Cytaty na temat pieśń

„O Dzikiej Róży droga śpiewa pieśń
i śmieje się, złoty znacząc ślad…
Dzika Różo! Świecisz przez mrok.
Dzika różo! Słyszysz mój krok?
Idę – twój zakochany wiatr.”

„pędzą konie w step zielony
wiatr im w grzywach
pieśń stepową gra
nie dogonisz dzikich koni
szybsze są niż wiatr”

„Nadzieja ma skrzydła, przysiada w duszy i śpiewa pieśń bez słów, która nigdy nie ustaje, a jej najsłodsze dźwięki słychać nawet podczas wichury.”

„Mrok tajemnic nas otacza,
Pieśń i wiara przewodniczy.”

„Wszystko, co od nas już odchodzi
i zapada w przeszłość,
traci po drodze wiele
ze swoich właściwości.
Zło blednie, grzech zostaje zapomniany,
wino kwaśnieje,
a pocałunki, które uwięzły pod niebem,
przemieniają się w pieśń.”

„Jak można w Święto Niepodległości rzucać kamieniami? 11 listopada 1939 r. zaintonowałem w siedleckim kościele Boże, coś Polskę. Pieśń wylała się na ulicę, to było wspaniałe uczucie, choć wokół okupacja. A teraz w Warszawie maszerują jacyś, urągają, niszczą, co wspólne. To jest właśnie antypolskie.”

„I o kim pamiętać, i komu pieśń,
i kto w jaśniejszej glorii,
gdy los was stawi piersią o pierś
na wielkim sądzie historii?”

„Bóg jest zakochanym poetą, układa o każdym z nas niepojętą dla reszty ludzi Pieśń nad Pieśniami.”

„Marcin chciałby zadedykować piękną pieśń o miłości swojej nowej żonie, która tutaj świeżutka, jeszcze pachnąca siedzi. To jego pierwsza nowa żona. Miejmy nadzieje, że ostatnia.”

„Nasza narodowa historia nie musi być sławiona w poematach. Jest piękna niczym pieśń od swojej pierwszej do ostatniej stronicy. Gdy jest przedstawiana cudzoziemcowi nie trzeba z niej wymazywać nieprzyjemnych epizodów, a żaden okres nie napawa nas wstydem. Nawet jej najbardziej kontrowersyjne postacie są wielkie. Okresy wielkich pomyłek są krótkie i zawsze są początkiem zmian na lepsze. Ze względu na jej piękno nie musimy, wzywając naszych synów do heroizmu, przywoływać ani Grecji, ani Rzymu, gdyż Prat był całą Spartą. Jest trzeźwa i prosta niczym klasyczny marmur: wojna o Niepodległość, ciężka ale zwycięska; okres organizacji, krótszy niż w jakimkolwiek kraju Ameryki; Wojna o Pacyfik, której nie chcieliśmy odpowiadając jedynie na nierówne i okrutne wyzwanie. Należy podkreślić sprawiedliwość naszych wojen aby uniknąć często wysuwanych oskarżeń o bycie narodem militarystycznym. Aż zbyt dobrze wiemy, że szpada jest bronią ostateczną po którą sięga się w celu obrony prawa; wiemy i nigdy nie zapomnimy, że horror starcia zbrojnego sam się usprawiedliwia i jest nakazem sprawiedliwości.”

„Ze wszystkich słów o jedno tylko jestem zazdrosny:
o słowo „jehi” „niech się stanie”. O, gdyby Stwórca
dał mi choć iskierkę, choć najmniejszy znak swej mocy,
wymówiłbym „jehi”, niech się stanie pieśń i stałaby się.”

„Wy chcecie pieśni! – wy chcecie pieśni
Zapewne dźwięcznej i słodkiej dla ucha,
A ja mam dla was, o! moi rówieśni,
Pieśń, co przypomni wam pobrzęk łańcucha.”

„Za rokiem rok upływa znów,
Do Siedmiu Rzek odpływa.
Dzień pełen słońca, noc bez snów;
Chwieje się wierzba krzywa.
Lecz nigdy już, o żadnej z pór
Na Zachód nikt nie płynie
I nie zaśpiewa elfów chór,
ich pieśń na zawsze zginie.”

„Pan Bóg spojrzy, pieśń się rodzi.”

„Patriotyzm to umiłowanie własnej Ojczyzny, na którą składa się i rodzinna ziemia, i wytworzona na tej ziemi przez naród kultura, i cała jego tradycja, i pacierz przed obrazem Matki Boskiej Częstochowskiej, i melodia języka ojczystego, i ukochany nad wszystkie inne krajobraz, i rodzinny dom, i pamięć o ojczystych dziejach, i chwytająca ze serce matczyna kołysanka, i groby przodków, i cudowna poezja polskich romantyków, i prastara pieśń „Bogurodzica”, i polonez A – dur Szopena, i „Pożegnanie Ojczyzny” Ogińskiego, i niezliczona ilość innych zaszczepionych na zawsze w duszy Polaka wspomnień, przeżyć, uczuć, przekonań i głębokich umiłowań.”

„I niosłam w sobie pieśń, wielką pieśń miłości mojej… Cała moja dusza śpiewała ciebie…”

„Jakaż cudna to muzyka
w noc majową się rozlega?
To wieczorna pieśń słowika
w bzu pachnących, gęstych krzewach.”

„Wieczorem na Domu Długosza
zakrwawi się mocniej czerwień,
zgaśnie westchnienie
z więziennych koszar,
pieśń o Halinie
noc przerwie.”

„Mojżesz wyzwolił tamten lud z niewoli Egiptu: przeszedł on Morze Czerwone, w którego falach znalazły zagładę zbrojne siły faraona. Wtedy cały lud wyśpiewał Panu pieśń zwycięstwa. My zaś dostąpiliśmy we chrzcie odpuszczenia grzechów; trzeba więc, abyśmy także składali Panu odpowiednie dzięki za tak wielkie dobrodziejstwa niebiańskie.”

„Śmiech przypisuje się tylko człowiekowi, ale te nieartykułowane odgłosy przypominające kwik, rżenie, parskanie, prychanie, charchot, rzężenie, syczenie, sapanie, beczenie, ryk, skowyty są ze świata zwierząt. Śmiech musiał istnieć zanim powstał taniec, pieśń, język, religia, społeczeństwo. Jest bratem wycia, chrząkania, jęczenia, mlaskania. Śmiech pozostanie po upadku każdej cywilizacji. Narażanie się na śmiech innych to, tak jak tysiące lat temu, paraliżująca perspektywa.”

„Cokolwiek ledwie rozróżnieniem,
Czarne i białe, zero i jeden,
To nic ponad pieśń.”

„Harfa, co niegdyś na dworze Tary
Duszę muzyki w pieśń wplatała,
Wisi na murach niema, bez wiary,
Jakby ta dusza gdzieś uleciała.
Oto zasnęła duma przeszłości”

„Zabraniano nam Słowackiego, Krasińskiego, Mickiewicza. Nie zabroniono nam Chopina. A jednak w Chopinie tkwi wszystko, czego nam wzbraniano: barwne kontusze, pasy złotem lite, posępne czamarki, krakowskie rogatywki, szlacheckich brzęk szabel, naszych kos chłopskich połyski, jęk piersi zranionej, bunt spętanego ducha, krzyże cmentarne, przydrożne wiejskie kościółki, modlitwy serc stroskanych, niewoli ból, wolności żal, tyranów przekleństwo i zwycięstwa radosna pieśń.”

„Raz ta pieśń – zaszła mnie w życie, za łąką,
powaliła, przygniotła, kazała: służ!
i wyrwała mi język jak płony kąkol,
a miast niego wetknęła mi nóż”

„(…) belcanto powoduje, że ta pieśń włoska jak gdyby sama się układa w sposób naturalny.”

„Za tobą przyszły duchy polskie,
husarskie skrzydła drżą na wietrze,
i za konduktem i za wojskiem
pieśń się unosi, aż w Kieleckiem.”

„Czy jestem muzą? Nie wiem, ale sprzyjam komponowaniu; staram się zachęcić go do pisania muzyki. Wszyscy znają Maksymiuka – dyrygenta a on ma – myślę – spory talent do komponowania. Jeśli Jurek pisze muzykę to najpierw komponuje od nuty do nuty dopiero później nazywając to pieśnią, a jeśli jest to pieśń to potrzebne są słowa i ja je piszę a nawet podśpiewuje.”

„Dni płynęły wolno tak, nieodparcie naglił czas
Wojna z całym światem! O tę najdroższą rzecz!
Pod gradem wrogich kul nie jeden skonał z nas
Lecz wspólny promień serc i głów niepokonany trwał.
To cena idei godna, to cena nie skażonej krwi,
to lata chwały pełne ognia
Dni których nie zapomni nikt!
Patriotyczny zew łączy dzisiaj nas
Pod jedną flagą aryjski szczep znów łączy się by trwać
Jak światłość w ciemną noc z popiołów feniks wstał
Znów ciężkim głosem zwycięstwa pieśń toczy się przez świat.
To droga walki o naszą wolność,
to głos nieujarzmionej krwi,
to lata chwały pełne ognia
Dni których nie zapomni nikt!”

„Wtedy ja usiadłam do fortepianu. Chwila namysłu, a potem mocnym dźwiękiem popłynęła melodia najpierw Jeszcze Polska nie zginęła, a potem – Oto dziś dzień krwi i chwały. Wszyscy stają na baczność, coś drży w całym ciele. Z wielkim wzruszeniem pełną piersią śpiewamy Warszawiankę – zakazane od pięciu lat słowa, nucone wiele razy przy szczelnie zamkniętych drzwiach i oknach: „Kto przeżyje wolnym będzie, kto umiera, wolnym już”. Trudno powstrzymać płacz. Łzy spadają mi na klawisze. Oto pierwszy oddech wolności, pierwsze spotkanie z tym, o czym człowiek marzył, o co się modlił i o co walczył. Wolność Woli. Wolność śpiewa w duszy, wolność drży w klawiszach fortepianu, w odgłosach salw karabinowych, w naszej młodości, która zespolona w oczekiwaniu na nieprzyjacielski czołg, chce zgnieść zło, podłość i fałsz. Dom pełen chłopców, żołnierzy AK, którzy przed chwilą butelkami benzyny pokonali czołg. Wychodzimy na ulicę – pełni entuzjazmu i szczęścia wołamy – Warszawa wolna! I nagle zrywa się pieśń inna, potężny, poważny hymn – modlitwa: „Przed Twe ołtarze zanosim błaganie, Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie!” Stoimy wyprostowani, na baczność, a śpiew nasz biegnie na ulicę, oczekującą w ciszy na nowy szturm. Wiele jeszcze razy w ciągu powstania śpiewało się tę pieśń, ale nigdy już z takim entuzjazmem, mocą, szczęściem i łzami, jak wówczas w trzecim dniu powstania, w trzecim dniu walki na Woli, między zdobywaniem jednego czołgu po drugim.”

„Pieśń człowieka doskonali,
Człowiek znika, pieśń nie ginie.
Tak śmiertelnik sięga szczytów
I w tym tkwi realizm mitu.”

„Gdybym mógł orlem skrzydłem wzbić się pod obłoki,
Gdybym mógł zbadać przyszłość, otoczoną mroki,
Naprzód wam, nizkie sioła z słomianemi strzechy,
Głosiłbym, jak skowronek, rzewną pieśń pociechy.”

„Dziwne jest prawo naszego życia! Jestestwem swojem wrosnąć w kawałek ziemi; na lada marnym odłamie skały, wśród mchów, kamieni i piasków ugrzęznąć myślą i uczuciem, żyć i odradzać się, umierać!…
Czemże jest życie? Czerpaniem sił z ziemi i z nieba. A czem jest śmierć? Ona jest zwrotem, oddaniem wszystkiego, cośmy ze świata czerpali. Wiecznie w to jedno koło wpleceni, wiecznie spełniamy ten obowiązek my, wszyscy potomkowie przyrody. Smutni, czy szczęśliwi, ulegamy tylko prawu konieczności. Nad nami zawsze jedna tarcza jasnego słońca i niezliczone gwiazd miliony. Sąż one iskrami życia?
I po co życie wśród tych olbrzymów światła, ruchu? Aby czuć i myśleć? Aby przecierpieć wszystkie boleści, przebłądzić otchłań ciemności, poznać jedną prawdę, wyssać niekiedy kropelkę szczęścia? To dla człowieka za dużo, dla ciebie przyrodo – za mało.
Dlaczego w człowieku iskrzy się brylant życia, piękny w szczęściu, a może piękniejszy jeszcze w cierpieniu? Potężne siły wszechświata potrzebują tej marnej czaszki i bijącego serca, ażeby ziemi przelać dzielną moc swoją. A tak, zwikłani milionami węzłów z życiem całego świata, wpatrzeni w ciemne błękitu tonie i łańcuchem pracy przykuci do ziemi, spełniamy maleńką cząstkę dzieł niezmierzonej przyrody. Może być dumnym, kto wszechświat uczuwa w sobie! I uważa człowiek przyrodę za wielką, jeżeli sam jest wielki; on ją czcić musi, jeżeli czci – sam jest godny.
Ale człowiek na ziemi jest jeszcze dzieckiem, które nie dorosło swego przeznaczenia, nie dorosło uczuciem i myślą. On drży niespokojnie w puszczy, wśród wspaniałych kolumn, nakrytych zielonem sklepieniem, pod którem tak swobodnie gołębie gruchają i szczygły wyśpiewują pieśń godową. On w zamyśleniu lękliwie stąpa po kobiercu miękkich trawników, gdzie się do niego uśmiechają kwiaty sasanek, pierwiosnków i konwalij.”

„– Teraz dobrze – rzekł wyraźnie zadowolony. – Co by tu jeszcze, hmmm? Może byście zaśpiewali „Jeruzalem, och niewierne Jeruzalem”? Bardzo lubię tę pieśń.
– Nie będę śpiewał – syknął mi Neuschalk niemal w samo ucho.
– Mogę i zaśpiewać i zatańczyć, abyście mnie tylko wpuścili – powiedziałem zrezygnowanym tonem, znowu zadzierając głowę.”

„Codzienna Komunia św. była dla mnie każdego ranka obmyciem się w wodzie życia (…), była pożywnym posiłkiem przed dalszym etapem drogi, była czułym spojrzeniem, które daje odwagę i ufność. Przeszedłem przez świat jak przez ogród otoczony murem. Szukałem przygód na pięciu kontynentach (…), a ja jestem ciągle w zamknięciu. Przyjdzie jednak dzień, gdy będę mógł zaśpiewać pieśń miłości i wesela. Usuną się wszystkie zapory. A ja zdobędę Nieskończoność.”

„Gdybyśmy jako chrześcijanie uwierzyli prawdziwie w Syna Bożego, nastawili ucha na betlejemską pieśń o pokoju i wzięli ją sobie do serca, gdybyśmy w tę świętą noc nareszcie się przebudzili, świat wyglądałby inaczej. Zniknęłaby kultura niosąca zagubienie i niezadowolenie, obojętność i samotność, nienawiść i przemoc, a pojawiłaby się kultura życia i światła, nadziei i radości.”

„Aleją
Śmierć kroczy.
Zwiędłymi kwiatami pomarańczy
głowa jej koronowana.
Śpiewa i śpiewa
pieśń,
zawodzi jej gitara biała.”

„Pieśń moja pozbawiła ją ozdób.
Brak u niej dumy ze stroju czy upiększeń.
Ozdoby popsułyby tylko nasz związek;
Znalazły by się między tobą i mną, ich brzęczenie zagłuszyłoby twoje szepty.

Moja próżność poety umiera ze wstydu na twój widok.
O mistrzu poeto, siadam u twych stóp.
Pozwól mi jedynie uczynić swe życie prostym i szczerym,
Jak flet trzcinowy napełniony muzyką dla ciebie.”

„Każdy ma swoją pieśń (…) Ładna dziewczyna jest jak sentymentalna melodia, a dzielny zdobywca przestrzeni kosmicznej jak ekscytujące solo na trąbce. Mądrzy starcy z Rady Międzyplanetarnej kojarzą się z bogactwem tonów wydobywanych z instrumentów dętych. Są geniusze, których życie jest zawiłym, nieustannie upiększanym kontrapunktem, są też wyrzutki społeczności planet, których egzystencja wydaje się jedynie zawodzeniem oboju na tle nieubłaganego rytmu wybijanego na mosiężnych bębnach.”

„Zszarzał na niebie błękit emalii,
wyraźniej słychać pieśń okaryny.
To przecież tylko piszczałka z gliny,
czemu tak smutnym głosem się żali!…”

„Już odśpiewana ta pieśń i przebrzmiała;
Cicho luteńko, jam zamilkł już.”

„Może znajdę na ziemi jaką duszę bratnią,
Co przeczyta i pojmie tę mą pieśń ostatnią,
I, chociaż rozpacz moja czoło jej zasępi –
Żałować może będzie, lecz mię nie potępi!”

„Bo ja byłem chaosem, tak jak jest chaosem
Ten wiek, który mię rodził; który pieśń swą śpiewa –
W jasną myśl niespojonym, zgrzytającym głosem,
Od którego drżą góry i padają drzewa!”

„Najnowszą pieśń najwięcej ludzie sławią.”

„Pośród zniszczałych ozdób szkielet gmachu stoi,
Przyśpiewuje mu puszczyk pieśń pogrzebu z wieży,
A przeszłość łzawem okiem, w żałobnej odzieży
Wyziera szczelinami wypartych podwoi.”

„Ból nie zaczął się właściwie aż do rana. Ale oczywiście rano było gorzej. O tym czasie przyszło już odrętwienie, a z nim ten tępy ból gojenia, który jest zawsze gorszy od ostrego, czystego bólu w pierwszym momencie (…) Jednakże ból był czymś co znał. Ból był jak stary przyjaciel, którego od dawna nie widział. Umiał sobie dać radę z bólem. Z bólem trzeba leżeć, a nie odsuwać się od niego. Trzeba niejako poruszać się dookoła zewnętrznego skraju bólu, tak jak się robi z zimną wodą, dopóki człowiek w końcu nie zdobędzie się na dość odwagi, by wziąć się w garść. Wtedy trzeba nabrać głęboko tchu, dać nurka i opaść aż na samo dno. A potem, kiedy już pozostałeś jakiś czas w głębi, stwierdzasz, że nie jest wcale tak zimno, jak myślałeś, gdy twoje mięśnie cofały się przed tą zewnętrzną krawędzią, kiedy chodziłeś dokoła próbując zebrać się na odwagę. Znał ból. Ból był jak walka na ringu; jeżeli do tego powracasz dostatecznie długo, nabierasz w końcu pewnego instynktu. Nigdy nie wiesz, kiedy przychodzi ani skąd się bierze, ale nagle odkrywasz że go masz i że go masz od dawna, nic o tym nie wiedząc. Tak samo jest z bólem. Ból był jak wioska u stóp góry, na której garbie, wysoko nad wsią, wybudowana jest katedra, a dzwony tej katedry bezustannie wydzwaniają pieśń o krzyżu.”

„Wywalczyliśmy, wypracowaliśmy tam margines swobody, a zarazem wydawało się nam, że ta przestrzeń wciąż do nas mówi pełnym głosem. Kiedy wreszcie znaleźliśmy oś opartą na ogniu, sala otworzyła się akustycznie. Mijał czas, praca nabierała szlifu, ale naprawdę tylko w Brzezince udało się nam zachować i wpisać w strukturę spektaklu coś fundamentalnego dla naszego rozumienia dźwięku, ciszy i w konsekwencji dla przekazu całego spektaklu. Gdziekolwiek go prezentujemy, zaczyna się on tą samą pieśnią-sekwencją, którą nazywamy Zamykaniem, stwarzającą sugestię, że widzowie wchodzą w trakcie jakiegoś aktu, który właśnie się kończy i kiedy tylko usiądą i spróbują przyswoić sobie przestrzeń, słyszana jeszcze przez drzwi wejściowe pieśń już się skończyła, gasi się kolejne świece, kolejne lampy, dwie kobiety zlewają olej z lampad. Nie następuje jednak jeszcze cisza – po pieśni odsłaniają się dźwięki działań, kroków. Kiedy to zanika, dopiero wtedy słyszymy ogień w kominku, a kiedy oswoimy się i z tym, słyszymy dźwięki płynące z zewnątrz – w Brzezince są to ptaki i jaz młyński, który pracuje i jego głos do nas dochodzi. Cała ta fonosfera docierała do nas przez cały czas pracy i trzeba było, tak jak w procesie odłupywania, rzeźbienia, odejmować kolejne powierzchnie, żeby zostało to, co jest ciszą – nie tylko brakiem dźwięku, cyfrowym zerem, lecz ciszą głębokiej obecności świata. W Brzezince właśnie to na nas oddziaływało, pokazywało wewnętrzny kierunek naszej pracy – odsłaniania poprzez dźwięk.”

„O, słuchaj bracie z planety Ziemia
– jak śpiewają gwiazdy
dla nas wszystkich tę samą pieśń nucą
i tym samym światłem darzą mnie i ciebie,
posłuchaj jak temat kosmicznej fugi
drąży i przenika wszystkie galaktyki,
jak wspina się i wędruje w głosach tych,
którzy przeistoczeni w pył lub w nirwanę
nie błądzą, gdyż odnaleźli się poza ziemią i ciałem.”

„Morskie fale wciąż nucą pieśń
Choć nie słucha już dzisiaj nikt
Wspomnień dawno minionych lat
Choć tak bliskich co dzień.”

„Przyjdzie jednak dzień, gdy będę mógł zaśpiewać pieśń miłości i wesela. Usuną się wszystkie zapory. A ja zdobędę nieskończoność.”

„Pieśń porywa mnie w dal, wyzwala wszystko, staję nagle bezradny i zagubiony i dziwie się, że nie rozpadam się na kawałki albo nie wzlatuję jak balon w wieczorne niebo.”

„Na ten dzień - pokłon jutru od dzisiaj
trzepocącą się we krwi jak karp
na glinianej przynoszę wam misie
tę złą pieśń -- mój największy skarb.”

„Taka była nauka jego, dla wszystkich stworzeń żywych objawiona: że grzech największy – to smutek i szerzenie smutku, a najsławniejsza chwalba Boża – to radość święta, pogoda serca, pieśń i sianie radości.”

„Cóż to jest pieśń? dźwięk słów pusty, jako wiatru szelest,
Poezya najpiękniejsza jeszcze prawdą nie jest”

„Uśmiech rozkoszy spływa z warg purpury,
Gdy ktoś miłości szepce pieśń radosną
I patrzy w oczu cudowne lazury.
Hej, wiosno, wiosno!”

„Na tej ziemi więdną wszystkie bzy…
Ptasza pieśń jest krótka i tęskniąca…
Ja śnię o lecie, co pieśniami drży
Bez końca… bez końca…”

„Wodzireja (1977) Feliksa Falka cenzura przez rok trzymała na półce. Jak go odpięła, doczekałem się chyba najpiękniejszej recenzji. W jednym z knajpianych numerów zacytowałem dwa takty pieśni ochotniczych hufców pracy z lat 50. To była jakaś rosyjska pieśń zaadaptowana przez OHP. Recenzent napisał, że dokonałem ordynarnej transkrypcji na pięknej, radosnej pieśni.”

„To stara pieśń, skarga macho, przyznanie się do własnej bezsilności i jednocześnie daremny bunt przeciw temu. (…) słuchał muzyki, jakiej nie słyszał nigdy wcześniej. Porywał go pulsujący rytm, a także… samotność? I pożądanie, które żyje w bluesie.”

„Wmówiono nam, że mieć poglądy lewicowe - chcieć zmienić świat - to to anachronizm, przebrzmiała pieśń. W świecie zdominowanym przez mody najbardziej przekonująca idea współczesności pozostawała zdecydowanie poza modą. I nie chodzi tylko o przeciwstawienie się pewnym naciskom, pewnym zastanym ideom: trzeba także wytrzymać pobłażliwe, zatroskane spojrzenia rożnych osób, wśród nich przyjaciół, rodziny, zaniepokojonej losem naiwniaka, który myśli to, czego się nie myśli, robi to czego się już nie robi”

„Wiosna jest piękna wszędzie, ale w Syrii jest więcej niż piękna… Wiosna jest duchem Boga, który nierozpoznany przemierza pospiesznie ziemię. Gdy dotrze do Syrii, zwalania i obraca się wstecz: obcuje z duchami królów i proroków unoszącymi się w przestworzach, śpiewa ze strumieniami salomonową Pieśń nad Pieśniami, powtarza z cedrami Libanu wspomnienia dawnej chwały.”