Cytaty na temat zranienie

„– „Niebo nie zna wściekłości, jak miłość zamieniona w nienawiść, ani piekło takiej furii, jak zraniona kobieta”.
Spojrzałam na niego zdziwiona.
– Mówisz na podstawie własnego doświadczenia? W świetle księżyca zobaczyłam, że uśmiecha się lekko.
– Cytuję Williama Congreve’a.
– Och.
– Zastanawiałam się przez chwilę.
– Ale, wiesz, czasami zraniona kobieta ma powody, żeby się wściekać.
– Mówisz na podstawie własnego doświadczenia?”

„Zraniona godność ludzka kryje w sobie zarodek śmierci.”

„Zranioną miłość leczyć inną – zwodniczy to lek; chcąc zapomnieć, bardziej pamiętasz.”

„Ameryka jest jak wielki, rozwścieczony szczeniak, który może bardzo zranić.”

„Czy naprawdę pytasz jaki powód skłaniał Pitagorasa do niejedzenia mięsa? Zastanawiam się raczej przez jaki przypadek oraz w jakim stanie świadomości musiał być pierwszy człowiek, który swoimi ustami posmakował rozlanej krwi i wbił swoje zęby w mięso nieżywego stworzenia, zastawił stoły martwymi, cuchnącymi ciałami i miał czelność nazwać jedzeniem i pożywieniem części, które jeszcze chwilę wcześniej krzyczały i płakały, poruszały się i żyły. Jak oczy mogły znieść widok rzezi, gdy podrzynane były gardła i zdzierana skóra, a kończyny odrywano od kończyn. Jak jego nos wytrzymać mógł ten zapach? Jak to się stało, że nieczystości nie odebrały mu smaku, gdy ten miał kontakt z ranami, wysysając ich soki oraz serum ze śmiertelnych ran? I z pewnością nie są to lwy czy wilki, które zjadamy w odruchu samoobrony – wręcz przeciwnie – ignorujemy to i zarzynamy niewinne, oswojone istoty, które nie posiadają żądeł ani kłów, którymi mogłyby nas zranić. Z powodu kawałka mięsa pozbawiamy ich słońca, światła, całej życiowej ewolucji, do której mają prawo poprzez narodziny oraz życie.”

„Potrzebuj tego, kogo kochasz i kochaj tego, kogo potrzebujesz, potrzebuj tego, kogo kochasz i kochaj tego którego zraniłeś”

„Modlę się za brata, który mnie zranił, a któremu szczerze przebaczyłem.”

„Uniżoność polega na niemożności zranienia kogoś.”

„To [koncerty] wymazuje wszystko, czego w sobie nie cierpię. Nic nie może mnie zranić. Czuję się całkowicie niepokonany. Czuję, że każdy na scenie jest niepokonany, że jesteśmy w stanie zrobić wszystko. Nic nas nie zatrzymuje.”

„Był to Weltschmerz – ów ból życia, co unosi się w duszy jak gaz i nasyca ja rozpaczą, tak że szukamy zdarzenia, które nas mogło zranić, i nie możemy znaleźć żadnego.”

„Cierpliwość czyni z krzywdami podobnie, jak czynią szaty z zimnem; jeśli pomnożysz szat liczbę wedle siły zimna, to zimno nie zdoła Ci szkodzić; tak samo przeciw wielkim krzywdom, wzmóż cierpliwość, a krzywdy nie zdołają zranić twego ducha.”

„Spotkałam każdy rodzaj ludzi. Ludzi, którzy kochają tego samego Boga co ja. Ludzi, którzy go nienawidzą. Ludzi, którzy go nie rozumieją. Ludzi, którzy nie chcą go rozumieć. Ludzi, którzy są na niego wściekli, są smutni z jego powodu, zranieni przez kogoś kto w niego wierzy. I wiecie co sobie uświadomiłam na temat tych wszystkich różnych ludzi? Że szalenie kocham ich wszystkich.”

„Miłość jest jak piękny ptak, którego chciałoby się złapać – nie wolno go jednak przy tym zranić.”

„Podstawowa zmiana w życiu osobistym to rozstanie z Wojtkiem, moim mężem. Poczułam, że nie jestem w życiu na swoim miejscu i postanowiłam to zmienić po ośmiu latach związku. Miałam 18 lat, kiedy przyjechałam do Warszawy. Nie znałam nikogo. Wojtek od razu stał się moim domem, życiem, rodziną. Byliśmy ze sobą non stop, razem i w domu, i w pracy, bez wytchnienia. Kiedyś nasz kolega powiedział, że ludzie powinni być różni w związkach, ale nie za bardzo. Różnice, które przez lata pojawiły się między nami, przestały być budujące, rodziły konflikty. Teraz, kiedy o tym myślę, potrafiłabym wyznaczyć te najważniejsze punkty i naszkicować taką mleczną drogę, która nas we dwoje doprowadziła do tego rozstania. Najtrudniejsze jest to, że nikt nie był winny.(…) Wierna dewizie taty, że trzeba samemu sobie w życiu radzić, nie chciałam pomocy innych. Kobiecą słabość, kruchość uważałam za coś niefajnego, gorszego. Teraz mam 30 lat i wiem, że w związku potrzebna jest równowaga pomiędzy siłą mężczyzny a delikatnością kobiety. Nie wstydzę się już myśleć, że kobieta ma prawo być bezradna, powiedzieć: „Nie wiem, nie potrafię, pomóż mi”. Kiedyś, jak podejmowałam trudną decyzję, zawsze wybierałam opcję gorszą dla siebie, żeby tej drugiej strony nie zranić. Dziś mówię na głos, co jest dla mnie dobre, a co złe, tego nie chcę, na to się nie zgadzam, bo mi szkodzi. To wielka ulga przyznać wreszcie, nawet na takim podstawowym poziomie, że lubię tulipany, a nie róże, że wolę kawę bezkofeinową, a nie latte, niż zastanawiać się, czy jak powiem, że wolę wodę od soku, to kogoś nie urażę.”

„Nigdy nie powinniście chcieć się zranić. Powinniście kochać siebie. Czasem musicie w sobie umrzeć, aby narodzić się na nowo z własnych popiołów, zacząć w siebie wierzyć i siebie kochać, stać się nowym człowiekiem. Myślę, że o tym w dużej mierze będzie nowa płyta. Będzie to jakby opowieść o umieraniu i powracaniu do świata żywych, aby stać się dokładnie takim, jakim chce się stać. My wszyscy stajemy się tacy, jakimi chcemy się stać.”

„Jeśli się rzeczywiście kogoś kocha, nie pragnie się go zranić.”

„Błędy, które popełniłeś i do których nie chcesz wracać za nic,
powracają, by cię znowu zranić”

„Zranienia nosi w sobie każdy z nas. Osoby dotknięte w swej przeszłości złem, wywodzące się z patologicznych środowisk, w których fizyczna i psychiczna przemoc były na porządku dziennym, nie mają trudności z odkryciem osobistej potrzeby wewnętrznego uzdrowienia. Trudniej jest w przypadku tzw. „dobrych rodzin”. Niemniej, doświadczenie codziennego życia pokazuje, że żaden człowiek nie kocha absolutną miłością, a ranić można również w sposób subtelny i nieświadomy, zarówno dla sprawiającego ból jak i osoby krzywdzonej.”

„Nie występuję w roli cierpiętnika. Nie mam jednego wielkiego krzyża. Mam natomiast codzienną porcję krzyżyków, kiedy trzeba podejmować trudne decyzje, które mogą zranić człowieka. Nie mniej realna od nich jest jednak radość, którą mogę dzielić z bliskimi. Czymś zaś najważniejszym jest poczucie sensu tego, co robię. Cieszę się z niego zarówno jako filozof, jak i ksiądz.”

„Dla wielu młodych ludzi wchodzących w bólach w wiek dojrzały, dwudziesty drugi rok życia jest najbardziej niespokojnym okresem. Uprzytamniam sobie teraz, jak bardzo niezadowolony, zbuntowany i udręczony byłem w tym wieku, a zarazem jak odpornym na poważniejsze emocjonalne stresy czyniła mnie moja pisanina, spełniając rolę katharsis dzięki temu, że mogłem rozładowywać na papierze wiele najbardziej dokuczliwych napięć i zgryzot. Moja powieść była, oczywiście, czymś więcej, ale również takim właśnie uniwersalnym pojemnikiem, stąd też chuchałem na nią tak, jakby chodziło o mój własny delikatny organizm. A jednak pozostawałem wrażliwy na zranienie; w pancerzu pojawiały się pęknięcia i zdarzały się takie chwile, kiedy nękały mnie przypływy kierkegaardowskiej bojaźni.”

„Jeżeli chodzi o miłość, to myślę, że każdy człowiek powinien iść przed siebie, zaryzykować to, że można być zranionym, ponieważ miłość to cudowne uczucie.”

„Czasem nas coś boli – powiedział. – Czasem żre nas żal, czasem cierpimy – ot, zwyczajnie. Ale Lilly ma prawdziwy Weltschmerz. Nie należy tego tłumaczyć jako „zmęczenie światem”, bo to nazbyt łagodne określenie jak na jej stan. Weltschmerz to raczej „zranienie światem”, całkiem dosłownie, bo Welt znaczy świat, a Schmerz ściśle rzecz biorąc oznacza ból, prawdziwie fizyczną dolegliwość. Lilly to kliniczny przypadek zranienia światem – z dumą konkludował Frank.”

„(…) mężczyzna stojący pomiędzy dwoma kobietami nie może być dla obu delikatny. Naprawdę każdą z nich może zranić okrutnie.”

„Przeprosiny za chwilową niedyspozycję mózgu były zasadniczym tematem wielu konwersacji: „Oooch…”, „przepraszam”, „mam nadzieję, że nie czujesz się zraniony”, „nie mogę uwierzyć, że mogłem zrobić coś takiego”, „to stało się tak nagle, że nawet nie zdążyłem o tym pomyśleć”, „jestem ubezpieczony na wypadek takich spraw”, „nie potrafię tego sobie wybaczyć”, „nie wiedziałem, że był nabity” i tak dalej i dalej.”

„Ja już nikomu tak nie zaufam, Lepper mnie zranił i nic już nie jest takie samo.”

„Całe prawie zło bierze się stąd, że ktoś nie przestrzegał Dekalogu, że ktoś kogoś zabił, albo zranił, albo oczernił, albo obmówił, albo dał fałszywe świadectwo (…), że ktoś zdradził żonę, porzucił rodzinę, bo mówił, że ma prawo do szczęścia. Nikt nie ma tymczasem prawa do szczęścia na czyimś nieszczęściu.”

„Zaliczyłem skok w bok. I wiecie co? Nie ma gorszego uczucia niż to, że zraniłeś ukochaną osobę”

„Nie będę odnosić ran, dopóki ty mnie nie zranisz. Nie będę mieć w sobie siły, dopóki ty nie staniesz się moją siłą.”

„Wrażliwość ekumeniczna, to wrażliwość na nieranienie siebie nawzajem. Dlaczego metafora „zranienia” tak się dzisiaj rozpowszechniła w psychologii, w świecie mediów? Bo naprawdę jesteśmy poranieni przez rozbite rodziny, lata komunistycznego zakłamania, porozbudzane ludzkie ambicje, brak autorytetów, nienaturalne miejsca zamieszkania (blokowiska!), tempo życia, zimną konkurencję, strach o pracę, nieodpowiedzialnie brane leki. Odkryć to i mieć na tyle wrażliwości, by nie dotykać bolesnych ran, nie zadawać nowego bólu, to wielkie wyzwanie naszych czasów. Jest ono szczególnie ważne, Umiłowani, w dziele ekumenii. Wszyscy jesteśmy poranieni przez naszą przeszłość; wszyscy – zatroskani o niesienie Chrystusa do ludzkich serc wobec tak szybkich postępów konsumpcyjnej sekularyzacji czy – jak pisał Jan Paweł II – „milczącej apostazji” człowieka sytego, który żyje tak, jakby Bóg nie istniał.””

„Rincewind już biegł. To, że nic nie może człowieka zranić, nie jest jeszcze powodem, by się nie bać. Prawdziwy fachowiec zawsze znajdzie powód do strachu.”

„Można dać bardzo dużo i serce zranić, a można bardzo malutko i serce rozradować, jakby skrzydła komuś przypiąć do ramion.”

„Zabraniano nam Słowackiego, Krasińskiego, Mickiewicza. Nie zabroniono nam Chopina. A jednak w Chopinie tkwi wszystko, czego nam wzbraniano: barwne kontusze, pasy złotem lite, posępne czamarki, krakowskie rogatywki, szlacheckich brzęk szabel, naszych kos chłopskich połyski, jęk piersi zranionej, bunt spętanego ducha, krzyże cmentarne, przydrożne wiejskie kościółki, modlitwy serc stroskanych, niewoli ból, wolności żal, tyranów przekleństwo i zwycięstwa radosna pieśń.”

„Nie zranisz mnie już więcej.
Dziś tracisz mnie ostatni raz.
Wracam do domu wcześnie.
Ten raz ostatni.”

„Tylu ludzi już zraniłam,
tylu opuściłam,
jeszcze więcej mnie też zrani,
opuści mnie też, tak.”

„Bo nie chcę cię zranić.”

„Gdyby ci nikt nie powiedział, że nie będąc kochanym, jest się nieszczęśliwym, byłbyś szczęśliwy. Jeszcze jedno złudzenie: że zewnętrzne zdarzenia lub inni ludzie mogą cię zranić. Nie mogą. To ty im dajesz taką władzę nad sobą.”

„Obelgi nie trzeba wcale wykrzyczeć, aby mogła zranić do krwi; przysięgi nie trzeba wyszeptać, aby ktoś w nią uwierzył.”

„Wszyscy boimy się ludzi, którzy mogą nas zranić.”

„Są dwa rodzaje ran – (…). Niektóre się goją, niektóre nie zagoją się nigdy, a człowiek sam sobie wybiera sposób, w jaki chce być zraniony.”

„Ja nie widzę, że nie żyję…
Kiedy nie będę kochać
Nie zdołasz nigdy zranić mnie…”

„jestem już dorosła i wiem, że zranić może mnie każdy człowiek”

„Nie może tak być, że nie staje się wiadomością dnia fakt, iż z wyziębienia umiera starzec zmuszony, by żyć na ulicy, natomiast staje się nią spadek na giełdzie o dwa punkty. To jest wykluczenie. Nie można dłużej tolerować faktu, że wyrzuca się żywność, podczas gdy są ludzie cierpiący głód. To jest nierówność społeczna. Dzisiaj wszystko poddane jest prawom rywalizacji i prawu silniejszego, gdzie możny pożera słabszego. W następstwie tej sytuacji wielkie masy ludności są wykluczone i marginalizowane: bez pracy, bez perspektyw, bez dróg wyjścia. Samego człowieka uważa się za dobro konsumpcyjne, które można użyć, a potem wyrzucić. Daliśmy początek kulturze „odrzucenia”, którą wręcz się promuje. Nie chodzi już tylko o zjawisko wyzysku i ucisku, ale o coś nowego: przez wykluczenie zraniona jest w samej swej istocie przynależność do społeczeństwa, w którym człowiek żyje, ponieważ nie jesteśmy w nim nawet na samym dole, na peryferiach czy pozbawieni władzy, ale poza nim. Wykluczeni nie są „wyzyskiwani”, ale są odrzuceni, są „niepotrzebnymi resztkami””

„Podobnie jak Ty wiodłem podwójne życie, pełne tajemnic, gorące i skryte, także ja przeżyłem cudowne chwile i ekstazy w świecie marzeń, gdzie spotykałem jedynie sprawiedliwość, piękno i słodycz. Czas pracuje dla nas obojga. Na rzecz nadzwyczaj intymnej komunii naszych zranionych dusz.”

„Od zawsze obawiałem się, że mogę zostać zraniony, dlatego starałem się nie dawać nikomu okazji do ranienia. Jeśli nie wyjdziesz sam ze skorupy, jest mniejsza szansa, że wyciągną cię na siłę, prawda? Jeśli nie wspinasz się na góry, raczej nie spadniesz z wysokości (…) Po co szukać następnych gór do zdobycia, skoro nie weszło się jeszcze na tę najważniejszą? „ Może po to, by wiedzieć, że potrafisz w ogóle na nie wchodzić?””

„W dzieciństwie znacznie łatwiej jest nas zranić, gdyż mamy dużo więcej wrażliwych miejsc, a za to żadnego pancerza.”

„Ostro jak krawędź
ostrygi tęsknota za białym wielorybem wżera mu się

w wosk mózgu. I w kość i w skórę. Powtórzy starą
opowieść. W jego drżących mięśniach zbiera się
rozżarzony płyn, w głowie krzyczą mu szalone ptaki
i owady. W wiecznie zranionych oczach odblask oceanu.”

„Śpiew to dla mnie największe wyzwanie. Głos zależy nawet od tego, czy się wyśpisz, i od tego, czy dużo mówisz. Gdy słucham siebie na płycie sprzed ośmiu lat, to jestem zdziwiony, jak bardzo mój głos się zmienił. Kiedyś śpiewałem jak zranione zwierzę, ale na ostatnich kilku płytach zauważyłem znaczną różnicę. W każdym razie mój głos kojarzy się teraz znacznie bardziej ze śpiewaniem.”

„To zabije te dzieci, bo jakimś trafem je zraniły. Ale najpierw będą jeszcze długo cierpieć, bo przez jedną krótką chwilę zdołały sprawić, że To się ich przestraszyło. A zatem chodźcie do mnie, pomyślało, nasłuchując odgłosów towarzyszących ich zbliżaniu się, chodźcie do mnie, dzieci, i zobaczcie, jak ładnie tu wszyscy pływamy. Jak wszyscy tu pływamy.”

„Słysz, Wenus, skargę, co serce mi ściska,
Posłuchaj, jak miłość zraniła mnie,
Lecz jeżeli mi pomożecie,
To miłość znajdzie drogę przecie,
By w sercu mej Pani wzbudzić czulsze
drgnienie.”

„Jeden z magazynów napisał, że miałam operację nosa i podniesienia brwi. Te informacje są zupełnie nieprawdziwe. Nie miałam żadnych operacji. Po tym artykule musiałam się zgłosić do terapeuty. Moje uczucia zostały mocno zranione. Od czasu publikacji tych bzdur co chwilę dzwonię do hipnoterapeuty i bez przerwy płaczę. Próbuję w ten sposób pozbyć się bólu i jakoś sobie poradzić z tą trudną sytuacją. Obecnie jestem już na takim etapie, że to wszystko mnie po prostu śmieszy”

„(…) gdyby każdy zaczął zmieniać świat od siebie, od najmniejszych i najprostszych rzeczy, żylibyśmy w lepszym miejscu. Nie jest to łatwe, tym bardziej że należy mieć w sobie mnóstwo wyczucia i być wrażliwym na pewne sprawy, by kogoś nie zranić.”

„Dziś jest super dzień do kąpania ryb
Jest zalecane by zrobić to jeszcze o świcie
Dopóki woda jest wystarczająco czysta
Bez zużycia mydła
By największym strumieniem wytrzeć oczy,
No nie i są płetwy – żeby się nie zranić
Dopóki jest woda i dopóki się jest sennym.”

„Proch pozostaje prochem, czy się go użyje do zranienia człowieka, czy do leczenia jego ran.”

„Zrobiłem samochodem dwa i pół miliona kilometrów, nikogo nawet nie zraniwszy! Kiedy jeździłem (…), pilnowałem, żeby [kierowcy] zawsze utrzymywali prędkość, przy której będą w stanie zatrzymać samochód w zasięgu widoczności. Jeśli jeden z moich kierowców przejedzie dziecko i będzie powoływał się na to, że trąbił, powiem: co pan! Dziecko nie myśli, pan ma myśleć!”

„Jeżeli zranione serce wydaje jakikolwiek odgłos, pozostaje zamknięty w jego wnętrzu”

„A rozstanie zawsze jest dramatem. – Obróciłem na nią wzrok. – Nawet wtedy, kiedy rozstajemy się z kimś, z kim z całą pewnością być nie chcemy.
– Dlaczego tak jest? – zapytała po chwili.
Bo jesteśmy dobrymi ludźmi – odparłem. – I nie chcemy sprawiać nikomu bólu. Tyle, że nie wolno poświęcać swojego życia, by kogoś nie zranić. Mamy tylko jedno życie, więc warto je dobrze wykorzystać.”

„Istnieje zimna, zimna strona mojej osobowośći, z którą nie czuje się komfortowo. Cały czas mam do czynienia z tą stroną mojej osobowości i walczę ze zbyt sentymentalną stroną. Jest też strona prawdziwego skurwysyna: jest niczym i przyznaję to, nie chcę nawet na nią patrzeć. Tam leży większość mojej siły. To była część mnie, która była w stanie wygiąć mój kręgosłup w niektórych sytuacjach, które mogły zranić wiele osób lub spowodować, że wyskoczyły by z pętli.”

„Alex chodziła własnymi drogami i nie zważała na innych. Nie dlatego, że była złym człowiekiem. Robiła to z konieczności. Dla mojej żony najważniejsze było, żeby nie zostać zranioną. Wszystko inne, wszelkie inne uczucia były na drugim planie. Problem w tym, że jeśli ze strachu przed wrogiem otoczysz się murem obronnym, ten mur nie przepuści również przyjaciół.”

„Co chcesz od tłumu? Może i drudzy byliby inni, dobrzy, gdyby dusze i ciała mieli zdrowe i swobodne. Każdy jakieś kalectwo ma i kryje. Niedostatek, zranioną próżność, żądzę dobrobytu, wstręt do fachu, zawiść o pomyślność sąsiada, długi, niedobrane pożycie w domu, kwasy w rodzinie… Nie mogą być dobrzy, bo są chorzy.”

„(…) łatwo mnie zranić. Zdaję sobie jednak sprawę, że ludzie odnoszą inne wrażenie. Wyglądam na konkretną, zdystansowaną osobę. To taka „zbroja”. Często chowam się za żartami i ironią. Staram się zawsze być szczera i sama oczekuję szczerości. Po usłyszeniu prawdy mogę sobie pozwolić na podkolorowanie rzeczywistości według uznania. Ale tak naprawdę, jak się mnie bliżej pozna, to jestem równą babką.”

„Ludzka rasa jest podatna na zranienie, ale pan Zuckerberg osiągnął w tym niezbyt godne pozazdroszczenia mistrzostwo: uczynił ludzkiej rasie większą krzywdę niż ktokolwiek w jego wieku. Ujarzmił piątkowy wieczór. Oczywiście, każdy chce, żeby ktoś mu zrobił dobrze, ale on uczynił z tego strukturę degenerującą całość ludzkiej osobowości, a udało mu się to w ogromnej mierze za sprawą bardzo kiepskiego układu. A mianowicie: „Dam wam darmowy hosting i trochę gadżetów w PHP, a w zamian będziecie szpiegowani 24h.””

„Zraniona próżność może uczynić kobietę bardziej mściwą od lwicy broniącej swych młodych.”

„(…) w amerykańskiej historii obecny był też zawsze lęk przed porażką – począwszy od czasu polowań na czarownice w XVII w. aż po erę McCarthy’ego w latach 50., kiedy wszędzie węszono komunistów. 11 września 2001 r. wyraźnie wzmocnił ten lęk. Społeczeństwo, które sądziło, że nie można go zranić, zostało celnie trafione i musiało stwierdzić, że jego służby specjalne zawiodły. To sprawiło, że państwo to popadło w głęboki kryzys tożsamości.”

„Nie idzie już tu nawet o serca, bo te, tak pod jedwabnymi, jak pod wełnianymi i perkalowymi stanikami, są u tak zwanej płci pięknej drażliwym i zarazem bezbronnym miejscem; byle co zranić je może, byle co zawojować.”

„O wszystkim powinniśmy mówić Jezusowi. A ty o czym chciałbyś Mu powiedzieć? Może o tym, że odszedł ktoś bliski, kto już nigdy nie wróci. Albo powiesz o zranionej czy zdradzonej miłości, niezrealizowanych planach, bo w życiu znów coś nie wyszło. Powiedz Jezusowi, że szukasz pracy, że jesteś bezdomny, że brak miłości w domu, że masz kłopoty z dziećmi, które nie chcą docenić wkładu serca, że są konflikty w pracy, sąsiedzkie gniewy i spory. Powiedz Jezusowi, jak trudno jest dziś być matką i ojcem. Powiedz o swojej samotności, takiej nawet wśród ludzi. Powiedz o chorobie, która tak bardzo dokucza. O czym jeszcze powiesz…?”

„Sama, choćby najgłębsza przyjaźń, nie uleczy zranionej duszy.”

„Pewien zraniony człowiek leżał na ziemi i roje much obsiadły jego rany. Podróżny, który tamtędy przechodził ulitował się nad nim i myśląc, że jest za słaby, aby się przed nimi bronić, zbliżył się doń pragnąc je odpędzić. Lecz ów prosił, by tego nie czynił. Zapytany z kolei dlaczego nie chce uwolnić się od tej plagi, odparł: „Gdybyś je spędził, jeszcze większą krzywdę byś mi wyrządził. Albowiem one nasyciwszy się już moją krwią nie naprzykrzają się tak natarczywie i są nieco łagodniejsze. Jeśli zaś przyjdą inne zgłodniałe i obsiada mnie już wycieńczonego, na śmierć mnie zamęczą”. Dlatego też sam – ciągnął dalej – stara się swoim poddanym, nękanym rozlicznymi grabieżami nie nasyłać coraz to innych urzędników, którzy by im krew niby muchy wysysali, gdyż ich naturalną chciwość podsycałaby jeszcze obawa, że rychło mogą postradać możność zaspokajania tej przyjemności.”

„W toku dwumiesięcznych walk straty nasze były poważne. Ścisłych liczb nie podobna podać, ponieważ w ówczesnych warunkach nie było możliwości prowadzenia dokładnej ewidencji. Na podstawie jednak danych, jakimi rozporządzamy, oceniamy nasze straty z grubsza na 22 000 zabitych, zaginionych i ciężko rannych. Lekko rannych nie wliczam do strat: większość bowiem z nich pozostawała bez przerwy w oddziałach, a niewielu tylko było takich, którzy by bez zranienia przetrwali całe powstanie.
Jeszcze trudniej byłoby obliczyć ofiary wśród ludności cywilnej, nie mogąc w przybliżeniu nawet ustalić liczby pogrzebanych pod gruzami, jak i ofiar terroru Niemców w zdobytych przez nich dzielnicach. Propaganda niemiecka – bez żadnych do tego podstaw – w parę już dni po zakończeniu walk podała liczbę ofiar: 200 000. Za nią powtórzyła tę liczbę propaganda sowiecka, podnosząc ją następnie do 250 000. Wydaje mi się, że liczba ta jest grubo przesadzona.
Straty niemieckie w powstaniu warszawskim wynosiły na podstawie zeznań niemieckiego gen. von dem Bacha: 10 000 poległych, 7 000 zaginionych, 9 000 rannych. Straty niemieckie przewyższyły zatem straty Armii Krajowej, zwłaszcza jeśli od strat bojowych AK z liczby zaginionych odliczyć wymordowanych przez Niemców w zdobytych przez nich dzielnicach jeńców i rannych.”

„Zraniona miłość może wywołać takie same skutki co nienawiść.”

„Jeśli masz już zranić kogoś, kogo kochasz, rób to szczerze.”

„Tak właśnie rodzi się opętanie cyfrą. Dopada każdą szlachetną dyscyplinę: poezję, muzykę i trud naukowca. Cyfra jest podstępną alfonsicą, która w zamian za miłość naszego życia podsuwa ponętną kurwę – sławę. Ta dziwka czyni z nas wygłodzone widma pożądające jedynego ścierwa – uznania i zaszczytu. Wprawdzie ścierwo-zaszczyt karmi widmo, lecz głodu nie syci. W ten sposób obsuwamy się w wyścig wygłodzonych szczurów. Zatracamy się w durnym złudzeniu, że jesteśmy warci tyle, co wyłudzony od świata zaszczyt. Oto poklask, a poczucie własnej wartości nadyma się. Oto krytyka, a zraniona duma gorliwie szuka imponującej cyfry i kombinuje, jak korzystnie sprzedać miłość naszego życia. No i proszę, handlujemy własnymi duszami, a sztuka przestaje być sięganiem do gwiazd i staje się kupczeniem.”

„Któż kiedykolwiek chociażby jeden cały dzień spędził przyjemnie… by nie zraniło go przy tym spojrzenie, dźwięk albo jakiś cios?”

„Jeśli dobrze rozumiem - powiedział - mam stanąć do pojedynku, bo jeżeli odmówię, to mnie powieszą. Jeśli będę walczył, to mam pozwolić, by przeciwnik mnie okaleczył, bo jeśli ja go zranię, to mnie połamią kołem. Same radosne alternatywy. A może zaoszczędzić wam kłopotów? Huknę głową o pień sosny i sam się obezwładnię.”

„Powiedziałem, że idea równości jest sprzeczna z całą strukturą gatunku ludzkiego. Co jest najwspanialsze w ludzkości, co wyznacza jej genialność w stosunku do innych gatunków, to właśnie, iż człowiek nie jest równy człowiekowi - gdy mrówka jest równa mrówce.

[…] Nie przeczę (mówiłem dalej), wrażenie optyczne jest niewątpliwe: wszyscy jesteśmy mniej więcej tego samego wzrostu i mamy te same narządy… Ale w jednostajność tego obrazu wdziera się duch, ta specyficzna właściwość naszego gatunku, i ona sprawia, że gatunek nasz staje się w łonie swoim tak zróżnicowany, tak przepaścisty i zawrotny, że między człowiekiem a człowiekiem powstają różnice stokroć większe niż w całym świecie zwierzęcym. Pomiędzy Pascalem lub Napoleonem, a chłopkiem ze wsi większa jest przepaść, niż między koniem a glistą. Ba, mniej się różni chłop od konia niż od Valerego lub św. Anzelma. Analfabeta i profesor tylko na pozór są takimi samymi ludźmi. Dyrektor jest czymś innym niż robotnik. Czyż panu samemu nie jest dobrze wiadomo - tak intuicyjnie, na marginesie teorii - że nasze mity o równości, solidarności, braterstwie są niezgodne z naszą prawdziwą sytuacją?

Ja, przyznam się, w ogóle podałbym w wątpliwość, czy w tych warunkach można mówić o "gatunku ludzkim" - czy to nie jest pojęcie zanadto fizyczne?

Cortes spoglądam na mnie okiem zranionego inteligenta. Wiedziałem co myśli: faszyzm! A ja szalałem z rozkoszy proklamując tę Deklarację Nierówności, bo mnie inteligencja w ostrość, w krew się przemieniała!”

„Ale lepiej zostać zranionym przez prawdę niż pocieszać się kłamstwem.”

„Reprezentacja Rumunii to jak zranione zwierzę na polowaniu. Dopóki żyje, może cię ugryźć.”