Cytaty na temat półtora (45 cytatów)

„Ilość homosiów w każdym kraju jest od pół do jednego, czasami w niektórych krajach, do półtora procenta.”

Janusz Korwin-Mikke (1942) polski polityk

odpowiedź na stwierdzenie R. Biedronia, który powiedział, że w Polsce żyją dwa miliony osób homoseksualnych.
Źródło: 24 godziny, TVN24, 13 czerwca 2009 http://www.tvn24.pl/12690,1605017,1,1,slowo-na-g-kojarzy-sie-z-gownem,wiadomosc.html

„Szariat to interpretacje zapisów Koranu i hadisów, przypowieści o życiu Proroka Mahometa. Tych interpretacji dokonują ludzie przygotowani do ich interpretowania. I tu mamy pierwszy problem: skoro to interpretacje, a więc rozumienie świętych tekstów, to możemy sobie wyobrazić, że te interpretacje – w świecie muzułmańskim liczącym półtora miliarda ludzi, od Maroka po Filipiny – mogą być najrozmaitsze. Innymi słowy, nie ma jednego szariatu, nawet jeśli w niektórych kwestiach uniwersalnych – jak choćby zabójstwo, gdzie karą nieodmiennie będzie wyrok śmierci dla sprawcy – interpretacje będą podobne.”

Jerzy Zdanowski (1949)

Źródło: rozmowa Mariusza Janika, Ten straszny szariat. O co chodzi w islamskim prawie? http://wiadomosci.dziennik.pl/opinie/artykuly/501592,szariat-na-czym-polega-prawo-muzulmanow-prawo-w-islamie.html, dziennik.pl, 14 listopada 2015.

O śmierci , O ludziach , O karze , O problemach

„Półtora wieku walk, krwawych nieraz i ofiarnych, znalazło swój triumf w dniu dzisiejszym. Dzisiaj mamy wielkie święto narodu, święto radości po długiej, ciężkiej nocy cierpień (…). Obdarzeni dziś zaufaniem narodu, dać macie podstawy dla jego niepodległego życia w postaci prawa konstytucyjnego Rzeczypospolitej Polski.”

Józef Piłsudski (1867–1935) polski działacz niepodległościowy i polityk, premier, Naczelnik Państwa, twórca tzw. rządów sanacyjnych

orędzie wygłoszone podczas otwarcia Sejmu Ustawodawczego.
Źródło: Alicja Dybkowska, Jan Żaryn, Małgorzata Żaryn, Polskie dzieje od czasów najdawniejszych do współczesności

O zaufaniu , O cierpieniu , O wieku

„Mnie nie zależy na sławie, bo to zabiera za dużo czasu, a pieniądze były z tego kiedyś żadne. Wolałem sobie dorobić pracując jako stolarz i więcej czasu poświęcać żeglowaniu. Brałem np. z teatru urlopy – na rok, na półtora roku – właśnie, żeby popływać. To ważne, żeby nie zwariować na punkcie zarabiania pieniędzy. Ocean, sztormy… To człowieka „wsysa.””

Waldemar Kownacki (1949)

A później wydaje mu się, że na lądzie jest nudno...
Źródło: Waldemar Kownacki – Jestem wolny – mogę wszystko http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/823/Waldemar-Kownacki-Jestem-wolny-moge-wszystko.html

O pieniądzach , O czasie

„Męczyła mnie oficjalna linia, którą musieliśmy głosić przez półtora roku, że Grecy za pomocą miękkiej restrukturyzacji długu i pakietów pomocowych będą w stanie obsłużyć swoje zadłużenie. Nieprawda, nie są w stanie!”

Janusz Lewandowski (1951) polski polityk

Źródło: Wawrzyniec Smoczyński, Rozmowa z komisarzem Januszem Lewandowskim Jeśli Europa przetrwa, polityka.pl, 15 listopada 2011 http://www.polityka.pl/swiat/rozmowy/1521124,1,rozmowa-z-komisarzem-januszem-lewandowskim.read

O pomocy

„Zdaniem Arabów, Andaluzja jest nadal mitycznym krajem, który im się należy, i w związku z tym w Hiszpanii populacja Arabów od roku 1973, gdy wynosiła 10 tysięcy, zwiększyła się do półtora miliona. To nie jest jeszcze przemoc, ale już – ekspansja demograficzna.”

Tomasz Terlikowski (1974) polski dziennikarz i publicysta

Źródło: Zuzanna Marczyńska i Paweł Jędrzejewski, Wywiad z Tomaszem P. Terlikowskim, salon24.pl, 19 lutego 2011 http://fzp.salon24.pl/280017,wywiad-z-tomaszem-p-terlikowskim

„Od półtora roku
nikogo na widoku,
tylko dźwięki hip-hopu.”

Magik (raper) (1978–2000) raper polski, pseud. Magik (Kaliber 44, Paktofonika)

Paktofonika
Źródło: utwór Nie ma mnie dla nikogo

„Obydwie moje córki skończyły filozofię na KUL. Mogły zostać asystentkami, ale wyszły za mąż. Zaczęły się sypać dzieciaki. U jednej co półtora roku, u drugiej co dwa lata. Mam sześcioro wnucząt. Moje córki są do mnie podobne. Też takie kwoki. Kocie mamy. Prowadzą dom i wychowują dzieci. Bez żalu. Mają wiele cierpliwości i miłości dla swoich pociech. Ich rodziny są Bogiem silne. To moja radość.”

Ilona Kuśmierska (1948) aktorka polska

Źródło: „Kurier Lubelski”, 28 grudnia 2005 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/postawilamna.htm

O Bogu , O dzieciach , O domu , O cierpliwości

„W Sobiborze mordowano ludzi od kwietnia 1942 do października 1943. Szacuje się, iż w ciągu półtora roku Niemcy doprowadzili tu do zagłady co najmniej 250 tysięcy Żydów. Ale szacunki są niepewne. Można by sądzić, że ten rodzaj nieścisłości będzie trudny do zniesienia dla współczesnych. Jest inaczej. Marek Bem działa w osamotnieniu, a jego placówka nie staje się miejscem międzynarodowego współdziałania, pozostając polem lokalnej walki o przetrwanie. Nie dziwi jego smutek, gdy 1 listopada zastaje na „swym” cmentarzysku – cztery znicze. Sobibór bez skoordynowanego wysiłku stanie się jeszcze bardziej „nierzeczywisty”. Auschwitz stanowi wyrazistszy symbol nie tylko dlatego, że zgładzono tam więcej ludzi; samo miejsce pozostaje realne: widzi się dawny obóz eksterminacji, a nie – las. Śmierć masowa w Sobiborze nie jest mniej ważna, ale zdecydowanie słabiej może oddziaływać na wyobraźnię współczesnych. Stąd wniosek, że Sobibór to poważny wspólny obowiązek. Pewnie dziś większy niż Auschwitz, skoro tam nie sposób wyobrazić sobie „czterech zniczy"…”

Zbigniew Gluza (1955) polski redaktor i animator życia społecznego

Źródło: Przedmowa (styczeń 2010) w: Sobibór z serii Żydzi polscy, op. cit., s. 5–6.

O śmierci , O ludziach , O smutku , O wysiłku

„Tragedia zaginionych oficerów była znana rządowi co najmniej od półtora roku [od listopada 1941 r. ]. Brak wszelkiej inicjatywy z naszej strony do publicznego jej ujawnienia sprawił, że rząd został zmuszony do wystąpienia pod naciskiem propagandy nieprzyjaciela [w kwietniu 1943 r. ]. Względy polityki wewnętrznej (nastroje w wojsku) sprawiły, że rząd nie mógł dłużej milczeć, a powinien był zabrać głos już przed półtora rokiem. Podobnie jak kilka razy poprzednio, tak i teraz, gen. Sikorski działał sam, na własną rękę, nieoględnie, ze złymi następstwami. Tak było z memoriałem dla lorda Halifaxa, tak było z zawarciem układu Sikorski-Majski bez ratyfikacji, tak było z umową grudniową ze Stalinem, zawartą bez wiedzy rządu.”

Adam Pragier (1886–1976) polski ekonomista, polityk, minister

Źródło: Czas przeszły dokonany, Londyn 1966, cyt. za: O Katyniu, lewicowo.pl http://lewicowo.pl/o-katyniu/

O wiedzę , O czasie

„Mam prawo to powiedzieć. Z panem prezydentem przed wyborami rozmawiałem. I on mnie oszukał. Chcieli się spotkać i to trwało, takie umawianie się z półtora roku. Ja nie chciałem. Nie. Nie. Po co? Powiedzieliście na nas, na radio, na mnie, że współpracujemy z KGB. Wiecie, że to było? Było w „Gazecie Polskiej.””

Tadeusz Rydzyk (1945) polski duchowny katolicki, publicysta

wygłoszone w kwietniu 2007 podczas wykładu w Wyższej Szkoły Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu
Źródło: O. Rydzyk o prezydentowej: czarownica, która powinna się poddać eutanazji, wprost.pl, 8 lipca 2007 http://www.wprost.pl/ar/?O=109812

„Rząd, w którym wicepremierem został przestępca, skazany na półtora roku więzienia za napad, pobicie i poniewieranie drugim człowiekiem, to jest rząd który stracił moralne prawo do decydowania o losach mojej ojczyzny.”

Jan Rokita (1959) polski polityk

na konferencji prasowej PO, 11 maja 2006.

O losie , O ojczyźnie

„W Madrycie doszło do aktów tolerancji. Ofiarami byli młodzi pielgrzymi. Oto nasza przyszłość w soczewce. Nadzieją prawa mniejszości. Cywilizacja życia zderzyła się z kulturą śmierci. W Madrycie. Z jednej strony półtora miliona pielgrzymów, z drugiej setki protestujących. Przyszli przeszkadzać w modlitwie. Bili pielgrzymów. Po raz pierwszy od 26 lat uczestnicy Światowych Dni Młodzieży spotkali się z taką niegościnnością. Z fizyczną agresją. Incydenty te były jednak tylko marginesem. Młodzi poza uczestniczeniem w spotkaniach religijnych po prostu się bawili. Na ulicach, placach. I wtedy widać było po nich, czym jest Radość. Ta Radość, którą Elżbieta zobaczyła na twarzy młodziutkiej Miriam. Radość, którą daje spotkanie, spotykanie się z Bogiem. A naprzeciwko Radosnych garstka wesołkowatych. I agresywnych. Gdy zbierają się w podobnej ilości na Paradzie „Miłości”, widać najlepiej różnicę. Wulgarność, obsceniczność i głęboko skrywany smutek. To tak naprawdę jest bardzo proste. Życie i śmierć. Każdy musi wybierać.”

Robert Tekieli (1961) polski dziennikarz i publicysta

Źródło: Nie da się zagadać strachu, „Gazeta Polska”, 26 sierpnia 2011

O życiu , O śmierci , O Bogu , O młodzieży

„Po roku czy półtora pobytu w polityce mam poczucie, że tam w gruncie rzeczy nikogo nic nie interesuje poza technologią władzy. To znaczy tam nie ma żadnej poważnej rozmowy o sprawach publicznych. Jestem w parlamencie przez półtora roku i nie widziałem w swoim otoczeniu politycznym ani jednej dyskusji ideowej, prawdziwie światopoglądowej. Byłem raz świadkiem dyskusji w sprawie Leppera. Ktoś mówi: „On jest świetnym ministrem rolnictwa”, a na to ktoś inny odpowiada: „Zaraz, zaraz, ale my nie dyskutujemy o tym, czy on dobrze ściąga podatki, tylko czy jego wizja wsi stwarza szansę na to, by wieś się zmodernizowała”. Na to pada odpowiedź: „A kogo to obchodzi, my musimy zdobyć jutro wyborców.””

Paweł Śpiewak (1951) polski socjolog i historyk idei

Takie spłycenie polityki w naszej wersji liberalnej demokracji jest absolutnie destrukcyjne.
Źródło: krytykapolityczna.pl, 14 stycznia 2007 http://www.krytykapolityczna.pl/content/view/1465/129/

O demokracji

„Gdy dostałam propozycję roli w M jak miłość, biłam się z myślami. (…) na podjęcie decyzji miałam pół dnia, nie było czasu, by się zastanowić. Mimo że wcześniej, gdy otrzymywałam propozycje z takich seriali, odmawiałam, nie żałuję, że się zgodziłam. Jestem na początku drogi zawodowej, półtora roku temu skończyłam szkołę i wolałam skupić się na teatrze. Boję się telenoweli, bo rozleniwiają. Przyjemnie jest mieć pieniądze, świetne warunki do pracy i przebywać na planie, gdzie jest niezwykle sympatycznie. Postanowiłam spróbować, zawsze mogę zrezygnować. Ze współpracy może wycofać się też producent. Jeśli wpadnie kiedyś na pomysł, by uśmiercić moją postać, chciałabym, żeby odeszła spektakularnie.”

Agnieszka Więdłocha (1986) polska aktorka

Źródło: Kuba Zajkowski, Kolekcjonuję kontuzje – rozmowa z Agnieszką Więdłochą, 30 maja 2011 http://mjakmilosc.vod.tvp.pl/24028980/kolekcjonuje-kontuzje-rozmowa-z-agnieszka-wiedlocha

O miłości , O pieniądzach , O odejściu , O decyzjach

„3. kwietnia, 9. rano. Kompletnie zaspana, odbieram telefon: „Dzień dobry, mówi Grażyna Szymańska z produkcji M jak miłość…” Dopiero wtedy przypomniałam sobie, że w ogóle na jakimś castingu byłam – półtora miesiąca wcześniej. Więc słucham dalej: „Mam nadzieję, że za chwilę usłyszę w pani głosie radość… Chciałabym zaproponować Pani rolę…” Nawet nie odpowiedziałam. Wydałam z siebie dziki wrzask! Na taki „odgłos” szczęścia p. Grażyna nie była chyba przygotowana… Przez chwilę czułam się jak w ukrytej kamerze. Zwłaszcza, gdy p. Grażynka powiedziała: „Witamy w rodzinie Miłości"… Aż musiałam się upewnić: «Ale prima aprilis to był przedwczoraj, prawda?»”

Karolina Nowakowska (1982) aktorka polska

Źródło: Miłosny debiut – wywiad z Karoliną Nowakowską, serialową Olgą http://www.m-jak-milosc.pl/Wywiady/1348/Milosny-debiut-wywiad-z-Karolina-Nowakowska-serialowa-Olga.html

O miłości , O prawdzie , O rodzinie , Radość

„Od bomb i samolotów - wybaw nas, Panie, Od czołgów i goliatów - wybaw nas, Panie, Od pocisków i granatów - wybaw nas, Panie, Od miotaczy min - wybaw nas, Panie, Od pożarów i spalenia żywcem - wybaw nas, Panie, Od rozstrzelania - wybaw nas, Panie, Od zasypania - wybaw nas, Panie… Litania była dosyć długa. Odmówiliśmy ją jednego wieczora. Na głos. Strasznie to chwyciło. Zaczęły ją odmawiać i inne piwnice. Pamiętam, odpisaliśmy ją inżynierowi. Na drugi wieczór ten inżynier spotyka nas i mówi: - Wiecie, panowie, że waszą litanię odmawia w tej chwili półtora tysiąca ludzi w moim bloku.”

Miron Białoszewski (1922–1983) polski poeta

Pamiętnik z powstania warszawskiego

O ludziach

„Błędem byłoby myśleć, że to chodziło o jeden kawałek papieru, jak Pani mówi. Trzeba pamiętać, że władze ogłosiły abolicję na wszystkie działania przed 13 grudniem 1981 roku. Oficjalnie więc Sąd Marynarki Wojennej nie mógł mnie skazać za to, co robiłam przed tym terminem. Uczepili się więc tej ulotki, bo niczego innego nie mogli nam wytknąć. W gruncie rzeczy skazano nas wszystkich za całą naszą działalność prowadzoną przez półtora roku istnienia związku. Gdy zaś chodzi o mnie, to jestem przekonana, że nie bez znaczenia był fakt, iż działałam na terenie Wyższej Szkoły Morskiej, uczelni paramilitarnej. Nasza działalność związkowa miała wielki wpływ na naszych studentów i to było bardzo groźne dla władz. Ten wpływ na młodzież wytykano mi wielokrotnie podczas procesu.”

Ewa Kubasiewicz-Houée (1940) polska polonistka, działaczka opozycyjna w czasach PRL

o procesie za ulotkę nawołującą do oporu wobec stanu wojennego.
Źródło: Najwyższe ubeckie „wyróżnienie”, sw.org.pl http://www.sw.org.pl/ewa-wyw.html

O młodzieży , O błędach , O myślach , O myśleniu

„(…) wszystko zaczęło się na przełomie 20 stycznia 200607 roku, więc już po turyńskich igrzyskach. Na początku bóle pojawiały się tylko na startach, później zaczęły mi również doskwierać na treningach. Nie wszyscy wierzyli mi, że mnie boli, dlatego też nikt nie reagował. Na własną rękę i z pomocą Magdy Gwizdoń trafiłam do prywatnej Kliniki terapii manualnej, rehabilitacji i krioterapii w Bielsku-Białej. Tam przeszłam serię zabiegów i rehabilitacji. Pomogło na półtora roku i dolegliwości powróciły.”

Katarzyna Ponikwia (1982) biathlonistka polska

Źródło: Wywiady – Ponikwia: Będę się rozkręcać, biathlon.pl http://www.biathlon.pl/index.php?url=artykul&id=18

O pomocy , Trening

„Wasyl Slipak – ukraiński śpiewak operowy występujący we Francji – zginął na froncie w Zagłębiu Donieckim. Walczył jako ochotnik. Mężczyzna został zastrzelony nad ranem przez snajpera. Wasyl Slipak obsługiwał karabin maszynowy. Separatyści atakowali za pomocą artylerii, czołgów i piechoty. Śpiewak przyjechał na front półtora tygodnia temu. Walczył jednak już wcześniej, w czerwcu zeszłego roku. Gdy rozpoczęła się rosyjska agresja w 2014 roku, przez pewien czas pomagał żołnierzom jako wolontariusz. Jednocześnie śpiewał jako solista baryton we francuskich operach, między innymi w Paryżu. Zdobywał nagrody na międzynarodowych festiwalach. Część zarobionych pieniędzy przekazywał na ukraińską armię.”

Wasyl Slipak (1974–2016) ukraiński śpiewak operowy

Źródło: Ukraiński śpiewak operowy zginął na froncie w Zagłębiu Donieckim http://wiadomosci.wp.pl/kat,1374,title,Ukrainski-spiewak-operowy-zginal-na-froncie-w-Zaglebiu-Donieckim,wid,18401971,wiadomosc.html?ticaid=1177df, wp.pl, 29 czerwca 2016.

O śpiewie , O czasie , O pomocy

„Gdy po trzynastu latach przystąpiłem do spowiedzi, mocno mnie wytrzepało. Od półtora roku zdarza mi się fizykalnie reagować na Eucharystię. Nie wiesz, co to znaczy spotkać się z kimś takim. Człowiek istnieje w czterech wymiarach. Ma serce, duszę, umysł i moc. Trzydzieści dwa lata żyłem będąc świadomym tylko trzech z tych wymiarów… Tak jakbyś uruchomił czwarte oko… poruszenia duszy…
Jeszcze długo to, co mówię, będzie wywoływało uśmiech. Ale za 10–15 lat nastąpi zmiana. Szkoły zostaną wyrwane z rąk ideologów oświeceniowych, świeckich kapłanów. I wróci średniowiecze, jedyny integralny okres w historii Europy. Wystarczy popatrzeć na gotyckie katedry… Nie ma piękniejszych rzeczy…”

Robert Tekieli (1961) polski dziennikarz i publicysta

Źródło: wywiad Tomasza Platy, „Machina”, październik 1996

O uśmiechu , O duszy , O historii , O zmianach

„On stworzył siłę polityczną, która miała wpływ na polską rzeczywistość. Zrealizował taki amerykański sen w polityce – od pucybuta do milionera. Zrobił bardzo szybką karierę, pokonując wiele przeszkód, m. in. brak wykształcenia. Jego siłą było, że walczył z establishmentem. Potem jego słabością stało się to, że chciał zostać jego częścią i zakochał się w salonach. Wyborcy tego nie wytrzymali, a przecież jego popularność wyrosła na proteście przeciwko nierównościom. Widziałem się z Lepperem półtora roku temu, kontaktów nie utrzymywaliśmy.”

Ryszard Czarnecki (1963) polityk polski

Źródło: Andrzej Lepper nie żyje. Popełnił samobójstwo, gazetawroclawska.pl, 5 sierpnia 2011 http://www.gazetawroclawska.pl/fakty24/435821,andrzej-lepper-nie-zyje-popelnil-samobojstwo,id,t.html?cookie=1

O wykształceniz , O rzeczywostości , O samobójstwie , O snach

„Bycie wesołym to ciężka praca. Szczególnie gdy kompletnie nie jest ci do śmiechu. Półtora roku temu, po rutynowym USG, lekarz powiedział mi, że mam nowotwór, a moje szanse widzi marnie. Spłakałam się dopiero w domu, po tym jak odwiozłam córkę do dziadków i byłam sama. Zrobiłam bilans i listę spraw do załatwienia. Po tygodniu – wyjętym z życiorysu – za radą znajomych poszłam do innego lekarza. Okazało się, że tamten się pomylił. Nagle znowu byłam całkowicie zdrowa.”

Katarzyna Pakosińska (1972) polska artystka kabaretowa

Źródło: Arkadiusz Bartosiak, Łukasz Klinke, Katarzyna Pakosińska, „Playboy” nr 4, 2010

O domu , O śmiechu

„Coś powiedziałem o nadłamanym moim życiu. Tak, w pewnym sensie nadłamanym, bo jeszcze półtora roku temu byłem taki zdrowy, taki żywy, taki wesoły, taki pełen energii, pisania, słów ciekawych. No, i co? I tu nagle przychodzi przełom, którego ja nie pragnąłem, nie oczekiwałem, i uderza we mnie jak fala Pacyfiku, ale ogromna jakaś, taka, która mnie zatopi prawdopodobnie. Już jestem zatopiony do pewnego stopnia. Ale ona jeszcze mi zostawia taki maleńki skrawek na piasku. No i ta fala mówi, tak fala mówi, dlaczego nie? I mówi do mnie:
– Bogdanie, szykuj się.
– Do czego ja mam się szykować?
– Zobaczysz…
– No dobrze, Falo, jeżeli ja mam się szykować, to dokąd?
Fala milczy.
Tak to jest z tą przyrodą. W momencie, kiedy chcemy wiedzieć, ona milczy. Badamy jej tajemnice na najróżniejsze sposoby, ale kiedy pytamy ją wprost, ona milczy.”

Bogdan Czaykowski (1932–2007)

Źródło: List znad Pacyfiku

O tajemnicy , Sens

„Tak czy owak wszystko dobrze się skończyło. Zmieniłem kierunek studiów na historię z ukierunkowaniem polityczno-filozoficznym i poznałem kilku nowych przyjaciół. Od tego czasu, życie na uczelni było wszystkim czego pragnąłem począwszy od niewielkiej ilości czasu jaki ode mnie wymagano. Tak naprawdę, nigdy się nie pogodziłem z faktem, że osiągnięcia na uczelni to coś wymagającego wysiłku. Dwa lata później zakończyłem swoją edukację z bardzo średnimi ocenami i dwoma na nowo odkrytymi i raczej naiwnymi ambicjami z lat młodzieńczych. Chciałem podróżować. I chciałem pisać.
Chęć oczywiście, sama w sobie nie gwarantuje sukcesu. Niestety moje raczej cieplarniane wychowanie nie nauczyło mnie tego. Nie nauczyły mnie tego również 3 lata w instytucji edukacyjnej, gdzie kobiety w średnim wieku codziennie sprzątają ci pokój i ścielą łóżko. Prawdę mówiąc byłem zepsuty. Przeniosłem się do Londynu, który wessał mnie niczym doktora Watsona na początku Studium w szkarłacie. W przeciwieństwie do Dr. Watsona nie zamierzałem jednak pozostać na długo – chciałem zaoszczędzić jedynie trochę pieniędzy, coś napisać i wybrać się w podróż dookoła świata płacąc za wszystko z zaliczek od hojnego wydawcy.
Jasne.
Londyn zweryfikował te marzenia. W domu, w Norfolk, a nawet w Cambridge, moje pragnienie zostania pisarzem odróżniały mnie od tłumu. W Londynie, fakt, że chcesz zostać pisarzem (artystą, reżyserem ) było czasem czymś dobijająco przeciętnym. Każdy w Londynie pisze powieść, planuje to zrobić, zna kogoś kto to robi, pracuje w wydawnictwie, albo co najgorsze z wszystkiego – już coś wydał.
Dzięki szczęśliwej sytuacji geopolitycznej będącej następstwem kliku wieków brytyjskiego imperializmu ustępującego pola szybko rozwijającej się strefie wpływów Stanów Zjednoczonych, ludzie na całym świecie chcą się uczyć angielskiego.
Z zupełnie zrozumiałych, choć pedagogicznie niepewnych powodów, ludzie wierzą, że jedyny sposób by nauczyć się angielskiego to lekcje z native speakerami. Dodaj do tego powszechną żyłkę handlową przedsiębiorców, odrobinę sprytnej reklamy i oto wynik – przemysł Nauki Języka Angielskiego (NJA). Niecały rok od momentu, gdy zdecydowałem, że chcę żyć i pracować za granicą znalazłem się w Istambule mając za sobą cztery tygodnie treningu w International House bez wartego uwagi doświadczenia i z większą pensją niż lokalny lekarz. Czyż gospodarka rynkowa nie jest wspaniała?
NJA była dla mnie dość przypadkową karierą (zapewne podobnie jak w przypadku 90% jej pracowników), lecz dziwnym trafem kontynuowałem ją 14 lat. Poczucie winy w stosunku do nieszczęsnych tureckich lekarzy sprawiło, że dobrze wyuczyłem się tego fachy. Czytałem literaturę, dołączyłem do zawodowych stowarzyszeń, zapisałem się na dalsze kursy. Z Istambułu jeździłem do Londynu, Z Londynu do Madrytu, z Madrytu do Glasgow. Z nieopierzonego ucznia stałem się dyrektorem studium, potem doświadczonym profesjonalistą w dziedzinie NJA i wreszcie trenerem nauczycieli. Moje wynagrodzenie rosło. Niewielkie szkółki otworzyły mi drogę do w miarę poważnych instytucji, które otworzyły mi drogę do profesjonalnych firm, które otworzyły mi drogę do posady na uniwersytecie. Rozdawałem foldery na konferencjach. Ale zaraz…
Czy nie chciałem zostać pisarzem? No tak. Podczas, kiedy utrzymywałem się z uczenia angielskiego, również pisałem w tym języku. czasem wściekle, czasem spokojnie i leniwie – zależnie od nastroju. Pisałem krótkie historie, pisałem artykuły. Pisałem scenariusz i poświęciłem półtora roku mojego cennego czasu próbując sprawić aby jakiś filmowiec potraktował go poważnie. Pisałem powieść. Zupełnie nic nie wydałem i nikt nie zrobił filmu.
Na plus mogę policzyć to, że pisałem to na co miałem ochotę.
W końcu napisałem Modyfikowany węgiel. Golancz go wydał, Hollywood kupiło, a ja zostawiłem swoją stałą pracę.
Osiem miesięcy. Tak po prostu.
Ciągle piszę. Musiałbym być martwy albo sparaliżowany, żeby przestać.”

Richard Morgan (1965)

Źródło: informacja biograficzna z obwoluty Modyfikowanego węgla

O języku słowackim , O życiu , O kobietach , O ludziach

„Obóz, jak się zorientowałem. Obejmował teren około półtora kilometra kwadratowego płaskiego terenu. Otoczony był solidnym ogrodzeniem z drutu kolczastego, rozpiętego kilkoma rzędami pomiędzy drewnianymi słupami. Ogrodzenie miało ponad dwa i pół metra wysokości. Po zewnętrznej stronie przechadzały się patrole w odstępach około pięćdziesięciometrowych. Po stronie wewnętrznej strażnicy z bronią stali co jakieś piętnaście metrów. Za drutami stało kilkanaście baraków. Przestrzeń pomiędzy nimi wypełniał gęsty, falujący tłum. Więźniowie tłoczyli się, przekrzykiwali. Z kolei strażnicy starali się utrzymywać ich we względnym porządku…
… Po lewej stronie od bramy, o jakieś sto metrów za ogrodzeniem, był tor kolejowy, a właściwie rodzaj rampy. Prowadził od niej do ogrodzenia chodnik zbity z desek. Na torowisku stał pociąg złożony z około trzydziestu wagonów towarowych. Były brudne i zakurzone…
… Mijaliśmy akurat jakiegoś starca. Siedział na ziemi nagi i rytmicznie kiwał się do przodu i tyłu. Jego oczy błyszczały i nieustannie mrugał powiekami. Nikt nie zwracał na niego uwagi. Obok leżało dziecko w łachmanach. Miało drgawki. Z przerażeniem spoglądało dookoła.
Tłum pulsował jakimś obłędnym rytmem. Wrzeszczeli, machali rękami, kłócili się i przeklinali. Zapewne wiedzieli, że niedługo odjadą w nieznane, a strach, głód i pragnienie potęgowały poczucie niepewności i zwierzęcego zagrożenia. Ludzie ci zostali wcześniej ograbieni z całego skromnego dobytku, jaki im pozwolono zabrać w tę podróż. Było to pięć kilogramów bagażu. Były to zwykle jakieś najpotrzebniejsze w drodze przedmioty. Poduszka, jakieś okrycie, trochę jedzenia, butelka z wodą. Czasem kosztowności czy pieniądze. Docierała tu przeważnie ludność gett, która nie miała już nic…
Pobyt w obozie nie trwał długo. Zazwyczaj nie dłużej niż cztery dni. Potem pakowano ich w wagony na śmierć. Przez czas pobytu w obozie prawie nie otrzymywali jedzenia. Zdani byli na własne zapasy.
Baraki obozowe mogły pomieścić mniej więcej połowę więźniów. Drugie tyle pozostawało na dworze. Powietrze wypełniał odór ludzkich odchodów, potu, brudu i zgnilizny…
… Oficer SS, odpowiadający zapewne za załadunek, stanął przed tłumem Żydów. Nogi rozstawił szeroko.
– Ruhe! Ruhe! Spokój! – wrzasnął. – Wszyscy Żydzi mają wejść do wagonów. Pojedziecie tam, gdzie jest dla was praca. Ma być porządek. Nie wolno się pchać ani opóźniać załadunku. Kto będzie wywoływał panikę albo stawiał opór, zostanie zastrzelony.
Przerwał i wbił wzrok w masę ludzką przed sobą. Spokojnie zaczął otwierać kaburę pistoletu. Wyjął broń. Pierwsze szeregi Żydów zaczęły się cofać. Niemiec zaśmiał się i oddał trzy strzały w tłum. W grobowej ciszy rozległ się przeszywający krzyk. Spokojnie schował pistolet.
– A teraz do wagonów! Raus! – wrzasnął.
Tłum zamarł. Z tyłu rozległy się strzały. Ludzie ławą ruszyli do przodu, krzycząc przeraźliwie. Zbliżali się do drewnianego pomostu. Ludzki strumień był jednak zbyt szeroki, aby się w nim pomieścić. Esesmani otworzyli ogień. Pędzący zaczęli padać. Rozległ się głuchy tupot nóg po deskach rampy. Teraz zaczęli strzelać strażnicy stojący przy wagonach. Tłum przyhamował.
– Ordnung! Ordnung! – wrzeszczał esesman.
Pierwsi Żydzi wpadli do wagonu. Niemcy przy drzwiach odliczali ich. Po liczbie „sto czterdzieści” esesman zawył „Halt!” i dwukrotnie strzelił. Przystanęli. Pociąg powoli szarpnął i nowy wagon wtoczył się na wysokość pomostu. Zaczęli go wypełniać nowi więźniowie.
Wedle wojskowych regulaminów wagon towarowy przeznaczony był na osiem koni lub czterdziestu żołnierzy w transporcie. Upychając ludzi na siłę i bez jakiegokolwiek bagażu, można było pomieścić w wagonie sto osób. Niemcy wydali rozkaz pakowania po stu trzydziestu, ale jeszcze dopychali dodatkową dziesiątkę. Gdy drzwi nie dały się zamknąć, tłukli na oślep kolbami, strzelali do środka wagonu, wrzeszczeli na nieszczęsnych Żydów. Ci, aby zrobić miejsce dla nowych, wspinali się na ramiona i głowy już znajdujących się wewnątrz. Z głębi wagonu dochodził jakiś potępieńczy ryk i wycie.
Gdy upchnięto już sto czterdzieści osób, strażnicy przystąpili do zamykania drzwi. Były ciężkie, wykonane z drewna obitego żelazem. Miażdżyły wystające na zewnątrz kończyny wśród wrzasków bólu. Po zasunięciu drzwi zabezpieczano je żelazną sztabą i ryglowano.
Przed załadunkiem na podłogę wagonów sypano warstwę niegaszonego wapna. Oficjalnie był to zabieg higieniczny. Chodziło o nie rozprzestrzenianie się chorób zakaźnych. W praktyce wapno gwałtownie absorbowało wilgoć z powietrza. Spadała zawartość tlenu i ludzie zaczynali się dusić. Równocześnie wapno w kontakcie z ludzkimi odchodami wydzielało trujące substancje, między innymi chlor. Ten zaś dusił stłoczonych więźniów. Niemcy osiągali podwójny cel. Choroby zakaźne istotnie się nie rozprzestrzeniały, a wagon można było łatwiej po transporcie wymyć. Po drugie, transportu tego nie przeżywało wielu „podróżnych”. A o to przecież chodziło.
Czasami od polskich kolejarzy docierały informacje, że takie wagony z Żydami stały na bocznicach po kilka dni. Po otwarciu znajdowano w nich same trupy…
… Na obozowym placu pozostali zabici i konający. Strażnicy przechadzali się wolnym krokiem i dobijali ich strzałami w głowę. Wkrótce zapanowała cisza…”

Jan Karski (1914–2000) prawnik, dyplomata, wykładowca akademicki, polski kurier czasów II wojny światowej

Karski dostał się w przebraniu strażnika do obozu tranzytowego dla Żydów w Izbicy, który był „ostatnim etapem” przez obozem zagłady w Bełżcu.
Tajne państwo: opowieść o polskim Podziemiu

Koń , O miłości , O śmierci , O pieniądzach

„W amerykańskim stanowisku nie chodzi o to, żeby znaleźć powód dla wojny. Gdyby USA nie były zainteresowane pokojowym rozwiązaniem, prezydent Stanów Zjednoczonych nie jeździłby do siedziby ONZ, żeby tam wygłaszać przemówienie i nie marnowałby ostatniego półtora miesiąca. (…) Ja też miałbym mniej siwych włosów, jakby nam był potrzebny tylko pretekst do wojny.”

Colin Powell (1937)

Źródło: „Kommiersant”, 31 października 2002

O wojnie

„Ciągnąc za sobą pękatą czerwoną walizeczkę w kwiatki, Licho człapało niczym skazaniec schodami na parter. Półtora nieszczęścia w bamboszkach, krzywo ostrzyżonego, ze zwisającymi smutno skrzydłami i różowym królikiem kicającym przy nodze. Po jego pyzatych policzkach ciurkiem płynęły łzy niczym grochy.”

Marta Kisiel (1982)

Dożywocie (2010)

O łzach

„(…) na pustyni zepsuł mi się sprzęt. Przyjechali przedstawiciele organizatora, którym powiedziałem, że będę go naprawiał. Nie udało mi się, więc podano informację, że wycofuję się z rajdu. Czekałem na (…) samochód, który zabiera motocykl, i helikopter, który miał przyjechać po mnie. Samochód nie docierał, a helikopter tylko zrzucił mi prowiant i poleciał. Czasami na Dakarze człowiek czeka na niego półtora dnia, nieraz (…) całą noc (…). Próbowałem jeszcze raz naprawić motocykl i udało mi się ruszyć. W tym czasie przyleciał helikopter, a że mnie nie znalazł, media podały, że zaginąłem. Nie było jeszcze telefonów satelitarnych i nie mogli mnie zlokalizować. (…) Wtedy istniały tylko boje ratunkowe odpalane po wypadku jako sygnał dla helikoptera. Nie mogłem odpalić boi, bo nie znalazłem się w sytuacji zagrożenia. Mieliśmy GPS-y, ale one tylko pokazywały trasę.(…) Ostatecznie udało mi się wtedy dojechać na metę.”

Jacek Czachor (1967) polski motocyklista rajdowy

Źródło: Izabela Górnicka-Zdziech, Rajd życia, „Magazyn Familia”, 22 maja 2010 http://www.magazynfamilia.pl/artykuly/Rajd_zycia,3109,91.html

O samochodach , O czasie , O czekaniu , O nocy

„Przez jakieś półtora roku po Władcy Pierścieni próbowałem odnaleźć się w nowej sytuacji. Za dużo piłem. Zbyt wiele nocy spędzałem z niewłaściwymi kobietami. Nie, może inaczej – z właściwymi kobietami, ale w niewłaściwym czasie. Życie wymknęło mi się spod kontroli. Może był to mój własny sposób na zejście z szalonej kolejki górskiej o nazwie „Władca Pierścieni.””

Dominic Monaghan (1976) aktor brytyjski

Źródło: Dominic Monaghan upijał się po Władcy Pierścieni, film.wp.pl, 31 lipca 2009 http://film.wp.pl/id,99817,title,Dominic-Monaghan-upijal-sie-po-Wladcy-Pierscieni,wiadomosc.html

O życiu , O kobietach , O piciu , O czasie

„Węgry są spisane na straty. Przez cztery lata nie zrobiliśmy nic. Absolutnie nic. Ostatnie półtora roku czy dwa lata były jednym wielkim kłamstwem. Spierdoliliśmy sprawę i to strasznie. Żaden z europejskich krajów nie zrobił tylu głupstw co my.”

Ferenc Gyurcsány (1961) polityk węgierski

o polityce własnego rządu, wypowiedź podsłuchana przez dziennikarzy.

O kłamstwie , O stracie

„Nie zgadzam się z opinią, iż rola przyjmującego jest dla mnie nowa. Na przyjęciu grałem od kilku lat, 2 lata temu w wyniku potrzeby przestawiono mnie na atak i pozycję utrzymałem przez półtora sezonu, jednak w mijającym sezonie nastąpiła potrzeba powrotu do „macierzystej” pozycji i pomoc zespołowi. Od zawsze ciągnęło mnie do przyjęcia. Mam nadzieję, że zostanę już na tej pozycji do końca przygody z siatkówką.”

Wojciech Żaliński (1988) polski siatkarz

Źródło: Wywiad, 2010 http://www.sportowefakty.pl/siatkowka/2010/03/07/musimy-uszanowac-kazda-jego-decyzje-rozmowa-z-wojciechem-zal/

O decyzjach , O pomocy

„Ludzie chodzą najchętniej na farsy i komedie, wolą ulegać iluzjom, uciekać w bajkę. Z drugiej strony istnieją teatry, które odniosły sukces w dziedzinie sztuki społecznej. Teatr Wybrzeże, na przykład, od roku czy półtora, pokazuje wiele sztuk bardzo silnie osadzonych we współczesnych realiach i nie może narzekać na brak zainteresowania. Obawiam się jednak, że masowa publiczność nie oczekuje tego typu spektakli czy filmów.”

Feliks Falk (1941) reżyser polski

Źródło: „Gazeta Wyborcza” Trójmiasto, 25 stycznia 2003 http://www.teatry.art.pl/!rozmowy/teatrnie.htm

O ludziach , O sukcesie

„Zjedli mi trzy indyki, gęś i dwa cielęta,
Dwadzieścia ośm kurcząt i krowa zarżnięta,
Głowę cukru, funt kawy, trzy funty herbaty,
Mnóstwo rodzynek, pieprzu, wanilii, cykaty,
Masła półtora faski, kilka wozów siana,
Oto jest gościnności jedyna wyprawa.”

Artur Bartels (1818–1885)

Źródło: Goście (1875)

O herbacie

„Jak człowiek, który lubi nowe sytuacje, sądziłem, że warto byłoby uczestniczyć w rozkręcaniu takiego nowego projektu [teatralnego]. Byłem już nawet w próbach trzech sztuk, ale wszystko się przeciągało, trzeba było zawiesić próby na półtora roku. Wtedy na nowo musiałem podjąć decyzję. I zrezygnowałem z powodów ekonomicznych. Nie stać mnie na pracę w teatrze. Zresztą zawsze przede wszystkim czułem się dzieckiem filmu. I wciąż jestem stęskniony za fabułą, rytmem pracy w filmie, który w serialu jest nieosiągalny.”

Jerzy Zelnik (1945) aktor polski

Źródło: Małgorzata Piwowar, Nie stać mnie na pracę w teatrze, „Rzeczpospolita” nr 210 - „TV magazyn”, 9 września 2011 http://www.e-teatr.pl/pl/artykuly/123274.html

O dzieciach , O decyzjach

„Tyle złości we mnie, że położyć mnie na lód, to odtaje na półtora metra.”

Andriej Siniawski (1925–1997) rosyjski pisarz

Głos z chóru

„I rezyduję tutaj, na stałe przeprowadzam się i koniec i kręcimy lód, co półtora tygodnia jestem w Sejmie. Codziennie w robocie, Warszawa nasza.”

Beata Sawicka (1964) polska polityk

w rozmowie z funkcjonariuszem CBA 22 sierpnia 2007.
Źródło: nagrania operacyjne CBA; fragmenty – „Gazeta Wyborcza”, 18 października 2007, całość „Gazeta Polska” http://www.gazetapolska.pl/?module=messages&message_id=255

„Dziękuję tej Telewizji za to, że jest, za to, że nauczanie Kościoła przekazuje w naszej Ojczyźnie i poza jej granice. Wiele razy w tym Roku Jubileuszowym myśleliśmy, co by było, gdyby nam Telewizji Trwam zabrakło. Nie mielibyśmy bezpośrednich transmisji z pielgrzymki Ojca Świętego w Hiszpanii. Ponad półtora miliona ludzi to widocznie jest za mało dla takich czy innych telewizji, a nawet dla telewizji publicznej. Półtora miliona młodych, entuzjastycznych serc Europejczyków, chrześcijan widocznie bardzo niewiele znaczy dla tych, którzy decydują, czy dany fakt, wydarzenie ma być obecne w transmisji, w audycji, na ekranie. Kiedy jest to pięćdziesięciu odmieńców, jest to fakt wart rozpowszechniania i ukazania, ale te ponad półtora miliona ludzi to widocznie jest za mało, by poświęcić im uwagę (…) Dlatego dziękujemy Telewizji Trwam my wszyscy, tak jak tu jesteśmy obecni, za to, że pozwala nam śledzić działalność i nauczanie Ojca Świętego Benedykta XVI, tak jak to kiedyś robiła nasza polska telewizja, gdy do kraju przyjeżdżał Ojciec Święty Jan Paweł II.”

Wiesław Mering (1945)

Źródło: Pasterz nie ucieka przed wilkami, naszdziennik.pl, 12 października 2011 http://www.naszdziennik.pl/index.php?dat=20111012&typ=my&id=my03.txt

O ludziach , O myślach , O ojczyźnie , O myśleniu

„Miłość powoduje w nas pęknięcie. Byłeś całością – i nagle pękasz, otwierasz się. Ona była obcym ciałem wprowadzonym w twoją pełnię. A ty przez półtora roku usiłowałeś to obce ciało przyswoić. Ale nigdy nie odzyskasz pełni, dopóki go z siebie nie wyrzucisz.”

Philip Roth (1933–2018) pisarz amerykański

Konające zwierzę

O miłości

„To jest bardzo zdolna ekipa! Jak oni wchodzili do poprzedniego parlamentu, dziennikarze się pofatygowali i sprawdzili kwestionariusze ich… Tam każdy miał napisane – wykształcenie podstawowe. Półtora roku minęło – wszyscy mieli maturę! Nasze durne dzieci cztery lata się muszą uczyć…! To są zdolniachy! Tam jest taka posłanka Hojarska, też ubiegłoroczna maturzystka ze Szczecina… Widocznie w tym Szczecinie jest takie specjalne zagłąbie… Ona powiedziała, że będzie studiowała „to prawo”… Bo jest „prawo” i „to prawo”… Słusznie, bo ona będzie ministrem sprawiedliwości, bo ma dwa wyroki w zawieszeniu i to drugi dostała za sfałszowanie przepustki do więzienia. Ja akurat uważam, że to skandal, że posłowie Samoobrony potrzebują przepustek do więzienia!”

Krzysztof Piasecki (1949) polski satyryk, artysta kabaretowy, dziennikarz i prezenter telewizyjny

Cytaty z monologów kabaretowych, Dowcip polityczny

O dzieciach , O wykształceniz , O sprawiedliwości

„Rokita i jego koledzy zaatakowali PiS 213 razy w ciągu półtora miesiąca.”

Przemysław Gosiewski (1964–2010) polski prawnik i polityk

Źródło: Salon polityczny Trójki, 19 lipca 2006

„Prawie półtora miliarda z naszych pieniędzy zostało oddane na odszkodowania za rzekome krzywdy. Tak naprawdę to był haracz, który wszyscy płacimy mafii. Ta mafia czasami jest przebrana za urzędnika, czasami jest przebrana za prawnika, a czasami jak to mafia, z buta, z łomem wbija do mieszkania żeby wyrzucić lokatorów. Przez lata to tolerowaliście.”

Maciej Konieczny (1980) polski polityk

do posła PO Macieja Szczerby.
Źródło: Tak czy Nie - Czy sprawa reprywatyzacji doprowadzi do ostatecznej klęski Platformy Obywatelskiej? http://www.polsatnews.pl/wideo-program/tak-czy-nie-czy-sprawa-reprywatyzacji-doprowadzi-do-ostatecznej-kleski-platformy-obywatelskiej_6379691/, polsatnews.pl, 9 września 2016.

O butach

„Niezależność sądownictwa, Trybunał Konstytucyjny, Rzecznik Praw Obywatelskich, samorząd terytorialny – to były postulaty I Krajowego Zjazdu Solidarności. Ja byłem delegatem na ten zjazd, byłem nawet przewodniczącym sekretariatu tego zjazdu. Dobrze pamiętam, co myśmy wtedy uchwalali. Czuję się odpowiedzialny za tamtą uchwałę Solidarności. I teraz, kiedy te wartości pierwszej Solidarności są w tej chwili atakowane, to ja nie będę spokojnie patrzył, bez względu na to, jakie mogłyby mnie spotkać konsekwencje. Nota bene, jestem zaszczepiony – półtora roku spędziłem w więzieniu w stanie wojennym, także naprawdę nie boję się represji.”

Jerzy Stępień (1946) prawnik i polityk polski

Źródło: Były prezes TK: „Będę protestował. Byłem w więzieniu w stanie wojennym, nie boję się represji” http://www.tokfm.pl/Tokfm/7,103454,22737213,byly-prezes-tk-bedzie-protestowal-poltora-roku-spedzilem-w.html, tokfm.pl, 5 grudnia 2017

„Budowanie i wsparcie dla nowych elit, instytucji, musi trwać. Elit nie stworzy się w rok. Czasem trzeba całego pokolenia. Czegoś, co było w Polsce budowane przez 26 lat nie zmieni się w półtora roku. Zachęcam do bardziej wnikliwego zapoznania się z tym, co robimy. Budujemy nowe instytucje. Robimy wyraźną korektę.”

Piotr Gliński (1954) polski socjolog, wykładowca akademicki, ekolog i polityk

Źródło: Piotr Gliński dla niezależna.pl: czegoś, co było w Polsce budowane przez 26 lat nie zmieni się w półtora roku http://ksiazki.onet.pl/piotr-glinski-dla-niezalezna-pl-czegos-co-bylo-w-polsce-budowane-przez-26-lat-nie/sgs3nd, onet.pl, 26 lipca 2017

O czasie , O wsparciu

„Babka Niła zawsze potrafiła powiedzieć coś spokojnie i po prostu, nawet kiedy wokoło ludzie szaleli i wygadywali niestworzone rzeczy. Glebow kochał tę maleńką staruszeczkę, skręconą jak półtora nieszczęścia, z żółtawosiwym, starannie zaczesanym koczkiem, o drobnej pożółkłej twarzyczce. Zawsze było jej pełno w domu, krzątała się, szurała pantoflami, chodziła tam i na powrót. Sama dźwigała całe gospodarstwo, zawsze na nogach, od rana do późnej nocy. Tylko ona, jak się zdawało Glebowowi, czasem go rozumiała.”

Jurij Trifonow książka Dom nad rzeką Moskwą

Źródło: Dom nad rzeką Moskwą, tłum. Ziemowit Fedecki, wyd. Czytelnik, Warszawa 1979, s. 51–52.

Kochać się , O ludziach , O czasie , O domu