Cytaty na temat uczynek

„Generalnie (…) wyznaję zasadę, że to, co dajesz innym, prędzej czy później do ciebie wróci. Jeżeli człowiek podstawi komuś nogę, to po jakimś czasie zły uczynek zemści się na nim w ten czy inny sposób. I odwrotnie: dobry uczynek procentuje. Tego uczę swoje dzieci: jeśli zrobisz coś dobrego, to będzie dobrze. Jeśli zrobisz coś złego, to będzie źle.”

„Jak daleko ta mała świeca rzuca swe promienie! Podobnie świeci dobry uczynek w niedobrym świecie.”

„(…) trzy czwarte życia trawi się na chceniu bez uczynków.”

„Przetrzyj oczy, przywróć czystość sercu – i najwyżej sobie ceń tych, którzy cię kochają, którzy ci dobrze życzą. Nie krzywdź ich, nie obrażaj, z nikim z nich nie rozstawaj się w gniewie: toć nie wiadomo, czy to nie ostatni twój uczynek przed aresztowaniem i czy nie taki twój obraz zostanie w ich pamięci!”

„Dobry uczynek to triumf duszy.”

„Człowiek jest sumą swoich uczynków, a nie przekonań.”

„Próżność jest źródłem wszystkich złych, lecz również niemal wszystkich dobrych uczynków.”

„Bez miłości na nic się nie przyda uczynek zewnętrznie nadzwyczajny; cokolwiek zaś z miłości czynimy, chociażby było małe i liche, wszystko staje się bardzo owocne.”

„Są tacy, że nawet ich ziewnięcie bywa nagradzane jak najdzielniejszy uczynek.”

„Wszyscy Sangha (członkowie wspólnoty) polegają na sobie. Tak, jak przez robienie szlachetnych uczynków, poprzez podążanie za Ścieżką Mistrza (Guru Margą), można zostać uwolnionym od więzów, w ten sam sposób, poprzez działanie przeciwne, doświadcza się dokładnie przeciwnego rezultatu.”

„Przestałam wierzyć w moce dobra i zła istniejące poza nami. I zaczęłam wierzyć, że dobro i zło to nazwy dotyczące ludzkich uczynków, nie samych ludzi. Możemy tylko powiedzieć, że jakiś czyn jest dobry, ponieważ komuś pomaga, albo zły, ponieważ komuś szkodzi. Ludzie są zbyt skomplikowani, żeby im przylepiać etykietki.”

„Nie z obawy przed karą, lecz z poczucia obowiązku, należy wystrzegać się złych uczynków.”

„Nie wystarczy zmienić na lepsze obyczaje i odstąpić od złych uczynków. Trzeba dać Bogu zadośćuczynienie przez pokutę, przez pokorne modlitwy, przez ofiarę serca skruszonego – przy współpracy jałmużny.”

„Zgodnie z Biblią, gdy Chrystus-Arcykapłan zakończy sąd połączony z oczyszczeniem niebiańskiej świątyni, wówczas "przyjdzie w chwale Ojca swego z aniołami swymi, i wtedy odda każdemu według uczynków jego" (Mt 16:27).”

„Ufność w Miłosierdzie Boże, szerzenie kultu tego miłosierdzia wśród innych i bezgraniczne poświęcenie mu wszystkich swoich myśli, słów i uczynków, bez cienia szukania siebie, będzie naczelną zasadą mego dalszego życia przy pomocy tegoż niezmierzonego miłosierdzia.”

„Chcąc samoluba skłonić do uczynków mających na celu dobro bliźniego, trzeba weń wmówić, że zmniejszenie cudzych cierpień może być z korzyścią dla niego samego.”

„Są meble, które przeszkadzają i są meble niezbędne! To tylko od ciebie zależy, jakim meblem się staniesz. Wymazałam ci ten minus, Marto, ale pamiętaj, że każdy człowiek ma swój własny rejestr uczynków, z których nie daje się nic wymazać! Musisz pilnować swojego rejestru.”

„Człowiek nie jest jedynie istotą cielesną. Poprzez możliwość rozwijania czystego wglądu, zachowywania dobrych myśli i wykonywania dobrych uczynków posiada moc przemienienia tego, co ludzkie, w to, co Boskie.”

„(…) nie uważam, że jestem odpowiednią osobą do tego, by oceniać Dextera. Od tego są widzowie serialu. Nie zamierzam niczego sugerować ani narzucać własnych opinii. Nie umiem odpowiedzieć jednoznacznie na pytanie, czy Dexter jest dobry, czy zły. Jest i taki, i taki – nieustannie balansuje na granicy. Nie próbuję go na siłę uszlachetnić. Cały czas pamiętam o tym, że z premedytacją zabija ludzi. Uważam, że nie wolno o tym zapominać, nie wolno postrzegać tego człowieka tylko poprzez pryzmat jego dobrych uczynków. Gdyby scenarzyści nagle zaczęli wybielać Dextera, zaprotestowałbym. Na szczęście znam twórców serialu na tyle, by mieć pewność, że do takiej sytuacji nie dojdzie.”

„Wobec tej doskonałości życia duchowego Najświętszej Panny, niejeden może zadać sobie pytanie, czy wobec tego mogło być w Jej życiu miejsce na zasługę, skoro nie znała Ona w nim tych walk i zmagań, które nasze życie przepełniają. Takie stawianie tego zagadnienia wynika z błędnego pojmowania źródła zasługi. Nie trudności, jakie się ma do pokonania stanowią o istocie zasługi, ale miłość z jaką uczynek spełniamy.”

„Chciałbym zawsze jak najgoręcej zalecić system zastępowy, to znaczy prowadzenie pracy w małych, na stałe zorganizowanych gromadkach chłopców, z których każda pozostawałaby pod odpowiedzialną komendą chłopca-przywódcy. Zastosowanie tego systemu jest bardzo ważnym czynnikiem powodzenia. System zastępowy można zastosować i wyzyskać w mniejszym lub większym stopniu; lecz istota rzeczy polega na pracy w małych, na stałe zorganizowanych gromadkach chłopców, z których każda pozostaje pod odpowiedzialną komendą chłopca-przywódcy, a takie właśnie grupki, powstałe samorzutnie, należy organizować jako zastępy skautowe.(…) Mamy więc zastęp złożony z sześciu, siedmiu lub ośmiu chłopców. Ponieważ ma on być jednostką w pracy, w zabawie, w organizacji drużyny, w obozie i przy spełnianiu dobrych uczynków, więc trzeba koniecznie postawić na jego czele odpowiednio uzdolnionego skauta. Słowa „odpowiednio uzdolniony” nie znaczą, że musi on nadawać się do prowadzenia zastępu. Zalety kwalifikujące na dowódcę są częściowo wrodzone, częściowo nabyte…”

„Jaki jest prawdziwy cel monarchii? Nie jest nim pozbawienie ludu jego naturalnej wolności, lecz poprawa jego uczynków w celu osiągnięcia najwyższego dobra. Formą rządów, która najlepiej zapewnia osiągnięcie tego celu, a zarazem w mniejszym stopniu niż inne ogranicza naturalną wolność, jest ta, która pozostaje w zgodzie z poglądami i wolą istot myślących, a także odpowiada celowi, co którego powinniśmy przykładać największą wagę, ustanawiając zasady polityki społecznej.”

„Miłość jest to wszechmocna podnieta do wszelkich szlachetnych uczynków i działań.”

„W każdym mieście, kiedy odbywała się akcja, całe getto bywało otoczone przez motłoch, który urządzał formalne polowanie na Żydów (…). Ilu Żydów w ten sposób zginęło? Niezliczona ilość, bo w najlepszym wypadku zabierali Żydom pieniądze i nie doprowadzali do żandarmerii, ale przecież to i tak było równoznaczne z wyrokiem śmierci. Co ma zrobić Żyd bez pieniędzy? Co najwyżej samemu dojść do żandarma i poprosić o kulę.
Tłum, bezimienny tłum solidarnie w ten sposób postępował. (…) Czy należy stąd wyciągać wniosek co do ogółu? Czy należy wykonać statystykę dobrych uczynków w porównaniu ze złymi? Nie, to nie jest ważne. Toć sam Najwyższy Bóg zajął stanowisko w Starym Testamencie, że jeśli w mieście okaże się dziesięciu sprawiedliwych, to miasta nie zburzy. Prawdopodobnie i w Warszawie znajdzie się również dziesięciu sprawiedliwych (…), tak że ludność polska może spokojnie spać po nocach, nic im nie grozi, a ten, co zrabował, to ma i będzie mieć nadal.”

„Jesteśmy nadal zabijani za wiarę. Dzieje się to poza Polską, ale działo się niedawno przecież także w Polsce. Zabójcy księży są wśród nas. Jedni po wyroku, inni bez żadnego wyroku. Odpowiedzialny za dziesięciolecia prześladowań Kościoła gen. Jaruzelski pobiera emeryturę rządową. Kazał zabijać w Gdańsku w roku 1970, kazał zabijać w 1981 r. – to wiemy i to oczywiste. Rzadziej myślimy o tym cichym okresie, gdy niby nic się nie działo, a on był ministrem obrony narodowej – wtedy prześladowano księży, tworząc kompanie karne dla kleryków, zrywając medaliki z szyi poborowych, odmawiając dostępu do niedzielnej mszy świętej, sakramentów, prześladując zawodowych wojskowych za ślub kościelny lub posłanie dziecka do Pierwszej Komunii. Prześladowanie katolików trwa w różnym nasileniu i formie od czasu zaborów z małą przerwą na 20-lecie międzywojenne. A teraz to prześladowanie wzrasta i jak zawsze należy stawiać temu opór. Opór duchowy, modlitewny, ale i czynny, bo wiara bez uczynków jest niczym.”

„W naszym świecie każdy był surowo rozliczany ze swoich uczynków. Jeżeli ktoś popełniał akt przemocy wobec innego członka Rodziny, musiał być absolutnie pewien słuszności swego czynu.”

„Sięgając wzrokiem wstecz, aż do lat dziecinnych swego życia, widzę jedno pasmo objawów niezmierzonego miłosierdzia Bożego. (…) A najwięcej miłosierdziu Bożemu zawdzięczam powołanie kapłańskie, które odczułem dość wcześnie, podtrzymywanie tej chęci pomimo tylu przeszkód, prowadzenie mnie przez liczne doświadczenia, w których na pewno bym upadł i zginął, gdyby litość Stwórcy nie zsyłała mi wyraźnej pomocy z góry.(…) Wobec tego byłbym najgorszym niewdzięcznikiem, gdybym nadal jeszcze należał do siebie i chciał szukać siebie w jakiejkolwiek czynności, słowach lub myślach. Ufność w dalsze miłosierdzie Boże, szerzenie kultu tego miłosierdzia wśród innych i bezgraniczne poświęcenie mu wszystkich swoich myśli, słów i uczynków bez cienia szukania siebie, będzie naczelną zasadą mego dalszego życia przy pomocy tegoż niezmierzonego miłosierdzia.”

„Punktem wyjścia winno tu być, aby od pierwszej chwili, gdy się u dziecka zacznie budzić życie umysłowe, pomóc mu w nawiązaniu osobistego stosunku z Bogiem, pełnego dziecięcej ufności, i aby ten stosunek wciąż potem utrwalać i głębiej uzasadniać, w miarę jak to życie umysłowe się rozwija. Od tych pierwszych chwil winno się utrwalić w jego duszyczce to przekonanie, że najważniejszym zadaniem roztropności ludzkiej jest tak przejść przez życie, aby przy jego końcu dojść z powrotem do Tego, który nas stworzył dla swej chwały i że wobec tego każdy nasz uczynek winien być przez nas sądzony z tego punktu widzenia, czy nas zbliża do Boga, czy też nie, czy odpowiada jego świętej woli, czy też się od niej odchyla lub nawet przeciw niej buntuje.”

„Mam być POSŁUSZNYM PRAWU HARCERSKIEMU, chcę, by Ono było zawsze wskazówką mego postępowania, by ono decydowało zawsze o zgodności moich myśli, słów i uczynków.”

„W rzeczy samej, nienawiść, jaką heretycy względem odpustów okazują, świadczy wyraźnie jak ich szatan nienawidzi, jak wielka jest ich moc i wartość przed Bogiem, jak one są miłe Panu Bogu. Wiara w odpusty tak ściśle jest związana z innemi dogmatów katolickich artykułami, z wiarą we władzę Stolicy świętej, z wiarą w czyściec, w zasługę dobrych uczynków, w świętych, w moc zadośćuczynienia, że słusznie wiarę w odpusty nazwać można pieczęcią prawowierności katolickiej. Nieszczęsna historia błędów i herezji, które zasmuciły Kościół, wyraźnie świadczy: że aby być świętym, trzeba koniecznie być prawdziwym katolikiem rzymskim, gdyż po za tem nie może być ani katolicyzmu, ani świętości.”

„Religia ma sens, jeśli prowadzi do czynów miłosierdzia, zgodnych z Bożymi przykazaniami, inaczej jest martwa. Jak mówi św. Jan diabeł też wierzy w Pana Boga, co więcej – on wie że Bóg jest, a mimo to jest diabłem. Wiara bez uczynków jest martwa. Wiara i nasze nabożeństwa mają prowadzić nas do świętości! Każdy z nas jest bowiem powołany do świętości, by pójść do nieba, bo święty to ktoś kto jest w niebie. Są różne drogi do świętości. Inna jest droga ojca, matki, dziecka, kogoś kto jest stolarzem, mechanikiem, wojskowym, księdzem, bo to jest wola Boga zawarta w dekalogu i w obowiązkach stanu – żołnierza, czy księdza. Każdy ma inną drogę do świętości, ale każdy jest do niej wezwany.”

„Kluczem do szczęśliwego małżeństwa może być (…) docenianie (…) małych i wielkich uczynków.”

„Żaden dobry uczynek nie ujdzie kary.”

„Jeśli wasza światłość, wiedza, nauka, mądrość prowadzi do uczynków dobrych, wówczas pochodzi z miłości. Jeśli jest użyta na mnożenie zła, nie jest ani światłością, ani nauką, ani prawdą, ani miłością.”

„W odróżnieniu od sprawy posłów Andrzeja Leppera i Stanisława Łyżwińskiego nie przeczytacie z obrzydzeniem w żadnym raporcie czy wniosku zeznań świadków przeze mnie poszkodowanych czy zeznań moich ofiar. Nie znajdziecie opisu seksualnych wynaturzeń i aktów przemocy. Nie poznacie świadków moich niecnych uczynków. Nie będzie też przeciw mnie postępowania prokuratorskiego. Ale nie dlatego, że przestępstwo uległo przedawnieniu. Powody są natomiast takie, że nie istnieją i nie ma popełnionego przeze mnie żadnego przestępstwa. Poznaliście natomiast bajkę jednego dziennikarza z jego anonimowym panem A. czy panią B., który uwijał swoją dziennikarską karierę na moim karku.”

„A jeśli tak jest w istocie, iż żywa i mocna wiara pociąga za sobą takież uczynki, to, zaiste, owa wiara, którą tak sobie wycieramy gębę, musi być bardzo nikła w tych czasach; chyba iż ze wzgardy dla naszych uczynków rada jest unikać ich towarzystwa.”

„Czy często ktoś obcy ratuje nas z opresji? Czy w ogóle ktokolwiek kiedykolwiek nas ratuje? I jak to jest, że wycieka z nas cała zdolność do przebaczania i dobroci – tak z nas wycieka, że jeden drobny miłosierny uczynek pozostaje w pamięci na całe życie? W jaki sposób do tego dochodzimy? To właśnie sobie myślę, wspominając ogorzałą twarz włóczęgi spod Indio, kiedy zastanawiam się nad moim światem – jego twarz przekonuje mnie, że zawsze jest, w co wierzyć, gdy nie ma już, w co wierzyć. To twarz dla ludzi, takich jak ja, popchniętych na samą krawędź samotności, może nawet zepchniętych w dół, którzy, gdy wdrapali się z powrotem na górę, zobaczyli zupełnie już zmieniony świat.”

„Żyj z poczuciem spokojnej wyższości nad życiem, nie bój się biedy, nie żałuj straconego szczęścia, przecież i tak – ani goryczy do dna, ani słodyczy do pełna. Już dosyć tego, że nie marzniesz, że głód i pragnienie nie rwą ci wnętrzności. Jeśli masz nieprzetrącony kręgosłup, jeśli obie nogi jeszcze chodzą, obie ręce się ruszają, oboje oczu widzi, a oboje uszu słyszy – to komu jeszcze tu zazdrościć? Po co? Zawiść zżera w końcu samego zawistnika. Przetrzyj oczy – przywróć czystość sercu – i najwyżej sobie ceń tych, którzy ci dobrze życzą. Nie krzywdź ich, nie obrażaj, z nikim z nich nie rozstawaj się w gniewie, toć nie wiadomo czy to nie ostatni twój uczynek przed aresztowaniem i czy nie taki twój obraz zostanie w ich pamięci!”

„Nic tak nie wiążę i nic tak nie łamie życia jak cudza dobroć. Niebezpieczna, może niemoralna siła spoczywa w rękach dobrego człowieka. (…) Jakżeż często pod wpływem cudzej dobroci człowiek postępuje inaczej, niż tego by pragnął, i robiąc dobry uczynek, w gruncie rzeczy robi uczynek zły, gdyż przyczynia się do własnego odwartościowania.”

„Jeśli teraz porównamy ascetykę z mistyką, to najpierw będziemy musieli stwierdzić, że nie są to dwie dziedziny odrębne, nie mające między sobą styczności. Przeciwnie, są one z sobą ściśle związane tak, iż nieraz rozgraniczenie sfery ich działalności staje się niemożliwem. Asceza jest podstawą, bez której zdrowa mistyka rozwijać się nie może, mistyka zaś jest nie tylko dopełnieniem i ukoronowaniem ascetyki, lecz jest jednocześnie najpotężniejszym czynnikiem jej rozwoju od chwili, kiedy człowiek zaczyna świadomie pracować nad sobą; najprostszy uczynek do ascezy przyrodzonej należący, gdy z duszy Boga miłującej pochodzi, nabiera wartości mistycznej, a z nią i doniosłości, którejby nigdy nie miał, gdyby z samych sił przyrodzonych pochodził.”

„Wydaje mi się, że usposobienie Najświętszej Panny w ciągu miesięcy między Zwiastowaniem a Narodzeniem jest wzorem dla dusz wewnętrznych, które Bóg wybrał, aby żyły w głębi tej bezdennej otchłani wewnętrznej. Z jakim spokojem i skupieniem Maryja zgadzała się na wszystko. Najświętsza Panna uświęcała nawet najzwyklejsze zajęcia, bo przez wszystko trwała w uwielbieniu daru Bożego, co jednak nie przeszkadzało Jej w udzielaniu się na zewnątrz, w wykonywaniu uczynków miłości.”

„To, co mnie zawsze najbardziej interesowało w historiach opowiadanych przez moich bohaterów, to ich psychologiczne podejście do problemów, z jakimi się stykają. Zawsze zadają sobie pytania, co kieruje naszym postępowaniem, co wpływa na nasze zachowanie, do jakiego stopnia potrafimy je kontrolować, panować nad impulsami. Usiłuję dociec, nie tylko jak dalece rozumiem samego siebie, ale też co kieruje naszym wyborem danego dnia. Pytam, czy ludziom dobrym zdarza się zrobić coś złego, czy człowiek zły może zdobyć się na dobry uczynek. To może być strażnik graniczny z Across the Border, zwalniany robotnik z Youngstown czy bohater Sinaloa Cowboys.”

„Szlomo z Radomska przypominał nam: kiedy żałujesz za grzechy nie ze strachu przed karą, tylko z miłości do skrzywdzonego, wszystko będzie ci wybaczone. Co więcej: każdy grzech uznają na Sądzie za dobry uczynek.”

„Zły Duch przemawia do kłamliwej duszy, przy pomocy Złej Myśli i Złego Słowa namawiając ją do złych uczynków, obiecuje jej zwycięstwo, doprowadzając ją na koniec do ruiny!”

„Dobra myśl, dobre słowo, dobry uczynek.”

„Dostajemy to, co dajemy. Każdy nasz uczynek ma bezpośredni zwrot do nadawcy, ale nie bezpośrednią drogą. Może stąd rozczarowania, że podziękowania są słabe albo żadne. Po uderzeniu w stół, odzywają się nożyce a nie stół.”

„Żaden dobry uczynek nie zatrzymuje się na sobie a prowadzi do drugiego.”