Cytaty na temat wiatr

„Mówisz, że kochasz deszcz, a rozkładasz pa­rasolkę, gdy zaczy­na padać.
Mówisz, że kochasz słońce, a cho­wasz się w cieniu, gdy zaczy­na grzać.
Mówisz, że kochasz wiatr, a za­mykasz ok­no, gdy zaczy­na wiać.
Właśnie dla­tego boję się, gdy mówisz, że kochasz mnie.”

„Myśliwy czasem staje się zwierzyną, zwłaszcza gdy powieje przeciwny wiatr.”

„Gdy wieje wiatr historii,
Ludziom jak pięknym ptakom
Rosną skrzydła, natomiast
Trzęsą się portki pętakom.”

„Wielu oskarża morze, choć wiatr zawinił.”

„Puste worki nadyma wiatr, bezmyślnych ludzi – próżność.”

„Ci w okopie nie wiedzą, z której strony wieje wiatr.”

„Większość ludzi jest jak opadłe liście, które rozwiewa wiatr. Krążą w powietrzu, a potem spadają na ziemię. Ale nieliczni są jak gwiazdy, które poruszają się po ustalonym kursie, gdzie nie może ich dosięgnąć wiatr. Mają prawo i kierunek w sobie.”

„Temu, kto nie wie, do jakiego portu zmierza, nie sprzyja żaden wiatr.”

„Otwieram okno chłonąc zew morza,
rześki wiatr, wielki świat, wodne bezdroża
to tylko mały ja kontra ogrom przestworza
i młodzi chłopcy, co pakują sobie biel w nozdrza.”

„O Dzikiej Róży droga śpiewa pieśń
i śmieje się, złoty znacząc ślad…
Dzika Różo! Świecisz przez mrok.
Dzika różo! Słyszysz mój krok?
Idę – twój zakochany wiatr.”

„Za każdy nędzny grosz, jak za srebrników garść sprzedajecie nas,
gotowi w dupę z butami wejść kiedy zachodni wieje wiatr,
jedziecie tam z nadzieją w lepszy czas
i choć wam plują w twarz,
w niepamięć idą krwawiące krzywdy zniewagi od lat (…)
Wstyd, wstyd, wstyd
Jak długo jeszcze to ma trwać?!
Zanim ostatni z was, usłyszy precz i posłuchaj tych słów
i jeszcze raz za siebie spójrz!
Myśl tak jak ja, że kiedyś przyjdzie myśl
By znienawidzić obcy świt
Tymczasem nie rób głupich min
Bo może Polska i że warto tu żyć!
Lecz widzę oczy twoje kpią, uśmiech litości rzuciłeś mi w twarz
Szał we mnie wzbiera, ja nie mogę tak stać
Gdyby nie krew, łez oczu pełnych co dnia!”

„Żaden wiatr nie sprzyja temu, kto nie ma wyznaczonego portu.”

„W górach koniec wspinaczki jest bardzo naturalny - jest nim szczyt. Dookoła nieograniczona przestrzeń, słońce, czasem wiatr i deszcz, czasem mgła. A my na szczycie, poprzez wysiłek i zmęczenie oczyszczeni i wolni, choć na chwilę stajemy się cząstką natury.”

„Znowu dziś w Warszawie wieje wiatr,
włosy rozhuśtane, jak ten biały dym z Marlboro,
znowu dziś się trupem ściele świat,
wojna przyjdzie tutaj i od ciebie mnie zabiorą.”

„pędzą konie w step zielony
wiatr im w grzywach
pieśń stepową gra
nie dogonisz dzikich koni
szybsze są niż wiatr”

„we mnie jest płomień który myśli
i wiatr na pożar i na żagle”

„Łaska Trwa – jako słońce, jak wiatr,
Jak zieleń drobnych liści,
jak kamyk, który błyszczy
Na drodze pośród nas.”

„Gdy wieje wiatr, ruszają się konary drzew, ale to nie konary tworzą wiatr.”

„Ziemię pomierzył i głębokie morze,
Wie, jako wstają i zachodzą zorze,
Wiatrom rozumie, praktykuje komu —
A sam nie widzi, że ma kurwę w domu.”

„gwiazdy pociągnięte woskiem modlitw gasną
wiatr nie przegarnia włosów
słońce nie dotyka ust
tylko pszczoła
przynosi wieści o świetle

mówi: elementy czerwieni i złota
związane doskonale
dojrzewają
pod łagodnym skrzydłem jesieni
potrącam gałąź
wolno

brunatniejąc
opadają liście

elementy czerwieni i złota
rozsypane”

„Ziarno, które w porę nie wykiełkuje obumiera. Trzeba mi było iść pod wiatr, wtedy świat dowiedziałby się na co stać Sarę Coleman. Trzeba było nie pozwolić, aby cokolwiek… abyście stanęli mi na drodze. Czego chcesz ode mnie? Jeszcze czegoś? Nie mam już nic. Wszystko zabiliście. MATT mamo… rozmazał ci się makijaż. SARA COLEMAN to fasada. Trochę pudru i koloru… jestem zmęczoną kobietą. Niczego się nigdy nie bałam (chrząka), a teraz boję się ciebie. Przypominasz życie. Mam gdzieś, czy to jest właściwe, byle bym się dobrze czuła. Muszę iść do domu. Zamówię taksówkę. Jestem przemoczona do suchej nitki. Zepsuliście mi zegarek (patrzy na rękę, jakby sprawdzała godzinę, potem przykłada ją do ucha). Każdy dzień mojego życia. MATT samo się rozpadło, mamo… jak kalendarz.”

„Radbym widzieć, jak słońce i wiatr więcej waszej skóry bezpośrednio dotyka, bowiem w świetle słonecznym tchnienie żywota się czai, dłoń życia w wietrze.”

„Kiedy zostałem księdzem, Kościół Boży wydawał się mocny jak skała bez pęknięcia. W swym zewnętrznym aspekcie wyrażał absolutną jedność: był zdumiewająco masywnym blokiem. Dziś, oglądamy ludzkimi oczyma, przypomina zrujnowany dom, osypujący się piaskowy kopiec, tratowany, rozwiewany przez wiatr, zniszczony… Papież mawia, że Kościół sam siebie niszczy. Twarde słowa, przerażające! Ale to nie może nastąpić, bo Jezus obiecał, iż Duch Święty będzie w nim zawsze obecny, aż do końca czasu. Co zaś mamy czynić my? Modlić się, modlić…”

„Papierosy palę bez przerwy. Dzięki dymowi widzę, jaki jest wiatr, gdy łódź stoi w miejscu.”

„Kim bez ciebie jestem, kim jestem ja
Żaglem, od którego odleciał wiatr”

„Sam wędrowałem, jak obłoczek
Często sam płynie przez przestworza,
Gdy nagle widok mnie zaskoczył
Złotych żonkili tłumu, morza;
Od wód jeziora aż po drzewa
Tańczyły – wiatr im w takt powiewał.”

„Życie jest zabawne, prawda? Kiedy już myślisz, że wszystko sobie poukładałeś, kiedy zaczynasz snuć plany i cieszyć się tym, że nareszcie wiesz, w którym kierunku zmierzasz, ścieżki stają się kręte, drogowskazy znikają, wiatr zaczyna wiać we wszystkie strony świata, północ staje się południem, wschód zachodem i kompletnie się gubisz. Tak łatwo jest się zgubić.”

„Jak potopu świata fale
Zamrożone w swoim biegu,
Stoją nagie Tatry w śniegu,
By graniczny słup zuchwale!
Biodra Tatrów las osłania,
Ponad nimi stoi chmura,
A po halach wiatr przegania
Uronione orle pióra.”

„Pierwszą czynnością jaką rano spełni stary skaut jest zauważyć skąd wieje wiatr.”

„Nieprawdaż, że czasem, kiedy wiatr wieje jeden i ten sam, to jeden z nas marznie, a drugi nie? I jeden marznie lekko, a drugi mocno?”

„Wierność kobiety jest jak wiatr, który pozostaje zawsze taki sam, tylko zmienia kierunek.”

„Szybcy jak wiatr, spokojni jak las, zapalczywi niczym ogień, niewzruszeni jak góry, niepoznani jak ciemność, gwałtowni niczym piorun – tacy winni być żołnierze.”

„Huragan: wiatr habilitowany.”

„Żagiel, zdając się być posłusznym wiatrom, pokonuje je.”

„Wiatr jest miłosną pocztą kwiatów.”

„Wiatr strącał im
na głowy gwiazdy
które osiadały
we włosach jak szron”

„Naprawdę ksiądz proboszcz nie próżnował.
Za domem suszyły się obrusy i jego bielizna.
Żeby zobaczyć gatki proboszcza.
Wspięliśmy się na palce.
Wtedy właśnie wiatr.
Tchnął na nas dymem z komina.
Dziś już wszystko do siebie pasuje.
Powiedziałem cofając się.
Ale kiedyś tak nie było.
Kiedyś trzeba było.
Składać rzeczy do kupy na siłę.”

„Rozumek browarny wie skąd wiatr wieje.”

„Cmentarz był pozbawiony żywego ducha i przypominał te fragmenty filmów Kurosawy, na których wiatr jest jedynym samurajem.”

„Jeden wiatr – w polu wiał,
Drugi wiatr – w sadzie grał:
Cichuteńko, leciuteńko,
Liście pieścił i szeleścił,
Mdlał…”

„Przybiegł wiatr
do sasanki
z naręczem życzeń,
ucałował ją
w kosmaty policzek
i kłaniając się nisko
poprosił grzecznie:
– Zatańcz ze mną, sasanko,
na polanie leśnej.
– A dlaczego?
– Bo w wiosenny poranek
są urodziny
wszystkich sasanek.”

„Płonie ognisko i szumią knieje
Drużynowy, jest wśród nas
Opowiada starodawne dzieje
Bohaterski wskrzesza czas.

O rycerstwie, spod kresowych stanic
O obrońcach naszych polskich granic
A ponad nami wiatr szumny wieje
I dębowy huczy las.”

„(…) byli oni [Babilończycy] mistrzami w sztuce jasnowidzenia: czytali przyszłość z wątroby i jelit zabitych zwierząt, z ognia i dymu oraz z blasku kamieni szlachetnych, ponadto przepowiadali wydarzenia na podstawie szmeru źródeł i kształtu roślin. (…) Deszcz, chmury, wiatr, błyskawice oraz inne zjawiska atmosferyczne uważano za wróżby, skrzypienie mebli i boazerii mówiło o przyszłym biegu wypadków.(…) Nosicielami tajemnych wiadomości były muchy i inne owady, a także psy.”

„Może na skrzypcach wygram
Wiatr i pochyłą ulicę
I noc, co taka niezwykła”

„Lubię mgłę od morza,
Bo w białym powietrzu jest zacisznie,
Jakbyś otwierała furtkę do ogrodu jałowców i bzów,
Jakby Twoją sukienkę niczym bramę raju otwierał wiatr,
Jakby zagrała muszla pod opuszkami słońca.”

„… Słychać było wiatr, który pachniał i można go było jeść jak lody, jak ubity na krem śmietankowy niewidzialny śnieg, można go było niemal jeść łyżeczką, miałem wrażenie, że gdybym wziął bułkę albo kawałek chleba, to mógłbym to powietrze gryźć, prawie jak wosk.”

„Ciasta także francuskie, torty, pasztety, biszkopty i inne, pączki nawet – wydoskonaliło się to do stopnia jak najwyższego. Staroświeckim pączkiem trafiwszy w oko mógłby go podsinić, dziś pączek jest tak pulchny, tak lekki, że ścisnąwszy go w ręku znowu się rozciąga i pęcznieje do swojej objętości, a wiatr zdmuchnąłby go z półmiska.”

„Myśli biegną
Lodowatym pustkowiem
Odgłosy życia
nawiewa wiatr
Krzywdy urazów
krzyczą najgłośniej
Powstań z kolan
odnajdź siebie
stromymi schodami
wspinaj się wzwyż”

„… A ma ci on Attyla, syn Mundzuka, głowę wielką, grzbiet garbaty, nogi krzywe, nos perkaty, skórę żółtą i kose oczy. Kobyle mleko pija, surową koninę żre, po sześć palcy ma u nóg. Kiedy tupnie w złości, dym smrodliwy idzie spod murawy. W dymie demony się kłębią, Mundzukowemu synowi posłuszne. Nie zdzierży im nikt… Ma zaś ci on Attyla swój stolec daleko, w stepie gorącym, równym. Cztery wieżyce strzegą jego domu. Po cztery razy waruje wkoło częstokół. Na każdym palcu częstokołu wbita głowa wroga. Z wygniłych oczu kapie trupi jad, grozę niesie na wskroś stepu. Nie zdąży ich słońce wybielić, już wiatr pędzi cuch nowych głów. Drży z trwogi ziemia dokoła. Dyszy ciężko z lęku step… Za czterokrotnym opasaniem głów ucztuje rad Attyla, syn Mundzukowy. Z nim pięćdziesięciu jego synów i stu hetmanów przedniejszych (…) Ze złotych i srebrnych czar piją Attylowe syny i woje; on sam zaś z czary drewnianej, zaklętej. Podle pałacu jego stoi pomieszkanie żon. Jest ich dziewięćdziesiąt i dziewięć. (…) Słuchają też zachcenia Attyli, Mundzukowego syna, cesarz rzymski Walencjusz, w wielkim Bizancjum siedzący, i wszyscy królowie Wschodu. Straszny on. (…) We śnie ludzie z trwogą powtarzają jego imię. Gorszy jest niźli wilkołak…”

„Te ciotki z drewna, bejcowane, wypolerowane, to były alegorie. Wolność – jako kobieta zrzucająca parandżę. Macierzyństwo – z golutkim niemowlakiem. Było też parę kobiet z mieczami. I były po prostu – kobiety. O dużych piersiach. I nie do wiary szerokich biodrach. Z cienką talią. Z długimi, skłębionymi włosami. Nie wiedziałem wtedy, nie wiedziałem, jak nazywała się ta jedna – z owocem granatu w dłoniach. A druga – szczupła, szczuplutka – z burzą włosów wzlatujących do sufitu.
W nocy zeskakiwały z półek i właziły na parapet. A przecież były z drewna. Poruszały się z trudem. Bolało je, kiedy zginały stawy. Często spadały na podłogę. Na dywan. Nieraz budził mnie stukot spadających gołych ciotek. Chowałem głowę pod kołdrę i długo nie mogłem zasnąć, aż wiatr, który przypadkiem uwiązł w okiennych szparach, zalizywał ich drewniane rany.
O świcie znów wszystkie były na miejscach. Posypywały się kurzem – dla niepoznaki. A ja i tak wiedziałem, wiedziałem!…”

„Wiele dni, wiele lat czas nas uczy pogody,
Zaplącze drogi, pomyli prawdy, nim zboże oddzieli od trawy.
Bronisz się, siejesz wiatr, myślisz: jestem tak młody,
Czas nas uczy pogody, tak od lat, tak od lat.”

„Musimy żeglować czasem z wiatrem, czasem pod wiatr, ale żeglować, nie dryfować ani stawać na kotwicy.”

„Tutaj o dwunastej rozpoczyna się silny wiatr.”

„(…) czasami człowiekowi wydaje się, że wiatr coś mówi, zwłaszcza w nocy.”

„Kiedy na czole topól
Marszczy się wiatr Południa.
Gdy nasze serca oddadzą
Żniwo swych westchnień.”

„Mnie ten Gorzów zjadł. Benzyna dusi, powietrze złe. Dobre ludzi dali mieszkanie, ale wziąć słowika w klatkę zamknąć, to on wszystko traci. Choć pięknie śpiewa, to jemu jest smutno. I te ściany takie ciężkie nade mną. A ja cygańska córka, las mi zdrowie daje. Jechałam taborem, to czułam się jak królowa Bona. Do mnie należeli perły rannej rosy. Moje były gwiazdy złote. Dziś co we włosy wplotę? W majowym słońcu jagody zbirałam, czarne jak łzy cygańskie. Na gałązkach się huśtałam. Żyłam wodnym szumem i jego srebrzystym dźwiękiem. Śpiewać nauczył mnie wiatr, ruczaje płakać. A jak lipy kwitły, to aż mnie zatykało, tak miód było czuć. W górach też cudnie. Jechalimy potokiem, pienił się, skakł, chodził po kamieniach, w deszczu groźniał, rozlewał się, wszystkich nas potopić chciał. Cyganka zejszła z wozu na drogę i tańczyła. Czemu? Bo jej radość była. Kawałek chleba suchego ugryzła, wody się napiła i była szczęśliwa. Z gołymi ręcami jechał człowiek po świecie. Czasem tylko coś pomieniał, parę groszy wziął. Wywróżył. I szedł dalej za tym chlebem żebraczym. Po pięćdziesiąt wozów jeździło u nas. Polskę znam od końca do końca. To wszystko nie można wydrężyć ze serca. Ale kto to zrozumi? Może tylko ci, co lubią przyrodę, świat, stare dawne życie przepamiętują w sobie.”

„Tymczasem peron pustoszał z głosów
– obcego szumu.
I nie zastałem już na nim
twoich, uwielbianych przez wiatr
i wszystkie dziesięć palców, włosów,
Tory – jeszcze ciepłe – prężyły się
i wyciągały, coraz bardziej odległe;
a mój cień kładł się na nich,
nieruchomy, jak milcząca plama
wzlotów i upadków, coraz cięższych.
Nie, umiałem pomóc mu
zrobić kroku w tył.”

„Jestem jak wiatr, nikt mnie nie zatrzyma, nie ujarzmi. Oczekuję pełnego uwielbienia.”

„Przekwitające konwalie nie pachną
kiedy mija dzień
Wiatr przewrócił rozczepił
spróchniały pień
Woda popłynęła zabrała
zieloną gałąź
Chropawego kamienia
nie dotykaj”

„Walczyłem zaciekle, lecz wasze karabiny były dobrze wycelowane. Kule leciały w powietrzu jak ptaki i świstały przy naszych uszach jak zimowy wiatr w drzewach. Moi wojownicy padali wokół mnie. (…) Rankiem słońce wzeszło zamglone, a wieczorem zatonęło w ciemnym obłoku i wyglądało jak kula ognia. Po raz ostatni słońce świeciło nad Czarnym Jastrzębiem. (…) Jest on teraz więźniem białych ludzi. (…) Nie zrobiłem nic, czego mógłby się wstydzić Indianin. Walczyłem w obronie swoich rodaków, kobiet i dzieci przeciwko białym, którzy przybywali rok po roku, aby ich oszukiwać i odbierać ich ziemie. Sami wiecie, dlaczego toczymy tę wojnę. Wiedzą to wszyscy biali. To oni powinni się wstydzić. Indianie nie są podstępni. Biali ludzie mówią źle o Indianach i patrzą na nich z pogardą. Lecz Indianie nie kłamią. Indianie nie kradną.”

„Nie próbuj mówić o miłości,
Bo ona w słowach się nie mieści.
Jest jak wiatr: cichy, niewidzialny,
Co tylko czasem zaszeleści.”

„BUDDO, PANIE na swym tronie z lotosu,
Oczy twe wzniosłe, rozmodlone ręce,
Jakiż mistyczny zachwyt, na swój sposób,
Tak niezłomny wzbudzasz ostatecznie?
Czyż takiego spokoju pozbawieni,
Mielibyśmy nie zaznać na tej ziemi?

Wiatr zmian nieustannie wieje,
Na naszej drodze jazgotów,
Jutrzejsze smutki zwiastuje,
Naszych wczorajszych kłopotów.
Sen goni sen; kłótnia kłótnię,
I śmierć życia nici utnie.

Dla nas harówki palące,
Sekret dumy połamany,
Porażek lekcje męczące,
Kwiat i owoc zakazany;
A nie absolutny spokój,
Buddo na tronie z lotosu.

Marnymi dłońmi sięgamy
Po nasze złudne pragnienie,
Znak, że szczyty zdobywamy
Bez wiary i ze znużeniem
Lecz nic nie zmoże, nie zdusi
Głodu nieba naszej duszy.

Cel choć daleki, ulotny,
Wciąż nęci w urokliwości
A każdy moment przelotny
Przedsionkiem nieskończoności.
Jak schwytać to co nieznane,
Twego lotosu Nirwanę?”

„Ponad chmurami, tam, gdzie już możesz
Śmiać się i mówić do siebie sam
Ponad chmurami leci twój szybowiec
Sam przeciw słońcu ogromny ptak.
Niech ci tam szczyty gór
Niech ci tam kraty łąk
Niech ci tam stepy chmur dobro ślą
Niech ci tam ziemi krąg
Uśpiony w gęstej mgle
Niech wiatr ci z moich rąk dobro śle”

„O asfalt mokrych ulic
Roztrzaskał się jej dzień,
Samotna pośród ludzi
Nie chciała serca nieść.

Królowa małych tęsknot
O wiatr oparła dłoń.
Płakało ciemne niebo,
Gdy odchodziła stąd.”

„Kto jedzie tak późno wśród nocnej zamieci?
To ojciec z dziecięciem jak gdyby wiatr leci.
Chłopczynę na ręku piastując najczulej,
Ogrzewa oddechem, do piersi go tuli.”

„Czas jest jak wiatr, a my jak fale…”

„Dmuchawce, latawce, wiatr,
Daleko z betonu świat.
Jak porażeni,
Bosko zmęczeni,
Posłuchaj:
Muzyka
Na smykach
Gra
Do ciebie
Po niebie
Szłam
Tobą oddycham,
Płonę i znikam.
Chodź ze mną.”

„Żyjemy sobie byle żyć,
i w nocy nie śni nam się nic –
nie wabi nas wędrowny szlak
ni stukot kół, ni morski wiatr,
ktoś inny się w głębiny pcha,
lecz co tam ujrzy oprócz dna?
Po co ten hazard? My od lat
wolimy swój spokojny świat.”

„śnieg pada cicho
wiatr wieje bezgłośnie

gwiazdy zwiastują
łagodne przedwiośnie”

„Co to jest radość?
Niebo, kiedy nagle w kałuży zaświeci.
Ciepły wiatr
niespodziany
Co nam wybiega naprzeciw,
i jeszcze:
wcześnie rano chleb,
kiedy słońce w ostrzu noża tuż obok.
I ni stąd, ni zowąd,
twój uśmiech,
mój uśmiech
I tam w górze, dziko rozpędzony
obłok. (…)”

„Wiatr to zgubiony znak ręką (…).”

„Odległość dla miłości jest jak wiatr dla ognia. Małe gasi, wielkie wznieca…”

„Eric ujrzał, rozpostartą wokół niego jak jakieś pseudośrodowisko, parodię swojego uszkodzonego systemu nerwowego; rzesze kanałów były wyraźnie zniszczone, zrobiły się atramentowe w miejscach, gdzie przetoczył się przez Erica narkotyk i zostawił swój posępny ślad. Bezgłośny ptak, padlinożerca burzy, usiadł Ericowi na piersi, kracząc w ciszy, która pozostała po oddalających się wiatrach. Nie odleciał i Eric czuł, że cuchnące szpony zagłębiają się w płuca, w klatkę piersiową, potem w jamę brzuszną. Nic w nim nie pozostało nie dotknięte; wszystko było zniekształcone i nawet antidotum tego nie powstrzymało. Do końca życia nie odzyska pierwotnej czystości ciała.”

„Kiedy się szumem, tłumem, gwarem
Ludzkie skupiska ustokrotnią
Najdroższym na świecie towarem
Będzie samotność
Tęsknotą ciszy uciekamy
W bezludność wyspy, słońce południa
Lecz kiedy na niej zamieszkamy
Wyspa przestaje być bezludna
Przybędzie z nami trud i strach
Niewola dnia, historii schemat
Jak pięknie wiatr układa piach
Tam gdzie nas nie ma”

„Niższe sfery ludności miejskiej oraz chłopi z miejsca zorientowali się, skąd wiatr wieje. (…) Wolno rabować, kraść, zabijać ludzi, i to zupełnie bezkarnie. Wznoszą ręce ku niebu, dziękując za tę łaskę, że dożyli takich dobrych czasów i każdy z hasłem na ustach „teraz albo nigdy” zabiera się do roboty. W naiwności ducha uważają, że kara ich za to nigdy nie spotka, wszak jest, znajduje się „redaktor odpowiedzialny.””

„Gdy nie wiesz, do którego portu płyniesz, żaden wiatr nie jest dobry.”

„Dokąd pójdziemy drogą pod wiatr – my z XX wieku?
Kto pomoże znaleźć gdzieś ślad
Uczuć człowieka w człowieku.”

„Urzeka czar nocy
zapalonej oceanem gwiazd
przez okno szeroko otwarte
zapach bzu przenika,
wzrusza szept krajobrazu,
kwiaty podnoszą powieki,
wiatr złe myśli rozwieje,
budzi nowe nadzieje.”

„…odjąć lato – żar w pamięci,
odjąć zimę – bal w pamięci,
odjąć ręce – mur w pamięci,
odjąć wolność – wiatr w pamięci,
odjąć ciebie – żal w pamięci,
odjąć siebie – nic w pamięci.
Dodać pamięć… Co w pamięci?”

„Bądź jak wiatr, który rzuca się w przestrzeń z jaskini skalnej. Wznoś się wyżej, coraz wyżej…”

„Słowa są obosieczne. Wieje ostry wiatr, który z obu stron ostrzy je jak noże. Gdzie ich dotkniesz, tam się zatniesz.”

„A na cóż byłby jej potrzebny kabriolet, gdyby wiatr nie miał rozwiewać jej pięknych włosów?”

„W polu grała mu bylica, w sadku pod chałupą ćwirkotały wróble, aż się wiśnie trzęsły! Wieczorami słuchiwał wszystkich głosów, jakie są na wsi, i pewno myślał sobie, że cała wieś gra. Jak posłali go do roboty, żeby gnój rozrzucał, to mu nawet wiatr grał w widłach.”

„Każdy, kto kocha wiatr, wie jak jest,
Kiedy już z oczu nam ginie brzeg.
Wiatr na wantach gra, morze rusza w tan,
Kiedy kil znaczy ślad pośród pian.”

„Świadomość jest jak wiatr, o którym można powiedzieć, iż wieje, ale nie ma sensu pytać, gdzie jest wiatr, kiedy nie wieje.”

„Jak radość w sercu pełnym żalu,
Zawisa zachód słońca na chmurze:
Złoty sztorm plików migoczących,
Jasnych, wątłych liści fruwających,
Nieokiełznany wiatr śwista w chmurze.

Słuchajcie tego wiatru co wzywa
Moje serce wołaniem wichrowym:
Serce znużone, smutne, tęskniące,
Sny mu uszły jak liście lecące,
A w imię czego mam zostawać ja?”

„Włosy rozwiane na wietrze
Po latach wiatr się uspokoił
Niestety, włosów już nie ma”

„Wiatr może wiać albo nie wiać, w końcu to jego prywatna sprawa.”

„Wiatr pogłaskał stary kasztan po rudej czuprynie,
A w ogródku już kasztanki skaczą po ścieżynie.”

„Wiatr i fale są zawsze po stronie najlepszych żeglarzy.”

„Gdziekolwiek się znajdziesz, zawsze możesz odnaleźć na niebie Perseusza, odnaleźć ten uśmiech i usłyszeć, jak galaktyczny wiatr szepcze twoje imię. Będziesz wtedy wiedziała, że to ja, że to ja cię wołam… przyzywam cię do Łazariewa.”

„opustoszała jest w niedzielne południe nasza ulica
zostają tylko ci którzy muszą reszta wyjeżdża za miasto
łapać wiatr w płuca zachłystywać się wonią wsi
obmywać ciała w strumieniach lub wspinać się na szczyty
z pewnością ma to jakiś sens z pewnością
bo czyż nie bardziej zielona jest trawa na łąkach
niż mech na chodnikach, parapetach i murach”

„na linii życia wciąż mam pięć lat.
mój zamek z piasku właśnie gwiżdże wiatr.”

„Wiatr duszący zawodników na progu.”

„W dzieciństwie moim ciągle szeptano mi w uszy tzw. mądre przysłowia: „Nie dmuchaj pod wiatr!” „Głową muru nie przebijesz!” „Nie porywaj się z motyką na słońce!”. Doszedłem potem do wniosku, że silna wola, energia i zapał mogą te właśnie zasady załamać. I obecnie kiedy stoimy wobec wielkich zadań dalszej budowy państwa polskiego, właśnie potrzeba nam ludzi, którzy potrafią tej starej mądrości tych przysłów się przeciwstawić.”

„Ciągle wiatr w oczy z całym brudem cały miszmasz tego świata
Lecieć z wiatrem w tym kierunku to atak którego nie odeprzesz od tak
Pakt z diabłem na co dzień w twoim miejskim grodzie
W chłodzie jakbyś żył w mieście wykutym w lodzie
Szron na brodzie ubrany w zestaw z nike'a przychodzień
To weź się podziel, bo brak chłodu to bodziec
To wiedz, bo to tylko zostaje
Full kapitał ty i najem nie dają naj bajer
W kraju gdzie byle frajer sprawia, że rak toczy
Społeczeństwo któremu wiatr w oczy.”

„Wiatr każe mi odpłynąć. Nasze statki są pod żaglem. Spraw, Boże, zarówno abyśmy żyli w Jego bojaźni, jak aby wróg miał przyczynę rzec, że Bóg walczy za Jej Królewską Mość równie dobrze za granicą, jak w domu. Szybko!”

„Jest wiatr, co nozdrza mężczyzny rozchyla;
Jest taki wiatr.
Jest mróz, co szczęki mężczyzny zmarmurza;
Jest taki mróz.”

„Pęk barw podstawowych otoczył Erica niczym iluminowany wiatr; to wiatr życia, pomyślał, owiewa mnie, niesie, gdzie chce, nie zważając na moje marne pragnienia. Po chwili wiatr zrobił się czarny: nie był już wiatrem życia, ale gęstym dymem śmierci.”