Cytaty na temat warszawa (699 cytatów, strona 4)

„Urodziłem się prawie 6 lat po zakończeniu wojny i do trzynastego roku życia wychowywałem się we wsi Chrostowo w okolicach Ostrołęki. Przed wojną mieszkało w niej kilku Żydów. Gdy byłem dzieckiem, rodzice pokazywali miejsca ich domów i wspominali o nich. Żydzi wracali także we wspomnieniach sąsiadów. Pamiętam kilka często powtarzanych opowiadań. Oto jedno z nich: W jakimś okresie wojny późnym wieczorem ktoś nieśmiało kołatał do drzwi domu. Był to Żyd, który uciekał z Warszawy. Wynędzniały brudny prosił o coś do jedzenia. Usłyszał: sami niewiele mamy; jest tylko chleb i słonina, a przecież ty jesteś Żydem i mięsa wieprzowego nie jesz. Przybysz odpowiedział: Teraz dla mnie nie ma przykazań, zjem, co mi dacie. Posiliwszy się przenocował, a nad ranem stwierdził: Muszę uciekać, nie mogę was narażać. Gdyby znaleźli mnie Niemcy, zabiliby i mnie, i was wszystkich. Nie mogłem zrozumieć, dlaczego Żyd musiał uciekać, dlaczego jadł słoninę, skoro jego religia surowo zabraniała mu tego, ani dlaczego Niemcy mieliby go zabić – i to nie tylko Żyda, lecz i całą polską rodzinę. Później zrozumiałem, że nad moim dzieciństwem krążył cień Szoah.”

Waldemar Chrostowski (1951)

Rozmowy o dialogu
Źródło: s. 293.

O wojnie , O dzieciach , O rodzinie , O religii

„To było bardzo dziwne, że niektórzy żydowscy chłopcy i dziewczęta widząc wielkiego wroga z całym jego uzbrojeniem byli jednak radośni i weseli. Dlaczego? Wiedzieliśmy, że nasz koniec już nadszedł. Wiedzieliśmy już wcześniej, że nas pokonają ale wiedzieliśmy też, że oni zapłacą wysoką cenę za nasze życie. Rzeczywiście tak się stało. To trudne do opisania i znajdzie się pewnie wielu, którzy nie uwierzą w to ale kiedy Niemcy (hebr. גרמנים, Germanim) podeszli blisko, znaleźli się u stóp naszej mocno obsadzonej placówki i minęli nas w szyku i kiedy my wtedy rzuciliśmy bomby i granaty ręczne i kiedy zobaczyliśmy niemiecką krew przelewającą się po ulicach Warszawy po tym jak tak wiele żydowskiej krwi i łez wcześniej popłynęło ulicami Warszawy poczuliśmy w sobie wielką radość i już nie było ważne co się stanie następnego dnia. Była wśród nas wielka radość, wśród żydowskich bojowników. Nagle stał się cud, oto wielcy niemieccy „bohaterowie” wycofali się w ogromnej panice w obliczu żydowskich granatów i bomb. Godzinę później zauważyliśmy jak niemiecki oficer zachęcał żołnierzy do wyjścia do walki i przyniesienia rannych. Nikt z nich się nie ruszył i zostawili swoich rannych, którym później my odebraliśmy broń.(…) Mieliśmy wielu towarzyszy po stronie aryjskiej i Icchak Cukierman był wśród nich. Ich głównym zajęciem w pierwszych dniach były dodatkowe dostawy broni i rzeczywiście po wielu staraniach udało się to osiągnąć.”

Cywia Lubetkin (1914–1978)

Źródło: Film Fighters in the Warsaw Ghetto z Archiwum Yad Vashem, Zeznanie Cywii Lubetkin na procesie Adolfa Eichmanna w Jerozolimie, 3 maja 1961 https://www.youtube.com/watch?v=pin_H8rcfPQ

O życiu , O walce , Radość

„Warszawski kurz i pył lat odbudowy… Jeden z filozofów obliczył, że warszawiacy wdychali wtedy cztery cegły rocznie. Warszawiacy oddychali budową — nie była to metafora, lecz ciężka, zakurzona, ceglana i pylasta prawda. Trzeba zaś bardzo kochać swe miasto, by odbudowywać je za cenę własnego oddechu. I może dlatego Warszawa z pobojowiska gruzów i ruin stała się znów dawną Warszawą, wieczną Warszawą, tą samą Warszawą — mimo nowych kształtów ulic i konturów domów — że warszawiacy powołali ją do życia, tchnąwszy w jej ceglane ciało swój własny, gorący oddech.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O prawdzie , Kochać się

„Kiedy przyjechałem do Warszawy, dowiedziałem się, że takich jak ja jest ponad 300 w Warszawie. No to poszliśmy z Haliną na studia reżyserskie, bo chcieliśmy być niezależni.”

Jan Machulski (1928–2008) aktor polski

Źródło: „Przegląd” 2003, nr 28

O studiach

„Podczas studiów w klasie fortepianu Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Warszawie namówiono mnie, abym wzięła udział w konkursie muzyki kameralnej, grając na klawesynie. O klawesynie nie miałam pojęcia, ale przekonano mnie, że jeśli dobrze gram klasyczny repertuar na fortepianie, to z klawesynem nie będzie żadnych kłopotów, gdyż i tu, i tam gra się na klawiaturze. Dla jurorów też nie było problemów, więc nasze trio zdobyło pierwsze miejsce. Był to triumf cynizmu: grałam wiedząc, że instrumentu nie rozumiem. Ale zaciekawił mnie. Nie wiem, czy z tego zaciekawienia coś by wynikło, gdybym po przyjeździe na studia do Paryża nie spotkała wspaniałej klawesynistki, Aimée van de Viele. Była ona ulubioną uczennicą Wandy Landowskiej i to, co od niej otrzymała – potrafiła znakomicie przekazać. Pod jej palcami ten nieekspresyjny instrument otworzył przede mną całe swe bogactwo. Okazał się dramatyczny, liryczny, pełen temperamentu, możliwości dynamicznych, śpiewności. Wtedy oszalałam.”

Elżbieta Chojnacka (1939–2017) polska klawesynistka

Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/baza-muzyka-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/elzbieta-chojnacka

O muzyce , O grach , O studiach , O bogactwie

„Gdy wszedłem do kościoła w Warszawie i zobaczyłem ludzi modlących się do wyrzeźbionego niby-boga, przeżyłem szok.”

Jacek Markiewicz (1976) piłkarz polski

Źródło: wywiad Kozyry i Żmijewskiego, cyt. za: Karol Sienkiewicz, Jacek markiewicz, culture.pl, grudzień 2010 http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_markiewicz_jacek

O Bogu , O ludziach

„Lobbing ma to do siebie, że z definicji nie jest ani zły, ani dobry. To jedna z wielu, zgodna z prawem metoda wpływania na decydentów politycznych. Po korytarzach w Warszawie i Brukseli plączą się wszyscy gracze: biznesowi, pozarządowi i rządowi (bo rządy w Brukseli też muszą swoje wychodzić). Nie brakuje wśród nich nawet instytucji takich jak inspektorzy ochrony danych osobowych czy rzecznicy praw konsumenta. A że niektórzy mają większy budżet, więcej struktur reprezentujących ich interesy i większe przełożenie na ostateczne decyzje? No cóż, taki system polityczny stworzyliśmy i takie relacje władzy akceptujemy.”

Katarzyna Szymielewicz (1981) polska prawniczka, współzałożycielka i prezes Fundacji Panoptykon

Źródło: Lobbing jaki jest, nie każdy widzi, krytykapolityczna.pl, 27 maja 2013 http://www.krytykapolityczna.pl/artykuly/opinie/20130527/szymielewicz-lobbing-jaki-jest-nie-kazdy-widzi

O decyzjach , O relacjach

„Nienawidzą nas w Warszawie. Kraków jest inny, to nam wybaczy.”

Orest Lenczyk (1942) polski trener piłkarski

o reakcji kibiców warszawskiej Legii po przegranym meczu z GKS Bełchatów.
Źródło: wp.pl http://ekstraklasa.wp.pl/kat,53802,title,Trenerze-wiecej-klasy,wid,8597253,wiadomosc.html, 2006

„Po sześćdziesięciu trzech dniach walka w Warszawie została zakończona. Okupant niemiecki wypierany przez siły zbrojne sowieckie uchodził z Polski. Sowiety poddawały Polskę swej władzy. Polska traciła niepodległość.”

Tadeusz Pełczyński (1892–1985) Oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Źródło: Tadeusz Pełczyński, przedmowa [w:] Armia Krajowa w dokumentach 1939–1945, op. cit., s. XXXIV (34).

O sile , O walce

„W świetle ówczesnej znajomości realiów można było raczej przypuszczać, że Rosjanie, skorzystawszy z powstania dla opanowania Warszawy, zechcą potem w taki czy inny sposób obezwładnić ujawniające się władze państwa podziemnego. Tak, jak czynili to we Lwowie, Wilnie i Lublinie. Dlatego też myślano o tym, by w stolicy wyzwolonej przez powstańców jak najszybciej ujawnić Krajową Radę Ministrów i Radę Jedności Narodowej i by podjęły one normalne urzędowanie zanim wojsko radzieckie wkroczy do miasta. Chodziło bowiem o to, aby fakt ten przedostał się do opinii publicznej i aby to, co przewidywano, uczynione zostało na oczach świata.”

Tomasz Strzembosz (1930–2004) polski historyk

Refleksje o Polsce i Podziemiu 1939–1945
Źródło: s. 122

O myślach , O myśleniu

„Gdym patrzył z prymasowskiego tronu gnieźnieńskiej stolicy, w pełni zrozumiałem powagę dostojeństwa wieków naszych dziejów. Gdym przyglądał się pomnikom prymasów Polski, klęcząc przed prochami św. Wojciecha, oddając cześć sercu pierwszego prymasa Warszawy, tam, Drogie Dzieci, zrozumiałem jak wspaniały w swej przeszłości jest nasz Naród. Nie jest on Narodem od wczoraj, choć jest dziwnie młodym ludem. Jak Chrystus – Ojciec przyszłego wieku, tak i Naród, gdy z Chrystusem, Ojcem przyszłych wieków – żyje. Dostojeństwo dziejów czuje się w Gnieźnie.”

Stefan Wyszyński (1901–1981) polski duchowny katolicki, prymas

Źródło: przemówienie ingresowe, Warszawa, 6 lutego 1949, w: Jedna jest Polska. Wybór z przemówień i kazań, Warszawa 1989, s. 5.

O dzieciach , O ludziach , O wieku , O przeszłości

„W Warszawie, w kamienicy przy Grójeckiej 104, odnalazł ojca.
Perec Willenberg, artysta – przed wojną uczył rysunku w częstochowskim gimnazjum, prowadził renowacje zabytkowych synagog – udawał niemowę. Z obawy, aby jego pochodzenia nie zdradził zły akcent, Jako Baltazar Pękosławski prowadził pracownię, malował święte obrazy na zamówienie, to było źródłem utrzymania.
Jego Jezus Miłosierny z twarzą pozującego mu Samuela do dziś wisi w kościele św. Stanisława w Siedlcach. Zachował się również Jezus Miłosierny, namalowany węglem na sklepieniu piwnicy kamienicy przy Marszałkowskiej 60 w pierwszych tygodniach Powstania.
W przeciwieństwie do ojca Samuel mówił po polsku bez akcentu i miał tzw. dobry wygląd, który pozwalał poruszać się ulicami pod fałszywym nazwiskiem. Jego aryjskie personalia brzmiały: Ignacy Popow (Popow to było panieńskie nazwisko matki).
W filmie Nekandy – Trepki Willenberg mówi: „Bałem się. Wiedziałem, że ze strony Niemców nic mi nie grozi, bo oni nie są w stanie rozpoznać, że jestem Żydem. Kimś, kto mógł rozpoznać we mnie Żyda, mógł być tylko Polak.””

Samuel Willenberg (1923–2016)

O wojnie , O zachowaniu , O matce , O wyglądzie

„W Warszawie dowiedziałem się, dlaczego komisja odmówiła zakupu moich medali. Zdziwi Cię to, ale jest to prawda, co Ci napiszę. Delegat Ministerstwa Kultury i Sztuki mgr… nie zgodził się mówiąc: „Gosławski jeszcze nie umarł, aby kupować jego prace.””

Józef Gosławski (1908–1963) polski rzeźbiarz i medalier

Wobec tego przepraszam, że żyję.
fragment listu do Witolda Chomicza z 18 grudnia 1949.
Źródło: Anna Rudzka: Józef Gosławski. Rzeźby, monety, medale, wyd. 1, Alegoria, Warszawa 2009, ISBN 9788362248001, s. 46.

O prawdzie

„Proletariusz polski ma poczucie swojej historycznej i kulturalnej odrębności. Proletariusz polski jak nikt inny odczuł i odczuwa boleśnie rozdarcie naszej ojczyzny, zwłaszcza teraz, gdy musi pod rozkazami najeźdźców wbijać bagnet w pierś swojego brata. Proletariusz polski we wszystkich trzech dzielnicach był torturowany obcymi ustawami, które go podporządkowywały wymaganiom Petersburga, Berlina lub Wiednia, lecz tylko nie Warszawy. W zatargi proletariusza polskiego z fabrykantami zawsze wdawały się rządy obce i rozstrzygały te spory niejednokrotnie przy pomocy kuli i kibitki lub też konstytucyjnych ograniczeń wrogich Polakowi.”

Norbert Barlicki (1880–1941) polski działacz socjalistyczny, prawnik

Źródło: Do towarzyszy robotników z tzw. Lewicy PPS. List otwarty, 1915; w: Muszą zamilknąć spory na lewicy. Wybór pism, Książka i Wiedza, Warszawa 1980 http://lewicowo.pl/do-towarzyszy-robotnikow-z-tzw-lewicy-pps-list-otwarty/.

O książkach , O wiedzę , O pomocy , O ojczyźnie

„Mamy w tym kraju jeden punkt, z którego pochodzi wszystko zło: to Warszawa.
Gdybyśmy nie mieli Warszawy w Generalnym Gubernatorstwie, to nie mielibyśmy 4/5 trudności, z którymi musimy walczyć. Warszawa jest i pozostaje ogniskiem zamętu, punktem, z którego rozprzestrzenia się niepokój w tym kraju.”

Hans Frank (1900–1946) nazista, gubernator Generalnego Gubernatorstwa

konferencja w Krakowie, 14 grudnia 1943.

O złu

„Jeśli chodzi o Jaruzelskiego, to nie zamierzam dołączyć się do fali krytyki jego osoby. Mając do wyboru czołgi radzieckie na ulicach Warszawy lub stan wojenny, wybrał to drugie. Rozumiem decyzję Jaruzelskiego o wprowadzeniu stanu wojennego, on uważał to rozwiązanie za mniejsze zło. My oczywiście nie mogliśmy zająć takiej pozycji i tego nie zrobiliśmy.”

Alexander Haig (1924–2010) generał amerykański, naczelny dowódca Połączonych Sił Zbrojnych NATO w Europie

wypowiedź w audycji Polskiego Radia Program III 13 grudnia 2006 r.
Źródło: przegląd.pl, 28 października 2008 http://www.przeglad-tygodnik.pl/pl/artykul/wyjasnienia-gen-wojciecha-jaruzelskiego-zlozone-przed-sadem-okregowym-warszawie

O decyzjach , O złu

„Poczucie konieczności dokonania czegoś, co dawałoby szansę wpłynięcia na bieg wydarzeń w pożądanym kierunku. Oswobodzenie Warszawy siłami polskiego żołnierza oraz zainstalowanie w niej części rządu Rzeczypospolitej w postaci KRM dawało istotny atut. Rząd polski na emigracji, z konieczności uczepiony brytyjskiej klamki, stawał się rządem dysponującym stolicą kraju. Mogło to być elementem o decydującym znaczeniu w rozmowach Mikołajczyka ze Stalinem, które rozpoczęły się 30 lipca.”

Tomasz Strzembosz (1930–2004) polski historyk

Refleksje o Polsce i Podziemiu 1939–1945
Źródło: s. 115

O sile

„W epoce pierwszych wieców i memoriałów w Warszawie w 1904 r. samo wspomnienie o prawach kobiet jeszcze wywoływało tłumiony śmiech, a w najlepszym wypadku dobroduszne napominanie «jak można obniżać powagę narad w tej dziejowej chwili – wzniecaniem takiej kwestii!»”

Paulina Kuczalska-Reinschmit (1859–1921) polska działaczka społeczna i dziennikarka

o prawach kobiet w kontekście niepodległości Polski.
Wyborcze prawa kobiet

O kobietach , O śmiechu , O wspomnieniach

„Zakończenie wojny Warszawa przyjęła obojętnie. U nas to niczego nie zmienia.”

Stefan Korboński (1901–1989) polski polityk ruchu ludowego, działacz Polskiego Państwa Podziemnego

depesza wysłana rządowi w Londynie po kapitulacji Niemiec, 8 maja 1945.
Źródło: Stefan Korboński Biogram 1945–47 http://korbonski.ipn.gov.pl/kor/biogram/8533,Biogram.html?poz=4, korbonski.ipn.gov.pl

O wojnie

„Mit solidarności narodowej oślepiał i prowadził na manowce; trzeba było wszystkich gorzkich doświadczeń 1831 roku, by dopiero w chwili upadku Warszawy stało się jasne, że zmarnowano realną szansę przekształcenia powstania w prawdziwą polityczną i społeczną rewolucję, zdecydowanie rozcinającą społeczeństwo na ugodową, zdradziecką mniejszość i walczącą o cele narodowe wszystkimi dostępnymi metodami patriotyczną i postępową większość.”

Jerzy Łojek (1932–1986) polski historyk i pisarz

Szanse powstania listopadowego
Źródło: s. 8

„Jak byłam mała i oglądałam Czterech pancernych… to zapowiedziałam, że będę jego żoną. Jak podrosłam to powiedziałam, że chociaż ostatnią! Moja miłość nie słabnie z wiekiem. Darzę go miłością najczulszą i najszczerszą. Kiedyś nawet widziałam pana Janusza w przejściu podziemnym w Warszawie. I zamurowało mnie, gapiłam się tylko na niego. Bardzo bym się chciała z nim spotkać i wyznać mu moją miłość!”

Teresa Dzielska (1977) aktorka polska

o Januszu Gajosie.
Źródło: Wyznać Gajosowi miłość – ostatnia część wywiadu z Teresą Dzielską, 2010 http://www.barwyszczescia.pl/wywiady:1376:50.html

O miłości , O wieku

„Dolaniem oliwy do ognia było 27 lipca 1944 obwieszczenie władz niemieckich powołujące 100 000 mężczyzn do prac fortyfikacyjnych na przedpolach Warszawy. Wszyscy zdawali sobie sprawę, że miało ono na celu ogołocenie miasta z ludności potencjalnie najniebezpieczniejszej, a prawdopodobnie i wywiezienie jej do obozów, a w najlepszym razie na roboty przymusowe.”

Kazimierz Leski (1912–2000) inżynier polski, żołnierz AK, uczestnik powstania warszawskiego

Źródło: Życie niewłaściwie urozmaicone. Wspomnienia oficera wywiadu i kontrwywiadu AK, wyd. II, Warszawa 1995, s. 292.

O życiu

„Wzdłuż ulicy Złotej stał szpaler złożony z ludności cywilnej. Stoją po obu stronach prawie tłumnie. Stoją i żegnają polskich żołnierzy, którzy przecież oddali wszystko dla Polski. I oni – ludność cywilna – to wiedziała. Żegnali nas pełni modlitwy, wzruszających okrzyków, podziękowań za naszą postawę. Oni płakali, a myśmy szli najpiękniejszą defiladą, jaka mogła się żołnierzowi zdarzyć. Szliśmy wyprostowani, zdyscyplinowani i pełni wzruszenia. I tak ludność Warszawy odprowadziła nas prawie do miejsca, gdzie składaliśmy broń, w domu akademickim przy Placu Narutowicza. Wchodziliśmy na podwórze poszczególnymi oddziałami i każdy osobno występował z szeregu i rzucał na stos to nasze żelastwo, które przez dwa miesiące pozwoliło nam żyć w wolnej Warszawie. To była wielka, niezapomniana gorycz.”

Hanna Szczepanowska (1929–2017)

o powstaniu warszawskim.
Źródło: Hanna Szczepanowska „Heban” Archiwum Historii Mówionej http://www.1944.pl/archiwum-historii-mowionej/hanna-szczepanowska,607.html 1944.pl

O domu , O historii , O płaczu

„Pamiętamy 63 dni chwały.
Z pozdrowieniem, mówił Juras, dziecko Warszawy.”

Juras (1981)

Źródło: 63 dni chwały na albumie Droga grupy Hemp Gru

O dzieciach

„Nie muszę ciągle chodzić w góry. Jak mam ochotę, to idę, jak nie mam, nie idę. Na tym wolność polega, że robię, co chcę. Nie jestem pod pręgierzem. Nie muszę rano wstać, iść do pracy i siedzieć przed komputerem 12 godzin. Mam, co chciałem, gram, robię to, co kocham, i jest mi to bardzo na rękę. Bo tak naprawdę nie lubię siedzieć długo w jednym miejscu. Jak jestem za długo na Podhalu, to zaczynam czuć znużenie, bo tam się nic nie dzieje. Czas płynie wolniej i w pewnym momencie człowieka dopada nuda. Warszawa z kolei wysysa z człowieka energię, jesteś w wiecznym pośpiechu, stresie, nie możesz złapać oddechu, nie ma tu przestrzeni. Jestem w idealnej sytuacji z tym moim muzykowaniem, bo często wyjeżdżam i zmieniam miejsca. Muzyka daje mi wolność.”

Sebastian Karpiel-Bułecka (1976) wokalista polski (Zakopower)

Źródło: Wywiad, 2009 http://uroda.onet.pl/plotki/wywiady/sebastian-karpiel-bulecka,2,4973719,artykul.html

O muzyce , O wolności , O czasie , Kochać się

„Gdyby w tym czasie był w Kongu czy w Peru, to można byłoby zrozumieć. Ale był w Warszawie, a na godzinę „W” nie raczył przyjść. To sytuacja niezręczna i lepiej pokazuje jego stosunek do powstania warszawskiego niż wszystkie słowa.”

Antoni Macierewicz (1948) polityk polski, historyk

o nieobecności Bronisława Komorowskiego na Powązkach podczas godziny „W”.
Źródło: Poranek radia Tok FM http://www.tokfm.pl/Tokfm/1,102433,10046731,_Czy_uwazal__ze_godzina__W__jest_nieistotna___Macierewicz.html, 2 sierpnia 2011.

O czasie

„Warszawa jest najpiękniejszym miastem na świecie i nikt mnie nie przekona, że mogłoby być lub jest inaczej… Kocham moje miasto z jego przeraźliwie brudną Wisłą, tysiącami spalin, McDonaldem, Galerią Centrum, PeKiNem, smacznym tureckim kebabem z baraniny, najwspanialszym chyba w tym mieście Teatrem Powszechnym, bardzo uroczą Starówką i moją ukochaną Skarpą, z której widać nadwiślańską panoramę miasta. Kocham to moje miasto nad Wisłą, bo jest moje, tak po prostu… i ja to naprawdę czuję… W nim się urodziłem, wychowałem i teraz żyję jako dorosły już facet. Wierzę, że tutaj właśnie spełni się mój wielki sen o pięknej miłości.”

Jarosław Hebel (1974) dziennikarz polski

Chciałbym umrzeć z miłości

O facetach , O snach , Kochać się

„Widziałem urywki meczu Polonii Warszawa – Górnik Zabrze. I dostałem zapalenia kiszki stolcowej. W lidze angielskiej nie każdy zawodnik ma umiejętności rzucające na kolana. Ale już do zaangażowania tych chłopaków trudno się przyczepić. Żeby prosto kopnąć piłkę, trzeba w pocie czoła trenować. W to jestem w stanie uwierzyć. Zaangażowanym albo się jest, albo nie. Albo ma się ambicje, by być lepszym, albo nie. Tego nie trzeba się uczyć. Polonia Warszawa z 2000 roku jest dowodem na to, że zaangażowaniem i ambicją można zdobyć mistrzostwo Polski.”

Maciej Szczęsny (1965) piłkarz polski

Źródło: Szczęsny: Handel meczami mnie uwierał, sports.pl, 30 kwietnia 2011 http://www.sports.pl/Pilka-nozna/Maciej-Szczesny-Chce-z-synami-zalozyc-szkolke,artykul,106190,1,381.html

Chłopak

„Powstanie warszawskie to była straszliwa katastrofa, którą przywódcy polscy – ci na emigracji i ci w kraju – ściągnęli na własny naród. 30 lipca Mikołajczyk przybył do Moskwy na rozmowy ze Stalinem. Uroił sobie, że mając w Warszawie zwycięskie powstanie będzie mógł z nim rozmawiać z pozycji siły. Sosnkowski, wódz naczelny, tchórzliwie zrobił unik i pojechał na inspekcję do Włoch, jakby to wtedy była sprawa najpilniejsza. Decyzję co do wybuchu zwalili na Komorowskiego, Jankowskiego, Pełczyńskiego i Okulickiego, a ci rozumem nie błysnęli – ani politycznym, ani strategicznym, ani żadnym innym.”

Bogusław Wolniewicz (1927–2017) filozof polski

Źródło: Rafał Pazio, Tomasz Sommer, Odpowiedzialni za Powstanie powinni byli stanąć przed sądem wojennym http://nczas.com/publicystyka/wolniewicz-odpowiedzialni-za-powstanie-powinni-byli-stanac-przed-sadem-wojennym/, nczas.com, 1 sierpnia 2014

O decyzjach , O sile

„W 2001 roku złożyłem nowo wybranemu ministrowi kilka propozycji dla Polski. Odczułem, że nie był zainteresowany. Wtedy dość przypadkowo spotkałem pana Leppera. Zapytałem: może pana zainteresują? Przewodniczący wziął je, a potem mówi: nie analizowałem pańskich propozycji, ale podoba mi się temperatura, z jaką pisze pan o Polsce. Zupełnie szczerze porozmawialiśmy. Okazało się, że on, jak ja, wychowywany był bez ojca, nawiązaliśmy nić sympatii. Powiedział: pan mieszka w Warszawie niech pan mi pomoże, skontaktuje mnie z ludźmi, którzy chcieliby szczerze, ale tak całkowicie szczerze powiedzieć, co z naszych propozycji jest realne.”

Bolesław Borysiuk (1948) polski polityk

Źródło: Prawy człowiek, przyjaciel Leppera, gazeta.pl, 19 września 2005 http://lublin.gazeta.pl/lublin/1,36651,2923244.html

„W każdym mieście, kiedy odbywała się akcja, całe getto bywało otoczone przez motłoch, który urządzał formalne polowanie na Żydów (…). Ilu Żydów w ten sposób zginęło? Niezliczona ilość, bo w najlepszym wypadku zabierali Żydom pieniądze i nie doprowadzali do żandarmerii, ale przecież to i tak było równoznaczne z wyrokiem śmierci. Co ma zrobić Żyd bez pieniędzy? Co najwyżej samemu dojść do żandarma i poprosić o kulę.
Tłum, bezimienny tłum solidarnie w ten sposób postępował. (…) Czy należy stąd wyciągać wniosek co do ogółu? Czy należy wykonać statystykę dobrych uczynków w porównaniu ze złymi? Nie, to nie jest ważne. Toć sam Najwyższy Bóg zajął stanowisko w Starym Testamencie, że jeśli w mieście okaże się dziesięciu sprawiedliwych, to miasta nie zburzy. Prawdopodobnie i w Warszawie znajdzie się również dziesięciu sprawiedliwych (…), tak że ludność polska może spokojnie spać po nocach, nic im nie grozi, a ten, co zrabował, to ma i będzie mieć nadal.”

Calek Perechodnik (1916–1944)

Spowiedź (1943)

O śmierci , O pieniądzach , O Bogu , O nocy

„Powinniśmy być dumni z tego, że mamy taką, a nie inną stolicę. Jest wiele pięknych, wspaniałych miejsc, jak Starówka czy parki. Chciałbym żebyśmy rzeczywiście byli w tej Europie, żebyśmy przenikali tak leciutko z Warszawy do Paryża, z Paryża do Rzymu, z Rzymu do Berlina, z Berlina do Londynu. Żeby tak to wyglądało, że rzeczywiście tu jesteśmy.”

Robert Wichrowski (1966)

Źródło: Artur Cichmiński, Stresujące starcie z widzem i krytyką. Z Robertem Wichrowskim rozmawiamy o „Francuskim numerze”, stopklatka.pl, 17 marca 2006 http://archiwum.stopklatka.pl/news/stresujace-starcie-z-widzem-i-krytyka-z-robertem-wichrowskim-rozmawiamy-o-francuskim-numerze-150413

„Rosjanie pewnie wiedzą więcej na temat własnego bezpieczeństwa niż my. Rosja przed 1914 rokiem zajmowała ziemie polskie łącznie z Warszawą, a teraz nie domaga się ich zwrotu. (…) Poza Stanami Zjednoczonymi i Wielką Brytanią w niewielu krajach przywiązuje się wagę do wolnych wyborów.”

Henry Stimson (1867–1950) prawnik i dyplomata amerykański

w kwietniu 1945 podczas narady z prezydentem Harry’m Trumanem na temat stosunku do nowego rządu w Polsce.
Źródło: Oliver Stone's Untold History of the United States (2012), tłum. Anna Rajca, odcinek 2

„U schyłku lat osiemdziesiątych polski przemysł komputerowy tworzyły cztery zakłady, dające ponad dwie trzecie wartości całej produkcji. Przemysł koncentrował się w ośrodkach w Warszawie i okolicach, Górnym Śląsku i Wrocławiu (Fabryka Mierników i Komputerów Era z Warszawy, zabrzańskie Zakłady Urządzeń Komputerowych Mera-Elzab, Centrum Naukowo-Produkcyjne Systemów Sterowania Meraster z Katowic, wreszcie Centrum Komputerowych Systemów Automatyki i Pomiarów Mera-Elwro z Wrocławia). "Obrazu dopełniały Zakłady Mechaniczno-Precyzyjne Mera-Błonie, potentat w zakresie urządzeń peryferyjnych"”

Piotr Fuglewicz (1954) informatyk

Źródło: Elektronika, komputery w PRL – konferencja 23 września 2015 http://dzieje.pl/dzieje-sie/elektronika-komputery-w-prl-konferencja

Obraz

„9 powodów, które nakazywały i zmuszały do podjęcia walki w Warszawie w 1944:
1. Chęć opanowania Warszawy własnymi siłami przed wkroczeniem Armii Czerwonej.
2. Udowodnienie przed całym światem naszej nieprzerwanej walki z Niemcami, ponieważ o dotychczasowej naszej (w Wilnie, Lwowie, okręgu lubelskim) nie było powiedziane ani słowa.
3. Przez walkę w dużych rozmiarach udowodnić naszą dobrą wolę wspólnego bicia Niemców razem z Armią Czerwoną i na tej platformie szukać rozwiązania zatargu polsko-sowieckiego.
4. Wziąć odwet na Niemcach za prawie pięcioletnie wyniszczenie Narodu polskiego.
5. Sparaliżować działania niemieckie na wschodnim brzegu Wisły, których działanie opierało się prawie całkowicie na warszawskim węźle komunikacyjnym.
6. Przez to umożliwić Armii Czerwonej szybkie sforsowanie Wisły i w ten sposób uchronić Warszawę od zniszczenia.
7. Ogłoszone przez Niemców [wezwanie] 100 000 mężczyzn z Warszawy do pracy nad budową umocnień niemieckich groziło rozbiciem naszej siły i naszych przygotowań i w rezultacie doprowadzić musiałoby do postawienia nas w całkowicie bierną sytuację.
8. Wzgląd na morale żołnierzy AK i społeczeństwa polskiego, które prawie przez pięć lat przygotowywane do walki z Niemcami przez nas samych mogłoby się załamać, gdybyśmy w tej decydującej i nadarzającej się sytuacji tej walki nie podjęli.
9. Uzasadniona obawa, że gdy huk dział zbliży się do Warszawy, nagromadzone elementy i ogólna chęć walki z Niemcami podejmą walkę samorzutnie bez naszego kierownictwa.”

Leopold Okulicki (1898–1946) generał polski

Okulicki podaje dziewięć powodów, które nakazywały i zmuszały do podjęcia walki w Warszawie w sierpniu 1944; 5 kwietnia 1945.
Źródło: Norman Davies, Powstanie ’44, Znak, Kraków 2008, s. 898–899.

O świecie , O sile , O walce

„Pomnik z nazwiskami generałów poległych za cara w noc listopadową rozebrano w Warszawie dopiero w roku 1917. Wielka szkoda! Pomnik ten powinien pozostać w Warszawie na zawsze… na wieczną rzeczy pamiątkę, aby przyszłe pokolenia odpowiednio kojarzyły te nazwiska z zasługami ich nosicieli. Generałowie (…) uczciwie i rzetelnie zasłużyli na tytuł wiernych sług „najjaśniejszego pana” Mikołaja I. Krzywdą byłoby pozbawienie ich w pamięci potomnych tego – ofiarą życia okupionego – tytułu.”

Jerzy Łojek (1932–1986) polski historyk i pisarz

Szanse powstania listopadowego
Źródło: s. 14–15

O nocy

„W wyzwolonej przez samych Polaków stolicy kraju – Warszawie przywódcy Polski Walczącej i Polski Podziemnej zamierzali przyjąć Armię Czerwoną, tak jak przyjmuje się gości we własnym domu. Wówczas, w 1944 r., to się nie udało. Funkcję gospodarza goszczącego w Polsce nie tylko Rosjan, ale także przedstawicieli wielu innych narodów, nawet dawnych wrogów, podczas obchodów 50. rocznicy Powstania Warszawskiego pełnił Prezydent Najjaśniejszej Rzeczypospolitej – państwa, które dzięki „Solidarności” wybiło się na niepodległość.”

Tomasz Szarota (1940) polski historyk i publicysta

Źródło: Powstanie warszawskie z perspektywy półwiecza, Marian Marek Drozdowski (red.), wyd. Instytut Historii PAN, Warszawa 1995, s. 18

O domu , O historii

„W Gdańsku mam etat w Teatrze Wybrzeże, a w Warszawie gram w Na dobre i na złe. Do tego dochodzi jeszcze Wrocław, gdzie występowałam gościnnie w spektaklu, a teraz biorę udział w innym projekcie. Cały czas kursuję między tymi miastami, a jakie mamy drogi i połączenia kolejowe, wiemy. Ktoś mi kiedyś powiedział, że żeby żyć w tym kraju, trzeba mieć duże poczucie humoru. Staram się, ale gdy jadę pociągiem z Gdańska do Warszawy 6,5 godziny jakoś mnie to nie śmieszy.”

Emilia Komarnicka (1985) polska aktorka

Źródło: Kuba Zajkowski, Doktor House w spódnicy. Rozmowa z Emilią Komarnicką, 5 stycznia 2011 http://www.nadobre.pl/41649/doktor-house-w-spodnicy.html

O czasie

„Europejczycy byli po prostu zmęczeni wojną i odbudową własnych krajów. Wszystko, co na wschód od Berlina, nie interesowało ich. Gdy kilka osób ginie w wypadku samochodowym w centrum Londynu, robi się z tego wielki tytuł w gazecie. Gdy w Iraku albo w Syrii giną tysiące, to jest to materiał na którąś stronę. Tak ludzie po prostu mają. I wojna światowa odcisnęła na Zachodzie większe piętno niż kolejna, była bardziej krwawa i okrutna. Podczas II wojny Niemcy na Zachodzie też mordowali, ale na dobrą sprawę w samym byciu Francuzem, Holendrem, Duńczykiem, Norwegiem nie było wielkiego zagrożenia, no, chyba że brało się udział w ruchu oporu lub miało żydowskie korzenie.(…) Ale Polacy też mają małe pojęcie o tym, czego doświadczyła Białoruś od przyszłych morderców ludności Warszawy. Oskar Dirlewanger, już po pacyfikacji Woli, po zabiciu dziesiątek tysięcy cywilów, mówił: „A co w tym szczególnego? Na Białorusi to było dopiero coś.””

Alexandra Richie (1961)

Warszawa – powtórzę – była czymś wyjątkowym, ale poprzedzonym równie wyjątkowym treningiem w bestialstwie, więc z tego punktu widzenia nie była wyjątkiem. Lecz kogo nawet dzisiaj obchodzi historia Białorusi?
Źródło: rozmowa Pawła Smoleńskiego, Warszawski kompleks Hitlera, wyborcza.pl, 1 sierpnia 2014 http://wyborcza.pl/magazyn/1,139949,16415475,Warszawski_kompleks_Hitlera.html#CukGW

O wojnie , O ludziach , O historii , Trening

„Wszyscy oglądaliśmy ten przepiękny marsz w Warszawie. To już drugi marsz w stolicy w obronie Telewizji Trwam, a właściwie w obronie demokracji. Poczynania decydentów w Polsce są antydemokratyczne, niszczące demokrację i niszczące wolność słowa.”

Tadeusz Rydzyk (1945) polski duchowny katolicki, publicysta

Źródło: Dziękujemy za świadectwo, naszdziennik.pl, 27 kwietnia 2012 http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20120427&typ=my&id=my09.txt

O demokracji , O wolności

„Panie Premierze, Drodzy Polscy Przyjaciele, Drodzy Państwo, Rodacy!Przywiodła nas tutaj wspólna pamięć, wspólny dług historyczny i wiara w przyszłość. Dzisiaj pochylamy głowy przed tymi, którzy mężnie przyjęli tutaj śmierć; przed tymi, których dążenia, nadzieje, talenty zostały bezlitośnie rozdeptane, przed tymi, kogo się nie doczekano. Nie doczekały się, ale na zawsze zachowały w swoich sercach matki, dzieci, ukochane. W ziemi tej spoczywają obywatele radzieccy, którzy spłonęli w ogniu represji stalinowskich w latach 30., oficerowie polscy, rozstrzelani na podstawie tajnego rozkazu, żołnierze Armii Czerwonej rozstrzelani przez nazistów podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Katyń nierozerwalnie powiązał ich losy. Tutaj obok siebie, jak w bratniej mogile, zyskali wieczne odpoczywanie. Odpoczywanie, ale nie zapomnienie, ponieważ nie może być wytarta z pamięci śmierć męczeńska niewinnych ofiar. Nie można schować prawdy o zbrodniach. Rosja i Polska, jak żadne inne państwa, Rosjanie i Polacy, jak żadne inne narody Europy, musieli przeżyć praktycznie wszystkie tragedie XX w. Zapłacić olbrzymią, zbyt wysoka cenę za dwie wojny światowe, za bratobójcze zbrojne konflikty, za okrucieństwo i nieludzkość totalitaryzmu. Nasz naród, który przeżył koszmar wojny domowej, przymusową kolektywizację wsi, masowe represje lat 30., doskonale rozumie, chyba lepiej niż ktokolwiek inny, co oznacza dla wielu polskich rodzin Katyń, Miednoje, Piatichatki, dlatego że w tym żałobnym rzędzie i miejscach masowych kaźni obywateli radzieckich jest poligon w Butowie pod Moskwą, Góra Siekierna na Sołowkach, rowy egzekucyjne w Magadanie i Workucie, bezimienne mogiły Norylska i Kanału Białomorskiego. Represje niszczyły ludzi nie zważając na ich narodowość, przekonania, wiarę. Ich ofiarami stawały się całe warstwy społeczne w naszym kraju: Kozacy, duchowni, zwykli chłopi, profesorowie, oficerowie – w tym również oficerowie armii carskiej, którzy w swoim czasie wstąpili na służbę do Armii Czerwonej – również ich nie oszczędzono – nauczyciele, robotnicy. Logika była jedna: zasiać strach, obudzić w człowieku najniższe instynkty, podjudzać ludzi przeciwko sobie i zmuszać ich do ślepego posłuszeństwa.Zbrodnie te nie mogą być usprawiedliwione w żaden sposób. W naszym kraju została dokonana jasna ocena polityczna, prawna i moralna zbrodni reżimu totalitarnego. I ocena ta nie podlega żadnej rewizji. Wobec tych grobów, wobec ludzi, którzy przychodzą tutaj oddać hołd swoim bliskim byłoby cyniczne powiedzieć: zapomnijmy o tym, że wszystko zostało w przeszłości. Nie. Jesteśmy zobowiązani pielęgnować pamięć o przeszłości, i oczywiście będziemy to czynić, jakkolwiek gorzka nie byłaby ta prawda. Nie jesteśmy w stanie zmienić przeszłości, ale w naszych siłach jest zachować albo przywrócić prawdę, a to znaczy również sprawiedliwość historyczną. Jest to ciężka praca, praca bardzo żmudna, której podjęli się historycy Rosji i Polski, przedstawiciele społeczeństwa i duchowieństwa. Wracając w przeszłość pracują w imię prawdy, a to znaczy w imię przyszłych stosunków między naszymi krajami. Właśnie taka wspólna droga dla zdefiniowania pamięci narodowej, ran historycznych pozwoli nam uniknąć ślepej uliczki niezrozumienia, wyrównywania rachunków, prymitywnych interpretacji dzielenia narodów na te, które miały rację i te, które były winne, jak to czasami usiłują robić nieodpowiedzialni politykierzy. W ciągu dziesięcioleci cynicznych kłamstw usiłowali zataić prawdę o egzekucjach katyńskich, ale byłoby takim samym kłamstwem obarczanie tą winą narodu rosyjskiego. Historia pisana przez złość i nienawiść jest równie fałszywa i zalakierowana jak wylizana historia w interesie konkretnych ludzi czy grup politycznych. Jestem pewny, że coraz częściej i w Rosji, i w Polsce zdajemy sobie z tego sprawę i jakie by to nie było trudne musimy wychodzić naprzeciwko sobie i zdawać sobie sprawę, że nie sposób żyć tylko i wyłącznie tą przeszłością. Dlatego jesteśmy dzisiaj wspólnie razem tutaj w Katyniu na tej uroczystości z okazji 70. rocznicy polskiej tragedii. Byliśmy wspólnie w Gdańsku w rocznicę wybuchu II wojny światowej. Na jej frontach nasze narody walczyły przeciwko wspólnemu wrogowi i jestem przekonany, że będziemy wspólnie obchodzić jubileusz wielkiego zwycięstwa – w którym główną, decydującą rolę odegrali żołnierze Armii Czerwonej – za które oddały swoje życie setki tysięcy żołnierzy wojska polskiego armii Andersa i Armii Krajowej, obrońcy Moskwy i Warszawy, Westerplatte i Smoleńska. Nasze straty i doświadczenia sojusznicze powinny nas zbliżać do siebie. Nie mamy moralnego prawa pozostawić przyszłym pokoleniom brzemienia nieufności do siebie. We współczesnym świecie, w Europie XXI w. nie ma innej alternatywy dla prawdziwego dobrego sąsiedztwa między narodami Polski i Rosji. Jest to wybór godny naszych dwóch narodów, które są skazane na to sąsiedztwo; wybór godny naszego wspólnego, tragicznego, ale wielkiego losu.Światła pamięć i wieczne odpoczywanie wszystkim, których przyjęła ziemia Katynia. Pokoju, pomyślności i dobrobytu dla żyjących obecnie.Dziękuję.”

Władimir Putin (1952) rosyjski polityk

przemówienie wygłoszone podczas obchodów 70 rocznicy zbrodni katyńskiej, tekst za PAP.
Przemówienia rocznicowe
Źródło: interia.pl, 7 kwietnia 2010 http://fakty.interia.pl/raport/70-rocznica-zbrodni-katynskiej/news/przeczytaj-pelna-tresc-przemowienia-putina-w-katyniu,1461636,6896

Serce , O życiu , O śmierci , O nienawiści

„Momentem przełomowym była katastrofa smoleńska, która w środowiskach wrogich Kościołowi wyzwoliła nową furię. Wkrótce nastąpiły dwa wydarzenia, na które duchowieństwo i wierni nie zareagowali z dostateczną siłą: sprawa obecności Krzyża na Krakowskim Przedmieściu w Warszawie oraz niedoszła nominacja prałata Żarskiego na biskupa polowego. Na bluźnierstwo skierowane przeciw Krzyżowi nie zareagowaliśmy wystarczająco mocno. Zablokowanie nominacji prałata Żarskiego i pozbawienie go funkcji Wikariusza Generalnego – Zastępcy Biskupa Polowego WP przez MON, z niewątpliwym udziałem Kancelarii Prezydenta w podjęciu tej decyzji, upewniło władze świeckie, że mogą być bezkarne.”

Waldemar Chrostowski (1951)

Źródło: Trwa ostra walka państwa z Kościołem, pch24.pl, 29 marca 2012 http://www.pch24.pl/trwa-ostra-walka-panstwa-z-kosciolem,1239,i.html

O decyzjach , O sile , O walce

„Wtedy ja usiadłam do fortepianu. Chwila namysłu, a potem mocnym dźwiękiem popłynęła melodia najpierw Jeszcze Polska nie zginęła, a potem – Oto dziś dzień krwi i chwały. Wszyscy stają na baczność, coś drży w całym ciele. Z wielkim wzruszeniem pełną piersią śpiewamy Warszawiankę – zakazane od pięciu lat słowa, nucone wiele razy przy szczelnie zamkniętych drzwiach i oknach: „Kto przeżyje wolnym będzie, kto umiera, wolnym już”. Trudno powstrzymać płacz. Łzy spadają mi na klawisze. Oto pierwszy oddech wolności, pierwsze spotkanie z tym, o czym człowiek marzył, o co się modlił i o co walczył. Wolność Woli. Wolność śpiewa w duszy, wolność drży w klawiszach fortepianu, w odgłosach salw karabinowych, w naszej młodości, która zespolona w oczekiwaniu na nieprzyjacielski czołg, chce zgnieść zło, podłość i fałsz. Dom pełen chłopców, żołnierzy AK, którzy przed chwilą butelkami benzyny pokonali czołg. Wychodzimy na ulicę – pełni entuzjazmu i szczęścia wołamy – Warszawa wolna! I nagle zrywa się pieśń inna, potężny, poważny hymn – modlitwa: „Przed Twe ołtarze zanosim błaganie, Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie!” Stoimy wyprostowani, na baczność, a śpiew nasz biegnie na ulicę, oczekującą w ciszy na nowy szturm. Wiele jeszcze razy w ciągu powstania śpiewało się tę pieśń, ale nigdy już z takim entuzjazmem, mocą, szczęściem i łzami, jak wówczas w trzecim dniu powstania, w trzecim dniu walki na Woli, między zdobywaniem jednego czołgu po drugim.”

Maria Okońska (1920–2013)

Źródło: Maria Okońska, Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 26–27.

O szczęściu , O domu , O duszy , O wolności

„Chociaż nie ukrywam swojej orientacji seksualnej, jestem heteroseksualny, to jutro dla prezydenta Lecha Kaczyńskiego i dla wszystkich osób nietolerancyjnych w Warszawie będę gejem.”

Tomasz Nałęcz (1949) polski polityk, historyk

zapowiadając swój udział w warszawskiej Paradzie Równości, zorganizowanej 11 czerwca 2005 przez środowiska homoseksualne.

„Czy oczekiwanie pomocy ze strony Armii Radzieckiej było naiwnością lub co najmniej dowodem braku rozeznania w realiach politycznych? Sprawa nie jest prosta. Możliwie szybkie zajęcie Warszawy podczas toczącej się właśnie letniej ofensywy radzieckiej leżało niewątpliwie w interesie Armii Czerwonej. Uchwycenie lewego brzegu Wisły, a więc i sforsowanie dużej przegrody rzecznej właśnie w chwili, gdy siły niemieckie były w odwrocie oraz zajęcie wielkiego miasta, które było ważnym dla obu stron węzłem komunikacyjnym, dawało dobrą podstawę do następnego natarcia i przybliżało zwycięstwo. Pamiętajmy, że najbliższą szeroką przegrodą wodną na drodze do Berlina była dopiero Odra. Wybuch powstania w Warszawie ułatwiał to zadanie kapitalnie: walki w mieście tworzyły tutaj przyczółek dla wojsk radzieckich, przyczółek, którego nie trzeba było zdobywać, który po prostu był. Zdawano sobie z tego sprawę także na prawym brzegu Wisły, wszak pod koniec lipca dwie radiostacje podległe władzom radzieckim wzywały ludność Warszawy do walki. Trudno było przewidzieć, że Stalin zdecyduje się opóźnić ofensywę na Berlin o całe pięć miesięcy, przerzucając w sierpniu 1944 r. główny wysiłek uderzenia na Bałkany, aby korzystniej rozstrzygnąć swoją grę z rządem polskim na obczyźnie i zachodnimi aliantami. Aby to przewidzieć, należałoby znać kulisy konferencji teherańskiej oraz przeniknąć bezwzględną i dalekosiężną myśl jednego z najwybitniejszych i najokrutniejszych polityków XX wieku. Ostatecznie Związek Radziecki był w tym samym bloku co Polska, była to walka z tym samym wrogiem. Późniejsze o trzy tygodnie powstanie paryskie, rozpoczęte z inicjatywy lewicy i także bez koordynacji z nachodzącą armią aliancką, znalazło wsparcie, spowodowało nawet zmianę planów operacyjnych.”

Tomasz Strzembosz (1930–2004) polski historyk

Refleksje o Polsce i Podziemiu 1939–1945
Źródło: s. 121–122

O myślach , O wsparciu , O wysiłku , O sile

„Ja jestem Achilles i Hektor, Antoniusz i Oktawian, Napoleon i Nelson, Chrystus i Omen. I pamiętam wszystko! Czy może być coś straszniejszego?” – Krzysztof, pacjent nr 92 X Oddziału Szpitala Psychiatrycznego w Warszawie.”

Krzysztof Kotowski (1966)

Kapłan

Chrystus

„W czasie składania meldunku dowódcy Armii Krajowej i sztabowi AK na dwa dni przed wybuchem Powstania porównałem je z „burzą w szklance wody”, jeśli chodzi o jego wpływ na międzynarodową sytuację Polski. Z perspektywy 50 lat ocena ta wymaga pewnej korekty. Powstanie stało się jednym z pierwszych katalizatorów, które doprowadziły do radykalnej zmiany ocen zamiarów i polityki Moskwy w skali światowej. Dopiero w końcu lat czterdziestych Stany Zjednoczone zdały sobie w pełni sprawę z bezpośredniego zagrożenia płynącego z ekspansywnych dążeń sowieckich i przeszły do polityki powstrzymywania. Jej inicjator i główny architekt, George Kennan, był zastępcą ambasadora Harrimana w Moskwie w czasie Powstania Warszawskiego. Jak wynika z jego depesz, wspomnień, a przede wszystkim z wywiadu udzielonego prof. J. Zawodnemu, postępowanie Stalina wobec tragedii Warszawy było punktem przełomowym w jego ocenie długofalowych intencji i celów ZSRR.”

Jan Nowak-Jeziorański (1914–2005) polski dziennikarz, politolog, działacz społeczny, żołnierz AK

Źródło: Powstanie warszawskie z perspektywy półwiecza, Marian Marek Drozdowski (red.), op. cit., s. 494.

O czasie

„Pamiętam (…), jak kiedyś tuż przed rozpoczęciem, gdy byłem już gotowy do wyjścia na scenę, przyszedł organizator widowni i powiedział: „Dzisiaj nie gramy, nie ma publiczności”. To było straszne! Byłem również z tym przedstawieniem na Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu. Całe jury było z Warszawy i bardzo się dziwiło, że ktoś z „prowincji” ośmielił się grać to, co w stolicy gra sam Mistrz Łomnicki – nawiasem mówiąc – mój ulubiony aktor. Na toruńskim festiwalu panowała moda na teatr ubogi i nasze przedstawienie w tej konwencji się nie zmieściło.”

Zdzisław Kuźniar (1931) polski aktor

Źródło: Małgorzata Matuszewska, Brakowało mi czasu na sen, „Polska Gazeta Wrocławska” nr 240, 14 października 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/125452.html?josso_assertion_id=F0CD92D47E085959

O grach , O modzie , O snach , O czasie

„Warszawa jest bardzo brzydka. Jest pewien żart – przyznaję okropny – że to takie miejsce między Moskwą a Berlinem, gdzie krowa zrobiła kupę i jeszcze w tę kupę wdepnęła.”

Kazimierz Kutz (1929–2018) polski reżyser filmowy, teatralny i telewizyjny; działacz polityczny i senator RP

Źródło: Warszawa – ni to, ni sio, „Gazeta Wyborcza”, 22 lutego 2007 http://miasta.gazeta.pl/warszawa/1,34862,3940510.html

„Ogłaszam alarm dla miasta Warszawy.
Niech trwa!”

Antoni Słonimski (1895–1976) polski poeta, felietonista, dramatopisarz, satyryk, krytyk teatralny i działacz społeczny

Źródło: Alarm, 1940

„Dnia 30 lipca, godz. 13. W Warszawie słychać huk armat. Niemcy cywilni wyjechali. Jest wojsko i Gestapo. Po paru dniach popłochu, u Niemców spokój. Wojska rosyjskie podobno o dwadzieścia kilometrów.”

Stefan Korboński (1901–1989) polski polityk ruchu ludowego, działacz Polskiego Państwa Podziemnego

depesza Korbońskiego do Londynu, 30 lipca 1944.
Źródło: Zofia Korbońska, Refleksje z powstania 1944. Zofia Korbońska świadek historii, wyd. Fundacja im. Stefana Korbońskiego, Waszyngton – Warszawa 2004, ISBN 8392149203, s. 24.

O historii

„Złożę dwie viktorie – jedną po lewej, drugą po prawej.
Za moje miasto Warszawę.”

Ero (1981)

Źródło: Tworzymy historię grupy JWP

O historii

„Raz tylko stałem się przyczyną upadku kobiety, dzięki złym mostkom w Warszawie.”

Bolesław Prus (1847–1912) polski pisarz i publicysta

Kroniki tygodniowe

O kobietach

„Śladami resztek komunizmu w Polsce są stare, zgrane melodie, które doskonale znamy z czasów totalitarnych. Pierwsza sprawa to walka z symbolami religijnymi w przestrzeni publicznej, a przede wszystkim z krzyżem. Sierp i młot zawsze widział wroga w krzyżu. Od tego bolszewicy zaczęli. Sponiewierali krzyż, ażeby ośmielić ludzi do sponiewierania wartości chrześcijańskich. Ale to działo się przecież wtedy, gdy było nam najgorzej za reżimu komunistycznego. Dziś też krzyż przeszkadza w wielu miejscach. Za słaba była reakcja Kościoła na historię z krzyżem, która działa się przed Pałacem Prezydenckim w Warszawie. To był moment, w którym jawne się stało, że idee nowej komuny idą do ataku. Oni tutaj absolutnie się odkryli. Wtedy trzeba było to dostrzec i powiedzieć: „Panowie, komuna jeszcze raz? Temu mówimy stanowcze «nie».””

Stanisław Nagy (1921–2013) polski teolog, kardynał

To był ten moment, w którym jawne się stało, że idee nowej komuny idą, nabierają rozpędu. Teraz krzyż nie pasuje już w Sejmie, a niedługo może w szkole czy w sali szpitalnej.
Źródło: Nowa komuna nabiera rozpędu, naszdziennik.pl, 24 marca 2012 http://naszdziennik.pl/index.php?dat=20120324&typ=wi&id=wi03.txt

O ludziach , O historii , O walce

„Okręg Warszawski od dawna szykował się do powstania powszechnego, natomiast plany działań w ramach „Burzy” były, jeśli chodzi o Warszawę, nie sprecyzowane. Jakieś tam pomysły koncentracji AK poza miastem i zaatakowania Warszawy wydawały się z operacyjnego punktu widzenia nonsensem. Byłem od początku zdecydowanym zwolennikiem wyzwolenia Warszawy przez AK. Wystąpiłem z wnioskiem w tym duchu do Pełczyńskiego i okazało się, że w jego głowie już kiełkuje ta sama myśl. Poszliśmy razem do „Bora”, który też się z nami zgodził. (…) Trudności zaczęły się dopiero, gdy przyszło do podjęcia decyzji, kiedy rozpocząć walkę. Z rosnącą niecierpliwością obserwowałem w tych dniach „Bora”, który wciąż się wahał, zastanawiał i okazywał wewnętrzną rozterkę. Nie licowało to wszystko z postawą dowódcy, który wobec podkomendnych, musi okazywać stanowczość i zdecydowanie. (…) Tymczasem „Bór” kazał wszystkim po kolei wypowiadać się, raz po raz kogoś brał na bok, chwytał za guzik i wszystkich świętych prosił o radę. W końcu zacząłem się niepokoić, czy „Bór” kiedykolwiek zdecyduje się zacząć. Wyglądało już na to, że będzie zwlekał, wahał się tak długo, aż w końcu ubiegną nas albo komuniści, albo Armia Czerwona, albo Niemcy, którzy podejmą środki prewencyjne. Na ostatniej odprawie nie wytrzymałem i wybuchnąłem. Wygarnąłem „Borowi”, że z wyjątkiem Piłsudskiego Polska nie miała szczęścia do dowódców i dlatego przegraliśmy wszystkie nasze kolejne powstania. Przypomniałem Skrzyneckiego. Zarzuciłem mu kunktatorstwo i brak zdecydowania. Gdyby na miejscu „Bora” był Anders, wyleciałbym z miejsca.”

Leopold Okulicki (1898–1946) generał polski

Źródło: Jan Nowak-Jeziorański, Kurier z Warszawy, wyd. Znak, Kraków 1997, s. 373–374

O myślach , O decyzjach , O walce , O cierpliwości

„Słyszałam o tej wyprawie. Też bym pojechała, ale wycieczka była na własny koszt, mnie na to nie stać. Szef zabrał kilku biznesmenów, oni sfinansowali mu wyjazd. Słyszałam, że jednym z nich był pan Witaszek, restaurator spod Warszawy”

Renata Rochnowska (1949) polska ekonomistka i polityk

o wyjeździe Andrzeja Leppera do Brazylii w 1998.
Źródło: Lepper idzie na wojnę, polityka.pl, 6 lutego 1999 http://archiwum.polityka.pl/art/lepper-idzie-na-wojne,390313.html

O wojnie

„5 października oddziały Armii Krajowej, ze swym dowódcą na czele, maszerowały ulicami wśród milczących warszawiaków. Powstańcy opuszczali miasto, które daremnie próbowali oswobodzić spod obcej okupacji. Pod szarym niebem, w deszczu, szli do niewoli żołnierze, którzy pięć lat trwali w podziemiu, a przez sześćdziesiąt trzy dni prowadzili otwartą, regularną walkę. W czasie niemieckiej okupacji i gestapowskiego terroru codziennie ryzykowali życie. Walka na ulicach Warszawy była ostatnią próbą odzyskania wolności. Stała się również widomym dowodem zdradliwej polityki Rosji. (…) Stałam, salutując, na chodniku koło ostatniej barykady. Generał Bór dostrzegł mnie i uchylił kapelusza, a oficerowie z jego sztabu zasalutowali. Żegnałam oddziały Armii Krajowej, dumę polskiego podziemia, z trudem zachowując kamienną twarz.”

Maria Tarnowska (1884–1965) polska działaczka społeczna

5 października 1944, Warszawa.
Źródło: Joanna Wieliczka-Szarkowa, Powstanie warszawskie 1944. Gloria victis, Wydawnictwo AA, Kraków 2014, s. 277.

O życiu , O wolności , O czasie , O walce

„Ja miałem też lecieć, ale jak ja przeczytałem listę pasażerów tego samolotu… powiedziałem – Danka, zapomnij! Ludzie, ja czytam tak, że leci tak: no ten, to wiadomo – z małżonką Jolantą. On tam schodków nie widzi, ale samolot zobaczył. Następnie leci, następnie leci do Rzymu na pielgrzymkę, leci ten… koszałek z Platformy – marszałek Sejmu Płażyński, następnie leci premier Buzek z małżonką. Ta kobita jakaś nieciekawa! Następnie leci ta z Senatu szefowa… wyleciało mi tera… Jak? (Zwracając się o pomoc do widowni) O, właśnie ta laska marszałkowska – święta Genowefa z Torunia. Następnie leci, następnie patrzę, kto leci?! Palcem tak… patrzę następnie leci Marian [Krzaklewski] Ooo… Powiedziałem. Marian – powiedziałem – proszę bardzo! Niech leci w cholerę i nawet nie wraca! Ludzie, i to wszystko, mili… ludzie… w jednym samolocie!!! Ludzie! Wszystko w jednym samolocie! Ja powiedziałem – Danka, przecież to wystarczy… Ja mówię, czy my jesteśmy Zimbabwe, Gibbon czy jakaś inna cholera? Przecież wystarczyłoby, żeby się w tę turbinkę czy tam w tę korbkę szpak wkręcił… (Gwizd spadającego samolotu). I Powązki przez miesiąc zapchane, bo kolejka stoi na ulicy. A w kraju chaos: nie ma dwóch marszałków! Ludzie! Nie ma premiera, prezydenta! No szlag cię trafił! Ja powiedziałem – Danka, rozpakuj się. Niech oni jadą, se lecą do Rzymu w diabły! My jedziemy do Warszawy – jakby im się szpak w korbkę wkręcił, to jeszcze rozkład Pałacu pamiętam. Ale szczęśliwie wylądowali – nie mam żalu do nikogo, nie mam żalu…”

Jerzy Kryszak (1950) aktor polski

Parodia Lecha Wałęsy
Źródło: Kabareton, Opole 2001

O ludziach , O czytaniu , O pomocy

„Takie zderzenie miałam już na festiwalu szkół teatralnych w Łodzi, gdzie wszystkie szkoły pokazują swoje dyplomy. Zauważyłam, że rówieśnicy z Warszawy umieją walczyć o siebie i są na scenie bardziej przebojowi. Miałam wrażenie, że my studentki z Krakowa jesteśmy trochę takimi uduchowionymi dziewczynkami, a studentki z Warszawy są kobietami, które na scenie są seksowne i wyzwolone. Kiedyś na jednym z castingów reżyser wyłożył mi, jak odróżnić aktorów po krakowskiej szkole od innych. Gdy przychodzą aktorzy z Warszawy i nie umieją tekstu, to i tak będą przekonywać, że są super przygotowani, a aktorzy z Krakowa odwrotnie – będą się tłumaczyć i przepraszać. A w tym zawodzie trzeba umieć walczyć o siebie!”

Agnieszka Kawiorska (1982) polska aktorka

Źródło: Joanna Rutkowska, Chcę być blisko wszystkiego, 6 czerwca 2011 http://www.barwyszczescia.pl/20423/chce-byc-blisko-wszystkiego.html

O kobietach , O wrażeniach

„Oczy nam się całkiem otworzyły dopiero wówczas, gdy napłynęły informacje od rządu o bezskutecznych interwencjach aliantów u Stalina o pomoc dla Warszawy. Do tego doszła odmowa Sowietów zezwolenia na lądowanie tym samolotom alianckim, które rozpoczęły nocne zrzuty nad Warszawą. Zamiast lądować na lotniskach sowieckich, odległych od Warszawy o kilkanaście minut lotu, musiały wracać z powrotem na oddalone o tysiące kilometrów lotniska alianckie, co ogromnie zwiększało ich straty.”

Stefan Korboński (1901–1989) polski polityk ruchu ludowego, działacz Polskiego Państwa Podziemnego

Źródło: Zofia Korbońska, Refleksje z powstania 1944. Zofia Korbońska świadek historii, op. cit., s. 58.

O historii , O stracie , O pomocy , Odległy

„Te wszystkie wypindrzone dupki podobne do siebie, jakby je w jednej fabryce robili, Warszawa, Kraków czy Poznań, korporacja, mieszkanko na strzeżonym osiedlu, pierdolony kotek i jego kuweta, bo na dzieci jeszcze „się nie zdecydowały”, wydaje im się, że o wszystkim decydują, takie pewne siebie, samorealizacja, samodoskonalenie i inwestowanie w siebie, a do tego ci ich, kurwa, „partnerzy”, bo to przecież nie chodzi o żaden romans, tylko właśnie „partnerzy”, wykastrowane toto zupełnie, bo się baby własnej boją nawet bardziej niż szefa w robocie – czy oni w ogóle sypiają ze sobą?”

Szczepan Twardoch (1979) polski pisarz fantasy

Źródło: rozmowa Doroty Wodeckiej, Szczepan Twardoch: Więzi was polskość, „Gazeta Wyborcza”, 23–24 marca 2013.

O dzieciach

„Byłem całkowicie zaskoczony wybuchem powstania w Warszawie. Uważam to za największe nieszczęście w naszej obecnej sytuacji. Nie miało ono najmniejszych szans powodzenia, a naraziło nie tylko naszą stolicę, ale i tę część Kraju, będącą pod okupacją niemiecką, na nowe straszliwe represje. (…) Chyba nikt uczciwy i nieślepy nie miał jednak złudzeń, że stanie się to, co się stało, to jest, że Sowiety nie tylko nie pomogą naszej ukochanej, bohaterskiej Warszawie, ale z największym zadowoleniem i radością będą czekać, aż się wyleje do dna najlepsza krew Narodu Polskiego.
Byłem zawsze, a także wszyscy moi koledzy w Korpusie zdania, że w chwili, kiedy Niemcy wyraźnie się walą, kiedy bolszewicy tak samo wrogo weszli do Polski i niszczą tak jak w roku 1939 naszych najlepszych ludzi – powstanie w ogóle nie tylko nie miało żadnego sensu, ale było nawet zbrodnią.”

Władysław Anders (1892–1970) polski generał

w liście do podpułkownika Mariana Dorotycz-Malewicza „Hańczy”, linia Gotów, 31 sierpnia 1944.

O nieszczęściu , O ludziach , O czekaniu , Sens

„Informację o castingu dostałam, gdy mieszkałam jeszcze w Krakowie. (…) byłam wtedy w trakcie sesji i kompletnie nie miałam głowy, by jeździć do Warszawy. Nie wiedziałam, o jaki film chodzi, kto go reżyseruje, więc od razu odmówiłam. Dopiero gdy zadzwoniono do mnie po raz czwarty, zdecydowałam się. Jacek [Borcuch] na początku nie był przekonany do mojej osoby, pamiętał mnie jako trzynastoletnią dziewczynkę z Weisera i jakoś nie mógł wyobrazić sobie mnie w roli Basi. Trafiłam jednak na drugi casting, po którym Jacek zadzwonił do mnie osobiście z informacją, że chciałby ze mną pracować. Bardzo się ucieszyłam, bo już po próbach czułam, że to może być coś naprawdę ciekawego. Po lekturze scenariusza byłam ostatecznie przekonana.”

Olga Frycz (1986) polska aktorka

o roli w filmie Wszystko, co kocham.
Źródło: Olga Frycz o filmie „Wszystko, co kocham”, „ITI Cinema”, 22 grudnia 2009 http://www.kinomaniak.pl/katalog/wywiad/107,1

„Śpiewam od 5. roku życia, kiedy miałam 6 lat, byłam na pierwszym festiwalu. Później to jakoś płynęło i toczyło się własnym życiem – byłam w szkołach muzycznych, w centrum sztuki wokalnej, trafiłam na wydział aktorski w Warszawie, przy czym cały czas śpiewałam. A teraz wyszedł singiel i zaczęło się wokół tego zamieszanie. Nic nowego tak naprawdę się nie dzieje, po prostu cały czas śpiewam.”

Ewelina Babiarz (1988)

Źródło: Zdzisław Furgał, Ewelina Babiarz: „Niebanalna dziewczyna z Szansy”, nuta.pl http://www.nuta.pl/wywiady/d/2/174/

O śpiewie , O czasie

„Dom wszystkich Polska, czyli chata wuja Rysia. Warszawa ulica Alternatywy 4.”

Leszek Miller (1946) polityk polski, premier

o stowarzyszeniu Dom Wszystkich Polska, założonym przez Ryszarda Kalisza
Źródło: twitter.com, wpis Leszka Millera, 29 kwietnia 2013 https://twitter.com/LeszekMiller

O domu

„Wiele bym dał, żeby żyć w latach dwudziestych i trzydziestych minionego stulecia. Idąc w sobotnie popołudnie Nowym Światem w Warszawie, widziałbym zupełnie inny, taki chyba bardziej zaczarowany świat. Mijałyby mnie dorożki, przedwojenne samochody, babinka stojąca na ulicy sprzedawałaby kwiaty Piotrkowi Dołowemu, który spieszyłby na randkę ze swoją ukochaną Zosią z Jutro idziemy do kina. Przechodząc obok „Bliklego”, mijałbym Dołęgę-Mostowicza, który gnałby od wydawcy prosto przed siebie na skręcenie karku, mając pomysł na napisanie kolejnej niezwykle poczytnej i równie dochodowej powieści. Późnym wieczorem z „Ziemiańskiej” wychodziłby zaś pijany Wieniawa-Długoszowski, na całe gardło krzycząc: „Bo w sercu ułana, gdy je położysz na dłoń, na pierwszym miejscu panna, przed nią tylko koń!”.”

Jarosław Hebel (1974) dziennikarz polski

Jeszcze będzie pięknie

O świecie , O Kwiatach , Serce , Koń

„Dyktatura nie znosi nieprawomyślnych odchyleń także w ramach swojej doktryny. Hitler zamordował Roehma i Gregora Strassera, którzy doktrynalnie niczym się od niego nie różnili, a wśród niezliczonych ofiar Stalina najwięcej było przecie nie wrogów komunizmu, ale właśnie komunistów. Toteż złudne byłoby przywiązywanie do rewizjonizmu przesadnych nadziei, a zwłaszcza rachuby na to, że zdoła doprowadzić do istotnych zmian ustrojowych. Wielki wysiłek zbrojny narodu węgierskiego i masowe ruchy w Polsce w październiku 1956, wskazują, że nawet znaczne wstrząśnienia rewolucyjne pozostają bezowocne, gdy nie dosięgają rzeczywistego ośrodka władzy, który dla całego imperium sowieckiego jest jeden i mieści się nie w Budapeszcie i w Warszawie, ale w Moskwie.”

Adam Pragier (1886–1976) polski ekonomista, polityk, minister

Źródło: Puszka Pandory, Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1968, cyt. za: Rachuby na rewizjonizm, lewicowo.pl http://lewicowo.pl/rachuby-na-rewizjonizm/

O wysiłku

„Jako poseł na Sejm RP działałem m. in. w Komisji Edukacji, Nauki i Młodzieży. W jej ramach działała podkomisja, która miała za zadanie opracowanie nowej ustawy o szkolnictwie wyższym. Dyskutowano wówczas o etapach awansu naukowego. Chodziło o procedurę habilitacyjną. Zaproponowałem pomysł, który został zmodyfikowany, ale wszedł w życie. Wcześniej było tak, że po kolokwium habilitacyjnym dokumentacja była przesyłana do Warszawy, do Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów naukowych, i tam właściwie procedura zaczynała się niemal od nowa. Często decyzja, która zapadała, była traktowana jako wewnętrzna sprawa tej komisji. Zaproponowałem więc, żeby wszyscy recenzenci przyjeżdżali już na kolokwium habilitacyjne i decyzja zapadała od razu, na miejscu. Zdarzało się bowiem, że po kolokwium habilitacyjnym ktoś cieszył się już, że jest doktorem habilitowanym, a po roku przychodziła decyzja odbierająca mu prawo do tego stopnia naukowego. Było to nie tylko stresujące, ale często również mało obiektywne. Zmiany przewidywały również, iż w przypadku habilitacji na niewystarczającym poziomie karana byłaby rada naukowa, a nie habilitant. Było to znaczne usprawnienie, ale i pewien kompromis, bo niektóre środowiska domagały się w ogóle zniesienia habilitacji.”

Zbigniew Jacyna-Onyszkiewicz (1944) polski fizyk i polityk

Źródło: Przekraczamy granice fizyki, naszdziennik.pl, 15 marca 2008 http://www.naszdziennik.pl/index.php?typ=my&dat=20080315&id=my21.txt

O życiu , O młodzieży , O decyzjach , O nauce

„Wydałem rozkaz wszczęcia jawnej walki w Warszawie dnia pierwszego sierpnia 1944, w chwili gdy armia czerwona znajdowała się u samych wrót naszej stolicy i kiedy wszystkie względy wojskowe zdawały się wskazywać, że chwila dojrzała do otwarcia bitwy na tym odcinku. Wydałem te rozkazy ufając, że bitwa rozpoczęta wewnątrz miasta przez nasze siły zostanie niezwłocznie poparta przez wojska sowieckie, przez wznowioną ofensywę, przez bombardowanie niemieckich obiektów wojskowych, przez rzucanie nam materiałów wojennych. Nie zamierzam ani oskarżać, ani odpierać zarzutów. Muszę jednak podkreślić, że kosztem niesłychanych poświęceń uczyniliśmy wszystko, co leżało w ludzkiej mocy, by w naszym Kraju wziąć udział w wysiłku wojennym Sojuszników i aby przyspieszyć nasze wyzwolenie. Było również naszym życzeniem wykazanie naszej dobrej woli oraz uczynienie możliwym porozumienia dzięki wspólnej walce przeciwko wspólnemu wrogowi. Jest straszną tragedią naszego Narodu, że cel ten nie został osiągnięty i że w godzinie zwycięstwa nad Niemcami Polska nie odzyskała ani niezależności, ani wolności. Dla mnie szczególnie smutną i tragiczną jest świadomość, że tysiące mych byłych żołnierzy obecnie wypełniają sowieckie więzienia i obozy koncentracyjne. Pragnę również podkreślić, że autorytet moralny Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych oraz ich przywódców i głębokie zaufanie, jakim cały Naród Polski ich obdarzał, były dla nas źródłem natchnienia i otuchy, z którego czerpaliśmy konieczną siłę do prowadzenia naszej walki.”

Tadeusz Komorowski (1895–1966) polski generał, dowódca AK, polityk emigracyjny

Źródło: Tadeusz Bór-Komorowski w relacjach i dokumentach, opracował Andrzej Kunert, Oficyna Wydawnicza RYTM, Warszawa 2000, s. 411.

O zaufaniu , O wysiłku , O wolności , O sile

„Wszyscy bez reszty musimy się oddać dziełu obrony najważniejszych dóbr i wartości naszego bytu. Tak pojęła chwilę obecną PPS, tak ją zrozumiały Klasowe Związki Zawodowe, a wraz z nimi cały proletariat polski. Gdy zaszła potrzeba walki, organizacje te zjawiły się na arenie śmiertelnych zapasów i po prostu zajęły miejsce w szeregach obrońców. Dziś robotnicy na okopach Warszawy walczą wraz z żołnierzami i giną wraz z żołnierzami. Ich dzień roboczy, ich krwawy trud nie 8 godzin, lecz objął całe ich życie ofiarne.”

Norbert Barlicki (1880–1941) polski działacz socjalistyczny, prawnik

Źródło: Warszawa, „Robotnik”, Nr 260, 18 września 1939 http://lewicowo.pl/warszawa-18-wrzesnia/.

O życiu , O walce

„Jakby go mama kilka razy dziennie opieprzyła, że skarpetki rzuca byle gdzie, to nie stałby się taką piedestałową personą i może osiągnąłby więcej jako prezydent (…). Myślę, że to było z jego strony błędem. Powinien zabrać nas wszystkich do Warszawy. Tak to widzę teraz, ale wtedy, oczywiście, nikt z nas tam nie chciał jechać. Czuliśmy się związani z Gdańskiem, tu był nasz dom.”

Jarosław Wałęsa (1976) polityk polski, syn Lecha Wałęsy

o okresie, kiedy Lech Wałęsa pełnił urząd prezydenta Polski.
Źródło: Witold Filler, Od Pierwszych Dam do Dody Elektrody. Sławne żony sławnych mężów, Wydawnictwo Książka i Wiedza, Warszawa 2006, ISBN 8305134288, s. 24.

O książkach , O błędach , O domu , O myślach

„Pierwszą poważną wpadką Tomasza Lisa w tym programie było wymienienie tygodnika „Myśl Polska” w gronie pism „ordynarnie antysemickich”. Akurat tak się złożyło, że dzień wcześniej tytuł ten obchodził 70-te urodziny. 20 marca 1941 r. w Londynie bombardowanym przez hitlerowską Luftwaffe ukazał się pierwszy numer i pismo z niewielkimi przerwami wychodzi do dziś, przeniesione w 1993 roku do Warszawy, co jest ewenementem na naszym rynku prasy. Przez cały ten czas jest znaczącym periodykiem politycznym na emigracji, a obecnie głównym przedstawicielem myśli narodowo-demokratycznej w Polsce.”

Bogusław Kowalski (1964) polski historyk i polityk

Źródło: Blog Bogusława Kowalskiego http://www.blog.boguslawkowalski.pl/rzetelny-i-uczciwy-jak-tomasz-lis/

O myślach , O urodzinach , O czasie , O myśleniu

„Powszechna jednak była w kraju instynktowna świadomość, że niepodległości nie przywrócą nam żadne układy między trzema mocarstwami, jeśli sam naród nie będzie o to walczył zarówno politycznie, jak i zbrojnie. To drugie zadanie jawnie już wykonywała Armia Krajowa w ramach operacji „Burza”. Nie do pomyślenia było w ówczesnych nastrojach kraju – a tym bardziej Warszawy – by stolica mogła być wyłączona z udziału w rozprawie z Niemcami. Od lat czekało na tę chwilę dosłownie całe miasto. Warszawiacy chcieli pierwsi uderzyć na wroga, zanim, jak można było tego się spodziewać, wejdzie do bitwy Armia Czerwona. Chodziło również o to, aby Rosjanie wkraczali do stolicy wyzwolonej w znacznym stopniu przez oddziały AK, do stolicy, w której pełnią już jawnie swe obowiązki prawowite władze Polski Podziemnej z Krajowa Radą Ministrów na czele.”

Tadeusz Żenczykowski (1907–1997) polski prawnik, działacz polityczny i publicysta

Źródło: Tadeusz Żenczykowski, Samotny bój Warszawy, Wydawnictwo Editions Spotkania, Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Lublin–Paryż 1990, s. 8.

O czekaniu

„Trudno sobie wyobrazić poziom deprawacji i zdemoralizowania, zarówno najwyższych oficerów SS, jak i zwykłych żołnierzy. Dirlewanger stworzył oddział złożony z kłusowników, do którego rychło włączył najcięższych kryminalistów, morderców i gwałcicieli. Na Białorusi robili, co tylko przyszło im do głowy, bo po prostu mogli. To bodaj najbardziej okrutny rozdział II wojny światowej i najbardziej doświadczony przez niemiecką okupację kawałek Europy. Nie cofali się przed żadną zbrodnią, realizowali ją perfekcyjnie. Z rąk tych oddziałów, na rozkaz tych dowódców zginęły dziesiątki tysięcy Żydów i Białorusinów. Dodatkowo w Warszawie von dem Bach, Reinefarth, Dirlewanger, Kaminski byli już straszliwie rozczarowani, mieli poczucie przegranej. Mieszanka bezkarności, okrucieństwa z zawiedzionymi ambicjami jest bardzo groźna.”

Alexandra Richie (1961)

Źródło: rozmowa Pawła Smoleńskiego, Warszawski kompleks Hitlera, wyborcza.pl, 1 sierpnia 2014 http://wyborcza.pl/magazyn/1,139949,16415475,Warszawski_kompleks_Hitlera.html#CukGW

O wojnie

„Przyszłość osądzi na podstawie źródeł, dla nas jeszcze niedostępnych, jak należy rozdzielić zasługę stworzenia planu zwycięskiej bitwy pod Warszawą pomiędzy gen. Weyganda a gen. Rozwadowskiego. Ale dziś już jedno zdaje się być pewnym: ten koło osoby którego najwięcej z tego powodu hałasu zrobiono, Józef Piłsudski, w tej zasłudze stworzenia planu udziału nie posiada zupełnie.”

Irena Pannenkowa (1879–1969)

Źródło: Daria i Tomasz Nałęcz, Józef Piłsudski…, op. cit., s. 197.

O przyszłości

„Nasze stosunki od lat układają się świetnie, na każdym poziomie współpracy panuje bardzo dobra atmosfera. Mamy też wiele podobnych problemów, ponieważ cały region należy do Unii Europejskiej i NATO. Istnieją przy tym kwestie, które jeszcze bardziej mogą zbliżyć nasze kraje. Jedną z nich jest zabezpieczenie przestrzeni powietrznej nad republikami nadbałtyckimi. Dla Tallina to istotna sprawa. Obecnie inwestujemy 2 procent naszego PKB w bezpieczeństwo, podczas gdy Litwini i Łotysze poniżej procenta. Wiem, że Warszawa chciałaby, żeby w przyszłości lotnisko-baza dla jednostek natowskich została przeniesiona z Litwy do wyremontowanej Ämari w Estonii. To natomiast nie podoba się Litwinom. Ważne jest, żeby nie tworzyć dodatkowych napięć i rozwiązywać wszelkie nieporozumienia pomiędzy Polską a Litwą. Współpracujemy oczywiście w ramach Unii Europejskiej i NATO. W tych organizacjach łączy nas nie tylko doskonałe zrozumienie, ale również świetne relacje koleżeńskie. Podobnie postrzegamy zagadnienia związane z bezpieczeństwem i szczególnie w tej dziedzinie nasza współpraca jest bliska. Rozumiemy także stosunki panujące we wschodniej części Europy, a zwłaszcza relacje z Rosją. Niestety, dobry klimat relacji nie znajduje odzwierciedlenia w wielkości wymiany gospodarczej czy inwestycjach. W naszej komisji szczególną wagę przywiązujemy do intensyfikacji stosunków gospodarczych z innymi państwami. Bardzo dobre wyniki osiągamy w krajach ościennych – w Finlandii, Szwecji, Łotwie i Litwie. Wydaje mi się, że powinniśmy poświęcić wam więcej uwagi. Polska sprzedaje sporo swojej produkcji – zwłaszcza żywności – w Estonii, ale liczby nie odzwierciedlają potencjału naszej współpracy.”

Marko Mihkelson (1969)

o stosunkach estońsko-polskich.
Źródło: Kazimierz Popławski, W oczekiwaniu na zmiany (cz. II), new.org.pl, 30 czerwca 2012 http://www.new.org.pl/924,post.html

O zrozumieniu , O relacjach , O przyszłości , O współpracy

„Wystartowałam bardzo fajnie, jak mało kto od nas z roku. Jeszcze w szkole zagrałam w ośmioodcinkowym serialu o Piłsudskim. Grałam pierwszą z żon. Potem była Świąteczna przygoda i nagle koniec. Nie podjęłam decyzji o przeniesieniu się do Warszawy, a jak nie jest się na miejscu to wiele ofert przechodzi koło nosa. To się już na szczęście zmienia, czego przykładem są Barwy szczęścia.”

Teresa Dzielska (1977) aktorka polska

Źródło: „Latam swoim samochodzikiem” - druga część rozmowy z Teresą Dzielską, serialową Kają, 2010 http://www.barwyszczescia.pl/wywiady:1210.html

O szczęściu , O decyzjach

„W Warszawie – mówił Holoubek – postanowiłem zrobić coś odwrotnego niż to, co robiłem do tej pory: z pomocą swojego zawodu określić samego siebie. Skorzystać z okazji, jaką może być każda rola, żeby powiedzieć to, co ja osobiście mam do powiedzenia za pośrednictwem takiej czy innej postaci; powiedzieć, jaki jest mój pogląd na świat, na życie, na moralność, jaka jest moja estetyka – do tego celu służy mi moje aktorstwo.”

Gustaw Holoubek (1923–2008) polski aktor teatralny i filmowy, reżyser

Źródło: M. Czanerle, Gustaw Holoubek. Notatki o aktorze myślącym, WAiF, Warszawa 1972

O życiu , O świecie , O pomocy , O morzu

„Niedowiarki, czcze umysły,
Pletą nam rozprawy,
Że na tamtym brzegu Wisły
Niema już Warszawy. (…)
Ale byłem sam, widziałem.
Choć tęskniejsza, łzawa,
Choć nie taka jak ją znałem,
Ale jest Warszawa!”

Artur Bartels (1818–1885)

poetyckie dementi pogłosek o całkowitym zniszczeniu Warszawy w powstaniu styczniowym, (pisownia oryginalna).
Źródło: Warszawa w: Piosnki i satyry, wyd. K. Bartoszewicz, Kraków 1888, s. 127.

„Wojna wybuchła i Niemcy wkroczyli do Warszawy. Gdybym nie wyszedł z miasta wraz z moimi kolegami na rozkaz pułkownika Umiastowskiego, zapłaciłbym życie za moją śmiałość. Po zdobyciu Warszawy hitlerowcy byli w moim mieszkaniu, wypytując się, gdzie jestem i kiedy wracam. To samo zresztą było w Wilnie, gdzie się znalazłem wraz z innymi uciekinierami i gdzie przez cały czas okupacji mnie poszukiwano. Ostatnio zatem rolą, którą grałem w Warszawie w roku 1939 była postać Hitlera, fotosom którego w moim wykonaniu przyglądali się Niemcy po zdobyciu Warszawy, stojąc na ulicy przed poprzestrzelanymi gablotami teatrzyku „Ali Baba.””

Ludwik Sempoliński (1899–1981) polski aktor

Źródło: Wielcy artyści małych scen, wyd. Czytelnik, Warszawa 1968.

O życiu , O wojnie , O poszukiwaniu , O czasie

„Pięć lat mieszkałem w Niemczech, ale to mi nie wystarczało. Tam, paradoksalnie, mniej odczuwałem tragedię Holocaustu. W Warszawie chodzę po ulicach dawnego getta.”

Yossi Avni-Levy (1962)

„Duży Format”, 12 czerwca 2007

„Przepraszam, że niegodziwe rzeczy robiłem… Tylko tyle da się powiedzieć. (…)
Czynami można zaświadczyć, że przyznaje się do popełnionych błędów. Tej Polsce służyłem najlepiej, jak umiałem. Starałem się popełniać jak najmniej błędów, jak najmniej niegodziwości. (…)
W Polsce nie wszystko było złe… (…)
Ja się wielu rzeczy wstydzę… (…)
Wstydzę się, że prześladowano akowców. Wstydzę się, że w 1946 r. był pogrom kielecki. Także się wstydzę 1968 roku. Wielu rzeczy.
Ale z wielu rzeczy w tej Polsce jestem dumny. Jestem dumny, że tymi rękami odgruzowywałem Warszawę, że tymi rękami zasiedlałem ziemie zachodnie, że odbudowywałem przemysł, że rozbudowywałem tę Polskę. Dosłownie. Miałem paluchy poharatane od fizycznej pracy.”

Czesław Kiszczak (1925–2015) polski wojskowy i polityk

Źródło: Pożegnanie z bronią, 6 lutego 2001 http://wyborcza.pl/1,76842,126501.html

O pożegnaniu

„Występy publiczne Józefa Życińskiego na łamach antypolskich, antykatolickich gazet, jak na przykład emitowana przez gwiazdę śmierci z ulicy Czerskiej w Warszawie „Gazeta Wyborcza””

Grzegorz Braun (1967) polski reżyser i scenarzysta

przyczyniały się do szerzenia zamętu.
Źródło: Grzegorz Braun: Życiński był kłamcą i łajdakiem. Występy w „Gazecie Wyborczej” przyczyniały się do szerzenia zamętu, se.pl, 14 maja 2011 http://www.se.pl/wydarzenia/kraj/grzegorz-braun-zycinski-byl-klamca-i-lajdakiem-wystepy-w-gazecie-wyborczej-przyczynialy-sie-do-szerz_185351.html

O śmierci

„Warszawa kusiła różnymi imprezami, uroczystościami. Wszyscy zachowywali się mile. Chcieli rozmawiać. Kobiety też. Alkohol ośmielał. No i stało się. Kilka razy zdradziłem żonę. Ale to nie były żadne romanse. Raczej chwile słabości.”

Andrzej Lepper (1954–2011) polski polityk

Źródło: Lepper: kilka razy zdradziłem żonę, wprost.pl, 3 września 2007 http://www.wprost.pl/ar/?O=113223

O kobietach , O alkoholu

„Chciałam znaleźć szkołę aktorską z ukierunkowaniem na taniec. W 1985 roku pojechałam do Warszawy, do Krakowa i do Wrocławia. Warszawa była dla mnie strasznie nabzdyczona i bardzo obco się tam czułam. Chodziłam po korytarzu i obserwowałam studentów, którzy przygotowują się do zajęć. Byli tak obcymi dla mnie ludźmi, że stwierdziłam, iż na pewno nie potrafiłabym się tam znaleźć. Kraków z kolei był tak natchniony, tak artystowski, że też stwierdziłam, że to nie jest miejsce dla mnie.
Pojechałam do Wrocławia. Szkoła we Wrocławiu mieściła się w willi. Spotkałam tam normalnych ludzi, którzy zapytali – może ci w czymś pomóc? Po prostu potraktowano mnie jak człowieka i powiedziałam sobie, że jeśli będę zdawała do szkoły teatralnej to tylko do Wrocławia.
Później, już po studiach wiele razy słyszałam, że studentów ze szkoły wrocławskiej rozpoznaje się w pracy, że są rzetelni, normalni, chcą pracować i robią to tak po prostu.”

Violetta Smolińska (1967)

Źródło: „Dziennik Teatralny”, 29 marca 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/skrzydelkaa.htm

O ludziach , O szkole , O tańcu

„Człowiek nigdy nie jest spełniony do końca. Owszem, bywam zadowolona, jak w tym roku po festiwalu Warszawa Singera. Ale jestem taka, że zawsze bym chciała coś zmieniać.”

Gołda Tencer (1949) polska aktorka

Źródło: „Życie Warszawy”, 2 października 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/24437

O życiu , O czytaniu

„Chęć postawienia zarówno Rosji jak aliantów zachodnich przed faktem dokonanym. Zmuszenie ich albo do udzielenia pomocy walczącej Warszawie, albo do pozostawienia jej samej, ale na oczach całego świata. Powstanie Warszawskie miało ujawnić postawy i zamiary stron, miało je niejako zdemaskować.”

Tomasz Strzembosz (1930–2004) polski historyk

Refleksje o Polsce i Podziemiu 1939–1945
Źródło: s. 116

O pomocy

„Działania PiS prowadzą do monopolu jednej partii i do systemu, który już mieliśmy. Przeżyliśmy rządy PZPR, a teraz mamy rządy PiS z pierwszym sekretarzem na czele. Mamy jednoosobowe centrum polityczne, które decyduje m. in. o tym jak ma wyglądać ustrój Warszawy.”

Andrzej Zoll (1943) polski prawnik, rzecznik praw obywatelskich

Źródło: Prof. Zoll: Przeżyliśmy rządy PZPR, a teraz mamy rządy PiS z pierwszym sekretarzem na czele http://wiadomosci.dziennik.pl/polityka/artykuly/541726,prof-andrzej-zoll-reforma-krs-trybunal-konstytucyjny.html, dziennik.pl, 2 lutego 2017.

„Serial to nie jest łatwy i pewny chleb. Nie wiadomo, jak długo potrwa produkcja lub czy któregoś dnia scenarzysta nie zrezygnuje z postaci, którą gram. No i nie wiadomo, co dalej będzie z nami – kredytobiorcami. Mam jeszcze 30 lat spłacać raty, ale jeśli widzów będą wciąż interesowały „przygody” 60-letniego Jerzyka z „Plebani”, to chyba spłacę 53-metrowe mieszkanie w Warszawie w czerwcu 2039 r. Zrobię w końcu „parapetówę”, mówiąc: „No! Wreszcie jestem u siebie!””

Wojciech Błach (1972) polski aktor

o serialu Plebania.
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Łódź, 16 stycznia 2009 http://www.teatry.art.pl/!informacje/seatt.htm

„Kończyłem Państwową Wyższą Szkołę Teatralną w Warszawie z siedzibą w Łodzi, jeszcze na Gdańskiej – zanim przeniesiono ją na Targową. Po wejściu do budynku dech zapierało – to był przecież pałac Maurycego Poznańskiego. Panująca w nim atmosfera wciągała od razu na jakiś niezwykle wysoki poziom – człowiek się robił malutki wobec tych wspaniałych komnat, luster, witraży, marmurów. Ja, chłopak z Kutna, pierwszy raz zdawałem do szkoły, mając 17 lat, ale zostałem przyjęty dopiero za trzecim podejściem, bo wciąż mi powtarzali: Taki szczawik, niech pan przyjdzie za rok. (…) to były lata powojenne i trzeba było dać szansę starszym, którym wojna uniemożliwiła kształcenie. Aja miałem takie szczęście, że kiedy poszedłem w 1945 do szkoły, to pierwsza klasa trwała tylko pięć miesięcy, a kiedy trafiłem do czteroletniego technikum handlowego, to akurat objął mnie eksperyment trzyletni. Tym sposobem ukończyłem szkoły znacznie wcześniej.”

Roman Michalski (1938)

Źródło: Urszula Makselon, Profesorów miałem z encyklopedii, „Śląsk” nr 8, 21 sierpnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/144684.html

O wojnie , O szczęściu , Chłopak

„Powstanie Warszawskie stało się krzykiem całego kraju na cały świat! – Umyj ręce! – piszę. Nie uczestniczyłem w Powstaniu Warszawskim. Byłem w obozie koncentracyjnym Buchenwald (1944 r.). Żyliśmy przedsmakiem nalotów amerykańskich. Warszawskie Powstanie przeżywaliśmy z dala od Warszawy. Budziło w nas otuchę, że Polska jeszcze nie zginęła. Z głośników płynęły wiadomości nadal pełne buty i kłamstwa – niemieckiej propagandy. Z podziwem, lękiem i z zazdrością myśleliśmy o odwadze i heroizmie innych. Oni walczyli.”

Józef Szajna (1922–2008) polski malarz, scenograf, reżyser

Źródło: Tragizm i sens Powstania Warszawskiego, Janusz Kuczyński, Józef L. Krakowiak (red.), Wydawnictwo Akademickie Dialog, Warszawa 2006, s. 202.

O kłamstwie , O świecie , O zazdrości , O butach

„Warszawa stanęła do walki o wolność w sierpniu 1944, bo była stolicą Polski walczącej od wieków o wolność „naszą i waszą.””

Tadeusz Pełczyński (1892–1985) Oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Źródło: Tadeusz Pełczyński, przedmowa [w:] Armia Krajowa w dokumentach 1939–1945, op. cit., s. XXXIV (34).

O wolności , O wieku , O walce

„Z tej racji, że mieszkam w Warszawie, to Legia.”

Genowefa Wiśniowska (1949) polska działaczka polityczna, psycholog

w odpowiedzi na pytanie o ulubiony klub piłkarski.
Źródło: „Dziennik”, 4 sierpnia 2007

„Przez ten mój głos nie dostałam się do szkoły teatralnej w Warszawie. Egzaminatorzy stwierdzili, że mam wadę wymowy. Wprawdzie udało mi się rok później dostać do szkoły w Krakowie, ale i tam głos był problemem. Musiałam przynosić zaświadczenia od lekarzy, że z moim gardłem wszystko jest w porządku.”

Krystyna Tkacz (1947) aktorka polska

Źródło: Nie muszę być na pierwszym planie, „Super Express”, 6 czerwca 2011 http://www.se.pl/rozrywka/plotki/nie-musze-byc-na-pierwszym-planie_189322.html

„Uwielbiam świętować w Marszu Niepodległości, tu czuje się prawdziwy polski patriotyzm, tu widać tysiące flag niesionych przez młodzież z woli serca, a nie z interesownego przymusu. Obrazu tego nie zepsuje kilka incydentów, które zazwyczaj są inspirowane przez lewicowych i reżimowych prowokatorów. Trudno jest zdyscyplinować 100 tys. ludzi. Dzisiejszy Marsz rozpalił ponownie biało-czerwone serce Warszawy.”

Krzysztof Oksiuta (1961) polski polityk

o Marszu Niepodległości.
Źródło: Facebook http://www.facebook.com/krzysztof.oksiuta/posts/666989630001711, 11 listopada 2013

O ludziach , O młodzieży , Obraz , Serce

„W tych dniach w Warszawie toczy się bitwa, jakiej charakter chyba trudno zrozumieć narodowi brytyjskiemu. To bitwa, w której czynny udział bierze tak ludność cywilna, jak i AK. (…) To wojna totalna. Przez minione dwadzieścia cztery dni linią frontu jest każda ulica miasta. Nieprzyjacielskie moździerze, artyleria i lotnictwo zbierają obfite żniwo wśród ludności. Nie można oszacować strat materialnych. Oczywiście, zamarło zwyczajne życie miasta.”

John Ward (1921–1995) Oficer brytyjskich sił powietrznych RAF, w czasie II wojny światowej działający w polskim podziemiu

depesza sierżanta RAF Johna Warda do rządu brytyjskiego w Londynie, Warszawa, 24 sierpnia 1944.
Źródło: Norman Davies Powstanie ’44, Wydawnictwo Znak, Kraków 2008, s. 394.

O życiu , O wojnie , O charakterze , O stracie

„(…) premiera poza Warszawą daje szansę rozegrania się przed nową publicznością. Możemy sprawdzić jak reaguje nowa dla nas widownia. Jest to ciekawe doświadczenie dla aktora. Próby i premiera w innym mieście oraz związane z tym utrudnienia wymagają zwiększonego zapału. Uporanie się z takimi problemami działa na mnie jako aktorkę odświeżająco.”

Joanna Żółkowska (1950) polska aktorka teatralna i filmowa

Źródło: „Gazeta w Bydgoszczy”, 29 września 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jzolkowska.htm

„To była praca, ale jednocześnie przyjemność. Była wiosna, zanim rozpoczęliśmy zdjęcia do Good spędziłem kilka tygodni, podróżując dookoła Niemiec, studiując kraj i jego mieszkańców. Pojechałem też do Warszawy, a potem do Auschwitz, Treblinki, do wszystkich miejsc, które mogłem zwiedzić, gdzie były kiedyś obozy koncentracyjne. Przy okazji zobaczyłem też Polskę, jeżdżąc dziwnymi drogami na północnym wschodzie i południowym wschodzie, odwiedziłem góry. Podobało mi się podróżowanie i oglądanie nowych rzeczy.”

Viggo Mortensen (1958) aktor amerykański

o podróżowaniu po Polsce.
Źródło: wywiad, 2008 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=51171

O przyjemności , O podróżowaniu , O wiośnie

„W Warszawie mówienie o odpowiedzialności w wysokich górach nie ma sensu. Jest nam teraz ciepło, wygodnie i jesteśmy wypoczęci. W Himalajach tak nie jest. Ludzkie reakcje i zachowania zależą od miliona czynników, które na nizinach nie dają o sobie znać, bo „tyle wiemy o sobie, na ile nas sprawdzono”. Najważniejsze, aby się porządnie do wyprawy przygotować i być na tyle samodzielnym, żeby w razie zagrożenia móc pomóc sobie i innym. Jeśli jedziemy w góry i jesteśmy całkowicie zależni od kolegów, niesamodzielni, to jest to po prostu egoizm i narażanie innych na niebezpieczeństwo.”

Kinga Baranowska (1975)

Źródło: Arkadiusz Bartosiak, Łukasz Klinke, Kinga Baranowska, „Playboy” nr 5, 2009

O zachowaniu , O egoiźmie , Sens

„Opory przed prawdą o Smoleńsku są silne nie tylko w Moskwie i w Warszawie, ale też i w Brukseli”

Janusz Wojciechowski (1954) polityk polski

Źródło: Europoseł PiS: Bruksela nie chce prawdy o Smoleńsku, gazeta.pl, 15 kwietnia 2011 http://lodz.gazeta.pl/lodz/1,35153,9439361,Europosel_PiS__Bruksela_nie_chce_prawdy_o_Smolensku.html

Cytaty na temat warszawa strona 4

Cytaty na temat warszawa
strona 4