Cytaty na temat spektakl (274 cytatów, strona 2)

Źródło: Alina Mrowińska, Żeby panie trzasnęły drzwiami, „Gazeta Wyborcza” nr 299, „Wysokie Obcasy”, 19 grudnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/129925.html

„Pamiętam, jak Dejmek wyrzucił mnie z próby, w moim pojęciu właściwie za nic. To było w spektaklu Święto Winkelrida – miałem własną koncepcję, jak grać. Dejmek próbował mi powiedzieć, że mam robić dokładnie to, co on mówi, ale ja przerywałem i swoje: ale ja panie dyrektorze… W końcu nie wytrzymał i wyrzucił mnie z próby. Uniosłem się honorem i odszedłem z teatru, ale następnego dnia Dejmek wezwał mnie do gabinetu i powiedział: „Gówniarzu, jak cię reżyser ochrzania, to masz spuścić uszy po sobie, przyjąć to do wiadomości i grać”. I to jest prawda.”

Ryszard Ronczewski (1930) aktor polski

Źródło: Marek Górlikowski, Ryszard Ronczewski. Graj, gówniarzu, „Gazeta Wyborcza”, dodatek „Duży Format”, 5 lipca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/120472.html?josso_assertion_id=C060F4BDB4630985

O prawdzie , O odejściu

„Kocham teatr przede wszystkim za to, że spektakl teatralny nigdy nie jest taki sam – wciąż jest żywy i z wieczoru na wieczór się zmienia. Istnieje jakiś sekretny kontrakt łączący aktorów i widzów, którzy obserwują scenę w ciszy i ciemności, wysłuchując historii, opowiadanych przez ludzi grających tak, jakby byli nieobecni.”

Josh Radnor (1974)

Źródło: Magdalena Bartczak, Nie tylko Ted Mosby. Josh Radnor w Stopklatce, stopklatka.pl, 20 kwietnia 2012 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=87293

O ludziach , O historii , Kochać się

„Tańczymy na cześć miłości, jej braku, śmierci itp. Próbujemy dotrzeć do serc widzów. I prawdę mówiąc nawet nie ma potrzeby, żeby widzowie rozumieli nasz spektakl. Muszą tylko go czuć. Nie sądzę, że zawsze zachwycając się malarstwem rozumiemy je. Tak samo jest z flamenco.”

Cristina Hoyos (1946)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Łódź, 17 maja 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/taniecp.htm

O śmierci , O malarstwie , Serce

„Jeżeli telewizja będzie emitować spektakle po 22, oglądalność będzie spadać. Dlatego teatr powinien wrócić na godz. 20.05, w miejsce nadawanych teraz bzdurnych seriali.”

Ewa Wiśniewska (1942) polska aktorka

Źródło: Jacek Cieślak, Nie lubię siedzieć w jednym garnku, „Rzeczpospolita” nr 104, 6 maja 2011 http://www.rp.pl/artykul/9131,653665-Nie_lubie_siedziec__w_jednym_garnku.html

„(…) nie marzę i nigdy nie marzyłam o czymś konkretnym. Przyjmuję to, co się nadarza. I jestem wdzięczna, bo lubię pracować. Interesuje mnie proces twórczy, powstawanie przedstawienia, spotkania, rozmowy. Wszystko zależy od ekipy, którą skupia projekt.(…) obecnie pracuje się nie tylko z reżyserem, ale z dramaturgiem, muzykiem, osobą od wideo, światła, ruchu, kostiumów, scenografii. Oni wszyscy uczestniczą od początku w próbach, plus obsada aktorska. Zdarza się, że jest nieznośnie trudno i ciężko, gdy aktorzy próbują reżyserować kolegów. Pojawiają się negatywne emocje, zazdrości, których reżyser nie umie poskromić. Beznadziejnie źle mi się wówczas pracuje, bowiem zabiera energię, która powinna być twórczo spożytkowana na rodzący się spektakl i na rozwój zawodowy i osobowy aktora.”

Halina Rasiakówna (1951) .

Źródło: Małgorzata Matuszewska, Interesują mnie pragnienia, „Polska Gazeta Wrocławska” nr 27, 1 lutego 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/155281.html

„Demokracje, gdziekolwiek się pojawiły, były spektaklami zawirowań i sporów, gdziekolwiek były odkrywano ich sprzeczność z osobistym bezpieczeństwem lub prawem własności. A im dłużej trwały, tym gwałtowniej się rozpadały.”

James Madison Federalista

Źródło: Federalist Papers, art. 10

O demokracji

„Zespół teatru Ateneum pojechał kilka lat temu ze spektaklem do jednego z miast w Polsce. Występował Holoubek, Fronczewski, Teresa Krzyżanowska, Gosztyła. Jeden z technicznych pracowników teatru w tamtym mieście dostał dwa bilety. Zabrał kolegę. A ten mu po spektaklu wygarnął: „Gdzieś ty mnie, bracie, przyprowadził? Jakiś drugi, trzeci sort! Nikogo z serialu!””

Anna Seniuk (1942) aktorka polska

Źródło: „Twój Styl”, 4 stycznia 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26345

O czytaniu

„Jak do tej pory udawało się mi grać role o bardzo dużej rozpiętości. Dubbingowałem postaci w kilkudziesięciu animowanych filmach dla dzieci, grałem w spektaklach muzycznych, takich jak choćby Nędznicy, Upiór w Operze, Koty, Romeo i Julia, Miss Saigon, występowałem w serialach telewizyjnych. Na tym tle Korczak okazuje się jednak być bardzo trudną rolą. I nie chodzi już nawet o wokal, co o rys charakterologiczny bohatera. To musi być prawdziwa postać, musi wzruszać widzów swym wnętrzem. Jestem dużo młodszy od swego bohatera, muszę znaleźć w sobie jego spokój i opanowanie i wyciągnąć to na zewnątrz. Dobrze, że fizycznie pasuję do postaci. Ale praca nad tą rolą będzie trudna. Widz musi otrzymywać wrażenie, że grana przez mnie postać jest pełna spokoju. Spokój osiągany jest także m. in. przez frazę. A utrzymanie tego będzie akurat trudne, bo ta muzyka jest specyficzna. Mam nadzieję jednak, że wszystko się uda.”

Tomasz Steciuk (1971) Polski aktor

o roli Janusza Korczaka.
Źródło: Monika Żmijewska, Jestem podobny do Korczaka. Zagram najlepiej, jak potrafię, „Gazeta Wyborcza Białystok”, 12 maja 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/139049.html

O dzieciach , O muzyce , O wrażeniach

„(…) czasami w teatrze – zwłaszcza na prowincji – robi się spektakl za spektaklem. Wszystko, żeby zadowolić, jak mówił Jonasz Kofta, „orangutana na widowni”. Ambicji, rok po roku, robi się coraz mniej… Młodzi ludzie, którzy kończyli szkołę aktorską pełni marzeń, czasem przez to toną. Godzą się na bylejakość. Już nie potrafią się zbuntować, na nowo zapuścić wewnętrznego, artystycznego motoru… Ale ja uważam, że Henryk Talar – i w ogóle każdy – jest winien, samemu sobie, troskę o własne życie. Musi dbać o swój rozwój. Kiedyś przeczytałem piękne zdanie: „Trzeba się codziennie budzić do tego samego snu.””

Henryk Talar (1945) Polski aktor

I to właśnie mi odpowiada.
Źródło: Henryk Talar, wywiad http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/816/Henryk-Talar.html

O życiu , O ludziach , O czasie

„(…) największą trudnością było sprowadzenie tego sporego przecież tekstu do wymiaru 90-minutowego, czyli i tak dłuższego niż zwykle, słuchowiska. Cięcie tekstu tak bardzo osadzonego w kulturze, tak bardzo obrosłego różnymi skojarzeniami i kontekstami, jest wyjątkowo trudne. Każda decyzja dotycząca wyrzucenia jakiegokolwiek fragmentu może być przecież odczytana jako ważny trop interpretacyjny, więc to było rzeczywiście wymagające. Ale poza tym nie było w zasadzie żadnych trudności. Wręcz przeciwnie, praca nad tym spektaklem była dla mnie wielką przyjemnością.”

Waldemar Modestowicz (1954)

o pracy nad słuchowiskiem Hamlet na podstawie sztuki Szekspira.
Źródło: Przemysław Gulda, Praca nad Hamletem to była przyjemność i przygoda, „Gazeta Wyborcza Trójmiasto”, 22 maja 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/139596.html

O przyjemności , O decyzjach

„Dekomunizacja w Polsce może się dziś dokonać wyłącznie na gruncie gospodarczym – poprzez danie ludziom szansy wybicia się na własność, zamożność. Dekomunizacja w Sejmie nie miała szans, gdyż AWS nie zatroszczyła się o większość. Był to spektakl.”

Dariusz Grabowski (1950) polityk polski

Źródło: zapis czatu, wp.pl, 30 sierpnia 2000 http://czat.wp.pl/id_czata,118,zapis.html?T%5Bpage%5D=3

„Zdarzają się spektakle, gdy aktor zaczyna mówić i wszyscy go słuchają. Uśmiecha się, a cała widownia razem z nim. Kontakt z publicznością to najważniejszy z powodów, dla których aktor lubi stać na scenie. Zofia Kucówna mówiła o tym: „Poczucie władzy nad publicznością”. To władza, która przekazuje pozytywne emocje. Miałam takie momenty i zapamiętam je na całe życie.”

Aleksandra Justa (1969) polska aktorka

Źródło: Maciej Gajewski, W środku jest jakiś diabeł, „Pani” nr 11, listopad 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/151405.html

O życiu , O uśmiechu

„Jedną z największych przyjemności sprawia mi obecnie odrobina LSD podczas spektaklu „Zmierzchu bogów” Wagnera. Wtedy czuje, że jestem naprawdę blisko nieba. Dzięki dietyloamidowi kwasu lizergowego wszystko odbiera się intensywniej, otwierają się coraz to nowe głębsze perspektywy. To działa jednak tylko przy użyciu małej dawki, bo „Zmierzch bogów” to już jest odlot sam w sobie.”

Christian Rätsch (1957)

Źródło: rozmowa Guido Mingelsa, Grzybki nie kłamią, „Der Spiegel”, tłum. „Forum”, 21 czerwca 2013.

O Bogu , O przyjemności

„Sztuki zacząłem pisać, gdy byłem dyrektorem Teatru Ochoty, ponieważ brakowało współczesnych dramatów. Graliśmy spektakle o wyborach moralnych, chcieliśmy edukować widownię. Potrzebowaliśmy bohaterów borykających się z trudnymi decyzjami. Pod tym właśnie kątem zacząłem pisać.”

Jan Machulski (1928–2008) aktor polski

Źródło: „Życie” 2003, nr 147

O życiu , O decyzjach

„Moja mama każdą wątpliwą lekcję historii przerabiała ze mną na nowo. Moi rodzice przestraszyli się dopiero, kiedy postanowiłam iść na Krakowskie Przedmieście, gdzie demonstrowali studenci. No to uciekłam z domu i poszłam tam. Pamiętam, że stałam wśród demonstrujących studentów naprzeciwko milicji, trochę tak jakbym była na spektaklu. Kiedy milicja ruszyła na tłum przed kościołem św. Krzyża, to ja stałam jak wbita w ziemię – trochę ze strachu, a trochę z niewiary, że to wszystko naprawdę. Dopiero jak oberwałam pałką, jak zobaczyłam, że innych biją, zrozumiałam, że naprawdę jestem w środku historycznego zdarzenia i jak inni mogę być jego ofiarą. Bo dotąd tutaj wszystko było trochę na niby.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 30 stycznia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zrnc.htm

O strachu , O wierze , O domu , O historii

„(…) jestem osobą bezkompromisową, a spektakl zawsze jest wypadkową różnych gustów. Ostatnio miałam kilka takich przypadków zetknięcia się z materią teatralną, z którą się po prostu nie byłam w stanie zgodzić. Wycofywałam się i do niczego nie dochodziło.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Dziennik Teatralny”, Katowice, 29 stycznia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/dscw.htm

„Po babce Rosjance mam przepastną duszę i pewnie dlatego w moich spektaklach najważniejsze są nadzieja, wiara i miłość.”

Stanisława Celińska (1947) polska aktorka

Źródło: Małgorzata Piwowar, Radość życia przyszła z wiekiem, „Rzeczpospolita” nr 140 - „Tv Magazyn”, 17 czerwca 2011 http://www.rp.pl/artykul/9131,674949_Radosc_zycia_przyszla_z_wiekiem.html

O miłości , O wierze , O nadziei , O duszy

„Może to trywialne, ale w teatrze nie zawsze chodzi o sam spektakl. Czasami ważniejsze jest spotkanie.”

Radosław Krzyżowski (1972)

Źródło: „Dziennik”, 17 września 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/krms.htm

„(…) kiedy w czasach kryzysu w latach 80. ogoliłem głowę, w teatrze zaczęto mnie obsadzać w rolach schwarz charakterów. Chciałbym kiedyś zagrać kogoś miłego, rodzinnego i ciepłego, bo taki naprawdę jestem. Płaczę na filmach (…). Do tej pory tylko jeden reżyser, Remigiusz Caban, dostrzegł, że byłbym dobry w tego typu rolach. Przymierzaliśmy się kiedyś do spektaklu Opowieść o zoo, w którym miałem zagrać nobliwego amerykańskiego tatusia z dwójką dzieci. To mi się bardzo spodobało, ale nie doszło do premiery. Może jeszcze kiedyś zrobimy tę sztukę w Teatrze 77.”

Sławomir Sulej (1949) aktor polski

Źródło: Anna Świerkocka, Zagrać kogoś miłego, „Gazeta Łódzka”, 25 lipca 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ssulej.htm

O dzieciach , O charakterze

„W teatrze najważniejszy jest kontakt z widzem, jego bezpośrednia reakcja kreuje cały spektakl. I o ile sztuka się podoba, to wszyscy dziękują nam oklaskami. Przed kamerą jest mnóstwo dubli i właśnie te powtórki ujęć, kiedy za każdym razem trzeba wykonać identyczny ruch, są czasami dość męczące. Kiedy jednak lubi się ten zawód, można przeżyć wszystko.”

Izabela Kapiasová (1983)

Źródło: Izabela Kapiasova. Zaolzianka, albo inaczej – Europejka!, „Życie na Gorąco” nr 11, 14 marca 2013, s. 59.

O życiu , O sztuce

„Czasem wrzeszczę na bezdomnych, z którymi gram ten spektakl: „Panowie, podnieście się, ja grałam kiedyś wszystko: od Hamleta do krowy czy od krowy do Hamleta, a później był dół, czarna dziura, ale z tego wyszłam!”. Grałam dużo, i to ważnych ról. Aż pewnego dnia straciłam talent i usiadłam pod podłogą.”

Tomira Kowalik (1947) polska aktorka

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 7 lutego 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/teatrje2.htm

O czasie

„W Gdańsku mam etat w Teatrze Wybrzeże, a w Warszawie gram w Na dobre i na złe. Do tego dochodzi jeszcze Wrocław, gdzie występowałam gościnnie w spektaklu, a teraz biorę udział w innym projekcie. Cały czas kursuję między tymi miastami, a jakie mamy drogi i połączenia kolejowe, wiemy. Ktoś mi kiedyś powiedział, że żeby żyć w tym kraju, trzeba mieć duże poczucie humoru. Staram się, ale gdy jadę pociągiem z Gdańska do Warszawy 6,5 godziny jakoś mnie to nie śmieszy.”

Emilia Komarnicka (1985) polska aktorka

Źródło: Kuba Zajkowski, Doktor House w spódnicy. Rozmowa z Emilią Komarnicką, 5 stycznia 2011 http://www.nadobre.pl/41649/doktor-house-w-spodnicy.html

O czasie

„Nie odważyłbym się dziś widzów epatować czymkolwiek, a zwłaszcza własnymi bebechami, wnętrzem czy problemem. Jestem konserwatywny. Nawet jeśli to jest kontrowersyjny Ogień w głowie – bo i taki tekst robiłem – nie staram się być groźniejszy czy mądrzejszy niż autor. Jeśli autor pisze, że na palcu bohatera pojawia się krew, to nie uzurpuję sobie prawa do wylewania wiadra krwi na scenie. A autorów, którzy wylewają krew wiadrami, w ogóle nie traktuję poważnie i nie zajmuję się ich tekstami. Nie chciałbym, żeby jakakolwiek scena mojego spektaklu mogła być przez kogoś – nawet opacznie – zrozumiana jako gloryfikacja zła.”

Piotr Kruszczyński (1967)

Źródło: „Gazeta Wielkopolska”, 27 marca 2001

„Pracuję z trudną młodzieżą. Przygotowujemy spektakl My, dzieci z dworca ZOO. Zaczęło się od spotkania, na które przyszło kilkudziesięciu chłopaków. Byli ciekawi, jak wygląda praca na planie serialu, dlatego zaproponowałem, że możemy zrobić razem spektakl. Oni się uczą czegoś ode mnie, ja od nich. Wiele w życiu przeszli. Mieli do czynienia z narkotykami, alkoholem i różnymi przestępstwami. Poprzez ten spektakl staram się prostować ich spojrzenie na świat i drugiego człowieka. Jeśli choć jeden z nich zmieni podejście do życia, będzie to mój wielki sukces!”

Łukasz Płoszajski (1978) aktor polski

Źródło: Maria Ostrowska, Łukasz Płoszajski wśród „młodych gniewnych”, teletydzien. pl, 1 lutego 2012 http://www.teletydzien.pl/gwiazdy/news-lukasz-ploszajski-wsrod-mlodych-gniewnych,nId,432122

O dzieciach , O młodzieży , O świecie , O sukcesie

„Twierdzę megalomańsko, że umiem robić spektakle telewizyjne, nie boję się telewizji. Natomiast teatru ciągle się uczę, nie mam gotowych rozwiązań, nie mogę powiedzieć o sobie, że jestem reżyserem, który ma własny styl teatralny.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 2 kwietnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/roin.htm

„Znam Lecha Wałęsę i wielokrotnie już oglądałem różne występy w jego wykonaniu, ale to, co dzisiaj się stało, to nie mam już słów na to, żeby określić obrzydliwość tego spektaklu. To jest uzasadnienie tego, co krzyczeli robotnicy 15 grudnia 1970 r. na ulicach Gdańska pod adresem Lecha Wałęsy – zdrajca. On po prostu dzisiaj dokonał powtórnej zdrady swoich towarzyszy, którzy ginęli, byli bici, mordowani, torturowani w grudniu i po grudniu 70 roku w Gdańsku.”

Krzysztof Wyszkowski (1947) polski polityk, publicysta, działacz opozycji w PRL

Źródło: Barter usług między Wałęsą a Jaruzelskim, naszdziennik.pl, 31 lipca 2008 http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20080731&typ=po&id=po16.txt

O zdradzie

„(…) garderoba była moim drugim domem. Spotykały się w niej wszystkie pokolenia. Po spektaklu zostawało się czasami i do rana. Omawianie przedstawienia, biesiadowanie, opowiadanie anegdot – tworzyły niesamowicie silne więzy w naszym środowisku. Dziś jest inaczej – konkurencja na rynku zrobiła się tak duża, że aktorzy po prostu nie mogą być zmęczeni. Żyją bardziej po mieszczańsku, dbają o swoje domy, o rodziny, dzieci i spłatę kredytów. Teraz teatr pustoszeje po spektaklu w jedną minutę.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Rzeczpospolita”, 25 października 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/anmbg.htm

O dzieciach , O domu

„Zawsze podobała mi się praca reportera. Przejmują mnie ludzkie historie. Dlatego jak robię spektakl o więźniu, to idę do więzienia. Jak o wojnie, to piję wódkę z żołnierzami. Teatr to wehikuł, którym możesz wjechać w różne miejsca, komentować rzeczywistość jak kiedyś Arystofanes. Mam wrażenie, że do Szekspira, Becketta czy Czechowa jeszcze nie dorosłem. Zaczytuję się nimi, ale nie sądzę, bym miał im coś do zaproponowania. To nie jest garnitur szyty na moją miarę.”

Łukasz Witt-Michałowski (1974)

Źródło: Agnieszka Mazuś, Komandos na scenie, „Dziennik Wschodni” (dodatek) nr 78, 24 kwietnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/115810.html

O wojnie , O historii , O piciu , O wrażeniach

„Mistrzem niedoścignionym jest Lupa. Jego spektakle wywołują dreszcze emocji, a jednocześnie uruchamiają intelekt. Aktorzy, których widziałam wcześniej i nie robili na mnie większego wrażenia, dzięki niemu tworzą obłędne kreacje.”

Gabriela Kownacka (1952–2010) polska aktorka filmowa i teatralna

Źródło: „Rzeczpospolita”, 8 marca 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ciaryo.htm

O wrażeniach

„Ważny jest nasz kolektyw twórczy – nigdy nie chciałem być tak zwanym artystą teatru, panem reżyserem, aspirować do rangi autorytetu czy mistrza. Pracujemy od lat, tworząc zgrany i uzupełniający się zespół – ja, Matylda Kotlińska, Arkadiusz Buszko, Grupa Mixer, Jan Czapliński, Agnieszka Przepiórska. To też zauważają teatry, z którymi pracujemy – że jest zgrana ekipa, wspierająca się twórczo, kłócąc się, ładuje energię. Dlatego mówiąc o realizacji spektakli, używam słowa MY. Ważne stają się też zaprzyjaźnione zespoły teatralne: koszaliński, bielski, szczeciński czy wałbrzyski.”

Piotr Ratajczak (1975)

Źródło: Maryla Zielińska, Rozmowa z Piotrem Ratajczakiem, „Teatr” nr 3/2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/137482.html

„Życie nie jest spektaklem ani fiestą; to jest kłopot.”

George Santayana (1863–1952)

O życiu

„Jak śmie ten obrzydliwy załgany hipokryta, ten obłudnik Napieralski, mówić, że nie dali legitymacji partyjnej telewizji. A Urbański to nie jest legitymacją partyjną, a Pospieszalski i cały ten PiS-owski, lizusowski spektakl to nie jest legitymacja partyjna?”

Stefan Niesiołowski (1944) polityk polski, biolog

o Grzegorzu Napieralskim po głosowaniu nad wetem prezydenta.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/0,1559027,0,1,niesiolowski-nie-boi-sie-komisji-etyki,wiadomosc.html, 29 lipca 2008

„Antek nie do końca poszedł w nasze ślady. Wybrał po prostu podobną branżę. Pracuje, grając, ale zamierza być reżyserem. Mówi, że nie chce kończyć wydziału aktorskiego. Gdy Antek był mały, pracowałam w teatrze. Zabierałam go tam często, marząc jednocześnie, aby moje dziecko wybrało sobie jakiś normalny zawód. Przesiadywał w rekwizytorni, przymierzał hełmy. Jasiek też czekał w garderobie na zakończenie spektaklu. Chłopcy przesiąkli atmosferą teatru, ale dzięki temu recytowali przedstawienia na pamięć, poznawali dobrą literaturę. Są humanistami, choć Jasiek ma zdolności matematyczno-fizyczne.”

Małgorzata Ostrowska-Królikowska (1964) aktorka polska

Źródło: Izabela Górnicka-Zdziech, Rodzinne życie z pasją, „Magazyn Familia”, 20 sierpnia 2009 http://www.magazynfamilia.pl/artykuly/Rodzinne_zycie_z_pasja,1772,91.html

O życiu , O dzieciach , O literaturze , O czekaniu

„Nagrywanie odcinków wiąże się z dużym wydatkiem energetycznym i emocjonalnym. Cały czas myślimy, improwizujemy na bieżąco. To jest tak ogromny wysiłek, że po jednym dniu pracy, kiedy nagrywamy cztery odcinki w dwóch spektaklach, co trwa ponad cztery godziny, czujemy się jakbyśmy wrócili z wielotygodniowych polnych wykopków.”

Joanna Kołaczkowska (1966) polska artystka kabaretowa

o serialu Spadkobiercy.
Źródło: Improwizujemy na bieżąco, „To i Owo” nr 11, 15 marca 2011, s. 12.

O myślach , O wysiłku , O czasie , O myśleniu

„Byłam jeszcze na studiach, gdy zadzwonił do mnie, bo szykował drugą obsadę w związku z wyjazdem na Brodway. Po przesłuchaniu mnie przez Janusza Stokłosę stwierdzono, że się nadawam (nie wiem nawet, kogo w tej chwili cytuję) i od tego momentu miałam 8 dni na przygotowanie roli. Pierwszy spektakl zagrałam z ogromną tremą, a moim aniołem stróżem okazała się Kasia Groniec, która przy pomocy szelek w moich ogrodniczkach, kierowała mnie szarpiąc lub ciągnąc w odpowiednie miejsce na scenie lub do odpowiedniej kulisy. Tak oto we dwie przeżyłyśmy mój debiut w „Metrze.””

Katarzyna Skrzynecka (1970) polska aktorka, piosenkarka, kompozytorka tekstów, prezenterka TV, była modelka

o roli w musicalu Metro
Źródło: wywiad http://wasik.cytryna.pl/wasik/wywiady/Katarzyna_Skrzynecka/katarzyna_skrzynecka.html

O aniołach , O pomocy

„Mechaniczne przenoszenie spektakli teatralnych do telewizji nie ma żadnego sensu, dlatego, mając świadomość zmiany medium, staram się zastępować także sposób opowiadania z teatralnego na filmowy.”

Krystian Lupa (1943) polski reżyser teatralny

Źródło: onet.pl, 12 sierpnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/kltr.htm

Sens

„Serial to nie teatr, gdzie się gra w kółko ten sam spektakl.”

Ewa Gawryluk (1967) polska aktorka

Źródło: Lubię się zmieniać, „Program TV”, 2003.

O grach

„(…) aktorstwo to nie tylko popularność! Byłoby fajnie, gdyby wynikała ona nie tyle z udziału w telenowelach czy reklamach, ale wiązała się z czymś bardziej istotnym. Myślę tu o udziale w ważnych spektaklach teatralnych czy w filmach. Ja poprzez swe aktorstwo chcę coś powiedzieć i wyrazić jakieś prawdziwe emocje.”

Karolina Gruszka (1980) aktorka polska

Źródło: „Express Bydgoski”, 14 grudnia 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/niec.htm

O myślach , O myśleniu

„Pan Lepper zrobi wszystko, byleby tylko zaistnieć w mediach. Nie ma dla niego żadnego innego ideału poza swoją demagogiczną polityką, którą niegdyś uprawiał. Demokracja daje nam tę możliwość, że każdy ma prawo palić kukły, a wszystko zależy jedynie od tego, na ile takie spektakle będą nagłośnione przez media i jaki będzie ich wydźwięk, a w konsekwencji odbiór społeczny.”

Zenon Tyma (1952) polski polityk

o złożeniu przez Andrzeja Leppera doniesienia na uczestników protestu pod ambasadą Rosji w kwietniu 2011.
Źródło: „Polska nie jest obecnie państwem prawa” – z Zenonem Tymą, byłym posłem, obecnie członkiem PiS rozmawia Tomasz Kwiatek, ngopole.pl, 3 maja 2011 http://ngopole.wordpress.com/2011/05/03/%e2%80%9epolska-nie-jest-obecnie-panstwem-prawa%e2%80%9d-%e2%80%93-z-zenonem-tyma-bylym-poslem-obecnie-czlonkiem-pis-rozmawia-tomasz-kwiatek/#more-4319

O demokracji

„Pracuję w zawodzie 30 lat. Mam na koncie spektakle, które były grane przez 8–10 lat. Na przykład List z Ameryki, Terminator. Bardzo lubię Przyjazne dusze. Z różnych względów. To jest bardzo mądry tekst, świetnie napisany. To jest świetna komedia romantyczna. Aktor zawsze mocno się przywiązuje do roli, w którą aktualnie się wciela. A nie wolno się przywiązywać się do roli, żeby nie oszaleć.”

Krzysztof Ławniczak (1960)

Źródło: Urszula Krutul, Przywiązując się do roli można oszaleć, „Gazeta Współczesna” nr 204, 21 października 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/125864.html

O duszy

„(…) w każdym spektaklu staram się pozostawić jakieś przesłanie. Zależy mi na tym, by dzieci oglądały teatr, który będzie w nich budował świat dobra i szlachetności. Bo dzieciństwo to jest kopalnia, z której czerpie się całe życie.”

Czesław Sieńko (1956)

Źródło: „Dziennik Polski”, 9 marca 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/silam.htm

O życiu , O dzieciach , O świecie , O dzieciństwie

„(…) marzy mi się, żeby jakiś reżyser przyszedł na spektakl i po tym jak mnie zobaczy, zaproponował rolę w filmie.”

Michał Kościuk (1981)

Źródło: Marta Paluch, Mówią, że mam twarz mordercy, „Polska Gazeta Krakowska” nr 274, dodatek, 25 listopada 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/128000.html

„Dzieci są bardzo wdzięczną widownią, ponieważ mają ogromną wyobraźnię, a więc też zdolność poddawania się iluzji. Niezwykle cenne są w tym przypadku bajki radiowe, bo to one właśnie uruchamiają wyobraźnię. A teraz dzieci mają z tym problem, gdyż podaje się im gotowe rzeczy, gotowe obrazki. A przecież dziecko musi się wysilić troszeczkę, musi samo sobie pewne rzeczy wyobrazić. I radio albo spektakl muzyczny stwarza takie możliwości – dźwiękiem, pauzą, muzyką. Dziecko stwarza sobie wtedy przepiękny, własny świat. Nie trzeba mu go zabierać i zastępować płaskim rysunkiem.”

Anna Seniuk (1942) aktorka polska

Źródło: „Gazeta w Białymstoku”, 6 czerwca 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/aseniuk.htm

O dzieciach , O świecie , O problemach

„Agnieszka mieszkała wtedy naprzeciwko [teatru], w domu wypoczynkowym ZAiKS-u. Był to dla niej trudny okres przygnębienia po śmierci matki. Tłumacz sztuki Jacek Stanisław Buras namówił ją jednak, by przyszła na spektakl. Przyszła. I została. Potem przychodziła co wieczór. Ta sztuka otworzyła jej drzwi do naszego świata.(…) Ogromnie się cieszyła, gdy zagraniczna publiczność myślała, że to oryginalna żydowska klasyka. Nikomu by do głowy nie przyszło, że autorami jest dwójka współczesnych artystów – Osiecka i Konieczny.”

André Ochodlo (1963)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 7 marca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/tlzt.htm

O śmierci , O sztuce , O domu , O matce

„Ja nie dzielę ról na pierwszoplanowe i drugoplanowe. Nie ma też żadnej różnicy w graniu. Każdą rolę trzeba zagrać dobrze, wczuć się w nią, stworzyć żywą postać, dokładnie wiedzieć czemu i komu ona służy w spektaklu czy w filmie. Nie można jej bagatelizować. Z czego bowiem składają się naprawdę znakomite przedstawienia? Z tego, że znakomici aktorzy grają główne role i równie znakomici aktorzy grają role epizodyczne. To przecież dwór robi króla. Główne role bez zaplecza w postaci znakomitych drugich planów nie zaistnieją w pełni.”

Krystyna Feldman (1916–2007) aktorka polska

Źródło: wywiad, 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=24467

„(…) aktor żyje tak naprawdę w teatrze.(…) w filmie zawsze jestem tylko narzędziem w gromadzie innych ludzi – scenarzysty, reżysera, operatora czy montażysty. Aktor filmowy efekt swojej pracy widzi dopiero na ekranie, podczas gdy w teatrze jest zupełnie inaczej – spektakl się nie zacznie, gdy aktora nie ma na scenie.”

Tadeusz Bradecki (1955)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Katowice, 1 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20225

O ludziach , O czytaniu

„Spektakl, jako społeczna organizacja paraliżu historii i pamięci, jako rozbrat z historią na gruncie czasu historycznego – to fałszywa świadomość czasu.”

Guy Debord (1931–1994) francuski pisarz, filozof, myśliciel polityczny, filmowiec

Społeczeństwo spektaklu (1973)
Źródło: s. 114

O historii , O czasie

„Nie śledzę [informacji na swój temat], nie siedzę w sieci i na razie nie mam konta na Facebooku. Podczytuję recenzje ze spektakli, ale staram się nie brać ich zbytnio do siebie. Najlepszym recenzentem jest widownia.”

Katarzyna Dąbrowska (1984) polska aktorka

Źródło: Joanna Rutkowska, Wredna pani doktor. Wywiad z Katarzyną Dąbrowską, serialową Wiktorią http://www.nadobre.pl/20540/wredna-pani-doktor.html

„Procesy wytaczane Krzysztofowi Wyszkowskiemu przez bohatera dziecięcej kreskówki to jeden z najbardziej upokarzających spektakli III RP. Prezentowane w głównych mediach jako efekt ambicjonalnej rozgrywki, w gruncie rzeczy wymierzone są przecież we wszystkich, którzy ośmielają się śnić o wolnej Polsce. Fakt, że kolejne pozwy nie są oddalane, obnaża trwałość okrągłostołowego układu, przypomina o istnieniu „świętych krów”, upadku sądownictwa i ograniczeniach wolności słowa. Uświadamia, że choć co miesiąc gromadzimy się na Krakowskim Przedmieściu, to jednak wciąż „porządek panuje w Warszawie.””

Wojciech Wencel (1972) polski poeta, eseista i krytyk literacki

Źródło: Tragarz pamięci, „Gazeta Polska”, 14 marca 2012

O wolności

„Rodzinne wspomnienia zabarwiły ten spektakl liryzmem, którego w oryginale właściwie nie było. Ale mam prawo do takiego widzenia.”

Robert Talarczyk (1968) polski aktor i reżyser

o spektaklu Cholonka.
Źródło: „Dziennik Zachodni”, 7 stycznia 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/njcz.htm

„Ważna jest dla mnie współpraca z aktorami. W filmie mogę nałożyć na obraz coś, co będzie miało swój autonomiczny rytm, natomiast w spektaklu aktor musi „żyć” z muzyką.”

Antoni Łazarkiewicz (1980)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Warszawa, 4 marca 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zebywid.htm

O współpracy , Obraz

„To spektakl zrobiony porządnie, rzetelnie. Spektakl, który „ma swoją podłogę”, w którym słychać, co mówią aktorzy. W którym materiał szóstej kotary w głębi sceny jest najwyższej jakości, jak w filmach Viscontiego. Spektakl, w którym zbiegają się dążenia ludzi poczuwający się do odpowiedzialności za sztukę: oświeconej władzy, artystów, krytyków, widzów.”

Andrzej Seweryn (1946) aktor i reżyser polski

definicja dobrego spektaklu.
Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 30 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/21027

O ludziach , O czytaniu

„W sercu Warszawy zorganizowano ohydny spektakl. Szatańskimi wrzaskami profanowano krzyż, kpiono z niego wobec tysiącletnich naszych dziejów, wobec dziedzictwa sztuki, kultury, wobec Warszawy, której ulice naznaczone są cierpieniem i krzyżem właśnie. To wszystko właśnie zbezczeszczono. Okrutnie zakpiono z nas, Polaków. Przenieść krzyż – owszem, ale w należnej kolejności – z porzuceniem fałszywej motywacji. Czuwajmy i módlmy się za Ojczyznę.”

Stanisław Napierała (1936) polski duchowny katolicki, biskup

Źródło: Świeckość to nie ateizm, naszdziennik.pl, 23 sierpnia 2011 http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20100823&typ=wi&id=wi15.txt

O motywacji , O cierpieniu , O ojczyźnie , Serce

„Razem z przyjaciółką, Elą, grałyśmy dzieci – chłopca i dziewczynkę. Ja byłam dziewczynką… Nasze zadanie aktorskie polegało na zaśpiewaniu piosenki, co dla nas, uczennic szkoły muzycznej, nie było niczym szczególnym. W tym spektaklu występował również Bogusław Linda. Okropnie się w nim podkochiwałyśmy! – dodaje ze śmiechem gwiazda. – Ponieważ lansowano wtedy w radio włoski hit „Linda, Linda – Mamma Linda”, wyłyśmy to bez opamiętania pod garderobą Bogusława Lindy… Cierpliwie czekając, aż zdenerwuje się do tego stopnia, że – na żarty – zacznie nas gonić po teatrze. I muszę przyznać, że często miałyśmy tę satysfakcję!…”

Anna Radwan (1966) polska aktorka

o debiucie teatralnym, aktorka miała wówczas 9 lat.

O dzieciach , O gwiazdach , O śmiechu

„(…) wzorem jest dla mnie Jerzy Grzegorzewski. Zarówno jeśli chodzi o pracę nad materią spektaklu, jak i w stosunkach międzyludzkich. Szanował tekst, nad którym pracował, ludzi, z którymi pracował, i tych, dla których pracował. Próbuję przejąć część jego zasad, które mogą wydawać się banalne, ale wpływają na ostateczny efekt. Na próbach staramy się słuchać siebie nawzajem; nie twierdzimy, że znamy tylko jedno ostateczne rozwiązanie, że się nie mylimy.”

Wojciech Malajkat (1963) aktor polski

Źródło: Izabela Szymańska, „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 13 marca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wmal.htm

O ludziach

„Pantomima to sztuka poza słowami – nie bez słów. Jeśli aktor dramatyczny wyjdzie na scenę i nic nie mówi, to nie znaczy, że jest mimem. Podstawowe zasady, które powinny kierować teatrem pantomimy, to: myśl, emocja i działanie. Dlatego praca nad spektaklem jest ciągłą analizą ruchu, naszych stanów emocjonalnych i tego, jak je przekazać. Polega na odnajdywaniu takich wartości, które naszym zdaniem pełniej da się wyrazić bez używania słów.”

Bartłomiej Ostapczuk (1977)

Źródło: „Rzeczpospolita”, 19 sierpnia 2005 https://web.archive.org/web/20060102223025/http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/sztukapo.htm

O sztuce , O myślach , O myśleniu

„Często z bratem przesiadywaliśmy na próbach (…) teatru (…). Dość szybko okazało się, że – nie wiadomo kiedy – nauczyliśmy się na pamięć wszystkich granych tam tekstów. Najlepiej zapamiętałam Trojanki. Potrafiliśmy też zagrać niemal całe Wyzwolenie Witkacego. Swoją pierwszą profesjonalną rolę na scenie zagrałam w wieku około 4 lat. To była Gridianna z Kieszonkowych przygód, bajki autorstwa Bułata Okudżawy. Przebrana w marynarskie ubranko mówiłam tylko jedno zdanie, ale pamiętam, jaka byłam przejęta. Odgrywane przez nas, wówczas pięcio – i trzyletnie dzieci, scenki ze spektakli stały się ulubionym elementem wszelkich domowych imprez. Granice były dla mnie bardzo płynne: teatr był zabawą, zabawa była teatrem.”

Ida Bocian (1976)

Źródło: Magdalena Hajdysz, Ida Bocian: Teatr w genach, „Gazeta Wyborcza - Trójmiasto” nr 197, 25 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122584.html?josso_assertion_id=FE2507BAA8A143AC

O dzieciach , O wieku

„Nie można się izolować. Trzeba się otwierać i wystawiać na sytuacje, w których na spektakl przychodzą różni widzowie.”

Tomasz Rodowicz (1951)

Źródło: „Teatr” 2009, nr 7/8

„W moim dorobku mam kostiumy do ponad 150 sztuk teatralnych, operowych, filmowych. Przestrzeń na scenie jest rzeczywiście pusta i do zagospodarowania. Na scenie są zapadnie, jeżdżące podłogi. Dzisiaj nikt już nie wykonuje malowanych horyzontów. Bardziej przestrzeń buduje się kostiumem, rekwizytem, światłem. Błyszcząca podłoga, lustra, aluminium – to wszystko wiruje. Za czasów Kantora mówiono, że kolorowe światła są w złym guście. Dzisiaj precyzyjne, kolorowe światła i efekty „podbijają” spektakl. To wielka sztuka ustawienia efektów. Na tym tle kostium związany z aktorem musi przemawiać do widza. Moda w teatrze na kostium, oświetlenie ciągle zmienia się.”

Zofia de Ines-Lewczuk (1948)

Źródło: „Dziennik Bałtycki”, 6 października 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zdii.htm

O sztuce , O modzie

„Kiedy masz dobrych aktorów, to możesz wystawić spektakl. Sztuka ze słabą obsadą nie zadziała.”

Tadeusz Słobodzianek (1955) polski dramaturg, reżyser, krytyk teatralny

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 24 czerwca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ncda.htm

O sztuce

„Serial ogląda kilka milionów ludzi, a na spektakl do Narodowego przychodzi kilkaset osób. Często słyszę pytanie, czy po ośmiu latach bycia Hanką w „M jak miłość” nie powinnam zrezygnować. Pewnie, że miewam takie myśli. Jestem czasami Hanką znużona, żeby nie powiedzieć – umordowana. Ale potem przychodzi mi do głowy, że skoro moja Hanka jest tylu ludziom potrzebna, to znaczy, że ona nie jest już tylko moją własnością. Nie chcę, żeby to zabrzmiało pretensjonalnie. Ale coś w tym jest, że jak się tyle dostaje od widowni, to ma się poczucie pewnej odpowiedzialności.”

Małgorzata Kożuchowska (1971) aktorka polska

Źródło: „Polska Gazeta Wrocławska”, 24 września 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/uzagw.htm

O miłości , O ludziach , O myślach , O myśleniu

„(…) we wszystkich spektaklach Janusza Wiśniewskiego (…) nie należy sugerować się tekstem sztuki.(…) jest jedynie pretekstem.”

Mirosław Kropielnicki (1965) polski aktor

Źródło: „Gazeta Festiwalowa”, 9 sierpnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/kca.htm

„Liturgia nie powinna zamieniać się w wielki, masowy spektakl, który wymaga reżyserów i genialnych aktorów.”

Benedykt XVI (1927) papież

„Zdarzało się, że aktor nie przyszedł, bo zapomniał, zaspał albo zapił. Nie pamiętam jednak, aby ktoś świadomie zlekceważył wpisany do repertuaru spektakl i zamiast do teatru poszedł do telewizji.”

Jan Englert (1943) aktor polski

o dyscyplinarnym zwolnieniu z teatru Grażyny Szapołowskiej.
Źródło: Roman Pawłowski, Karuzela z aktorami, „Gazeta Wyborcza” nr 94, 22 kwietnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/115785.html

„Publiczność. Ona decyduje, że teatr jest wyjątkowy i dla aktora niezastąpiony. Na dodatek w spektaklu swoją rolę grasz od początku do końca, masz nad nią całkowitą kontrolę. W filmie jest inaczej, fragmentarycznie. Grasz poszczególne sceny w różne dni i tak naprawdę nigdy nie wiesz, jak to się ułoży w całość.”

Arkadiusz Jakubik (1969) polski aktor

Źródło: Grzegorz Wojtowicz, Orły 2005. Arkadiusz Jakubik – miesiąc na „Weselu”, stopklatka.pl, 3 marca 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=24473

„Będąc jeszcze w liceum w Raciborzu, przyjechałam z klasą na spektakl do Starego Teatru. Pomyślałam wtedy, że muszę zamieszkać w tym mieście [Krakowie] i wymarzyłam sobie, że zostanę aktorką.”

Magdalena Grąziowska (1985)

Źródło: Urszula Wolak, Rozważna i romantyczna, „Polska Gazeta Krakowska” nr 286, 9 grudnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/128950.html?josso_assertion_id=6ECDF689B14A93D6

O zamieszkaniu

„My, ci, którzy wyszli z PIST-u konspiracyjnego, mieliśmy wszczepione ogromne poszanowanie dla sztuki i dla języka polskiego, nie tylko na scenie, ale i w życiu codziennym. Teraz jest zbytnia swoboda w języku, wkradło się tyle wulgaryzmów. I to, niestety, weszło również do teatru, za kulisy. Mnie te rzeczy ogromnie rażą i np. teraz, kiedy wróciłam na scenę, większość aktorów ograniczała się i faktycznie zaczęli inaczej wyrażać swoje uczucia i myśli. Obserwuję zubożenie języka. U mnie ta dbałość o słownictwo została zaszczepiona już przez moją mamę polonistkę, która wychowywała się w zaborze rosyjskim. Jeżeli chodzi zaś o pracę aktora, to teraz jest dużo więcej czasu na pracę nad sceną. Kiedyś sztuki wystawiano znacznie częściej i znacznie szybciej. Konieczny był sufler, teraz tego właściwie już nie ma. Kiedyś był o wiele mniejszy komfort pracy. Na spektakle jeździliśmy autobusami samopomocy chłopskiej, gdzie przewożono sprzęt rolniczy, uczyliśmy się roli w drodze, w kurzu. Każdy moment wykorzystywaliśmy na pracę. Teatr zawsze był dla mnie jak dom, czułam olbrzymią swobodę i serdeczność, dlatego robiłam to wszystko z przyjemnością.”

Maria Bakka (1922) polska aktorka

Źródło: wywiad, 2009 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/82736.html

O przyjemności , O emocjach , O domu , O myślach

„Uważam, że teatr telewizji to cudowna forma dla wszystkich chyba, bo i widzom, którzy z założenia wolą telewizję, obejrzenie spektaklu w telewizji przychodzi łatwiej, niż wybranie się do teatru. Z drugiej strony, ponieważ teatr telewizji nie jest teatrem akcji, widzowie nie są tak epatowani przemocą, bo teatr pokazuje całkiem inny świat. Myślę, że część osób, która przekona się do teatru telewizji, chętniej przyjdzie do normalnego teatru. Teatr telewizyjny łagodnie przeprowadza widza filmowego do teatru i jest jakby etapem pośrednim.”

Violetta Smolińska (1967)

Źródło: „Dziennik Teatralny”, 29 marca 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/skrzydelkaa.htm

O świecie , O myślach , O myśleniu

„Grałem w [krakowskim Starym Teatrze] spektaklach Andrzeja Wajdy, Jerzego Jarockiego, Jerzego Grzegorzewskiego, Tadeusza Bradeckiego, Krzysztofa Babickiego, u boku wielkich aktorów. Nigdy nie dano mi odczuć, że jestem młody, nowy i że niczego jeszcze nie umiem. Nikt nie afiszował się swoją wielkością.”

Jan Monczka (1956)

Źródło: Tomasz Gawiński, Mogę już grać ojców, „Angora”, 17 kwietnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/115206.html

„Wielkim szczęściem było dla mnie zagranie kilkaset razy Papkina w Zemście w reżyserii Gucia Holoubka, co wieczór wchodziłem na scenę „Ateneum”, doznając wielkiej radości. Dziś gram w fantastycznej Boskiej w Teatrze Polonia. Ale było też wiele spektakli, których po prostu nienawidziłem. Wchodziłem na scenę jak na ścięcie. W filmie czy telewizji też czasem bywało podobnie…”

Wiktor Zborowski (1951) aktor polski

Źródło: „Tele Tydzień”, nr 23, 6 czerwca 2011

O szczęściu , O zemście , O czasie

„Już słyszę głosy mówiące, że kiedy teatr nie ma nic do powiedzenia, to zajmuje się samym sobą. Sądzę wszakże, że teatr ma coś do powiedzenia, zajmując się samym sobą. Nie lekceważyłbym teatru jako papierka lakmusowego, rozpoznającego kondycję społeczeństwa. Właśnie dlatego, że jest to sztuka zanurzona w teraźniejszości. Tyle trwa dzieło sztuki teatru, ile trwa przedstawienie. I jeszcze to, co zostanie w pamięci widzów. Dlatego nie lekceważę krytyki, która sprawia, że dzieło zostaje w jakimś stopniu zapisane i opisane. Spektakl każdego dnia jest inny, dlatego warto przynajmniej niektóre zobaczyć więcej niż jeden raz. Teatr zależy od widza. Znajduje z nim porozumienie albo nie. Myślę o tej publiczności, której nie jest obojętne, co ogląda.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: Jacek Wakar, Nie interesuje mnie teatr narkotyczny, „Dziennik”, 8 kwietnia 2010 http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/nie-interesuje-mnie-teatr-narkotyczny.html

O sztuce , O myślach , O myśleniu

„Panie Warren żyją wśród nas, wciąż dowiadujemy się o handlu „żywym towarem”, a ogłoszenia typu „Prywatka dla VIP-ów”, „1000 zł za jedną noc” spotykamy w codziennych gazetach. Prostytucję uprawiają kobiety o różnym statusie społecznym: biedne, bezradne, ale i świetnie wykształcone, z tzw. dobrych domów. Prostytucja stała się wielkim przemysłem, którego udziałowcami nie są wyłącznie ludzie z nizin. Ale sztuka Shawa nie jest jedynie analizą socjologiczną tego zjawiska, lecz jest też utworem moralistycznym, pokazującym, że w złu można uczestniczyć bezwiednie i czerpać z niego zyski, nie zdając sobie z tego sprawy. Na tym polega dramat córki pani Warren, jej relacji z matką. To był dla mnie, reżyserki i zarazem aktorki grającej tytułową bohaterkę, najistotniejszy problem w tym spektaklu.”

Anna Sokołowska (1933–2016) polska reżyserka

Źródło: „Dziennik Polski”, 27 stycznia 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/spip.htm

O kobietach , O ludziach , O sztuce , O matce

„Po pierwsze, możliwość bezpośredniego obcowania z widzem. W teatrze aktor spotyka się z bezpośrednią reakcją swojego odbiorcy i wie od razu, czy prowadzona przez niego scena czy monolog spotyka się z takim odbiorem, jakiego się spodziewał (…). Gra w teatrze to nie tylko relacja i współdziałanie między aktorami, ale to również ciągły dialog z widownią. Dobry odbiór (…) powoduje, że chcesz dać z siebie jeszcze więcej, rosną ci skrzydła. Po drugie – rewelacyjne jest to, że każdy spektakl jest inny, bo inna jest publiczność, inny jest dzień tygodnia, co innego nieświadomie wnoszę ze sobą z zewnątrz. I po trzecie, faza przygotowań i możliwość prawdziwej pracy nad rolą, analizowania postaci itd., która jest zazwyczaj dłuższa niż w filmie i zawsze dłuższa od tej w telewizji.”

Rafał Cieszyński (1976) aktor polski

o tym, co pociąga w pracy w teatrze.
Źródło: Marta Jachnik, Kocham pracę przed kamerą i w teatrze, „Echo Miasta Warszawa” nr 86, 21 listopada 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/127635.html

O grach , O relacjach

„Jest po prostu pewna miara teatralna na akt, na spektakl pełnowieczorowy, na skecz itd. To zagadnienie tyleż estetyczne, co obyczajowo, czy lepiej zwyczajowo, towarzyskie, zresztą zmieniające się z czasem. Żadnych głębi, o które jak się zdaje mnie podejrzewasz, w przedstawieniu nie próbowałem zawrzeć… Co do publiczności, wykazuję w tej sprawie raczej zdrowy rozsądek.”

Erwin Axer (1917–2012) polski reżyser

list z Austrii z 1993 r.
Listy do Sławomira Mrożka
Źródło: Joanna Derkaczew, Axer – lwowiak na zawsze, „Gazeta Wyborcza”, 7 sierpnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/144079.html

O czasie

„(…) I będą święta! to spektakl bardzo osobisty, który wyprodukowaliśmy bez pieniędzy – z potrzeby pracy i opowiedzenia historii. Najbardziej zaskoczyło mnie, że monodram na wielu festiwalach, gdzie pojawia się obok naprawdę potężnych produkcji, bardzo dobrze się broni. Intymna historia, szary płaszcz, ławka, kilka kartonów – to wszystko, co mamy na scenie. To emocje są tu najważniejsze. To mnie pozytywnie nastraja do dalszej pracy: opowiadamy historię, na którą ludzie chcą przychodzić.”

Agnieszka Przepiórska (1979)

Źródło: Tomasz Kaczorowski, „Nowa Siła Krytyczna”, 15 grudnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/152464.html

O ludziach , O historii , O sile

„Czuję się wyróżniony pracą z nią, jestem szczęściarzem. Pracuję z jedną z największych legend polskiego teatru i filmu. Jednocześnie w trakcie prób staram się o tym nie myśleć, gdyż takie obciążenie mogłoby mnie zaprowadzić w ślepy zaułek i zamiast żywego dojmującego spektaklu, stworzyłbym hołd, a to nikomu dobrze by się nie przysłużyło. Początkowy okres prób był takim badaniem się, przyglądaniem się sobie. Przez jakiś tydzień pęczniał taki mniej więcej balonik i to Pani Barbara przekłuła go, kiedy na jednej z prób, cytując słowa ze sztuki, położyła swoją głowę na moim ramieniu. Pani Barbara jest niezwykle wymagająca, jest perfekcjonistką, a przy tym osobą szalenie inteligentną. Jeśli dodać do tego dystynkcję i jednocześnie wielkie serce, pozostaje tylko dać się oczarować. Teraz jestem w Niej autentycznie zakochany.”

Maciej Kowalewski (1969) aktor polski

o Barbarze Krafftównie.
Źródło: „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 3 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/tnwsz.htm

O myślach , O myśleniu , Serce

„Ziemianie przez cały czas zachowywali się tak, jakby z nieba obserwowało ich jakieś wielkie oko – i jakby to wielkie oko bez końca łaknęło rozrywki.
Wielkie oko było nienasyconym wielbicielem teatru. Wielkiemu oku obojętne było, czy na Ziemi grają komedię czy tragedię, czy farsę, czy satyrę, czy zawody lekkoatletyczne, czy wodewil. Żądało jedynie, aby spektakl zrobiony był z rozmachem – dla Ziemian zaś to żądanie było równie nieodparte, jak siła ciążenia.
Żądanie było tak kategoryczne, że Ziemianie nie robili prawie nic innego, tylko grali, grali dniem i nocą – a nawet we śnie.
Wielkie oko było jedyną publicznością, jaką Ziemianie się przejmowali. Autorami najwymyślniejszych spektakli byli ci Ziemianie, którzy żyli w najokrutniejszej samotności. Ich jedyną publicznością było rzekome wielkie oko.”

Kurt Vonnegut książka Syreny z Tytana

Syreny z Tytana

O samotności , O snach , O sile , O czasie

„Nie znam języka francuskiego, ale dzięki niezwykłym aktorskim interpretacjom Édith Piaf czułem ogromną energię, jaka jest w nich ukryta i miałem wrażenie, że wszystko rozumiem. To jest spektakl, który opowiada o artystce Jej piosenkami – prostymi, płynącymi z serca. O dzieciństwie, nieszczęśliwej miłości, radości kochania, ale i o śmierci. (…) Nikt nie potrafi śpiewać tak jak Piaf (…).”

Artur Barciś (1956) polski aktor

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Gorzów Wielkopolski, 2 marca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/cccz.htm

O śmierci , O wrażeniach , O śpiewie , O dzieciństwie

„Nagroda jest zawsze wyrazem indywidualnych gustów oceniających i na szczęście w teatrze nie ma kategorii absolutnych, wedle których można oceniać spektakle. Przeglądy czy festiwale teatralne nie są mistrzostwami Polski w skokach narciarskich, gdzie wygrywa ten, kto skoczy dalej.”

Marek Fiedor (1962)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Opole, 5 czerwca 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/otworzylems.htm

O szczęściu

„Uwielbiam filmy, aczkolwiek proces ich realizacji potrafi przyprawić mnie nieraz o ciężkie frustracje. Poszczególne sceny kręci się w bardzo dziwnej kolejności, nie mającej nic wspólnego ani z chronologią, ani z rozwojem postaci. Często zdarza się, że na samym początku mam do zagrania jakąś bardzo trudną sekwencję albo wręcz finał filmu, kiedy jeszcze nie zdążyłem oswoić się z bohaterem, w którego się wcielam! Nie cierpię też sytuacji, w których wiem, że dałem z siebie wszystko, po czym okazuje się, że daną scenę trzeba powtórzyć, bo reżyserowi nie podoba się kompozycja kadru. Praca na planie wymaga olbrzymiej cierpliwości, a także odporności psychicznej. (…) W teatrze jest zupełnie inaczej: po prostu wychodzisz na scenę i grasz. Zdarza się oczywiście, że danego wieczoru nie jestem w najlepszej formie, że moja kreacja pozostawia wiele do życzenia. Myślę sobie wtedy: jaka szkoda, że nie można moich wpadek wyciąć w montażu, chciałbym nakręcić parę scen na nowo. Niestety, co się stało, już się nie odstanie. Teatr to hazard: publiczność kupuje bilety, ale za każdym razem spektakl wygląda inaczej, coś wychodzi lepiej, coś gorzej. Podczas prób aktorowi udaje się nawiązać o wiele bliższy kontakt z reżyserem niż na planie, ale z kolei w filmie można pozwolić sobie na zbliżenia, pokazujące całą gamę uczuć malujących się na ludzkiej twarzy. W teatrze to niemożliwe.”

Ralph Fiennes (1962) aktor angielski

Źródło: wywiad, 2003 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=16270

O emocjach , O myślach , O cierpieniu , O cierpliwości

„W sztuce ważne są emocje, a nie aluzje. Liczy się to, czy człowiek płacze, śmieje się, czy jest wstrząśnięty. Po spektaklu zaczyna wtedy myśleć nie o tym, kto wziął łapówkę lub został premierem, tylko na czym polega sens życia.”

Andriej Konczałowski (1937) reżyser rosyjski

Źródło: Janusz Wróblewski, Niegodziwcy mają dobre intencje, „Polityka” 2/06, 17 stycznia 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/niegodziwcy.htm

O myślach , O płaczu , O myśleniu , Sens

„Troszkę parafrazując tytuł książki Remarque’a: na Białorusi czy na wschodzie bez zmian. Mimo jakiś nadziei związanych z postępem procesu demokratyzacji mamy do czynienia z przykrym spektaklem jednak zaostrzania konfliktu wewnętrznego. Sam fakt pobicia do nieprzytomności lidera opozycji, głównego konkurenta w wyborach prezydenckich, jest sygnałem niesłychanie niepokojącym i zasługującym na wyrazy potępienia.”

Bronisław Komorowski (1952) polski polityk, prezydent Polski

o wyborach prezydenckich na Białorusi.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/-1,1686768,0,1,prezydent-o-bialorusi-na-wschodzie-bez-zmian,wiadomosc.html, 20 grudnia 2010

O książkach

„Chcę, aby ludzie chodzili do kin. Jestem człowiekiem spektaklu. Gram.”

Roman Polański (1933) polski reżyser i aktor

O ludziach

„Wywalczyliśmy, wypracowaliśmy tam margines swobody, a zarazem wydawało się nam, że ta przestrzeń wciąż do nas mówi pełnym głosem. Kiedy wreszcie znaleźliśmy oś opartą na ogniu, sala otworzyła się akustycznie. Mijał czas, praca nabierała szlifu, ale naprawdę tylko w Brzezince udało się nam zachować i wpisać w strukturę spektaklu coś fundamentalnego dla naszego rozumienia dźwięku, ciszy i w konsekwencji dla przekazu całego spektaklu. Gdziekolwiek go prezentujemy, zaczyna się on tą samą pieśnią-sekwencją, którą nazywamy Zamykaniem, stwarzającą sugestię, że widzowie wchodzą w trakcie jakiegoś aktu, który właśnie się kończy i kiedy tylko usiądą i spróbują przyswoić sobie przestrzeń, słyszana jeszcze przez drzwi wejściowe pieśń już się skończyła, gasi się kolejne świece, kolejne lampy, dwie kobiety zlewają olej z lampad. Nie następuje jednak jeszcze cisza – po pieśni odsłaniają się dźwięki działań, kroków. Kiedy to zanika, dopiero wtedy słyszymy ogień w kominku, a kiedy oswoimy się i z tym, słyszymy dźwięki płynące z zewnątrz – w Brzezince są to ptaki i jaz młyński, który pracuje i jego głos do nas dochodzi. Cała ta fonosfera docierała do nas przez cały czas pracy i trzeba było, tak jak w procesie odłupywania, rzeźbienia, odejmować kolejne powierzchnie, żeby zostało to, co jest ciszą – nie tylko brakiem dźwięku, cyfrowym zerem, lecz ciszą głębokiej obecności świata. W Brzezince właśnie to na nas oddziaływało, pokazywało wewnętrzny kierunek naszej pracy – odsłaniania poprzez dźwięk.”

Jarosław Fret (1971)

o Teatrze ZAR.
Źródło: „Teatr”, 24 grudnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26200

O kobietach , O zachowaniu , O ptakach , O ciszy

„Życie w Chinach przypomina oglądanie spektaklu na gigantycznej scenie. Fabuła jest absurdalna, scenariusz niewiarygodny do tego stopnia, że nie ogarnia go wyobraźnia żadnego pisarza.”

Murong Xuecun (1974)

Źródło: Potwór bez łańcucha, hfhrpol.waw.pl http://www.hfhrpol.waw.pl/Tybet/raport.php?raport_id=1459

O życiu

„Żadnej rampy pomiędzy spektaklem i widzem. Nie ogląda się już życia, wnika się w nie. Wnikanie to zezwala na wszelkie intymności. Twarz wzięta pod lupę, defiluje przed nami, roztacza swą geografię…”

Jean Epstein (1897–1953) francuski reżyser, scenarzysta, teoretyk filmu pochodzenia polskiego

o zbliżeniu.
Źródło: La poésie d’aujoourd’hui, cyt. za: Jerzy Płażewski, Język filmu, Książka i Wiedza, Warszawa 2008, s. 51.

O książkach , O wiedzę

„Jestem aktorem. Człowiekiem, dla którego Teatr nie jest całym światem, ale nie wyobrażam sobie świata bez Teatru. Teatr to sztuka wyjątkowa, ulotna. To praca zespołowa złożona z myśli wielu twórców, myśli zmaterializowanych w aktorze. To wyobraźnia i ciało aktora są materiałem ostatecznym i najszlachetniejszym. To aktor po wielu próbach, zmaganiach, błędach, załamaniach i chwilach euforii staje na premierze przed publicznością i niesie dzieło skończone, ale jeszcze wobec tej publiczności tworzone. To aktor bierze na siebie odpowiedzialność za wszystkich twórców spektaklu, za jego prawdę lub fałsz.”

Andrzej Prus (1947) polski aktor teatralny i filmowy

O świecie , O sztuce , O myślach , O myśleniu

„Bez ryzyka ten zawód nie istnieje. I to mnie strasznie kręci. Dlatego staram się brać jak najwięcej z tego, co mi świat daje i spełniać się zawodowo na wielu płaszczyznach. Jestem bardzo szczęśliwa, że po szkole trafiłam do Bydgoszczy i nie zasiliłam grona bezrobotnych aktorów, których z roku na rok przybywa. Bo może się nie udać rola, spektakl może okazać się klapą, ale najważniejsza jest ciągła możliwość intensywnej pracy i rozwoju. I o tym zawsze marzyłam. By w teatrze budować bazę aktorskiego rzemiosła, z której zawsze będę mogła czerpać i wciąż do niej wracać.”

Marta Ścisłowicz (1984) polska aktorka

o aktorstwie.
Źródło: „artpapier”, 7 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20333

O świecie , O czytaniu

„Jako katolik uważam, że krytyka Radia Maryja jest konieczna, bo nie zgadzam się z wieloma głoszonymi tam poglądami, ale w teatrze nie prowadzi ona do niczego. Od robienia skeczy jest kabaret. Teatr ma poważniejsze rzeczy do opowiadania. Dlatego żaden z moich spektakli nie miał ostrza publicystycznego.”

Piotr Cieplak (1960) polski reżyser teatralny

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Warszawa, 4 października 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/tpos.htm

„Grając w sztuce, trzeba dobrze rozłożyć swoje emocje i siły na całe dwie godziny. Nikt nie zważa, czy życie prywatne aktora, samopoczucie i dyspozycja pozwalają mu bez trudności grać w spektaklu. Mimo to jest wielu aktorów, którzy nie wyobrażają sobie życia bez teatru. Często bywa i tak, że aktorzy nie grający w danym przedstawieniu przychodzą wieczorem do teatru. Bo teatr to ich azyl prawdziwy drugi dom. Teatr jest solidny, a film płochy. Intensywna praca na planie filmowym trwa kilka tygodni, a później już jest inna rola, inny reżyser, najczęściej inny partner, nowe życie. Ja jestem nieco zdemoralizowana filmem, tym, że obraz i dźwięk utrwala się raz na całe życie, a nie tworzy każdego wieczoru. Nie umiem wyobrazić sobie, że mogłabym grać czterysta razy to samo.”

Beata Tyszkiewicz (1938) aktorka polska

Nie wszystko na sprzedaż (2004)
Źródło: s. 107

O życiu , O domu , O sile , Obraz

„Lata spędzone w Katowicach to był wspaniały okres. Dzięki spektaklom Teatru Telewizji poznałem wielu znakomitych aktorów, takich jak Bronisław Pawlik czy Roman Wilhelmi. Zagrałem w świetnym przedstawieniu z Henrykiem Bistą, Markiem Kondratem i Grażyną Szapołowską. Grałem w nim z moim kolegą z Teatru Śląskiego Beniem Krawczykiem. Potem przeczytaliśmy w gazecie recenzję: „Dobra sztuka, cudne role więźniów stworzyli bracia Krawczykowie”, a on mógłby być moim ojcem – a nie jest. Pamiętam też jakiś kryminał z Kaliną Jędrusik.”

Mirosław Krawczyk (1953)

Źródło: Grażyna Antoniewicz, Na ekranie był nawet śląskim wampirem, „Polska Dziennik Bałtycki” nr 34, 9–10 lutego 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/155939.html

O sztuce

„Aktor współczesny powinien być jednocześnie tancerzem, znakomicie realizującym tekst i śpiewającym. Nie ma jednych środków ważniejszych niż drugie, wszystkie są połączone w jednym aktorze, dysponującym sobą. (…) Chorea to wzór, do którego dążymy. Potykamy się, nieraz przewracamy. Czasem się nie uda, czasem jest więcej słów, czasem muzyki, ruchu czy tańca. W każdym spektaklu próbujemy zachować inne proporcje.”

Tomasz Rodowicz (1951)

Źródło: „Gazeta Wrocławska” 21 listopada 2010

O zachowaniu , O czasie , O tańcu

„Cieszę się, że moi pacjenci zobaczą mnie w teatrze bez straszącego białego fartucha. Wspólnie będziemy oglądać spektakl, śmiać się i wzruszać. Osoby niesłyszące mają szansę uwierzyć, że są tacy jak inni. To dla nich ważne od strony psychologicznej. To forma terapii. Dla osób słyszących, które często zapominają o tym, że ktoś może żyć w świecie ciszy, takie spotkanie w teatrze też będzie – mam nadzieję – ważnym doświadczeniem. Uwrażliwi ich na problem.”

Henryk Skarżyński (1954) polski lekarz otolaryngolog, audiolog i foniatra, konsultant krajowy

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Warszawa, 11 grudnia 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rozmowao11.htm

O problemach , O zapominaniu

„Nie jest łatwo zrobić spektakl drogi w scenicznej przestrzeni na kilkudziesięciu metrach kwadratowych. A ja lubię takie wyzwania.”

Czesław Sieńko (1956)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Trójmiasto, 11 października 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/widzialemw.htm

Cytaty na temat spektakl strona 2

Cytaty na temat spektakl
strona 2