„(…) serca, podobnie jak kwiaty, muszą same się otworzyć.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki. Część druga
Louisa May Alcott cytaty
25 1
Louisa May Alcott
Data urodzenia: 29. Listopad 1832
Data zgonu: 6. Marzec 1888
Natępne imiona: Լուիզա Մեյ Օլքոթ
Louisa May Alcott – amerykańska pisarka, jedna z pionierek literatury kobiecej i powieści dla dziewcząt w Stanach Zjednoczonych. Córka Amosa Bronsona Alcotta.
W czasie wojny domowej pracowała jako pielęgniarka-wolontariuszka i na tych obserwacjach oraz doświadczeniach oparta jest jej pierwsza, zasługująca na uwagę publikacja – Hospital Sketches . W kilka lat później, kiedy wydawca zwrócił się do niej o napisanie książki dla dziewcząt, powstała powieść Little Women . Książka zdobyła ogromne powodzenie, zapoczątkowując realistyczną powieść dla młodzieży. O sukcesie zadecydowała sprawnie skonstruowana fabuła, przekonująco naszkicowane postacie i zabawne, z dużym dowcipem opisane sytuacje. Powieść została przynajmniej dwukrotnie sfilmowana.
Mieszkała w Concord w stanie Massachusetts. W jej domu powstało muzeum jej imienia. Była wegetarianką. Wikipedia
Fotografia: George Kendall Warren (d. 1884); restored by Adam Cuerden / Public domain
Dzieło
Małe kobietki
Louisa May AlcottCytaty Louisa May Alcott
„Ustawiczne przebywanie w złym towarzystwie, choć tylko wymyślonym, wywierało jednak na nią zły wpływ, gdyż karmiła swe serce i wyobraźnie niebezpieczną strawą, nazbyt wcześnie i niepotrzebnie poznając najmroczniejsze strony życia.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki. Część druga
„Elizabeth – albo Beth, jak ją wszyscy nazywali – była różaną, gładkowłosą i jasnooką dziewczynką lat trzynastu, o nieśmiałym sposobie bycia, cichym głosie i łagodnym usposobieniu, które rzadko ulegało zmianie. Ojciec nazywał ją „Maleńką Ciszą” i imię to świetnie do niej pasowało, gdyż zdawała się ona żyć we własnym szczęśliwym świecie, wyruszając z niego tylko na spotkanie tych kilku osób, które darzyła zaufaniem i kochała.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki
„Daleko w blasku słońca leżą moje największe aspiracje. Mogę ich nie dosięgnąć, ale mogę spoglądać w górę i widzieć ich piękno, wierzyć w nie i starać się iść tam, dokąd prowadzą.“
Źródło: Elbert Hubbard, Elbert Hubbard’s Scrap Book, 1923, s. 62
„Mam takie uczucie, jakby po prostu nie było mi przeznaczone długie życie. Nie jestem taka jak wy wszystkie. Nigdy nie snułam planów na przyszłość, nigdy nie myślałam o zamążpójściu. Zawsze widziałam siebie tylko jako małą, głupiutką, drepczącą po domu Beth, z której jedynie tam był jakiś pożytek. Nigdy nie chciałam odejść z domu i teraz najtrudniejsze jest właśnie to, że muszę was wszystkich opuścić. Nie boję się, ale jestem pewna, że będę za wami tęsknić nawet w Niebie.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki. Część druga
„Słyszałam, że ludzie, którzy najbardziej kochają, często najmniej widzą.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki. Część druga
„Zeszłego lata nazwałam jaskółki moimi ptakami i mama powiedziała, że przypominają jej mnie – zawsze zabiegane i zawsze pogodnie ćwierkające. Ty, Jo, jesteś jak mewa, silna i dzika, lubisz burzę i wiatr i lecisz daleko, szczęśliwa w samotności. Meg jest jak gołąb, a Ami jak słowik – próbuje wznieść się wysoko w obłoki, ale zawsze wraca w końcu do gniazda.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki. Część druga
„Bogactwo jest niewątpliwie bardzo pociągające, ale i bieda ma swe słoneczne strony. Właśnie przeciwności losu potrafią dać prawdziwą satysfakcję z uczciwej pracy, a potrzeba stanowi inspirację połowy mądrych, pięknych i pożytecznych osiągnięć tego świata.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki. Część druga
„Pożałujesz tego kiedyś, Jo.
– Och, dokąd idziesz?! – zawołała, bo wyraz jego twarzy przestraszył ją.
– Do diabła! – brzmiała pocieszająca odpowiedź.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
rozmowa Lauriego z Jo, po odrzuconych oświadczynach.
Małe kobietki. Część druga
„Piętnastoletnia Jo była bardzo wysoka, chuda i smagła i przypominała źrebię, gdyż zdawało się, że nigdy nie wiedziała, co zrobić ze swoimi długimi kończynami, które wciąż jej zawadzały. Miała zdecydowane usta, komiczny nos i bystre szare oczy, które wydawały się wszystko dostrzegać i były kolejno to groźne, to wesołe, to znów zamyślone. Długie, gęste włosy były jedynym atutem jej urody, ale zazwyczaj upychała je w siatkę, żeby jej nie przeszkadzały. Jo miała okrągłe ramiona, duże stopy i ręce, rozwichrzone stroje i skrępowany wygląd dziewczyny, która gwałtownie zmieniała się w kobietę i nie lubiła tego.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki
„To jest to! – powiedziała sobie Jo, kiedy odkryła ostatecznie, że prawdziwa dobroć okazywana bliźnim może uczynić pięknym i dystyngowanym nawet krępego niemieckiego nauczyciela, który pospiesznie pochłaniał obiad i sam sobie cerował skarpety.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki. Część druga
„Życie małżeńskie wystawia kobietę na nie lada próby i wymaga nieskończonej cierpliwości i miłości.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
Małe kobietki. Część druga
„Nie był ani bogaty, ani młody czy przystojny, ani pod żadnym względem fascynujący czy błyskotliwy, a mimo to wszyscy garneli się do niego, przyciągał do siebie każdego, niczym ciepły kominek. Był biedny, a jednak zdawało się, że zawsze coś ludziom ofiarowywał; obcy, a mimo to miał mnóstwo przyjaciół; niemłody już, lecz duchem radosny niczym chłopiec; niezbyt urodziwy, poniekąd dziwak, a jednak wielu osobom wydawał się piękny, jego dziwactwa zaś chętnie mu wybaczano.“
— Louisa May Alcott, książka Małe kobietki
o profesorze Bhearze.
Małe kobietki. Część druga
