Cytaty na temat przedstawienie (172 cytatów)

„Życie nie jest romansem, przedstawieniem w teatrze czy działalnością – lecz trudną sytuacją.”

George Santayana (1863–1952)

Źródło: Myślę, więc jestem…, oprac. Czesława i Joachim Glenskowie, op. cit., s. 293.

O życiu

„Pyta mnie mamusia: „Zdzisiu, a co wy w tym teatrze właściwie robicie?” To ja tłumaczę mamusi: „Mamusiu! Przychodzimy rano na 10.00, od razu piwo, a o 12.00 na przerwie wódka, rozbieramy się do golasa i orgie, pijaństwo – tak do szóstej, potem trzeźwiejemy, gramy przedstawienie do 22.00, znowu wszyscy do golasa, wóda i seks zbiorowy, panie z panami, potem panie z paniami, panowie z panami i wszyscy razem, i wóda do rana, potem do domu, prysznic i na 10.00 na próbę… piwo o 12.00, wóda, do golasa i seks…” Mama (przerażona): „Zdzisiu! Dziecko drogie! I tak przez cały tydzień?””

Zdzisław Maklakiewicz (1927–1977) aktor polski

A ja: „Nie, no co też mama – w poniedziałek mamy wolne”.

O dzieciach , O seksie , O domu , O piwie

„Patrząc na niektóre przedstawienia czy czytając pisemka kobiece, można odnieść wrażenie, że wszystkie związki muszą się rozpaść, nie ma w życiu żadnej nadziei. A to nieprawda! Prowadząc teatr, wyraźnie wyczuwam na widowni potrzebę pozytywnego myślenia.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 21 kwietnia 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/fpnh.htm

O myślach , O wrażeniach , O czytaniu , O myśleniu

„Reżyser jest najczęściej fachowcem od przedstawienia świata opisanego przez kogoś. Nie musi walczyć pod Borodino, aby zrobić film o tej bitwie.”

Andrzej Bart (1951) polski powieściopisarz, scenarzysta i reżyser

Źródło: Urszula Lipińska, Orły 2010. Damy światu do wiwatu. Bart w Stopklatce, stopklatka.pl, 11 lutego 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=63045

O świecie

„(…) mam ogromną tremę. Stanę na teatralnej scenie przed mieszkańcami mojego miasta, profesorami ze szkoły, przyjaciółmi, rodziną. To będzie dla mnie bardzo ważne przedstawienie. Nie wiem, co ważniejsze – honorowy patronat nad festiwalem, który zaproponowano mi i mężowi, czy ten spektakl.”

Beata Ścibakówna (1968) polska aktorka

o udziale w spektaklu w rodzinnym Zamościu.
Źródło: Małgorzata Mazur, Debiutantka, „Tygodnik Zamojski” nr 26, 30 czerwca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/120253.html

O rodzinie

„Reżyserując, zaczynam sobie zdawać sprawę, jak wiele błędów popełniałem jako aktor; skupiałem się na sobie, ponosił mnie temperament. (…) Reżyseria to fascynująca rzecz, bierze się odpowiedzialność za całość przedstawienia, za cały zespół, także za światło, dźwięk.”

Jerzy Bończak (1949) polski aktor

Źródło: „Gazeta na Mazowszu”, 17 listopada 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jbonczak.htm

O świetle

„Mężczyzna, jakiego szukam, musi siadać w pierwszym rzędzie na szkolnym przedstawieniu.”

Sharon Stone (1958) aktorka amerykańska

Źródło: „Newsweek”, 9 lutego 2010 http://www.newsweek.pl/artykuly/instynkt-sharon-stone,15023,2

„W lecie 1942 roku czołówka nasza [2. Korpusu armii gen. Andersa znajdująca się wówczas w Iranie] została zaproszona do dania przedstawienia dla dworu szacha i jego gości. Byłem wówczas kierownikiem artystycznym czołówki i na tydzień przed przedstawieniem udałem się wraz z mjr. Naimskim, Michałem Tyszkiewiczem i reżyserem Wacławem Radulskim do jednego z pałaców szacha (jest tych pałaców pięć), gdzie we wspaniałych ogrodach oczekiwaliśmy przybycia szefa protokółu (…). I tu wydarzył się niespodziewany, ale śmieszny incydent. Szef protokółu doszedłszy do naszej grupy, zbliżył się do mnie i powiedział po polsku 'A… jak Argonauta… qui pro quo'. Sprawa wkrótce się wyjaśniła. Szef protokołu był przez trzy lata radcą ambasady perskiej w Warszawie i stale odwiedzał teatr Qui Pro Quo, i z miejsca mnie poznawszy, zaprezentował swoją znakomitą pamięć, cytując fragment mojego dialogu z Konradem Tomem.”

Ludwik Lawiński (1887–1971) polski aktor, recytator, reżyser, komik

Źródło: wspomnienia spisane w 1962, cyt. za: culture. pl http://www.culture.pl/baza-muzyka-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/ludwik-lawinski

O muzyce

„Mówiąc wprost – nam aktorom płaci się za przedstawienia, a nie za próby. Jeżeli są tylko próby, a nie ma i nie ma przedstawienia, to my dosłownie dopłacamy do swojego zawodu, zamiast zarabiać, jak każdy, kto zdecydował się na pracę w instytucji. Taka osoba jak ja, która nie podejmie z zasady nigdy żadnej roli w serialu, znajduje się wtedy raczej na pozycji jakiejś harcerki niż osoby, która ma prawo do pewnego statusu…”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Dziennik Gazeta Prawna”, 13 lutego 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/18950

O czytaniu

„Gram przedstawienie, idzie mi świetnie, panuję nad publiką całkowicie, wreszcie czuję, że trzymam ich za mordę, i tak już do końca. Żegnany schodzę, przebieram się, zadowolony z dobrej roboty, wychodzę, żeby się trochę pokrzepić. Przed teatrem stoi dwóch: „Pan Maklakiewicz?” – „Tak jest” – mówię grzecznie czekając na gratulacje. „Pan nas dzisiaj wziął za mordę? To my ze szwagrem przyszliśmy oddać.””

Zdzisław Maklakiewicz (1927–1977) aktor polski

„Zawsze marzyłem o tym, by stworzyć miejsce, w którym będą prezentowane sztuki z całego świata. Często w wielu zakątkach świata oglądam znakomite przedstawienia i dramaty, na temat których nie ma u nas nawet małej notki. Postanowiłem powołać teatr impresaryjny dlatego, że wychodzę z założenia, że najpierw trzeba mieć jakiś repertuar i propozycje dla widzów, a dopiero później należy myśleć o własnej scenie.”

Robert Kudelski (1974) polski aktor

Źródło: Polskie Radio, 13 października 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/torkud.htm

O myślach , O myśleniu

„(…) mam wrażenie, że młode pokolenie twórców często przedkłada stronę wizualną przedstawienia nad psychologiczną. To jest mało komfortowa sytuacja dla aktora.”

Dominika Ostałowska (1971) aktorka polska

Źródło: „Dziennik”, 19 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pwist.htm

O wrażeniach

„Teatr Narodowy ma zasadę, że pełna gotowość zespołu jest wyznaczona na 30 minut przed rozpoczęciem przedstawienia. Tej gotowości nie było, bo poprzedniego dnia, z braku wyboru, wystąpiłam o urlop na żądanie. Inni koledzy nie przebrali się w kostiumy, ale dyrektor Englert przygotował się tak, jakby za chwilę miał występować i w teatralnym stroju odegrał scenę odwoływania spektaklu przed publicznością. Jak to nazwać? Wykonano na mnie publiczny wyrok na oczach widzów. On chciał linczu, co potwierdził zwalniając mnie dyscyplinarnie cztery dni później.”

Grażyna Szapołowska (1953) polska aktorka

Źródło: Szapołowska o kulisach zwolnienia: Wykonano na mnie publiczny wyrok, 16 kwietnia 2011 http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80273,9446283,Szapolowska_o_kulisach_zwolnienia__Wykonano_na_mnie.html

„Uważam, że każdy aktor jest trochę inny, ale istnieje także pewna ogólna zasada. Przedstawienie pantomimiczne to nie tylko opowiadanie anegdoty i przekaz myśli, to też widowisko, czysto plastyczne i wizualne, ważna jest więc jego kompozycja. Nie może ona składać się z pomieszanych stylów i w związku z tym jakaś jedna, zasadnicza linia jest obowiązująca. Natomiast potem w ramach tej obowiązującej linii każdy z osobna, każdy aktor indywidualnie reprezentuje siebie, zatem każdy z osobna może grać inaczej, ale w ramach obowiązującej struktury.”

Henryk Tomaszewski (1919–2001) polski aktor-mim, reżyser

Źródło: „Notatnik Teatralny” nr 30–31, 2003–2004, cyt. za: Michał Bujanowicz, Wrocławski Teatr Pantomimy, culture.pl, sierpień 2004 http://www.culture.pl/teatry-i-grupy-teatralne/-/eo_event_asset_publisher/sh2A/content/wroclawski-teatr-pantomimy

O myślach , O myśleniu

„Językoznawcom „premierka” się nie podoba, bo końcówka jest właściwa dla zdrobnień, „premiera” też nie, bo oznacza pierwsze przedstawienie. Ale przecież mamy wiele słów wieloznacznych rodzaju męskiego i nikogo to nie razi np. „zamek”, „ pilot”. „Premierka” czy „premiera” się jeszcze nam nie osłuchała, bo kiedy pani Hanna Suchocka na początku lat 90. była szefem rządu nie mieliśmy takiego dylematu. „Premierka” osłucha się, gdy kobieta stanie na czele rządu.”

Eleonora Zielińska (1945)

o używaniu form żeńskich w języku polskim.

O kobietach

„Dla mnie, nie były to nigdy zwykłe występy, te nasze tzw. przedstawienia. To była raczej sprawa życia i śmierci; próba porozumienia się, próba wciągnięcia tych ludzi w intymny świat myśli”

Jim Morrison (1943–1971) amerykański muzyk rockowy i poeta

O śmierci , O ludziach , O świecie , O myślach

„Mężołóżcy zdają się w dwudziestym wieku kwitnąć tam, gdzie styl traci swoją rzeczowość i zabarwia się liryzmem subiektywnych wyznań, gdzie tonacja i koloryt cenione są więcej niż przedstawienie faktów i rzeczy.”

Czesław Miłosz (1911–2004) polski poeta, prozaik, eseista, tłumacz i krytyk literacki, noblista

Źródło: „Kultura” nr 7/8, 1954

O wieku

„Życie społeczeństw, w których panują nowoczesne warunki produkcji, przypomina olbrzymie zbiorowisko spektakli. Wszystko, co dawniej przeżywano bezpośrednio, oddaliło się, przybierając postać przedstawienia.”

Guy Debord (1931–1994) francuski pisarz, filozof, myśliciel polityczny, filmowiec

Społeczeństwo spektaklu (1973)
Źródło: s. 33

O życiu

„Z pomysłem zrobienia filmu o Katyniu wystąpił osiem lat temu Lew Rywin. (…) Bardzo szybko zdaliśmy sobie sprawę z tego, że największym problemem przy realizacji tej produkcji będzie nie kwestia pieniędzy czy obsady aktorskiej, ale właśnie scenariusza. Taka opowieść musiała się składać z ogromnej ilości szczegółów, a scenarzysta zajmujący się tym tematem powinien posiadać ogromną wiedzę o tragedii, która rozegrała się wiosną 1940 roku. Niestety, na horyzoncie nie pojawił się nikt, kto potrafiłby napisać taki scenariusz. Rywin rozpisał nawet taki wewnętrzny konkurs, to znaczy zaproponował kilku wybranym scenarzystom przedstawienie pomysłu na taki film. Konkurs ten nie przyniósł jakiś rewelacyjnych efektów, a najciekawszym z nich był pomysł zaprezentowany przez Jerzego Janickiego i Andrzeja Mularczyka. Pomysł ten jednak został odrzucony, ponieważ jego wizja miała za bardzo reportażowo-telewizyjny charakter. Wtedy zaproponowałem, żeby scenariusz napisał Cezary Harasimowicz. Czarek zaproponował opowieść bazującą po części na losach swojego dziadka, który był polskim oficerem i tylko cudem nie trafił do obozu. Jego scenariusz przedstawia tragizm kampanii wrześniowej oraz odmalowuje portret głównego bohatera zanim dostał się do Katynia. Najistotniejsza część scenariusza rozgrywa się w obozie w Kozielsku, gdzie przesłuchujący więźniów enkawudzista prowadzi brutalną grę o duszę polskiego oficera, próbując go zwerbować do sowieckiego wywiadu. Stawką tej rozgrywki jest życie Polaka. (…) Scenariusz Czarka został poddany kilku przeróbkom i wreszcie w 1998 Rywin zdecydował, że robimy ten film. Natychmiast rozpoczęliśmy przygotowania. Byliśmy w Rosji, zwiedzaliśmy monastyr w Kozielsku, byliśmy również w Katyniu, żeby zobaczyć, jak wygląda dzisiaj ów złowieszczy las. Spotykaliśmy się również z ludźmi, którzy pamiętają tamte czasy. W czasie tej dokumentacji był z nami również scenograf Jacek Osadowski, który przygotował wstępne projekty dekoracji.(…) Zaczęliśmy angażować aktorów, była już w większości skompletowana ekipa realizacyjna, był harmonogram zdjęć. Według niego zdjęcia miały rozpocząć się we wrześniu 1999 roku. Prowadziliśmy również rozmowy z kaskaderami. Nagle któregoś dnia, to było na wiosnę ubiegłego roku, Rywin zaprosił mnie i Frykowskiego do swojego gabinetu i oświadczył, że nie będziemy robić tego filmu, ponieważ Andrzej Wajda zamierza robić film o Katyniu. Co więcej, Wajda uważa, iż tylko on powinien zrobić taki film, a jeśli tak jest w rzeczywistości, to nie będziemy w stanie zdobyć pieniędzy na tę produkcję, ponieważ sprzeciw Wajdy podparty jego wielkim autorytetem sprawi, że stanie się to bardzo trudne.”

Robert Gliński (1952) polski reżyser

Źródło: Wywiad, 2000 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=1069

O życiu , O losie , O duszy , O wiośnie

„Tragedia jest naśladowczym przedstawieniem akcji poważnej i zamkniętej; posiada określoną wielkość jest tworem mowy ozdobnej, a w każdej swej części odmiennej; ma postać nie opowiadania, lecz działania; wzbudza współczucie i strach i przez to oczyszcza te uczucia.”

Arystoteles książka Poetyka

Poetyka

O strachu , O emocjach

„Teatr Telewizji padł właśnie ofiarą dyktatu oglądalności, uznano, że ponad milion ludzi, którzy oglądali poniedziałkowe przedstawienia, to zbyt mała liczba. W efekcie Teatr Telewizji został zlekceważony i zniszczony, a poziom telewizji jest w ostatnim czasie okropny i coraz niższy. Przychodzą dziwni ludzie, mówią jakieś bzdury, z ekranu emanuje amatorszczyzna. Telewizja jest środkiem przekazu, na którym dobrze się znam. Wychowałam się w telewizji, zaczęłam tam pracować jako nastolatka. Po tylu latach widzę i boleję nad tym, że nie mam komu swojej wiedzy przekazać, bo młodzi, rozpoczynający pracę ludzie uważają, że już są świetni. Wielu z nich jest na pewno zdolnych, ale wiem, że mogłabym im pomóc. Tyle, że nikt tego nie chce, w telewizji nie ma do takiej pracy klimatu ani atmosfery, a przede wszystkim szacunku dla ludzi, który mają wiedzę i doświadczenie. Na szczęście administratorzy telewizji publicznej zmieniają się często, a twórcy pozostają lub wracają.”

Olga Lipińska (1939) reżyserka, scenarzystka telewizyjna i satyryczka, autorka tekstów kabaretowych, aktorka

Źródło: „Temi” 41/05 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/komedianie.htm

O szczęściu , O ludziach , O wiedzę , O czasie

„Jednym z celów [stworzenia filmu lub przedstawienia teatralnego] jest sprawienie, by ludzie mogli się śmiać, byli szczęśliwi i choć na chwilę zapomnieli o sobie. Inny z kolei polega na tym, by pokazać im rzeczy przerażające i nie do zniesienia w taki sposób, by mogli je znieść i czegoś się nauczyć.”

Ingmar Bergman (1918–2007) szwedzki reżyser

Źródło: Bergman: Pokonałem wszystkie swoje demony, Dziennik.pl, 13 października 2007, tłum. Zbigniew Mach http://film.dziennik.pl/artykuly/219458,bergman-pokonalem-wszystkie-swoje-demony.html

O ludziach

„(…) dostałam nagrodę od publiczności za najbardziej elektryzującą rolę żeńską na XXVIII Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi. Tak było. To był fantastyczny festiwal; wspominam go z rozrzewnieniem. Zrobiliśmy tam szał. Nie było co zbierać. Dostaliśmy nagrodę za przedstawienie Plastelina. Dyplomik trzymam ukryty głęboko w szufladzie. Szkoła zapewniła nam fantastyczny start – pracowaliśmy ze świetnymi reżyserami. Między innymi Mariuszem Grzegorzkiem i Grzegorzem Wiśniewskim. Przedstawienia dyplomowe wyszły super.”

Agnieszka Żulewska (1987) polska aktorka

Źródło: Jan Dziekan, Elektryzujący czarny charakter, barwyszczescia. pl, 8 czerwca 2011 http://www.barwyszczescia.pl/20427/elektryzujacy-czarny-charakter.html

O szkole , O charakterze

„Sam nie uznaję siebie za dokumentalistę, uprawiam raczej filmowe pamiętnikarstwo. W literaturze forma dziennika zaszła bardzo daleko, może być wyznaniem, opisywać dzień po dniu, albo może być dziennikiem fikcyjnym. To osobna forma, która nie jest dokumentem. W filmie, klasyczne dokumenty, uprawiane w latach trzydziestych i czterdziestych miały wiodący temat. Ich kręcenie polegało na tym, że kolekcjonowało się materiały do zilustrowania tego tematu. Zazwyczaj decydowano się na przedstawienie czegoś złego i zbierało się materiał, żeby pokazać jak bardzo to jest złe. Potem przyszli ludzie z Cinéma Vérité, którzy twierdzili, że będą otwarci i nie będą mówić, czy coś jest złe czy dobre, ale odkryją to ze wszystkich stron i widz sam zdecyduje o ocenie. Ale nawet pobieżne zapoznanie się z dokumentami Cinéma Vérité uświadamia, że wiele w tych filmach naświetla postawy ich twórców. Ja nie przynależę do żadnej z tych grup. Idę przez życie, zbieram niektóre jego momenty, nigdy nie planuję. Po prostu coś zachwyca moje oko i każe mi złapać za kamerę. Ja nawet się specjalnie nie rozglądam. Zwyczajnie idę. Nigdy nie wiem czemu i kiedy będę kręcił. Zatem cały mój materiał przedstawia mnie. Jeśli jestem dokumentalistą – to dokumentuję wyłącznie siebie. Bez scenariusza, aktorów, ustawionego planu, sztucznie wyprodukowanej rzeczywistości jak w hollywoodzkim filmie.”

Jonas Mekas (1922–2019) litewski reżyser i scenarzysta

Źródło: wywiad, 2010 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=66195

O życiu , O ludziach , O literaturze , O rzeczywostości

„Przypadek życiowy sprawił, że zostałam odkryta przez reżysera Lachmanna, który wydobył moje inne, nowe oblicza, których ani w kinie, ani w telewizji się nie doczekałam. Gdyby nie to spotkanie, Videoteatr 'Poza' pewnie by nie powstał. Kiedy powołaliśmy go do życia, też był eksperymentalny. Dziś ma już ustaloną formę – za pomocą tego samego instrumentarium robimy w nim zawsze co innego. Za każdym razem są to nowe teksty i przedstawienia.”

Jolanta Lothe (1942) aktorka polska

Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_lothe_jolanta

O pomocy

„Więcej czasu spędzam na planie, gdyż film jako taki zawsze bardziej mnie interesował. Ale przyznaję, że wielki teatr jest równie wielkim wyzwaniem, cudowną przygodą. Natomiast słaby teatr jest zdecydowanie gorszy od słabego filmu. W filmie jestem w stanie obronić swoją wizję postaci, którą gram. Natomiast w teatrze, jeśli muszę przez rok występować w przedstawieniu, którego nienawidzę, to po prostu się demoralizuję”

Krzysztof Pieczyński (1957) aktor polski

Źródło: „Tygodnik Nowa Ziemia Pilska” 2005, nr 13.

O czasie

„Jeżeli pornografia to takie przedstawienie, które ma na celu wywołanie pożądania wobec oglądanego obrazu, to te zdjęcia mają nadzieję być pornograficzne.”

Maurycy Gomulicki (1969) polski artysta grafik

o serii fotograficznej Vaginettes (2000).
Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_gomulicki_maurycy

Obraz

„Formuła teatru zmieniła się. Przestał być on miejscem edukacji, miejscem rozwoju dla młodych ludzi. Obecnie jest to odpowiedzialna za siebie grupa aktywnych zawodowo tancerzy, którzy pod wspólnym szyldem realizują swoje przedstawienia – ja jestem jedynie koordynatorem tych działań.”

Leszek Bzdyl (1964) polski choreograf, tancerz i reżyser teatralny

Źródło: „Gazeta Morska”, 9 czerwca 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/lbzdyl.htm

O ludziach

„Ascetyczna reżyseria ma tę dobrą stronę, że kieruje uwagę widza bezpośrednio na emocje osób dramatu. Kiedy jednak w rolach tych osób występują artyści pozbawieni charyzmy, trudno takie przedstawienie znieść.”

José Cura (1962)

Źródło: „Polityka” 47/02 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/niej21.htm

„Człowiek wykształcony, ze swoją skłonnością do odgrywania pewnej roli wpisanej weń przez nowoczesne życie i edukację, lubuje się w rozpamiętywaniu łez przed oczyma swej duszy, aby rozkoszować się ich cierpkim smakiem, przelewając je – jedna po drugiej – przed nieuważnymi oczami bliźniego, jak na przedstawieniu.”

Carlo Gnocchi (1902–1956)

Chrystus wśród Strzelców Alpejskich
Źródło: s. 92–93.

O życiu , O duszy

„Jak każde dziecko lubiłem sport. Chciałem być między innymi lekarzem, myślałem o wielu zawodach. Ale potem – co ciekawe – w ostatniej klasie liceum wziąłem udział w przedstawieniu szkolnym. Dostałem niewielką rólkę. I po raz pierwszy w życiu poczułem się dobrze wśród ludzi. Wszyscy w teatrze wydawali mi się znajomi. Mieli podobne uczucia, podobne podejście do życia. Uwielbiałem sport, ale nie lubiłem towarzystwa z szatni. To nie była moja mentalność. A w teatrze miałem Alberta Brooksa i Richarda Dreyfusa, którzy przypominali mi środowisko, w którym wyrosłem. Pomyślałem, że właśnie tu czuję się dobrze, że tu jest mój dom.”

Rob Reiner (1947) amerykański aktor, reżyser i producent filmowy

Źródło: Rob Reiner o filmie „Z ust do ust”, Warner Bros Poland, 18 kwietnia 2008 http://www.kinomaniak.pl/katalog/wywiad/45,2

O dzieciach , O ludziach , O emocjach , O domu

„Powierzchowny hollywoodzki marksizm Camerona (niezdarne faworyzowanie klas niższych i karykaturalne przedstawienie okrutnego egotyzmu bogaczy) nie powinien nas zwieść. Pod tym współczuciem dla biednych tkwi reakcyjny mit, po raz pierwszy w pełni rozwinięty w „Kapitanach zuchach” Rudyarda Kiplinga. Mit ten traktuje o młodej bogatej osobie w kryzysie, której poprzez przelotny bliski kontakt z pełnokrwistym życiem biedoty przywrócona zostaje witalność. Za litością dla ubogich czai się ich wampiryczne wykorzystanie.”

Slavoj Žižek (1949) słoweński socjolog, filozof, psychoanalityk i krytyk kulturalny

Źródło: Powrót dzikich, „New Statesman”, tłum. „Forum”, 15 marca 2010.

„Praca nad każdym kolejnym przedstawieniem pozwala zdystansować się do własnych emocji. Nie dobieram tekstów pragmatycznie. Wierzę, że powód, dla którego do mnie trafiają, ma jakiś sens. Spośród wielu tekstów wybieram właśnie ten, który budzi emocje. Najczęściej utwory te odpowiadają na ten moment niezgody z rzeczywistością, która człowiekowi teraz najbardziej dolega.”

Anna Augustynowicz (1959)

Źródło: W łupinie orzecha, „Kurier Szczeciński” nr 23, 3 lutego 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/110550.html

O rzeczywostości , Sens

„(…) to nie ja miałem grać na przedstawieniu premierowym!!! Na to byłem, w opinii mistrzów, za młody. Ja tylko byłem dublerem Stanisława Jasiukiewicza, który na dwa tygodnie przed premierą poważnie zachorował. Sytuacja była naprawdę dramatyczna, a Aleksander Bardini nie miał wyjścia, więc podobno z rezygnacją powiedział: „Skoczcie po tego szczeniaka do palarni, niech próbuje”. Czyli po mnie, bo ja tak przeżywałem tę rolę, chociaż byłem „drugi”, że odpalałem papierosa od papierosa, w ogóle nie wychodząc z piwniczki-palarni. Palę, niestety, do dziś; można powiedzieć, że Gustaw-Konrad zawiódł mnie ku nałogowi!”

Ignacy Gogolewski (1931) aktor i reżyser polski

Źródło: „Dziennik Zachodni”, 23 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/cipli.htm

„Bałem się, że świat antyczny jest widzom na tyle obcy, że przedstawienie go w zawiły sposób – powiedzmy w stylistyce Urodzonych morderców – uniemożliwiłoby zrozumienie treści.”

Oliver Stone (1946) amerykański reżyser filmowy

Źródło: wywiad, 2004 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=23213

O świecie , O zrozumieniu

„(…) życie jest fascynujące. Wie się o nim tak mało – zna się jedynie własną niewielką rólkę – jest się więc jakby aktorem, który ma wygłosić kilka zdań w pierwszym akcie (…). Kiedy jednak w dniu przedstawienia kurtyna pójdzie w górę, zobaczy całą sztukę i wraz z innymi stojąc w rzędzie kłaniać się będzie widzom.”

Agatha Christie (1890–1976) pisarka angielska

Autobiografia (1977)

O życiu , O górach

„sprzedażowa gra wstępna (Biblia e-biznesu) – zespół działań marketingowych na poziomie oferty sprzedażowej, których celem jest „uwiedzenie” klienta, tj. przedstawienie produktu w kontekście zalet oraz korzyści wynikających z jego zakupu i posiadania.”

Maciej Dutko (1979)

Neologizmy wprowadzone przez Macieja Dutkę

O grach , O biznesie

„Każdy minister sprawiedliwości powiedziałby, że najlepszą sytuacją jest możliwość przeprowadzenia procesu i osądzenia w trybie sądowym dowolnego zbrodniarza czy terrorysty, bo proces sądowy to również możliwość przedstawienia opinii publicznej wszystkiego tego, za co odpowiada dana osoba. (…) To, że tego numeru jeden na światowej liście terroryzmu już nie ma to dla nas wszystkich dobra wiadomość.”

Krzysztof Kwiatkowski (polityk) (1971) samorządowiec polski

o śmierci Usamy ibn Ladina.
Źródło: Kwiatkowski: to dobra wiadomość, ale terroryzm nie ma jednego adresu, gazeta.pl, 2 maja 2011 http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80269,9528935,Kwiatkowski__to_dobra_wiadomosc__ale_terroryzm_nie.html

O śmierci , O sprawiedliwości

„Przedstawienie jest wszystkim, cały świat kocha przedstawienia.”

R.A. Salvatore (1959) amerykański pisarz science-fiction i fantasy

Postać: Jarlaxle
do Artemisa Entreriego.
Saga Najemnicy

O świecie , Kochać się

„Jeszcze jako początkujący tekściarz napisałem dla Tadeusza Olszy monolog (…) Dzienniczek syna. Olsza był znany z tego, że miał trudności z zapamiętaniem tekstu i wszystkie monologi mówił pod suflera. Dodatkowo miał też problem ze słuchem. Numery estradowe Olszy często wyglądały tak, że wychodził Olsza na scenę, kłaniał się, dostawał brawa, następnie słychać było głos suflera. A że teksty były śmieszne, publika zaczynała się śmiać i zagłuszała powtarzającego tekst Olszę. Ludzie bili brawa po pointach suflera, paląc pointy aktorowi. Kiedy Olsza dostał mój monolog, mógł sobie cały tekst dużymi literami napisać w tytułowym dzienniczku. Na pierwszym przedstawieniu wygonił suflera. Ten poszedł się poskarżyć do dyrekcji teatru. Olsza przychodzi na dywanik i co mówi? „Bo wy, kurwa, nic nigdy nie zrozumiecie. Tak piszą te monologi, że się zwyczajnie nie sposób nauczyć. Przyszedł utalentowany gówniarz, napisał… i samo wchodzi do głowy”.”

Stanisław Tym (1937) polski aktor, satyryk, felietonista

Źródło: Arkadiusz Bartosiak, Łukasz Klinke, Stanisław Tym, „Playboy” nr 2, 2007 http://wywiadowcy.pl/stanislaw-tym/

O ludziach , O problemach

„Wierzą oni, że dla zdobycia serc tych, którzy błąkają się, korzystne jest przedstawienie pewnych punktów doktryny jako mniej ważnych lub złagodzenie ich sensu w takim stopniu, by nie rozumiano ich już w tym sensie, jakiego Kościół zawsze się trzymał. Nie trzeba wielu słów, by pokazać, jak bardzo ta koncepcja jest godna potępienia.”

Leon XIII (1810–1903) papież

Źródło: encyklika Testem benevolentiæ, 22 stycznia 1899.

Serce , Sens

„Incydent wywołany na jubileuszowym zjeździe „Solidarności” w Gdyni przez Henrykę Krzywonos nie był spontaniczną reakcją na wystąpienie Jarosława Kaczyńskiego. Wystąpienie prezesa PiS stanowiło jedynie pretekst do przedstawienia punktu widzenia byłych działaczy Unii Wolności. Przypuszczam, że miało to doprowadzić do osłabienia roli związków zawodowych i przejęcia kontroli nad organizowaniem obchodów święta „Solidarności” przez władze państwowe.”

Andrzej Kołodziej (1959)

Źródło: „Tramwajarki” atakują, naszdziennik.pl, 4 września 2010 http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20100904&typ=my&id=my12.txt

O wolności

„Jedynym sposobem przedstawienia sobie, co inni przeżywają, jest wyobrażenie sobie, co my sami czulibyśmy w takiej samej sytuacji.”

Adam Smith książka Teoria uczuć moralnych

Teoria uczuć moralnych

„Praca nad przedstawieniem rozpoczyna się na długo przed próbami, a kończy się z ostatnim widowiskiem.”

Mieczysław Banasik (1940) polski aktor

Źródło: 35 lat na scenie, „Gazeta Wyborcza” Toruń, 23 września 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/35lat.htm

„Należę do pokolenia, na które ogromny wpływ wywarła tzw. szkoła czeska. Od tego czasu upłynęło już wiele lat, ale to czeskie kino jakoś w nas pozostało i pokutuje. Chodzi tu raczej o sposób przedstawienia bohatera, aniżeli o sprawy, które to kino poruszało. Ale w tym sposobie inscenizacji i ciepłym stosunku do bohatera kino szkoły czeskiej jest nam bardzo bliskie. Mój pierwszy film będzie w każdym razie filmem współczesnym.”

Radosław Piwowarski (1948) polski reżyser, scenarzysta i aktor filmowy

Źródło: „Młody film polski – próba sondażu”, nr 8/1978

O szkole , O czasie

„Swego czasu opery zaczęto wykonywać w językach narodowych, wychodząc z założenia, że w ten sposób będą bardziej zrozumiałe dla publiczności danego kraju. Założenie było błędne nie tylko dlatego, że dla publiczności wyśpiewywane słowa najczęściej i tak są niezbyt zrozumiałe. Chodzi o to, że przecież kompozytorzy, tworząc muzykę do opery, brali pod uwagę brzmienie konkretnych słów. Inaczej się pisze do słów, powiedzmy, niemieckich, a inaczej – włoskich. Pod względem artystycznym brzmienie libretta i muzyka tworzą nierozerwalną całość i nie należy pozbawiać tego słuchaczy. Również śpiewak inaczej wykonuje swoją partię, gdy używa słów „zjednoczonych” z muzyką. Na szczęście nastąpił powszechny powrót do śpiewania oper w języku, w jakim napisane było oryginalne libretto. Jeśli zaś można zaproponować publiczności przedstawienie, które uwzględnia także inne istotne realia – warto z tego skorzystać, uszanować charakter epoki, w imię niezapomnianego przeżycia artystycznego. Naszą ideą jest zatem to, by publiczność festiwalu obcowała z takim dziełem, jakim mógł je słyszeć i widzieć Mozart, w jakie zaangażował cały swój geniusz.”

Stefan Sutkowski (1932–2017) polski muzykolog, twórca Warszawskiej Opery Kameralnej

Źródło: Alicja Hendler, Festiwal (bardzo) Mozartowski, „Rzeczpospolita”, 26 kwietnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/115859.html?josso_assertion_id=9DAF5028E624D2C4

O szczęściu , O muzyce , O charakterze , O czasie

„Marzę o powrocie do czasów, kiedy ludzie emocjonalnie reagowali na przedstawienia. Może rzucanie pomidorami to byłaby ekstrawagancja i pewna przesada, ale teatr powinien budzić zdecydowane odczucia. Kiedy widz jest wciągnięty w wir zdarzeń, podniecony tym, co widzi, a aktor np. za cicho powie swoją kwestię, to widz ma prawo krzyknąć: Powiedz głośniej! Nie słyszałem!”

Wojciech Malajkat (1963) aktor polski

Źródło: Izabela Szymańska, „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 13 marca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wmal.htm

O ludziach

„Kiedy byłem dzieckiem, sam sobie konstruowałem teatr. Mama przynosiła mi pudełka po butach, a ja tworzyłem w nich teatralne przedstawienia. Wycinałem z boków otwory na drzwi, montowałem kotarę na sznurku, rozstawiałem plastikowych lub ołowianych „aktorów”, na widowni siedział jakiś miś lub małpka i… spektakl mógł się zaczynać. Jednak do Szekspira było mi wtedy bardzo daleko…”

Mariusz Zalejski (1959) aktor polski

Źródło: Home-made, czyli teatr życia... – rozmowa z Mariuszem Zalejskim http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1163/Homemade-czyli-teatr-zycia-rozmowa-z-Mariuszem-Zalejskim.html

O dzieciach , O butach , Pudełko

„Świetnie czuję się w towarzystwie, ale bardzo lubię być sama. Nawet w dzieciństwie, gdy bawiłam się z dziećmi, to musiałam na pół godziny odejść, posiedzieć w swoim kąciku i pomyśleć. Musiałam mieć wszystko swoje, szuflady zamykane na klucz. I ten teatr jest mój i tylko mój. Nikt mi go nie zabierze. Na początku współpracowałam ze scenografami, reżyserami. Ale to było bez sensu, bo i tak wszystko potem przerabiałam. Mnie interesuje autentyk. siebie. A siebie mogę dawać tylko poprzez siebie. Ludziom trzeba opowiadać zdarzenia, mówić Umiem udawać, grać, wszystkich mogę zagrać, tak mi się ułożyło, natomiast ja chcę dawać o człowieczeństwie, o magii. W teatrze jestem zależna od partnera. A moje każde przedstawienie jest inne, bo moim partnerem jest publiczność, a publiczność jest różna, bo się zmienia i mnie inspiruje. Być aktorem to nie znaczy być artystą, bo się jest wyuczonym, że dwa kroki w prawo, trzy w lewo…”

Nina Repetowska (1940)

Źródło: Wywiad, 2008 http://www.karnet.krakow.pl/aktualnosci/wywiady/23/dziewiec-sil-kobiecosci-dziewiec-miesiecy-dziewiec-roznych-kregow-kobiet.html

O kobietach , O dzieciach , O odejściu , O dzieciństwie

„Jeżeli chodzi o mnie, marzyłam, aby móc nareszcie śpiewać na scenie tego słynnego teatru. I – jak to często bywało w moim życiu – nieoczekiwany traf przyszedł mi z pomocą. Sofia Preobrażenskaja zachorowała. Trzeba było z marszu zamienić „Ajdę” na „Carmen”. Powierzono mi główną rolę. Zaczęłam się charakteryzować już na trzy godziny przed rozpoczęciem przedstawienia. Miałam gorączkę, trzęsły mi się na kolana, na ciele wystąpiły czerwone plamy.”

Wiera Dawydowa (1906–1993)

Wyznania kochanki Stalina
Źródło: s. 9

O śpiewie , O pomocy

„Lupa jest prawdziwym artystą, a z prawdziwymi naprawdę rzadko można się spotkać. To jest człowiek, dla którego każde szeregowe przedstawienie jest najwyższą stawką. Każde. A kiedy robi nawet taką uwagę, która przewraca myślenie o roli, to po prostu ma rację. Myślę, że niezwykle przy tym spotkaniu skorzystałam – niezależnie od rezultatu. Inna rzecz, że świat Krystiana Lupy jest dla mnie trudny do zaakceptowania.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Dziennik Gazeta Prawna”, 13 lutego 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/18950

O świecie , O myślach , O czytaniu , O myśleniu

„W 68 roku elita nasza była gotowa oddać życie za każde przedstawienie Dziadów, a w dwadzieścia dwa lata później już na Lawę mało kto przyszedł.”

Tadeusz Konwicki (1926–2015) polski prozaik, scenarzysta, reżyser

Wypowiedzi w wywiadach prasowych
Źródło: wywiad Andrzeja Wernera, „Kino” 1/1991

O życiu

„Przedstawienie rodzicom narzeczonej jest zawsze stresujące.”

Ian Hainsworth

Wypowiedzi Iana
Źródło: sez. III, odc. 17

O rodzicach

„Wysłała mnie kiedyś dyrekcja, żebym sobie zrobiła kartę zdrowia. Bo to konieczne, takie przepisy. Co robić, poszłam. A było to po porannym przedstawieniu Balladyny, dla szkół. Tak też bywa w teatrze. Przebrałam się w swoje ciuchy, zmyłam szminkę. Wpadam do przychodni, wiadomo, okaz zdrowia jestem. Mierzą mi ciśnienie. I lekarz do mnie: Chwileczkę, musimy zrobić EKG. Bez tego karty nie wydam. Ja się wkurzam: Jakie EKG, po co?! A on: Proszę się uspokoić, jest pani nadmiernie pobudzona. No to się wkurzam jeszcze bardziej: Człowieku, ja od godziny jedenastej rano zabijam! Mam na rozkładzie siedem osób, i samą mnie szlag trafił, a pan mi karze się uspokoić? A on nic, kazał mi przyjść za trzy miesiące. Idę z tym do dyrekcji, a Zenek Butkiewicz mówi: – No, cóż, drugi raz idź do przychodni po bajce.”

Beata Zygarlicka

Źródło: Artur D. Liskowacki, Zygarlicka: Bez czułości, „Dialog” nr 1/01-11, 27 stycznia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/110088.html

O karze

„Cóż za wspaniałe przedstawienie! Takiej gry pozorów jeszcze nie widziałem!”

Wojciech Adamiecki (1934–2008) polski dziennikarz, reportażysta, tłumacz i dyplomata

„Stojąc na pozycjach wyłącznie negacji cudzych postulatów, bez konkretnego przedstawienia swoich własnych, można dość łatwo, bez „wychylenia” istotnego artystycznego oblicza odgrywaj rolę uczonego w piśmie.”

Jerzy Grotowski (1933–1999) polski reżyser, teoretyk teatru, pedagog

Źródło: W tonacji entuzjastycznej http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=7004, „Dziennik Polski” nr 27, 1 lutego 1955, s. 3–4.

„Zawód jest egocentryczny – to prawda, ale czym on właściwie jest? Aktor mówi, co człowiek widzi, czuje, dlaczego płacze, czego pragnie. To przecież samo życie. Nie można przed nim uciekać. Potrzebna jest inna ważna umiejętność – umieć na chwilę wyłączyć się z codziennego pędu życia i natłoku spraw. Nauczyłam się, że są momenty, w których wszystko muszę zostawić. To może być nawet krótka chwila, ale wtedy musi być bardzo intensywna. Przychodzę do teatru jako jedna z pierwszych. I wtedy myślę już tylko o roli, przedstawieniu, wyłączam telefon. Po spektaklu nie wychodzę szybko. Robię sobie pauzy, żeby ochłonąć, „zebrać się.””

Maja Komorowska (1937) polska aktorka

o aktorstwie.
Źródło: „Rzeczpospolita”, 24 marca 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mkomorowska.htm

O życiu , O prawdzie , O myślach , O płaczu

„Wyspiański pięknie pokazał człowieka teatru i jego poczucie, że robimy rzeczy ulotne. Żałujemy naszej pracy, gdy kończy się przedstawienie, bo prawie nic po nim nie zostaje – poza recenzją, bywa, że niesprawiedliwą.”

Piotr Adamczyk (1972) polski aktor

Źródło: „Rzeczpospolita”, 26 listopada 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/kmsj.htm

„Aktorstwo to zawód piękny, ale i diabelski. Jeżeli traktuje się go poważnie, nie sposób ustrzec się też jego toksyczności. Permanentny ekshibicjonizm psychofizyczny, „gmeranie” we własnych i cudzych duszach, wywołują różnego rodzaju zawirowania i stany co najmniej dziwne. Stałe stresy, wielomiesięczne przestoje, kiedy ma się poczucie odrzucenia, wszędobylska trema, brak stabilizacji materialnej i do tego czasem publiczne, złośliwe opluwanie przez krytykę, wszystko to powoduje, że często ma się dość. Jeżeli panienka z Wrocławia, zamiast merytorycznie ocenić jakość muzycznego przedstawienia, złośliwie wypomina wykonawcom siwe włosy, to chyba najlepiej świadczy o jej klasie. W każdym razie zraziła mnie do ukochanego Wrocławia. Chęć skandalizującego „zaistnienia” to stały grzech naszych adwersarzy.”

Marian Opania (1943) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 24 grudnia 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pieknyi.htm

O duszy , O czasie

„Zdecydował o tym pewien moment w tym powojennym, robotniczym Żarowie. Do miasta przyjechał teatr z Wrocławia. Miałem sześć lat i bardzo chciałem zobaczyć to przedstawienie, którego tytułu już nawet nie pamiętam. Wystawiano je w świetlicy fabrycznej. Jakimś cudem dostałem się do środka i spektakl obserwowałem z zapartym tchem. To było jak magia. To wtedy zauroczyłem się teatrem.”

Jerzy Janeczek (1944) polski aktor

odpowiedź na pytanie, dlaczego został aktorem.
Źródło: Tomasz Gawiński, Bez cienia gwiazdorstwa, „Angora” nr 31, 3 sierpnia 2008

„Premiera jest najbardziej nerwowym spektaklem. Dopiero w następnym przedstawieniu, po nabraniu oddechu, po przespaniu się, kiedy emocje opadną zaczyna się prawdziwe granie. Dlatego nie zapraszam na premiery swoich najbliższych. Za szybkie bicie serca, za krótki oddech. Po dwóch, trzech spektaklach zaczynam stawiać krok w bok. Ten krok powoduje następny i następny, i wtedy tworzy się coś pełniejszego.”

Ewa Kutynia (1975) aktorka polska

Źródło: „Dziennik Teatralny”, 17 lutego 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zebyn.htm

Serce

„Chcemy, żeby całe przedstawienie zadawało kłopotliwe pytania i proponowało różne rozwiązania, chociaż ani jedno z nich nie będzie odpowiedzią na to najważniejsze. Na nie tak naprawdę nie da się odpowiedzieć. Chcemy, żeby widzowie szukali z nami możliwości. To jest pomysł na ten spektakl, ale to jest już zapisane w sztuce. W żaden sposób nie chcemy przekształcać tekstu, obudowywać go jakąś formą. Chodzi o naprawdę prostą historię opowiedzianą ciekawymi środkami.”

Ondrej Spišák (1965)

Źródło: W niebie go nie chcą, w piekle też, TAT, 18 września 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wngn.htm

O historii , Pytanie

„Reżyser nie może być interpretatorem własnego przedstawienia.”

Anna Augustynowicz (1959)

Źródło: „Rzeczpospolita”, 25 października 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/lozkan.htm

„Przedstawienie dwóch równoważnych punktów widzenia to klasyczny chwyt (…).”

Tom Stern (1960)

Źródło: Wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=36494

„Inscenizacja w moim rozumieniu jest jak ubranie dla człowieka, którego trzeba po prostu odpowiednio ubrać. Nie uprawiam teatru autorskiego, czyli nie uważam sztuki za pretekst dla reżysera do zrobienia przedstawienia luźno opartego na tekście. Nie tyle jednak staram się być wierny autorowi, ile konstrukcji jego sztuki. Nie chcę pisać innego utworu. Swoją reżyserską pracę opieram na konstrukcji dzieła, ale utwór odczytuję po swojemu. Nie ma dwóch ludzi tak samo odczytujących utwór, jeśli naprawdę starają się go zrozumieć. To, co często nazywa się „teatrem wiernym autorowi”, najczęściej jest akademizmem, powtarzaniem utartego sposobu wystawiania sztuki. Tego staram się unikać. Innymi słowy, zależy mi na tym, aby inscenizacja była formą pokazania utworu na scenie. Nigdy formą samą dla siebie. Celem jest zawsze utwór. Przesłanie w nim zawarte.”

Erwin Axer (1917–2012) polski reżyser

Źródło: „Życie”, 15 września 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/znoww.htm

O życiu , O ludziach

„One-man-show jest taką formą, gdzie improwizacja jest istotnym elementem przedstawienia i tu rzeczywiście około 30% spektaklu opiera się na spontaniczności: ja pytam ludzi, oni mi odpowiadają, ja na te odpowiedzi reaguję i buduję anegdotę na tym, co w danej chwili usłyszę. Wymaga to wiele odwagi, dużego refleksu, ale również przygotowania i pełnej gotowości na natychmiastowe zmiany.”

Rafał Rutkowski (1973)

Źródło: Joanna Garbarczyk, Schematyczność czy improwizacja?, „Dziennik Teatralny, Katowice”, 9 maja 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/28800

O ludziach , O czytaniu

„Granie w teatrze jest najtrudniejsze. Trzeba przez dwie, czasami trzy godziny utrzymać publiczność w napięciu. Gdy gram w filmie, często powtarzamy sceny, ujęcia, mamy możliwość poprawienia się. W teatrze, na scenie, już nic nie poprawię. Jeżeli gram źle, to publiczność to zobaczy. Poprawić będę się mógł dopiero podczas następnego przedstawienia.”

Krzysztof Globisz (1957) aktor polski

„Dziennik Zachodni”, 22 kwietnia 2005

„Jako dziecko potwornie się jąkałem. Kiedy po raz pierwszy wszedłem na scenę w szkolnym przedstawieniu, nagle przestałem się jąkać. To było niesamowite! Za każdym razem, kiedy wchodziłem na scenę, kłopoty z mówieniem znikały bez śladu. No a poza tym odkryłem, że aktorstwo to niezła zabawa. Naprawdę. Choć w moich ustach być może zabrzmi to dziwnie, uważam, że aktorstwo jest formą artystycznej ekspresji. Gdybym umiał rzeźbić, to zająłbym się rzeźbą. Gdybym umiał śpiewać, to byłbym piosenkarzem. Gdybym pisał wiersze, to zostałbym poetą. A tak uprawiam jedyną dziedzinę sztuki, jaka mi została. Każdy film stanowi dla mnie naukę. Próbuję grać za każdym razem trochę inaczej, dzięki czemu wciąż nie straciłem zainteresowania tym zajęciem. To wciąż fascynujące – wziąć strony z tekstem i próbować z nich stworzyć żywą postać. Jak dotąd nigdy mnie to nie znudziło.”

Bruce Willis (1955) aktor amerykański

Źródło: Wywiad http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=10109

O dzieciach , O nauce , O śpiewie

„Na nasze przedstawienie dyplomowe przyszła pani Grażyna Szymańska, drugi reżyser M jak miłość. Przed spektaklem, jak zwykle byłam wyciszona, spokojna… gdy w tym samym momencie moje koleżanki szybko „chwytały w locie” numery telefonów w związku z castingiem do serialu. Pani Grażyna szukała optymistycznie nastawionej, energicznej dziewczyny. Jestem pewna – w jej głowie na pewno nie zaświtała myśl: „to ten typ”. Tymczasem, po spektaklu odebrałam telefon z propozycją castingu do nowej roli w M jak miłość… właśnie od niej. Dodam jeszcze, że w moim przedstawieniu dyplomowym miałam swoje tylko pięć minut, ale za to niezwykle ekspresyjne – śpiewałam, tańczyłam, wszędzie było mnie pełno, grałam czternastoletnią… nierządnicę”

Jadwiga Gryn (1984) aktorka polska

Źródło: Rudowłosy herszt – wywiad z Jadwigą Gryn http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1477/Rudowlosy-herszt-wywiad-z-Jadwiga-Gryn.html

O miłości , O dziewczynach , O myślach , O śpiewie

„Sporo jeżdżę teraz po Polsce z przedstawieniem Andropauza, trafiamy także do małych miejscowości, a po spektaklu spotykam się z widzami. Ich reakcje są zadziwiające. Dowiaduję się, że Kiepscy są dla nich odpowiednikiem realistycznej powieści.”

Ryszard Kotys (1932) aktor polski

Źródło: Łukasz Maciejewski, Nie tylko Paździoch, „Temi” nr 33, 17 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122270.html

„Był ujmującym mężczyzną. Ile było wieczorów, kiedy zabierał mnie na przedstawienia. Przeważnie do Opery Komicznej. Byłam z nim bardzo szczęśliwa. Nigdy nie był szorstki, zawsze okazywał czułość, był uprzejmy i stale myślał o moim szczęściu. Największe wrażenie robił na mnie zawsze jego spokojny i beztroski sen…”

Henri Landru (1869–1922)

na procesie Landru.
Wypowiedzi Fernande Segeret
Źródło: Curt Riess, Procesy…, op. cit., s. 177.

O myślach , O wrażeniach , O snach , O myśleniu

„Dziś w Collegium pokazujemy głównie przedstawienia dyplomowe, w których nie ma nic złego, ale proszę pamiętać, że szkoła miała sukcesy teatralne wtedy, kiedy przekraczała próg dyplomu pedagogicznego, gdy spektakle miały pewną „nadwyżkę” teatralną: Jerzy Jarocki zrobił tu słynne „Akty” w 1972 roku, dzięki którym ukonstytuował się status zawodowy Jerzego Radziwiłowicza, Marka Kondrata, Jadwigi Jankowskiej-Cieślak. W tym przedstawieniu była mieszanka młodości, ryzyka i poważnego podejścia do teatru, co dało niezwykły efekt.”

Piotr Cieślak (1948–2015)

Źródło: „Gazeta Wyborcza Stołeczna”, 2 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pcotc.htm

O szkole , O sukcesie

„Zbierając przez lata wycinki prasowe obserwowałam, jak się zmieniają, jak stają się coraz bardziej potworne – jak karmią, ale też pobudzają nasz nienasycony apetyt na grozę. A także, jak bardzo zmieniły się przedstawienia martwych osób i cel tych przedstawień.”

Marlene Dumas (1953)

Źródło: Katarzyna Bojarska, Jak wyglądam, kiedy na mnie patrzysz http://www.dwutygodnik.com/artykul/4045/, Dwutygodnik.com nr 94/2012.

„Teatr powinien zostać bez płci. Jestem wkurzona, kiedy wychodzę z przedstawień, po których widać, że to zrobiła baba i że miała cały czas ciotę w czasie prób albo że robił to facet z kompleksami Onana. A tak poważnie: naturalnie można o jakimś przedstawieniu powiedzieć, że interpretacja czy wizja jest mniej lub bardziej męska lub żeńska, ale nie zawsze idzie to w parze z płcią twórcy. Jeśli przedstawienie mnie poruszyło, nie zastanawiam się nad płcią reżysera, ale nad przesłaniem. Tylko widz ma prawo odbierać teatr w kategoriach płci, jako mężczyzna, kobieta czy, bo ja wiem, transwestyta.”

Grażyna Kania (1971)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 28 maja 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/niam.htm

O kobietach , O facetach , O czasie

„Chyba [Tadeusz Minc] obejrzał Szewców Witkacego i mnie wybrał. Pierwsze jego pytanie brzmiało: „Czy umiesz gwizdać na palcach?”. Po tym pytaniu zagrałem główną rolę w jego inscenizacji Woyzecka Buechnera. On mnie nauczył oszczędności środków i dokonywania trudnych wyborów wbrew sobie, bo też grałem w kilku jego przedstawieniach.”

Stanisław Melski (1955)

Źródło: Gloria Artis dla Melskiego, „Polska Gazeta Wrocławska” nr 3 online, 5 stycznia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/108686.html#

Pytanie

„Za jedną z klęsk teatru polskiego uważam to, że się coraz mniej liczy z widzem. Nie chodzi tu o schlebianie tanim gustom, bo publiczność może się bawić zarówno na dobrze, jak i źle zrobionym przedstawieniu. Widzów trzeba wychowywać. Teatr polski jest niemrawy przez katastrofalne obniżenie się profesjonalizmu. Żenuje mnie już powtarzanie po starym, niemodnym Peterze Brooku, że teatr polega na tym, iż jeden stoi, a drugi siedzi i mają się ze sobą porozumieć, a środkiem do tego jest słowo. Nudzi mnie już i zawstydza wieczne opowiadanie, że nie rozumiem dialogów wypowiadanych przez aktorów na scenie.”

Józef Opalski (1947) polski teatrolog, muzykolog, literaturoznawca, publicysta, reżyser teatralny

Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/baza-teatr-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/jozef-opalski

„Chodzę stale do teatru, lecz coraz trudniej mi zakochać się w przedstawieniu. Do niedawna dobrym kryterium była zazdrość. Zastanawiałem się, czy zazdroszczę ludziom na scenie – jako aktor, bo najpierw jestem aktorem. Ale zazdroszczę coraz rzadziej. Może z zarozumialstwa, może ze starości, może ze zmęczenia, a może dlatego, że tak łatwo dziś zyskać aplauz.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: Jacek Wakar, Zamiast graffiti – akwarela, „Dziennik Gazeta Prawna”, 24 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20802

O zazdrości , O czytaniu

„Oczywiście filmowe historie są potrzebne i ważne – ale to nie one niosą kino. To aktorzy, a w zasadzie ich twarze zapadają w pamięci widzów. W operze mamy arie, które są wizytówką poszczególnych operowych historii. To słynne arie ściągają ludzi do opery – nie całe przedstawienia.”

Volker Schlöndorff (1939) niemiecki reżyser filmowy

Źródło: wywiad http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=61108

O ludziach , O historii

„Siłę teatru widzimy w akcji, w rozgrywaniu się życia przed naszymi oczyma. Ale pedantyczne budowanie scenicznego życia „dokładnie tak jakby się to działo w rzeczywistości” czy też suche i intelektualne konstruowanie akcji, dla wyrażenia jakiejś myśli – nie wzbudzi w widzu uczucia wielkiego formatu. – Trzeba na to środków o szczególnej sile emocjonalnego oddziaływania. Akcję sceniczną winniśmy zatem komponować poetycko – poszukując wyłącznie takich rozwiązań, takich momentów scenicznych, które zrodzą u widza silne emocje – w całokształcie przedstawienia zdążające do określonego wielkiego uczucia.”

Jerzy Grotowski (1933–1999) polski reżyser, teoretyk teatru, pedagog

Źródło: Marzenie o teatrze http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=7023, „Dziennik Polski” nr 46, 23 lutego 1955, s. 2–3.

O emocjach , O myślach , O rzeczywostości , O sile

„Ależ, panie doktorze – odpowiedział stary koń – pan jest naszą jedyną nadzieją. Właśnie dzisiaj słyszałem, jak słoń i mówiący koń, który bierze udział w wielkim przedstawieniu, cieszyły się z pańskiego przybycia. Proszę, niech pan ma jeszcze trochę cierpliwości. Nie można wszystkiego zmienić w ciągu jednej minuty. Jeśli nas pan opuści, nasze marzenia nigdy się nie spełnią. Ale, jeśli pan zostanie, jesteśmy pewni, że w krótkim czasie uda się panu poprowadzić cyrk we właściwy sposób. Dopóki jest pan tutaj, nie mamy żadnych obaw. Ale musi pan zostać. Niech pan zapamięta, co panu powiem: przyjdzie dzień, kiedy nowy cyrk, cyrk doktora Dolittle, stanie się najsłynniejszym cyrkiem na świecie.”

Hugh Lofting książka Cyrk Doktora Dolittle

Źródło: Cyrk doktora Dolittle (1924; ang. Doctor Dolittle's Circus), tłum. Janina Mortkowiczowa

O marzeniach , O czasie , O cierpliwości , Koń

„(…) nie marzę i nigdy nie marzyłam o czymś konkretnym. Przyjmuję to, co się nadarza. I jestem wdzięczna, bo lubię pracować. Interesuje mnie proces twórczy, powstawanie przedstawienia, spotkania, rozmowy. Wszystko zależy od ekipy, którą skupia projekt.(…) obecnie pracuje się nie tylko z reżyserem, ale z dramaturgiem, muzykiem, osobą od wideo, światła, ruchu, kostiumów, scenografii. Oni wszyscy uczestniczą od początku w próbach, plus obsada aktorska. Zdarza się, że jest nieznośnie trudno i ciężko, gdy aktorzy próbują reżyserować kolegów. Pojawiają się negatywne emocje, zazdrości, których reżyser nie umie poskromić. Beznadziejnie źle mi się wówczas pracuje, bowiem zabiera energię, która powinna być twórczo spożytkowana na rodzący się spektakl i na rozwój zawodowy i osobowy aktora.”

Halina Rasiakówna (1951) .

Źródło: Małgorzata Matuszewska, Interesują mnie pragnienia, „Polska Gazeta Wrocławska” nr 27, 1 lutego 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/155281.html

„Dla mnie najpiękniejsze jest kiedy aktor może uczestniczyć w pracy nad przedstawieniem, nad dramaturgią tekstu, ma możliwość wzięcia udziału w dyskusji dotyczącej muzyki, scenografii. Jest częścią przedstawienia i powinien mieć wpływ na pozostałe jego składowe. Czułbym się niekomfortowo, gdyby reżyser traktował mnie tylko jako pionka w grze.”

Wiktor Loga-Skarczewski (1985)

Źródło: „Exklusiv”, 4 stycznia 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26349

O grach , O czytaniu

„Interesuje mnie sprawdzian tego, co robię, wśród ludzi wykazujących wrażliwość podobną mojej (…). Każde przedstawienie to prototyp, którego kształtu nie znam aż do generalnej próby. Forma jest decydująca. Nie można jej bezkarnie powtarzać, zmieniając tylko słowa.”

Adam Hanuszkiewicz (1924–2011) polski aktor i reżyser

Źródło: Janusz R. Kowalczyk, Zbierał zachwyty i cięgi, „Rzeczpospolita” nr 282, 5 grudnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/128574.html

O ludziach

„Miałem w życiu wielkie szczęście, że zacząłem bywać późno w teatrze, właściwie dopiero będąc studentem szkoły teatralnej w Krakowie. Ale chodziłem od razu na przedstawienia najwybitniejsze, które realizowali wtedy Konrad Swinarski, Jerzy Jarocki, Andrzej Wajda.”

Wiesław Komasa (1949) polski aktor

Źródło: Rozmowa z Wiesławem Komasą http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wkomasa.htm

O szczęściu

„Zastanawiałem się nad rozmową z panią. Generalnie uważam prasę za byle co. Nasza rozmowa jest w ogóle bez sensu, bo pani i tak zrobi z nią, co chce. Na przykład wywoła jakiś nieistniejący konflikt. Ja się dowiaduję z miejscowej prasy, że jestem skłócony z dyrektorem Mokrowieckim, że zrobiłem przedstawienie, które jest próbą intelektualnej wytrzymałości płocczan. Czy płocczanie rzeczywiście nie potrafią zrozumieć prostej piosenki? Żyjemy w czasach tchórzowskich, gdzie mało kto zdobywa się na coś takiego, jak własne zdanie. Ja zawsze starałem się być sobą. To, że mówię, że ktoś jest cymbałem, to nie znaczy, że prowokuję albo robię komuś krzywdę. Tylko chcę ratować świat przed zidioceniem. Przynajmniej w tym małym kawałku, na który mogę oddziaływać. Nigdy w życiu nikogo nie prowokowałem dla prowokacji.”

Jan Nowicki (1939) polski aktor, pedagog

do dziennikarki, która przeprowadzała z nim wywiad.
Źródło: Gram w momentach dla mnie szczególnych, „Tygodnik Płocki” nr 10, 8 marca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/113135.html

O świecie , Sens

„(…) choć często chodzę do teatru jako widz, bardzo rzadko udaje mi się przeżyć tam coś naprawdę ważnego. Dlatego rozumiem tych, którzy mówią: no tak, fajne przedstawienie, dobrze grają, ładna dekoracja, świetna muzyka, ale nic poza tym…”

Karolina Gruszka (1980) aktorka polska

Źródło: „Przegląd” 28/06, 13 lipca 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zwpw.htm

O muzyce

„Powierzchowny hollywoodzki marksizm Camerona (niezdarne faworyzowanie klas niższych i karykaturalne przedstawienie okrutnego egotyzmu bogaczy) nie powinien nas zwieść. Pod tym współczuciem dla biednych tkwi reakcyjny mit, po raz pierwszy w pełni rozwinięty w Kapitanach zuchach Rudyarda Kiplinga. Mit ten traktuje o młodej bogatej osobie w kryzysie, której poprzez przelotny bliski kontakt z pełnokrwistym życiem biedoty przywrócona zostaje witalność. Za litością dla ubogich czai się ich wampiryczne wykorzystanie.”

James Cameron (reżyser) (1954) reżyser kanadyjski

O Jamesie Cameronie
Źródło: Slavoj Žižek, Powrót dzikich, „New Statesman”, 15 marca 2010.

„Intrygowała i fascynowała mnie zawsze, i fascynuje nadal, postawa Tadeusza Różewicza wobec teatru, wobec materii teatralnej i materii literackiej. Twórcze zwątpienie Różewicza w teatr znany i zastany, bo nie w teatr w ogóle, spowodowało, że – myślowo i emocjonalnie – zbliżyłem się do tego pisarza. – Nie jest przypadkiem, że moim pierwszym przedstawieniem, opartym o utwór Różewicza, był Akt przerywany (…) Różewicz zawsze dawał mi możliwość działania na obszarze dziewiczym, teatralnie nie spenetrowanym.”

Kazimierz Braun (1936) pisarz i reżyser, pedagog

Źródło: „Odra” 1978, nr 6

„(…) dzieciństwo w teatrze jest bardzo przyjemne. Widzi się wiele ciekawych rzeczy… Do tej pory pamiętam taki moment, gdy po przedstawieniu stałam za kulisami i mogłam na chwilę wejść na scenę. I nagle zrobiło mi się tak jakoś dziwnie… Poczułam, że jestem w naprawdę szczególnym miejscu. Miałam wtedy zaledwie kilka lat, więc to musiało być naprawdę silne uczucie, skoro pamiętam je do dzisiaj! Ale, niestety: gdy w końcu sama zostałam aktorką, to się już nie powtórzyło. Na scenie zawsze towarzyszył mi stres czy skupienie, ale już bez takiego „dreszczu”… Zresztą, na początku, wcale nie chciałam być aktorką. Marzyłam, żeby pracować z dzikimi zwierzętami. Najpierw myślałam o ogrodzie zoologicznym, ale później, gdy pojawił się serial „Elza z afrykańskiego buszu”, moje aspiracje wzrosły. Praca na łonie natury, na sawannie… To dopiero wyzwanie! A potem ktoś mi uprzytomnił, że jak już skończę zoologię, to prawdopodobnie będę uczyć w szkole. No i jakoś mi przeszło… Później był okres, gdy bardzo lubiłam malować. Ale przełomowy moment nastąpił, gdy miałam anginę i nie chodziłam przez to do szkoły. Z nudów zaczęłam sobie nagrywać na magnetofon wiersze. I tak mnie to wciągnęło, że rok później zdawałam do szkoły teatralnej!”

Hanna Mikuć (1955) aktorka polska

Źródło: Hanna Mikuć – Zostałam aktorką przez... anginę http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/821/Hanna-Mikuc-Zostalam-aktorka-przez-angine.html

O emocjach , O myślach , O naturze , O zwierzętach

„Wielką naiwnością polityczną była nieudolna próba przedstawienia bolesnej tragedii poznańskiej jako dzieła agentów imperialistycznych i prowokatorów. Agenci i prowokatorzy zawsze i wszędzie mogą być i działać. Ale nigdy i nigdzie nie mogą decydować o postawie klasy robotniczej.”

Władysław Gomułka (1905–1982) polski polityk komunistyczny, I sekretarz KC PZPR

przemówienie na VIII Plenum KC PZPR, 21 października 1956.
Źródło: Filip Czekała, Miasto spłynęło krwią. Władza ludowa litości nie miała, tvn24.pl http://www.tvn24.pl/magazyn-tvn24/miasto-splynelo-krwia-wladza-ludowa-litosci-nie-miala,45,1020, 27 czerwca 2016.

O czekaniu

„(…) szukamy raczej nowych rozwiązań wizualnych. Wciąż unikamy też bycia aktorami meblowymi. To taki sposób grania, że cały sceniczny ruch i gesty są ustawione wokół mebli, które wciąż się ogrywa. Jeśli na scenie stoją krzesło i stół, aktor meblowy zasiądzie na krześle, a na stole postawi szklankę z sokiem. U nas jest odwrotnie – jak już siadać, to raczej na stole, a na krześle postawić szklankę. Staramy się brać wszystko pod włos. I ta nasza niekonsekwencja wobec teatru tradycyjnego z pewnością pozostanie. Wciąż chcemy zaskakiwać widzów i wymykać się zaszufladkowaniom. Żeby idący na przedstawienia widzowie nie wiedzieli, czego się mogą spodziewać.”

Agnieszka Czekierda (1979) polska aktorka

Źródło: Aneta Prymaka, Teatr Konsekwentni, „Gazeta Stołeczna”, 1 sierpnia 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/aczekierda.htm

„Pamiętam (…), jak kiedyś tuż przed rozpoczęciem, gdy byłem już gotowy do wyjścia na scenę, przyszedł organizator widowni i powiedział: „Dzisiaj nie gramy, nie ma publiczności”. To było straszne! Byłem również z tym przedstawieniem na Festiwalu Teatrów Jednego Aktora w Toruniu. Całe jury było z Warszawy i bardzo się dziwiło, że ktoś z „prowincji” ośmielił się grać to, co w stolicy gra sam Mistrz Łomnicki – nawiasem mówiąc – mój ulubiony aktor. Na toruńskim festiwalu panowała moda na teatr ubogi i nasze przedstawienie w tej konwencji się nie zmieściło.”

Zdzisław Kuźniar (1931) polski aktor

Źródło: Małgorzata Matuszewska, Brakowało mi czasu na sen, „Polska Gazeta Wrocławska” nr 240, 14 października 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/125452.html?josso_assertion_id=F0CD92D47E085959

O grach , O modzie , O snach , O czasie

„Jednym przedstawieniem na pewno nie zmienimy świata, ale możemy pootwierać różne drogi myślenia.”

Łukasz Kos (1970)

Źródło: „Życie Warszawy”, 14 lipca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/swnu.htm

O życiu , O myślach , O myśleniu

„Książka ta nie ma na celu przedstawić mnie lepszym, niż byłem faktycznie, ani też stawiać mnie za wzór do naśladowania, lecz ogranicza się do suchego przedstawienia faktów życia.”

Girolamo Cardano (1501–1576) włoski matematyk, filozof, astrolog i lekarz

Źródło: Autobiografia (1643), tłum. Jerzy Ochman

O książkach

„(…) garderoba była moim drugim domem. Spotykały się w niej wszystkie pokolenia. Po spektaklu zostawało się czasami i do rana. Omawianie przedstawienia, biesiadowanie, opowiadanie anegdot – tworzyły niesamowicie silne więzy w naszym środowisku. Dziś jest inaczej – konkurencja na rynku zrobiła się tak duża, że aktorzy po prostu nie mogą być zmęczeni. Żyją bardziej po mieszczańsku, dbają o swoje domy, o rodziny, dzieci i spłatę kredytów. Teraz teatr pustoszeje po spektaklu w jedną minutę.”

Joanna Szczepkowska (1953) aktorka polska

Inne wypowiedzi
Źródło: „Rzeczpospolita”, 25 października 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/anmbg.htm

O dzieciach , O domu

„Śląsk. Jeździliśmy do Bytomia, Zabrza, Gliwic… Pamiętam bardzo dobrze tamtą wspaniałą, polską publiczność. Tego słuchania języka polskiego. Pamiętam, jak obrzucono nasz teatralny autobus kamieniami. Niemcy nawet nie kryli się z tym. Pikietowali sale, w których występowaliśmy, ale nigdy nie odwołaliśmy przedstawienia. Naszą koleżankę napadli i pobili bojówkarze, hitlerowcy. Kto zrozumie, co znaczyło być wtedy, tam – Polakiem”

Irena Kwiatkowska (1912–2011) aktorka polska

Źródło: Roman Dziewoński, Irena Kwiatkowska i znani sprawcy

„Żyjemy w czasach, kiedy ludzie mają większą świadomość bycia odpowiedzialnymi za swoje życie. Mają pewną drogę do przejścia i ona jest ich wyborem, a przedtem były wielkie autorytety, które tę drogę wskazywały palcem. Jestem przeciwniczką takich autorytetów, bo bardzo szybko mogą się zmienić w swoje przeciwieństwo i okazać się antyautorytetami. To zmiana jakościowa, która ma bardzo duże znaczenie dla odbiorców. Ludzie oglądają moje przedstawienie i mówią po prostu, jakie emocje ono w nich wzbudza. Nie analizują, tylko mówią: jestem wstrząśnięty, szczęśliwy, wdzięczny, nie zrozumiałem czegoś, coś jest niejasne, wkurzyło mnie to. To zupełnie inaczej karmi.”

Małgorzata Sikorska-Miszczuk (1964)

Źródło: Agata Dąbek, Wszystko, co wiem i potrafię http://www.dwutygodnik.com/artykul/4675-wszystko-co-wiem-i-potrafie.html, Dwutygodnik.com nr 113/2013.

O życiu , O ludziach , O zmianach

„Ergo: jestem zdrowym, normalnym mężczyzną i lubię pisma dla dorosłych, niemniej zapytany o pornografię w kioskach odpowiadam: nie, to chyba nie jest miejsce dla takich pism, a jeżeli już, to powinny mieć zupełnie neutralne bądź przysłonięte okładki, tak żeby nikt przypadkiem, czekając na tramwaj, nie mógł zetknąć się z niemiłym dla siebie widokiem. Jednocześnie sex-shopów będę bronił jak niepodległości, podobnie jak restauracji z dowolnym menu oraz galerii sztuki i wszystkiego, co się w tych galeriach pokazuje. Sztuka nie jest zbiorem ugrzecznionych dzieł spełniających oczekiwania każdego odbiorcy. Kto o tym nie wie, niech się dowie i uważnie czyta recenzje, zanim zdecyduje się na kontakt z danym filmem, przedstawieniem teatralnym, książką, koncertem, wernisażem. Jeśli zostanie celowo wprowadzony w błąd - a, to już oczywiście nadużycie.”

Feliks W. Kres (1966) polski pisarz

Galeria dla dorosłych (2010)
Źródło: Czy wszystko wolno..., s. 46.

O sztuce , O błędach , O czytaniu

„Antek nie do końca poszedł w nasze ślady. Wybrał po prostu podobną branżę. Pracuje, grając, ale zamierza być reżyserem. Mówi, że nie chce kończyć wydziału aktorskiego. Gdy Antek był mały, pracowałam w teatrze. Zabierałam go tam często, marząc jednocześnie, aby moje dziecko wybrało sobie jakiś normalny zawód. Przesiadywał w rekwizytorni, przymierzał hełmy. Jasiek też czekał w garderobie na zakończenie spektaklu. Chłopcy przesiąkli atmosferą teatru, ale dzięki temu recytowali przedstawienia na pamięć, poznawali dobrą literaturę. Są humanistami, choć Jasiek ma zdolności matematyczno-fizyczne.”

Małgorzata Ostrowska-Królikowska (1964) aktorka polska

Źródło: Izabela Górnicka-Zdziech, Rodzinne życie z pasją, „Magazyn Familia”, 20 sierpnia 2009 http://www.magazynfamilia.pl/artykuly/Rodzinne_zycie_z_pasja,1772,91.html

O życiu , O dzieciach , O literaturze , O czekaniu

„Uważam, że praca w teatrze polega na ograniczaniu środków, a nie na ich mnożeniu. Nie zamierzamy w tym przedstawieniu podawać widzowi wszystkiego jak na tacy. Pewne rzeczy zostaną tylko zasygnalizowane. Prowokujemy w ten sposób wyobraźnię i dajemy swobodę interpretacji.”

Krzysztof Bauman (1955) polski aktor, reżyser i scenograf

Źródło: „Polska Gazeta Krakowska”, 22 stycznia 2009 http://www.teatry.art.pl/!informacje/wzwam.htm