Cytaty na temat zdumienie (66 cytatów)

„Stałem ze zdumieniem w oku, sny śniąc, jakich nikt z śmiertelnych nie śmiał śnić.”

Edgar Allan Poe (1809–1849) poeta i nowelista amerykański

„Prowadzone za rękę przez Janową, żonę mularza, weszło maleństwo do pięknego salonu pani Eweliny Krzyckiej, wylękłe i zachwycone, drobnymi kroczkami drepczące po śliskiej posadzce, gotowe – stosownie do okoliczności – wybuchnąć płaczem albo i śmiechem. Koralowe usteczka drżały i krzywiły się do płaczu, wielkie, szafirowe źrenice paliły się od zdumienia i ciekawości, a ślicznie wykrojone czoło otaczały gęste, gęste włosy z barwą i gorącymi połyskami ciemnego złota. Była to pięcioletnia dziewczynka, bardzo ładna. Obok prowadzącej ją barczystej i silnej kobiety w swej perkalowej, długiej aż do ziemi sukienczynie przypominała białawego motyla ze zwiniętymi skrzydłami.”

Eliza Orzeszkowa książka Dobra pani

Dobra pani
Źródło: wyd. „Książka i Wiedza”, Warszawa 1949, s. 3 http://www.polona.pl/dlibra/doccontent2?id=26793&dirids=1.

O kobietach , O książkach , O wiedzę , O śmiechu

„Zdumiewa się, i słusznie, cały świat nad nami, nad radami naszymi, (…) zdumiewa się i sama natura, która najmniejszemu i najlichszemu dawszy sposób obrony zwierzęciu, nam tylko samym nie siła jakaś, albo nieuniknione przeznaczenie, ale jakoby z umysłu jakiego nasadzono ujmuje złośliwość. O, dopiero zdumieje się potomność, że po takich zwycięstwach i tryumfach, po tak szeroko na świat rozgłoszonej sławie, spotkała nas teraz, ach, żal się Boże, wiekuista hańba i niepowetowana szkoda, gdy się tedy widzimy bez sposobów i prawie bezradni albo niezdolni do rady.
(…) jeszcze czterdzieści dni i Niniwa zniszczoną zostanie.”

Jan III Sobieski (1629–1696) król Polski i wielki książę litewski od 1674

Źródło: Henryk Olszewski, Sejm Rzeczypospolitej epoki oligarchii 1652–1763, Poznań 1966, s. 26.

O Bogu , O świecie , O naturze , O sile

„Okna Motown Studio wychodziły na park i pamiętam jak patrzyłem przez nie na bawiące się tam dzieci. Przyglądałem im się ze zdumieniem – nie umiałem wyobrazić sobie takiej wolności, takiego beztroskiego życia – i pragnąłem bardziej niż czegokolwiek takiej swobody. Żałowałem, że nie mogę rzucić tego wszystkiego i żyć tak jak one.”

Michael Jackson (1958–2009) amerykański muzyk, kompozytor i autor tekstów

Źródło: autobiografia Moonwalk

O dzieciach , O wolności

„Wzbije się w pierwszy swój lot wielki ptak z grzbietu wysokiej góry, napełniając świat zdumieniem, wszystkie pisma sławą i darząc chwałą niepożytą swe miejsce rodzinne (…).”

Leonardo da Vinci (1452–1519) malarz, rzeźbiarz, architekt, konstruktor maszyn, filozof

Źródło: Anna Klubówna, Krajobraz z tęczą…, op. cit., s. 67, 68.

O świecie , O ptakach

„Alkohol powodował, że czarny materiał stawał się jeszcze bardziej czarny. Zdumiało ją to. Zanotowała w swoim dzienniku: „Wódka działa na materiał tak jak na ludzi.””

Alice Sebold książka Nostalgia anioła

Nostalgia anioła

O ludziach , O alkoholu

„Chociaż każdego dnia wisi nad nami nieustannie cień pewnej śmierci, przyjemności i radości życia potrafią być tak wspaniałe, przenikać nas tak głęboko, iż serce gotowe jest chwilami zatrzymać się i przestać bić ze zdumienia.”

Dean Koontz książka Opiekunowie

Źródło: Opiekunowie (1987), tłum. Mirosław Kościuk

O śmierci , O przyjemności , Serce

„Najlepsza żona, to taka, która słucha nas z zainteresowaniem i uwagą, pojmuje ze zdumieniem, zapamiętuje z trudem, niczemu się nie dziwi i zapomina z łatwością.”

Stefan Pacek (1938)

O zapominaniu

„Trzynaście razy wychodziłyśmy z różnych zasypanych i rozbitych domów i zawsze cało. Wszędzie ginęli ludzie, a my pozostawałyśmy nietknięte. Przeżywałyśmy ciągłe zdumienie, dlaczego Matka Boża nas osłania? I stale odpowiedź była ta sama – dla Sprawy Bożej, dla naszego powołania i dla Ojca. I utrwalałyśmy sobie w pamięci: życie nasze ma być lepsze i świętsze od najbardziej bohaterskiej, młodzieńczej śmierci w powstaniu. Gdy miałyśmy jakieś polecenie, by pójść ratować ginących ludzi, przynieść pociechę chorym na Mokotowskiej, czy w schronach, gdy trzeba było iść w jakieś niebezpieczne miejsce, pamiętałyśmy, że: „Idziemy na Jasną Górę do Matki Bożej. Byłyśmy skazane na śmierć 6 sierpnia, a jednak Ona nas obroniła. 8 września, w dniu święta Jej Narodzenia, świadomie ofiarowałyśmy swoje życie za Ojca. Bomba padła jako znak, że byłyśmy tak jak wszyscy w powstaniu absolutnie narażone na śmierć, a jednak Matka Najświętsza nas uratowała. Idziemy bowiem na Jasną Górę!” To było tak krzepiące, że najcięższe misje mogłyśmy podejmować i biec w najbardziej niebezpieczne miejsca bez lęku, w tym poczuciu, że idziemy do Niej. Nieraz opanowywał nas ogromny strach, ale wtedy wystarczyło powiedzieć sobie wspólnie lub w swojej duszy: „Idziemy na Jasną Górę!””

Maria Okońska (1920–2013)

I natychmiast wracała odwaga.
Źródło: Maria Okońska, Wspomnienie z powstania warszawskiego, op. cit., s. 122–123.

O życiu , O śmierci , O ludziach , O strachu

„Narodziny miłości przypominają okres niemowlęctwa i napawają nas radosnym zdumieniem…”

Michalina Wisłocka (1921–2005) polska lekarka-seksuolog

O narodzinach

„Pani Allen należała do tego licznego grona kobiet, których towarzystwo nie budzi żadnych innych uczuć prócz zdumienia, że znaleźli się na tym świecie mężczyźni zdolni do tego stopnia je polubić, by się z nimi ożenić.”

Jane Austen książka Opactwo Northanger

tłum. Anna Przedpełska-Trzeciakowska
Opactwo Northanger (1818)

O kobietach , O mężczyznach , O emocjach

„Pan Szot – zaczął Mrozowski, wskazując na mnie – pływa wprawdzie szybko, ale…
– Ja się nazywam Szot – przerwała mu Ewa. – To jest pan Joachim.
– Przepraszam najmocniej – zmieszał się – myślałem o panu, panie Joachimie…
– Joachim to nazwisko – wtrąciłem – jest nieodmienne…
– Istotnie, istotnie – zatarł nerwowo ręce – jeśli więc chodzi o błędy popełnione przez pana Joachim…
– Nazwisko jest nieodmienne w wołaczu – uzupełniłem.
– W wołaczu? – zdumiał się. – W wołaczu…”

Zbigniew Kubikowski (1929–1984) polski prozaik i krytyk

powtórzył w zamyśleniu – więc błędy pana Joachim w wołaczu...
Źródło: Sztylet wenecki, Katowice 1972, s. 50.

O myślach , O myśleniu

„Nie podałem się wczoraj do dymisji. To informacje zupełnie nieprawdziwe, nierzetelne. Dzisiaj rano ku mojemu kompletnemu zdumieniu, okazuje się, że w nocy (a poszedłem spać o 10 wieczór) miała miejsce medialna burza w szklance wody. Jestem tym rozbawiony i oczywiście zdziwiony. Premier Tusk odniósł się wczoraj do plotek. Uważam, że nie można komentować plotek i dawać się wpuszczać w kanał komentowania ich. Premier słusznie odmówił i ja będę robił tak samo.”

Jacek Rostowski (1951) ekonomista polski

o swojej rzekomej dymisji.
Źródło: wyborcza.pl, 22 sierpnia 2013 http://wyborcza.pl/1,75248,14473581,Nocne_grillowanie_ministra_Rostowskiego.html

„Można śmiało stwierdzić, że wszelka popularna teologia gustuje niejako w absurdzie i w sprzecznościach. Gdyby teologia nie przekraczała granic rozumu i zdrowego rozsądku, jej doktryny wydawałyby się nazbyt łatwe i powszechne. Z konieczności wzbudzać trzeba zdumienie, otaczać się tajemnicą, zabiegać o niejasność i mrok i dostarczyć podstawy zasłudze tych wiernych wyznawców, którzy szukają sposobności, aby poskromić buntowniczy swój rozum przy pomocy wiary w najbardziej niezrozumiałe sofizmaty.”

David Hume (1711–1776) brytyjski filozof, pisarz i historyk

Naturalna historia religii (1757)

O tajemnicy , O wierze , O pomocy

„W istocie domyślamy się tylko gigantycznej budowli myślowej, jaka mogłaby powstać, gdyby myśliciel usystematyzował swe dociekania badawcze (…). Podziw i zdumienie towarzyszyły drodze życiowej Leonarda. Przewyższał skalę swych współczesnych pod każdym względem, stokrotnie kondensując w sobie tendencje nurtujące epokę i środowisko, w którym żył.”

Jan Białostocki (1921–1988) polski historyk sztuki

o Leonardzie da Vinci.
Źródło: O Leonardo, czemu się tak trudzisz? (1959)

„Jestem głodny – mruknął Jacek.
– Znowu?
– Jak to znowu? – oburzył się. – Zamiast do kuchni zaciągnęłaś mnie do sypialni. Nie wmówisz mi, że to była kolacja.
– Ja ciebie zaciągnęłam? – uniosła brwi w komicznym zdumieniu. – A ty się tak broniłeś, biedaczku… – kpiła.
– Ulka! – krzyknęli oboje zgodnie, gdy dziewczyna bez pukania wpadła jak burza do sypialni.
– Do diabła! – Jacek zmieszany i wściekły naciągał kołdrę na siebie i Beatę. – Czy ty nigdy nie nauczysz się pukać?!
– Wiem, wiem… Beata mogła uprawiać dziki seks z Bradem Pittem, a ty z Angeliną Jolie. Ale skoro to równie prawdopodobne jak to, że jutro pójdę do pracy, to…”

Olga Rudnicka (1988)

machnęła lekceważąco ręką na wymówki brata.
Czy ten rudy kot to pies?

O seksie

„(…) góry są miejscem szczególnym, gdzie wraz ze wzrostem wysokości stopniowo zanika życie. Moment, w którym życie zanika, lub odwrotnie – w którym się ono pojawia, jest źródłem szczególnego objawienia, a zatem pewnego zdumienia i refleksji. (…) Nigdy nie zapomnę chwili po jednej z wypraw, kiedy po 5 dniach samotnego marszu przez lodowce Biafo i Hispar natknąłem się na pierwsze łajno krowie, które poruszyło mnie nieomal do łez.”

Wojciech Kurtyka (1947)

O życiu

„Kiedyś pewien krytyk ze zdumieniem odkrył, że w roli Edka w Tangu Mrożka umiem być groźny. Udokumentował w ten sposób, że nie rozumie, na czym polega mój zawód.”

Krzysztof Kowalewski (1937) aktor polski

Źródło: Małgorzata Piwowar, W teatrze umiem być groźny, „Rzeczpospolita”, 29 sierpnia 2008 http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/w-teatrze-umiem-byc-grozny.html

„I tak jak gabinet w niczym nie przypominał gabinetu, człowiek za stołem w niczym nie przypominał wykładowcy uczelnianego: zmierzwiona szopa czarnych włosów, łobuzerski błysk w zielonym oku zwieńczonym krzaczastą, skrzywioną nieco ironicznie brwią i skórzana łatka w miejscu, w którym powinno się znajdować drugie oko. Widoczna część ubioru (surdut z szarego jedwabiu z czarnymi lamówkami) tylko wzmagała zdumienie Aleksandra. Nie, ten człowiek absolutnie nie wyglądał na wykładowcę: jego miejsce było w jakiejś portowej tawernie sprzed dwóch stuleci, z fajką z jasnego drewna w zębach. Stałby obok butelki rumu i zabawiał publiczność krwawymi opowieściami o piratach…”

José Antonio Cotrina (1972)

Między wierszami

„Orędzie prezydenta, to niespotykana rzecz w polskiej polityce. Przecierałem oczy ze zdumienia i zastanawiałem się czy to Jarosław, czy Lech przemawia na mównicy. Ewidentnie to była propaganda PiSu.”

Eugeniusz Kłopotek (1953) polityk polski

o sejmowym orędziu prezydenta z 22 maja 2009.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/-1,1601784,0,1,prezydent-nie-ma-pojecia-o-ekonomii,wiadomosc.html, 24 maja 2009

„Bo ja zawsze mówiłem – pan Zenek tylko dzięki torbom zachowywał pion. – że z pani to dobra kobieta, nie to, co moja żona, świeć Panie nad jej duszą… – Ależ Panie Zenku! – Beata aż zatrzymała się ze zdumienia na środku parkingu. – Przecież pana żona żyje!!!
– Owszem – zgodził się pan Zenek.”

Olga Rudnicka (1988)

Ale to zła kobieta i muszę się modlić za jej duszę już teraz.
Martwe Jezioro

O duszy , O kobietach

„Jak się pan zapatruje na karę śmierci?
Józef spojrzał ze zdumieniem w oczy Tomaszowi. Potem rzekł:
– Uważam, że nawet w tym pytaniu jest sprzeczność. Kara wyłącza zadanie śmierci, bo zabicie nie jest karą.
– Więc czym jest według pana kara śmierci?
– Morderstwem.”

Sergiusz Piasecki (1901–1964) polski pisarz, oficer wywiadu

Źródło: Dla honoru organizacji. Część 2. Wilno 1942–1943

O śmierci , O karze , Pytanie

„Gdybyśmy robili wszystkie rzeczy, które jesteśmy w stanie zrobić, wprawilibyśmy się w ogromne zdumienie.”

Thomas Alva Edison (1847–1931) amerykański wynalazca

„Ten system Wasza Świątobliwość zna o wiele lepiej, niż my wszyscy. To system kłamstwa, oszustw, niesprawiedliwości, grabieży, karykatury wszelkich idei cywilizacji i porządku. To system egoizmu posuniętego do absurdu, narodowego szowinizmu zupełnie szalonego, nienawiści do wszystkiego, co uczciwe i piękne. Ten system stanowi coś tak niebywałego, że zdumienie jest chyba pierwszym uczuciem, jakiego się doznaje na widok tej potworności. Do czego ten system doprowadzi nieszczęsny naród niemiecki? Będzie to musiała być degeneracja rasy nieznana dotychczas w historii.”

Andrzej Szeptycki (1865–1944) greckokatolicki metropolita kijowsko-halicki

List do papieża Piusa XII, 29–31 sierpnia 1942

O kłamstwie , O emocjach , O historii , O egoiźmie

„Loren spojrzała na ukrzyżowanego Chrystusa na ścianie, wiszącego nad matką przełożoną. Przypomniała sobie stary kawał, który słyszała, kiedy zaczęła chodzić do tej szkoły. Chłopiec dostaje z matematyki same dwóje i jedynki, więc rodzice posyłają go do katolickiej szkoły. Kiedy otrzymują jego pierwszy wykaz ocen, ze zdumieniem widzą, że syn ma same piątki. Pytają go, jak to możliwe, na co on mówi: „No cóż, kiedy wszedłem do kaplicy i zobaczyłem tego faceta przybitego do plusa, wiedziałem, że nie żartują.””

Harlan Coben (1962) amerykański pisarz

Niewinny (2005)
Źródło: rozdział 15

O matce , O rodzicach , O matematyce , Chrystus

„Podczas mojego niedawnego wyjazdu do USA naprawdę spotkałem takiego gościa jak doktor Kidler. Nie dawałem wiary, ale rzeczywiście on był dokładnie taki jak mój bohater w Daleko od noszy. Nie mogłem wyjść ze zdumienia, że ktoś taki istnieje. A jednak.”

Paweł Wawrzecki (1950) aktor polski

Źródło: Rafał Bryndal, Cały on, cały doktor Kidler, „Gazeta Wyborcza Telewizyjna”, 19 marca 2011 http://wyborcza.pl/1,106359,9250244,Caly_on__caly_doktor_Kidler.html

O wierze

„Nie krzyknąłem ze zdumienia, nie jęknąłem w przerażeniu i nie wciągnąłem powietrza z głośnym sykiem. Nie jestem egzaltowaną dziewoją, mdlejącą na widok, który poruszył jej wrażliwym serduszkiem. Jestem inkwizytorem Jego Ekscelencji i niejedno już w życiu widziałem.”

Jacek Piekara (1965) polski pisarz

MM przed komnatą Wesołego Kata.
Miecz aniołów
Źródło: s. 214, wyd. I

„Legalizacja eutanazji niszczy wartości moralne i doprowadza do erozji całego systemu wartości. Rodzi się wówczas pytanie: Kto ten proceder wyniszczenia i eksterminacji będzie w stanie powstrzymać? Dlatego ze zdumieniem obserwujemy decydentów państwa – deklarujących przed wyborami służbę narodowi – którzy uporczywie unikają uregulowania kwestii konstytucyjnej gwarancji i wzmacniania ochrony życia od poczęcia do naturalnej śmierci w sposób prosty, czytelny i precyzyjny, próbując zastępować prawo do życia niejasnymi propozycjami, które nie oddają istoty sprawy.”

Anna Sobecka (1951) polska działaczka polityczna

Źródło: wystąpienie na posiedzeniu Sejmu, 28 marca 2007 http://orka2.sejm.gov.pl/Debata5.nsf/851e81387c160e4fc125745f00379393/84346d29f5fdaa58c125746500489d55?OpenDocument

O śmierci , Pytanie

„Zaskakująca, przejmująca muzyka przepełniła moje jestestwo ostrymi fragmentami tak niebywałego piękna, że do oczu napłynęły mi łzy. Chwilami zwalniała na rzecz nurtu szemrzących głosów, a ja byłem nawet w stanie uchwycić jedno czy dwa słowa. Potem przeniknęła do mojego mózgu i ukazała mi wszystkie moje wspomnienia. Zdumiało mnie ich bogactwo, a zarazem niedostatek, przeżyłem bowiem zaledwie pięćdziesiąt lat, zaś owa inteligencja, z którą zostałem właśnie skonfrontowany, stanowiła wszystkie spisane zbiorowe ludzkie wspomnienia.”

Kathleen Ann Goonan (1952)

Most

O muzyce , O inteligencji , O bogactwie , O łzach

„Przemija uroda w nas,
w zdumieniu i w oczach gwiazd,
przemija uroda jak nagła pogoda,
jak zima w La Paz.”

Jacek Cygan (1950) polski autor piosenek, poeta, scenarzysta

utwór śpiewany przez Seweryna Krajewskiego.
Źródło: Przemija uroda w nas

O zimie , O pogodzie

„Deklaracja berlińska łączy nas najwyraźniej na wzór Francji, brak Boga w Europie. Zdumiałoby to ojców założycieli – de Gaspariego, Schumana, Adenauera. Teraz mamy wszak Europę opartą na innych wartościach – główne z nich określają terminy wzięte z nowomowy, inne są beztreściowe.”

Jacek Kwieciński

Źródło: „Gazeta Polska” nr 12, 21 marca

O Bogu

„Ja zaś czasami rozglądam się ze zdumieniem wokół siebie, z niedowierzaniem konstatując, jak wielu jest ludzi, którzy zostawiwszy wszystko w Polsce to jedno na Zachód wywieźli – przywiązanie do systemu wasalnego.”

Maciej Rybiński (1945–2009) dziennikarz polski, scenarzysta

Źródło: „Pogląd” Dwutygodnik „Towarzystwa Solidarność” Nr 21/94 z 3. listopada 1985 r. http://www.obnie.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=475:rybinski-stary-tekst&catid=75:kulisy-systemu&Itemid=27

O ludziach

„To, co człowiek widzi, gdy spogląda wstecz ku stronom rodzinnym – prawie zawsze wprawia go w zdumienie; i tak jest z wieloma ludźmi. Jakie to wszystko małe, myśli sobie, jakie mizerne i odległe.”

Siegfried Lenz (1926–2014)

Was einer sieht, wenn er heimwärts blickt – aus einer anderen Welt heimwärts blickt – , läßt ihn fast immer staunen; vielen geht es so. Wie klein das alles ist, denkt er, wie dürftig, wie abgelegen
Biuro rzeczy znalezionych
Źródło: s. 195

O myślach , O myśleniu , Odległy

„Jeżeli usuniesz książki, a ja nie padnę trupem ze zdumienia, przytargam skrzynkę Don Perignon – obiecałam uroczyście.”

Joanna Chmielewska (1932–2013) polska pisarka powieści sensacyjnych

Kocie worki

O książkach

„Z moich wcześniejszych doświadczeń z kobietami wynikało, że kiedy jest się z nimi bardzo blisko, to pierwszą rzeczą, którą się po jakimś czasie przestaje dostrzegać, jest ich uroda. Na poziomie intelektualnym wiesz, że ta kobieta ją ma, ale twoja emocjonalna zdolność popadania w zachwyt, zdumienie i oszołomienie maleje.”

Dennis Lehane (1965)

Źródło: Gdzie jesteś, Amando?

O kobietach , O czasie

„Ku naszemu zdumieniu zaczął jeść!”

Włodzimierz Szaranowicz (1949) polski dziennikarz sportowy

o Svenie Hannawaldzie, który kupił sobie ciastko w restauracji.
Skoki narciarskie, Oslo 2002

„Wielkimi, tak ufnymi oczyma spojrzałaś nagle w moje. Zdumiało mnie natężenie, z jakim na mnie patrzyłaś. Przez te dwie, trzy sekundy, długie jak wieczność, widziałem w Twoim wzroku pytanie: „Tatusiu, powiedz…?””

Alain Ayache (1936–2008)

Tak to właśnie się zaczęło.
Listy do mojej córeczki

Pytanie

„Zegar bije i zaskakuje mnie w pewnych sytuacjach. Ze zdumieniem odkryłam, że kupując wodę w sklepie, muszę prosić o jej odkręcenie, bo sama nie daję rady. Pytam więc nieustannie samą siebie: chciałabym wsiąść na rower, ale czy to jest bezpieczne? Chciałabym pojechać do Japonii, ale jak to zorganizować, żeby nie zrobić sobie krzywdy? Ale marzenia, nawet uniemożliwiane przez biologię, zostają przecież do końca życia.”

Barbara Krafftówna (1928)

Źródło: Agnieszka Rataj, Marzenia zostają do końca, „Rzeczpospolita”, 16 maja 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/28938

O marzeniach , O wodzie , O czytaniu

„Mieszkałaś w czystości nocy
za wysokimi jej drzwiami
I zawsze ktoś cię szukał
a ty się tylko śmiałaś
Ukrywałaś się w swoim
mitologicznym ciele
My staliśmy przed drzwiami
Oniemiali
zdumieni”

Georges Haldas (1917–2010)

Źródło: Kobieta (1992), tłum. Maciej Szybist

O kobietach

„Zawróciłem w stronę chaty. Musiałem odnaleźć ten przedmiot za wszelką cenę. Lecz ku memu zdumieniu, stanąwszy nad brzegiem polnego urwiska, nie ujrzałem już chaty. W miejscu, gdzie stała jeszcze przed chwilą, rozciągała się pusta, jałowa równia pola; tylko samotny, odarty z liści chochoł leszczyny potrząsał smutno kikutami prętów…”

Stefan Grabiński (1887–1936) polski pisarz, przedstawiciel nurtu grozy w polskiej literaturze międzywojennej

Salamandra

„Trwoga ogarnęła elitę kołymską jeszcze przed nadaniem komunikatu o śmierci Wodza i Przyjaciela. Już pierwsza wiadomość o chorobie przyprawiła nasze władze o nadzwyczajne zdumienie. Całkiem zapomnieli o tym, że Generalissimus stworzony został z tej samej niedoskonałej substancji, co reszta grzeszników. Choroba ta, sama w sobie, stanowiła głęboką rysę na powierzchni tak szczęśliwej, harmonijnie urządzonej planety, której byli mieszkańcami i gospodarzami i z której problemami tak sprawnie sobie radzili.
„Ciśnienie krwi…” „Białko w moczu…” Wszystko to było dobre dla zwykłych śmiertelników, ale jaki związek mogła mieć tak nędzna materia z NIM?
Zapewne tak samo poczuliby się urażeni dawni Słowianie, gdyby oznajmiono im, że Perunowi właśnie podskoczyło ciśnienie. Albo starożytni Egipcjanie, gdyby się dowiedzieli, że Ozyrys ma białko w moczu.”

Jewgienija Ginzburg (1904–1977)

o chorobie Stalina.
Stroma ściana (2010)

O śmierci , O chorobach

„Z tem wszystkiem, któryż kościół, choćby był ulany z samego złota, może się porównać z tą świątynią świątyń? Tam oko na nic nie zwraca uwagi, bo te święte miejsca tak silnie przemawiają do duszy, że człowiek w ciągłem zdumieniu i zachwycie zostawać musi.”

Ignacy Hołowiński (1807–1855) arcybiskup; polski pisarz i tłumacz

O duszy

„Gdybym ja umierał na raka, cierpiał okrutne bóle i poprosił cię o skrócenie męczarni, czybyś to zrobiła?
– Tak – odparła Allie bez wahania. – Ale zaraz potem zabiłabym siebie.
Cam mimowolnie rozdziawił usta ze zdumienia.
– Ponieważ czekałaby cię kara za zabójstwo? Gnębiły wyrzuty sumienia?
– Nie. Ponieważ ciebie by już nie było.”

Jodi Picoult (1966)

Deszczowa noc (1996)

O karze , O cierpieniu , O czekaniu

„Dziennik w stanie wojennym polegał głównie na dubbingu. W początkowym okresie nie miałem kamery, nie mogłem robić dokrętek. Mogłem tylko – mając dwa magnetowidy – montować materiały nagrane z telewizji i kasując dźwięk oryginalny, podkładać własny. Oba magnetowidy pracowały 24 godziny na dobę, powielając potem gotowe programy. Kopie rozchodziły się po całym kraju. Opowiadano mi wielokrotnie, że zrobiono komuś żart – o godzinie 19.30 zamiast prawdziwego Dziennika ktoś dyskretnie włączał ten mój. Najpierw było zdumienie, konsternacja, a dopiero potem dziki śmiech. Do dziś pamiętam te ryki, czasem wręcz spazmy ze śmiechu, jakie miałem okazję słyszeć na – nielegalnych oczywiście – pokazach tych filmów w różnych salach i salkach, najczęściej kościelnych. Te reakcje widowni śmiało mogę zaliczyć do najprzyjemniejszych momentów w życiu.”

Jacek Fedorowicz (1937) polski satyryk i aktor

o Dzienniku telewizyjnym, który najpierw realizowany był nieoficjalnie.
Źródło: Jacek Szczerba, Artysta pierwszego dubla, „Gazeta Wyborcza”, 18 lipca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/apdu.htm

O śmiechu , O czasie

„Zdumiało mnie, kiedy Ucz skinęła głową, jakby przyznawała mu rację.”

John Irving książka Małżeństwo wagi półśredniej

Małżeństwo wagi półśredniej

„Zawsze znajduję ukojenie, gdy wyobrażam sobie, jak siedzę nocą, podczas delikatnej bryzy, na mojej wyspie mórz południowych – z otwartymi ustami i odchyloną do tyłu głową patrzę na mrugające światełka, licząc, że na czarnym niebie pojawi się ten dziwny promień i wprawi mnie w zdumienie. Nie wyciągam wprawdzie przed siebie ręki, lecz cierpliwie czekam na następny cud.”

Marlon Brando (1924–2004) amerykański aktor

O czekaniu

„Pewien żebrak od ponad trzydziestu lat siedział przy drodze. Aż tu któregoś dnia nadszedł jakiś nieznajomy. „Ma pan trochę drobnych?” – wymamrotał żebrak, machinalnie wyciągając rękę, w której trzymał starą czapkę do baseballu. „Nie mam niczego, co mógłbym ci dać” – odparł przechodzień, a po chwili spytał: „Ale na czym ty właściwie siedzisz?”. „Och, to tylko stara skrzynka” – odpowiedział żebrak. „Siedzę na niej, odkąd pamiętam”. „A zajrzałeś kiedyś do środka?” – zapytał nieznajomy. „Nie” – odrzekł żebrak. „Po co miałbym zaglądać? Tam nic nie ma”. „Może jednak zajrzyj” – powiedział przechodzień. Żebrak zdołał podważyć wieko. Ze zdumieniem, niedowierzaniem i uniesieniem stwierdził, że skrzynka jest pełna złota.”

Eckhart Tolle (1948)

Potęga teraźniejszości (1999)

„Z jakim zdumieniem Marsjanin, który przybyłby na naszą planetę, obserwowałby, że ludzie wielkim nakładem sił wydobywają złoto z głębin ziemi w Afryce Południowej tylko po to, by po jego oczyszczeniu, ostemplowaniu i zarejestrowaniu umieścić je znowu w głębokich, podziemnych komorach i skarbcach. Kosmita zadałby sobie pytanie, o co tu właściwie chodzi.”

Christina von Braun (1944)

Źródło: rozmowa Romaina Leicka, Choroba wielkich zer, „Der Spiegel”, tłum. „Forum”, 23 lipca 2012.

O ludziach , O chorobach , Pytanie

„Ze zdumieniem patrzyłem jak Wesołowski przechadza się po Via della Scrofa [ulicy w centrum Rzymu]. Milczenie Kościoła w tej sprawie krzywdzi ludzi wierzących w Boga.”

Victor Emilio Masalles Pere (1961)

w czerwcu 2014.
Źródło: Laurie Goodstein, Nuncjusz i chłopcy, „The New York Times”, tłum. „Forum”, 12 września 2014.

O Bogu , O ludziach

„Brodaci i siwowłosi metropolici i inspirujący ich Pobiedonoscew, oraz wszystkie inne filary państwa, uważające nas, rewolucjonistów, nie tylko za przestępców, ale i za obłąkanych fanatyków, a siebie – za przedstawicieli trzeźwej myśli, opierającej się na historycznym doświadczeniu całej ludzkości, ci ludzie żądali od wielkiego artysty-realisty [Lwa Tołstoja] wiary w Niepokalane Poczęcie i w Ducha Św., komunikowanego przez pszenne opłatki. Odczytywaliśmy wielokrotnie wyszczególnienie herezji Tołstoja ze wzrastającym zdumieniem i myśleliśmy: nie, na doświadczeniu całej ludzkości opieramy się my, my stanowimy przyszłość – a tam w górze zasiadają nie tylko przestępcy, ale i maniacy.”

Lew Trocki (1879–1940) rosyjski rewolucjonista

Moje życie (1929)
Źródło: s. 146

O ludziach , O wierze , O myślach , O przyszłości

„Galileusz zdumiał się tym kołysaniem, jakby nie spodziewał się takich właśnie ruchów i nie miał o nich pojęcia, co w konsekwencji pozwoliło mu odkryć prawa nim rządzące. Takie spojrzenie, równie trudne, jak i twórcze, teatr musi sprowokować swymi obrazami ludzkiego współżycia. Musi zdumiewać swą publiczność, a to dokonuje się za pomocą techniki efektów obcości w rzeczach dobrze znanych.”

Bertolt Brecht (1898–1956) niemiecki pisarz, dramaturg, teoretyk teatru, inscenizator i poeta

Małe organon dla teatru

O pomocy , Obraz

„Mój mąż ku swojemu i mojemu zdumieniu, po wyprowadzce z Białego Domu zarobił masę pieniędzy, robiąc to, co lubi najbardziej, czyli przemawiając do ludzi.”

Hillary Rodham Clinton (1947) amerykańska działaczka polityczna, żona Billa Clintona

Źródło: „Forum”, 21 kwietnia 2008

O ludziach , O domu

„Literatura rosyjska XIX wieku jest pełna przeczuć i przepowiedni, właściwa jest jej trwoga z powodu nadciągającej katastrofy. Wielu rosyjskich pisarzy przeczuwało, że Rosja stoi nad przepaścią. Literatura ta zrodziła się nie z radosnego nadmiaru twórczości, lecz z męki i pełnego cierpienia losu człowieka oraz narodu, z poszukiwania zbawienia dla całej ludzkości. Literaturę rosyjską tego okresu cechuje współcierpienie i humanizm, które zdumiały cały świat.”

Leszek Jańczuk (1965) biblista, duchowny protestancki

Źródło: Fenomen profetyzmu w literaturze rosyjskiej XIX i początku XX wieku, „Studia Theologica Pentecostalia”. 2, s. 107-132, 2014.

O losie , O świecie , O poszukiwaniu , O literaturze

„Nie myślałem, że praca z nim będzie tak spokojna, łatwa, spotkałem kogoś, kto jest szczery, skoncentrowany i całkowicie dostępny. Zdumiało mnie to, co mówił zaraz po ujęciach – motywował nas, udzielał nam delikatnych, ale poważnych wskazówek, tak jakby wiedział, jak się czuliśmy zanim kręciliśmy coś ponownie. To jest ogromnie wrażliwy moment, jak bokser, który zasiada w narożniku pod koniec rundy, zanim gong znów go nie wywoła na ring. Wielu reżyserów rozmawia z aktorami tak, jakby byli pewni, że przykuwają w tym momencie całą ich uwagę. Przy nim czujesz, że aktorstwo go inspiruje.”

François Cluzet (1955) aktor francuski

o Cédriku Klapischu.
Źródło: François Cluzet o filmie „Niebo nad Paryżem”, SPI, 12 sierpnia 2008 http://www.kinomaniak.pl/katalog/wywiad/62,1

O myślach , O myśleniu

„Nic dziwnego, że Stwórca podobno odskoczył o krok czy dwa w tył, gdy tylko ulepił człowieka z prochu Ziemi i tchnął w jego nozdrza życie, wskutek czego ów człowiek stał się żywą istotą. Najbardziej zaskakujący w tym wydarzeniu był brak zdumienia u Adama.”

Jostein Gaarder (1952) pisarz norweski

Maja, Manifest

O życiu

„Usłyszałem w pałacu ruch – szybkie, choć jeszcze nie paniczne kroki, okrzyki zdumienia, lecz nie przerażenia. Gwałtownie otworzyły się okiennice, rozsunęły się drzwi. Na zewnątrz wypadło kilku wartowników; tuż za nimi biegli Shoichi i Masahiro, nadal w nocnych strojach, ale z obnażonymi mieczami. Na mój widok zatrzymali się jak wryci. Szedłem ku nim w oparach mgły z Jato w dłoni; za moimi plecami wyłaniały się z szarówki pierwsze żagle. Nad wodą znów zaśpiewały konchy, a góry wokół zatoki odbiły echem ich granie.”

Gillian Rubinstein (1942)

Źródło: W blasku księżyca

O wodzie

„Kiedy Joszko gra
Cały boży świat
W zdumieniu go słucha,
Gdy Joszko gra,
Gdy na drumli gra
I na liściu gra
Od serca do ucha,
Czule jak nikt.
Dobry Bóg
Dał mu talent,
A resztę wygrał
Joszko sam!”

Joszko Broda (1972) polski muzyk

Autorzy: Magda Czapińska, Marcin Kydryński, Joszko Broda
piosenka z repertuaru Anny Marii Jopek.
O Joszku Brodzie

O Bogu , O świecie , O grach , Serce

„Ach, tak, serce… W serce to on trafia – Korowiwo wyciągnął swój długi palec w kierunku Azazella – jak chce. W dowolny przedsionek albo w dowolną komorę – do wyboru.
Małgorzata nie od razu zrozumiała, a zrozumiawszy, zawołała ze zdumieniem:
-Ale przecież ich nie widać!
-Złociutka! - zaskrzeczał Korowiow – cała sztuka na tym polega, że są niewidoczne! Na tym właśnie polega cały dowcip! W przedmiot, który widać, każdy potrafi trafić!”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

O sztuce , Serce

„Krzyknąłem, że nie jestem ani pisarz, ani członek czegokolwiek, ani metafizyk, czy eseista, że jestem ja, wolny, swobodny, żyjący… Ach, tak, odrzekli, jesteś więc egzystencjalistą.

Ale nagość moja, transoceaniczna, stamtąd, z pampy, nagość, która była mi potrzebna do miłości mojej z Argentyną (wbrew memu wiekowi!) nie pozwalał mi nie być z nimi obnażającym. Wytworzyła się nieprzyzwoitość. Z jakimż zażenowaniem te tuzy przyjmowały mój wzrok namiętnie naiwny, dobierający się do nich poprzez ubranie… śmiertelna dyskrecja, dyskretna melancholia, zgaszenie taktowne, odpowiadały mojemu żądaniu stamtąd, z peryferii świata, z ojczyzny Indian. Ubrani od stóp do głowy, opatuleni, choć maj przecież, z twarzami wystylizowanymi przez fryzjerów… a każdy miał w kieszonce mały posążek, zupełnie nagi, by mu się przypatrywać okiem znawcy. Panuje skromność i rozwaga. Nikt nie narzuca się nikomu. Każdy robi swoje. Produkują i funkcjonują. Kultura i cywilizacja. Uwięzieni w stroju, ledwie się mogą ruszać, podobni do owadów posmarowanych czymś lepkim. Kiedy zacząłem zdejmować spodnie powstał popłoch, dawaj drała drzwiami i oknami. Pozostałem sam. Nikogo nie było w restauracji, nawet kucharze uciekli… dopierom wtedy się spostrzegł, że co to, na Boga, co robię, co ze mną… i skrzywiony stałem z nogawką jedną na nodze, drugą w ręku.

Wtem Kot wchodzi z ulicy i widząc mnie tak stojącego pyta ze zdumieniem: - Co ty, zwariowałeś? Mnie wstyd i chłodno, odpowiadam, że tak trochę zacząłem się obnażać, a wszystko uciekło. Mówi: - Oszalałeś, tobie się w głowie pomieszało, gdzie by tu kto się twojej nagości przestraszył, przecie na całym świecie nie znajdziesz takiego zdzierania szat, jak tutaj… czekaj, na królików trafiłeś, ale ja ci sproszę lwów takich, że choćbyś goły na stole tańczył, ani mrugną! Stanął tedy zakład między nami, zakład szlachecki i polski (bo ja z Kotem nie po argentyńsku a po polsku się czułem, bo tę babkę wspólną mieliśmy), i nie dzisiejszy, chyba tak z końca zeszłego stulecia. No, dobra! Sprosił kogo trzeba, intelekty najbrutalniej obnażające, ja nic, aż kiedy już do wetów przyszło, zaczynam portki zdejmować. Zwiali, grzecznie przeprosiwszy, że niby czas na nich! Więc Leonor Fini i Kot do mnie mówią: - Jakże to, nie może być żeby oni się przestraszyli, przecie intelekty wyspecjalizowane w tym mają! Mnie ciężko bardzo i źle na duszy, smutek mnie zżera, mało brakowało a byłbym się gorzko rozpłakał, ale mówię: - Cała rzecz w tym, że oni, uważacie, nawet rozbieraniem się ubierają i nagość to u nich tylko jedna para pantalonów więcej. Ale jak ja tak zwyczajni portki spuściłem, to ich zemgliło, a głównie dlatego, żem nie robił tego wedle Prousta, ani a la Jean Jacques Rousseau, ani wedle Montaigne'a czy w sensie egzystencjalnej psychoanalizy, tylko ot tak sobie, byle zdjąć.”

Witold Gombrowicz (1904–1969) pisarz polski

Dziennik 1961-1966

O kotach , O ojczyźnie , Sens , O Bogu

„Regent nader zręcznie wprasował się do autobusu, który na pełnym gazie pędził w kierunku placu Arbackiego, i umknął. Iwan, zgubiwszy jednego ze ściganych, całą swoją uwagę skoncentrował na kocurze i zobaczył, że dziwny ów kot podszedł do drzwi wagonu motorowego linii A, który stał na przystanku, bezczelnie odepchnął wrzeszczącą kobietę, chwycił za poręcz i nawet wykonał próbę wręczenia konduktorce dziesiątaka przez otwarte z powodu upału okno.
Zachowanie się kota wstrząsnęło Iwanem do tego stopnia, że zastygł nieruchomo obok sklepu kolonialnego na rogu, i wtedy zdumiał się po raz drugi, i to znacznie silniej, tym razem za przyczyną konduktorki. Ta, skoro tylko zobaczyła włażącego do tramwaju kota, wrzasnęła, dygocąc z wściekłości:
-Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!
Ani konduktorki, ani pasażerów nie zdziwiło to, co było najdziwniejsze – nie to więc, że kot pakuje się do tramwaju, to byłoby jeszcze pół biedy, ale to, że zamierza zapłacić za bilet!
Kot okazał się zwierzakiem nie tylko wypłacalnym, ale także zdyscyplinowanym. Na pierwszy okrzyk konduktorki przerwał natarcie, opuścił stopień i pocierając monetą o wąsy, usiadł na przystanku. Ale gdy tylko konduktorka szarpnęła dzwonek i tramwaj ruszył, kocur postąpił tak, jak postąpiłby każdy, kogo wyrzucają z tramwaju, a kto mimo to jechać musi. Przeczekał, aż miną go wszystkie trzy wagony, po czym wskoczył na tylny zderzak ostatniego, łapą objął sterczącą nad zderzakiem gumową rurę i pojechał, zaoszczędziwszy w ten sposób dziesięć kopiejek.”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

O kotach , O kobietach , O zachowaniu , Szarpnięcie

„Wielokrotnie wyrażałem zdumienie, jak można porównywać ewentualne błędy PO-PSL ze świadomą destrukcją rządów prawa, służby cywilnej, zawłaszczeniem mediów publicznych. Od 2015 roku żyjemy w Polsce, która nie mogłaby być członkiem Unii Europejskiej czy NATO. Polska Macierewicza nie dostałaby się do NATO, Polska Kaczyńskiego nie dostałaby się do Unii.”

Janusz Lewandowski (1951) polski polityk

Źródło: O kim na pogrzebie Pawła Adamowicza mówił o. Wiśniewski? Janusz Lewandowski wskazuje konkretnego polityka http://www.tokfm.pl/Tokfm/7,130517,24383616,o-kim-na-pogrzebie-pawla-adamowicza-mowil-o-wisniewski.html?utm_medium=push&utm_source=pushpushgo&utm_campaign=Lewandowski, tokfm.pl, 21 stycznia 2019.

„Jak w takim eutanazyjnym świecie odnajduje się literatura? Literatura, przy której trzeba myśleć, a skomputeryzowanie codzienności niestety wypiera myślenie, zaś łatwość i dostępność klawiatury oraz drukarki powoduje, że jak do niedawna każdy czuł się lekarzem (wystarczy znaleźć się w jakiejkolwiek przychodni, by ze zdumieniem stwierdzić, że w kolejce do lekarza czekają nie pacjenci a grupa ekspertów), teraz czuje się i pisarzem. Indolencja twórcza boleśnie odsłania brak oczytania, ale przy tak nadwyrężonym kręgosłupie moralnym niespecjalnie jest to przyjmowane czy też brane pod uwagę. Pragnienie ujrzenia swego nazwiska na okładce książki staje się przez twórców, zbiorowej narodowej makulatury, pragnieniem ponad.”

Ewa Klajman-Gomolińska (1966)

Nędznicy. Podróż międzyplanetarna. Dygresje eseistyczne
Źródło: Literatura w eutanazyjnym świecie

O literaturze , O myślach , O myśleniu , O książkach

„Po raz pierwszy zetknąłem się z 17-tysięczną rzeszą żołnierską, która oczekiwała mego przybycia. Do końca życia nie zapomnę ich wyglądu. Ogromna część bez butów i bez koszul. Wszyscy właściwie w łachmanach, częściowo w strzępach starych mundurów polskich, wychudli jak szkielety. Większość pokryta wrzodami wskutek awitaminozy. Ale, ku zdumieniu towarzyszących mi bolszewików z gen. Żukowem na czele, wszyscy byli ogoleni. I cóż za wspaniała żołnierska postawa. Serce mi się ścisnęło, gdy patrzyłem na tych nędzarzy, i zapytywałem się w duchu, czy uda się z nich jeszcze zrobić wojsko i czy zdołają znieść oczekujące ich trudy wojenne. Odpowiedź zjawiała się natychmiast; dość było popatrzeć w te błyszczące oczy, z których wyzierała wola i wiara (…). Pierwszy i – daj, Boże – ostatni raz w życiu przyjąłem defiladę żołnierzy bez butów. Uparli się, że chcą maszerować. Chcą pokazać bolszewikom, że bosymi, poranionymi nogami potrafią na piasku wybić takt wojskowy jako początek swego marszu do Polski.”

Władysław Anders (1892–1970) polski generał

o defiladzie żołnierzy Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR (1941–1942).
Źródło: Bez butów do Andersa https://dorzeczy.pl/historia/63066/Bez-butow-do-Andersa.html, dorzeczy.pl, 29 kwietnia 2018.

O Bogu , O wyglądzie , O woli , O wierze

„Przy tej okazji nieraz wprowadza się nawet treści zupełnie obce. Znam księdza, któremu przyszło do głowy, żeby tuż przed prefacją zachęcać wiernych do uświadomienia sobie, za co też w swoim życiu chcą dzisiaj Panu Bogu podziękować. To taki akcent osobisty, prawda, wprowadzający nas od razu w modlitewne ciepełko… A mnie się wtedy zawsze przypomina ten ksiądz francuski, co to ku wielkiemu zdumieniu polskiego dziennikarza wplótł w kanon dziękczynienie za swój nowy samochód. Różnica jest już tylko w skali.”

Małgorzata Borkowska (1939) polska benedyktynka i pisarka

Źródło: Oślica Balaama, str. 39, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC

O Bogu , O prawdzie , O samochodach

„Gdyby któregoś ze starców zapytano, co najważniejsze jest dla życia modlitwy, niewątpliwie odpowiedziałby (ku zdumieniu wielu słuchaczy, szukających jakiegoś wzniosłego wtajemniczenia), że najważniejszy dla życia modlitwy jest nasz stosunek do bliźniego.”

Małgorzata Borkowska (1939) polska benedyktynka i pisarka

Źródło: Abba, powiedz mi słowo, str. 25, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC

To tłumaczenie czeka na recenzję. Czy to jest poprawne?

„Jeśli nie zadowolicie się niczym mniejszym niż najlepsze, będziecie zdumieni tym, co możecie osiągnąć w swoim życiu.”

Vince Lombardi (1913–1970)