż za nią, tłumiąc śmiech, gotów do kolnej nocy szpiegowania nowych ślicznych. Razem. Tally i Peris wymyślili, jak oszukać centralę domu, gdy mieli dwanaście lat.
Wtedy trzymiesięczna różnica wieku wydawała się kompletnie pozbawiona znaczenia.
– Przyjaciele na zawsze – szepnęła Tally, przesuwając palcem po niewielkiej bliźnie na prawej dłoni.”

„Tak, myślałem o samobójstwie. Miałem kilka poważnych napadów depresji. Teraz już czuję się o wiele lepiej. Był w moim życiu czas, kiedy w ciągu tygodnia przez trzy, cztery dni leżałem w łóżku i myślałem o śmierci. Bez czego nie mógłbym żyć? Bez Stefana i Steve’a.”

„Każde dziecko wie, że wtedy, gdy opuszcza pokój, zabawki ożywają. Tak samo każde dziecko wie, że w szafie i pod łóżkiem czeka na nie potwór.”

„Kto się wcześnie położy i wcześnie z łóżka wyskoczy, ten od tego głupieje i nie widzi na oczy.”

„Nie wyobrażam sobie życia bez miłości. To jest motywacja do działania, żeby rano wstawać z łóżka, walczyć z szarą codziennością, która bywa paskudna, a przecież przecież nic się nie chce”

„Ja z piłką spałem, tylko sąsiedzi na mnie krzyczeli i przychodzili do moich rodziców, bo leżąc w łóżku, odbijałem piłkę o sufit cały czas.”

„Znałem kobietę niezwykle cnotliwą, miała jednak pecha – wyszła za mąż za rogacza i od tego czasu z każdym kładzie się do łóżka.”

„Cóż, trzeba było uciec się do przemocy. Trzasnąłem najbliżej stojącą w twarz, drugą cisnąłem ma łóżko. Jakże żałowałem, że nie mam solidnej rózgi z wierzbowych witek! Kostuch okazał się lepszym mediatorem ode mnie. Wyszarpnął zza pasa krzywą szablę, uderzył nią w srebrny dzban, przecinając go na pół, i huknął:
– Milczeć, bo zarżnę was wszystkie, małe kurwiszony!”

„Przejście między dzisiejszym starcem a dzieckiem wciąż pozostaje otwarte, otwarte na oścież. Chodzę po domu mojej babki i dokładnie pamiętam, gdzie wisiały obrazy, gdzie stały meble, jak to wszystko wyglądało. Słyszę głosy domowników, czuję zapachy. Mogę dziś w nocy, leżąc w łóżku, w ciągu mniej niż sekundy przenieść się w świat mojego dzieciństwa. I jest on tak samo rzeczywisty jak świat dzisiejszy.”

„Tu ci mama śniadania do łóżka nie przyniesie.
Nie ubierze cię w dresy i nie wsadzi ci dwie paki w kieszeń.
Jak nic nie wyczeszesz, to żegnaj Leszek.
I przekaż tą depeszę – jak złapię jelenia to go wybebeszę.
Połamię mu kości, a na koniec jebnę mu kieszeń.
To już nie są domowe pielesze.”

„Panna Hanna Suchocka zamiast sobie wziąć chłopa do łóżka, to go na kolegium powlokła. Kobiecie bez chłopa rozum odbiera.”

„Często na trasach sypialiśmy w jednym pokoju. Musiałem dzielić łóżko z Larsem. Zawsze sciągał ze mnie kołdrę. Nigdy nie spałem z Cliffem, ponieważ miał wystające i nieprawdopodobnie kościste łokcie. Żaden z nas nie chrapie, za to bardzo się ślinimy.”

„Tak jak mężczyźni żądają, by ich kobiety stanowiły kombinację Madonny i dziwki, tak kobiety szukają hybrydy Jamesa Bonda i Michaela Palina – zwierzęcia w łóżku i pluszowego misia na co dzień.”

„W łóżku traktują nas jak niepełnosprawnych. Mówią o facetach „ciacho”. Jesteśmy konsumowani.”

„Przed oczyma stanął mu ogromny szpital dla maszyn. Dwóch robotów – lekarzy pchało długim, białym korytarzem leżącą na łóżku kosiarkę. Naczelny robot – lekarz spytał:
– Cóż to dolega temu chłopcu?
– Zupełnie zbzikował – odparł asystent. – Myśli, że jest śmigłowcem.
– Aha! – powiedział naczelny uczenie. – Deluzja psychomotoryczna. Szkoda. Taki sympatyczny facet.(…)
Kosiarka poruszyła się niespokojnie.
– A teraz jestem trzepaczką do jajek! – zachichotała.”

„(…) za komuny staliśmy mniej więcej wszyscy w brudnej wodzie po szyję. Więc wyglądaliśmy podobnie i wyglądało, że myślimy podobnie. Teraz woda opadła i zaczęła się rewia narodowa: ktoś podobno stał z gołą dupą, ktoś inny w dynamówkach, a jeszcze ktoś inny w stringach. Jakież to podniecające. Biedni Polacy leżą w łóżkach ze swoimi żonami i patrzą w telewizor. Oglądalność rośnie – prokreacja maleje.”

„Wiem tylko, że chcę mieszkać w przyzwoitym domu i spać w czystym łóżku, wtedy będę naprawdę szczęśliwa.”

„Właściwie mógłby udawać, że nic się nie stało. Tak, ręce pachniały mu kobietą, tak obudzili się nadzy koło siebie w łóżku, ale nie pamiętał samego… stosunku, co za głupie słowo!, może mógłby sobie wmówić, że nic nie było. Nie… Nie stać go było na takie ostre zagrywki w negocjacjach z rzeczywistością.”

„Miłość to woda, w której płyniemy, raz szczęśliwie, innym razem nie, a pewnego dnia wyskakujemy z niej, jak z łóżka.”

„Całe życie śpię w za krótkim łóżku i kąpię się w za ciasnej wannie. Dosłownie i w przenośni.”

„Dzień cały kruszę młotem i oskardem
Skałę oporną,
By zdobyć jedną noc na łóżku twardem
I karm wieczorną.
A ogłuszony duch śpi w wnętrzu mem
Kamiennym snem.”

„Im człowiek młodszy, tym większa w nim iluzja własnej nieśmiertelności. Ona pozwala człowiekowi wstawać codziennie z łóżka, uczyć się, pracować, być z innymi ludźmi, cieszyć się. Jest niezbędna, by żyć.”

„Nie zwracamy uwagi na ideologię ani na deklarację dobrej woli, lecz na to, co zostało zrobione. Ile kilometrów dróg zbudowano. Ile szkół? Ile przybyło łóżek w szpitalach? Ile osób aresztowano bezprawnie? Czy kobiety są bezpieczne poza domem? Czy sądy są sprawne i niezależne?”

„Można odkupić łóżka, stoły, komody, ale nie sposób odkupić idei!”

„Tak więc powiewał dumnie polski sztandar nad żarówiasto-różowym napisem CUKIERNIA SOLARIUM na pomarańczowym tle. W sumie dobrze, że powiewał, bo gdzie miał powiewać, to przecież polski small business napędza PKB, napędza gospodarkę tego państwa, to jemu Rzeczpospolita zawdzięcza swoją współczesną kondycję, to małe i średnie przedsiębiorstwa są tym, co tworzy Polskę, to właśnie one, stworzone przez tak pogardzanych drobnych cwaniaczków i dorobkiewiczów z najntisów, sprawiają, że Polska jako tako działa, myślałeś, to właśnie oni, ci kolesie handlujący przy użyciu łóżek polowych skarpetkami, papierosami i niemiecką chemią, są prawdziwymi ojcami założycielami tego kraju, a nie Mieszko I czy Bolesław Chrobry.

To ich nazwiska, a nie królów, Kościuszków i generałów, o których nikt i tak nic nie wie, powinniśmy przytwierdzać do obrzępolonych ścian naszych ulic. Zresztą – lepiej by tam pasowały. Bo ja wygląda tabliczka z napisem „ul. Bolesława Chrobrego” na otynkowanej pastelowym barankiem ścianie domku-bliźniaka otoczonego powyginanym w pseudobarok betonowym płotem seryjnej produkcji, do tego tabliczka z wizerunkiem wilczura i napisem „Pies zły, teściowa jeszcze gorsza”? Albo tabliczka z napisem „ul. Jagiellońska” na rozpieprzonej do szczętu kamienicy, w której mieszkańcy nadal szczają i srają do jednego sracza na całe piętro i grzeją węglem z piwnicy, modląc się do Jezusa Chrystusa, żeby dach nie zawalił się już tej zimy. Kamienicy, przed którą rozciąga się blade klepisko z jakimiś dwiema nieokreślonymi budami z blachy, w której gnieżdżą się dwa samochody zajumane z Niemiec, czekające na przebicie numerów. A golf trójeczka i czwóreczka? A? Albo wielki napis „OSIEDLE TYSIĄCLECIA CHRZTU POLSKI” wymalowany wielkimi, kolorowymi kobyłami na czteropiętrowym bloku, świeżo otynkowanego na seledyn ze wstawkami ciepłych brązów, pod którego ścianami w wytartej trawie robią się błotniste kałuże przemieszane w koktajl z popękanymi płytami chodnikowymi i jakąś żuł-ławką, na której dobywa się picie ciepłego piwa w puszkach ze sklepu Żabka zlokalizowanego w ceglanej i nieotynkowanej dobudówce przyłączonej do bloku w szalonych latach dziewięćdziesiątych? Przecież to wszystko wygląda jak żarty, jak robienie sobie jaj.

Do tego wszystkiego pasują ulice z zupełnie innymi nazwami, na przykład „Handlarzy spod dworca Zoo w Berlinie” albo „Obrońców blaszanych szczęk pod Pałacem Kultury w Warszawie”. Albo „ul. Badylarzy”, „ul. Pionierów Prywaciarstwa Polskiego”. Ewentualnie „pl. Właścicieli Kantorów” czy „al. Wypożyczalni Wideo Hollywood.””

„Każdy kto sądzi, że kobiety w mniejszym niż mężczyźni stopniu kierują się czysto chemicznymi impulsami, sam siebie oszukuje. To nieprawda, że nie zauważamy ogromnego brzucha i włosów na plecach, że chodzi nam tylko o wypasione bmw, wielki dom i wysoką polisę emerytalną. Chcemy faceta, który na nas działa. Dotyczy to większości kobiet, w tym również mnie. A konkretnie, jeśli w ciągu pierwszych trzydziestu sekund, nie dłużej, nie mam ochoty przywrzeć do niego ustami, to w ogóle nie ma o czym mówić. Można uznać mnie za płytką, albo cokolwiek innego, ale jeśli nie mam ochoty rzucić go na łóżko, zedrzeć ubrania i nieźle spocić, zapomnijmy o całej sprawie. Dziękuję bardzo za życie wypełnione bezpieczeństwem finansowym, jeżeli ceną mają być beznamiętne pocałunki (…).”

„Wszystko, co skrzętnie skrywał w swym brzuszku,
teraz leżało na jego łóżku.”

„Mam wprawdzie wyraźne lekkie skłonności ekshibicjonistyczne i biegam często nago po moim mieszkaniu, ale takim ekshibicjonistą, żeby się rozebrać dla kolorowego magazynu, nie jestem.(…) To taka wschodnia rzecz, myślę. Kiedy w Nowym Jorku otworzyłem nago drzwi, kiedy ktoś zadzwonił, podczas kiedy z moją ówczesną kobietą leżałem w łóżku, była zupełnie zakłopotana. Bezwstydni mieszkańcy wschodu i pruderyjni Amerykanie – spotykają się dwa światy.”

„Byłem niczym prostytutka, która próbuje znaleźć u klienta poczucie humoru albo chociaż ładny uśmiech, żeby jakoś znieść konieczność pójścia z nim do łóżka.”

„Opozycja nie boi się żelaznych łóżek i więziennej kaszy.”

„Lubię samotność kontrolowaną. Lubię włóczyć się po mieście. Nie boję się, że przyjdę do pustego mieszkania i sam położę się do łóżka. Boję się, że nie będę miał za kim tęsknić, kogo kochać. Potrzebuję ciepła i bliskości.”

„Moskwa Surkowa rano jest oligarchią, po południu demokracją, na kolację serwuję monarchię, a do łóżka kładzie się z totalitaryzmem.”

„Mam kartkę koło łóżka, na której zapisuję zdania lub całe historie, jak mi się coś straszliwego przyśni. Zawsze o piątej pojawiają się takie sny. Zapisuję je i zasypiam, rano rysuję i szybko wysyłam do „Lampy.””

„Młoda, jak zwykle, śpi w poprzek łóżka. Rozczochrane ciemne włosy, delikatne rysy, długie nogi, niezachwiana pewność dwunastolatki i parszywa natura.”