Cytaty na temat motyl

„Kobieto, królowo, szatanie, aniele,
Motylu, głazie, kwiecie,
Duchu z niebios w ludzkim ciele,
Nie ze świata, a na świecie
Niepoznana, niepojęta,
Odmienna i jednakowa,
I słaba i nieugięta,
Niewolnica i królowa”

„Rzekła lilia do motyla:
– Nikt nie patrzy, niech pan zapyla!”

„Prowadzone za rękę przez Janową, żonę mularza, weszło maleństwo do pięknego salonu pani Eweliny Krzyckiej, wylękłe i zachwycone, drobnymi kroczkami drepczące po śliskiej posadzce, gotowe – stosownie do okoliczności – wybuchnąć płaczem albo i śmiechem. Koralowe usteczka drżały i krzywiły się do płaczu, wielkie, szafirowe źrenice paliły się od zdumienia i ciekawości, a ślicznie wykrojone czoło otaczały gęste, gęste włosy z barwą i gorącymi połyskami ciemnego złota. Była to pięcioletnia dziewczynka, bardzo ładna. Obok prowadzącej ją barczystej i silnej kobiety w swej perkalowej, długiej aż do ziemi sukienczynie przypominała białawego motyla ze zwiniętymi skrzydłami.”

„W miejscu, w którym dotyk jego rąk jest taki sam jak dotyk skrzydełek motyla, w którym wskazówki zegarka obracają się przez dwadzieścia cztery godziny do tyłu, a ja zostaję zawieszona między nimi.”

„W skali geologicznej człowiek żyje jak motyl – jednodniówka.”

„Śniłem kiedyś, że jestem motylem, i teraz nie wiem już, czy jestem Czuang-tsy, który śnił, że jest motylem, czy też jestem motylem, który śni, że jest Czuang-tsy.”

„Potrzeba mi pokoju Twoich rąk wyciągniętych
(Jestem jak trzepocący motyl na srebrne igły wpięty).”

„Jeszcze dzień, jeszcze chwila
I koniec motyla.”

„Szczęście kruche jak biogram motyla.”

„Odciął skrzydła, uśpił motyle i potłukł duszę.”

„Dziś dusza moja jest cichym grobowcem,
Wy, jak motyle w grobowcu zbłąkane,
Ranicie skrzydła o granitów ścianę.”

„Wyobraź sobie obraz z płytki fotograficznej ciemniejący na papierze od bieli po blade złoto, od bursztynu do sepii. Wyobraź sobie księżyc pęczniejący od nowiu do pełni, przyciągający morskie pływy. Wyobraź sobie motyla wychodzącego z kokonu, rozkładającego skrzydła na słońcu. Czy tęskni za etapem gąsienicy? Czy w ogóle go pamięta?”

„W stolicy poczuła się dobrze. Małe, dwupokojowe mieszkanie dzieliła z ciotką Melanią i jej matką. Ta święta kobieta nawet nie zauważyła, że do jej pokoju dostawiono jeszcze jedno łóżko. Chwilami demencyjna, acz niezwykle czysta i radosna babcia Zarębowa, traktowała Paulinę jak swoją ulubioną, dawno zaginioną kotkę.
– Czy pozwolisz się pogłaskać? – spytała, gdy Melania przedstawiła jej dziewczynę. – Masz piękne włosy!
– Ależ tak, mamo.
Paulina pozwoliła się pogłaskać po niezwykle bujnych, rudych jak marchewka włosach. Nie sprawiło jej to żadnej przykrości. Dłoń babci Zarębowej była lekka i przezroczysta niczym skrzydło motyla.”

„Po epokach, w których ziemia rodziła nieszkodliwe trylobity i motyle, ewolucja doszła do punktu, w którym wydała na świat Nerona, Dżyngis Chanów i Hitlerów. Sądzę jednak, że to tylko przejściowy koszmar; z czasem ziemia znowu nie będzie w stanie utrzymać życia i powróci pokój.”

„(…) pamięć jest jak motyl: zanim pomyślisz, już ulatuje przez okno.”

„Trzymanie dłoni Eleonory było jak trzymanie motyla. Albo bijącego serca. Jak trzymanie czegoś doskonałego i pełnego życia.”

„Kolibry a wspomnienie – mniej różna różnica,
Kolibry, jest Sonetem w poezjach natury,
Nieco wziął z barwy tęczy, nieco z ranej chmury,
Z łąk kwiecistych, z motyla, z morza gdy rozświeca”

„Ja mam swoją ocenę minister Fotygi jako szefa resortu, ale czasami ludzie przepoczwarzają się w pięknego motyla na innych funkcjach.”

„Artysta się obraził: życie, powiada, jak szumiące wino, krąży w żyłach tej pijanej kurwy, leżącej na liściach, jedną ręką chwyciła tego młodego człowieka, drugą wtłacza w paszczę winogrono, a motyl Psychy unosi się w powietrzu. Te hurysy anielskie mają dusze, to te właśnie Byron kochał po europejsku.”

„Nie dawałem jej żadnych rad. Powiedziałem tylko, że w tym fachu musi mieć skórę nosorożca i wrażliwość motyla.”

„Nie kocha świat szaleńców, wizjonerów, tłukących
w szyby zaparkowanych samochodów jak oszalałe
brunatne motyle. Nikt nie podnosi słuchawki żeby
zadzwonić gdziekolwiek, do schroniska dla zwierząt,
do międzymiastowej, czy do wielkiego budynku z wieżą
by wyrwać ze snu złote hełmy strażackie.
Mieszczańskie ciała kobiet i mężczyzn wpłynęły
w morze przedmiotów i papierowych pieniędzy.”

„[…] Kto się naprawdę chce przyjrzeć bogactwu przyrody, pójdzie na łąkę, do lasu, na staw lub jezioro. Tu dopiero przyroda roztacza swe bogactwa w całej pełni. Czy jest na świecie coś piękniejszego, jak przechadzka ranna po łące majowej! Przepyszna szmaragdowa trawa, błyszcząca brylantami rosy, tysiące wdzięcznych główek kwiatowych o delikatnych, subtelnych barwach, przepyszne barwne motyle, niby wielkie kwiaty latające, zgrabne ważki o szybkich, zwinnych ruchach, iskrzące się w słońcu niby żywe szmaragdy i szafiry, roje złocistych muszek, tańczących w powietrzu, trzmiele i pszczoły, oddane poważnej, zabiegliwej pracy napełniają świat żywym brzęczącym rojem. Dość jest rozsunąć źdźbła trawy łąkowej, aby wszędzie, pod każdym niemal badylem, dojrzeć setki istot żywych, większych i mniejszych, łażących, pełzających, skaczących, siedzących, robaków, larw owadzich, wijów, pająków, mrówek, drobniutkich owadów bezskrzydłych, o najrozmaitszym wyglądzie i ubarwieniu. Gdy zaczerpniemy trochę wody ze stawu, obejrzymy od spodu liść grzybienia, wydobędziemy garstkę mułu z dna, znowuż ujrzymy tysiące żyjątek, drapieżnych i roślinożernych, szybkich i powolnych, szarych, zielonych, czerwonych, przezroczystych, każde o odmiennych nałogach i potrzebach, każde o swoistym sposobie życia. A tu co za nieskończone bogactwo, co za nieograniczona pomysłowość przyrody w rozwiązywaniu elementarnych zagadnień bytu! […] Człowiek myślący, który na własne oczy oglądał wszystkie te cuda i który zastanawiał się nad nieskończoną w swej pomysłowości mocą twórczą przyrody, dozna mimowolnego uczucia wzniosłości. To bezgraniczne piękno musiało być powołane do życia przez przyczynę, nieskończenie potężną i nieskończenie mądrą. Tylko taka myśl może przynieść umysłowi pewne ukojenie.”

„Szczęście jest motylem: próbuj je złapać, a odleci. Usiądź w spokoju, a ono spocznie na twoim ramieniu.”

„Obłoki odbite w jeziorze
Różowym o świcie
Tafla wody w nieba
Niebycie
Na granicy jaskółek lotu
Zlękniony motyl”

„Według doświadczeń Morgana, można, dzieląc jajo, otrzymać odpowiednią ilość osobników maleńkiego wymiaru; łącząc zaś dwa ze sobą, otrzymujemy olbrzyma. Ksiądz Faust umie wpływać na tworzenie olbrzymów przez łączenie kilku zapłodnionych jaj ze sobą w łonie matki. Jest to proces niesłychanie złożony, bo trzeba za pomocą magnetyzmu wpływać na łączenie komórek. Nie jest trudno tworzyć potwory, idąc za Cramptonem, który z dwóch poczwarek motyli otrzymywał np. olbrzymią Samię i maleńką Cynthię, zrosłe. Ale chodzi o tworzenie harmonijnych wyższych kombinacji – o wytworzenie rasy, gdzie ludzka byłaby tylko tym, czym jest opuncja dla wspaniałych owoców śliwy lub ananasu, kiedy je na nich sadzi słynny Burbaki.”

„Przypomniałem sobie pewien ranek, gdy zobaczyłem uczepioną kory drzewa poczwarkę właśnie w chwili,
gdy motyl rozrywał spowijającą go powłokę, przygotowując się do lotu.
Czekałem dość długo, ale motyl zwlekał.
Niecierpliwie schyliłem się i zacząłem go ogrzewać własnym oddechem.
I w moich oczach – szybciej, niż przewiduje natura – zaczął dokonywać się cud.
Powłoka opadła i wyszedł motyl, ale kaleki.
Nigdy nie zapomnę przerażenia, jakie odczułem, gdy zobaczyłem, że nie może rozwinąć skrzydeł.
Drżąc próbował tego dokonać wysiłkiem całego ciała – na próżno – choć pomagałem mu oddechem.
Potrzebny był tu cierpliwy proces dojrzewania. Skrzydła powinny wolno rozwijać się w słońcu.
Teraz było już za późno. Ciepło mojego tchnienia zmusiło go, aby opuścił poczwarkę przedwcześnie, pomarszczony niby embrion.
Drżał rozpaczliwie jeszcze chwilę i umarł na mojej dłoni.
Te leciutkie zwłoki motyla spoczęły ogromnym ciężarem na moim sumieniu.
Dzisiaj już wiem, że pogwałcenie odwiecznych praw natury jest śmiertelnym grzechem.
Nie wolno nam ulegać niecierpliwości, winniśmy z ufnością poddawać się wieczystemu rytmowi wszechświata.
Usiadłem na skale, aby przemyśleć to z Nowym Rokiem.
O, gdyby ten motyl, którego zabiłem, mógł lecąc przede mną wskazywać mi drogę!”

„Dawniej motyle rodziły się w żarówkowej próżni
Dawniej żarówkę zamieszkiwały prowadnice”

„(…) gdy myślę o tobie to tak jakby motyl trzepotał w dłoni uwięziony i ślepy”

„Chodzić, mój Boże! Te słowa zasiały w moim mózgu rodzaj szaleńczej nadziei. Nie być dłużej unieruchomioną w jednym miejscu, nie być motylem przybitym szpilką do podłoża, uwolnić otoczenie od przykrych usług, a zwłaszcza od jednej z nich! Odtąd myślałam tylko o tym.”

„boję się jakoś zwyczajnie że motylowi niebaopalą skrzydła a przecież po co mi taki motyl”

„Czasem mi się wydaję, że mam narzuconą na łeb wielką siatkę na motyle.”

„Nauczmy się od motyli składać krótkie wizyty.”

„Ktoś kiedyś powiedział, że aktor powinien mieć skórę słonia i duszę motyla. Coś w tym jest. Inna sprawa, że ja nie zdawałam do szkoły z przekonaniem, że muszę być aktorką, bo to jest marzenie mego życia.”

„Coraz więcej i więcej ojców naszej przeszłości
mnoży się wciąż podług kwadratu nieskończoności;
łańcuch nierozerwalny, cienki a jednak mocny,
łańcuch ogniw żywota, światów potomek nocny,
nietrwała nic żywota, która się rozwinęła,
kiedy wieczność z żywiołem żywioł łączyć zaczęła
za sprawą drgnień wszechświata i jakaś obca siła
pierwszy płomień żywota jaskrawy zapaliła,
jeszcze słaby i wiotki jak pierwszy lot motyla –
och, ja wiem doskonale: MNIE spłodziła ta chwila!”

„Nie tępcie występku, jeżeli chcecie mieć czarujące kobiety – oto reguła. W przeciwnym wypadku podobni będziecie głupcom, co niszczą gąsienice, przepadając za motylami.”

„będę na ciebie czekać siedem lat
siedemset pokoleń motyli
zwyciężając
wszystko co doczesne odrzucając wszystko co doczesne
rzucając wszystko”

„Dużo motyli mi pokaż, serca motyli przybliż i przytul,
myśli spokojne ponad wodami pochyl miłością.”

„Trawo pod kamieniem
biała, spocona i śliska.
Trawo, która dźwigasz
zamiast rosy kamień,
zamiast motyla kamień.”

„Tak sobie żyć będziem,
Modlić się, śpiewać, pleść stare powieści,
Śmiać się do złotych motylów i słuchać,
Jak prostaczkowie opowiadać będą,
Co się u dworu dzieje, kto wygrywa,
Kto traci, kto jest w łasce, kto w niełasce.”

„Motyle wymyślają cudowne bajki, by je podszeptywać kwiatom.”

„Przyjaźń w moim pojęciu to uczucie chyba najważniejsze i najpełniejsze w życiu. Przyjaciela sobie wybieramy, a temat przyjaźni jest uniwersalny. Nawet w małżeństwie. Zauroczenie, miłość, „motyle w brzuchu” przemijają, więc takie małżeństwo nie oparte po latach na przyjaźni nie ma szans być pełne i szczęśliwe. Takie są prawa natury… Wydaje mi się, że świat ma fioła na punkcie sukcesu, pieniędzy, pogoni za sławą i blichtrem. Rozmowy zastąpił SMS. Brak czasu powoduje, że przyjaźń staje się wartością, dopiero, kiedy potrzebujemy, żeby ktoś potrzymał nas za rękę w trudnej chwili.”

„A ja chciałbym przez kałuże
iść godzinę albo dłużej,
trzy godziny lizać lody,
gapić się na samochody
i na deszcz, co leci z góry,
i na żaby, i na chmury,
cały dzień się w wannie chlapać
i motyle żółte łapać
albo z błota lepić kule
i nie spieszyć się w ogóle…Chciałbym wszystko robić wolno, ale mi nie wolno?”

„Ani ciszy, ani pełnego mroku, bez odblasku neonów srebrzącego firankę. Ani zapachu ziół, wilgotnej kory sosen, butwiejących liści – przez uchylone okno sączyły się się do pokoju aromaty nocnego ogrodu. Wdychałem je głęboko, z uczuciem błogości. Dobrze mi było. Zobaczyłem w ciemnościach nieszczerze uśmiechniętą twarz Agnieszki, usłyszałem jej głos ni to napastliwy, ni z poczuciem winy: O co chodzi, Jarek, niech skonam, czepiasz się głupstw! To Zbych mnie wyciągnął do kina, nie ja go! A ty nie byłeś w cyrku z Marylą? Nieprawda, żadnej draki ci nie zrobiłam, zmyślasz. Dobra, niech będzie, to ja kupiłam bilety – i co z tego? Ty przecież miałeś mecz, wiedziałam, że nie pójdziesz, dlatego ci nie proponowałam. Pójdziesz na ten film z Marylką? Proszę bardzo, wcale nie będę zazdrosna… Te ostatnie słowa były niedobre, bo zabrzmiały szczerze. I uśmieszek Agnieszki – ironiczny, chłodny, jakby prowokujący. Zrozumiałem wtedy, że mnie już nie kocha, że szuka pretekstu, aby zerwać, że chce chodzić ze Zbychem. Dlaczego nie śmie powiedzieć mi tego wprost? Czyżby kołatały w niej resztki uczucia, którym byliśmy przepełnieni wtedy, na obozie harcerskim, owej bezksiężycowej, gwieździstej nocy, kiedy staliśmy na mostku dotykając się ramionami i patrząc w posrebrzoną wodę? A następnego dnia widzieliśmy parę staruszków idących wolno pod rękę i Agnieszka powiedziała, że my kiedyś też będziemy tak szli – ona i ja. I że starość musi być straszna, ale ze mną nie boi się nawet starości.
Ładnie umiała mówić. Jej rzęsy trzepotały przy tym jak dwa czarne motyle, a oczy jaśniały łagodnym blaskiem przez mgłę.”

„Wendy to piękny motyl wśród roju pszczół.”

„Od pierwszych chwil dobrze czułem się na scenie. Denerwujesz się na myśl o wyjściu przed grupę ludzi, ale dla mnie to było jak wypuszczenie tygrysa z klatki. Może to inna wersja motyli w brzuchu. Możliwe. Zawsze czułem się na scenie komfortowo, nawet jeśli nawalałem.”

„Adam [Hanuszkiewicz] miał zawsze motyle skrzydła, ziemi to on raczej nie dotykał. I został tym pięknym, kolorowym motylem do końca. (…) Ważne było to, co się dzieje w kulturze, albo to, co myślał Słowacki, Norwid czy Mickiewicz. A sprawy domu, samochodu, zakupy? Codziennie? O nie! On się tym nie zajmował. Jeśli już był zmuszony pojechać do sklepu coś kupić, to zwykle kupował nie to, co trzeba. Kiedyś zamiast nawozu pod róże kupił dywan. Bo nawozu w sklepie nie było, a dywan akurat był.”

„Ludzie mówią,
że to tylko zwykły owad,
a to przecież
do krainy czarów bilet,
wstęp do bajki
i przygoda kolorowa,
więc pomyślcie o motylach choć przez chwilę.”

„Przez korony drzew przedostał się promień słońca, a wtedy zobaczyła na trawie swój cień; przypominał ogromnego motyla z przezroczystymi skrzydłami. Podobnie jak cienie rzucane przez baloniki, i ten miał w sobie odcień błękitu. Laurel próbowała poruszać skrzydłami, ale chociaż ja czuła – każdy centymetr płatków, teraz skąpanych w słońcu – nie miała nad nimi żadnej władzy. To niemożliwe, żeby coś, co zniszczyło jej życie, mogło być tak piękne.”

„Wśród mnóstwa ludzkich uczuć – nie pozwalającej zasnąć nadziei, cudownego jej spełnienia, choć w cieniu leży śnieg, niepokojów próżności i uciszenia osiągniętego celu – pół wieku moich przygód z motylami, zarówno podczas łowów, jak w laboratoriach, umieszczam na honorowym miejscu.”

„I kwiat czasem się odchyla
Od motyla do motyla…”

„Miliony jestestw pada w krwawych zapasach o kawałek chleba, o uczucia swoje, o prawa: jedne giną, aby żyły drugie. Każdy się bowiem broni, każdy walczy, ale nie każdy zwycięża. Życie ziemskie, oraz ziemia sama, aby się zapłodnić, potrzebują trupów, aby życie rozwijać dalej. Więc gdy jedni święcą pogrzeby i żałobę, drudzy ich kosztem wyprawiają wesela i uczty. W walce o istnienie znajdujemy tak dobrze trupy mrówek, świerszczów, motyli, jak zwłoki ludzi i różnych ssaków. Bo nic się nie organizuje bez dezorganizacyi. Wszędzie jest wojna, wszędzie bohaterowie, tryumfatorzy i bohaterzy-męczennicy.”

„Lot motyla: rewia uników.”

„Świadomie staram się malować rzeczy uśmiechnięte, wesołe, gdzie kolor jest najważniejszy, a że to są rybki, ptaszki, motyle, guziki, drobiazgi, panegiryki na cześć sztuki, to moja sprawa. Marzą mi się obrazy nieprzedstawiające. Sam kolor. Każdy kolor jest dobry, aby we właściwym sąsiedztwie.”

„Miłość należy pielęgnować z troską ogrodnika chodzącego wokół swoich róż. Jedno nieopatrzne słowo, jeden niezręczny gest i oto uczucie zniszczone. Jeżeli człowiek kocha i chce być kochany, nie wolno mu zapominać, że miłość jest krucha niczym motyl i trzeba obchodzić się z nią nadzwyczaj delikatnie.”

„Motyl – listonosz kwiatów.”

„W siatce trzepoce
aniołek natchnienia.
Zanim (…)
moc objawi
odprawiania cudów,
uschnie na szpilce
jak zwyczajny motyl.”

„Tak długo lice ziemi naszej zachowa w pełni urok i piękno, jak długo w chmurach nad Tatrami, krążyć będzie orzeł, nad wodami wnosić się będzie szafirowy zimorodek, nad łąką górską motyl apollo, a w lesie polskim królować będą żubry, łoś i niedźwiedź.”

„(…) kabaret łączy przeciwieństwa. Trzeba grać w sposób przerysowany, ale jednocześnie bardzo prawdziwie. Tak jak np. Louis de Funes, który jest dla mnie największym wzorem. Motyl w środku, słoń na zewnątrz. Trzeba być wrażliwym, aby mówić o rzeczach, które nas dotkliwie bolą; móc obśmiać to, czego się boimy, żeby to okiełznać, oswoić. Ale trzeba to robić z temperamentem.”

„Czym jest nasze życie? Nawijaniem na kawałek tekturki krótkich kawałków nitki bez możności powiązania ich ze sobą. Gdzie mam szukać metryki urodzenia mojego dziadka? Gdzie odnaleźć ślad babki? Do czego przyczepić cofającą się wstecz myśl? Do niczego – do opowiadań, prawie do legend tego kraju, który wynajął sobie w Europie pokój przechodni i przez dziesięć wieków usiłuje urządzić się w nim z wszelkimi wygodami i ze złudzeniem pokoju z osobnym wejściem, wyczerpując całą swoją energię w kłótniach i walkach z przechodzącymi. Jak myśleć o urządzeniu tego pokoju ładnymi meblami bibelotami, serwantkami, gdy błocą ciągle podłogę, rozbijają i obtłukują przedmioty? To nie jest życie – to ciągła tymczasowość życia motyla i dlatego w charakterze naszym jest może tyle cech przypominających tego owada. Jakim cudem mamy być mrówkami?…”

„Przeradza się w motyla, zaczyna frunąć. Otylia Jędrzejczak jest wielkim, pięknym polskim motylem. Jest delfinem!”

„Latem
kot biegający za motylem
to najlepszy widok jaki można zobaczyć
żaden chłopak biegający za dziewczyną
się nie równa”

„To jest tych kilka sekund, kiedy wybudzamy się ze snu, ale nie jesteśmy jeszcze całkowicie świadomi. Przez tych kilka sekund jesteśmy czymś bardziej prymitywnym, niż będziemy po obudzeniu. Spaliśmy właśnie snem naszych… przodków i jakaś cząstka ich samych oraz ich świata nadal w nas tkwi. Przez tych kilka chwil jesteśmy nieukształtowani, niecywilizowani. Nie jesteśmy tymi ludźmi, których znamy, ale stworzeniami pozostającymi w większej harmonii z drzewami niż z klawiaturą komputera. Jesteśmy nienazwani, bezimienni, naturalni, zawieszeni między tym, co było, a tym, co będzie, kijanką poprzedzającą żabę, gąsienicą poprzedzającą motyla. Jesteśmy, przez kilka krótkich chwil, niczym i wszystkim, czym możemy być. A potem (…) a potem – no cóż – otwieramy oczy i zaczynamy dzień, i stajemy się sobą.”

„Istnieje bardzo sprawiedliwa i obiektywna ocena teatru komediowego, sprawiedliwsza od recenzentów. To sala. Widownia, która bawi się lub właśnie kompletnie nic jej nie śmieszy. Przygotowując sztuki „śmieszne”, mam zawsze duże obawy, z końcem prób żaden z ogranych po tysiąckroć dowcipów już nie śmieszy, nic się nie układa, napięta do granic wytrzymałości nerwów „maszyneria” teatralna w przedpremierowej gorączce zgrzyta i trzeszczy. I dopiero podczas pierwszego spektaklu ta poczwarka przeradza się, no, ma szansę przerodzić się w motyla. Współpracuję często z fachowcem od komedii Wojciechem Pokorą i on na ostatnich próbach zwykł dopominać się publiczności. Bo potrzebuje już publiczności – partnera oddziałującego z drugiej strony.”

„To, czego nienawidzę, to proste – głupota, ucisk, zbrodnia, okrucieństwo, lekka muzyka. Moje przyjemności są najintensywniejsze, jakie zna człowiek: pisanie i polowanie na motyle.”

„Chińczyk z dynastii T'ang, filozof, śnił, że był motylem, i od tej chwili nigdy już nie był zupełnie pewny, że nie jest motylem, któremu się śni, że jest chińskim filozofem.”

„Każdy czyn ma swoje konsekwencje, choćby te zdawały się najdziwniejsze i najbardziej odległe. Jak wiadomo, jedną z rządzących światem zasad jest efekt motyla. Wszystko jest ze sobą powiązane: wystarczy zbliżyć dłoń do płomienia, by się zapalić, choćbyśmy się zaklinali, że będzie inaczej; wystarczy przez tysiąc nocy śnić o lataniu, a będzie się latać przez jeden jedyny dzień…”

„Chodzenie przemenia nas w motyle, które wznoszą się ponad ziemią i widzą, jaki naprawdę jest świat.”

„Samotność - odwieczny refren życia. Nie gorszy i nie lepszy od paru innych rzeczy. Za dużo się o tym mówi. Człowiek zawsze jest sam i nigdy sam nie jest. Nagle pojawiły się skrzypce, nakładając się gdzieś na półmrok. Jakiś ogród na wzgórzach otaczających Budapeszt. Ciężki zapach kasztanów. Wiatr. I sny jak młode sowy, siedziące skulone na ramieniu, o oczach coraz jaśniejszych o zmierzchu. Noc, która nigdy nie staje się nocą. Pora, w której wszystkie kobiety pięknieją. Duże brązowe motyle skrzydła wieczoru.”

„Dopiero gdy przestanie być gąsienicą może stać się motylem. Na tym właśnie polega ten paradoks. Nie możemy wypruć z siebie bycia gąsienicą. Cała droga przebiega stopniowo i jest procesem nad którym nie mamy kontroli.”

„Wszystko jest ochrzan. (rozwala garnek) Na szczęście chrzan mamy doskonały. Chrzan Staropolski od Motyla. (smakuje) Wzmaga chęci i jak kręci.”

„Podczas gdy niektórzy naukowcy podzielają opinię profesora sir Edmunda Lecha, że konstruowanie typologii jest tylko uwzniośloną wersją zbierania motyli, większość tych, którzy zajmują się zjawiskiem seryjnego zabójstwa, uważa, że jest to niezbędny i ważny pierwszy krok.”