Cytaty o samotności

strona 4

„(…) jeśli chcemy prawdziwej opowieści o nas, musimy sami zacząć pisać. Niemi nie mają racji. Trzeba pamiętać, że wszyscy i zawsze mówimy wyłącznie o sobie. Czy dramat samotności nie na tym właśnie polega? Że wszyscy i wiecznie chcą opowiadać o sobie, a nikt i nigdy nie chce tego wysłuchiwać? To chyba znana myśl?”

„Tragiczną była samotność Obrońców Warszawy. Bezcenna dla nas, tak obfitym strumieniem przelana krew, nie pójdzie jednak na marne! Świat zrozumie, że na tak bezprzykładne czyny bohaterstwa może się zdobyć tylko ten, kto walczy o najświętsze ideały. Dlatego Warszawa wstrząsnęła sumieniem świata i walka jej stała się dla wszystkich walką nie tylko o Honor i Niepodległość Polski, ale także walką o Sprawiedliwość i prawdziwą Wolność Świata.”

„nie wiedzieć, nie mieć, nie pytać
dlaczego właśnie tu, tędy
przez mięso: twoje paznokcie piszą
co zaśpiewa dopiero samotność”

„Bardzo trudno jest robić filmy o współczesności. Generalnie człowiek ma pewien rodzaj zniechęcenia. Co innego kręcić film psychologiczny, wchodzić w sektor samotności człowieka czy poruszać kwestie poszukiwania miłości itp. Są to tematy uniwersalne i dosyć łatwo czytelne. Robiąc jednak film w rodzaju, o jakim tutaj mówimy, człowiek naraża się, że jego wizja rzeczywistości po pierwsze nie zawsze zgadzać się będzie z odbiorem widzów, a po drugie z rzeczywistością projektowaną przez krytyków w swoich recenzjach. Jak się realizuje film historyczny ma się absolutną przewagę. Tymczasem w tym przypadku każdy może zawetować klucz, którym się posłużono do zobrazowania tej współczesności.”

„Potem”: eufemizm na stratę i samotność, na praktyczne i emocjonalne porządki po rytuałach śmierci.”

„Czasami samotność przychodzi, kiedy wokół ciebie jest dwadzieścia osób – kamera to zarejestruje. Ja byłem jedynakiem, dorastając spędzałem mnóstwo czasu samemu. Nie czuję absolutnie żadnego żalu z tego powodu, ponieważ dzięki temu rozumiem, czym jest samotność.”

„Wyruszamy w kosmos, przygotowani na wszystko, to znaczy, na samotność, na walkę, męczeństwo i śmierć. Ze skromności nie wypowiadamy tego głośno, ale myślimy sobie czasem, że jesteśmy wspaniali. Tymczasem, tymczasem to nie wszystko, a nasza gotowość okazuje się pozą. Wcale nie chcemy zdobywać kosmosu, chcemy tylko rozszerzyć Ziemię do jego granic. Jedne planety mają być pustynne jak Sahara, inne lodowate jak biegun albo tropikalne jak dżungla brazylijska. Jesteśmy humanitarni i szlachetni, nie chcemy podbijać innych ras, chcemy tylko przekazać im nasze wartości i w zamian przejąć ich dziedzictwo. Mamy się za rycerzy świętego Kontaktu. To drugi fałsz. Nie szukamy nikogo oprócz ludzi. Nie potrzeba nam innych światów. Potrzeba nam luster. Nie wiemy, co począć z innymi światami. Wystarczy ten jeden, a już się nim dławimy.”

„Z samotnością w sercu, z pragnieniem w głodnych oczach, z rezygnacją w dłoniach. Kocham.”

„Dla mnie bez wątpienia jest to również tekst o samotności. Ale jest to przede wszystkim manifestacja oglądu rzeczywistości, w której żyjemy. Dlaczego Koltes pierwszy swój poważny tekst napisał w formie monologu? Dlatego, że jak mówi Ferry, przepełniony był w owym czasie wielkim smutkiem. Ten smutek w tej opowieści jest bardzo eksponowany. Bo ta historia jest nie tylko o samotności, ale i o smut ku. O smutku egzystencji. O obcości. Moje wewnętrzne poczucie obcości jest większe niż parę lat temu i pewnie dlatego, z potrzeby chwili właśnie teraz sięgnąłem po Noc tuż przed lasami.”

„Szumi las, płynie czas, słowa płyną
Choć są miną i pchną w obłoki płyną
Pod peleryną prawdy nie całkiem zmokną
Choć na początku i końcu jest samotność
Żeby dotknąć i poczuć, że sens
Doprawdy jest, liczy się gest po sam kres.”

„Tak jak twórcy brytyjskiego kina społecznego, Niewrzęda potrafi być konkretny. Nie chodzi o zaangażowanie polityczne, lecz o bystre oko, które dostrzega odbicia neonów w karoserii samochodu i specyfikę picia już nie do lustra, ale do video. Udaje mu się wyczuć pewne głębokie zależności, rozbłyskujące analogie, dziwne, a jednak zupełnie prawdziwe pokrewieństwa.(…) Jego atutami są szczerość i „czystość” w oddawaniu prawdy miasta, ukazywaniu samotności i wykorzenienia.”

„Samotność. Czasami to okropne uczucie skłania człowieka do zrobienia czegoś głupiego.”

„Sztuka Lidii Amejko to zbiór przeróżnych anegdot. Ja skoncentrowałem się na opowieści głównego bohatera, sześcioletniego chłopca, któremu wydaje się, że Pan Bóg włożył mu do gardła dziadkową łyżkę do butów. To metafora lęku przed umieraniem, przed samotnością. Temat ujęty został w bardzo ciekawej formie. Pan Dwadrzewko rozumie chłopca, bo on czuje w gardle lufę karabinu. Sam dobrze poznał życie i przeprowadza dziecko przez ten labirynt bólu. Tłumaczy, że z tym lękiem można żyć, że należy on do natury ludzkiej.”

„Podział na aktorów teatralnych, filmowych i telewizyjnych powoli się zaciera. Polski rynek aktorski jest zbyt mały.”

„Tylko w samotności myśli przyjmują swoje właściwe wymiary, tak jak szepty w ciszy nocy.”

„Wszystko, co wyobrażamy sobie jako piekło, cały ból i okropności, całe cierpienie i samotność już istnieją. Nieustannie są dookoła.”

„Wszystkie sakramenty, będąc spotkaniem Boga i człowieka, wymierzone są przeciwko samotności.”

„Nigdy nie zapomnę emocji i uczuć, jakie wzbudziły we mnie pierwsze spotkania ze światem Disneya. Na ile było to możliwe, starałem się poprzez swoją pracę przekazać te przeżycia czytelnikom. Mam nadzieję, że się udało. Uważam się za szczęśliwca, po tylu latach nie straciłem bowiem entuzjazmu w stosunku do swojej pracy. To bez wątpienia także zasługa czytelników, którzy przez lata przysyłali mi pełne sympatii listy, które bardzo mnie cieszyły. Nie można zapominać, że twórca pracuje w samotności swojego gabinetu, a łączność z zewnętrznym światem zapewnia mu jedynie druk jego dzieł. Kiedy przekaz zostaje odebrany i doceniony, autor odczuwa ogromną satysfakcję.”

„O wszystkim powinniśmy mówić Jezusowi. A ty o czym chciałbyś Mu powiedzieć? Może o tym, że odszedł ktoś bliski, kto już nigdy nie wróci. Albo powiesz o zranionej czy zdradzonej miłości, niezrealizowanych planach, bo w życiu znów coś nie wyszło. Powiedz Jezusowi, że szukasz pracy, że jesteś bezdomny, że brak miłości w domu, że masz kłopoty z dziećmi, które nie chcą docenić wkładu serca, że są konflikty w pracy, sąsiedzkie gniewy i spory. Powiedz Jezusowi, jak trudno jest dziś być matką i ojcem. Powiedz o swojej samotności, takiej nawet wśród ludzi. Powiedz o chorobie, która tak bardzo dokucza. O czym jeszcze powiesz…?”

„Na moich warunkach”. Żyć pod tym hasłem, to nabyć znajomość linii życia – za cenę samotności.”

„Samotność ma to do siebie, że najpierw boli, a potem człowiek zaczyna ją cenić.”

„Czy często ktoś obcy ratuje nas z opresji? Czy w ogóle ktokolwiek kiedykolwiek nas ratuje? I jak to jest, że wycieka z nas cała zdolność do przebaczania i dobroci – tak z nas wycieka, że jeden drobny miłosierny uczynek pozostaje w pamięci na całe życie? W jaki sposób do tego dochodzimy? To właśnie sobie myślę, wspominając ogorzałą twarz włóczęgi spod Indio, kiedy zastanawiam się nad moim światem – jego twarz przekonuje mnie, że zawsze jest, w co wierzyć, gdy nie ma już, w co wierzyć. To twarz dla ludzi, takich jak ja, popchniętych na samą krawędź samotności, może nawet zepchniętych w dół, którzy, gdy wdrapali się z powrotem na górę, zobaczyli zupełnie już zmieniony świat.”

„Jakże miłe, wolne od męki i samotności myśli jest natychmiastowe rozpoznanie prawdziwej obecności niekwestionowanego ludzkiego piękna!”

„Znasz to uczucie, gdy nie wierzy w ciebie nikt?
Musisz uciec, ale nie wiesz którędy masz iść
i gubiąc kluczyk, gubisz ich.”

„Później po powrocie do domu, w chwili wdowiego zamyślenia Maxine siada w samotności, gasi światło, wyjmuje kopertę z gotówką i wdycha ostatnie ślady zapachu jego podłej wody kolońskiej, próbując przywołać z powrotem coś równie niewidzialnego, nieważkiego i niemożliwego do opisania jak jego dusza…”

„Moja samotność brała się stąd, że nie miałem nigdy kumpli, którzy w 1941 r. rozproszyli się we Lwowie. Ani, z tych samych powodów, belfrów. Stąd mój kompleks outsidera i poczucie, że egzamin będę zdawał u Pana Boga.”

„Żyjemy w świecie, w którym księża są pedofilami, agencje towarzyskie rosną jak na drożdżach, ludzie jeżdżą na seksturystykę do Tajlandii, a w internecie wybucha sponsoring…”

„Zostawiony na tej skale gniję z samotności.”

„Śmierć jest lustrem, które odbija daremne gestykulacje życia.”

„Samotność jest przedsionkiem śmierci.”

„Jedynacy mają skłonność do życia w samotności, nie chcą potem z nikim współdziałać. Zamykają się sami w sobie i chyba mają trudności w utrzymaniu stosunków z innymi ludźmi.”

„Aktor nie znosi samotności. Dosłownie umiera w samotności, przestaje czuć i myśleć.”

„To stara pieśń, skarga macho, przyznanie się do własnej bezsilności i jednocześnie daremny bunt przeciw temu. (…) słuchał muzyki, jakiej nie słyszał nigdy wcześniej. Porywał go pulsujący rytm, a także… samotność? I pożądanie, które żyje w bluesie.”

„Samotność jest niezbędna dla zdrowia psychicznego.”

„Uświadomienie sobie, że samemu jest się źródłem własnej samotności, nie uleczy jej. Będzie jednak krokiem ku zrozumieniu, że nie jest ona nieunikniona i że decyzja tkwienia w niej nie musi być nieodwołalna.”

„Miłość rozbija okowy samotności.”

„Nie obnoszę się z kompleksami. Wspominam o nich tylko wtedy, gdy jestem pytana. Myślę, że mam zdrowe podejście do siebie i jak każdy człowiek czuję własne niedostatki. Na strony internetowe oczywiście nie mam wpływu, choć, oczywiście, łechcą moją próżność.”

„W same usta całuj składnie,
A całus do serca wpadnie:
Bez przymusu, bez rozpusty
Dotknij zręcznie swemi usty.Ani wiele, ani mało,
Bo się to na nic nie zdało.
Gdy milczkiem lub z trzaskiem palnie,
To bardzo nienaturalnie. (…)Wpół z przyciskiem, wpół z westchnieniem,
Usta w usta zatop z drżeniem,
A pamiętaj – w jakiej chwili,
Bo w samotności najmilej.”

„Nie znam drugiego tak towarzyskiego człowieka, który tak by lubił samotność jak ja.”

„Kiedy obcy się biją, my padamy pierwsi.”

„Niewypowiedziana tajemnica wydaje się nam zawsze bardziej kusząca niż rzeczywistość.”

„Tak jak wszystko również samotność ma swoją dobrą i złą stronę. Dobra, to ta, która każe nam szukać. A zła odsuwa od ludzi. Odsunięcie się od ludzi ma podtekst egoizmu. Samotność uszlachetnia i upadla jednocześnie.”

„Akceptacja samego siebie – szczególnie nowego samego siebie jest niezwykle trudnym i długim procesem. Zaakceptowanie i realizowanie tradycyjnego modelu rodziny też nie jest łatwe, też może powodować poczucie zagubienia i samotności. Są również ludzie, którzy potrzebują czuć się wolni, żeby funkcjonować – nawet za cenę jeszcze większej samotności.”

„Dzięki temu o wiele dobitniej zrozumiałem, co to utrata, samotność i ta potwornie intensywna tragedia, przez którą przeszło w tym czasie wielu ludzi. Mniej faktów przyjmuję teraz za pewnik. To bardzo cenne doświadczenie, szczególnie, że zdobyte w młodym wieku.”

„Życie w hotelach i pociągach ma także swoje złe strony… Samotność. Oderwanie od świata, zmęczenie.”

„Samotność we dwoje ciąży podwójnie.”

„Przytłumiona, kojąca cisza, która w końcu wydawała się jak najbardziej odpowiednia do mojej bladej i bezbarwnej samotności.”

„Samotność, to taka straszna trwoga.”

„Fuentes stwierdza śmierć manicheizmu, niemożność oddzielenia dobra od zła. Fuentes mówi o pokusie wolności, która prowadzi do integracji zła.”

„Był raczej samotnym człowiekiem. Znalazł jednak sposób na swą samotność. Otóż wieczorami udawał się do pobliskiej knajpy, zajmował stolik na osiem osób, a następnie tak prędko przesiadał się z miejsca na miejsce, iż w końcu był przekonany, że to kolacja w gronie przyjaciół.”

„Poszłam daleko w głąb siebie, w straszliwy labirynt i oślepłam tam wewnątrz, i już niczego nie uda mi się zobaczyć ponad to, co już zobaczyłam. I widziałam samotność, smutek i wielki żal. I chwilę radości, która nie należała do mnie.”

„Samotność stanowi dla duszy cudowną sposobność, by się poznać, dopilnować i ukształtować. Tylko puste głowy i niestałe serca boją się zostać w ciszy sam na sam ze sobą. W takich właśnie chwilach widzimy czy nasze uczucia są solidne i czy przypadkiem nie była to tylko pusta wrzawa. Wzniosłe uczucia mogą żyć własnym życiem, bez obecności fizycznej. Przeciwnie – odosobnienie oczyszcza je i zwielokrotnia.”

„Samotność nie bierze jeńców: albo zabija, albo puszcza wolno.”

„Nie jesteś sam w swojej samotności. Takich „samych” jest więcej.”

„(…) dla kobiety w pewnym wieku aktorstwo potrafi być jeszcze bardziej niewdzięczne. Mężczyzna aktor jest jak wino – im starszy, tym więcej ciekawych i głębszych ról. W przypadku kobiety jest znacznie gorzej.”

„Miłość – to główny sposób ucieczki od samotności, której doświadcza większość mężczyzn i kobiet przez większą część życia.”

„Samotność jest dla umysłu tym, czym dieta dla ciała.”

„Dorośli mówią mi dorośnij, wielcy kreatorzy szarej prozy codzienności.”

„Być sobą znaczy zawsze stawać się tym innym, którym jesteśmy i którego nosimy ukrytego w naszym wnętrzu, choćby jako obietnicę czy możliwość bycia.”

„W moim osobistym głębokim przekonaniu człowiek wyzwala się od samotności i śmierci, jeśli przekracza małość swojego kruchego „ja”. Przez społeczeństwo, przez twórczy udział w rzeczywistości ludzkiej człowiek niejako wrasta w rzeczywistość powszechną, w jedność przyrody.”

„W trudzie, w bólu, w cierpieniu odnajdujemy na powrót w czystym stanie ostateczność, jaką jest tragedia samotności.”

„Lubię aktorów, jakimi byli kiedyś i jakimi widział ich Fellini, jaskrawo przedstawiając błazeństwo aktorskiego fachu. Wszyscy odnajdywaliśmy się w jego filmach i postaciach, mających odniesienia do naszego dzieciństwa, naszych rodziców, naszej bezradności, samotności, miłości. Ubierał aktorów w kolorowe szmatki naszych wspomnień i marzeń, by odtańczyli i odśpiewali, wylali łzy i zanieśli się śmiechem nad naszym życiem. Aktorzy powinni być komediantami.”

„Każda samotność może stać się solidarnością.”

„Tu nie ma wody tu jest tylko skała
Skała bez wody i piaszczysta droga
Droga wijąca się wśród gór nad nami
Między skałami głazami bez wody
Gdyby tu była woda stanąłbym i pił
Lecz pośród skał nie można myśleć ani stać
Suchy jest pot a stopy grzęzną w piachu
Gdyby tu woda spływała ze skał
Martwa jest paszcza gór spróchniałe zęby pluć nie mogą
Tutaj nie można usiąść leżeć ani stać
I ciszy nawet nie ma w górach
Tylko bezpłodny suchy grzmot bez deszczu
I samotności nawet nie ma w górach
Tylko posępne czerwone twarze - drwią i szydzą
W drzwiach lepianek z popękanej gliny
Gdyby tu była woda
A nie skała
Gdyby tu była skała
Ale i woda
I woda
Źródło
Sadzawka wśród skał
Gdyby tu był chociażby wody dźwięk
A nie cykada
I śpiew suchych traw
Ale na skale wody dźwięk
Gdzie drozd-pustelnik śpiewa pośród sosen
Krop kap krop kap kap kap kap
Ale tu nie ma wody

Kim jest ten trzeci, który zawsze idzie obok ciebie?
Gdy liczę nas, jesteśmy tylko ty i ja
Lecz gdy spoglądam przed siebie w biel drogi
Zawsze ktoś jeszcze idzie obok ciebie,
Stąpa spowity płaszczem brunatnym, w kapturze
Nie wiem czy jest to kobieta czy mąż
- Kim jest ten, który idzie po twej drugiej stronie?

Co to za dźwięki wysoko w powietrzu
Pomruk matczynych lamentów
Co to za hordy w kapturach, jak roje
Na bezkresnych równinach, utykają na spękanej ziemi
Otoczonej jedynie płaskim horyzontem
Co to za miasto nad łańcuchem gór
Pęka i zrasta się i rozpryskuje - w fioletowym wietrze
Walące się wieże
Jeruzalem Ateny Aleksandria
Wiedeń Londyn
Nierzeczywiste”

„Izolacja przykroiła mnie na swój obraz i podobieństwo. Obecność drugiej osoby - jakiejkolwiek osoby - opóźnia natychmiast mój proces myślenia i podczas gdy normalnego człowieka kontakt z innymi pobudza do rozmowy i wyrażenia czegoś, na mnie ten kontakt działa paraliżująco, jeśli tak można rzec. Będąc sam, jestem zdolny wymyślić różne dowcipne powiedzenia, odpowiedzieć szybko na to, czego nikt nie powiedział, błysnąć inteligentną towarzyskością wobec nikogo. Ale to wszystko znika, gdy znajdę się w czyjejś obecności: znika inteligencja, nie potrafię mówić i po jakichś piętnastu minutach odczuwam jedynie senność. Tylko moi wyimaginowani i widmowi przyjaciele, tylko moje rozmowy prowadzone z nimi w marzeniach są dla mnie realne i znaczące, pobudzają mój umysł, który odbija się w nich niczym w lustrze.
Ciąży mi zresztą wszelka myśl o zmuszaniu się do kontaktu z innymi. Zwykłe zaproszenie na obiad z przyjacielem budzi we mnie trudny do określenia niepokój. Myśl o jakimś obowiązku towarzyskim - pójściu na pogrzeb, rozmowie z kimś na jakiś temat w biurze, udaniu się na dworzec po kogoś, znanego czy nieznanego - sama ta myśl już mi zakłóca dzień, a niekiedy nawet w przeddzień już się trapię, źle śpię, gdy tymczasem samo zdarzenie nie ma żadnego znaczenia i nie usprawiedliwia niczego. I to zawsze się powtarza, nigdy nie mogę się tego oduczyć.
"Moje obyczaje skłaniają mnie ku samotności, a nie ku ludziom": nie wiem, czy to Rousseau, czy Senancour powiedział. Ale był to ktoś w moim rodzaju, choć chyba nie mogę powiedzieć, że z mojej rasy.”

„Samotność - odwieczny refren życia. Nie gorszy i nie lepszy od paru innych rzeczy. Za dużo się o tym mówi. Człowiek zawsze jest sam i nigdy sam nie jest. Nagle pojawiły się skrzypce, nakładając się gdzieś na półmrok. Jakiś ogród na wzgórzach otaczających Budapeszt. Ciężki zapach kasztanów. Wiatr. I sny jak młode sowy, siedziące skulone na ramieniu, o oczach coraz jaśniejszych o zmierzchu. Noc, która nigdy nie staje się nocą. Pora, w której wszystkie kobiety pięknieją. Duże brązowe motyle skrzydła wieczoru.”

„Semolina, mąka z pszenicy durum.
Złote ziarno rodzące się na polach Włoch.
Włosi byliby pewnie zaskoczeni, gdyby wiedzieli, że w roku 1971 eksportowali "samotność".”

„… uczucie samotności potężnieje, kiedy próbujemy mu się sprzeciwiać, a słabnie, kiedy najzwyczajniej w świecie je ignorujemy.”

„Uwielbiam Cię, mój Boże, Trójco Przenajświętsza! Dopomóż mi zupełnie zapomnieć o sobie, abym nieporuszona i uspokojona mogła zamieszkać w Tobie tak, jakby moja dusza znajdowała się już w wieczności. Oby już nic nie zdołało zamącić mego pokoju ani wyprowadzić mnie z Ciebie, o Mój Ty Niezmienny, lecz niech każda minuta coraz głębiej zanurza mnie w Twoją Tajemnicę. Napełnij pokojem moją duszę, uczyń w niej swoje niebo, swoje ulubione mieszkanie i miejsce swego odpoczynku. Obym nigdy nie zostawiała Ciebie samego, lecz była tam zawsze cała, cała czuwająca z wiarą, cała pogrążona w adoracji i cała zdana na Twoje stwórcze działanie. O mój umiłowany Chryste, z miłości ukrzyżowany, chciałabym być oblubienicą Twego Serca, chciałabym Cię otaczać chwałą i chciałabym Cię miłować tak, żebym umarła z miłości. Lecz czuję moją niemoc i dlatego proszę Cię, abyś mnie «przyoblókł w siebie samego» – tak, aby wszystkie poruszenia mojej duszy utożsamiały się ze wszystkimi poruszeniami Twojej duszy, abym się zanurzyła w Tobie, została przez Ciebie ogarnięta tak, abyś Ty zajął moje miejsce, aby moje życie było tylko promieniowaniem Twojego Życia. Przyjdź do mnie jako Wielbiciel, Wynagrodziciel i Zbawiciel. Słowo Przedwieczne, Słowo mego Boga, chcę spędzić moje życie na słuchaniu Ciebie; chcę być w pełni pojętną, tak, aby się wszystkiego nauczyć od Ciebie. A potem poprzez wszystkie noce, wszystkie próżnie, wszystkie niemoce chcę zawsze być w Tobie i trwać w Twoim wielkim świetle. O moja umiłowana Gwiazdo, zachwycaj mnie, abym nie mogła już uchylić się spod Twego promieniowania. O Ogniu trawiący, Duchu miłości, «zstąp na mnie», aby w mej duszy dokonało się jakby nowe wcielenie Słowa. Niech będę dla Niego dodatkowym człowieczeństwem, w którym On odnowi całe swoje Misterium. A Ty, Ojcze, pochyl się nad swoim biednym stworzeniem, «okryj je swoim cieniem» i dostrzegaj w nim tylko «Umiłowanego, w którym złożyłeś całe swoje upodobanie». O moi Trzej, moje Wszystko, moja Szczęśliwości, nieskończona Samotności, Niezmierzoności, w której się gubię, oddaję się Wam jako ofiara. Ukryjcie się we mnie, abym ja mogła się ukryć w Was, w oczekiwaniu na kontemplowanie w Waszym świetle przepaści Waszej wielkości. [modlitwa napisana przez św. Elżbietę od Trójcy 21 listopada 1904 r. ]”

„Aborcja nie jest nigdy odpowiedzią, jakiej poszukują kobiety i rodziny. To raczej strach przed chorobą i samotnością wywołują wahania rodziców.”

„Pamiętajmy o tych tysiącach niewinnych i bezbronnych dzieci, które nie rozumiejąc okrucieństwa otaczającego ich świata, nie były w stanie walczyć o swoje życie. My, pielęgnując dziś pamięć o nich, ze wszystkich sił starajmy się stworzyć lepszy świat i zapewnić najmłodszym beztroskie dzieciństwo, by już nigdy żadne dziecko nie musiało przechodzić przez pełne samotności i cierpienia piekło wojny.”

„Jeśli towarzyszy ci smutek, nie narzekaj na samotność.”

„Śmierć to samotność i wolność ostatnia.”

„Dzieci księży i ich matki żyją w bańce samotności. Nie mają z kim porozmawiać, nie otrzymują wsparcia: ani od Kościoła, ani od rodziny księdza, czy swoich bliskich. A dzieci nie dość, że mają ograniczony kontakt ze swoim ojcem, to jeszcze nie mogą publicznie o nim mówić. Bo jak powiedzą, to ich ojciec zostanie przeniesiony na drugi koniec Polski i w ogóle nie będą się z nim widywać.”

„Samotność i milczenie. Błądzenie za wewnętrzna wizją i nieustanne zmaganie się z warsztatem napinają myśli do granic, ale tych myśli się nie werbalizuje. Nie ma takiej potrzeby, kiedy obraz jest medium wewnętrznego z zewnętrznym. Dlatego przy okazji wywiadu, itp. każde zdanie może być bardzo kłopotliwe, bardzo niezręczne. Malarz ma malować. Tu początek i tu koniec…”

„Samotność jest pustką, którą najlepiej zdoła wypełnić jedynie druga taka pustka.”

„Mieszkał tam jakiś bajkopisarz, lecz zniknął nie wiadomo kiedy. We wsi trochę o nim gadano, ale nikt go właściwie nie znał. Tylko pan Łasica był u niego kilka razy, żeby dostarczyć zakupy. Mówił potem, że bajkopisarz nie wytrzymał samotności i szumu drzew i dlatego uciekł do miasta. Mieszkańcy bardzo się ucieszyli. Nie potrzebowali w swojej porządnej okolicy odludka i dziwoląga, zajmującego się czymś tak głupim jak pisanie bajek dla dzieci.”

„Czytałem kiedyś w starej księdze, że człowiek powinien strzec się samotności. Na początku wydaje mu się, że to nic groźnego. Ale potem jego umysł zwraca się ku ponurym myślom, głos się zmienia, a on sam chodzi jak w zamroczeniu.”

„Samotność mówi mi, że nie jestem sam. Że jest coś więcej.”

„Pozostają mi tylko przeczucia, wierzyłam w tyle miejsc, które nie były moje, ile razy musiałam milczeć, jak połykałam słowa, które nie były moimi niespodziankami, niespodziankami nieświadomości tego, ile można wytrzymać, niespodziankami tych wszystkich spraw, które były we mnie, a ja ich nie znałam, już nie pamiętam, najgorsze jest to, co odgaduję na mój własny rachunek, i ryzyko, najgorsze jest to, że mogę popełnić wszystkie grzechy poza grzechem samotności, wszystko, tylko nie to, nie samotność, nie samotność wobec mojej twarzy w lustrze.”

„Nigdy nie uważałem samotności za wadę. Pojawiła się we wczesnym dzieciństwie i towarzyszy mi przez całe życie.”

„Myśl dojrzewa w samotności, ale świat ją sieje.”

„Samotność jest elementem niezbędnym dla dojrzewania duszy.”

„Lekarze, pracownicy ośrodków pomocy społecznej czy po prostu zwykli obywatele uczestniczą w tych nielegalnych działaniach dlatego, że czują się zmuszeni, czasem wbrew własnemu sumieniu, bo stają w obliczu sytuacji, na które nie mogą pozostać obojętni. Ponieważ stojąc przed kobietą zdecydowaną dokonać aborcji, wiedzą, że jeśli odmówią jej porady i pomocy, zostawią ją w samotności i strachu i skłonią do dokonania zabiegu w najgorszych warunkach, w których ryzykuje okaleczenie się do końca życia. Wiedzą, że ta sama kobieta, jeśli ma pieniądze, jeśli wie gdzie szukać informacji, wyjedzie do sąsiedniego kraju, czy nawet skorzysta z usług niektórych klinik we Francji i będzie mogła przerwać ciążę nie ponosząc ryzyka i nie obawiając się kary. Te kobiety nie są bardziej niemoralne i bardziej nieświadome niż inne. Jest ich 300 tysięcy każdego roku. To kobiety, które spotykamy codziennie, nie wiedząc nic o ich dramatach i rozpaczy.”

„Kiedyś myślałem, że wybrałem samotność. Dziś skłonny jestem uznać, że samotność wybrała mnie, a ja nauczyłem się z nią żyć.”

„Nie boję się samotności, boję się właściwie (panicznie!) tylko żab.”

„Samotność, to ochrona przeciętności, polega na geniuszu surowego przyjaciela.”

„, Samotność jest dzika
Niczym zwierzęta w lesie,
Jesteś sam, czasem podążasz za innymi
A na koniec i tak umiera samotnie".”