Cytaty na temat pisarz (361 cytatów, strona 4)

„Postmodernistycznym nieporozumieniem jest wiara, że można najpierw pisać, a dopiero potem żyć. Wielu młodych jednak pragnie zostać pisarzami przede wszystkim dlatego, że mają ochotę żyć jak pisarze. To stawianie wszystkiego na głowie. Przede wszystkim się żyje, a dopiero potem można ewentualnie ocenić, czy ma się coś do przekazania, a decyduje o tym samo życie. Zapis jest owocem życia, nie zaś życie owocem zapisu.”

Jostein Gaarder (1952) pisarz norweski

Córka dyrektora cyrku

O życiu , O wierze

„Pisarz skupia zło i dobro, współczesność całą jak w soczewce, promień przez jej ognisko przepuszczony jest ostry i żądliwy – dobrze skierowany pali, parzy, podnieca, niepokoi.”

Emil Zegadłowicz (1888–1941)

O złu

„I po co to komu było, myślałeś. Trzeba było się nie modlić o tę wojnę powszechną o wolność narodów. Trzeba było zlać sprawę. Byłyby najwyżej trzy Polski, a wszyscy Polacy chodziliby opromienieni ciepłem cierpienia narodu bez kraju. Kompozytorzy by komponowali, pisarze by pisali. Terroryści by za nią ginęli, za Polskę, za piękną Polonię, w pociągach Deutsche Bahnu, w rosyjskich marszrutkach, w austriackich cukierniach, a świat by ich miał coraz bardziej dosyć. (…) Jaka piękna by była Polska, gdyby istniała – tak by pisali. Historycy polscy by dowodzili, że musiałby to być najcudowniejszy kraj pod słońcem (…). Inni tworzyliby historie alternatywne i wyobrażali sobie Polskę jako raj na ziemi. Niemiecki porządek, słowiańska dusza. Niemiecki kraft, słowiański spontan. Tak by pięknie było. I po cholerę było toto rodzić w takich bólach i tyle razy, żeby tego trupa skazanego przez historię na śmierć co rusz reanimować? Ten projekt toksyczny i beznadziejny, który nigdy nie może się udać, ale który, kurwa, angażuje w siebie za każdym razem na śmierć i życie miliony wolontariuszy, którzy wywlekają dla niego do ostatka swoje bebechy i gówno z tego mają?”

Ziemowit Szczerek (1978) polski pisarz i publicysta

Siódemka (2014)
Źródło: s. 244.

O życiu , O śmierci , O świecie , O duszy

„Książki stanowią oczywiście zwierciadło duszy pisarza, jak każda wypowiedź artystyczna. Jednak te, które napisałem, podążają w innym kierunku. Są opowieściami o świecie istniejącym na zewnątrz mnie.”

Paweł Huelle (1957) pisarz polski

Źródło: Janusz Wróblewski, Rozmowa z Pawłem Huelle, polityka.pl, 4 listopada 2009 http://www.polityka.pl/tygodnikpolityka/paszportypolityki/6146,1,rozmowa-z-pawlem-huelle.read

O książkach , O duszy

„(…) jestem pisarzem lewicowym, który łączy wrażliwość społeczną z wrażliwością metafizyczną. Trudno, nadstawiam też drugi policzek dla tych, którzy twierdzą, że literatura nie ma poglądów, że powstaje w inkubatorze czystej sztuki, że ma powstawać jakby na Marsie. Wolę być pisarzem lewicowym niż pisarzem, który wspiął się na szczyt Parnasu, tyle że ten Parnas wbiłby mi się głęboko w…”

Mariusz Sieniewicz (1972) polski prozaik i felietonista

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 24 listopada 2011 http://wyborcza.pl/1,75475,10701678,Sieniewicz__Literatura_to_jajko_na_twardo.html

O literaturze

„Pióro me – powiadają – jest zbyt nieoględne; ubieram występek w rysy zbyt odrażające. Chcecie wiedzieć dlaczego? Nie chcę po prostu nakłaniać do miłowania występku! Nie mam bynajmniej zamiaru przekonywać kobiet wzorem Crebillona czy Dorata, że winny kochać tych, którzy je zwodzą; przeciwnie, pragnę, aby czuły do nich wstręt, jedyny to sposób, by chronić je przed losem ofiary. Aby osiągnąć ten cel uczyniłem tych spośród bohaterów mojej powieści, którzy wybrali drogę występku, tak odrażającymi, że z pewnością nie wzbudzą w nikim ani współczucia, ani miłości. Właśnie dlatego, śmiem twierdzić, jestem bardziej budujący od pisarzy, którzy uznają za dopuszczalne upiększanie występku. Niebezpieczne dzieła tych autorów przypominają amerykańskie owoce, które pod wspaniałymi kształtami kryją truciznę…”

Donatien Alphonse François de Sade (1740–1814)

Źródło: Jerzy Łojek, Wiek markiza de Sade, Lublin 1973.

O kobietach , O losie , O wieku , Kochać się

„Teraz pisarze zachowywali się trochę jak dziewice: Chętnie, ale bojaźliwie.”

Czesław Miłosz książka Zniewolony umysł

Zniewolony umysł

„Wbrew powszechnemu mniemaniu dziejące się w Nibylandiach historie o smokach, elfach i czarodziejach to zaledwie jeden z licznych subgatunków gatunku. Bardzo różny jest też w utworach fantasy stopień, że się tak wyrażę „ufantastycznienia”. To tak jak z koktajlem martini i proporcjami ginu i wermutu. Klasyka nakazuje brać jeden do trzech, kobiety zwykle mieszają jeden do sześciu, Hemingway preferował jeden do jednego albo i mniej. Ważenie i mierzenie zawartości fantastyki w fantastyce pozbawione jest sensu. Pisarz fantasy – w tym przypadku ja – próbuje sił w różnych podgatunkach genre’u, w tym i takich, w których fantastyki jest tyle, ile wermutu w martini „Hemingway style”.”

Andrzej Sapkowski (1948) polski pisarz

Wywiady i spotkania
Źródło: rozmowa Michała Wojtczuka, Fantasy jest jak martini, „Gazeta Wyborcza”, 8 listopada 2013.

O kobietach , O historii , Sens

„Nigdy nie lubiłem pisania satyrki na co dzień. Okazjonalnego wyśmiewania się na przykład z kolejek, braku masła w sklepach czy z podwyżek. Może jestem zarozumiały, ale w zasadzie nie uważam się za satyryka. Raczej za pisarza satyrycznego. Dlatego wszystkie moje teksty, które pisałem od lat sześćdziesiątych są nadal aktualne. Czy to źle, czy dobrze?”

Andrzej Warchał (1943–2008)

Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_warchal_andrzej

„Wydaje mi się, że jako pisarz popełniłem już wszystkie możliwe błędy, co zresztą jest jedyną drogą do prawdziwego pisarstwa.”

Jorge Luis Borges (1899–1986) argentyński pisarz, poeta i eseista

Źródło: Michał Sprusiński, posłowie do Księgi piasku

„Wbrew argumentom wysuwanym przez świetnych nieraz pisarzy nie zamierzam przyłączać się do obozu przeciwników Wielkiej Rewolucji. Usiłuję tylko od tego, co w niej było naprawdę wielkie, oddzielić straszne skutki zarozumiałej tępoty, przystrojonej w kostium wizjonerstwa.”

Paweł Jasienica (1909–1970) polski pisarz i eseista

Rozważania o wojnie domowej
Źródło: wyd. Warszawa 2008

„W pewnym wieku każdy młody Polak bierze do rąk coś Gombrowicza i bardzo często bije głową w ścianę. Wie, że to coś wartościowego, ale nie może przez te dzieła przebrnąć. Ja też byłem w tym tłumie, ale znalazłem w sobie wystarczającą ilość zapału żeby przez Gombrowicza przebrnąć i zmienić ten stosunek niemożności na fascynację, która trwa od wielu, wielu lat. Język, forma i pytania stawiane przez tego pisarza są tak interesujące, że zacząłem widzieć w nich ogromny sens.”

Lew Rywin (1945) polski producent filmowy, aktor

Źródło: wywiad, 2003 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=16704

O wieku , Sens , Pytanie

„Wszystkich naszych najwybitniejszych pisarzy i poetów oskarżaliśmy o zdradę narodu. Największy poeta baroku Andrzej Morsztyn, największy w oświeceniu Stanisław Trembecki, Mickiewicz, Słowacki, Garczyński, Krasiński, Norwid, Prus, Wyspiański, Żeromski, Gombrowicz, Mochnacki i Brzozowski. Nazywaliśmy ich złymi Polakami, ba, nawet agentami rosyjskimi, niektórzy umarli w infamii, bo mówili rzeczy gorzkie i bolesne.”

Adam Hanuszkiewicz (1924–2011) polski aktor i reżyser

Źródło: Moja nowa Balladyna, wyborcza.pl, 4 grudnia 2011 (tekst powstał w 1995 r.) http://wyborcza.pl/1,75480,10757229,Hanuszkiewicz__Moja_nowa_Balladyna.html

O zdradzie

„Białorusi grozi zniknięcie, wchłonięcie jej przez Rosję, która przestała za darmo karmić reżim i teraz dyktuje twarde warunki. A Łukaszenka to spryciarz, polityczne zwierzę, jest w stanie przechytrzyć europejskich polityków, którzy z bezsilności mnie, pisarkę, proszą o radę. Ale ci politycy rozumieją, że rewolucję muszą zrobić sami Białorusini.”

Swiatłana Aleksijewicz (1948) białoruska pisarka i publicystka

o sytuacji politycznej na Białorusi, 17 maja 2011 roku.
Źródło: „Gazeta Stołeczna”, 18 maja 2011 http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80269,9616566,Swietlana_Aleksijewicz__Bialorusi_grozi_znikniecie.html

O zwierzętach

„Ulubionym zajęciem pedantów tropiących rzekomą stronniczość, konserwatyzm czy polityczną poprawność pokojowych i literackich Nobli jest zestawianie list nienagrodzonych. No bo jak to możliwe, że Nobla nie dostał na przykład Lew Tołstoj, pisarz i pacyfista co się zowie? Alfred Nobel powinien przewracać się w grobie!”

Adam Szostkiewicz (1952)

Źródło: Polityka, 11/2001 http://archiwum.polityka.pl/art/prawdziwy-dynamit-alfreda-nobla,368134.html

„Za nic nie chciałem stać się pisarzem emigracyjnym. Stanie się pisarzem emigracyjnym nęciło, ale jednocześnie przerażało. Paraliżująca była myśl o zaszufladkowaniu mnie do tego, cierpiącego na stały dopływ tlenu, świata. Emigracja jawiła mi się nie jako kultywowanie obrażeń wyniesionych z kraju, ale jako wielka, zrodzona z wolności możliwość. Swoboda wyboru i poruszania się po świecie rozpalała wyobraźnię.”

Henryk Skwarczyński (1952)

Źródło: Sweeney wśród słowików, cyt. za: Spotkanie z Henrykiem Skwarczyńskim 23 października 2009 http://pl.scribd.com/doc/23010473/Henryk-Skwarczynski

O myślach , O wolności , O myśleniu

„Pisarz przede wszystkim powinien obawiać się tego, że kiedy nie będzie miał nic więcej do powiedzenia, nagle zacznie sypać pomysłami jak z rękawa.”

Wolfgang Schorlau (1951)

Błękitna lista

„Swoje korzenie noszę w sobie. Każdy pisarz powinien się tego nauczyć.”

Aslı Erdoğan (1967) turecka pisarka, dziennikarka i działaczka praw człowieka, z wykształcenia fizyk

Źródło: Urodziłam się wygnańcem, polskieradio.pl, 24 października 2015

„Po drodze na katorgę, w Tobolsku, arystokratyczna dama darowała Dostojewskiemu Ewangelię. Była to jedyna książka, którą Dostojewski czytał przez cztery lata swej katorgi, nawet gdy miał okazję czytać co innego, to z tego nie korzystał. Mówiąc nawiasem, Dostojewski nie nie był żarłokiem czy pijakiem czytelnictwa, zawsze wolał przemyśleć przeczytaną książkę, niż przeczytać inną. Ewangelię znał dobrze jeszcze z dzieciństwa, na katordze jednak wmyślił się w każdą jej literę. Dostojewski to bezpośredni uczeń apostołów. Nie docenia się powszechnie tego olbrzymiego wpływu, jaki Ewangelia wywarła na twórczość Dostojewskiego. Wszystkie zagadnienia, nad którymi się męczył i o których rozwiązanie się kusił, są zagadnieniami wszczętymi przez Ewangelię. Przed katorgą Dostojewski był pisarzem drugorzędnym, jest wtedy uczniem Gogola, po katordze Dostojewski staje się pisarzem genialnym, ale jest już wtedy uczniem Ewangelistów. Chciał być pisarzem rosyjskim, przez swój związek z Ewangelią stał się pisarzem uniwersalistycznym.”

Stanisław Mackiewicz (1896–1966) premier Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Wychodźstwie

Dostojewski
Źródło: s. 94

O książkach , O czytaniu , O dzieciństwie

„Sądzę, że moja praca aktorska była pożyteczna, najprawdopodobniej nauczyła mnie dyscypliny potrzebnej do pisania. Pisarz musi siadać za stołem i robić swoje, a to zajęcie podobne do zawodu aktora, który co wieczór wychodzi, żeby grać na scenie.”

Vivienne Plumb (1955)

Źródło: Wywiad http://fraza.univ.rzeszow.pl/numer/nr57-portrety_3.php

„Pisarz ma ten przywilej, że może wykonywać swój zawód w całkowitej izolacji od świata zewnętrznego i bliźnich, a to dane jest tylko niewielu profesjom na świecie.”

Marcela Serrano (1951)

Meksykańska szarada

„Nie znam pisarza, który po otrzymaniu nagrody Nobla napisałby coś, co warte jest czytania.”

Robert Graves (1895–1985) angielski poeta, prozaik, mitograf

O czytaniu

„Po tym poznaje się wielkich pisarzy, że wchodzą w twoją pamięć bez śladu, jak cienka igła, ale już nigdy się od nich nie uwolnisz.”

Andrzej Stasiuk (1960) pisarz polski

„Przed wojną. Kawiarnia Ziemiańska w Warszawie. Dymna chmura. Stolik pisarzy i poetów. Awangarda. Proletariat. Surrealizm. Socrealizm. Wyzwoleni z przesądów. Mówią: - Głupie snobizmy epoki kończącego się mieszczaństwa! Albo: - Śmieszne uprzedzenia rasowe feudalizmu!
Lecz ja przysiadam się i z miejsca zaznaczam, choć mimochodem, że moja babka była kuzynką Burbonów hiszpańskich. Po czym najuprzejmiej podsuwam im cukier - nie Kazimierzowi jednak (który wśród nich królował gdyż najlepszym był poetą) ale Henrykowi (który jest bardziej z towarzystwa i ma ojca pułkownika). Gdy zaś rozpoczyna się dyskusja popieram zdanie Stefana gdyż on z ziemiańskiej rodziny. Albo mówię: - Stasiu, poezja poezją, ale przede wszystkim ci radzę: nie bądź gminny. Albo: - Sztuka jest zjawiskiem w pierwszym rzędzie heraldycznym! Śmieją się lub poziewają, albo protestują - ale ja tak miesiącami, latami całymi z niezłomną konsekwencją absurdu, z powagą nonsensu, z największą pracowitością dlatego właśnie iż rzecz niewarta pracy. - Nuda, idiotyzm, kretyństwo! - krzyczą, ale powolutku jeden, potem drugi ulega, oto już ten bąknął, że jego dziadek miał willę w Konstancinie, tamten daje do zrozumienia, że siostra babki była "ze wsi", a inny jeszcze niby dla zabawy wyrysował swój herb na bibułce. Socrealizm? Surrealizm? Awangarda? Proletariat? Poezja? Sztuka? - Nie. Las drzew genealogicznych, a my w ich cieniu.
Powiedział mi poeta Broniewski.
- Co pan robi? Co to za dywersja? Pan nawet komunistów zaraził herbarzem!”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1953 - 1956

O zrozumieniu , O siostrze , O wojnie , O sztuce

„Nie chciałeś wziąć ze mną ślubu w kościele i to złamało serce mojej biednej matce, o czym dobrze wiesz. Tak cię kochałam, że było mi obojętne, czyje serce łamię dla ciebie. Och, że też mogłam być taka głupia. Sobie samej też złamałam serce. Wyrzekłam się wszystkiego, w co wierzyłam i co było mi drogie, bo byłeś taki cudowny i tak mnie kochałeś, że tylko twoja miłość się liczyła. Miłość była jedyną piękną rzeczą na świecie, prawda? Miłość była skarbem, który tylko myśmy posiadali i którego nikt poza nami nie posiadał, i nie mógł posiadać, prawda? Ty byleś geniuszem, a ja byłam twoim całym życiem. Byłam twoją towarzyszką życia i twoim ślicznym czarnym kwiatem. Sentymentalne bzdury. Miłość to jeszcze jedno plugawe kłamstwo. […] Do diabla z miłością. […] Miłość to te wszystkie plugawe sztuczki, których mnie nauczyłeś, a które sam wyczytałeś pewnie w jakichś książkach. Doskonale. Tylko ze ja mam dosyć ciebie i mam dosyć miłości. Twojego rodzaju miłości. Ty pisarzu.”

Ernest Hemingway książka Mieć i nie mieć

To Have and Have Not

Kochać się , O matce , O prawdzie , O kłamstwie

„Krzyknąłem, że nie jestem ani pisarz, ani członek czegokolwiek, ani metafizyk, czy eseista, że jestem ja, wolny, swobodny, żyjący… Ach, tak, odrzekli, jesteś więc egzystencjalistą.

Ale nagość moja, transoceaniczna, stamtąd, z pampy, nagość, która była mi potrzebna do miłości mojej z Argentyną (wbrew memu wiekowi!) nie pozwalał mi nie być z nimi obnażającym. Wytworzyła się nieprzyzwoitość. Z jakimż zażenowaniem te tuzy przyjmowały mój wzrok namiętnie naiwny, dobierający się do nich poprzez ubranie… śmiertelna dyskrecja, dyskretna melancholia, zgaszenie taktowne, odpowiadały mojemu żądaniu stamtąd, z peryferii świata, z ojczyzny Indian. Ubrani od stóp do głowy, opatuleni, choć maj przecież, z twarzami wystylizowanymi przez fryzjerów… a każdy miał w kieszonce mały posążek, zupełnie nagi, by mu się przypatrywać okiem znawcy. Panuje skromność i rozwaga. Nikt nie narzuca się nikomu. Każdy robi swoje. Produkują i funkcjonują. Kultura i cywilizacja. Uwięzieni w stroju, ledwie się mogą ruszać, podobni do owadów posmarowanych czymś lepkim. Kiedy zacząłem zdejmować spodnie powstał popłoch, dawaj drała drzwiami i oknami. Pozostałem sam. Nikogo nie było w restauracji, nawet kucharze uciekli… dopierom wtedy się spostrzegł, że co to, na Boga, co robię, co ze mną… i skrzywiony stałem z nogawką jedną na nodze, drugą w ręku.

Wtem Kot wchodzi z ulicy i widząc mnie tak stojącego pyta ze zdumieniem: - Co ty, zwariowałeś? Mnie wstyd i chłodno, odpowiadam, że tak trochę zacząłem się obnażać, a wszystko uciekło. Mówi: - Oszalałeś, tobie się w głowie pomieszało, gdzie by tu kto się twojej nagości przestraszył, przecie na całym świecie nie znajdziesz takiego zdzierania szat, jak tutaj… czekaj, na królików trafiłeś, ale ja ci sproszę lwów takich, że choćbyś goły na stole tańczył, ani mrugną! Stanął tedy zakład między nami, zakład szlachecki i polski (bo ja z Kotem nie po argentyńsku a po polsku się czułem, bo tę babkę wspólną mieliśmy), i nie dzisiejszy, chyba tak z końca zeszłego stulecia. No, dobra! Sprosił kogo trzeba, intelekty najbrutalniej obnażające, ja nic, aż kiedy już do wetów przyszło, zaczynam portki zdejmować. Zwiali, grzecznie przeprosiwszy, że niby czas na nich! Więc Leonor Fini i Kot do mnie mówią: - Jakże to, nie może być żeby oni się przestraszyli, przecie intelekty wyspecjalizowane w tym mają! Mnie ciężko bardzo i źle na duszy, smutek mnie zżera, mało brakowało a byłbym się gorzko rozpłakał, ale mówię: - Cała rzecz w tym, że oni, uważacie, nawet rozbieraniem się ubierają i nagość to u nich tylko jedna para pantalonów więcej. Ale jak ja tak zwyczajni portki spuściłem, to ich zemgliło, a głównie dlatego, żem nie robił tego wedle Prousta, ani a la Jean Jacques Rousseau, ani wedle Montaigne'a czy w sensie egzystencjalnej psychoanalizy, tylko ot tak sobie, byle zdjąć.”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1961-1966

O kotach , O ojczyźnie , Sens , O Bogu

„Mówią o tym wszystkim niby do mnie, ale właściwie między sobą, żalą się, jęczą, pewni z resztą mojej pisarskiej aprobaty, że ja, jako pisarz, podzielę w pełni gorycze ich "pracy na ludem" i "pracy na niwie", tej całej żeromszczyzny tandilowskiej. […]
- Dajcie żyć ludziom! - mówię.
- Ależ…
- Skąd wam się wzięło, że wszyscy muszą być inteligentni i oświeceni?
- Jak to?!
- Zostawcie chamów w spokoju!

Padło słowo "cham" (bruto) i co gorzej "gmin" (vulgo) - od których stałem się arystokratyczny. Było to jak gdybym wypowiadał wojnę. Zerwałem maskę układności. Teraz oni stali się ostrożni.
- Pan neguje konieczność powszechnego oświecenia?
- Oczywiście.
- Ależ…
- Precz z tym nauczaniem!
Tego było za dużo. Cortes wziął pióro do ręki, obejrzał stalówkę pod światło, dmuchnął. - Nie rozumiemy się - powiedział, jakby zmartwiony. A młody człowiek mruknął w cieniu, niechętnie, zjadliwie:
- Pan chyba faszysta co?”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1957-1961

O ludziach , O zerwaniu , O świetle

„Niektórzy z nich - pisarzy tutejszych - są obdarzeni sprawnym mechanizmem mózgowym i celnością wyrazu, ale nie mogą ruszyć z miejsca tylko dlatego, że ugrzęźli w problematyce odziedziczonej, już przeczasiałej. To się zdarza właśnie nowoczesnym, z pozoru, umysłom. Szukają wciąż zwycięstwa w ramach tej samej gierki. A przecież trzeba by kopnąć szachownicę i zburzyć grę. Postawienie nowych zagadnień - oto najlepszy sposób załatwienia starych.”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1957-1961

„Tu nieznajomy uprzejmie zdjął beret i pisarzom nie pozostawało nic innego, jak wstać i ukłonić się.”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

O zdjęciach

„Nie wydaje mi się, że pisarze, malarze czy filmowcy mają coś szczególnego do powiedzenia. Mają w sobie coś, co czują.”

Stanley Kubrick (1928–1999) amerykański reżyser filmowy

Źródło: Paul Duncan, Stanley Kubrick, wyd. Taschen, 2006, tłum. Jan Halbersztat, s. 23.

„Jeśli Lem stworzył literaturę instedyczną – literaturę zamiast literatury, to Moskal w podobnym czasie stworzył naukę instedyczną, obnażając paradoksalne roszczenia nauki – depozytariuszki prawdy i sensu. „Bajanie” Moskala poucza o względności racjonalnego widzenia świata, relatywizmie epistemologii naukowej oraz o nieusuwalnej retoryczności każdego dyskursu, lecz – co istotne – pisarz nie postuluje odrzucenia języka, paradygmatów i procedur badawczych nauki. Fikcja imagineskopii zakwestionowała prymat nauki jako dominującej wiedzy eksperckiej, podsunęła jej lustro, w którym mogła dojrzeć swoje pozornie obiektywne mechanizmy odkrywania prawd o świecie. „Bajkopisarstwo” nie tylko konkuruje z życiem, proponując fikcję czy fabułę równie prawdziwą, a nawet staje się prawdziwsza niż egzystencja codzienna. Wstęp do imagineskopii to w istocie „bajka” – fałszywy apokryf obnażający mit obiektywności i względność nauki. Jego adresatami pozostają dorośli czytelnicy, którzy z dziecięcą ufnością wierzą w obietnice ekspertów, ponieważ nie mają innego wyboru w świecie późnonowoczesnym.”

Stanisław Moskal (1935–2019) polski naukowiec i pisarz

Źródło: Przemysław Kaliszuk http://journals.umcs.pl/arte/article/view/5688/4479, „Artes Humanae”, tom 2, s. 172, 2017

O literaturze , O bajkach , O wiedzę , Sens

„Osoba chora uczy się siebie. Wrażliwości, siły, ale też odkrywania, co jest dla niej ważne. Często moi pacjenci po chorobie zupełnie zmieniają swoje życie. Rzucają dotychczasową pracę, zostają pisarzami, malarzami, znajdują nowe pasje, angażują się w działalność społeczną, w pomoc innym pacjentom. Odkrywają to, czego im w życiu brakowało. Nawet osoba zdrowa może nauczyć się od chorej dystansu do swoich zmartwień, optymizmu, a także nadziei.”

Aleksander Skotnicki (1948) polski hematolog

Źródło: Piję z pacjentem kubek goryczy https://gazetakrakowska.pl/prof-aleksander-skotnicki-pije-z-pacjentem-kubek-goryczy/ar/3880765, z Aleksandrem Skotnickim rozmawia Maria Mazurek, Gazeta Krakowska, 28 maja 2015.

O optymiźmie , O sile , O życiu , O chorobach

„Od początku byłem pod wpływem wielkich pisarzy rosyjskich: Tołstoja, Bunina, Czechowa, Szałamowa, Sołżenicyna. Jest czasem potrzeba czytania też prozy dla ładowania akumulatorów, ale to też trochę niebezpieczne. Nie mogłem czytać w okresach pisania pewnych autorów, takich stylistów jak Odojewski czy Faulkner, którzy mają bardzo specyficzny język.”

Kazimierz Orłoś (1935) polski pisarz, scenarzysta filmowy i telewizyjny

Źródło: Kazimierz Orłoś: czytanie dla pisarza bywa niebezpieczne https://www.polskieradio.pl/7/173/Artykul/905589,Kazimierz-Orlos-czytanie-dla-pisarza-bywa-niebezpieczne, polskieradio.pl, 7 sierpnia 2013.

O czasie , O czytaniu , O języku słowackim

„Intrygowała i fascynowała mnie zawsze, i fascynuje nadal, postawa Tadeusza Różewicza wobec teatru, wobec materii teatralnej i materii literackiej. Twórcze zwątpienie Różewicza w teatr znany i zastany, bo nie w teatr w ogóle, spowodowało, że – myślowo i emocjonalnie – zbliżyłem się do tego pisarza.”

Kazimierz Braun (1936) pisarz i reżyser, pedagog

Nie jest przypadkiem, że moim pierwszym przedstawieniem, opartym o utwór Różewicza, był Akt przerywany (…) Różewicz zawsze dawał mi możliwość działania na obszarze dziewiczym, teatralnie nie spenetrowanym.
Źródło: „Odra” 1978, nr 6

„Z pisaniem jest tak, jak według większości pisarzy z pieprzeniem: w momencie gdy zaczynają myśleć, że całkiem dobrze im to wychodzi, zupełnie przestają to robić.”

Charles Bukowski (1920–1994) amerykański poeta i powieściopisarz

O Pisaniu

O myślach , O myśleniu

„Według mojego wyobrażenia pisarzem jest ktoś, kto pisze. Kto siedzi przy maszynie i zapisuje słowa. Wydawałoby się, że na tym polega istota rzeczy. Nie uczyć innych, jak pisać, nie przesiadywać na seminariach, nie czytać wierszy szalejącemu tłumowi. Czemu oni są tacy ekstrawertyczni? Gdybym chciał być aktorem, zabiegałbym o rolę w Hollywood. Z pięćdziesięciu pisarzy, których poznałem w różnych okolicznościach, tylko dwaj wydali mi się ludzcy w każdym calu. (…) Poza tym pisarze są ostatnimi osobami, z którymi miałbym ochotę się napić i których chciałbym słuchać. Dostrzegam więcej życia wewnętrznego u starych gazeciarzy, u dozorców, w chłopcu obsługującym klientów w całonocnym stoisku z meksykańskim żarciem. Mam wrażenie, że pisarstwo przyciąga najgorszych, nie najlepszych, mam wrażenie, że prasy drukarskie tego świata po prostu nieustannie drukują szmirę autorstwa nieudolnych ludzi, którą niekompetentni krytycy nazywają literaturą, poezją, prozą. To bezcelowe, może poza tym jednym przebłyskiem od czasu do czasu, który rzadko rozumie, wie jak.”

Charles Bukowski (1920–1994) amerykański poeta i powieściopisarz

O Pisaniu

O literaturze , O wrażeniach , O ludziach , O czasie

„Ta nienawiść do ludzi jest zarówno nabyta, jak i archetypiczna. Kain zabija Abla, kierowcy pieszych, niektórzy całe grupy. Egzekutorzy folksdojczów, wódka wykańcza pisarzy. Młodzi bolszewicy donoszą na rodziców, sąsiad na sąsiada do izby skarbowej lub Niemcowi. Kat ścina głowę królowej, lud ścina głowę katu. Królowa z kolei ścina głowę królowi. Król z automatu – komu się da. Koty topi się w worku. Szczeniaki najlepiej w przerębli lub w klozecie. Kapo się topi w gnojówce, uciążliwe dzieci w rzece, kasę w interesie. Rząd więzi opozycję. Porywacz tego, za kogo dostanie okup. Sojusznik więzi terrorystę, najchętniej bez wyroku. Na stos idą naukowcy. Książki się palą przepięknie. Sam palę książkami w kozie. Z odwetu płoną starówki, a z oszczędności liście. Czarnego się kroi maczetą, białego traktuje się gazem, żółtego świeżym napalmem, kijem i pałką, gitarą i piórem. Biedny kończy samotnie, bogaty pozornie wśród ludzi. Młodzież kończy w powstaniach, chlasta się i narzeka. Dzieci leje się pasem, by były odporne na krzywdę. Gdy krew się leje na frontach, to w naszych domach wódka. Piwo leje się do kufli, a ścieki tam, gdzie nie widać i w końcu się leje na wszystko, gdy nie ma lepszego wyjścia. Lekarz dobija pacjenta, dyrektor dobija interes, sensacje świat obiegają, a naprawdę nie wiesz, co jest. Młody zjada starszego i wtedy przestaje być młody. Słuszny pożera innego – wieczny łańcuch pokarmowy.”

Kuba Sienkiewicz (1961) polski muzyk i lekarz

Wywiady i rozmowy
Źródło: Kubatura, czyli elektryczne wagary, 2015

O piwie , O rodzicach , O nienawiści , O dzieciach

„Pracuję w języku polskim jako pisarz i kocham wyrazy, słowa polskie, jak rzeźbiarz kocha swoją glinę, plastelinę czy marmur; jak malarz kocha swój karmin, błękit, popielatość czy róż.”

Stanisław Mackiewicz (1896–1966) premier Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Wychodźstwie

Zielone oczy
Źródło: s. 36

Kochać się , O języku słowackim

„Nigdy nie byłem zwolennikiem szkoły mesjanistycznej ani poglądów historyków, pisarzy i publicystów utrzymujących, że Polacy są najdoskonalszym narodem na świecie. Oczywiście, że Polacy, jak wszystkie wielkie, historyczne narody, posiadają i cnoty, i wady, a nasza kariera narodowa, od XVII wieku wciąż tocząca się w dół, wskazywałaby nawet, że wady górują nad zaletami. A jednak, charakteryzując Polaków, jedną cechę uznać należy za pewnik, za aksjomat. Byliśmy zawsze narodem kochającym wolność, i to nie tylko wolność narodu, lecz i wolność człowieka; despotyzm nigdy nie miał u nas powodzenia.”

Stanisław Mackiewicz (1896–1966) premier Rządu Rzeczypospolitej Polskiej na Wychodźstwie

Lady Makbet myje ręce

O wolności , O wieku

„Łukaszenka to spryciarz, polityczne zwierzę, jest w stanie przechytrzyć europejskich polityków, którzy z bezsilności mnie, pisarkę, proszą o radę. Ale ci politycy rozumieją, że rewolucję muszą zrobić sami Białorusini.”

Alaksandr Łukaszenka (1954) białoruski polityk, prezydent

Autorka: Swiatłana Aleksijewicz
O Alaksandrze Łukaszence
Źródło: Grzegorz Lisicki Swietłana Aleksijewicz: Białorusi grozi zniknięcie http://warszawa.wyborcza.pl/warszawa/1,54420,9616566,Swietlana_Aleksijewicz__Bialorusi_grozi_znikniecie.html, wyborcza.pl, 18 maja 2011.

O zwierzętach

„Gdy przybyliśmy do obozów odwiedzić ocalonych, byliśmy Amerykanami, byliśmy żydowskimi pisarzami – wyjeżdżamy stąd jako żydowscy dipisi – jest to tytuł, z którego jesteśmy dumni.”

H. Lejwik (1888–1962) żydowski poeta i dramaturg piszący w języku jidysz

Mit der szejres-haplejte, 1947
Źródło: H. Lejwik, Golem, op. cit., tłum. Sebastian Matuszewski, s. 296–297.

„Jak w takim eutanazyjnym świecie odnajduje się literatura? Literatura, przy której trzeba myśleć, a skomputeryzowanie codzienności niestety wypiera myślenie, zaś łatwość i dostępność klawiatury oraz drukarki powoduje, że jak do niedawna każdy czuł się lekarzem (wystarczy znaleźć się w jakiejkolwiek przychodni, by ze zdumieniem stwierdzić, że w kolejce do lekarza czekają nie pacjenci a grupa ekspertów), teraz czuje się i pisarzem. Indolencja twórcza boleśnie odsłania brak oczytania, ale przy tak nadwyrężonym kręgosłupie moralnym niespecjalnie jest to przyjmowane czy też brane pod uwagę. Pragnienie ujrzenia swego nazwiska na okładce książki staje się przez twórców, zbiorowej narodowej makulatury, pragnieniem ponad.”

Ewa Klajman-Gomolińska (1966)

Nędznicy. Podróż międzyplanetarna. Dygresje eseistyczne
Źródło: Literatura w eutanazyjnym świecie

O literaturze , O myślach , O myśleniu , O książkach

„Gdy ją poznałem, rozpoczynała chyba pracę w Bibliotece Narodowej w Warszawie, zdrowotnie poważnie już dotknięta ograniczeniami wynikającymi z długoletniej choroby serca i przedwcześnie postarzała: w wieku czterdziestu kilku lat wyglądała na starą kobietę. Duchem jednak pozostawała młoda, a jej kilkudziesięcioletnie zaangażowanie w kontaktach ze środowiskami ideowymi młodzieży syjonistycznej w przedwojennej Polsce i w warunkach okupacji na terenach okupowanych przez Związek Sowiecki, przez Litwę, przez Niemców, składały się na dorobek godny sensacyjnego filmu czy pióra wielkiego pisarza.”

Władysław Bartoszewski (1922–2015) polski polityk, działacz społeczny, historyk

o Irenie Adamowicz, Sprawiedliwej wśród Narodów Świata .
Źródło: Irena Adamowicz – osobowość niezwykła [w:] Larissa Cain, Irena Adamowicz. Sprawiedliwa wśród Narodów Świata, wyd. W Drodze, Poznań 2011, ISBN 9788370337544, s. 6–7.

O kobietach , O młodzieży , O chorobach , O wieku

„Walka o sprawiedliwość społeczną, poparcie dla rodzącego się ruchu robotniczego były wyraźne w utworach pisarzy żydowskich, szczególnie u Pereca i An-skiego. Literatura żydowska w jidysz miała ogromny wpływ na świadomość młodszego pokolenia Żydów w procesie ich sekularyzacji. (…) literatura w jidysz, z która zetknąłem się jeszcze jako chłopiec, miała również wpływ na rozwój moich poglądów społeczno-politycznych, na mój stosunek do biednych i uciskanych, którzy wprawdzie nie zawsze mają rację, ale zawsze mają prawo do żądania lepszych warunków życia i pracy.”

Włodzimierz Herman (1937) polski reżyser teatralny

Mój dybuk. W poszukiwaniu tożsamości: drogi, bezdroża, dygresje
Źródło: s. 214–215.

O literaturze , O sprawiedliwości , O walce

„Pisarze zajmujący się fantastyką naukową mają szczególne powinowactwo z dystopią. Wiecie czym jest utopia? Nazwa wywodzi się od greckiego słowa oznaczającego dobre miejsce.”

Isaac Asimov (1920–1992) amerykański pisarz

Jest to zatem miejsce, gdzie wszystko doskonale działa, wszyscy są szczęśliwi, a dobroć i uprzejmość panują powszechnie. Opowiadania o utopiach są niezmiernie nudne. Gdzie jest niebezpieczeństwo? Gdzie wątpliwości?
Dystopia (złe miejsce) jest oczywiście czymś, gdzie wszystko jest koszmarne i nieprawdopodobnie złe.
Źródło: notka do jednego z opowiadań

„Który z wybitnych twórców SF miał świra? Lista zaczyna się i kończy na Philipie K. Dicku. Co prawda, manie Dicka należały do wyjątkowo malowniczych, rozbudowanych i barwnych. Ale cóż to jest jeden Dick wobec całych legionów pisarzy – wariatów, samobójców, erotomanów i zboczeńców?”

Rafał A. Ziemkiewicz (1964) polski pisarz

Źródło: RAZ Prawą (w:) „Miesięcznik. Biuletyn informacyjny ŚKF” nr 147, 31 maja 2002

O wariatach , O prawdzie

„Pan mówi, że należy zbliżyć się do Niego i powrócić do domu, do Boga. Na nieszczęście ludzie nie wiedzą, kim jest Bóg i czy mogą do Niego powrócić. Z tej racji są niczym zwierzęta. Modlą się o chleb powszedni, ale zapytani o Boga nie potrafią nic na Jego temat powiedzieć. Kogo więc proszą? Czy modlą się do powietrza? Jeśli przedkładam jakąś prośbę, musi istnieć adresat. Tymczasem ludzie nie mają pojęcia, do kogo ani gdzie tę prośbę skierować. Twierdzą, że Bóg jest w niebie. Ale na niebie jest także wiele ptaków. Czy one są Bogiem? Wiedza o Bogu jest niewielka lub żadna. Chociaż idee na temat Boga to brednie, ich pomysłodawcy pozują na uczonych, pisarzy i filozofów. Jedynymi prawdziwie wartościowymi książkami są pozycje w rodzaju Śrīmad-Bhāgavatam i Bhagavad-gīty.”

Bhaktiwedanta Swami Prabhupada (1896–1977) duchowny hinduski

Nauki Królowej Kuntī
Źródło: Ibidem., s. 124–125.

O wiedzę , O ptakach , O Bogu , O nieszczęściu

„Pisząc kryminał, trzeba być jak iluzjonista – przyciągać uwagę czytelnika, ale jednocześnie nim manipulować. Starać się zwrócić uwagę na prawą rękę, aby coś po kryjomu zrobić lewą. I tak jak iluzjonista pisarz musi zawsze być o krok przed czytelnikiem, by go zaskoczyć. Oczywiście nie za bardzo, bo czytelnik nie lubi wychodzić na głupca.”

Jo Nesbø (1960)

Źródło: Powieści Jo Nesbo - kryminały jak religia , newsweek.pl, 3 stycznia 2014 http://www.newsweek.pl/kultura/jo-nesbo-wywiad-z-autorem-kryminalow-newsweek-pl,artykuly,276983,1.html

„Adolf Rudnicki, autor Czystego nurtu, był dla mojego pokolenia jednym z najważniejszych pisarzy polskich. Zwłaszcza w opowiadaniach pisanych tuż po wojnie opisał prawie wszystko to, co dziś na nowo odkrywają literaccy specjaliści od Holocaustu. Zaś w latach 80. miał triumfalny come back, gdy w kilku eseistyczno-wspomnieniowych książkach dokonał bardzo przenikliwego rozliczenia postaw intelektualistów swego pokolenia (w tym własnej) wobec komunizmu. Za życia nie narzekał też na brak uznania, ba – w latach 50. i 60. XX wieku był (jak na ówczesne standardy) kimś w rodzaju warszawskiego, literackiego celebryty.”

Piotr Bratkowski (1955) polski poeta, krytyk literacki i publicysta

Źródło: Mała dziewczynka, wielki pisarz i starzejący się dziennikarz patrzą na getto http://www.newsweek.pl/kultura/adolf-rudnicki-wielki-pisarz-patrzy-na-getto,artykuly,355602,1.html, newsweek.pl, 22 stycznia 2015.

O wojnie , O książkach , O wieku

„Wszyscy, którzy znali tę pisarkę, wspominają ją jako człowieka wielkiej i ufnej wiary, szlachetnego serca oraz nieopisanej wręcz dobroci, przejawiającej się szacunkiem wobec innych ludzi i bezgranicznym poświęceniem dla bliźnich, jako oddaną sprawom narodowym patriotkę.”

Zofia Kossak-Szczucka (1889–1968) pisarka polska

Autorka: Teresa Mazurowa, Najmilsi Młodzi Czytelnicy, [w:] Zofia Kossak, Topsy i Lupus, Lublin 2012, s. 6.
O Zofii Kossak-Szczuckiej

O ludziach , O wierze , Serce

„W Beskidach widzianych oczami Kossak-Szczuckiej nie ma degradacji środowiska, jakiegoś fatum-siły niszczącej, nawet biografia pisarki też jakoś się dobrze składa z elementów pozornie niezdolnych do złożenia: po powrocie z emigracji, gdy mimo wysiłków nie udaje się Szatkowskim doprowadzić do odbudowy domu-dworku, mieszkają kątem w domku ogrodnika, a później zostają jego jedynymi lokatorami. To tu, w tym małym budyneczku, powstaną najciekawsze książki!”

Zofia Kossak-Szczucka (1889–1968) pisarka polska

Autorka: Renata Jochymek, Zofia Kossak-Szczucka na beskidzkiej ziemi http://bazhum.muzhp.pl/media//files/Annales_Universitatis_Paedagogicae_Cracoviensis_Studia_Historicolitteraria/Annales_Universitatis_Paedagogicae_Cracoviensis_Studia_Historicolitteraria-r2007-t7/Annales_Universitatis_Paedagogicae_Cracoviensis_Studia_Historicolitteraria-r2007-t7-s111-123/Annales_Universitatis_Paedagogicae_Cracoviensis_Studia_Historicolitteraria-r2007-t7-s111-123.pdf, „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis. Studia Historicolitteraria”, 7, 2007, s. 117.
O Zofii Kossak-Szczuckiej

O książkach , O wysiłku , O sile , O domu

„Pisarz, malarz, rzeźbiarz to najbardziej wolne zawody na świecie, wszelkie pętanie ich łańcuchami to koniec sztuki.”

Magdalena Parys (1971) polska poetka, pisarka i tłumaczka mieszkająca w Berlinie

Źródło: rozmowa Malgorzaty Kąkiel. Magdalena Parys: Wszyscy są skądś. „Tygodnik Przegląd” 20 listopada 2016

„W Niemczech chodzi się na spotkania z autorami, płacąc za nie, nie ma tygodnia, żeby duże dzienniki nie zamieściły wywiadu z pisarzem, księgarzem, bibliotekarzem, są stałe rubryki poświęcone antykwariatom, bibliotekom, księgarniom. W efekcie powstaje olbrzymi rynek książki. To jest potęga czytelnicza, którą Niemcy budowali długo i systematycznie. I to siłą rzeczy rzutuje na świadomość Niemca; kultura jest przez niego postrzegana jako dobro narodowe. Nikt się nie śmieje z takiej definicji, ponieważ w Niemczech kultura rzeczywiście jest dobrem narodowym.”

Magdalena Parys (1971) polska poetka, pisarka i tłumaczka mieszkająca w Berlinie

Źródło: rozmowa Malgorzaty Kąkiel. Magdalena Parys: Wszyscy są skądś. „Tygodnik Przegląd” 20 listopada 2016

O sile , O książkach

„Znając pański talent nie od dziś, mam nadzieję, że dzięki mojej gazecie zdobędzie pan trzy dobre rzeczy, drogie sercu każdego pisarza: poczytność, pieniądze i powodzenie.”

Kalman Segal (1917–1980) pisarz i poeta polski narodowości żydowskiej

wypowiedź redaktora naczelnego gazety skierowana do narratora opowiadania
Źródło: Siedem wcieleń zbrodni, w: Przygoda w miasteczku, Iskry, Warszawa 1965, s. 104.

O pieniądzach , Serce

„Pisarze i poeci starają się pojąć prawdę o kobiecie, ale do dzisiaj nie zrozumieli tajemnic jej serca. Postrzegają ją albo przez zasłonę żądzy, i wtedy widzą jedynie zarys ciała, albo przez pryzmat nienawiści, i wtedy znajdują w niej tylko słabość i uległość.”

Khalil Gibran (1883–1931) libański pisarz, poeta i malarz

Połamane skrzydła (1912)

O tajemnicy , O kobietach , Serce

„Pisarzem nie zostaje się z wyboru. Trzeba się nim urodzić.”

Gore Vidal (1925–2012) amerykański pisarz, dramaturg, scenarzysta i polityk

„Gromadzę jak najwięcej faktów i przenikam do ludzkich umysłów. Dla pisarza to powinność, dla historyka coś zakazanego, dla biografa coś niewskazanego.”

Gore Vidal (1925–2012) amerykański pisarz, dramaturg, scenarzysta i polityk

„Gdy pisarz musi ukazywać całą prawdę, polityk nigdy nie może jej ujawnić.”

Gore Vidal (1925–2012) amerykański pisarz, dramaturg, scenarzysta i polityk

„Bardzo chciałbym wyreżyserować jego biografię. To jedno z moich marzeń. Wkroczyłbym w zakamarki umysłu tego pisarza z szalonego okresu, gdy napisał Ubika i trylogię V. A. L. I. S.”

Ari Folman (1962)

Mimo to uważam, że Lem to lepszy pisarz. Polski klasyk napisał w jednym z listów, że Dick był jedynym wartościowym amerykańskim pisarzem SF. Autor Raportu mniejszości uważał zaś, że ma do czynienia ze spiskiem CIA.
o Philipie K. Dicku
Źródło: Michał Hernes, GDYNIA 2013. Ari Folman: Ekranizując arcydzieło musisz sobie pozwolić na swobodę http://stopklatka.pl/-/72765115,gdynia-2013-ari-folman-ekranizujac-arcydzielo-musisz-sobie-pozwolic-na-swobode, stopklatka, 13 września 2013.

„Sądzą państwo zapewne, że powieściopisarze pracują zawsze według ściśle ustalonego planu, więc przyszłość zapowiedziana przez rozdział pierwszy musi być nieuchronnie teraźniejszością w rozdziale trzynastym. Powieściopisarze piszą jednak dla niezliczonych i najrozmaitszych powodów: dla pieniędzy, dla sławy, dla recenzentów, dla rodziców, dla przyjaciół, dla ukochanych, z próżności, z pychy, z ciekawości – podobnie jak dobrzy stolarze lubią robić meble, jak pijacy lubią pić, jak sędziowie lubią sądzić, jak Sycylijczycy lubią wygarniać z dubeltówki w plecy wroga. Mógłbym ułożyć całą księgę tego rodzaju powodów i pobudek, a wszystkie byłyby autentyczne, choć oczywiście nie dla każdego pisarza. Tylko jeden powód wszyscy mamy wspólny: pragniemy tworzyć światy równie rzeczywiste jak ten, który jest (albo był), lecz zarazem od niego odmienne.”

John Fowles książka Kochanica Francuza

Dlatego nie możemy planować. Wiemy, że świat nie jest maszyną, lecz organizmem. Wiemy również, że świat stworzony rzetelnie musi być niezależny od swego twórcy – zaplanowany świat (taki, w którym widać wyraźnie, że go zaplanowano) to świat martwy. Gdy nasze postacie i wydarzenia przestają nas słuchać, wtedy dopiero zaczynają żyć prawdziwym życiem.
Kochanica Francuza
Źródło: s. 114, 115

O piciu , O rodzicach , O przyszłości

„Opis: ostatnie słowa cesarza według pisarzy chrześcijańskich.”

Julian Apostata (331–363) cesarz rzymski

Galilaee, vicisti! (łac.)
Słowa przypisane Julianowi Apostacie

Cytaty na temat pisarz strona 4

Cytaty na temat pisarz
strona 4