Cytaty na temat róża

„Życie kobiety usłane jest różami, co krok kolec z rzadka kwiat.”

„Mojej róży brakuje piątego płatka – frasował się zrównoważony kolec. (Andrzej Coryell)”

„O Dzikiej Róży droga śpiewa pieśń
i śmieje się, złoty znacząc ślad…
Dzika Różo! Świecisz przez mrok.
Dzika różo! Słyszysz mój krok?
Idę – twój zakochany wiatr.”

„Gdyby jeszcze dyktatorzy zechcieli,
Czytać nasze gniewne, wściekłe i
Solidnie opracowane wiersze, poezja
Na pewno zmieniłaby świat. Ale
Róże także nie znają poświęconych
Im utworów. Kolce nie piją krwi.”

„Niech najpiękniejsze stworzenia się mnożą,
By śmierć nie mogła ściąć róży urody.”

„Pieszczoty są jak owoc zielony i mdły,
Serca – jak bicze błyskawic, bolesne i duże
– Zamiast ust do pocałunków najbezwstydnejszych,
Podam ci różę.”

„Kiedy książka ta [Imię róży] została wydana, ludzie często pytali mnie, dlaczego postanowiłem napisać powieść – powody, jakie im podawałem (zmieniające się w zależności od nastroju), wszystkie były zapewne prawdziwe, to znaczy, że wszystkie były fałszywe. W końcu uświadomiłem sobie, że jedyna właściwa odpowiedź na to pytanie jest taka, że w pewnym momencie życia poczułem silne wewnętrzne pragnienie napisania powieści – i sądzę, że jest to jak najbardziej wystarczające i rozsądne wyjaśnienie.”

„Podstawowa zmiana w życiu osobistym to rozstanie z Wojtkiem, moim mężem. Poczułam, że nie jestem w życiu na swoim miejscu i postanowiłam to zmienić po ośmiu latach związku. Miałam 18 lat, kiedy przyjechałam do Warszawy. Nie znałam nikogo. Wojtek od razu stał się moim domem, życiem, rodziną. Byliśmy ze sobą non stop, razem i w domu, i w pracy, bez wytchnienia. Kiedyś nasz kolega powiedział, że ludzie powinni być różni w związkach, ale nie za bardzo. Różnice, które przez lata pojawiły się między nami, przestały być budujące, rodziły konflikty. Teraz, kiedy o tym myślę, potrafiłabym wyznaczyć te najważniejsze punkty i naszkicować taką mleczną drogę, która nas we dwoje doprowadziła do tego rozstania. Najtrudniejsze jest to, że nikt nie był winny.(…) Wierna dewizie taty, że trzeba samemu sobie w życiu radzić, nie chciałam pomocy innych. Kobiecą słabość, kruchość uważałam za coś niefajnego, gorszego. Teraz mam 30 lat i wiem, że w związku potrzebna jest równowaga pomiędzy siłą mężczyzny a delikatnością kobiety. Nie wstydzę się już myśleć, że kobieta ma prawo być bezradna, powiedzieć: „Nie wiem, nie potrafię, pomóż mi”. Kiedyś, jak podejmowałam trudną decyzję, zawsze wybierałam opcję gorszą dla siebie, żeby tej drugiej strony nie zranić. Dziś mówię na głos, co jest dla mnie dobre, a co złe, tego nie chcę, na to się nie zgadzam, bo mi szkodzi. To wielka ulga przyznać wreszcie, nawet na takim podstawowym poziomie, że lubię tulipany, a nie róże, że wolę kawę bezkofeinową, a nie latte, niż zastanawiać się, czy jak powiem, że wolę wodę od soku, to kogoś nie urażę.”

„Uciekłem od miłości.
Przyjechałem do Róż o czwartej po południu i kiedy wysiadłem z autobusu, zobaczyłem najpierw wielki kwietnik z różami, cudowny klomb w kształcie gwiazdy, zdobiący plac przed czerwonym ratuszem z wieżyczkami. Agnieszka byłaby zachwycona. Powiedziałaby coś w rodzaju:Ojej, ale bomba, róże w Różach!
Co mnie obchodzą teraz reakcje Agnieszki?”

„Promienie słońca padają na róże jak i na chwasty.
Nie żałuj szczodrych darowizn dla możnych i z niższej warstwy.
Hojnością z wrogów bez trudu przyjaciół czyni się własnych.
Przypływ z odpływem się wiąże, niech morza prawd uczą nas tych.”

„Tego proszku po maleńkiej łyżeczce zażywać w wódce różanej lub cynamonowej. Wódkę różaną tak się robi: róży nakłaść mało dodawszy do alembiku soli i po wlaniu wody rzecznej – przegonić; cynamonową tak: wodę rzeczną zagotować i włożyć do niej zołotnik (4,26 g) tłuczonego cynamonu na kwartę wody. Zażywać po jedzeniu.”

„Skoro się ozwą twych ust róże dźwięczne,
Pieśnią nad pieśnie powietrze oddycha.”

„Film hipnotyzował mnie zawsze. Koleżanki ze szkoły podstawowej kolekcjonowały pamiętniki z sentencjami w stylu: „Na górze róże, na dole fiołki, my się kochamy jak dwa aniołki”, koledzy woleli piłkarzy. A ja w moim pamiętniku wklejałem bilety z filmów, na których byłem w kinie „Piast.””

„Odeszła moja młodość
Gdzieś za góry, lasy
A może to ja odszedłem
Gubiąc po drodze
Lata i wspomnienia
I dotarłem
Do takiej krainy
Gdzie nie straszne
Lata pozostawione
Ani zaschnięte róże
W staroświeckim wazonie
Ocierałem się o czas
Jak o płot przy drodze
Teraz patrzę
Na jego resztki
W połowie spróchniałe
l czekam
Aż wicher czasu
Powali mnie
Wraz z nim”

„Idź z różą wiary w butonierce rozumu.”

„Bóg stworzył różę z tego, co zostało z kobiety w czasie stworzenia. Ale kolce róży czujemy, gdy ją zrywamy, a kolce kobiety – kiedy mamy ją już jakiś czas.”

„Dostawaliśmy mnóstwo wspólnych zaproszeń na zagraniczne festiwale. (…) Goran żadnej z tych propozycji nie przyjął. On musi mieć scenę dla siebie. Nikt nie może błyszczeć bardziej od niego. Myślę, że już gdy pierwszy raz występowaliśmy z „Różą” i „Prawym do lewego” na festiwalu w Sopocie, zrozumiał, że gdy jesteśmy razem na scenie, gwiazdy są dwie.”

„– Zostań. Już dobrze. Pijmy i patrzmy na róże. Tak blado wyglądają w świetle księżyca twarze zabitych po zakończonym ogniu karabinów maszynowych. Kiedyś widziałem to w Hiszpanii. „Niebo to wymysł faszystów” – powiedział wówczas metalowiec Pablo Nonas. Miał tylko jedną nogę. Był na mnie trochę rozgoryczony, ponieważ nie zakonserwowałem mu drugiej w spirytusie. Czuł się, jak by być w ćwierci żywcem pogrzebany. Nie wiedział, że psy ją porwały i zżarły…”

„Gdy wiemy,
Że będziemy stąpali
Po różach,
Sprawdźmy, czy nie mamy
Dziurawych butów.”

„Nie kocham cię tak, jakbyś była różą soli, topazem
albo strzałą z goździków rozsiewających ogień:
kocham cię, jak się kocha jakieś rzeczy mroczne,
w tajemnicy, pomiędzy cieniem a duszą.”

„Miała koszulkę cieniutką,
A drzewa zaciekawione
Przez okna bliziutko, bliziutko
Schylały liście zielone.

Na miękkie rzuciła poduszki
Rąk nagich ciepłe oploty,
W podłogę drobniutkie nóżki
Tętniły z wielkiej ochoty.

Patrzyłem na promień woskowy
Słońca, jak w swojej podróży
Kręcił się wokół jej głowy
I piersi: muszka na róży.”

„Jakże błogo, jak szczęśliwie
Po majowej biegać łące,
Pod zielonych wierzb warkocze;
Piękną Różę kochać tkliwie,
Patrzeć w oczy jej palące
I wciąż słuchać, jak szczebiocze.”

„Niektórym kobietom nie wystarcza bukiet róż, chcą, żeby mężczyzna tym różom zmieniali jeszcze wodę.”

„Ciągle jeszcze stoimy. A kiedy chcemy ruszyć, nasze stopy na gwałt szukają ziemi solidnej. Bo my dwaj na śliskim progu, niby tutejsi, spod słonka i skowronka, ale chyba raczej stamtąd, z popiołu, co w snach naszych nie przestaje huczeć pustynią pełną imion.
Teraz już dom. Otworem na wszystkie życzliwości świata dzisiejszego. Żona, córka i syn. Patrzą na mnie, na drugiego uratowańca z Wyspy Płomieni. Patrzą na siwą ilustrację, w sam raz do reportaży o harcie ducha i walce, o cierpieniu i poświęceniu. „Ten tu profesor i mój ojciec tamto przeżywali” – pomyśli córka.
My z Szymkiem widzimy, jak żywi na nas patrzą. Słyszymy, że to przez nich cisza nastała. I wiemy, jak im teraz strasznie głupio, bo nie potrafią nas definitywnie umiejscowić.
Na szczęście dorodna córka pomału się podnosi, pomału, i biodrem oprze o ramię ojcowe. A dłonią delikatnie kark obejmie. Garstka sekund, nie dłużej, tej urody pogody kojącej kobiecości, bo Szymek, jak przebudzony, od stołu się dźwiga, siny, cuchnący trupią fosą, i goły. Rękę nie dopaloną nad stół wyciąga, bo chce nią zgarnąć łososiową różę z białego talerza.
Ja też nie od macochy. Wstaję, golas nieodwszony, ręce na nie obrzezanej kuśce katolickiej skrzyżuję, a tu po wino musujące chciałbym sięgnąć…ale jak tu równocześnie zasłonić dziurkę po kuli w potylicy?
A żywi strasznie udają, że nic nie widzą, że nic się nie stało, że my dalej sobie siedzimy i do żarcia ostro się zabieramy. Niemniej cisza zapadła. To już nie przysłowiowa okazja dla anioła, żeby się popisał swym przelotem nad nami, to… przepaść w ich ziemskim czasie, wywołana naszą golizną, naszym odorem spalenizny, czego nie potrafią odziać żadną metaforą.
Od stołu się zerwą, udając że wierzą, że my chcemy jestku i pitku z ich rzeczywistości; więc dalej talerze pod nos nam podsuwać…ale na odległość, żeby granicy nie przekroczyć, za która aleja wprost na krematoria, nad którymi w szarpiach wisi niebo monoteistyczne.”

„Róża jest czymś nieskończenie więcej niż tylko rumieniącym się „przepraszam” za swoje kolce.”

„Na biurku leżał podręcznik dla ogrodników, otwarty na róży odmiany „Pan Lincoln”. Wciąż stało na nim także okrągłe lustro oraz pudełko z farbami. Jednak kartka papieru rysunkowego, na którym jeszcze przed chwilą malowała różę, była zupełnie pusta.”

„Jak Mały Książę Saint-Exupery’ego z początku jesteśmy oszołomieni, że nasza róża, centrum naszego świata, nie jest jedyną. Jesteśmy zdruzgotani wiadomością, że jest wiele innych, na wielu innych krzewach, w wielu innych światach. Ale to, co czyni naszą różę wyjątkową, to fakt że wzbogaca nas ona swoim pięknem i że poświęcamy się, dbając o nią.”

„Miłość panieńska, szczęście w karty, łaska pańska i krasa róży – wszystko nietrwale rzeczy.”

„Źrenic spłoszenie,
świetlista władza,
róża żywopłot
zwinnie przesadza,
w świateł rozbiegu
chmura nabrzmiewa,
już błyskawicą
siecze ulewa,
dołem – jeziora
lustrzany przybór,
miła, ja czekam,
czym prędzej przybądź!
błękit rozmyty
chlusnął na ogród,
suknię zmoczoną
ściągnij na progu,
ale ulewa!
ściągnij koszulę,
deszcz jak dwie strugi
złączy nas czule.”

„Zapewne pył kosmiczny zniekształca rzeczywistość, skoro Mały Książę uważa mnie za swoją różę…”

„Ogniska malinowe
niczym róże zakwitają na śniegu.”

„Kobieta jest jak róża; na to ma kolce, by je owijać płatkami.”

„Róże i blondynki miłości rodzynki.”

„Serce kobiety światowej jest na kształt róży, z której każdy kochanek po listku odrywa, tak, że dla męża tylko cierń pozostanie.”

„Gdzież nasza róża,
Pytam was bracia?
Zwiędła nam róża,
Dziecko to ranka.
Tylko nie mówcie:
Tak młodość więdnie!
Tylko nie mówcie:
Tak życie biegnie!”

„Ach, ten dzień w kolorze śliwkowym!
– Berberysu i głogu ma smak…
Stawia drzewom pieczątki
– Żeby było w porządku
Że już pora
Że trzeba iść spać…
A my tak – po kieliszku, po troszeczku
Popijamy calutki ten dzień
– Próbujemy nalewki
Z dzikiej róży, z porzeczki
Żeby sprawdzić – czy zima
To wypić się da?…”

„Zdrowaś Maryjo dobrze odmawiane, czyli uważnie, z nabożeństwem i pokorą, jest według świadectwa świętych nieprzyjacielem szatana, którego zmusza do ucieczki, jest młotem, który go miażdży, jest uświęceniem duszy, radością aniołów, śpiewem wybranych, pieśnią Nowego Testamentu, radością Maryi i chwałą Trójcy Przenajświętszej. Zdrowaś Maryjo jest rosą niebieską, która czyni duszę urodzajną; jest czystym i pełnym miłości pocałunkiem, jaki składamy Maryi; jest czerwoną różą, którą Jej ofiarujemy, kosztowną perłą, którą Jej składamy w ofierze; jest czarą ambrozji i boskiego nektaru, który Jej dajemy. Wszystkie te porównania pochodzą z ust świętych. Błagam więc was usilnie, przez miłość, którą ku wam w Jezusie i Maryi w sercu noszę, odmawiajcie codziennie, o ile wam czas pozwoli, cały Różaniec, a w chwili śmierci błogosławić będziecie dzień i godzinę, kiedyście mi uwierzyli.”

„Nie rusz Andziu, tego kwiatka,
Róża kole, rzekła matka.
Andzia mamy nie słuchała,
Ukłuła się i płakała.”

„Wspaniała! Całymi nocami dyskutowaliśmy o kapitalistycznej teorii Róży Luksemburg…”

„Panno Mary, kapryśnico,Odwróć zagniewane lico!W twym ogródku rosną kwiatki,Róże, dzwonki i bławatki.”

„Jak róża musi się w słońcu rozwijać i coraz piękniej kwitnąć aż od blasku słońca zblednie i szybko rozpadnie się w proch, tak niewinnie upiększa się kobieta strojem, ozdobami, kosmetyką i czystością.”

„Uciekajcie przed miłością, szukajcie rozkoszy, a na drodze życia spotkacie tylko róże, same piękne kwiaty, zapowiedzi szczęścia.”

„Wychodzę z różą w ręku, z księżycem pod pachą,
A resztę pozostawiam dla nowych poetów.”

„A róże… Róże są zbyt nietrwałe, żeby żywić do nich jakiekolwiek uczucia.”

„Pozdrawiam ciebie, ty różo, z ogrodu
Klejnotowego, miłosny Rubinie!
Chociaż pierś twoja przejrzystsza od lodu
Krew nieśmiertelnéj młodości w niéj płynie.”

„Bóg tak chciał, że to właśnie młodzi ludzie doprowadzili do upadku Kaddafiego, dołączając do arabskiej wiosny ludów. Ogłaszam, że to koniec ery Kaddafiego. Przyszłość pewnie nie będzie usłana różami (…) mimo to wzywam wszystkich Libijczyków do odpowiedzialnego zachowania, nie brania sprawiedliwości w swoje ręce (…) i traktowania jeńców z szacunkiem. Wszyscy mamy prawo do godności w tym kraju.”

„Żyć to nie znaczy iść przez róże,
Sięgać po laury, zbierać oklaski.
Żyć to znaczy przetrwać wszystkie burze
I dążyć tam, gdzie świecą ideałów blaski.”

„Kobiety są jak róże: niby zupełnie do siebie podobne, a jednak zapach, forma i kolor każdej z nich jest trochę inny.”

„(…) nic po cierniu, kiedy róża spadnie.”

„Nie zawżdy, piękna Zofija,
Róża kwitnie i lelija;
Nie zawżdy człek będzie młody
Ani tej, co dziś, urody.”

„Nic się nie martw, wszystko będzie dobrze, cały świat podadzą Ci na talerzu. Już od dzisiaj, już od teraz – kochanie, zawsze będziesz stąpać po różach.”

„Chciałam się przekonać, co się stanie, gdy pozwolę ludziom zrobić z moich ciałem to, co chcą, jak się wtedy zachowają. Ta ciekawość była silniejsza od lęku. No więc położyłam na stole różne przedmioty – pistolet, nożyczki, różę, bat, piórko – i kartkę z informacją, że każdy z widzów może zrobić z tymi narzędziami dowolny użytek wobec mojej osoby. Najpierw ludzie się czaili, krygowali, z czasem stawali się coraz śmielsi. Ktoś pociął moje ubranie na mnie, ktoś inny pokłuł mnie kolcami róży. Zrozumiałam, że przez swoją bierność wywołuję agresję, że bezbronność wywołuje w ludziach najgorsze instynkty. Być może, gdybym tę akcję kontynuowała dłużej, to w końcu ktoś by mnie zabił… Ciekawe, że kiedy performance się skończył, a ja zrobiłam ruch w stronę publiczności, ta zaczęła uciekać.”

„Jak
mam przepraszać
lepsze kwiaty
zamiast słów
Więc
po co słowa
kupię tobie
bukiet róż
bo róża też kolce ma”

„Kiedy przekwitną róże życia, nie zostaje nic prócz kolców.”

„Szkoły powinny chodzić na takie filmy jak „Syberiada polska”. Opowieści o naszej historii, proste w przekazie, nie przekombinowane w formie, dostosowane do wieku odbiorców. Bo przecież nie pokażemy dwunastolatkom „Róży”. A „Syberiada…””

„Wszystko, co żywe, jest niepowtarzalne. Nie do pomyślenia są dwaj dokładnie tacy sami ludzie, dwa takie same krzaki dzikiej róży… Życie zamiera tam, gdzie przemoc stara się zatrzeć jego niepowtarzalność i swoiste cechy.”

„Podobno
widział ktoś
nad olchą wód
Różę w ciemności
z krowami polskiej poezji.”

„KPP była zarażona duchem luksemburgizmu, fundamentalne poglądy „Gazety” są zbudowane na poglądach Róży Luksemburg.”

„Jestem śmiercią dżentelmenem, ubraną w jedwabie i koronki, nadchodzącą po cichu, by nagle zgasić świece. Naroślą rakową w samym sercu róży”

„Mam trochę dość filmów historycznych, w Polsce nie ma pieniędzy, żeby je robić. Przy pracy nad Różą ciągle borykaliśmy się z problemami finansowymi, musieliśmy ścinać sceny w scenariuszu, żeby pozamykać wątki. Nie skarżę się, ale nie wiem, czy będę chciał się jeszcze angażować w kolejny film historyczny. Chociaż chodzi mi po głowie film o UPA; wywodzę się z tego regionu, gdzie UPA działała i znowu – na tle historii chciałbym zrobić film o miłości.”

„Gdzie jesteś, Mały Książę, gdzie?
Odszedłeś z mej książeczki kart.
Czy po pustyni błądzisz znów,
Rozmawiasz z echem pośród skał?
Czy tam, gdzie świeci złoty wóz
Oglądasz Ziemię w swoich snach,
Gdzie pozostała z tamtych dni
Niby wspomnienie bajka ta.
W maleńkiej róży kochał się
Książę na jednej z wielu gwiazd.
Nie widział przedtem innych róż,
Kiedy w daleki poszedł świat.”

„kto mieszka w róży
– nikt
nikt nie mieszka w róży
otwiera i zamyka okna
wdycha powietrze”

„Mężczyzna, kochając, zrywa jeden z tysięcznych kwiatów, którymi jego życie zakwita, kobieta zrywa jedyny. Jego do zawsze kwitnącej róży, ją do aloesu, tylko na pół wieku kwiat wydającego porównać by można.”

„Droga, którą idą ku sobie Białoruś i Rosja, nie jest usłana różami. Tym bardziej budowa Związkowego Państwa wymaga od obydwu stron cierpliwości i wzajemnego szacunku. Na nienaruszalnym fundamencie pamięci i wspaniałych tradycji zbudujemy nowy kraj – silny, wolny i niezależny.”

„Adamie! Kiedyś – dawno temu – byliśmy przyjaciółmi. Teraz pragniesz mnie postawić przed sądem (właśnie otrzymałem list od Twojego adwokata), ponieważ napisałem prawdę: że jesteście – Ty i Twoi ludzie – spadkobiercami Róży Luksemburg i jej straszliwej idei wynarodowienia Polaków (oraz wszystkich innych narodów) – idei podjętej potem przez Komunistyczną Partię Polski. Uważasz, że się mylę? Świetnie! To dlaczego grozisz mi sądem, zamiast podjąć ze mną dyskusję? A Twój adwokat pisze do mnie jakieś głupstwa o spółce giełdowej i jej interesach, którym podobno zagrażają moje poglądy. Czy idee i poglądy mają coś wspólnego z pieniędzmi i giełdą? To do tego doszedłeś? A to wstyd!”

„Różo, różo, formalistko!
Różo, różo, bój się Boga!”

„Grecki tulipan i gotycka róża
kwitną, by zwieść nas; kwiat dojrzewa w owoc;
człowiek, co znaczy cmentarz znakiem krzyża,
zrywa mak; ciało podgryza korzenie
jęczmienia.(…)
Miłości, czas posłuchać, czym wiatr wieje.”

„Adam [Hanuszkiewicz] miał zawsze motyle skrzydła, ziemi to on raczej nie dotykał. I został tym pięknym, kolorowym motylem do końca. (…) Ważne było to, co się dzieje w kulturze, albo to, co myślał Słowacki, Norwid czy Mickiewicz. A sprawy domu, samochodu, zakupy? Codziennie? O nie! On się tym nie zajmował. Jeśli już był zmuszony pojechać do sklepu coś kupić, to zwykle kupował nie to, co trzeba. Kiedyś zamiast nawozu pod róże kupił dywan. Bo nawozu w sklepie nie było, a dywan akurat był.”

„Powtarzam, że o mało co nie popsułaś mego pięknego zegara, gdy majstrując przy nim cofnęłaś czas. Tak, tak, moja miła. Nie rób takiej niemądrej miny! Po prostu cofnęłaś czas. Mniej więcej o osiemdziesiąt lat.
– O osiemdziesiąt lat?…
– Tak, tak, ale ostatecznie to nie jest najważniejsze. Najważniejsze jest natomiast to, że cofnęłaś go w godzinie pąsowej róży…”

„To królestwo moich wzruszeń, marzeń wielki błękit,
Kredką słońca dziś na murze pisze swój pamiętnik.
Kocham to, co mam, i tracę: niebo, róże, ziemię,
I muzykę, i wakacje, czasem nawet Ciebie.”

„Jaki zapach ma w ciemności
róża, niczym młodociana śmierć.”

„W ciemnosmreczyńskich skał zwaliska,
Gdzie pawiookie drzemią stawy,
Krzak dzikiej róży pąs swój krwawy
Na plamy szarych złomów ciska.
(…)
Do ścian się tuli, jakby we śnie,
A obok limbę toczą pleśnie,
Limbę, zwaloną tchnieniem burzy.”

„Pamiętam ze przed naszym domem był wielki, okrągły klomb z różami i podjazd dla parowozów i samochodów wokół niego. Kolumny ganku porośnięte były… zaraz, zaraz, dzikim winem? Chyba tak, bo jesienią czerwieniało i złociło się, tak mówiła zawsze Hanka.”

„Na taki widok coraz wyraźniej uświadamiam sobie, jak ogromnym cudem jest obecność zwierząt; należą one do nas jak płatki różane do kielicha róży – są materią naszego życia, naszą pierwotną siłą, która przegląda się tutaj w szlifowanym lustrze.”

„Anusia ładna
Gdy się bawiła,
Miłość ją zdradna
Sobie złowiła.
Antek oszczerca
Ułożył minę,
Mówił do serca,
Uwiódł dziewczynę. (…)
Opadły róże,
Trawka zbledniała,
Anuś niebożę!
Miłość niestała.
Antek zdradliwy
Już cię porzucił,
Dla innej tkliwy,
Ankę zasmucił.
Wtem przyszedł Kuba,
Kuba wesoły:
„Anusiu luba,
Porzuć mozoły!
Przestań już szlochać!
Niech Antek zginie!
Chciej Kubę kochać,
Siądź przy krzewinie!”
Anusia wrzasła:
„Tu ciernie kole!
Tu miłość zgasła.
Przy dębie wolę.””

„[Abelard] używał (…) sformułowania nulla rosa est [łac. „nie ma róży”], by wskazać, że język może mówić albo o rzeczach, które przepadły, albo o rzeczach nieistniejących. (…) róża jest figurą symboliczną tak brzemienną w znaczenia, że nie ma już prawie żadnego: róża mistyczna i nie masz róży, która by nie zwiędła [wojna Dwóch Róż], róża jest różą [różokrzyżowcy], dziękuję za wspaniałe róże, świeżość i woń róż.”

„Róża połączona z Krzyżem ożywia martwe drzewo tradycyjnych wierzeń, niepoddanych kontroli, przywracając im życie płynące z rozumnego rozeznania. Różokrzyżowiec nie ulega zaślepieniu wiary poddanej dogmatom; jest on niezależnym badaczem, obeznanym – dzięki swym dociekaniom – z tajemnicami religii. Interpretuje on po swojemu święte symbole, proponując różne formuły oparte na inicjałach I. N. R. I., np.: Igne Natura Renovatur Integra – integralna (nieskażona) natura odnawia się poprzez ogień.”

„Nie ma nic bardziej względnego niż piękno. Jedna róża to piękno. Dziesięć róż to coś drogiego. Sto róż to nuda.”

„Gdy zrywasz róże, możesz się pokłuć. Gdy bierzesz piękną żonę, możesz stać się rogaczem.”

„Materio czuła, różo o uschłych skrzydłach,
zatopiony w marzeniu stąpam po twych płatkach
stopami, co zbyt ciężkie czerwonym znużeniem,
aby w twardej katedrze twojej zgiąć kolano
bijąc się w usta własne aniołami.”

„Mam wszystko czego mogę chcieć,
i nawet dyplom mam na ścianie,
i kilka listów, dużo zdjęć,
i uschłą różę, i wspomnienie (…),
kilka koszulek, parę gaci,
co miesiąc firma pensje płaci.
Życie me piękne jest i miłe,
aż nie dostanę kopa w tyłek.”

„Królową kwiatów jest róża, królową stworzeń kobieta. Jedna i druga w tym są do siebie podobne, że w pewnych chwilach upadają.”

„Bądź ze mną.
Cierpliwie, zawzięcie.
Długo, najdłużej.
Tak czekałem, że wiem to na pewno:
ból wyboli nareszcie, znuży się i zmęczy
i stanie się bez cierni – niedotkięciem róży”

„Ja nie chcę pańskiej dymisji, nie powiem, że chcę pańskiej dymisji. Ja chcę, żeby pan dzisiaj dźwignął ten ciężar. Oczekuję od pana siły takiej, z jaką pan broni czasem racji swojej partii, środowiska, własnego ministra. Chcę, żeby pan bronił polskiego interesu z taką samą siłą, jak siedzącego za panem Cezarego Grabarczyka. Wtedy też przyniosę panu róże. Tylko żeby to było w imieniu państwa.”

„Gdzież jest teraz blask Babilonu? Gdzież jest straszliwyNabuchodonozor i moc Dariusza, i ów Cyrus wielki? Zniknęli niby koła obracane siłą. Sława ich pozostała i rośnie, lecz oni obrócili się w proch. Gdzież jest kuria Juliańska, gdzie Juliańska procesja? Przeminęła, Cezarze! A byłeś najgroźniejszy, najpotężniejszy, na świecie całym. Gdzież są Mariusz i Fabrycjusz, któremu złoto było obce? Gdzież jest zaszczytna śmierć i wiekopomny czyn Paulusa? Gdzież jest boski głos Filipik, gdzie niebiański głos Cycerona? Gdzież jest przychylność Katona dla obywateli i jego gniew na rebeliantów? Gdzie jest Regulus? I gdzie Romulus albo gdzie Remus? Wczorajsza róża istnieje tylko z imienia, imiona tylko puste zostały.”

„Kto próbuje wniknąć w Różę filozofów, nie mając klucza, jest jak człowiek, który chce chodzić, chociaż nie ma nóg.”

„Gdzie na krzaku róż widać różnice natężenia żaru, co sprawia, że człowiek czuje w różnych miejscach trzewi ssanie, w czymś na kształt odzewu. Gdy nawet róża zgnilizny i zła wywołuje chęć reakcji i podniecenie. I co również znaczy, że żar, który w człowieku krąży i ogrzewa go, kiedy się skupi na jakiejś przeszkodzie lub luce, wówczas wyrzuca do wewnątrz lub na zewnątrz typowe ogniste węgielki lub wypryski znacząc szlak gorączki lub ognia, czego odpowiednikiem jest ciemność i chłodne luki. A więc są płonące róże, są wypryski i luki w obwodzie. Rzadko się zdarza, by w nas nie było tych luk i zakłóceń.”

„Czemże jest nazwa? To, co zowiem różą,
Pod inną nazwą równieby pachniało…”

„Krzak róży milczał,
a ja bardzo powoli
pojmowałem swój błąd.”

„W pewnej chwili Pas zaczął nucić „Pierwszą Brygadę”. Coraz głośniej. Obecni podchwycili słowa i melodię. Rytm marsza towarzyszył dygotom domku. Po „Brygadzie” śpiewaliśmy „Białe róże”, potem już inne piosenki, jedna wypływała z drugiej: „Rozmaryn”, „Ułani pod okienkiem”, „Czerwony pas”, „Jak dobrze nam zdobywać góry”, „Otwarte okna”. Padały bomby, pociski z nieba i z ziemi, a my śpiewaliśmy jak w transie, porwani melodią pieśni legionowej, żołnierskiej, harcerskiej. Nikt nie myślał, co może stać się w każdej chwili. Nikt już się nie bał. Nawet ja straciłam nieustające dotąd poczucie strachu. Niech się dzieje, co ma się dziać, my śpiewamy, wszystko jedno. Zrobiło się prawie wesoło.”

„Oficer bez nałogów (…) No to mamy swojego człowieka, który obok Świętej Róży i świętego Marcina z Porres może w kraju reprezentować wojsko. – Bez przesady (…) Jakieś wady, o których nikt nie wie, na pewno mam.”

„Miłość jest jak róża: wszyscy skupiają się na jej kwiecie, ale to kolczasta łodyga utrzymuje ją przy życiu.”

„Ale nie ma róży bez kolców, jak to powiedział jeden pan, kiedy zmarło się jego teściowej i przyniesiono mu rachunek za pogrzeb.”

„– Mówcie do mnie – odparł Anarcha – Nie chcę zasnąć. „To żywi, żywi, żywi wciąż umierają”. – Thomas Peak milczał przez chwilę, jakby się nad czymś zastanawiał. Wreszcie przemówił cicho: – Tkanka za tkanką, tak w duszę on się rozrasta jak róża liść za liściem rozkwita kolczasta. Wreszcie tkanka za tkanką sczeźnie i jak słońce z baniek mydlanych, gdy pryskają – zniknie”.”

„Róża z powodzeniem grała rolę pięknego kwiatu, dopóki się nie sypnęła.”

„Jaki ranek, taki dzień – nie dziwi nic,
Jaka woda, taki brzeg – nie dziwi nic,
Jaka pościel, takie sny – nie dziwi nic,
Nawet to, co jest.

Jakie serce, taki lęk – nie dziwi nic,
Jaka słabość, taki grzech – nie dziwi nic,
Jaka kieszeń, taki gest – nie dziwi nic,
Nawet to, co jest.

Jaka róża, taki cierń – nie dziwi nic,
Jaka zdrada, taki gniew – nie dziwi nic,
Jaki kamień, taki cios – nie dziwi nic,
Jakie życie, taka śmierć.”

„Ta właśnie pani chciała uciekać dwudziestego dziewiątego września czterdziestego dziewiątego roku z Korzinkiem, Zazvorą i Różą Filipek przez zieloną granicę.
– Patrzcie no – powiedział Beranek. – W życiorysie nic o tym nie napisała. Jest tu jedynie, że pracowała w Czechosłowackim Związku Młodzieży.”

„Sadźmy, przyjacielu, róże!
Długo jeszcze, długo światu
Szumieć będą śnieżne burze,
Sadźmy je przyszłemu latu!”

„Masz szczęście – jesteś człowiekiem. Róża jest piękna, ale nie wie dlaczego i dla kogo jest piękna.”