Cytaty na temat scena (847 cytatów, strona 3)

„Lubię mieć kontakt ze słuchaczami, czuć, że dociera do nich każdy niuans mojej interpretacji. Takiego komfortu nie dają wielkie sceny, jak Metropolitan Opera w Nowym Jorku, mimo że mają znakomitą akustykę.”

Cecilia Bartoli (1966) włoska śpiewaczka

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, 10 kwietnia 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/cbartoli.htm

„Nie umiem pisać ani malować czy śpiewać. Granie jest moim sposobem na komunikację z ludźmi, z widzami. Kiedy ktoś mówi, że widział mnie na scenie i mnie rozumie, rozumie postać, jaką grałem i odczuwa podobne emocje – niczego więcej nie mogę chcieć.”

Richard Jenkins (1947) aktor amerykański

Źródło: Wywiad, 2011 http://www.stopklatka.pl/wydarzenia/wydarzenie.asp?wi=76102

O komunikacji , O śpiewie

„Kompromitacją byłoby wyjście na scenę z Budzyńskim, który zdradził punk rocka i zajmuje się dziś z Armią jakimś religijnym heavy metalem. Co ma wspólnego chrześcijaństwo z punkiem? Nic!”

Tomasz Adamski (1963) polski muzyk

Źródło: Siekiera to ja, czyli człowiek totalny, muzyka.onet.pl, 12 grudnia 2011 http://muzyka.onet.pl/publikacje/siekiera-to-ja-czyli-czlowiek-totalny,2,4964004,wiadomosc.html

O muzyce

„My, którzy wędrujemy po górach, zawsze przedkładamy upór i wytrwałość w dążeniu do ustalonego celu nad czystą siłę. Wiemy, że każda wysokość, każdy krok muszą być pokonane cierpliwością, ciężką harówką, i że pragnienia nie mogą zastąpić wysiłku. Wiemy, że trzeba się zmierzyć z wieloma trudnościami. Cieszymy się wspaniałymi scenami rozgrywającymi się przed naszymi oczyma: cudownymi wschodami i zachodami słońca, pięknem wzgórz, dolin, jezior, lasów i wodospadów. Kto idzie w góry, musi podjąć się wysiłku. Ale z wysiłku przychodzi siła, pobudzenie wszystkich zdolności, a z poczucia siły rodzi się przyjemność. Powracamy do codziennych zajęć lepiej przygotowani do boju w walce życia i do pokonywania przeszkód na naszych drogach, wzmocnieni i podniesieni na duchu wspomnieniami o minionych wysiłkach i pamięcią o zwycięstwach na tamtych polach bitew.”

Edward Whymper (1840–1911)

Źródło: Cytaty o górach, alpinistyczne, wspinaczkowe, drytooling.com.pl, 9 stycznia 2013 http://drytooling.com.pl/serwis/art/artykuly/2136-cytaty-o-gorach-alpinizmie-himalaizmie-wspinaczce-wspinaczach?showall=&start=2

O przyjemności , Cytaty o pięknie , O wysiłku , O sile

Frank Zappa (1940–1993) amerykański muzyk rockowy, multiinstrumentalista, kompozytor

Źródło: Takiego mnie nie znacie

O ludziach , O facetach , Serce

„Za pięć lat chciałbym dotrzeć do głów wielu miłośników muzyki. Chcę być na tyle zdrowy by dalej szaleć na scenie, komponować kolejne utwory, bawić się dźwiękami. Chcę mieć świadomość, że zrobiłem wszystko co tylko mogłem zrobić by osiągnąć sukces. Ale przede wszystkim chcę pokazać, że naprawdę warto podążać za swoimi marzeniami.”

Damian Ukeje (1986)

Źródło: Michał Lis, Damian Ukeje, „Magazyn Gitarzysta” http://www.magazyngitarzysta.pl/ludzie/wywiady/12260-damian-ukeje.html

O ludziach , O sukcesie

„Tkwiłem zatem w tej scenie i nawet nie próbowałem się z niej wyrwać. Ale wierzyłem, że zmiana wciąż jest możliwa. Wierzyłem, że autor wróci i wyzwoli mnie od obciążającej teraźniejszości. Lecz wiara ta zaczynała stawać się niewyraźna – mglista. Musiałem więc skoncentrować się na walce ze zwątpieniem. Bo tak jak wcześniej strach odebrał mi pewność, tak zwątpienie starało się pozbawić mnie wiary. Mimo wzmagającej się rezygnacji, usiłowałem ją jednak utrzymać. Tylko że zwątpienie niezmiennie się rozrastało i na wiarę pozostawało coraz mniej miejsca. Kurczyła się, a jej gęstość powodowała jeszcze większą mglistość i wszystko, co do tej pory pozwalało mi mieć nadzieję, stało się jeszcze bardziej niewyraźne.”

Krzysztof Niewrzęda (1964) polski prozaik, poeta i eseista

Wariant do sprawdzenia
Źródło: s. 107

O strachu , O wierze , O zmianach , O walce

„Aktor powinien się bronić przed stawianiem kropki nad „i” w budowaniu postaci. Trzeba zostawić jej jakąś przestrzeń. Czasem łapię się na tym – to dotyczy zarówno pracy mojej, jak i kolegów – że kiedy na scenie powiem: „Wiesz, ten moment jest dobry”, to zostaje to dookreślone i zaczyna być sztuczne.”

Stanisława Celińska (1947) polska aktorka

Źródło: Ewa Gałązka, „Gazeta Wyborcza”, 12 sierpnia 2002 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/stasiunkaw.htm

O czasie

„Aktorstwo jest takim zawodem, w którym trudno jest pewne rzeczy przewidzieć, zwłaszcza tym, którzy tak jak ja nie pochodzili z aktorskich rodzin. Nie wiadomo np., czy będzie się szczęśliwym z takim wyborem, czy polubimy kontakt z publicznością, ten rodzaj skupienia, jaki jest potrzebny do pracy na scenie, lęk pojawiający się przed premierą… Ja wiedziałam, że chcę być aktorką bądź pisarką, a ponieważ zaplanowałam studia w Krakowie, to złożyłam dokumenty do tamtejszej PWST i na Uniwersytet Jagielloński na filozofię. Pierwsze podejście mi się nie udało, ale w następnym roku ponowiłam próbę i tym razem się dostałam.”

Olga Adamska (1973)

Źródło: Katarzyna Stróżyk, „Kurier Szczeciński” nr 12, 17 stycznia 2008 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/50221.html

O studiach

„Wiesz na początku powstawania polskiej sceny BM, tej zafascynowanej Norwegią, ja, Nergal, Venom z Xantotol, Balsphemous z Veles… wszyscy ze sobą pisaliśmy i w pewnym stopniu współpracowaliśmy przesyłając sobie nagrania innych kapel BM i ziny… nakładał się na to pewny rodzaj klimatu jaki wytwarzaliśmy miedzy sobą który znakomicie nam służył… nie było jeszcze wtedy takiej ideologicznej indoktrynacji która zaczęła się później po dołączeniu do sceny BM Capricornusa, Karcharotha, Leinada i Samotha z Mysteries… w tamtym czasie wspieraliśmy się w listach i słuchaliśmy swoich nagrań z nadzieją na sukces naszej sceny.”

Robert Fudali (1969)

o początkach sceny blackmetalowej w Polsce.
Źródło: Black Emperor zine (2008) http://www.graveland.org/index.php?option=com_content&view=article&id=115:black-emperor-zine-pl&catid=4:interviews&Itemid=6

O czasie , O sukcesie

„To zaszczyt pracować z kimś, dla kogo nie stanowi problemu to, czy kręcona właśnie scena jest o nim, czy nie. Musisz grać na korzyść reżysera i na swoją własną. Każdy byłby zadowolony grając z kimś bardzo lojalnym. Lojalnym i utalentowanym.”

Fabrice Luchini (1951)

Źródło: Fabrice Luchini o filmie „Niebo nad Paryżem”, SPI, 12 sierpnia 2008 http://www.kinomaniak.pl/katalog/wywiad/64,1

„Generalnie jesteśmy śmieszni, ale przede wszystkim na scenie. A tak to widzicie jak tu jest: sztywniaki. Nikt właściwie nic nie mówi. Tolerujemy się, ale nie przyjaźnimy ze sobą. Łączy nas ta godzina występu, a później siłą rzeczy musimy razem wrócić do domu. Ale staramy się nie zwracać na siebie uwagi.”

Robert Górski (1971) polski twórca kabaretowy

żartem o kolegach z Kabaretu Moralnego Niepokoju.
Źródło: Wywiad, 2008 http://www.gazetalubuska.pl/apps/pbcs.dll/article?AID=/20080615/WYWIADY/627281349

O przyjaźni , O domu , O sile

„Mój sprzeciw wobec systemu, w formie, której mogłem dać wyraz jako aktor, był dwojaki. Nie brałem do wykonania załganych tekstów, które proponowano mi w telewizji czy w radiu. Na scenie było to mniej prawdopodobne, bo byłem w Teatrze Powszechnym Zygmunta Hübnera, który nie należał do pieszczochów reżimu. Recytowałem głównie w kościołach, gdzie cenzura nie ingerowała. Kiedy z końcem lat siedemdziesiątych uaktywniła się opozycja, los zetknął mnie z Haliną Mikołajską. Występowaliśmy z poezjami, które wówczas były na indeksie.”

Maciej Rayzacher (1940)

Źródło: culture.pl http://www.culture.pl/pl/culture/artykuly/os_rayzacher_maciej

O losie

„'Tomasz Wypych:' O czym chce Pan powiedzieć w swoim spektaklu?
'Kazimierz Dejmek:' Ja? Wszystko powiedział przecież autor. Nigdy nie uważałem, że dzieło może być pretekstem do interpretacyjno-inscenizacyjnych popisów reżysera. Podstawą europejskiego teatru jest utwór, który należy urzeczywistnić na scenie w stosownej interpretacji i formie.”

Kazimierz Dejmek (1924–2002) polski reżyser teatralny

Źródło: „Gazeta Łódzka”, 12 września 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/senp.htm

„O, bramy warszawskie! Cóż mogę wam teraz poświęcić, ja, szukający ledwie uchwytnych cieniów kronikarz? Garść chaotycznych wspomnień. Nie z mego ołówka spłynąć mogą poważne, czcigodne o was rozprawy. Wiem tylko, że w waszym chłodnym półmroku, wśród waszych śmiesznych i pretensjonalnych sztukaterii i pseudorenesansowych gzymsów odnajdywaliśmy nasze Dzikie Pola. My, chłopcy z pięter, nasze pierwsze siniaki i pierwszą krew z nosa, pierwszy hazard i zapamiętanie w grze w chowanego, w czarnego luda, w siódemkę. Później odnajdywaliśmy na waszych ścianach pierwszy gryzący humor nieprzyzwoitych napisów, jeszcze później szukaliśmy pierwszej wiedzy o dorosłym życiu w ciemnościach waszych kątów, za żelaznymi, dębowymi lub szklanymi drzwiami, poznając tam pierwszy zawrót głowy po pierwszym papierosie, pierwsze starannie skrywane obrzydzenie po pierwszym hauście wódki, pierwszą słodycz po pierwszym pocałunku. Jeszcze później byłyście świadkami, o, bramy warszawskie! naszych westchnień i wyznań, naszych werterowskich rozpaczy i zaklęć, jakich pełne były długie, nocne rozmowy po powrocie z kina czy z wieczorynki, gdy ręka długo spoczywała na dzwonku, nie naciskając go w obawie przed przedwczesną interwencją stróża — tego rozespanego Neptuna bram warszawskich, wynurzającego się z ciemnego niebytu w zbroi z kożucha. Nie zawsze też byłyście sceną lekkoskrzydłych fars wielkomiejskich i beztroskich popisów farmazonów, sprzedających w waszym cieniu sztuczne brylanty naiwnym wieśniakom. Zdarzyło się wam osłonić swoim mrokiem niejedną tragedię, niejeden błysk noża gasł w waszych odmętach, niejeden straszliwy krzyk odbił się w was echem, zagłuszając chlust kwasu solnego wyżerającego oczy niewiernego kochanka, niejeden cichy jęk osuwającej się ofiary rozległ się wraz z brzękiem spadającej na wasz bruk flaszki po octowej esencji. Aż nadszedł czas, gdy stałyście się ostatnim schronieniem w walce ulicznej, kiedy płytki wasz tunelik stanowił nieraz błogosławieństwo dla kluczącego i uciekającego przed tępą przemocą goniących zbirów. I jak wszystko w tym dziwnym mieście, tak wy, bramy warszawskie, wkroczyłyście wprost z śmieszności i nędz, w najszczytniejsze bohaterstwo bez póz, koturnów i wzniosłych słów, raczej z lekko wulgarnym krzykiem, tak jak to się czyni w Warszawie.”

Leopold Tyrmand książka Zły

Zły

O miłości , O grach , O kochankach , O wiedzę

„Dla mnie wojna to kabaret, okropny, tragiczny, krwawy, ale kabaret. Pamiętam, jak przed akcją na proszowicki zakład tytoniowy kapelan udzielił partyzantom zbiorowej absolucji. Ci, którym udałoby się przeżyć, byli zobowiązani przystąpić do spowiedzi. Z tej akcji wróciło dwóch, prostych chłopów, przed wojną drobnych bandziorów. Jeden z nich, w ramach pokuty, którą dostał na spowiedzi, modlił się nad ranem w swoim szałasie. W tym czasie drugi, przebudzony upiornie dokuczliwym świerzbem, krzyknął „kurwa”, na to ten modlący się odparł „przeżegnaj się, chuju.””

Jerzy Nowak (aktor) (1923–2013) aktor polski

Takich scen z wojny pamiętam naprawdę sporo. To one budują mój obraz tamtych czasów.
Źródło: „Tygodnik Powszechny” 24/07, 12 czerwca 2007 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/nptc.htm

O wojnie , O czasie , Obraz

„W szkole teatralnej, na jednym z egzaminów u Jerzego Treli, grałam Saszę w Płatonowie. Trela sobie siedział na stoliku, machał nóżkami, a ja zeszłam ze sceny i mijałam go bokiem. Profesor odwrócił się i pokazał kciuka do góry. I to był największy komplement! Największa pochwała, coś bardziej cenniejszego niż to, że potem dostałam u niego piątkę. Wtedy czułam, że zrobiłam coś dobrego.”

Teresa Dzielska (1977) aktorka polska

Źródło: Trzeba brać, co dają i grać! - trzecia część rozmowy z Teresą Dzielską, 2010 http://www.barwyszczescia.pl/wywiady:1250.html

„Nie ma łatwego sukcesu i jednej drogi do jego osiągnięcia. Sukces to połączenie wielu czynników: talentu, miłości do zawodu, ciężkiej pracy, profesjonalnego przygotowania, odwagi. Jak mawiał trener Hubert Wagner: „Sukces tworzą ludzie inteligentni, którzy wiedzą co chcą osiągnąć i jakim sposobem. Dla osiągnięcia wybitnych sukcesów na miarę światową, trzeba się wyjątkowo dobrze przygotować i poświęcić w zupełności”. W zawodzie, który mam szczęście wykonywać poświeceń mnożny się mnóstwo. Wielu jest powołanych, lecz mało wybranych. Tu nie ma drogi na skróty. Obligatoryjnie trzeba przejść przez wszystkie szczeble drabiny bez taryfy ulgowej, bo i tak weryfikacja następuje bardzo szybko na scenie. Najpierw należy budujemy bardzo solidne fundamenty, z dobrych materiałów, które są doszlifowywane, ociosywane przez mistrzów, których spotykamy na własnej drodze, a następnie bazując na tych elementach tworzymy własną niepowtarzalną przestrzeń artystycznej wypowiedzi.”

Jerzy Jeszke (1958) polski aktor musicalowy

Źródło: Adam Trajdos, Jerzy Jeszke: Zawód aktora to mistyka http://www.wiadomosci24.pl/artykul/jerzy_jeszke_zawod_aktora_to_mistyka_203202.html, wiadomości24. pl, 7 lipca 2011

O szczęściu , O ludziach , O sukcesie

„Dla mnie najważniejszym warsztatem pracy była i jest scena. Spotkania z filmem, choć nieraz miłe i zawodowo płodne, zdarzały się na tyle rzadko, że nie stanowiły istotnej konkurencji dla teatru.”

Barbara Krafftówna (1928)

Źródło: „Film” 1974, nr 15

„Od tego dnia jednak zacząłem postrzegać cały świat i ludzi jako jedną wielką czarodziejską sztuczkę. A skoro świat jest czarodziejską sztuczką, musi istnieć wielki czarodziej. Mam nadzieję, że pewnego dnia uda mi się go odnaleźć. Trudno bowiem jest zrozumieć czarodziejskie triki, kiedy czarodziej nie pokazuje się na scenie.”

Jostein Gaarder (1952) pisarz norweski

Przepowiednia dżokera

O ludziach , O świecie

„Trzeba oddzielić życie osobiste od zawodowego. Aktor musi umieć zagrać miłość do człowieka, którego nie zna, albo nawet nie lubi i na odwrót – pokazać na scenie autentyczną nienawiść do kogoś, kogo tak naprawdę kocha.”

Dorota Androsz (1979)

Źródło: „Gazeta Wyborcza”, Bydgoszcz, 10 października 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/zalezymin.htm

O miłości , O życiu , O nienawiści , Kochać się

„Gdy tylko widzę się na ekranie, od razu jakoś wykręcam się do tyłu i zaczynam gadać. Byle tylko zagłuszyć to, co mówię w serialu! A rodzina ciągle mnie ucisza… Chyba boję się, że inni zauważą, jak fatalnie wypadłam… Zawsze mam nadzieję, że moje sceny przelecą jakoś tak szybko, żeby nikt ich nie zapamiętał!”

Katarzyna Cichopek (1982) polska aktorka

Źródło: Katarzyna Cichopek - Nie mogę na siebie patrzeć http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/814/Katarzyna-Cichopek-Nie-moge-na-siebie-patrzec.html

O rodzinie

„Dlaczego zsikałaś się w majtki? Byłam spóźniona i nie poszłam do toalety przed wyjściem na scenę. To było takie okropne, ale trudno – zdarzyło się.”

Stacy Ferguson (1975)

„Myśmy aktorzy na życia scenie
I wszyscy mamy rozdane role”

Stanisław Korab-Brzozowski (1876–1901) polski poeta i tłumacz, przedstawiciel "fin de siècle'u" w literaturze Młodej Polski; jeden z najwybitniejs…

Źródło: Na życia scenie

„Leżę jak martwa, przeżywam całą tę scenę jak akt śmierci, a nie życia… wydaję się sama sobie jedną z tych woskowych lal, które on lubi tak bardzo.”

Anaïs Nin (1903–1977) pisarka francuska

o konsumowaniu małżeństwa z Hugh „Hugo” Guilerem, bankierem.

O śmierci , O małżeństwie

„(…) w kinie bardzo lubię być widzem. Jako aktorkę irytuje mnie, że grając na ekranie, mam mały wpływ na efekt końcowy, że niektórych scen nie można potem poprawić bądź zmienić. Wszystko oczywiście zależy od porozumienia z reżyserem.”

Anna Polony (1939)

Źródło: „Rzeczpospolita”, 23 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20769

O czytaniu

„Scenariusze piszę wspólnie z Efthymisem Filippou i są one bardzo precyzyjne, ale w czasie zdjęć pozwalamy sobie na improwizowanie. Jeśli mamy czas, kręcimy więcej scen niż znajduje się w scenariuszu i potem analizujemy, które są najlepsze.”

Giorgos Lanthimos (1973)

Źródło: Michał Hernes, Reżyser „Alp”: Aktorów szukam na ulicy, stopklatka.pl, 23 sierpnia 2012 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=90224

O czasie

„Wejście w świat stand-upu to niesamowita przygoda. Mogę być sobą, nie chować się za postaciami i utrzymywać stały kontakt z publicznością, zmieniając często przygotowany wcześniej program. Bo stand-up to w dużej mierze „tu i teraz”. Scena stand-upowa wciąż się tworzy. I ja w tym procesie uczestniczę od samego początku. I cały czas się uczę.”

Katarzyna Piasecka (1978)

Źródło: Małgorzata Jankowska, Katarzyna Piasecka. Optymizm to dobry kapitał, „To i Owo” nr 31, 2 sierpnia 2011, s. 8.

O świecie , O optymiźmie , O czasie

„Klasnął baletmistrz. Balet atlantycki
na wielką scenę opery wbiegł w pędzie,
fal białonogie, lotne baletniczki
na palcach tańczą „Jezioro łabędzie.””

Franciszek Fenikowski (1922–1982) pisarz i podróżnik polski

Źródło: Balet atlantycki

„Komedie i śmieszność na scenie przychodzą mi dosyć łatwo. Może jest to gdzieś w mojej naturze? Czasami wieczorna farsa rzeczywiście nie współgra z moim samopoczuciem, ale przychodzi godzina 19, trzeba się skupić, wyjść do publiczności i zagrać.”

Szymon Mysłakowski (1982)

Źródło: Stefan Drajewski, Lubię silnych reżyserów, „Polska Gazeta Wielkopolska” nr 33, 9 lutego, 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/132696.html

O naturze

„Skrótowość czy przywoływanie otaczającego nas kiczu, lub drastycznych scen pozwala na taki opis rzeczywistości i generowanych przez nią refleksji, który umożliwia unicestwienie realności bez popadania w wielosłowie.”

Krzysztof Niewrzęda (1964) polski prozaik, poeta i eseista

Źródło: Nie w rzędzie czyli „w poprzek” – rozmowa Józefa Plessa – „AKANT” Nr 4/2000

O rzeczywostości

„Jeżeli chodzi o mnie, marzyłam, aby móc nareszcie śpiewać na scenie tego słynnego teatru. I – jak to często bywało w moim życiu – nieoczekiwany traf przyszedł mi z pomocą. Sofia Preobrażenskaja zachorowała. Trzeba było z marszu zamienić „Ajdę” na „Carmen”. Powierzono mi główną rolę. Zaczęłam się charakteryzować już na trzy godziny przed rozpoczęciem przedstawienia. Miałam gorączkę, trzęsły mi się na kolana, na ciele wystąpiły czerwone plamy.”

Wiera Dawydowa (1906–1993)

Wyznania kochanki Stalina
Źródło: s. 9

O śpiewie , O pomocy

„(…) zostało nakręconych pięćdziesiąt dwie godziny materiału, a film ma jak wiadomo półtorej godziny. Ja ten film widziałam zupełnie inaczej. Myślałam, że wejdą inne sceny, zupełnie inne jego fragmenty. Tak więc kiedy pierwszy raz go oglądałam, siedziałam wciśnięta w fotel zaskoczona jakimi środkami, scenami w końcu ujęciami uzyskano końcowy rezultat. Dopiero oglądając Plac Zbawiciela za drugim razem zbliżyłam się bardziej do samej historii. Przyznam, że na mnie działa to wszystko piorunująco i wzruszająco, ale przede wszystkim ze względu na dzieci. To mnie kompletnie rozstraja i rozczula. Niezależnie od okoliczności za każdym razem płaczę na dwóch scenach. Te dzieci są tam naprawdę biedne, mimo że film nie epatuje nieszczęśliwymi, zatroskanymi dziecięcymi buźkami. Jest jednak coś tak przerażającego w ich historii, że mnie ten film dosłownie rozkłada.”

Jowita Budnik (1973) polska aktorka

Źródło: Artur Cichmiński, Orły 2007. Czułam, że przechodzę to wszystko bezboleśnie. Rozmowa z Jowitą Budnik, stopklatka.pl, 27 lutego 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=36272

O dzieciach , O historii , O myślach , O myśleniu

„Mówią o mnie "ta od seksu". A gdyby jakiś facet wszedł na scenę i pokazał fiutka, to wszyscy mówiliby o nim "myśliciel".”

Amy Schumer (1981)

Źródło: Zabójcze puenty, "Forum", nr 17, 21 sierpnia-3 września 2015, s. 82.

O seksie , O facetach

„Ja jego prawa do bycia na scenie politycznej będę bronił do końca.”

Adam Michnik (1946) polski dziennikarz i publicysta

o Jarosławie Kaczyńskim.
Źródło: TVP 2, 16 października 1993, cyt. za: Maria Frankowska, Frazeologia i metaforyka w tekstach politycznych lat 1989–1993 w: Język i Kultura, t. 11

„Jestem (…) aktorką i dla mnie najważniejszy jest sam proces tworzenia roli. Natomiast ja nie mam wpływu na to, jak sceny z moim udziałem zostaną sfotografowane, zmontowane i udźwiękowione. Poza tym odbiór i ocena gotowego filmu zależy od widza. Kiedy film trafia do kin, ja już nic nie mogę zrobić. Z tego powodu niespecjalnie lubię oglądać filmy ze swoim udziałem. Nie masturbuję się swoimi osiągnięciami aktorskimi i szczerze współczuję wszystkim tym, którzy tkwią w takim kanale.(…) Kiedy oglądam film po raz pierwszy, na przykład podczas premiery, to jest to bardzo przyjemne, ponieważ mogę zobaczyć, czy moje wyobrażenie o mojej pracy pokryło się z tym, co zarejestrowała kamera. Potem już raczej do filmów ze swoim udziałem nie wracam, wolę oglądać inne, takie których nie znam.”

Edyta Olszówka (1971) polska aktorka

Źródło: Grzegorz Wojtowicz, Rozmowa z Edytą Olszówką, jedną z gwiazd komedii „Pół serio”, stopklatka.pl, 14 kwietnia 2001 https://archiwum.stopklatka.pl/news/rozmowa-z-edyta-olszowka-jedna-z-gwiazd-komedii-pol-serio-150709

„Dla mnie teatr to teatralność. Jest teraz dużo sceny faktu, scenicznego dziennikarstwa, które oglądam niekiedy z zainteresowaniem, ale sam się w tym nie odnajduję. Podoba mi się, kiedy teatr wymusza kreacyjność – kiedy trzeba stworzyć jakiś świat, a nie tylko go przemielić. Doraźne problemy są jednak do gazet. Wydaje mi się też, że sztuki na pewnym poziomie uogólnienia są bardziej uniwersalne.”

Jakub Roszkowski (1984)

Źródło: Justyna Jaworska, Teatr to teatralność, „Dialog” nr 5/2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/119678.html#

O świecie

„(…) jestem wampirem energetycznym. Czerpię siłę z ludzi. Kiedy wychodzę na scenę, widzę pełną salę – wtedy nabieram siły. To ludzie zarażają mnie energią.”

Krystyna Sienkiewicz (1935–2017) polska aktorka

Źródło: „Trybuna Śląska – Dzień”, 7 listopada 2000 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/sienkiewiczk01.htm

O ludziach , O sile

„Przede wszystkim zawsze próbuję zrozumieć swoją bohaterkę. Kim jest? Co sprawia, że zachowuje się tak, a nie inaczej? W przypadku filmu biograficznego zadanie jest o tyle trudniejsze, że wiele scen można zweryfikować, sięgając do odpowiedniej dokumentacji.”

Renée Zellweger (1969) aktorka amerykańska

Źródło: wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=37240

„(…) świat bizantyjski poznajemy nie tylko z mozaik o charakterze świeckim, ale i ze scen religijnych, gdyż i te przedstawiono w postaci współczesnej twórcom.”

Anna Klubówna (1906–1991)

Krajobraz z tęczą. Sylwetki artystów od Fidiasza do Picassa
Źródło: s. 33

O świecie , O charakterze

„Dla mnie jako aktorki najciekawsze są zawsze sceny, w których niewiele lub wcale się nie mówi, jak również takie, w których jest wiele emocji. One są zawsze najtrudniejsze do zagrania.”

Julie Delpy (1969) aktorka francuska

Źródło: Wywiad, 2004 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=22393

„Jako artystę kabaretowego napędza mnie na scenie poczucie potęgi i pewności siebie, której brakuje mi prywatnie. Widok kilkusetosobowej, a czasem kilkutysięcznej publiczności, która kładzie się ze śmiechu, jak łan zboża, a ty jesteś tego sprawcą, jest niezwykły.”

Robert Górski (1971) polski twórca kabaretowy

Jak zostałem premierem (2012)

O śmiechu , O czasie , O pewności siebie

„Pierwszy odcinek oglądałem u sąsiadów, nie chciałem być sam i to było traumatyczne przeżycie. Już czołówka podnosi poziom adrenaliny. Ten nędzny dowcip, że oto przerywamy program i ta zaskakująca muzyka… nawiasem mówiąc, nie wiem, dlaczego do obrabiania znanych motywów od „Siekiery motyki”, poprzez „Głęboką studzienkę” po „Dla Elizy” Beethovena zaangażowano zdolnego kompozytora Janusza Stokłosę. Powiedział mi, że dostał te motywy gotowe od reżysera, razem ze scenami. To w takim razie chyba reżyser Warchoł powinien się pod tym podpisać. Ale pal diabli muzykę. Sąsiedzi patrzyli na mnie i pytali: o co tu chodzi? Skąd się pojawił ten Pokorny? Co to za koleś? Trzeba panu wiedzieć, że w scenariuszu on był zupełnie inaczej wprowadzony, była w tym logika. Pointa o zadłużeniu domu miała pojawić się znacznie później, tu reżyser sprzedał ją zaraz na początku. Żałosny dowcip Nauczycielki, która pyta Docenta, czy ją też nadmucha, został wymyślony i wstawiony przez reżysera. A cała Polska myśli, że to ja mam takie wyrafinowane poczucie humoru. W ogóle karygodne jest samodzielne dopisywanie kwestii do scenariusza, w sytuacji, kiedy autor jest pod ręką. Skróty mógłbym zaakceptować, dopisywania nie. Więc czułem się strasznie. Po odcinku zadzwoniłem do reżysera i mieliśmy bardzo nieprzyjemną rozmowę.”

Janusz Płoński (1947)

o serialu Dylematu 5.
Źródło: Wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=37769

O muzyce , O domu , O myślach , O myśleniu

„Oczywiście, jako dzieciak marzyłem o graniu w filmach, ale wynikało to głównie z faktu, że nie miałem pojęcia, iż istnieją także inne zawody, takie jak reżyser. Na podobnej zasadzie ktoś zafascynowany futbolem mógłby marzyć o karierze piłkarza, a nie na przykład trenera. Mogę powiedzieć, że bezdyskusyjnie moją pierwszą miłością są filmy i że dla aktorstwa na pewno nie zrezygnowałbym z wyreżyserowania Kill Bill. Może rzeczywiście jakieś niespełnione ambicje odzywają się we mnie, kiedy daję aktorom wskazówki. Ja w ogóle jestem takim reżyserem, dla którego najważniejsi są aktorzy. Jeśli chodzi o techniczne kwestie typu: jakiego obiektywu czy typu oświetlenia użyć, to rozmawiasz z kompletnym amatorem. Mnie to po prostu nie obchodzi, najważniejsze, żeby scena wyszła dobrze. Od maszyn są specjaliści, ja kieruję ludźmi.”

Quentin Tarantino (1963) amerykański reżyser i scenarzysta filmowy

Źródło: Wywiad, 2003 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=16676

„Gdy zawaliłem studia, zastanawiałem się, co robić dalej. Może pójść na biologię, może na ochronę wód? Nawet na Uniwersytet Śląski składałem papiery. Aż tu ojciec, pamiętając moje parateatralne działania ze szkoły, mówi: „A może byś do szkoły teatralnej poszedł”. „Czy ja wiem? Nie wiem”. „To chodź do teatru”. I tak zostałem adeptem w Teatrze Nowym w Zabrzu. Pół roku w nim byłem. Prześliznąłem się przez jedną sztukę Różewicza. Wyszedłem na scenę i właściwie nic poza tym. Jednak wyszedłem po raz pierwszy na prawdziwe, zawodowe deski. I pomyślałem: „No dobrze, może spróbuję”. Tato wymyślił cały repertuar na egzaminy, przygotował mnie do nich i zdałem. A jak już zdałem, to nadal nie wiedziałem, czy to faktycznie jest to. Na szczęście miałem takich profesorów, od których nie dało się już odejść. Aczkolwiek Tadeusz Łomnicki, który był opiekunem naszego roku, zawsze nam mówił: „Słuchajcie, jest tyle zawodów na «a»: a murarz, a piekarz, a… Jak ktoś nie chce być aktorem, to niech da sobie spokój”. Razem z Łomnickim uczyła nas cała plejada wspaniałych aktorów. Byłoby więc nietaktem nie przykładać się do pracy. I w końcu gdzieś na drugim roku zrozumiałem, że chcę być aktorem. Musiałem jednak popracować nad wymową. Troszkę przeszkadzała mi śląska gwara. Pani od dykcji mówiła: „Andrzej, popracuj, popracuj, bo zaciągasz.””

Andrzej Grabarczyk (1953) aktor polski

Z tym zaciąganiem miałem jeszcze problem przez jakieś trzy lata po ukończeniu studiów.
Źródło: Danuta Lubina-Cipińska, Wincenty i Andrzej Grabarczykowie. Ode mnie wziął miłość do teatru, „Śląsk” 7/04 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/odemnie.htm

O miłości , O szczęściu , O odejściu , O problemach

„Wraz z małżeństwem pojedynczej pary wstąpiły na scenę dwie charakterystyczne figury nie znane dawniej: stały kochanek żony i mąż – rogacz.”

Fryderyk Engels (1820–1895) niemiecki filozof i rewolucjonista

O małżeństwie , O kochankach

„Pedagogiem, któremu zawdzięczam wszystko począwszy od wiedzy podstawowej poprzez wiarę w to, że poezja może być użyteczna, a skończywszy na opiece praktycznej w pierwszych latach pobytu na scenie w teatrze katowickim, był – Władysław Woźnik. W moim pojęciu największy ze wszystkich znawca sztuki teatru, jakich spotkałem w życiu.(…) Okres katowicki 1949–1956–wspomina dalej – to była podstawowa szkoła aktorska w konfrontacji z widzem najlepszym i najbogatszym, bo graliśmy dla robotników i młodej inteligencji (tej najbujniejszej, która rozkwitła po wojnie), mieliśmy straszliwy objazd – około 150 tysięcy kilometrów autobusem, w tym 40 miejscowości Śląska, które odwiedzaliśmy stale.”

Gustaw Holoubek (1923–2008) polski aktor teatralny i filmowy, reżyser

Źródło: M. Czanerle, Gustaw Holoubek. Notatki o aktorze myślącym, WAiF, Warszawa 1972

O wojnie , O szkole , O wierze , O inteligencji

„To był szok. Szczególnie dla mojej rodziny. Zresztą nie tylko dla mojej, bo właśnie wychodziłam za mąż. Przyszli teściowie z niepokojem patrzyli na to, że skandalizująca kobieta dostaje się do ich rodziny. A że byli to ludzie z wielką klasą, nie skomentowali tego. Było wokół tego tyle szumu, że żałowałam, iż zdecydowałam się na tę scenę. Choć Kardiogram nie epatował seksem i dziś nikt nie zwróciłby uwagi na taki kilkusekundowy epizodzik. Grałam żonę, która zdradza męża. Jest w swoim związku bardzo nieszczęśliwa i otwiera się dopiero przy kochanku. Trzeba było to jakoś pokazać, więc ten mój nagi biust był usprawiedliwionym zabiegiem artystycznym. Pamiętam, z jakim szacunkiem, wręcz pietyzmem podchodziła do kręcenia tej sceny ekipa. Reżyser powiedział: „Dziś mamy takie specjalne zdjęcia, wszyscy muszą wyjść, zostaje tylko operator.””

Anna Seniuk (1942) aktorka polska

To było niczym jakieś misterium – oczekiwanie w skupieniu, aż aktorka będzie gotowa, by wykazać się taką odwagą.
jako pierwsza polska aktorka pokazała w filmie biust.
Źródło: „Twój Styl”, 4 stycznia 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/26345

O kobietach , O ludziach , O seksie , O kochankach

„Czuję się dosłownie jak jeden z Beatlesów, wychodzę na scenę, a widownia szaleje.”

Kamil Bednarek (1991) polski piosenkarz

Źródło: wywiad, 2010 http://www.cowbydgoszczy.pl/artykul-1539

„(…) bardzo często już na etapie pisania wyobrażam sobie konkretne sceny, wiem, jak będą wyglądać na ekranie. Dlatego moje scenariusze mogą się czasami wydawać mocno ogólnikowe. Traktuję je jako swego rodzaju notatki. Opisuję na przykład jakąś scenę zaledwie jednym zdaniem – widzę ją oczami wyobraźni, więc dłuższy opis mi niepotrzebny. Nie martwię się tym, że aktorzy mogą czegoś nie zrozumieć. Jestem od tego, żeby wszystko im wytłumaczyć, przekazać moją wizję. Później, na planie, wszyscy razem staramy się ową wizję zrealizować. Z mojego doświadczenia mogę też powiedzieć, że aktorzy lubią takie krótkie scenariusze, bez rozwlekłych didaskaliów i opisów przyrody. Lakoniczne opisy pozwalają im na wiele inwencji w odegraniu sceny – a przy tym stanowią dla nich pewne wyzwanie.”

Sofia Coppola (1971) amerykańska aktorka, scenarzystka i reżyser filmowa, a także fotografik i projektantka mody

Źródło: Yola Czaderska-Hayek, Walentynkowy prezent dla Tokio. Sofia Coppola specjalnie dla Stopklatki, 20 lutego 2004 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=18680, tłum. Krzysztof Lipka-Chudzik

„Moje wątki i moje postaci traktuję jak autor dramatyczny. Teatrem są moje obrazy, aktorami moje figury, które działaniem i gestami odgrywają nieme sceny.”

William Hogarth (1697–1764)

Źródło: Maria Rzepińska, Siedem wieków malarstwa europejskiego, wyd. II, popr., Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1986, s. 340.

O wieku , O malarstwie , Obraz

„(…) jeżeli aktor jest w teatrze repertuarowym, powinien podporządkować się jego regułom. Gdyby każdy z 80 aktorów zespołu Narodowego miał inny pomysł na swoją pracę poza sceną – nie doszłoby do żadnego spektaklu (…). Dyrekcja wywiesiła nam kwietniowy repertuar już w styczniu. (…) 9 kwietnia siedziałam z kolegami w garderobie, w kostiumach, w perukach, do końca miałam nadzieję, że Grażyna Szapołowska przyjdzie. O godz. 18.55 Jan Englert powiedział, że może nam zrobi numer, wpadnie w ostatniej chwili i zagramy. To, co się stało, nie mieści się w głowie.”

Ewa Wiśniewska (1942) polska aktorka

o tym, że Grażyna Szapołowska nie przyszła na zaplanowany spektakl, za co następnie została zwolniona dyscyplinarnie przez dyr. teatru, Jana Englerta.
Źródło: Jacek Cieślak, Nie lubię siedzieć w jednym garnku, „Rzeczpospolita” nr 104, 6 maja 2011 http://www.rp.pl/artykul/9131,653665-Nie_lubie_siedziec__w_jednym_garnku.html

„Lady Makbet była na moich antypodach. Za pomocą wyobraźni musiałam dokonać swoistej ekwilibrystyki. Zwłaszcza w scenie obłędu, żeby zagrać tę scenę musiałam sobie wyobrazić dramatyczną zmianę, która nastąpiła w psychice Lady Makbet. To był dla mnie wielki próg aktorski. Dzięki ogromnej pracy odkryłam w sobie coś, co procentowało we wszystkich rolach, które później zagrałam.”

Magdalena Zawadzka (1944) aktorka polska

Źródło: Mistrz i Magdalena, rozmowa z Magdaleną Zawadzką, „Przegląd Tygodniowy” nr 48, 2 grudnia 1998

O pomocy

„W pewnej tragedii scena jest ważka:
Nerwowy hamlet,
Spokojna czaszka.
Powiada wtedy Hamlet, syn króla:
„Być – albo nie być? Zgaduj zgadula!””

Marian Załucki (1920–1979)

Źródło: Hamlet po polsku, „Życie Literackie” nr 11, 17 marca 1957, s. 12 http://mbc.malopolska.pl/dlibra/doccontent?id=14854

O życiu

„Dobry partner na planie filmowym czy na scenie oraz dobry kolega poza nimi wpływa na jakość pracy nas dwojga.”

Michał Kruk (1979)

Źródło: Bohdan Gadomski, Decyduje szczęście, „Express Ilustrowany” nr 109, 11 maja 2012 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/139009.html

O szczęściu

„Wykonałem numer, który może posłużyć jako przykład przyszłym pokoleniom. Jeżeli nie jesteś zadowolony z tego, co robisz – przestań występować. Dwanaście lat nie graj, potem wracasz i wtedy każdy powie: nie, on wcale nie był taki kiepski, jak myślałem. To jest moja recepta na sukces. Grałem w przeszłości bardzo dobre role, ale okazuje się, że teraz to nie ma żadnego znaczenia. Proporcje bardzo ciepłego przyjęcia, którego doznałem, z tym, co rzeczywiście zrobiłem, są żadne. Być może po prostu od dawna nie oglądano aktora tego typu i takiego rodzaju grania. Z aktorów w tak podeszłym wieku, którzy wychodzili na scenę, pamiętają już tylko Solskiego. Jeden z recenzentów napisał o mnie: „Wyszedł na scenę i już nic nie musi.””

Andrzej Łapicki (1924–2012) aktor polski

To widocznie wystarczyło do pozytywnej oceny.
Źródło: „Teatr” 12/08, 12 grudnia 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/pmstw.htm

O myślach , O sukcesie , O wieku , O przeszłości

„Lubiłem śpiewać Don Carlosa z Hiolskim, bo jak się do niego coś śpiewało, to nie odkrzykiwał, tylko odśpiewywał, fraza za frazą. Myśmy na scenie razem nie tylko naprawdę ciężko pracowali, ale także naprawdę dobrze się bawili. Nie udało mi się natomiast wystąpić razem z Kiepurą. Miałem z nim zaśpiewać w Warszawie Halkę Moniuszki. W przeddzień rano umarł. W Neapolu śpiewałem z Borysem Christowem; słyszę głośne brawa. Nie pokazałem się na scenie, raptem przychodzi Christow i mówi: „Wychaditie, eto was zowut, eto wam brawa bijut.””

Bernard Ładysz (1922) polski śpiewak, bas

Zbudowało go, że dla mnie biją brawa. To było naprawdę wzruszające.
Źródło: Jerzy Skrobot, Tylko śpiewaj sercem, „Kraków” nr 6, czerwiec 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/120107.html

O śpiewie

„To było coś niesamowitego, stanowiłem. Byłem szczęśliwy. Wojtek Skupień złapał mnie i podniósł do góry. Podbiegli inni członkowie naszej ekipy, wszyscy mi gratulowali. Spełniło się moje kolejne marzenie, nie zapomnę tego nigdy. Na ryneczku w Lahti, na specjalnie ustawionej scenie, w blaskach świateł i przy asyście tysięcy ludzi zabrzmiał Mazurek Dąbrowskiego. Widziałem biało-czerwone flagi, kibiców. Bardzo się wtedy wzruszyłem.”

Adam Małysz (1977) polski skoczek narciarski

o mistrzostwach świata w Lahti w 2001.

O ludziach , O świetle

„Niektórzy mówią, że kamera nigdy nie kłamie. A ja mówię: oczywiście, że kłamie. I właśnie po to jest! W teatrze to niemożliwe. Nie można wyjść na scenę i udawać dobrego aktora. Każdy idiota zobaczy to w ciągu pięciu sekund. A kino bardzo często robi z nas idiotów. Po to właśnie istnieje.”

John Malkovich (1953) aktor amerykański

Źródło: Materiały Teatru, 26 kwietnia 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/spo.htm

„Bertolucci doszedł do wniosku, iż powinienem pojawić się w niektórych scenach jego filmu. Nie bardzo rozumiem po co; podejrzewam, że to kaprys, z którego prędzej czy później zrezygnuje.”

Paul Bowles (1910–1999) amerykański pisarz

Dni. Dziennik z Tangeru 1987–1989.
Źródło: s. 144.

„Praca uczy pewnej pokory i przez to mamy inny stosunek do ludzi w ogóle. Jeżeli przez pewien okres życia musieliśmy gdzieś być np. o 7.00 rano i słuchać poleceń szefa, to ma to dobry wpływ na późniejszy rozwój. Niektórzy muzycy, szczególnie w dzisiejszych czasach, stają na scenie w wieku 18 lat i – zdarza się, że są tylko skurwysynami.”

Till Lindemann (1963) niemiecki muzyk rockowy, wokalista zespołu Rammstein

Wywiady
Źródło: nuta.pl http://www.nuta.pl/wywiady/d/1/79/

O ludziach , O wieku

„My (…) nie angażujemy się w ten typowy dla polskiej sceny politycznej spór o pietruszkę, nie chcemy polityki sprowadzonej do operetki, w której, nie wiem, posłanka Kempa z posłem Niesiołowskim odgrywają rytualny spór o smoleńską brzozę, tylko rozmawiamy o tym właśnie, od czego zacząłem, czyli o skali odpowiedzialności państwa i o tym, w jaki sposób przebudowywać polski system podatkowy, polski model rozwojowy, tak, żebyśmy nie utkwili w pułapce średniego rozwoju.”

Adrian Zandberg (1979) polski historyk i polityk lewicowy

Źródło: zapis rozmowy z Adrianem Zandbergiem, Sygnały dnia http://www.polskieradio.pl/7/129/Artykul/1516564, polskieradio.pl, 28 września 2015.

„Scena jest moim miejscem na ziemi. Przez aktorstwo właśnie to przemijanie ma też publiczny wymiar. Nie zagram już Ofelii, ale wierzę, że czeka mnie jeszcze wiele ciekawych ról.”

Anna Dymna (1951) polska aktorka

Źródło: Magda Wrzos-Lubaś, Wciąż szalona 22-latka', „Polska Gazeta Krakowska”, 23 lipca 2011 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/30494

O czekaniu , O czytaniu

„Taniec jest boski. Jest tak piękny jak muzyka. Wyzwala we mnie tyle pozytywnej energii, że zmęczenie, które się przy tym odczuwa jest zupełnie nieważne. Już po tygodniu prób poczułam w swoim ciele zupełnie nową energię. Zaczęłam się inaczej poruszać na scenie, grając swoje własne koncerty. Powiedziałam Stefano, że bardzo go szanuję i podziwiam jako tancerza i nauczyciela, i obiecuję, że będę pilnym uczniem, ale mam do niego jedną prośbę, żeby nie witał się ze mną pocałunkiem w policzek, jak to jest w naszym polskim i włoskim też zwyczaju i najlepiej chodził metr ode mnie. Uśmialiśmy się oboje, ale uszanował moją prośbę i przyjął z pełnym zrozumieniem. Tak więc mam nadzieję, że wszystko w tej materii będzie dobrze, a nasi ukochani paparazzi będą na tyle mili, że dadzą nam w spokoju potańczyć dopóki będzie to możliwe.”

Justyna Steczkowska (1972) polska piosenkarka

Wypowiedzi w wywiadach

O muzyce , O zrozumieniu , O pocałunku , O nauczycielach

„Jestem jak najdalszy od mitologizowania zawodu aktora. Dla mnie to jakieś nieporozumienie, kiedy ktoś mi porównuje to do odprawiania co wieczór mszy, wypruwania flaków, czegoś tam przeżywania. Coś przeżyć to ma widz i tylko on. Jest to jedyna prawda o tym zawodzie. Aktor może zwymiotować, zsikać się czy popłakać na scenie, ale jeśli widza nie będzie to obchodzić, nie ma to wtedy żadnego znaczenia. Być może ten, kto nas z tej sceny czy ekranu najbardziej wzrusza i wstrząsa naszą rzeczywistością, umie to robić na pstryknięcie i tylko technicznie? Mnie, jako widza, zupełnie to nie obchodzi. Dla mnie ważne jest to, co ja wtedy czuję. Jakimi środkami aktor to osiąga, pozostaje absolutnie drugorzędną sprawą. Sam jestem aktorem wyznającym dość kontrowersyjną tezę, że dziewięćdziesiąt procent sytuacji, które my, aktorzy, mamy odegrać, zdarzają nam się w życiu na co dzień i to niezapowiedzianie. Nie jesteśmy do nich w żaden sposób przygotowani. Wielkość aktorstwa polega na tym, kiedy ktoś w tej jednej sekundzie jest w stanie uwierzyć w ten cały, założony świat, a potem przekonać do tego widzów. Dlatego jestem bardzo daleki od nadawania temu zawodowi jakiejś większej rangi, jeśli mówimy akurat o pewnym posłannictwie czy misyjności. Chwile szczególne, urzekające owszem się zdarzają, ale naprawdę nie ma powodu robić z tego od razu religii.”

Maciej Stuhr (1975) aktor polski

Źródło: wywiad, 2008 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=50238

O prawdzie , O świecie , O religii , O rzeczywostości

„(…) widz nie będzie mógł się czuć komfortowo. Taki jest nasz zamysł, nie będzie wprawdzie „wędrownictwa”, ale rezygnujemy ze sztywnego podziału na scenę i widownię. Cała przestrzeń, do której wejdą widzowie, będzie sceną i widownią jednocześnie. Chcemy, by granice zostały zatarte, by spektakl nie był konwencjonalny.”

Marlena Hermanowicz (1989)

o teatrze, w którym działa.
Źródło: Edyta Walicka, Zrobić coś z niczego, „Nowa Siła Krytyczna”, 24 sierpnia 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122420.htmlhttp://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/122420.html

O sile

„Utykamy nieraz wśród kontredansów estetycznych i politycznych, wstecznych albo awangardowych. A krytyka ideologiczna jest dziś uwikłana w dość niejasne alianse. Teatr, o którym mówimy, wymyka się temu. On wymaga uchwycenia różnych warstw, transmisji, pokazania, jak to działa. Co jest między sceną i widownią w tym wcale nie na niby interaktywnym teatrze?”

Małgorzata Dziewulska (1944)

o krytyce teatralnej
Źródło: Paweł Soszyński, Piękna porażka: Odbijanie się od dna http://www.dwutygodnik.com/artykul/4513/, Dwutygodnik.com nr 107/2013.

„Współczesna scena artystyczna wytworzyła kuszącą wizję dla artysty: być w awangardzie, jednocześnie bogatym i celebrytą.”

Jan Švankmajer (1934) czeski reżyser

Źródło: sampsoniaway.org http://www.sampsoniaway.org/blog/2012/06/05/freedom-is-becoming-the-only-theme-an-interview-with-jan-svankmajer/

„Mamy pokazać na scenie niemieckie charaktery. Znakomicie. A te niemieckie charaktery pokażą nas na szubienicy. Nieprawdaż?”

Georg Christoph Lichtenberg (1742–1799) pisarz niemiecki, aforysta

O charakterze

„Najchętniej [zagrałbym] jakiegoś wariata, kryminalistę albo amanta. Brakuje mi już grania scen pełnych namiętności, w końcu jestem facetem, potencjał mam, prawda? Niestety, dostałem parę propozycji grania księdza i prócz jednej, pozostałe odrzuciłem. Powiedziałem: „Dajcie mi spokój! Nie ubierajcie mnie wciąż w sutannę!””

Marcin Krawczyk (1978)

Źródło: Nie udawaj, tato, księdza, „Tele Tydzień”, nr 46, 10 listopada 2008 http://www.plebania.pl/wywiady/krawczyk.html

O prawdzie , O wariatach , O facetach

„Najtrudniejsze były chyba sceny kręcone w Spodku. Kiedy stanąłem przed tłumem statystów, to nogi się pode mną ugięły. Niby na co dzień mam bezpośredni kontakt publicznością, ale jest to publiczność teatralna. Skupiona i cicha. W Spodku byli natomiast fani Dżemu, którzy zachowywali się jak na regularnym koncercie. Były krzyki i gwizdy. Pamiętam, że zamknąłem oczy, chwyciłem mikrofon i pomyślałem sobie: Rysiu pomóż, bo jak coś spieprzę, to oni mnie zabiją. Niezwykle trudna, ze względu na ładunek emocjonalny, była dla mnie także scena monologu w kuchni. Wtedy jeden jedyny raz poprosiłem o pięć minut ciszy na planie.”

Tomasz Kot (1966) duchowny polski, jezuita

o roli w filmie Skazany na bluesa.
Źródło: Wywiad, 2005 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=27078

„Często mówił, że nie zamierza rezygnować z polityki, że będzie walczył. Uważał, że jeśli się oczyści ze wszystkich zarzutów, również dla Samoobrony będzie to szansa na powrót na scenę polityczną. Myślę, że Andrzej miał autentyczną nadzieję, iż dla Samoobrony nadejdą jeszcze dobre czasy.”

Artur Balazs (1952) polski polityk

Źródło: „Lepper miał prawo czuć się osaczony”, wprost.pl, 6 sierpnia 2011 http://www.wprost.pl/ar/256517/Lepper-mial-prawo-czuc-sie-osaczony/

O myślach , O szansie , O myśleniu

„Nie chcę wychodzić na scenę i sprzedawać seks, chcę sprzedawać moją muzykę.”

Avril Lavigne (1984) muzyk rockowy, wokalistka

O seksie

„(…) na palcach jednej ręki możemy wyliczyć u nas rzeczy interesujące i godne polecenia. Dla mnie teatr musi być nie tak oczywisty jak większość scen, których kotary walą kurzem. Teatr musi poszukiwać.”

Ilona Ostrowska (1974) aktorka polska

Źródło: Rafał Bryndal, Jaka tajlandia? Jadę na Hel, „Gazeta Telewizyjna”, 8 lipca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/120725.html

O poszukiwaniu

„Postanowiłem zrobić film Oszołom o nieżyjącym Michale Faltzmanie – odkrywcy afery FOZZ. Wydawało mi się, że to dobry moment, bo telewizją rządziła prawica. Faltzman, dociekliwy księgowy zdemaskował wielką aferę prania pieniędzy przeznaczonych na oddłużenie polskiego długu. Afera była tak oczywista i namacalna, że wzbudziła moją niechęć do narracyjnej tautologii. Opowiedziałem więc tę historię jako wstęp do realizacji filmu fabularnego. Aktor Jerzy Światłoń przygotowując się do tej roli rozmawia z wieloma ludźmi, którzy znali Faltzmana. I tu zaciera się właściwie granica między fabułą i dokumentem. Dodatkowo aktor gra w teatrze postać Konrada z Wyzwolenia Wyspiańskiego. Kwestie ze „sceny z maskami” zupełnie niewiarygodnie pasowały do opowieści o Faltzmanie. Padały jak memento. Ten film został przyjęty już znacznie gorzej. Ukazała się m. in. wzmianka w „Polityce”, że utrudniam działalność polityczną Balcerowiczowi, który właśnie miał zostać szefem Unii Wolności.”

Jerzy Zalewski (1960) reżyser i scenarzysta polski

Źródło: Prywatna wojna – rozmowa z Jerzym Zalewskim, poloniainfo.se, 23 lutego 2001 http://www.poloniainfo.se/artykul.php?id=363

O wojnie , O domu , O historii , O grach

„(…) bardzo cenię teatr, bo to dla mnie podstawa. Czasami aktorzy serialowi spotykają się na scenie i… jest to dla nich kompromitacja. Teatr to kopalnia – tu uczy się zawodu, nabiera szacunku do pracy, dochodzi do roli. Wszystkie inne rzeczy służą zarabianiu pieniędzy. Jak jest robota, to się ją bierze. Jednak nie za wszelką cenę. Na przykład zagrałem w jednym serialu dwa dni, po czym stwierdziłem, że to będzie jakaś masakra i podziękowałem.”

Zbigniew Suszyński (1961) aktor polski

Źródło: Adrianna Ośmiałowska, Teatr to dla mnie podstawa, „Gazeta Pomorska” nr 127, 4 czerwca 2005 http://www.e-teatr.pl/en/artykuly/13128.html

„Moja miłość skierowana jest przede wszystkim do zawodu, który uprawiam. Jest z nim związana naprawdę dość bogata paleta doświadczeń. Bardzo lubię pracę i w telewizji, i na estradzie. Z kolei teatr jest szczególnym oraz czarownym miejscem. Mamy tu wyjątkową specyfikę, pewien klimat i urok. Nigdzie indziej nie ma kulis, drewnianej sceny, tego zapachu. A przede wszystkim codziennego spotkania z widzem, o godzinie 19.00. To jest właśnie teatr, jego czar i piękno, które ja bardzo, bardzo lubię. Jednocześnie nie oznacza to wcale, że nie lubię innych form. Lubię też film, chociaż tam akurat mnie pan nie zobaczy, bo mnie tam nie ma.”

Krzysztof Tyniec (1956) aktor polski

Źródło: Wywiad, 2007 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=37797

O miłości , Cytaty o pięknie

„Zazdrosny jestem o role, o to, że ktoś lepiej zagra, że jest bardziej widoczny ode mnie. Ale moja zazdrość kończy się w momencie, kiedy wychodzę na scenę. Wtedy jest szansa konkurowania z partnerem. To jest ring.”

Janusz Zakrzeński (1936–2010) aktor polski

Źródło: „Nowości”, 17 kwietnia 2010 http://www.teatry.art.pl/n/czytaj/20631 (wywiad przeprowadzono w marcu 2010)

O zazdrości , O szansie , O czytaniu

„Przypominam sobie uwagi starego, bardzo utalentowanego aktora prowincjonalnego i cenionego reżysera, który, zdenerwowany bezradnością młodej adeptki, nie mogącej należycie zagrać sceny przerażenia, zawołał groźnie:
– Niech pani zejdzie ze sceny! Jak zawołam „już”, proszę wpaść i krzyknąć.
Młode stworzenie schodzi ze sceny ze łzami w oczach; doświadczony reżyser-praktyk obnaża obie połowy, które w całości noszą umowną nazwę „czterech liter”, celuje nimi wprost na drzwi, po czym tragicznym, grobowym głosem woła:
– Już!
Ofiara wpada na scenę. Parę sekund oniemienia, a potem przejmujący krzyk przerażenia.
– Bardzo dobrze! – woła rozpromieniony reżyser.”

Karol Adwentowicz (1871–1958) polski aktor i reżyser

Bardzo dobrze! Niech pani ten obraz zachowa w oczach do premiery, a będzie świetnie!
Źródło: Wspominki, Warszawa 1960.

Obraz , Łza

„Bardzo długo nie chciałam mieć dzieci. Z różnych względów. Jako pięcioletnia dziewczynka podsłuchałam rozmowę mamy z ciotką Marylą, czyli żoną generała Józefa Urbanowicza, podczas wakacji na Krymie. Oświadczyłam im wtedy, że nigdy nie wyjdę za mąż i nigdy nie będę miała dzieci. Z pewnością na tak stanowcze podejście do tematu wpływ miała mam i jej opowieści o przeżytym horrorze porodu. Do tej pory na filmach nie mogę oglądać takich scen. Natychmiast pocą mi się ręce, robi mi się słabo i jestem przerażona. Bałam się także, że moje dziecko powieli los naszej rodziny – będzie obciążone historią.”

Monika Jaruzelska (1963) polska dziennikarka, stylistka, projektantka mody

Rodzina
Źródło: s. 69

O losie , O dzieciach , O historii , O wakacjach

„Bestią dziką i podłą był niemiec Zepf. Ten najbardziej znęcał się nad dziećmi. Gdy popychał kobiety, a te prosiły go, by nie napierał, gdyż mają przy sobie dzieci, wyrywał im wówczas dziecko z rąk i albo rozrywał je w pół, biorąc za nóżki, albo główką uderzał o ścianę i odrzucał zabite. To nie były pojedyncze te wypadki, co kilka kroków odbywały się takie tragiczne sceny.”

Jankiel Wiernik (1889–1972) ocalony z Treblinki, świadek Holokaustu

Rok w Treblince
Źródło: s. 20.

O kobietach , O dzieciach

„To pewnie brzmi dziwnie, ale lubię sceny, w których mój facet całuje inne. Ma z tego frajdę.(…) Czuję się lepiej, gdy jestem daleko i widzę jak on całuje inne kobiety. Przypomina mi nasze pocałunki i co na mnie czeka w domu. Ale nawet Josh uważa moje podejście za trochę dziwne.”

Stacy Ferguson (1975)

O kobietach , O facetach , O domu , O czekaniu

„(…) występowałam w telewizyjnych Marzeniach Marcina Dańca jeszcze w szkole średniej, ale jako ozdobnik. A wzięło się to stąd, że wcześniej brałam udział w pokazach mody w krakowskiej telewizji i ktoś mnie polecił Marcinowi Dańcowi. Moja rola polegała na odgrywaniu na scenie różnych wcieleń, byłam rzucana na głęboką wodę, i radź sobie, dziewczyno! Nie wiem, na ile zaważył brak świadomości tego, czego się podejmuję, na ile odwaga. Ale teraz wspominam to doświadczenie z rozrzewnieniem. Miało ogromny wpływ na decyzję o zdawaniu do szkoły teatralnej.”

Urszula Grabowska (1976) polska aktorka

Źródło: Rośnie we mnie spokój, „Zwierciadło” nr 3, 11 marca 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/112790.html

O decyzjach , O wodzie , O odwadze

„Moscoviada jest tekstem, w którym każda sytuacja, każda scena ma swój odpowiednik w rzeczywistości. Ale w scenie pod prysznicem dużo zaczerpnąłem z wyobraźni. Chociaż była tam taka niesamowita Murzynka….”

Jurij Andruchowycz (1960) ukraiński pisarz

Źródło: Anna Dziewit, Agnieszka Drotkiewicz, Jurij Andruchowycz. Wywiad, „Playboy” nr 8, 2005

O rzeczywostości

„Pewna pani, co miała bułkę z dżemem,
bardzo lubiła na noc rurki z kremem.
Rzekła nagle do męża: sprawa prosta!
Zjedz moją bułkę, a mi rurkę postaw:
Chyba że chcesz mieć znów małżeńską scenę…”

Roman Gorzelski (1934–2010)

Srebrnikowe myśli, czyli bajki, fraszki, przysłowia i wierszyki, Rzeczy kłopotliwe i niekłopotliwe
Źródło: Delicje, s. 85

O nocy

„Inscenizacja w moim rozumieniu jest jak ubranie dla człowieka, którego trzeba po prostu odpowiednio ubrać. Nie uprawiam teatru autorskiego, czyli nie uważam sztuki za pretekst dla reżysera do zrobienia przedstawienia luźno opartego na tekście. Nie tyle jednak staram się być wierny autorowi, ile konstrukcji jego sztuki. Nie chcę pisać innego utworu. Swoją reżyserską pracę opieram na konstrukcji dzieła, ale utwór odczytuję po swojemu. Nie ma dwóch ludzi tak samo odczytujących utwór, jeśli naprawdę starają się go zrozumieć. To, co często nazywa się „teatrem wiernym autorowi”, najczęściej jest akademizmem, powtarzaniem utartego sposobu wystawiania sztuki. Tego staram się unikać. Innymi słowy, zależy mi na tym, aby inscenizacja była formą pokazania utworu na scenie. Nigdy formą samą dla siebie. Celem jest zawsze utwór. Przesłanie w nim zawarte.”

Erwin Axer (1917–2012) polski reżyser

Źródło: „Życie”, 15 września 2001 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/znoww.htm

O życiu , O ludziach

„Cenzury politycznej, cenzury państwowej jako takiej nie ma. Istnieje natomiast ograniczenie podyktowane względami dystrybucyjnymi np. limit wiekowy. Cenzura ma wymiar wewnętrznej ingerencji, staje się kwestią samego reżysera, ponieważ jeśli nie wytnie jakiejś sceny przemocy, bądź przekleństwa to film przesuwa się niżej prime time'u i w ten sposób traci się możliwość pokazywania go w telewizji podczas największej oglądalności.”

Fiodor Bondarczuk (1967) rosyjski aktor

o cenzurze w Rosji.
Źródło: wywiad, 2006 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=34150

„Przepracowałem w zawodzie ponad 50 lat, no i baterie się wyczerpały.(…) Mam świetną pamięć i mógłbym się przygotować do jeszcze jakiejś nowej roli, ale ciało okazało się już mdłe. Uznałem, że najlepiej będzie zejść ze sceny, zanim ludzie zaczną pytać: „Po co on jeszcze gra?””

Bohdan Wróblewski (1929–2012)

o przejściu na emeryturę.
Źródło: Krzysztof Kowalewicz, Teraz zostałem prawdziwym emerytem, „Gazeta Wyborcza – Łódź” nr 153, 3 lipca 2007 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/27467.html

O ludziach , O grach

„Kiedy zobaczyłam Masz na imię Justine po raz pierwszy, poryczałam się jak bóbr. Reżyser Franco de Pena dbał, by rozładowywać emocje towarzyszące szczególnie drastycznym scenom – na planie były one aktorskimi zadaniami, bardzo trudnymi, ale nieobciążającymi psychicznie. Tymczasem na ekranie, ułożone w całość, robią przejmujące wrażenie.”

Anna Cieślak (1980) polska aktorka

o filmie Masz na imię Justine.
Źródło: „Życie Warszawy”, 13 maja 2006 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/brt.htm

O życiu , O wrażeniach

„Znaliśmy się bardzo pobieżnie, raptem spotkaliśmy się może kilka razy. Mogę jednak powiedzieć, że była to bardzo aktywna postać na scenie politycznej, bliska ruchowi narodowemu.”

Ryszard Bender (1932–2016) polski polityk i historyk

o Andrzeju Ostoji-Owsianym.
Źródło: Andrzej Ostoja-Owsiany nie żyje, naszdziennik.pl, 11 kwietnia 2008 http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20080411&typ=po&id=po21.txt

„Kiedy w 1970 r. pokazywano po raz pierwszy Kolumbów, podnosiły się głosy sprzeciwu, że czołówką filmu jest scena gry w siatkówkę. Jak tak można? Przecież była wojna! A młodzi grali w piłkę normalne mecze, chociaż konspirowali.”

Jan Englert (1943) aktor polski

Źródło: „Rzeczpospolita”, 5 września 2008 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/ozobl.htm

O wojnie

„Jako brytyjski aktor grywałem często w teatrze, w sztukach Czechowa, Ibsena, no i oczywiście Szekspira. Na scenie nauczyłem się, że najlepsze role napisane są tak, aby to, co w nich najistotniejsze, widać było dopiero między wierszami.”

Damian Lewis (1971) aktor brytyjski

Źródło: Yola Czaderska-Hayek, Zagrałem Bonda. Gwiazda „Homeland” w Stopklatce!, stopklatka.pl, 24 października 2012 http://www.stopklatka.pl/wywiady/wywiad.asp?wi=91783

O gwiazdach