Cytaty na temat uczta

„Ci, którzy z rozumem i z dzielnością nie mają nic wspólnego, a czas spędzają na ucztach i tym podobnych przyjemnościach, i to jest całe ich doświadczenie, ci, zdaje się, zjeżdżają tylko na dół, a stamtąd z powrotem do połowy drogi i na tej przestrzeni plączą się całe życie, a nie mijają tej granicy nigdy i nigdy się nie wznoszą do tego i nie patrzą na to, co jest naprawdę wysoko, i nigdy się istotnie nie napełniają tym co istnieje; więc pewnej a czystej rozkoszy nie kosztują, tylko tak jak bydło patrzą zawsze w dół i schylają się ku ziemi i ku stołom, pasą się tam i parzą, a że każdy z nich chce mieć tego więcej niż inni, więc kopie jeden drugiego i bodzie żelaznymi rogami i kopytami, i zabijają się nawzajem, bo nie napełnili tym, co istnieje, ani tego, co w nich samych jest, ani tego, co w nich jest szczelne.”

„Nie mówmy więc, że ofiara Mszy świętej jest tylko ucztą pamięci, ucztą wspomnień, odbywaną tylko na wspomnienie tego, co Nasz Pan uczynił podczas Ostatniej Wieczerzy. Bo to jest bluźnierstwem, potwarzą rzucaną na naukę katolicką, potwarzą rzucaną na to, co uczynił i ustanowił Nasz Pan Jezus Chrystus. To przyczynia się do upadku kapłaństwa. Kapłan nie jest w żadnym razie tylko osobą prowadzącą ucztę pamięci. On jest nie tylko tym, który podczas uczty przewodniczy zgromadzeniu. Kapłan jest tym, który składa ofiarę. Kapłan jest tym, który sprawia, że Boży Baranek ofiarny zstępuje na ołtarz, że naprawdę jest obecny na ołtarzu.”

„Nie uczty i pochody świąteczne, rozkosze miłości i rozkosze podniebienia przy zastawnych stołach czynią życie słodszym, lecz trzeźwy umysł, który… odrzuca błędne mniemania, najwięcej niepokoju sprawiające duszy.”

„Społeczeństwo zdaje się mówić do kobiet: Uczcie się, jeśli możecie; umiejcie jeśli potraficie i myślcie o tym, żebyście same sobie wystarczyły, bo w razie potrzeby nikt na was z opieką i wsparciem nie czeka.”

„Proste potrawy sprawiają nam tyleż przyjemności, co wystawne uczty, gdy tylko bolesne uczucie głodu zostaje usunięte.”

„Händel jest niezrównanym mistrzem wszystkich mistrzów. Idźcie i uczcie się od niego jak osiągać potężne efekty za pomocą oszczędnych środków.”

„Uczcie ich polityki i wojny, by ich synowie mogli studiować medycynę i matematykę, a wnuki miały prawo zajmować się poezją, muzyką i architekturą…”

„Uczta: konsumpcja z konwersacją.”

„Są ludzie, dla których patriotyzm jest jakby zastawą uczty świątecznej, ludzie, których warunki życia, jak np. przebywanie w obcym otoczeniu, pozbawiają możności w realnej pracy narodowej. Pojmujemy psychologię tych ludzi, pojmujemy, że pragną oni zagłuszyć swoją tęsknotę, ukoić niezadowolenie ze swej bezczynności obywatelskiej, że bezwiednie pragną zamaskować jałowość swego istnienia śmiałością aspiracji, bezwzględnością programów, jaskrawością wyrażeń. Oni oddają się sprawie narodowej niemal zawsze w nastroju uroczystych obchodów, w podnieceniu świątecznym zebrań wspólnych, kiedy nerwy są napięte, wyobraźnie rozkołysane, uczucia podrażnione. Tymczasem dla nas – patriotyzm jest robotą powszednią, powinnością obywatelską, wprawdzie dobrowolną, często jednak uciążliwą, służbą zawsze ofiarną, nieraz przykrą.”

„– Nie uczcie mnie jak gadać. Chodziłem w poselstwa już wtedy, kiedy wy jeszczeście na chleb mówili: „bep”, a na muchy: „tapty.””

„Z życia najlepiej odchodzić jak z uczty: ani spragniony, ani pijany.”

„Proszę was, uczcie się mówić „nie” wszelkiej postaci zła: narkotykom, nadużywaniu alkoholu, rozpuście, a także wszystkim tym, którzy to zło podsuwają, promują, np. niektórym mediom. Nie wolno wam zamordować Bożego daru w was samych, w sercach rodzin, bliskich, znajomych. Nowa ideologia zła, ideologia przeciwna chrześcijaństwu dąży teraz do opanowania przede wszystkim parlamentów, uniwersytetów i mediów. Doskonale to widać np. po uchwalaniu praw godzących w życie ludzkie lub instytucję małżeństwa czy promowanie w mediach zła, przemocy.”

„Kiedyś złożył mi wizytę Andrzej Wajda i po krótkim wstępie na temat jego koncepcji filmowej inscenizacji Uczty Platona zaproponował mi rolę Sokratesa. Byłem zdumiony? Nie. „Oczywiście  –  tłumaczył się Andrzej  –  przeniesiemy Ucztę w czasy współczesne. Ubrania. Właściwy plener. Wszystko tak jak dzisiaj. Nawet problemy zostaną te same. Dyskusja o szczęściu, losie człowieka, miłości i śmierci”. Tak, tak, rzeczywiście, wszystko prawie tak samo. I nawet jestem podobny do Sokratesa jak dwie krople wody. „Więc?”  –  niecierpliwił się Andrzej. „Nie, to nie jest możliwe”. „Dlaczego?”. „Sokrates nie lubił kobiet”. Zgubiło mnie czyste sumienie. Nie zostałem aktorem filmowym i Uczta Platona nie została sfilmowana. Andrzej jest moim przyjacielem, chociaż zachował w sercu pewną urazę.”

„Niepewny to przyjaciel jako żywo bywa,
co się tylko przy uczcie z przyjaźnią odzywa.”

„Mniejsza lub większa ilość monet wywołuje takie różnice między ludźmi, jakich by nikt sobie nie wyobraził, gdyby nie codzienne doświadczenie. Bogacz po świetnej uczcie bez drgnienia podpisuje dekret, który całą prowincję może pozbawić chleba, bo czyż w pierwszej godzinie swego długotrwałego trawienia może on zrozumieć, że inni ludzie umierają z głodu? Oto uroczy i zdrowy młodzieniec, pan na opactwie i dziesiątku majątków. Obok zaś sześćset rodzin głodnych, nie mających w zimie opału ani skrawka przyzwoitego odzienia…”

„Świat, w którym jest tak wiele hałasu, tak wiele zagubienia, potrzebuje milczącej adoracji Jezusa ukrytego w hostii. Trwajcie w modlitwie adoracji i uczcie wiernych tej modlitwy. W niej znajdą pocieszenie i światło ludzie strapieni.”

„Nim pomyślicie o miłosnej uczcie,
Pierwej się uczcie.”

„Gdy uczta trwa zbyt długo, człowiek musi zdobyć się na odwagę, by jako pierwszy wstać od stołu.”

„Z życia najlepiej odchodzić jak z uczty: ani spragnionym, ani pijanym.”

„Nie wiem, czy to za sprawą urodzenia, czy z łaski Bożej, ale uwielbiam honory, uczty mnie nie nudzą, uroczystości mnie cieszą. Nie wiem, czy na starość nie stanę się zblazowana…”

„Na uczty do dzielnych mężowie dzielni zbierają, choćby ich nie proszono.”

„Leżeć przy stole na uczcie jest złem, znajdować się zaś na torturach – dobrem, jeżeli przy tamtym pierwszym sprawujemy się nieprzystojnie, a przy tym drugim zgodnie z wymogami cnoty.”

„Nie uczcie się od nas, którzy nie jesteśmy najmłodsi. Nie uczcie się od nas sportu, który uprawiamy – narzekania.”

„Możeż być co nudniejszego nad ucztę podobną, ceremonialne jedzenie z obowiązkową rozmową, wśród których ceremonia zawadza jedzeniu, jadło przeszkadza rozmowie, i nie wie się najczęściej ni co się jadło, ani jakie się powiedziało niedorzeczności?”

„Dorośli – uczcie się tabliczki rozmnażania!”

„Gdy myślę o tych, którzy byli przede mną, czuję się – jak na przyjęciu towarzyskim w chwili pustki – po odejściu gości honorowych.
Gdy myślę o tych, którzy przyjdą po mnie albo przeżyją mnie – czuję się, jak gdybym brał udział w przygotowaniach do uczty, w której radościach już nie będę uczestniczył.”

„Wy, którzy umiecie, działajcie. Wy, którzy nie umiecie, uczcie.”

„Kult dusz zmarłych przejawiał się w modłach i ofiarach, przede wszystkim w ucztach zadusznych, a zarazem po zgonie w stypie, po staropolsku strawie, po chorwacku karminie, po starorusku triznie (…). Zapisy folklorystyczne z ziem polskich mówią o pozostawianiu miejsca przy stole dla nieboszczyka w czasie tego „bożego obiadu”. Na Białorusi w czasie takiej uczty gospodarz wzywa przodków, zwracając się do nich: „Święci dziadowie, chodźcie do nas wieczerzać, proszę was na wieczerzę”. Niekiedy odbywa się to przy grobie, co należałoby uznać za formę starszą, której liczne inne elementy przechowała bałkańska kultura ludowa. Zmonumentalizowane przez Adama Mickiewicza dziady to poetycka synteza wierzeń i obyczaju litewskiego, białoruskiego i ukraińskiego, wierna w wielu szczegółach, pozbawiona jednak autentycznego modelu obrzędu wywoływania dusz.”

„Uczcie się historii, znajomość jej jest bardzo potrzebna w życiu.”

„Trzeba pójść i zniżyć się pod strzechę wieśniaka w różnych odległych stronach, trzeba śpieszyć na jego uczty, zabawy i różne przygody. Tam, w dymie wznoszącym się nad głowami, snują się jeszcze stare obrzędy, nucą się dawne śpiewy i wśród pląsów prostoty odzywają się imiona Bogów zapomnianych.”

„Wielkość i wzniosłość ofiary Mszy świętej polega właśnie na tym, że jest to prawdziwa ofiara, tak jak ofiara Kalwarii. Nasi poprzednicy zawsze w to wierzyli. Kościół zawsze w to wierzył. Nie możemy w tej wierze niczego zmieniać, ani o jotę. Gdybyśmy coś zmienili, gdybyśmy zmienili formuły, gdybyśmy nagle zaczęli mówić: obchodzimy święto eucharystyczne, urządzamy wieczerzę eucharystyczną, świętujemy ucztę, wówczas stalibyśmy się protestantami i przestali być katolikami, ponieważ Kościół katolicki opiera się właśnie na tej prawdzie. Jeśli nie ma ofiary Mszy świętej, nie ma Kościoła katolickiego.”

„Gdy Pan Jezus przybył do naszego domu, przybyły też z Nim całe chóry Aniołów. Pan Jezus oddał się duszy mojej w tej chwili w nadzwyczajny sposób. Cały okryty blaskiem chwały, a miłość to taka była pałająca, że kilka dni to ustawicznie mnie parzyła i wszystkie zmysły miały udział w tej uczcie. Ale też Pan Jezus bardzo mnie strofował o przeróżne niewierności. Czynił to z naciskiem, że nie będzie się tak zbliżał, jak ja się poprawię. Czasem za uderzeniem takiej strzały, doświadczam poszczególnie zniewag każdego grzechu, jakie Pan Jezus z niego ponosi.”

„Ruch, który dzisiaj tworzymy, który nie jest partią, lecz właśnie ruchem i który możemy nazwać anty-partią, nie jest ani prawicowy, ani lewicowy. Dlatego, że w gruncie rzeczy prawica jest dążeniem do zachowania organizacji ekonomicznej, chociaż jest niesprawiedliwa, a lewica jest w istocie pragnieniem zniszczenia organizacji ekonomi­cznej, chociaż zniszczenie jej pociągnie za sobą znisz­czenie wielu rzeczy dobrych. Następnie ozdabia się to, zarówno u jednych, jak i drugich, całym szeregiem względów duchowych. Wszyscy, którzy słuchają nas z dobrą wiarą wiedzą, że wszystkie te względy duchowe mieszczą się w naszym ruchu, lecz nasz ruch w żadnym wypadku nie zwiąże swoich losów z interesami jakiejś grupy lub klasy, które kryją się pod powierzchownym podziałem na prawicę i lewicę.
Wierzę, że sztandar został dziś wzniesiony. Będziemy bronić go radośnie, poetycznie. Ponieważ są tacy, którzy wobec marszu rewolucji myślą, że aby zjednać poparcie należy przedstawić rozwiązania ostrożne; myślą, że powinno się przemilczać w propagandzie wszystko to, co mogłoby wzbudzać emocje łub wskazywać postawę energiczną i skrajną. Co za błąd! Narodów nikt nigdy bardziej nie poruszył, niż poeci i biada temu, kto nie potrafi wznieść poezji, która niszczy, poezji, która niesie obietnicę!
W owym ruchu poetyckim wznosimy nasze płomienne pragnienie Hiszpanii, składamy siebie w ofierze, przyj­mujemy wszelkie wyrzeczenia, i nasze będzie zwycięst­wo, którego nie uzyskamy w zbliżających się wyborach. W tych wyborach głosowanie wydaje się mniejszym złem. Lecz nie powstanie stąd nasza Hiszpania, ani nie będzie tam naszego ducha. Tam jest atmosfera mętna, już wyczerpana, jak w tawernie pod koniec pijackiej nocy. Nie tam jest nasze miejsce. Nie zamierzamy iść spierać się o zwyczajowe niesmaczne resztki brudnego bankietu. Nasze miejsce jest na zewnątrz, nawet jeśli, być może, przejdziemy mimochodem przez tamto. Nasze miejsce jest na wolnym powietrzu, pod czystym nocnym niebem, z bronią w ręku i na wysokości, w gwiazdach. Niech inni zajmują się nadal swoimi ucztami. My, na zewnątrz, w napiętej czujności, żarliwej i niezawodnej, już przeczuwamy brzask w rado­ści naszych dusz.”

„Jak długo jeszcze można siedzieć i wyprawiać sobie uczty z myśli, tak długo wszystko dobrze!”

„Barok jest zakochany we wszystkim, co lśni, co rzuca przerywane albo mieniące się błyski. A zatem zostawił nam niezliczone i czarujące efekty światła odbijającego się od nieruchomej wodnej tafli, czy jeszcze chętniej – od drobnych fal jeziora. Poezja barokowa (jak się zdaje, zwłaszcza polska) jest prawie bezustanną ucztą ku czci słońca.”

„Händel jest niezrównanym mistrzem wszystkich mistrzów. Idźcie i uczcie się od niego, jak osiągać potężne efekty za pomocą oszczędnych środków.”

„Życie jest jak uczta. Jestem już przy serach, a zapewniam was, że one także są wyborne.”

„Lecz kiedy wybije godzina powstania,
Magnatom lud ucztę zgotuje,
Muzykę piekielną zaprosi do grania,
A szlachta niech wtedy tańcuje.”

„Miliony jestestw pada w krwawych zapasach o kawałek chleba, o uczucia swoje, o prawa: jedne giną, aby żyły drugie. Każdy się bowiem broni, każdy walczy, ale nie każdy zwycięża. Życie ziemskie, oraz ziemia sama, aby się zapłodnić, potrzebują trupów, aby życie rozwijać dalej. Więc gdy jedni święcą pogrzeby i żałobę, drudzy ich kosztem wyprawiają wesela i uczty. W walce o istnienie znajdujemy tak dobrze trupy mrówek, świerszczów, motyli, jak zwłoki ludzi i różnych ssaków. Bo nic się nie organizuje bez dezorganizacyi. Wszędzie jest wojna, wszędzie bohaterowie, tryumfatorzy i bohaterzy-męczennicy.”

„Poznali się wiele lat temu w partyzantce. Ślub dał im dowódca oddziału, a ucztę weselną, złożoną z gorących ziemniaków i ajerkoniaku na bimbrze, przerwał atak zmotoryzowanej żandarmerii hitlerowskiej.”

„Jak psy podczas uczty, również ludzie gromadzą się u stołu tyranii, czekając w swoim łakomstwie na spadające na podłogę tłuste kąski. Nie każdy będzie się wdzięczył do tyrana, lecz większość uczyni to, jeśli najpierw obudzi on w nich nienawiść do innych i pozwoli dać upust ukrytym pragnieniom, sugerując, że się im należy. Wielu z tego skorzysta. Tyrani pozwalają zawistnikom zaspokajać pragnienia.”

„9 maja 1794 roku, równo 222 lata temu, na Rynku Starego Miasta w Warszawie stanęły szubienice dla zdrajców i sprzedajnych posłów. Taki był haniebny koniec Targowickiej Zdrady i jej autorów. Baczcie, więc Panowie Nowocześni, by historia nie zatoczyła koła i by polski lud ponownie nie musiał wymierzać historycznej sprawiedliwości. Zdrajcy, którzy zawiśli na Rynku Starego Miasta też byli majętni, ustosunkowani, pełni zaszczytów i poparcia na obcych dworach, ważniejszych nawet od Brukseli – dziś. Można bowiem być popularnym i w centrum uwagi i wydarzeń nie zdając sobie sprawy z roli błazna po środku areny cyrkowej. Można być medialnie donośnym i głośnym niczym dzwon i zarazem pustym w środku, co nieustannie czyni przywódca Nowoczesnej Ryszard Petru. Na ile ponurym żartem i parodią są dziś w Polsce na poły masońskie hasła: „Wolności, Równości i Demokracji” czy „Jesteśmy i będziemy w Europie”. […] Dlatego nie prowokujcie Polaków, uczcie się historii i wyciągajcie z niej wnioski, również z tego co stało się ze zdrajcami i zaprzańcami równe 222 lata temu.”

„W czasie uczty nie opowiadaj, jak należy jeść, ale jedz, jak należy.”

„Piotr obróciwszy się zobaczył idącego za sobą ucznia, którego miłował Jezus, a który to w czasie uczty spoczywał na Jego piersi i powiedział: „Panie, kto jest ten, który Cię zdradzi?” Gdy więc go Piotr ujrzał, rzekł do Jezusa: „Panie, a co z tym będzie?” Odpowiedział mu Jezus: „Jeżeli chcę, aby pozostał, aż przyjdę, co tobie do tego?”

„Pisma Platona łączą w sobie, jak powiedzieliśmy, wielki artyzm z treścią filozoficzną. W tym stopniu jest to zjawisko zupełnie wyjątkowe w dziejach literatury. Opis śmierci Sokratesa w Fedonie jest prawdopodobnie obok opisu śmierci Chrystusa w Ewangelii św. Jana najbardziej dramatycznym rozdziałem w historii, jaki kiedykolwiek napisano, a Uczta stanowi dzieło godne postawienia obok Hamleta i Fausta, przy czym przewyższa oba te utwory epokową pod względem znaczenia treścią. Może nie będzie przesadą twierdzenie, ze nie jest błędem dopatrywać się w Uczcie największego dzieła literatury europejskiej.”

„Szczęśliwy naprawdę ten, komu dane jest dostać się na świętą ucztę, aby przylgnąć całym sercem do Tego, którego piękność podziwiają nieustannie wszystkie błogosławione zastępy niebieskie.”

„Zamiast przesiadywać na różnych weselach i pogrzebach jako VIP-y i napychać sobie brzuchy, lepiej poświęcilibyście czas na edukację. Uczcie się obsługiwać komputer, uczcie się języków.”

„Oszczędność, bracie, oszczędność, przygrzane resztki przysmaków z pogrzebowej stypy można wszak podać na ucztę weselną.”

„Uczcie ich, że jeden jest także prawdziwy Święty Kościół, to jest Kościół katolicko-apostolsko-rzymski; że jedna jest tylko Katedra na Piotrze słowem Pańskim ufundowana, poza którą ani prawdziwej wiary znaleźć, ani wiecznego zbawienia dostąpić nie można.”

„Odkąd chrześcijaństwo wniosło swój wkład w rozwój cywilizacji w Rzymie, zamiast centuriona pojawiającego się na polecenie tyrana, aby rzec: "Cesarz pragnie, abyś umarł", przybywał legat, który z promiennym uśmiechem oznajmiał ci polecenie papieża: "Jego Świątobliwość pragnie, abyś przybył do niego na ucztę".”

„W żadnym razie nie nazywaj sam siebie filozofem i nie rozprawiaj wiele wśród tłumu o zasadach, ale postępuj stosownie do zasad. W czasie uczty, na przykład, nie opowiadaj, jak jeść należy, ale jedz, jak należy.”