Cytaty na temat autobus (67 cytatów) | Cytaty sławnych ludzi

„Niech ludzie myślą o pracy, a nie o odpoczywaniu. A jeździć to mogą autobusami.”

Władysław Gomułka (1905–1982) polski polityk komunistyczny, I sekretarz KC PZPR

o pomyśle samochodu „dla Kowalskiego”.
Źródło: onet.pl http://wiadomosci.onet.pl/prasa/historii-malucha-nie-mozna-oderwac-od-polityki/15hrz, 16 grudnia 2014.

O ludziach , O historii , O myślach , O myśleniu

„Wysypała się oto z wagonów w tę noc aszchabadzką gromadka małych nędzarzy, pozbawionych wszystkiego – włącznie z sercem rodzicielskim, które zastygło gdzieś pod śniegiem… Kołysała się tylko na wietrze stacyjna lampa, rzucając raz cień, a raz światło na umęczone, wymizerowane twarze dzieci. Tragiczna gromada wyciągnęła się w długi pochód. Parami – parami szło nieszczęście z chorobą, głód z wszami – do autobusów, ledwo wlokąc nogami… Halo, halo, czyż nie widzicie, że w tych autobusach jadą najnieszczęśliwsze na świecie dzieci, dzieci więźniowie, dzieci wykolejeńcy, dzieci sieroty, dzieci starcy.”

Hanka Ordonówna (1902–1950) polska aktorka, piosenkarka, tancerka

o swoich podopiecznych, wychowankach sierocińca w Aszchabadzie.
Źródło: Sławomir Koper, Ordonka, „Uważam Rze Historia”, cyt. za: „Rzeczpospolita”, 25 września 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/143534.html?josso_assertion_id=C3C8B5D7ED8D5276

O głodzie , O nieszczęściu , O dzieciach , O historii

„„w Kalifornii nie trzeba mieć domu, bo nigdy nie jest zimno” mówi Slim i śmieje się radośnie. „Rany w życiu nie widziałaś takich ślicznych słonecznych dni, że przez większość roku nawet nie potrzeba płaszcza ani węgla do ogrzewania domu ani zimowych butów ani nic. I nigdy nie umiera się z gorąca w lecie tam na północy we frisco i Oakland i okolicach. Mówię ci, to jest miejsce do życia. I nie da się już pojechać dalej w Ameryce, zostaje tylko woda i Rosja”.
„A co jest złego w Nowym Jorku?” warczy matka Sheili.
„Och, nic!” Slim pokazuje na okno, „Ocean Atlantycki przynosi diabelne wiatry w zimie i jakiś szatański syn przenosi te wiatry na ulice, tak że człowiek może zamarznąć na progu. Bóg zawiesił słonce nad wyspą Manhattan, ale diabeł nie wpuści go w twoje okno, chyba że kupisz sobie mieszkanie w domu wysokim na mile, ale wtedy nawet nie można wyjść odetchnąć powietrzem, bo można spaść tę milę na dół, o ile w ogóle cię stać na takie mieszkanie. Można pracować, ale wtedy w ogóle nie ma się czasu, bo osiem godzin pracy to dwanaście bo trzeba doliczyć te wszystkie metra, autobusy, windy, tunele, promy, schody i znowu windy i jeszcze czekanie, bo to wielkie i beznadziejne miasto. Ale nie, w Nowym Jorku nie ma nic złego.”

Jack Kerouac książka Pic

Pic

O matce , O Bogu , O wodzie , O czasie

„Uciekłem od miłości.
Przyjechałem do Róż o czwartej po południu i kiedy wysiadłem z autobusu, zobaczyłem najpierw wielki kwietnik z różami, cudowny klomb w kształcie gwiazdy, zdobiący plac przed czerwonym ratuszem z wieżyczkami. Agnieszka byłaby zachwycona. Powiedziałaby coś w rodzaju:Ojej, ale bomba, róże w Różach!
Co mnie obchodzą teraz reakcje Agnieszki?”

Aleksander Minkowski (1933–2016) polski prozaik, reportażysta, scenarzysta filmowy

Ząb Napoleona

„Opowiada historię kobiety, która w wieku dziesięciu lat wpadła pod autobus. Połamane żebra, pęknięta czaszka, bardzo ciężki uraz mózgu. Stan krytyczny… Po roku odzyskała przytomność. Wyszła z choroby zupełnie bez szwanku. „A ile na nią zapadło wyroków! – wspomina lekarka. – Byłam świadkiem tych wszystkich rozmów, a potem jej ozdrowienia. Od tego czasu wyroków nie wydaję”. I powtarza: „Nigdy się nie poddaję. Nigdy. Uważam, że poddawać się nie można. Lekarz nie powinien odbierać nadziei”.”

Ewa Błaszczyk (1955) polska aktorka

Wejść tam nie można (2005)
Źródło: s. 19, 20

O kobietach , O chorobach , O historii , O czasie

„Autobusy knują spisek
przeciwko mnie.”

Bogumił Andrzejewski (1922–1994) polski językoznawca i poeta

Źródło: Antologia poezji głupich i mądrych Polaków, wybór Ludwik Stomma, Gdańsk 2000.

„Słońce przylepiło koszulę do pleców, przypalało skórę bez litości, ale zdążyłem. Autobus zakwitł na światłach przed skrzyżowaniem. Na przystanku młode małżeństwo dyskutowało o wielkości pampersów dla bobasa pomrukującego w wózeczku. Neoplan w końcu podjechał i bobas, zdrętwiały ze zdziwienia, znalazł się wewnątrz wraz z wehikułem i rodzicami. Mężczyzna pozwolił małżonce usiąść, a sam trzymał rękojeść spacerówki. Żona zwaliła się ciężko naprzeciwko i mocno wachlując udami chłodziła trójkąt granatowego stroju kąpielowego. Skrawek materiału tym razem nie mógł pobudzać męskości. Jego funkcja publiczna, plażowa, nijak nie przystawała do pokusy zaglądania w kobiece intymności.”

Jacek Wangin (1969) polski poeta i prozaik

Trybalik

O małżeństwie , O rodzicach , O świetle , O słońcu

„Jeździ Ksiądz Kardynał często metrem. Czy to Księdza ulubiony środek transportu?
– Jeżdżę nim prawie zawsze, ale ze względu na prędkość. Najbardziej lubię autobus, bo widzę wtedy ulicę.”

Franciszek (papież) (1936) papież

Źródło: Francesco Ambrogetti, Sergio Rubin, Jezuita. Papież Franciszek

O prędkości

„To nie jest postać jak w książce czy filmie. On nie jest kierowcą autobusu. Nie prowadzi wózka widłowego. Nie jest seryjnym mordercą. To jestem ja, który śpiewa w taki sposób, jasno i prosto. Nie powinniśmy mylić śpiewaków i wykonawców z aktorami. Aktorzy powiedzą: „Moja postać to, moja postać tamto”. Dudnią jak zdechłe konie. Kogo obchodzi postać? Wstań i graj. Nie musisz mi tego wyjaśniać.”

Bob Dylan (1941) amerykański muzyk rockowy, wokalista, gitarzysta, kompozytor, poeta

O śpiewie , O koniach

„W jakim segmencie rynku miał konkurować Morris Marina? W segmencie chodzenia? Autobusów?”

Jeremy Clarkson (1960) angielski dziennikarz motoryzacyjny

„LPR… No jakby ci wytłumaczyć, żeby nie przeklinać… Oficjalnie – „Liga Polskich Rodzin”, nieoficjalnie – „Lepiej Poprzyjcie Romana!” Roman? (…) Jedyny człowiek na świecie, który jest jednocześnie podobny do Frankensteina i sołtysa Kierdziołka.(…) Jak oni we wrześniu wygrają wybory, to nawet autobusy i windy będą stawać na baczność.”

Tomasz Jachimek (1973) polski artysta kabaretowy

Kuzynka z Anglii

„Tomasz Lis o Kaczyńskich, Jacek Żakowski o Kaczyńskich, Monika Olejnik o Kaczyńskich i etatowi publicyści „Wyborczej” też o Kaczyńskich. Nawet list czytelnika, opisujący naganne zachowanie szkolnej wycieczki w autobusie, wiedzie do konkluzji, że dziateczki zdeprawowała atmosfera ogólnej agresji, za którą odpowiadają, jakże inaczej, Kaczyńscy. Ja kończę, bo przecież ciągle mówię o Kaczyńskich i przeze mnie kolejny raport Fundacji Batorego wypadnie jeszcze… no jeszcze śmieszniej.”

Rafał A. Ziemkiewicz (1964) polski pisarz

ironicznie o raporcie Fundacji Batorego dotyczącym „mediów publicznych”.
Źródło: „Gazeta Polska” nr 47, 22 listopada

O zachowaniu

„(…) trzeba rozwijać polskie firmy. A więc nie kupować autobusów mercedesa, jak tego chcą władze Warszawy, tylko polskie solarisy. Nie kupować pendolino, tylko zamówić podobny pociąg w bydgoskich zakładach PESA. Nasze samorządy, ministerstwa, urzędy powinny otwierać rachunki w bankach, gdzie jeszcze jest polski kapitał, w bankach spółdzielczych lub SKOK-ach. Trzeba rozwijać polskie spółdzielnie i zespoły produkcyjne.”

Witold Kieżun (1922) polski ekonomista

Źródło: Krzysztof Różycki, Co z tą Polską, „Angora”, 2 lutego 2014

„Jedną ze zdobyczy wolności jest to, że jesteśmy po prostu czystsi i bardziej higieniczni. Nie mówimy o tym głośno, ale przecież ogromny wzrost zużycia mydła, szamponów i płynów to nie tylko efekt reklam. Proszę wybaczyć, ale te opowieści o Polakach brudasach były, niestety, w dużym stopniu prawdziwe. Zapachy z pociągów czy autobusów – kto przeżył, ten nie zapomniał.”

Jerzy Eisler (1952) historyk polski

Źródło: Robert Mazurek, Świat miał wranglery, my – dżinsy (wywiad z Jerzym Eislerem), „Rzeczpospolita” nr 189, 14–16 sierpnia 2015, cyt. za: „Angora” nr 35 (1315), 30 sierpnia 2015, s. 22.

O świecie , O wolności

„Sieć to nałóg. Ciężkie, cholerne uzależnienie, które zmienia Twój sposób myślenia. (…) Na jednym sajcie krakerskim widziałem taki tekst: you can logoff, but you can never leave. I to jest to – bo w końcu dochodzi do tego, że nie musisz nawet być zalogowana. Idziesz ulicą albo jedziesz autobusem, ale wciąż myślisz o ludziach z sieci, obmyślasz posunięcia, kombinujesz, co się tam teraz dzieje… Twoja głowa staje się jednym z nośników materialnych sieci, takim samym, jak serwery – a real life to po prostu jeden z możliwych shellów. Ten najgorszy.”

Antonina Liedtke polska pisarka

O butach , O myślach , O uzależnieniu , O myśleniu

„Nagle, widzę dwie turystki przy lamusie.
To te same co na przegubie w autobusie je widziałem.
Nawijałem o tym na poprzedniej płycie.
Pamiętacie czy już zapomnieliście?”

Sokół (raper) (1977) polski raper

WWO
Źródło: Pamiętacie

„Michael Johnson biegnie teraz tak jak podbiega się do autobusu.”

Włodzimierz Szaranowicz (1949) polski dziennikarz sportowy

Letnie igrzyska olimpijskie w Sydney, 2000

„Autobus – to brzmi tłumnie!”

Cyprian Czernik

„Hitler spóźnił się na autobus.”

Winston Churchill (1874–1965) premier Wielkiej Brytanii

„Mówienie, że w czasie klasycznej mszy ksiądz stoi tyłem do ludu, można porównać do krytykowania kierowcy autobusu, że siedzi tyłem do pasażerów.”

Paweł Milcarek (1966)

Źródło: radiopik.pl, 10 marca 2013 http://archiwum.radiopik.pl/service.go?action=details&show.Record.id=122621

O ludziach , O czasie

„Woody Allen: Pani też pewnie się wydaje, że jeśli wstanie pani rano, wykona serię ćwiczeń, zje zdrowe śniadanie i nie zapali papierosa, to będzie pani zdrowa.
Beata Sadowska: Na pewno mi to nie zaszkodzi.
Woody Allen: Ale też niczego nie zagwarantuje. Ci, którzy zdrowo żyją i nie palą, też chorują na raka albo wpadają pod autobus. Dużo zależy od szczęścia. To nieprzyjemna świadomość.”

Woody Allen (1935) amerykański scenarzysta, reżyser, producent i aktor pochodzenia żydowskiego

fragment wywiadu dla „Vivy!”

O ćwiczeniach

„Pedagogiem, któremu zawdzięczam wszystko począwszy od wiedzy podstawowej poprzez wiarę w to, że poezja może być użyteczna, a skończywszy na opiece praktycznej w pierwszych latach pobytu na scenie w teatrze katowickim, był – Władysław Woźnik. W moim pojęciu największy ze wszystkich znawca sztuki teatru, jakich spotkałem w życiu.(…) Okres katowicki 1949–1956–wspomina dalej – to była podstawowa szkoła aktorska w konfrontacji z widzem najlepszym i najbogatszym, bo graliśmy dla robotników i młodej inteligencji (tej najbujniejszej, która rozkwitła po wojnie), mieliśmy straszliwy objazd – około 150 tysięcy kilometrów autobusem, w tym 40 miejscowości Śląska, które odwiedzaliśmy stale.”

Gustaw Holoubek (1923–2008) polski aktor teatralny i filmowy, reżyser

Źródło: M. Czanerle, Gustaw Holoubek. Notatki o aktorze myślącym, WAiF, Warszawa 1972

O wojnie , O szkole , O wierze , O inteligencji

„autobus ogrzeje nam ręce udając że nie jesteśmy sami
zanim zagarnie do siebie sztywny wiersz o rybach i lodzie
i usadzi w miękkiej sadzawce snu który już rozchodzi się”

Marta Kapelińska (1988)

Źródło: Dorzecza

O rybach

„Blizny na twarzach starców w autobusach.
Miejsca pamięci na ulicach miasta,
z którego nie miała zostać nawet miazga.”

Jędker (1977)

WWO, We Własnej Osobie
Źródło: Krew ziemi sól

„W Izraelu, niemalże na moich oczach, zastrzelono dziewczynę. Muzułmankę, która pod Ścianą Płaczu rzuciła się z nożem na modlącego się Żyda. Tam nikt się nie zastanawia: egzekucja następuje od razu. Drugi szok przeżyłam w Indiach. Znajomy, który nas tam gościł, wyjątkowo wolno jeździł – co nas zdziwiło, bo tam wszyscy pędzą jak wariaci. Zapytaliśmy więc, dlaczego? Okazało się, że kiedyś chłop, którego mijał jadąc szosą, rzucił mu pod koła dziecko. Po prostu: nie miał pieniędzy, żeby wyżywić kolejną gębę w rodzinie, więc się jej pozbył. I sprawa nawet nie trafiła do sądu! Zresztą w Indiach szokuje nawet sposób, w jaki ludzie podróżują. Do autobusu mieści się chyba setka ludzi: uwieszeni z boku, z tyłu, na dachu, z tobołkami i kurami…”

Anna Mucha (1980) aktorka polska

Źródło: Anna Mucha - Od karalucha do... Marleny Dietrich http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/826/Anna-Mucha-Od-karalucha-do-Marleny-Dietrich.html

O dzieciach , O ludziach , O rodzinie , O wariatach

„Plany pójścia w Andy nie powiodły się, choć u podnóży Santiago de Chile są już szczyty liczące nawet 5,5 tys. metrów. Są tam wspaniałe stacje narciarskie, ale niedostępne bez własnego samochodu, bo za daleko jest do nich od ostatniej stacji metra i autobusu. Taksówkarz odmówił wyjazdu, powiedział, że to jest za wysoko. Ale biegałem po niższych górkach, jadłem wielkie, dziwne ryby, piłem wina chilijskie, inne, niż te dostępne w Polsce. Jestem maniakiem pływania, niestety Ocean Spokojny okazał się niedostępny dla pływaków, bo zbyt wielka fala ścina z nóg.”

Mariusz Bonaszewski (1964) polski aktor

Źródło: Oczyszczeni przeszli jak tsunami, „Polska Gazeta Wrocławska”, 12 lutego 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/110948.html#

O piciu , O rybach

„Pewnego wieczora w Montgomery, w stanie Alabama, na początku grudnia 1955 roku siedziałam na przednim siedzeniu autobusu w części dla kolorowych. Biali siedzieli na miejscach przeznaczonych dla białych. Wsiadało ich coraz więcej i w końcu zajęli całą swoją część. W tej sytuacji my, czarni, mieliśmy im ustąpić. Ja jednak ani drgnęłam. Biały kierowca powiedział: Potrzebne są miejsca z przodu.”

Rosa Parks (1913–2005) amerykańska działaczka praw człowieka

Nie wstałam. Miałam już dosyć podporządkowywania się białym.
Źródło: My Story, 1992, cyt. za: Deborah G. Felder, 100 kobiet, które miały największy wpływ na dzieje ludzkości, wyd. Świat Książki, Warszawa, 1998, ISBN 83-7129-666-5, str. 66, tłum. Maciej Świerkocki.

O kobietach , O książkach , O świecie

„Czytanie bywa pisaniem, a pisanie czytaniem. Jeśli się nad tym głębiej zastanowić, bardzo możliwe, że lektura w ogóle warunkuje wszelki akt pisarski. W każdym razie takie podwójne czytanie – czytanie, któremu jednocześnie towarzyszy pisanie o czytaniu – wyzwala we mnie dodatkową energię twórczą. Słowo, z którym obcuję, ulega wzmocnieniu i zwielokrotnieniu, przez co ja sam się zmieniam. Staram się zresztą podchodzić do tego rzemiosła w sposób możliwie pełny, angażując nie tylko swoją wiedzę i intuicję, ale także swoje życie. Tego rodzaju lekturę Karol Maliszewski nazwał kiedyś „krytyką towarzyszącą”. Dla mnie to jest chyba nawet coś więcej, coś, co określiłbym mianem „krytyki uczestniczącej”. W obcowaniu z poezją najważniejsza wydaje mi się bowiem możliwość wejścia między słowa i zamieszkania w nich choćby na chwilę. To jak podróż do obcego miasta. Możesz zerknąć na nie przelotem z okna autobusu, ale możesz też się zatrzymać, porozmawiać z mieszkańcami, zajrzeć w podwórze.”

Marcin Orliński (1980)

Źródło: Kuba Przybyłowski, Tajemny związek, „Lampa” nr 4(85), 2011.

O życiu , O czytaniu , O zamieszkaniu

„W ogniu walki. Zwyciężamy! Przemawiam do tysięcy przed budynkiem dworca, stojąc na ramionach dwóch SA-manów. Pochód przez miasto. Na każdą prowokację odpowiadamy natychmiast z całą stanowczością. Nasi dzielni młodzieńcy wyciągają z autobusu jakiegoś Żyda. Jak ja lubię tych chłopaków! Wprawiamy w ekscytację cały Berlin.”

Joseph Goebbels (1897–1945) niemiecki polityk nazistowski, minister propagandy

w 1927.
Dzienniki (1923–1945)

O walce , Chłopak

„Jesteśmy w trasie. Stoi nasz autobus. Ludzie widzą autobus, podchodzą i pytają czy mamy jakieś książki do sprzedania. Jakie to jest głupie… książki? My nawet nie czytamy.”

Tré Cool (1972)

O ludziach , O książkach , O czytaniu

„Marek Magiera: Dziecięce marzenie?
Piotr Gacek: Nie pytaj mnie o to, bo będziesz się śmiał. Ja chciałem być kierowcą autobusu miejskiego.
Marek Magiera: Byłabyś żoną kierowcy autobusu?
Agata Gacek: Pewnie. Miałabym darmowe bilety.”

Piotr Gacek (1978) siatkarz polski

Źródło: Krótka Piłka, odcinek 11.

„Od dziś należy uśmiechać się, dla eksperymentu, do każdej napotkanej osoby. W kolejce, w autobusie, na ulicy. Wysyłać eksperymentalne sygnały dobra, tak, na taki sygnał powinno się uzyskać odpowiedź tego okrucha dobroci, który ma podobno każda ludzka istota.”

Małgorzata Musierowicz książka Kwiat kalafiora

Postać: Gabriela Borejko
Małomówny i rodzina (1975), Kwiat kalafiora
Źródło: s. 41

„Śląsk. Jeździliśmy do Bytomia, Zabrza, Gliwic… Pamiętam bardzo dobrze tamtą wspaniałą, polską publiczność. Tego słuchania języka polskiego. Pamiętam, jak obrzucono nasz teatralny autobus kamieniami. Niemcy nawet nie kryli się z tym. Pikietowali sale, w których występowaliśmy, ale nigdy nie odwołaliśmy przedstawienia. Naszą koleżankę napadli i pobili bojówkarze, hitlerowcy. Kto zrozumie, co znaczyło być wtedy, tam – Polakiem”

Irena Kwiatkowska (1912–2011) aktorka polska

Źródło: Roman Dziewoński, Irena Kwiatkowska i znani sprawcy

„Halo, halo, witam państwa bardzo serdecznie, dzień dobry, a właściwie dobranoc, bo różnica czasu między moim a waszymi zegarkami wskazuje mi na to, że mam chyba pełne prawo tak powiedzieć. Wszystkie zegary na stadionie w Caracas, wielkim, nowoczesnym mieście, po placach i ulicach, których jeżdżą również polskie jaskółki postepu technicznego. Widziałem tam dzisiaj Żuka, a właściwie, dosłownie, cały autobus, przystrojony flagami naszych pobratymców zza demokratycznej Łaby, wszyscy bardzo podnieceni, ale w ramach całkowicie dozwolonej przepisami, z flagami i piosenkami o bardzo południowym temperamencie. A popołudniu zresztą równeiż jakieś szalenie wzruszające spotkanie, z szefem miejscowej policji, którego żona jest góralem spod Nowego Sącza. No, i ci wszyscy kibice, którzy pragnęliby jak najlepszej gry naszych reprezentantów w koszulkach na piersiach. Jak państwo słyszeli, gra się jeszcze nie rozpoczęła, trwa dopiero 26 minut, wpadła nam nawet bramka, z przypadkowego podania, którego nie bardzo widziałem, nie zostaliśmy bowiem wpuszczeni na zieloną murawę boiska i musimy relacjonować, dosłownie, że tak powiem, siedząc w kabinanch. Proszę państwa, 46 dziennikarzy z 79 krajów świata relacjonuje to pelne napięcia i ważne spotkanie. Ale może i nie pora teraz snuć te reminiscencje na przyszłość, bo o to tam widzę jak w gęstym mroku jasno rozjarzonego tunelu ukazują się sylwetki reprezentantów w swych żelaznych składach, no o, żelaznych, moze tam trochę i rdza, hehehehe, nażarła stalowe szeregi. Mam chyba pełne prawo tak powiedzieć, jako, że kapitanem zespołu jest znany szwedzki internacjonał, holenderski Jan Kora, nasz Jan, Jaś Korak, świetnie mówiący po polsku, bo zarówno on sami, jak jego rodzice pochodzą z Bośni i Hercegowiny.”

Stanisław Tym (1937) polski aktor, satyryk, felietonista

Cytaty ze skeczy, Sprawozdawca sportowy

O grach , O rodzicach , O czasie , O przyszłości

„To już jest koniec tej groteski
Autobus życia w końcu dalej jedzie”

Kazimierz Staszewski (1963) polski muzyk rockowy

Kult
Źródło: utwór Dziewczyna bez zęba na przedzie, z płyty Ostateczny krach systemu korporacji

„Kiedy ktoś mnie po pijaku obrzyga w autobusie, to nie jest obraza. To jest obrzydliwość. Nie każdy może mnie obrazić. Prezes PiS nie ma życiorysu, który by mu na to pozwolił. Jestem ponad to.”

Władysław Bartoszewski (1922–2015) polski polityk, działacz społeczny, historyk

o przeprosinach Kaczyńskiego na kongresie PiS.
Źródło: dziennik.pl http://www.dziennik.pl/opinie/article309155/Bartoszewski_Kaczynski_jak_pijak_w_autobusie.html, 1 stycznia 2009

„Był nawet czas, kiedy uważano nas za kapelę blackmetalową! Ludzie słyszeli Black Friday i Bad Omen i myśleli, że jesteśmy satanistami. Najgorsze było, zatrzymać się na postoju ciężarówek w Dummoyne w Iowie, i usłyszeć, jak ktoś mówi „Chłopaki, jesteście z Megadeth? Słyszałem, że jesteście satanistami”. Spodziewali się znaleźć w naszych autobusach martwe kozy czy martwe dzieci. Nie mogli się bardziej oddalić od prawdy o nas!”

Dave Mustaine (1961) gitarzysta amerykański (Metallica, Megadeth)

w 1997.

O dzieciach , O ludziach , O myślach , O czasie

„Co za pech… Złapany przez policję chuligan, który podpalił wóz transmisyjny TVN, okazał się nie należeć do ONR ani Młodzieży Wszechpolskiej, ani nawet do klubu kibica Legii. Zwykły, uliczny żul, notowany przez policję za drobne przestępstwa i rozróbę w nocnym autobusie… Niedobrze, wyłom w narracji – choć, oczywiście nie przeszkodzi on mediom salonu powtarzać z lubością szyderczej frazy, że burdy w Święto Niepodległości wywołali „prawdziwi patrioci”. Może nawet rozszerzą jej użycie i będą w kronice miejskiej nazywać „prawdziwym patriotą” każdego drobnego złodziejaszka i wyrywnego pijaczynę rozrabiającego w nocnym autobusie.”

Rafał A. Ziemkiewicz (1964) polski pisarz

Źródło: „Wyborcza” zgłupiała, „Gazeta Polska”, 7 grudnia 2011

O młodzieży

„My, ci, którzy wyszli z PIST-u konspiracyjnego, mieliśmy wszczepione ogromne poszanowanie dla sztuki i dla języka polskiego, nie tylko na scenie, ale i w życiu codziennym. Teraz jest zbytnia swoboda w języku, wkradło się tyle wulgaryzmów. I to, niestety, weszło również do teatru, za kulisy. Mnie te rzeczy ogromnie rażą i np. teraz, kiedy wróciłam na scenę, większość aktorów ograniczała się i faktycznie zaczęli inaczej wyrażać swoje uczucia i myśli. Obserwuję zubożenie języka. U mnie ta dbałość o słownictwo została zaszczepiona już przez moją mamę polonistkę, która wychowywała się w zaborze rosyjskim. Jeżeli chodzi zaś o pracę aktora, to teraz jest dużo więcej czasu na pracę nad sceną. Kiedyś sztuki wystawiano znacznie częściej i znacznie szybciej. Konieczny był sufler, teraz tego właściwie już nie ma. Kiedyś był o wiele mniejszy komfort pracy. Na spektakle jeździliśmy autobusami samopomocy chłopskiej, gdzie przewożono sprzęt rolniczy, uczyliśmy się roli w drodze, w kurzu. Każdy moment wykorzystywaliśmy na pracę. Teatr zawsze był dla mnie jak dom, czułam olbrzymią swobodę i serdeczność, dlatego robiłam to wszystko z przyjemnością.”

Maria Bakka (1922) polska aktorka

Źródło: wywiad, 2009 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/82736.html

O przyjemności , O emocjach , O domu , O myślach

„Wspominanie dzieciństwa to rozdrapywanie strupka na dziecięcym kolanie. Lizanie krwi przez dziurę w rajtuzach. Przylepienie tej niechcianej gumy pod stołem, w szczelinie między siedzeniami w autobusie, gdziekolwiek, byle się pozbyć, upchnąć. Wyrzucanie tych niesmacznych kanapek z kiełbasą, w której więcej tłuszczu niż mięsa. Gdziekolwiek, byle wyglądało na to, że się je w szkole zjadło.”

Michał Witkowski (1975) pisarz polski

Fototapeta (2006)

O dzieciństwie

„Zaśpiewałaś tę piosenkę, jakby uderzył w nią autobus.”

Kuba Wojewódzki (1963) polski dziennikarz muzyczny

Idol
Wariant: Zaśpiewałaś tą piosenkę, jakby uderzył w nią autobus.

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi… – Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O życiu , O wrogości , O dzieciach , O uśmiechu

„Życie to jazda autobusem na plac egzekucyjny: przez całą drogę kłócimy się i walczymy o miejsca, i zanim się zorientujemy, dojeżdżamy.”

Eric Hoffer (1898–1983)

O życiu

„Te diabelskie autobusy nigdy nie zjawiają się wtedy, kiedy potrzeba, chyba że jadą w przeciwnym kierunku.”

Raymond Chandler (1888–1959) pisarz amerykański

„Przestałem srać krwią. Dali mi listę tego, co mogę jeść, i przestrzegli, że pierwszy kieliszek mnie zabije. Powiedzieli też, że umrę, jeśli nie pójdę na operację. Miałem karczemną awanturę z japońską lekarką na temat operacji i śmierci. Powiedziałem krótko: – Żadnej operacji – a ona wyszła bez słowa, potrząsając na mnie z gniewu tyłkiem. Kiedy mnie wypisywali, Harry wciąż żył, chuchając na swoje papierosy.
Szedłem ulicą w słońcu, żeby przekonać się, jak to jest. Było dobrze. Obok przejeżdżały samochody. Chodnik był taki, jak zawsze bywaj chodniki. Zastanawiałem się, czy pojechać autobusem czy zadzwonić po kogoś, żeby mnie zawiózł do domu. Wszedłem do knajpy, żeby zatelefonować.
Usiadłem i zapaliłem. Zjawił się barman i zamówiłem butelkę piwa.
– Co nowego? – zapytał.
– Niewiele – odparłem. Odszedł. Nalałem sobie piwa do szklanki, potem przyglądałem się szklance chwilę i wreszcie wypiłem połowę. Ktoś wyrzucił monetę do szafy grającej i zagrała nam muzyka. Życie wyglądało teraz nieco lepiej. Opróżniłem szklankę i nalałem sobie drugą, zastanawiając się, czy mój dziobak jeszcze kiedyś stanie. Rozejrzałem się po barze: żadnych kobiet. Zrobiłem najlepszą rzecz poza tą: wziąłem do ręki szklankę i wypiłem.”

Charles Bukowski (1920–1994) amerykański poeta i powieściopisarz

Tom Najpiękniejsza dziewczyna w mieście (1967)
Źródło: Życie i śmierć na oddziale dla ubogich

O życiu , O śmierci , O kobietach , O muzyce

„Odnosiła wrażenie, że widzi świat po raz pierwszy. Chociaż był to jednocześnie ostatni raz. Ale czy to nie są dwie strony medalu? Tak jak dziewczynka siedząca z przodu autobusu, tak i Jenny znajdowała się w pobliżu granicy świata.”

Jostein Gaarder (1952) pisarz norweski

Źródło: Diagnoza

O świecie , O wrażeniach

„Pamiętam, jak kiedyś weszłam do autobusu szkolnego, a na mój widok rozległo się buczenie. Postanowiłam wtedy, że już nigdy nie narażę się na podobne upokorzenie i zaczęłam dojeżdżać do szkoły rowerem.”

Victoria Pendleton (1980)

Źródło: Zuzanna O’Brien, Gdy…, op. cit., s. 96.

„Przejechał psa autobus,
Z psa wylazły ekskrementy.
Ale i tak się życia nie boję —
Bywają w nim milsze momenty.”

Jurko Pozajak (1958)

Źródło: Biomasa, tłum. Lidia Stefanowska

„Wiesz, brakuje mi drobiazgów. Pokrzykiwania na śmieciarzy. Wyciskania soku pomarańczowego. Spóźniania się na autobus. Pracy w laboratorium jako fizyk… technolog. Moje całe życie. Zamieniłam je na to. Teraz walczę. Prowadzę wojny. Nie robię badań. Biorę się za problemy, które trzeba rozwiązać, bo inaczej będą ginąć ludzie. Nie piję na umór ginu z tonikiem. Nie kocham się w co trzeci czwartek z byłym chłopakiem. Nie jem małży na Mulberry Street. Nie jestem już Angie. Jestem Engineer.”

Warren Ellis (1968) Angielski pisarz, scenarzysta komiksowy i telewizyjny.

Engineer, zapytana, czy brakuje jej dawnego życia.
Authority

O życiu , O wojnie , O ludziach , O piciu

„Wyglądało to tak, jakby zaparkowali swój klubowy autobus tuż przed bramką.”

José Mourinho (1963) portugalski trener piłkarski

o remisie z Tottenhamem na Stamford Bridge.

„To rewolucja w polskim futbolu, bo nawet w klubach panuje przesąd, żeby kobiet nie wpuszczać do autobusu, którym podróżuje drużyna.”

Michał Listkiewicz (1953) polski sędzia piłkarski, prezes PZPN

Źródło: polityka.pl http://www.polityka.pl/kraj/256487,1,dziewczyna-przy-pilce.read

O kobietach , O podróżowaniu

„Po obejrzeniu pięknego meczu Real – Barcelona postanowiłem, że skoro Mourinho może wstawić do bramki autobus, to my możemy wstawić przegubowiec.”

Orest Lenczyk (1942) polski trener piłkarski

o zwycięstwie Śląska Wrocław nad Wisłą Kraków.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/12694,1700492,0,1,przegubowiec-lenczyka-jak-autobus-mourinho,wiadomosc.html, 22 kwietnia 2011

„zaraz potem w różnych miejscach pastwiska pojawiły się drobne, jasne rozbłyski, cytrynowe punkciki. nadleciały robaczki świętojańskie, tak jak obiecywał ojciec. obserwowałam je z otwartymi ustami, nerwowo wycierając dłonie o sukienkę. miałam ochotę wybiec z autobusu, żeby się z nimi przywitać, tymczasem to one dołączyły do mnie. gromady maleńkich światełek wlatywały przez wybite okna i ożywiały ponure wnętrze wraku…”

Mitch Cullin (1968)

„Regent nader zręcznie wprasował się do autobusu, który na pełnym gazie pędził w kierunku placu Arbackiego, i umknął. Iwan, zgubiwszy jednego ze ściganych, całą swoją uwagę skoncentrował na kocurze i zobaczył, że dziwny ów kot podszedł do drzwi wagonu motorowego linii A, który stał na przystanku, bezczelnie odepchnął wrzeszczącą kobietę, chwycił za poręcz i nawet wykonał próbę wręczenia konduktorce dziesiątaka przez otwarte z powodu upału okno.
Zachowanie się kota wstrząsnęło Iwanem do tego stopnia, że zastygł nieruchomo obok sklepu kolonialnego na rogu, i wtedy zdumiał się po raz drugi, i to znacznie silniej, tym razem za przyczyną konduktorki. Ta, skoro tylko zobaczyła włażącego do tramwaju kota, wrzasnęła, dygocąc z wściekłości:
-Kotom nie wolno! Z kotami nie wolno! Psik! Wyłaź, bo zawołam milicjanta!
Ani konduktorki, ani pasażerów nie zdziwiło to, co było najdziwniejsze – nie to więc, że kot pakuje się do tramwaju, to byłoby jeszcze pół biedy, ale to, że zamierza zapłacić za bilet!
Kot okazał się zwierzakiem nie tylko wypłacalnym, ale także zdyscyplinowanym. Na pierwszy okrzyk konduktorki przerwał natarcie, opuścił stopień i pocierając monetą o wąsy, usiadł na przystanku. Ale gdy tylko konduktorka szarpnęła dzwonek i tramwaj ruszył, kocur postąpił tak, jak postąpiłby każdy, kogo wyrzucają z tramwaju, a kto mimo to jechać musi. Przeczekał, aż miną go wszystkie trzy wagony, po czym wskoczył na tylny zderzak ostatniego, łapą objął sterczącą nad zderzakiem gumową rurę i pojechał, zaoszczędziwszy w ten sposób dziesięć kopiejek.”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

O kotach , O kobietach , O zachowaniu , Szarpnięcie

„Ręce w górę! W górę! (…) Coście za jedni? Ty mów! – odezwał się najwyższy z uzbrojonych podchodząc do prodziekana Aniłłowicza.
(…)
– Jedziemy do Wrocławia… jesteśmy uczonymi, uniwersytet… Polska… – dobiegały Wielenieckiego pojedyncze słowa. (…) Wszyscy stali nieruchomo. Pod dużą wierzbą przy rowie dwóch leśnych obszukiwało szofera.
– No… – rzekł dowódca, widać nie bardzo wiedząc, co robić z tym fantem – no…
Nagle wzrok jego padł na milicjanta, który coraz bardziej bladł od upływu krwi.
– Żbik, co z tym szczeniakiem?
– Melduję posłusznie, komunista, panie kapitanie. Znalazłem! – triumfująco, choć spokojnie wypalił Żbik, ów brodacz w spadochroniarskim hełmie, który postrzelił milicjanta. Podniósł w górę zakrwawioną książeczkę. Do tej pory podtrzymywał chłopca, jakby tego nie czując. Teraz puścił go. Tamten ukląkł od razu i zastygł niezdarnie na czworakach. Ze spęczniałej bluzy mundurowej kapała krew.
Żbik potrząsnął w powietrzu książeczką. Żaden z profesorów nie spojrzał w tę stronę; była cisza. Dowódca założył kciuki za pas. Marszcząc czoło wciągnął ze świstem powietrze.
– A wy co, polscy profesorowie? – ryknął nagle głosem wysilonym do zdarcia. – Co robicie?! Rozkazów bolszewików słuchacie?! Chleb moskiewski zapachniał?! Żydokomunę zaprowadzić?! Co?! Co?! Co?! – krzyczał coraz przenikliwiej, jakby upajając się własnym głosem. (…) – Bolszewika wam dali, żeby bronił?! A przed kim?! Przed kim, ja się was pytam, panowie moi?! Przed nami, przed armią polską, przed siłami zbrojnymi niepodległej rzeczypospolitej…
Urwał, krótką chwilę wytrzymał w strasznej ciszy i rzucił:
– Komuniści, wystąp! (…) Są peperowcy? Żydzi? No?!
Grupa profesorów zwarła się jeszcze bardziej, tak że Wieleniecki został zupełnie sam na jej narożu. Chwila, a wystąpiłby przed szereg. Czuł, jak pali mu pierś legitymacja partyjna i jak powoli łomocą pulsy w głowie. Dwaj leśni przeciągali przez rów milicjanta, który leciał im z rąk. Po raz ostatni zobaczył Wieleniecki twarz chłopca.
(…)
Profesorowie kupą rzucili się do autobusu. (…) Starter stęknął, szyby zadrżały i autobus ruszył od razu z drugiego biegu. Gdy mijali zakręt, od łąki rozległ się jeden głośny strzał.”

Stanisław Lem (1921–2006) polski pisarz, futurysta

Powrót

O górach , O miłości , O sile , O ciszy

„Sheila miała własną walizkę i my ze Slimem też i poszliśmy na przystanek i kupiliśmy Sheili bilet i zaczekaliśmy z nią na autobus. Ale kiedy ten autobus szykował się już do odjazdu, wszyscy byliśmy strasznie smutni i wystraszeni. „Jadę w ciemną noc” powiedziała Sheila, jak zobaczyła autobus z napisem Chicago. „Jadę i nigdy już tu nie wrócę. Trochę jakbym umarła. Ale jadę tam, do Kalifornii”. „Raczej dopiero zaczynasz żyć, skoro tam jedziesz” zaśmiał się Slim, a Sheila powiedziała, ze ma taka nadzieje.”

Jack Kerouac książka Pic

Pic

O nocy

To tłumaczenie czeka na recenzję. Czy to jest poprawne?

„Wiele osób chce jeździć z tobą w limuzynie, ale to, czego chcesz, to ktoś, kto weźmie autobus z tobą, gdy limuzyna się załamie.”

Oprah Winfrey (1954) amerykańska prezenterka telewizyjna

„Życie w trasie to nie życie: mieszkasz w hotelach, czas spędzasz w poczekalniach, na lotniskach, w autobusach, czekasz w garderobie, na zapleczu sceny. Przez dwie godziny dziennie grasz na swoim instrumencie. Przez pozostałe dwadzieścia dwie – czekasz. Porywało mnie to, gdy byłem młodszy, ale teraz odmawiam. Gdy zaczynam odmawiać, wszystko traci tempo.”

Andy Newmark (1950)

z wywiadu dla Radiowej Trójki – Warszawa, 20 maja 1999.
Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 300.

O czasie , O czekaniu , O życiu

„Dokąd zmierzamy. Myślałem, że nad tym właśnie muszę mieć kontrolę. Dokąd zmierzam, jak się tam dostanę, kto jest ze mną. A na końcu nie ma nagrody. Bo nie wiesz, o co się ścigasz. No, może w przyszłym życiu. Bo przecież jest gdzieś kierowca. Ja nie muszę prowadzić tego autobusu. Mam już dość zderzeń, poruszania się niewłaściwymi ulicami i stwierdzania, że wszystko jest w porządku. Przepłynąć rzekę i nie dać się znieść w wodospad. To, że nie jesteś odpowiedzialny, daje pewne poczucie komfortu. Nauczyło mnie tego ojcostwo, fakt, że mogę chronić dzieci, dopóki nie nauczą się podróżować własną drogą.”

James Hetfield (1963) amerykański muzyk rockowy

z wywiadu dla Radiowej Trójki – 4 czerwca 2003.
Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 207.

O myślach , O myśleniu , O dzieciach , O podróżowaniu

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi…”

Leopold Tyrmand książka Zły

Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.
Zły

O życiu , O dzieciach , O uśmiechu , O butach

„Nigdy nie patrzę, kto skąd przychodzi. Jak dobrze pracuje, jest lojalny, to go cenię. W NBP pracują ludzie o wszystkich możliwych poglądach. Nawet pewnego dnia ujawnił się, na portalu internetowym, anarchista komunistyczny – ponieważ pracował w dziale, w którym nie miało to znaczenia, to poproszono go tylko, żeby nie był aktywny. Najwięcej osób tu pracujących to osoby, które kiedyś były związane czy są rodzinami członków SLD czy Platformy Obywatelskiej itd. To nikomu tu nie przeszkadza. Nikt nie zwraca uwagi, kto jest katolikiem, kto jest prawosławnym. Czy jest rowerzystą, czy jeździ autobusem. Mógłbym państwu przyprowadzić tutaj 200 osób związanych ideą z Platformą Obywatelską, później kolejne 200 z SLD i kolejne 200 z PiS. To nie ma znaczenia, czy osoba wychodząc z banku, ogląda TVN czy TVP Info. Dyscyplina w banku jest bardzo wysoka.”

Adam Glapiński (1950) polski polityk i ekonomista

Źródło: Takiej konferencji prezesa Glapińskiego nikt się nie spodziewał. Posypały się komentarze https://businessinsider.com.pl/wiadomosci/prof-glapinski-ostro-o-jawnosci-plac-w-nbp-fatalne-dla-banku/59sdjjx, businessinsider.com.pl, 9 stycznia 2019.

O ludziach

„Poszerzanie wlotów nic nie daje, bo nie da się zapewnić odpowiedniej pojemności parkingowej. Jest to zresztą potwierdzone mądrością użytkowników – jak na zatłoczonej ulicy do dwóch pasów ruchu dodamy trzeci, to liczba samochodów wzrośnie o 50%. Odwrotny jest efekt przeznaczenia jednego z pasów ruchu dla autobusów. Po kilku dniach liczba samochodów na pozostałych pasach spadnie. Przykład, który często podajemy – Trasa Łazienkowska. Bo to żeśmy badali bardzo dokładnie. Pierwsze dni po wprowadzeniu buspasów – korek totalny. Po dwóch tygodniach prędkość w szczycie wróciła do poprzedniej, bo 1/3 kierowców samochodów się wycofała. Przesiedli się do transportu zbiorowego, lub wybrali inną trasę.”

Wojciech Suchorzewski (1933) polski inżynier i profesor

Źródło: “Słusznie nie zbudowano drugiej jezdni na ulicy Andersa” https://miastojestnasze.org/wywiad-z-prof-suchorzewskim1/, miastojestnasze.org, 1 maja 2019

O mądrości , O prędkości

„Inteligenckość to jest stosunek do samego siebie, to, że człowiek wie, iż godność oznacza wolność. Tego nie ma. I taka jest różnica między obecnymi czasami a komunizmem. Sama spotykam się z bardzo dużą agresją, w autobusach, w pociągu. Tak. Jestem drażniąca. Nie chwytają dokładnie, o co mi chodzi, ale wiedzą, że nie jestem po stronie PiS. Jestem wolnym człowiekiem. Wspierałam PiS i dlatego czuję się odpowiedzialna za jego zwycięstwo i teraz go krytykuję.”

Jadwiga Staniszkis (1942) polska socjolog i publicystka

Źródło: Staniszkis: Spotykam się z bardzo dużą agresją, w autobusach, w pociągu. Wiedzą, że nie jestem po stronie PiS http://wiadomosci.dziennik.pl/opinie/artykuly/564808,jadwiga-staniszkis-dla-polska-the-times-o-pis-karze-dla-tvn-i-agresji.html, dziennik.pl, 15 grudnia 2017

O wolności , O pewności siebie , O zwycięstwie

„W marcu poszedłem na wiec pod bibliotekę Uniwersytetu Łódzkiego, a tam tłum młodzieży krzyczy, ktoś czyta odezwy, ktoś rozdaje ulotki. Nagle podjechały autobusy z aktywem robotniczym zwiezionym z fabryk, z pałami, z kijami. Ojcowie tych, którzy stali na tym placu. Nie doszło do jakiejś masakry, bo wiec się zakończył. Ale później zaczęli znikać profesorowie.”

Janusz Marchwiński (1948)

Źródło: Marzec 1968. „Nikt nie mówił: 'Jesteś Żydem, to wyp...j'. Ale zabierano przestrzeń życiową. Po prostu zmuszano do wyjazdu”, „Ale Historia” http://wyborcza.pl/alehistoria/7,121681,23085024,marzec-1968-nikt-nie-mowil-jestes-zydem-to-wyp-j-ale.html, wyborcza.pl, 5 marca 2018.

O młodzieży , O czytaniu

„Opuszczaliśmy Paryż. Niewygodny autobus pełen był hałaśliwych dzieci. Siedziałem przy okienku, obserwowałem mijane domy i byłem w nostalgicznym nastroju - takim, jaki opanowuje człowieka, kiedy opuszcza Paryż. Wszystkie te dzieci coś stąd wywożą, myślałem. Ich główki są teraz pełne niezapomnianych wrażeń. Dziewczynki siedziały po prawej, chłopcy po lewej. Niczego im nie nakazywałem, dzieci same tak usiadły. Z sekcji dziewczęcej dobiegał szczebiot. Podawały sobie nawzajem jakieś pluszowe zwierzątko, powtarzając ciągle: - Jeeej, pokaż mi go jeszcze raz! Ale słodziutki! Mi też go podaj! Boże, ale słodziutki! Pluszowy potwór z przygłupawym uśmiechem wędrował z rąk do rąk, za każdym razem wywołując nową falę zachwytu. Trwało to jakieś pół godziny. Na fotelach za mną siedzieli dwaj chłopcy, okularnicy z wysokimi czołami. Ich rozmowa trwała całą trasę Paryż-Praga. Całkowicie poważnie i ze wszystkich stron rozpatrywali problem, czy gówno się pali? Dwa światy rozdzielone tylko wąskim przejściem.”

Petr Šabach (1951–2017)

Zakład

O myślach , O myśleniu , O wrażeniach , O problemach

„Jeśli system kierowania nie funkcjonuje, to jest tak, jakby puścić na zatłoczonej drodze rozpędzony autobus bez kierowcy – katastrofa murowana. A tak właśnie się dzieje. Mamy do czynienia z jednym wielkim chaosem.”

Janusz Bronowicz (1960)

Źródło: Gen. Janusz Bronowicz: wojsko – chaos i sabotaż http://wiadomosci.onet.pl/kraj/gen-janusz-bronowicz-wojsko-chaos-i-sabotaz-wywiad/ec8067y, onet.pl, 25 kwietnia 2017.

„Czy patrząc na swoje życie, nie odnosisz wrażenia, jak często drobne, nieistotne w danym momencie decyzje zaważyły później na twoich losach? Skręciłeś w inną ulicę, niż wcześniej zamierzałeś, podjechałeś autobusem, zamiast iść pieszo…”

Jon Lord (1941–2012) brytyjski muzyk

z wywiadu dla Radiowej Trójki – Płock, 9 lipca 2008.
Źródło: Piotr Kaczkowski, Rozmowy trzecie , Kraków: FotoJana, 2008, ISBN 978-83-927818-0-6, s. 7.

O losie , O decyzjach , O życiu , O wrażeniach