Cytaty na temat koło (165 cytatów, strona 2)

„Dziwne jest prawo naszego życia! Jestestwem swojem wrosnąć w kawałek ziemi; na lada marnym odłamie skały, wśród mchów, kamieni i piasków ugrzęznąć myślą i uczuciem, żyć i odradzać się, umierać!…
Czemże jest życie? Czerpaniem sił z ziemi i z nieba. A czem jest śmierć? Ona jest zwrotem, oddaniem wszystkiego, cośmy ze świata czerpali. Wiecznie w to jedno koło wpleceni, wiecznie spełniamy ten obowiązek my, wszyscy potomkowie przyrody. Smutni, czy szczęśliwi, ulegamy tylko prawu konieczności. Nad nami zawsze jedna tarcza jasnego słońca i niezliczone gwiazd miliony. Sąż one iskrami życia?
I po co życie wśród tych olbrzymów światła, ruchu? Aby czuć i myśleć? Aby przecierpieć wszystkie boleści, przebłądzić otchłań ciemności, poznać jedną prawdę, wyssać niekiedy kropelkę szczęścia? To dla człowieka za dużo, dla ciebie przyrodo – za mało.
Dlaczego w człowieku iskrzy się brylant życia, piękny w szczęściu, a może piękniejszy jeszcze w cierpieniu? Potężne siły wszechświata potrzebują tej marnej czaszki i bijącego serca, ażeby ziemi przelać dzielną moc swoją. A tak, zwikłani milionami węzłów z życiem całego świata, wpatrzeni w ciemne błękitu tonie i łańcuchem pracy przykuci do ziemi, spełniamy maleńką cząstkę dzieł niezmierzonej przyrody. Może być dumnym, kto wszechświat uczuwa w sobie! I uważa człowiek przyrodę za wielką, jeżeli sam jest wielki; on ją czcić musi, jeżeli czci – sam jest godny.
Ale człowiek na ziemi jest jeszcze dzieckiem, które nie dorosło swego przeznaczenia, nie dorosło uczuciem i myślą. On drży niespokojnie w puszczy, wśród wspaniałych kolumn, nakrytych zielonem sklepieniem, pod którem tak swobodnie gołębie gruchają i szczygły wyśpiewują pieśń godową. On w zamyśleniu lękliwie stąpa po kobiercu miękkich trawników, gdzie się do niego uśmiechają kwiaty sasanek, pierwiosnków i konwalij.”

Adolf Dygasiński (1839–1902) polski pisarz, publicysta i pedagog

W puszczy
Źródło: rozdz. II, s. 81, 82

O życiu , O śmierci , O dzieciach , O emocjach

„Czasem życie pozwala spojrzeć, jak w zaczarowany kalejdoskop, w przyszłość. Dzień za dniem, krok za krokiem i ukazuje się to wszystko, co byłoby – co będzie – dla osiągnięcia czego koniecznie trzeba chcieć żyć. Jeżeli człowiek z niechęcią odwraca twarz od tych obrazów, jeżeli nie chce ich widzieć i pragnie tylko zanurzyć się w nicość, wtedy śmierć łagodnie kładzie dłoń na słabnącym sercu i przerywa jego bieg. Potem przesuwa palce po jego twarzy, pokrywając rysy powłoką wiecznej martwoty. Niekiedy zdarza się jednak, że opowieść którą snuje życie, budzi w żyjącym taki ból, burzę, protest, przepełnia jego serce takim płaczem rozpaczy i żalu za tym, co najbardziej umiłowane, że każe mu gestem niecierpliwej tęsknoty wyciągać ramiona i wołać: – Ja chcę żyć! Każe mu spękanymi od pragnienia ustami szeptać swą jedyną prośbę: – Ja chcę żyć! Każe mu zebrać całą wolę, skupić wszystkie siły organizmu, każe mu uchwycić się życia i trwać najbardziej nieprawdopodobnym wysiłkiem. Śmierć nie cofa wprawdzie swej niewidzialnej ręki, lecz jej też nie zbliża. Tymczasem życie ujmuje w swą dłoń gasnące serce człowieka i powoli napełnia je własnym ciepłem. Pierwszym doznaniem budzącego się do życia jest cierpienie. Jeszcze nie ocknął się po męczących, gorączkowych zjawach, a już czuje że boli, tu głęboko, koło serca. Tak jakby jakaś dobra, kochająca ręka ściskała biedne serce z czułością, nie pamiętając, że to boleć może.”

Seweryna Szmaglewska książka Dymy nad Birkenau

Dymy nad Birkenau (1945)

O życiu , O śmierci , O bólu , O wysiłku

„Mamy bardzo złą dla demokracji tradycję braku szacunku i poważania dla najwyższych godności polskich. To oznacza, że Polacy nie szanują swojego państwa. Gdyby je szanowali, to przede wszystkim szanowaliby fundamenty tego państwa. Wszyscy uderzają w najbardziej znaczący punkt władzy, a jest nim prezydent. Te wysiłki odnoszą propagandowy skutek, bo osoba mało zorientowana w polityce wszędzie widzi, że Duda musi oddać dyplom. To jest przejaw choroby, jaka toczy Polaków, którzy nie dorośli do demokracji. Zwłaszcza tak wysoko rozwiniętej jak na Zachodzie. Polacy nie szanują samych siebie, biją się między sobą, więc nie szanują przeciwnika. Tak nakręca się spirala, która prowadzi do osłabienia państwa. I tak koło się zamyka. Coraz słabsze państwo to coraz bardziej skłóceni obywatele.(…) Natomiast Beata Szydło jest sprawnym politykiem. Widać było to w jej wystąpieniu w Parlamencie Europejskim, gdzie wygrała z całą śmietanką polityczną.”

Kazimierz Kik (1947)

Źródło: Kazimierz Kik: Sondaże pokazują, że polityka rządów PiS jest akceptowana http://www.polskatimes.pl/opinie/wywiady/a/kazimierz-kik-sondaze-pokazuja-ze-polityka-rzadow-pis-jest-akceptowana,10015590/, polskatimes.pl, 20 maja 2016.

O chorobach , O demokracji , O wysiłku

„(…) doświadczyłam czegoś, co nazwałabym ponownym zakochaniem się w muzyce. Poznawałam coś, a to czyniło mnie coraz szczęśliwszą. Nie było koło mnie nikogo, z kim mogłabym się kłócić, gdzieś pojechać, wyjść na miasto. Byłam tylko ja i muzyka. Miałam koło siebie gitarę, bas i fortepian, dzięki którym pisałam piosenki. Spodobał mi się taki sposób pracy.”

Sandra Nasić (1976) wokalistka niemiecka (Guano Apes)

Źródło: Lesław Dutkowski, Ponownie zakochałam się w muzyce, muzyka.onet.pl, 14 lutego 2008 http://muzyka.onet.pl/publikacje/wywiady/ponownie-zakochalam-sie-w-muzyce,1,4562315,wiadomosc.html

O muzyce

„Śląsk jest teraz krajem zgermanizowanym. Mniemanie, że z dawniejszych germańskich mieszkańców Śląska, Ligierów, Sylingów, Wandalów, resztki ostały się w górach, podczas gdy obszary równinne po wywędrowaniu ich głównych skupisk przypadły w udziale Słowianom, zostaje przez dowody dokumentarne odparte, same obszary górskie na początku XIII wieku również były całkowicie słowiańskie. Ponowne jego zdobywanie następowało dość opornie od końca XII wieku: w roku 1175 klasztor w Lubiążu przy jego założeniu przez Bolesława I otrzymał dla niemieckich osadników na terenie jego dóbr zwolnienie od polskich obciążeń; pierwsze udokumentowane świadectwo rzeczywiście skutecznego niemieckiego osadnictwa dotyczy lat 1202–1207 i wskazuje na okolice między Złotoryją a Jaworem, Strzegomiem, Kamienną Górą do Ząbkowic Śląskich i Świebodzina. Do 1230 roku większe skupiska Niemców można potwierdzić koło Wlenia, Świebodzic, wokół Sobótki, koło Dzierżoniowa, Białej, Prudnika, Psiego Pola, Oławy. Gościęcin między Głubczycami a Koćlem, który dzisiaj jeszcze jest językową wyspą, obsadzony został przez Niemców w 1225 r.; niemieckie osadnictwo wokół Ujazdu i Olesna, tak samo koło Bierzyc w trzebnickim, jednak upadło.
Na koniec XIII wieku na Dolnym Śląsku po lewej stronie Odry zwycięstwo niemczyzny było przesądzone, na Górnym Śląsku szlachta polska, z książętami na czele, stawiała długotrwały opór. Dopiero od początku XIX wieku niemczyzna poczyna na prawym brzegu Odry, od Wrocławia, sięgać mocniej wokół siebie.
Twardogóra, Goszcz, Dobrzykowice koło Wrocławia i niektóre inne miejscowości, które w 1815 roku były jeszcze całkowicie polskie, teraz są w pełni niemieckie; miasto Trzebnica, które wówczas zamieszkiwane było jeszcze w połowie przez Polaków, jest teraz czysto niemieckie; powiaty Syców i Namysłów są obecnie już mieszane i w ciągu życia jednego pokolenia ujrzą wymarcie polszczyzny. Na podstawie dokumentów jesteśmy tylko skąpo poinformowani o pochodzeniu niemieckich osadników na Śląsku. Najczęściej wymieniani są Flamandowie i Frankowie, a z tego, że przeważają tu flamandzkie miary gruntów rolniczych, najliczniej przywędrować musieliby Niederlandczycy.”

Karl Weinhold (1823–1901)

Źródło: Z dzieła pt. Artykulacja i słowo-twórstwo oraz formy dialektu śląskiego z uwzględnieniem pokrewieństwa w dialektach niemieckich

O wieku , O zwycięstwie

„Siedziałam na trybunie koło Władimira Władimirowicza. Od prezydenta bije taka energia! Kobiecej intuicji nie da się oszukać.”

Władimir Putin (1952) rosyjski polityk

Autorka: Natalia Ragozina, rosyjska mistrzyni świata w boksie
Źródło: „Forum”, 4 lutego 2013.

„Najgorsze koło czyni najwięcej hałasu.”

Antoine de Rivarol (1753–1801)

„W tamtych czasach byłem strasznie dumny, że pracuję w Urzędzie Bezpieczeństwa, choć funkcję tam sprawowałem nader mizerną. Około dziewiątej rano obchodziłem pokoje, zbierałem raporty i dostarczałem je do Kancelarii. Po południu, koło piątej, powtarzałem ten obchód, by zmienić zużyte taśmy w maszynach do pisania i zaopatrzyć je w czysty papier. Korytarze przemierzałem, poruszając się na srebrzystym wózku akumulatorowym: lubiłem rozpędzać się na gładkiej wykładzinie i słyszeć, jak świszczą na zakrętach małe pękate opony. To było wszystko.”

Alek Popow (1966)

Droga do Syrakuz. Opowiadania niesamowite, Raport złożony (Raport gotowy)

O pokoju

„Wszystko idzie, wszystko powraca, wiecznie toczy się koło bytu.”

Friedrich Nietzsche (1844–1900) filozof niemiecki

„Wiosna – cieplejszy wieje wiatr,
Wiosna – znów nam ubyło lat,
Wiosna – wiosna w koło, rozkwitły bzy.
Śpiewa – skowronek nad nami,
Drzewa – strzeliły pąkami,
Wszystko – kwitnie w koło, i ja, i ty…”

Michał Bobrowski (1927–2012) polski satyryk, scenarzysta, reżyser i autor piosenek

Źródło: Wszystko kwitnie wkoło

O wiośnie , O śpiewie

„Koło ma powstać, członkami tego koła będą osoby, które odeszły z Samoobrony, ale myślę, że to nie będzie tylko koło, że to będzie klub w najbliższej przyszłości.”

Dorota Kwaśniewska (1970) polski polityk

o projekcie politycznym rozłamowców z Samoobrony.
Źródło: Topnieje w oczach, wp.pl, 3 grudnia 2002 http://wiadomosci.wp.pl/kat,1342,title,Topnieje-w-oczach,wid,347815,wiadomosc.html

O myślach , O odejściu , O przyszłości , O myśleniu

„Jak można przechodzić koło drzewa i nie być szczęśliwym, że się je widzi? Rozmawiać z człowiekiem i nie być szczęśliwym, że się go kocha?”

Fiodor Dostojewski (1821–1881) pisarz rosyjski

Kochać się

„(…) bardzo, bardzo dawno temu, gdy kręciłam jeden z moich pierwszych filmów – Awans. Zdjęcia były w Mięćmierzu koło Kazimierza. Mieliśmy taką dużą scenę zbiorową na rynku i do Jurka Turka podszedł facet i mówi: „Jezus, Maria… Panie Ross, jak ja pana lubię!”. Pomyślałam sobie wtedy: „Boże, żeby tylko mnie się tak nigdy nie zdarzyło!””

Bożena Dykiel (1948) aktorka polska

I na razie, odpukać, się nie zdarzyło.
Źródło: Małgorzata Karnaszewska, Bożena Dykiel – Chwytać życie za rogi http://archiwum.nadobre.tvp.pl/18886/bozena-dykiel-chwytac-zycie-za-rogi.html

O życiu , O Bogu , O facetach

„Przyszłaś do mnie wtedy,
Z pierwszymi chłodu powiewy,
Kiedy jęczał płot szczeblami,
Chochlik biegał koło bramy.

I rozgrzałaś mnie
W półjawie, w półśnie;
Panią byłaś ty, a ja byłem – pan…”

Janka Kupała (1882–1942) białoruski poeta i pisarz

Ты прыйшла ка мне тады,
Як зьвінелі халады,
Як стагнаў яловы плот,
Хохлік бегаў ля варот.

I сагрэла ты мяне
Ў палуцьме, у палусьне;
Паня ты была, я – пан… (białorus.)
Źródło: wiersz Długooczekiwana http://wiersze.wikia.com/index.php?title=Długooczekiwana&useskin=monobook, 1909

„Od wielu lat w prasie europejskiej, a zwłaszcza anglosaskiej, pojawiają się regularnie wzmianki o rzekomych polskich obozach koncentracyjnych, jak Auchwitz, Treblinka, Majdanek, Sobibór itd. To ohydne przekłamanie historii – należy mówić o niemieckich obozach koncentracyjnych na terenie okupowanej przez nich Polski, a nie o polskich obozach koncentracyjnych. Jeden przykład wyjaśni Państwu wszystko: we Francji, pięćdziesiąt kilometrów od Strasburga, Niemcy wybudowali koło miasteczka Sirumek, obóz koncentracyjny zwany Studtoff. Nigdy, ani razu nie mówiono o francuskim obozie koncentracyjnym Studtoffie, był to zawsze niemiecki obóz koncentracyjny na terenie Francji. W obozie w Guantanamo nikt przy zdrowych zmysłach nie mówi „obóz kubański”. Formuła użyta przez pana Schulza w jego pierwotnej wersji rezolucji, cytuję: „Obóz zagłady Auschwitz w Polsce”, była bardzo bliska sugerowania, że mógł to być polski obóz koncentracyjny. Nie dziwcie się zatem naszemu oburzeniu i złości, kiedy padają świadomie takie fałszywe świadectwa historii.”

Bogdan Pęk (1953) polski polityk

Źródło: wystąpienie w Parlamencie Europejskim, 26 stycznia 2005 http://www.europarl.europa.eu/sides/getDoc.do?pubRef=-//EP//TEXT+CRE+20050126+ITEM-008+DOC+XML+V0//PL&language=PL&query=INTERV&detail=3-136

O historii

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi… – Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O życiu , O wrogości , O dzieciach , O uśmiechu

„Teraz, kiedy przeszłam już chrzest bojowy, nie boję się chodzić po mieście, ale tych godzin na dachu bardzo nie lubię. Siedzi się bezczynnie i czeka co na łeb zrzucą. Paskudne uczucie. Obserwujemy miasto. Widać stąd prawie całą Warszawę. W wielu miejscach domy nikną w kłębach dymu i ognia. Pożarów jest coraz więcej.
W nocy jest zupełnie inaczej. Tu, wysoko nad miastem, jest bezpiecznie. Niemcy o tej porze nie latają. Nasz „gołębiarz” też widocznie śpi. Dokoła czerwone łuny pożarów. Wyraźnie widać, gdzie toczą się walki. Wylatują stamtąd łańcuszki świetlnych pocisków.
W ciszę nocną zaczyna się wkradać dziwny pomruk. Przecież to samoloty. Tymczasem w mieście rozpętała się wściekła kanonada. Sznury czerwonych paciorków wytryskują ze wszystkich stron. Wysuwają się białe macki reflektorów. Tu i ówdzie pęka rakieta. Pukają zenitówki, jazgocą w dole cekaemy. Co się dzieje? Niedaleko od nas przesuwa się ciemna, wolno lecąca, trochę do widma podobna sylwetka samolotu, za nią druga. To do nich strzelają.
– O Boże! Przecież to nasi…
Od samolotów coś się odrywa i wolniutko, majestatycznie, oświetlone łunami pożarów szybują w powietrzu białe spadochrony z zasobnikami. To zrzut. Żeby tylko nie dostał się w ręce Niemców. Samoloty raz jeszcze przelatują koło nas i powoli ich warkot milknie. Jeszcze jakiś czas trwa kanonada. Świetlne pociski we wszystkich kierunkach przeszywają niebo. Zenitówki szczekają zajadle. Powoli wszystko cichnie. Jest znowu zwykła powstaniowa noc. Odlecieli. Białe parasole spadochronów szybują coraz niżej. Jednak nie jesteśmy sami. Pewno często będą zrzucać broń, a może prześlą desant. Długo dyskutujemy na temat pierwszego zrzutu.”

Teresa Wilska (1926)

Notatka dotycząca 4 sierpnia 1944
Oszczędzajcie filipinki

O Bogu , O emocjach , O czasie , O czekaniu

„Słynne leibnizowskie pytanie: „dlaczego istnieje raczej coś niż nic?”, dlaczego musimy kierować się racjonalnością? Tego się nie da uzasadnić racjonalnie, bo to byłoby błędne koło. Czyli zasada, że powinniśmy postępować racjonalnie, jest wyborem. Kultura ludzka dokonała tego wyboru pierwszy raz w starożytności, gdy powstała filozofia, a drugi raz, gdy powstały nauki empiryczne.”

Michał Heller (1936) polski filozof, teolog, fizyk kosmolog

Wywiad Język Pana Boga

O nauce , Pytanie

„(…) poszedłem do technikum energetycznego. Działało w pobliżu opery. I codziennie, przechodząc koło opery, w drodze do szkoły, stawałem przed szybą kawiarenki, w której siedzieli aktorzy, śpiewacy. To był inny świat: byli świetnie ubrani, uśmiechali się, popijali wódeczkę, kawkę. Powiedziałem wtedy sobie: „Ja też tak chcę!””

Andrzej Kopiczyński (1934–2016) polski aktor

Źródło: Robert Migdał, „Czterdziestolatek” zaczynał we Wrocławiu, „Polska Gazeta Wrocławska” nr 176, 20 lipca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/121643.html

O świecie

„Im więcej się bierze, tym większe ma się kłopoty, im większe ma się kłopoty, tym więcej się bierze – koło się zamyka.”

Wojciech Wanat (1966)

Odlot donikąd

„Nie jestem Polakiem i nie jestem katolikiem, ale też kocham Papieża. Chociaż wśród Ukraińców byli i tacy, którzy na niego pluli, przeklinali, protestowali przeciw jego wizycie. Ale ja nie należę do takich Ukraińców. Kocham go zawsze, kiedy widzę na ekranach telewizorów w czasie rezurekcji, kiedy czytam w Internecie wiadomości o stanie jego zdrowia czy o podróży do ludożerców w Kongo. Kocham go za to, że przejechał koło mnie tego upalnego dnia kijowskim prospektem Zwycięstwa (czyjego?, nad kim?, po co?) w rejonie stacji metra Swiatoszyn.”

Andrij Bondar (1974)

Papież

O czasie , O czytaniu , Kochać się

„Hering już siedział na ławce, więc ojciec przysiadł się obok niego. A sąsiad z osobliwym wyrazem twarzy trącił ojca łokciem i rzekł:
– Të znôł tego knôpa Heldów z Wësoci? Miôł koło i w tich piôskach jechôł do Brus. Zgrzôł sę, a potem zezyb. Dostôł zapolénié płuc i hajda na tamtén swiat. Tak to je. A Bernard nasz téż chcôł koło. Le koło a koło.”

Anna Łajming (1904–1993) pisarka polska, piewczyni Kaszub

Źródło: Dzieciństwo

O dzieciństwie

„Czas depresji jest złym czasem, od którego chciałoby się uciec, ale nie ma gdzie; chory jest w nim zamknięty, przegnieciony przeszłością, teraźniejszością i bez perspektyw przyszłości. W czasie tym niewiele się dzieje; przeżycia monotonnie obracają się koło tych samych wątków: beznadziejności, poczucia winy, lęku przed katastrofą itp.”

Antoni Kępiński (1918–1972) polski psychiatra i pisarz

O czasie , O przeszłości , O przyszłości

„Ktoś powiedział mi, że życie to młyńskie koło. Obraca się. Sztuka polega na tym, żeby zatykać nos, kiedy się jest pod wodą, i nie dostać zawrotu głowy, kiedy jest się na górze.”

James Baldwin (1924–1987) afroamerykański powieściopisarz i eseista

O życiu , O sztuce , O wodzie

„Iran jest dla mnie symbolem tego, co na zawsze zostało utracone, ale nigdy nie przestało być kochane. Nie mam już jednak żadnych politycznych oczekiwań. Dotknęłam polityki bardzo intensywnie, obcowałam z nią bardzo blisko i w tym momencie jestem nią zdegustowana. Nie wierzę w politykę. Ten, kto chce być politykiem, musi być zafascynowany posiadaniem władzy. Ten, kto jej pragnie, szybko staje się chory. Zaczyna mieć obsesję na jej punkcie, pragnie jej coraz bardziej, więc i bardziej choruje. Ona go nie wyleczy, więc może tylko spadać po równi pochyłej lub biegać w koło za własnym ogonem.”

Marjane Satrapi (1969) irańsko-francuska pisarka, autorka komiksów, reżyserka filmów animowanych

Źródło: Anna Bielak, Jestem zdegustowana http://www.dwutygodnik.com/artykul/4191/, Dwutygodnik.com nr 98/2012.

Kochać się

„Jednym z przekleństw naszego życia, jednym z przekleństw naszego budownictwa państwowego jest to, żeśmy się podzielili na kilka rodzajów Polaków, że mówimy jednym polskim językiem, a inaczej nawet słowa polskie rozumiemy, żeśmy wychowali wśród siebie Polaków różnych gatunków, Polaków z trudnością się porozumiewających, Polaków tak przyzwyczajonych do życia według obcych szablonów, według obcych narzuconych sposobów życia i metod postępowania, żeśmy prawie za swoje je uznali, że wyrzec się ich z trudnością możemy. (…) czeka nas pod tym względem wielki wysiłek, na który my wszyscy, nowoczesne pokolenie, zdobyć się musimy, jeżeli chcemy zabezpieczyć następnym pokoleniom łatwe życie, jeżeli chcemy obrócić tak daleko koło historii, aby wielka Rzeczpospolita Polska była największą potęga nie tylko wojenną, lecz także kulturalną na całym wschodzie.”

Józef Piłsudski (1867–1935) polski działacz niepodległościowy i polityk, premier, Naczelnik Państwa, twórca tzw. rządów sanacyjnych

przemówienie na obiedzie w Lublinie, 11 stycznia 1920.
Źródło: Joanna Gierowska-Kałłaur, Zarząd Cywilny Ziem Wschodnich (19 lutego 1919–9 września 1920), wyd. 1, Wydawnictwo Neriton, Instytut Historii PAN, Warszawa 2003, s. 54.

O życiu , O historii , O wysiłku , O czekaniu

„Nienawidzę Zawiszy, kurwa, jak go widzę, to białej gorączki dostaję; jak widzę tych psychopatów, którzy mówią, że należy Żydów mordować, kurwa, albo Murzyna zastrzelić, dostaję białej gorączki. Jak za mną chodził ten – tego nie nagrywasz mam nadzieję? – jak za mną jeździł ten skurwysyn, ten Zawisza, rozumiesz, wszędzie, koło tego Jakubiaka, ja wtedy mu chciałem wypierdolić w mordę. Czy wyście nie zauważyli, że ten Ruch Narodowy się rozpierdolił, czy nie? Myślicie, że to był, kurwa, przypadek?”

Paweł Kukiz (1963) polski muzyk rockowy, polityk i aktor

Źródło: Paweł Kukiz fiu fiu..... https://www.youtube.com/watch?v=g6xeuQ9Mqy4, youtube. com, 21 kwietnia 2016.

O myślach , O myśleniu

„Marsz Niepodległości wbrew wszystkiemu, co się mówi, i wbrew wszystkim politycznym interpretacjom w pierwszej kolejności miał być i jest wielką manifestacją patriotyczną. Oczywiście za inicjatywą jego organizacji stały środowiska neoendeckie takie jak Młodzież Wszechpolska i ONR, ale otworzyły się one na inne środowiska prawicowe i konserwatywne. Nie chodzi w nim jedynie o promowanie idei narodowych. Mimo że kończył się pod pomnikiem Romana Dmowskiego, nie chodziło nawet o jakieś nachalne wyeksponowanie jego postaci kosztem innego z ojców polskiej niepodległości Józefa Piłsudskiego, koło którego pomnika zresztą też marsz przeszedł. Chodziło głównie o uczczenie Święta Niepodległości w sposób żywy, niezależnie od rządowych inicjatyw i przemówień. Chodziło o pokazanie, że można być dumnym z bycia Polakiem, z naszej tradycji, z naszych barw narodowych.”

Krzysztof Bosak (1982) polski polityk

Źródło: Bosak: Prędzej czy później zmiana pokoleniowa nadejdzie http://www.fronda.pl/a/bosak-predzej-czy-pozniej-zmiana-pokoleniowa-nadejdzie,16130.html, fronda.pl, 27 listopada 2011.

O młodzieży , O zmianach

„Pijcie zdrowie kościotrupów,
Weselne ognie zatlijcie,
A w koło ognistych słupów
Śpiewajcie, tańczcie i pijcie!”

Gustaw Ehrenberg (1818–1895) poeta i działacz społeczny

Źródło: Tańce zapustne, z tomu Dźwięki minionych lat, Paryż 1848, s. 43

O zdrowiu , O piciu , O śpiewie

„Jaki ten Wałbrzych jest ładny. Szczególnie tutaj, koło rynku. Niektóre kamieniczki są takie brudne i szare, a jednak śliczne. Jakby zaczarowane. I uliczki takie wąskie i takie strome. (…) I tyle tutaj różnych sklepów. I ludzie tyle, a każdy idzie w swoją stronę (…).”

Tomasz Tryzna (1948)

Panna Nikt
Źródło: s. 100

O ludziach

„(…) proszę pomyśleć niekiedy, że na tym podłym świecie jest człowiek, który z radością odda swoje życie, aby zachować koło pani inne życie, o wiele droższe jej niż własne.”

Karol Dickens książka Opowieść o dwóch miastach

Opowieść o dwóch miastach (1859)

O życiu , O zachowaniu , Radość

„No, w raju, jak to w raju,
zielono i wesoło,
obiady, gadu-gadu,
wieczerze i tak w koło.”

Konstanty Ildefons Gałczyński (1905–1953) polski poeta

Kronika olsztyńska (1950)
Źródło: Ballada o trzech wesołych aniołach

O aniołach

„Z jednej strony – Brytyjczycy importują niemal 50 milionów węgla, przy zużyciu rocznym na poziomie 64 mln ton, choć ich własne pokłady obliczane są na 3,2 miliarda. Z drugiej, likwidacja kopalń nie tylko pozbawiła środków do życia dziesiątki tysięcy ludzi, nie tylko zamordowała całą kulturę górniczej working-class, gdzie z 230 tysięcy górników zostało koło 6 tysięcy, nie tylko stworzyła miasta-widma, wypełnione bezrobotnymi w trzecim pokoleniu – ale także stała się zaczątkiem tego, co dziś wielbiciele pani Thatcher uważają za największą brytyjską bolączkę: wielkiej zależności od socjalu. W ciągu dekady jej rządów – które poza walką z górnikami, oznaczały generalną dezindustrializację – zwalniani masowo uciekali na rentę, toteż liczba Brytów niezdolnych do pracy z powodu choroby wzrosła z 770 tysięcy do 1,6 miliona. I to mimo, iż w szczycie rządów Thatcher bezrobocie wynosiło 12 procent – ponad dwa razy więcej, niż kiedy obejmowała władzę. W dniach po śmierci „Żelaznej Damy” najpopularniejszą piosenką w brytyjskim internecie była „Ding-dong, the witch is dead” („Dzyń dzyń, wiedźma nie żyje”). Inaczej mówiąc pytanie o to, czy jakiś polityk będzie dla Polski „prawdziwą Thatcher” to trochę jakby zapytać, czy daje nadzieję na bycie prawdziwą epidemią syfilisu.”

Margaret Thatcher (1925–2013) premier Wielkiej Brytanii

Autorka: Agnieszka Wołk-Łaniewska, Thatcher lepsza niż prawdziwa, strajk.eu, 14 stycznia 2015 http://strajk.eu/index.php?article=580

O śmierci , O ludziach , O chorobach , O walce

„Mama to miękkie ręce, Mama to melodyjny głos, to chuchanie na uderzone miejsce. Mama to samo dobro i sama przyjemność, coś, co dobrze jest mieć w każdej chwili życia koło siebie, dookoła siebie, gdzieś na horyzoncie. A jednak równocześnie Mama to szereg praw, niezłomnych „pójściów spać”, okropnych „proszę to włożyć”, Mama to szorowanie ostrym ręcznikiem, to godziny odmierzone, żywot przyjemny, życzliwy, słoneczny, ale bez niespodzianek i zanadto świątobliwy.”

Melchior Wańkowicz (1892–1974) polski publicysta i pisarz

Źródło: Ziele na kraterze, wyd. PWN, 1993, s. 21.

O przyjemności

„Jadą. Cały peleton, kierownica koło kierownicy, pedał koło pedała.”

Bohdan Tomaszewski (1921–2015) polski dziennikarz sportowy

Wpadki komentatorskie
Źródło: „Przegląd” nr 3, 21 stycznia 2002

„Nie traktujemy naszego wspólnego grania jako „projektu”! Nagrywamy płyty, gramy koncerty i nie zamierzamy prędko odpuścić! Wychodząc na scenę czujemy się zespołem z krwi i kości! Co zaś tyczy nagrań to może gościnnie ktoś będzie przechodził koło studia, wpadnie na piwo i coś od siebie dorzuci podczas nagrań, jak było za pierwszym razem ale to wszystko. Tego się nie planuje, to wychodzi spontanicznie podczas pracy.”

Piotr Wtulich (1973)

Źródło: Wywiad, 21 stycznia 2009 http://www.rockz.pl/wywiady/246-wywiad-z-kayem-z-black-river

O piwie , O studiach

„W 1981 roku na posiedzeniu Komisji Krajowej Solidarności w Gdańsku Jacek Kuroń przyprowadził nową grupę doradców. Opowiadał to prof. Wiesław Chrzanowski, współtwórca statutu związku. Usiadł koło niego starszy pan, który wydał się Chrzanowskiemu znajomy, jednak skojarzenia wydawały się niemożliwe. Gdy Jacek Kuroń przedstawił ekspertów okazało się, że to Wiktor Herer… nowy specjalista od rolnictwa. Tu profesor Chrzanowski nie wytrzymał. Wstał i powiedział, że „przecież ten człowiek to jest ubek, który nas przesłuchiwał”. Kuroń na to odpowiedział: „jak wam się nie podoba, to możecie wyjść”. Podczas przesłuchania Herer powiedział Chrzanowskiemu, że jego i jego kolegów chce nie tylko unicestwić fizycznie ale i pohańbić w oczach społeczeństwa, zohydzić moralnie. To był ten symbol zmian, nowej Polski, która miała przyjść wraz z „Solidarnością”, a która była tą dawną Polską stalinowską. Ci ludzie nie zniknęli, byli dalej, tylko na nowych miejscach.”

Leszek Żebrowski (1955) polski historyk, ekonomista i publicysta

Źródło: Ostatnie wielkie powstanie narodowe, blogpress. pl, 13 lipca 2013 http://www.blogpress.pl/node/17106

O ludziach

„(…) gdy Niemcy dowiedzieli się, że jakiś ich rodak występuje tutaj w serialu, mocno się dziwili, że w Polsce w ogóle są seriale! Najwyraźniej myśleli, że w telewizji są wiadomości – od 8.00 do 8.15–po czym na ekranie widać biały śnieg… Kiedyś krążyły też dowcipy o reklamie w biurze podróży: „Przyjedź do Polski, twój samochód już tam na ciebie czeka!”. I, niestety, taki obraz Polski w Niemczech przeważa. Po prostu wielka ignorancja. Chociaż ja, przed wyjazdem, raczej nie miałem uprzedzeń. Pewnie dlatego, że wcześniej, we Włoszech, spotkałem na campingu koło Florencji grupę studentów historii sztuki z Krakowa. I zobaczyłem, że Polacy mogą mówić po angielsku – o wiele lepiej, niż ja – a dziewczyny mają piękniejsze od Włoszek! Poza tym ja bardzo lubię kraje, które są mało znane. Tam ciągle jeszcze kryje się jakaś tajemnica.”

Steffen Möller (1969) niemiecki artysta kabaretowy

Źródło: Steffen Möller – M jak Möller http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/815/Steffen-Moller-M-jak-Moller.html

O tajemnicy , O samochodach , O historii , O dziewczynach

„DRACO, to jest Smok, to ma singulare o sobie: Koło Jordanu rzeki tak wielki się znajdował niegdy, że całe staje sobą zasłonił, jeźdźca z koniem w swoim pysku pomieścił; łuska z niego była tak wielka, jak tarcze. Przy rzece Bragadus, czyli Brugada, w Afryce koło Utyki w morze wpadającej, tak wielki smok się wylągł, że Attilius Regulus z całym się wojskiem z nim potykał, pociskami, strzałami, kuszami położył bestię; skóra z niej do Rzymu posłana na stóp 120 duża. Gellius libr.6. cap. 3. Może Smoka ugłaskać, że nic człekowi szkodzić nie będzie. Tiberius Cesarz tego doznał przez experiencję, gdy mu z rąk własnych dawał pożywienie. Ale go potym znaleziono od mrówek zjedzonego cum proginosi, że też i ten Cesarz od pospólstwa będzie zgubiony. Tranquillus.
SMOK jest także z Wężów rodzaju; gdy Wąż w miejscu ukrytym, wygodnym przez długość lat, do wielkiego przyjdzie wzrostu, nawet i skrzydła mający, nie z piór morę Ptaków, ale z błonek i skóry jak nietoperz. Natale solum daje mu Pliniusz Murzyńską Ziemię. Ex mente Kirchera rodzą się SMOCY jako i inne Monstra z pomieszania nasienia circa coitum. Gdzie Orłów i Sępów wiele, tam mało tych strasznych bestii, Teste Kirchero.”

Benedykt Chmielowski książka Nowe Ateny

DRACO u Greków nazwany od widzenia bystrego i czujnego.
Nowe Ateny

O ptakach , O morzu , Koń

„Koło fortuny może się odwrócić, mimo to należy pozostać tym, kim się jest. Bez względu na okoliczności zawsze trzeba być sobą.”

Danielle Steel (1947) pisarka amerykańska

Bungalow numer 2 (2008)

„Jeśli przyjąć, że ten wóz zwany Polską ugrzązł w błocie, to Cimoszewicz chce go cofnąć. Ja – przepchnąć do przodu, a Lech Kaczyński – dokładnie zbadać, czy winny jest woźnica, konie czy może pękło koło.”

Donald Tusk (1957) polski polityk

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 18 lipca 2005

O koniach

„Nieznajomy zaczął pojawiać się w każdy boży dzień. Przychodził koło czwartej, kilka minut po otwarciu, i wychodził ostatni, około północy. Wraz z nim do lokalu wdzierała się jakaś niezdrowa woń – pleśni i beznadziei. Niski sufit nie wyglądał już przytulnie, lecz przytłaczająco.”

Alek Popow (1966)

Droga do Syrakuz. Opowiadania niesamowite, Stały klient

„(…) jeńcy wojenni tańczyli razem ze zwycięzcami, po czym (…) obracano ich w koło, kierując w buchający ogień, i ciskano na rozżarzone węgle, półprzytomnych wyciągano i wyrywano bijące jeszcze serca, by ofiarować je bogom.”

Victor Wolfgang von Hagen (1908–1985)

Dawne królestwa słońca w obu Amerykach

O Bogu , Serce

„Materializacją okrężnego ruchu dłoni jest koło. (…) Wiersz pisma przekształca się w taśmę. Nie jest już śladem odciśniętym na papierze, ale samym papierem wyciętym w kształt wstęgi.”

Bernard Lagneau (1937) plastyk francuski

„Nieszczęściem Telimena siedziała śród dróżki;
Mrówki, znęcone blaskiem bieluchnej pończoszki,
Wbiegły, gęsto zaczęły łaskotać i kąsać,
Telimena musiała uciekać, otrząsać,
Na koniec na murawie siąść i owad łowić.
Nie mógł jej swej pomocy Tadeusz odmówić.
Oczyszczając sukienkę, aż do nóg się zniżył,
Usta trafem ku skroniom Telimeny zbliżył… (…)
„A mnie tu mrówki gryzą”. „Gdzie?” „Koło kolana”.
Tadeusz ręką sięgnął – już mrówka złapana.
„Czy jeszcze?” „Pan się pyta a mrówki zuchwałe
Coraz to wyżej idą!” Za pończoszki białe
Sięgać musiał tym razem bohater szczęśliwy,
Że jednak krew nie woda, majtki nie pokrzywy,
Tadeusz sięgnął wyżej, gdzie w cieniu ukryte
Rosną wstydliwe włosy w pierścienie spowite.
Telimena syknąwszy padła na murawę.
Tadeusz porzuciwszy na mrówki obławę,
Otoczył ją ramieniem, ku sobie przycisnął,
Ogień tajemnych pragnień w oczach jego błysnął,
Ustami ust jej szukał – znalazłszy, w zapale
Rozpalonymi wargi miażdżył je zuchwale.
Telimena na razie, śmiałością zdumiona,
Odepchnąć zaraz chciała młodzieńca ramiona,
Sił jednak i oddechu w piersiach jej nie stało:
Dreszcz rozkoszy znienacka objął całe ciało,
Ubezwładnił jej członki, rzucił krew do twarzy.
A widząc, że Tadeusz na wszystko się waży,
Uległa. Lecz, że wiele doświadczenia miała:
„Ach! jeszcze kto zobaczy””

Antoni Orłowski (1869–1921)

z cicha wyszeptała.
Źródło: Mrówki – Spotkanie się pana Tadeusza z Telimeną w Świątyni Dumania i zgoda ułatwiona za pośrednictwem mrówek

O nieszczęściu , O wodzie , O pomocy

„W sztabie AK poza jednym oficerem, pułkownikiem Bokszczaninem, wszyscy byli za powstaniem. Podobnie w KRM i RJN ludzie, reprezentujący różne kierunki polityczne i różne doświadczenia życiowe, w tej właśnie sprawie byli ze sobą zgodni. A nie byli to ludzie młodzi i niedoświadczeni. Pużak i Jankowski przekroczyli już sześćdziesiątkę, inni oscylowali koło pięćdziesiątki. Wychowani byli w twardej szkole życia, większość z nich przeżyła niejedną klęskę, od klęski rewolucji 1905 r., po klęskę wrześniową 1939 r. A jednak zaakceptowali to powstanie, w którym narażali bezpośrednio własne życie i życie swych rodzin. Czy była to naprawdę beztroska i zaślepienie, czy też raczej bardzo trudna, ale ich zdaniem konieczna decyzja, podejmowana w poczuciu dramatyzmu powstałej sytuacji?”

Tomasz Strzembosz (1930–2004) polski historyk

Refleksje o Polsce i Podziemiu 1939–1945
Źródło: s. 113–114

O życiu , O ludziach , O decyzjach

„Bardziej niż powrót IV RP zagraża Polsce błędne koło – konflikt wolnorynkowego spektaklu a’la Palikot z wawelsko-smoleńską polityką śmierci. Nie ma tu miejsca na realną debatę o naszym miejscu w Europie, o stosunkach z Rosją, o państwie opiekuńczym, prawach kobiet, o innej, niż konserwatywna, modernizacji. Jeśli Platformę jawnie wesprą dziś środowiska, które uważają się za „zaangażowane” – dawni dysydenci, intelektualiści, autorytety – z kołowrotu PO-PiS nie wyjdziemy przez lata a widmo kaczyzmu nie przestanie krążyć. Starsi bracia w inteligenckiej wierze, apeluję, nie idźcie tą drogą!”

Michał Sutowski (1985)

Źródło: Kaczyński jak czarna Wołga, krytykapolityczna. pl, 29 kwietnia 2010 http://www.krytykapolityczna.pl/Michal-Sutowski/Kaczynski-jak-czarna-Wolga/menu-id-295.html

O śmierci , O kobietach , O wierze

„Czy koła są piękne? Można udowodnić wiele teorii na ich temat, wiele ich cech jest interesujących, ale żeby koło miało być piękne? Jest nudne, wszędzie takie samo; podobnie linia prosta. Coś, co jest takie samo w każdym miejscu, nie wydaje się atrakcyjne.”

Benoît Mandelbrot (1924–2010) francuski matematyk (ur. w Polsce)

Źródło: Pan od fraktali, „Wiedza i Życie” nr 7/2010, s. 60.

O życiu , O wiedzę

„Baby przypominała koło: składała się z samych krągłości, a kiedy szła, wyglądała, jakby się toczyła; na kilku grubych palcach pozostały jej zielone ślady po tanich pierścionkach, zęby miała czarne jak pniaki spalonych drzew, a gdy się śmiałą, słyszano ją na morzu – tak przynajmniej twierdzili marynarze.”

Truman Capote (1924–1984) pisarz amerykański

Dom z kwiatów

„W okresie walk o Braniewo siedział bezpiecznie w swej willi na mierzei, willi okolonej minami, zasiekami z drutu kolczastego, pilnowanej przez specjalną grupę esesmanów. Potem, gdy widmo klęski było już widoczne, uciekł specjalnym statkiem do Rzeszy. Latem w czterdziestym piątym roku w małej miejscowości Hasenmoor koło Hamburga pojawił się starszy pan w okularach. Niski, krępy, elegancki. Wynajął mały domek, podając się za Rolfa Bergera, byłego majora wermachtu. Wkrótce do pana Bergera przyjechała jego żona, a pan Berger, który do tej pory był trochę odludkiem, zaczął odzyskiwać humor i nawet coraz częściej bywał w miejscowej knajpce, popijając piwo. Minęło pięć lat. Pan Berger tak się już zżył z miejscowymi ludźmi, że nawet pojawił się na zebraniu Niemców, którzy uciekli z byłych Prus Wschodnich, gdyż – jak opowiadał o sobie – także stamtąd pochodził i stracił tam niewielki mająteczek. „To przecież jest Erich Koch. Przeklęty Erich Koch!” – krzyknął ktoś widząc pana Bergera. Nie zdążył uciec. Aresztowano go, a dziewiątego marca tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego roku stanął przed polskim sądem w Warszawie (…).”

Erich Koch (1896–1986) wysoki funkcjonariusz hitlerowski, zbrodniarz wojenny

O piwie

„Wsiadanie. Więc tak: trzeba kliknąć pilotem, podjechać z lewej strony, otworzyć drzwi, przesunąć się trochę do przodu i pchnąć je, a potem, ostrożnie manewrując, stanąć wózkiem tuż przy progu, uważając (…), by nie porysować lakieru. Następnie należy złapać drzwi lewą ręką, przytrzymać je, a prawą chwycić kolumnę kierownicy.
Podciągam się teraz na rękach, przekręcając tułów w lewo i opadam na siedzenie. Bezwładne nogi układam rękami pod kierownicą, przy bezużytecznych pedałach (…). Przechylam się w lewo, odczepiam prawe koło wózka i kładę je, wyginając się do tyłu, za przednie siedzenie – sąsiada kierowcy. Przekręcam wózek, aby jego lewe koło znalazło się w moim zasięgu. Zwalniam lewe koło, przytrzymując wózek, by łagodnie osunął się na trotuar, a nie grzmotnął na ziemię. To koło stawiam za prawym, również tylnym siedzeniem (…). Przechylam się następnie i dźwigam korpus wózka, już bez kół, który wygląda jak człowiek bez nóg lub jak kurczak u rzeźnika, czyli „korpus” w taniej wersji pozbawionej skrzydełek i udek.”

Ryszard Lenc (1955)

Źródło: Samochód, „Sekrety ŻAR-u” 2006, nr 3

O samochodach

„Miałem propozycję przejścia do klubu Sojuszu, ale wybrałem koło Demokratów, które często głosuje inaczej niż SLD. Nasze drogi się rozeszły, nowego LiD nie będzie.”

Jan Widacki (1948) polski prawnik i dyplomata

Źródło: Widacki: Śmierć Pyjasa to był wypadek, dziennik.pl, 19 lipca 2008 http://wiadomosci.dziennik.pl/opinie/artykuly/78436,widacki-smierc-pyjasa-to-byl-wypadek.html

O śmierci

„Piąte koło u wozu – koło zapasowe.”

Jan Czarny (1918–1985)

„Mieszkanie jego [Wyspiańskiego] było bardzo oryginalne. Mieściło się w domu zamieszkanym przeważnie przez bardzo biedną ludność. Pracownię stanowił duży pokój, oświetlony kilku oknami, pomalowany na kolor ciemnobłękitny. Później wstawił Wyspiański do tego pokoju niektóre meble zrobione dla teatru podczas przedstawienia Bolesława Śmiałego. Duży, czerwono obity fotel stał koło długiego stołu. Na jednej ze ścian był rozpięty jego cudowny obraz pastelami malowany, niestety bardzo podniszczony, przedstawiający „Sezam”.(…) Dalsze pokoje były fantastycznie pomalowane, jeden koloru cytrynowego, drugi o dosyć zjadliwym różowym tonie. Kiedy się przechodziło z tych kolorowych pokoi do jego pracowni, wzrok gubił się w błękitnej atmosferze.”

Michał Marian Siedlecki (1873–1940) polski zoolog

w radiu.

O pokoju , O kolorach , O domu , O zamieszkaniu

„Otrzymujemy następujące pismo:
Do Redakcyi dziennika „Czas.”
Villa Broelberg pod Zurychem d. 31 lipca.
Bardzo błędne wiadomości, ogłoszone w Czasie, a dotyczące Muzeum narodowego w Rapperswylu zmuszają mnie do następnego sprostowania:
W dniu 6 kwietnia b. r. p Schmidt Ciążyński antykwariusz, przesłał mnie z Londynu akt poświadczony przez świadków, w którym wszystkie swoje zbiory ofiarował Muzeum narodowemu, a w których się pomiędzy innemi znajdowało koło 1500 kamei i gemm, oświadczając jednocześnie chęć służenia ojczystej sprawie, jako jeden z urzędników tego zakładu i pobierania dożywotniej pensyi. Odpowiedziałem dziękczynnie, oznajmiając, że Muzeum przyjmuje te dary i że oczekiwać będę jego zapowiedzianego przybycia do Rapperswylu. Zgodziłem się więc na wszystkie postawione przezeń warunki.
Tymczasem 26 kwietnia i 19 maja, p. Schmidt spełniając swoje przyrzeczenie, wysłał paki z niektóremi darami, na które rewers został mu posłany. Niepodobna więc mi dzisiaj przypuscić, aby dary ofiarowane Muzeum narodowemu w Rapperswylu mogły być później powtórnie ofiarowane Muzeum krakowskiemu. (…)
Władysław Plater.”

Konstanty Schmidt-Ciążyński (1818–1889) polski kolekcjoner dzieł sztuki

O Konstantym Schmidcie-Ciążyńskim
Źródło: „Czas” nr 175, 4 sierpnia 1883, s. 2, Małopolska Biblioteka Cyfrowa http://mbc.malopolska.pl/publication/20747

O czasie

„Piątek.(…) Mnie to wpędza w depresję. Miasto zaczyna się trząść już koło osiemnastej, a potem buzuje aż do nocy, pełne przekrzykiwań, pisków, głupich śmiechów, łamiących się obcasów, brzęku butelek, strzelających korków szampana, koki zasysanej z desek klozetowych i naciąganych na członki prezerwatyw… Przerabianie przez cały tydzień swojego jedynego, niepowtarzalnego, nieubłaganie mijającego życia na pieniądze musi skończyć się głupawką, zwierzęcym wrzaskiem " mam prawo do odrobiny wolności!!!". Nawet jeśli ta hektyczna, hurtem realizowana wolność, która musi wystarczyć na cały kolejny tydzień, oznacza prawo do swobodnego robienia z siebie palanta, darcia śluzówki genitaliów na strzępy i do spania potem z głową w sraczu.”

Dorota Masłowska (1983) polska pisarka i poetka

Kochanie, zabiłam nasze koty

O śmiechu , O wolności , O pieniądzach

„Istnieje od bardzo dawna ogromna sekta idiotów, którzy przeciwstawiają zmysłowość inteligencji. Powstaje błędne koło: odmawiają sobie rozkoszy, żeby poprawić swoje zdolności intelektualne, co w efekcie prowadzi do ich zubożenia. Stają się coraz głupsi, co z kolei utwierdza ich w przekonaniu, że są błyskotliwi - nic bowiem bardziej niż głupota nie daje poczucia, że jest się inteligentnym.”

Amélie Nothomb The Character of Rain

Métaphysique des tubes

O inteligencji , O głupocie

„Kiedy zapytałam mojego przyjaciela jakie miejsce do zamieszkania uważa za najlepsze, odpowiedział: "Nigdzie, koło gdziebądzia.”

Frances Mayes (1940)

O zamieszkaniu

„Muzyka rockowa wchodzi lub wejdzie w zupełnie nową fazę. Postawiłbym na muzykę wyszukaną, ostatnie dziesięć lat zdominowała muzyka typu post-Seattle, post-Nirvana, powołując w efekcie zupełnie nowy rodzaj muzyki metalowej. Ale nastąpiło zmęczenie, ludzie zaczynają szukać dźwięków bardziej wyszukanych, bardziej intelektualnych, znowu zaczyna się słuchać mózgiem. I najwyższy czas, ostatnie koło muzyka zataczała bardzo długo.”

Steven Wilson (1967) brytyjski muzyk rockowy (Porcupine Tree)

z wywiadu dla Radiowej Trójki – 12 grudnia 2002.
Źródło: Piotr Kaczkowski, 42 rozmowy, Prószyński i S-ka, Warszawa 2004, ISBN 83-7337-709-3, s. 185–186.

O ludziach , O muzyce , O czasie

„Na ziemi dobrzyńskiej czas zatoczył niezwykłe koło: od Siewnej w Skępem – do Bolesnej w Oborach.”

Mirosław Krajewski (1946) polski historyk i polityk

Myśli własne
Źródło: Myśli własne http://krajewskim.pl/index.php?option=com_content&view=article&id=70&Itemid=66

O czasie

„Żegnamy człowieka, który jest jak ogień, który z ciemności wydobywa kształt rzeczy, w ciemnościach jakby nieobecnych, niedostrzegalnych. Ogień budzi strach, śmierć budzi strach. Żegnamy człowieka, który będzie nam towarzyszył. Koło takich wydarzeń nie da się przejść z zamkniętymi oczyma, zatkanymi uszami.”

Adam Boniecki (1934) polski duchowny katolicki, publicysta

wypowiedź podczas pogrzebu Piotra Szczęsnego
Źródło: Ks. Adam Boniecki: Piotr był jak krzyk, który rozdziera ciszę. Widział ostrzej, wiedział, że musi ostrzec https://oko.press/ks-adam-boniecki-piotr-byl-krzyk-ktory-rozdziera-cisze-widzial-ostrzej-wiedzial-ze-musi-ostrzec/, oko.press, 14 listopada 2017.

O strachu , O śmierci

„Pojechałem, załadowany do auta z czterema gestapowcami i strażnikiem. We Lwowie, po całym dniu ładowania blachy, pozostałem w aucie pod strażą jednego zbira, reszta poszła się zabawić. Siedziałem parę godzin bezmyślnie i bez ruchu. Przypadkiem zauważyłem, że moja straż zasnęła i że chrapie. Odruchowo, bez chwili zastanowienia zsunąłem się z auta; zbir spał. Stanąłem na chodniku, udawałem jeszcze chwilę, że grzebię coś koło blachy, powoli wysunąłem się, na ulicy Legionów był duży ruch. Nasunąłem czapkę głębiej, na ulicach było zaciemnienie, nikt mnie nie widział. Pamiętałem, gdzie mieszkała Polka, moja gospodyni, poszedłem do niej. Ukryła mnie.”

Rudolf Reder (1881–1968) polski przedsiębiorca

o okolicznościach swojej ucieczki.
Bełżec
Źródło: s. 67.

„Gdy przyszłe roczniki Wyższej Szkoły Wojennej Polski dla studiów taktycznych wyjeżdżać będą na pole bitwy nad Bzurą niech nie przeoczą, że formy działań wojennych ulegają zmianom i zależą od techniki uzbrojenia, ale że prawa wojny pozostają niezmienne. Spośród wielu tych praw najbardziej zasadnicza jest tak prosta, a tak trudna do zrealizowania prawda, że nie ma zwycięstwa bez bitwy. A przechodząc koło grobów poległych nad Bzurą żołnierzy polskich, niech ci, którzy kształcą się na przyszłych dowódców, wspomną, że leżą tu żołnierze, którzy starali się wykonać niewykonalny wówczas obowiązek obrony Polski.”

Tadeusz Kutrzeba (1886–1947) generał polski

o bitwie nad Bzurą.
Źródło: Bitwa nad Bzurą – największa batalia kampanii wrześniowej http://nowahistoria.interia.pl/polska-walczaca/news-bitwa-nad-bzura-najwieksza-batalia-kampanii-wrzesniowej,nId,1497184, interia.pl, 9 września 2014.

O wojnie , O prawdzie

„W bożnicy było rojno jak w ulu. Ciężka woń gorejących świec, ludzki pot, zapach czarnej tabaki. Na stopniach przy wejściu siedzieli żebracy – starcy o czerwonych powiekach, ślepcy z bielmami, kulawi ze szczudłami lub bez szczudeł. Tuż koło drzwi, przy długim stole, szykowali się do modlitwy rzemieślnicy, krawcy i szewcy, tragarze nieuczeni, niepiśmienni – siedzieli barczyści lub chuderlawi, czysto wymyci, wspierając się ciężko na dębowych deskach stołu i zaglądając do modlitewnych książek, których nie potrafili czytać. Na podwyższeniu i przed ołtarzem, wzdłuż wschodniej ściany, siedzieli prominenci – ludzie bogaci lub mądrzy i uczeni, poważani i znani. Ojciec usadowił się w jednej ze środkowych ławek, nie zanadto na przedzie i nie zanadto w tyle. Trzymałem się poły jego kapoty i patrzyłem w sufit, na gwiazdy ze złoconego drzewa migające na firmamencie, który niegdyś był lakierowany i błękitny, a teraz okopcony i szary jak niebo przed słotą. Lwy skrzydlate nad ołtarzem poruszały potężnymi łbami i otwierały paszcze, ale nie słyszałem ich ryku. Gwar zagłuszał poszczególne dźwięki, słychać było tylko ten gwar, tonęły w nim pienia sześcioskrzydłych serafinów, wycie wichru pustynnego, modły starców i szlochanie kobiet, ukrytych za firankami na małej galeryjce. Zapach tabaki zatykał oddech, ludzie kichali i wycierali nosy, a za oknami zapadał zmierzch, szkiełka witraży mieniły się w świetle świec i w blasku dużego elektrycznego żyrandola.”

Kalman Segal (1917–1980) pisarz i poeta polski narodowości żydowskiej

Źródło: Raz w roku przebaczać, w: Przygoda w miasteczku, Iskry, Warszawa 1965, s. 23–24.

O kobietach , O ludziach , O książkach , O czytaniu

„Poradziłem już nawet kilkorgu z tych mędrców od ośmiogodzinnego dnia pracy, by najlepiej zaczynali pracę od razu wieczorem, koło dziesiątej, wtedy mogliby iść do domu nawet już rano i dotarliby tam może jeszcze przed pobudką.”

Timur Vermes (1967)

On wrócił
Źródło: s. 100.

O domu

Cytaty na temat koło strona 2

Cytaty na temat koło
strona 2