Cytaty o miłości

strona 18

„Kto ma szczęście w kartach, ten ma pieniądze na miłość.”

„Głód gasi miłość.”

„Miłość bez zazdrości to jak Polak bez wąsa.”

„W reumatyzm i prawdziwą miłość wierzy się dopiero wtedy, gdy jest się przez nie nawiedzonym.”

„Miłość zawsze goni za tym, co umyka, a co łatwe wzgardliwie omija.”

„Ci, którzy najwięcej kochani, powinni baczyć na to, by jak najmniej miłość swoich kochanych wystawiać na próbę.”

„Miłość umiera na przesyt, a grzebie ją zapomnienie.”

„A ty u okien jeszcze marzysz,
nagrobku smutny. Czasu napis
spływa po mrocznej, głuchej twarzy,
może to deszczem, może łzami.
I to, że miłość, a nie taka,
i to, że nie dość cios bolesny,
a tylko ciemny jak krzyk ptaka,
i to, że płacz, a tak cielesny.”

„Miłość nie tylko tworzy życie, miłość je przedłuża.”

„Miłość to przestrzeń i czas udostępnione dla serca”

„Prawie równie trudno jest zadowolić tego, kto bardzo kocha, jak tego, w którym miłość już wygasa.”

„Aktor, czy się do tego przyznaje, czy nie, chce być kochany. Miłość płynąca od widza, ale i akceptacja współtwórców przedstawienia, filmu czy słuchowiska daje mu poczucie stabilności gruntu, po którym się porusza. Autor nakreśla konflikt, ale dopiero aktor sprawia, że jego słowa zaczynają żyć. Każdą rolę buduję z nadzieją, że będzie wyjątkowa.”

„Serca kobiece pragną miłości bardziej niż męskie, ale honor powściąga pożądanie. Miłość pozostaje koroną szlachetnej kobiety. Powiadają, jedna noc rozbroi niechęć kobiety do łoża mężczyzny.”

„O, wybudujcie domy, o, nazwijcie wreszcie
Polskę – Polską, nie krzywdą, a miłość – miłością.”

„Kraków jest miastem wyjątkowym. Tu najlepiej jest uczyć się i studiować (…). Chcę wrazić radość i wdzięczność, że to ukochane przez nas miasto dostrzegło i uhonorowało nasze jemu oddanie. Niektórzy uważają, że miłość z wzajemnością nie istnieje. My, dziś nagrodzeni, jesteśmy dowodem na to, że istnieje. Kochamy to miasto, a ono tę miłość odwzajemnia.”

„Jako człowiek, że tak powiem, mający niesłychane kłopoty z samym sobą, pesymista, skłonny do studziennej depresji i zwątpień, mam – paradoksalnie, a może i nie paradoksalnie, bo jest to psychologicznie uzasadnione – zdecydowanie bardziej optymistyczne spojrzenie na świat w sensie jego wymiaru ogólnego.”

„Poza Kościołem katolickim możecie mieć wszystko, prócz zbawienia. Możecie mieć zaszczyty, możecie mieć sakramenty, możecie też śpiewać „Alleluja”, możecie odpowiadać „Amen”, możecie trzymać Ewangelię, możecie w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego mieć i głosić wiarę, lecz nigdzie nie możecie znaleźć zbawienia, tylko w Kościele katolickim. Poza nim można mieć wszystko, tylko tej miłości, która sama daje zbawienie, poza Kościołem nie ma, bo ktokolwiek ma miłość, nie dzieli jedności.”

„Miłość jest jedynym skarbem, jaki możemy gromadzić na tym świecie i zabrać ze sobą na tamten świat.”

„Miłość to najcenniejsze, co może spotkać człowieka.”

„Pierwsze zasadnicze oblicze to ubóstwo materialne z którym mamy do czynienia w wielu krajach tego świata, szczególnie w krajach tzw. trzeciego świata. Nie możemy jednak mówić tylko o ubóstwie materialnym, ale też o ubóstwie duchowym, szczególnie w krajach bogatych, zachodnich, o braku miłości. Ten brak miłości jest także ubóstwem o czym musimy pamiętać. Jak mówił Prymas Wyszyński – jedni mówią: czas to pieniądz a ja wam mówię, czas to miłość”

„(…) człowiek ma do wyboru albo lęk, albo miłość (…). Jeśli startujemy z pozycji miłości, to mamy szansę wyjść obronną ręką, natomiast jeżeli traktujemy życie z lękiem – wtedy jesteśmy straceni.”

„Jak człowiek jest młody, to żyje tym, czym żyje dom. Kiedy ojciec się przygotowywał przed premierą, to cały dom chodził na palcach.”

„Miłość nigdy nie sięga tak szybko jak w młodości i nigdy tak daleko jak na starość.”

„Cóż warta byłaby miłość, gdyby cokolwiek mogło ją zastąpić? Miłość jest ostateczna, jak śmierć.”

„Największym nieszczęściem jest skostniałość serca, któremu jednego dnia staje się wszystko obojętne: radość i zgryzota, miłość i nienawiść, smak słodyczy i smak soli. Lepiej takiemu sercu, aby umarło! Nic na nim nie zostawi śladu, nic nim nie zatrzęsie, ani nic nie podnieci. Przeżyło się za życia i trwa w nieruchomym, na nic nieczułym letargu: wszystko inne cierpi albo raduje się, miewa sny i tęsknoty, trwoży się śmiertelnie trwogą, albo bucha odwagą – człowiek zaś chory na skostniałość serca nie drgnie, choćby grom przy nim uderzył, nie zaśmieje się, choćby samo słońce do niego przyszło. Jest mu wszystko doskonale obojętne.”

„Miłość jest tam wszędzie, a najwięcej w zapachach.”

„Miłość czyni cuda, ale stoliczka nakryć nie potrafi.”

„Miłość, nawet macierzyńska, ma te niewytłumaczalne słabości, w których nad sercem zapanować rozum nie może… A serce matki jest najpotężniejszym z serc na ziemi i miłość matki jest jedyną, której nic osłabić nie może.”

„Na miłość trzeba sobie zasłużyć.”

„Aby znaleźć miłość, nie pukaj do każdych drzwi. Gdy przyjdzie twoja godzina, sama wejdzie do twego domu, w twe życie, do twego serca.”

„Nienawiść jest siłą przyciągającą, tak jak miłość.”

„Miłość – westchnął Secmatte. Potem powtórzył to jeszcze trzykrotnie, bardzo powoli, a przy tym głębszym niż jego zwyczajowy głos dziecka tonem. – Trudne słowo do opanowania – stwierdził. – Jest nieobliczalne, a jego wartość ma tendencję do nieznacznych zmian, kiedy łączy się ze słowami wielosylabowymi pisanymi Copenhagą bądź jedną z tych czcionek mniej naśladujących pismo odręczne.”

„Nieodwzajemniona miłość jest już wystarczająco kiepska, ale miłość nieodwzajemnialna może naprawdę załamać.”

„Miłość niesie ze sobą wielkie szczęście, o wiele większe od bólu, który przynosi tęsknota.”

„Miłość jest jedynym kwiatem, który rośnie i rozwija się niezależnie od pór roku.”

„Miłość wygrywa. Miłość zawsze wygrywa.”

„Zielone ropnie czy różowiutkie ciała wszystko nam jedno. Dotykamy jednych i drugich, ponieważ jedne i drugie istnieją, ponieważ łajdak w równym stopniu zasługuje, by wziąć go pod lupę, co najdoskonalszy z ludzi, ponieważ w naszych miastach roi się od upadłych dziewczyn, które posiadają tam takie samo prawo obywatelstwa, jak dziewczyny uczciwe. Społeczeństwo ma dwa oblicza: obydwa oblicza ukazujemy, posługujemy się wszystkimi barwami palety, zarówno czernią, jak błękitem, podziwiamy bez różnicy Riberę i Watteau, ponieważ obaj mają styl, ponieważ obaj czerpali z życia (…) Biorąc jako przedmiot studium mężczyznę i kobietę, chcemy, by działali w środowisku zaobserwowanym i oddanym skrupulatnie do najdrobniejszych szczegółów, chcemy ukazać, jeśli to możliwe, mechanizm ich cnót i występków, poddać sekcji miłość, obojętność czy nienawiść, będące wynikiem przejściowego lub stałego kontaktu tych dwóch istot. Jesteśmy smutnymi lub wesołymi demonstratorami zwierząt!”

„Nie ma okrutniejszej nad niepewność męki, jak również nie ma granic podłości, na jaką zdobyć się może prawdziwa, wielka miłość!”

„Obóz, jak się zorientowałem. Obejmował teren około półtora kilometra kwadratowego płaskiego terenu. Otoczony był solidnym ogrodzeniem z drutu kolczastego, rozpiętego kilkoma rzędami pomiędzy drewnianymi słupami. Ogrodzenie miało ponad dwa i pół metra wysokości. Po zewnętrznej stronie przechadzały się patrole w odstępach około pięćdziesięciometrowych. Po stronie wewnętrznej strażnicy z bronią stali co jakieś piętnaście metrów. Za drutami stało kilkanaście baraków. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniał gęsty, falujący tłum. Więźniowie tłoczyli się, przekrzykiwali. Z kolei strażnicy starali się utrzymywać ich we względnym porządku…
… Po lewej stronie od bramy, o jakieś sto metrów za ogrodzeniem, był tor kolejowy, a właściwie rodzaj rampy. Prowadził od niej do ogrodzenia chodnik zbity z desek. Na torowisku stał pociąg złożony z około trzydziestu wagonów towarowych. Były brudne i zakurzone…
… Mijaliśmy akurat jakiegoś starca. Siedział na ziemi nagi i rytmicznie kiwał się do przodu i tyłu. Jego oczy błyszczały i nieustannie mrugał powiekami. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Obok leżało dziecko w łachmanach. Miało drgawki. Z przerażeniem spoglądało dookoła.
Tłum pulsował jakimś obłędnym rytmem. Wrzeszczeli, machali rękami, kłócili się i przeklinali. Zapewne wiedzieli, że niedługo odjadą w nieznane, a strach, głód i pragnienie potęgowały poczucie niepewności i zwierzęcego zagrożenia. Ludzie ci zostali wcześniej ograbieni z całego skromnego dobytku, jaki im pozwolono zabrać w tę podróż. Było to pięć kilogramów bagażu. Były to zwykle jakieś najpotrzebniejsze w drodze przedmioty. Poduszka, jakieś okrycie, trochę jedzenia, butelka z wodą. Czasem kosztowności czy pieniądze. Docierała tu przeważnie ludność gett, która nie miała już nic…
Pobyt w obozie nie trwał długo. Zazwyczaj nie dłużej niż cztery dni. Potem pakowano ich w wagony na śmierć. Przez czas pobytu w obozie prawie nie otrzymywali jedzenia. Zdani byli na własne zapasy.
Baraki obozowe mogły pomieścić mniej więcej połowę więźniów. Drugie tyle pozostawało na dworze. Powietrze wypełniał odór ludzkich odchodów, potu, brudu i zgnilizny…
… Oficer SS, odpowiadający zapewne za załadunek, stanął przed tłumem Żydów. Nogi rozstawił szeroko.
– Ruhe! Ruhe! Spokój! – wrzasnął. – Wszyscy Żydzi mają wejść do wagonów. Pojedziecie tam, gdzie jest dla was praca. Ma być porządek. Nie wolno się pchać ani opóźniać załadunku. Kto będzie wywoływał panikę albo stawiał opór, zostanie zastrzelony.
Przerwał i wbił wzrok w masę ludzką przed sobą. Spokojnie zaczął otwierać kaburę pistoletu. Wyjął broń. Pierwsze szeregi Żydów zaczęły się cofać. Niemiec zaśmiał się i oddał trzy strzały w tłum. W grobowej ciszy rozległ się przeszywający krzyk. Spokojnie schował pistolet.
– A teraz do wagonów! Raus! – wrzasnął.
Tłum zamarł. Z tyłu rozległy się strzały. Ludzie ławą ruszyli do przodu, krzycząc przeraźliwie. Zbliżali się do drewnianego pomostu. Ludzki strumień był jednak zbyt szeroki, aby się w nim pomieścić. Esesmani otworzyli ogień. Pędzący zaczęli padać. Rozległ się głuchy tupot nóg po deskach rampy. Teraz zaczęli strzelać strażnicy stojący przy wagonach. Tłum przyhamował.
– Ordnung! Ordnung! – wrzeszczał esesman.
Pierwsi Żydzi wpadli do wagonu. Niemcy przy drzwiach odliczali ich. Po liczbie „sto czterdzieści” esesman zawył „Halt!” i dwukrotnie strzelił. Przystanęli. Pociąg powoli szarpnął i nowy wagon wtoczył się na wysokość pomostu. Zaczęli go wypełniać nowi więźniowie.
Wedle wojskowych regulaminów wagon towarowy przeznaczony był na osiem koni lub czterdziestu żołnierzy w transporcie. Upychając ludzi na siłę i bez jakiegokolwiek bagażu, można było pomieścić w wagonie sto osób. Niemcy wydali rozkaz pakowania po stu trzydziestu, ale jeszcze dopychali dodatkową dziesiątkę. Gdy drzwi nie dały się zamknąć, tłukli na oślep kolbami, strzelali do środka wagonu, wrzeszczeli na nieszczęsnych Żydów. Ci, aby zrobić miejsce dla nowych, wspinali się na ramiona i głowy już znajdujących się wewnątrz. Z głębi wagonu dochodził jakiś potępieńczy ryk i wycie.
Gdy upchnięto już sto czterdzieści osób, strażnicy przystąpili do zamykania drzwi. Były ciężkie, wykonane z drewna obitego żelazem. Miażdżyły wystające na zewnątrz kończyny wśród wrzasków bólu. Po zasunięciu drzwi zabezpieczano je żelazną sztabą i ryglowano.
Przed załadunkiem na podłogę wagonów sypano warstwę niegaszonego wapna. Oficjalnie był to zabieg higieniczny. Chodziło o nie rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych. W praktyce wapno gwałtownie absorbowało wilgoć z powietrza. Spadała zawartość tlenu i ludzie zaczynali się dusić. Równocześnie wapno w kontakcie z ludzkimi odchodami wydzielało trujące substancje, między innymi chlor. Ten zaś dusił stłoczonych więźniów. Niemcy osiągali podwójny cel. Choroby zakaźne istotnie się nie rozprzestrzeniały, a wagon można było łatwiej po transporcie wymyć. Po drugie, transportu tego nie przeżywało wielu „podróżnych”. A o to przecież chodziło.
Czasami od polskich kolejarzy docierały informacje, że takie wagony z Żydami stały na bocznicach po kilka dni. Po otwarciu znajdowano w nich same trupy…
… Na obozowym placu pozostali zabici i konający. Strażnicy przechadzali się wolnym krokiem i dobijali ich strzałami w głowę. Wkrótce zapanowała cisza…”

„Miłość zmienia oblicze świata, a świat zorganizowany przez miłość, zmienia nas samych.”

„Miłość jest rozkosznym kwiatem, ale trzeba mieć odwagę zerwać go na krawędzi przepaści.”

„W miastach i większych wioskach powstały dobroczynne stowarzyszenia 'Dawców krwi', które gromadzą ochotników oddających na apel lekarzy własną krew dla wykrwawionych cywilów i wojskowych. W ten sposób uratowanych zostało wiele istnień, a ci wielkoduszni są wychwalani, wskazywani narodowi jako przykład, wspomagani w przezwyciężaniu słabości będącej konsekwencją tego aktu. Krótko mówiąc, otacza ich aura zaszczytów.
Jest to słuszne. Ich miłość jest wielka, a skoro obiecałem nagrodę temu, kto w Imię moje poda szklankę wody, niewątpliwie potrafię znaleźć większą nagrodę dla tego, kto potrafi oddać swoją krew z miłości do bliźniego i nie zniweczy zasługi swojej miłości grzechami ciężkimi.”

„Miłość to jest jakby zatrzymanie czasu; wstrzymanie wskazówek zegara.”

„Miłość nie potępia – miłość oczyszcza i dźwiga.”

„Bądź moja” – jest w tym miłość, racjonalizm… i kapitalizm.”

„Ze wszystkich rzeczy wiecznych miłość trwa najkrócej.”

„Wierzę, że miłość od pierwszego wejrzenia jest możliwa. To się zdarza. Miłość pojawia się w najmniej spodziewanych porach, zazwyczaj, kiedy nie jesteśmy w ogóle na to przygotowani.”

„Miłość musi być próbowana jak złoto w ogniu prób; tylko mała miłość w ogniu prób kruszeje. Wielka oczyszcza się i rozpala.”

„Miłość nie jest jak rachunek, który trzeba uregulować, nie daje niczego na kredyt i nie chce słyszeć o rabatach.”

„Kocham to, czego się nauczyłem od rodziców, a co tu kontynuuję – wędrówki, coniedzielne wycieczki za miasto, uważność, z jaką można przyglądać się roślinom i zwierzętom. Nie jestem tym zainteresowany profesjonalnie i nie mam ambicji, żeby klasyfikować florę i faunę, ale z zapałem wyznaję amatorską miłość do przyrody. Światło, powietrze, chmury, pejzaże tylko wydają się surowe. W tej surowości można odnaleźć wiele piękna.”

„Mówią, że miłość umiera między dwojgiem ludzi. To nieprawda, nie umiera. Opuszcza tylko człowieka. Odchodzi, gdy na nią nie zasługuje.”

„Rozmaicie pojmują kobiety miłość; jedne kochają, drugie pragną tylko być kochane. Pierwsze nawet w nieszczęściu przynoszą nam szczęście; szczęście zaś drugich jest bardzo często największym dla nas nieszczęściem.”

„nie było mnie w Tobie, Heloizo, nigdy, naprawdę. zawsze
odgradzała mnie od Ciebie miłość, której chciałaś się nauczyć,
abyś mogła dzielić się ze mną czymś więcej niż tylko piersiami,
które, poeta ma rację, zostaną dla nikogo.”

„Poprzez flamenco rozwijamy najgłębsze życiowe uczucia: miłość, rozczarowanie, tragedię. Dlatego może ta sztuka tak dociera do ludzi, jest głęboka i żywa. To nie kwestia mody, bo każda moda przemija.”

„Sztukę nauczania postrzegaliśmy przede wszystkim jako rozwijanie osobowości; za podstawy edukacji uważaliśmy miłość do Wielkiej Tajemnicy, umiłowanie przyrody oraz miłość do ludzi i kraju.”

„Miłość i kobieta przypominają mi nędzę naszego istnienia, koniec nieunikniony, śmierć.”

„Miłość jest celem ostatecznym historii świata – jednością wszechświata.”

„Tam, gdzie są ludzie piękni, jak wiersze,
Spokojni, jak lustro,
Ze swoją niezmierzoną tęsknotą
Ci leniwi, których miłość odbito
Kobieta z blednącą tęczówką czoła?
Przyniosłabym im kwiaty.Myślę o tym przyjacielu, zbyt poniesionym przez muzykę,
Który zamienił w gry
I zrobił grę nudy,
Tego zbyt poruszonego twarzami,
Który odwrócił swą twarz do ściany, i tego niesamowitego kłamcy,
Który w końcu zmienił się w prawdę.”

„Miłość jest to produkt wzajemnego kokietowania się dwojga ludzi, zawsze pełna sekretów, zawsze nieskończenie pouczająca.”

„By ta pasterka nie była bez znaczenia dla naszego życia, niech tej nocy każdy z nas zapyta samego siebie: Jaka jest moja odpowiedź na miłość Bożą?”

„Miłość jest potrzebą fizjologiczną, swego rodzaju wewnętrznym wydzielaniem.”

„Do środka wchodzi szef (Hoffmann), a z nim jakiś pan w pewnym wieku, z komicznym wąsikiem, w jasnym, angielskim trenczu, z wielkim filcowym kapeluszem, w dłoni… Zerkam na nich ukradkiem, nie odwracając się, i widzę, że ten mężczyzna przygląda się moim nogom. Właśnie tego dnia skróciłam sukienkę i nie czułam się w niej całkiem dobrze, bo nie byłam pewna, czy udało mi się prawidłowo zaszyć zakładkę. Schodzę, a Hoffmann przedstawia go jako pana Wilka.”

„Brzydka ona, brzydki on,
A taka ładna miłość.”

„Pięknie zbudowana kobieta modli się przed figurą, ale własną.”

„Zrozumiałam, że skoro Kościół jest ciałem złożonym z różnych członków, to nie brak mu najbardziej niezbędnego, najszlachetniejszego ze wszystkich. Zrozumiałam, że Kościół posiada Serce i że to Serce płonie Miłością. Zrozumiałam, że jedynie Miłość pobudza członki Kościoła do działania i gdyby przypadkiem zabrakło Miłości, Apostołowie przestaliby głosić Ewangelię, Męczennicy nie chcieliby przelewać swojej krwi…”

„Jeżeli istnieje miłość czysta i wolna od domieszki innych namiętności, to ta, która ukryta jest na dnie naszego serca i której my sami jesteśmy nieświadomi.”

„Życie (…) komu i jak się powiedzie, to sprawa każdego z nas – z osobna. Byle się nie bać zmian, nie zatopić w niechęci i fochach. Szkoda życia na złość. A na miłość… aż go za mało.”

„Dobro nowego dobra nie rodzące jest złem najgorszym, głupstwo nie tyle zaszkodzi, nienawiść nie tyle pognębi, ile rozum, gdy się zużyje na bezplenne prace, miłość – gdy się w samolubne uczucie roztrwoni.”

„Czy miłość nie jest zatem luksusem, który pojawił się w czasie pokoju, jak szycie kołder?”

„Każda miłość jest zapomnieniem. Każda miłostka – rekonstrukcją pamięciową.”

„Uważam, że brakuje, nie tylko wśród aktorów, prawdziwych, charyzmatycznych mężczyzn. Marek [Bukowski], który jest wyjątkowy, realizuje takie potrzeby.”

„Miłość wymaga ofiar i dlatego robi z nas ofiary.”

„Najświętsza Panno, z pierwszym dnia brzaskiem
Zwracam ku Tobie westchnienie moje.
Ty, coś odziana świętości blaskiem,
Zwróć ku mnie oczy łasklawe twoje.
Tyś Matka sercem mi ukochana.
Strzeż każdej chwili życia mojego.
Spraw, by me czyny w obliczu Pana
Były godnymi łask Syna Twego.
Przy Twoim Sercu niechaj bezpiecznie
Kwitnie lilija mej niewinności.
Od nieprzyjaciół broń mnie skutecznie,
Bądź moją Matką tu i w wieczności.
Wszystkich mi drogich polecam Tobie.
Daj całe życie przeżyć w miłości.
Gdy ciało moje już legnie w grobie,
Umieść mnie, Matko, w wiecznej radości.”

„Szacunek i miłość są to kapitały, które koniecznie gdzieś umieścić należy. Więc się je daje komukolwiek na kredyt (…).”

„Wszystkie namiętności każą nam popełniać błędy, ale miłość najśmielsze.”

„Miłość w przeszłości jest tylko wspomnieniem, miłość w przyszłości jest tylko oczekiwaniem. Prawdziwa miłość żyje w teraźniejszości.”

„Wierzę w miłość, nie przestanę.”

„No, sezonówka, sezonowa miłość… U nas w teatrze liczą się miłości na sezony… teatralne. Mówi się: kochali się pół sezonu, cały sezon.”

„Miłość i przyjaźń wzajemnie się wykluczają.”

„Miłość oznacza uwolnić się wzajemnie z ostatecznej samotności.”

„Możesz opisywać wino, miłość, kobiety i chwałę pod warunkiem, że nie jesteś pijakiem, kochankiem, mężem czy żołnierzem. Jeśli uczestniczysz w życiu, niezbyt dobrze się w nim rozeznajesz: zbyt wiele przynosi ci albo bólu, albo uciech.”

„Pokój, miłość, empatia.”

„Miłość to hostia, którą trzeba złamać we dwoje i spożyć wspólnie w pocałunku.”

„(…) gdy dostałam rolę [w M jak miłość], planowałam na stałe osiedlić się za granicą. Wyjechałam z kraju, bo byłam zakochana we Francuzie: razem zamieszkaliśmy, dzieci chodziły we Francji do szkoły, ja znalazłam tam pracę… Ale zostałam zdradzona i wróciłam do Polski. I nagle postać Badeckiej stała mi się bardzo bliska: spotkała nas w życiu dokładnie taka sama sytuacja… Trochę tak, jakby Ilonka Łepkowska, pisząc scenariusz, spojrzała na mnie i prześwietliła całe moje życie.”

„Miłość to apogeum nienawiści.”

„Serial ogląda kilka milionów ludzi, a na spektakl do Narodowego przychodzi kilkaset osób. Często słyszę pytanie, czy po ośmiu latach bycia Hanką w „M jak miłość” nie powinnam zrezygnować. Pewnie, że miewam takie myśli. Jestem czasami Hanką znużona, żeby nie powiedzieć – umordowana. Ale potem przychodzi mi do głowy, że skoro moja Hanka jest tylu ludziom potrzebna, to znaczy, że ona nie jest już tylko moją własnością. Nie chcę, żeby to zabrzmiało pretensjonalnie. Ale coś w tym jest, że jak się tyle dostaje od widowni, to ma się poczucie pewnej odpowiedzialności.”

„Miłość to wybór drogi miłości i wierność wyborowi.”

„Nie miłuje się tego, czego wcale się nie zna. Jeśli się zaś miłuje to, co się zna, to ta miłość sprawia, iż można to poznać coraz lepiej i coraz pełniej.”

„W zazdrości jest więcej miłości własnej niż miłości. Istnieje tylko jedna miłość i tysiąc jej rozmaitych kopii.”

„Miłość jest słowem nie mówiącym tylko o szczęściu. Miłość kobiet i do kobiet uczy więcej goryczy niż radości.”

„A jeśli prawdziwa miłość zaczyna się dopiero, gdy kończy się namiętność?”

„Pierwsza wielka przyjaźń to coś równie ponętnego i pięknego, jak pierwsza miłość.”

„Miłość, zawsze jednaka, nie zna pór roku ani granic, ani godzin, dni, miesięcy.”

„Miłość, to jakby zobaczyć mgłę o poranku, kiedy się przebudzisz a słońce jeszcze nie wzeszło. To trwa właśnie tę krótką chwilę a potem się wypala. Miłość jest mgłą, która się spala wraz z pierwszym brzaskiem rzeczywistości.”

„Miłość w prawdzie, której Jezus Chrystus dał świadectwo swoim życiem ziemskim, a zwłaszcza swoją śmiercią i zmartwychwstaniem, stanowi zasadniczą siłę napędową prawdziwego rozwoju każdego człowieka i całej ludzkości.”

„Ja już ci wybaczyłam – powiedziała. – Jak to możliwe? Przecież na to nie zasługuję. – Na tym właśnie polega miłość.”

„Cóż warta jest miłość, jeżeli ktoś może odrzucić ją od siebie jak niepotrzebny śmieć?”

„Miłość to troszczenie się o kogoś bardziej niż o siebie samego. To pragnienie, żeby ta osoba była szczęśliwa. To umiejętność oddania się całkowicie tej osobie, ale tak, że nie traci się własnej tożsamości.”

„Miłość jest siłą napędową. Zdrowie jest siłą ciała. Jeśli dusza, rozum i ciało są w harmonii, to człowiek się czuje szczęśliwy. Idzie do przodu. A bez miłości zdrowy człowiek jest jak drzewo bez owoców.”