Cytaty na temat nuda

„Nieustanne starania obliczone na usunięcie cierpienia nie dają nic poza zmianą jego postaci. Pierwotnie jest nią brak, nędza, troska o zachowanie życia. Jeśli udało się wyrugować ból w tej postaci, co bardzo trudne, to natychmiast pojawia się on w tysiącu innych (…). Jeśli nie może pojawić się w żadnej innej postaci, to przychodzi wreszcie w smutnej, szarej szacie przesytu i nudy (…). Jeśli wreszcie uda się tę spłoszyć, to trudno będzie nie wpuścić znowu cierpienia w jednej z poprzednich postaci i w ten sposób taniec zaczyna się od początku.”

„Wydaje się to takie oczywiste, że ja, że my, jesteśmy żywi, a jednak obawiam się, że nazbyt często i zbyt łatwo zapominamy o ważności tego prostego faktu. Tak łatwo jest zapomnieć, że naprawdę żyjemy, a przynajmniej doceniać, że się naprawdę żyje, że można obserwować każdy wschód słońca i cieszyć się każdym jego zachodem.
A przez wszystkie te godziny pomiędzy nimi, oraz przez wszystkie godziny po zmierzchu, można robić, co się chce.
Łatwo jest przegapić możliwość, że każda osoba, której ścieżka zetknie się z twoją może stać się wydarzeniem i wspomnieniem, dobrym bądź złym, aby wypełniać godziny doświadczeniem zamiast nudy, aby przełamywać monotonię mijających chwil. Te stracone chwile, te identyczne godziny, rutyna, są wrogiem, są małymi obszarami śmierci w obrębie życia.
[…]
Wszyscy umieramy, w każdej chwili, która mija każdego dnia. Nie da się uciec przed tą prawdą istnienia. Prawda ta może nas sparaliżować strachem lub nasączyć niecierpliwością, pragnieniem odkrywania oraz doświadczania, nadzieją – nie, żelazną wolą! – znajdywania wspomnień w każdym czynie. Aby być żywym, pod światłem słońca lub światłem gwiazd, w pogodzie pięknej lub burzowej. Aby tańczyć na każdym kroku, czy to w ogrodach pięknych kwiatów, czy w głębokich śniegach.
Młodzi znają tę prawdę, o której zapomniało tak wielu starych, a nawet w średnim wieku. Na tym polega źródło gniewu, zazdrości, jaką tak wielu żywi wobec młodych. Tak wiele razy słyszałem powszechne żale: „Gdybym tylko mógł się cofnąć do tego wieku, wiedząc to, co wiem!”. Słowa te wzbudzają we mnie wielkie rozbawienie, bowiem naprawdę powinno to brzmieć: „Gdybym tylko mógł odzyskać pożądanie i radość, jakie znałem wtedy!”.”

„Film to życie, z którego wymazano plamy nudy.”

„Trzeba przełamać stereotyp, że opera to nuda i wycie. Pójść na spektakl, ale nie wybierać najtrudniejszego repertuaru. Zacząć od współcześnie podanej klasyki.”

„W socjalizmie trzeba było walczyć ze zniewoleniem zewnętrznym. Kapitalizm jest mniej groźny. W wolnym kraju, gdzie za poglądy nie idzie się do więzienia, gdzie można wszystko mówić i robić, trzeba się za to zmagać z ograniczeniami wewnętrznymi i znaleźć mądrą odpowiedź na pytanie, co zrobić z wolnością. Inaczej może okazać się wielką nudą.”

„W logice tkwi zawsze pierwiastek nudy.”

„Praca oddala od nas trzy wielkie niedole: nudę, występek i ubóstwo.”

„Wiem, że nuda zabija związki. Ani przez sekundę nie czułem nudy z moją żoną i ona mam wrażenie też nie. Zawsze jest tak, że emocje gasną, ale cały czas trwa związek duchowo emocjonalny. I on cały czas inspiruje, cały czas kręci. Człowiek wstaje rano i jest ciekaw, co ona powie. Po prostu. Zwyczajna rzecz. Nie ma tak, że ktoś cię znudzi, to mówisz danke. To ja sobie znajdę nową lalkę i będę się bawił. Nie ma tak, bo wtedy człowiek zostaje z szeregiem lalek albo ze wspomnieniami o nich. Do człowieka trzeba się dogrzebać, doskrobać. To nie jest tak, że jak cię żona zmęczy, znudzi to jest koniec. Wystarczy chwilę przeczekać i już jest dobrze.”

„Alkohol jest w ścisłej korelacji z biedą i brakiem szans. Jest tani, dostępny nawet dla bezrobotnych. Bezrobocie to nie tylko nuda, brak zajęcia, niska samoocena. To też podatność na sięganie po butelkę. Z drugiej strony – rynek nie przepada za alkoholem. Zlikwidował zasadę, że można pić długo i nie ponosić za to żadnych konsekwencji. Dawniej w brygadzie, gdy jeden był pijany we wtorek, to brygada go kryła, a w środę odrabiał. I tak dalej. Dziś ludzie nie chcą za kogoś pracować, a i przedsiębiorcy wyrzucają za pijaństwo, bo spada wydajność. Nie da się być efektywnym, przychodząc do pracy na permanentnym kacu. Gospodarka rynkowa zniszczyła status pijanej świętej krowy, dobrze zadomowiony w PRL.”

„Być może nową erę ludzkości otwierają nie bronie atomowe i podróże międzyplanetarne, ale psychedelic drugs jako zapowiedź masowych, demokratycznych środków przeciwko nudzie.”

„Wspomniałem złote światło Kocevskiego Rogu i nie mogłem się uwolnić od myśli, że są miejsca, całe miasta, całe kraje, których treść i forma zaprzeczają przeznaczeniu. Bo jeśli komunizm gdzie indziej był po prostu zbrodnią, to tu, w tym pejzażu, musiał wyglądać na horror pożeniony z idiotyzmem. Idea poczęta w pustych umysłach ze strachu przed pustką przestrzeni została zastosowana w krajobrazie, który wykluczał potrzebę jakiejkolwiek zmiany. Marszałek Tito w białym mundurze wśród palm na promenadzie musiał wyglądać niczym afrykański kacyk. Komunizm był przecież owocem długich, beznadziejnych ziom, gdy umysł zaczynał wariować z nudy i strachu przed samym sobą. Żeby w ogóle bym do pomyślenia, musiał trafić na bezkresną, płaską przestrzeń, na której nic się nie dzieje, i dlatego wszystko może jeszcze się wydarzyć.”

„Cały świat poszatkowany opłotkami i ograniczeniami szybkości, podzielony na strefy, obłożony podatkami i regulacjami prawnymi, a wszyscy zarejestrowani, pod kontrolą, znani z adresu i nagrań. I gdzie tu miejsce na przygodę, no chyba że taką, którą da się kupić? Na kolejce górskiej. W kinie. Przecież wiadomo, że dinozaury nie pożrą dzieci. Publiczność na pokazach próbnych wykluczyła możliwość wszelkich poważnych katastrof. A skoro szansa na realną katastrofę, realne ryzyko, nie istnieje, nie mamy też szansy na realne zbawianie. Realne porywy. Realne podniecenie. Na frajdę. Odkrycie. Innowację.
Prawo, dzięki któremu jesteśmy bezpieczni, to samo prawo skazuje nas na nudę.
Nie mając dostępu do prawdziwego chaosu, nigdy nie osiągniemy prawdziwego pokoju.
Oby nie było gorzej, bo lepiej nie będzie.”

„Piękną jest wieś, nie przeczę, miłe na wsi życie,
Ale też i dokucza ludziom należycie!
Nie wspominam kłopotów, gospodarskich trudów,
Nie liczę klęsk rozlicznych, nie wspominam nudów
Siedmiomiesięcznej zimy, śniegów, zawieruchy,
Ni wiosennych potopów, ni letniej posuchy –
Wszystko to da się przenieść, jeśli człek nie głupi,
Lecz od czego się niczem w świecie nie okupi,
Czego nigdy nie strawi, to owych przeklętych
Sąsiedzkiej gościnności obowiązków świętych.”

„Nuda to skutek defektu wyobraźni, nic więcej.”

„Brzydota, nuda, gloryfikacja banału, co ostentacyjnie eksponują dzieła sztuki ostatniego dwudziestolecia, stanowią – obok nihilizmu w filozofii, anarchii w etyce społecznej i przemocy w polityce – wyraz tej samej, specyficznej sytuacji egzystencjalnej człowieka zachodniego.”

„(…) kiedy komputery staną się twoim jedynym życiem, jedynym totemem odstraszającym klątwę nudy, wtedy prędzej czy później granica między tymi dwoma wymiarami zniknie i postacie z Błękitnej Pustki zaczną pojawiać się w Realu.
Czasem są twoimi przyjaciółmi.
A czasem nie.”

„Wierzę w czynienie dobra. Wierzę w uczciwość. Poza tym walczę ze swoimi potworami, jak każdy. Tak samo się boję. Może trochę bardziej niż moje otoczenie boję się nudy i banalności. W jakiś sposób doświadczam ich codziennie, więc jestem też codziennie zmuszony do tego, żeby w banalnym odkryć niebanalne.”

„Pracownik komputerowy pisze program dla rządu i dla sklepu spożywczego. Ja robiąc różne rzeczy nie nudzę się, a ponieważ znam się już ze sobą 36 lat, to wiem, czego nie lubię. Nudy, kogla-mogla i programu Bezludna wyspa nie lubię.”

„Szczęśliwi ludzie, potraficie zamknąć swe umysły na nieskończoność zimnych głębi wszechświata. Macie to co nazywacie… nudą? To najrzadszy talent we wszechświecie!”

„Pewien cyniczny Francuz orzekł, iż w każdej sercowej sprawie są dwie strony: jedna kocha, druga pozwala się kochać. Prawdziwa miłość może przypaść w udziale damie; może też być przywilejem dżentelmena. Niekiedy zakochany głuptas bierze oschłość za wstyd dziewiczy, tępotę za powściągliwość, kompletną pustkę za czarującą skromność, jednym słowem – gęś za łabędzia. Być może, ta lub owa stroi osła w piękno i chwalę zrodzone we własnej wyobraźni: Podziwia nudę jako męską prostotę, czci egoizm jako szlachetne poczucie wyższości, głupotę traktuje niby majestatyczną powagę i odnosi się do lubego tak jak błyskotliwa i piękna Tytania do pewnego tkacza z Aten. Na naszym świecie nie brak takich komedii pomyłek.”

„Następstwem zwiększania wydajności produkcji jest jedynie zwiększenie konsumpcji oraz poświęcanie ogromnej ilości zasobów i energii na sprawienie, by ludzie pragnęli tego, czego nie mają. Bez tej propagandy (zwanej też reklamą) ludziom nigdy nie przyszłoby do głowy, że mogą pragnąć rzeczy, których pragną. Kapitalizm nakręca spiralę produkcji, konsumpcji i pogoni za dobrami, które mają paradoksalnie luźny związek z rzeczywistymi ludzkimi potrzebami. Ubocznymi skutkami tego procesu są bieda, nuda, lęk i znerwicowanie.”

„Milczenie to nuda głupca i myśl mędrca.”

„Kobieta młoda, która nie weźmie kochanka, umiera z nudów, a około czterdziestki głupieje.”

„I smutek, i nuda. Nikt dłoni nie poda z pomocą.”

„(…) im aktor jest starszy, tym dojrzalszy i gra osoby bardziej skomplikowane psychologicznie. Coraz większe wyzwania. I to jest fajne w tym zawodzie. To, że nie ma miejsca na nudę.”

„Psychoanaliza straciła na znaczeniu nie tylko w sferach burżuazji, ale w nauce, podobnie jak inne uniwersalne pseudonaukowe dogmaty. Kompleksy seksualne przestały być tabu. Już wiele lat temu śmiało poruszyła te zagadnienia „Lolita” Nabokova, którego przyjaciele nazywają Nawznakow. Zahamowania i wstydliwość seksualna ustąpiły miejsca obowiązującej w prozie, teatrze i filmie najbrutalniejszej świniologii i ekshibicjonizmom. Nagość nigdy nie była nieprzyzwoita. Ale nie tylko dla ludzi starszego pokolenia krępujące jest oglądanie stosunków erotycznych na ekranie filmowym, bo gdy kończy się szok, zaczyna nuda. Ostatecznie ilość kombinacji erotycznych i pozycji, i stanowisk jest dość ograniczona w porównaniu z możliwościami intelektualnymi.”

„By żyć w wolności i szczęściu, musisz poświęcić swoje poczucie nudy. Nie zawsze jest to łatwe.”

„Długowieczność może się okazać wątpliwym błogosławieństwem, gdy w życie wkradnie się nuda.”

„Nuda nie jest już moją miłością. Przystępy wściekłości, rozpusta i szaleństwo – których znam wszystkie uniesienia i klęski – całe moje brzemię jest zdjęte. Oszacujemy bez przesady granice mojej niewinności.”

„Wieczne towarzystwo racz im dać
ktokolwiek,
a nuda wiekuista niechaj zgasi światło.”

„Życie biegnie wahadłowym ruchem miedzy bólem i nudą, a są to faktycznie jego ostateczne składniki.”

„Dzień w dzień nuda. Dawniej w łagrze było weselej. To kogoś zabili, to powiesili.”

„Wszyscy byliśmy ogłuszeni nudą. Było rzeczą niemożliwą uciec przed nią, przed jej nieustannym dudnieniem i migotaniem. Niczemu już się nie dziwię. Może ściana była także tylko ostatnią rozpaczliwą próbą jakiegoś umęczonego człowieka, który musiał wybuchnąć albo popaść w obłąkanie.”

„Przyjechali do roboty, żeby w krótkim czasie zapewnić córce studia albo „kupić sobie, ku*wa, samochód”. Naobiecywano im jak zwykle cudów, a tymczasem firma nie wypłaca im zarobków. Więc przychodzą skarżyć się do mnie, anioła prywatnego, sami nie bardzo mogą protestować, nie mówiąc ani słowa po niemiecku. Przychodzą, gdy wysiądzie im komórka albo gdy nie rozumieją wydobywającego się z niej szwargotu. Przychodzą, gdy szantażują ich kumple, zamiast solidaryzować się ze sobą nawzajem. (…) „Tak to jest w tym męskim świecie – mówię. – Wojtku, postaw im stary flachę”. Na to on: „A wie Pani co, ja to bym chyba albo księdzem został, albo do wojska poszedł, ja to bym chciał do Iraku”. Odskoczyłam jak oparzona: „A to dlaczego, na Boga?”. „Ach – tłumaczy chłopak – to adrenalina”. Przypomniał mi się inny znajomy z Polski, który na wieść o interwencji rosyjskiej w Gruzji natychmiast zawiadomił mnie mailowo o swej gotowości bojowej, nie omieszkając opieprzyć za stanowisko Niemców. Bo dla niektórych mężczyzn każda okazja jest dobra, żeby wyrwać się z nudy i frustacji życia, nie tylko wrześniowej. Istnieje dla nich tylko jedna alternatywa: depresja albo agresja. Rwą się do wojny, żeby nie popełnić samobójstwa.
Ludzie, wake me up, gdy świat się, ku*wa, zmieni.”

„Nuda? Co to takiego? W moim indiańskim leksykonie nie ma takiego słowa.”

„Nuda to rezygnacja z marzeń i z ducha.”

„Najgłębsza nuda jest jądrem życia.”

„Jest więc nuda, jak wszystkie uniwersalne ludzkie zjawiska, pochwały godna, ale i niebezpieczna.”

„Ci, którzy znają sztorm, umierają z nudów, gdy panuje wokół spokój.”

„Wydaje mi się, że w wypadku tak specyficznej dziedziny, jaką jest poezja, tkanka tekstu rzadko bywa jednolita. Co więcej, chyba nawet nie powinna być jednolita. Wiersze, które powstają jako efekt programowej organizacji bólu i utraty, zawsze wydawały mi się nieco podejrzane. Nie sądzę zresztą, aby można było stworzyć uniwersalną regułę przetwarzania materii lirycznej, jakiś przepis na wiersz. Podobnie jest zresztą w życiu: czasami się zwierzamy, czasami żartujemy, a czasami po prostu drapiemy się z nudów po głowie. Mam wrażenie, że każdej formie aktywności przypisana jest określona pula możliwych zachowań językowych. Zdaję sobie sprawę, że teraz przemawia przeze mnie pragmatyk, ale takie ujęcie pozwala się zdystansować i trochę odetchnąć.”

„Nuda i pośpiech więcej męczą niż intensywny wysiłek umysłowy czy fizyczny.”

„Nuda (…) to jest coś najgorszego – w kuchni, w życiu, w małżeństwie.”

„Człowiek przeniósł wszystkie cierpienia i męki do piekła, dla nieba nie pozostało już nic poza nudą.”

„Nie rusz tego, co się odmarzyło,
Nie budź tego, co na wieki śpi.
Zbyt mnie wcześnie życie doświadczyło.
Strata złud i nuda wszystkich dni.”

„Tak, Kraków to był nadal trup stolicy, tak samo jak w XIX wieku, gdy przerażał podróżników, którzy do niego przyjeżdżali. Ale wtedy wyglądał jak prawdziwy, porządny upiór zbieranina ruin pięknych niegdyś pałaców i kamienic, pomiędzy którymi snuły się poobdzierane zombie mieszkańców. (…)

A teraz to nadal jest trup, zmumifikowany trup stolicy, tylko że wyszminkowany, ubrany w karnawałowy kostium i elektrowstrząsami zmuszony do pląsania. W środku tego wszystkiego stał Wawel, wawelska katedra, która wyglądała w tym wszystkim jak zaginiona świątynia z Indiany Jonesa, gdzie – jak w winzipowym pliku – leżała zgromadzona cała polska historia. Można tam sobie spacerować między kryptami Kazimierza Wielkiego, Łokietka i Jagiełły i patrzeć z niedowierzaniem, jak te mityczne postaci nabierają realnego wymiaru, jakie musiały być małe, zwykłe, kruche i niedoskonałe. I to wszystko, truchła królewskie, artefakty, całe te narodowe czary-mary, Wawelu wzniosły mur, orły, sztandary, krzyże, kości mamuta wiszące nad bramą katedry, zebrane w jednym miejscu składniki Polski, zutaten, ingredients, które zmieszane razem powinny dać jakiś, jakikolwiek, kurwa, efekt, leżą sobie bezsilnie w pliku wawelskim, wawel. rar, polska. zip, i służą jedynie do kurzenia się i zaczepiania na chwilę znudzonych spojrzeń wycieczek szkolnych i ukrywających ziewanie panów Hubertów i pań Halin, którzy z nudów wybrali się do królewskiego miasta Krakowa w wolny weekend, bo ileż można patrzeć w telewizor, ileż można grilla zjeść, a dookoła nich wszystkich trwa jedna wielka impreza byłego polskiego chłopstwa, które – po wykonanym zgrabnie i niepostrzeżenie wyrzuceniu z kraju szlachty, twórców tego nieszczęsnego narodu, bo na dobrą sprawę nie do końca wiadomo, co się z tą szlachtą stało, cała impreza jakoś się, po prostu, rozpełzła, tysiąc lat historii, ot tak, rozeszło się po domach – samo przebrało się w polskie piórka, samo wskoczyło w pańsko-polskie kontusze i wycinało po trupie swojej dawnej stolicy takie hołubce, o jakich nikomu wcześniej się nie śniło, zredukowawszy ją do roli oberży.”

„Człowiek zrodzony jest, aby żyć w konwulsjach niepokoju, lub też w letargu nudy.”

„W pałacu radzi ci są, bo się nudzą, ale oni z ludźmi nie swego świata żyją tylko z nudów i przez grzeczność… a szczerej dla nich miłości nie mają, bo ich za pośledni rodzaj ludzi nawykli rachować…”

„Gdy piszę, chcę być wolna. Tworząc powieść realistyczną, musiałabym trzymać się faktów i dat. Uwzględniać szczegóły. Ta szczypta magii, którą dodaję, pozwala mi uciec od faktograficznej nudy.”

„Gdzie w was jest to, co tworzy życie, jak można chcieć to życie tworzyć z wami. (…) Jesteście trupami zamkniętymi w dialektycznych formułach i każda niespodzianka losu rodzi się dla was okuta w kajdany. Wasze słowa, nawet wasze czyny, pożal się Boże, nawet zbrodnie (…) są dialektyką pustki, którą zapełnia narkotyk. Bo dla was nawet sumienie stało się narkotykiem, sumienie, które żadnej nawet zbrodni nie potrafi strawić, zepsute sumienie istot słabych, które szukają usprawiedliwienia złego w zemście z zaświatów, sprowadzonych już do rynsztoka. Bo nawet tamten świat żaden dla was już nie istnieje. Nie macie Boga, a chcecie uwierzyć w Szatana, aby was bawił w godzinę śmiertelnej nudy. Jesteście odważni, bo nie znacie głębi strachu, a lęk, który tworzył potworne mity i okrutne religie, jest dla was tym samym co opium albo haszysz. Wolę najgorszych tchórzów niż taką odwagę samobójców oczekujących szczęśliwego przypadku.”

„Nawet ucieczka przed nudą świata ujednoliconego realizowana jest w identycznej formule – gromadzenia dóbr materialnych bądź rozszerzania swej władzy nad innymi.”

„Przeciw nudzie nawet bogowie walczyli daremnie.”

„Nie muszę ciągle chodzić w góry. Jak mam ochotę, to idę, jak nie mam, nie idę. Na tym wolność polega, że robię, co chcę. Nie jestem pod pręgierzem. Nie muszę rano wstać, iść do pracy i siedzieć przed komputerem 12 godzin. Mam, co chciałem, gram, robię to, co kocham, i jest mi to bardzo na rękę. Bo tak naprawdę nie lubię siedzieć długo w jednym miejscu. Jak jestem za długo na Podhalu, to zaczynam czuć znużenie, bo tam się nic nie dzieje. Czas płynie wolniej i w pewnym momencie człowieka dopada nuda. Warszawa z kolei wysysa z człowieka energię, jesteś w wiecznym pośpiechu, stresie, nie możesz złapać oddechu, nie ma tu przestrzeni. Jestem w idealnej sytuacji z tym moim muzykowaniem, bo często wyjeżdżam i zmieniam miejsca. Muzyka daje mi wolność.”

„Po wzniesieniu Kryształowego Pałacu może nastać tylko „krystalizacja” ogółu stosunków (…) Krystalizacja oznacza zadanie normatywnego upowszechnienia nudy i zapobieżenia ponownemu wdarciu się „historii” do posthistorycznego świata. Wspomaganie i chronienie łagodnego odrętwienia to przyszłościowy cel wszelkiej władzy państwowej. W naturalny sposób gwarantowana przez konstytucję nuda przystroi się w szaty projektu: jej psychospołeczna melodia rozpoznawcza to nastrój wymarszu na wyprawę, jej podstawową tonacją jest optymizm. Rzeczywiście, w posthistorycznym świecie wszystkie znaki muszą wskazywać przyszłość, w niej bowiem spoczywa jedyna obietnica, którą bezwarunkowo należy złożyć konsumentom: że komfort nie przestanie płynąć i rosnąć.”

„Cały program się chwieje, gdyż z kojca Casimira pod wozem dochodzi już przez cały czas bez najmniejszej przerwy gdakanie Franceski. Ta cudowna kura nie może doczekać się swego występu. Wyciąga szyję, trzepie skrzydłami, kuli się do desek podłogi i wyczynia ów sympatyczny harmider towarzyszący zazwyczaj zniesieniu jaja, który jest taki miły dla ucha, jeśli się nie wie, że właśnie ten przemożnie rozlegający się wrzask jest numerem Franceski i bynajmniej nie oznacza, że zniosła jajko. Gdakanie Franceski starczyłoby na dobre siedemnaście jajek, ale u Franceski nie ma to żadnego związku, ani zewnętrznego, ani wewnętrznego, ona gubi swoje jajko gdzieś nieuważnie za dnia, pomijając ten fakt milczeniem, o ile go w ogóle zauważa, ale za to właśnie gdacze: wylewnie i w urozmaicony sposób, krótkie urywane gamy, rozwlekłe skargi, szybkie, aż do najwyższych tonacji muśnięte glissanda, dużo tego, a przede wszystkim rozlega się bez przerwy i nader donośnie. Przeważnie na rozkaz, czasem – jak w tej chwili – z nudów, albo, może wskutek termy, niekiedy zaś – sądzę – po prostu z radości życia.”

„Nuda jest chorobą pustych dusz i pustych głów. Życie szybko staje się wówczas straszliwie bezbarwną harówką.”

„Uwielbiam się śmiać, bawić, ale również cenię sobie spokój i ciszę. Mam wrażenie, że bez takich emocji trudno byłoby mi tworzyć, bo jednak sztuka potrzebuje wyciszenia. Staram się znaleźć złoty środek pomiędzy rozrywką a ciszą, żeby nie było nudy i stagnacji. Wydaje mi się, że potrafię go znaleźć.”

„(…) dzieciństwo w teatrze jest bardzo przyjemne. Widzi się wiele ciekawych rzeczy… Do tej pory pamiętam taki moment, gdy po przedstawieniu stałam za kulisami i mogłam na chwilę wejść na scenę. I nagle zrobiło mi się tak jakoś dziwnie… Poczułam, że jestem w naprawdę szczególnym miejscu. Miałam wtedy zaledwie kilka lat, więc to musiało być naprawdę silne uczucie, skoro pamiętam je do dzisiaj! Ale, niestety: gdy w końcu sama zostałam aktorką, to się już nie powtórzyło. Na scenie zawsze towarzyszył mi stres czy skupienie, ale już bez takiego „dreszczu”… Zresztą, na początku, wcale nie chciałam być aktorką. Marzyłam, żeby pracować z dzikimi zwierzętami. Najpierw myślałam o ogrodzie zoologicznym, ale później, gdy pojawił się serial „Elza z afrykańskiego buszu”, moje aspiracje wzrosły. Praca na łonie natury, na sawannie… To dopiero wyzwanie! A potem ktoś mi uprzytomnił, że jak już skończę zoologię, to prawdopodobnie będę uczyć w szkole. No i jakoś mi przeszło… Później był okres, gdy bardzo lubiłam malować. Ale przełomowy moment nastąpił, gdy miałam anginę i nie chodziłam przez to do szkoły. Z nudów zaczęłam sobie nagrywać na magnetofon wiersze. I tak mnie to wciągnęło, że rok później zdawałam do szkoły teatralnej!”

„Polacy zaczęli oglądać rodzime kino i chyba wciąż lubią polskie filmy. Trzeba tylko dobrze opowiedzieć historię. Oprócz tego, że będzie ona ważna musi być sprawnie i mądrze pokazana na ekranie. Zajmijmy się profesjonalnym opowiadaniem fabuły, doceniajmy widzów i tyle. Nie skazujmy ich na ekranową nudę.”

„Każdy wędrowiec, choć wybrał swój los i nie zamieniłby do na inny, ma taką chwilę, kiedy przechodząc przez wieś o zmierzchu i widząc przez okno izbę, gdzie rodzina zasiada do stołu w kręgu lampy, odczuwa strach przed przyszłością żal za przeszłością i niepewność, czy wybrał właściwie. Wtedy chciałby rzucić w szybę kamieniem. Na pozór po to, by zniszczyć obraz, który uważa za głupi i niedorzeczny. A naprawdę po to, żeby dodać sobie odwagi. Nie wie, że jednocześnie ktoś obserwuje go z głębi domu. Ktoś, kto widząc włóczęgę, zazdrości mu wędrówki, bo sam siedzi przez całe życie w tej samej izbie, ciepłej i przytulnej, ale za to w bezruchu i nudzie. I ten ktoś ma ochotę wyjść przed dom i rzucić w wędrowca kamieniem. Pozornie z oburzenia na niemoralne, bo bezpłodne życie włóczęgi, a naprawdę z zawiści i zemsty za swoją nudę. Dwa mijające się w locie kamienie – więc po co nimi rzucać? Lepiej niech każdy schowa swój kamień do swojej kieszeni. Po co wymieniać jeden kamień na inny? Dwa takie same kamienie.”

„Jestem przekonany, że lata szkolne są najbardziej nieszczęśliwymi z całego okresu egzystencji ludzkiej. Są pełne nudy, niezrozumiałych zadań, nowych i nieprzyjemnych obrządków oraz brutalnego pogwałcenia zdrowego rozsądku i przyzwoitości.”

„Nienawidzę nudy. Wkurza mnie, gdy ludzie narzekają i mówią, że nie wiedzą, co mają dzisiaj robić. Jest przecież tyle fajnych miejsc do zobaczenia, tyle ciekawych muzeów do zwiedzenia, fantastycznych książek do przeczytania.”

„Tyle razy byłem tematem czołówek w gazetach, ze wystarczy tego na pięć żyć. Teraz lubię nudę. Nuda jest dobra.”

„Idąc w gościnę, nie zabieraj ze sobą nudy.”

„Nuda? To dla innych!”

„Nuda jest siostrą rozpaczy.”

„W tym zawodzie [aktora] fantastyczne jest to, że jednego dnia możesz zagrać słabą i skrzywdzoną kobietę, a drugiego silną panią prokurator, która sama kieruje swoim życiem. Ta mnogość możliwości bardzo pociąga i zabezpiecza przed nudą. Jednak egzamin do szkoły potraktowałam jak przygodę – startowałam bez przygotowania i nie liczyłam na to, że się dostanę…”

„Delikatność – nierozłączna podobno z miłością, stanowi czasem jej urok, ale częściej nudę.”

„Tam, gdzie są ludzie piękni, jak wiersze,
Spokojni, jak lustro,
Ze swoją niezmierzoną tęsknotą
Ci leniwi, których miłość odbito
Kobieta z blednącą tęczówką czoła?
Przyniosłabym im kwiaty.Myślę o tym przyjacielu, zbyt poniesionym przez muzykę,
Który zamienił w gry
I zrobił grę nudy,
Tego zbyt poruszonego twarzami,
Który odwrócił swą twarz do ściany, i tego niesamowitego kłamcy,
Który w końcu zmienił się w prawdę.”

„(…) rokoko to przede wszystkim bezinteresowny wdzięk i harmonia małych form, kapryśnych linii, pastelowych kolorów, gra czarujących słów, pikantnych sformułowań, migotliwych masek. To swobodne piękno, bez obciążeń moralnych, bez celów dydaktycznych. Ma tylko uczynić życie słodszym, ciekawszym, może nawet ekscytującym. Ma oddalić nudę i niepokój.”

„Nikt nie popełnia czynów ostatecznych pod wpływem marzeń sennych czy nudy.”

„Nuda jest przez to tak tragiczna, że jest zaprzeczeniem możliwości szczęścia.”

„Ludzie bez przerwy tak robią. Mówią, że nastolatki biorą narkotyki z nudów. Albo z powodu presji rówieśników. Albo dlatego, że, bo ja wiem, odbierają zakodowane wiadomości, czytając magazyn wspak czy coś w tym rodzaju. Podzielę się z wami odrobiną azjatyckiej mądrości: potrzeba wielu sznurków, żeby zrobić sieć na ryby. A jeśli jednego sznurka zabraknie, niczego nie złowisz.”

„Jestem szczęśliwy, gdy biegnę na spotkanie czy przyjęcie. Najgorsza jest nuda. Nie znoszę takiego stanu.”

„Poczuł, że rozumie nudę tego życia, gdzie każda dróżka była improwizacją i gdzie znaczną część czasu poświęcało się na pilnowanie własnych kroków.”

„Aby nuda była przyjemna, musi istnieć coś, z czym można ją porównać.”

„Lubić czytanie – to znaczy godziny nudy, które człowiek miewa w życiu, zmieniać na godziny radości.”

„Nie ma nic bardziej względnego niż piękno. Jedna róża to piękno. Dziesięć róż to coś drogiego. Sto róż to nuda.”

„Kto kocha, często doznaje zawodu, często cierpi i jest nieszczęśliwy; ale kocha; i kiedy znajdzie się na krawędzi grobu, obraca się, aby spojrzeć wstecz i powiada: Często cierpiałem, myliłem się niekiedy, ale kochałem. To ja żyłem, a nie sztuczna istota wylęgła z mej pychy i nudy.”

„(…) nuda to przyjemna odtrutka na strach.”

„Dość! – dość żyłem nie sobie…
Duszno, ciasno jak w grobie
Żyć zamkniętym, w ścian czterech niewoli…
Mnie tu nuda zabije!…
Ha!… tam chyba ożyję,
Gdzie powietrza… gdzie stepów do woli.”

„Gdy dokucza mi nuda, wspominam czasy, gdy byłem rewolucjonistą.”

„Nie wiem, na co mi to było. Chyba z nudów. Może jakbym sobie odpuścił sprawę Katarasińskiej, to teraz spokojnie bym sobie żył.”

„Biała nuda usiadła w kucki na czarnym dywanie i podaje mi fajkę nabitą antypiryną.”

„Dziś – pierwsze nasze myśli są zwątpieniem,
Nudą, szyderstwem, wstrętem i przeczeniem.”

„A u was nuda i bieda,
myszy, deszcz i Polska.”

„Prawdziwa miłość jest czymś wyjątkowym, zdarza się mniej więcej dwa albo trzy razy na wiek. Poza tym jest próżność lub nuda.”

„Góry dają wszystkim to, o czym marzą: poczucie wartości, ukojenie, nasycenie, rozrywkę i natchnienie. Oduczają przywar, wypełniają nudę i pustkę otuchą i nadzieją.”

„Myślę, że nawet w wieku 60 lat nie poczuję się „spełniona”. Należę do osób, które nie znoszą nudy i które wciąż szukają nowych wyzwań.”

„Stół biesiadny to jedyne miejsce, gdzie człowiek nigdy nie zazna nudy przez pierwszą godzinę.”

„Nuda i strach uczą – ale dopiero, gdy miną.”

„Zostałeś sam z Józefem Piłsudskim o nadpalonych nieco wąsach, paliliście fajki, patrzyliście na show przed Pięknym Psem i zaczęliście, z nudów, gadać o Rosji, bo jak nie ma o czym gadać, to zawsze jest dobrze pogadać o Rosji.”

„Nuda – to flet, na którym diabeł wygrywa nam swe ulubione melodie.”

„Dziś wydaje się nadzwyczajne, iż surowe na pozór wymagania Jezusa dostarczyć mogły tyle radości, a powrót do pogańskiej swobody obyczajów pogrąża zachodnią cywilizację w mroku przygnębienia i nudy. Czy Skandynawia rozbrzmiewa śmiechem szczęścia? Czy brodatą i rozebraną z biustonosza rewolucję kalifornijską zdobią wawrzyny uśmiechu, czy ich taneczny korowód przetacza się przez dzikie doliny? Czy uniwersyteckie dziedzińce dźwięczą radosną pieśnią i skrzą się dowcipem? Nie wydaje mi się. Choć nie potrafię wyjaśnić, doświadczyłem i wiem, że świat porzucony zaczyna lśnić wszystkimi swymi barwami, kształtami i dźwiękami jak nigdy przedtem; oczy zwrócone ku niebu widzą każdą tkankę ciała, fałdę sukni, całe ziemskie piękno tak wyraźnie, jak nigdy nie potrafi nikt, kto zwrócił wzrok ku ziemi; i że miłość, która wolna jest od żądzy posiadania, miłość o pustych rękach, wolna od żądła egoizmu i od żaru krwi, błyszczy jak wschodzące słońce, przepełniające świat ciepłem, światłem, zachwyceniem.”

„Książka to cudo promieniste, to złota iskierka, to okruch serca, to promień wieczystego słońca, co świeci na drodze we wieczność. Ona jest z nami, kiedy jest smutno, i śmieje się razem z nami. Bez niej wyglądałoby nasze życie jak lodowa pustynia, twarda, straszna i śmiertelna, życie bez marzeń, bez poezji, bez złudzeń, bez tęczy, bez tego, co rzuca blask na jego okrutność. Można w książce cudownej poważnem spojrzeniem dostrzec wszystko, co piękne: duszę tęczową, serce pełne słodyczy, uśmiech piękności niezrównany, wzruszenie aż do łez, współczucie nieskończone, jasność spojrzenia, mądrość serdeczną, cierpienie głębokie, ból niewypowiedziany, smutek prawdziwy. Gdzie nie ma książki, tam w życiu człowieka czyni się zła pustka, której niczem wypełnić nie można, tam bez jej promienia włóczą się mgły i senne opary, rodzi się oschłość i najstraszniejsza choroba duszy: nuda. Człowiek więdnie bez dobrej książki i bez słonecznej jej iluzji, bez przeczystej jej poezji i bez śpiewu jej serca, jak więdnie kwiat bez słońca. Książka naucza serce dobroci i miłości, naucza świętości cierpienia i pogody bólu. Książka to mędrzec łagodny i pełen słodyczy, który puste życie napełnia światłem, a puste serca wzruszeniem; miłości dodaje skrzydeł, a trudowi ujmuje ciężaru; w martwotę domu wprowadza życie, a życiu nadaje sens.”

„Współczesna bajka to sposób na nudę w czasie jazdy samochodem.”

„Umieram z nudów… Mój mąż mnie nie kocha, ale ubóstwia, i obawiam się, że pewnego dnia z tej miłości zwariuje…”

„Dzień, który miał się nigdy nie skończyć. Przygnębienie i nic na horyzoncie. Nuda jest jak choroba, i na nią nie cierpię, ale tamte chwile były najgorsze. „Chyba stanę na głowie i spróbuję zrecyklingować prochy.””

„Wszyscy byliśmy trochę zanarchizowani, nieprzystosowani, bez własnego miejsca. Czegoś tam szukaliśmy. A więc buntowaliśmy się, ale przeciw nudzie. Inaczej niż STS i Bim-Bom. My nie lubimy polityki. I nie zajmujemy się tymi sprawami.”

„Człowiekowi osłoniętemu przed burzami tego świata, wydelikaconemu duchowo, wydaje się, że żyje. Potem czyta książkę (na przykład Kochanka lady Chatterley), wyjeżdża gdzieś albo porozmawia z Richardem i odkrywa, że wcale nie żyje, lecz pogrążony jest w śnie zimowym. Objawy hibernacji są łatwo wykrywalne – pierwszym jest niepokój. Drugi symptom (kiedy hibernacja staje się niebezpieczna i może skończyć się śmiercią), to brak przyjemności. Tylko tyle. Wygląda na niegroźną chorobę. Monotonia, nuda, śmierć. Miliony tak żyją (albo tak umierają), wcale o tym nie wiedząc. Pracują w biurach. Prowadzą samochody. Wyjeżdżają na pikniki z rodzinami. Wychowują dzieci. Potem, pod wpływem napotkanej osoby, książki, zasłyszanej piosenki, następuje jakaś terapia szokowa, to ich budzi i wybawia od śmierci. Niektórzy nigdy nie dochodzą do stanu świadomości. Przypominają ludzi, którzy w śniegu zasypiają na zawsze.”