Cytaty na temat przedstawienie (172 cytatów, strona 2)

„Rozumiesz, jestem na obiedzie. Ciocia jedna – żabocik, druga – surducik, normalnie, srebro, wiesz, jak najbardziej, rozumiesz mnie, o co mnie chodzi. I jedna z cioć uprzejmie mówi: „Zdzisieńku, jak tam u was w teatrze?” Tu rosół, sztuka mięsa, jak najbardziej, nie wiem, czy wiesz, o co mnie chodzi. I jedna z cioć uprzejmie mówi: „Zdzisieńku, jak to tam u was w teatrze?” Tu rosół, ja mam kaca, nie wiem, czy wiesz, o co mnie chodzi. No wie ciocia, jak główna rola – to nie, ale jak mniejsza – to i mniej tekstu się trzeba nauczyć, to człowiek ma więcej czasu, nie wiem, czy ciocia wie, o co mnie chodzi. No to przecież w teatrze są koleżanki i koledzy, garderoba męska i żeńska. Zanim reżyser, zanim tego, to się pójdzie – czy do żeńskiej, czy do męskiej – z kolegą, prawda, czy z koleżanką. Troszeczkę sobie popijemy, no nie za dużo, bo za chwilę próba, prawda? To popróbujemy, potem obiad, no potem, proszę cioci, to idziemy, jest taki klub dla aktorów SPATiF. No tam są koleżanki rozwiedzione, często mają wolne mieszkania. To człowiek sobie popije, jak duża rola – to nie, ale jak mniejsza – to tę seteczkę, pójdzie sobie do koleżanki, rozpusta absolutna. No a potem, proszę cioci, mamy przedstawienie. No jak duża rola – to nie, a jak mniejsza – to jeszcze jeden kieliszeczek, człowiek coś powie ze sceny, potem SPATiF, znów rozpusta, a w poniedziałki to mamy wolne.”

Zdzisław Maklakiewicz (1927–1977) aktor polski

jedna z anegdot Maklakiewicza, opisującego rozmowę rodzinną.

O prawdzie , O sztuce , O czasie

„Nie sprzeniewierzając się autorom, nie dopisując im niczego, robię to przedstawienie dla własnej frajdy. I ją mam.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: Jacek Wakar, Nie interesuje mnie teatr narkotyczny, „Dziennik”, 8 kwietnia 2010 http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/nie-interesuje-mnie-teatr-narkotyczny.html

„Pierwszy kontakt z publicznością odbywa się na przedstawieniu dyplomowym. Ten egzamin przed publicznością niczym się nie różni od pierwszych zawodowych doświadczeń. Wiedziałem, co chcę robić w życiu. Całe moje dążenia były skierowane w stronę Teatru Współczesnego, dokąd ponad 20 latach na różnych scenach i po pobycie w USA udało mi się dotrzeć.”

Piotr Garlicki (1945) aktor polski

Źródło: Karolina Owsiannikow, Drogą przez Indie, „Express Bydgoski” nr 253, 29-30 października 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/126410.html

„A więc i bogaczom zdarza się cierpienie!” – pomyślałem i mimo woli uśmiechnąłem się złośliwie. Uśmiechnąłem się… nie dlatego, żebym coś miał przeciwko małżonkom Hōjōya. Ja, który już czterdzieści lat cieszę się złą sławą, uśmiecham się, ilekroć widzę niedolę innych ludzi, zwłaszcza tych szczęśliwszych na co dzień (z okrutnym wyrazem twarzy). Także i tamtej nocy smutek dwojga ludzi bawił mnie jak przedstawienie kabuki (ironiczny uśmiech). Chyba nie mnie jednego takie rzeczy bawią.”

Ryūnosuke Akutagawa (1892–1927) japoński pisarz

Cytaty z opowiadań
Źródło: Dług wdzięczności, przekład: Krystyna Okazaki

O ludziach , O smutku , O uśmiechu , O cierpieniu

„(…) teatr powinien odnosić się do tego, co dzieje się za oknem. Wszystkie przedstawienia, które dotąd robiłem, odnosiły się do rzeczywistości. Teatr jest po to, by rozmawiać z widzami, stawiać im pytania.”

Paweł Kamza (1963)

Źródło: „Głos Wielkopolski” 2006, nr 285

O rzeczywostości , Pytanie

„Teatr podlega prawom dramaturgii, więc siłą rzeczy istnieje potrzeba nadania własnego rytmu przedstawieniu, poważnej kondensacji zdarzeń.”

Maciej Englert (1946) polski aktor i reżyser teatralny

Źródło: „Rzeczpospolita”, 22 marca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/owsj.htm

O sile

„Ludzie teatru mają ogląd teatralnej mapy Polski. Wiedzą, gdzie się dzieje coś ciekawego. Nie musiałem czekać do pierwszego marca, aby ułożyć sobie w głowie kształt festiwalu. Wiedziałem, które przedstawienia nadają się na kaliską scenę. Moje myślenie przestrzenią obu scen wpisało się w pewną ideę, którą chciałem zaproponować publiczności.”

Igor Michalski (1957) polski aktor

Źródło: „Głos Wielkopolski”, 8 maja 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mmme.htm

O ludziach , O myślach , O czekaniu , O myśleniu

„Każde przedstawienie to proces poszukiwania sposobu, w jaki moglibyśmy opowiedzieć określoną historię.”

Elizabeth LeCompte (1944)

Źródło: Aneta Mancewicz, Powrót do obrazów, „Didaskalia”, 20 kwietnia 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/28419

O historii , O poszukiwaniu , O czytaniu

„W przedstawieniu muzyka ma niepowtarzalną szansę zaistnienia na żywo.”

Zygmunt Konieczny (1937) kompozytor polski

Źródło: Materiały Teatru, 10 lutego 2004 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/towarzyszenier.htm

O muzyce

„Gdyby chcieć w kilku zdaniach zdefiniować, opisać przedstawienia teatralne, jakie dziś tworzą obraz teatru w Polsce, zresztą nie tylko w Polsce (…), niestety trzeba by użyć wyrazów z przedrostkiem anty-, a więc: antyteatr, antysztuka, antyestetyka, antykultura, antywartości. Owszem, generalizuję, ale nie wszystek teatr jest taki, co pozwala mieć jeszcze nadzieję, że może się go odbuduje.”

Temida Stankiewicz-Podhorecka (1946)

Źródło: Wykład „O kondycji współczesnego teatru”, WSKSiM, Toruń 30 marca 2011.

Obraz

„Każdy historyk jest też obywatelem, posiadającym mniej czy bardziej wykrystalizowane poglądy polityczne. W przypadku gdy podejmuje się pisania o dziejach najnowszych, elementarna uczciwość wobec Czytelnika nakazuje ich przedstawienie. Niech będzie mi zatem wolno stwierdzić, że bliska jest mi tradycja antykomunistycznej opozycji z czasów PRL, wiara w przewagę gospodarki rynkowej nad innymi modelami ekonomicznymi, a przede wszystkim demokratyczny system polityczny i związany z nim system wartości.”

Antoni Dudek (1966) polski historyk i politolog

Źródło: A. Dudek, Historia polityczna Polski 1989–2012, Kraków 2013, s. 11–12.

O wierze , O historii

„Podczas przedstawienia słychać, co najlepiej 'trafia' w widzów. Albo jest milczenie, które jest gęstym słuchaniem, albo śmiech, albo nerwowe reakcje. Widzów nie wolno traktować jako gorszych czy głupszych niż grono specjalistów. Teatr jest dla wszystkich. Jeżeli działa na poziomie emocji, będzie skuteczny, bo poza wykształceniem i pochodzeniem jesteśmy przecież skonstruowani z emocji. W teatrze nie trzeba wszystkiego rozumieć. Poprzez teatr literacki jesteśmy wprawdzie przyzwyczajeni, by odwoływać się do znaczeń, ale nie wszystkie muszą być przez widza interpretowane. A stopnie trudności tekstów dramatycznych pozostawiam teatrologom.”

Anna Augustynowicz (1959)

Źródło: „Rzeczpospolita”, cyt. za: culture.pl http://www.culture.pl/baza-teatr-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/anna-augustynowicz

O wykształceniz , O śmiechu

„Ja nie dzielę ról na pierwszoplanowe i drugoplanowe. Nie ma też żadnej różnicy w graniu. Każdą rolę trzeba zagrać dobrze, wczuć się w nią, stworzyć żywą postać, dokładnie wiedzieć czemu i komu ona służy w spektaklu czy w filmie. Nie można jej bagatelizować. Z czego bowiem składają się naprawdę znakomite przedstawienia? Z tego, że znakomici aktorzy grają główne role i równie znakomici aktorzy grają role epizodyczne. To przecież dwór robi króla. Główne role bez zaplecza w postaci znakomitych drugich planów nie zaistnieją w pełni.”

Krystyna Feldman (1916–2007) aktorka polska

Źródło: wywiad, 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=24467

„Mam głębokie przekonanie, że wystawy scenografii nie mają sensu. Dekoracje i kostiumy funkcjonują w konkretnym przedstawieniu, w określonej przestrzeni i czasie. I tylko tam jest ich miejsce.”

Barbara Hanicka (1952)

Źródło: „Gazeta Wyborcza” 30–31 stycznia 1999

O czasie , Sens

„Teatr powinien być kunsztowny. Opierać się na zespole, którego członkowie rozumieją się nawzajem. Zespole, który jest elastyczny, jest otwarty na zmianę teatralnego języka, nie tracąc przy tym takich wartości jak samoświadomość aktora i tego, jaką funkcję pełni w przedstawieniu. Aktor powinien opowiadać o tym, co najistotniejsze w ludzkim losie i to jest to, co powinno łączyć zespół ludzi, którzy tworzą teatr.”

Zbigniew Brzoza (1957) polski reżyser

Źródło: „Życie Warszawy”, 20 marca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/szoz.htm

O życiu , O losie , O ludziach

„Dziennikarz: Kiedyś powiedziałeś, że Placebo gra muzykę dla niedoszłych samobójców.
Brian Molko: O, to było jakieś 6 lat temu. Rzuciłem takie hasło dziennikarzowi, któremu bardzo zależało na przedstawieniu Placebo jako chorej, gotyckiej sensacji. Wiesz: trupi makijaż, czarne paznokcie i osobnik bliżej nieokreślonej płci wijący się wokół mikrofonu – co było kompletną bzdurą, ale nakręcało zainteresowanie zespołem. Chwilę potem to hasło wymyślone przeze mnie na poczekaniu, weszło w dziennikarski obieg. tak więc odpowiem ci zgodnie z prawdą: nie, Placebo nie gra muzyki dla niedoszłych samobójców.”

Brian Molko (1972) amerykańsko-brytyjski gitarzysta i wokalista (Placebo)

O grach

„Kiedy widzę po zakończonym przedstawieniu, przedstawieniu będącym wielkim bełkotem pseudoartystycznym, nafaszerowanym wulgaryzmami, obscenami i obrazoburstwem, kiedy widzę, że po takim przedstawieniu publiczność na brawach wstaje i daje aplauz, to muszę przyznać, że jestem załamana. Zastanawiam się, co widzą ci ludzie, którzy siedzą obok mnie, i co widzę ja. Czy to są dwa różne widzenia? Czy to jest inna wiedza, z którą przychodzą oni, z którą przychodzę ja? Czy po prostu oni już zostali uformowani przez teatr.”

Temida Stankiewicz-Podhorecka (1946)

Źródło: Wykład „O kondycji współczesnego teatru”, WSKSiM, Toruń 30 marca 2011.

O ludziach , O wiedzę

„Publikacja jest ukoronowaniem często długotrwałej pracy naukowej. Nie zapominajmy w tej ekstazie o absolutnej prawdzie naukowej. Przedstawmy w sposób właściwy swój dorobek naukowy, ale nie zapominajmy o właściwym przedstawieniu dorobku naszych poprzedników w danym zagadnieniu.”

Marian Mięsowicz (1907–1992) fizyk polski

Źródło: Marian Nowy, Za co kocha się mistrza?, „Alma Mater”, nr 100, luty 2008, s. 82.

O zapominaniu

„Aktor, czy się do tego przyznaje, czy nie, chce być kochany. Miłość płynąca od widza, ale i akceptacja współtwórców przedstawienia, filmu czy słuchowiska daje mu poczucie stabilności gruntu, po którym się porusza. Autor nakreśla konflikt, ale dopiero aktor sprawia, że jego słowa zaczynają żyć. Każdą rolę buduję z nadzieją, że będzie wyjątkowa.”

Janusz Nowicki (1943)

Źródło: „Rzeczpospolita”, 20 lipca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wser.htm

O miłości , Kochać się

„Przemoc jest formą przedstawienia filmowego.”

Quentin Tarantino (1963) amerykański reżyser i scenarzysta filmowy

Violence is a form of cinematic entertainment. (ang.)
Źródło: wywiad dla BBC

„Chcecie wiedzieć, jak się robi karierę? Patrzcie, co się dzieje w parterze podczas przedstawienia, kiedy jest wielki natłok publiczności; jak jedni pozostają z tyłu, jak pierwsi się cofają, a ostatni wysuwają naprzód. Obraz ten jest tak wierny, że wyraz do oznaczenia tego obrazu przeszedł do języka ludowego. O tym, kto robi karierę, lud mówi, że się przepycha. Mój syn, mój siostrzeniec przepchnie się. Ludzie dobrze urodzeni mówią: posuwać się, robić postępy, dochodzić do czegoś; są to złagodzone sposoby mówienia, które usuwają dodatkowe pojęcie siły, gwałtu, brutalności, lecz zawierają to same pojęcie zasadnicze.”

Sébastien-Roch Nicolas de Chamfort (1741–1794)

Maksymy i myśli

O ludziach , O sile , Obraz

„Najważniejsza jest dla mnie jakość projektu, w którym biorę udział. Wolę zagrać w intrygującym kameralnym przedstawieniu niż w kiepskiej filmowej megaprodukcji.”

Gabriela Muskała (1969) polska aktorka

Źródło: „Rzeczpospolita”, 20 stycznia 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/szukam.htm

„Największą – także, a może przede wszystkim, medialną – porażką w polskim teatrze w niedawnym czasie były chyba dwa ostatnie przedstawienia Krystiana Lupy, który wpierw zarzucił swój tryptyk „Persona” – jego druga część, „Ciało Simone”, była skandalem, a planowana część trzecia, o Gurdżijewie, nie powstała – a po tym niedokończonym dziele zrobił dwa przedstawienia: „Poczekalnię” i „Miasto snu”.”

Paweł Soszyński (1979) polski literaturoznawca, krytyk teatralny i pisarz

Źródło: Piękna porażka: Odbijanie się od dna http://www.dwutygodnik.com/artykul/4513/, Dwutygodnik. com nr 107/2013.

O czasie

„Generalnie robię przedstawienia o sobie. Czasami ważne są przypadki.”

Krzysztof Warlikowski (1962) polski reżyser teatralny

Źródło: „Rzeczpospolita”, 4 lutego 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/18729

O czytaniu

„Nie istnieje pełne przedstawienie rzeczywistości. Tylko wybór.”

Pär Lagerkvist (1891–1974) prozaik, poeta, dramaturg i krytyk szwedzki

O rzeczywostości

„Nigdy nie wiadomo, co będzie się działo. Zdarzały się różne incydenty, nie zawsze miłe – ale im większy stres przed wyjściem na scenę, tym bardziej uruchamiał się we mnie mechanizm samoobrony. Niczego i nikogo się nie bałem. Bo w roli Rafaela nie ma zmiłuj. Albo wejdziesz w to na sto procent, bez hamulców, albo nie będzie roli. Kiedyś, podczas przedstawienia, wyszarpałem za ucho Jerzego Urbana. Był zachwycony.”

Tomasz Tyndyk (1975) aktor polski

o spektaklu Miss HIV, w którym aktor wchodzi w interakcje z publicznością.
Źródło: Łukasz Maciejewski, Nie ruszam się bez aparatu i pstrykam w nieskończoność, „Dziennik Gazeta Prawna - Kultura” nr 97, 20 maja 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/117579.html

„Już słyszę głosy mówiące, że kiedy teatr nie ma nic do powiedzenia, to zajmuje się samym sobą. Sądzę wszakże, że teatr ma coś do powiedzenia, zajmując się samym sobą. Nie lekceważyłbym teatru jako papierka lakmusowego, rozpoznającego kondycję społeczeństwa. Właśnie dlatego, że jest to sztuka zanurzona w teraźniejszości. Tyle trwa dzieło sztuki teatru, ile trwa przedstawienie. I jeszcze to, co zostanie w pamięci widzów. Dlatego nie lekceważę krytyki, która sprawia, że dzieło zostaje w jakimś stopniu zapisane i opisane. Spektakl każdego dnia jest inny, dlatego warto przynajmniej niektóre zobaczyć więcej niż jeden raz. Teatr zależy od widza. Znajduje z nim porozumienie albo nie. Myślę o tej publiczności, której nie jest obojętne, co ogląda.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: Jacek Wakar, Nie interesuje mnie teatr narkotyczny, „Dziennik”, 8 kwietnia 2010 http://www.dziennikteatralny.pl/artykuly/nie-interesuje-mnie-teatr-narkotyczny.html

O sztuce , O myślach , O myśleniu

„Jest po prostu pewna miara teatralna na akt, na spektakl pełnowieczorowy, na skecz itd. To zagadnienie tyleż estetyczne, co obyczajowo, czy lepiej zwyczajowo, towarzyskie, zresztą zmieniające się z czasem. Żadnych głębi, o które jak się zdaje mnie podejrzewasz, w przedstawieniu nie próbowałem zawrzeć… Co do publiczności, wykazuję w tej sprawie raczej zdrowy rozsądek.”

Erwin Axer (1917–2012) polski reżyser

list z Austrii z 1993 r.
Listy do Sławomira Mrożka
Źródło: Joanna Derkaczew, Axer – lwowiak na zawsze, „Gazeta Wyborcza”, 7 sierpnia 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/144079.html

O czasie

„Boli mnie każde nieudane przedstawienie, każda martwa, zamordowana nim publiczność. Jak długo trzeba będzie pracować, by to odkręcić. Odkręcanie jest trudniejsze od budowania.”

Zbigniew Brzoza (1957) polski reżyser

Źródło: „Nowa Trybuna Opolska”, 27 marca 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/swlo.htm

„Moja matka była bardzo wiktoriańska i wychowywała mnie w przekonaniu, że nie wolno mi robić z siebie przedstawienia.”

Audrey Hepburn (1929–1993) aktorka amerykańska pochodzenia holenderskiego

Źródło: Sam Wasson, Piąta Aleja, piąta rano, wyd. Świat Książki, Warszawa 2013, s. 125; tłum. Agnieszka Lipska-Nakoniecznik.

O książkach , O świecie , O matce

„Grałam w Krakowie bardzo dużo. Pięć głównych ról tylko w pierwszym sezonie. Oprócz Balladyny, Schmidtową w Zamachu Dygata i Brezy, Marię Odrowąż w Portrecie Wirskiego, Gabby Maple w Skamieniałym lesie Sherwooda, zdjętym po pierwszym przedstawieniu, Helenę Kriwcową w Mieszczanach Gorkiego. Graliśmy wieczór za wieczorem, nie było przecież wolnych poniedziałków, graliśmy w soboty i niedziele i to dwa razy.”

Zofia Rysiówna (1920–2003) polska aktorka

Źródło: „Teatr” 1996, nr 5

O zdjęciach

„Teatr jest dla mnie trudnym medium. Pewnie dlatego tak wiele czasu mu poświęcam. Zawsze bardzo silnie na mnie działał. Odkąd zaczęłam chodzić do teatru to uczucie, które towarzyszyło mi nieodłącznie, było przeważnie jakimś uczuciem lęku. Może to zabawna konstatacja, ale wygląda na to, że zaczęłam robić teatr „ze strachu”. Coś z tego lęku pozostało we mnie do tej pory. Z obawą wchodzę na widownię. Z przyjemnością oglądam przedstawienia, które „zabierają” mnie z sobą, ale nie zdarza się to zbyt często. Myślę, że z przedstawieniami jest tak, jak ze spotkanymi ludźmi – z jednymi idziesz w dalszą drogę, innych mijasz, jeszcze inni męczą cię swoją obecnością. Czasem mam kłopot z wytrzymaniem na widowni siedząc w środku rzędu, wolę usiąść bliżej drzwi, mam możliwość wyjścia.”

Anna Augustynowicz (1959)

Źródło: W łupinie orzecha, „Kurier Szczeciński” nr 23, 3 lutego 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/110550.html

O przyjemności , O strachu , O emocjach , O myślach

„Już się przyzwyczaiłem. Ale na pierwszym przedstawieniu nogi się pode mną uginały.”

Henryk Gołębiewski (1956) polski aktor filmowy

o swojej rozbieranej roli w teatrze.
Źródło: „Dziennik Zachodni”, 11 lutego 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/jeszczen.htm

„Grając w sztuce, trzeba dobrze rozłożyć swoje emocje i siły na całe dwie godziny. Nikt nie zważa, czy życie prywatne aktora, samopoczucie i dyspozycja pozwalają mu bez trudności grać w spektaklu. Mimo to jest wielu aktorów, którzy nie wyobrażają sobie życia bez teatru. Często bywa i tak, że aktorzy nie grający w danym przedstawieniu przychodzą wieczorem do teatru. Bo teatr to ich azyl prawdziwy drugi dom. Teatr jest solidny, a film płochy. Intensywna praca na planie filmowym trwa kilka tygodni, a później już jest inna rola, inny reżyser, najczęściej inny partner, nowe życie. Ja jestem nieco zdemoralizowana filmem, tym, że obraz i dźwięk utrwala się raz na całe życie, a nie tworzy każdego wieczoru. Nie umiem wyobrazić sobie, że mogłabym grać czterysta razy to samo.”

Beata Tyszkiewicz (1938) aktorka polska

Nie wszystko na sprzedaż (2004)
Źródło: s. 107

O życiu , O domu , O sile , Obraz

„Lata spędzone w Katowicach to był wspaniały okres. Dzięki spektaklom Teatru Telewizji poznałem wielu znakomitych aktorów, takich jak Bronisław Pawlik czy Roman Wilhelmi. Zagrałem w świetnym przedstawieniu z Henrykiem Bistą, Markiem Kondratem i Grażyną Szapołowską. Grałem w nim z moim kolegą z Teatru Śląskiego Beniem Krawczykiem. Potem przeczytaliśmy w gazecie recenzję: „Dobra sztuka, cudne role więźniów stworzyli bracia Krawczykowie”, a on mógłby być moim ojcem – a nie jest. Pamiętam też jakiś kryminał z Kaliną Jędrusik.”

Mirosław Krawczyk (1953)

Źródło: Grażyna Antoniewicz, Na ekranie był nawet śląskim wampirem, „Polska Dziennik Bałtycki” nr 34, 9–10 lutego 2013 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/155939.html

O sztuce

„Ja, kończąc pracę nad przedstawieniem, myślę o następnym. Inspiracją jest neurotyczne niezadowolenie z dotychczasowych dokonań. Premiera wywołuje wściekłość i pragnienie natychmiastowego rzucenia się w wir następnej pracy. Poczucie końca jest przygnębiające. Choć trzeba się nauczyć z nim żyć. To jest nieuniknione. Mam czterdzieści lat i wiem, że zaczynam drugą część życia. Szaleństwo się skończyło. I boję się tego. Ubolewam z powodu braku młodej, świętej, głupiej radości podczas premier. Pozostał stres i trema, dochodzi strach. Powodem jest powtarzalność. Bankiety już wcale nie są ważne. Największe emocje dają próby.”

Mariusz Bonaszewski (1964) polski aktor

Źródło: Wieczne niespełnienie i niepewność, „Rzeczpospolita” nr 122, 26 maja 2006

O strachu , O myślach , O szaleństwie , O myśleniu

„W wyobraźni istnienie słowa nie jest zakładane (…). Tym, co istnieje, nie jest wyobrażony dźwięk słowa albo wyobrażony napis, lecz ich wyobrażeniowe przedstawienie.”

Jacques Derrida (1930–2004) filozof francuski

Źródło: Głos i fenomen. Wprowadzenie do problematyki znaku w fenomenologii Husserla, KR, Warszawa 1997, s. 74, tłum. Bogdan Banasiak.

„Myślę, że moi rodzice nie mieli ze mną łatwego życia. Byłam raczej aktywnym dzieckiem. Mama mówi, że jak uczyłam się chodzić, nic nie mogło stać na mojej drodze, a jak stało, to było ciężkie spotkanie, np. raz próbowałam przesunąć głową piec. Zawsze byłam uparciuchem. Nie byłam typowym łobuzem, ale potrafiłam zadzierać w szkole i czasem przynosiłam w dzienniczku uwagę. Miałam kolegę, któremu chyba się podobałam i dlatego szczególnie mi dokuczał, a ja nie pozostawałam mu dłużna. W trzeciej klasie podstawówki graliśmy razem w szkolnym przedstawieniu. To była bajka-samograjka Jana Brzechwy pt. „Czerwony Kapturek”. Grałam tytułową rolę, a on był Gajowym. Na zakończenie, Czerwony Kapturek miał Gajowego pocałować w policzek w podzięce za uratowanie życia. Powiedziałam, że się nie zgadzam i że niech go Babcia całuje. W rezultacie, jak tylko się nadarzyła okazja, zamiast całusa Gajowy od Kapturka dostawał kuksańca!”

Bożena Stachura (1974) polska aktorka

Źródło: Podróż sentymentalna - wywiad z Bożeną Stachurą http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1853/Podroz-sentymentalna-wywiad-z-Bozena-Stachura.html

O dzieciach , O myślach , O piekle , O bajkach

„Bynajmniej. Ale prawdą jest, że mnóstwo innych ludzi ocenia moją twórczość przez pryzmat autocenzury. Największe problemy miewam z przedstawieniem nagich ciał w miejscach publicznych. To wielka szkoda, bo na ogół otrzymuję zamówienia na rzeźby przeznaczone do wystawienia w miejscach publicznych. W Soho miałem tak wielki kłopot z wizerunkiem nagiej kobiety, który chciałem tam umieścić, że aż mnie to zdziwiło. Nie sposób swobodnie poruszać tematu nagich ciał. Dla przykładu, ta figura umieszczona w rogu Hyde Parku, z wystającym tyłkiem [prawdopodobnie chodzi o posąg nagiego Achillesa z 1822 autorstwa Richarda Westmacotta]. W Ameryce to istny koszmar. Nie można pokazać ludzi palących papierosy, czepiają się też, jeśli zaznaczy się rasy postaci.”

Julian Opie (1958)

na pytanie, czy wykonawców nie zgorszyło zlecenie na marmurową rzeźbę Remember Her This Way (Lying) z 2001 r., która przedstawia nagą kobietę z bombiastą głową.
Źródło: Stuart Jeffries, Mam was w 3D, „The Guardian”, 12 lutego 2011, cyt za: „Forum”, nr 29 (2395), 18–24 lipca 2011, str. 42

O kobietach , O ludziach

„Przez całe swe artystyczne życie poszukiwałem języka baletu, którym w sposób najbardziej wnikliwy mógłbym oddać ducha człowieka. Język ciała jest pełen tajemnicy. W nim skoncentrowana jest genetyczna pamięć o życiu emocjonalnym wielu pokoleń ludzi. Zadaniem choreografa jest odczytać te duchowe refleksy. Sztuka baletowa służy odkrywaniu świata wewnętrznego człowieka, sprawia, że widz zaczyna rozmyślać o swojej naturze, o czymś prawdziwym, co jest ukryte za codzienną wrzawą, chaosem i niepewnością świata.(…) Częste wykorzystywanie przeze mnie tematów z literatury klasycznej wynika z pragnienia, aby odkrywać nieznane w tym, co jest bardzo dobrze znane. Staram się w moich przedstawieniach wnikać w istotę filozoficznych i duchowych dociekań człowieka. Sądzę, że balet może opowiedzieć o ludzkiej naturze wszystko, bez względu na czas. Bo balet jest takim rodzajem sztuki, która może pokazać niewidoczne wnętrze człowieka.”

Borys Ejfman (1949)

Źródło: „Dziennik Polski”, 18 września 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/24134

O życiu , O ludziach , O sztuce , O poszukiwaniu

„A z tego spektaklu to nic nie pamiętam poza tym, że biegaliśmy dookoła klombu. Następnego dnia po emisji telewizyjnej statystowałem akurat w filmie Marysia i Napoleon. Gustaw Holoubek wyłowił mnie z tłumu i spytał: „A to pan wczoraj grał w tym strasznym przedstawieniu? Okropnie pan grał, ale był pan tam jedynym aktorem.””

Jan Englert (1943) aktor polski

Przyjąłem to jako komplement.
o spektaklu Śluby panieńskie z 1966 w reżyserii Ireneusza Kanickiego.
Źródło: Dorota Wyżyńska, Jan Englert robi Fredrę, „Gazeta Wyborcza – Stołeczna” nr 94, 21 kwietnia 2007 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/38106,druk.html

O ślubie

„Być może mój brak zainteresowania teatrem wynikał ze świadomości, że ani nie miałam dość czasu, ani pieniędzy, żeby się na jakieś przedstawienie wybrać. Na książki było mnie stać.”

Esther Vilar (1935)

Źródło: „Rzeczpospolita”, 20 marca 2000 http://www.teatry.art.pl/!Rozmowy/evilar.htm

O książkach , O czasie

„Teatr Narodowy ma zasadę, że pełna gotowość zespołu jest wyznaczona na 30 minut przed rozpoczęciem przedstawienia. Tej gotowości nie było, bo poprzedniego dnia, z braku wyboru, wystąpiłam o urlop na żądanie. Inni koledzy nie przebrali się w kostiumy, ale dyrektor Englert przygotował się tak, jakby za chwilę miał występować i w teatralnym stroju odegrał scenę odwoływania spektaklu przed publicznością. Jak to nazwać? Wykonano na mnie publiczny wyrok na oczach widzów. On chciał linczu, co potwierdził zwalniając mnie dyscyplinarnie cztery dni później.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Autorka: Grażyna Szapołowska, Szapołowska o kulisach zwolnienia: Wykonano na mnie publiczny wyrok, 16 kwietnia 2011 http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80273,9446283,Szapolowska_o_kulisach_zwolnienia__Wykonano_na_mnie.html
O Janie Englercie

„Babcia jest dla mnie postacią mityczną. Zmarła, zanim się urodziłam, ale wszyscy, którzy ją znali, twierdzą, że jesteśmy do siebie podobne. Z wyglądu i temperamentu. Babcia ma ciekawy dorobek aktorski. Najpierw, obok m. in. Karola Wojtyły, była aktorką Teatru Rapsodycznego w Krakowie. Premiera pierwszego, legendarnego przedstawienia tego teatru – Król Duch, odbyła się w 1941 roku, w jej mieszkaniu, przy ulicy Komorowskiego. Późniejszy papież miał być zresztą ojcem chrzestnym mojego ojca. Tak się nie stało, i może trochę szkoda – byłby to zapewne jedyny chrześniak Jana Pawła II, który został buddystą.”

Maja Ostaszewska (1972) aktorka polska

Źródło: Łukasz Maciejewski, Wszyscy jesteśmy zwierzętami, „Film” nr 6, czerwiec 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/119009.html

O wyglądzie , O babci , O zwierzętach , O zmarłych

„Nazywam go milczącym aktorem. Są piękne przedstawienia teatrów ruchu czy tańca, które ze sztuką mimu nie mają wiele wspólnego. Pantomima ma wspaniałe korzenie, ale każdy, kto chce zostać mimem, musi znaleźć własny styl i pokazywać prawdę emocjonalnego przeżycia; przemiany, które byłoby trudno, a czasami wręcz niemożliwe wyrazić słowami. Ciało powinno „mówić”. Musi on też dbać, by technika nie zabiła w nim tego, co najpiękniejsze w teatrze pantomimy, czyli płynności zmieniających się stanów emocjonalnych – tego wszystkiego, co składa się na ludzką ciszę. W pantomimie każdy ruch na scenie musi ukazać proces przemiany emocjonalnej. Patrząc na akcję wykonawcy, śledzimy zmienność myśli aktora.”

Stefan Niedziałkowski (1945) polski artysta pantomimy

odpowiedź na pytanie, kim jest współczesny mim.

O myślach , O tańcu , O myśleniu

„Są różne szkoły. Z pewnością piękne, bogate kostiumy i scenografia stanowią wartość przedstawienia. Oszczędny spektakl działa natomiast na wyobraźnię, rozwija ją, wymusza aktywny odbiór. Uczy też dzieci, jak samemu bawić się w teatr.”

Michał Kula (1955)

Źródło: „Gazeta w Częstochowie”, 20 września 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/wszystkodl.htm

O dzieciach

„Staje się wtedy dla niego wyraźne i pewne, że nie zna żadnego słońca ani żadnej ziemi, lecz tylko oko, które widzi słońce, rękę, która czuję ziemię; że świat, który go otacza, istnieje tylko jako przedstawienie…”

Arthur Schopenhauer (1788–1860) filozof niemiecki

Świat jako wola i przedstawienie
Źródło: t. 1, rozdz. I

O świecie , O słońcu

„Na tym polega specyfika teatru plenerowego. Za każdym razem mamy w nim do czynienia z trochę innym przedstawieniem. Wiele zależy od kontekstu architektonicznego oraz od ludzi, którzy nas oglądają.”

Paweł Szkotak (1965)

Źródło: Jacek Wakar, Nie jesteśmy celebrytami, „Przekrój” nr 34, 22 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/123289.html

O ludziach

„To był żart o zupełnie innym charakterze. Reżyser przedstawienia udział Doroty Rabczewskiej potraktował jako udział pewnego fenomenu, współczesnego symbolu seksu. Witkacy kipi od takich typów: kobietonów, nadkobiet. Spodobała mi się ta idea. Doda była zdyscyplinowana, nie spóźniała się na próby, była ciekawa tego, co się wydarza. Moja zgoda na to przedstawienie to prowokacja. Nie jestem chodzącą monstrancją, która uosabia nieskazitelność zasad czy sposób bycia w zawodzie. Część widzów oburzyła się, że Peszek schodzi z piedestału i użycza swoich pleców, na których siedzi Doda, i kto to w ogóle Doda jest, jakby nie żyli na tym świecie. W mojej psychice podziały przebiegają w innym miejscu.”

Jan Peszek (1944) aktor polski

o udziale Dody w Przeglądzie Piosenki Aktorskiej.
Źródło: „Tygodnik Ciechanowski”, 18 września 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/24110

O seksie , O charakterze , O czytaniu

„Było to nieco teatralne, ponieważ wszystko zostało już postanowione. Chodziło tylko o to, by zrobić małe przedstawienie, a ja przyznam, że przekazywanie sobie telefonu, by zamienić kilka okolicznościowych słów z Kaczyńskim, uważam prawdę mówiąc za trochę upokarzające (…).”

Romano Prodi (1939) polityk włoski

wywiad dla włoskiego dziennika „La Repubblica” na temat szczytu WE i negocjacji z Polską.
Źródło: gazeta.pl, 24 czerwca 2007 http://wiadomosci.gazeta.pl/Wiadomosci/1,80651,4247834.html

„(…) Polacy bardzo specyficznie widzą siebie na tle historii świata. Uważamy się za naród pokrzywdzony przez wszystkich innych. Jednak to, że sami też mamy coś na sumieniu już nam łatwo przez gardło nie przechodzi. Podobnie fakt, że w niektórych przypadkach sami byliśmy winni swoim nieszczęściom. Generalnie dojście do prawdy historycznej jest bardzo trudne, ponieważ tak naprawdę nie ma tylko jednej prawdy. Zawsze możliwa jest jakaś interpretacja konkretnego wydarzenia czy okresu. Natomiast zadaniem reżysera jest własne zinterpretowanie historii i przedstawienie takowej na ekranie. Mało tego uważam, że ma on do tego pełne prawo.”

Ryszard Bugajski (1943–2019) polski reżyser, scenarzysta, pisarz

Źródło: Twórcy nie powinni mieszać się w politykę, stopklatka.pl http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=54099

O nieszczęściu , O historii

„Jest święto. A ja w proteście chcę umrzeć z upokorzenia. Chcę, aby znaleźli mnie martwego, ze sterczącym penisem, ze spuszczonymi spodniami poplamionymi białą spermą, pośród zboża zabarwionego krwistoczerwoną posoką. I jestem przekonany, że moje ostatnie przedstawienie – którego będę jedynym aktorem i jedynym widzem, w rzece, nad którą nikt nie przychodzi – nabierze znaczenia.”

Pier Paolo Pasolini (1922–1975) włoski pisarz, poeta i reżyser filmowy

Źródło: Bestia stylu (Bestia da stile), 1970.

„Tadeusz grał jedną ze swoich najważniejszych scen w tym przedstawieniu: rozmowę obłąkanego Leara z oślepionym Gloucesterem. Pod koniec tej sceny Lear ucieka swoim prześladowcom. Tadeusz wybiegł za kulisy, i jak potem się okazało, usiadł w fotelu, który był przygotowany do następnej sceny z jego udziałem. Tam, w kulisie czekał na swoje wejście nieżyjący już aktor Marek Obertyn i to on zobaczył, jak nagle Tadeusz spada z krzesła i opada na podłogę. Ja i kilku współpracowników, którzy oglądali próbę z widowni, usłyszeliśmy dziwny odgłos i krzyk, prawdopodobnie Marka. Pobiegliśmy za kulisy i zobaczyliśmy leżącego Tadeusza. Wszyscy myśleliśmy, że to jakieś zasłabnięcie, wiedzieliśmy też, że ma wstawiony rozrusznik serca. Szybko przyjechała karetka pogotowia i przewieziono go na OIOM. Razem z jego żoną Marysią Bojarską, która była też obecna na próbie, czekaliśmy w szpitalu na wynik badania. Po kilkudziesięciu minutach dowiedzieliśmy się od lekarza, że Tadeusza już nie ma z nami.”

Eugeniusz Korin (1954)

o okolicznościach śmierci Tadeusza Łomnickiego.
Źródło: Marek Zaradniak, Pędźmy za nim biegiem, biegiem!, „Polska Głos Wielkopolski” nr 44, 22 lutego 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/133662.html

O śmierci , O myślach , O czekaniu , O myśleniu

„Teatr operowy jest wcieleniem muzyki, rzeczywistości duchowej, która domaga się ucieleśnienia. Partytury Mozarta to scenopisy zaklęte w nuty. Każdy gest czy ruch w moich przedstawieniach jest z niej wyczytany. Mozart jest Szekspirem teatru muzycznego.”

Ryszard Peryt (1947–2019) polski aktor i reżyser teatralny

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Warszawa, 18 stycznia 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/muzyka.htm

O muzyce , O rzeczywostości

„Władza wykonawcza, która wtrąca człowieka do więzienia bez przedstawienia mu jakichkolwiek zarzutów znanych prawu, a zwłaszcza która odmawia mu sądu przez jemu równych, jest w najwyższym stopniu odrażająca i stanowi fundament wszystkich rządów totalitarnych, czy to nazistowskich, czy komunistycznych.”

Winston Churchill (1874–1965) premier Wielkiej Brytanii

„Reżyseria to programowanie, przedstawienie zaś to gotowy przekaz.”

Zygmunt Hübner (1930–1989) polski reżyser i aktor

Źródło: Sztuka reżyserii

O sztuce

„(…) kto pamięta, że zagrałem 40 ról w przedstawieniach, które przeszły do historii? A efekty pracy z młodymi zostaną na zawsze.”

Jerzy Fedorowicz (1947) aktor polski

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 26 czerwca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/rzir.htm

O historii

„Jako artysta muszę myśleć o tym, co dolega nam współczesnym; jako dyrektor chcę, by teatr był codziennie otwarty, pełen światła i widzów. Jestem więc między młotem a kowadłem. Między myśleniem odrzucającym wszelką komercję a uznaniem faktu, że kto płaci za bilet, jest najważniejszy. Widz jest potrzebny tak samo kasie teatru, jak i aktorowi. Aktorzy dobrze się czują i przedstawienie rozwija się, jeżeli widzowie chcą je oglądać z własnej i nieprzymuszonej woli, gaśnie, jeżeli widzów nie ma. Scena aktora uwzniośla. Daje mu poczucie siły i sensu – że to, co robi, jest dobre.”

Mikołaj Grabowski (1946) polski reżyser i aktor, pedagog

Źródło: Co dolega nam współczesnym, 13 kwietnia 2000 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/mgrabowski.htm

O myślach , O sile , O myśleniu , Sens

„(…) w Warszawie jest fantastyczna widownia. Sam tego doświadczyłem. Ale gdy do stolicy przyjeżdża turysta, to niekoniecznie robi to tylko i wyłącznie dla spektaklu. Najpierw zaliczy wszystko, co jest do obejrzenia, pobiega po sklepach… A wieczorem, ewentualnie, może jeszcze trochę sobie posiedzieć – czy podrzemać – w teatrze. Każde przedstawienie gra się nie raz, nie dwa, ale kilkadziesiąt lub kilkaset razy. A stałych widzów jest w Warszawie określona liczba. Z badań wynika, że do teatru regularnie chodzi zaledwie 7% mieszkańców. A cała reszta widowni to tzw. „zrzutka”. Zwykle pod hasłem: „Idziemy, bo wieczorem nie ma nic innego do roboty: albo knajpa, albo hotel….””

Henryk Talar (1945) Polski aktor

Teatr jako alternatywa.
Źródło: Henryk Talar, wywiad http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/816/Henryk-Talar.html

O grach

„Zawsze lepsze jest jasne i przejrzyste przedstawienie sprawy, niż nazbyt jasne i nazbyt przejrzyste jej usprawiedliwianie.”

Stefan Pacek (1938)

„Zależy mi na dobrym przestawieniu postaci, którą gram. Na tym to polega, na wiarygodnym przedstawieniu ludziom danej historii.”

Izabela Kuna (1970) aktorka polska

Źródło: Mnie się na szczęście jeszcze chce - wywiad http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=53015

O szczęściu , O historii

„Kto zatem powie sobie, że wystarczy mu dostać się do czyśćca i z tej racji wyrzeknie się dobrowolnie dążenia do doskonałości, ten naraża się na to, że go odrzuci i czyściec. Nie, po to, aby móc korzystać z jego dobrodziejstwa, trzeba poważnie pragnąć doskonale służyć Bogu. Dlatego w wykładzie etyki katolickiej konieczne jest krótkie przedstawienie, na czym polega doskonałość chrześcijańska.”

Jacek Woroniecki (1878–1949) teolog polski, dominikanin

Katolicka etyka wychowawcza, Tom II/2
Źródło: s. 397

O Bogu

„W moim ulubionym śnie jest ciemno. Ktoś za mną idzie. Nie wiem, czemu boję się. Wtedy nagle unoszę się daleko. Jak się czuję? Jakbym pływała w powietrzu. Wolna, lekka, nikt nie może mnie dogonić, nikt nie może mnie dotknąć. To cudowne uczucie. Jednak ten sen trochę mnie niepokoi. Co chce mi powiedzieć i co znaczy? Że czasami chce uciec od prawdziwego życia? Ale uciec przed czym? Przed sukcesem? Przed presją show businessu? Nie. Rozkoszuję się każdą sekundą mojej sławy. Jeśli mogłabym zacząć moje życie od nowa, nie zmieniłabym ani jednej rzeczy. Nawet gdy byłam mała dziewczynką, wiedziałam, że chcę być sławna. Pracowałam, żeby spełnić to marzenie, pracowałam ciężko – naprawdę ciężko. Brałam lekcje śpiewu, występowałam w szkolnych przedstawieniach. Robiłam wszystko, by być dobrą artystką, ponieważ ładna buzia nie czyni cię gwiazdą, czy to w muzyce czy w filmie.”

Aaliyah (1979–2001) amerykańska piosenkarka

wywiad udzielony niemieckiemu dziennikarzowi na miesiąc przed śmiercią Aaliyah.
Źródło: Dagmar Leischow Aaliyah: Ich hebe ab, ich fühle mich frei… http://www.zeit.de/2001/36/AALIYAH_Ich_hebe_ab_ich_fuehle_mich_frei w „Die Zeit”, 36/2001, wersja angielska http://www.rarevinyl.de/soul/aaliyah8.html.

O życiu , O śmierci , O emocjach , O snach

„Mieszkanie jego [Wyspiańskiego] było bardzo oryginalne. Mieściło się w domu zamieszkanym przeważnie przez bardzo biedną ludność. Pracownię stanowił duży pokój, oświetlony kilku oknami, pomalowany na kolor ciemnobłękitny. Później wstawił Wyspiański do tego pokoju niektóre meble zrobione dla teatru podczas przedstawienia Bolesława Śmiałego. Duży, czerwono obity fotel stał koło długiego stołu. Na jednej ze ścian był rozpięty jego cudowny obraz pastelami malowany, niestety bardzo podniszczony, przedstawiający „Sezam”.(…) Dalsze pokoje były fantastycznie pomalowane, jeden koloru cytrynowego, drugi o dosyć zjadliwym różowym tonie. Kiedy się przechodziło z tych kolorowych pokoi do jego pracowni, wzrok gubił się w błękitnej atmosferze.”

Michał Marian Siedlecki (1873–1940) polski zoolog

w radiu.

O pokoju , O kolorach , O domu , O zamieszkaniu

To tłumaczenie czeka na recenzję. Czy to jest poprawne?

„Naucz się patrzeć na przedstawienie życia, kiedy jednocześnie wiesz, że poza nie wykraczasz.”

Ram Dass (1931–2019)

„Jak mam oceniać to, że Tadeusz Rydzyk buduje Sprawiedliwym kaplicę? Przecież w Radiu Maryja całymi latami można było usłyszeć antysemickie treści. Jak mam oceniać to, że kult Sprawiedliwych zaczyna uprawiać skrajna prawica – miłośnicy ONR i NSZ? To nic innego, jak próba przedstawienia działalności Sprawiedliwych jako normy zachowań Polaków w czasie okupacji. A to jest przecież bezczelne fałszowanie historii.”

Jan Grabowski (1962) polski historyk, zajmujący się Holocaustem i profesor

Źródło: Prof. Jan Grabowski: Pomagaliśmy Niemcom zabijać Żydów http://wyborcza.pl/alehistoria/7,121681,23154070,prof-jan-grabowski-pomagalismy-niemcom-zabijac-zydow.html, wyborcza.pl, 17 marca 2019.

O czasie , O zachowaniu , O historii

„W swojej długoletniej pracy reżyserskiej w Polsce, Danii i wielu innych krajach miałem bardzo często do czynienia z tekstami w obcych językach i z ich przekładami na język, w którym realizowałem przedstawienie. Musiałem często porównywać, polemizować z tłumaczami, poprawiać… Przeważnie tłumacze znali język docelowy lepiej ode mnie. Ale, jak zapewne każdy reżyser, miałem pewną przewagę nad nimi: często rozumiałem podteksty, sytuacje i intencje dramatyczne autora sztuki lepiej niż tłumacz.”

Włodzimierz Herman (1937) polski reżyser teatralny

Mój dybuk. W poszukiwaniu tożsamości: drogi, bezdroża, dygresje
Źródło: s. 17.

O języku słowackim

„Naprawdę nie wierzę, że można całą kampanię zbudować wyłącznie wokół jednego tematu. Zwłaszcza że warszawiacy rozumieją, że – jakkolwiek rozliczenie win z przeszłości jest ważne – trzeba tę sprawę w końcu załatwić. Patryk Jaki, który jest prawą ręką ministra sprawiedliwości, nie potrafi przeprowadzić przez Sejm ustawy reprywatyzacyjnej, przez co zwyczajnie nie jest w tej kwestii wiarygodny. Może urządzać kolejne medialne przedstawienia, ale one nie rozwiążą problemu. Bez ustawy każdy prezydent stolicy dalej będzie musiał oddawać nieruchomości.”

Rafał Trzaskowski (1972) polski polityk, Prezydent Warszawy od 2018

Źródło: Trzaskowski: Żona słoik, ojciec słoik – Jak mógłbym mieć coś przeciw słoikom? http://krytykapolityczna.pl/kraj/trzaskowski-zona-sloik-ojciec-sloik-jak-moglbym-miec-cos-przeciw-sloikom/, krytykapolityczna.pl, 4 czerwca 2018

O przeszłości , O sprawiedliwości

„Dlaczego zatem szargam swoje nazwisko składając wniosek do tzw. KRS o zostanie sędzią - dublerem SN? Uważam bowiem, że każda osoba zgłaszająca swoją kandydaturę do SN powinna wykorzystać tę okazję do wykazania nielegalności obecnej procedury powoływania sędziów. Etycznym obowiązkiem każdego kandydata jest skierowanie odwołania od decyzji KRS do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W ramach procedur przed tym sądem musimy dążyć do przedstawienia pytań prejudycjalnych do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej.”

Jacek Barcik polski prawnik

Źródło: Kandyduje do SN, ale nie zamierza w nim orzekać. Tłumaczy, dlaczego chce "szargać swoje nazwisko" https://natemat.pl/246161,prof-jacek-barcik-kandyduje-do-sn-ale-nie-chce-w-nim-orzekac-nam-tlumaczy-dlaczego-to-robi, natemat.pl, 10 sierpnia 2018

O sprawiedliwości , O decyzjach , Pytanie

„Widocznie potrzebna, skoro przychodzą. Może chcą na dwie godziny uciec od wojny? Tam się teatr traktuje inaczej niż teraz w Polsce. Cały czas jest dialog między sceną a publicznością. Rodzaj psychodramy. Sceny przerywane są oklaskami, ludzie nie boją się śmiać z przerażających kwestii Policjanta. Sztukę wystawił charkowski Teatr Narodowy i grają aktorzy klasy Łomnickiego i Holoubka. Polski reżyser Andrzej Szczytko dyrygował jak trzeba. Ja się ogólnie słabo wzruszam, ale mam do tego przedstawienia i do tych aktorów stosunek liryczny. Jak oglądałem Antygonę… w ich wykonaniu, zapominałem, że to ja napisałem. Tak czy inaczej, wojna, a 900 miejsc sprzedanych. Mówiono mi, że bilety kupują w Charkowie ludzie, którzy niekoniecznie mają na chleb.”

Andrzej Szczytko (1955)

Janusz Głowacki w odpowiedzi na pytanie „Po co Charkowowi Antygona w Nowym Jorku? Mało mają własnych nieszczęść?”, o premierze w Narodowym Teatrze Dramatycznym im. Tarasa Szewczenki w Charkowie.
O Andrzeju Szczytce
Źródło: Janusz Głowacki. Świat pęka http://wyborcza.pl/magazyn/1,145245,17919406,Janusz_Glowacki__Swiat_peka.html?disableRedirects=true, wywiad w „Gazecie Wyborczej – Magazynie Świątecznym”, 16 maja 2015.

O zapominaniu , O wojnie , O ludziach , O czasie

„Widocznie potrzebna, skoro przychodzą. Może chcą na dwie godziny uciec od wojny? Tam się teatr traktuje inaczej niż teraz w Polsce. Cały czas jest dialog między sceną a publicznością. Rodzaj psychodramy. Sceny przerywane są oklaskami, ludzie nie boją się śmiać z przerażających kwestii Policjanta. Sztukę wystawił charkowski Teatr Narodowy i grają aktorzy klasy Łomnickiego i Holoubka. Polski reżyser Andrzej Szczytko dyrygował jak trzeba. Ja się ogólnie słabo wzruszam, ale mam do tego przedstawienia i do tych aktorów stosunek liryczny. Jak oglądałem Antygonę… w ich wykonaniu, zapominałem, że to ja napisałem. Tak czy inaczej, wojna, a 900 miejsc sprzedanych. Mówiono mi, że bilety kupują w Charkowie ludzie, którzy niekoniecznie mają na chleb.”

Janusz Głowacki (1938–2017) polski pisarz

w odpowiedzi na pytanie „Po co Charkowowi Antygona w Nowym Jorku? Mało mają własnych nieszczęść?”, o premierze w Narodowym Teatrze Dramatycznym im. Tarasa Szewczenki w Charkowie.
Źródło: Janusz Głowacki. Świat pęka http://wyborcza.pl/magazyn/1,145245,17919406,Janusz_Glowacki__Swiat_peka.html?disableRedirects=true, wywiad w „Gazecie Wyborczej – Magazynie Świątecznym”, 16 maja 2015.

O zapominaniu , O wojnie , O ludziach , O czasie

„Czasami atomy, z których świat jest zbudowany, wspólnie przyspieszają, przestają naraz zajmować się tym, czym się zwykle zajmują, i odgrywają przedstawienie. Ośmielają cię do robienia czegoś ożywczego, czegoś właściwego, czasami nawet pięknego.”

David Schickler (1969)

Czarująca i niebezpieczny
Źródło: s. 93.

O świecie

Cytaty na temat przedstawienie strona 2

Cytaty na temat przedstawienie
strona 2