Cytaty na temat blask (192 cytatów, strona 2)

„Sandomierska pszenica, Wisła w blasku księżyca,
Mgły nad Wisłą i słowik w wiklinach.
Bije dzwon za poległych, dziś i wczoraj, i niegdyś,
Na zegarach tęsknoty godzina.”

Zofia Solarz (1902–1988)

Źródło: Pieśń o Sandomierzu

„Naszymi mistrzami są ludzie. Robimy to, czego ludzie chcą od nas; nie robimy tego, czego nie chcą. (…) Musimy dzielić blaski i cienie życia naszych żołnierzy, jeść to co jedzą i nosić to, co oni noszą.”

Feng Yuxiang (1882–1948)

Źródło: Jakub Polit, Pod wiatr. Czang Kaj-szek 1887–1975, Kraków 2008, s. 152.

O ludziach

„No bo czym jest w istocie rosyjski komunizm? Szedł naprany chłop przez zaśnieżone podwórze odlać się do śmietnika, zapatrzył się w blask lampki w oszronionej szybie, podniósł głowę, ujrzał czarną pustynię nieba z ostrymi punkcikami gwiazd – i nagle tak boleśnie, tak rozpaczliwie pociągnęło go ku tym światłom wprost z tej pieprzonej codzienności, że prawie doleciał.”

Wiktor Pielewin (1962) pisarz rosyjski

Napój ananasowy dla pięknej damy

O świetle

„Pieniądze, ach, pieniądze,
wielkie, wielkie żądze,
kariera, sława, blaski,
oklaski, ach oklaski –
to są tylko obrazki.”

Stanisław Sojka (1959) polski wokalista, instrumentalista i kompozytor jazzowy

Źródło: Są na tym świecie rzeczy

O pieniądzach

„Akceptacja siebie jest oczywiście ważna. Ale niedoskonałość jest dla mnie piękniejsza. Często nawet ciekawsza, nie taka plastikowa, lalkowa. Z tego, co nieatrakcyjne, bije wewnętrzny blask, który powoduje, że staje się to bardzo interesujące.”

Dorota Androsz (1979)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Bydgoszcz, 10 października 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zalezymin.htm

„Serc związkom blask pochodni nie przymnaża ceny.”

Jean Baptiste Racine Fedra

Fedra
Źródło: Akt V, scena I http://www.polona.pl/dlibra/doccontent?id=36865, wyd. Biblioteka Polska, Warszawa 1924, s. 56, tłum. Tadeusz Boy-Żeleński.

Serce

„Blask Tajemnicy Wiekuistej wyrżnął Izydora prosto w pysk, jak świetlisty bufor jakiegoś załadowanego potwornością całego Istnienia mgławicowego monstre-pociągu.”

Stanisław Ignacy Witkiewicz książka Jedyne wyjście

Jedyne wyjście

„W dalekie fiordy północnej Norwegii
blask sławy zanieśli z Karpatów
strzelcy z Podhala – wśród wrzawy bitewnej
wśród huku szrapneli, granatów.”

Zbigniew Gajewski (1926–2017) polski poeta

Źródło: Narvik (1946)

„W jego wyobraźni ludzkość przedstawiała się jako zbiór szarych kamieni, między którymi raz na tysiąc, jeżeli nie rzadziej, trafiał się klejnot. Zaś ponad tymi chłodnymi i bezświetlnymi bytami ukazywały się istoty nadzwyczajne, podobne do zapalonych lamp, które szarym kamieniom nadają fizjognomię, a klejnotom – blask, barwę i przezroczystość.”

Bolesław Prus Emancypantki

Emancypantki
Źródło: tom II

„Ani ciszy, ani pełnego mroku, bez odblasku neonów srebrzącego firankę. Ani zapachu ziół, wilgotnej kory sosen, butwiejących liści – przez uchylone okno sączyły się się do pokoju aromaty nocnego ogrodu. Wdychałem je głęboko, z uczuciem błogości. Dobrze mi było. Zobaczyłem w ciemnościach nieszczerze uśmiechniętą twarz Agnieszki, usłyszałem jej głos ni to napastliwy, ni z poczuciem winy: O co chodzi, Jarek, niech skonam, czepiasz się głupstw! To Zbych mnie wyciągnął do kina, nie ja go! A ty nie byłeś w cyrku z Marylą? Nieprawda, żadnej draki ci nie zrobiłam, zmyślasz. Dobra, niech będzie, to ja kupiłam bilety – i co z tego? Ty przecież miałeś mecz, wiedziałam, że nie pójdziesz, dlatego ci nie proponowałam. Pójdziesz na ten film z Marylką? Proszę bardzo, wcale nie będę zazdrosna… Te ostatnie słowa były niedobre, bo zabrzmiały szczerze. I uśmieszek Agnieszki – ironiczny, chłodny, jakby prowokujący. Zrozumiałem wtedy, że mnie już nie kocha, że szuka pretekstu, aby zerwać, że chce chodzić ze Zbychem. Dlaczego nie śmie powiedzieć mi tego wprost? Czyżby kołatały w niej resztki uczucia, którym byliśmy przepełnieni wtedy, na obozie harcerskim, owej bezksiężycowej, gwieździstej nocy, kiedy staliśmy na mostku dotykając się ramionami i patrząc w posrebrzoną wodę? A następnego dnia widzieliśmy parę staruszków idących wolno pod rękę i Agnieszka powiedziała, że my kiedyś też będziemy tak szli – ona i ja. I że starość musi być straszna, ale ze mną nie boi się nawet starości.
Ładnie umiała mówić. Jej rzęsy trzepotały przy tym jak dwa czarne motyle, a oczy jaśniały łagodnym blaskiem przez mgłę.”

Aleksander Minkowski (1933–2016) polski prozaik, reportażysta, scenarzysta filmowy

Ząb Napoleona

O starości , O pokoju , O emocjach , O zerwaniu

„Czuję już, mocny puls po grzbiecie gdzieś wędruje dreszcz
słodki dreszcz.
Przytul się, zanim blask rozłączy nas i kołysz mnie
kołysz tak.
I tylko zapach Twego ciała
w erotycznej grze
uskrzydla mnie to wręcz zniewala,
wręcz zniewala.
Bo Twoja miłość mnie unosi
jest w niej życia sens.
Zapach kobiety to narkotyk
mój narkotyk”

Krzysztof Logan Tomaszewski (1945) tekściarz, pisarz polski

Źródło: piosenka „Zapach kobiety” z repertuaru Budki Suflera

O miłości , O kobietach , O grach , Sens

„Miłość wśród cnót jest jak słońce wśród gwiazd: udziela im blasku i piękna.”

Franciszek Salezy (1567–1622) francuski teolog i filozof katolicki, święty Kościoła Katolickiego

O miłości , O słońcu

„Urok nowości jest dla miłości tym, czym kwiat dla owocu: daje jej blask, który ściera się łatwo, a nie wraca nigdy.”

François de La Rochefoucauld (1613–1680) pisarz i filozof francuski

O Kwiatach

„Bez ziemskiego światła formy rzeźbiarskie nie mogłyby powstać, lecz owe formy z kolei przydają blasku światłu ziemi.”

Albert Camus (1913–1960) francuski pisarz, noblista

Źródło: Wiesław Borowski, Nareszcie jest rzeźba, „Życie Literackie” nr 47, 24 listopada 1957, s. 5 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14890

O życiu , O świetle

„Ujrzałam, że blask wokół Najświętszej Panny stawał się coraz większy, tak że zapalona przez Józefa lampa była już zupełnie niewidoczna. Maryja klęczała na swoim posłaniu w szerokiej rozłożonej wokół niej szacie z twarzą zwróconą na wschód. O godzinie dwunastej w nocy w trakcie modlitwy ogarnął Ją wielki zachwyt. Widziałam, jak wzniosła się nad ziemią, tak że mogłam dostrzec ziemię pod nią. Ręce skrzyżowała na piersi. Blask wokół Niej wzmagał się, a wszystko, nawet rzeczy nieożywione, były w radosnym ruchu; sufit, ściany i podłogi jaskini wydawały się w tym świetle jakby żywe. Teraz nie widziałam już sklepienia, nad Maryją otworzyła się świetlista droga sięgająca z coraz większym blaskiem aż do nieba. Na tej drodze widać było jakiś niezwykły ruch świateł, które zbliżały się i przenikały, przyjmując postać chórów niebieskich. Najświętsza Panna uniesiona w zachwycie, spoglądając na ziemię, uwielbiała teraz swojego Boga, którego Matką się stała, a który jako Jej nowo narodzone, bezbronne Dzieciątko, leżał przed nią na ziemi. Ujrzałam naszego Zbawiciela jako malutkie dziecko, którego światło przyćmiewało cały otaczający blask, leżące na posłaniu przed kolanami Najświętszej Panny. Miałam wrażenie, że jest On bardzo mały i na moich oczach staje się większy. To wszystko było jednak tylko ruchem światła, którego nie jestem w stanie opisać. Najświętsza Panna jeszcze przez chwilę trwała w tym modlitewnym zachwycie; widziałam, że przykryła Dzieciątko pieluszką, lecz jeszcze Go nie dotykała i nie podnosiła. Po dłuższej chwili ujrzałam, że Dzieciątko Jezus się poruszyło i usłyszałam Jego płacz, wówczas Maryja jakby się ocknęła. Podniosła Dzieciątko, owinęła Je w chustę i zbliżyła do piersi. Usiadła i otuliła siebie i Dziecko welonem; myślę, że Maryja karmiła Zbawiciela. W tej chwili ujrzałam też dookoła Niej aniołów w ludzkiej postaci, którzy upadli na twarze wielbiąc Dzieciątko.”

Anna Katarzyna Emmerich (1774–1824)

Źródło: Życie Maryi, bł. Anna Katharina Emmerich, Wydawnictwo M, Kraków 2008, s. 150–151.

O życiu , O Bogu , O dzieciach , O aniołach

„Gaśnie męskiej roztropności płomień jasny
Okryty blaskiem czarnych oczu niewiasty.”

Bhartryhari (570)

Źródło: John Brough (tłum. z sanskrytu), Poems from the Sanskrit, wyd. Penguin, 1977.

„Złudzenia, jak opary nad miejscem zdradliwym, mają nieraz kolorowe blaski i niejednego wciągnęły w sytuacje bez ratunku.”

Zofia Bystrzycka (1922–2011) powieściopisarka polska

„Najświętsza Panno, z pierwszym dnia brzaskiem
Zwracam ku Tobie westchnienie moje.
Ty, coś odziana świętości blaskiem,
Zwróć ku mnie oczy łasklawe twoje.
Tyś Matka sercem mi ukochana.
Strzeż każdej chwili życia mojego.
Spraw, by me czyny w obliczu Pana
Były godnymi łask Syna Twego.
Przy Twoim Sercu niechaj bezpiecznie
Kwitnie lilija mej niewinności.
Od nieprzyjaciół broń mnie skutecznie,
Bądź moją Matką tu i w wieczności.
Wszystkich mi drogich polecam Tobie.
Daj całe życie przeżyć w miłości.
Gdy ciało moje już legnie w grobie,
Umieść mnie, Matko, w wiecznej radości.”

Rozalia Celakówna (1901–1944) polska pielęgniarka

ulubiony, modlitewny wiersz Rozalii z listu do o. Kazimierza Dobrzyckiego z 5 stycznia 1939.
Źródło: Małgorzata Czepiel: Rozalia Celakówna. Wyznania z przeżyć wewnętrznych, Wyd. WAM, Kraków 2007, ISBN 9788373189935, s. 186.

O miłości , O życiu , O matce , Serce

„I w bladym blasku ukąpany,
Wysoko wyciągając dłoń,
On, Jeździec goni go Miedziany,
I dźwięcznie w bruk łomoce koń.
I wszędzie, dokąd, obłąkany,
Uciekał, gnany zmorą trwóg,
Tam Jeździec ścigał go Miedziany
I ciężko dudnił kopyt stuk.”

Aleksander Puszkin Jeździec miedziany

Źródło: Jeździec miedziany (ros. Медный всадник), tłum. Julian Tuwim

Koń

„Kocham makabrę w pełnym blasku słońca.”

Alfred Hitchcock (1899–1980) brytyjski reżyser i producent filmowy

Źródło: Stanisław Grzelecki, 3000 m sensacji, op. cit., s. 58.

Kochać się

„Czas przypomnieć blask słońca na rynnie,Co w upale drzemała bezczynnie.Czas przypomnieć tramwajowe toryI na szynie – liść na szkarłat chory.”

Leszek Engelking (1955) polski poeta, nowelista, tłumacz i krytyk literacki

Źródło:

O czasie

„Aktor jest jednak od tego, żeby robić swoje. (…) Nie odważę się nikomu doradzać. Nie powiem, czy warto iść tą drogą. Znam blaski i cienie zawodu.”

Mieczysław Banasik (1940) polski aktor

Źródło: 35 lat na scenie, „Gazeta Wyborcza” Toruń, 23 września 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/35lat.htm

„(…) żeby siła w ramionach,
żeby trud nasz wykonać –
przy stali i przy zbożu,
na lądzie i na morzu –
żeby blask szedł z dni naszych,
dni mozolnych, odważnych,
w wiek sławą złotolistną,
nuto święta, ojczyzno.”

Konstanty Ildefons Gałczyński (1905–1953) polski poeta

Kronika olsztyńska (1950)
Źródło: Ojczyzna, 1952

O sile , O wieku , O ojczyźnie

„Bezmiar intencji zaczął szeleścić. Dech w nim zaszumiał oraz wilgoć powstała. I była to para doskonała. Przeogromne dominium spłodziła i jego sklepienie, w którym niebotyczna zawierała się siła. Ona to właśnie zrodziła blask rozświetlający dni, a po nim wroga wszystkiego i wszystkich przyjaciela, który się objawiał w rozlicznych wcieleniach.”

Krzysztof Niewrzęda (1964) polski prozaik, poeta i eseista

Second life
Źródło: s. 34

O sile

„Chcą wszystkiego, czego sami nie mają, a ty to masz. Pragną każdego twojego oddechu. Chcą nawet blasku słońca, który zagląda w twoje oczy.”

Graham Masterton książka Muzyka z zaświatów

Muzyka z zaświatów (2008)

„(…) Sienkiewicz jest geniuszem, który wywarł ogromny wpływ na Polaków mojego i bodaj nie tylko mojego pokolenia. W czasie potrzeby bolszewickiej, w 1920 roku, miałem ze sobą na froncie Pana Wołodyjowskiego. Czytaliśmy go przy blasku ognisk obozowych na Ukrainie. Jestem do dziś pod wrażeniem fascynacji z jaką moi koledzy ułani, chłopcy wiejscy, słuchali sienkiewiczowej sagi. Sienkiewicz stworzył nie tylko polską kawalerię, wywarł on znaczny wpływ na całość polskiej kultury i, między innymi, na polską religijność.”

Józef Maria Bocheński (1902–1995) polski duchowny katolicki, dominikanin, filozof

Religia w Trylogii
Źródło: s. 6, 7

O wrażeniach , O czasie , O czytaniu

„Wreszcie z przerażeniem ujrzałam, że do znieważania Jezusa w Najświętszym Sakramencie przyczyniało się także wielu kapłanów rozmaitych stopni hierarchii kościelnej nawet takich, którzy sami mieli się za wierzących i pobożnych. Z wielu tych nieszczęśliwców wspomnę jeden tylko rodzaj. Byli to tacy, którzy wierzyli w obecność żywego Boga w Najświętszym Sakramencie, czcili Go i stosowanie do tego nauczali lud, lecz z tej obecności Boga na ołtarzu niewiele sobie robili, a mianowicie nie starali się i niedbali o pałac, tron, namiot, siedzibę i strój królewski tego Króla Nieba i ziemi, tj. nie starali się utrzymać w porządku i schludności kościoła, ołtarza, tabernakulum, monstrancji żywego Boga; dalej, wszystkich naczyń, sprzętów, ozdób, strojów, wszystkich w ogóle przyborów i rzeczy kościoła, domu Bożego. Wszystko to pozostawiali ci kapłani w opuszczeniu na pastwę pyłu, rdzy, zbutwienia i wieloletniego niechlujstwa, a służbę Bożą, tj. obrzędy religijne odprawiali od niechcenia, opieszale, więc choć jeszcze nie popełniali istotnego świętokradztwa, ale pozbawiali je zewnętrznej godności blasku Bożego.”

Anna Katarzyna Emmerich (1774–1824)

Źródło: Żywot i bolesna Męka Pana Naszego Jezusa Chrystusa i Najświętszej Matki Jego Maryi, Wrocław 2012, s. 719n, [cyt. za:] ks. Grzegorz Śniadoch IBP, Msza święta trydencka. Mity i prawda, wydanie II popr. i uzup., Centrum Kultury i Tradycji, Ząbki 2014, s. 159–160.

O Bogu , O ludziach , O prawdzie , O domu

„Jakże szczęśliwi niewinni i bez skazy,
Zapomniany świat ludzi zapomnianych,
Nieśmiertelny czystego umysłu blask,
Modlitwy wysłuchane, życzeń brak.”

Alexander Pope (1688–1744) poeta angielski

Źródło: List Heloizy do Abelarda

O ludziach , O świecie

„Nad stalowym i wzburzonym morzem, pełnym oślepiających blasków, wstaje dzień. Niebo jest białe od mgły i gorąca, blaskiem martwym, lecz niemożliwym do wytrzymania, jakby słońce roztopiło się i rozlało pośród gęstych chmur.”

Albert Camus (1913–1960) francuski pisarz, noblista

Dzienniki z podróży

O słońcu

„Tu czy tam gasną gwiazdy – wszystko jedno. Do końca będę sobą, miał siebie, a jeżeli zacznie się wielki cień: las milczący przytuli rycerza, las milczący, ciszy wielki cień, słońce blaskiem o zbroję uderza, nie obudzi go cisza i noc, nikt nie dźwignie srebrnego puklerza, własnej duszy wykuła go moc.
Kto tak ginie, jakby w jedno z duszą zrośnięty. Kto tak trwa sam ponad wszystkim, ten już nie wie, co jest śmierć i życie. (…)
Póki trwam nie uchylę szyszaka. Świeci zbroja wśród ciszy jak szczyt górski, kiedy przegląda się w jeziorze. Gdziem jest rzeczywisty: tu czy tam. Tu i tam jest cisza. Nie rozumiem, jak można wierzyć w śmierć. Śmierci nie ma. Jestem wieczne ja.”

Stanisław Brzozowski (1878–1911) polski pisarz i filozof

Płomienie (1908)
Źródło: tom II; IX, Oblubieniec

O życiu , O śmierci , O duszy , O ciszy

„Szczęście jest nieosiągalne? Przebij cienką błonę – błonę dziewiczą, i już płoniesz w jego blasku.”

Ladislav Klíma (1878–1928)

O szczęściu

„Bardzo wielkie było moje zdziwienie, kiedym doświadczyła i odczuła doświadczalnie, jaką miłością jest sam Pan Jezus. Była to jakby wielka procesja. Rozdzieliła się na dwie części. Jedna część wstąpiła do pewnej, nieco ciemnej kaplicy. I przyniesiony został Pan Jezus z tabernakulum i tak postawiony. A ja czułam od Niego taki blask świętości i Bóstwa, żem cała była przejęta świętą trwogą i bojaźnią, jak prawdziwie przed Jego rzeczywistym Majestatem. Uwielbiałam Go, mówiąc ustawicznie: „Chwała i dziękczynienie…” Wtem czułam zupełną Jego obecność i dlatego byłam przed Nim ze świętą bojaźnią, ale i z wielką czcią.”

Aniela Salawa (1881–1922) Polka, błogosławiona Kościoła katolickiego

Dziennik, 27 października 1920.
Źródło: o. Franciszek Świątek, W blaskach anioła. Bł. Aniela Salawa, Wyd. Maria Vincit, wyd. IV, Wrocław 2009, ISBN 9788385647607, s. 183.

O aniołach

„Chciałabym, by polscy czytelnicy wiedzieli, że piszę z wielką pasją. Proces tworzenia jest w moim wypadku bardzo intensywny. Przesłaniem Blasku są miłość i wiara, mam też nadzieję, że ludzie będą potrafili się utożsamiać z bohaterami tak samo jak ja. Wierzę, że możemy zmieniać świat, a Blask ma o tym przekonywać. Ludzie są tak złożonymi i niezwykłymi istotami, że nawet anioły mogą się w nas zakochać.”

Alexandra Adornetto (1992)

Źródło: „Blask” – opowieść o aniołach, 2 marca 2011 http://www.rynek-ksiazki.pl/szukaj/-font-color---4682b4--blask----opowiesc-o-aniolach--font-color---4682b4_25468.html

O miłości , O ludziach , O świecie , O wierze

„W twych cudnych oczach tęskny smutek taki.
Czemu? – O, powiedz mi!
Jest mi, jak kiedy żurawiane szlaki
Widzę lecące – gdzieś – w mgły.

Ich krzyk ostatni przebrzmiał już śród cienia
Z ostatnim blaskiem zórz…
Czy tak odbiegły ciebie twe marzenia –
I w miłość nie wierzysz już?”

Zenon Przesmycki (1861–1944) polski poeta i tłumacz, przedstawiciel parnasizmu, krytyk literacki i artystyczny okresu Młodej Polski

Źródło: W twych cudnych oczach...

O miłości , O smutku , O marzeniach

„Co jednoczyło epokę, co sprawiło, że wiek dziewiętnasty stał się jednym rozdziałem historii? Narodziny myśli socjalistycznej. Wybuchały rewolucje, ofiarni młodzi ludzie walczyli na barykadach. Publicyści łamali sobie głowy, jak okiełznać zwierzęcy bezwstyd pieniądza, podźwignąć i obronić godność ludzką biedaka. Pojawił się marksizm. Wskazał korzenie zła i środki lecznicze. Stał się potężną siłą stulecia. Stolicą (…) z brudem, z blaskami świetności, z rozpustą, z dzielnicami robotniczymi, z proklamacjami i barykadami.”

Borys Pasternak (1890–1960) rosyjski poeta i prozaik

O ludziach , O historii , O myślach , O narodzinach

„Gdzież jest teraz blask Babilonu? Gdzież jest straszliwyNabuchodonozor i moc Dariusza, i ów Cyrus wielki? Zniknęli niby koła obracane siłą. Sława ich pozostała i rośnie, lecz oni obrócili się w proch. Gdzież jest kuria Juliańska, gdzie Juliańska procesja? Przeminęła, Cezarze! A byłeś najgroźniejszy, najpotężniejszy, na świecie całym. Gdzież są Mariusz i Fabrycjusz, któremu złoto było obce? Gdzież jest zaszczytna śmierć i wiekopomny czyn Paulusa? Gdzież jest boski głos Filipik, gdzie niebiański głos Cycerona? Gdzież jest przychylność Katona dla obywateli i jego gniew na rebeliantów? Gdzie jest Regulus? I gdzie Romulus albo gdzie Remus? Wczorajsza róża istnieje tylko z imienia, imiona tylko puste zostały.”

Bernard z Morlay De contemptu mundi

Źródło: De contemptu mundi (1140), tłum. Tadeusz Brzostowski

O śmierci , O sile , O gniewie

„Obcy nam lęk
co krecio chce się wwiercić.
Na przekór śmierci
blask naszych wiecznych gwiazd.”

Ctibor Štítnický (1922–2002) słowacki pisarz

Źródło: Ucichł już dom, „Życie Literackie” 1956, nr 14 (1 kwietnia), s. 4 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14804, tłum. Adam Włodek

O życiu , O śmierci , O domu

„Już z głębokości nocy Aurora wszechwładna
Francja, wychynie dzierżąc w dłoni pochodnię wspaniałą,
Świat olśniewa, rozświetla nędzę jego całą.
Narody wznoszą karki ugięte przez jarzma,
Karol de Gaulle nie umarł: ów symbol Wolności,
Opromienia nas blaskiem czerwonym wieczności.”

Jacques Rabemananjara (1913–2005) polityk francuski

Źródło: Zaledwie kadzidło i tylko filigran żałobny rapsod na odejście herosa de Gaulle'a (1970), tłum. Maria Rostworowska

O świecie , O odejściu , O wolności

„Słyszysz? zahuczyć chce naszą mowę
Jak zaspą śniegu ciemięzcy wrzask,
Trzeba słowami bić ścieżki nowe,
Nim śnieg stopnieje na prawdy blask.
A więc, tułaczu, nie żałuj dźwięków
Żalu czy gniewu z zbolałych warg,
Wszak pomnisz, pomnisz, wśród krwi i jęków,
Jak brzmiał ku niebu głos waszych skarg?”

Włodzimierz Wolski (1824–1882)

Źródło: Ona, w. 37–44

„Tekst nie czytany, nie kochany (lub nie drażniący!) przestaje się mienić znaczeniami. Traci smak, blask, głębię, przestaje opalizować i wieloznaczyć. Zapewne, przenikliwość nie zawsze idzie w parze z dobrymi uczuciami. Z goryczy i nienawiści powstawały także (chociaż rzadziej) znakomite książki krytyczne. Ale ta nienawiść była jeszcze zawiedzioną miłością… Czyżby więc badacz nie powinien wstydzić się łez? Powiedzmy raczej, że powinien obcierać je ukradkiem… Człowiek we łzach widzi źle, ale człowiek bez serca nie widzi nic.”

Jan Błoński (1931–2009) polski historyk i krytyk literatury

Źródło: Romans z tekstem

O nienawiści , O książkach , O emocjach , O czytaniu

„Buldożer zgarniał te zastygłe trupy, tysiące, tysiące podobnych do szkieletów martwych ciał. Wszystko pozostało nienaruszone, powykręcane palce rąk, ropiejące palce nóg – kikuty po odmrożeniach, porozdrapywana do krwi sucha skóra i płonące głodowym blaskiem oczy.”

Warłam Szałamow (1907–1982)

Opowiadania kołymskie
Źródło: s. 724

„Lśniąco w luny się kołyszę
noc przepełniającym blasku,
jako smuga widna spływam
w różowawym gwiazd pobrzasku.”

Julius Hart (1859–1930)

Źródło: Lśniąco w luny się kołyszę… http://wolnelektury.pl/katalog/lektura/lsniaco-w-luny-sie-kolysze.html, tłum. Stefan Napierski

O nocy

„Ścinając końcem szpicruty chwasty, żując źdźbło trawy, goląc się rano, bez znużenia powtarzać można Bogu, że kocha się Go bardzo.(…) Śpiewem opowiadać całe swe życie minione i marzenia, które się snuje na przyszłość – i tak mówić do swego Boga. I mówić Mu także, tańcząc z radości w blasku słońca na plaży czy sunąc na nartach po śniegu. Mieć zawsze blisko siebie Boga jak towarzysza i powiernika.”

Guy de Larigaudie (1908–1940)

O życiu , O Bogu , O marzeniach , O trawie

„latarnie to smukłobiodre panny uliczne
z ciężkim wodogłowiem blasku
który im wygina cienkie szyje
przyprawiają o szaleństwo skrzydlate owady
i zawracają do nieba mżawki
szczebiotliwe nasionka”

Anna Maria Goławska (1974)

Źródło: latarnie

O szaleństwie

„Stanął i rzekł: – „tu granica. -
Patrzcie!… co za okolica?…
Co za cudny świat?…
Jaką trawą łąki słane?…
To kobierce z liści tkane
W różnowzory ład -
Patrzcie!… w blasku jak mieniący,
Stu-promienny niewiędnący…
Każdy kwiatek lśni
A w dotknięciu z listków jego
Jak z warkocza dziewiczego,
Srebrna piosnka brzmi…
(…)
„Lecz – na dzieło kto się waży,
Bądź ostrożny – bo na straży
Czuwa księżyc sam.
Lada kwiatek zdradzić może,
Księżyc – rzuci złote łoże,
Wtenczas – … biada wam!”…”

Gustaw Zieliński (1809–1881) polski pisarz i poeta

Kirgiz
Źródło: Kirgiz, wyd. Księgarnia zagraniczna, Lipsk 1847, s. 48–50.

O świecie , O trawie

„Widzę blask w jej oczach, ale widzę też, że on zniknie. Będzie coraz słabszy i słabszy, jak ogień, który najpierw staje się żarem, a później popiołem.”

Isabel Abedi (1967) niemiecka autorka książek dla dzieci

Whisper – Nawiedzony dom
Źródło: rozdział 16

„Za tym Chrystusem ubogim, który sam niósł krzyż i swoim wyznawcom nieść kazał, idą ci nieliczni, pogardzani przez cały świat. Nigdy pomiędzy uczniami jego nie znalazł się papież, kardynał, cesarz czy ktoś podobny, ponieważ wąska i trudna jest droga, którą On prowadzi: przez umartwianie ciała, samozaparcie, pokutę, przez wiarę, przez miłość do wszystkich, przez to, co ciału przykrość sprawia. Podobnie zaś jak tego Chrystusa potępili i prześladowali najpierw faryzeusze, a potem cały świat, tak i jego uczniów odstraszają od niego, wskutek czego niewielu wyznaje owego Chrystusa ubogiego. Całemu bowiem światu podoba się ten Chrystus bogaty, za którym idą i którego czczą wielcy ludzie tego świata, przy którym jest moc i władza, blask i przepych obrzędów sprawiających przyjemność ciału.”

Jerzy Blandrata (1515–1588)

Przeciwstawienie fałszywego Chrystusa i owego prawdziwego, zrodzonego z Maryi, Chrystus ubogi, za którym idą biedacy znienawidzeni przez świat

O miłości , O ludziach , O przyjemności , O świecie

„Wędrówki samotne oblane są w mej pamięci jakimś szczególnym, czystym blaskiem. Są to wspomnienia niezmącone żadnym dysonansem, szereg przedziwnych zespoleń z odwiecznym duchem gór, szereg hymnów w zachwycie odśpiewanych na część wszechistnienia.”

Mieczysław Karłowicz (1876–1909) polski kompozytor

Źródło: Cytaty o górach, alpinistyczne, wspinaczkowe, drytooling.com.pl, 9 stycznia 2013 http://drytooling.com.pl/serwis/art/artykuly/2136-cytaty-o-gorach-alpinizmie-himalaizmie-wspinaczce-wspinaczach?showall=&start=4

„W blaskach zachodu pożółkł świat,
Czule kwietniowy chłód się skrada.
Spóźniłeś się o tyle lat,
A jednak jestem tobie rada.”

Anna Achmatowa (1889–1966) rosyjska poetka

Źródło: W blaskach zachodu, tłum. Anatol Stern

O świecie

„Zabierałem je do tajnych kryjówek, w których przygotowane były już ich groby. Czasem były tam też ciała poprzednich dziewcząt. Związywałem je, gwałciłem przy wschodzie słońca. Przy pierwszym blasku słońca dostawałem wytrysku. Chwytając za gardło zmuszałem je do uprawiania seksu. Gdy słońce całkowicie wzeszło zaczynałem je dusić.”

Pedro López (1948)

z wywiadu udzielonego w styczniu 1999.
Źródło: Michał Filipczak, López Pedro http://killer.radom.net/~sermord/New/zbrodnia.php-dzial=mordercy&dane=LopezPedro.htm, zbrodnia.of.pl

O seksie , O czasie , O słońcu

„Mogłabym właściwie nie być, gdyby nie to bezprawne czekanie na cud. Na tę jedną chwilę zachłyśnięcia się pędem światła, które wybucha i nagle – jestem samym pulsem blasku, splotem słonecznych barw, furią wszechmaterii, czarną… rozpaczą.”

Adriana Szymańska (1943)

Opowieści przestrzeni

O czekaniu

„Teatr jako zjawisko w świecie zdarzeń, a może cudów nawet, jawi się w mojej wyobraźni w postaci żywego, ukrwionego organu, w którym każda tkanka, żyłka, naczynko, ma przeznaczoną funkcję i tak związane w kawał pulsującego mięcha – świeci wszystkimi kolorami tęczy, a czasem prószy łagodnym blaskiem świecy, a czasem wybucha neonową racą, zależnie od czasu, mody, aktualnych potrzeb czy fantazji twórczych.”

Zofia Kucówna (1933) polska aktorka

Zapach szminki

O fantazji , O czasie

„Teraz rozumiem, że w naszej pracy – wszystko jedno, czy grasz na scenie, czy piszemy – najważniejsze to nie słowa, nie blask, nie to, o czym marzyłam, tylko po prostu wytrzymałość w cierpieniu. Trzeba dźwigać swój krzyż i wierzyć. Ja wierzę o swoim powołaniu, nie boję się życia.”

Gustaw Herling-Grudziński (1919–2000) polski pisarz

Biała noc miłości

O cierpieniu , O wytrzymałości

„Obudzili się oboje, kiedy słońce, wzniósłszy się ponad grzbiety górskie, zalało blaskiem przeciwległy brzeg rzeki. Rozżarzona czerwień wynurzyła się z porannej mgły i niczym ognista łuna rozgorzała nad lasami aż po horyzont.”

Astrid Lindgren książka Ronja, córka zbójnika

Ronja, córka zbójnika

O słońcu

„Ludzie genialni są jak meteory. Ich przeznaczeniem jest by, spalając się, przydali blasku epoce, w której żyją.”

Napoleon Bonaparte (1769–1821) cesarz Francuzów

Les hommes de génie sont des météores destinés à brûler pour éclairer leur siècle. (fr.)
Źródło: Discours de Lyon

O ludziach

„Nie obrażając Paderewskiego, nie jest to twórczość równa dziełom Brahmsa czy Chopina. Była bowiem pisana przez wirtuoza fortepianu i te elementy ze sobą niesie. Utwory fortepianowe Paderewskiego wiele zyskują, kiedy się je właśnie tak traktuje, nie przesadza w pogłębianiu wartości muzycznych tych dzieł. Kiedy gra się naturalnie, z blaskiem, energią. Tak myślę, jednak jako pianiście trudno jest mi oceniać twórczość Paderewskiego. Poczuwam się natomiast do obowiązku jej propagowania, co od 25 lat robię.”

Piotr Paleczny (1946) polski pianista

Źródło: „Gazeta w Bydgoszczy”, 9 września 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/porazp.htm

O grach , O myślach , O myśleniu

„Słodka tak sztuka TWA, że minstrel nie ucierpi, śpiewając pieśni tobie,
Lecz gdy cię tak miłuje, ty boczysz się – na próżno wyśpiewuje troski sobie.

Płomień miłości takiż jest, nie dogorywa, będzie płonąć, płonąć, wiecznie płonąć.
Nie obrócisz się ku mnie, gdybym w morzu płomieni tych chciał ochłonąć.

Niestety, jakże minstrel zniesie błyskawic blask, co serce ćwiartuje.
Ni paktów, ni traktatów nie znasz – sztuka twa absolutnie panuje.

Jeżeli napotykasz góry wysokie, jak wosk je roztapiasz,
Gdy miasta staną na twej drodze, w ruiny dumę ich obracasz.

Po prawdzie nie pójdziesz na ugody z kimś, kto wyśpiewuje pieśni tobie.
Nie ma z tego zaszczytów Sajat-Nowa, że tobie o swych troskach powie.”

Sajat-Nowa (1712–1795)

Źródło: allpoetry.com http://allpoetry.com/poem/8544921-Thou-Art-So-Sweet-by-Sayat_Nova

O sztuce , Serce

„Dzisiaj coraz częściej ciało, skazane na cierpienie, umiera wcześniej niż dusza. Łączymy się z Bogiem nie w blasku światła, lecz w bólu i gniewie.”

Giulio Leoni (1951)

Krucjata ciemności

O Bogu , O duszy , O cierpieniu

„Miłość w sercu kobiety szlachetnej to brylant utajony w ręku: daje blask, światło i ciepło.”

Arsène Houssaye (1814–1896)

O miłości , O kobietach , O świetle , Serce

„Śmigasz w niebie? – W powiewie.
Ukrywasz się jak n i e w i e m.

Czekaj! Skryję się z Tobą,
moja Druga Osobo.

Pryskasz? W morzu migocesz.
Jesteś Blaskiem, czy chłopcem?

Czemu smagasz po oczach
żrącą rózgą warkocza?”

Bogusław Kierc (1943)

Źródło: Ty

O czekaniu

„Zwróćcie oblicza w stronę jedności i pozwólcie, aby na was padł jej blask. Zbierzcie się razem i w imię Boga postanówcie wyplenić wszystko, co jest źródłem tarć między wami.”

Bahá'u'lláh (1817–1892) założyciel Wiary Baha'i

Źródło: Iwona Szelezińska, Blow Horn Iwony Szelezińskiej: Dziewięć ramion globalnej miłości. Bahaizm. Cz. I, polska-azja.pl, 24 listopada 2011 http://www.polska-azja.pl/2011/11/24/blow-horn-iwony-szelezinskiej-dziewiec-ramion-globalnej-milosci-bahaizm-cz-i/

O Bogu

„A na skronie, gdy sen nas stłumi,
gdy będziemy znów ludzie prości,
blask nam spadnie i ten zrozumie,
żeśmy w wierze doszli miłości”

Krzysztof Kamil Baczyński (1921–1944) polski poeta

Źródło: Zwycięzcy

O ludziach , O wierze , O snach

„Nie myśl.. – szepnęła. – Nie myśl nic. Czuł na twarzy jej piersi, jej ręce. Nie było właściwie światła, tylko mętne pełganie dogasającej latarki, która wtoczywszy się miedzy kłosy, rzucała spośród nich rozczesany smugami cienia blask. Słyszał powolny, spokojny rytm jej serca, jakby ktoś do niego przemawiał w starym, najlepiej zrozumiałym języku. Wciąż jeszcze zwidywały mu się tamte twarze, gdy słabo, jakby bez tchu, pocałowała go w usta. Potem zacisnęła ich ciemność. Był szorstki chrzest słomy pod włochatym kocem i kobieta, która dawała mu rozkosz, ale nie tak, jak się to czyni zawsze. W każdej chwili panowała nad sobą i nad nim. Dlatego później, znużony, trzymając jej piękne ciało bez cienia namiętności, ale całą siłą rozpaczy, rozpłakał się na jej piersiach. Potem uspokoił się i spojrzał na nią. Leżała na wznak, trochę wyżej, a w ostatnim świetle jej twarz byłą taka spokojna. Nie śmiał spytać, czy go kocha. Tak ofiarować się, jakby się dawała obcemu ostatni kęs – to było więcej niż miłość. A wiec i jej nie znał. Nagle przemknęło mu przez głową, że nie wie o niej nic, że nie pamięta nawet jej imienia. Cichutko szepnął: – Słuchaj… Ale zamknęła mu usta dłonią miękką, choć pełną stanowczości. Potem uniesionym rąbkiem koca zaczęła wycierać jego łzy i pocałowała go lekko w policzek. Wtedy opadła odeń nawet ciekawość, tak że w ramionach tej obcej kobiety stał się jedno mgnienie biały i niezapisany, jak w chwili narodzin.”

Stanisław Lem książka Szpital Przemienienia

Stefan i Nosilewska.
Utwory, Szpital Przemienienia

O miłości , O kobietach , O myślach , O narodzinach

„Książka to cudo promieniste, to złota iskierka, to okruch serca, to promień wieczystego słońca, co świeci na drodze we wieczność. Ona jest z nami, kiedy jest smutno, i śmieje się razem z nami. Bez niej wyglądałoby nasze życie jak lodowa pustynia, twarda, straszna i śmiertelna, życie bez marzeń, bez poezji, bez złudzeń, bez tęczy, bez tego, co rzuca blask na jego okrutność. Można w książce cudownej poważnem spojrzeniem dostrzec wszystko, co piękne: duszę tęczową, serce pełne słodyczy, uśmiech piękności niezrównany, wzruszenie aż do łez, współczucie nieskończone, jasność spojrzenia, mądrość serdeczną, cierpienie głębokie, ból niewypowiedziany, smutek prawdziwy. Gdzie nie ma książki, tam w życiu człowieka czyni się zła pustka, której niczem wypełnić nie można, tam bez jej promienia włóczą się mgły i senne opary, rodzi się oschłość i najstraszniejsza choroba duszy: nuda. Człowiek więdnie bez dobrej książki i bez słonecznej jej iluzji, bez przeczystej jej poezji i bez śpiewu jej serca, jak więdnie kwiat bez słońca. Książka naucza serce dobroci i miłości, naucza świętości cierpienia i pogody bólu. Książka to mędrzec łagodny i pełen słodyczy, który puste życie napełnia światłem, a puste serca wzruszeniem; miłości dodaje skrzydeł, a trudowi ujmuje ciężaru; w martwotę domu wprowadza życie, a życiu nadaje sens.”

Kornel Makuszyński (1884–1953) polski prozaik, poeta, felietonista, krytyk teatralny i publicysta

Źródło: Leksykon złotych myśli, wyboru dokonał Krzysztof Nowak, Warszawa 1998.

O życiu , O mądrości , O bólu , O książkach

„Nieszczęściem Telimena siedziała śród dróżki;
Mrówki, znęcone blaskiem bieluchnej pończoszki,
Wbiegły, gęsto zaczęły łaskotać i kąsać,
Telimena musiała uciekać, otrząsać,
Na koniec na murawie siąść i owad łowić.
Nie mógł jej swej pomocy Tadeusz odmówić.
Oczyszczając sukienkę, aż do nóg się zniżył,
Usta trafem ku skroniom Telimeny zbliżył… (…)
„A mnie tu mrówki gryzą”. „Gdzie?” „Koło kolana”.
Tadeusz ręką sięgnął – już mrówka złapana.
„Czy jeszcze?” „Pan się pyta a mrówki zuchwałe
Coraz to wyżej idą!” Za pończoszki białe
Sięgać musiał tym razem bohater szczęśliwy,
Że jednak krew nie woda, majtki nie pokrzywy,
Tadeusz sięgnął wyżej, gdzie w cieniu ukryte
Rosną wstydliwe włosy w pierścienie spowite.
Telimena syknąwszy padła na murawę.
Tadeusz porzuciwszy na mrówki obławę,
Otoczył ją ramieniem, ku sobie przycisnął,
Ogień tajemnych pragnień w oczach jego błysnął,
Ustami ust jej szukał – znalazłszy, w zapale
Rozpalonymi wargi miażdżył je zuchwale.
Telimena na razie, śmiałością zdumiona,
Odepchnąć zaraz chciała młodzieńca ramiona,
Sił jednak i oddechu w piersiach jej nie stało:
Dreszcz rozkoszy znienacka objął całe ciało,
Ubezwładnił jej członki, rzucił krew do twarzy.
A widząc, że Tadeusz na wszystko się waży,
Uległa. Lecz, że wiele doświadczenia miała:
„Ach! jeszcze kto zobaczy””

Antoni Orłowski (1869–1921)

z cicha wyszeptała.
Źródło: Mrówki – Spotkanie się pana Tadeusza z Telimeną w Świątyni Dumania i zgoda ułatwiona za pośrednictwem mrówek

O nieszczęściu , O wodzie , O pomocy

„Po raz pierwszy w moim życiu zobaczyłem horyzont jako zakrzywioną linię. Podkreślała ją cienka wstęga ciemnoniebieskiego blasku – nasza atmosfera. Było oczywiste, że trudno tu mówić o oceanie powietrza, jak słyszałem tylekroć w życiu. Byłem wprost przerażony jej wątłym wyglądem.”

Ulf Merbold (1941) niemiecki fizyk i astronauta

O wyglądzie

„Jeśli miłość jest ożywczym słońcem ludzkiej natury, jakże niełaskawie rozdzieliła ona swe promienie między mnie i tę, którą kocham! Ją ozłociła całym światłem swoim i blaskiem, a moją istotę przenika tylko niewidzialnymi promieniami żaru. Ona jaśnieje, jest chłodna jak tropikalny świetlik. Ja, ciemny, nieurodziwy, podobny jestem świerszczowi w gorącym popiele.”

Samuel Taylor Coleridge (1772–1834) poeta angielski

O miłości , O naturze , Kochać się

„A przecież noc niesie ukojenie i dodaje nam sił. W obliczu jej ogromu nasze codzienne zmartwienia pierzchają jakby zawstydzone swą małością. Dzień pełen był niepokoju i troski, serca wezbrały goryczą i gniewem, świat ukazał nam swe okrutne i niesprawiedliwe oblicze. Nadchodzi Noc i niczym najtkliwsza matka kładzie nam na głowie swa delikatną rękę, odwraca do siebie naszą zapłakaną twarzyczkę, uśmiecha się i chociaż nic nie mówi, wiemy, co chciałaby powiedzieć, tulimy rozpalony policzek do jej łona – i ból przechodzi.
Czasem cierpimy tak dotkliwie, że stoimy przed nią w milczeniu, bo mowa ludzka nie jest zdolna wyrazić naszego bólu i tylko jęk wyrywa nam się z piersi. Serce Nocy pełne jest litości. Nie mogąc ulżyć mękom, które nas dręczą, Noc bierze naszą dłoń w swe ręce, świat maleje pod nami i niknie w oddali, na czarnych skrzydłach Nocy wznosimy się na chwilę tak wysoko, że obcujemy z potężniejszą od niej Istotą. W cudownym blasku światła wiekuistego całe życie ludzkie leży przed nami jak otwarta książka. Wiemy już, że Ból i Męka są tylko aniołami Boga.”

Jerome K. Jerome (1859–1927) pisarz angielski

Trzech panów w łódce nie licząc psa

O życiu , O Bogu , O bólu , O książkach

„Gdziekolwiek spozieram:
Przez gruzy i zgliszcza
Słoneczny blask przelazł
I miasto wywyższa.”

Grzegorz Timofiejew (1908–1962) polski poeta, pisarz i tłumacz

Źródło: Warszawski murarz, „Życie Literackie” 1951, nr 5 (1 kwietnia), s. 3 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14096

O życiu

„Wyklęty powstań, ludu ziemi,
Powstańcie, których dręczy głód.
Myśl nowa blaski promiennymi
Dziś wiedzie nas na bój, na trud.
Przeszłości ślad dłoń nasza zmiata,
Przed nami niechaj tyran drży!
Ruszymy z posad bryłę świata,
Dziś niczym, jutro wszystkim my!”

Eugène Pottier (1816–1887) poeta francuski, działacz socjalistyczny

Debout! les damnés de la terre!
Debout! les forçats de la faim!
La raison tonne en son cratère:
C’est l’éruption de la fin.
Du passé faisons table rase,
Foule esclave, debout! debout!
Le monde va changer de base:
Nous ne sommes rien, soyons tout! (fr.)
Źródło: Międzynarodówka, 1871, tłum. Maria Markowska

O głodzie , O ludziach , O myślach , O przeszłości

„Mężczyzna ambitny chce błyszczeć poprzez swe dzieła lub co najmniej w związku ze swymi dziełami. Kobieta szuka blasku, który mogłaby odbijać.”

André Maurois (1885–1967)

O kobietach

„Bóg się rodzi, moc truchleje;
Pan niebiosów, obnażony;
Ogień, krzepnie; blask, ciemnieje;
Ma granice, nieskończony.”

Franciszek Karpiński książka Pieśni nabożne

bardziej znane w wersji śpiewanej do muzyki tradycyjnej jako kolęda na Boże Narodzenie.
Źródło: Pieśni nabożne. O Narodzeniu Pańskiem w: Dzieła http://www.sbc.org.pl/dlibra/doccontent?id=8941, Warszawa 1830, s. 87.

O Bogu

„Wielbimy kobiety, bo pojawiają się owiane tajemnicą, a gdy ona blednie, przestają się nam podobać. Kobiety myślą, że mężczyzn interesuje tylko to, co kryje się pomiędzy ich udami? Pomyłka! Bardziej od seksu mężczyzn pociąga romantyzm. Dowód? Jeśli mężczyzna odchodzi, to zwykle winne są nie noce, ale dni. Dni, pełne kłótni w promieniach słońca, odbierają ukochanej znacznie więcej blasku niż noce, podczas których kochankowie stapiają się w jedno. Pragnął często oświadczyć przedstawicielkom kobiecego rodu: zostawcie nam noce, a sobie weźcie dni – wtedy dłużej zdołacie zachować mężczyzn. (…) Chciałby, by wreszcie pojęły, że najwięksi podrywacze – to po prostu mistycy w pogoni za tajemnicą, i zawsze w kobiecej istocie przedkładać będą wszystko, czego im skąpi, nad to, co im hojnie udostępnia.”

Éric-Emmanuel Schmitt (1960) pisarz francuski

Odette i inne historie miłosne

O kobietach , O tajemnicy , O seksie , O zachowaniu

„Go-go, pięć nagich panien tańczy wokół rury
i otwierają się inferna mury, belzebub ochroniarz
bierze myto z góry. W ciemności nad dzielnicą
wschodzi księżyc chmurny, one chcą go objąć
ramionami, Córy występku i miłości także
płatnej z góry. Myślę teraz o tobie ukrytej
w pościeli, czystej i pachnącej, pełnej snu
i furii, hop-hop pięć panien tańczy wokół rury.
Conciliere z mafii, w kącie drab ponury,
barman na to wszystko patrzy sobie z góry,
księżyc ściga taksówkę, gubiąc blasku wióry,
a miłość odtrącona tańczy wokół rury.”

Stanisław Stabro (1948)

Źródło: Piosenka na jedną strunę, 2008

O miłości , O myślach , O myśleniu

„Wszyscy widzimy blaski tego zawodu, ale cieni już mniej.”

Wiktor Zborowski (1951) aktor polski

Źródło: Beata Kęczkowska, "Mistrz i Małgorzata", Michaił Bułhakow (audiobook z serii "Mistrzowie Słowa", biblioteka gazety wyborczej), Warszawa 2012, s. 20.

„Przy takim właśnie powszechnym barbarzyńskim pojmowaniu godności i honoru, pozbawianie życia, zabijanie groźnych przeciwników – ludzi łub zwierząt – jest czynem w najwyższym stopniu zaszczytnym i godnym człowieka honoru. Ta wysoka ranga zabrania jako dowodu przewagi zabójcy udziela blasku godności wszystkim aktom, narzędziom i akcesoriom zabójstwa. Broń jest czymś szlachetnym, a użycie jej, nawet dla pozbawienia życia najnędzniejszego stworzenia, staje się czynnością szlachetną. Natomiast praca produkcyjna odwrotnie – jest niegodna; w powszechnej opinii używanie narzędzi służących do produkcji staje się zajęciem uwłaczającym godności normalnego zdrowego mężczyzny. Praca uznana zostaje za uciążliwą, poniżającą krzątaninę.”

Thorstein Veblen (1857–1929) ekonomista i socjolog amerykański

Teoria klasy próżniaczej (1899)

O ludziach , O zwierzętach

„Oto czym jest aresztowanie: to blask oślepiający i cios, które sprawiają, że teraźniejszość nagle staje się przeszłością, zaś to, co niemożliwe, zaczyna być pełnoprawną codziennością.”

Aleksander Sołżenicyn (1918–2008) rosyjski prozaik, noblista

Archipelag Gułag

O przeszłości

„To tak, jakby trzeba było przejść całą ciemną drogę, żeby w końcu ujrzeć blask słońca, i być właśnie tym indywidualistą, którym chcesz być przez całe życie…”

Billie Joe Armstrong (1972) amerykański muzyk rockowy

O życiu

„Serce - pali się raz,
Serce - nie umie grać,
Wieczny ogień i blask
I ciągle bieg, bieg pod wiatr.

Serce - pali się raz,
Swoją prawdę już zna,
Serce - uwierzyć chce,
Że spełni się wielki dzień.”

Marek Dutkiewicz (1949) polski autor tekstów piosenek

Źródło: Serce pali się raz" z repertuaru Zdzisławy Sośnickiej

Serce

„Mania triumfów była prawdziwym przekleństwem dla Rzymu. Ileż to niepotrzebnych wojen stoczono jedynie dlatego, że wodzowie pragnęli w blasku chwały i w wieńcu na głowie przejechać ulicami Rzymu”

Robert Graves książka Ja

Ja, Klaudiusz

„Co się tyczy [paryskich] bulwarów, to w ogóle nie można po nich chodzić. Wszyscy zasuwają z burdelu do kliniki, a z kliniki z powrotem do burdelu. A dokoła jest tyle trypra, że ledwie można złapać dech. Kiedyś wypiłem trochę i poszedłem Polami Elizejskimi - a dokoła było tyle trypra, że ledwie powłóczyłem nogami. Zobaczyłem dwoje znajomych: on i ona, oboje jedzą kasztany, bardzo starzy oboje. Gdzieś ich już widziałem? W gazetach? Nie pamiętam, ale poznałem: Louis Aragon i Elsa Triolet. "Ciekawe - błysnęła mi myśl - skąd idą: z kliniki do burdelu czy z burdelu do kliniki?" I sam sobie przerwałem: "Wstydziłbyś się. Jesteś w Paryżu, a nie w Chrapuszowie. Zadaj im lepiej pytania o sprawy społeczne, o najbardziej palące sprawy."
Doganiam Louisa Aragona i zaczynam mówić, otwierając przed nim serce. Mówię, że jestem zdesperowany, ale nie mam najmniejszych wątpliwości, że umieram od nadmiaru węwnętrznych sprzeczności, i dużo różnych takich. A on spogląda na mnie, salutuje mi jak stary weteran, bierze swą Elsę pod rękę i idzie dalej. Ja znów ich doganiam i zwracam się tym razem już nie do Louisa, lecz do Triolet. Mówię, że umieram na brak wrażeń, że gdy przestaję rozpaczać, ogarniają mnie wątpliwości, gdy tymczasem w chwilach rozpaczy w nic nie wątpiłem… A ona tymczasem, jak stara kurwa, poklepała mnie po policzku, wzięła pod rączkę swojego Aragona i poszła dalej.
Potem, rzecz jasna, dowiedziałem się z prasy, że to wcale nie byli oni, tylko Jean-Paul Sartre i Simone de Baeuvoir, ale jaka to teraz dla mnie różnica! Poszedłem do Notre-Dame i wynająłem tam mansardę. Mansarda, facjatka, oficyna, antresola, strych - ciągle to wszystko mylę i nie widzę różnicy. Krótko mówiąc, wynająłem miejsce, w którym można leżeć, pisać i palić fajkę. Wypaliłem dwanaście fajek i odesłałem do "Revue de Paris" mój esej pod francuskim tytułem "Szyk i blask - immer elegant". Esej na temat miłości.
A wiecie przecież, jak trudno jest we Francji pisać o miłości. Dlatego że wszystko, co dotyczy miłości, zostało już we Francji dawno napisane. Tam wiedzą o miłości wszystko, a u nas nic. Spróbujcie u nas komuś ze średnim wykształceniem pokazać twardy szankier i zapytać: "Jaki to szankier, twardy czy miękki!" - na pewno strzeli: "Jasne, że miękki." A jak zobaczy miękki, to już zupełnie straci orientację. A tam - nie. Tam mogą nie wiedzieć, ile kosztuje dziurawcówka, ale jeśli już szankier jest miękki, to będzie takim dla każdego i nikt go nie nazwie twardym…
Krótko mówiąc, "Revue de Paris" zwróciło mi esej pod pretekstem, że został napisany po rosyjsku, a francuski był tylko tytuł. Wypaliłem więc na antresoli jeszcze trzynaście fajek i stworzyłem nowy esej, również poświęcony miłości. Tym razem cały tekst od początku do końca był napisany po francusku, a rosyjski był jedynie tytuł: "Skurwysyństwo jako najwyższe i ostatnie stadium kurestwa." I posłałem tekst do "Revue de Paris".
[Znów mi go zwrócili. ] Styl, powiedzieli, znakomity, natomiast główna myśl - fałszywa. Być może, powiedzieli, da się to zastosować do warunków rosyjskich, ale nie francuskich. Skurwysyństwo, powiedzieli, wcale nie jest u nas stadium najwyższym i bynajmniej nie ostatnim. U was, Rosjan, powiedzieli, kurestwo, które osiągnie granice skurwysyństwa, zostanie przymusowo zlikwidowane i zastąpione przez programowy onanizm. Natomiast u nas, Francuzów, nie jest wprawdzie w przyszłości wykluczone organiczne zrastanie się pewnych elementów rosyjskiego onanizmu, potraktowanego bardziej swobodnie - z naszą ojczystą sodomią, będącą efektem transformacji skurwysyństwa za pośrednictwem kazirodztwa; jednakże owo zrastanie się nastąpi na gruncie naszego tradycyjnego kurestwa, mając charakter absolutnie permanentny.”

Wieniedikt Jerofiejew książka Moskwa-Pietuszki

Moscow to the End of the Line

O myślach , O myśleniu , O wrażeniach , O charakterze

„(…) kwiaty raniły przechodzące obok twarze. Ponieważ były tak piękne, ponieważ nie straciły blasku krajobrazu, lasów i błoni, i łąk, napawały jedynie smutkiem. Należały do kraju, a kraj był zawsze przeciwieństwem państwa. Kwitły rok w rok, nie potrzebowały niczego, aby rosnąć. Ten upór piękna tuż obok biedy jawił mi się czasami jako obojętność, ignorowanie ludzi.

Jeśli w państwie przeżycie stało się sensem istnienia, piękno kraju jest bólem.”

Herta Müller książka Hunger und Seide

Hunger und Seide

Cytaty o pięknie , O ludziach , O obojętności , O Kwiatach

„Najbardziej lubię koniec grudnia, kiedy ciemno robi się o czwartej. Mogę włożyć pidżamę, łyknąć środek nasenny, położyć się do łóżka z butelką wina i książką. Tak żyję od lat. Słońce wstaje o dziewiątej, zanim człowiek się umyje i wypije parę kaw, robi się południe i trzeba przetrwać już tylko cztery godziny, co zazwyczaj udaje mi się bezboleśnie. Ale wiosna jest nie do zniesienia, niekończące się cudowne zachody słońca, jak w jakiejś pieprzonej operze, wciąż nowe kolory, nowe blaski; raz postanowiłem zostać tu przez całą wiosnę i lato; myślałem, że umrę, co wieczór byłem na skraju samobójstwa, przez ten zmrok, który godzinami nie chciał zapaść.”

Michel Houellebecq (1956) francuski prozaik, eseista, poeta i autor piosenek

La Carte et le territoire

O wiośnie , O myślach , O myśleniu , O samobójstwie

„Wiśnie były wyborne, a Gerda głodna, więc jadła, uśmiechając się z zadowoleniem, gdy staruszka złotym grzebieniem czesała jej złote włosy. Czesała je długo, w dziwnym blasku czerwonych i niebieskich szybek, a Gerda zapomniała o Kaju, babce i rodzicach, bo grzebień był zaczarowany, staruszka zaś była wróżką.”

Hans Christian Andersen książka Królowa Śniegu

The Snow Queen

O rodzicach

„Lecz choćby oczy jej były na niebie, a owe gwiazdy w oprawie jej oczu, blask jej oblicza zawstydziłby gwiazdy.”

William Shakespeare (1564–1616) angielski poeta i dramatopisarz

„Pochyleni w wysokich siodłach swych quorlów Czarni Moranthowie lśnili niczym śliskie od krwi diamenty w karmazynowym blasku cienkiej jak miecz smugi jutrzenki.”

Steven Erikson książka Ogrody Księżyca

Gardens of the Moon

„Naszym obowiązkiem jest, by w pełni wspierać opór Kurdów wobec tureckiej inwazji i kategorycznie osądzać brudne gierki, jakie toczą ich kosztem mocarstwa, w tym Zachód. W czasie, gdy państwa wokół nich powoli, ale konsekwentnie osuwają się w nową formę barbarzyństwa, Kurdowie pozostają jedynym blaskiem nadziei w regionie. Wsparcie dla nich leży również w naszym własnym interesie. Gra toczy się o nowy porządek światowy. Jeśli pozostawimy Kurdów na pastwę losu, korzenie zapuści nowy porządek, w którym nie będzie już miejsca na dziedzictwo emancypacyjne Europy. Jeśli Europa odwróci się plecami do Kurdów, sama się zdradzi.”

Slavoj Žižek (1949) słoweński socjolog, filozof, psychoanalityk i krytyk kulturalny

Źródło: Slavoj Żiżek: Dlaczego Kurdowie jednak są aniołami http://wyborcza.pl/naszaeuropa/7,168189,25367308,slavoj-zizek-dlaczego-kurdowie-jednak-sa-aniolami.html, tłum. Michał Kokot, wyborcza.pl, 2 listopada 2019.

O losie , O grach , O czasie , O wsparciu

„Neron zajmował się bzdurami, kiedy płonął Rzym. A cały świat nadal o tym mówi… Pewnego dnia, drogi generale, świat będzie rozprawiał o panu i o mnie. I za tysiąc lat nadal będą nas wspominać. Przewyższymy Cezara i Attylę! A jeśli wbrew moim przewidywaniom, przegramy bitwę – to przynajmniej przegramy ją w blasku sławy. Świat zatrzęsie się w podstawach na sam dźwięk naszych nazwisk! Himmler i Choltitz! Dzieci będą płakać, a kobiety wrzeszczeć, a nawet najsilniejsi mężczyźni nie będą w stanie zapanować nad bladością, którą te nazwiska wywołują na ich twarzach.”

Heinrich Himmler (1900–1945) niemiecki przywódca, nazista

w rozmowie z Dietrichem von Choltitzem o planach zniszczenia Paryża
Źródło: Sven Hassel, Zlikwidować Paryż: edycja polska, MHABooks, 1967 https://books.google.pl/books?id=7FdGCgAAQBAJ&pg=PT107&hl=pl&sa=X&ved=0ahUKEwi-qdK496rhAhXvpIsKHYTOD-sQ6AEILzAB#v=onepage&q&f=false

O kobietach , O mężczyznach , O dzieciach , O świecie

„Nie ma niebezpieczniejszych apostołów nad kobiety. W ich ustach prawda nabiera blasku, a fałsz traci swą potworność. Kunszt uwodzenia nawet bez świadomości jest im wrodzonym.”

Józef Ignacy Kraszewski książka Szalona

Szalona

O prawdzie , O kobietach

„Kiedy tylko w Polsce dzieje się coś niegodnego, to na czas tych wydarzeń polskość ulega magicznemu zniknięciu. A kiedy dzieje się coś heroicznego, to polskość w równie magiczny sposób się pojawia. Puff! I w ten sposób, biorąc pierwszy z brzegu przykład: w relacji Perechodnika polscy mieszkańcy Otwocka rabują pożydowskie mienie i cóż tu się dzieje, puff!, po prostu nie mają nic z polskością wspólnego i nikt się w Polsce za ich i im podobnych uczynki nie musi w żaden sposób poczuwać do odpowiedzialności. Dlaczego? A dlatego, że rabując pożydowskie mienie zachowywali się niegodnie, a przecież Polacy w czasie wojny zachowywali się godnie, z wyjątkiem jakichś marginalnych niejasnej proweniencji szmalcowników, więc jeśli już, to ci mieszkańcy Otwocka byli szmalcownikami, nie Polakami. Proste? Proste. Gdyby zaś w tym czasie nosili ukrywającym się Żydom jedzenie, to znowu, puff!, w ich czynach Polska jaśniałaby w całym swoim tajemnym i wspaniałym blasku.”

Szczepan Twardoch (1979) polski pisarz fantasy

Źródło: „Puff. Polskość ulega magicznemu zniknięciu”. Szczepan Twardoch drwi ze słów premiera https://wiadomosci.wp.pl/puff-polskosc-ulega-magicznemu-zniknieciu-szczepan-twardoch-drwi-ze-slow-premiera-6221059195385985a, wp.pl, 16 lutego 2018.

O relacjach , O wojnie , O czasie , O jedzeniu

„Człowiek powinien nauczyć się dostrzegać i obserwować ten promyk światła, który przemyka przez jego umysł od środka, bardziej niż blask firmamentu wieszczy i mędrców. Ale on odrzuca swoje myśli nie zauważając ich, ponieważ są jego. We wszystkich dziełach geniuszy, rozpoznajemy swoje własne odrzucone myśli: wracają do nas z pewnym wyobcowanym majestatem.”

Ralph Waldo Emerson (1803–1882) filozof amerykański

A man should learn to detect and watch that gleam of light which flashes across his mind from within, more than the lustre of the firmament of bards and sages. Yet he dismisses without notice his thought, because it is his. In every work of genius we recognize our own rejected thoughts: they come back to us with a certain alienated majesty. (ang.)
Self-Reliance

O myślach , O myśleniu

„W bożnicy było rojno jak w ulu. Ciężka woń gorejących świec, ludzki pot, zapach czarnej tabaki. Na stopniach przy wejściu siedzieli żebracy – starcy o czerwonych powiekach, ślepcy z bielmami, kulawi ze szczudłami lub bez szczudeł. Tuż koło drzwi, przy długim stole, szykowali się do modlitwy rzemieślnicy, krawcy i szewcy, tragarze nieuczeni, niepiśmienni – siedzieli barczyści lub chuderlawi, czysto wymyci, wspierając się ciężko na dębowych deskach stołu i zaglądając do modlitewnych książek, których nie potrafili czytać. Na podwyższeniu i przed ołtarzem, wzdłuż wschodniej ściany, siedzieli prominenci – ludzie bogaci lub mądrzy i uczeni, poważani i znani. Ojciec usadowił się w jednej ze środkowych ławek, nie zanadto na przedzie i nie zanadto w tyle. Trzymałem się poły jego kapoty i patrzyłem w sufit, na gwiazdy ze złoconego drzewa migające na firmamencie, który niegdyś był lakierowany i błękitny, a teraz okopcony i szary jak niebo przed słotą. Lwy skrzydlate nad ołtarzem poruszały potężnymi łbami i otwierały paszcze, ale nie słyszałem ich ryku. Gwar zagłuszał poszczególne dźwięki, słychać było tylko ten gwar, tonęły w nim pienia sześcioskrzydłych serafinów, wycie wichru pustynnego, modły starców i szlochanie kobiet, ukrytych za firankami na małej galeryjce. Zapach tabaki zatykał oddech, ludzie kichali i wycierali nosy, a za oknami zapadał zmierzch, szkiełka witraży mieniły się w świetle świec i w blasku dużego elektrycznego żyrandola.”

Kalman Segal (1917–1980) pisarz i poeta polski narodowości żydowskiej

Źródło: Raz w roku przebaczać, w: Przygoda w miasteczku, Iskry, Warszawa 1965, s. 23–24.

O kobietach , O ludziach , O książkach , O czytaniu

Cytaty na temat blask strona 2

Cytaty na temat blask
strona 2