Cytaty na temat spektakl (274 cytatów)

„Trzeba przełamać stereotyp, że opera to nuda i wycie. Pójść na spektakl, ale nie wybierać najtrudniejszego repertuaru. Zacząć od współcześnie podanej klasyki.”

Anna Lubańska polska śpiewaczka operowa

Źródło: Film i pokaz mody w jednym, „Twój Styl” nr 02/2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/109943.html#

„W swojej książce wspomnieniowej Ingrid przywołała interesującą wypowiedź Burgessa Mereditha, z którym grała w spektaklu Liliom i którego poznała w 1940 roku. Według jej wspomnień, Burgess był serdeczny i przyjazny. Napisała, że pomógł jej zrozumieć i pokochać amerykański charakter. Zwrócił jej uwagę na otwarte, przyjazne nastawienie Amerykanów do wszystkich wokoło. Ingrid podobało się także, że Amerykanie potrafią śmiać się z samych siebie. Uważała, że coś takiego byłoby bardzo trudne dla Szwedów, Włochów czy Francuzów. Amerykanie wydają się szczęśliwi, słysząc o sukcesach innych. Ingrid mówiła, że stanowią kompletne przeciwieństwo Szwedów, którzy według niej są zazdrośni i niezadowoleni, gdy się dowiedzą, że inni zarabiają więcej. W Ameryce ludzie są dumni z osiągniętego sukcesu i go nie ukrywają.”

Aleksandra Ziółkowska (1949) pisarka polska

Ingrid Bergman prywatnie
Źródło: s. 183

O ludziach , O charakterze , O sukcesie

„Jest tablica na Pałacu Prezydenckim… Jednak brak konsultacji nad kształtem i jej treścią, brak właściwego przygotowania uroczystości, wreszcie forma zamieszczenia tablicy i jej odsłonięcie jest skandalicznym i żenującym spektaklem prezydenckiej kancelarii. Kolejny raz władze okazały złą wolę (nie chciałbym użyć słowa: pogardę) wobec społeczeństwa. Z cynizmem przyglądając się temu co działo się w ostatnich dniach przed Pałacem Prezydenckim i jak szargano symbol krzyża, potajemnie przygotowywano tablicę… Czy na tym ma zatem polegać dialog pomiędzy prezydentem i rządzącą partią a Narodem? Czy na tym ma polegać dyskurs w demokratycznym, wolnym państwie? Czy nie jest to kolejny przejaw arogancji rządzących Polską i brak szacunku wobec obywateli? Dokąd to wszystko ma prowadzić?…”

Ireneusz Bruski (1961)

Źródło: „Rzeczpospolita”, 13 sierpnia 2010, nr 188, s. A17 („Tablica arogancji”).

„Kiedy Amerykanie są świadkami takiego żenującego spektaklu, to nic dziwnego, że pozwalają sobie na propozycje na niskim poziomie (…) Teraz już będą w ogóle proponowali tylko paczkę cukierków.”

Jerzy Wenderlich (1954) polski polityk lewicowy

o ujawnieniu rozmowy Radosława Sikorskiego z Lechem Kaczyńskim.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/-1,1557851,0,1,rozmowa-sikorski_kaczynski-to-folklor-polityczny,wiadomosc.html, 18 lipca 2008

„Grałam w spektaklu, który na premierze wypadł beznadziejnie, mimo że występowali w nim doświadczeni aktorzy. Tak jednak ciężko pracowaliśmy, że po pięćdziesiątym wieczorze uznaliśmy, że jest nieźle. Tylko spokój sprawił, że nie załamaliśmy się.”

Gabriela Kownacka (1952–2010) polska aktorka filmowa i teatralna

Źródło: „Rzeczpospolita”, 8 marca 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ciaryo.htm

„Absolutnie nie wtrącam się w sprawy reżyserii, nie to leży w zakresie moich obowiązków jako asystenta. Jestem tzw. „służbą techniczną”: pilnuję, aby kostiumy były na czas, koordynuję pracę scenografa z pracowniami, dbam o rekwizyty podczas prób, zabiegam, by akustyk był przygotowany na muzyczne wizje reżysera, sugeruję plan prób, uwzględniając zajętości aktorów… Absolutnie nie mam wpływu na kształt reżyserski spektaklu. Jestem po prostu techniczną pomocą dla Bogdana Hussakowskiego, aby ten mógł się skupić na sprawach czysto artystycznych.”

Violetta Smolińska (1967)

o pracy asystentki reżysera.
Źródło: „Dziennik Teatralny”, Katowice, 5 maja 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/opsy.htm

O czasie , O pomocy

„Wypisałem więcej słów z cytatów pana posła Niesiołowskiego, których używał w ciągu ostatnich dwóch lat, mianowicie: szaleńcy, paranoicy, kanalie, dureń, pornogrubasy, hołota, szkodnicy, karły moralne, ćwok i prostak. Panie pośle Niesiołowski, chciałem zapytać w związku z tym, czy jako marszałek Sejmu będzie pan w podobny sposób zwracał się do posłów (Wesołość na sali), czy też przy okazji każdych obrad będziemy mieli spektakl pod tytułem: kogo dziś obrazi Stefan Niesiołowski; pytam bardzo poważnie.”

Mariusz Antoni Kamiński (1978) polityk polski

Źródło: 6 kadencja, 1. posiedzenie Sejmu RP, debata nad wyborem wicemarszałków

Obraz

„Kluczem do filmu jest nasza inspiracja twórczością tego znakomitego malarza, pretekstem do podróży – spektakl, a sama podróż – chęcią do odkrywania rzeczywistości.”

Grzegorz Artman (1971)

o filmie Filiżanka.
Źródło: Monika Żmijewska, Białystok. Film o podróży grupy teatralnej, „Gazeta Wyborcza - Białystok”, 14 sierpnia 2010 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/99415.html

O rzeczywostości

„(…) mam ogromną tremę. Stanę na teatralnej scenie przed mieszkańcami mojego miasta, profesorami ze szkoły, przyjaciółmi, rodziną. To będzie dla mnie bardzo ważne przedstawienie. Nie wiem, co ważniejsze – honorowy patronat nad festiwalem, który zaproponowano mi i mężowi, czy ten spektakl.”

Beata Ścibakówna (1968) polska aktorka

o udziale w spektaklu w rodzinnym Zamościu.
Źródło: Małgorzata Mazur, Debiutantka, „Tygodnik Zamojski” nr 26, 30 czerwca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/120253.html

O rodzinie

„Każdy proces to spektakl, toczący się na oczach widzów pojedynek obrony i oskarżenia. Ani obrońca, ani oskarżyciel nie opowiadają prawdziwych, a jedynie domniemane, możliwe historie. Na końcu ogłasza się, kto zwyciężył – przy czym werdykt nie zawsze ma coś wspólnego ze sprawiedliwością.”

Jacques Vergès (1925–2013)

Źródło: polityka.pl, 22 grudnia 2008 http://www.polityka.pl/swiat/tygodnikforum/277325,1,obronca-zbrodniarzy.read

O sprawiedliwości , O historii

„Tylko kto lepszy? Pani Beger, skazana za fałszowanie podpisów, w roli Katona? Lepper – wekslodzierżca, wraz z nią mianowany nagle na moralny autorytet? Pawlak, który zawiesza koalicyjne rozmowy z PiS, bo go tak zniesmacza, że można się targować o stanowiska – to już pękać ze śmiechu po prostu! Podobnie jak z liderów SLD. A platformersi, lamentujący podnieconymi głosami o końcu demokracji i wyciągający naiwnych na ulicę? Czy chór telewizyjnych autorytetów, jak zwykle nie zadający najważniejszych pytań, bo nie czas pytać, gdy trzeba obalać wrogów? Wątpię, by przeciętny Polak był w stanie długo się tym żałosnym spektaklem przejmować.”

Rafał A. Ziemkiewicz (1964) polski pisarz

na temat komentarzy po tzw. aferze taśmowej.
Źródło: Bęc!, Interia.pl, 27 września 2006

O demokracji , O śmiechu , O czasie , Pytanie

„Z tym filmem jest taki problem, że jest genialny. Zaprezentowana tam postać Amadeusza jest genialna, Milos Forman fantastycznie to wyreżyserował. Ciężko jest się z czymś takim zmierzyć. Na pewno u nas w teatrze będzie to inne. Zresztą już sam scenariusz teatralny różni się od tego filmowego. Jest obawa do porównywania nas do filmu, ale spektakl teatralny rządzi się swoimi prawami. Ta postać może jest tą samą, jeśli chodzi o warstwę historyczną, ale w teatrze i w filmie wygląda ona zupełnie inaczej. W filmie można przedstawić tę postać w zupełnie inny sposób, można zrobić zbliżenie, a tutaj jesteśmy na żywo, jesteśmy jeden do jeden i to jest zupełnie coś innego.”

Łukasz Chrzuszcz (1983)

odpowiedź na pytanie, czy nie boi się porównywania swojej roli – Amadeusza – do kreacji z filmu Amadeusz.
Źródło: Amadeusz – rockman z ADHD „Dziennik Teatralny”, 25 lutego 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/27310

O problemach , O czytaniu

„W spektaklu próbowałem przedstawić biografię grupy przyjaciół, która po zburzeniu muru się rozpada. W młodości solidarni, dzisiaj żyją osobno, każdy dla siebie. Ten rozpad więzi w jednej generacji był dla mnie ważniejszy i bardziej dotkliwy od rozpadu całego systemu.”

Armin Petras (1964)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 2 lutego 2004 http://www.teatry.art.pl/!Rozmowy/odroznicte.htm

„Dla mnie pomysł (…) spektaklu, w którym za aktorów arie operowe wykonują śpiewacy, jest okropny. Paranoiczny, choć czasem z paranoicznych pomysłów rodzi się coś ciekawego.”

Zygmunt Konieczny (1937) kompozytor polski

Źródło: „Nasz Dziennik”, 11 października 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zprs.htm

O czasie

„Teatr jest i tu i teraz. Czegoś raz zagranego podczas jednego spektaklu, nie można już powtórzyć. Pomyłki nie są wskazane. Dobrze, jak się trafia w same dziesiątki, co się jednak nigdy nie udaje. Tymczasem w kinie takich trafień można wykonać dosyć sporo. Z drugiej strony, na przykład serial, może być też swego rodzaju relaksem, zwłaszcza kiedy mam świadomość, że zawsze mogę coś powtórzyć. Jest to też inna praca, o dziwo mniej stresująca. Kiedy gram wieczorem w teatrze, cały dzień zostaje podporządkowany temu wystąpieniu. Muszę do chwili spektaklu bardzo się pilnować, szczególnie w sferze emocjonalnej. Nie może mi zabraknąć potem, na przykład łez… Tego dnia trzeba także uważać na dietę. Teatr jest swego rodzaju zakonem. Natomiast w serialu czy filmie czuję po prostu większy luz. To znaczy dzisiaj, ponieważ w czasach kiedy wystarczało taśmy jedynie na dwa duble, już tak lekko nie było.”

Stanisława Celińska (1947) polska aktorka

Źródło: Wywiad, 2008 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=44284

„Nie tak często można zobaczyć na scenie spektakl pełen formy i dużej dawki inteligentnej rozrywki, zrealizowany według starej dobrej szkoły rosyjskiej i niosący ze sobą przesłanie.”

Sebastian Cybulski (1982) aktor polski

Źródło: Sebastian Cybulski jako wyrzut sumienia!, 19 listopada 2010 http://www.barwyszczescia.pl/15116/sebastian-cybulski-jako-wyrzut-sumienia.html

„Scena, zwłaszcza operowa, sprzyja przesądom. Jest ich wiele; np. nie wolno być zaszywanym w kostiumie przed wyjściem na scenę. A jeżeli kostium się rozerwie i garderobiana musi coś przyszyć, to trzeba na czas szycia trzymać tę samą nitkę w zębach. Te przesądy na ogół się nie sprawdzają. Niemniej dodają one teatrowi magii, a dla nas, aktorów, stają się dodatkową zabawą. Pomagają nam przetrwać ogromne emocje związane z premierami i z kolejnymi spektaklami.”

Monika Swarowska-Walawska

Źródło: Agnieszka Mlatyńska-Stankiewicz, W recitalu mogę poszaleć, „Dziennik Polski”, 28 lutego 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wrecitalu.htm

O czasie

„Teatr Narodowy ma zasadę, że pełna gotowość zespołu jest wyznaczona na 30 minut przed rozpoczęciem przedstawienia. Tej gotowości nie było, bo poprzedniego dnia, z braku wyboru, wystąpiłam o urlop na żądanie. Inni koledzy nie przebrali się w kostiumy, ale dyrektor Englert przygotował się tak, jakby za chwilę miał występować i w teatralnym stroju odegrał scenę odwoływania spektaklu przed publicznością. Jak to nazwać? Wykonano na mnie publiczny wyrok na oczach widzów. On chciał linczu, co potwierdził zwalniając mnie dyscyplinarnie cztery dni później.”

Grażyna Szapołowska (1953) polska aktorka

Źródło: Szapołowska o kulisach zwolnienia: Wykonano na mnie publiczny wyrok, 16 kwietnia 2011 http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80273,9446283,Szapolowska_o_kulisach_zwolnienia__Wykonano_na_mnie.html

„W moim życiu najważniejsze jest kino. Samo życie jest spektaklem, podczas którego kurtyny czasami opadają. To nie nagła pustka na sali powoduje, że za kulisami zapada cisza.”

Djibril Diop Mambéty (1945–1998)

Źródło: Kino jest potęgą wyobraźni… wystarczy zamknąć oczy żeby powstał film…, afryka.org, 25 maja 2007 http://afryka.org/afryka/kino-jest-potega-wyobrazni--8230--wystarczy-zamknac-oczy-zeby-powstal-film--8230-,news/

O życiu , O ciszy

„Jaka nastolatka byłam jego fanką. W pokoju miałam jego plakat z koncertu w Zabrzu. I raptem artysta, którego uwielbiam, słucha mnie na widowni. Po spektaklu przyszedł do mnie za kulisy. Gratulował mi. Rozmawialiśmy. Byłam zdziwiona, że pamięta mnie doskonale ze swego konkursu i pamięta nawet jakie arie w poszczególnych etapach śpiewałam. Rezultatem rozmowy z nim był też mój udział w koncercie z okazji urodzin Verdiego w Parmie. Śpiewałam tam fragmenty z Rigoletta.”

Aleksandra Kurzak (1977)

o Plácido Domingo.
Źródło: Marek Zaradniak, Robić jedną rzecz, ale dobrze, „Głos Wielkopolski”, 6 marca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rjra.htm

O pokoju , O urodzinach , O śpiewie

„Nie była jakoś specjalnie hołubiona przez krytykę. Większość nagród dostawała od publiczności. Po spektaklach przynoszono jej bukiety kwiatów, w hołdzie dla jej talentu, komplementowano jej wspaniały mezzosopran. Jedna rzecz tylko nie dawała jej spokoju i sprawiała piekącą przykrość. Dobrze wiedziała, że przecież była obdarzona przez naturę tylko sopranem.”

Marek Konecki (1949)

Księga kpin (satyry, ironie i nonsensy)

O naturze

„Kryzys w Polsce wywołał w Europie falę gwałtownego poruszenia. Trafiła mi się świetna okazja, by własnym podpisem dołączyć do plejady wybitnych i znanych intelektualistów i artystów, którzy podpisali się pod zaproszeniem na spektakl ku czci bohaterskiego narodu polskiego zorganizowany w Operze Paryskiej pod patronatem francuskiego Ministerstwa Kultury. Jednak niektórzy zawodowi antykomuniści oświadczyli publicznie, że mój akt protestu nie przejdzie do historii, jak w ich przypadku. W owej naładowanej emocjami atmosferze, każde zachowanie nie dość jednoznaczne uznawano za dwulicowość.”

Gabriel García Márquez (1927–2014) pisarz kolumbijski, noblista

o stanie wojennym w Polsce.
Źródło: Artur Domosławski, Gorączka latynoamerykańska, op. cit., s. 253.

O książkach , O świecie , O zachowaniu , O historii

„Zależy mi, żeby spektakl się sprzedał, ale w takim sensie, żeby ludzie chcieli go oglądać.”

Jacek Głomb (1965)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 21 listopada 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/promocyjnat.htm

O ludziach , Sens

„Teatr jest dla mnie priorytetem. Pamiętam, że kiedyś miałam temperaturę 39 stopni i ledwo wstawałam z łóżka, a wieczorem miałam spektakl w Kielcach. Wezwałam więc lekarza i prosiłam o lek, który pozwoliłby mi zagrać. Dostałam jakiś specyfik, który działał przez trzy godziny. Co prawda nic z tego nie pamiętam, ale dzięki temu poświęceniu spektakl mógł się odbyć.”

Marta Żmuda Trzebiatowska (1984) polska aktorka telewizyjna, filmowa i teatralna

Źródło: Rafał Bryndal, Nie jestem widokówką, „Gazeta Wyborcza”, 6 maja 2011 http://wyborcza.pl/1,106359,9543992,Nie_jestem_widokowka.html

O prawdzie

„Inscenizacja tekstów, który znalazłem, jest jak oddawanie do zamieszkania pałaców, które stoją w ruinie. W teatrze przywracamy je do życia. To taki recykling. Rzadko sięgam do współczesnych tekstów, ale w każdym moim spektaklu intensywnie rozmawiam ze współczesnością. To jest mój najważniejszy punkt odniesienia. Sytuacja na zewnątrz nas musi być cały czas przekładana na sytuację bycia aktorem. Dlatego aktor może zabierać widza w takie rejony, do których być może sam by nigdy nie zawędrował. Zabiera go tam nie pokątnie i potajemnie, tylko w pełnej jawności, na oczach świadków. Intryguje mnie ten aspekt jawności.”

Paweł Passini (1977) polski reżyser teatralny

Źródło: „Dziennik”, 3 września 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mzpa.htm

O czasie , O zamieszkaniu

„Życie społeczeństw, w których panują nowoczesne warunki produkcji, przypomina olbrzymie zbiorowisko spektakli. Wszystko, co dawniej przeżywano bezpośrednio, oddaliło się, przybierając postać przedstawienia.”

Guy Debord (1931–1994) francuski pisarz, filozof, myśliciel polityczny, filmowiec

Społeczeństwo spektaklu (1973)
Źródło: s. 33

O życiu

„Myślę jednak, że równocześnie duża część młodzieży interesuje się historią i jest ona dla nich ważna. Jeżeli w jakimś np. spektaklu pojawiają się elementy emocjonalne, to przemawia to także do nich. Człowiek wzrusza się z tego samego powodu, niezależnie czy jest starszy, czy młodszy.”

Janusz Kukuła

Źródło: „Polskie Radio”, 12 listopada 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jrsnn.htm

O młodzieży , O historii , O myślach , O myśleniu

„Aktorstwo to ból, męka, cierpienie. Dlatego często po spektaklu, jak to z człowieka schodzi, to flaszka duszkiem. Ja uciekałem w sport, jestem mistrzem parlamentu w tenisa, mam sześćdziesiątkę i wszystkich golę.”

Jerzy Fedorowicz (1947) aktor polski

Wywiad dla „Dużego Formatu” nr 28, 25 czerwca 2007

O bólu , O sporcie , O cierpieniu

„(…) wśród ludzi opisujących teatr nastąpiła zmiana pokoleniowa. Młodzi krytycy gustują w młodym teatrze, tworzonym przez ich rówieśników, to zrozumiałe. A starsi często usiłują nadążyć za młodymi. Na ogół wolą spektakle będące kalką naszej rzeczywistości. Teatr społeczny, jako obszar poszukiwań artystycznych, zawsze był i będzie potrzebny, ale nie powinien być powszechnie obowiązujący i doraźny. Ci, którzy piszą o teatrze często zapominają, że teatr jest sztuką, a ta wymaga dystansu, metafory i poezji. Jeśli któryś z krytyków mówi mi: fizjologia, bebechy na scenie, brutalizm – tak, ale na teatr, taki jak u ciebie, szkoda mi czasu – to myślę, że teatr w ogóle przestał go interesować.”

Krzysztof Orzechowski (1947) polski aktor i reżyser

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Kraków, 5 września 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wtsro.htm

O ludziach , O poszukiwaniu , O myślach , O rzeczywostości

„Plakat nie ma stemplować spektaklu, jest jego integralną częścią: jak światło, muzyka, kostiumy i scenografia.”

Gabriel Gietzky (1969)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 25 kwietnia 2008 http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/kupiec-wenecki-quot-czyli-spektakl-o-rozdarciu-duszy.html

O muzyce , O duszy , O świetle

„Moi rodzice często mnie pytają: „Marieta, ale co daje Ci ten teatr? W sumie nie zarabiasz tam pieniędzy i się tylko męczysz.” Ale teatr daje mi wiele. Dzięki niemu mogę wysłuchać po spektaklu ludzi, którzy mówią szczerze wzruszeni: dziękuję. Nie da się tego przeliczyć na żadne pieniądze. Scena też jest dla mnie takim skakaniem na bungee. Za każdym razem jak patrzę na widzów, dostaję pozytywnego „stresa”. Uwielbiam to! Natomiast po takim dniu w teatrze jestem niewiarygodnie zmęczona.”

Marieta Żukowska (1982) aktorka polska

Źródło: Scena jest dla mnie skakaniem na bungee... – wywiad z Marietą Żukowską http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/2005/Scena-jest-dla-mnie-skakaniem-na-bungee-wywiad-z-Marieta-Zukowska.html

O pieniądzach , O ludziach , O rodzicach

„Nie ma na świecie niczego bardziej bolesnego i haniebnego niż spektakl urządzony przez Żydów francuskich usiłujących zamknąć Francję przed żydowskimi uchodźcami z innych krajów.”

Léon Blum (1872–1950) francuski polityk

w 1938.
Źródło: Tony Judt, Brzemię odpowiedzialności…, op. cit., s. 62.

„Tak naprawdę Teatr TV ciągle ewoluuje, jest to forma znajdująca się w ciągłym ruchu. (…) zaczynał on funkcjonować 40 lat temu jako teatr, pierwsze kilkadziesiąt spektakli to były widowiska sfilmowane na deskach scenicznych. Zresztą przez wiele lat to był teatr fotografowany w studiu, a telewizja była tylko jego medium, wymogiem technicznym. Z czasem Teatr TV zaczął coraz bardziej zmierzać w stronę filmu telewizyjnego i tak to wygląda dziś. Stan taki wynika z kilku powodów: coraz większej liczby filmów w ramówce telewizji, realizacji spektakli Teatru TV na taśmie filmowej czy reżyserowania widowisk przez twórców związanych z filmem, co kiedyś było nie do pomyślenia. Na ten proces wielu narzeka, bo naturalizm filmu i umowność teatru bardzo trudno ze sobą połączyć. Czasem jest to robione na siłę, powstaje rażąco dosłowny teatr albo sztuczne kino. Jednak równie często efekt jest bardzo dobry; chociażby dlatego, że pojawia się coraz więcej tekstów pisanych specjalnie dla Teatru TV.”

Tadeusz Nyczek (1946) polski krytyk literacki, teatralny i plastyczny

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Trójmiasto, 31 maja 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/czytc.htm

O sile , O czasie

„Bardzo dużo czytałem, często chodziłem do teatru. Ogromne wrażenie zrobił na mnie spektakl La fabulacione z Tadeuszem Łomnickim i co prawda nie myślałem jeszcze o aktorstwie, ale moja ówczesna dziewczyna chciała być aktorką i namawiała mnie, żebym spróbował. Zdałem i zostałem aktorem.”

Jacek Rozenek (1969) Polski aktor i lektor

o tym, jak zdecydował się na studia aktorskie.
Źródło: Bohdan Gadomski, Celebryta przez przypadek, „Tygodnik Angora” nr 9, 3 marca 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/157014.html

O prawdzie , O myślach , O wrażeniach , O studiach

„O marzeniach na przyszłość, to powiem coś takiego, co pan sobie za 80 lat przypomni. To Goethe napisał. „Chwilo trwaj”. Trzeba się cieszyć każdą chwilą życia. A im mniej tych chwil zostało, tym bardziej człowiek chce się nimi cieszyć. Mnie tak życie cieszy. Chciałbym zrobić parę filmów jeszcze, wyreżyserować parę spektakli, wypuścić kilka roczników studentów. Ale to wszystko polega na tym, żeby chwila po prostu trwała dłużej. „Verweile doch, du bist so schön”, to mam w pamięci.”

Krzysztof Zanussi (1939) polski reżyser i scenarzysta filmowy

Źródło: wywiad z Krzysztofem Zanussim na kanale YouTube użytkownika Ksawery Tyzo https://www.youtube.com/watch?v=fCMr6FR2DwU

O życiu , O przyszłości

„Obserwuję pozytywne tendencje w Samoobronie. O ile na początku kadencji główną metodą funkcjonowania posłów Samoobrony w parlamencie były różne spektakle typu blokowanie mównicy i tym podobne, to obecnie widzę, że Samoobrona działa według reguł demokratycznych.”

Janusz Wojciechowski (1954) polityk polski

rozważając koalicję PSL z Samoobroną, 2004.
Źródło: Perspektywy koalicji Samoobrony-PSL-LPR, wp.pl, 23 kwietnia 2004 http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Perspektywy-koalicji-Samoobrony-PSL-LPR,wid,5176696,wiadomosc.html

„Kiedyś po jednym z przedstawień – komedii – cudowną rzeczą było dla mnie iść za parą, która płakała ze śmiechu i przeżywała ten spektakl w dalszym ciągu. W drodze na parking kobieta wciąż ocierała chusteczką łzy rozbawienia. To była dla mnie najlepsza recenzja.”

Magdalena Walach (1976) polska aktorka

Źródło: „Niczego bym nie zmieniła” – wywiad z Magdą Walach, 15 marca 2011 http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/6861/Niczego-bym-nie-zmienila-wywiad-z-Magda-Walach.html

O kobietach , O śmiechu , O płaczu , O łzach

„Przy pracy nad rolą Gustawa-Konrada pomagali mi Edward Skarga, brat Hanny Skarżanki, i Anna Gołębiowska. Spotykali się ze mną w nocy, bo jako teatr objazdowy wracaliśmy do Bielska bardzo późno. Efektem tej pracy był niezły spektakl, a najlepszą recenzję mojej gry dał mi Dejmek: „Ty, k…, nic nie umiesz, ale tak wrażliwego człowieka to ja jeszcze w życiu nie spotkałem”. Najlepiej chyba udała mi się spowiedź Gustawa w IV części, na co nie bez wpływu pozostały także moje ówczesne przeżycia osobiste.”

Wojciech Alaborski (1941–2009) polski aktor

Źródło: „Trybuna” nr 234, Aneks, 6 października 2006 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/30053.html

„W czasach licealnych jeździłem do Krakowa na spektakle Lupy, potem, jak całe moje pokolenie – do TR Warszawa na spektakle Warlikowskiego i Jarzyny. Oczyszczeni Warlikowskiego to dla wielu z nas spektakl formacyjny. Dla mnie jednak najważniejszym twórcą jest włoski reżyser Romeo Castellucci.”

Krzysztof Garbaczewski (1983)

Źródło: Aneta Kyzioł, Ja mogę mówić, „Polityka” nr 5, 1 lutego 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/132072.html

„Opisałem, jaka jest sytuacja człowieka skazanego na zapomnienie. Moich filmów i spektakli dla Teatru Telewizji nie powtarza się od lat, serial „Polonia Restituta” też trafił na półkę. Od czasu do czasu puszczają tylko „Hubala”. Napisałem, że mam masę nowych pomysłów, gotowe scenariusze. Wystarczyłby przecież jeden gest ze strony premiera, żeby namówić telewizję na realizację tych planów.”

Bohdan Poręba (1934–2014) reżyser polski

o liście do Jarosława Kaczyńskiego

O czasie

„W większości regionów kadrom jest wszystko jedno, czy kampania [walki klasowej] została odpowiednio zaplanowana i przeprowadzona. Zależy im tylko na spektaklu, który wprawi ludzi w przerażenie. Nie zastanawiają się, czy atakują właściwe osoby. Idzie o jak największą skalę i wyrobienie norm liczbowych.”

X Panczenlama (1938–1989)

Źródło: Petycja siedemdziesięciu tysięcy znaków; cyt. za Zhang Boshu, Rozwiązanie problemu Tybetu, hfhrpol.waw.pl http://www.hfhrpol.waw.pl/Tybet/raport.php?raport_id=722

O ludziach , O walce

„Lubię poniedziałki. To dzień wolny od spektakli i prób.”

Michał Janicki (1982) piłkarz polski

Źródło: Ewa Koszur, Kabel jest zawsze ze mną, „Głos Szczeciński” nr 122, 27 maja 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/117941.html

„Spotykając się z widzem, muszę do niego dotrzeć środkami, które czuję jako mi bliskie, które mogą zrobić to najsilniej, najpewniej. Tworzę widzowi przed oczyma pewną dramaturgię obrazów, które działają na wzrok oraz na słuch, bo ważnym elementem spektaklu jest muzyka. Jeżeli widz podda się kosmosowi tych obrazów, wzbudzą się w nim uczucia i emocje, które są formą mojego z widzem porozumienia. Jest to język bez słów, język niewerbalny.”

Leszek Mądzik (1945) polski reżyser teatralny, scenograf

Źródło: Grzegorz Józefczuk, „Gazeta Wyborcza”, Lublin, 23 września 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jubileuszs.htm

O muzyce , O emocjach , Obraz

„Każdy spektakl jest inny, bo ja w każdym spektaklu jestem inny.”

Mieczysław Banasik (1940) polski aktor

Źródło: 35 lat na scenie, „Gazeta Wyborcza” Toruń, 23 września 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/35lat.htm

„Świat stanął na głowie. Obserwowałem taką sytuację: starszy, wspaniały aktor gra w spektaklu główną rolę. Publiczność przyjmuje go zwyczajnie. Obok niego występuje w epizodzie młody aktor znany z serialu i słychać owację, jakby Beatlesi weszli na scenę. W dodatku on sam jest tym faktem zażenowany. Takiej popularności absolutnie nie chcę.”

Grzegorz Damięcki (1967) polski aktor

Źródło: Maciej Gajewski, Chcę inaczej, „Pani” nr 12, 2007 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/49433.html

O świecie , O grach

„(…) przykre było obserwowanie egzystencji rezydentek, które niczym się nie naraziły i trwają, bo są pracowite i lojalne. Godzą się na coraz gorsze stanowiska, coraz gorsze płace, gorsze traktowanie, byle tylko przetrwać, bo gdzie one, starzejące się, mądre i pracowite, znajdą pracę? Na moich oczach rozgrywał się najgorszy spektakl upodlenia. Mądre, inteligentne, kompendia wiedzy o pracy w telewizyjnym medium są wobec młodszych koleżanek dość miłe, ale tylko tyle, ile wymaga podstawowa grzeczność. Boją się piranii. Piranie, młodziutkie i ładniutkie, są początkowo przymilne, z czasem jednak hardzieją i pokazują, kto tu rządzi. Nieliczne mają tyle kultury, by szanować starsze koleżanki i liczyć się z nimi, a przynajmniej ich nie lekceważyć.”

Małgorzata Kalicińska (1956) polska powieściopisarka

Cykl Rozlewisko, Dom nad rozlewiskiem
Źródło: rozdział 1, Koloseum, czyli pracowałam w TVP

O wiedzę , O czasie

„Charkowski Teatr Szewczenki po dziesięciu latach od czasu dyrekcji Andrija Żołdaka, odrzuca popularną na wschodzie skansenowską estetykę i wraca do teatralnej pierwszej ligi dzięki spektaklom Andrzeja Szczytko. Zważywszy na obecną sytuację na wschodniej Ukrainie wystawianie wyrazistych i zaangażowanych tekstów Iredyńskiego i Głowackiego jest bardzo odważne, ale z pewnością także gruntownie przemyślane. W efekcie otrzymujemy bardzo aktualny, przejmujący i precyzyjnie skonstruowany spektakl z mistrzowską kreacją zbiorową.”

Andrzej Szczytko (1955)

Źródło: Polski teatr na świecie w sezonie 2014/2015 Julianna Bigot, TeatrDlaWas, 28 czerwca 2015 http://www.teatrdlawas.pl/artykuly/635-polski-teatr-na-swiecie-w-sezonie-2014-2015-subiektywne-podsumowanie-sezonu

O czasie

„Liczba bandytów antysemickich rosła z dnia na dzień. Dla wykolejeńców był to jedyny sposób zarobkowania. Już nie wystarczały im pojedyncze napaści. Organizacja patronująca tym bandyckim elementom (niewątpliwie któraś z filii ONR-u) postanowiła dać Warszawie spektakl, którego antysemici byli z dawna spragnieni… Zimą kilkakrotnie zdarzały się ekscesy, z których najgłośniejszy był pogrom lutowy (1940 r.). Bandy antysemitów, przeważnie młodocianych ruszały pod kierunkiem Niemca, zabezpieczającego tyły i patronującego akcji. Uzbrojenie tych band składało się z kijów, lasek, łomów żelaznych itd. Hasła napastników były: „wytępić Żydów”, „precz z Żydami”, „niech żyje niepodległa Polska bez Żydów” itd. Po drodze tłukli szyby w sklepach oznaczonych tarczą Dawida, wyłamywali żaluzje żelazne, otwierali sklepy i rabowali. Żydów napotkanych po drodze tłukli, przewracali, bili do nieprzytomności. Rabunek sklepów to był finał pogromu, jego cel istotny. Pogromy trwały przez kilka dni, nikt nie ingerował. Milczała polska policja, odpowiedzialna za bezpieczeństwo ludności, milczały polskie organizacje niepodległościowe.”

Emanuel Ringelblum (1900–1944) polski historyk narodowości żydowskiej

Stosunki polsko-żydowskie w czasie drugiej wojny światowej. Uwagi i spostrzeżenia
Źródło: s. 52–53.

O zimie

„Andrzej Bubień, to najbardziej nagradzany polski reżyser w Rosji. Pierwsze spektakle realizował w teatrach Petersburga. Po raz drugi otrzymał nominację do wszechrosyjskiej Złotej Maski, teatralnego Oscara. Skomponowałem muzykę do siedmiu jego realizacji.”

Piotr Salaber (1966)

Źródło: Bożenna Szymańska, Ney i didgeridoo, „Gazeta Pomorska” nr 34, 10 lutego 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/132805.html

„Generalnie szanuję ludzi, których pasjonuje ich praca, a to zawsze można od razu zauważyć. Zawsze! Jeśli to wyczuwam, to czuję do nich respekt. Jeżeli chodzi o krytyków, to nie mam problemu z tym, że krytykują film, spektakl czy obraz, ale nie lubię sposobu, w jaki to robią. Nigdy nie jest on obiektywny.”

Christopher Lambert (1957) amerykański aktor i producent filmowy

Źródło: Mistrz i Małgorzata http://kobieta.interia.pl/tylko-u-nas/wywiady/news/mistrz-i-malgorzata,1178387,1682

O kobietach , O ludziach , Obraz

„'Tomasz Wypych:' O czym chce Pan powiedzieć w swoim spektaklu?
'Kazimierz Dejmek:' Ja? Wszystko powiedział przecież autor. Nigdy nie uważałem, że dzieło może być pretekstem do interpretacyjno-inscenizacyjnych popisów reżysera. Podstawą europejskiego teatru jest utwór, który należy urzeczywistnić na scenie w stosownej interpretacji i formie.”

Kazimierz Dejmek (1924–2002) polski reżyser teatralny

Źródło: „Gazeta Łódzka”, 12 września 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/senp.htm

„Nie widzę powodów, aby grupka fanatyków przemocą troszczyła się o zbawienie mojej duszy i decydowała o tym, jak mam żyć, jak i gdzie się leczyć i jakie spektakle teatralne oglądać.
Każdy z nas ma przyrodzone prawo do wolności, a więc też do ryzyka, w tym ryzyka moralnego. Mam nadzieję, że sytuacja ta uświadomi ludziom myślącym, iż sprawą zasadniczą staje się stworzenie w naszym społeczeństwie pewnej krytycznej masy moralnej i podjęcie działań, dzięki którym pojęcie demokracji, wolności, równości, pluralizmu moralnego, czy też szacunku dla godności osoby ludzkiej i jej decyzji moralnych, przestanie być jedynie pustym i nic nie znaczącym frazesem.”

Zbigniew Szawarski (1941)

Źródło: rozmowa Ewy Siedleckiej, Czyste sumienie to wynalazek diabła, „Gazeta Wyborcza”, 8 lipca 2014

O demokracji , O duszy , O decyzjach , O wolności

„Aktorzy muszą być opłacani za próby. Nie wiem w jaki sposób ma to być sformalizowane, ale tylko tego rodzaju umowa może nas ustrzec przed głodem wynikającym z braku pracy w związku z zetknięciem się z charyzmatycznym twórcą, który może prace nad spektaklem – przeciągać latami. Jedynym sposobem, który może zdyscyplinować dyrektora będącego pod urokiem charyzmatycznego twórcy, to obowiązek płacenia za próby”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: PAP, 21 grudnia 2009 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/84903.html

O głodzie

„Intelekt Jarockiego widać było w myśli inżynierskiej, w potężnym geście interpretatora literatury dramatycznej, w tym, że jego teatr w osobie autora spektaklu dostarczał przenikliwego rozmówcy.”

Jerzy Jarocki (1929–2012)

Źródło: Małgorzata Dziewulska, Paradoks Jarockiego http://www.dwutygodnik.com/artykul/4012/, Dwutygodnik.com nr 93/2012.

O literaturze , O myślach , O myśleniu

„Wydaje mi się, że cała współczesna sztuka to w pewnym sensie nekrolog dla starej Europy. Wszystkie filmy, wszystkie spektakle, cała literatura to tak naprawdę nekrolog starych, dobrych czasów, które ciągle żyją w naszej pamięci, w naszych wyobrażeniach o przeszłości.”

Alvis Hermanis (1965)

Źródło: Tomasz Kireńczuk, Nekrolog dla starej Europy Rozmowa z Alvisem Hermanisem, dwutygodnik.com http://www.dwutygodnik.com/artykul/897-nekrolog-dla-starej-europy.html

O sztuce , O literaturze , O przeszłości , Sens

„(…) miałem (…) kompleks Tadeusza Łomnickiego. Grał Hitlera w Karierze Artura Ui – jak on mi imponował w tym spektaklu! Marzyłem, by zagrać taką rolę, ale Hitlera to ja nawet od tyłu nie przypominam.”

Edward Kusztal (1939–2016)

Źródło: Jakub Wątor, Nie kochałem się w Poli Raksie, „Gazeta Wyborcza Kielce”, 30 grudnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/130030.html?josso_assertion_id=2503482B7DA7B1F8

„Kiedy byłem dzieckiem, sam sobie konstruowałem teatr. Mama przynosiła mi pudełka po butach, a ja tworzyłem w nich teatralne przedstawienia. Wycinałem z boków otwory na drzwi, montowałem kotarę na sznurku, rozstawiałem plastikowych lub ołowianych „aktorów”, na widowni siedział jakiś miś lub małpka i… spektakl mógł się zaczynać. Jednak do Szekspira było mi wtedy bardzo daleko…”

Mariusz Zalejski (1959) aktor polski

Źródło: Home-made, czyli teatr życia... – rozmowa z Mariuszem Zalejskim http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1163/Homemade-czyli-teatr-zycia-rozmowa-z-Mariuszem-Zalejskim.html

O dzieciach , O butach , Pudełko

„Buduję swoje monodramy na trochę innej zasadzie niż inni. Dla mnie monodram to pełny spektakl teatralny – z dramaturgią, zmianą miejsca akcji, przenoszeniem się w czasie, zmianą kostiumu. Wszystko to, co dzieje się w teatrze. Przy czym mam do dyspozycji tylko siebie.”

Dorota Stalińska (1953) aktorka polska

Źródło: „Film” nr 35, 1980

O zmianach , O czasie

„Grałam w szkolnym kółku teatralnym, jeździłam na warsztaty, chodziłam na spektakle, robiłam wywiady z aktorami. Wtedy chciałam zostać dziennikarką i pisać o teatrze, ale szybko zorientowałam się, że bardziej pociągają mnie zakurzone kulisy niż wyczyszczone krzesła na widowni… Co prawda najpierw zdałam na polonistykę, ale już wiedziałam, że to nie to. W szkole teatralnej miałam mnóstwo kolegów. Pytali mnie dlaczego nie studiuję aktorstwa, tylko chcę być „pismakiem”. Nie miałam odwagi od razu po maturze pójść na egzamin. Ale kiedy już się zdecydowałam pojechać do Krakowa, na wymarzony wydział aktorski zdałam za pierwszym razem. Czułam, że to była odpowiednia chwila, że musi się udać.”

Bożena Stachura (1974) polska aktorka

Źródło: Wjazd do polskiego kina - wywiad z Bożeną Stachurą http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1726/Wjazd-do-polskiego-kina-wywiad-z-Bozena-Stachura.html

O prawdzie

„Jeśli powstaje spektakl, który jest próbą myślenia o świecie, próbą konfrontowania się ze światem, to musi być polityczny. Oczywiście nie można mówić tu o doraźnej polityce polskiej, europejskiej czy światowej, ale z całą pewnością nad tym spektaklem wisi diagnoza, że współczesny kształt świata się wypala, bliżej mu do chaosu niż do porządku. Dryfujemy, nie wiedząc dokąd.”

Jarosław Tumidajski (1980)

Źródło: Łukasz Rudziński, Kształt świata się wypala, „Trójmiasto”, 29 sierpnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/145111.html

O świecie , O myślach , O myśleniu

„My aktorzy nie gramy „do szuflady”, wyłącznie dla siebie i sztuki. Aktor ma tę wspaniałą możliwość spotykania się z odbiorcą i uzyskania jego oceny zaraz po spektaklu.”

Olga Adamska (1973)

Źródło: Ewa Podgajna, To moja podróż przez miłość, „Gazeta Wyborcza – Szczecin” nr 96, 24 kwietnia 2007 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/38287.html

O miłości

„Kiedy zaczęliśmy rozmawiać o pracy nad Pożegnaniem jesieni, jeszcze na długo przed skonstruowaniem adaptacji, chcieliśmy zupełnie odwrócić sytuację z powieści. Witkacowska rewolucja miała być w naszym spektaklu zderzeniem starych i młodych, wigoru i rozpadu, energii i zmęczenia. W tym pierwotnym pomyśle chcieliśmy obsadzić role Atanazego, Prepudrecha, Heli i Zosi aktorami starymi, osiemdziesięciolatkami, pokazać historię z Pożegnania jesieni jako wspomnienie ich dawnego życia, rozpaczliwą próbę ponownego przeżycia młodości. Rewolucjonistami mieli być ludzie młodzi, atrakcyjni, sprawni, silni, bezwzględni. Potem jednak z tego pomysłu zrezygnowaliśmy, ale temat zderzenia starości i młodości, rozpaczliwego szukania doświadczeń i rozpaczy wynikającej z braku możliwości dalszego doświadczania jest dla tego spektaklu tematem kluczowym. Bo czy jest w naszym życiu jakaś ważniejsza rewolucja niż rewolucja starości?”

Piotr Sieklucki (1980)

Źródło: Tatiana Drzycimska, Rewolucja starości, 1 kwietnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/114481.html

O ludziach , O historii , O wspomnieniach , O pożegnaniu

„Bardzo szanuję młodych artystów, bo oni mają czas, by solidnie popracować nad spektaklem. Rozchwytywane gwiazdy pracują natomiast na specjalnych zasadach.”

Jerzy Bielunas (1950)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław, 3 kwietnia 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/podrozpr.htm

O czasie

„Dziecko to widz bardzo uczciwy i wymagający. W dodatku mam świra na punkcie muzyki dla dzieci, nienawidzę uproszczonych struktur muzycznych, które próbuje im się ładować do głowy. Pokoleniu walkmanów i discmanów powinno się grać jak najlepszą muzykę i w ogóle traktować je serio. Ale robienie porządnych przedstawień dla dzieci jest pracochłonne i męczące, bo muszą być dynamiczne, rządzą się innymi prawami i żądają innego aktorstwa.(…) Spektakle trzeba grać rano, a wcześniej potrzeba czasu na rozśpiewanie się. Często traktowane są przez aktorów jako zło konieczne, więc z czasem zamieniają się w wyrobnictwo. W dodatku ten typ pracy nie jest w Polsce szanowany, a krytyka nie zauważa takich kreacji. Dopiero sukces tytułu albo znane nazwisko działa jak lokomotywa.”

Jerzy Bielunas (1950)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Trójmiasto, 25 lutego 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/dzieciw.htm

O dzieciach , O złu , O czasie , O sukcesie

„(…) mój debiut, spektakl „Wschody i Zachody Miasta” pojawił się na antenie gdzieś o godzinie 23.48, więc mało kto go zauważył.”

Jacek Głomb (1965)

Źródło: Wywiad http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=57573

„(…) jeżeli aktor jest w teatrze repertuarowym, powinien podporządkować się jego regułom. Gdyby każdy z 80 aktorów zespołu Narodowego miał inny pomysł na swoją pracę poza sceną – nie doszłoby do żadnego spektaklu (…). Dyrekcja wywiesiła nam kwietniowy repertuar już w styczniu. (…) 9 kwietnia siedziałam z kolegami w garderobie, w kostiumach, w perukach, do końca miałam nadzieję, że Grażyna Szapołowska przyjdzie. O godz. 18.55 Jan Englert powiedział, że może nam zrobi numer, wpadnie w ostatniej chwili i zagramy. To, co się stało, nie mieści się w głowie.”

Ewa Wiśniewska (1942) polska aktorka

o tym, że Grażyna Szapołowska nie przyszła na zaplanowany spektakl, za co następnie została zwolniona dyscyplinarnie przez dyr. teatru, Jana Englerta.
Źródło: Jacek Cieślak, Nie lubię siedzieć w jednym garnku, „Rzeczpospolita” nr 104, 6 maja 2011 http://www.rp.pl/artykul/9131,653665-Nie_lubie_siedziec__w_jednym_garnku.html

„Zawód jest egocentryczny – to prawda, ale czym on właściwie jest? Aktor mówi, co człowiek widzi, czuje, dlaczego płacze, czego pragnie. To przecież samo życie. Nie można przed nim uciekać. Potrzebna jest inna ważna umiejętność – umieć na chwilę wyłączyć się z codziennego pędu życia i natłoku spraw. Nauczyłam się, że są momenty, w których wszystko muszę zostawić. To może być nawet krótka chwila, ale wtedy musi być bardzo intensywna. Przychodzę do teatru jako jedna z pierwszych. I wtedy myślę już tylko o roli, przedstawieniu, wyłączam telefon. Po spektaklu nie wychodzę szybko. Robię sobie pauzy, żeby ochłonąć, „zebrać się.””

Maja Komorowska (1937) polska aktorka

o aktorstwie.
Źródło: „Rzeczpospolita”, 24 marca 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mkomorowska.htm

O życiu , O prawdzie , O myślach , O płaczu

„Nie wiem, kim tak naprawdę jestem pod względem wyznawanych przeze mnie wartości. Nie ufam politykom, ale pod względem światopoglądowym na pewno jest mi najbliżej do liberalnej lewicy, chociaż czasami lubię popadać sobie nawet w intelektualny anarchizm. Gdy widzę naszych polityków, od razu przypomina mi się utwór wykonywany przez Guernicę y Luno Skurwysyny z rządu. Z rozmarzeniem jednak patrzę na poziom kultury, gdy oglądam na TVP 2 mój ulubiony serial Czas honoru, który był obecny jeszcze w pokoleniu Kolumbów. Przede wszystkim jestem jednak człowiekiem z krwi i kości, który posiada jakieś zalety, ale nie jest też pozbawiony bardzo wielu wad. Od dawna nie chodzę już do Kościoła, ale bardzo lubię słuchać mądrych ludzi Kościoła, do których zaliczam abp. Józefa Życińskiego czy ks. Adama Bonieckiego z „Tygodnika Powszechnego.””

Jarosław Hebel (1974) dziennikarz polski

Lubię bywać w teatrze i upajać się wspaniałymi spektaklami, z których wydobywam intelektualną głębię i jestem oczarowany ich artystyczną wielkością.
Wszyscy byli odwróceni

O ludziach , O czasie

„Aktor, reżyser, scenograf – wszystkie te elementy muszą ze sobą współbrzmieć, a jeżeli nie współbrzmią, to musi też to być konsekwentny wybór. Widz jest tu dla nas przestrzenią rezonującą – to jest tak jak skrzypce lub inny instrument – jeśli nie rezonuje, to nie tworzy się w nim ta przestrzeń współbrzmienia, napięcia, odbioru, myślenia i tego wszystkiego, co się nazywa spektaklem niewytłumaczalnej często magii.”

Jerzy Kalina (1944) polski rzeźbiarz, performer, scenograf

Źródło: „Ad Spectatores”, 7 marca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pbjp.htm

O myślach , O myśleniu

„(…) widz nie będzie mógł się czuć komfortowo. Taki jest nasz zamysł, nie będzie wprawdzie „wędrownictwa”, ale rezygnujemy ze sztywnego podziału na scenę i widownię. Cała przestrzeń, do której wejdą widzowie, będzie sceną i widownią jednocześnie. Chcemy, by granice zostały zatarte, by spektakl nie był konwencjonalny.”

Marlena Hermanowicz (1989)

o teatrze, w którym działa.
Źródło: Edyta Walicka, Zrobić coś z niczego, „Nowa Siła Krytyczna”, 24 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122420.htmlhttp://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122420.html

O sile

„Kończąc studia wybrałem się na spektakl do jednego z warszawskich teatrów, gdzie właśnie grano sztukę obsadzoną lata temu. Dyrektor teatru szedł ze swoją partnerką i nagle mnie zauważył. Szybko odchodząc powiedział głośno – „chodźmy stąd, bo zaraz studenci zaczną mnie prosić o pracę.””

Marcin Czarnik (1976) polski aktor

Źródło: Niegwiazdorski Marcin Czarnik, październik 2010 http://www.barwyszczescia.pl/wywiady:1497.html

O studiach

„Ojciec nigdy nie poddawał się emocjom w życiu publicznym. Lubił przytaczać wspomnienie pewnego przedwojennego krytyka teatralnego, który był na premierze jakiejś romantycznej sztuki. Tak nim wstrząsnęła, że do rana nieprzytomny z zachwytu chodził po Warszawie. A kiedy wrócił do domu, napisał recenzję dyskwalifikującą ten spektakl. Wzruszenie minęło, zorientował się, że nie był dobry. Ojciec potrafił się wzruszać, ale potem, jak mówił, jest czas na zapalenie papierosa, żeby wszystko przemyśleć, zracjonalizować i dopiero wtedy wydać swój osąd.”

Piotr Dejmek (1953–2010) polski aktor i producent filmowy

Źródło: „Rzeczpospolita”, 4 lutego 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/dnitpb.htm

O domu , O wspomnieniach , O czasie

„Zdecydował o tym pewien moment w tym powojennym, robotniczym Żarowie. Do miasta przyjechał teatr z Wrocławia. Miałem sześć lat i bardzo chciałem zobaczyć to przedstawienie, którego tytułu już nawet nie pamiętam. Wystawiano je w świetlicy fabrycznej. Jakimś cudem dostałem się do środka i spektakl obserwowałem z zapartym tchem. To było jak magia. To wtedy zauroczyłem się teatrem.”

Jerzy Janeczek (1944) polski aktor

odpowiedź na pytanie, dlaczego został aktorem.
Źródło: Tomasz Gawiński, Bez cienia gwiazdorstwa, „Angora” nr 31, 3 sierpnia 2008

„(…) przyszli aktorzy już na pierwszym roku powinni grać duże role, by – nim przystąpią do dyplomu – mieli ich na koncie pięć czy siedem. Program przewidywał więcej rozmów pozwalających młodym ludziom uświadomić sobie różnice między teatrem a filmem. Na moich zajęciach zawsze filmujemy to, nad czym pracowaliśmy i wspólnie analizujemy materiał. Kładę nacisk na integrację przedmiotów. Chodzi o to, by studenci niekoniecznie osobno uczyli się szermierki czy tańca. Może lepiej przygotować spektakl wykorzystując te elementy.”

Jan Machulski (1928–2008) aktor polski

Źródło: „Gazeta Wyborcza – Łódź” 2003, nr 153

O tańcu

„Mahlerowska ironia i gorycz ma dla mnie zasadnicze znaczenie. Znamy życie Mahlera, wiemy, jakie ono było. W jego muzyce są także chwile uniesienia i piękna, jak w finale III Symfonii, ale mój obraz tej muzyki to ten, który powraca za każdym razem kiedy słucham bądź dyryguję I Symfonią Mahlera, pełną parodii muzyki klezmerskiej i popularnego Frere Jacques (Panie Janie) – obraz błazna, który po spektaklu ściera szminkę, patrząc w lustro z rozpaczą. Jak często muzyka Mahlera pełna jest głębokiej rozpaczy.”

Jerzy Semkow (1928–2014)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 5 kwietnia 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jsemkow.htm

O życiu , O muzyce , Obraz

„Premiera jest najbardziej nerwowym spektaklem. Dopiero w następnym przedstawieniu, po nabraniu oddechu, po przespaniu się, kiedy emocje opadną zaczyna się prawdziwe granie. Dlatego nie zapraszam na premiery swoich najbliższych. Za szybkie bicie serca, za krótki oddech. Po dwóch, trzech spektaklach zaczynam stawiać krok w bok. Ten krok powoduje następny i następny, i wtedy tworzy się coś pełniejszego.”

Ewa Kutynia (1975) aktorka polska

Źródło: „Dziennik Teatralny”, 17 lutego 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zebyn.htm

Serce

„(…) niezbyt często zdarza mi się oglądać filmy czy spektakle telewizyjne ze swoim udziałem i zapominać o tym, że to ja co jakiś czas pojawiam się na ekranie.”

Adam Ferency (1951) aktor polski

Źródło: Magdalena Rigamonti, „Golgota” to teatr TV, ale z kinowym rozmachem, „Polska Gazeta Opolska”, 3 listopada 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/gttaz.htm

O czasie , O zapominaniu

„Chcemy, żeby całe przedstawienie zadawało kłopotliwe pytania i proponowało różne rozwiązania, chociaż ani jedno z nich nie będzie odpowiedzią na to najważniejsze. Na nie tak naprawdę nie da się odpowiedzieć. Chcemy, żeby widzowie szukali z nami możliwości. To jest pomysł na ten spektakl, ale to jest już zapisane w sztuce. W żaden sposób nie chcemy przekształcać tekstu, obudowywać go jakąś formą. Chodzi o naprawdę prostą historię opowiedzianą ciekawymi środkami.”

Ondrej Spišák (1965)

Źródło: W niebie go nie chcą, w piekle też, TAT, 18 września 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wngn.htm

O historii , Pytanie

„Ojcem chrzestnym tego pomysłu był (…) Henryk Bista, z którym mieszkałem kiedyś w jednym bloku. Byłem wówczas 16-letnim chłopakiem, gdy pewnego dnia, wychodząc na spacerze swoim psem Bartkiem, zobaczył mnie z piłką pod pachą i zapytał: – Słuchaj, byłeś kiedyś w teatrze? – A po co? – odparłem. – No wiesz, bo to takie magiczne miejsce. A w ogóle wiesz, że ja jestem aktorem? – ciągnął – No wiem, ale to co? – dopytywałem, – No to przyjdź kiedyś na jakąś sztukę – zachęcał. Tak też się stało. Zabrał mnie na spektakl raz, dragi, trzeci, zapraszał za kulisy, na próby i tak jakoś we mnie teatr zaczął się osadzać. W końcu zrodziła się myśl, by pójść w jego ślady. Jak się później okazało, wcale nie było to takie łatwe (…). Do szkoły teatralnej zdawałem pięć razy.”

Grzegorz Pawłowski (1957)

o tym, jak został aktorem.

O myślach , O myśleniu , Chłopak

„Moje umiejętności składają się na to, co jest potrzebne do stworzenia spektaklu, i w sensie producenckim, i w sensie artystycznym.”

Janusz Józefowicz (1959) polski reżyser i choreograf

Źródło: wywiad, 2006 http://uroda.onet.pl/plotki/wywiady/janusz-jozefowicz,3,4973540,artykul.html

Sens

„Codziennie otwierają się nowe możliwości interpretacji. W każdym spektaklu można poprowadzić swoją postać w sposób zaskakujący dla partnerów i dla siebie samego, wprowadzić nowy, interesujący element. A to wymaga elastyczności i szczególnego skupienia.”

Mariusz Bonaszewski (1964) polski aktor

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Wrocław http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/utrzymacu.htm

„Swoją kobiecość wyrażam poprzez bardzo „babskie” spektakle Białego Teatru, gdzie grzebiemy i „dosięgamy człowieczego dna”, a w codziennym życiu jako matka – chciałoby się rzec – żona i kochanka.”

Marta Andrzejczyk (1977)

Źródło: Małgorzata Szwarc, Spadanie też jest formą lotu, „Gazeta Olsztyńska” nr 186, 10-11 sierpnia 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/167192.html

O matce , O kochankach

„Od dziecka uwielbiałem występować. Było nas pięciu braci, ja najmłodszy. Cała piątka zdradzała absolutny talent aktorski. Wszyscy śpiewali, przebierali się, układaliśmy rozmaite spektakle. Potem trójka z nas zajęła się sztuką – najstarszy brat został pianistą, średni zrobił wielką karierę w Ameryce jako reżyser filmowy i teatralny, ale też jako pedagog. Wielkie hollywoodzkie gwiazdy u niego się kształciły. Miał na imię Tadeusz. Brał udział w Powstaniu Warszawskim, potem trafił do obozu pracy, a później do Londynu, gdzie skończył Królewską Akademię Dramatyczną. Jego uczniami byli m. in. Martin Sheen, Sigourney Weaver, Mercedes Ruehl. Ja zacząłem studiować śpiew na Akademii Muzycznej w Sopocie. Chciałem zostać śpiewakiem operowym, zresztą debiutowałem w operze razem z Marią Fołtyn. Ona śpiewała partię Halki, ja Janusza. Reżyserował gościnnie Iwo Gall. Zwrócił na mnie uwagę i powiedział: „Posłuchaj mojej rady, zrób studia aktorskie. Teatr będziesz miał do końca życia, a śpiew, nawet najpiękniejszy, skończy się w pewnym momencie, w pełni rozkwitu. Będziesz miał 50 lat i koniec – emerytura i zdarte gardło”. Z początku więc łączyłem te dwa kierunki – grałem, śpiewałem, a także reżyserowałem. Na Akademii Muzycznej we Wrocławiu przez ćwierć wieku wykładałem aktorstwo. Zawsze wychodziłem z założenia, że im większa rozpiętość w artystycznych pasjach, tym bardziej człowiek się rozwija. I zaczyna rozumieć, o co chodzi.”

Bogusław Danielewski (1928)

Źródło: Gdy palacz miał wpływ na repertuar Teatru Polskiego, „Gazeta Wyborcza - Wrocław”, nr 4 online, 7 stycznia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/108755.html#

O dzieciach , O studiach , O śpiewie , O wieku

„Słuszną linię ma „Krytyka Polityczna”. Wprawdzie w firmowanym przez nią lokalu Nowy Wspaniały Świat urządzili sobie bunkier niemieccy bojówkarze, ściągnięci do Warszawy w celu zakłócenia Święta Niepodległości, ale podobno nie byli to żadni bojówkarze, tylko członkowie trupy teatralnej, która przyjechała wystawić „Fausta” Goethego. Zarekwirowane przez policję pałki były im potrzebne do zbudowania scenografii, pojawiające się w relacjach mediów „kastety” to przejęzyczenie – chodziło o kasety z nagraniem kwestii aktorskich, a gaz łzawiący został przywieziony na wypadek, gdyby któryś z widzów miał problemy ze wzruszaniem się podczas spektaklu. Niestety, Polacy po raz kolejny okazali się nieprzygotowani do odbioru zachodniej kultury. Nie dość, że potraktowali przybyszów jak intruzów, to jeszcze zakwestionowali całą działalność „Krytyki Politycznej”.”

Wojciech Wencel (1972) polski poeta, eseista i krytyk literacki

Źródło: Noblesse oblige, „Gazeta Polska”, 30 listopada 2011

O świecie , O relacjach

„Gdy byłam w przedszkolu chciałam być panią nauczycielką. W I klasie szkoły podstawowej, gdy zobaczyłam, jak naprawdę wygląda praca nauczyciela, zapragnęłam być panią doktor. Za to w II klasie podstawówki przygotowywaliśmy się do wystawienia na koniec roku spektaklu. Dostałam rolę Wróżki ABC i byłam tym okropnie przejęta! Pamiętam piękny kostium, który Mama uszyła mi ze swojej ślubnej sukni… Niestety, rozchorowałam się i, na miesiąc przed końcem roku szkolnego, Mama wysłała mnie nad morze – żebym nawdychała się jodu. No i nie zagrałam wymarzonej roli… Od tego momentu postanowiłam: zostanę aktorką! Moja nauczycielka historii myślała, że wybiorę historię. Moja nauczycielka niemieckiego, że germanistykę. Mama, że będę prawnikiem… A ja, wbrew wszystkim, złożyłam papiery do Filmówki!”

Anna Zagórska (1964) polska aktorka

Źródło: Anna Zagórska – Mama marzyła, że zostanę prawnikiem http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/822/Anna-Zagorska-Mama-marzyla-ze-zostane-prawnikiem.html

O historii , O myślach , O nauczycielach , O morzu

„Będę robił ten teatr [Teatr Studio] dla siebie i dla moich przyjaciół. Uczciwie i, mam nadzieję, mądrze. Jeżeli będą tu powstawać rzetelne spektakle i interesujący artystycznie teatr, to znajdą się i widzowie. Nie zależy mi na tym, żeby tu przychodzili dwudziesto – czy nastolatkowie. Chcę, żeby przychodzili ludzie inteligentni, ciekawi świata i sztuki, którą chcemy im proponować.”

Zbigniew Brzoza (1957) polski reżyser

Źródło: „Rzeczpospolita”, cyt. za: culture.pl http://www.culture.pl/baza-teatr-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/zbigniew-brzoza

O ludziach

„One-man-show jest taką formą, gdzie improwizacja jest istotnym elementem przedstawienia i tu rzeczywiście około 30% spektaklu opiera się na spontaniczności: ja pytam ludzi, oni mi odpowiadają, ja na te odpowiedzi reaguję i buduję anegdotę na tym, co w danej chwili usłyszę. Wymaga to wiele odwagi, dużego refleksu, ale również przygotowania i pełnej gotowości na natychmiastowe zmiany.”

Rafał Rutkowski (1973)

Źródło: Joanna Garbarczyk, Schematyczność czy improwizacja?, „Dziennik Teatralny, Katowice”, 9 maja 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/28800

O ludziach , O czytaniu

„Na nasze przedstawienie dyplomowe przyszła pani Grażyna Szymańska, drugi reżyser M jak miłość. Przed spektaklem, jak zwykle byłam wyciszona, spokojna… gdy w tym samym momencie moje koleżanki szybko „chwytały w locie” numery telefonów w związku z castingiem do serialu. Pani Grażyna szukała optymistycznie nastawionej, energicznej dziewczyny. Jestem pewna – w jej głowie na pewno nie zaświtała myśl: „to ten typ”. Tymczasem, po spektaklu odebrałam telefon z propozycją castingu do nowej roli w M jak miłość… właśnie od niej. Dodam jeszcze, że w moim przedstawieniu dyplomowym miałam swoje tylko pięć minut, ale za to niezwykle ekspresyjne – śpiewałam, tańczyłam, wszędzie było mnie pełno, grałam czternastoletnią… nierządnicę”

Jadwiga Gryn (1984) aktorka polska

Źródło: Rudowłosy herszt – wywiad z Jadwigą Gryn http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1477/Rudowlosy-herszt-wywiad-z-Jadwiga-Gryn.html

O miłości , O dziewczynach , O myślach , O śpiewie

„Sporo jeżdżę teraz po Polsce z przedstawieniem Andropauza, trafiamy także do małych miejscowości, a po spektaklu spotykam się z widzami. Ich reakcje są zadziwiające. Dowiaduję się, że Kiepscy są dla nich odpowiednikiem realistycznej powieści.”

Ryszard Kotys (1932) aktor polski

Źródło: Łukasz Maciejewski, Nie tylko Paździoch, „Temi” nr 33, 17 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122270.html

„W Wiedniu łącznie z turystami też nie ma kulturalnej publiczności na więcej niż trzydzieści spektakli. Niektórzy mówią, że na trzy tylko.”

Erwin Axer (1917–2012) polski reżyser

Listy do Sławomira Mrożka
Źródło: Joanna Derkaczew, Axer – lwowiak na zawsze, „Gazeta Wyborcza”, 7 sierpnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/144079.html

„Nie wierzę, że trzeba przeżyć, aby opowiadać prawdziwie. Tyle tematów mnie boli, a ich nie przeżyłam. W każdą z postaci wkładam cząstkę siebie, bo wciąż siebie poszukuję. Kolejne filmy i spektakle są próbą odpowiedzi na pytanie, kim jestem. Za każdym razem wybieram inny rejon poszukiwań.”

Magdalena Piekorz (1974) polska reżyser i scenarzystka filmowa

Źródło: „Zwierciadło”', 8/1966, sierpień 2010

O poszukiwaniu , Pytanie

„Nikt z nas chyba nie przypuszczał, że coś takiego się stanie. Polacy od 20 lat wciąż oglądają Metro. Zainteresowanie spektaklem nie słabnie – ostatnio wystawiliśmy musical w Gdańsku, w hali Gdańsk-Sopot, gdzie później występowała Lady Gaga. Wtedy zagraliśmy tam dla dziewięciu tysięcy ludzi. To dowód na to, że Metro jest nadal atrakcyjnym produktem na naszym rynku muzycznym. A to, jak długo będziemy spektakl grać, zależy tylko od publiczności.”

Janusz Józefowicz (1959) polski reżyser i choreograf

Źródło: Bunt jest przywilejem młodości, PAP, 28 stycznia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/110201.html

O ludziach

„Teatr zatem, jak każda dziedzina sztuki zaczyna się od wizji, od prawdy indywidualnej. Od subiektywnej wizji dramaturga – w zakresie tekstu; od subiektywnej wizzji scenografa – w zakresie przestrzeni scenicznej; od subiektywnej wizji aktorów – w zakresie postaci; od subiektywnej wizji inscenizatora – w zakresie całokształtu spektaklu, całokształtu dzieła teatralnego. Teatr zaczyna się od kompozycji. Nie od wydarzeń, ale od stworzenia kompozycji na pretekście wydarzeń, od przesycenia ich konkretnym, ludzkim „ja.””

Jerzy Grotowski (1933–1999) polski reżyser, teoretyk teatru, pedagog

Źródło: Co to jest teatr? http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=6456, „Dziennik Polski” nr 200, 23/24 sierpnia 1959, s.6.

„Dziś w Collegium pokazujemy głównie przedstawienia dyplomowe, w których nie ma nic złego, ale proszę pamiętać, że szkoła miała sukcesy teatralne wtedy, kiedy przekraczała próg dyplomu pedagogicznego, gdy spektakle miały pewną „nadwyżkę” teatralną: Jerzy Jarocki zrobił tu słynne „Akty” w 1972 roku, dzięki którym ukonstytuował się status zawodowy Jerzego Radziwiłowicza, Marka Kondrata, Jadwigi Jankowskiej-Cieślak. W tym przedstawieniu była mieszanka młodości, ryzyka i poważnego podejścia do teatru, co dało niezwykły efekt.”

Piotr Cieślak (1948–2015)

Źródło: „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 2 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pcotc.htm

O szkole , O sukcesie

„(…) nie dzielę muzyki na taką do tańca i na taką do słuchania. Słuchać mogę każdej i tańczyć do każdej, byle mi się podobała. Natomiast do swoich spektakli staram się wybierać taką muzykę, która spodoba się każdemu, czyli melodyjną i porywającą.”

Małgorzata Potocka (tancerka) (1948) tancerka i choreograf

Źródło: Bożena Stasiak, Taniec każdemu dodaje skrzydeł, e-teatr.pl, 13 sierpnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/144347.html

O tańcu

„(…) nie ma tremy tylko dlatego, że należę do gatunku tych aktorów, którzy dostają jej na pięć sekund przed ostatnim gongiem. Jakby ktoś miał okazję zbadać moje tętno i ciśnienie na pięć minut przed rozpoczęciem spektaklu w sobotę, to podejrzewam, że natychmiast odesłałby mnie na intensywną terapię.”

Janusz Kruciński (1974)

Źródło: „Dziennik Teatralny”, Katowice, 1 grudnia 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/tmac.htm

„(…) lubię to wrażenie całości, które jest tak ważne na scenie. Bo obcując z dziełem telewizyjnym czy kinowym, ogląda się poszczególne kadry, w teatrze zaś cały czas uczestniczy się w pełnym, niezmiennym obrazie i dlatego obraz ten musi być cały zagospodarowany. Bardzo ważne jest więc, żeby nie robić kostiumu dla konkretnego, poszczególnego aktora, ale żeby brać pod uwagę wszystkie postaci spektaklu i relacje między nimi. W teatrze bowiem kostium nie tylko określa postać, ale sytuuje ją w specyficzny sposób w całej inscenizacji…”

Irena Biegańska (1939–2005)

Źródło: „Gazeta Targowa” 2001, nr 3

O wrażeniach , O relacjach , O czasie , Obraz

„(…) pojawiła się, niestety, pewna grupa ludzi, którzy uważają, że jestem zaszufladkowanym przedwojennym amantem. Tymczasem jest czymś wspaniałym, że są tacy ludzie jak Maciej Pieprzyca, którzy dają mi szansę zagrać właśnie takiego zagubionego gościa, jak w tym spektaklu. To znaczy sam bohater myśli o sobie, że jest bardzo pewny siebie i dopiero dziewczyna uświadamia mu jak jest w rzeczywistości. Z kolei ten sam Pieprzyca już przy drugim swoim projekcie pozwala mi zagrać kogoś na pierwszy rzut oka zupełnie innego czyli „kibola” drużyny piłkarskiej.”

Antoni Pawlicki (1983) aktor polski

Źródło: Musiałem zagrać „kibola”. Rozmowa z Antonim Pawlickim, stopklatka.pl http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=51022

O ludziach , O myślach , O rzeczywostości , O myśleniu

„Jestem człowiekiem, ze swoją filozofią życia, jak każdy. Jestem normalnym chłopakiem, nie wydumanym, nie wycackanym (stąd ten mój boks). Aktorem stajesz się dopiero po spektaklu, gdy dostajesz oklaski za zadanie, które wykonałeś, za ożywienie na scenie papierowej postaci. Gajos, Zapasiewicz, Krzysztof Majchrzak, Globisz to artyści, a Łomnicki był archetypem aktora zarówno filmowego jak i teatralnego.”

Eryk Lubos (1974)

odpowiedź na pytanie, czy jest aktorem.
Źródło: Nie muszę się podobać http://www.teatry.art.pl/portrety/lubos_e/niem.htm

Chłopak

„To jest być może idiotyczne, irracjonalne i niepotrzebne, ale mnie się wydaje, że ja za aktorami noszę walizki z duszami postaci. I powiem pani, że przed spektaklem mobilizuję się, koncentruję tak, jakbym miał grać. Muszę być z nimi jakoś na równo.”

Krystian Lupa (1943) polski reżyser teatralny

Źródło: „Newsweek Polska”, 30 lipca 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/23011

O duszy , O czytaniu