Cytaty na temat kapelusz (41 cytatów)

„Te oczy pod czarnym kapeluszem, kiedy je pierwszy raz zobaczyłem, były oczami zawiedzionego gwałciciela.

Miał twarz, która przypominała mi żabę - nie ropuchę, ale taką zwykłą żabę, dla której Paryż był za wielką kałużą.

Wszystkie pokolenia są na wskutek czegoś stracone i zawsze były, i zawsze będą.”

Ernest Hemingway (1899–1961) pisarz amerykański

„Fergie ma swój mały Fergieland, czyli cały pokój pełen butów, kapeluszy i ciuchów.”

Josh Duhamel (1972) aktor amerykański

Źródło: „InStyle”, nr 9/2010.

O pokoju , O butach

„Tato, muszę zakładać ten głupi kapelusz? Już i tak się ze mnie śmieją na stołówce, jak jem zupę.”

Maciej Frączyk (1984)

Postać: Freddy Krueger
Ale Kino! – czyli co by było, gdy postaci filmowe były dziećmi
Źródło: s. 43

„Na szczęście dla głowy Mocka stróż kamienicy nie spał i zdążył na czas otworzyć drzwi, Mock uściskał go wylewnie i nie spiesząc się, rozpoczął mozolną wędrówkę po schodach, wpadając na Scyllę poręczy i Charybdę ściany, straszony przez Cerbera, który z wyciem i szczekaniem rzucał się w przedsionkach Hadesu za jakimiś zamkniętymi drzwiami. Mock, niepowstrzymany nawet syrenim śpiewem służącej, która usiłowała zdjąć z niego płaszcz i kapelusz, ani dziką radością psa Argosa, dotarł do Itaki swej sypialni, gdzie czekała na niego wierna Penelopa w muślinowym szlafroczku i pantoflach na obcasach.”

Marek Krajewski (1966) pisarz polski

Źródło: Wrocław, niedziela 27 listopada 1927, północ, Koniec świata w Breslau, wydanie IV wydawnictwo WAB

O szczęściu , O czasie , O czekaniu , O zdjęciach

„Pomysły zjawiają się w najmniej oczekiwanych momentach: idę ulicą, oglądam wystawę sklepu z kapeluszami, aż tu nagle błyska myśl: o, w ten sposób można by znakomicie zamaskować zbrodnię, nikt się nie domyśli.”

Agatha Christie (1890–1976) pisarka angielska

Inne cytaty

O myślach , O myśleniu

„Są ludzie, którzy noszą kapelusz po to, by się mieć czym kłaniać. Nie wiadomo jednak po co oni noszą spodnie.”

Janina Ipohorska (1914–1981)

O ludziach

„Kobieta trzy rzeczy potrafi zrobić z niczego: sałatkę, kapelusz i awanturę.”

John Barrymore (1882–1942) amerykański aktor

O kobietach

„Każda ukochana staje się kiedyś gospodynią domu, każda purpura – płaszczem, każda korona – kapeluszem.”

Friedrich Hebbel (1813–1863) niemiecki dramaturg i poeta

O domu

„Ciekawa rzecz, że zawsze i wszędzie znajdzie się jakiś jeden kapelusz, od którego można dostać szału. Scarlet O’Hara też taki miała, ten, co jej przywiózł Clark Gable…”

Joanna Chmielewska (1932–2013) polska pisarka powieści sensacyjnych

Wielki Diament

„Po finale odbierzemy medale, wejdziemy pod prysznic, rywalizacja się skończy. Więc po co te fochy? A po medale wyjdziemy w złotych czepkach i kąpielówkach. Problem tylko, że nie ma sklepów z taką liczbą jednakowych kompletów. Miało być w złotych garniturach, w kapeluszach i z cygarami, ale takie stroje mam tylko ja i Daniel Pliński.”

Łukasz Kadziewicz (1980) siatkarz polski

O problemach

„W moim środowisku (co za słowo!) nie wychodziło się za mąż w wieku szesnastu lat w siódmym miesiącu ciąży. Brało się pigułki antykoncepcyjne, kończyło studia, robiło karierę, zaliczało rozlicznych narzeczonych. Aż tu nagle – Panie Święty! – huragan uczuć, kapelusz z woalką (welon z mirtowym wianuszkiem byłby może lekką przesadą), kostium od Chanel albo suknia z trenem, i w ogóle Na Wieki Wieków Amen. Pytałam moje znajome: „Ale dlaczego właśnie on?!!” Znajome poprawiały norki albo baranice, obciągały bawełniane podkoszulki albo suknie od Diora, czerwieniły się, jąkały, aż w końcu wyduszały z siebie tę prawdę nad prawdy: „Bo wieesz… on jest dla mnie dobry!” Tu chwytał mnie za każdym razem – mnie, ladacznicę-liberałkę – śmiech pusty. Dobry! Też coś! Jakby odezwało się zwierzątko domowe w noc wigilijną! Dobry! A cóż to znaczy?”

Anna Bojarska (1946–2019) polska pisarka i scenarzystka

Źródło: Dobroć, miesięcznik „Twój Styl”, sierpień 1996.

O emocjach , O śmiechu , O studiach , O wieku

„Ucieknijcie gdzieś i zaciągnijcie się do cyrku. Zróbcie sobie tatuaż, wskoczcie w pociąg. Uprawiajcie ogród i zbierajcie nasiona. Ochajtnijcie się, miejcie dzieci, noście kapelusz. Nie kłamcie, nie oszukujcie, nie kradnijcie. Wszystko musi być proste i jasne. I pamiętajcie, większość tego, co jest najważniejsze w życiu, trudno dostrzec gołym okiem. Wartość jakości chwili, którą spędzacie z innymi, znacznie przewyższa ilość.”

Tom Waits (1949) amerykański wokalista i instrumentalista, autor tekstów

Źródło: „Helikopter” http://opt-art.net/helikopter/, dostęp 1 lipca 2012

O dzieciach , O tatuażu , O oszukiwaniu

„Kasztany są brązowe
ten kolor lubi wielu.
Prawdziwek w starym borze
brązowy ma kapelusz.”

Wanda Chotomska (1929–2017) pisarka polska, autorka literatury dziecięcej

Źródło: Brązowy kapelusz

O kolorach

„Mężczyzna zdjął kapelusz i lekko skinął głową. Miał miły uśmiech i równiutkie, zbyt białe, by były prawdziwe, zęby.
– Czeka pani na cud, madame?
Agata potarła zmarznięte dłonie. Gdzieś schowała rękawiczki i, jak zwykle, nie pamiętała gdzie. Odparła w szkolnej niemczyźnie, bo nie był to język jej życia:
– Myślałam, że się pokaże. Ta święta góra Szwajcarów.
– Błąd, madame! Naszą narodową świętością są wyłącznie banki. Im głębsze mają podziemne sejfy, tym lepiej. A tak między nami mówiąc, Matterhorn nie jest tu górą najwyższą. Gdyby była lepsza widoczność, zobaczyłaby pani szczyt Monte Rosa.”

Krystyna Boglar (1931–2019) polska poetka i prozaiczka

Dalej są tylko smoki

O uśmiechu , O błędach , O górach , O myślach

„Kukurydza to jest rydz, który ma pod kapeluszem kuku.”

Leszek Niedzielski (1942)

Właściwe znaczenie słów

„I co ty na to, zapytał go, gdy wychodzili po moim koncercie z Filharmonii. Chapeau bas, powiedział widząc mnie stojącego na ulicy z jeszcze ciepłym instrumentem pod pachą. Zdjął kapelusz, po tym jak przelatujący gołąb ozdobił nakrycie jego szlachetnej głowy beżowo-kremowym rzucikiem.”

Marek Konecki (1949)

Księga kpin (satyry, ironie i nonsensy)

O zdjęciach

„Żałuję ludzi, którzy nie znają miodowego miesiąca kolekcjonera z świeżo nabytym bibelotem. Pieścisz go oczyma i dłonią, jak gdyby był ciałem, co chwila powracasz do niego, myślisz o nim stale, niezależnie od tego, dokąd pójdziesz, co robisz. Wszędzie towarzyszy ci jego drogie wspomnienie, na ulicy, u znajomych; a kiedy wracasz do siebie, biegniesz, aby wpatrywać się weń z czułością kochanka, zanim jeszcze zdjąłeś rękawiczki i kapelusz.”

Guy de Maupassant (1850–1893)

Źródło: Włosy (tłum. I. Wieczorkiewicz)

O ludziach , O kochankach , O myślach , O wspomnieniach

„Użycie określenia „człowiek” w stosunku do owego osobnika można uznać za nieścisłość. To, co stało na skraju szosy machając rękami, przypominało wprawdzie człowieka, lecz bynajmniej nim nie było. Bo czy można nazwać człowiekiem istotę posiadającą tylko jedną, i w dodatku drewnianą nogę, zamiast rąk dwa suche patyki, a zamiast nosa kawałek sękatej gałęzi? Ów dziwaczny stwór ubrany był w poszarpaną i pozbawioną guzików kapotę, na głowie zaś – o ile to można nazwać głową – miał stary, usiany dziurami kapelusz o nieokreślonym kolorze.”

Stanisław Pagaczewski (1916–1984) polski prozaik i poeta

Gospoda Pod Upiorkiem

„Popatrzyłem ja na jej burżujską mordę, na kapelusz z piórkiem. Potem cofnąłem się i chciałem kopnąć gadzinę w ten tłusty kapitalistyczny brzuch. Ale przypomniałem sobie, że jestem oficerem i że mam na sobie mundur Armii Czerwonej. Więc, pomyślałem sobie, niech zna mój honor! I tylko zajechałem ja pięścią w zęby. A ona, jak worek mąki, chlap na ziemię. Nasza by, sowiecka baba, nawet i nie mrugnęła. A ta… od razu widać: burżujskie paskudztwo – żadnej w niej wytrzymałości nie ma! Splunąłem ja na nią z absolutną pogardą i nie oglądając się nawet dumnie odszedłem.”

Sergiusz Piasecki książka Zapiski oficera Armii Czerwonej

Zapiski oficera Armii Czerwonej
Źródło: op. cit., s. 65.

O odejściu

„Są trzy rzeczy, które kobieta może zrobić z niczego: kapelusz, sałatka i scena małżeńska.”

Mark Twain (1835–1910) amerykański pisarz, satyryk, humorysta

O kobietach

„Moherowe berety wygrały z koalicją aksamitnych kapeluszy (…). Wygrały wybory parlamentarne, wygrały wybory prezydenckie. I taka jest prawda. My nie ubliżajmy tutaj Radiu Maryja, bo to jest poważne radio. Nie ubliżajmy ojcu Rydzykowi. Bo macie ból i to jest wiadomy ból. Bo w ostatnim tygodniu przegraliście, mając dostęp do tylu środków przekazu. Na każde zawołanie wszystkie – publiczne, komercyjne – stacje i takie jedno małe radyjko, i telewizja malutka, i Lepper, i Rydzyk pokonali was. Przyznajcie się do tego. Już więcej nie mówmy o tym, bo naprawdę… Ale nagłaśniamy to i bardzo dobrze, robimy reklamę i coraz więcej będzie słuchaczy Radia Maryja i oglądających Telewizję Trwam. I to będzie dobrze właśnie.”

Andrzej Lepper (1954–2011) polski polityk

Źródło: Stenogram z posiedzenia Sejmu, 10 listopada 2005 http://orka2.sejm.gov.pl/Debata5.nsf/851e81387c160e4fc125745f00379393/f10fb07954f5c6f7c125746400474e07?OpenDocument

O bólu , O prawdzie

„Doszłam do takiego punktu, w którym nie mogę iść do sklepu albo gdziekolwiek… dwa ostatnie razy mówiłam sobie, spokojnie, wszystko będzie dobrze, poszłam w normalnym stroju, bez przebrania… no i nie zrobiłam żadnych zakupów. Ale nie narzekam. Tak już jest, mimo, że to jest dosyć dziwne, muszę do tego przywyknąć. Następnym razem podwinę włosy i założę kapelusz albo coś.”

Avril Lavigne (1984) muzyk rockowy, wokalistka

„Kiedy miałem 12 lub 13 lat bardzo lubiłem chodzić do kina. Najczęściej do „Domu Żołnierza” na Pradze, gdzie bilet kosztował 25 groszy. Tam zobaczyłem amerykański film pod tytułem Doktor X (…) o lekarzu zboczeńcu – takim ówczesnym doktorze Mengele, którego śledził reporter – typ dzisiejszego dziennikarza śledczego. Najbardziej podobało mi się, że każdy dziennikarz – każdy reporter w Ameryce nosi kapelusz, ponieważ za ozdabiającą go wstążką ma on wetkniętą akredytację będącą jego legitymacją prasową i te znaki rozpoznawcze otwierały mu prawie wszystkie drzwi. Strasznie mi się to spodobało i wtedy postanowiłem zostać dziennikarzem.”

Zygmunt Broniarek (1925–2012) polski dziennikarz

Źródło: Zygmunt Broniarek nie żyje, wp.pl, 16 marca 2012 http://wiadomosci.wp.pl/gid,14338069,kat,355,title,Zygmunt-Broniarek-nie-zyje-zdjecia,galeria.html?ticaid=1e19f

O domu

„Prawdziwych przyczyn tej „roszady” nie zna nikt, oprócz samej Andżeliki Borys, ale jakie by one nie były, przy osobistym spotkaniu z nią zdejmę kapelusz i pocałuję rękę, bo pięć lat przeciwstawiać się tej władzy może tylko WOJOWNIK.”

Alaksandr Tamkowicz (1963) białoruski dziennikarz

Сапраўдных прычын гэтай „ракіроўкі” не ведае ніхто, акрамя самой Анжалікі Борыс, але б якімі яны не былі, пры сустрэчы з ёй асабіста я зніму капялюш і пацалую руку, бо пяць гадоў супрацьстаяць гэтай уладзе можа толькі БАЕЦ. (białorus.)
o dymisji Andżeliki Borys ze stanowiska Związku Polaków na Białorusi, 5 listopada 2010.
Źródło: Alaksandr Tamkowicz: Arytmija, albo Kod supraciwu, Rodina, Smoleńsk 2012, ISBN 9785887735627, s. 94–95. (białorus.)

„Do środka wchodzi szef (Hoffmann), a z nim jakiś pan w pewnym wieku, z komicznym wąsikiem, w jasnym, angielskim trenczu, z wielkim filcowym kapeluszem, w dłoni… Zerkam na nich ukradkiem, nie odwracając się, i widzę, że ten mężczyzna przygląda się moim nogom. Właśnie tego dnia skróciłam sukienkę i nie czułam się w niej całkiem dobrze, bo nie byłam pewna, czy udało mi się prawidłowo zaszyć zakładkę. Schodzę, a Hoffmann przedstawia go jako pana Wilka.”

Eva Braun (1913–1945) niemiecka aktorka, żona Adolfa Hitlera

wspominając poznanie Adolfa Hitlera pewnego wieczoru 1929, kiedy pracowała jako asystentka fotografa Heinricha Hoffmanna.
Źródło: Ulrike Grunewald, Słynne rywalki, czyli gra o miłość, pieniądze i władzę, tłum. Roman Niedballa, wyd. Videograf II, Katowice 2009, ISBN 9788371836824, s. 158.

O miłości , O pieniądzach , O grach , O wieku

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi… – Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O życiu , O wrogości , O dzieciach , O uśmiechu

„Chciałbym kiedyś pogadać z Kamilem (Kurantem), który skręcił w ulicę Foksal, zanosząc się typowym dla gruźlików suchym kaszlem. Przejeżdżający obok dorożkarz lekko odwrócił się i porozumiewawczo uśmiechnął do siedzącej z tyłu niezbyt młodej już kobiety, mocno siekając batem konia. Jadąca w dorożce panna Leopard pogardliwie spojrzała na niego, gdy zdjął z głowy kapelusz i przez lekkie skinienie głowy oddał jej należny honor jako damie, którą nie była… On zaś był coraz bardziej rozgorączkowany i gdyby nie spadały z nieba lodowate wręcz płatki śniegu, dawno by już spłonął i odszedł na wieki. Gdy myślę o Kamilu, zawsze zadaję pytanie, jak należy żyć, żeby nasze życie było coś warte i żeby nie trzeba było go żałować? Jakich dokonywać w nim wyborów i w oparciu o jakie wartości? A zresztą… czy jesteśmy w stanie przewidzieć wszystko, co zgotuje nam los?”

Jarosław Hebel (1974) dziennikarz polski

Jeszcze będzie pięknie

O życiu , O kobietach , O losie , O myślach

„Chowałem nieboszczyka trędowatego, już odmówiłem zwykłe modlitwy, poświęciłem grób i kazałem zasypać. Już sporo ziemi było na nieboszczyku, aż tu naraz biegnie jedna z chorych i krzyczy: „poczekaj, poczekaj”. Sypiący ziemię zatrzymali się, a ja ze zdziwieniem czekałem, co z tego będzie. Otóż ta kobieta przyniosła kapelusz, którego używał nieboszczyk; jeden z tych co zasypywali mogiłę, złożył go we czworo, zrobił otwór w ziemi i wpakował ten kapelusz nieboszczykowi. Przy innym znowu pogrzebie włożono zmarłemu do grobu tabakę w kawałku bambusa, którą nie skończył żuć za życia.”

Jan Beyzym (1850–1912) polski misjonarz, jezuita, błogosławiony Kościoła katolickiego

Źródło: List VIII

O kobietach , O czekaniu , O zmarłych

„(…) od nas zależy, co chcemy nosić i w czym jest nam dobrze. Możemy sami się kreować, nie stając się niewolnikami mody, którzy z sezonu na sezon robią z siebie pajaca, ale wybierać rzeczy, które podkreślają naszą osobowość i charakter. Dobrze ubrany człowiek to taki człowiek, którego odbieramy całościowo – widzimy, że dobrze wygląda bez rozdzielania na części, bez patrzenia jakie buty idą, albo z jakim kapeluszem rozmawiamy.”

Robert Kupisz (1967)

Źródło: Anna Piątkowska, Trendy zniewalają ludzi, styl.pl http://www.styl.pl/magazyn/wywiady/news-trendy-zniewalaja-ludzi,nId,942535,nPack,2

O ludziach , O butach , O charakterze , O osobowości

„Nic więcej, z wyjątkiem tego, że nie sądzę, bym kiedykolwiek wyszła za mąż. Jestem zupełnie szczęśliwa i zbyt kocham moją wolność, żebym zgodziła się jej wyrzec dla jakiegokolwiek śmiertelnika.
– Ja znam cię lepiej! – przerwał Laurie. – Teraz tak myślisz, ale nadejdzie kiedyś czas, kiedy będzie ci na kimś zależało i tak go pokochasz, że będziesz gotowa poświęcić dla niego wszystko. Wiem, że tak się stanie, bo masz taki charakter, a ja będę musiał stać z boku i tylko przyglądać się temu. – I zrozpaczony młodzieniec rzucił na ziemię swój kapelusz z taką zapalczywością, że byłoby to zabawne, gdyby jego twarz nie wyrażała takiej rozpaczy.”

Louisa May Alcott książka Małe kobietki

rozmowa Lauriego z Jo.
Małe kobietki. Część druga

O myślach , O charakterze , O wolności , O czasie

„Podczas ostatniej trasy występowaliśmy w tradycyjnych strojach bawarskich, które zostały nieco unowocześnione industrialnymi wstawkami (w końcu jesteśmy zespołem metalowym). Chcieliśmy założyć coś odjazdowego i oryginalnego, coś, czego nikt inny nie ośmieliłby się włożyć na scenę. Nosimy tradycyjne stroje, bo jako niemiecka grupa jesteśmy to winni naszemu krajowi. Gdybyśmy pochodzili z Chin, pewnie występowalibyśmy w takich fajnych płaskich kapeluszach.”

Paul Landers (1964) gitarzysta niemiecki (Rammstein)

Źródło: agressiva86.wordpress.com http://agressiva86.wordpress.com/2010/10/27/wywiad-z-paulem-landersem-dla-magazynu-gitarzysta/

„Gdybym miał jedenaście kapeluszy,
pierwszy schowałbym w szafie, żeby się nie kurzył.
Drugi nadałbym przez pocztę w postaci paczki.
Trzeci byłby na drobnostki i drobiażdżki.”

Konstanty Ildefons Gałczyński (1905–1953) polski poeta

Kronika olsztyńska (1950)
Źródło: Gdybym miał jedenaście kapeluszy

„Ja mam mniej lat niż kapeluszy, bo lata lecą, a kapelusze wychodzą z mody… ale kapelusze nie przysparzają zmarszczek.”

Hanka Bielicka (1915–2006) polska artystka kabaretowa

Źródło: Próba samobójcza i inne nieznane fakty z życia Hanki Bielickiej, wp.pl http://ksiazki.wp.pl/gid,1764,page,4,tytul,Proba-samobojcza-i-inne-nieznane-fakty-z-zycia-Hanki-Bielickiej,galeria.html

„Wysokie obcasy, długa spódnica, fantastyczny, niepraktyczny kapelusz, gorset i przejawiające się w całym stroju kobiety cywilizowanej lekceważenie wygody – świadczą, że we współczesnym świecie cywilizowanym kobieta jest wciąż, przynajmniej teoretycznie, ekonomicznie zależna od mężczyzny, że, w pewnym uzasadnionym uproszczeniu, jest wciąż jego własnością. Próżnowanie na pokaz i zbytkowny wygląd kobiet ma proste uzasadnienie – kobieta jest sługą, której obowiązki, wynikające z podziału funkcji, wyrażają się w świadczeniu o możliwościach finansowych swego pana.”

Thorstein Veblen (1857–1929) ekonomista i socjolog amerykański

Teoria klasy próżniaczej (1899)

O kobietach , O wyglądzie

„Prawdziwych przyczyn tej „roszady” nie zna nikt, oprócz samej Andżeliki Borys, ale jakie by one nie były, przy osobistym spotkaniu z nią zdejmę kapelusz i pocałuję rękę, bo pięć lat przeciwstawiać się tej władzy może tylko WOJOWNIK.”

Andżelika Borys (1973) działaczka polonijna na Białorusi

„Skoro jednak moja marynarka i spodnie, kapelusz i buty są odpowiednie do tego, bym chwalił w nich Boga, wystarczą mi też na inne okazje, nieprawdaż?”

Henry David Thoreau (1817–1862) amerykański pisarz, poeta i filozof

O Bogu , O butach

„Wypełznął zza bidetu; czarny cień w niebieskiej łazience, atramentowy kleks na gładkiej bibule. Nie żywił się światłem. Odpychał je, jak olej odpędza wodę, pozostawiał gdzieś obok swej gładkiej sierści.
– No? Musiałeś narzygać na płaszcz tego dupka? I kapelusz?
Kot Lisy otarł się o jego nogi. Heineman poczuł strach. I nagłe podniecenie spodziewaną projekcją.
– Mogłeś jeszcze narzygać mu na buty. Wtedy byłbym już zupełnie kontent.
Kot Lisy przesunął się pod umywalkę, pochylił swą okrągłą czaszkę i zwymiotował raz jeszcze. Tym razem wprost na klapki własnej pani.”

Maciej Żerdziński (1967) polski pisarz

Źrenice

O strachu , O butach , O kotach , O wodzie

„Skoro czeski hrabia uczciwie mniema, że ojczyzny niemieckiej należy szukać właściwie w Wiedniu, to brandenburski szlachcic mocniej wciska kapelusz na głowę i nie ma ochoty niczego więcej słyszeć o jakiejś niemieckiej ojczyźnie.”

Friedrich Karl von Moser (1723–1798)

Źródło: Heinrich August Winkler, Długa droga na Zachód. Tom 1. – dzieje Niemiec 1806–1933, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 2007, s. 46–47.

O ojczyźnie

„Imię moje: Izmael. Przed kilku laty — mniejsza o ścisłość jak dawno temu — mając niewiele czy też nie mając wcale pieniędzy w sakiewce, a nie widząc nic szczególnego, co by mnie interesowało na lądzie, pomyślałem sobie, że pożegluję nieco po morzach i obejrzę wodną część świata. Taki mam właśnie sposób odpędzania splinu i regulowania krwiobiegu. Gdy tylko stwierdzę, że usta wykrzywiają mi się ponuro, gdy tylko do duszy mej zawita wilgotny, dżdżysty listopad, gdy złapię się na tym, że mimowolnie przystaję przed składami trumien albo podążam za każdym napotkanym pogrzebem, a w szczególności, gdy moja hipochondria tak mnie opanuje, iż potrzeba mi silnych zasad moralnych, by się powstrzymać od rozmyślnego wyjścia na ulicę i metodyczmego strącania ludziom z głów kapeluszy — wtedy uznaję, że już wielki czas udać się na morze jak najrychlej. To jest moja namiastka pistoletu i kuli. Katon z filozoficzną oracją rzuca się na ostrze swego miecza; ja spokojnie siadam na okręt. Nie ma w tym nic zdumiewającego. Gdyby tylko zdawano sobie z tego sprawę, okazałoby się, że niemal wszyscy ludzie, każdy na swój sposób, w takiej czy innej chwili, żywią wobec oceanu niemal te same co ja uczucia.”

Herman Melville książka Moby Dick

Moby-Dick or, The Whale

O morzu , O ludziach , O duszy , O czasie

„Żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym. Znaczy to, że w naszej warszawskiej epoce tramwaj wzniósł się do roli symbolu. Oczywiście tramwaj wyraża miejską jednostkę komunikacyjną, taką samą jak trolejbus czy autobus. Mówi się: żyjemy życiem takim czy innym, wtedy gdy życie owo dobywa z człowieka jego najistotniejsze cechy. Czyli że w zetknięciu z nim człowiek objawia się w całej okazałości. Przepełniony irracjonalnie tramwaj warszawski stanowi doskonały odczynnik, przekonujemy się w nim codziennie, jacy jesteśmy i jak bardzo żyjemy życiem tramwajowym. W chwili gdy najbliższy bliźni demoluje nam śledzionę, unicestwia czar dopiero co kupionego płaszcza, niweczy z trudem przyszyte guziki, gasi brutalnie przepiękny połysk żarliwie wyczyszczonych butów, gniecie na miazgę wiezione dla dzieci ciastka, uśmiecha się przepraszająco, pakując nam w usta rękaw od kurtki, w której przed chwilą czyścił kominy lub wypakowywał stare śledzie – w takiej chwili, powtarzam, instynkty, jak działa żaglowej fregaty, wysuwają się groźnie z burt naszych dusz. Wtedy dopiero spostrzegamy z przerażeniem, jacy potrafimy być pierwotni, dzicy, egoistyczni, kłótliwi, nietolerancyjni, zaślepieni, krótkowzroczni. Z drugiej strony – ileż wspaniałych wartości dostrzegamy naraz w życiu, gdy uda nam się wepchnąć jako ostatni do rozchodzącego się w szwach autobusu, gdy przygodny sąsiad, wisząc na stopniu, odstąpi nam trzy centymetry kwadratowe miejsca, akurat tyle, by postawić na nich szpic buta, gdy złapany rozpaczliwie za krawat ten, który już do połowy tkwi w środku, uśmiechnie się bez pretensji i przygnie nas mocnym ramieniem, gdy wreszcie starsza pani, której, prąc ku wyjściu, strąciliśmy kapelusz, porwali w strzępy gazety i wgnietli całą zawartość siatki z masłem, jajami i marmoladą w biust, uśmiechnie się z tramwajową melancholią i powie smutne, lecz przebaczające: – Nie szkodzi…”

Leopold Tyrmand książka Zły

Wtedy widzimy, jak dalece potrafimy być solidarni, wyrozumiali, ludzcy i coś ciepłego rozpływa się nam jak słodka, rozgrzana czekolada koło serca. Nic nie wzbudza w nas tak nieprzytomnej złości i bezmyślnej chęci awantur, jak niekończące się wyczekiwanie na wypchane ludźmi trolejbusy, do których nie można się dostać, jak tępota, brutalności i nieuprzejmość w tramwaju, o nic nie będziemy się sprzeczać i kłócić tak namiętnie, jak o grubiaństwa współpasażerów i bezduszną wrogość konduktorów. Ale też nic nie wzbudza w nas takiego uczucia zadowolenia, satysfakcji i wygody, jak widok wyczekiwanego numeru na ulicznym horyzoncie i stwierdzenie, że znajdziemy w nim miejsce siedzące. Tramwaj wyzwala w nas dziś w Warszawie cenną bezpośredniość przeżywania i dlatego żyjemy tu, w Warszawie życiem tramwajowym.
Zły

O życiu , O dzieciach , O uśmiechu , O butach

„Pewnego razu poproszono mnie, żebym sfotografował oddział niemiecki, bombardujący miasto ze szczytu budynku. Udało mi się dostać na sąsiedni dom. By rozeznać się w sytuacji, wystawiłem swój kapelusz na kiju. Momentalnie został ostrzelany i rozerwany na części. To była bardzo niebezpieczna praca, ale byliśmy młodzi i nie zawsze rozumieliśmy zagrożenie, a także to, jakie znaczenie miała nasza praca.”

Jerzy Tomaszewski (1924–2016) artysta fotografik polski

Źródło: Piotr Wróblewski, Tajny fotograf powstania warszawskiego. Ostatnie zdjęcie zrobił leżąc ranny w bramie domu http://warszawa.naszemiasto.pl/magazyn/artykul/tajny-fotograf-powstania-warszawskiego-ostatnie-zdjecie,3635599,t,id.html, naszemiasto.pl, 29 stycznia 2016.

O domu