Cytaty na temat krzesło (38 cytatów)

„To wódka?- słabym głosem zapytała Małgorzata. Kot poczuł się dotknięty i aż podskoczył na krześle. -Na litość boską, królowo - zachrypiał - czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita
Wariant: To wódka? - słabym głosem zapytała Małgorzata.
Kot poczuł się dotknięty i aż podskoczył na krześle.
-Na litość boską, królowo – zachrypiał – czy ośmieliłbym się nalać damie wódki? To czysty spirytus.

O kotach

„Plecy bolą od siedzenia na krześle – bolą w tym miejscu, w którym na obrazach aniołom wyrastają skrzydła?…”

Piotr Siwecki (1971)

Naiwność

O aniołach , Obraz

„Zrób mi trochę miejsca
w swoim życiu
dużo nie potrzeba
jedno krzesło (…)
jedna gwiazda na niebie
kawałek poduszki (…)
fotografia w zeszycie
łza na policzku (…)
krótka wiadomość tekstowa
w środku dnia
kocham cię
minuta
dzień
noc
wieczność
ja z tego sobie zrobię
największe szczęście”

Maciej Pinkwart (1948)

Źródło: Trochę miejsca

O szczęściu , O gwiazdach , O nocy , Kochać się

„Po lasach pełno było cietrzewi. Tokowiska zaczynały się bardzo wczesną wiosną. Cietrzewie zaczynały tokować już w początkach marca. W tych miejscach robiło się z jedliny wygodne budki, wykopywało dół, by można było wygodnie nogi spuścić, obkładało się darnią, gałązkami, siadało jak na krześle i przez jedlinę obserwowało teren naokoło. Wszystko zaczynało się o drugiej, trzeciej nad ranem. Wpierw odzywał się cietrzew, który zwoływał inne, na Białorusi nazywany takawik. Zaczynał gruchać, potem raptownie słyszało się łopot skrzydeł przypominający klaskanie, brzmiało to tak: czuhsiii, czuhsiii. Pierwszy cietrzew rzucał jak gdyby wezwanie, po nim przylatywał drugi. Tokowiska bywały tak bogate, że zbierało się jakieś czterdzieści, pięćdziesiąt par. Koguty prowadziły ze sobą walkę. Walczyły nie tylko parami, czasami w jednej gromadzie zbierało się trzech, czterech samców i jeden drugiego walił na wszystkie strony. Samiczki siadały oddzielnie, tak jak damy na turnieju, w jednym rzędzie i przyglądały się. Prawdopodobnie zwycięzca szedł potem po swoje laury i odbierał nagrodę. Wszystko to zaczynało się, kiedy jeszcze było całkiem ciemno, później dopiero robiło się szaro, jaśniej i jaśniej, aż do wschodu słońca. Jeżeli działo się to na dużej polanie, na którą zaczynały padać promienie wschodzącego słońca, to w momencie kiedy tarcza słoneczna wychylała się zza horyzontu, toki zamierały zupełnie. Ten, który je zwoływał i siedział na drzewie, także cichł, bitwa ustawała, wszystko nieruchomiało. Samce i samiczki, które siedziały wygodnie, zwracały się główkami do słońca i jakieś pół minuty, czasami minutę, trwała cisza. Sprawiało to przejmujące wrażenie, było coś nadzwyczajnego w patrzeniu na ten hołd oddawany słońcu. Później zaś znowu toczyła się walka. Wszystko trwało jeszcze około pół godziny, nie dłużej, po czym ptactwo odlatywało. Wcześniej, gdy jeszcze było szaro, jak ustrzeliło się jednego samca z walczącej pary, to często drugi wskakiwał na niego i walił go dziobem, aż i jego się ustrzeliło. Strzały początkowo nie płoszyły cietrzewi, dopiero kiedy słońce było wyżej, robiły na nich wrażenie, i po jednym, drugim strzale ptaki rozpierzchały się. Cichym przykazaniem myśliwych było, aby nie wychodzić z ukrycia, dopóki cietrzewie same się nie roproszyły. Żeby nie zapamiętały, że w budkach ukryci są ludzie. Jak już odleciały, wychodziło się, zabierało zabite sztuki i wracało do domu. Wieszało się je na kilka tygodni w przewiewnym miejscu, aby mięso skruszało. Na wielkanocnym stole zawsze był cietrzew.”

Aleksandra Ziółkowska (1949) pisarka polska

Lepszy dzien nie przyszedł już
Źródło: Z miejsca na miejsce [w: Lepszy dzień nie przyszedł już], Warszawa, Iskry 2012, str 214–215

O ludziach , O domu , O wiośnie , O wrażeniach

„krzesło
postawione
w szczerym polu
staje się
figurą przestrzenną
pomnikiem bezdomności
metaforą opuszczenia”

Zdzisław Pruss (1942) poeta, dziennikarz, satyryk.

Źródło: krzesło w polu

O miłości

„Czy zawsze, żeby rozładować napięcie, trzeba siadać na elektrycznym krześle?”

Jacek Wejroch (1929)

Wariant: Żeby rozładować napięcie, nie trzeba zaraz siadać na elektrycznym krześle.

„Wiedziałem już, dlaczego nazywają go Żabą. Był niski, krępy, miał niezdrową, zielonkawą cerę, wyłupiaste oczy i rozszerzające się ku dołowi, zwisające podgardle. Naprawdę, w każdej chwili można się było spodziewać, że wskoczy na najbliższe krzesło i zarechocze lub zakumka.”

Jacek Piekara (1965) polski pisarz

Miecz aniołów
Źródło: s. 397, wyd. I

„Nie wiem, jak długo siedziałem na krześle patrząc przez okno na pustynię, ale w końcu dusza zaczęła powoli wypełniać ciało.”

Isabel Allende książka Dom duchów

Postać: Esteban Trueba po śmierci Rosy.
Dom duchów
Źródło: Piękna Rosa

O duszy

„Szkicownik i aparat fotograficzny od 30 lat jest zawsze ze mną. Kiedyś fotografowałem rodziców, siostry, spotkanych ludzi. Teraz nakładam maskę modelowi i uwieczniam go w sytuacjach skrótowego myślenia przy pomocy prostych rekwizytów jak deska, koło, rama, krzesło itd. Jest to człowiek, który wyszedł ze szkicownika i staje się realnym świadkiem mojej reakcji na rzeczywistość.”

Stasys Eidrigevičius (1949) litewski grafik

Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/baza-sztuki-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/stasys-eidrigevicius

O ludziach , O myślach , O rzeczywostości , O rodzicach

„Ciągle muszę znosić jej docinki. Jest taka gruboskórna…
Wiem, bo kiedyś położyłem jej na krześle pinezkę i nic nie poczuła!”

Joanna Fabicka (1970) polska pisarka i felietonistka

Szalone życie Rudolfa

„W pokoju zapanowała cisza. Oficerowie patrzyli na Biegańskiego, a on pod tymi spojrzeniami kulił się w krześle jak pod uderzeniem pałek.”

Anna Kłodzińska (1915–2008) dziennikarka i autorka kryminałów milicyjnych.

Wrak

O pokoju , O ciszy

„Mógł zasnąć wszędzie, w dowolnym czasie, na czymkolwiek. Widziałem go śpiącego na warsztacie z ramieniem zamiast poduszki; na krześle ze stopami na biurku; na łóżku polowym – zupełnie ubranego. Widziałem go śpiącego przez trzydzieści sześć godzin, tylko z jednogodzinną przerwą, w czasie której zjadł wielki befsztyk z ziemniakami i szarlotkę oraz wypalił cygaro; wiem też, że zasypiał na stojąco.”

Thomas Alva Edison (1847–1931) amerykański wynalazca

Źródło: Thomas Alva Edison

O czasie

„Być może komuś się wydaje, że rola w słuchowisku wymaga po prostu tego, by siąść na krześle i ciekawie przeczytać. Nic z tych rzeczy. Aktorzy grając w radiu, mają świadomość, że nie rejestruje ich żadna kamera. To daje im poczucie absolutnej wolności, pracują całym ciałem, stroją miny, których darmo wypatrywać u nich na scenie czy w filmie.”

Andrzej Piszczatowski (1945–2011)

Źródło: Zmarł Andrzej Piszczatowski, culture.pl, 18 kwietnia 2011 http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/wy_in_pozegnanie_piszczatowski_andrzej_2011

O wolności

„Jak ciebie spotkałam, to wiedziałam, że wszystko odzyskało sens. Ty nie byłeś tym sensem, broń Boże – ale nagle świat ustawił się na właściwym miejscu, ziemia zaczęła nareszcie krążyć po swoim wyznaczonym od dawna torze, zieleń była zielona, a ziemia brunatna. Miłość to była miłość, krzesło to było krzesło itd. Takie tam różne…”

Katarzyna Grochola (1957) pisarka polska

O miłości , O Bogu , O świecie , Sens

„Obserwując, co się teraz dzieje na naszych stadionach i oglądając w telewizji mecze choćby polskiej ekstraklasy, widzę, że coraz więcej kobiet chodzi na stadiony. I wcale się nie dziwię, bo dużo fajniej jest pójść na ładny, a przede wszystkim bezpieczny stadion i tam oglądać mecz na wygodnym krześle niż śledzić grę w telewizji. Myślę, że mnóstwo kobiet kibicuje w Polsce piłkarzom, a EURO współorganizowane przez nasz kraj sprawi, że jeszcze więcej pań wciągnie się w oglądanie meczów.”

Marcin Wójcik (1974) polski artysta kabaretowy (Ani mru mru)

Źródło: Małgorzata Jankowska, Piłkarska Gala Kabaretowa, „To i Owo” nr 14, 3 kwietnia 2012, s. 12.

O kobietach , O myślach , O myśleniu

„Zbuntuj się. Niewybaczalna jest zdrada poety,
Który kłamstwom tego świata Boga wydał.
Złe duchy na sali. We krwi święte wersety.
Pustką świeci w tym tłumie krzesło dla Norwida.”

Józef Kurylak (1942)

Źródło: Krzesło dla Norwida (1994)

O Bogu , O kłamstwie , O zdradzie

„Nie powtarzajmy tylko sloganów.
Co oznacza: odnaleźć siebie.
Konkretnie, takim jakim się jest.
Naucz się chodzić, mówić, poruszać rękami.
Po swojemu, bo to ma być tylko twoje.
Ludzie bowiem mają lepką naturę
i do ciebie też kleją się inni.
A przypomnij sobie zapach zupy w twoim domu.
Nie wstydziłeś się go długo.
Wytarte krzesło, na którym siedziała babcia.
Wykrzywione buty twojego ojca.”

Bogusław Jasiński (1953)

Źródło: ZAsłyszane, wyd. Ethos, ISBN 9788360799055

O ludziach , O butach , O domu , O naturze

„Niestarty na tablicy
w szkole miasteczka
został rysunek koła
i puste krzesło
uczniowie odjechali (…)
droga wiła się dalej
z ptaka spadły na nią
ciemne kropelki krwi.”

Jean Follain (1903–1971)

Źródło: Szkoła i przyroda, „Dekada Literacka” 1993, nr 11 (71)

O szkole , O ptakach

„Zdrada… to tylko słowo. Kiedy dwaj książęta walczą ze sobą o krzesło, na którym tylko jeden z nich może usiąść, zarówno wielcy lordowie, jak i prości ludzie muszą wybierać. Po bitwie zaś zwycięzców okrzykuje się wiernymi i lojalnymi ludźmi. Natomiast ci, którzy przegrali, będą od tej pory znani jako buntownicy i zdrajcy.”

George R.R. Martin Opowieści z Siedmiu Królestw

Rycerz Siedmiu Królestw
Źródło: Zaprzysiężony miecz, s. 200

O ludziach , O zdradzie

„Drżeliśmy więc przed maturą. Gdy przydzielono nam ławki, przede mną znalazł się chłopak z mojej klasy, jeden z tych gorzej traktowanych przez matematycę, Tomek. Gdy się zorientował, że siedzę za nim, odetchnął z ulgą. „Zdałem maturę”, powiedział, i szeroki uśmiech rozjaśnił mu twarz. Dobrze mi to zrobiło, że ktoś tak we mnie wierzył. Musiałam stanąć na wysokości zadania. Na końcu okazało się zresztą, że także i ja zdałam maturę dzięki Tomkowi.(…) Pomału posuwałam się do przodu – do rozwiązania były trzy zadania. Zaczęłam pierwsze, rozwiązałam kawałek i utknęłam, rozwiązałam część drugiego i utknęłam, rozwiązałam fragment trzeciego i utknęłam, nie mogłam się zdecydować, które jest najłatwiejsze, które rozwiązywać dalej. Nie umiałam podjąć decyzji! Tomek nerwowo kręcił i wiercił się na krześle, co jakiś czas odwracał się do mnie i syczał: „Dawaj!”. Aż w końcu wkurzył się na całego i napisał mi karteczkę: „Co ty wyprawiasz, wszystko zaczynasz, niczego nie kończysz, zrób w końcu jedno zadanie do końca, bo inaczej nie zdam matury!”. Bezcenna pomoc psychologiczna.(…) Kiedy tylko rozpoczynam zbyt wiele rzeczy naraz, nie kończąc żadnej z nich, kiedy nie wiem, co robić, co wybrać, i zaczynam w panice chaotycznie rozwiązywać wszystkie problemy własne oraz świata na raz, wprowadzając coraz większy bałagan, przypominam sobie egzamin dojrzałości. I mądrość Tomkowej podpowiedzi.”

Brigitta Helbig-Mischewski (1963) polska literaturoznawczyni i pisarka mieszkająca w Niemczech

Źródło: Podpowiedź - wspomnienie maturalne. w: Refleksje 1 (2014), s. 21.

O mądrości , O uśmiechu , O decyzjach , O wspomnieniach

„Papierowe łódeczki wylądowały w koszu. Tim otworzył szufladę i wrzucił do niej noże, widelce i serwetki. Ja złapałem karton mleka i wsunąłem go do stojącego na półce wazonu. W ten sposób została tylko taca. Tim podał ją mnie. Rozejrzałem się w poszukiwaniu miejsca, gdzie można by ją schować. Nie znalazłem, więc postawiłem ją na krześle i usiadłem na niej.
– Proszę wejść! – zawołał Tim.
Nachylił się nad biurkiem i skrobał coś na czystej kartce papieru. Robiłoby to lepsze wrażenie, gdyby używał właściwego końca pióra.
Drzwi się otworzyły.
Nasz gość miał ze sobą pistolet – i to właśnie pistolet zobaczyłem najpierw. Mały, z krótką lufą, metalicznie szary. Gość też był mały, niewiele wyższy ode mnie, i taki blady, jakby dopiero co wyszedł z jednego z tych starych, czarno-białych filmów. Miał kwadratowy podbródek, krótko przycięte włosy i małe oczka, które zdawały się chować za grubymi szkłami okularów. Albo on był bardzo krótkowzroczny, albo jego okulista. A może po prostu czuł się za tymi kuloodpornymi szkłami bezpieczniej.
Zamknął za sobą drzwi. Na zewnątrz najwyraźniej padało, bo duże krople wody przywarły mu do czoła i skapywały z brzegu płaszcza. A może po prostu się pocił.
– Pan jest Tim Diament? – zapytał.
– Tak, to ja – przyznał Tim.
Mężczyzna wszedł dalej do środka i wtedy zobaczył mnie. Przez chwilę lufa mierzyła w moim kierunku. Ręce automatycznie zatrzepotały mi gdzieś ponad głową.
– A ty? – zapytał ostro.
– Nick Diament – odpowiedziałem.”

Anthony Horowitz (1955)

Jego brat. Przesunął wzrok niżej.
– Czemu siedzisz na tacy?
– Bo czuję się jak filiżanka herbaty.
To była pierwsza rzecz, jaka przyszła mi do głowy, lecz najwyraźniej jemu to wystarczyło, bo chwilę później, gdy podszedł do okna, już o mnie zapomniał.
Źródło: Szpieg mimo woli

O poszukiwaniu , O wrażeniach , O herbacie

„(…) szukamy raczej nowych rozwiązań wizualnych. Wciąż unikamy też bycia aktorami meblowymi. To taki sposób grania, że cały sceniczny ruch i gesty są ustawione wokół mebli, które wciąż się ogrywa. Jeśli na scenie stoją krzesło i stół, aktor meblowy zasiądzie na krześle, a na stole postawi szklankę z sokiem. U nas jest odwrotnie – jak już siadać, to raczej na stole, a na krześle postawić szklankę. Staramy się brać wszystko pod włos. I ta nasza niekonsekwencja wobec teatru tradycyjnego z pewnością pozostanie. Wciąż chcemy zaskakiwać widzów i wymykać się zaszufladkowaniom. Żeby idący na przedstawienia widzowie nie wiedzieli, czego się mogą spodziewać.”

Agnieszka Czekierda (1979) polska aktorka

Źródło: Aneta Prymaka, Teatr Konsekwentni, „Gazeta Stołeczna”, 1 sierpnia 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/aczekierda.htm

„Ręce do góry, chłopaki – rozkazał porucznik. – Czeka was obu randka na podgrzewanym krześle.”

Peter Cheyney (1896–1951)

Piękna robota

O czekaniu , Chłopak

„Nie miał pleców, więc postawili mu krzesło bez oparcia.”

Roman Gorzelski (1934–2010)

„Zaczyna się pojawiać nowa generacja inteligentnych krzeseł biurowych, których zaletą jest brak pokręteł i dźwigni. Wszystkie sprężyny i klamry, o których nas uczono, w dalszym ciągu istnieją, krzesło przystosowuje się jednak automatycznie do sylwetki siedzącego bez mówienia mu, jak ma to robić. Oto przepowiednia: kiedy będziemy mieli działające tak programy komputerowe, świat będzie lepszym i szczęśliwszym miejscem.”

Douglas Adams (1952–2001) brytyjski pisarz

Źródło: Łosoś zwątpienia: Autostopem przez Galaktykę po raz ostatni

O świecie

„Jakże smutna księżniczka… Cóż księżniczkę tak boli?
Wstrzymywane westchnienia płyną z ust mimo woli,
Co straciły swą barwę, których uśmiech już zbladł.
Siedzi smutna księżniczka na swym krześle złoconym,
W oniemiałych klawiszach pochowały się tony,
Zapomniany w wazonie rozsypuje się kwiat.”

Rubén Darío (1867–1916)

Źródło: Sonatina (początek), tłum. Janusz Strasburger, cyt. za: Tomasz Pindel, Leksykon hispanofantastyczny: #1 Rubén Darío http://katedra.nast.pl/artykul/5133/Leksykon-hispanofantastyczny-1/ [udostępniony 6 października 2010] – katedra.nast.pl

O uśmiechu , O Kwiatach , Księżniczka

„Rozchwierutany neoplan służy za twój drugi dom pod jednym warunkiem. Tym warunkiem jest pojedyncze, samotnie czekające na ciebie w ukryciu miejsce siedzące. Musisz mieć miejsce siedzące. Kiedy moje ciężkie ciało rozlewa się rozkosznie na autobusowym krześle, wiem, że nawet cała horda spragnionych odpoczynku babek po dziewięćdziesiątce, z których każda dzierży w dłoni legitymację znacznego stopnia niepełnosprawności, nie jest w stanie wymusić na mnie powstania.”

Jakub Małecki (1982)

Błędy (2008)

O domu

„Czy wykonując wyrok na mordercy nie popadamy w błąd, jak dziecko, co bije krzesło, o które się uderzyło?”

Georg Christoph Lichtenberg (1742–1799) pisarz niemiecki, aforysta

O dzieciach , O błędach

„Niektórzy mówią, że odwaga siedzi na krześle, którym jest strach.”

Marek Hłasko (1934–1969) polski pisarz

Źródło: Żołnierz

O strachu , O odwadze

„Wiesz jakie jest życie – powiedział. – Stoisz na ruchomych schodach, które jadą w dół. Na początku wszyscy ci powtarzają, że musisz dotrzeć na górę. Tam czeka na ciebie wielki garnek ze złotem, a jeśli do niego nie dojedziesz, poniesiesz klęskę. No więc próbujesz, ale ci się nie udaje. Więc czujesz się fatalnie. I próbujesz jeszcze bardziej. Nadak ci się nie udaje. Czujesz się jeszcze gorzej. Potem niektórzy wciąż się starają. Inni dają za wygraną, pozwalają się zwieźć z powrotem na dół. I tak bez końca. Tak to wygląda. Życie. Aha, i nawiasem mówiąc, należysz do tych, którzy ciągle starają się bardziej. – Odchylił się na krześle. – A wiesz, co jest w tym najśmieszniejsze? – Skupił na mnie spojrzenie ciemnych oczu. – Że nie ma żadnego garnka ze złotem. Nigdy nie było i nie będzie. To tylko złudzenie. Pokazują ci zdjęcia gwiazd filmowych idących na rozdanie Oscarów i miliarderów na pokładach jachtów, żebyś myślała, że oni znaleźli ten garnek złota, ale gdybyś z nimi porozmawiała, być może usłyszałabyć prawdę. Część z nich nadal wbiega po ruchomych schodach.”

John Marsden (1950) Pisarz australijski

Kontynuacja Kroniki Ellie, Kroniki Ellie: Wojna się skończyła, walka wciąż trwa

O życiu , O górach , O myślach , O czekaniu

„(…) skoczył na równe nogi, przewracając krzesło. Z patio za domem, z ciemności i wiatru, Coś weszło w drzwi.”

Dean Koontz (1945) pisarz amerykański

Drzwi do grudnia (1985)

O domu

„(…) często ze mną do studia przychodziła moja mała wtedy córeczka – miała 4 czy 5 lat. Była bardzo grzecznym i posłusznym dzieckiem. I na pierwszym nagraniu po próbie, została pouczona przez panią reżyser i mnie, że gdy zapali się czerwone światełko przy ekranie – nagrywamy i wtedy nie wolno się kręcić na krześle, rozmawiać, wzdychać, ma być „cisza jak makiem zasiał, nie oddychać”. No i gramy. Ale nagle, coś mnie tknęło, odwracam się, patrzę, a tu moja Madzia, czerwona na buzi, łzy w oczach, naprawdę nie oddycha, żeby nie przeszkadzać.”

Hanna Kinder-Kiss (1958) polska aktorka głosowa

Źródło: Wywiad, wrzesień 2005 http://www.dubbing.pl/wywiady/kinderkisshanna/

O dzieciach , O studiach , O ciszy , O łzach

„Od czasów cesarza Kaliguli wprowadzanie konia na wysokie urzędy państwowe nie jest niczym nowym, choć do dziś budzi pewien niesmak. Oświadczenie ministra Nowaka, że prezydent jest zdrowy jak koń, ma w sobie coś z wywoływania freudowskiej sfery czynności pomyłkowych. Zapewne nie o zdrowie tu chodziło, lecz o obyczaje, które, z całym szacunkiem dla pięknego czworonoga, są iście końskie. Czy nie godne końskiego rechotu były przaśne dowcipy prezydenta o kaszalotach? Wykład z historii Polski o bigosowaniu mógł niejednemu koniowi postawić grzywę dęba, a nawet zapleść z przerażenia warkocze. Z iście ułańską fantazją prezydent rzucił się na krzesło, zostawiając w tyle panią premier kraju, który w końcu na stanie na baczność sobie zasłużył. Nie będzie nam Niemiec wygodnego fotela zajmował. Może obyczaj to na salonach nie propagowany, ale gdy ogier wpada do stajni, klacze muszą znać swoje miejsce. Ileż z końskiego polotu miało zwinięcie królowej Szwecji kieliszka do toastu. W końcu za to, co Szwedzi wyrabiali u nas przy potopie, miał prawo dać jejmości w twarz. Skradziony kieliszek to tylko mała ostroga w bok jaśnie oświeconej.”

Tomasz Sakiewicz (1967) polski dziennikarz

o Bronisławie Komorowskim.
Źródło: Koń na urzędzie, „Gazeta Polska”, 11 maja 2011

O zdrowiu , O fantazji , O historii , Koń

„Prezydent odniósł sukces w Brukseli, bo zdobył krzesło. Jeśli to ma być miarą jego sukcesu, to ja bym się na jego miejscu spalił ze wstydu.”

Bronisław Komorowski (1952) polski polityk, prezydent Polski

o wizycie Lecha Kaczyńskiego w Brukseli.
Źródło: tvn24.pl http://www.tvn24.pl/0,1568925,0,1,prezydent-po-partyzancku-dostal-sie-do-brukseli,wiadomosc.html, 16 października 2008

O sukcesie

„Ej Maryśka! Noc się kończy! - i porwał kobietę do tańca. Zderzyli się ciężko, bezwdzięcznie i cieleśnie, by z brzękiem wywalcowac zza stołu pod drzwi, a potem wzdłuż sciany i na powrót, jak ciężarny, dziecinny bąk. Spadła szklanka, brzękneła, ale chrzęst deptanego szkła przepadł w śmiechu Maryśki. Zamiotła czerwonymi włosami powietrze i ogień smagnął nagie ramiona Gacka. Upał jak czarny miód wlewał się oknem i ciała tancerzy wirowały wolno, splecione, związane tą pewnością która zjawia się od pierwszego dotyku i wszystko, co ma się stać, własciwie już się stało. Ciężki od krwi wir wciągał wszystko wokół. Ściany w rzucik, półnagą Sandy z gazety, żółtą kulę żyrandola, stół i satelity popielniczek i naczyń, wersalkę i ciemną Czestochowską za szkłem, podłogę, dreszcz przenikał dom aż po miekką skórę nieba, w którym gwiazdozbiory ocierały się o siebie nazwajem, sunąc ku ciemniejszej niż noc rozpadlinie zachodu i tylko Gacek pozostawał nieruchomy.
Muzyka urwała się raptem, lecz oni kołysali się dalej, jakby dzwięki nie były im potrzebne. Krzesło upadło na podłogę. Edek posłał je kopniakiem w kąt i próbował coś zrobić z kasetą, chociaż nie chciał ani na chwilę wypuścić tancerki z rąk.
- Pić! - zawołała Maryśka, ale butelka była już pusta.
- Co Gacek? Po wódkę też strach? - zaśmiał się Edek.”

Andrzej Stasiuk (1960) pisarz polski

Tales of Galicia

O nocy , O piciu , O śmiechu , O kobietach

„No, więc ja wysłałem depeszę. I co dalej?
Popławskiemu zawirowało w głowie, stracił władzę w rękach i nogach, wypuścił z ręki walizkę i opadł na krzesło naprzeciw kota.
-Zdaje się, że zapytałem wyraźnie i po rosyjsku – surowo powiedział kot. - Co dalej?”

Michaił Bułhakow książka Mistrz i Małgorzata

The Master and Margarita

O kotach

„Pamiętam, że jak wyprowadzano Żydów na śmierć, Kronenberg siedział spokojnie na krześle i z ołówkiem w ręku notował ilość kolejnych dziesiątek. Wtedy już przestał wierzyć w to, że jest Żydem; ani płacze, ani jęki Żydów nie znajdowały oddźwięku w jego skamieniałym sercu. Cóż on ma wspólnego z tymi Żydami? Nic a nic.”

Calek Perechodnik (1916–1944)

o Bernardzie Kronenbergu, komendancie policji żydowskiej w getcie otwockim.
Spowiedź
Źródło: s. 118.

O śmierci , O płaczu , Serce

„Wiesz jakie jest życie – powiedział. – Stoisz na ruchomych schodach, które jadą w dół. Na początku wszyscy ci powtarzają, że musisz dotrzeć na górę. Tam czeka na ciebie wielki garnek ze złotem, a jeśli do niego nie dojedziesz, poniesiesz klęskę. No więc próbujesz, ale ci się nie udaje. Więc czujesz się fatalnie. I próbujesz jeszcze bardziej. Nadak ci się nie udaje. Czujesz się jeszcze gorzej. Potem niektórzy wciąż się starają. Inni dają za wygraną, pozwalają się zwieźć z powrotem na dół. I tak bez końca. Tak to wygląda. Życie. Aha, i nawiasem mówiąc, należysz do tych, którzy ciągle starają się bardziej. – Odchylił się na krześle. – A wiesz, co jest w tym najśmieszniejsze? – Skupił na mnie spojrzenie ciemnych oczu.”

John Marsden (1950) Pisarz australijski

Że nie ma żadnego garnka ze złotem. Nigdy nie było i nie będzie. To tylko złudzenie. Pokazują ci zdjęcia gwiazd filmowych idących na rozdanie Oscarów i miliarderów na pokładach jachtów, żebyś myślała, że oni znaleźli ten garnek złota, ale gdybyś z nimi porozmawiała, być może usłyszałabyć prawdę. Część z nich nadal wbiega po ruchomych schodach.
Kontynuacja Kroniki Ellie, Kroniki Ellie: Wojna się skończyła, walka wciąż trwa

O górach , O życiu , O czekaniu