Cytaty na temat łóżko

strona 2

„Wychowałem się na farmie… Wtedy w Anglii nie było wilków, ale żyły lisy i borsuki. Wymykałem się nocą do lasu, by oglądać ich harce. Wracałem do łóżka, otwierałem okno i słuchałem odgłosów lasu.”

„Mam w głowie takie flesze: mój pokój, łóżko, pianino, balkon, ogród przy domu.”

„Byliśmy kiedyś z Hanną Krall w Aix-en-Provence i pewnej nocy w hotelu obudził mnie hałas. Jakaś grupa osób bardzo głośno wracała do pokoju. Usiadłem wtedy na łóżku i podzieliłem ludzkość na dwie grupy. Pierwsza to ci, którzy wracają po nocy do domu głośno, krzyczą, stukają butami, włączają światło. W ogóle nie obchodzi ich to, że obudzą sąsiadów. Druga to ci, którzy wracają po cichutku, żeby tylko nikogo nie zdenerwować. Mam wrażenie, że na przestrzeni dziejów Czesi należą do tej drugiej grupy. Też do niej należę i to jest to powinowactwo, które jako chłopak cichy i nieśmiały czuję z nimi.”

„To wszystko wydawało się takie niesprawiedliwe, czułam się strasznie samotna i było mi zimno, kiedy leżałam na podłodze, i po chwili uświadomiłam sobie, że nikt po mnie nie przyjdzie, że nie ma nikogo, kto mógłby mi pomóc, kto położyłby mnie do łóżka.”

„Gdy tak modliłem się do Boga, zauważyłem, że ukazała się w moim pokoju światłość, która rosła, aż w pokoju stało się jaśniejsze niż w południe. Wtedy to niespodziewanie niebiański posłaniec pojawił się przy moim łóżku. Stał w powietrzu, albowiem stopy jego nie dotykały podłogi.”

„Prawnik Michaela Jacksona powiedział, że od tej pory piosenkarz nigdy już nie będzie dzielił łóżka z chłopcami. W kilka minut po tej wypowiedzi paparazzi widzieli Michaela w sklepie, jak kupował bardzo duży hamak.”

„Bo miłość to nie jest i nie może być zwykłe uczucie. To nie przyzwyczajenie ani życzliwa troska. Miłość to szaleństwo, to serce, które wali jak szalone, światło, które spływa wieczorem wraz z zachodem słońca, chęć poderwania się z łóżka nazajutrz, tylko po to, by spojrzeć sobie w oczy.”

„Redaktor: To co, teraz do łóżka i spać!
Paweł Zagumny: Do łóżka to tak, ale spać potem.”

„Dalibóg, trzynastego lepiej nie wstawać z łóżka.
To prawda, ona spędza w łóżku trzynasty dzień każdego miesiąca.”

„Dziś nie istnieją już kobiety, które, aby położyć się do łóżka z innym mężczyzną, nie swoim mężem, czują potrzebę przebywania po to oceanu. A jeśli go przebędą, powrócą niezadługo. Przecież parowce pośpieszne odbywają drogę z Hawru do Nowego Jorku w pięć dni!”

„Gdyby zdolności akademickie były wszystkim, co posiadasz, nie byłbyś nawet w stanie wstać dziś rano z łóżka. W zasadzie nie byłoby nawet łóżka, z którego mógłbyś wstać. Nikt nie byłby w stanie go zrobić. Mógłbyś napisać pracę o możliwości zrobienia łóżka, ale nie mógłbyś go zbudować.”

„Jak błogo byłoby wyciągnąć się na łóżku, po nocy prawie bezsennej, i zrobić sobie małą sjestę, słysząc jak za mgłą kroki pani Maigret po mieszkaniu!”

„Wiedzą, że mogą dopaść mnie wczesnym rankiem i, gdy leżę w łóżku, nachodzą mnie ze wszystkich stron. Ale mam sposób, by je zwieść. Szybko się zrywam. One nie znoszą świeżego powietrza. Bez względu na pogodę wychodzę na spacer.”

„(…) od chwili, gdy została przyłapana w łóżku ze swoim nauczycielem francuskiego, nie otrzymywała prezentów urodzinowych…”

„Kondomy zabiły romantyzm, ale o wiele łatwiej jest z kimś się przespać – powiedział mój kumpel. – Jest w kondomach coś takiego, że kobiety czują, jakby seks nie miał znaczenia. Bo nie ma kontaktu z ciałem. I idą z tobą do łóżka o wiele chętniej.”

„Emerytura? Nigdy w życiu! To nie leży w mojej naturze. Nie zamierzam się wycofywać. A że ostatnio byłem niewidoczny? Cóż, miałem po prostu poważne problemy ze zdrowiem. Przez blisko rok krążyłem od szpitala do szpitala. Leżałem w łóżku i nie mogłem nikogo przyjmować. Poza pielęgniarkami. To był rok przymusowego wyciszenia. Teraz wracam do pracy. Arcybiskup Leszek Sławoj Głódź zwrócił mi honor. Mogę głosić kazania i na nowo kieruję parafią. Do pomocy mam administratora. Nie wiem jednak, czy w ogóle będzie mi potrzebny. No bo czy muzyk może znać się na kierowaniu parafią?”

„Kiedy pytają nas: „Dobrze, powiedzcie, jaka jest wasza wizja? Jaka jest Polska w waszych snach, waszych marzeniach?”, to przecież ta odpowiedź jest zawsze najprostsza z możliwych. To nie jest szczegółowy plan jak każdemu Polakowi ułożyć jego życie od kołyski przez łóżko, Kościół do śmierci. Nie. Ludzie sobie będą sami w Polsce układali swój plan na swoje życie.”

„Mimo że nie mogę chodzić, jestem dosyć sprawny. Daję radę wykonać wszystko wokół siebie. Sam ścielę sobie łóżko, gotuję. Śmieję się, że przeszkadzam swojej żonie tylko wtedy, gdy ona odkurza. Gdy dziś śni mi się, że mam umrzeć, to chciałbym, aby moje ciało było przekazane jakiejś medycznej instytucji, a mnie pochowali tam, gdzie chowają bezimiennych włóczęgów. Całe życie byłem związany z postacią Chrystusa, który był łazęgą, której na salony nie wpuszczano…”

„Eneaszu, Jezus Chrystus cię uzdrawia, wstań i zaściel swoje łóżko!”

„Wypadłem przez okno. Z drugiego piętra. Próbowałem dostać się na dach, chwyciłem za rynnę, no i straciłem równowagę. Wylądowałem pomiędzy balustradą a starą pralką, którą ktoś zostawił przed domem. Wiesz, kiedy człowiek jest młody, nie myśli zbyt wiele o śmierci, nie odczuwa strachu. Ten wypadek dał mi nauczkę: pora zwolnić tempo i zacząć doceniać urodę życia. Wyobraź sobie – leżałem w szpitalu i nie mogłem się ruszać. Opiekowały się mną cztery pielęgniarki. Przez cały czas dręczył mnie potworny ból. Złamałem cztery kręgi, trzy żebra i nieomal uszkodziłem rdzeń kręgowy. Lekarze naprawdę myśleli, że z tego nie wyjdę. Cała moja godność gdzieś się ulotniła. Tkwiłem bezwładnie na łóżku, wszystko robili za mnie, było to naprawdę upokarzające. Kiedy zaś już odzyskałem siły, przekonałem się, ile przyjemności daje życie. Dopiero wtedy byłem w stanie docenić, jak wspaniale jest po prostu móc wyjść na spacer. Dzięki temu doświadczeniu zyskałem pewnego rodzaju dojrzałość, którą – jak mi się wydaje – mogłem później obdarzyć Legolasa. Naprawdę miałem szczęście. Miałem dużo, dużo szczęścia.”

„Jestem przeciwnikiem kary śmierci, ale ten przypadek jest wyjątkowy. Demjaniuk wprowadził do komór gazowych tysiące ludzi, a potem mełł na pył ich kości: mężczyzn, kobiet i dzieci. (…) Oczywiście Niemcy nie skażą go na śmierć, ale mam nadzieję, że Demjaniuk dostanie dożywocie. Ten człowiek nie powinien spokojnie umrzeć we własnym łóżku. Mam nadzieję, że to, czego nie zrobiła moja Jerozolima, zrobi nie moje Monachium.”

„Henry przyjeżdża do Louveciennes i bierze mnie na stole, a potem na czarnym dywanie. Siada na brzegu łóżka, absolutnie przeobrażony. Przedtem rozproszony, niezdecydowany, teraz zbiera się, by porozmawiać o swojej książce. Jest w tej chwili wielkim człowiekiem. Podziwiam go. Przyjemnie patrzeć, jak się krystalizuje. Najchętniej pieprzyłabym się całe popołudnie. Ale lubię też nasze głębokie rozmowy.”

„Ludzie z Kontynentu mają normalne życie seksualne, Brytyjczycy zabierają do łóżek butelki z gorącą wodą.”

„Było tam coś w rodzaju otwartej szopy – dach oparty na czterech drągach, a pod tym dachem stało łóżko pokryte słomą. Usiadłem na łóżku i wydawało mi się, że nie ma i nie może być większego luksusu. Ptaszki śpiewały, cykały świerszcze. Powietrze przepełniały niezliczone głosy i dźwięki. W pobliżu przechadzały się kury i koguty. Kiedy uniosłem głowę, zobaczyłem biłgorajską bóżnicę i pola, które rozciągały się wokół aż po skraj lasu. Miały różne kształty i barwy: kwadraty, romby, trójkąty, zielone, ciemne, żółte. Byłem w raju i miałem tylko jedno pragnienie: żeby nigdy mnie stąd nie wygnano…”

„może jesteś tą kobietą którą noc
gna teraz z kąta w kąt w
pałacu łóżka może jesteś tą
kobietą która gryzie wściekłe palce
choć na pozór wybaczyła zapomniała”

„Jeśli chcesz zostać gitarzystą, to zacznij od akustycznego instrumentu, a dopiero później przejdź na elektryczny. Nie myśl, że z miejsca będziesz Townshendem albo Hendriksem, bo potrafisz robić uui uuui uuaa uuuaa i znasz parę elektronicznych sztuczek. Najpierw musisz ją poznać. Iść z nią do łóżka. Nie masz pod ręką kobiety, to śpij z gitarą. Ma nawet właściwy kształt.”

„Nie rozumiem, jak można pisać wiersze o księżycu. Jest tłusty i niechlujny. Dłubie w nosie kominów. Jego ulubione zajęcie to włazić pod łóżka i wąchać buty.”

„Ciężko było się rozstać, ale mam satysfakcję, że zdecydowałem się na ten krok, będąc na szczycie. Niczego nie żałuję. Patrzę na swoje blizny i jestem pewny, że to, co robiłem, robiłem z pasją i do końca. Nie dopuszczam jednak myśli o powrocie do tego cyrku. (…) Co najważniejsze, nic mnie też nie boli, a bywało tak, że nie mogłem dojść z łóżka do łazienki bez zażycia środków przeciwbólowych. Jestem po trzech ciężkich operacjach. Miałem prawie urwaną rękę, ciężką kontuzję kolana, ramienia, pod skórą metalową płytę płytkę i sześć śrub.”

„Nawet w szpitalu potraktowaliby mnie lepiej, tam w łóżku miałbym naczynie do dupy, a tu nie mam, bo nie mam czasu.”

„Łóżko jest mennicą snów.”

„Ktoś zapytał Kieślowskiego, czego by nie nakręcił. Odparł, że płaczu dziecka. Bo dziecko by tego nie zagrało, tylko płakało naprawdę. Tak samo jest w przypadku nagości. Paradoksalnie, takie sceny łatwiej mi wychodzą w teatrze niż przed kamerą. Bo tam przecież nie wskakuję kimś do łóżka w minutę po wejściu na scenę.”

„Jeżeli państwo pozwolą to przypomnę teraz taką anegdotę o Goldim.
Kiedyś odwiedzili go w jego domu znajomi, właściwie można powiedzieć „posiadłości”, bo to jest ogromny dom z garażem, do którego się wjeżdża i z dachem imitującym skocznię narciarską… I ci znajomi weszli do środka, szukają Goldiego, ale jego nigdzie nie ma. Wchodzą do łazienki, pokoju łaziennego właściwie, bo to jest 40 metrów kwadratowych, jacuzzi na środku, kolorowe monitory… Ale go tam także nie ma. Idą więc do jego sypialni, gdzie stoi łóżko wodne… water bed… i też nic. Aż w końcu jeden z nich mówi: „Chodźmy na górę. On ma tam taką komórkę, w której lubi siedzieć.””

„Łóżko to barometr małżeński, wskazujący, czy uczucia żony wzrastają, czy obumierają.”

„Za mniej niż 10 000 dolarów to ja nawet nie wstaję z łóżka.”

„Wezwano kiedyś ojca do znajomego domu. Zachorowała młoda guwernantka. Gdy ojciec chciał ją zbadać, powiedziała: „Panie doktorze, przyznam się panu, mnie nic nie jest, ale oni mi nie płacą, więc na znak protestu położyłam się do łóżka”. „Wie pani co” – powiedział ojciec – „niech się pani posunie, ja się też położę, bo oni mi też nie płacą”.”

„Świat jest mały, ostatecznie wszyscy kiedyś spotkamy się w łóżku.”

„Kim jest ten, co moim długopisem
Wypisuje moje wiersze
I w moim łóżku moją żonę bierze?
Kim jest ten, co przed chwilą wyszedł?”

„Gdybym dzisiaj był premierem, to wywiesiłbym sobie nad łóżkiem karteczkę, która ciągle by mi przypominała, jak wysokie jest bezrobocie.”

„Rozumiesz przecież, że ją trzeba zabić? Pytanie jak gdyby zawisło na chwilę w spokojnym powietrzu nocy, aby ulecieć poprzez ciemności w kierunku Morza Martwego. Herkules Poirot znieruchomiał z ręką na okiennym ryglu. (…) Z pedantyczną dokładnością zasłonił okno i zmierzając w stronę łóżka, uśmiechnął się dobrotliwie. „Rozumiesz przecież, że ją trzeba zabić”. Ciekawe zdanie! W sam raz dla uszu słynnego detektywa – i to pierwszego wieczoru w Jerozolimie.”

„W oddali łąki, wejdźże do łóżka,
Czeka tam na cię z trawy poduszka,
Skłoń na niej główkę, oczęta zmruż,
Rankiem cię zbudzi słońce, twój stróż.
Tu jest bezpiecznie, ciepło jest tu,
Stokrotki polne zaradzą złu.
Najsłodsza mara tu ziszcza się,
Tutaj jest miejsce, gdzie kocham cię.”

„Ja?! Z mężczyzną w pokoju, do tego w jednym łóżku?! Co wyście, zgłupiały?! Bez ślubu ani rusz! One myślały, że my już dawno jesteśmy kochankami. A my tylko po sercu, a dołem nic, mowy nie było. I po ślubie było ciężko, ale jakoś tam poszło, dzięki Bogu.”

„Pytam siebie: Cóż takiego siedzi we mnie, co mnie zwabia do zakazanych sypialni i każe popełniać zakazane czyny? Czy całe życie na pustyni, uwikłane w ten lej z czarnej materii, skręciło mnie w taki zwój nienawistnej energii, że byle domokrążny handlarz albo daleki kuzyn przybyły w odwiedziny ma się spodziewać trucizny w jedzeniu bądź ciosu toporem, kiedy leży w łóżku? Czy życie sprowadzone do swoich podstaw wypala w ludziach wszystko prócz stanów najprostszych? Czystego gniewu, czystej żarłoczności, czystego lenistwa.”

„– Motorem życia kobiety jest albo życie seksualne, doktorze, pojmuj – łóżko, lub zimne, psie wyrachowanie, doktorze, pojmij – interesowność. Kobietami „psychicznie skomplikowanymi” nazywamy panie, które łączą w sobie te obydwie cechy – doktorze, pojmij – obydwie…Plugawość duszy kobiecej jest nie do wypowiedzenia. Kobieta jest świętością plugawą…”

„Najbardziej tęskniłam za rodzicami. Chciałam znowu być małą dziewczynką, przytulić się do nich, wcisnąć między mamę i tatę tak jak wtedy, gdy miałam trzy, cztery lata i wskakiwałam do ich łóżka, przytulnego, ciepłego i najbezpieczniejszego miejsca na ziemi.”

„Każdego ranka, kiedy wstaję z łóżka, podnieca mnie myśl, że mogę mieć wpływ na życie innych ludzi.”

„Po ciężkim dniu pracy chcę tylko wrócić do domu, iść do łóżka i obejrzeć Przyjaciół.”

„Lubię wygodne łóżko, ciepłe posiłki przy stole i jazdę moim błękitnym 40-letnim garbusem po zatłoczonych uliczkach Katmandu…”

„Wymaga nieustannego zajmowania się swoją osobą i potwierdzania własnej wartości. Dziesięć minut po moim wyjściu, po godzinach, które niema całkowicie spędziliśmy w łóżku, telefonowała do mnie, abym jej powiedział, że ją kocham. Dzwoniła pięć, sześć, dziesięć razy w ciągu dnia i chciała słyszeć ode mnie wciąż to samo.”

„Piłem, nie wychodząc nawet z łóżka, przez jakieś trzy czy cztery dni. Nie mogłem się przemóc, by wziąć do ręki gazetę z ofertami. Sama myśl o tym, że znowu znajdę się naprzeciw jakiegoś siedzącego za biurkiem faceta i będę mu musiał opowiadać, jak mi zależy na pracy, jakie mam nadzwyczajne kwalifikacje, była dla mnie nie do zniesienia. Powiem szczerze: byłem przerażony życiem, tym wszystkim, co człowiek zmuszony jest robić, tylko po to, by mieć na jakąś strawę, kąt i odzienie. Dlatego właśnie nie wstawałem z łóżka i piłem. Kiedy pijesz, to świat nadal gdzieś tam sobie istnieje, ale przynajmniej na chwilę zdejmuje ci nogę z gardła.”

„Simon to przyjaciel, z którym raz na jakiś czas idę do łóżka. Jak mamy chęć.
– I który od czasu do czasu cię łomocze.
– Miał trudne dzieciństwo.”

„Jest taki komplement, który zawsze miło usłyszeć od kobiety po wyjściu z łóżka: „Jestem szczęśliwa i będę tęsknić”. I tego właśnie możecie mi państwo życzyć.”

„Tak czy owak wszystko dobrze się skończyło. Zmieniłem kierunek studiów na historię z ukierunkowaniem polityczno-filozoficznym i poznałem kilku nowych przyjaciół. Od tego czasu, życie na uczelni było wszystkim czego pragnąłem począwszy od niewielkiej ilości czasu jaki ode mnie wymagano. Tak naprawdę, nigdy się nie pogodziłem z faktem, że osiągnięcia na uczelni to coś wymagającego wysiłku. Dwa lata później zakończyłem swoją edukację z bardzo średnimi ocenami i dwoma na nowo odkrytymi i raczej naiwnymi ambicjami z lat młodzieńczych. Chciałem podróżować. I chciałem pisać.
Chęć oczywiście, sama w sobie nie gwarantuje sukcesu. Niestety moje raczej cieplarniane wychowanie nie nauczyło mnie tego. Nie nauczyły mnie tego również 3 lata w instytucji edukacyjnej, gdzie kobiety w średnim wieku codziennie sprzątają ci pokój i ścielą łóżko. Prawdę mówiąc byłem zepsuty. Przeniosłem się do Londynu, który wessał mnie niczym doktora Watsona na początku Studium w szkarłacie. W przeciwieństwie do Dr. Watsona nie zamierzałem jednak pozostać na długo – chciałem zaoszczędzić jedynie trochę pieniędzy, coś napisać i wybrać się w podróż dookoła świata płacąc za wszystko z zaliczek od hojnego wydawcy.
Jasne.
Londyn zweryfikował te marzenia. W domu, w Norfolk, a nawet w Cambridge, moje pragnienie zostania pisarzem odróżniały mnie od tłumu. W Londynie, fakt, że chcesz zostać pisarzem (artystą, reżyserem ) było czasem czymś dobijająco przeciętnym. Każdy w Londynie pisze powieść, planuje to zrobić, zna kogoś kto to robi, pracuje w wydawnictwie, albo co najgorsze z wszystkiego – już coś wydał.
Dzięki szczęśliwej sytuacji geopolitycznej będącej następstwem kliku wieków brytyjskiego imperializmu ustępującego pola szybko rozwijającej się strefie wpływów Stanów Zjednoczonych, ludzie na całym świecie chcą się uczyć angielskiego.
Z zupełnie zrozumiałych, choć pedagogicznie niepewnych powodów, ludzie wierzą, że jedyny sposób by nauczyć się angielskiego to lekcje z native speakerami. Dodaj do tego powszechną żyłkę handlową przedsiębiorców, odrobinę sprytnej reklamy i oto wynik – przemysł Nauki Języka Angielskiego (NJA). Niecały rok od momentu, gdy zdecydowałem, że chcę żyć i pracować za granicą znalazłem się w Istambule mając za sobą cztery tygodnie treningu w International House bez wartego uwagi doświadczenia i z większą pensją niż lokalny lekarz. Czyż gospodarka rynkowa nie jest wspaniała?
NJA była dla mnie dość przypadkową karierą (zapewne podobnie jak w przypadku 90% jej pracowników), lecz dziwnym trafem kontynuowałem ją 14 lat. Poczucie winy w stosunku do nieszczęsnych tureckich lekarzy sprawiło, że dobrze wyuczyłem się tego fachy. Czytałem literaturę, dołączyłem do zawodowych stowarzyszeń, zapisałem się na dalsze kursy. Z Istambułu jeździłem do Londynu, Z Londynu do Madrytu, z Madrytu do Glasgow. Z nieopierzonego ucznia stałem się dyrektorem studium, potem doświadczonym profesjonalistą w dziedzinie NJA i wreszcie trenerem nauczycieli. Moje wynagrodzenie rosło. Niewielkie szkółki otworzyły mi drogę do w miarę poważnych instytucji, które otworzyły mi drogę do profesjonalnych firm, które otworzyły mi drogę do posady na uniwersytecie. Rozdawałem foldery na konferencjach. Ale zaraz…
Czy nie chciałem zostać pisarzem? No tak. Podczas, kiedy utrzymywałem się z uczenia angielskiego, również pisałem w tym języku. czasem wściekle, czasem spokojnie i leniwie – zależnie od nastroju. Pisałem krótkie historie, pisałem artykuły. Pisałem scenariusz i poświęciłem półtora roku mojego cennego czasu próbując sprawić aby jakiś filmowiec potraktował go poważnie. Pisałem powieść. Zupełnie nic nie wydałem i nikt nie zrobił filmu.
Na plus mogę policzyć to, że pisałem to na co miałem ochotę.
W końcu napisałem Modyfikowany węgiel. Golancz go wydał, Hollywood kupiło, a ja zostawiłem swoją stałą pracę.
Osiem miesięcy. Tak po prostu.
Ciągle piszę. Musiałbym być martwy albo sparaliżowany, żeby przestać.”

„Zoe… wiesz, że jestem lesbijką, tak?
– Mówiłam o szczoteczkach – odpowiada.
– Wiem. – Przeczesuję palcami idiotycznie postrzępione włosy. – Ja tylko… nie chcę, żebyś myślała, że coś przed tobą ukrywam.
Siada naprzeciw mnie na swoim łóżku.
– A ja jestem Rybą – oznajmia.
– Co to ma do rzeczy?
– A to, że jesteś lesbijką?”

„Teraz jednak nie liczą się ani pradawne, ani dawne czasy, nie liczą się stare dobre czasy, a tym bardziej trzeźwe czasy teraźniejsze, czasy nowożytne, czasy próby, wydarzenia współczesne. Cała moja czasowość pogrążyła się w bezczasowości, mój czas upływa mi tak, jakby go nie było, wprost z sali operacyjnej wraz ze swoim szpitalnym łóżkiem wpadła w lukę czasową, wypełnioną bladym półmrokiem i widziadłami, ale niepoddaną rachubie czasu – widziadła, które ukazują się na zmianę, i głosy, które słyszy, nie mogą zaprowadzić w niej ładu.”

„Książki warto pisać tylko wtedy, jeśli przekroczy się ostatnią granicę wstydu; pisanie jest rzeczą bardziej intymną od łóżka; przynajmniej dla mnie.”

„Zabawa w łóżku jedzeniem? Świetny pomysł! Niektórzy polecają bardziej cukinię, przetestuj i sama zdecyduj.”

„(…) lubię swój zawód – aktorstwo. Moja praca, jest moją pasją. Lubię spotykać się z ludźmi. Lubię wstać rano łóżka i – jak pisała Agnieszka Osiecka – pchać tę taczkę obłędu. Bardzo lubię teatr i cieszę się, że tu wracam. Miałem dwa lata przerwy w występach na deskach teatralnych. A od tego właśnie zaczynałem. Sprawia mi to niezmierną przyjemność i nie robiłbym tego, gdybym nie kochał teatru, gdyby nie był moją pasja. Absolutnie teatr jest tym, co kocham.”

„Są małżonkowie, którzy dobrze ze sobą żyją tylko w ciągu pół doby, w łóżku.”

„Dom, w nim łóżko. I lodówka pełna.
Stąd tak mnie bawi chmura, choćby była ciemna.”

„Zdradliwe związki doprowadziły ją w końcu do aberracji płynącej z pustki. Pustki ciała, chłodu duszy. „Oni polują na okruchy mojej sławy – zwierzała się przyjaciółce. – To ich pociąga. Chcą iść do łóżka z moim nazwiskiem, ale sami angażują się jedynie na poziomie własnego pępka”.”

„Nie jestem zapatrzony w pieniądze. Możesz spać tylko w jednym łóżku w danej chwili. Możesz jeść tylko jedno danie w danej chwili lub być tylko w jednym samochodzie w danej chwili. Nie muszę więc mieć milionów dolarów, by być szczęśliwym. Wszystko, czego potrzebuję, to ubrania na sobie, przyzwoity posiłek i trochę miłości, gdy jej potrzebuję. To ostateczny rozrachunek.”

„W obcym łóżku zawsze śpi się gorzej.”

„Ach, mówiła, oddzielam łóżko od wszystkich innych moich spraw”. Odpowiadał, że to niepotrzebna hipokryzja, że właśnie powinna od tego wychodzić, wszystko, co robi, także tworzy, musi być przedłużeniem tego, co się lubi najbardziej, najgłębiej.”

„(…) mój ojciec urodził się w Chorwacji, matka zaś w Niemczech. Oboje po II wojnie światowej wyemigrowali do Australii. Poznali się w Melbourne, pobrali się, no i któregoś razu poszli do łóżka, i tak oto najpierw na świecie pojawił się mój brat, a potem ja. Brat jest starszy ode mnie o trzy lata. Wszyscy nadal mieszkamy w Melbourne.”

„Gdy byłam mała, stawałam na łóżku jak na scenie i śpiewałam na cały głos, wyobrażając sobie, że śpiewam dla tysięcy fanów.”

„Zacząłem myśleć o czarnych dziurach, kiedy kładłem się do łóżka. Moje inwalidztwo sprawia, że jest to bardzo powolny proces, więc miałem wiele czasu.”

„Ten film jest takim pstryczkiem w nos. Wiele rzeczy, z których obecnie mam ubaw, albo których nie znoszę, które drażnią mnie potwornie, zostały w nim zawarte. Młodzi mężczyźni mieszkający w kawalerkach z betonu, pracujący w jakichś absurdalnych, nudnych firmach i marzący o używanym sportowym aucie, by móc zaszpanować przed jakąś „lolą”. Wszystkie te aktorki od siedmiu boleści, gwiazdy sezonu i telenowel. Te, które robią „wielką karierę”, której ścieżka prowadzi przez niejedno łóżko. Ci fantastyczni, awangardowi reżyserzy filmowi i teatralni. Ci wizjonerzy z permanentnym katarem i szklistymi oczkami. Wszystkim postawiłem pomnik. Mnie się przy okazji też dostało.”

„Pewien znajomy opowiadał mi, że kiedy zarezerwował na wakacje pokój na Helu, właścicielka pokazała mu łóżko i powiedziała, że tutaj, w tym pokoju i na tym łóżku spała pani Staniszkis. W ten sposób podnosiła wartość tego pokoju.”

„Zapewne jego życie nie układało się nazbyt szczęśliwie, ale czyż nie był sam sobie winien? Po co od lat opiekował się starą, chorą i brzydką żoną? Czy nie mógł wziąć sobie takiej, która jemu mogłaby pomagać, a nie tylko żądała pomocy? (…) Gdyby łóżko grzała mu młoda, zdrowa dziewucha, a nie usychająca starowina, to i nie byłoby całego nieszczęścia…”

„Pewnie teraz jest już w porządku, ale niedawno Brad Pitt wylądował w szpitalu z grypą. Pitt jednak uparcie twierdzi, że nie leżał w łóżku z grypą – oni są po prostu dobrymi przyjaciółmi.”

„N. rozwinął przede mną swoje poglądy na rząd i na społeczeństwo, swoje zapatrywania na ludzi i świat, nader smutne i bolesne; zauważyłem na to, że musi być nieszczęśliwy. Odpowiedział, że w istocie cierpiał dość długo, ale że obecnie te pojęcia nie przerażają go już. Podobny jestem – rzekł – do owych Spartan, którym dawano za łóżko ciernie, z tym, że kolce wolno im było kruszyć jedynie własnym ciałem; po tej operacji łóżko zdawało się im wcale wygodne.”

„Mam fajne życie, ale – tak jak każdy – czasem płaczę, czasem jestem smutna, czasem w ogóle mi się nie chce wstać z łóżka. Jestem normalnym człowiekiem.”

„(…) jednak uporczywie nadaję sens temu, co się stało. Bo bez tego strasznie ciężko jest rano wstać z łóżka.”

„Weźmy kartkę papieru milimetrowego i na linii poziomej odłóżmy „odległość”, a na skali pionowej zaznaczmy „czas”. Jeśli leżymy w łóżku od godziny 8:00 do 12:00, nasza linia świata jest prostą linią pionową. Przebyliśmy cztery godziny w przyszłość, ale nie ruszyliśmy się z miejsca. Nawet spędzanie czasu w ulubiony sposób – niepodejmowanie żadnej czynności – tworzy linię świata. Jeśli kiedykolwiek ktoś będzie nas krytykował za lenistwo, możemy zgodnie z prawdą twierdzić, że według teorii względności Einsteina wytyczamy linię świata w czterowymiarowej czasoprzestrzeni).”

„Łóżko jest najniebezpieczniejszym miejscem na świecie. 80 procent ludzi w nim umiera.”

„Zachodnia ściana Zadniego Kościelca
Trudno było
Dobić się
Do jej łóżka
Ale gdy
Wbijałem hak
Traciła cnotę
W ponurym zacięciu
Które przeszliśmy
Razem
W zeszłym sezonie
W zachodniej ścianie
Zadniego Kościelca”

„Mama mówiła, że najbardziej zależy jej na tym, żeby Martynka dobrze się uczyła i nie sprawiała kłopotów rodzicom i nauczycielom. Ojciec nic nie mówił, bo prawie nigdy go nie było. Tak przynajmniej zapamiętała. Czasem chciała, żeby tata przyszedł do niej, usiadł na łóżku, kiedy będzie zasypiała, i tylko patrzył na nią w milczeniu, jednak nigdy się tak nie zdarzyło.”

„Reżyser kocha albo nie kocha aktora, idzie z nim do łóżka albo nie. Związek tych dwojga jest mocno seksualny.”

„Jestem wrogiem kobiet, ale nie w łóżku.”

„Trzeba, żeby w agromiasteczku była gorąca woda, żeby dojarka wieczorem kładła się do męża do łóżka umyta.”

„Pragnę być tym, czym byłam,
Zanim łóżko i zanim nóż,
Agrafa ozdobna i maść
Ujęły mnie jak w nawias;
Chcę koni płynących na wietrze,
Miejsca i czasu poza umysłem.”

„Kobiety godne miłości są tak rzadkie jak geniusze. Dla takich kobiet warto stawiać świątynie, dla zwykłych wystarczą szałasy z lustrem, kuchnią i jednym łóżkiem.”

„Rozejrzałem się po pokoju. Z wyjątkiem niezasłanego łóżka z brunatnymi plamami na pościeli nie było w nim śladów niczyjej bytności. Ktoś stracił pół litra krwi i zniknął.”

„HIV? Nie idę do łóżka z każdą dziewczyną, więc się nie martwię. Dajmy sobie spokój z tymi wszystkimi chorobami i resztą bzdur – jeszcze nikt od tego nie umarł.”

„Ale całe życie jest niebezpieczne, a przecież nie pozostajemy w łóżkach przez cały dzień, bojąc się wyjść w obawie, że jakiś samolot może spaść nam na głowę albo ziemia rozstąpi się nam pod nogami.”

„Andrzej Lepper złapał mnie za włosy z tyłu głowy u dołu i trzymając zaprowadził do drugiego pokoju. Tam rzucił mnie na łóżko. To ciągnięcie za włosy bolało. Zdarł ze mnie bieliznę. Wydaje mi się, że to wtedy był tak bardzo pijany.”

„Trzy siostry syjamskie
przy moim łóżku
a każda z nich miłosierna.”

„Mieszkanie spełniało kilka funkcji. Funkcję spania, funkcję czytania, funkcję jedzenia, funkcję malowania się i funkcję nie-myślenia. Wszystkie funkcje koncentrowały się na zaścielonym żółtą kapą łóżku.”

„Szach i ja – tytułowaliśmy się nawet w łóżku.”

„Mama dotknęła spoconego czoła Damianka.
– Masz z pewnością gorączkę – stwierdziła mama. – Nie powinieneś dzisiaj iść do szkoły.
– Ale nie chciałbym opuszczać lekcji – powiedział Damianek.
– Wracaj do łóżka – zarządziła mama.
– Ale ja tak bardzo chcę iść – zaczął płakać Damianek. – Dzisiaj na pewno będę… – blada i spocona twarz Damianka nagle zzieleniała. Poderwał się z krzesła i rzucił w kierunku klo. Mama pobiegła za nim.”

„Miłość – ciężka choroba, ponieważ obydwoje od razu muszą iść do łóżka.”

„(…) wykształcenie matka odebrała tylko elementarne w klasztorze Sakramentek we Lwowie, jej wyobraźnia poetycka, nie wyzyskana i niekształcona, wypowiadała się w wierze w cuda, duchy, zjawy, w zabiegach pobożnych i modlitwach, w żarliwym życiu religijnym jej samej i obu córek, z którymi była w serdecznym porozumieniu. (…) Na choroby w domu pomagała woda z Lourdes i cudowny obrazek Pana Jezusa (…) Nowenny odmawialiśmy wszyscy klęcząc wieczorami przed ołtarzykiem Serca Jezusowego. Wisiał na ścianie pomiędzy łóżkiem matki i siostry, paliła się na nim wieczna oliwna lampka z czerwonego szkła. (…) Nad drzwiami medalik cudowny św. Benedykta chronił od złodziei pokój, w którym i tak trudno było coś ukraść, bo nędza wyglądała z każdego kąta. Św. Antoni Padewski pomagał szukać rzeczy zgubionych, Matka Boska Nieustającej Pomocy ratowała w cięższych i lżejszych chorobach, Niepokalanie Poczęta w małej figurce porcelanowej miała też swój ołtarzyk w pokoju – świeckich obrazków w ogóle nie było na ścianach. Największy obraz na ścianie to było Niepokalane Poczęcie Papuzińskiego.
W zimie chodziliśmy o w pół do siódmej na roraty przed szkołą, do Trzech Króli śpiewaliśmy w domu kolędy, w poście co niedzieli odmawiałem u św. Mikołaja Gorzkie Żale od 4 do 8 po południu, a w piątki wieczorem obchodziłem na klęczkach 14 stacyj Męki Pańskiej. W maju co wieczór zasypiałem podczas Litanii Loretańskiej w kościele Bernardynów lub u św. Mikołaja. (…)
Najbardziej świeckie były miesiące letnie. Wtedy już tylko jakieś 4-godzinne nabożeństwo dziękczynne i ekspiacyjne, dni krzyżowe, Boże Ciało, św. Trójca, św. Piotr i Paweł, Matka Boska Zielna lub imieniny siostry najstarszej i własne nakazywały nabożeństwa poza niedzielami. (…)
I w lecie jednak dzień, zmrok i część nocy wypełniały myśli i nastroje związane z wiarą religijną. Co dzień rano przed śniadaniem trzeba było głośno mówić na klęczkach przed ołtarzykiem Ojcze Nasz, Zdrowaś Mario, Wierzę w Boga, modlitwę do Anioła Stróża i Modlitwę za umarłych na końcu. To samo wieczorem przed snem.”

„Podwórze było małym bardzo małym kwadratem w środku ziemia uczepiona
wątłego korzenia dom podparty wypchany szkielet odzierał tapetę jak
łuskę cebuli do głębi aż do pierwszego roku

Obok ogromny pokój lalek była wojna mówiła moja… to była ściana
po prostu odcięta jak chętnie wstawiłabym tam meble i bawiłabym się w kuchniach
w różowozielonych i niebieskich ustawionych jedna na drugą

Ale wszystkie dzieci były jeszcze małe i miały cieniutkie włosy w ich snach
przechodziły wychudzone konie i ojciec przechodził w buciorach przez łóżko”

„Nie będzie małżeństwa z SLD. Nie zamierzamy iść do łóżka z kimś chorym na AIDS.”

„Za nią stała druga ona przyglądając jej się zza pleców. Miała przebity policzek drewnianym nożem do nakładania masła, przypominającym bardziej skrzydło. Dziura była na tyle stara, że bez trudu wkładała weń palec. Za którymś razem wetknęła go do ust tej z przodu. Zwymiotowała. Obie położyły się bezszelestnie na swoich łóżkach w bezimiennym miejscu czekając na nic.
Ludzie wariują od wiatru.
Autonomia zmian.
Przypadek.”

„Ilość łóżek nie jest jedynym miernikiem dostępności do świadczeń zdrowotnych, a tym bardziej nie wypływa w sposób bezpośredni na jakość tych świadczeń. Sama likwidacja łóżek niczemu nie służy i nie jest ona żadnym celem ustawy. Ważnym działaniem jest natomiast przeprofilowanie obecnie istniejącej infrastruktury w sposób pozwalający w największym stopniu zabezpieczyć potrzeby zdrowotne lokalnych społeczności.”

„To jest polityka małego Dyzia, który, jak prezes podstępem postawił go w trudnej sytuacji, to piszczał cieniutkim głosikiem tam pod pomnikiem. Potem składał to na stan swojej choroby. No, jeśli ktoś jest chory, to nie chodzi i nie infekuje innych na demonstracji, tylko kładzie się do łóżka i leczy swoje wirusy. Więc jak prezes na niego huknął jak wilkojad, znaczy ludojad, to piszczał cieniutkim głosikiem. Zorientował się, że zaliczył wpadkę, to teraz postanowił tupać do prezydenta. Tylko że to jest tupanie nieznośnego bachora, których chcąc coś wymusić na kimś starszym i bardziej poważanym, tupie. No, pan poseł Ziobro może jeszcze rzucić się na ziemię pod Kancelarią Prezydenta i krzyczeć jak oparzony.”

„A tak i stara poszła we świat – zaczęła Jagustynka.
– Kto? – spytała Anna podnosząc się.
– A stara Agata.
– Na żebry…
– Juści, że na żebry! Hale! nie na słodkości, ino na żebry. Obrobiła krewniaków, wysłużyła się im bez lato, to już ją puściły na wolny dech.
– Wróci na zwiesnę, to im naznosi w torebeczkach, a to i cukru, a to i harbaty, a to i grosza coś niecoś; zaraz ją będą miłowały, każą spać w łóżku, pod pierzyną, robić nie dadzą, coby se wypoczena. A wujna, a ciotka jej mówią, póki tego ostatniego szelążka od niej nie wyciągną… A jesienią to już la niej miejsca nie ma w sieni ani we chliwie. Scierwy, psie krewniaki i zapowietrzone – wybuchała Jagustynka i taki gniew ją przejął, że stara jej twarz posiniała.
– Biednemu to zawsze na ten przykład wiatr w oczy dorzucił jeden z komorników, stary, wynędzniały chłop z krzywą gębą.”

„Przeklinam tylko w łóżku.”