Cytaty na temat uroda

„W młodości, jak każdy, miałem swój ideał kobiecej urody. Szukając ideału, nie można jednak deprecjonować człowieczeństwa. Prawdziwa miłość pojawia się nie tylko na płaszczyźnie kobieta – mężczyzna, ale też człowiek – człowiek.”

„Piękne kobiety wierzą w swoją inteligencję, inteligentne nie wierzą w swoją urodę.”

„Niech najpiękniejsze stworzenia się mnożą,
By śmierć nie mogła ściąć róży urody.”

„Na nic kobiecie młodość bez urody ani uroda bez młodości.”

„Mogę wyraźnie potwierdzić, że w dzisiejszych czasach kluczem do serca mężczyzny nie jest uroda, kuchnia, seks czy dobry charakter, tylko umiejętność sprawiania wrażenia, że nie jesteś nim zainteresowana.”

„Wszyscy, i kobiety, i mężczyźni, mają dwie twarze. Jedną widać na zewnątrz, drugą mamy w sobie. Są jednak tacy, którzy mają tylko urodę zewnętrzną. Są i tacy, którzy mają piękne tylko wnętrze. Wewnętrzna twarz opiera się działaniu czasu, zewnętrzna nie. Każdy niech wybiera to, co bardziej mu odpowiada.”

„(…) nie jestem pewna, czy mężczyźni rzeczywiście o mnie marzą, są przecież różne typy urody. No sama nie wiem – czasem wydaję się sobie bardzo smakowita i jeśli ktoś się mną zachwyca to wspaniale. Nie mam nic przeciwko temu, żeby być tak postrzeganą. W odróżnieniu od feministek ja nie boję się być sexy.”

„Uroda kobiety jest formą władzy.”

„Albowiem natura, w wielu rzeczach macocha raczej niż matka, taką nieszczęsną właściwość zaszczepiła w ludzkich duszach – i to zwłaszcza w mądrzejszych – że każdy człowiek jest z siebie niezadowolony, a podziwia innych. Skutkiem tego to więdną i giną wszystkie dary, cała uroda i wytworność życia.”

„Mało jest kobiet, których wartość trwałaby dłużej niż ich uroda.”

„Nie wszyscy są tacy mądrzy, aby patrzyli jedynie na charakter; zresztą nawet mędrcy radzi są, jeśli w osobie żony przymioty duchowe łączą się z urodą.”

„No wie pani, ja bardziej gustuję w kobietach, nie znam się na urodzie męskiej.”

„Kanony urody są oczywiście różne, czasem nawet szokujące. Np. w Namibii, w plemieniu Himba, za urodziwą uchodzi wyłącznie dziewczyna z wybitymi przednimi zębami.”

„Nie jestem szczególnie przywiązana do urody. Przemija, ją pierwszą przestaje się zauważać, obcując bliżej z człowiekiem. To media i kolorowe magazyny robią wielkie zamieszanie w tej sprawie. Wygląd jest tematem dyskutowanym, modnym, najważniejszym. Nawet pisma popularnonaukowe dbają o to, by na okładce znalazła się piękna twarz. Wszyscy wklepują w ciało najdroższe kosmetyki, a mało inwestują w umysł. Opowiadają o operacjach plastycznych, a nie o najnowszych lekturach – jakiego dokonali liftingu szarych komórek.”

„Nigdy nie zapominajmy, że uroda jest mniej istotna od władzy.”

„(…) ładnej dziewczynie bowiem potrzeba tylko naturalności, by umysł jej był równie urzekający jak uroda.”

„(…) uświadomiłam sobie, że mieszkam w kraju bajecznie pięknym. Dotąd nie dostrzegałam jego urody. Wszystko wydawało się oczywiste: góry jak góry, morze jak morze, domki jak domki… Musiałam nań spojrzeć cudzymi, świeżymi oczyma.”

„Tomasz Jastrun (Smecz), uwielbia smeczować po twarzy (po fizjonomii) kobiety nie należące do Salonu, wytykając im szpetotę fizyczną. Rok temu obsmeczował urodę prezydentowej Kaczyńskiej, a teraz wziął się za twarz i figurę pani minister Fotygi, i to – żeby było dowcipniej – w tym samym akapicie swego felietonu, w którym użył określenia dobre wychowanie.”

„Nie tylko ludzie, lecz także bogowie i bohaterowie wyżej cenili miłość duchową niż rozkosz cielesną. Zeus kochał wiele śmiertelnych niewiast dla ich niezwykłej urody i z nimi obcował, ale żadnej nie obdarzył nieśmiertelnością. Tych jednak, których piękno duszy podziwiał, uczynił nieśmiertelnymi.”

„Nie chciano mnie, nie umiano wykorzystać mojej urody i zdolności. Wyskubana zostałam ze swoich kolorowych piórek.”

„Przez cały okres ewolucji wydatkowania na pokaz – dóbr, usług lub ludzkiego życia – obowiązuje niezłomna zasada: jeśli ma ono rzeczywiście przynieść dobrą sławę, wydatkować należy to, co ma się w nadmiarze. Musi być ono marnotrawstwem, by przynosić zaszczyt. Konsumpcja niezbędnych środków utrzymania nie jest tytułem do chwały, chyba że w porównaniu z nędzarzami, którym nie wystarcza nawet na minimum egzystencji; wyjściowy poziom konsumpcji dla takiego porównania okazałby się jednak bardzo nędzny, a „poziom przyzwoitości” – bardzo prozaiczny i nieatrakcyjny. Pewien standard można wyznaczać również w odniesieniu do innych wartości niż bogactwo, np. w odniesieniu do poziomu moralnego lub intelektualnego, urody bądź siły fizycznej, które mogą stać się przedmiotem rywalizacji. Rywalizacja tego rodzaju jest w dzisiejszych czasach na porządku dziennym. Jednakże jest ona zwykle tak mocno powiązana z rywalizacją majątkową, że trudno odróżnić jedną od drugiej. Dotyczy to zwłaszcza estetyki i poziomu intelektualnego, bardzo często bowiem różnice intelektualne bądź estetyczne są w gruncie rzeczy tylko różnicami majątkowymi.”

„Ona, jak się zdaje, uważa, że poważna historyczka sztuczna powinna być nijaka w wyrazie. Może po to, żeby nie przyćmiewać urodą dzieł sztuki, o których opowiada wycieczkom.”

„Zawsze gdy wracam do Anglii, jestem zachwycona jej urodą, ale to w Stanach mogę prowadzić normalne życie, gdzie wszyscy zbyt się spieszą, by zwracać uwagę na gwiazdę.”

„Wykorzystuję urodę, by osiągnąć swoje cele. Nie mam z tym problemu.”

„Czasem myślę, że jestem po prostu sensualistą – że moja muzyka jest o doświadczaniu dotyku i uczucia i jest pod wrażeniem tego rodzaju zmysłowego przeżycia. Myślę, że ja też mam coś w rodzaju obsesji na punkcie urody – to śmieci mogą być piękne i autostrada miejska może być symbolem piękna, to jest tylko kwestia percepcji.”

„Ukaż swą urodę, co jak ogień skrzypiec brzmi.
Przetańcz moją rozpacz, ukojenie ześlij mi.
Niczym ptak oliwną mą gałązkę nieś.
Tańczmy po miłości kres.
Tańczmy po miłości kres.”

„Miss Universum nie będzie kochanką wszystkich, którzy mieliby na to ochotę, m. in. dlatego, że nikomu nie przyjdzie do głowy nie liczyć się z jej ochotą. A kobiety, nie zniszczone ciężką pracą i domową krzątaniną, zachowywać będą długo urodę. Miss Universum będzie miała masę konkurentek. Ochota, zachcianka nie będzie więc stawać się potrzebą społeczną.”

„Wzniosły, smukły i młody,
O! nie lada urody.
Śliczny chłopiec, czego chcieć?
Czarny wąsik, biała płeć!”

„Miłość między cnotami jest tym, czym słońce między gwiazdami: nadaje im blasku i urody.”

„Na pewnym stopniu urody ciało ma nieomal prawo do nagości, spowija je bowiem zasłona z blasku.”

„(…) wbrew urodzie grywam kobiety silne, często zdeterminowane. I nie muszę dodawać, że marzę o propozycji, która byłaby ich zaprzeczeniem. Chciałabym wreszcie zagrać kobietę delikatną, wiotką, taką nawet, która nie do końca wie, czego chce. To byłoby wyzwanie.”

„Uroda jest potężna, ale pieniądz wszechmocny.”

„Warszawo, Warszawo, ty czerwienny grodzie!
Obrano cię niegdyś królową w narodzie.
Nie obrano ciebie dla twojej urody,
Jeno dla tej Wisły, dla tej Białej wody…
Jeno dla tej starej mazowieckiej ziemi,
Co cię kołysała szumami leśnemi…”

„Choć dobrze jest znać odpowiedzi na większość zagadek i tajemnic, jakie niesie za sobą życie, bodaj parę winno zostać nie rozwiązanych, dla dobra samego człowieka, aby nie urósł w pychę, sądząc, iż jest ponad wszystkim i wszystko wie. A także dla dodania urody życiu, które bez tajemnic jest jak chleb bez soli.”

„Czas sprawia, że uroda zwiotczeje, a piękno wyblaknie, ale mając męża, który sprawia, że śmiejesz się każdego dnia, masz na to skuteczne lekarstwo.”

„Nie dzielę ludzi na ładnych i nieładnych, tylko na ciekawych i nieciekawych, pasjonujących i bezpłciowych, natomiast są tacy, którzy oceniają człowieka po urodzie. Oczywiście idealnie jest, gdy ktoś jest zadbany, powiedziałabym – o konkretnym wejrzeniu. Ważny jest też magnetyzm! Jeśli z kimś rozmawiam i widzę niekontaktowe oczy ryby, które nic nie wyrażają… Choćby ładne, to rzeczywiście nie jestem w stanie z taką osobą ani zbyt długo rozmawiać, ani przebywać. Znam ludzi, którzy wyglądają powiedzmy przeciętnie, ale mają „to coś” w oczach, w sobie, co nie pozwala przejść obok nich obojętnie. Trzeba się wciągnąć! Bycie ładnym, to broń obosieczna, bo można usłyszeć od mężczyzny, że jest się bardzo piękną kobietą, więc pewnie nie umie się kochać, bo wszystko przychodzi zbyt łatwo i można mieć każdego. Tak samo przecież mówi się o przystojnych facetach, że jeśli przystojny, to na pewno bawidamek i kasanowa.”

„Obecnie trudno było znaleźć okazję do przebywania w towarzystwie, w którym córka księcia mogłaby znaleźć odpowied­niego męża. Wielu mężczyzn chętnie poślubiłoby Autumn dla jej urody i majątku, nie zważając na jej wiek, ale w ich rodzinie córki miały przywilej wycho­dzenia za mąż z miłości.”

„Nawet najpiękniejsza kobieta nigdy nie jest pewna swej urody. Gdy w nią na chwilę uwierzy, dla odmiany martwi się o swą inteligencję.”

„Nie będę ukrywać, powodem była uroda, ale kobiety często zapominają, że piękno jest jedynie punktem wyjścia. Ważne jest, jak i do czego wykorzystamy swoją urodę.”

„Uroda jest matką zazdrości.”

„(…) Jeżeli świat nie jest rozsypaną przed nami łamigłówką, tylko zupą, w której pływają bez ładu i składu kawałki, od czasu do czasu zlepiające się przez przypadek w jakąś całość? Jeżeli wszystko, co istnieje, jest fragmentaryczne, nie donoszone, poronne, zdarzenia mają koniec bez początku albo tylko środek, sam przód albo tył, a my wciąż segregujemy, wyławiamy i rekonstruujemy, aż zaczynamy widzieć całe miłości, całe zdrady i klęski, chociaż naprawdę jesteśmy cząstkowi, byle jacy. Nasze twarze, nasze losy urabia statystyka, jesteśmy wypadkową ruchów brownowskich, ludzie to nie dokończone szkice, przypadkowo zarysowane projekty. Perfekcja, pełnia, doskonałość – to rzadki Wyjątek, zdarzający się tylko dlatego, że wszystkiego jest tak niesłychanie, niewyobrażalnie wiele! Olbrzymiość świata, nieprzeliczalna jego mnogość jest automatycznym regulatorem codziennej zwyczajności, dzięki niej uzupełniają się pozornie luki i wyrwy, myśl dla własnego zbawienia odnajduje i scala odległe fragmenty. Religia, filozofia są klejem, wciąż składamy i zbieramy rozpełzające się w statystykę ochłapy, żeby je złożyć w sens, jak w dzwon naszej chwały, żeby odezwały się jednym, jedynym głosem! Tymczasem jest tylko zupa. Matematyczny ład świata to nasza modlitwa do piramidy chaosu. Na wszystkie strony wystają kawałki życia poza znaczenia, które ustaliliśmy jako jedyne, a my nie chcemy, nie chcemy tego widzieć! Tymczasem istnieje tylko statystyka. Człowiek rozumny to człowiek statystyczny. Czy dziecko będzie piękne czy brzydkie? Czy muzyka da mu rozkosz? Czy dostanie raka? O tym wszystkim decyduje gra w kości. Statystyka stoi u naszego poczęcia, ona wylosowuje zlepki genów, z których tworzą się nasze ciała, ona wylosowuje naszą śmierć. O spotkaniu kobiety, którą pokocham, o mojej długowieczności, o wszystkim decyduje normalny rozkład statystyczny, więc może także o tym, czy będę nieśmiertelny? Może ona staje się czyimś udziałem na ślepo, przez przypadek, od czasu do czasu, tak samo jak uroda lub kalectwo? A skoro nie istnieją jednoznaczne przebiegi, skoro rozpacz, piękno, radość i brzydota są dziełem statystyki, statystyką jest podszyte nasze poznanie, istnieje tylko ślepa gra, wiekuiste układanie się przypadkowych wzorów. Nieskończona liczba Rzeczy szydzi z naszego umiłowania Ładu. Szukajcie – a znajdziecie; zawsze w końcu znajdziecie, jeżeli będziecie tylko dość żarliwie szukali, statystyka bowiem niczego nie wyklucza, czyni wszystko możliwym, jedynie mniej lub więcej prawdopodobnymi. Historia zaś jest ziszczaniem się brownowskich ruchów, statystycznym tańcem cząstek, które nie przestają marzyć o innym doczesnym świecie…
– Może i Bóg istnieje tylko czasami? – rzucił niegłośno Inspektor. Pochylił się do przodu i z niewidzialną twarzą słuchał tego, co Gregory z takim trudem wyrzucał z siebie, nie śmiejąc nań spojrzeć.
– Może – obojętnie odparł Gregory. – A przerwy w jego istnieniu są bardzo długie, wie pan?
Wstał, podszedł do ściany i wpatrzył się niewidzącymi oczami w jakąś fotografię.
– Może i my…”

„Kibiców szwedzkich nie ma zbyt dużo, ale za to nie grzeszą urodą.”

„Wcale nie uważam, że miałam duże walory fizyczne. Na początku drogi aktorskiej wiedziałam, że muszę się przebić, nie ze względu na urodę, ale dlatego, że bardzo tego chciałam. Miałam nosa do scenariuszy, szczęście do pewnych reżyserów. I jakoś poszło.”

„Ciągle jeszcze stoimy. A kiedy chcemy ruszyć, nasze stopy na gwałt szukają ziemi solidnej. Bo my dwaj na śliskim progu, niby tutejsi, spod słonka i skowronka, ale chyba raczej stamtąd, z popiołu, co w snach naszych nie przestaje huczeć pustynią pełną imion.
Teraz już dom. Otworem na wszystkie życzliwości świata dzisiejszego. Żona, córka i syn. Patrzą na mnie, na drugiego uratowańca z Wyspy Płomieni. Patrzą na siwą ilustrację, w sam raz do reportaży o harcie ducha i walce, o cierpieniu i poświęceniu. „Ten tu profesor i mój ojciec tamto przeżywali” – pomyśli córka.
My z Szymkiem widzimy, jak żywi na nas patrzą. Słyszymy, że to przez nich cisza nastała. I wiemy, jak im teraz strasznie głupio, bo nie potrafią nas definitywnie umiejscowić.
Na szczęście dorodna córka pomału się podnosi, pomału, i biodrem oprze o ramię ojcowe. A dłonią delikatnie kark obejmie. Garstka sekund, nie dłużej, tej urody pogody kojącej kobiecości, bo Szymek, jak przebudzony, od stołu się dźwiga, siny, cuchnący trupią fosą, i goły. Rękę nie dopaloną nad stół wyciąga, bo chce nią zgarnąć łososiową różę z białego talerza.
Ja też nie od macochy. Wstaję, golas nieodwszony, ręce na nie obrzezanej kuśce katolickiej skrzyżuję, a tu po wino musujące chciałbym sięgnąć…ale jak tu równocześnie zasłonić dziurkę po kuli w potylicy?
A żywi strasznie udają, że nic nie widzą, że nic się nie stało, że my dalej sobie siedzimy i do żarcia ostro się zabieramy. Niemniej cisza zapadła. To już nie przysłowiowa okazja dla anioła, żeby się popisał swym przelotem nad nami, to… przepaść w ich ziemskim czasie, wywołana naszą golizną, naszym odorem spalenizny, czego nie potrafią odziać żadną metaforą.
Od stołu się zerwą, udając że wierzą, że my chcemy jestku i pitku z ich rzeczywistości; więc dalej talerze pod nos nam podsuwać…ale na odległość, żeby granicy nie przekroczyć, za która aleja wprost na krematoria, nad którymi w szarpiach wisi niebo monoteistyczne.”

„Uroda: drogowskaz do serca.”

„(…) Mężczyzna na niepogodę,
Zwyczajny, nie odświętny,
Przywróci ci urodę,
Sekrety serca zna (…).”

„Chcę, aby mój syn urodził się we Włoszech. Rodzina jest dla mnie najważniejsza. Moje „hollywoodzkie marzenia” odłożyłam do lamusa. Nie mogę pozostać wieczną „La Muti” z początków mojej kariery, lolitą, która nigdy się nie starzeje. Nie jestem powieściową bohaterką. Jestem kobietą, Włoszką, a we Włoszech macierzyństwo wcale nie jest zaprzeczeniem seksu. I nawet drobne zmarszczki wokół oczu stały się składową częścią mojej urody.”

„Co jest z tymi staruchami? Ich mózgi działają tak wolno, że musisz pomóc im wstać, zanim walniesz drugi raz, aż zemdleją, jak na palantów przystało. Nie chcę być stara. I nie będę, bo mój pan wprowadzi mnie w swój świat i po wsze czasy będę przemierzała noc, a moja uroda przetrwa w obecnym stanie, tyle że chciałabym mieć większe cycki.”

„Nastały takie wspaniałe czasy, że każda pani i pan z tramwaju mogą stać się gwiazdami mediów. Niczego nie trzeba umieć, nawet uroda nie jest już istotna. To rewolucja, nie ma już telewizyjnej arystokracji.”

„Generalnie ewolucja pieniądza prowadzi od traktowania go jako skarbu, czegoś, co jest materialne, ma masę i wagę, do pieniądza jako uniwersalnego przelicznika. W starożytności czy średniowieczu pieniądz był czymś, czego używało się jako kruszcu. Taki pieniądz nie wchodził w wielorakie obroty tak jak dzisiaj – był raczej niemrawy w porównaniu z pieniędzmi w systemach bankowych. W rozwiniętych gospodarczo społeczeństwach stał się dosyć trwałą formą związków międzyludzkich, symbolicznym upostaciowieniem relacji społecznych. Moneta czy banknot w kieszeni nie liczyły się z urodą, wiekiem czy nazwiskiem ich posiadacza, stawały się rodzajem przepustki nawet do najskrytszych zakamarków gmachu nowoczesnego społeczeństwa.”

„Dziesięć lat temu publicznie mówiłam o sobie z niechęcią i byłam naprawdę nieszczęśliwa. Chodziłam po najlepszych wybiegach, robiłam okładki, ale czułam się nie na miejscu. Może to śmiesznie brzmi, ale wydawało mi się, że jestem za mądra na to, żeby zarabiać na życie samą tylko urodą.”

„Z urodą tak niespodzianą,
Że gdy idzie przez gwarny
Dym dysput, kochanki poetów
Zamiast w szkło okna kawiarni,
Spoglądają w ślad za nią.”

„Na płótna mnie nie stać, więc na niewielkich tekturkach maluję panienki, czasem muszle albo pejzaż jakiś… Kiedyś szukałem zmarszczek poporodowych i żylaków, teraz urody niedotykalnej. Chociaż jeszcze parę lat temu, gdy rozpętała się burza wokół aborcji, diabli mnie wzięli, że znowu ktoś czepia się kobiet, i namalowałem dwa cykle, które na prywatny użytek nazywam 'Gołe pupy i biskupy.”

„Czyż dla nas świeżość słów, uczucie młode
utracić – to nie tak, jak dla malarza – wzrok,
lub dla aktora – głos, swobodny krok,
albo dla pięknej kobiety – urodę?”

„Bardzo podoba mi się Anna Dereszowska, ma taką węgierską urodę.”

„Nie ufajcie zdjęciom, nie wierzcie opisom. Nie dowierzajcie nawet wyobraźni. Partenon zawsze wygląda inaczej niż przedstawi to najzręczniejszy opis, inaczej niż pokaże go najlepsza fotografia. Okaże się zawsze większy, potężniejszy, bardziej monumentalny. Onieśmieli urodą kolumn, doskonałością proporcji, szlachetnością kamienia.”

„Makijaż ma przykryć tremę albo inne jeszcze problemy kobiecej urody…”

„Aureola oświetla wszystkie skazy urody.”

„Marilyn Monroe jest po prostu jedną z wielu osób. (…) zainteresowała mnie w niej jej uroda, a jest ona rzeczywiście piękna; jeśli zaś chodzi o rzeczy piękne w ogóle – są nimi zapewne ładne kolory.”

„Uroda to kwestia kalendarza.”

„Nie wiem, czy ojciec podobał się kobietom, ale w jego towarzystwie kobiety na pewno podobały się się same sobie. Promieniały od jego komplementów. Tym samym ich uroda rosła w siłę, a wdzięk w dostatek. Wobec mamy stosował podobną socjotechnikę: zawsze komplementował w strategicznych momentach, kiedy sytuacja groziła wybuchem wojny domowej.”

„Posiadał urodę, o której nie można było nic powiedzieć, prócz tego, że jest zanadto doskonała na mężczyznę.”

„Odznaczał się urodą i ujmującym wdziękiem, łatwo zyskiwał sympatię, co umiał wykorzystać z subtelną dezynwolturą.”

„Rycerz musiał w zasadzie być dobrze urodzony. (…) miał promieniować urodą i wdziękiem. (…) musiał być silny.(…) Od rycerza oczekiwano, by był nieustannie zaprzątnięty swoją sławą.”

„Mała Soraya była bardzo znana w Isfahanie, gdyż była bardzo ładna. Jej uroda stanowiła mieszankę persko-niemiecką. Niemcy byli w naszym kraju bardzo lubiani, wzbudzali wiele sympatii. Była ruchliwą dziewczynką, wszędzie jej było pełno, była bardzo żywotna.”

„Uroda cieszy tylko oczy, dobroć jest wartością trwałą.”

„A z pędzla kropel deszcz na twarz mi płynie.
Mozaikę czyniąc mi z niej pstrej urody…”

„„Kim jest ten człek o białych włosach, który tu, o woźnico,
rękę opiera na lasce, z oczami ukrytymi pod brwiami,
z powykręcanymi, obwisłymi kończynami, – czy to jego przewina,
czy taka jego natura, czy wypadek jaki?”

Tak zapytany, zdradził woźnica królewiczowi sekret,
który powinien być pilnie skrywany, myśląc w swej
prostocie, że to nic zdrożnego, tak oto bogowie zaćmili mu umysł:

„To starość go złamała – ten złodziej
urody, burzyciel siły, przyczyna niedoli, niszczyciel
radości, zatrata pamięci, wszystkich zmysłów wróg.

On również dzieckiem będąc mleko pił i, z biegiem czasu,
nauczył się po ziemi stąpać, i krok po kroku dorastał
na mocnego młodzieńca a potem, krok za krokiem, się starzał.”

Po takiej odpowiedzi królewicz, z pewnym przerażeniem, wypowiedział te
słowa do woźnicy: Co?! Czy to zło dosięgnie również mnie?” A
woźnica znów mu odpowiedział:

„Przyjdzie na pewno z biegiem czasu, po wielu
latach, nawet do mojego długowiecznego pana; cały świat wie o tym, że starość
będzie niszczyć ich urodę i się tym nie przejmuje.””

„Z całym uznaniem dla urody wielu rodzajów i gatunków literackich Wisławy Szymborskiej, to ona bawiła się słowami, ale ta zabawa mogła się odbyć gdziekolwiek. Ja w jej wierszach nie gustowałam, bo dla mnie ważniejsze jest, aby poeta towarzyszył Polakom w trudnych chwilach narodu. Wisława Szymborska nie towarzyszyła nam w odzyskiwaniu Polski, w odzyskiwaniu suwerenności. Nie pamiętam jej poezji, która by porywała. (…) Wisława Szymborska kojarzy mi się z Noblem, ale nie kojarzy mi się z Polską, z polską wierzbą, nie kojarzy mi się ani z polską przyrodą, ani polską historią.”

„Przez chwilę widzę ją inną; widzę jak jej krucha uroda przeobraża się w brzydotę. Twarz czarownicy: niebieskie cienie pod oczyma powiększają się, nieruchome złotawe oczy, tłuste włosy ściągnięte w koczek, policzki marszczą się, zapadają i bledną. Dojrzeć czarownicę w kobiecie oznacza odrzucić jej kobiecość.”

„Przemija uroda w nas,
w zdumieniu i w oczach gwiazd,
przemija uroda jak nagła pogoda,
jak zima w La Paz.”

„Evelyn Vaughn była bezradną kretynką (…). Miała urodę bogini i umysł dwulatki. Dbano o jej wygląd i ubiór, by nie wzbudzać niezdrowej ciekawości. Ale jedynym nawykiem, jakiego udało się ją nauczyć, było robienie ręką pa, pa…”

„Wezmę pejzaż podawany z rąk do rąk,
Dobrze znany każdy rąbek, każdy kąt,
Kawiarniane morza zdarzeń,
Czarno-białe jachty marzeń,
I jaskółek szybki, pewny lot.

Lecz czy złożę te odpryski, drobne szkła,
W obraz, który znów ożyje pełnią dnia?
Inna świata dziś uroda,
Inną twarz odbija woda,
Ty nie jesteś sobą, ani ja.”

„Kobieta ma wszystko przeciw sobie, nasze błędy, swoją nieśmiałość, swoją słabość; broni ją tylko jej inteligencja i uroda. Czyż więc nie powinna doskonalić jednej i drugiej? Ale uroda nie jest powszechna; ginie z powodu tysiąca wypadków, niszczeje z wiekiem; przyzwyczajenie osłabia jej znaczenie. Tylko sama inteligencja jest prawdziwą szansą płci.”

„Nic tak nie przeraża mężczyzny jak kobieta, której uroda przenika go na wskroś, tak iż wie, że zrobiłby wszystko (…) byle być z tą najistotniejszą twarzą.”

„Stefania Grodzieńska, świetna polska tancerka, odznaczająca się oryginalną urodą i niezwykłym wdziękiem młodocianej postaci. Ciemna brunetka, smukła, wiotka, o wyrazistych oczach. Cicha i spokojna, ale gdy dojdzie do tańca, to ta cicha woda brzegi rwie. Taka jest wtedy pełna tańca, tak wyładowuje z siebie kipiący nadmiar taneczności wzbierający w jej duszy.”

„Kiedy kobieta wielkiej urody dziękuje mężczyźnie z pokorą za coś, czego jeszcze nie otrzymała, dżentelmen ma tylko jedno wyjście.”

„Zdaję sobie sprawę, że moja uroda może być rodzajem zachęty. Traktuję to jako komplement, że ludzie przychodzą mnie posłuchać ze względu na mój wygląd, ale dzięki temu mogę im wytłumaczyć pewne idee.”

„Nie zawżdy, piękna Zofija,
Róża kwitnie i lelija;
Nie zawżdy człek będzie młody
Ani tej, co dziś, urody.”

„Uroda mężczyzny tkwi w jego sukcesach.”

„Z moich wcześniejszych doświadczeń z kobietami wynikało, że kiedy jest się z nimi bardzo blisko, to pierwszą rzeczą, którą się po jakimś czasie przestaje dostrzegać, jest ich uroda. Na poziomie intelektualnym wiesz, że ta kobieta ją ma, ale twoja emocjonalna zdolność popadania w zachwyt, zdumienie i oszołomienie maleje.”

„Wypadłem przez okno. Z drugiego piętra. Próbowałem dostać się na dach, chwyciłem za rynnę, no i straciłem równowagę. Wylądowałem pomiędzy balustradą a starą pralką, którą ktoś zostawił przed domem. Wiesz, kiedy człowiek jest młody, nie myśli zbyt wiele o śmierci, nie odczuwa strachu. Ten wypadek dał mi nauczkę: pora zwolnić tempo i zacząć doceniać urodę życia. Wyobraź sobie – leżałem w szpitalu i nie mogłem się ruszać. Opiekowały się mną cztery pielęgniarki. Przez cały czas dręczył mnie potworny ból. Złamałem cztery kręgi, trzy żebra i nieomal uszkodziłem rdzeń kręgowy. Lekarze naprawdę myśleli, że z tego nie wyjdę. Cała moja godność gdzieś się ulotniła. Tkwiłem bezwładnie na łóżku, wszystko robili za mnie, było to naprawdę upokarzające. Kiedy zaś już odzyskałem siły, przekonałem się, ile przyjemności daje życie. Dopiero wtedy byłem w stanie docenić, jak wspaniale jest po prostu móc wyjść na spacer. Dzięki temu doświadczeniu zyskałem pewnego rodzaju dojrzałość, którą – jak mi się wydaje – mogłem później obdarzyć Legolasa. Naprawdę miałem szczęście. Miałem dużo, dużo szczęścia.”

„Talent dodaje urodzie blasku.”

„Niebezpieczeństwo związane z reklamami nie polega na kształtowaniu sztucznych standardów urody, lecz na ich zawyżaniu do poziomu, któremu przeciętny śmiertelnik nie jest w stanie sprostać.”

„Wieczerza toczyła się teraz w atmosferze sztucznej jak uroda większości pacjentek teścia Bożysława, przypomnijmy – chirurga plastycznego.”

„(…) gdy kogoś poznaję, zwracam uwagę na jego imię. Zastanawiam się, jakie mogą się z nim wiązać cechy charakteru. I często to się sprawdza. Na przykład Tomek to wielbiciel piękna. Raczej niestały w uczuciach, bo zbyt ubóstwia kobiecą urodę… A Roberci są z reguły bardzo atrakcyjni fizycznie.”

„Błędem byłoby sądzić, że to uroda kobiety pobudza najbardziej świadomość libertyna. Działa tu raczej rodzaj występku, który w świetle praw wiąże się z jej posiadaniem. Dowodem na to jest fakt, że im bardziej posiadanie jakiejś kobiety staje się występne, tym bardziej jest rozpalające. Mężczyzna sycący się kobietą odebraną mężowi czy dziewczyną porwaną rodzicom jest bez wątpienia bardziej upojony niż mąż korzystający z łask swojej żony; a im czcigodniejsze są zrywane więzy, tym rozkosz jest większa…”

„Obmacałem się dokładnie i poczułem, że jestem zdrowy i wesoły w każdej części ciała. Po co mi w takim razie uroda? I bez niej moje ciało było takie szczęśliwe, jakby się całe śmiało.”

„Muszę przyznać, że słabość do swojej urody już mi dawno minęła.”

„ŻONY ZA ZAMÓWIENIEM POCZTOWYM!
Pionierzy, po co macie znosić mękę samotności? Po co macie dźwigać samotnie brzemię Istoty Ludzkiej? Firma Roebuck oferuje obecnie po raz pierwszy ograniczony wybór żon dla ludzi żyjących samotnie na rubieżach cywilizacji!
Model żony pioniera z firmy Roebuck jest starannie wyselekcjonowany pod względem wytrzymałości, umiejętności przystosowania się, zręczności, wytrzymałości, kwalifikacji pionierskich i oczywiście pewnej dozy urody. Dziewczęta nadają się na wszystkie planety, ponieważ mają stosunkowo nisko umieszczony środek ciężkości, skórę o odpowiednim pigmencie na wszelkie klimaty oraz krótkie silne palce i paznokcie. Są dobrze zbudowane, choć kształty ich nie są zbyt pociągające. Cechę tę ciężko pracujący pionier powinien docenić.
Model pionierski firmy Roebuck dostarczany jest w trzech wymiarach według specyfikacji (patrz niżej), w zależności od wymagań. Po otrzymaniu zamówienia firma Roebuck zamrozi w sposób szybki wybrany model i wyśle go zdalnie sterowanym transportowcem III klasy. W ten sposób obniżamy koszty przesyłki ekspresowej do absolutnego minimum.
Dlaczego nie miałby pan zamówić modelu żony pioniera jeszcze DZISIAJ?”

„Myślę, że w Polsce aktorkom ogólnie jest trudniej. Po prostu ról kobiecych jest mniej lub są mało interesujące. Wszystko zależy od typu urody. Jeśli jest zbyt wyrazista, to jeszcze gorzej. Kiedyś często słyszałam, że z powodu mojego wyglądu nie mogę grać takiej czy innej bohaterki.”

„Zbiegać za jednym klejnotem pustynie,
Iść w toń za perłą o cudu urodzie,
Ażeby po nas zostały jedynie
Ślady na piasku i kręgi na wodzie.”

„Uroda kobiet korumpuje.”

„Angelina Jolie to piękna kobieta i wspaniała aktorka, dlatego też takie porównanie bardzo mi schlebia. Śmieszy mnie jednak znajdowanie polskich odpowiedników dla amerykańskich gwiazd. U nas w filmie i w teatrze powodzenie mają raczej kobiety o innym typie urody, nie tak wyrazistym, bardziej eterycznym. Reżyserzy szukają raczej ciepłych Słowianek. Mój wygląd czasami mi przeszkadza. Bywa, że wyraźne usta przestają być atutem.”

„Ona zda się wonią kwiatu nie wąchaną,
Skarbem niedotkniętym narzędziem roboczym,
Gałązką skalaną ręką niezłamaną,
Świeżutkim miodem i chłodem przeuroczym.

Żaden mąż świata niewart czaru kobiecości,
Nieskazitelnej jej urody i wartości,
Póki męskim ideałem się nie mieni –
A czyż znajdzie kto takiego na tej ziemi?”

„Czynniki szczęścia działają tylko w zespołach. Nie wystarczy do szczęścia samo zdrowie, sama wolność, sam majątek czy sama uroda.”

„Przybysza z Hiszpanii musi zaskoczyć ten cud, że w mieście ścięcie drzewa uważane jest niemal za zbrodnię, za zamach przeciw zdrowiu publicznemu i urodzie miejskiej. Latem wszystkie miasta są tu pełne kwiatów.”

„Inklinacjami poetyckimi można poniekąd wytłumaczyć sobie owe psychologicznie paradoksalne zjawisko, że Łukasz, chyba najbardziej wykształcony wśród ewangelistów, nagromadził w swoich przekazach o narodzinach dzieciątka Jezus więcej elementów cudowności niż jego poprzednicy. Do pewnego stopnia musimy oczywiście położyć to na karb procesu mitologizacji Jezusa, procesu, który wówczas już posunął się dalej niż za czasów Marka i Mateusza. Ale sam fakt deifikacji nie wyjaśnia nam, dlaczego Łukasz tak bezkrytycznie wciela do swojej ewangelii te rozbrajająco naiwne, przez prostaczków kolportowane pogłoski, owe podawane z ust do ust, typowo ludowe, urocze baśnie, w których dzieją się dziwy nad dziwami. Archanioł Gabriel zwiastuje narodziny Jana Chrzciciela i Jezusa, a potem każe pasterzom iść do Betlejem. Gdy ruszają w drogę „zastępy wojsk niebieskich” głoszą chwałę Boga i wołają: „Chwała na wysokościach Bogu, a na ziemi pokój ludziom dobrej woli”. Na widok ciężarnej Marii w łonie Elżbiety skoczyło z radości dzieciątko; przyszła matka Jana Chrzciciela zawołała wówczas: „Błogosławionaś ty między niewiastami i błogosławiony owoc żywota twego”.
Gdy przypominamy sobie te czarodziejskie sceny, pełne chwytającej za serce prostoty, radosnych uniesień i światłości niebieskiej, gdy słyszymy hymny Marii i Zachariasza, jak też rozlegające się w przestworzach pienia anielskie – zaczynamy rozumieć Łukasza. Wydaje się bowiem, że nie tylko poetycka wrażliwość na urodę tych ludowych baśni podszepnęła mu myśl, by wcielić je w biografię Jezusa. Wyczuł on może nieomylnym instynktem, ile radości, pokrzepienia i nadziei przyniosą te proste opowieści licznym pokoleniom smutnych i udręczonych ludzi. Dostrzegając ich wagę dla chrześcijaństwa, niejako zalegalizował je swoim autorytetem i nadał im sankcję prawdy historycznej.”

„Nie zgadzamy się na traktowanie naszej Ziemi Ojczystej jak cudzego przedsiębiorstwa postawionego w stan likwidacji, gdzie za grosze rozdaje się i marnotrawi całe dobro, jakie jeszcze jest, na beztroskie niszczenie WŁASNOŚCI PRZYSZŁYCH POKOLEŃ, czyli urody naturalnego krajobrazu i zasobów przyrody, której obecne pokolenie Polaków nie jest właścicielem, lecz zaledwie depozytariuszem, którą ma OBOWIĄZEK przekazać w stanie niepogorszonym dzieciom i wnukom. NIE WYRAŻAJĄ ZGODY setki tysięcy obywateli naszego kraju, zrzeszonych i niezrzeszonych: młodzi i starzy, kształceni lepiej lub gorzej, przyrodnicy i inżynierowie, urzędnicy i studenci, turyści i miłośnicy przyrody.”